Een pooier en zijn leerling

Deze week vond ik het moeilijk een stukje te schrijven. Ik heb lang gepeinsd over een onderwerp, maar ik kon echt nergens mee op de proppen komen. Op een gegeven moment heb ik dan maar mijn notebloc genomen en ben door de stad gaan struinen, in de hoop dat iets me een idee aan de hand zou doen. Daarbij dwaalde ik onvermijdelijk de hoerenbuurten in, en kwam langs een bekend pooiercafe. In een opwelling besloot ik binnen te gaan, en daar de sfeer op te snuiven, om nog eens een stukje te kunnen schrijven over pooiers. Die vinden mijn lezers immers altijd interessant. Ik verschanste me in een hoekje met goed zicht op de andere tafeltjes, en zag al snel een interessant tafereeltje.

Aan een tafeltje zat een oudere pooier, waarvan ik al wist dat hij Zdražil heette. Een ervaren pooier, die in zijn carriere hoog in de internationale netwerken van het pooierschap was opgeklommen. Hij las bedachtzaam een blad, een leesbril precair op het puntje van zijn neus, terwijl hij speels een Russische sigaret tussen zijn vingers door liet buitelen. Zijn doorgroefde gelaat liet sporen zien van vele jaren in de georganiseerde misdaad.

Zijn lezen werd verstoord toen een van zijn leerlingen binnenkwam. De jongeman, waarvan ik even later leerde dat hij Stilyan heette, keek het cafe rond en stapte toen gedecideerd op zijn mentor af. Ik spitste mijn oren om hun gesprek te volgen.

"Waarom stoor je me, Stilyan?" vroeg Zdražil afkeurend, met een blik over zijn leesbril. "Moet jij niet bij de schoolpoorten staan om kwetsbare meisjes te vangen?"

"Er zijn dingen die ik gewoon maar niet begrijp, chef." antwoordde de jongere pooier.

Met een zucht nam Zdražil zijn leesbril af, en legde zorgvuldig zijn sigaret op de rand van de asbak.

"Vooruit dan maar, jongen. Wat heb je te vragen?"

Stilyan, duidelijk niet op zijn gemak, likte zijn lippen af en boog zich naar zijn mentor.

"Nou ten eerste: ik snap niet dat we zo onhandig te werk gaan. Neem nou onze modus operandi: we bewerken kwetsbare meisjes jaren voor om op hun achttiende te gaan werken in de prostitutie. Waarom leggen we zo de nadruk op jonge meiden? Oudere vrouwen hebben veel minder risico voor ons omdat de ouderbanden dan verwaterd zijn, ze zijn seksueel ervarener, er zijn er een stuk meer van, en ze hebben in de ogen van de maatschappij meer eigen verantwoordelijkheid zodat ze meer op zichzelf aangewezen zijn. Waarom gaan we dan achter kuikens aan die van toeten noch blazen weten?"

Zdražil antwoordde: "Kom nou jongen, iedereen weet dat jonge meiden zwakke wezens zijn zonder eigen wil, zonder weerbaarheid, zonder weerspannigheid, die als was in onze handen zijn, terwijl vrouwen die wat ouder zijn juist verstandig, weerbaar en zelfverzekerd zijn. Een vrouw boven de twintig is een onneembaar fort, terwijl jonge meiden gedwee en kritiekloos voor het oprapen zijn."

Stilyan leek niet echt overtuigd van het antwoord, en ging door:
"Maar chef, zelfs als ik geloof dat we jonge meiden moeten hebben, is het dan niet dom om die in de prostitutie aan het werk te zetten? We kunnen stukken meer verdienen als we ze risicovol werk laten doen, zoals drug mule zijn, babbeltrucs laten uitvoeren, of gewoon door ze hennep te laten telen. Als we ze laten prostitueren, stellen we ze bloot aan politiecontroles en aan contact met klanten, waardoor ontdekking een veel groter risico is. Dat is toch niet logisch?"

"Jongen, het is een oud pooiergezegde: drugs kun je slechts eenmaal verkopen, een vrouw telkens opnieuw." zei Zdražil kalm. "Daarom moet je die opbrengsten niet naast elkaar leggen, want je kunt de opbrengst van prostitutie met een willekeurig getal vermenigvuldigen."

Stilyan leek het niet echt verhelderend te vinden, en vroeg door:
"Ik vind onze focus op jonge meiden onlogisch. Als je geld uit mensen wil kloppen, wil je je omzet maximaliseren, en maakt het niet uit waar dat vandaan komt. Waarom persen we niet met dezelfde psychologische trucs mensen met een hoog inkomen af, zoals zakenmannen of hooggeplaatste ambtenaren? Of misschien mensen die niet zozeer veel eigen inkomen hebben, maar op posities zitten waar ze derden kunnen bevoordelen, zoals politici of bankiers? Die hebben bovendien hun reputatie te beschermen, en zullen dus veel minder makkelijk ons verraden."

Nu was Zdražil duidelijk een beetje geergerd, en antwoordde: "Kom nou jongen, iedereen weet dat onze dominantie niet werkt bij mensen met een hoog inkomen, en al helemaal niet bij mannen. Mensen met geld zijn beter en slimmer, met een sterkere wil dan arme mensen, en vrouwen zijn dom, onmondig, gedwee en volgzaam, dus die zijn wel kwetsbaar, en de grote sterke strijdbare mannen niet. Doe nou niet alsof je dat niet weet."

Stilyan leunde wat achterover in zijn stoel, met een stuurse blik in zijn ogen, en liet zijn punt niet los:
"Ja OK, dat snap ik dan wel, maar moeten we dan *echt* altijd meiden kiezen die al in beeld zijn bij Jeugdzorg en andere hulpinstanties vanwege hun onhandelbare gedrag? Die lopen extra in de kijker, en dan hangen wij er ook bij. Bovendien worden die meiden als geen ander ingepeperd over de risico's die ze nemen door met ons om te gaan, en zijn dus het meest gewaarschuwde doelwit dat we kunnen kiezen. Al die borderliners, zwakbegaafden, onstabielen en drugsverslaafden zijn toch niet echt de handigste keus als je geld wil verdienen."

"Als een hoer van ons door de politie wordt verhoord moet ze smetteloos acteren en ons verhaal foutloos kunnen presenteren, en weerstand kunnen bieden tegen alle sociale druk en psychologische trucs die de politie kan hanteren bij verhoor, en jij weet net zo goed als ik dat juist borderliners, psychoten en zwakbegaafden daar het best in zijn." antwoordde Zdražil verbolgen. Hij schudde zijn blad op als om te melden dat wat hem betreft het gesprek voorbij was.

Stilyan negeerde het signaal totaal, en zette door: "Dat is nog zoiets, we leren onze hoeren om consistente verhalen te vertellen onder de zwaarste druk, en met zo veel gearrangeerde achtergrond dat de agent nooit een omstandigheid kan vinden die strijdig is met haar verhaal. Dat leren we ze te doen met buitengewone opleidingstechnieken, veel beter dan de opleidingen die die meiden hebben afgebroken, en met vlekkeloze resultaten. Intussen gaan we wel mee voor het eerste gesprek met de exploitant als onze hoeren aan de slag gaan in een bordeel of achter een raam. Waarom doen we dat dan net weer wel?"

"Wilde je ze dan zelf hun inschrijving laten regelen?" blafte Zdražil Stilyan toe. "Je kunt ze wel zo ver krijgen dat ze zich laten uitwonen door Jan en alleman voor een habbekrats, maar niemand heeft ze ooit nog zo ver kunnen krijgen met al onze dominantie- en manipulatietechnieken dat ze ook zelf hun eigen administratie doen."

"Daar dacht ik ook nog aan," hervatte Stilyan, "als we ze te werk stellen tegen hun wil, door manipulatie en machtsmisbruik, waarom geven we ze dan nog de helft van de opbrengst? We kunnen dan toch even goed al het geld voor ons alleen houden?"

Zdražil keek sluw. "Door ze de helft van het geld te laten houden, kunnen ze juist geen kant op!" antwoordde hij wreed glimlachend. "Dan vangen ze bot bij de rechter, die zegt dat wij ze niet uitgebuit hebben omdat ze er zelf minstens de helft aan hebben overgehouden!"

"Klopt niks van." onderbrak Mrjko hem nuchter. "We worden immers juist veroordeeld omdat die fifty-fifty deals worden gezien als uitbuiting. dus we kunnen net zo goed alles inpikken. Waarom zouden we uberhaupt rekening houden met gepakt worden? Jaren verdiensten worden dan immers onverkort teruggevorderd via Justitie, dus dan heb je jaren voor minder dan niks gewerkt. Als we rekening moeten gaan houden met gepakt worden, wordt het onmogelijk om wat we doen als een winstgevend model te beschouwen."

"Kom je nou vragen stellen, of kom je de wijsneus uithangen?" vroeg Zdražil met opgetrokken wenkbrauwen. "Dat het de afgelopen 19 jaar niet heeft gewerkt, betekent niet dat het nooit gaat werken." Hij pakte driftig zijn sigaret op en stak hem tussen zijn lippen.

"Ik doe het niet om een wijsneus te zijn, ik begrijp gewoon niet waarom we telkens dingen op de meest omslachtige manier doen." benadrukte Stilyan.

"Ha! Noem mij maar eens iets wat eenvoudiger zou kunnen, dan!" bromde Zdražil over zijn blad.

"Nou," probeerde Stilyan, "bijvoorbeeld hoe we telkens weer zwangerschappen afbreken door de hoer in haar buik te schoppen. In hoeveel rechtzaken is dat al niet naar voren gebracht? Op die manier afrekenen met een zwangerschap is absurd onpraktisch. Waarom nemen we het risico dat we haar zwaar letsel toebrengen waardoor ze niet meer voor ons kan werken? Waarom dwingen we haar niet gewoon aan de pil te gaan? En waarom tuigen we de hoeren af met ijzeren staven en slaan we honkbalknuppels aan stukken op hun hoofd? Het verbaast me elke keer dat we dat doen weer dat er geen doden bij vallen, en dat een ijsbad alle sporen uitwist. Al dat Hollywoodesque geweld is volledig onnodig en contraproductief bij hoeren die immers al voor ons werken uit misplaatste liefde, dominantie of manipulatie. Die dingen ondermijn je alleen maar met al die brutalisering. Die kunnen we beter laten."

Zdražil lachte schamper. "Dat doen we expres op de moeilijke manier. We zijn immers gewoon in- en in-slecht. We willen juist dat de hoeren zwanger worden *zodat* we ze een miskraam kunnen schoppen. Het is een soort symbool voor hoe pervers onze relatie met zo'n meid is, en hoe wreed wij zijn. Je moet wel jezelf kunnen zijn natuurlijk. Het gaat er niet alleen om onze winsten te maximaliseren."

"Ik kom helemaal niet toe aan mijn winst maximaliseren," zei Stilyan, "zolang ik ten bate van mijn voorgangers tientallen uitgerangeerde hoeren, die nooit meer geld op gaan brengen, moet blijven manipuleren en intimideren zodat ze niet ontnuchteren en alsnog aangifte tegen ons doen. Dat kost me bijna al mijn tijd. Een hoer werkt gemiddeld maar een handvol jaren, maar ze moet tenminste tot de verjaringstermijn van de misdrijven die we tegen haar begingen stil blijven. Dat is een veelvoud van de tijd dat ze gewerkt heeft, dus ik ben meer werk kwijt aan ex-hoeren dan aan de hoeren die mijn geld moeten verdienen. Als we mensenhandel tegen haar hebben gepleegd, en dat is meestal zo, is er zelfs geen verjaringstermijn, en moeten we haar levenslang blijven manipuleren en intimideren. Dat betekent dat ik 12 ex-hoeren te bewerken heb voor elke actieve hoer. Dat is toch geen doen?"

"Niet zo egocentrisch, dat doe je niet alleen voor jezelf, maar voor alle pooiers. Het is een broederlijke daad om te zorgen dat het pooierschap beschermd blijft. Stel je voor dat al die gedwongen hoeren na een paar jaar toch nog naar buiten zouden komen met hun verhaal! We weten dat de schattingen van het OM kloppen, dus van de 20.000 hoeren in Nederland wordt 70% gedwongen. De gemiddelde werkduur van een hoer is 5 jaar, dus per jaar draaien we 2.800 vrouwen door het systeem. Stel je voor dat we die niet de hele tijd lieten voelen dat we ze in de gaten hielden! We zouden binnen de kortste keren allemaal achter de tralies zitten."

"OK," zei Stilyan, ietwat in zijn kuif gepikt, "als we allemaal zo gebroederlijk op elkaar passen, waarom vormen we dan geen kartel om de prijzen op te drijven? Het is niet alsof de NMA ons een sanctie op gaat leggen. We hebben het grote merendeel van de aanbodzijde van de markt in handen, want niemand gaat vrijwillig hoeren, dus we kunnen de prijzen hoog leggen en binnenlopen. Waarom doen we dat niet?"

"Samenwerken met de concurrentie?" brieste Zdražil, "dat nooit! We proberen de prijzen laag te houden om onze winsten zo groot mogelijk te maken, en de markt te beheersen. Macht over de markt, daar gaat het om."

Stilyan wierp zijn handen in de lucht: "Dat is nou exact wat ik bedoel! Winst maximaliseren door je prijzen te verlagen terwijl je veel makkelijker gewoon al je concurrenten bij de politie erbij kunt lappen. Dan zijn ze opgeruimd en is die hele prijzenslag nergens meer voor nodig. Het slaat nergens op, het is knettergek!"

Zdražil priemde een vinger naar Stilyan, en zei bars: "Noem jij de broederschap van pooiers knettergek? Dan moet je je maar eens beraden op je positie, jongetje! We concurreren elkaar misschien kapot, maar we respecteren elkaars recht om niet aangegeven te worden, elkaars tatouages en we sporen elkaars weggelopen hoeren op, zonder ze voor onszelf in te pikken. We passen op dat we geen geregistreerde meiden of meiden met een werkverbod tewerkstellen. Zo zijn de regels nou eenmaal!"

"Kom op nou," schimpte Stilyan, "we plegen routineus en als beroep een van de ernstigste delicten, en dan gaan we ons druk maken om regeltjes?"

"Ja, lach maar," sprak Zdražil serieus, "we hebben wel genoeg strafbaars gedaan zonder dat we ook nog die regels gaan overtreden. We maken ons grote zorgen over boetes die onze hoeren kunnen krijgen voor werken zonder registratie of erkenning, en als de minimumleeftijd wordt verhoogd naar 21 jaar zullen we ook onze meiden niet kunnen misbruiken en uitbuiten tot die leeftijd. Ik zit ook gewoon met deze sigaret te spelen, want als ik hem in dit cafe zou roken, is dat verboden. Die boetes en verboden maken een grote indruk op ons, en hinderen ons werk geweldig. Regels zijn regels, en daarom lobbyen we ook zo hard in de media om die regels tegen te gaan."

"Ja, over die pooierlobby gesproken," haakte Stilyan in, "daar snap ik dus helemaal geen barst van. Eigenlijk bestaan er helemaal geen mondige hoeren, dus iedereen die zich positief over de sexindustrie uitlaat is onderdeel van de pooierlobby. Maar die pooierlobby pleit voor minder repressie tegen hoeren, en die repressie hebben we nodig om de meiden geen uitweg te geven en met schaamte te overladen zodat ze zich niet durven bekend te maken. Tegelijk romantiseren ze de prostitutie, en dat leidt ertoe dat er concurrentie komt van vrouwen die onterecht denken dat sexwerk een goede keus is. Waarom sluit onze lobby zich niet juist aan bij de groepen die sexwerk willen uitroeien? We opereren toch al illegaal, en als voor de hoeren de overheid meer barrieres opwerpt, en ze het leven zuur maakt, hebben ze geen andere keus dan bij ons te blijven werken. Hoe enger en slechter we het laten klinken, hoe meer grip we op de hoeren hebben."

Zdražil knipperde even met zijn ogen, en glimlachte toen breed. "Ja, dat is een lastige vraag. Maar ik weet iemand die je dat helemaal uit kan leggen." Hij wees naar mij. "Zie je die vent daar?"

Stilyan wierp een korte, ongemakkelijk blik op me.

"Je bedoelt die enorme kale beul met die dikke bierbuik, de wilde grijze baard en die tatouage van een schedel op zijn scalp?" vroeg hij voorzichtig.

"Ja, die reus in biker leathers met de gouden tanden, de onderbeet en de piepkleine pupillen, die de hele tijd giechelend aantekeningen zit te krabbelen." grijnsde Zdražil

"Die man geeft me de kriebels. Ik weet niet wat het is, dat hij van die rukkerige onwillekeurige bewegingen maakt, of dat hij niet knippert, maar hij jaagt me op stang. Waarom zou ik het aan hem moeten vragen?"

Zdražil lachte: "Omdat hij bij de pooierlobby werkt. Hij schrijft een heel blog vol onder de naam 'Zondares'."

Ingezonden: Manhoer

Ik kreeg een paar weken terug opeens een heel leuk mailtje in mijn inbox van een gigolo. Hij noemt zichzelf liever manhoer, en dan heb ik meteen een goeie titel voor mijn stukje. Met een beetje hulp kon hij een heel informatief ingezonden stukje schrijven, met bestwel veel dingen waar ik niets vanaf wist. Ik geef het graag een plekje op mijn blog, en misschien komt er nog wel meer van hem.


Hoi lezers van de Zondares, ik ben ... en ik ben een manhoer. Zondares heeft me gevraagd om wat te schrijven over hoe ik mijn soort sekswerk doe. Ik lees al sinds 2013 mee, en ik vind het een geweldig blog. Ik herken wel wat, maar voor mannen is het echt heel anders.

Ik werk al sinds 2001 als manhoer. Ik verdien er mijn boterham mee sinds 2011. Je brood verdienen als gigolo is moeilijk. We hebben een hele kleine market. Er komt een andere knul die jouw klanten aanspreekt, en dan is de markt te klein. Voor een vast inkomen, moet je gay for pay erbij doen. Mannen betalen wel en daar kan je dan van leven tussen de vrouwen door. Je moet willen werken met seks, je moet niet denken dat je van je hobby je beroep maakt. Vanwege dat stukje van Zondares schrijf ik dit ook. Ik doe dit wel voor het sekswerk met vrouwen. Als ik echt alleen met mannen aan de slag ging, dan hoefde het van mij niet meer. Ik werk wel met mannen, maar dat is voor het geld. Het werkplezier komt van de vrouwen. Er zijn wel tijden dat ik zou kunnen leven van mijn vrouwelijke klanten. Daar kan ik niet op vertrouwen. (vrouwen haken zomaar af als ze opeens iets verkeerd opvatten) De vrouwenmarket is ook kapot. Er is te veel concurrentie. Je kan goed adverteren, ze pikken je er toch niet uit. Veel te veel jongens die hun pik in de foto zetten en de klanten van de site wegjagen.

Ik herken het zoals Zondares beschrijft om voor mannen te werken. Homo's zoeken ook dezelfde dingen als hetero's bij vrouwen zoeken. Voor vrouwen werken is heel anders.

Ik werk met 2 andere mannen samen. We zijn allemaal MBO-HBO opgeleid. Door samen te werken missen we geen telefoontjes. Dan kunnen we ook klanten doorgeven als het even niet gaat. (als er iemand ziek is of zo) Je kan makkelijk een klant een trio aanbieden. We hadden een paar jaar geleden bedacht, om ook vrouwen mee te laten werken. Die gingen ook op de site, voor eigen klanten of voor koppeltjes met ons. Dat ging gaaf. Ze waren hete donders en ze haalden 15 keer meer klanten dan wij. Toen kwam wel de zedenpolitie. Die hadden we nog nooit gehad, we schrokken ons de kanker. Wij werden behandeld als pooiers. Die meiden zijn nu weg. Het was kut maar je kan echt niet werken zo. Sinds we alleen met mannen werken zien we de politie nooit meer.

Ik moet de market achteraan om veel te werken. Alleen escort is te weinig. Ontvangst werkt niet. (vrouwen komen gewoon niet naar ontvangst) Het meeste zit in sugaren. Als je een sugar mommy kan vinden heb je werk. Ze worden alleen jaloers, dus je moet altijd beschikbaar zijn of ze denken dat je een ander ligt te neuken. In de escort kan je ook werk vinden als je onder de 18 bent. Vrouwen vragen aan de telefoon vaak om jonge jongens. Wij zijn allemaal boven de 35, dat vinden ze te oud voor escort. Ik weet wel wat die vrouwen willen, maar ze weten dus niet dat ze dat echt wel bij volwassen mannen kunnen krijgen. Ik moet dus sugaren. Bij vrouwen zit er minder in dat ze geld willen uitgeven totdat ze voorbij de menopause zijn. Ik vind escort leuker. Dat sugaren is te veel stress en liegen. Escort is lekker eerlijk. Vrouwen vinden escort kut. Als je wil escorten heeft het geen zin om als escort alleen te adverteren. Je komt meer aan escortwerk door als male stripper te adverteren. De drempel is veel lager om die in te huren en je krijgt veel meer klanten. De verwachting bij een vrouw die een male stripper belt is toch wel dat je beschikbaar bent voor een neukpartij. Je kan ook als personal masseur adverteren, maar dat is veel moeilijker. (de markt is beter maar kleiner, en je moet heel professioneel overkomen en toch moet je laten merken dat je lul ook te huur is) Als je stripper bent kunnen ze je lul willen, maar als je ze een voorproefje laat krijgen, dan laat je ze weten dat ze voor een grote beurt een aparte afspraak moet maken. De verwachting kan je van tevoren niet weten. Ik sta meestal te strippen omdat er moet worden gelachen, maar ik had zelfs een keer op een hen party de bruid en de organisator te neuken. De rest die me dan ook betast alsof ze al jaren geen man meer hebben gehad. Met mannen kan je op respect rekenen. Bij vrouwen moet je daar nooit op rekenen.

Je moet skills leren. Je denkt dat je kan seksen maar dat is echt niet zo. Er is heel veel te leren en het is hard werken met die skills. Die moet je zelf leren want ze weten niet waar ze echt voor gaan. Wat ze je vertellen is niet waar.

Ik moet mijn klanten vlijen. Dat is ultiem belangrijk. Als je ze vlijt dan heb je ze al bijna bevredigd. Dat moet je wel een beetje goed acteren. Ik heb daar acteerlessen voor genomen.

Als een vrouw belt vraagt ze altijd om een lekker ding met alles naturel. Dat is bullshit. Ze zeggen dat ze een gewone pik heel fijn vinden, maar ze willen allemaal gepompte groot geschapen hengsten met viagra. Ook dat schaamhaar naturel mag, maar je krijgt veel minder weigeringen als je flink manscapet. Liefst moet je gewoon alles laseren. Ze zeggen dat ze liefst een lieve pik naturel hebben, maar je krijgt geen klantenkring om van te spreken als je je niet laat besnijden. Ze zeggen dat je lichaamsvorm niet uitmaakt, maar je moet echt een gebruind sportschool lijf hebben, anders komt je broek niet eens uit. Met een buikje mag je naar huis. Grooming is big. Je moet alle details goed hebben. Pedicure, manscape, wenkbrauwen, enz. Een beetje ink is stoer en vinden ze lekker, maar als je veel ink hebt of op je nek bijv. ben je bedreigend en zijn ze weer weg. Je fragrance kan je het best een unisex voor uitkiezen. Bij mannen werkt dat niet. Dan moet je juist meer lichaamsgeur laten ruiken. Je kan je niet hetzelfde kleden voor een homo of een vrouw. Vrouwen geilen op uniformen en op zakenkostuums. Ik kleed me stoer, maar wel altijd met iets kwetsbaars. Je moet een zwakke plek hebben. Dat werkt altijd. Het gaat vrouwen als puntje bij paaltje komt altijd gewoon om je pik. Dat zeggen ze nooit, en voor zichzelf geloven ze dat het niet zo is. (ze houden zich zelf gewoon voor de gek) Ik moet raden wat ze willen, want ze zeggen het liefst niet. Ze zeggen dat ze tantra willen proberen, en dan willen ze gewoon gevoosd worden. Dat moet je meteen aanvoelen. Als een vrouw wat moet uitleggen is de mood weg. Ze zijn passief en jij moet het goed aanvoelen zodat je kan doen alsof zij het haar laat overkomen. Ze zijn harder dan de mannen aan het optellen of ze waar voor hun centen krijgen. Mannen gunnen je wat. Bij vrouwen is dat niet.

We hebben uit zelfbescherming ons laten stereliseren. (als er zwangerschap van komt kan ze je laten betalen voor de kleine) Het is voor klanten een veilige gedachte. Ik heb tevens klanten die zwanger proberen te worden.

Ik ben jaloers op hoe vrouwen kunnen werken. Er is een grote markt waar klanten van tevoren weten waar ze aan toe zijn. Als gigolo weet je klant van niks. Vrouwen zijn heel gierig en betalen niet graag voor seks. Ze betalen wel voor een fokhengst. Als dat zo is willen ze je dat de hele tijd laten voelen. Je bent dan een pik die onvermoeibaar moet stoten en je laten bepotelen als een pop, en ze wil je zien zwoegen. Dat is ook geen seks maar dat is een performance geven. Voor vrijen betalen ze dus wel, (sugaren) en ook voor wrede seks, maar dus niet voor een leuke beurt. Daar ben ik wel jaloers over. (jullie doen dat veel heb ik gezien) Vrouwen willen een steigerende hengst vol met testosteron en met een hele dominante mind, maar ze willen je de baas zijn. Ze knappen gelijk af als ze niet voelen dat ze de baas zijn want dan worden ze gelijk bang. Je mag ze nooit aan het schrikken maken. Je kan het risico gewoon niet nemen. Mannen weten dat je regels hebt en dat er dingen zijn die in de hele prostitutie zo horen, maar vrouwen vinden altijd dat je voor haar wel een uitzondering moet maken. Je moet daarmee mee kunnen gaan of je ligt er meteen uit. Vrouwen willen juist dat je uitzonderingen voor ze maakt om ze speciaal te laten voelen. Vrouwen willen ook geen condooms, net als mannen. Als ze weten dat je gestereliseerd bent, is het condoom gelijk niet meer welkom. Ik moet ook op mijn gezondheid letten. Toch kom je er niet als je altijd condooms wil. Ik geef bij veel klanten toch toe. Zij moet de baas zijn in bed, en je moet haar laten voelen dat je haar aan het verwennen bent, en je moet het initiatief nemen. Daar moest ik onwijs aan wennen. Je snapt niet dat ze overal de baas mee moet zijn maar dat jij alles moet verzinnen. Dat is zo.

Je blog heeft me geinspireerd om ook analytisch naar mijn werk te kijken.

Of tadpoles, newts, and forced prostitution

Human trafficking reporting in the Netherlands has been at a stalemate for a long time. Numbers of presumed victims of trafficking were collected by a National Rapporteur on Trafficking in Human Beings and Sexual Violence against Children, who was appointed by law to be the official source for state policy purposes on the subject of human trafficking. These numbers were always hobbled by the fact that they were uncertain, and there was always question as to the value of the estimates derived. Then at the end of september 2017, the National Rapporteur unveiled a bombshell report that announced that finally, the numbers had been settled:

The ability to reliably estimate the actual numbers contributes greatly to the fight against human trafficking. This was also emphasized in the High-Level Meeting on human trafficking with UN-members on 27 September 2017. The Dutch National Rapporteur on Trafficking in Human Beings and Sexual Violence Against Children has been analyzing the numbers of registered victims for years. Thanks to the relatively efficient registration in the Netherlands, it has been possible to reliably estimate the actual number of victims. Dr. Maarten Cruyff and Prof. Dr. Peter van der Heijden, experts in producing estimates, have further developed an existing method of estimation. Specialists in human trafficking, Prof. Dr Jan van Dijk, the Dutch National Rapporteur and UNODC together applied this method for estimating trafficking in the Netherlands. As a result, the Netherlands gained insight into the actual extent of trafficking in human beings. The implications of these new numbers will be addressed in the Monitor Human Trafficking that will be published on 18 October 2017.(¹)
[emphasis mine]

Too bad these numbers are garbage, as will become clear.

The report hailed as the "reliable estimate" of the extent of human trafficking in the Netherlands is named "An estimation of the numbers of presumed human trafficking victims in the Netherlands"(²), and was released jointly by UNODC and the Bureau of the Dutch National Rapporteur. Critical examination of this report shows very little ground for the boastful claims by the Rapporteur.

The method employed in this report to estimate the number of victims of trafficking is called "Multiple Systems Estimation" [MSE]. This method has been used to estimate numbers of people infected with HIV, Hepatitis, or afflicted with neural tube defects, and to estimate the total number of deaths due to conflict in Guatemala, Colombia, Kosovo and Peru. In all these cases, the real number is unknown, but several surveys have been performed to try to chart the population - in the latter cases of the dead. Via MSE, the different lists of discovered individuals, and in particular their differences and similarities, can be used to make an estimate of the total population, including the part of the population that has never been surveyed.

The basis of MSE lies in a much older technique, employed in wildlife surveying, called Capture-Recapture. This method takes a closed habitat [a pond for newts, for instance, or an island for iguanas] and catches a number n of animals. These animals are then marked, and released back into the habitat. A second survey is then made, catching K animals. Of these, a certain number k will have been caught in an the earlier survey, and carry a mark. If we can apply a set of assumptions implying that the relations between the seen and unseen groups will be in proportion in both surveys, so that we can claim similarity between the resulting survey lists, we can then reason that the proportion k/K will be close to the proportion n/N, with N the total population. An estimator for N would then be

[The 'hat' diacritical indicates something is an estimator. There are more complex, more accurate estimators, but for the purposes of this article the simplest approach suffices. Higher accuracy estimators obscure the mechanisms at work by added complexity, without changing the underlying method or the outcome by more than a small fraction.]
Basically we're mixing into the total population a known quantity of marked animals, and then measure in our second survey what the concentration of marked animals is.

MSE is the same principle at work, with the same assumptions and logic behind it. What makes MSE different, is that more than two lists of survey results are used. If there are multiple lists, there is more information to be used towards making a thorough estimate. More lists, more datapoints, less chances of a freak accident in sampling offsetting the data and skewing the results of the estimate. Most importantly, the lists can be compared to each other to find the variability and homogeneity between the lists. The basic concept is the same, but the computation becomes much more complex. The approach taken in this case is to use a maximum likelihood estimation method: to find the number N for which the overlaps between the lists are least unlikely. This is only doable by computer. Unfortunately, that means that the actual computation happens in a proverbial black box, and we can't see the math at work.

The clearest perspective to understand the mechanics of the method is to take the total of all lists and view it as a collection of sets. The sets are defined by their inclusion or non-inclusion in all considered lists. With n lists, there are therefore 2ⁿ sets to consider. The interrelation between these sets can be computed, because all sets are known, except for the set that is not included in any list: the 'missing' set, which we are trying to estimate. If the distribution in the lists is homogenous and independent, we can estimate the interrelations between categories of sets to also hold for the 'missing set', the value of which can then be inferred.

This is a very short overview of the background of the method, and for the layman who wishes to know more about this method I recommend Counting Civilian Casualties: An Introduction to Recording and Estimating Nonmilitary Deaths in Conflict by Taylor B. Seybolt, Jay D. Aronson, and Baruch Fischhoff.
People with a little mathematical background will be informed more summarily by papers like Multiple Sample Estimation of Population and Census Undercount in the Presence of Matching Errors by Ding and Fienberg [http://www.statcan.gc.ca/pub/12-001-x/1996001/article/14385-eng.pdf] or An exploration of multiple systems estimation for empirical
research with conflict-related deaths by Kruger and Lum [http://visionsinmethodology.org/wp-content/uploads/2015/05/KO-MSE.pdf]

This method rests on several assumptions. If any one of these assumptions is violated, the method derived from them is invalid, and the results are meaningless.

The least problematic assumption is independence. This is the assumption that inclusion of an individual on one list does not influence his probability of being on another list. To infer the value for the missing set requires that it adheres to similar distributions as the visible sets. If there is no independence, and one list inherently influences another, the interrelation is no longer inherent to the data set, and the estimation is no longer based on measurement of properties of the population alone. You're no longer measuring the target quantity, you're measuring your measurement.

For example: imagine we have a pond containing 100 newts. We survey by trapping 50 newts in traps baited with a specific food item. This trapping is so unpleasant that those newts now avoid the bait foodstuff. In our second list, collected with the same method of capture, we therefore only trap 1 newt captured before out of 50 newts total in the second list. The resultant estimator for the total population would then be 2500. On the other hand, if the traps were experienced as a good feed, and the nice experience makes them more likely to repeat the behavior that got them trapped in the first place, they would act opposite. If then all but one are re-captured, the estimate for the total population would be 51 newts.

The reason this is the least problematic assumption is that in MSE, especially MSE with many lists, the independence violations can be analyzed from the many overlapping interrelations in the lists and compensated reasonably well. Computer programs are available to infer relations between the sets, which rectify the dependences between the lists. These rectifications model real-life relations however, which should be investigated to check if they are accurate. The resulting models may be used to nudge the lists further into agreement. Of course, this treatment of the data must be done with utmost care. It is very easy when you mess with the input data to achieve a desired conclusion by introducing error. Sceptical review of the modeling, and what it means in the real world, is therefore of the essence.

This modeling is done in the report in different ways, with different mathematical degrees of freedom. These degrees of freedom are mostly set for computational convenience. For example:

the 3-factor interaction parameters for such pairs of registers and the variable Q with the five polynomials for modelling trends over time are numerically unstable in the sense that they lead to highly inflated population size estimates and confidence intervals. To protect against this type of inflation, the restriction that only 2-factor interactions are allowed to enter the model was imposed. This restriction implies that no corrections are made for possible higher order interactions between the lists.(²)

In the report, the modeling of dependencies is done by trial-and-error. No attempt is made to match the actual modeling with real-life behaviors or phenomena. Only complexity and numerical stability of the model is considered. The different models tried show radically different outcomes, some mutually exclusive, which demonstrates the huge sensitivity of MSE to inaccuracy in the assumption of independence:

Table 2: Results of log-linear modelling of six lists of human trafficking victims in the Netherlands, 2014
Estim Confidence Interv. Pearson p
M1. P,R,K,O,I,Z 10,542 ( 8,802 - 12,956) 577 .007
M2. P,R,K,OZ,I 15,711 (12,552 – 20,576) 226 .017
M3. P,R,K,OZ,IZ 17,812 (14,026 – 23,874) 66 .130
M4. R,K,OP,OZ,IZ 22,270 (16,871 – 32,275) 49 .175
M5. K,PR,OP,OZ,IZ 32,646 (22,299 – 56,048) 46 .173


It isn't strange that the MSE estimate of Dutch trafficking figures is so perturbed by analysis of the interdependence of the lists. For instance, National Police routinely turns presumed victims of human trafficking over to aid organizations, who then re-report the victim as a discovered presumed victim of human trafficking. This causes a large overlap between some lists.

The second assumption underlying MSE is homogeneity of the investigated population. For each individual in the investigated population, the probability of inclusion in one list must be equal to the probability of inclusion on another. Assumptions of homogeneity can easily be invalidated by non-homogeneous or non-random sampling and re-sampling. Surveys set up in a limited domain can easily underestimate the total population, whereas spot checks on different domains can easily overestimate.

In our newt example, we can illustrate this assumption. Let's return to our 100-newt pond. We catch 15 newts, mark them and release them back to the place we caught them. Imagine that the newts don't travel much in the pond, and stick to one place. Then, if our second capture expedition is to the same spot in the pond, we will have a high number of marked newts in our second list. We might catch 10 newts, 9 of which turn out to be marked. This makes our estimation 17 newts. If our second trapping area is on the other side of the pond, hardly any newts on our second list will be marked. We might catch 10 newts, of which only 1 has been marked. The estimator would then be 150 newts. The population of the pond didn't change, but our estimate changes dramatically.

Once again, with multiple lists the MSE method can work around this limitation to some extent. As long as the lack of homogeneity can be deduced from either the lists or from external investigations, compensation can be performed. This requires that the heterogeneity is not so large that it dominates the outcome, and that it is well-charted. These two requirements are very hard to meet in an environment like the hunt for human trafficking victim, and almost impossible to verify.

The report considers homogeneity only as a problem of equating the multitudinous forms of human trafficking in the Netherlands, and pretends to solve the problem by splitting out the lists by type of population. This assumption is therefore not actually addressed, and quietly assumed to have been met. Considering the complexity of this assumption, this doesn't suffice to make the report credible. However, it is impossible to say what the amount of heterogeneity is in this case.

The third assumption that must be met is that the population under survey is closed. Closure means that between the generation of the various lists, there is no 'escape' from the population. If the domain to be sampled is not well-defined, it isn't possible to properly sample a single population and correlate the lists. In effect, you end up sampling 2 different but hopefully overlapping populations.

Our example pond of 100 newts is so handy because a pond is a closed system. Newts rarely leave or enter, so the system is pretty much closed. Still closure errors can be made. For instance, let's say we do our first survey and mark 50 newts. Then we come back 10 years later for the second survey, catching 50. Because most newts live for about 6 years, we find only 1 newt on our second survey. The resultant estimator is that 2500 newts live in the pond. We reach an estimate 25 times too high, and now because we ignored the closure requirement.

In the report under discussion, closure is violated. The lists consist of disparate collections of observations by different agencies sampling disparate subsections of society. There is not one population that is carefully, randomly and completely sampled, but rather a few separate, not necessarily intersecting domains. People move in and out of those domains, or bide for a while. This also means people can be counted multiple times over time, or not enter the domain shared by all lists at all. The report ignores this issue.

The previous three assumptions undermine the credibility of the National Rapporteur/UNODC report, but if they were the only problems the report could still be salvaged, if pared down to a shadow of itself and reworked to be a lot more humble in its scope. The fourth assumption however completely invalidates the whole thing.

The fourth assumption is the assumption of an error-free dataset. MSE is basically an extrapolation from existing data, and translates the observed data into an estimate by taking differences in observations between lists to be indications of missing observations. Erroneous observations are uncorrelated, and unduplicated observations increase the estimate. Most MSE applications have little trouble with this requirement. The amount of false positives in modern infectious disease diagnostics is not too high to give much trouble. Corpses of Peruvians and Guatemalans don't suddenly turn out to be alive.

The method is quite vulnerable to error. It contains no error detection, and wrong data doesn't jump out at you. Errors don't cause weird outliers or kinks in curves. An error isn't recognizable by its deviation from the modeling. It just skews the estimate. Especially if the true positives are scarce, even a modest false positive rate will quickly dominate. For instance, a 99% correct test which only yields 1% false positives, when applied to a population with 1% true positives, will give equal numbers of false and true positive results. In the case of the report under scrutiny, where nets are cast wide across all travelers, all sex workers, all immigrants and all youth to catch those few victims, this is a relevant consideration.

False positives act in two ways: They increase the amount of "confirmed" individuals considered "found", and their absence from other lists make them suggest a higher proportion of the population is unseen. As such, errors in the input show up in second order in the output. Twice the error rate in the input quadruples the error rate of the output.

This sensitivity to list error cannot be computed away. As the adage goes: Garbage in, garbage out. There is no compensation like there would be for a lack of independence or inhomogeneity. In fact, corrections for inhomogeneity or dependence are liable to throw off the end result even further if the lists are polluted with errors. If one list contains significantly more ghost individuals than the others, it will suggest a lack of independence among the lower pollution lists, which will then be compensated mathematically, adapting the non-erroneous data to the error. This can either lower or increase the estimate, depending on the implementation of the dependence modeling. The same goes for inhomogeneity correction.

Especially if there is a significant proportion of false positives, even false negatives increase the estimate unduly. This seems counterintuitive, until you realize that false negatives, especially if they are counted on one list but not all others, decrease the overlap between the lists, thus inflating the estimate.

As an example, consider our newt pool again. As before, it contains 100 newts. It also happens to contain half a million tadpoles. Instead of trained biologists, the newts are now counted by enthusiastic but unskilled school kids. They can't accurately discern tadpoles from newts. They catch and mark 25 newts and 250 tadpoles. On the second survey, they catch another 250 tadpoles and 25 newts. 6 newts and 1 tadpole have been marked. We observe that if the tadpoles would have been discriminated out in both surveys, the estimate would be 104, quite close to the real number. However, because of the false positive tadpoles, the estimate based on these lists is 10804. Now if one of the newts from the first survey would have been rejected in the second, thus introducing just one false negative, the estimator would become 12604.

The newt pool example is a easy and clear example because it is so extreme. The estimate becomes hugely overblown, because the false positives outnumber the real results by a factor 10. The resultant error in the estimator is therefore around 100. Surely, surely that is a great exaggeration? Surely that is not even close to what is happening with the human trafficking numbers in the report under scrutiny?

It doesn't take much investigation to discover that the dataset used for this report is not free of errors. The lists in the analysis are supplied by the Dutch Non-Governmental Organization "Comensha", which collects and tabulates any "signal of trafficking" sent to it. Signals are supplied by several channels, which are treated separately next.

The healthiest information is supplied by the ministerial inspectorate for social and labor affairs, the "Inspectie SZW". This institute was set up to ensure proper treatment of workers, and to check adherence to labor laws. This is a benign organization which shows no agenda to inflate numbers. It is subject to the same guidelines that all the supply channels are charged with by the National Rapporteur. These guidelines compel reporting any individual as a presumed victim of trafficking at the slightest signal. However, since the Inspectie SZW does not deal with stigmatized groups, the list of signals they are supposed to report on is based in reality.

Not so with police. Especially vice police is very eager to hunt for false positives. Culture within the police force views all sex work as demeaning and crime related. Vice police raids and inspects sex workers aggressively, actively searching signals of trafficking, raiding for only that purpose without probable cause. The list of signals for the police is extensive and eagerly used. Signals of trafficking include being from eastern Europe, having lots of money, having no money, having new friends, having few friends, coming to the defense of ones employer, refusing to answer questions by police [vice police tend to ask impertinent questions, for example: "do you cum when your boyfriend licks you out?", which is supposed to ferret out sham love relationships, which are considered coercion], being housed by the employer, not having arranged ones own journey to the Netherlands, having clothing or condoms supplied by a third party, sleeping at the place of work, having a body guard, and a slew of other vague signals. Sex workers try to avoid giving any of these signals because apart from being listed as a presumed victim of trafficking, signals of trafficking give police the authority to perform invasive "investigations" into her situation.

The same goes for the Marechaussee, the paramilitary police that performs border control duties. Their findings have been excluded from the report because they report mostly on a behavior that has been explicitly declared "not trafficking" by the Dutch Supreme Court, even though it was included in Dutch trafficking law.(⁷):

Also Immigration services report to Comensha. They process immigrants, who are invited to volunteer stories of trafficking. Immigrants who don't stand a chance to be allowed to immigrate are told that if they report being trafficked, they will be allowed to remain in the country for the duration of the investigation, and if a conviction results - or if the amount of time the immigrant remains in limbo exceeds five years - they will get a permanent residence status. As can be expected, this regulation is vulnerable to abuse, and delivers a steady stream of presumed victims.(³)

Another source is the flourishing industry providing services to victims of trafficking. Tens of millions of Euros are turned over by companies supplying shelter to or rehabilitating trafficking victims, willing or unwilling. This industry receives most of its victims from police. However, also a surprising number of parents decide to submit their child to these companies when they suspect their child is under the influence of evil "loverboys", young men charming innocent girls into a life of vice. This rescue industry reports to Comensha, and has no problem overreporting. Most of these companies are also lobbyists against "sexual transgression" like sexting, teen sex, porn, and sex work. Overreporting is part of their lobby.

A further channel of counts of presumed victims is via health care and youth services. Healthcare services are supplied with the same hypersensitive signal sets used by police to report on suspected trafficking. An example would be a high-profile case in Utrecht, where healthcare professionals broke their professional confidentiality to report that a prostitute was pregnant while still working, and was therefore a presumed victim of trafficking. Another report showed a prostitute had reported with a broken ankle, and was therefore a presumed victim of trafficking. That this was the same woman didn't preclude reporting two presumed victims. Youth services report any unruly or runaway teen who has a boyfriend, especially if the boyfriend is black or muslim, as a presumed victim of trafficking. There are also parents who think their daughter is under the spell of a trafficker when she is displaying unmanageable behavior, because it can't be their upbringing at fault. These girls are also reported by youth services as presumed victims.

The final channel is mentioned here only because it is separately listed in the report, and that is the regional coordinators on human trafficking. These only aggregate regionally collected reports on presumed victims, and do not separately collect signals.

Notably absent is a listing of people coming forward of their own volition to report as a victim of human trafficking. This is likely because in most cases, the presumed victim disagrees about her victim status. They don't consider themselves victims because they chose to do the work under the conditions offered. They consider it a good deal, and prefer it over the alternatives. However, whether they are voluntary workers or coerced victims is not up to them; human trafficking is a crime that needs no charges by the victim, or even agreement from the victim about the victims' victim status. The prosecutor decides for the victim whether she's a victim, and whether what she chose to do was voluntary.

This is a repetitive theme in human trafficking literature. Victims don't come forward. Victims delude themselves into thinking it's what they want. Victims don't understand victimhood isn't the better option and don't want to be rescued. Victims are so destroyed by their victimhood that they are no longer capable of deciding what is their own will. Frustrated pollsters have to use "specialized" questionnaires and questioning techniques to trick presumed victims into "admitting" they are a victim, and even then avoiding the word "victim". The low incidence of people reporting to be a victim is a thorn in the side of the rescue movement, and their expectations of waves of human misery must be justified by using very questionable and misleading interrogation techniques. For the greater good, of course.

Because of stratification of victims in the report, which is somehow meant to make the report more "robust", we can immediately see some of the failures of the application of the MSE method. For instance, male exploitation outside the sex industry is estimated with a relatively low dark number. This arises from the lack of victim hunts, because of the limited interest for these non-pornographic stories. Once labor trafficking victims come forward, they make no effort to hide, and turn up on all lists available to them. But they have to be in desperate straits before they come forward, because police and rescue industry have little to nothing to offer them. They can hope for little more than prosecution of those who wronged them. We therefore should expect few to come forward, and a large dark number. MSE sees all reported individuals show up on many lists, and estimates low.

On the other hand, we have the group of minor female victims exploited in the sex industry. This consists of claims that girls are under the influence of "loverboys", psychological wizards charming hapless girls into prostitution. This category of girls is notably absent from the lists of police surveys of the sex industry, and from lists of prostitution aid facilities. The logical conclusions is that most of these presumptions of victimhood must be duds, because the girls are hardly ever actually found in their suspected sex work roles. But MSE just sees the lack of overlap between the lists, and explodes the estimate. It estimates huge numbers of invisible child prostitutes, forever out of reach of police.

Finally, the MSE method rest heavily on individuals in the various lists being matched or unmatched in other lists. The collecting agency Comensha, however, has no trouble listing individuals whose identifying information is incomplete. Exactly how they register and tabulate the data is a matter of some mystery, because there are conflicting statements by different employees, but given the vagueness of much of their statistics, and their claims not to register "personal information" which would conflict with Dutch privacy law, there is a subset of individuals of whom matching in other lists is unclear, thus again likely driving up the estimates.

With many services reporting at the drop of a hat, using a system of oversensitive rules that is biased towards gross overreporting, it isn't strange that there must be many false positives. The challenge becomes to estimate how large the overreporting is.

Each of the presumed victims is counted through direct contact, and is therefore available to police to act upon. If there is actual evidence, then a court case might follow, which in turn might result in a conviction. The number of convictions and court cases is recorded, and allows for an estimate.

It is reasonable to assume that police will take action on those cases that are the most serious, and have the clearest evidence with the highest probability of conviction. This would be the most efficient application of their resources to stem the most crime. Therefore, it is reasonable to view the cases brought before the court as the most heinous, and the ones with the most solid evidence.

It should be noted that human trafficking cases are treated by special courts. What makes these courts special is that the judges have had special training to become experts in the trafficking lore that is dogma in trafficking lobby circles. This was done explicitly to have judges view evidence in the light of many dogmatic presumptions about the situation of sex work and other trafficking backdrops, so that they would have lower thresholds of evidence to convict. To prove trafficking has been made very easy indeed.

This is illustrated by a court case from 2014(⁴), where the Court of Appeal overturned a trafficking conviction in first instance because the original verdict was based only on the contradictory statements of the purported victim, without any other evidence. This is no exception. Convoluted suspicions of organized groups of criminals making girls fall in love with them to exploit them sexually in Dutch prostitution, and committing hideous acts of coercion and exploitation upon them, are considered proven by producing snippets of snooped telephone calls, or by fragments from months of interrogations of the victims. Whether or not the victims are willing to act the part of victims.

Convictions become even easier when minors are involved. A minor in sex work is always considered coerced, no matter any evidence that she herself took initiative and did the work voluntarily. She is automatically a coerced victim, even if there is nobody in sight to convict for the coercion. It's enough for a trafficking conviction to find a minor prostituting (and how easy this is, is borne out by recorded minors in sexwork being found in a matter of days from starting operations) and showing that someone facilitated her. Automatic conviction for forced prostitution.

Even with these special courts, there is only a 70% conviction rate. This seems respectable, until one considers that the usual conviction rate in the Netherlands is 90%. The courts are usually a police-to-prison pipeline. Acquittals in human trafficking are therefore at triple the usual rate. Prosecutors blame this on the extreme difficulty of proving human trafficking, even though the threshold for coercion has been lowered to "has a boyfriend" or "comes from a less affluent country".

Considering all this, it is interesting to note that there are 10 times as many presumed victims than there are human trafficking court cases. In 2015, over 1321 presumed victims, only 139 convictions resulted. The rest was even weaker than what is already tried. At what point should we call a presumed victim a red herring?

One can also wonder how many of these convictions are accurate. Quite apart from any discussion which behaviors should or should not be punished, and quite apart from the discussion how harsh this penalty should be, the decision to consider a case proven could be examined. When reading verdicts it is remarkable how far judges stretch interpretation of vague items of evidence to justify a conviction. Prosecutors speak of worrying trends in "beautiful convictions" getting overturned on appeal.(⁸) This happens in highly hyped cases that were brought out in the press in the trial in first instance. Something is rotten there. Which proportion of cases should be considered overturned is unclear, because appeal cases can drag on for years, the rules change every few years, so data on original verdicts issued in 2015 will not solidify this decade. Older cases don't offer solace, because partial acquittals are not recorded as acquittals in reports by the National Rapporteur, and compiling ones own index of acquittals on appeal requires cooperation from the Justice department. Quite apart from this, many accused will not want to go through an appeal procedure, to avoid further pillorying in the press and years in limbo. However, we will not pursue this line any further because we simply don't have the numbers. The report gets a free pass on this one.

To treat vague signals as if they were confirmed cases of human trafficking is misleading. Suspicions must survive Occams Razor to be taken seriously. Considering the lower conviction thresholds for trafficking cases, the low conviction rate can be generously said to stem from the good cases being used up, and bad cases without a chance of success being tried against all odds. It implies we've seen pretty much all cases worth a trial. In other words, the best cases are being tried, listed from best to worse, and as the viable run out, even nonviable cases get sent to court. If instead the limiting factor would be police or court capacity, as is often claimed by the Rapporteur, we would see a higher than average conviction rate, as police only has capacity for the cream of the crop, and doesn't get around to the questionable cases.

If we take all this together, we see 139 cases with any chance of conviction, and the rest of the presumed victims don't come with enough evidence to meet even the lowest standards of proof. That would mean that only 10% of signals at the very most should be considered valid, even when viewed through the heavily biased eyes of the modern human trafficking courts, even when pretending that overturning in appeal never happens.

It's always important in mathematics to keep track of what the quantity you're working with represents. If we're starting our analysis with one quantity, it doesn't magically change into another quantity through the computation. The numbers we have available are events which lead to a conviction in Dutch trafficking courts, and do not metamorphose into actual cases of trafficking by any other standard.

Now as a gauging exercise, we can try to very roughly estimate how wrong the report is, based upon this derivation. We ignore all fitting and adjusting. Because of reasons given in earlier paragraphs, we may assume this to be erring on the side of caution, since we are allowing all modeling applied to get a "desirable" result. We know the error rate in the estimate is the square of the error rate in the input data. We can see that the input data is systematically 1321/139 = 9.5 times too high. In first order, this means that the estimate would be 90.3 times too high. If applied to the number of trafficking cases per year, claimed to be 6250 by the National Rapporteur, the result would be a tepid 69 cases per year. That's about half of the actually convicted cases. Since we are estimating the number of events which would lead to a conviction if spotted by the authorities, this is an obvious underestimate.

But let's take a look a little further. As can be read in the report, in 2014 an earlier attempt at MSE estimation had been made. This didn't make much of an impression, because the numbers it generated were too large for the tastes of the Bureau of the National Rapporteur, so it was quietly ignored. Not because they balked at unreasonably high numbers, but because they would look silly claiming that 140% of the estimated number of sex workers was being coerced. Let's take the 2014 estimate into consideration instead, where far fewer MSE-related adjustments and compensations had been applied. This "more pure" MSE application estimated between 14000 and 23900 victims were out there. Applying the same haircut to this earlier pure application of MSE, we get an estimate of 155 to 265 victims total. These numbers are far more believable; between 53 and 90 percent of actual cases are prosecuted and lead to convictions.(⁵) That is what you would expect for a crime which harms the victims a lot, and is hunted with great policing effort and great police powers.

What has been shown here is a crude comparison, a quick and dirty manipulation of the results based upon some basic mathematics of error dynamics in MSE. It is merely meant to illustrate the flaws and inconclusiveness of the report under scrutiny. The clunkiest modeling available is used, but the principles hold true also for more refined and complex modeling. Using R packages on dummy datasets doesn't show significant deviation from these basic approaches. Basic enveloping math always works, no matter how obfuscated and overly complex models get.

Consider for a moment what establishing a number of victims would be good for. It is currently only used to cause shock in the press. In years that the number went up, that was cause for concern, and government was urged to ramp up the fight against trafficking. In years when the number went down, that was cause for concern, and government was urged to ramp up the fight as well. The actual numbers make no material difference.

No matter how you view it, this report is in no way a breakthrough. It isn't even useful. Tabulating how many victims there are is already of no utility, but if the data is made useless for any conceivable genuine purpose by introducing so much noise to the signal there is really no point to the entire effort. Extrapolating from this senseless data set is just masturbation. Mathmagicking garbage data into breakthrough truth doesn't happen. If the numbers were indeed important, the effort would be to find the right level, not just jack them up. If a high but incorrect number is a great thing in itself, why not just declare the entire Dutch population victims and be done with it?

One does not push the collection of polluted, inflated, biased data for years if the purpose of the collection is to use a modeling tool like MSE to find the sober truth that has been hidden by all the pollution. The MSE operation was meant to push the same line as the original collection of data. The entire reason for the collection of these pointless high numbers, the reason the bureau of the National Rapporteur even exists, is to lend credibility to a moral panic. Mull over the following quote, for instance:

The number of reported victims of human trafficking has decreased greatly over the past five years, from 1287 in 2012 to 952 in 2016. In 2016 the count decreased by 17 percent from 2015. National Rapporteur Corinne Dettmeijer: 'I seriously worry about the decreasing number of reports. Human trafficking doesn't, indeed, decrease: we now know that the number of victims per year is 6250. That means that an ever greater proportion of human trafficking remains out of view. This should occasion the police to release extra capacity to combat human trafficking.'(⁶)

The law is a tool in the hands of people who want to steer society to conform to their ideals. These people can use the law to repress phenomena in society that they don't like. Whether it be people who find sex outside boundaries that they are uncomfortable with icky, or people who want to please their God, or people who just want to feel like the savior or bane of some poor immigrant, the law is the most powerful tool for the self-righteous. Human trafficking policy is their playground. It can be invoked against immoral sex, immigrants, capitalism, the shadow economy, and other liberties that are viewed with suspicion. That means very many activist groups can get behind laws repressing human trafficking, even when they have very little eye for real situations where people are being coerced and exploited. Whether they do it out of conviction or to make money off the whole circus, they are willing to make up whatever story is necessary to get their way.


(¹): https://www.dutchrapporteur.nl/current/news/reliable-estimate-reflects-true-numbers-of-victims-of-human-trafficking.aspx
(²): https://www.nationaalrapporteur.nl/binaries/An%20estimation%20of%20the%20numbers%20of%20presumed%20human%20trafficking%20victims%20in%20the%20Netherlands_tcm23-282232.pdf
(³): See for instance https://www.mensenhandelweb.nl/taxonomy/term/2364
(⁴): https://uitspraken.rechtspraak.nl/inziendocument?id=ECLI:NL:GHARL:2014:3064
(⁵): This is a comparison of an MSE estimation from 2014 to conviction data from 2015. Not strictly correct, but enough for a decent ballpark estimate.
(⁶): https://www.nationaalrapporteur.nl/actueel/2017/minderjarige-meisjes-vaker-slachtoffer-van-seksuele-uitbuiting-dan-gedacht.aspx
(⁷): https://uitspraken.rechtspraak.nl/inziendocument?id=ECLI:NL:HR:2016:857
(⁸): https://www.trouw.nl/home/in-de-strijd-tegen-mensenhandel-is-elke-veroordeling-een-overwinning~ac0ffa45/

Ingezonden: Lesbisch en hoer

Vandaag heb ik weereens een ingezonden stukje. Het is kort maar krachtig, en het vertelt zijn eigen verhaal.

Ik ben ... en ik ben 33 jaar. Ik ben een vrouw en ik val alleen op vrouwen. Ik heb nooit wat voor mannen gevoeld. Ik werd kapster en op de kapperschool ontdekte ik lesbische relaties. Ik wist meteen toen dat ik lesbisch was. Ik vind mannen ook niet aantrekkelijk. Ik heb met vrouwen echte relaties. Ik ben met de liefde en de romantiek bezig. Ik heb ook lesbische seks maar dat vind ik een minder belangrijk iets in een relatie. Ik heb mezelf leren kennen en ik weet dat het zo voor mij is. Ik hoef niet nog lesbische seks te ontdekken. Veel partners denken dat ik nog lesbische seks moet ontdekken. Dat denken ze omdat ik binnen een relatie alleen seks heb voor liefde en niet voor geilheid. Ik masturbeer wel. Ik ben ook Dame Van Plezier. Ik heb dit werk gekozen omdat het goed bij me past. Ik word alleen verliefd op vrouwen maar mannen passen beter bij mijn lijf. Dat hou ik maar stil. Ik weet vanaf school af dat ik beter kan vozen met mannen en toch dat ik niet op ze val. Ik ging het werk natuurlijk doen voor het geld. Om groter te wonen. Mijn partner van toen werkte niet. Zij wou niet weten wat ik deed voor het geld. Het is goed voor mij. Ik voel me kiplekker bij mijn werk. Het doet me niets in mijn relatie want ik heb niks met mannen. Ik word nat van aan mezelf te denken. Ik kijk naar mezelf en ik zie een hete teef die nat en heet is. De man daar denk ik niet eens aan. Ik werk niet zoals jij. Jij werkt de mannen niet af. Jij gaat echt met ze bezig. Ik geef ze een hete teef om te pakken. Daar betalen ze ook voor. Dan ben ik ook bevredigd. Mijn ziel is lesbisch maar mijn lichaam is straight. Ik zie het gewoon als een dildo van vlees en bloed.

Ingezonden: Uitleggen aan mijn kind

Vandaag zet ik even een ingezonden stukje inplaatsvan een verhaal van mijzelf. Ik vond het wel interessant, en ik hoop dat jullie het netzograag lezen als een stukje van mijzelf. Het is geschreven door een vrouw die al sinds haar vijfentwintigste hoert, en wat jaren later een kindje kreeg. Ze werkt in een bordeel over de grens, om haar gezin te beschermen tegen de overheid. In dit stukje vertelt ze ons hoe ze het aan haar kind uitlegt.

Ik heb me zorgen gemaakt over wat ik mijn dochter ging vertellen sinds ik wist dat ze ging komen. Dit was een belasting voor mij. Ik heb er veel over gedacht toen ik haar op zag groeien. Ik laat haar niks merken van mijn werk natuurlijk. Ik heb alleen ook geen zin om te liegen tegen mijn bloed eigen dochter. Mijn man heeft een arbeids ongeschiktheids uitkering, en ik ben de enige werkende in huis. Samen met zijn uitkering moet ik voor het geld zorgen. Door te blijven werken in het bordeel, hebben we het goed in huis. Ik schaam me hier niet voor, maar wat vertel je zo'n hummeltje nou. Ik had het net zo lief niet verteld, maar ik wil niet dat ze het ontdekt als ze groot gegroeid is. Dan heb ik het nooit verteld, en ik kan toch al geen geheim bewaren. Dit zou ik veel erger vinden.

Ik heb gewacht tot ze oud genoeg was om te vragen. Dit gebeurde pas toen ze op school was, toen andere kindjes vertelden over wat hun papa en mama deden. Zij wou weten wat ik voor werk deed, ze weet papa zit thuis aan de TV. Ik wil niet dat ze aan de juf of andere kindjes vertelt wat ik doe, wat kan er dan wel niet gebeuren.

Ik ga tegen mijn dochter niet liegen. Ik heb haar gezegd, mama verdient haar geld eerlijk, door met mensen te vrijen. En ik heb tegen haar ook gezegd dat het een soort van zorgen voor mensen is, en dat is het ook! En ik heb haar gezegd dat mensen lachen met mama's werk, dus dat mama daarom liever alleen vertelt dat ze voor mensen zorgt. Mijn dochter begreep dat wel. Zij heeft op school alleen verteld over dat ik verzorgende ben, maar niet hoe. Dat vind ik heel verstandig van haar. Ik vertel haar nog wel dat het niet alleen gaat om uitlachen. Dat moet maar komen in de bovenbouw. Ik vind het niet verstandig om haar nu al bang te maken daarmee.

Ingezonden: High Class

Heel vaak krijg ik antwoord via de mail op wat ik in stukjes heb geschreven. Dat is meestal omdat mensen het erg met me eens zijn, of erg met me oneens zijn. En meestal is het meer een gevoel dat ze me willen vertellen, dan dat ze echt ingaan op wat er precies in mijn stukje staat. Daar schrijf ik dan snel een antwoord op, en ga ik door met mijn mail, want die loopt altijd wéken en máánden achter.

Deze is anders. Dit is van W, die ik al eerder heb beschreven, en die topklasse escort doet. Ze zit bijna elke boeking in een ander land, ze charmeert de moeilijkste en meest veeleisende klanten, is heel kieskeurig dat ze alleen de boekingen kiest waar ze het meeste zich in kan onderscheiden, en ze verdient soms in een week wat ik in een jaar verdien. Ze is veel ouder dan ik, maar ik kan niet aan haar tippen.

W heeft veel wijsheid opgedaan, en ze is er niet te goed voor om dat door te geven. Het gebeurt eigenlijk nooit dat ze ergens ècht niet mee kan helpen. Ze is door de wol geverfd, en ze heeft het meeste weleens gezien. Bovendien is ze iemand die graag helpt, en ik weet dat ik niet de enige ben die ze een beetje in de gaten houdt en helpt met goede raad. Ze is zo iemand die er altijd voor je is als je vragen hebt, en dat ook meent.

Die W heeft al wel eerder commentaar gegeven op mijn stukje over glamour, dat ik het te simpel maak. Toen ik haar uitnodigde om dan wat tips te geven hoe ik het beter kon maken, kwam ze met een uitgebreide e-mail. Die mocht ik als ingezonden stukje gebruiken, ik heb het gevraagd. Ik hoefde er nieteens veel aan bij te werken, het komt bijna zo uit mijn mail mijn site op. Dit is makkelijk te volgen, maar je moet het maar weten.

Haar Nederlandse taalgebruik is in de laatste paar jaar een beetje vreemd geworden, maar dat komt denk ik omdat ze haast nooit meer in Nederland is. Ze is internationaal, en ze werkt eigenlijk altijd.


De high class was niet mijn eerste keuze, en ik ben er eigenlijk tegen wil en dank in terechtgekomen. Ik had ze geprobeerd omdat ik de prijzen aantrekkelijk vond, maar er blijft zo veel bij de agencies hangen, en je hebt zo weinig dekking in de boekingen, dat het niet loont. Je bent je tijd al direct kwijt omdat je precies al je beschikbare tijd klaar moet zijn voor een boeking op afroep. De spoeling is te dun. Ik had de HC achtergelaten, en ik in de reguliere escort kon ik het pas goed keren. Daar heb ik het vak geleerd. Ik was nog een slechte hoer, zoals ik vele jaren ben geweest, maar de ervaring daar was precies wat me het onderwees. Je hebt in de regulier minder tijd, minder dingen om de seks mee te compenseren, en je wordt er veel harder afgerekend. Dat was goed voor me. Daar heb ik het toen pas geleerd echt goed te doen. Je doet gewoon meer, je hebt minder lagen beleefdheid die je afschermen van wat je resultaten zijn.

Ik heb natuurlijk na mijn overstap nog veel meer geleerd. Ik was nog in veel dingen groen, maar die grondlaag is wat me mogelijkheid gaf om uit te steken in de high class. Ik zou de voortgang er nooit hebben gemaakt als ik alleen high class had gedaan. Ook de privé en de parties waren nuttige lessen voor me. Mijn leergang was echter echt de reguliere escort. Ik mis die soms, het is zo ongecompliceerd hard werken. Terug in de reguliere escort gaan is echter geen optie, ik ben ze ontgroeid. Je kan er niet de bredere vaardigheid kwijt die je in de lange boekingen in de high class moet gebruiken. Daar heb ik nu mijn uitdagingen liggen. Ik kan niet zeggen dat ik volleerd ben in de reguliere escort, want ik denk dat de volmaaktheid daar ook onbereikbaar is, maar mijn interesse ligt voor nu in de bredere aanpak van de lange boekingen.

Wel, je stukje over glamour vond ik vlot geschreven, en je hebt een aantal dingen goed gezien. Toch vind ik dat je belangrijke dingen hebt gemist. Wat jij glamour noemt is helemaal terecht, en het is een oppervlakkige manier van te zien wat er precies het verschil hoort te zijn wat de high class maakt. Vele treesjes maken dat niet waar, ook al was het maar omdat ze precies de ervaring niet hebben. De high class heeft wel meer aspecten dan wat je hebt beschreven. Toch is het waar, in de high class vind je vooral de gewone klanten die voor de glamour komen. Ze hebben meest gedachtes dat het properder is, met minder kans op ziektes of boze pooiers. Ze denken de meisjes frisser te zullen vinden. Ze kunnen bijvoorbeeld afgeknapt zijn op stukken klatter zonder professionaliteit die je in de lage sector wel veel vindt. Deze groep is makkelijk bedienen, want het is precies gelijk aan de reguliere escort. Ze verwachten alleen meer glitter en glamour. Dat beschreef je duidelijk genoeg.

Het is niet langer duidelijk waar de grens van de hc ligt. Vroeger was dat klaar, nu is het verlopen naar een veel bredere categorie. Ik scherts wel dat tegenwoordig elke meid waarmee je kan gezien worden nu high-class is. Het hoerige is uit de lagere sectoren, dat was in mijn begintijd nog een grote trekker voor klanten die in de lage sector hun heil zoeken. Ook de reguliere callgirls proberen nu stijlvol of girl next door te zijn, wat vroeger niet voor de lage sector veel opbracht. Het vulgaire is minder, en op wat oude klanten na mist niemand dat. De overloop is nu veel nauwer.

De meeste klanten die een hc-meisje bestellen hebben eigenlijk genoeg aan een reguliere callgirl, maar ze weten dat niet. Vaak denken ze dat ze er te goed voor zijn, of dat buiten de hc alles kokettines en greppeldellen is. Tegenwoordig zoeken er veel mannen toevlucht omdat ze denken alleen daar veilig te zijn voor meisjes die slachtoffer zijn van dwang en kwelling. Voor die mannen hoef je alleen een normale callgirl te zijn, en daar moet je geen hc-spel bij gebruiken. Dat zou ze maar frustreren.

Je hebt de mannen die zichzelf graag op de high class fêteren omdat ze zich te goed vinden voor het normale. Dat zijn de klanten die aan conspicuous consumption hun lang leven hebben. Als je werkelijk klasse toont krijgen die niet wat ze zoeken, die hebben precies iets exhibitionistisch als ze met je omgaan, en willen eerder de vulgariteit van de nouveau riche zien en tonen dan echte klasse ondervinden. Die zijn met een simpel treesje in merkjapon beter gediend.

Pas vooral op voor de klanten die kiezen voor de high class omdat ze dat minder intimiderend vinden. Veel mannen die toch wat gemankeerd zijn met vrouwen kiezen eerder high class, omdat ze bang zijn afgebekt te worden. Ze denken in de high class lievere, beschaafdere meisjes te vinden met meer geduld. Als je die behandelt alsof je echte klasse hebt knappen ze totaal af. Afstand, mystiek en allure houden is voor die mannen snel gelijk afwijzing. Schat dus je klant vanaf het begin in welke soort hij is.

Allez, genoeg van de gerateerde types en de mannen die de business niet begrijpen. Die mannen zijn niet de hoofdzaak van de hc. De hoofdzaak komt van de mannen die high class zoeken omdat ze echt een meisje van een hogere sociale klasse zoeken. De high class gaat precies om sociale herkomst, je klasse, je sociale waarde.

Het verschil zit in de mannen. De reguliere mannen, die ook gewoon hc boeken, zijn gewend anders met vrouwen om te gaan. Die moeten elke vrouw jagen, ze moeten imponeren en kunnen licht afgewezen worden. Hun jachtgebied is hun sociale cirkels, en hun toenadering moet voorzichtig zijn. De seksuele toenadering moet tegelijk komen met een bredere sociale toenadering. Die zijn gericht op je gewone aanpak als hoer, wat lekker duidelijkheid geeft dat ze welkom zijn en zich seksueel naar je mogen gedragen. De klassieke high-class klanten zijn anders. Meest uit de hogere klassen, zijn ze de playboys die slechts hebben te pinken naar een meisje, en haar direct mogen bezitten. Ze zijn de captains of industry die de golddiggers van zich af moeten slaan. Ze zijn de mannen met de power om vrouwen jagen oninteressant te maken. Maar ze zijn precies mannen, en de basisimpulsen zijn gelijk. Ze zoeken die alleen anders te vervullen. Hou in het oog dat je ze niet hetzelfde geeft als wat ze gratis kunnen krijgen. Voor het geld laten ze het meest niet, maar je kan ze teleurstellen door hun tijd te verdoen.

In de toegankelijke high-class bureaux zie je ze haast niet meer, ze zijn bijkans alle gevlucht naar de besloten markten en de catalogi. Ze werken meest via matchmakers, ze hebben geen tijd voor trullekes. Niettegenstaande ze geen tijd te verspillen hebben nemen ze immers wel lange boekingen af omdat ze er echt werk van maken. Je bent meer waard dan een dronken telefoontje. Als je dat niet zou zijn, zouden de high class klanten niet naar je omkijken.

Valse bescheidenheid vind je bij die mannen niet. Ze weten wat ze waard zijn, en ze weten wat in de wereld te koop is. Dat is meest hun succes, maar ook hun frustratie in seks. De vrouwen zijn voor het oprapen, en geven geen weerstand. Dat terwijl dit juist de grootste jagers zijn.

F leert dat er dan botsingen plaatsvinden tussen drives waardoor er andere prioriteiten tevoor komen. Voor zulke mannen wordt niet meer een kans benutten interessant, maar juist grote kieskeurigheid in partners. Ze zoeken niet langer naar kansen voor koekoekseieren, of zoveel ze kunnen krijgen, maar proberen juist selectief de hoogste klasse vrouwen te winnen. Dit houdt in dat ze sociale klasse zoeken. Zoals iedereen willen ze omhoog neuken. Het is voor de beurt van geen belang dat je van goede familie komt, of je graden hebt, of je mensen kent. Maar voor zijn partnerkeuze is het cruciaal. Zijn fascinatie is niet voor je sprankelende conversatie, maar voor je ermee bewijst dat je van klasse bent.

Laat dus nooit adverteren met talen die je niet echt beheerst. De echte hc-klant knapt af op overdrijving. Die ziet dat je pronkt met veren die je niet hebt. Hij zal niet onder de indruk zijn. Er zijn uitzonderingen. Ben je jong genoeg, dan is het aandoenlijk om nog niet competent te zijn. Hij kan je dan als onervaren hoge klasse proberen te zien. Dat is vlug verdwenen, dus je moet verstaan dat het je niet lang redt. Vandaar dat er zo veel jonge mutten in de hc zitten. Voor jou is dat al vele jaren niet meer weggelegd.

Opzichtige consumptie en andere glamour vinden deze mannen enkel belangrijk om te zien hoe jij jezelf inschat. Als jij aandacht aan jezelf besteedt, toont dat hen precies een vrouw met status. De precisie waarmee je de modehuizen volgt toont je eerder een slavin van de mode. Opzichtige merken zijn geen echte klasse. Als je in de echte top zit wil je geen tas die op elke centimeter bedrukt is met een logo van een duur confectiehuis. Goede couture onderscheidt zich door haar kwaliteit, niet door merken op elk kledingstuk. Je bent geen nouveau riche slet. Liefst neem je de hoogste kwaliteit goed, en liefst zonder een enkel merk. Een snijder hoeft niet veel duurder te zijn dan topmerk-confectiemode, en zal je altijd beter doen uitkomen. Neem een conservatieve look, maar breng er eigen karakter in. Juist de kekke détails die iedere fashionista dit seizoen draagt zijn te mijden. Je laat zien dat je up to date bent, maar dat je er niet voor hoeft te lopen. Dat hoeft niet op langere boekingen, waar je niet alleen jezelf presenteert. Overdressing geeft hem in dat je onzeker bent, en niet weet hoe je moet presenteren. Kom niet met een cocktailjurk naar de marina om zijn boot te bezoeken. Zorg dat je ook casual kunt zijn. Stijfheid ziet hij al genoeg. Iedereen probeert die mannen te imponeren, hij ziet dat als zwakheid. Je kan je zeer goed laten zien door te tonen dat je beschaafd meer casual kan zijn dan je omgeving. Ik was ooit op een terras in Monaco waar men in evening wear kwam, in mijn bootkleren, jeans en een chemise. Ik toonde het echt, en ik maakte er goede indruk mee, omdat ik door keuze van het ogenblik, keuze van de kleding en mijn houding mezelf een passend persoon toonde, en dat de rest overdressed was voor de occasion. Daar moet je gevoel voor hebben. Heb je het verkeerd geschat, wees dan niet schuchter, maar accepteer je fout. Monaco is toch uiteindelijk meest schone schijn, daar kan je beter een bêtise begaan dan in München of God vergeve, Kyoto. Haardracht is aan te passen aan je stijl van de dag. Je bent vrijer je verkeerd te kleden dan je haar verkeerd te dragen. Zorg dat het er altijd gezond, vol en glanzend uitziet. Spaar daar geen moeite op. Een coiffeur is geen luxe als je haar niet mee wil werken. Zorg voor een kapsel dat ook na een wilde nacht mooi valt, maar wel mooi opgestoken kan worden of kan worden beheerst in een meer casual stijl. Voorkom hooibergen en ongenode plukken. Onderschat nooit hoe veel je haar een stempel op je drukt. Besteed de meeste aandacht altijd aan je visagie. Het gaat hem om de vrouw onder de kleren, en hij zoekt een vrouw met nuance en subtiliteit. Je gezicht is je communicatiemiddel, kleef het niet dicht. Hou een visagie aan die zowel gekleed als naakt goed werkt. Naakt is lastiger dan gekleed, dus maak je naakt op. Voorzichtig met foundations en basiskleuren, subtiel met blushers, maar je ogen mogen wel spatten. Donkere oogschaduw maakt ouder, lange smalle kohl maakt jonger, maar laat het niet te ver komen. Je lippen alleen in de klassieke kleuren. Er is niets onverzorgds aan naturel op de lippen. Vergeet je oren niet. Let zorgvuldig op details. Hij zal dat ook doen.

Als zo'n man wil slummen is er genoeg keus. Om een snelle score is hij niet verlegen. Hij wil precies dat jij een vrouw bent die niet makkelijk te bereiken is. Niet alleen om te jagen, ook om je status in zijn ogen te verhogen. Hij wil jou omdat je niet snel onder de indruk bent. Dat hij voor je moet betalen, is voor hem reeds status verhogend. Jij zou hem niets geven als hij niet betaalde. Ze zijn meest in zaken, en zulke professionele benaderingen oogst respect bij zo'n man. Wees geen groupie, en toon in geen geval dat je blij of onder de indruk bent van je boeking. Je kent hem uiteraard wel, want je bent geen sociaal geval, maar je acht het pas impressionant.

Leer het formele gedrag van zijn cultuur. Ga er nooit van uit dat je met Westerse waarden er komt. Binnen een land kan er ook verschil zijn in formeel gedrag. Werk dat van tevoor in. Als je kiezen moet, kies dan eerder voor een te hoge sociale schaal dan een te lage. Wees niet bescheiden, daar ben je niet voor geboekt. Formeel is alleen beperkend als je onvoldoende vaardigheid hebt met formeel gedrag. Het is als hoge stiletto's, iedereen ziet het als je ze niet gewoon bent. Evenzo het een teken van waardigheid is als je stil en soepel kunt lopen op stiletto's, oogst je respect als je in elke omstandigheid de juiste formele houding kunt nemen. Een graad van formaliteit is belangrijk in de gehele boeking. Je ontpopt je bij dit soort mannen nooit als een makkelijke vrouw. Leer je gemak vinden in formeel gedrag. Zorg dat je elke situatie kunt behandelen, elke intentie kunt uiten, alles binnen formele regels. Stijf overkomen is uit den boze. Laat je niet leven door je beleefdheid en je formaliteit, het is je mantel, niet je kooi.

Wees toegankelijk, vriendelijk, hartelijk en zakelijk, maar koel. Door je vriendelijke, beschaafde houding moet hij kunnen proeven dat hij je nog niet heeft, en dat hij meer zal moeten doen om je seksueel te bereiken. Je geeft hem wat hij mag verwachten op professioneel vlak, en dat is alles waar hij om mag vragen, maar er moet altijd die ongrijpbare persoonlijke connectie zijn. Vanzelf moet je bij hem wel onmiddellijk een diepe persoonlijke indruk maken, maar dat is bij elke man gelijk. Blijf hem altijd voor. Voor de eerste indruk werken de gebruikelijke methodes even goed.

Sla in geen geval door naar arrogantie. Doe je hooghartig, dan sta je nog verder van de kant. Dat kan de hele boeking dooddoen. Je mag je beleefdheid nooit vergeten, zelfs als hij de zijne laat varen. Altijd deftig, maar nooit stijf. Hij zal interesse tonen in je motivatie en in je karakter. Maak er een mooie illusie van, maar geef die diepte en maak hem geloofwaardig. Die mannen zijn gewend voorgelogen te worden, ze geloven je snel niet. Het ware verhaal vinden ze bijkans nooit geloofwaardig, dus verzin iets docielers dan je echte leven. Werk meer met suggesties, en leg vooral niet je hele verhaal op tafel. Hij komt er beter in als hij het een beetje moet trekken. Tease en plaag met losse eindjes. Gebruik dezelfde trucs als bij recherche.

Moet je de gordijnen dichttrekken, houd het hem dan niet tegen, toon je niet gekwetst of onzeker, maar trek je in het formele terug. Hij zal op je kwetsbaarheden niet terugdeinzen als een gewone klant, dus het werkt niet eens, en je hebt er je imago mee verbruid. Hou je mystiek coûte que coûte intact. Toon zeker van je zaak, maar mysterieus. Als hij bars doet om je te bevelen een boekje open te doen, laat je dat afglijden. Schrik nooit.

Wanneer het op de seks komt, tease dan wat, maar hou het veel koeler dan met gewone klanten. Hij moet het werk doen om je op te winden. Natuurlijk lukt het hem altijd om je toe te laten geven, maar laat hem maar hard werken. Hij zoekt een seksueel veeleisende vrouw. Hij zal donders goed weten dat jij ervaren en geleerd bent in bed, dus dat wil hij ook merken. Begin je met ophemelen, dan doorziet hij je direct. Elk compliment moet gemeend. Wees comfortabel naakt. Dat toont hem meer dan je denkt. Laat je alleen goed zien, maar laat nooit merken dat je poseert.

Deze mannen zijn seksueel ook anders. Ze halen hem minder door het vuistje, dus ze hebben meer rapport met je kut, en ze zijn er meer van om boven boven te houden en onder onder. Als je een program hebt waar pijpen een standaard is, kan je daar beter flexibel in zijn. Allicht willen ze ook seffens proeven, en geen man wil niet gepijpt, maar laat de nadruk varen. Soixante-neuf is meest beter dan hem zitten te blazen. Hou beide kanten bezig, want hij laat zich niet afleiden. Spreek met zelfvertrouwen. Laat je gesprek nooit gekunsteld worden. Het hoeft niet subtiel te blijven als de kleren uit zijn, maar sla geen morsige taal uit de goot uit. Hou je toon juist. Scheld en vloek wat je wilt, maar vervoeg het juist.

Zorg met acrobatiek en met performance dat je altijd een niveau handhaaft dat juist voorbij zijn kunnen is. Hij moet voelen dat je de beurt leidt, omgekeerd van normale klanten. Hou dat zeer subtiel. Als hij de hu krijgt en hij domineert, ga daar naadloos in mee tot het vuur dempt, en neem het dan weer naadloos over. Zo heeft hij de vrijheid, maar voelt hij wel dat hij meer in bed heeft dan hij aankan. Je bent onuitputtelijk, en je hebt nooit een schok van hem. Dat zoeken ze allemaal. Laat hem nooit geheel comfortabel worden. Juist gedoseerde kritische benadering houdt zijn interesse, en toont dat je hem niet boven je laat. Laat hierin nooit een steek vallen.

Meest hebben ze door jaren frustratie van hun jagersimpulsen fetishes opgedaan. Doe die mee, lach er niet mee, maar houd er afstand van. Laat je niet zijn fetishmeisje worden, want die zijn hem niet meer interessant als daar het vuur in is gedoofd. In de eerste plaats ben je een vrouw waar hij respect voor moet kunnen hebben, en waar hij net niet helemaal bij kan. Speel met zijn fetishes, gehoorzaam ze niet. Hij moet zien dat je moeiteloos bent met zijn fetishes, maar dat die niet jouw appeal overstemmen. Sta er boven.

De insteek die je waarschijnlijk direct bedenkt is hem uit te dagen je te bevredigen. Dat is logisch te denken, maar werkt niet. Hij zal onmiddellijk doorzien dat je hem bespeelt, en hij zal door jullie verhouding zich ook niet voelen alsof hij zich moet bewijzen. Jij zult het in hem los moeten maken, je kunt hem niet uitdagen zich te bewijzen. Klassieke high class mannen zijn daar te zelfverzekerd voor. Je hebt juist status voor hem omdat je ingehuurd moest worden, als hij je wil imponeren zal hij daar zelf voor moeten komen. Dat weet hij, leg de verantwoordelijkheid bij hem. Houd de scheiding glashelder.

Richt je op andere basisimpulsen. Tijdens de introductie stel je je als een vrouw van de wereld voor, die wel meer gezien heeft. Dat hij indruk gaat maken is geen gegeven, dat moet hij voelen. Hij krijgt de kans je te imponeren, maar dat moet precies net falen. Op een manier die hij niet vernederend acht, dat is belangrijk! Als altijd, vernedering tot voor hij spuit, en niets dat daarna nog doorklinkt, behalve als dat deel is van je doorlopende boog. Zorg uiteraard dat je geen eisen stelt die hij niet aan jou kan stellen. Dan sla je door naar arrogantie. Toon subtiel concurrentie. Hij hoeft alleen een snuifje te krijgen, houd dat heel subtiel, het is als een rode vlag op een stier. Het werkt minder direct dan bij andere mannen, laat het gerust dagen inwerken. Ze krijgen de kans niet vaak. Verschuil je maar achter discretie, maar laat hem maar ruiken dat je ook andere lovers hebt die hem voorbijstreven. Wees er nimmer expliciet over. Dat moet niet moeilijk zijn.

Ik hoef je niet te vertellen dat je ook hier de kapotjes moet gebruiken. Die mannen lijken onbereikbaar, maar juist daarom kunnen ze alles bestijgen waar hun oog op valt. En je weet dat die wichtjes geen condooms gebruiken.

Als vaste klant hou je ze alleen als je progressie kunt maken. Niet alleen de intimiteit langzaam laten groeien, maar hem ook leren andere zaken te ontdekken. Vooral als je ze los kan tornen van hun fetishes heb je ze in je balboekje. Wees na de eerste boeking vooral geen geschoten wild. Je bent niet geïmponeerd, je bent hoogstens amusée. Je bent professioneel uiteraard opnieuw beschikbaar. Hou die professionaliteit, zelfs als je familiair met hem wordt. De meeste houden ook van een goede doorlopende plotlijn. Ze hebben het geld om het te rekken meestal wel, dus zorg voor overlappende bogen, en voor meerdere aspecten. Dan kan je slecht pakkende bogen laten vallen, en dat is met kieskeurige, ongeduldige mannen een pré. Hou de bogen fris, thema's herhalen verdragen ze slecht. Als ze niet voldoende meewerken laat je hem de boog weer oprapen, geef hem geen genade. Dat heeft hij ook niet met jou, behalve als hij verliefd wordt.

In geen geval doe je gratis extra's. Geen visites, reisjes, of etentjes. Ook niet bellen of andere vormen van contact. Die slaan je image aan stukken. Hou het strikt professioneel. Zelfs als hij denkt dat het zal werken, het werkt uiteindelijk nooit. Houd je afstand ook in onderhandeling. Laat dat bij voorkeur doen. Je mag onderhandelen met zijn secretariaat, maar met hem zelf mag een onderhandeling alleen in een boog passen, en je weet hoe fragiel dat is als het om zaken gaat. Zorg dat je een onderhandelaar hebt, ik heb helaas alleen bij mijn huidige agency gezien dat die dat goed genoeg konden. Een flinke vriendin kan het beter voor je oppakken.

Houd ze altijd in de gaten. Als je je image breekt, of het niet waarmaakt, ben je niet alleen een klant kwijt. Vooral als ze een band met je hebben gebouwd kunnen ze precies gemeen worden. Ze laten zich niet ongewroken. Leer het zien als je het verbruid hebt. Ze boeken je moeiteloos nog een keer apart precies om je op je nummer te zetten. Geld is niets voor die mannen.

Maak niet de fout elke captain of industry of Hollywood-acteur aan te zien voor zo'n hc klant. De meeste zijn dat niet. De hc klanten zijn ook niet altijd rijk of beroemd. Herken ze aan hun gedrag. Je vindt ze uiteraard wel in de jet set, maar stel het vooral niet gelijk. Veel hc zit juist onder de ontwikkelde salary men. Sociale klasse bewijst niets over je klant, ook al gelooft hij dat van jou precies wel.

Enfin, hoe de détails zijn is van enig belang, maar veel belangrijker is de essentie van de inspanning. Eens je bewezen hebt een vrouw te zijn die boven hem ligt, voelt hij dat hij omhoog kan neuken, en die kans is niet vaak voor hem. Zorgvuldig zorgen dat hij daar niet van mening over verandert is belangrijk. Toon hem een beeld van een vrouw die dynamisch is. Er moet progressie zijn, zowel in jouw leven, als in jullie werkrelatie. Het is niet hem even tonen dat je speciaal genoeg bent en daarna wat uren de pees rijden. Hij snakt naar een vrouw waar hij respect voor kan hebben, en dan kan je geen statisch leven hebben. Zorg voor achtergrond. Die ligt in de plots. Zorg dat hij bij bogen betrokken raakt, maar bouw die om hem heen. Hij zal niet buiten zijn bootje gaan hangen om je te volgen. Speel met hem, zodat hij niet merkt dat je hem bespeelt. Impliceer, impliceer, laat hem voor elk stukje informatie werken, hou je mystiek. Ga er nooit van uit dat hij een hint gemist heeft, hij zal ze bijkans alle zien. Bij deze mannen is het niet de bevrijding dat er seksuele spanning wordt ontladen, want daarvoor hebben ze een leger golddiggers klaarliggen. Deze mannen is de bevrijding eindelijk een vrouw te vinden die een uitdaging is. Als die uitdaging gemaakt en vals blijkt, is die niets waard. Ze zullen je niet helpen de illusie gaande te houden, zoals de meeste mannen hun ogen dichthouden om hun fantasie te laten voortduren. Je moet eerder rekenen op beproevingen. Zorg dat je kunt vasthouden aan je plot. Dat blijft jullie hele werkrelatie lang. Je moet de hele tijd boven hem staan, maar wel je dienst verlenen.

Nogmaals, als je je overbetaald voelt, dan werk je maar wat harder.

Ingezonden: Thuiswerk met een gezinnetje

Vandaag een ingezonden stukje van een trouwe lezer, die al jarenlang hoert, en sinds een aantal jaar ook thuis ontvangt. Ze kwam jaren geleden in mijn mailbox tevoorschijn, en ze heeft me goeie informatie gegeven. Nu heeft ze ook een eigen stukje, over een onderwerp dat ik zelf nietzogoed ken, en dat is hoe ze haar hoererij combineert met een gezin. Ik vind dat soort dingen heel interessant, want zelf heb ik nog geen gezinnetje, en dat wil ik eigenlijk wel.

Ik was met mijn eerste stappen op het hoerenpad toen ik 22 was. Ik ben er in gerold door een vriendin. Die deed het al een tijdje, en een andere vriendin was ook met haar gaan meedoen, en ik werd na een avond drinken toch zo nieuwsgierig dat ik gewoon mee ben gegaan naar waar zij werkten, en voor ik het wist was ik ook aan het sjansen met klanten, en toen was het gauw gebeurd hoor. Ik vond het in het begin maar wat zwaar, ik kreeg telkens blaasontstekingen, en wat bleek, omdat ik wat had opgelopen, want ik deed niet moeilijk over de condoompjes. Ik zag wat je soms kon verdienen, dus ik ging er verder mee, en ik heb ontslag gevraagd bij de schoonmaak. Het was geen vetpot, het ging er sneller uit dan er in, ik heb me doodgelachen van je blogje over haring, want dat ging bij mij precies zo. Het was voor mij net genoeg als ik zuinig zou wezen, ik heb alleen een gat in mijn hand, het was er meteen weer uit als ik het binnen had.

Ik begon in de privéontvangst, en toen snel al club, en toen weer privéontvangst maar dan thuis. Ik ben toen uitgestapt met een klant, getrouwd, maar dat ging niet goed, en we gingen uit elkaar. Toen ging ik weer aan het werk, en toen merkte ik dat ik mijn nieuwe huis niet kon betalen zoals ik werkte. Ik nam toen maar een pooier, want ik had meer geld nodig. Die ging lekker, maar ik wist niks van pooiers af, en ik had de verkeerde soort, dat wist ik toen niet, dat begrijp ik pas nou dat jij er over had geschreven, en dan is het makkelijk om te zien waarom. Ik moest er een hebben die geen spelletjes speelde en die zijn er niet veel want de meeste meiden die een pooier nemen die houden wel van spelletjes. Die pooier vond ik wel maar dat was echt nummer vier of vijf, en ik had er al flink veel gedoe aan gehad, want toen was er net dat begin dat de politie daar naar ging vragen. Met die pooier die ik dan als laatste nam ging het goed en verdiende ik lekker, want hij kon me de hele tijd aan het werk houden, en ik voelde me altijd goed als hij me aan het werk zette. We werden verliefd op elkaar en hij wou dat ik stopte, en toen heb ik dat voor hem ook gedaan, ook al betekende dat dat we niet meer op vakantie konden, en hij bij me moest gaan wonen, en ik weer een andere baan moest nemen, in de schoonmaak. Ik ging later weer klantjes ontvangen een voor een, omdat we het echt niet breed hadden, en toen de kinderen kwamen wou ik ze toch de goeie dingen geven, leuke kleertjes, een goeie buggy, en niet van dat plastic spullen.

Mijn man vindt het vervelend dat ik het werk nu weer af en toe doe, maar hij vindt het goed zo lang ik het voor ons gezin doe. Ik vind het eigenlijk lekker om weer zo te werken, ik doe het niet zoals jij en ik vind het ook niet zo'n passie als dat jij het vindt maar het blijft wel neuken en dat is ook gewoon spannend. Ik doe het zo omdat ik dan mijn kinderen kan geven wat ze nodig hebben om lekker te leven, ik wil met mijn kinderen op vakantie kunnen en ik wil dat ze mooie kleren kunnen dragen en naar de voetbal kunnen.

Er is eigenlijk helemaal niet zo'n probleem om een gezinnetje met prostitutie te combineren, het moeilijkste is met mijn man want die wordt toch wel jaloers, maar mijn kinderen kunnen er niks om geven. Ze weten wat ik doe, want dat heb ik ze ook gewoon verteld toen ze oud genoeg waren, en ik heb ze ook verteld om er maar niks over te vertellen omdat mensen er helemaal geen begrip voor hebben. Mijn dochter is dan weer zo'n koppig ding dat ze haar spreekbeurt over prostitutie deed maar verder is er echt helemaal niks abnormaals aan ons gezin. Mijn kinderen halen goeie cijfers, mijn dochter zit op de havo, mijn zoon op het vmbo-tl, en die zijn hele gelukkige kinderen. Ik vind het jammer voor ze dat ze niet mogen vertellen wat hun ma af en toe doet voor de rekeningen te betalen, maar dit is niet iets waar ze iets mee te kort komen vind ik. Ik had vroeger wel iets dat ik mijn dochter vooral wou beschermen, maar ik heb eigenlijk wel bedacht dat dat nergens over gaat, ze moet als ze oud en wijs genoeg is zelf ook kunnen beslissen of ze het leven in gaat, maar ik sta er wel op dat ze een vak leert omdat je andere mogelijkheden moet hebben.

Ik ontvang als mijn kinderen op school zijn, dus ik heb ook nooit dat mijn kinderen ergens mee geconfronteerd worden. Ik denk niet dat mijn kinderen er iets tegen zouden hebben, maar zo'n klant krijg je natuurlijk niet meer geil als hij je puberzoon in de gang tegenkomt.