Doodsbedreigingen

Het internet is een plek waar mensen kontakt met elkaar hebben via technologische kanalen, en die kanalen lijken meestal veel meer ruimte te geven om je te uiten en om elkaar te begrijpen, dan ze eigenlijk doen. Het is heel makkelijk elkaar verkeerd te begrijpen, het is heel makkelijk om elkaar niet te begrijpen, en het is ook heel makkelijk om alles zo te lezen, dat het past bij wat je denkt dat je begrijpt.

Dat komt bijvoorbeeld al door het gebrek aan lichaamstaal. Dat kan je al merken door te vergelijken hoe goed je met een telefoongesprek jezelf uit kan drukken, met hoe goed het gaat als je samen koffie gaat drinken. Mensen praten niet alleenmaar met elkaar door de informatie die ze door willen geven, maar ook hóé ze het zeggen, en hoe ze zich gedragen rondom wat ze zeggen.

Je hebt bij een kop koffie met elkaar ook veel aan wat er gebeurt op het gezicht van degene die niet aan het woord is. Alleen al aan de ogen kan je zien hoe goed je begrepen wordt, en hoe je woorden vallen. Je hebt als je echt bij elkaar bent toch meer communicatie dan alleen de woorden die gezegd worden, kijk maar naar oude dametjes die haast geen woord zeggen als ze bij elkaar zitten na de kerk, maar toch hele gesprekken voeren met hun lichaamstaal.

Natuurlijk heb je dat niet in tekst, maar ook niet in filmpjes, die toch minder laten zien dan je denkt. Vooral korte selfie-filmpjes maken meer onduidelijk dan duidelijk. En als je kijkt naar hoe kort mensen zijn gaan schrijven van al het plotselinge reageren, en dan ooknog door te moeten typen op hun telefoon, dan blijft er heel weinig zeggingskracht over. En mensen zijn zich daarnaar aan gaan passen.

Dat is niet helemaal per ongeluk zo gegaan. De sociale media-platforms hebben heel weinig extra bij te dragen vergeleken met de generatie sociale platforms op internet die daarvoor kwamen, maar ze zijn wèl veel beter geworden in heel subtiel te doen alsof je veel meer sociaal kontakt hebt met de mensen die erop zitten. Ookal blijft je sociale kontakt even onduidelijk en onvolledig als alles wat daarvoor kwam. Er is veel werk en geld in gestopt om het als meer en duidelijker te laten voelen dan het is. En dat heeft gevolgen.

Hele gewone mensen zijn online opeens schreeuwende papegaaien, horkerige varkens en krijsende apen. Ook de mensen die offline de hele tijd klagen over dat het internet zo'n verschrikkelijke plek is. Misschienwel vooràl die mensen. En je krijgt dus ook dat ze, vooral tegen de mensen die ze ervoor aanzien dat die groter zijn, en dus alleen naar heel luide geluiden luisteren, heel lawaaiig worden.

Mijn blogje is klein, maar het is groter geweest. Vier regels en twee kolommetjes in Google, en een heleboel hits op de volgende pagina's. Dat zien mensen al als groot. En daar moet tegen getierd en gedreigd worden, want anders maak je niet indruk op zo'n kolos, vinden mensen. En helaas horen daar doodsbedreigingen bij, en die heb ik een hele poos meerdere keren per dag gekregen.

Het was best opvallend, want ik had ze in mijn reaktiepanelen verwacht. Het was zelfs een belangrijk stukje twijfel toen ik mijn blogje set-upte, zal ik reakties toestaan als het kan gebeuren dat er doodsbedreigingen op komen te staan? Maar die bleven daar grotendeels weg. Ja, er zaten wel doodsbedreigingen tussen, maar dat viel onwijs mee. In mijn mail ging het er veel harder aantoe.

Gelukkig heeft Blogspot wel een soort filter op de reaktiepanelen, waarmee ze veel van de bedreigingen al van mijn reaktiepanelen schrapten voordat ik ze zelfs maar gezien had. Er waren in mijn "spam" filter netzoveel reakties als die uiteindelijk gepubliceerd werden. Daarvan waren de meeste onterecht weggefilterd, maar er zaten ook best veel bedreigingen en scheldpartijen bij.

Ik heb nooit het adres zondares@gmail gehad, dat was al bezet. Ik wil aan de bezitster van dat adres wel mijn exkuses aanbieden, want die moet de volle laag hebben gehad van mensen die logisch dachten dat dat mijn mailadres wel zou zijn. De mailadressen die ik wel open heb gehad, kregen immers genoeg om je een nogal negatief beeld van mijn lezers te geven. Echt, mijn blog schrijf ik niet voor de meeste mensen die me gemaild hebben.

Je kan dus wel zeggen dat ik op mijn eerste doodsbedreiging zat te wàchten. Je hoorde er veel van in het nieuws, het was iets waartegen er oproepen waren om de overheid er wat aan te laten doen, je had ergens het idee dat het een kwestie van wachten was als je op internet ging schrijven. Ik had er al over gepiekerd hoe ik ermee om zou gaan, en daar had ik veel ideeën over. Allemaal onzin natuurlijk.

Toen ik mijn eerste doodsbedreiging kreeg, was het eigenlijk een soort anti-climax. Al dat schrapzetten leek een beetje dom en overdreven toen ik hem las. Ik werd er ook niet echt warm of koud van. Ik had meer horrorfilm verwacht, en meer bloedstollende beschrijvingen, en meer geloofwaardigheid, en meer emotie, en meer haat en kwaadheid, en meer specifiek op mij slaande commentaren, en meer redenen om me te haten, en meer hoofdletters en interpunctie.

hoer ik maak je dood je gaat bloeden

Nou, van dat kunststukje stolde mijn bloed niet echt. Ik vond het eigenlijk nieteens een doodsbedreiging, want het kwam gewoon over als een beetje geblaf van iemand die dat tegen iedereen brult. Maar ja, het was wel als je officiëel kijkt mijn eerste doodsbedreiging, ookal was hij nog zo slap en maakte hij nog zo weinig indruk. Niet echt om in te lijsten vond ik.

Later kwamen er meer, en betere. Vooral toen ik over de zieligheidsindustrie begon te schrijven, over pooiers, en over de loverboy-mythologie. Die doodsbedreigingen waren ook niet onzinnig geblaf, die waren bedoeld om me te intimideren en me af te schrikken. Tegen die tijd was ik alleen al wel wat gewend, door alle boze blafbedreigingen. Ik kon er met wat meer afstand naar kijken.

Wat meer afstand, maar ergens raakt het je toch wel. Ookal is het maar een beetje. Het is tòch moeilijk om het helemáál te negeren. Alleenal om te weten dat iemand je bang wil maken, dat iemand wil dat je slecht slaapt, dat je je bedreigd voelt, dat voel je toch wel. Ookal is het alleenmaar een soort teleurstelling dat er zulke mensen zijn, die zo naar willen zijn naar andere mensen toe.

Als je maar weet dat een doodsbedreiging alleenmaar wordt gedaan om je op te kloten, en iemand die je wat aan wil doen het hele bedreigen gewoon zou overslaan, maakt dat het wel veel verteerbaarder. Die doodsbedreigingen worden dan meer een slechte grap, en een teken dat iemand niet goed bij zijn hoofd is. En het is natuurlijk héél fijn dat ik mijn anonimiteit goed heb beschermd, want dat zorgt dat ook de echte gekken die me wat willen aandoen, me niet kunnen vinden.

Het was dus ook even slikken toen er een bedreiger in mijn mail en mijn reakties opdook die dichtbij leek te komen. Hij kwam met een hele reeks bedreigingen, vlaknadat ik bij de zieligheidsindustrie echt wat opschudding had veroorzaakt. Dat was toen de zieligheidsindustrie nog niet had gezien dat uitéíndelijk niemand naar hoeren luistert, hoeveel we ook onthullen, hoe goed onze argumenten en ons bewijs ook zijn.

Die bedreiger wist me wat dingen over mijn identiteit en mijn dagelijkse gewoontes te vertellen. Niet genoeg om me echt te kunnen identificeren, maar wel dingen die ik niet wist dat ik gelekt had. Dat maakte me wel ongemakkelijk. Ik zal ze hier natuurlijk niet herhalen, ik moet het niet makkelijker maken voor de mensen die er een hobby van maken mijn identiteit te ontdekken. Maar deze bedreiger was verder gekomen dan wie ook daarvoor.

Ik deed wat je het beste kan doen met bedreigers, ik negeerde hem. De stroom mailtjes en reakties bleef een paar weken doorgaan, en verpieterde toen. Tijdens het verpieteren begon hij ook steeds meer te gokken, en kwam hij met steeds meer opmerkingen die als een lul op een drumstel sloegen. In het begin had hij al zijn goede gokken opgebruikt. En toen hield het op. Hij heeft me nooit vermoord.

Voor dit stukje heb ik wel al die mailtjes enzo aan mijn hulpploeg laten zien, vooral mijn internetgoeroe en mijn statistiekmannetje zijn bestwel goed in dingen natrekken op internet. Met wat hij geschreven had konden ze nietzoveel, behalve me geruststellen door me te late zien dat het allemaal dingen zijn die iemand uit mijn teksten zou kunnen halen voor een goeie gok, dus dat hij niets méér wist dan ik zelf al had opgegeven.

Waar ze meer mee konden, was de metadata van zijn mails, en met de foto's die hij had gestuurd. De metadata van de mails kwam van Gmail af, en van overheidsservers. Maar het interessantste vond ik de foto van een kogel die hij me ooit had gestuurd, met het bericht "Deze is voor jou. Hij gaat recht door je hoofd.". Die werd door KSP al meteen herkend: "Is dat geen Action NP? Nederlandse politiekogel met die oranje plug?"

Het spoor van die bedreiger liep dood, want ik ben geen overheidsdienst. Er was in wat hij had gestuurd wel veel terug te halen over zijn werktijden, er waren een paar andere plekken op internet gevonden waar hij rondhing, we hadden een Apple-ID, we hadden een paar oude IP-adressen, en mijn statistiekmannetje en mijn internetgoeroe waren het er hartgrondig over eens dat de man digibeet was, maar daar hield het wel op. Niets wat echt hard bewijs was, en we hadden niet de illusie dat de politie er wat mee ging doen. Dus dat gaat nergens heen.

Deze bedreiger deed alsof hij een pooier was. Eigenlijk deden de meeste bedreigers in die periode alsof ze pooiers waren. Ik denk niet dat er ooit echt een pooier tussen heeft gezeten. Het waren vooral meiden van in de zieligheidsmolen die deden alsof ze pooiers waren, en me verwensten en bedreigden alsof het schuim ze om de mond stond. Het was nooit moeilijk om te zien wat ze eigenlijk waren, die meiden waren niet goed in het verstoppen van hun echte persoonlijkheid of hun identiteit.

Je pikt pooiermeiden er zó uit. Ze hebben bepaalde maniertjes, ze vinden bepaalde dingen belangrijk, en ze denken over bepaalde dingen dat ze je erg zullen steken. Dat geldt ook voor feministen trouwens, ik pikte de feministen die deden alsof ze pooiers of andere mannen waren er ook meteen uit. Feministen hebben géén idee over hoe mannen werken, dus als ze die na proberen te doen komen ze over alsof je een slechte poppenkast zit te bekijken.

Ook religieuzen doen een dodelijke duit in het zakje. Moslims zijn heel direkt in dat ik doodgestenigd of verbrand zou moeten worden, ik heb ook van ultra-orthodoxe Joden wat van hetzelfde gekregen, maar Christenen vielen me het meest tegen. Christus stond aan de zijde van hoeren, maar Zijn volgers zijn me aan het doodsbedreigen. En dan niet zo direkt en open als de Moslims, maar met omslachtige termen als "Je zal sneller voor de Here staan om je te verantwoorden dan je denkt, daar sta ik voor in!"

Een andere hele belangrijke groep is de types die eigenlijk niets met het vak temaken hebben, en ook niets temaken hebben met de bewegingen en groepen die tegen hoeren optreden. Losse internetmannetjes die iets zoeken om zich boos over te maken, en om zich een hele bink bij te voelen. Losse flodders die hun flauwe verhaaltjes willen onderstrepen met doodsbedreigingen, om nog íéts van een kans te hebben serieus te worden genomen.

Wat me altijd opviel aan die typetjes, was dat ze ondanks al hun opgeblazen verontwaardiging en hun belijdenis van hun dodelijke voornemens, altijd wel een beetje aan het geilen waren. Je kon het gewoon proeven aan hoe ze schreven, althans dat kan je als je al zo lang hoert als ik. Het bedreigen was hun smoes om lekker met een hoer om te gaan, op een manier die ze voor zichzelf konden verantwoorden. En die eindigde in hun hand.

Ik had na mijn stukjes over feminisme een golf boze feministes verwacht, maar dat viel eigenlijk wel mee. Er waren er een paar, maar ik kreeg er stukken meer op mijn nek als ik een kritisch stukje over Renate van der Zee, Honeyball of Jojanneke had geschreven. Ik weet eigenlijk niet waarom, ik had gedacht dat ik er een heleboel feministes boos mee zou maken, maar die hebben het waarschijnlijk gewoon niet gelezen. Je blijft geen feminist als je niet heel erg je koppie binnen die bubbel houdt.

Van al deze groepen kon je wel verwachten dat ze me proberen te intimideren. Het zijn allemaal groepen die met intimidatie werken, het zijn allemaal groepen die zich makkelijk boos maken. Maar ik kon het echt niet zien aankomen van de groep die me, als ik het nu eens allemaal optel, de meeste doodsbedreigingen heeft gestuurd. Niet alleen de meeste, maar meer dan alle andere groepen bijelkaar.

Ik heb deze groep eigenlijk vooral genegeerd. Vooral omdat ze makkelijk te negeren waren, omdat ik ze niet echt zag als iets relevants voor mijn blog. Het was een vluchtige blik, en dan "markeer als ongewenste mail" terwijl ik het alweer vergat tijdens de volgende mail of reaktie. Maar bijelkaar zijn het er gewoon heel veel geweest. Nieteens alleen uit Nederland, maar ook heel veel uit het buitenland. En heel veel door mensen die duidelijk mijn blog niet hadden gelezen.

Die grootste groep is de intactivisten. Dat is een groep mensen die aktivistisch is tegen mannelijke besnijdenis. Er zijn mensen, bestwel véél, die zich daar ontzèttend druk om maken. En die maken zich niet alleenmaar druk om besnijdenis, maar vinden het ook ontzèttend belangrijk dat niemand zich positief over besnijdenis uit. Vooral als je in de seksindustrie zit, lijkt het wel.

Ik werd door kennisjes uit de porno-industrie al gewaarschuwd. Je moet niet dingen gaan zeggen waar de intactivisten zich druk om maken, want die zijn tot enorme heisa in staat. Als er bekend wordt dat je liever mannen zonder slurfje neukt, werpen ze zich met duizenden op review sites om al je produkten omlaag te stemmen. En gaan ze geruchten in omloop brengen dat je een racist bent, en aan de drugs, en dom, en goor. In de porno is dat een groot risico natuurlijk.

Voor hoeren is het risico aanzienlijk minder, en daarom heb je ook minder hoeren dan pornosterretjes die kirren dat ze zo verschrìkkelijk kletsnat worden van zo'n heerlijke geile smegmafabriek, maar waarom zou je je op je nek halen wat die intactivisten allemaal uit de kast halen als je je uitspreekt? Veel makkelijker om ze gewoon niet boos te maken, want uiteindelijk maakt het voor jouw leven toch niet uit of je er de waarheid over zegt of niet.

Je moet dus ook wel een echte muts zijn om ze voor het hoofd te stoten. Twee keer zelfs. En de tweede keer omdàt de eerste keer zoveel stof liet opwaaien, en daarmee bedoelde ik natuurlijk vooral de mesthoop die opeens mijn inbox inrolde. Daar zaten veel doodsbedreigingen bij, en daarmee komen ze meteen met een stip op 1 met het áántal doodsbedreigingen. Ookal voelden veel van die bedreigingen aan alsof ze naar het verkeerde adres was gestuurd.

Wat me meteen opviel aan die doodsbedreigingen door die intactivisten, was dat het zo weinig temaken had met wat ik had geschreven. Als een pooiermeid of een zieligheidsindustriëel me bedreigde, kookte ze altijd zo'n beetje over, over wat ik had geschreven. Het was nooit moeilijk te zien welk zinnetje haar buiten zinnen had gedreven. Maar met het merendeel van die intactivisten was het duidelijk dat de meeste nooit een letter van het stukje hadden gelezen waarvoor ze me kwamen bedreigen.

Het is ook de enige groep mensen die me kwamen bedreigen terwijl ze geen Nederlands spraken. Ik ben wel bedreigd in gebroken Engels, maar ik denk dat dat wel door mensen was die Nederlands kònden spreken, maar dachten dat ze enger en intimiderender waren als ze Engels spraken. Bij die intactivisten heb ik bestwel veel Amerikanen in de inbox gehad die volgens mij alleen van horen zeggen hadden wat mijn idee over pisvelletjes was.

Nouja, over intactivisten moet ik maareens een eigen stukje schrijven. Ik heb er genoeg materiaal voor zo langzaamaan, en ik hou me hier even bij de doodsbedreigingen. De bedreigingen die ik van de intactivisten kreeg, waren duidelijk geen reakties van mensen die gelezen hadden wat ik schreef. Het was sekte-achtig geschreeuw, en oproepen om mijn identiteit openbaar te maken omdat ik me niet langer mocht verstoppen voor de "consequenties" van wat ik vond.

Misschien was ik van ze geschrokken als ze meteen al aan het begin van mijn blogje waren gekomen. Maar toen zij aan de beurt waren, had ik al zoveel doodsbedreigingen gehad, dat ze me niet zoveel meer deden. Eigenlijk was het meer afmeten aan hoeveel doodsbedreigingen ik kreeg, hoeveel impact ik had op het publieke debat. Als ik iets kritisch had geschreven, en de doodsbedreigingen namen niet toe, dan had ik de plank misgeslagen.

Iedereen op internet krijgt doodsbedreigingen, het is altijd een klein deel van je engagement. Als je veel ogen op je stukjes krijgt, krijg je er meer. Dat hoort erbij. Maar ik krijg met mijn hoerenblogje wel meer haat dan een kookblog, want er is meer haat tegen hoeren dan haat tegen thuiskoks. Ookal slaat dat nergens op, want er valt niets te haten aan hoererij. Misschien maakt dat die mensen wel extra boos.

Doodsbedreigingen heb ik altijd een zwaktebod gevonden. Ja, natuurlijk geven ze een bepaalde extra serieusheid aan hoe boos iemand op je is, maar tegelijk nemen ze ook weg dat je je druk moet maken over de persoon die je doodsbedreigt. Het is altijd een zwaktebod, het is nooit geloofwaardig, en als je op je anonimiteit hebt gepast, is het zelfs een beetje belachelijk. Het is machteloze boosheid vanaf iemand die geen argumenten heeft.

Uiteindelijk doen doodsbedreigingen me niets. Dat had ik vantevoren niet verwacht, want ik ben best een bang vogeltje soms. Maar het kostte me heel weinig tijd om te leren wat ze waren, en hoe ik me erbij kon voelen. Na mijn derde doodsbedreiging was ik al niet meer zo emotioneel geraakt. En elke doodsbedreiging daarna liet me hooguit lauw. Ze waren wel interessant, want ze laten zien hoe de doodsbedreiger over je denkt. Lauw, maar kóúd laat het me nooit. Daar ben ik toch te empathisch voor denk ik.

Al heel lang kan ik niet meer bij mijn feedback-mailadres. Dat heeft Google afgesloten. Ik mis het wel om te kunnen kijken naar wat mijn lezers me toesturen, want daar zat veel bij dat recht uit hun hartje kwam, en veel meiden die wat goede raad nodighadden. En ik mis dat. Maar ik mis eigenlijk ook de doodsbedreigingen, want die lieten me voelen dat ik een vuur had ontstoken in harten van hatelijke mensen. En ik hoopte dat dat vuur ze schoon zou branden. Ookal weet ik dat dat nooit zal gebeuren.

Ik ben niet zo dapper. En ik had me vanaf het begin al zorgengemaakt dat ik me door de eerste doodsbedreiging in mijn schulp zou laten terugjagen. Ik had in mijn wildste fantasie niet voor kunnen stellen dat ik die doodsbedreigingen motiverend zou vinden. En ik had ook nooit verwacht dat de verlammendste reakties zouden zijn als mensen me ophemelen, en me vertellen hoeveel ze zich verheugen op een superbelangrijk stukje over een superbelangrijk onderwerp. Het is maar goed dat die haters dat nooit over hun hartje kunnen krijgen.