De veiligheid van een vergunning

Ik wou mijn kerststukje deze week plaatsen, maar mijn stukje van vorige week was niet doorgekomen, dus moet die nu maar. Fijne Kerst iedereen! Ik ben er in Januari weer.

Er wordt heel wat geruzied in de samenleving als het over prostitutie gaat. Vooral tussen de moralisten aan de ene kant, en de hoeren aan de andere kant. Wetenschappers kiezen meestal onze kant, al doen ze dat aarzelend, mensen in de overheid kiezen meestal de moralistische kant, al doen die dat soms ook aarzelend. Wel een verhouding die aangeeft dat we gewoon gelijkhebben, maar niet een verhouding die betekent dat we een schijn van kans maken om onze zin te krijgen.

We ruziën over heel veel. Over wat het werk nou inhoudt, over wat ons motiveert, over wat het beste voor ons zou zijn, over wat ons allemaal overkomt, over wat het werk met ons doet, over wie onze vrienden zijn, ga maar door. Ik heb hier een hele lijst van dat soort onderwerpen. Maar de moralisten, de overheid, de wetenschappers, en zelfs de hoerenclubs zijn het over één ding eens: vergunningen maken het werk veiliger.

Luister maareens naar al die discussies over onvergund werken. Luister ook naar discussies over heel andere dingen die met prostitutie te maken hebben. Telkens wordt erbij gesleept, en gek genoeg vooràl door de hoerenorganisaties en de meiden die op TV komen zelf, dat we zonder vergunningen in een gevaarlijke situatie terechtkomen, dus dat er meer vergunningen moeten komen.

In principe bestaat er nog geen vergunningplicht voor hoeren. Dat proberen ze sinds het jaar 2000 al te regelen, maar het gebeurt maar niet omdat het telkens bij een enorme draak van een wet hoort die het niet door de Eerste Kamer heen redt. Dat houdt gemeentes niet tegen om ons te behandelen alsof die vergunningen wèl verplicht zijn, en ons bestuurlijk te straffen als we die niet hebben.

Nadat de WRP in de Eerste Kamer was gesneuveld, is de WRS in de steigers gezet. Een hélemaal andere wet, die een verknipte versie is van het Duitse ProstSchG. Daar kun je hier alles over lezen. Voor dit stukje is het vooral belangrijk dat hij een strak keurslijf van vergunningen verplichtstelt. Dat wetsvoorstel ligt nu al een goed jaar stil, omdat hij controversieel is verklaard.

Dat controversieelverklaren is trouwens niet omdat die wet echt controversieel zou zijn. Hij wordt nog net niet door alle partijen met palmbladeren voor de hoeven van zijn ezel gevlijd. De reden om hem controversieel te verklaren was dat de CU hem héél graag erdoor wil hebben, en je bij nieuwe formatiegesprekken de CU kunt kopen door ze die vette kluif voor hun neus te bungelen. Het nieuwe kabinet belooft dus niets goeds.

Er bestaan vergunde bedrijven. Bij bijna allemaal gaat het dan om bedrijven die bestonden toen het bordeelverbod nog niet war opgeheven, en ze onder een gedoogbeleid vielen. Door een "behoudsconstructie historische rechten," ookwel een "grandfather clause," hebben de penozetenten uit die tijd dus een vergunning. Het is bijna onmogelijk om een vergunning te krijgen als je die niet erft uit de tijd van het bordeelverbod.

Het kòn wel. Vooral in het begin, toen de gemeentes nog niet alle achterdeurtjes hadden dichtgetimmerd, en je stilletjes de juiste formulieren kon inleveren zonder slapende honden wakker te maken. Zo ben ik ook aan mijn vergunning gekomen. Daar kon ik hulp bij krijgen. Diezelfde helper heeft het al jaren opgegeven om het nogeens te doen, want al die routes zijn nu potdicht. Gemeentes zijn bereid om heelwat werk te doen om hoeren dwars te kunnen zitten.

Ik heb jaren gewerkt met vergunning. Nog net niet tientallèn, maar wèl meer dan tien jaar. Daarvoor werkte ik bij vergunde èn onvergunde bedrijven, of in mijn eentje onvergund. Sinds mijn vergunning is afgepakt voor een nog flauwere technikaliteit dan die ik gebruikte om er eentje te krijgen, werk ik weer onvergund. Of zoals je dat tegenwoordig noemt, "illegaal." Ik heb het allemaal van binnen en van buiten gezien dus. En ik ben ermee bézig geweest.

Dus ik ben niet zomaar iemand die wat roept. En ik heb wel wat te roepen over dit onderwerp, en dan vooràl naar de hoerenclubs en mijn collega's. Want die praten mee met het onzinverhaaltje dat vergunnen zo nodig en zo goed is voor ons. Want dat is het dus eigenlijk helemaal niet. Zeggen dat je vergund moet worden omdat onvergund werken zo fout en gevaarlijk is, slaat nergens op.

Want dat frame dat "illegaal" en "onvergund" op één hoop gooit met angst, ellende, geweld, dwang, wanhoop, onveiligheid, wantoestanden en mensenhandel is gewoon onzin gebouwd op meer onzin. We moeten ècht ophouden met meedoen aan dat frame. We moeten ophouden met dat eindeloze pleiten om iedereen een vergunning te gunnen, en eens aan gaan wijzen dat vergunnen helemaal niet gepast of nuttig is!

Dat we de hoerenclubs vooral horen pleiten voor vergunningen is voor een belangrijk stuk doordat die clubs vooral meiden uit de vergunde sektor aantrekken. Onvergunde meiden moeten zich niet in de kijker van de overheid spelen natuurlijk. Je hoort dus bij hoerenclubs vooral de stemmen van meiden die nog nooit hun neus in de onvergunde delen van de branche hebben gestoken, en daarover vooral horen via de pers en de hijgverhalen die ze van "partners" horen.

Als je die meiden hoort praten over de onvergunde wereld, waar ze toe veroordeeld gaan zijn als de duimschroeven weer een tandje verder dichtgedraaid worden, is het alsof ze denken dat ze dan van hun realistische hoerenwereld die ze kennen, zullen worden overgezet naar de onzinnige fantasiewereld die de moralisten over prostitutie hebben. Pak mijn vergunning af, en ik val in handen van pooiers, kwaadaardige klanten en mensenhandelaren!

Ik heb aleens uitgelegd dat werken zonder vergunning je eerder mìnder aantrekkelijk maakt voor pooiers dan mèt, en dat je meer aan een pooier hebt als je onvergund werkt omdat je hem dan als schild kan gebruiken, zodat een vergunningplicht opleggen eerder misstanden in de hand werkt dan oplost of voorkomt. Maar èìgenlijk is dat verschil bestwel klein. Zo klein dat je kan zeggen dat het er nauwelijks toe doet, dat het niet significant is.

Eigenlijk vind ik het fijn om nu illegaal te werken. Ja, het is jammer dat ik niet meer in mijn bedrijfje kan investeren zonderdat het een enorm risiko is, en ik dus mijn werkflatje niet meer kan gebruiken, en ik op moet passen voor razzia's. Maar tegelijk merk ik sinds mijn vergunning is afgepakt, hoeveel ik op eieren liep om die vergunning maar te houden. En dat is ook geen leven.

Zo'n vergunning beschermt je niet tegen misstanden. Hij beschermt je niet tegen pooiers, want die kan het níéts schelen of je vergund bent of niet. Die hebben liever vergunde meiden zelfs, omdat die minder hard gerazzia'd worden. Hij beschermt je ook niet tegen foute klanten, die immers geen idee hebben wie illegaal is en wie niet. Dat kan met de WRS wel anders worden trouwens, en dat foute mannen kunnen nagaan wie er kwetsbaar is voor chantage is één van de vele nadelen van die wet.

Het énige, echt het énige waar een vergunning je tegen beschermt, is de overheid zèlf. Als je vergund bent, kan je immers niet meer gepakt worden op dat je onvergund werkt. Maar voor de rest kunnen ze alle voorwaardes die ze willen aan je vergunning hangen, en je op alle andere manieren waar de vergunning niet tegen dekt je wèl verneuken. En dat hebben we de afgelopen twintig jaar wel gevoeld ook.

Als er geen vergunningen waren, zouden we ze niet missen. Als er geen vergunningplicht bestond, was het enige verschil dat het probleem van de vergunningplicht, die niemand beter maakt maar hoeren wel slechter, niet bestond. De vergunning is de oplossing voor het probleem van de vergunning, niets meer en niets minder. En een vergunningplicht is niet zomaar een probleem op zich, het maakt ook andere problemen.

Want als er een vergunningplicht is, en je bent onvergund, dan kijken mensen niet naar je als iemand die om een burokratisch dingetje wordt gestraft. Dan ben je iemand die te fout of te belazerd is om zelfs maar een vergunning aan te vragen. Dan zal je wel niet veel goeds in de zin hebben gehad. Het bestaan van een vergunningplicht geeft de mensen ooknog het idee dat er wel een goede reden voor die vergunningplicht zal zijn. En maakt ze dus onvriendelijker naar onvergunde meiden toe.

Een vergunning is schijnveiligheid, en vergunningplicht is een groot probleem. Zowel vanwege de sancties die de overheid eraan gaat hangen, die nooit lichter worden en àltijd zwaarder, als vanwege weer verder afbrokkelend draagvlak in de samenleving. Want vergis je niet, als de verguningplicht eindelijk officiëel wordt, verandert er niets voor de meiden die vergund werken. Voor de rest van ons komt er alleenmaar meer repressie en mishandeling.

De meiden die al een vergunning hebben, halen daar vaak hun schouders over op. Wat kan die illegale groep hen schelen? Maar elke vergunningregulering die tot nu toe is bedacht, heeft regels erin zitten die het héél makkelijk maken om die duimschroeven verder dicht te draaien. Of dat nou inhoudt dat jij steeds meer verplichtingen hebt, dat jij je steeds kwetsbaarder moet maken, of dat ze je je vergunning af kunnen nemen. Waar je staat brokkelt af.

Als je denkt dat dit samenzweringstheorietjes zijn, dan moet je maareens kijken naar wat de ministers van Veiligheid en Justitie de afgelopen jaren over deze wetsvoorstellen hebben gezegd. Dan zie je dit helemaal terug. Ik heb hier niets gezegd wat ze niet gewoon zelf hebben toegegeven, of zelfs gewoon trots hebben gezegd. Kijk maar naar wat de memories van toelichting allemaal kraaien. Dit is geen bijverschijnsel, het is de bedoeling.

Dus stop met pleiten voor vergunningen, stommelingen! Je graaft je eigen graf! En het mijne ook, en daar zit ik niet op te wachten. Ik zie bij de hoerenbelangenclubs altijd veel te weinig inzicht in wat de wetten en regels inhouden die er zijn, laat staan wat nieuwe wetten zouden gaan doen. Ga praten met juristen, en laat je voorlichten. Vergunningen zijn geen reddingsboei, ze zijn een steen om je nek.

Het nut van slechte neukertjes

Je hebt liefdes, je hebt vriendjes, je hebt klanten, je hebt stoeimaatjes of fuck buddies, je hebt one night stands, je hebt mannen waar je wat van wil en waar je de maitresse voor bent, en je hebt neukertjes. En misschien nog wel meer soorten ook. Allemaal mannen waar je mee ketst, en allemaal heel verschillende rollen in je leven. Zoals ik al eerder ergens schreef, je kan een hele harem van mannen aanleggen over de jaren, om al die verschillende rollen in te vullen.

Ik heb niet zo'n grote harem. Ik ben daar niet handig genoeg voor, en ik laat mannen veeltemakkelijk te dichtbij komen. Met klanten gaat het goed, met de mannen waar ik wat van moet ooknogwel, maar als het om mannen in mijn persoonlijke leven gaat, waar die discipline van de hoererij niet meetelt, dan gaat het bij mij de hele tijd mis. Ik word plakkerig en onzeker, en ik heb het niet meer naar mijn zin.

Afentoe date ik wel. Ik heb ook een relatieleven. Daar schrijf ik alleen heel weinig over, en soms denk ik weleens dat ik daarmee een verkeerd beeld neerzet. Het beeld wat we allemaal wel kennen van de hoer die zoveel klanten te neuken heeft, dat ze geen behoefte meer heeft aan seks, of aan een man. Of aan liefde of genegenheid. Ik ken wel meiden die geen tijd over hebben voor een eigen relatieleven, maar behoefte hebben we allemaal. We zijn toch mensen hè?

Ik bespreek de mannen in mijn leven wel met de meiden uit mijn hulpploeg. Alleen met de meiden, want met kerels kan je er toch niet op dezelfde manier over praten, en ook alleen met de meiden die hoeren of hebben gehoerd. Want die snappen meer van wat me dwarszit. En hebben vaak best goed advies, dat ik om de één of andere reden altijd in de wind sla, terwijl ik daar achteraf spijt van heb.

Ookal heb ik niet zo'n harem als veel meiden uit mijn hulpploeg, ik heb wel een hele lange telefoonlijst. Omdat ik telkens er niet in slaag om die mannen tot een vaste neuker of vaste vriend ofzoiets te maken, en het telkens weer probeer omdat ik een plekje open heb, wordt die lijst maar langer. Meiden die goed zijn in dat relatiegedoe, hebben al snel hun harem vol, en halen er alleen iemand bij als ze zin hebben in wat nieuws.

Je ziet wel dat meiden die goed zijn in mannen africhten, kortere lijstjes hebben. Die kunnen ook een man waar ze geen aansluiting mee hebben wel tot iets moois maken. Meiden die dat minder kunnen, moeten telkens opzoek naar een nieuwe. Dat is trouwens ook zo voor meiden die wel mannen kunnen boetseren en betoveren, maar er vervolgens telkens een boeltje van maken omdat ze zich niet kunnen beheersen en alles veelte ingewikkeld maken.

Hoeren hebben bij hun burgervriendinnen meestal nietzoveel te zoeken als ze het over hun relatieleven willen hebben. Burgervriendinnen weten meestal niet wat je voor werk doet, en gaan ervanuit dat jouw referentiekader hetzelfde is als dat van hen. Je zit op twee heel verschillende nivo's te praten. Soms voel je je als een viroloog op een verjaardag waar iedereen het over Corona heeft.

Dus we praten maar met collega's, niet alleen over onze klanten maar ook over ons relatieleven, omdat we dat allebei nergens anders kwijtkunnen. Echt nergens anders, zelfs een collega die stript naast het hoeren vertelt dat ze zich niet kwijtkan bij haar mede-strippers die niet hoeren. En daarvan zou je toch verwachten dat ze wel wat opener zijn en wat breder kunnen kijken. Maar kennelijk is onze beleving gewoon te anders, en te specialistisch.

Nouja, ik heb daar dus aleens over geschreven. Er wordt dus ook op de chat van mijn hulpploeg veel over vriendjes en avontuurtjes geklept, en we maken het er heel gezellig als we niet bezigzijn met mijn blog. Als je mee wil leven met de seks-avontuurtjes van een ander kan je volgens mij niet beter terecht dan bij mijn collegaatjes, want we zijn er goed in en we zijn er niet verlegen over. Behalve ik dan, merk ik dan wel.

Ik ben wel jaloers op hoe brutaal sommige meiden uit mijn hulpploeg kunnen zijn. Hoe exhibitionistisch en hoe ongevoelig voor sociaal risico ze zijn, hoeveel zelfvertrouwen ze hebben en hoeveel plezier ze erin hebben en houden. Ik heb toch altijd de neiging om dingen klein en intiem te maken, en dat voelt kwetsbaar om dan zo enthousiast over te praten. Dat is eigenlijk dom, dat kan ik ook wel zien, maar ik laat me toch teveel door mijn romantische gevoelens besturen.

Sommige meiden hebben me wel kritiek gegeven dat ik op mijn blog te weinig over dates en vriendjes schrijf. Daarmee zou ik immers wel meer over mijn eigen seksleven laten zien, en dat zou mensen een eerlijker beeld geven van hoe ik leef. Dat is ookwel zo. Ik heb er wel vragen over gekregen waarom, want de meeste collegaatjes zouden het niet zo'n probleem vinden, maar ik denk dat dat gewoon komt door hoe ik ben, èn hoe ik wèrk.

Maar goed. Ik zat dus met een pilsje op de bank, terwijl mijn huisgenootje TV zat te kijken, met mijn laptop op de armleuning te lezen in de chat van mijn hulpploeg. Ik had een lange dag gehad, en ik zou pas de volgende dag weereens een klant onder handen nemen. Ik had wel behoefte aan een goed verhaal over de avonturen van mijn collega's, anders zou ik toch alleenmaar uit frustratie gaan vreten.

Een collegaatje vertelde dat ze een vriendje had met voorkeuren waar ze weinig ervaring mee had, en die ze graag over zijn onervarenheid heen wou helpen. Maarja, als je zelf niet erg ervaren bent, kan je makkelijk net de verkeerde noot aanslaan, en dan kruipt zo'n man als een slak in zijn schelp. Dus ze kreeg van alle kanten het advies om het eerst eens te proberen met een wegwerp-neukertje.

Neukertjes zijn mannen die je niet hebt voor de romantiek, of omdat ze leuke stoeimaatjes zijn, of omdat ze vrienden zijn waar je ookwel mee neukt, maar mannen waar je alléén mee neukt, en verder niet. Het belangrijkste om te zien of een man een neukertje is, is kijken of je relatie met hem om de seks gaat, en of die nou echt zou veranderen als je àlles behalve de seks weg zou doen.

Als je relatie met zo'n vent netzogoed zou blijven gaan als je hem alleen opbelt voor een beurt, en hem daarna het huis uit pleurt omdat je andere dingen moet doen, dan heb je een neukertje te pakken. Het klinkt heel plat, maar het kan een heel waardevolle en gekoesterde aanvulling aan je harem zijn. Seks zonder gedoe eromheen heb je soms gewoon nodig. Dat is immers ook waarvoor veel mannen naar de hoeren gaan.

Goede neukertjes zijn zeldzaam. Vooral omdat de meeste mannen nietzoveel presteren in bed. Al heel snel schuif je je definitie op naar een man die goed kan gaan wòrden in bed. Als je niet in een neukertje bereid bent te investeren, is het heel moeilijk om per ongeluk een vent te vinden die goed genoeg is in bed om als neukertje interessant te zijn en te blijven. Vooral als je ervaren bent.

Er zijn nietzoveel mannen die echt willen leren. Ja, de meeste kan je wel hard genoeg duwen om te zorgen dat ze nèt wat anders doen dan ze gewend zijn, of meestal nèt iets meer ernáást, maar echt hun seksualiteit op de schop nemen doen er maar heel weinig. Dus mannen waarvan je eerst dacht dat het prima neukertjes konden worden, stellen je vaak toch teleur, en dan houdt het op.

Je ziet dan meteen heel duidelijk het verschil tussen de meiden die gewoon leuk met zo'n vent willen spelen, en het liefst zouden hebben dat alles vanzelf gaat, die een lange lijst mislukkingen hebben staan en nog steeds geen vaste neukertjes, en de meiden die het geweldig vinden om een man te manipuleren en te verleiden, en het liefst tot voorbij waar hij zelf heen zou gaan. Die laatsten hebben altijd véél meer succes.

Wat ik ook heel duidelijk heb gezien, is dat als je een neukertje wil omdat je geen tijd hebt voor een vriendje of een friend with benefits, het heel lastig is. Neukertjes moet je meestal máken, en als je te hongerig bent naar seks of mannen, wordt het moeilijk om je afstand goed te houden. Als je de vent al niet afschrikt, kom je vaak toch in een te intieme relatie terecht. Waar je dus geen tijd voor had.

Maar even terug. De collega kreeg dus te horen dat ze een wegwerp-neukertje moest proberen om haar nieuwe kunsten op te leren. Ik dacht eerst dat ze het hadden over een vent ergens oppikken, maar dat was het dus niet. Het ging er nou juist om, dat ze in haar oude telefoonlijst ging zoeken naar een oud neukertje die al afgekeurd was. Daar kon ze dan de kunst op leren, zodat ze met vertrouwen met haar vriendje kon beginnen.

Wat langzaam doordrong bij mij, was dat het er niet om ging dat ze zo'n man al kende, of dat zo'n man al voorbereid was, of dat ze vantevoren al een ex-neukertje uit kon zoeken die goed bij de kink paste, maar dat het er juist om ging dat ze hem al afgeschreven had. Met een man waar je een waardevolle relatie mee hebt, of denkt te gaan opbouwen, doe je sommige dingen gewoon niet.

Dat gaat er natuurlijk niet per sé om dat je hem onrecht aandoet. Al ben je wel een stuk genuanceerder over wat iemand onrecht aandoen ìs, als je hem niet meer ziet als iemand die deel uitmaakt van je leven. Je denkt alleen niet er telkens over na of wat je doet zijn beeld van jou gaat verprutsen. Dat is immers niet belangrijk meer. Hij heeft afgedaan, hij is een afgekeurd neukertje.

En soms is het nog verrassend leuk ook. Dan heeft hij onverwachte talenten, of is hij in de tussentijd opgegroeid. Goed, daar zijn heel weinig verhalen over, maar het komt wel voor en je kan geluk hebben. Of is het voor het experimenteren wat je doet nietzo belangrijk dat de man er wat van kan of lekker is, en je zelf gewoon lekker iets nieuws kan ontdekken wat onverwacht waardevol voor je is. Dat komt veel vaker voor.

Ik las dat verhaal van die meid, die er duidelijk resultaat van had, en ik bedacht me dat er heelwat dingen zijn die W aan me aangeraden had, die ik niet durf of kan met mannen waar ik waarde in zie. Ze heeft me technieken van verleiding aangeraden die ik helemaal niet kàn, en waar ik de eerste paar keer echt heel slecht in ga zijn. Dat kan ik bij klanten niet maken, en dat zou ik afgrijselijk vinden om met vriendjes of dates te doen.

Maar ik heb wel afgeschreven slechte neukertjes. Ik heb er zelfs bestwel véél. En ik ging me voorstellen hoe het zou zijn als ik dat ook eens ging durven. Want ik ben bestwel een schijtlijster, dus er zit altijd een extra stap in elke fantasie, namelijk dat ik het ga dùrven. Als ik dat niet er speciaal bijfantaseer, is zo'n fantasie altijd te buitenissig voor me.

En zo zat ik door mijn opschrijfboekje te bladeren, te kijken naar de oude mislukte neukertjes. Al die namen, en al die herinneringen. Meestal vind ik het maar afgeilend om die namen terug te zien, en vind ik het vooral genant, maar nu ik juist opzoek was naar een figurant in mijn fantasie, geilde ik niet af. En ergens begon te broeien dat het eigenlijk best haalbaar was. En wat was het ergste wat er kon gebeuren als ik een flater sloeg?

Zoals ik al zei, ik ben een schijtlijster, en het was dus een paar weken van afentoe eens overwegen en plannen voordat ik aan mezelf durfde toe te geven dat ik mezelf ernaartoe aan het werken was om het eens te proberen. Ik had een shortlist van mannen gekozen, en ik had een serie adviezen van W uit de enorme lijst die ze me stuurt gekozen die ik tocheens uit moest proberen, "je boven de man stellen," die nogal afwijken van wat ik normaal doe, maar waar ik de waarde wel van kon zien.

Natuurlijk, zodra ik aan mezelf toe had gegeven dat ik ernaartoewerkte kwamen onmiddellijk alle beren op de weg, en schrok ik terug, maar een weekje bangzijn later was ik toch weer aan het bladeren en fantaseren. Ik weet eigenlijk wel dat zoveel fantaseren over hoe het gaat zijn vaak zorgt voor een flop, omdat je nooit fantaseert wat er echt gaat gebeuren, maar zo bereid ik mezelf nou eenmaal voor.

Ik maakte de drempel zo laag mogelijk voor mezelf. Ik koos een man die me echt het minste kon schelen, ik koos het experiment wat ik al het meeste beheerste, en nog steeds was ik te zenuwachtig om ermee door te gaan. Ik bedacht me telkens weer iets wat ik eerst nog moest beheersen, of wat ik moest plannen, of waar ik vantevoren een oplossing voor moest hebben.

Dat ging pas over toen ik herkende wat ik aan het doen was: ik was aan het teuten. En uit mijn dagboek heb ik wel geleerd dat teuten àltijd slecht is, en dat het me àltijd alleenmaar tijd en kansen kost. Dus ik nam het appje wat ik al dertig keer opnieuw geschreven had, en ik stuurde het op. En toen bevroor ik helemaal omdat ik iets had afgetrapt waar ik toch wel schijterig voor was.

Het appje was te casual, en nodigde niet duidelijk genoeg uit om te antwoorden. En het was te wanhopig, ik kwam over als een zielig wicht. En het was te droog, hij zou er niet op flirten. Of nee, het was te sletterig, hij zou me vast vies vinden. Of nee, het was wel op de goede manier een flirt, maar eigenlijk wou ik er geen flirt van maken, maar een booty call. En ik had het op het verkeerde moment van de dag verstuurd. En zo fokte ik mezelf op.

Dat opfokken hield pas op toen hij heel enthousiast reageerde, en meteen wou afspreken. Dat was dus tegelijk een opluchting, èn het moment dat ik mezelf een dom schaap vond dat ik me zo opgefokt had, èn de aftrap van een nieuwe bundel afgrijselijke dingen die ik me in mijn hoofd haalde over hoe slecht dit idee al niet was. Ik ging er de hele tijd tegenaanhangen om het helemaal maar af te blazen.

Nou ben ik wel een schijtlijster, maar ik heb wel een béétje zelfdiscipline. En ik ben te trots om zoiets danmaar af te blazen omdat ik een smoes heb gevonden, en réken maar dat ik een hele rits smoezen meteen in mijn hoofd had, klaar om de boel mee af te kunnen kappen. Dus ondanks alle opfokkerij en gekke ideeën, liet ik de afspraak gebeuren. En dat was gelukkig de moeite waard.

Ik had deze man gekozen omdat hij ver buiten mijn sociale kring stond, en hij dus geen kwaad kon als ik hem boos zou maken of dingen zou vertellen die hij door kon roddelen. Ik had hem ook gekozen omdat ik wist dat ik nooit meer wat met hem wou, omdat wat me aan hem tegengevallen was niet iets is wat verandert. Deze man was een vent die oppervlakkig heel intelligent klonk, maar uiteindelijk vooral moeilijk deed om intellectueel te lijken. En daar kan ik slecht tegen.

Met deze vent was ik door zijn intellectuele praatjes misleid om te denken dat hij ruimdenkend zou zijn en met me mee kon denken. Dat bleek dus heel erg tegen te vallen, hij praatte vooral ruimdenkende mensen na, en was eigenlijk best beperkt, al was hij beperkt in zijn eigen "alternatieve" wereldbeeld. Het werd geen experimenteel en vrijdenkend neukertje, het werd gewoon saai.

Ook als het om het lichamelijke ging was hij niet interessant. Hij deed onder voor de meeste klanten, want er zat gewoon niet genoeg seks in. Hij wou wel seks, maar hij bleef zelf lauw, en was niet erg potent. Ik moest de hele tijd zijn seksuele filosofie tegemoetkomen, en doen alsof ik onder de indruk was van zijn zo verschrikkelijk vrijdenkende houding. Anders kwam er helemaal niets omhoog.

Veelteveel moeite, veel te weinig opbrengst, dus ik liet hem links liggen en ging wat beters zoeken. Nou ja, tot nu dan, want hij leek me de ideale man om wat nieuwe kunstjes op te proberen. Genoeg ego over ruimdenkendheid om niet meteen terug te schrikken van wat anders dan anders, maar eigenlijk een flinke uitdaging om er nieuw gedrag uit te krijgen. En geen punt als hij ook op mij afknapt.

De date kwam, en ik was op van de spanning. Met klanten drink ik nooit, met mannen in mijn privéleven meestal wel. Deze keer niet, want ik moest mijn koppie erbijhouden. Ik had zorgvuldig W's voorschriften uit mijn hoofd geleerd, want als je wat dingen laat liggen gaat daar meteen alles op stuk, maar dat was best moeilijk, omdat het niet iets was dat ik eerder geprobeerd had. Het kost best wat geestelijk werk om de hele tijd te bedenken wat je nu weer moet doen, als je de adviezen op dat moment toepast.

Het was vermoeiend, leerzaam, en niet erg seksueel bevredigend. Dat kwam omdat hij wel goed reageerde, zoals je van W's advies mag verwachten, maar nog steeds slecht in bed was. Maar ook omdat ik meer bezig was met de technieken leren dan met seksen. En toch was het erg leuk. Onverwacht leuk, omdat het eigenlijk heel bevrijdend voelde om het te doen met een man die afgeschreven was.

Sindsdien doe ik dat vaker. Niet alleen om dingen te oefenen die ik niet wil doen met een man die waarde voor me heeft, maar ook gewoon omdat het bevrijdend is om te seksen met een man waar je je niets van aan hoeft te trekken, en waarvan je het echt niet meer kan schelen wat hij van je gaat vinden. Ik ben iemand die me te snel drukmaakt, en het is een hele fijne verlossing als je een manier vindt om dat minder te doen.

Ik snap nu ook veel beter hoe meiden die hoge eisen stellen toch voor de lol slechte, afgekeurde partners terug blijven halen voor een nummertje afentoe. Er zit geen druk achter, en je opportunity cost als je wat wilds of doms doet is er niet meer. Je bent heel vrij om wat te doen. Of het nou is om een bizar soort kink te bevredigen, of super-egoïstische seks te hebben, of gewoon weer in vorm te komen, het kan met afgeschreven neukertjes.

Dat is nogeens gratis seks.

Snap de overheid

De overheid is de grootste macht in de samenleving. Zelfs de grote bedrijven, hoeveel teveel macht die ook hebben, kunnen niet op tegen de overheid. De overheid maakt de regels, de overheid heeft de politie en het leger. De overheid bepaalt uiteindelijk. En als de overheid zich tegen je keert, of zich tegen je laat gebruiken, heb je een groot probleem. Dat hebben we al heel lang mee moeten maken.

Het ligt voor de hand om dan bij de overheid te gaan klagen, lobbyen of je positie uitleggen. Vooral als de overheid zijn schadelijke akties doet omdat ze geloven in fabeltjes. Er zijn dus al generaties hoeren geweest die hebben geprobeerd om de overheid op alle manieren te laten zien dat ze verkeerd bezigzijn. En al jaren is het resultaat hetzelfde, namelijk mooie woorden en meer repressie.

Ik draai in dat circus nou al een poos mee, en ik heb veel met schade en schande geleerd. Ik heb nog meer geleerd door mensen in mijn hulpploeg, die bij overheden en in de politiek werken, en dus van binnenuit kunnen vertellen over hoe het toegaat in dat enorme apparaat. Het is heel ontransparant namelijk, en ookal staat het nieuws elke dag vol over de overheid en de politiek, je ziet heel veel belangrijks níét.

Mijn blogje staat vol met uitleg over hoe het is onder de zool van de overheid die je probeert te vertrappen, maar over hoe die overheid vanbinnen werkt heb ik nog niet zoveel geschreven. En dat is wel belangrijk. Niet alleen om beter te begrijpen wat de overheid doet en wat je dus kan verwachten, maar ook omdat er een heleboel naïeve ideeën door het putje kunnen over wat je voorelkaar kan krijgen.

Dit stukje is dus vooral voor collegaatjes die voor onze rechten op willen komen. Die wil ik niet ontmoedigen, zeker niet, maar ik wil ze wel wat realiteit laten zien zonderdat ze die moeten ontdekken nadat ze heel veel werk voor niets hebben gedaan. We zijn eigenwijze krengen, dus ze zullen het alsnog wel op hun manier blijven proberen, maar ik hoop dat ze dan hun koers kunnen verleggen voordat ze verbitterd zijn.

We leren op school dat we in een demokratie wonen, waar we de politiek elke vier jaar kiezen, die dan de overheden gaan besturen. Wie we kiezen voor de Tweede Kamer besturen het land, wie we kiezen voor de Gemeenteraad besturen de gemeente, en bij mij op school hàdden we het nieteens over de Provinciale Staten, behalve dat die de Eerste Kamer kiezen. En over die Eerste Kamer was weinig nuttigs te zeggen.

De Tweede Kamer levert een Kabinet, de ministers die de ministeries besturen. Die worden door de Tweede Kamer gecontroleerd. In het parlement wordt gedebatteerd over allemaal moties en wetsvoorstellen die de Kamer kan doorvoeren. De meeste stemmen gelden, en als je dus de meeste parlementariërs aan je kant krijgt, krijg je je zin. Als je een minister inlicht, stuurt die zijn ministerie de goede kant op.

Als je dat idee voor ogen hebt, ga je helemaal de mist in.

Ten eerste is dat hele systeem van een parlement dat de macht controleert een wassen neus. De politieke traditie is al sinds mensenheugenis dat een kabinet in achterkamertjes een akkoord sluit waar ze zich aan gaan houden. De kabinetspartijen hebben een meerderheid in de Kamer, die automatisch met hun kabinet meestemt. De oppositie kan tegenstemmen wat ze willen, maar ze hebben altijd een minderheid. Een dissidente kabinets-parlementariër is een schandaal wat afgestraft wordt. Het parlement zit er na het kabinetsakkoord dus eigenlijk voor niets.

Als je daar kritiek op hebt, krijg je vaak te horen dat er in een demokratie nou eenmaal compromissen moeten worden gesloten. Maar een compromis zou zijn, als de ene partij de hoeren wil vernietigen en de ander niet, dat er dan maar een beetje halverwege geschopt wordt tegen hoeren. Wat we nu hebben is gesjacher, dus eerder: jij mag de hoeren vernietigen als ik mijn monstersubsidie op elektrische auto's erdoor krijg. De stokpaardjes worden geruild, terwijl die nou juist weggestemd zouden worden in een werkend parlement.

Dat is ook waarom er zo paniekerig werd gereageerd toen deze zomer er een realistische kans kwam dat er een minderheidskabinet zou komen. Dat zou betekenen dat dingen ècht in het parlement beslist zouden worden, en het niet allang in de achterkamertjes was geritseld tussen de kabinetspartijen. Dat is de dood voor de stokpaardjes, en alleen wat bij alle gezindten in de samenleving welkom zou zijn, zou erdoor komen. Daar gaan die politici niet voor.

Ookal wil D'66 niet opnieuw met de CU in een kabinet, ze zijn tochmaar geknikt omdat het alternatief misschien de demokratie van een minderheidskabinet zou zijn. En de andere partijen ook, maar minder pijnlijk in het spotlight, en minder duidelijk hypocriet vanwege hun partijnaam. Als er eenmaal een kabinetsakkoord ligt, is de rust weer teruggekeerd, en kunnen ze weer regeren vanaf hun stokpaardjes. Het enige moment dat jij dus via Kamerleden wat kan veranderen, is terwijl het kabinetsakkoord wordt gevormd. Daarna zit alles muurvast.

En ondanks al dat goedkope opportunisme en al dat gekonkel zijn politici wèl uit idealisme begonnen met hun job. Dat kan je het best zien aan politici die net zijn aangetreden, die hebben dat idealisme nog niet weggetrapt in een hoekje omdat het in de machtsstrijd in de weg zat. Later worden ze gewoon politieke sjacheraar. Kijk maar naar professor Plasterk, die hard heeft meegewerkt om het onderwijs af te takelen, en de Nederlandse bevolking massaal liet afluisteren. Of privacy-voorvechter Kees Verhoeven, die in de Kamer de Sleepwet stond te verdedigen. De macht wint het altijd van de idealen.

Ze zeggen weleens: follow the money. En dat is wel waar, geld en gewin zijn belangrijk voor politici. Als die lief zijn voor grote bedrijven, kunnen ze na hun politieke carrière rekenen op dikbetaalde lobbybaantjes, of zelfs dikbetaalde nepbaantjes als "commissaris" in een Raad van Commissarissen. We behandelen dat niet als corruptie, omdat de betaling pas na de bestuurstermijn komt. Maar dat is het gewoon wel.

Toch is dat niet het belangrijkste. Je ziet dat de politici in hun overwegingen eerst kijken naar het landsbelang, want daar zitten ze voor. Maar als hun ideologie of geloofsartikelen daarmee botsen, krijgen die voorrang. Als er genoeg poen inzit, willen politici makkelijk landsbelang èn hun ideologie opzijzetten. Maar alles, àl die dingen, wijken voor macht. Als een politicus meer macht kan krijgen, wijkt daar alles voor, inclusief hun eigen geldgewin.

Er is iets verslavends aan macht. Mensen met macht gaan onredelijk ver om die macht veilig te stellen. En macht stel je alleen veilig met meer macht. Je moet immers die macht beschermen tegen andere mensen die hem af willen brokkelen, en daarvoor moet je macht hebben over die andere mensen. Mensen kunnen er niet tegen macht te verliezen. En politici, die een carrière hebben gemaakt van meedingen naar macht, zijn daar nog gevoeliger voor dan wie ook.

Al heel snel wordt het gewoon macht om de macht. Als je niet machtswellustig bent als politicus, word je wel opzijgeschoven door een partijgenoot die dat wèl is. En die kan dat, met de macht die jij net hebt laten liggen. Politici willen hun klauwen diep in het pluche slaan, en wat ze met dat pluche gaan doen is ondergeschikt. Onder politici wordt machtswellust gerespecteerd. Ze noemen dat alleen "ambitieus" en "bereid om verantwoordelijkheid te nemen."

Politicus zijn is een job waarbij integriteit in de weg zit, en macht àlles is. Ze graven zich in als een teek in de pels van de overheid, en net als een teek steken ze alleen hun kont naar buiten om poepjes te doen, om zich te laten gelden. Dat is gedeeltelijk om hun idealen op te leggen, maar uiteindelijk vooral om in een goed blaadje te komen bij hun kiezers, en belangrijker, hun partijgenoten. Die poepjes stinken nog wel naar hun gedachtengoed, al zit er nog maar weinig echt gedachtengoed over het bouwen van een betere wereld in.

Maar het zit er nog wel. Bij elke politicus kan je het nog vinden, hoe bedorven ze ook zijn door de politieke kultuur. Er zit idealisme, en als je dat kan aanwakkeren met een ideaal dat hun macht niet in de weg zit, krijg je wel wat voorelkaar. Natuurlijk niet genoeg om ze stand te laten houden als ze worden bedreigd vanuit de partijdiscipline, of worden gekocht met een dikbetaald baantje of een vleugje meer macht, maar genoeg om wat van het geluid te laten horen. Reken alleen niet op een ruggengraat.

Een ruggengraat is namelijk vooral een hindernis om op te klimmen in de politiek. Meewaaien met wat de mensen die de nieuwe klimmer uit de emmer moeten kiezen op dat moment zoeken, dat is de weg vooruit. Geen principes hebben, maar wel overtuigend kunnen doen of je het met iemand eens bent. Bij veel tegenstrijdige groepen tegelijk populair zijn, omdat je kan doen alsof je al die tegenstrijdige ideeën tegelijk in je hartje hebt, dàt is de grote kwaliteit die voor opklimmen zorgt.

Politici hoeven in ieder geval zich geen zorgen te maken dat kennis over hun portefeuille belangrijk is. De ene na de andere minister krijgt de teugels in handen over ministeries waarvan ze nieteens goed begrijpen wat het doet, en als je de debatten in de Tweede Kamer volgt schrik je echt van hoe ongeïnformeerd en onwetend de politici zijn. En dan nieteens eentje, die dan wordt gekorrigeerd of uitgelachen door de rest, maar allemáál. Het is de norm. Ze maken wetten over dingen die ze in de verste verte niet begrijpen. Echt, lees maar eens wat debatten of commissievergaderingen na.

Het probleem is niet alleen dat politici onwetende en onbetrouwbare sjoemelende sjacheraars zijn, al is dat opzich al een groot probleem, maar ook dat de opbouw van de hele overheid veel ingewikkelder is dan je op school leert, en hoe ze graag doen alsof in de pers. Het grootste stuk van de overheid zit net als bij een ijsberg onder de oppervlakte, in het ambtenarenapparaat.

Nederland heeft meer dan negenhonderdduizend ambtenaren. Het is een enorm stuk van de samenleving, een enorm stuk van de economie, en een monsterlijk groot apparaat dat vanaf de kop zogenaamd bestuurd wordt door een handvol ongeïnformeerde kiftende schijnheilen die minder interesse hebben voor hun ambtenarenapparaat dan voor hoeveel macht voor de volgende sprong ze uit hun positie kunnen persen.

Die politici zitten er kort, en als er iets rot blijkt te zijn in hun organisatie, zijn ze zelf het haasje, of het nou door een serie voorgangers komt of niet. Ze hebben dus helemaal geen motivatie om in hun organisatie op zoek te gaan naar verbeterpunten. Als ze dat al konden, want ze hebben de kwalifikaties niet. En als ze dat al zouden wìllen, want als zij een boekje opendoen over een ander, doet die ander dat ook over hèn. Bovendien is het not done, en de mores zijn in de politiek netzo belangrijk als in een studentenvereniging.

Politieke bazen van ministeries of andere overheidsinstanties hebben maar beperkte invloed op hoe zo'n ambtenarenapparaat werkt en zich ontwikkelt. Ookal hebben ze op papier de macht om heel veel aan te sturen, in de praktijk valt dat heel hard tegen. Die minister hoort wat er in het ministerie gaande is van zijn topambtenaren, hoort wat de mogelijkheden zijn van zijn topambtenaren, en moet erop vertrouwen dat zijn topambtenaren zijn opdrachten uitvoeren. En als het "niet lukt" is dat zijn schuld.

Als je de serie gezien hebt, denk je nu meteen aan de BBC-serie "Yes Minister." Die is grappig, en je ziet veel echte problemen terug, maar in die serie wordt de minister de hele tijd gefopt en subtiel door zijn ambtenaren gemanipuleerd. In de Nederlandse politiek is het minder subtiel. De enige bron van informatie die de Nederlandse politicus heeft is zijn ambtenarenapparaat, wat hij moet zeggen in de Kamer of de Raad is voorgekauwd door zijn ambtenaren, hij is gewoon hun sokpop.

Je ziet dat heel duidelijk door bijvoorbeeld naar burgemeesters te kijken. Aleid Wolfsen, die het Zandpad vernietigde, kon in de Raad en in openbare debatten nooit een samenhangend verhaal ophangen over waarom hij deed wat hij deed, en waarmee hij was overtuigd door zijn ambtenaren was meteen doorgeprikt. Dan stond hij er hulpeloos bij, terwijl hij vasthield aan wat hij voor "signalen" van zijn ambtenaren had gehoord.

Wolfsen werd opgevolgd door van Zanen, een man van een radikaal andere partij, met een radikaal andere achtergrond, met een radikaal ander karakter. Toen hij net aantrad, was hij het eens met iedereen dat het Zandpad-beleid niet te volgen was, en deed hij toezeggingen er kritisch naar te kijken. En binnen de kortste keren was wat hij zei, en waar hij zijn handtekening onder zette, precíés hetzelfde als Wolfsen. Want het kwam van dezelfde ambtenaren, die aan zijn touwtjes trokken. Sharon Dijksma is nu burgemeester, en die is een vormeloze massa die nieteens een moment van eigenheid had voordat ze het mondstuk werd van haar ambtenaren.

En toch hebben politici wel degelijk macht over het ambtenarenapparaat waar ze de baas over spelen. Ze kunnen veranderingen aanbrengen in vanalles, al kan dat worden omgekat en gefrustreerd door de ambtenaren die het uit moeten voeren, maar er kan worden veranderd. Dan gaat het vooral om administratieve dingen. Neem nou het omzetten van de regionale politiekorpsen naar één landelijk korps. Het kost fortuinen, het gooit alle organisatie ondersteboven, het werkt niet en het doet níéts aan de misstanden die er al waren. En zolang er aan die laatste voorwaarde is voldaan, kan er best wat veranderen. Vooral kosmetisch.

Waar politici bestuurlijk èchte veranderingen mee kunnen maken, is doordat ze bepalen wie er welke funktie krijgt: benoemingen. De instanties zijn een soort apenrotsen, met de meeste aapjes tam en kalm onderaan, en een handjevol die willen klimmen. Een politicus kan ervoor zorgen dat mensen met de politieke kleur die hem bevalt opklimmen, en van binnenuit de instantie besturen. De junta die ze zo organiseren drukt wèl een diep stempel.

Die aapjes kunnen ze kiezen uit een beperkt aantal kandidaten. Het zijn altijd dezelfde koppies die rondgaan in de topambtenarij, het is bij een omwenteling ook niet dat je veel nieuwe gezichten ziet, maar meer alsof je in een wasmachine kijkt. Het is hetzelfde spul dat rondgaat, en dan van zonden schoongewassen is. Mensen van buiten kunnen niet ingetrokken worden, want die hebben niet de "bestuurservaring." Dat woord betekent "ze zijn niet één van ons."

Een doortastende politicus wil dan graag schoon schip maken, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Een ambtenaar eruitschoppen is al heel lastig op de werkvloer, maar ongeveer onmogelijk op topambtenarennivo. Bovendien maken zelfs de types die elkaar doodvechten één front als er met hun kaste wordt gefuckt, en wordt er uiteindelijk aan hun oordeel over hun instantie meer gewicht gegeven dan die van de politicus die hun baas zou moeten zijn. Die vlieger gaat dus niet op. Ze moeten maar hopen op een gaatje wat ze in mogen vullen.

Op die manier ben je na een tijd van macht van één partij vastgezet in één soort beleid. Bijvoorbeeld Amsterdam, daar is de PvdA zoveel jaren aan de macht geweest dat het hele ambtenarenapparaat doortrokken is van Asscher-achtige denkbeelden. Nieuwe poltici hebben geen nieuw bloed om op te trekken door de rangen, want het hele apparaat is één pot nat, en nieuw bloed moet vanaf de onderste verdieping naar boven vechten voordat er wat kan veranderen. Dat duurt nog vele jaren. En of die nieuwe lichting echt béter gaat zijn?

Met al die beperkingen wat je met politici kan, en met hoeveel macht de ambtenaren hebben, lijkt het logisch om met ambtenaren te gaan praten over je problemen, en te proberen die aan je kant te krijgen. Maar dat is zo makkelijk niet, en dat komt weer vooral door de ambtenarenkultuur, en daar ga ik nu heel in het kort wat over uitleggen.

Politici vechten om de spotlight, en willen allemaal groot en belangrijk worden. Bij ambtenaren is dat meestal niet zo. De meeste ambtenaren willen juist een rustig baantje met afentoe een promotie die vooral betekent dat ze van baas wisselen en ze het gevoel geeft dat ze niet helemaal stilstaan, en dan op hun gemakje door naar hun pensioen. De ambtenarij is een superveilige baan, en dat trekt een bepaald soort mensen aan.

Ze zijn er wel, ambitieuze ambtenaren. Die klimmen danook makkelijk, en die worden de baas en zetten de toon. Het verschil met de werkvloer is heel voelbaar, maar er is wel duidelijk overloop. Of meer "neerdruip," waarbij je de mentaliteit van de ambitieuze ambtenaren ziet doorwerken naar de werkvloer toe. De overheid wordt het meeste van zijn vorm gegeven door die sturende topambtenaren. Dus hun cultuurtje is belangrijk om te leren kennen.

Topambtenaren zijn allemaal geïnteresseerd in carrière maken, maar je moet niet de vergissing maken dat je ze ziet als de carrièretijgers uit de private sektor. Topambtenaren zijn allemaal ambtenaar omdat ze de roeping hebben om iets met de overheid te dóén, om de overheid te máken. Ze zien de overheid als iets heiligs, als iets wat de ruggengraat van de samenleving is, en iets wat ze als gereedschap kunnen gebruiken om de samenleving te máken.

Ze hebben de neiging om dezelfde kant op te denken. Er zitten opvallend veel gelovige mensen tussen, en er zitten heel veel mensen tussen die autoriteit fijn vinden, en zich niet voor kunnen stellen dat je een goed mens kan zijn zonder autoriteit fijn te vinden. Het zijn van die mensen die zich in hun bubbel van netheid opsluiten, en die naar andersdenkenden vooral kijken met de vraag hoe die te bekeren zijn. Of te verwijderen.

Daarvoor is macht nodig natuurlijk. Niet alleen macht binnen je instituut, maar ook macht van dat instituut over de samenleving. Vanuit de instanties komt danook al sinds mensenheugenis een roep om meer grip op de samenleving, om meer bevoegdheden, en daarbij ooknog om minder verantwoordelijkheid. Ze willen meer mogen, en met meer wat ze niet mogen kunnen wegkomen. Stapje voor stapje krijgen ze al decennia hun zin, en het is nooit genoeg.

In de ambtenarij is er niet een gevoel dat ze door iemand verantwoordelijk mogen worden gehouden. Officiëel is er een minister de baas, maar die moet niet echt gaan ingrijpen, want anders wordt er gemauwd en gewoon dwarsgelegen. En als de ambtenaren boos hun armen over elkaar doen, kan die minister niets meer. Ze zien uiteindelijk het ambtenarenapparaat als de ultieme norm voor alles. Een ambtenaar zei het zo:

De enige wegen zijn de ambtelijke wegen. Enig ander pad is ondenkbaar. De enige werkelijkheid is de ambtelijke werkelijkheid. Procedures gaan boven de resultaten van die procedures. Notulen gaan boven de realiteit van waar de vergaderingen over gaan.

De sociale cultuur binnen de ambtenarenwereld is er één van jasje-dasje, van formaliteit en van kouwe kak. De werkcultuur is alleen waar het om gaat, en die is een totaal respekt voor burokratie. Ik heb het door ambtenaren horen omschrijven als "notulencultuur," dat àlles wat ertoe doet via procedures, notulen en memo's moet worden gedaan, omdat iets proberen te regelen op een praktische manier wordt geweigerd. De procedure gaat voor alles, buiten de dwangbuis van de procedure breken is ondenkbaar.

Tussen de ambtenaren is het weer anders, daar heb je een angst- en loyaliteitscultuur. Als je je een keer verstapt met de protocollen en procedures kom je erachter hoe wraakzuchtig het ambtenarenwereldje kan zijn. Als je een bedreiging lijkt voor hun vaste, voorspelbare wereldje van mores, ben je een bedreiging, en die wordt uitgekotst. Voor een aantal mensen die ik ken is dat de reden geweest om over te stappen naar het bedrijfsleven. Het is een raar kontrast van een bezadigde old boys club en een bedrijf-achtige struktuur.

Het belangrijkste waar iedereen mee bezig is, is je kont dekken. Het belangrijkste is telkens je dingen voorelkaarkrijgen terwijl je kan volhouden dat je handen gebonden zijn, en alle procedures en protocollen zijn gevolgd, en jij niets hebt gedaan wat niet in een procedure zit, en dat het vooral niet jouw schuld is. Want dat dingen niet jouw schuld zijn, dat is het allerbelangrijkste. En als jij je aan een procedure of een protocol hebt gehouden, is jou niets te verwijten.

Dat hebben de ambtenaren sowieso goed voorelkaar. Er is heel duidelijk omschreven wanneer je een ambtenaar mag ontslaan of een sanctie op mag leggen, en dat is héél beperkt. Vooral bij hogere ambtenaren. Eigenlijk is het alleen als de ambtenaar zondigt tegen de regels van zijn instituut, de normen van de samenleving hebben er verder weinig over te zeggen.

Als een instituut buiten zijn boekje gaat, is dat geen schandaal dat leidt tot een opschonen van het instituut. Kijk maar naar die walgelijke toestand met de toeslagen. De politicus bovenaan vangt alle klappen, er zijn geen echte consequenties voor de ambtenaren. Die vinden het al erg genoeg dat ze er zo lelijk opstaan bij het publiek, en niet door mogen gaan met hun wanpraktijken. Als ze daar al echt mee stoppen. Ze beloven er wel extra vergaderingen over te beleggen, en zichzelf beter in de gaten te houden.

Het is ook mooi geïllustreerd door de vellen met weggelakte tekst die je krijgt als antwoord op een WOB-verzoek. Volgens de Wet Openbaarheid Bestuur mag je opvragen wat de overheid heeft bedisseld over dingen die je aangaan, maar er mag worden weggelakt wat kan worden terugherleid naar de standpunten van een individuele ambtenaar. Anders zou dat een soortvan verantwoordelijkhouden zijn van die ambtenaren voor wat ze doen, en dat mag niet.

Je krijgt dus vel na vel met alleenmaar lak terug. Want die ambtenarenstandpunten zijn uiteindelijk waar ambtelijke besluiten om gáán, hoeveel gelul er ook is over procedure en protocol. En daar heeft de nieuwsgierige burger of journalist niets mee te maken. Dus komt er helemaal geen openheid, alleenmaar pagina na pagina afgelakt met lak aan die burger. En daar komen al vele jaren geen gevolgen van.

Soms komt er iets per ongeluk in de openbaarheid terecht, zoals met Afghanistan. Opeens piepte er tevoorschijn dat de ambtenaren het tijdens een crisis waar levens op het spel stonden, de boel hadden lopen vertragen en ingewikkelder hadden lopen maken. En dat allemaal maar om niet degene te zijn die tegen procedure inging, en om maar niet degene te zijn die de schuld zou krijgen van de blunder. Aan mij lag het niet, ik volgde de regeltjes. Als dat erkend wordt, en iemand anders de schuld toegewezen krijgt, dan gaan we nogeens kijken of we iemand uit de handen van de Taliban kunnen redden.

Het is een verleidelijk idee om ambtenaren tegen elkaar uit te spelen. Dat is iets wat bij nieuwe politici nogweleens een plan is, als ze ontdekken hoe weinig invloed ze hebben op zo'n instituut. Dat werkt alleen niet, want het belangrijkste stuk van de machtsspelletjes in zo'n overheidsinstituut is je omringen met mensen die loyaal aan je zijn, en een gesloten kliek te maken. Kompleet met een erfopvolging voor als je met pensioen gaat, of omhoogklimt op jouw beurt.

Wat dat betekent uiteindelijk, is dat de ambtenarenwereld bepaalt wat de overheid bestuurlijk is en doet. De politiek heeft daar qua bestuur heel weinig grip op, ookal doen die alsof er vanalles van henzelf afkomt. De overheidsinstituten hebben hun eigen blik op de wereld, waarbij ze helemaal in hun werk wonen, en nauwelijks wat meekrijgen van hoe de rest van de samenleving daarnaar kijkt of mee omgaat. Ze hebben de wijsheid en de macht in pacht.

Zolang Warner ten Kate in het instituut zit, krijgen de politici die hem officiëel regeren hun informatie, en dus hun wereldbeeld, van hem. Vanuit het instituut komt niets dat dat tegenspreekt, want hij staat geen ambtenaren in zijn instituut toe die hem tegenspreken. Warner is voor elke politicus "zijn man," en geeft aan elke politicus die hem zijn gang laat gaan prachtige rapporten en goede publiciteit. Er is geen wrikken aan. Wat Warner wil, dat gebeurt. Als je dat wil veranderen, moet het hele ministerie op de schop. En dat wìl niemand die het kàn, en kàn niemand die het wìl.

En was hij maar de enige. Het is niet alsof wanneer Warner onder een tram komt, het ministerie opeens overstag gaat. In de coulissen staan hele rijen Warners warm te lopen om precies hetzelfde te doen, op precies dezelfde manier. Daar is ruimte voor, en dat wordt gestimuleerd. Niet alleen vanuit de eigen kliek, niet alleen vanuit de politiek, maar vooral vanuit de samenleving. Want geile verhalen verkopen goed.

Voor ambtenaren is de ambtelijke wereld de èchte wereld. De enige wegen zijn ambtelijke wegen. Dat de wereld iets op een andere manier zou regelen of voor elkaar zou krijgen dan via het ambtelijke pad is ondenkbaar. Procedures zijn belangrijk, en belangrijker dan wat ze echt inhouden of echt doen in de wereld buiten de muren van het kantoor. Als het botst, is de wereld de procedure tekortgeschoten, niet andersom.

Als er een procedure is gevolgd, is wat er wordt gedaan automatisch goed, boven twijfel verheven, neutraal, objektief en demokratisch. Hoeveel interpretatie en gedraai er aan die procedure is gedaan door de ambtenaren die het ding vormgeven. Of aanhalen als een schild. Er wordt glashard ontkend dat heel veel van wat er uiteindelijk gebeurt gekozen wordt door de willekeur van de ambtenaren, die heel veel vrijheid hebben om procedures uit te leggen of uit te kiezen.

Er is ook een rotsvast geloof dat de bestuurlijke overheid een enorme invloed heeft op de werkelijkheid. Zoals politici ook verantwoordelijkheid triomfantelijk opeisen als de beurs omhooggaat, en het aan het lot toeschrijven als hij instort, denken ambtenaren ook dat alles wat goedgaat in de samenleving komt door wat zij aan regelneukerij en bemoeizucht doen. En zuchten ze bij alles wat er misgaat dat ze ook maar aan handen en voeten gebonden zijn.

Waar ze nòg rotsvaster in geloven, is dat zònder ambtelijk toezicht het een boeltje wordt. Dat is sowieso een heel Nederlands idee, dat alles geregeld moet zijn omdat het anders helemaal misgaat. Maar de ambtenaren hebben dat nog veel meer. Zones zonder parkeerbeleid? Wild west. Niets geregeld over waar jongeren wel of niet mogen hangen? Clockwork Orange. Geen ambtelijke regulering over een nieuwe bedrijfstak? Lord of the Flies. Dat in de praktijk ambtelijke bemoeienis makkelijker tot meer misstanden leidt dan iets verbetert, accepteren ze niet.

Regeltjesneukers breken niet graag regeltjes, en dat is hier zeker zo. Ja, soms dóén ze het wel, maar dat is alleen als ze zichzelf kunnen overtuigen dat het èìgenlijk geen regel breken is. Liever ontwijken ze regels. Bij de hoeren is dat bijvoorbeeld via "ketenpartners," waarbij instituten die om goede redenen beperkt zijn met wat ze mogen, samenwerken omdat ze via elkaar om die beperkingen heenkunnen.

Als het met een ander ambtelijk instituut niet gaat, is er altijd nog de ZBO. Zo'n Zelfstandig Bestuurs Orgaan is een club die net buiten de overheid staat, maar er wel tegenaan schuurt. De regels voor zo'n club zijn troebel en vaag, en meestal worden ze behandeld alsof ze bevoegdheden hebben die ze eigenlijk niet hebben. De ambtelijke club die toezicht daarop houdt, weet wat de deal is en kijkt niet te streng. En zo is er weer een omweggetje bij.

Als je ruzie met de overheid krijgt over hun bestuurlijke beleid, moet je het van de politiek dus niet hebben, en van de ambtenaren ook niet. Maar dan is er altijd nog de rechter, want in Nederland hebben we een rechtsstaat, waar de overheid door de rechter kan worden teruggefloten. Als je kijkt waar wij hoeren in de afgelopen dertig jaar het meeste succes mee hebben gehad, is dat met rechtszaken.

Daarmee wil ik niet zeggen dat de rechters onze redders zijn. Want in de rechterswereld is er ook heel veel mis. Hoe dichter de rechtszaken bij de overheid komen, hoe fouter de rechtsgang gaat.

Je hebt "civiel recht," waarbij er een knoop wordt doorgehakt in een geschil tussen twee private partijen. Vaak bedrijven onderling, want die hebben het geld om de advokaten te kunnen betalen. Maar ook gekift over een heg die teveel schaduw op iemands gazon maakt, of een ruzie over een gebrek aan een pas verkocht huis is civiel recht. Daar doen Nederlandse rechters het uitstekend, daar is zo'n beetje iedereen het over eens. In veel andere landen kunnen ze daar een puntje aan zuigen.

Wat de Nederlandse rechter in zo'n zaak namelijk doet, is de wet toepassen op een manier die recht doet aan wat de feiten van de zaak er voor verhaal van maken, niet alleen welke vakjes in wetten en regelingen zijn aangevinkt, en waarbij de oplossing die de rechter oplegt redelijk en billijk moet zijn. Dat voorkomt een hoop exploitatie van het rechtssysteem door mensen die manieren hebben gevonden om het te manipuleren, en voorkomt bizarre vonnissen waar geen zinnig mens de logica van ziet.

Die rechters kunnen dat doen omdat ze best veel vrijheid hebben in zo'n zaak. Ze vormen zelf een beeld van wat de zaak inhoudt, ze kunnen zelf vragen stellen en het "onderzoek ter zitting" leiden zonderdat ze daar al te strak in een keurslijf zitten, en ze zijn ook best flexibel met hoe ze de wet interpreteren, en elk stuk van het bewijs wel of niet veel gewicht geven. De rechter is heel machtig in de Nederlanse rechtsgang.

En dat werkt. Er wordt in het buitenland altijd gevreesd dat als je een rechter zoveel macht geeft, dat hij dan willekeur kan toepassen, en zijn eigen voorkeuren en overtuigingen voorrang geeft boven de feiten van de zaak, en dat je hem dus wel móét inperken met procedurele regels waar hij in gevangenzit, ookal kunnen die regels ook weer zorgen voor onrecht omdat ze nooit op alles voorbereid kunnen zijn. Een logische vrees, maar het wèrkt in Nederland gewoon.

Bij civielrechtelijke zaken dan.

Diezelfde vrijheid hebben rechters namelijk ook in de twee andere soorten recht, strafrecht en bestuursrecht. En daar gaat het hartstikke fout. Als je mijn blog al langer leest, heb je genoeg kunnen zien waarom het strafrecht in Nederland zo bizar uit te buiten is voor moralistische stromingen, en hoe de rechters zich mee laten slepen in de hypes, omdat ze wereldvreemd worden van hun baan. Dat ga ik niet nogeens herhalen, begin hier anders maar met lezen.

Het gaat nòg harder fout in het bestuursrecht. Bestuursrecht is als de rechter kijkt naar een geschil over bestuurlijk handelen van een overheid. Dat wordt niet afgehandeld zoals een civiele zaak, waarbij de rechter tot een nuchter en redelijke uitkomst wil komen, en daar de wet meer als stoepranden heeft om tussen te blijven. Bij bestuursrecht gaat het erom of de overheid ècht helemaal buiten de perken is gegaan.

Als de overheid zich aan zijn eigen regeltjes heeft gehouden, krijgt de overheid gelijk. Hoe raar het ook uitpakt om zo te kijken. En hoe vèr dat ook afstaat van het idee van de wetgever. En wàt de gevolgen ook zijn. Want de overheid is een demokratisch instituut, en dus is alles wat ze doen demokratisch, en dus is alles wat ze doen boven de rechter verheven. Pas als ze duidelijk tegen een hogere regel van zichzelf ingaan, grijpt de rechter in. Als de overheid ook maar een beetje kan doen alsof ze hun eigen regels niet breken, krijgen ze gelijk.

Daar komen dus van die zaken van als mensen die tachtig Euro te weinig betalen aan de overheid, en dan vijfentwintigduizend Euro boete moeten betalen. Terwijl de rechter weet dat ze dat niet kùnnen betalen, en ze in een spiraal van boete op boete terecht gaan komen waar ze niet meer uitkunnen. Daar wordt pas als er een kabinet over is gevallen een beetje schaapachtig over op de rechterkop gekrabbeld. Maar de cultuur veranderen? Vergeet het maar.

Trouwens, zelfs als de overheid wèl over zijn eigen regels heenstampt gaat het mis. Toen de wappies van Viruswaarheid helemaal terecht aangaven dat die knettergekke avondklok niet op een goede juridische grond was gebaseerd, kregen ze gelijk van de rechter. Want de overheid gìng daar ook zijn boekje flink te buiten. De rechter zag dat de overheid een wet gebruikte waar ze de vereisten niet van vervuld hadden, en gaf de overheid ongelijk.

Sneller dan welk bedrijf of welke burger ook een hoger beroep zou kunnen krijgen, kwam er een hoger beroep. Toevallig voorgezeten door drie rechters die allemaal voor de legal department van de staat hadden gewerkt, en vriendjes waren van de mensen die namens de staat procedeerden. Het hoger beroep bepaalde dat het hier om politiek ging, en de rechter dus niet over de inhoud van de maatregel mocht oordelen, dat Viruswaarheid geen beter alternatief had aangedragen, wat bewees dat de overheid geen alternatief had, en dat er sowieso altijd genoeg noodsituatie is tijdens een pandemie om alles te mogen doen wat alleen bij nood mag. Inplaatsvan dat de wet de overheid beperkt, legde dit hof het uit alsof de wet de mensen die tegen de overheid procederen beperkt.

De rechter zette dus gewoon de rechter buitenspel, en dat had zo'n beetje iedereen ook zien aankomen. Want hoge rechters zijn ontzèttend gezagstrouw. Als ze het zo kunnen draaien dat de overheid mag doen wat hij wil, draaien ze het zo. Uiteindelijk zijn ze ambtenaren, en vooral in het topsegment is dat heel goed voelbaar. Hoge rechters zijn half rechter, half topambtenaar, en zijn bezig met de rechterij, en daarmee de samenleving, máken. En dat houdt vooral in dat we de overheid bij zijn grote daden niet in de weg mogen lopen.

Meestal komt dat alleen naar voren in de rechterblaadjes, die niemand leest. Daar neuzelen ze dan over hoe de rechtsgang de samenleving vormt, en hoe ze enorme invloed hebben als ze maareens die toe gingen passen, om de overheid meer goede dingen te kunnen laten doen, en die arme ambtenaren die zoveel werk te doen hebben hun leven wat makkelijker te maken. Door ze minder streng over hun fouten te laten struikelen, natuurlijk.

De overheid is voor de rechter het grote goed. Dat is voor een stukkie natuurlijk omdat die rechter een déél van die overheid is. Dat voelen ze echt wel. Ze zijn in zekere zin een soort bescherming voor de overheid tegen de burger die zijn recht komt halen. Want als de rechter zegt dat iets zo is, dan ìs het zo. En de overheid heeft zich vroom onder de rechter geschikt. Voor die rechters is dat echt een ding. Die hebben het idee dat als ze de overheid niet afschermen, die lekgeschoten raakt, en de wereld in verval raakt. Netzoals andere ambtenaren.

Waar ze wèl hard op happen, is op het bewaren van de tucht binnen de overheid. Ze kunnen heel streng zijn voor ambtenaren die buiten hun boekje gaan en regels overtreden, als dat niet gedaan wordt in het kader van het overheidsbeleid. Hosselende ambtenaren, database-doorverkopers of ambtenaren die tè openbaar racistisch zijn krijgen wèl een streep door de rekening. De kleintjes worden vervolgd en ontslagen, de groten krijgen een funktie elders.

Als rechters keihard falen, zoals bij de toeslagenaffaire bijvoorbeeld, zijn er geen gevolgen. Nou is het goed dat de rechters onafhankelijk zijn, en niet door een minister achter hun vodden kunnen worden gezeten, maar het wrijft wel. Want het is pijnlijk om te zien dat die mensen die hun carrière ervan maken andere mensen in naam van rechtvaardigheid en met de macht van de overheid sancties en verplichtingen op te leggen, daar bij elkaar voor terugschrikken. Tucht onder rechters bestaat praktisch niet. Mummelen over dat het niet zo bedoeld was, en vage beterschap beloven is al heel wat. Erkennen dat het een cultuurprobleem is, zit er niet in.

Tenslotte wil ik nog even wat aandacht geven aan wat losse instanties die wèl wat doen waar je wat mee kan. Dat zijn onafhankelijke instanties, die vaak meer aan verdragsrecht te danken hebben dat ze bestaan dan aan onze eigen overheid. De Ombudsman heeft nogweleens wat goeds gedaan, ookal schiet hij vaak mis. Daar kunnen we winst halen, als we die goed voorlichten. En de Autoriteit Persoonsgegevens heeft over de hoerenhaat heengekeken toen ze Den Haag op zijn vingers tikten over hun hoerenregister. Er bestaat wel wat. En misschien ookwel instanties waar ik nooit van gehoord heb. Licht me daarover in als je ze kent!

Maar wat betekent dat nou voor als je wat van de overheid gedaan wil krijgen? Zit ik "weer" te "zeiken" over dat het allemaal zo nutteloos is, en dat je tòch niets kan? Want dat blijken er dus mensen over me te denken. Daar schrijf je dus al die brieven voor naar de Eerste Kamer, daar hou je dan een blog voor bij, denk ik dan. Nee, ik schrijf hier om je te laten zien waar je moeite verdwijnt alsof het nooit bestaan heeft, zodat je daar niet zèlf met schade en schande over hoeft te leren. En ook om je te vertellen waar je wèl ergens mee komt.

Het belangrijkste wat de overheid aan banden legt, is de wet. Ze mogen alles wat de wet zegt dat ze mogen, en reken maar dat ze op gegeven moment alles dóén wat ze van de wet mogen. Die wetten worden gemaakt door de politiek, in de Tweede Kamer. De ambtenaren hebben daar veel invloed op, doordat ze teksten herschrijven en voorzeggen aan ministers, maar uiteindelijk zijn het de Kamerleden die zo'n wetsvoorstel opstellen.

Daar kan je wat mee. Als je heel handig bent, mij is dat niet gelukt nog, kan je een Kamerlid zover krijgen dat hij een wetsvoorstel indient dat je hem hebt helpen opstellen. Als je denkt dat dat te hoog gegrepen is, moet je maareens kijken met welke rotzooi de Kamer aan durft te komen, en dan denk je wel anders. Een voorstel is zo gepiept, een Kamerlid zover krijgen dat hij meewerkt is veel moeilijker.

Als je een motie de Kamer in wil hebben, maak hem dan zo dat hij een wet of regeling in het leven roept. Heel veel moties gaan erover dat de minister wordt opgeroepen bestuurlijk iets te doen, en dat is altijd gebakken lucht die nergens heengaat. Beperk de overheid met wat hij kan doen, ga hem niet vragen iets anders te doen. Zorg dat er iets dwingends in je motie zit, want anders kom je nergens.

Wetten kan je aan twee kanten beïnvloeden. Als ze al door de Tweede Kamer zijn, kan je de Eerste Kamer schrijven. De leden van de Eerste Kamer zijn veel minder bezig met het nieuws en de hypes, en zijn meestal ook intelligenter. Daar kan je de zwakheden van een wetsvoorstel wat ze moeten beoordelen aan uitleggen, en als je er een paar meekrijgt, wordt de rest ook sceptischer. Daar hebben we al resultaten van gehad. De Eerste Kamer heeft een belangrijk nut om de gezondheid van de rechtsstaat goed te houden, en dat is ook waarom het Kabinet er eigenlijk vanafwil.

Maar je kan ze ook beïnvloeden als ze nog in de kiem zijn. Als ministeries er al overheen geweest zijn willen politici er meestal niet veel meer aan veranderen, maar als het nogmaar een motie van een kantje is, kan je Kamerleden kritische noten toestoppen. Die kunnen dat gebruiken om in het publieke debat slim uit de hoek te komen. Jij krijgt je kritiek gehoord, en zij krijgen publiciteit, een sterkere onderhandelingspositie omdat ze iemands stokpaardje dreigen te kunnen ontsporen, en daarmee macht.

Ertussenin heb je weinig tot niets in de melk te brokkelen. Als het eenmaal een wetsvoorstel is met alle toeters en bellen, en door een ministerie serieus wordt genomen, komt er weinig inhoudelijke kritiek meer uit. Helaas lijkt het soms alsof je op dit punt nog wat voorelkaarkrijgt als je met de verantwoordelijke staatssecretaris of minister gaat praten, maar de toezeggingen die je krijgt zijn zoveel waard als de slechte adem waarmee ze gezegd worden. En dan zet je niet door bij de Eerste Kamer, waar meer te halen valt.

Bestuurlijke toezeggingen zijn meestal niet gemeend. En als ze al gemeend zijn, gaan ze één minister mee. Daarna ligt die wet nog steeds klaar om mee te slaan. Zet je zinnen op de wetgeving, want dat is het enige waar je de overheid mee inperkt. De rest is alleenmaar druk zetten en informatie geven, en ookal zijn die heel belangrijk, ze beperken de macht van de overheid nooit.

Ga niet in debat met hoerenhaters. Probeer ze niet te bekeren, probeer hun argumenten niet te weerleggen. Wat er gebeurt is namelijk dat zij jouw argumenten van jou hebben gehoord, en dus al een panklaar lulverhaal hebben als een goedwillende parlementariër ze jouw argumenten voorlegt. Die kan dat lulverhaal niet op waarde schatten, en dan lijkt het net of de hoerenhater een punt heeft.

Praat juist met mensen die jouw kant weleens kunnen gaan kiezen. Denk niet dat ze het snappen, ook niet als ze één of twee goede opmerkingen hebben gemaakt. Ze moeten voorgelicht worden, en je zal schrikken als je ontdekt hoeveel van het denkbeeld er muurvast inzit ook bij mensen die vinden dat we rechten moeten hebben. Licht je medestanders voor. En doe dat bij véél politici, want je weet nooit wanneer ze je in de steek laten.

Bij het praten met politici moet je niet proberen hun taal te spreken. Die is bedoeld om leuk te klinken zonder veel over te dragen, en je klinkt altijd als een kinkel voor die mensen. Spreek eerbiedig, maar hou het altijd héél simpel. Denk eerbiedwaardige slomerd. Je moet alles uitleggen, ze snappen zelf verbanden niet, maar ze hebben geen tijd voor je, dus zorg dat je verhaal ingestudeerd is en soepel loopt. Daar hebben ze respekt voor.

Je kan druk zetten via rechtszaken. Dat is in het verleden al aardig gelukt, maar dat gaat telkens over één zaak van één meid, die dan wat genoegdoening krijgt in ruil voor heel veel werk, tijd, geld en stress. De pers vindt die zaken waaruit telkens blijkt dat de overheid buiten zijn boekje gaat met bestuurlijke straffen niet interessant, dus helaas helpen ze op die manier weinig. En dat zouden ze wel moeten doen. Veel van die rechtszaken gingen via Proud, en ik weet niet of dat nog wel doorgaat nu die ingezakt zijn.

Maar misschienwel het belangrijkste: de moralisten zijn de PR-oorlog keihard aan het winnen. Met al hun geile verhaaltjes in de krant over de zaken die voor de mensenhandelrechter komen, met alle nep-docu's en fictie, met alle gedram, komen ze bij iedereen binnen. En wij niet. Onze verhalen worden niet gehoord, en omdat ze zo zeldzaam zijn worden ze niet geloofd. Kijk maar op girlsreview.nl, de Hookers-mannen hebben van het wurgen van hun eigen forum helemaal niets geleerd, en geloven nog steeds massaal waarvan ze met hun eigen ogen kunnen zien dat het niet klopt.

Ik probeer wat bij te dragen met mijn blog. Yvette Luhrs heeft met haar TV-programma een heleboel goeds gedaan, al had ik daar best kritiek op. En daarmee heeft ze veel meer bereikt dan ik. Xaviera Hollander heeft met haar gefictionaliseerde boek ook een hoop goeds gedaan, en mensen kennen haar nog steeds. Als we niet als onmensen willen worden behandeld door de overheid, moet de overheid beseffen dat de kiezers dat niet zullen pikken.

De overheid staat of valt met hoe hard mensen erin geloven. De kiezer heeft maar beperkte macht, maar de politiek en de ambtenaren weten héél goed wat er gebeurt als op een dag mensen niet meer geloven dat wat ze stemmen verschil maakt. De geschiedenis laat zien dat er makkelijk bloed vloeit dan. Ambtenarenbloed. Daar komt vandaan dat de demokratie niet helemáál gekastreerd is.

Legitimiteit is voor elke overheid belangrijk. En legitimiteit is een subjektief iets in de ogen van de mensen in de samenleving. De overheid is daarom huiverig om niet-legitiem over te komen. Zolang ze weg kunnen komen als alwetend en oordeelvaardig, zullen ze dat doen. Als ze door de mand vallen, laten ze hun stokpaardjes in de goot liggen om maar niet hun legitimiteit te beschadigen, en trekken ze zich terug.

Daar ligt onze kans. We moeten de legitimiteit van het overheidsbeleid over hoeren te kakken zetten. We moeten laten zien hoe fout en hoe oneerlijk het is. We moeten laten zien hoe krankzinnig en onwaar het is. We moeten laten zien dat wat de overheid nu doet, moralistische masturbatie is, met ons als glijmiddel. En dat kunnen we alleen doen door het kontrast te laten zien met de werkelijkheid. Dus zorg dat mensen onze verhalen leren kennen.

Als er één stukje is waardoor ik als samenzweringsgekkie ga worden bestempeld is het dit wel. En ik vind hem niet eens leuk om te schrijven. Dit stukje schrijven ging met hangen en wurgen, want ik ben het allemaal zo beu, en ik word al boos als ik eraan denk. Dus maak het de moeite waard, leer van mijn schade en schande.

Bedtijd

Toen ik nog in mijn werkflatje werkte, was ik gewoon full time hoer. Ik had wel mijn sociale leven, en ik had mijn hobbies, en ik had alle dingen die ik deed om mijn leven te leven, maar ik had geen andere dingen die ik zo serieus voorrang moest geven als het hoeren. Iedereen met een eigen bedrijfje zal dat wel herkennen. Je zit ìn je bedrijfje, zelfs als je een wijntje doet met vriendinnen of nieuwe kussens uitzoekt op de meubelboulevard.

Ik had ermee leren omgaan dat de klanten op de gekste momenten komen, en ik had er een klus aan om mijn dagprogramma een beetje geordend te houden. Maar met oefening kwam dat heel best voorelkaar, en ik had een ritme in mijn dagen. Ik sliep goed, ik ging elke ochtend joggen, elke week twee keer squashen, ik had altijd genoeg tijd om de dingen te doen die gedaan moesten worden. Eigenlijk had ik het gewoon voorelkaar.

Het was fijn. Ik ben een gewoontediertje, en een ritme dat goed voor me werkt kan me gewoon blij maken. Als ik gelukkig moet zijn, moet ik een vast schema hebben waar ik afentoe eens uitgehaald word, zodat ik niet verstof, en zodat ik heel blij kan zijn als ik weer terug mag in dat ritme. En dat was eigenlijk precies wat er gebeurde in mijn werkflatje. Als het aan mij had gelegen, was dat nooit veranderd.

Maar het veranderde wèl, en ik heb nooit meer zo'n ritme gevonden. De escort is chaotischer dan de thuisontvangst, en je bent veel meer tijd kwijt aan je overhead. Lakens verschonen is sneller gebeurd dan naar een andere stad reizen. Je opdoffen moet je tòch, en in de thuisontvangst hoef je niet twee pakjes over elkaar heen, een lekker setje om de klant mee op te hitsen, en daaroverheen iets representatiefs om mee door zijn straat te lopen of langs de hotelbalie te komen.

In mijn werkflatje had ik ook alles op een vast plekje klaarliggen, en ik had nooit problemen dat ik iets niet bij de hand had. Nu heb ik de beruchte escorttas, waar ooknogwel een eigen stukje over komt trouwens, en als je niet wilt dat dat een enorme koffer wordt, moet je met veel minder toekunnen. Dus je moet goed plannen waar je heengaat, en zorgen dat je ingepakt hebt wat je misschíén nodig gaat hebben.

Nu studeer ik, en studeren kost heel veel tijd als je een serieuze studie doet. Héél veel tijd, en je zit op vaste tijden vast aan verplichtingen. Vaste tijden die je pas kort vantevoren zeker weet, en vaste tijden die telkens veranderen. En vaste tijden die kunnen botsen tussen verschillende vakken en opdrachten. En waar heel weinig aan te veranderen is. Want dat zien ze als "voorbereiden op de echte wereld."

Mijn medestudenten geloven dat heilig, dat de universiteit nog wel plooibaar is, maar dat als ze eenmaal in het bedrijfsleven werken, deadlines veel harder en veel korter zijn, en je met veelmeer druk en onoplosbare problemen temaken krijgt als je niet op tijd inlevert. Ik heb in het bedrijfsleven gewerkt, ik weet intussen dat dat komplete onzin is, want een bedrijf zou in een blijvende paniek zitten als alles echt omviel als een deadline werd gemist. Want die worden gemist hoor.

In het bedrijfsleven zijn sowieso de meeste deadlines verzonnen door een manager, die graag plant wat er voor hem gedaan wordt, zodat hij een beetje vooruit kan kijken. Managers houden niet van afwachten op wat er met hun opdrachten gebeurt, dus komen er deadlines. Ze zijn meestal nergens op gebaseerd, behalve het domme idee dat als je een deadline stelt, je in elk geval zeker weet dat je werknemers gaan wèrken, en het niet eindeloos uitstellen.

De praktijk is natuurlijk dat een deadline die ver weg is, zorgt dat de werknemers eerst andere dingen uit de weg gaan werken, en dan vlak voor de deadline je opdracht afraffelen. Eigenlijk zorgt een deadline vooral ervoor dat je zeker weet dat het pas afkomt op de deadline, en dat je niet zeker weet of de oplevering iets wordt waarmee je naar de klant kan stappen. Dat heb ik op de pijnlijke manier geleerd. Ja, ik was zo'n manager.

In de praktijk zijn deadlines meestal overbodig, en heb je alleen ècht deadlines bij projekten waarbij er een boel mensen met hun duimen zitten te draaien als jouw produkt niet op tijd afkomt. Dat zijn er niet veel. En dat soort deadlines zijn ook niet het soort dat je makkelijk je werknemers boven hun hoofd kan hangen. Als je manager bent, zijn die deadlines er vooral voor jou, niet om je werknemers mee op te jagen.

Ervaren werknemers weten hoe de hazen lopen, en nemen deadlines met een korreltje zout. Die begrijpen wat je wil, maar die begrijpen ook dat het allemaal zo'n vaart niet loopt. Die maken hun projekt af, en laten het rustig liggen tot de deadline er is, zodat jij niet nog een nieuwe deadline op hun kop legt voor die tijd. En die weten ook dat als je deadline een probleem wordt, ze even bij je binnen moeten stappen om je uit te leggen dat het niet gehaald gaat worden. Waar jij dan domweg op reageert door een nieuwe deadline twee weken later te leggen. Alsof jou dat geen clown maakt.

Maar de mensen die lesgeven op de universiteit zijn geen ervaren werknemers in het bedrijfsleven, en al helemaal geen ervaren managers, dus die hebben een heilig ontzag voor het lean and mean bedrijfsleven, waar alles efficiëntie is, en de zwakken door de sterken vermalen worden. En waar ze hun studenten op aan het voorbereiden zijn, zonderdat ze weten wat die wereld eigenlijk ìs, waar ze hun studenten op voorbereiden.

Het zal ook vast niet een probleem zijn dat je studenten alles volgens keiharde deadlines laten doen jouw leven makkelijker plannen maakt. Door een hele stapel papers tegelijk gaan, vooral als je dat aan een PhD-student kan overlaten, gaat sneller dan als ze stuk voor stuk binnenkomen. En je gebrek aan flexibiliteit zal ze voorbereiden op die onpraktische en onhoudbare praktijk van het bedrijfsleven, toch?

Dus ik zat al een heel weekend aan een opdracht. De opdracht was op maandag gegeven, en ik was er meteen naar gaan kijken. Ik snapte er een groot stuk wèl van, maar een belangrijk stukje níét. En zolang je de opdracht niet goed snapt, kom je niet verder. Ik heb het dus aan de docent gevraagd, maar die zei alleen chaggerijnig dat ik het maar op moest zoeken in de stof. Dus de weekdagen had ik mijn studietijd besteed aan daar nog een keer doorheengaan.

Het weekend was danmaar een poging om het voorelkaar te krijgen door keihard te werken, en hopen dat het daardoor opeens op zijn plek zou vallen. Ik denk dat dat voor sommige mensen weleens werkt, maar voor mij heeft het nog nooit gewerkt. Je krijgt er wèl enorme grote papers van, die laten zien dat je hard hebt gewerkt, en ookal kom je er dan niet met je opdracht, je krijgt dan wèl een voldoende als aai over je bol. Als je sip kijkt en je decolleté laag genoeg is. Alsof dat een goede voorbereiding is voor dat beroemde bedrijfsleven.

En wie weet, misschien werkt het deze keer wèl. Misschien is de opdracht juist wel bedoeld om je te laten worstelen met iets wat niet opgelost kàn worden, zulke docenten heb je immers ook. Het leek ook te gaan lukken, ik liep alleen telkens ergens mee vast, en dan kon ik weer een heel eind terug om opnieuw te beginnen. Mijn statisticus, die me geholpen heeft, noemt dat "de wet van behoud van ellende."

Hij kon me waarschuwen voor wat doodlopende eindjes, maar vooral kreeg ik de rot-irritante adviezen om vooral genoeg te slapen. Ik had tijdnood, en hij wou de hele tijd dat ik een dutje deed of die avond vroeg naar bed ging. Ik snapte niet hoe hij niet kon snappen dat ik daar nu geen tijd voor had. Maar hij hielp me, en ik hield mijn fatsoen. Al ging ik niet naar bed, want ik moest die doorbraak nog maken.

Dat weekend had ik eigenlijk een klant, maar die heb ik dus af moeten zeggen. Dat heb ik netjes op tijd gedaan, en ik heb hem gelukkig ook opnieuw ingepland, en zelfs korting gegeven voor de overlast. Klanten zijn belangrijk, ze betalen mijn gas, water en licht, en dat is duur nu mijn groene leverancier opeens over de kop is, maar ik wou niet een vak verprutsen waar ik veel werk in had zitten, en dat ik dan volgend jaar over zou moeten doen. Daar heb ik al helemáál geen tijd voor.

Zondagavond zat ik achter mijn computertje, in te loggen op de universiteit, om daar gebruik te maken van de programma's die je kan gebruiken om je oplossing van je opdracht om te zetten in een geile high-tech presentatie van wat je voorelkaar hebt gekregen. En dat stomme ding wou niet werken met wat ik intikte, wàt ik ook deed. Ik heb hetzelfde programma ook op mijn thuiscomputer, maar dat heeft nooit iets anders gedaan dan me vertellen dat ik ervanlangs zal krijgen als ik mijn student licence misbruik, en daarna te crashen.

Intussen had ik allang niet meer de hoop dat ik een echte goede oplossing zou krijgen van mijn opdracht, maar was ik nog wèl hard bezig om aan te tonen dat ik er hard aan had gewerkt. En als je nieteens kan laten zien wat het computerprogramma ervan gemaakt heeft, heb je geen diagrammen en plaatjes, en heb je alleenmaar gelul. En dat ziet er snel uit als een smoes, en dan lig je uit het vak. Dus ik moest wel.

Het zal wel zijn geweest dat iedereen in de cursus tegelijk probeerde om dat programma te draaien ofzo, want na een avond vol met "Verbindingsfout: Connection reset by peer" lukte het opeens middenin de nacht. Ik kreeg er iets lelijks en duidelijk fouts uit, maar ik had mijn figuren, en ik verzon er nog snel een lulverhaal bij. Toen ik mijn laptopje sloot was het vier uur.

De volgende ochtend moest ik uit de veren voor het college, en leverde ik het paper in. Ik heb weinig aan het college gehad, want ik zat alleenmaar te knikkebollen. Toen ik thuiskwam, gooide ik mijn nieuwe opdracht op mijn buro, en viel ik zowat in slaap. Ik plofte op de bank, naast mijn huisgenote, en samen keken we reality shows tot ik het avondeten ging maken. Ik had geen energie voor wat anders. En na het eten had ik een klant.

Ik heb mezelf wel bij elkaar geraapt voor die klant. Even mijn eigen pooier zijn, even doorpakken. Veel koffie, zelfs voor mij. En daarna tic-tacs wegkauwen tot ik er misselijk van werd. De rit, met het dak naar beneden ookal was het koud, was verfrissend, en dat had ik nodig ook om niet weer suf te worden. Het rondje lopen rond zijn huis om hem in te schatten was ook goed voor mijn concentratie, toen kwam ik er weer een beetje "in."

Gelukkig dat ik er weer "in" kwam, want anders wordt een date een ramp, maar juist omdat dat gebeurde voelde ik weer hoe moe ik was. Ik begon al aan de date terwijl ik me afvroeg hoe ik het eind ging halen. Seks is al hard werk, maar fris en opgewekt zijn is nog vermoeiender. En als je bezig bent met fris en opgewekt lijken, ben je nietmeer bezig met de seks. Het drukte op me.

De omstandigheden waren niet best, maar ik heb mijn werk gewoon gedaan. Ik heb intussen ookal meer dan twintig jaar ervaring, voor een kleintje ben ik niet te vangen. De klant wou bovendien niets bijzonders, dus ik had genoeg aan mijn routine, en zelfs dat vinden mannen al spontaan, vernieuwend en uitdagend. De date was geen zwaar werk. Mijn ogen openhouden wèl.

Toen we hondjes deden, deed ik eventjes mijn ogen dicht. Echt, éventjes maar. Ik schrok op van een lach van de klant, en die bleek te denken dat ik mijn controle aan het verliezen was en dierlijke geluiden aan het maken was. Want die had een klein snurkje horen ontsnappen. Ik kneep even flink in mijn tepels om mezelf goed wakker te maken. Dat die er mooi puntig van gaan staan kan ook helemaal geen kwaad. Ik doe het alleen nooit als de klant het kan zien, want die denken dan snel dat ik dat lekker vind.

Ik was mezelf een beetje aan het tegenvallen. Maar dat heb ik de laatste tijd wel vaker, en daar heb ik me stilletjes een beetje bij neergelegd. Dat hoort bij studeren, dat hoort bij een chaotisch leven, dat is nou eenmaal zo met alles wat er nu in de wereld gebeurt, daar moet ik nou eenmaal doorheen. Het is niet anders. En die gedachte is wel geruststellend, en het voelt heel filosofisch, maar het zorgt ook dat je niets aan jezelf verandert.

Terwijl ik daarover aan het nadenken was, voelde ik het. Een klein steekje, met een persje, een krampje. En dat was terwijl de klant in me zat, dus zo'n beetje op het slechtste moment. Natuurlijk was het zo opgelost, ik zei tegen de klant dat we even condoom moesten wisselen, en bij het pakken van een condoom pakte ik ook meteen even mijn nood-beppy, die ik in kon doen terwijl ik het condoom met mijn mond omdeed. En we konden door.

Maar ik schaamde me rot. Niet omdat ik me schaam voor wat mijn lijf doet, maar omdat ik dus nieteens meer in het oog had wanneer ik weer aan de beurt was. Je basisbehoeftes als slaap uit het oog verliezen is al best sneu, maar zo ver van je kut afstaan, dat was me al sinds mijn kraaktijd niet meer overkomen. Ik heb nou de afgelopen twee jaar al meerdere keren gehad dat ik dat soort momenten had, en elke keer dacht ik dat ik er nu wel van ging leren. Maar ik blijf maar afglijden.

Toen mijn auto stil kwam te staan langs de weg, was dat een wake-up call. Ik dacht dat ik er wel van geleerd had. net zoals van de warme schoenen, of van mijn dagboek eens analyseren. Maar ik ben zo hardleers, het is om gek van te worden. Als ik gestresst word, en als ik mijn houvast kwijtben, laat ik alle nieuwe lessen weer varen, en zelfs de oude die ik al heel lang geleden geleerd heb.

Ik wil nu heel graag zeggen dat ik de manier heb gevonden om het niet meer verkeerd te laten gaan, en ik wil heel graag zeggen dat ik deze keer wèl mijn leven weer op de rit ga krijgen. Maar met alle dingen die op me afkomen moet ik misschien niet denken dat ik het in de hand kàn krijgen. Misschien moet ik gewoon er het beste van maken, en moet ik niet verder kijken dan mijn leven leven zonder er een te groot boeltje van te maken.

Er zijn makkelijkere tijden geweest. Er was vroeger meer stabiliteit, toen ik mijn konijnenholletje had. En studeren is iets wat je de hele tijd belast, en wat je de hele tijd laat voelen alsof je er nog niet bent, en nog verder moet. Ik kan nu niet werken zoals ik wil werken, ik kan niet leven zoals ik wil leven. Ik zit in een periode waar ik doorheen moet. Ik moet dat accepteren, en het gewoon overleven.

Dat betekent dat ik één ding tegelijk moet aanpakken, en niet moet proberen om alles meteen perfekt te doen. Ik moet niet proberen mezelf meteen te dwingen om de dingen goed te doen, ik moet de tijd nemen om nieuwe en betere gewoontes aan te wennen. En ik moet mezelf voorhouden dat de moeilijkheden voorbijgaan. De coronacrisis gaat over, mijn studie komt af, het wordt weer makkelijker om te werken. Even volhouden.

Maar ja, die studie blijft zwaar werk. En mijn klanten moet ik draaien. En mijn huishouden moet aan de gang blijven. En ik moet ondanks al die technische problemen mijn blogje blijven schrijven. En er zijn hele vervelende dingen aan het ontwikkelen in de politiek, en tegelijk zijn er kansen dat ze minder harde repressie gaan voeren. Dat zijn allemaal dingen die nu al moeten, en die ik niet kan laten liggen. En dan heb ik geen tijd om dingen beter te leren doen. Dus ik moet maar zien hoe ik die goede voornemens waarmaak.

Ik moet ook niet telkens denken dat ik nu ik mijn neus weer heb gestoten mijn leven ga verbeteren. Misschien is het wel iets wat ik uit mijn jeugd in de Kerk heb meegenomen, de zondaar die tot inkeer komt als de schellen hem van de ogen vallen, waarna hij op het juiste pad gaat. Dat is misschien gewoon niet realistisch. Misschien is het niet proberen de trein op de rails te zetten, maar proberen je auto op de baan te houden. Geen verschil van dag en nacht, maar iets wat je dag en nacht een beetje aan het doen moet zijn.

En heel eerlijk, een beetje verbeteren aan mijn leven maakt al een boel uit. Ik heb de regels over slaaphygiëne die ik van mijn statistiekmannetje heb gekregen maar toegepast, en dat geeft me al veel meer lucht. Ik probeer niet meer alles een beetje kut te doen, maar het belangrijkste in ieder geval goed genoeg te doen, ookal gaat de rest dan alleenmaar kutter. Dat ene ding dat dan tenminste lukt, geeft je tenminste het gevoel dat er íéts goedgaat. En nu ik meer slaap, gaat àlles een beetje beter.

En nou hopen dat het deze week lukt om te plaatsen. Dat is nu een poosje weer mislukt, en ik dacht nou juist dat ik een altijd werkende manier had. Maarja, het blijft toch in het donker tasten.

Sekslijn

Er zijn van die dingen die bij het werk horen, maar waarvan ik altijd ben blijven vinden dat het niet bij mijn werk zouden móéten horen. En dat is mannen die proberen het klantenwervingsproces te gebruiken voor een lolletje. Praten met een hoer vinden mannen spannend, en je probéért het ook spannend te maken. Dan hebben ze meer voorpret, en kiezen ze makkelijker voor een date, of een duurdere date, met jou.

Maar het probleem met iets gratis weggeven zonder verplichting om ook je dienst af te nemen, is dat niets mannen tegenhoudt om alleen je gratis praatje af te nemen en vervolgens niets te boeken. Of erger, om wel wat te boeken maar je dan voor niets te laten komen naar een fake afspraak. Dan ben ik dus voor ze aan het werk voor niets, en dat bevalt me niet. Ik heb ook meer te doen, en ze kosten me tijd en inspanning.

Het hoort nou eenmaal bij het vak. Ik probeer me er niet druk over te maken, maar het is wel weer iets aan het vak dat me niet bevalt. Vroeger zei ik dan nog: "Bij een telefoongeiler weet je dan tenminste nog dat het geen politieman is die je in de val probeert te lokken," maar dat blijkt dus ook helemaal onwaar te zijn. Zedengompen geilen maar wat graag terwijl ze je proberen te boeken.

Ik kan er niets aan doen, het irriteert me. Als een man aan de telefoon een halve talk job krijgt terwijl hij een echte boeking maakt, gun ik het hem helemaal. Als een man een talk job probeert uit te lokken terwijl hij doet alsòf hij een date gaat maken, maar ik heel goed doorheb dat hij dat niet gaat doen, dan zit ik met kromme tenen zo saai mogelijk te zijn en kap ik het zo snel mogelijk af.

Als het duidelijk is geworden dat een man aan de telefoon gewoon rukmateriaal probeert uit te lokken, door hijgerig te vragen wat ik allemaal met hem zou gaan doen als hij me zou boeken, dan zeg ik meestal hetzelfde zinnetje: "Bel maar een sekslijn." En dan hang ik op. Dat nummer gaat meestal op blokkeren, al bellen mannen haast nooit nog een keer als je ze dat hebt gezegd.

Er was ook een vaste klant die telkens als hij weer wou boeken een beetje zat te telefoongeilen. Dat gunde ik hem wel, maar toen hij een keer bij zijn maandelijkse belletje eerst tien minuten met me zat te seksbellen en toen bleek dat hij alleen belde om te zeggen dat hij deze maand ging overslaan, zat me dat toch niet lekker. Dat blijft dan broeien achterin mijn hoofd, want ik wil niet dat dat een gewoonte wordt.

De volgende keer dat ik hem aan de lijn had, was het natuurlijk weer telefoongeilen wat de klok sloeg. Ik had de vorige keer nog in mijn hoofd, dus ik was een beetje chaggerijnig. Het ging wel beter toen hij deze keer wel een afspraak maakte, maar het bleef een beetje knagen. Ik wou het dus even met hem bespreken. Je moet dat soort dingen niet maar laten doorbroeien als je er last van hebt. Je moet beslissen om het voor altijd te vergeten, of je moet er wat mee doen.

Na afloop van de date, bij het praatje tijdens het aankleden, bracht ik het gesprek dus maareens erop dat ik het naar vond als hij belde als hij geen date aan het plannen was. Bel dan een sekslijn, zei ik zoals altijd. Hij glimlachte een beetje schaapachtig, en hij zei: "Weet je hoe slecht die zijn?" En ik moest toegevan dat ik dat niet wist. Toen hebben we een heel leerzaam halfuurtje gehad.

We hebben samen sekslijnen zitten bellen. Ik belde niet, ik luisterde alleenmaar. Ik mocht de nummers kiezen, ik mocht zelfs de vrouw kiezen waarmee hij zou gaan praten. We hebben een halfuur gebeld, en we hebben daarmee bijna vijfentwintig Euro op zijn telefoonrekening gezet. En ik leerde daar heel wat van, wat ik eigenlijk niet verwacht had.

Ik zat als tienermeisje een poos op waterpolo. Dat was een goede manier om beter te leren zwemmen, en het was gewoon leuk om te doen, ookal was het best gemeen soms, maar wat ik er vooral aan had was dat ik met meisjes van buiten het dorp kon omgaan. Dat was om een aantal redenen, bijvoorbeeld dat ze allemaal van ver buiten het dorp waren, en ik dus niet me zorgen hoefde te maken over dat er verhalen over me zouden gaan ronddwalen. Maar ook omdat ze werelds waren.

Wereldse meisjes hebben een veel interessantere jeugd dan gelovige meisjes. Ik was een gelovig meisje, en ooknog teveel een schijtlijster om een stout gelovig meisje te zijn, dus ik had een hele saaie jeugd. Daar moet ik misschien ook nog maar een stukje over schrijven trouwens, want dat is best een interessant onderwerp voor de mensen die toch een beetje simpel kijken naar bijbelvaste dorpen.

Ik luisterde in de kleedkamers, of gewoon als we met zijn allen zaten te beppen, met rode oortjes naar wat die meiden allemaal uitvoerden op feestjes en met jongens. Dat zou ik nu schattig en tam vinden, maar toen was het voor mij zo wild dat ik het van mezelf echt niet voor zou kunnen stellen. En één van de wildste dingen die ik hoorde was dat twee van die zestienjarige meiden voor de lol telefoonseks hadden met wildvreemde mannen.

Je had toen gratis telefoonlijnen waar je als vrouw telefoonseks kon hebben. Je belde in, en meteen kreeg je een vent aan de lijn die met je wilde seksbellen. Hij betaalde dan vijftig guldencent per minuut, jij niets. Maar je kreeg er ook niets voor. Die meiden vonden het ontzettend grappig. Alleenmaar grappig, als je geloofde wat ze zeiden. Maar ze wisten wel erg veel over hoe een talk job werkt voor iemand die er niet zelf gruizig in gaat zitten.

Dat was eigenlijk alles wat ik van sekslijnen wist. Ja, ik wist ook dat er sekslijnen zijn die geen live vrouwen aan de lijn zetten, maar een cassettebandje met een actrice, maar daar denk ik niet aan als ik denk aan een sekslijn. Dat heeft niet de meerwaarde van met een persoon connecten. Een sekslijn is geile praat met een persoon uitwisselen. En zoals altijd, de man betaalt.

Als tiener heb ik gespeeld met het idee om ook te bellen, omdat ik ontzettend "nieuwsgierig" was. Ik durfde het alleen niet, en ik schaamde me al helemaal kapot voor de gedachte. Ik ben nooit in de buurt gekomen van echt bellen. Ik wenste heel vurig dat ik eens uitgenodigd zou worden door die meiden die dat deden om mee te luisteren. Dat hadden ze al toegestaan aan een meisje die erom vroeg. Ik hoopte vooral dat ze mij spontaan ook uit zouden nodigen, ookal was ik te schijterig om te vragen.

Dus ik zat met mijn klant voor de eerste keer te luisteren naar een sekslijn. Ik had ergens het idee dat de kans groot zou zijn dat we meteen een minderjarige aan de lijn zouden krijgen, maar dat was duidelijk niet aan de orde. Ik wist niet goed wat ik verwachtte, maar ik kreeg in elk geval iets wat ik niet verwachtte. Ik zou een sekslijn niet zo gemaakt hebben als wat ik hoorde, in ieder geval.

Toen de klant het nummer had gedraaid, hoorde ik meteen mijn eerste verrassing. De sekslijn kostte namelijk tachtig Eurocent per minuut! Toen ik een meisje was, was het maar vijftig guldencent per minuut, en met alle nieuwe techniek en met hoeveel telefonie goedkoper is geworden, zou je toch verwachten dat het intussen voor mìnder kan, en niet drie en een half keer méér. Ik vroeg me af wie dat nog zou betalen.

Dat wordt nog erger door de intro, die eindeloos doorgaat met langzaam uitleggen dat je zoveel genot staat te wachten, en wat je keuzetoetsen zijn. Dat kan je niet overslaan, en dat kost je dus gewoon tijd en geld. Heel flauw, op die manier geldkloppen. Als klant zou ik al afgegeild zijn voordat ik goed en wel doorverbonden was. Maar ja, geile mannen kunnen heel hardnekkig zijn.

Toen we eindelijk mochten kiezen, bleken er twee vrouwen beschikbaar te zijn. Allebei hadden ze een nogal ongeïnspireerd adevertentietekstje ingesproken, dat erg amateuristisch klonk. Toevallig waren ze allebei Surinaamse vrouwen. De klant koos er eentje, en kreeg haar meteen aan de lijn. Hij probeerde een babbeltje met haar te maken, en hij was zo makkelijk als ik me maar kon voorstellen.

Voorzover de vrouw aan de andere kant van de lijn antwoord gaf, want dat deed ze afentoe helemáál nieteens, was het verveeld, ongeïnteresseerd, en met een zeurende ondertoon. Er kwamen wat korte clichézinnetjes uit, over dat ze lingerie aanhad en zo geil was, maar ze nam helemaal geen initiatief om het gesprek te voeren. Ze wachtte op de klant om iets te zeggen waar ze een standaard-antwoord op kon geven. Ik kreeg sterk de indruk dat ze met wat anders bezigwas. En dat ze high was.

De andere vrouw was precies van hetzelfde laken een pak. Op het onbeleefde af ongeïnteresseerd. Waar doe je het dan nog voor? Er is toch geen hond die dat pikt? Maar kennelijk zijn er genoeg gekken om zoiets nèt lonend te maken. Mannen, jullie laten je uitmelken, dat is wel weer duidelijk. In ieder geval op deze lijn. Ik maakte daar een opmerking over, en de klant liet me een andere lijn horen.

Op de eerste lijn zouden het geile tieners zijn, ookal klonken de vrouwen stukken ouder. De nieuwe keus zou MILFs zijn. En wat bleek? Het waren dezelfde twee vrouwen die beschikbaar stonden. We legden snel neer, en belden met de Domina-lijn. En weer waren het dezelfde twee vrouwen. Ik begon me af te vragen of er voor heel Nederland alleenmaar die twee vrouwen klaarstonden.

Bij een andere lijn vonden we wel andere vrouwen. Die koos mijn klant expres, omdat hij wist dat heel veel van die lijnen naar dezelfde meiden toegaan. Die andere lijn had wèl weer het nadeel, dat je mocht kiezen uit twintig ofzo advertenties, maar dat die telkens, voor tachtig cent per minuut, eindeloos overgingen zonderdat iemand opnam. Pas bij de vijfde poging hadden we succes.

Dat succes was nogal relatief, want we hadden alwéér een vrouw tepakken die geen interesse had in wat ze deed. Ze liet het liefst lange stiltes vallen, en als ze geen antwoord had omdat ze niet zat op te letten, liet ze alleen een kreuntje horen. Ik heb de telefoon van de klant overgepakt, want ik wou haar vragen waarom ze het werk deed als ze er duidelijk geen zin in had. En of dit nou loonde, als je je klanten zo behandelde. Op allebei de vragen gaf ze geen antwoord, en ze hing op.

Een half uur zijn we beziggeweest, en met alle rek- en strekoefeningen die in die lijnen gebouwd zitten kom je dan zover als dit. Ik was echtwel een beetje geschokt dat het dit soort afzetterij was. En dat die bedrijven nog bestaan uberhaupt als dit is hoe ze hun klanten behandelen. Voor de prijzen die ze vragen, zitten ze al op een derde van wat een escort vraagt, op uurbasis. En je krijgt ècht niet een derde van de lol!

Zo doe je geen goede zaken! Dit is voor sekslijnen wat het is voor hoeren om kauwgom kauwend met een opgetrokken neus een vent al het werk te laten doen terwijl je afentoe eens zegt dat de tijd bijna op is. Hier maak je je klanten niet tevreden mee, hier hebben de meeste mannen helemaal geen interesse in, hiermee bouw je geen vaste klanten op, hiermee kom je niet verder als bedrijf. Dit is uitpezen en hopen dat er genoeg mannen zijn die een keertje afknappen voor teveel geld.

In een sekslijn kan je het proberen te hebben van ècht geile vrouwen die inbellen voor nop, maar dat is kennelijk niet meer een ding. Bovendien moeten die het maar net leuk vinden wat de klant doet, dus je frustreert alsnog veel klanten die er zelf niets van kunnen. Wat je veel beter kan hebben, is vaste krachten die het leuk vinden om talk jobs te geven. Dat is niet inspannend, je kan het tijdens de afwas doen, en je klanten vinden het veel mooier.

Mannen houden van talk jobs. Als een man zegt dat hij dirty talk wil, wil hij meestal een talk job. Je spint met hem een verhaal. Liefst samen, maar er zijn helaas veel mannen die niet meer bijdragen dan gehijg. Als je iets uit hem kan krijgen, kan je in ieder geval gaan spiegelen, en dat is voor veel mannen al meer dan genoeg. Als je een man een beetje leert kennen, kan je hem zelfs nog wat nieuws voorschotelen.

Daarvoor moet je ze natuurlijk wel eerlijk betalen. Als ik het goed heb begrepen, verdien je minder dan een kwart van wat de klant betaalt. De telefoonprovider doet namelijk sam-sam met de exploitant, en de exploitant doet minder dan sam-sam met de stemtalenten. Het is vooral de KPN en dergelijke bedrijven die veel verdienen aan de sekslijnen, de mensen die het werk doen mogen sappelen. Maar dat is geen uitbuiting en dus mensenhandel, want er wordt geen vlees aangeraakt, en het zijn respektabele grote internationals die het doen. Dus dan is het okee.

Je kan dus alleen hobbyisten krijgen, en die moeten het ook maar leuk vinden hoe je ze behandelt. Ik heb maar één meid gesproken die het wel heeft gedaan, en dat was omdat ze met haar been in het gips lag en zich verveelde. Ze vertelde dat het werk best leuk is, maar niet leuk genoeg om er echt wat van te maken. En dat de knieperigheid van de bedrijven die erachter zitten de meeste lol er wel uit haalt. Je voelt je geflest.

Ik zeg danwel "bedrijven," maar eigenlijk is er één heel groot bedrijf dat achter de meeste lijnen zit, en een paar kleintjes die moeilijk te vinden zijn, die eigenlijk niet meetellen. Dat hebben we dus ook gemerkt bij het rondbellen. Hoe het komt dat die lijnen nog niet kapotgeconcurreerd zijn kan ik alleenmaar verklaren door te denken dat ze zoveel lijnen uit hebben staan, dat je wel erg veel geluk moet hebben om een concurrent te vinden.

Er is zo'n gedachte die op geknik kan rekenen van andere hoeren, dat als je te oud bent om je klanten te neuken, je nogweleens in de sekslijnen wil gaan werken. Doen alsof je een jonge frisse meid bent, terwijl je eigenlijk een zestiger bent die nog wat vergane glorie wil herbeleven. En dan kijk je naar oude pro's die tot ver na de menopauze de mannen aan hun voeten hebben liggen, en je beseft dat je dat soort pensioenplannen helemaal niet nodighebt.

Dat is dus maar goed ook, want er is geen infrastruktuur voor telefoonseks zoals we die wel nog een beetje voor hoeren hebben. Een paar ramenstraatjes, een paar websites, wat clubs en bordelen, maar het is meer dan niets. Als je zelf een sekslijn wil opzetten, is dat nogal veel gedoe als je het vergelijkt. Je kan veel minder makkelijk aan de slag, en dat dan ooknog voor iets veel minder lucratiefs.

Je hebt dan tegenwoordig ooknog Onlyfans en dergelijke internetbedrijven, waar je kan camgirlen. Dat heeft het meeste van de sekslijnbusiness wel de wind uit de zeilen genomen, want het is ongeveer hetzelfde maar dan met beeld. Dat beperkt het natuurlijk voor de meiden die het niet meer van hun looks moeten hebben, maar ik begrijp van veel zuchtende klanten dat het op Onlyfans niet veel beter is met de talk jobs.

En ja, je krijgt met een hoer die jou probeert in te palmen een betere talk job, zelfs tijdens het boeken. Vooral bij mijn soort hoeren, waarbij het toch iets meer dan gemiddeld gaat om persoonlijk kontakt leggen met je klant. Dus als je een klant bent die behoefte heeft aan een sekslijn, ben je gek als je een sekslijn gaat bellen als je ook kunt praten met een hoer die je lekker probeert te maken. Ik snap het wel.

Maar ik blijf het irritant vinden. En ik ben nog steeds geen sekslijn.