Doodgedrukt

Mijn blogje heeft me veel geleerd, en veel gebracht. Ik heb er niet alleen meer door naar de rest van de wereld geopend, en erdoor geleerd om dingen duidelijk op te schrijven op een manier die mensen prettig vinden en makkelijk begrijpen, maar ik heb ook mijn leven anders leren bekijken. Alsof ik het afentoe van buitenaf kan zien. Dat geeft wel meer perspektief, en dat helpt me mijn werk en mijn leven aktiever aan te pakken.

Het belangrijkste misschien wel is dat ik er ook mensen door heb leren kennen die ik anders nooit gekend had. Die zijn naar me toegekomen vanwege mijn blogje, en soms zijn ze bij mijn netwerkje gaan horen. Andere mensen zochten alleen kontakt om me wat te vertellen, of om me advies te geven. Dat was heel waardevol, en ik werd er ook door gestimuleerd om zelf kontakt met andere aktivisten te zoeken.

Zo ben ik in kontakt gekomen met veel meiden uit het vak. En dan vooral veel meiden die wat deden of wat hadden gedaan met het opkomen voor sekswerkerrechten. Die zagen in mijn blogje iets wat ze fijn vonden. Dat heeft me ookwel gemotiveerd om door te zetten met mijn politieke stukjes, met mijn nieuwsstukjes, en met mijn antwoordstukjes. Juist om dat soort meiden een steuntje in de rug te geven bij hun persoonlijke aktivisme.

Dat zijn fijne meiden. Vaak zijn het wel meiden met haar op hun tanden, maar ze hebben het hart op de goede plaats. Die staan vierkant achter je als je goede dingen doet, en ze zijn niet bezig met hoeveel tijd en moeite het ze kost om de strijd te strijden, ook als het niet om hun eigen strijd gaat. Ze kunnen heel veel kritiek op me hebben, maar ze laten me niet in de steek.

Meiden die opkomen voor onze rechten, of die uberhaupt bezig zijn met het organiseren en weerbaar maken van de meiden, zijn niet de doorsnee. Veruit de meeste hoeren doen hun ding en proberen gewoon buiten de aandacht van de heksenjacht te blijven. De meiden die gaan vechten tegen onrecht doen dat omdat ze vechtersbazen zijn. Sommige beginnen aan de strijd omdat ze te grazen zijn genomen, en andere weer omdat ze onrecht zien wat ze niet over hun kant kunnen laten gaan.

Ik kom via mijn blog niet alleen met aktivisten in contact. Ik krijg ook, veel meer zelfs, meiden die advies of hulp nodighebben. Die komen bij me aan omdat ze iets herkennen, en omdat ze denken dat ik daarom ze zal begrijpen. De meeste kan ik veel minder helpen dan ze hopen, maar een paar worden toch trouwe vriendinnen. Meer dan penvriendinnen kan het niet worden helaas, maar zo zijn veel relaties in de hoerenwereld.

Van veel meiden uit het vak, en vooral de extreme gevallen dus, krijg ik het wel en wee mee. Een handjevol hebben zulke succesvolle carrières dat ze er geen boek over zouden kunnen schrijven omdat mensen het te ongeloofwaardig vinden voor fictie, een flink aantal hebben veel ups en downs, en een heel interessant leven, ookal is een interessant leven erg zwaar als je het zelf mee moet maken, en er zijn er die echt aan het eind van wat ze aankunnen komen.

Dat bedoel ik letterlijk. Er zijn in mijn kennissenkring een aantal meiden overleden. Sommige die ik niet zo goed kende, maar ookwel meiden waar ik heel close mee was. Soms komt het als een verrassing, en soms dan krijg je het hele proces heel persoonlijk mee. Vriendinnen die komen te overlijden aan ziekte, eentje aan een moordende idioot, of doordat ze zo terechtkomen dat ze niet meer door kunnen leven. Door omstandigheden doodgedrukt.

Verbiedertjes doen graag alsof we massaal door klanten worden vermoord. Dat is gelukkig onzin. Politie en jaloerse partners of ex-partners zijn een heel veel groter risico. Ik ga hier geen namen noemen, geen artikeltjes in kranten duiden, want dat vind ik onsmakelijk. Dat zijn mensen die niet meer voor zichzelf kunnen spreken, en dat ga ik dan ook niet doen. Het draagt bovendien niets bij.

Er zijn sekswerkers en ex-sekswerkers die sociaal geaccepteerd worden. De meeste van de mensen die op TV praten, die hebben de gouden sleutel in de handen. Die hebben het soort karakter en omstandigheden waardoor ze niet kwetsbaar zijn, en krijgen genoeg respect door hun positie als woordvoerder dat de druk op ze niet te hoog wordt. Die stralen ook iets uit waardoor de aasgieren geen interesse in ze hebben. Dat gaat dan wel goed.

Maar zo is het niet voor iedereen. Er zijn veelmeer mensen die niet die immuniteit hebben, maar ook die komen soms in de spotlights terecht. Dat is dan niet op TV of in een blaadje, maar een buurman herkent haar dan op een hoerensite, en gaat dat opgewonden rondvertellen in de buurt, en voor je het weet ben je dan een roddel-objekt. Het is dan een heel realistisch risico dat je dan àl je sociale kring kwijtraakt.

Het is heel moeilijk uit te leggen hoe erg dat is. Mensen denken makkelijk dat je je er gewoon niets van aan moet trekken, netzoals je je er niets van aantrekt als iedereen je favoriete trui maar een afgedragen ding vindt. Het is een veel zwaardere last dan mensen zich voor kunnen stellen, als je de afkeuring van de hele samenleving op je voelt drukken. En vooral als je diezelfde afkeuring ook krijgt van de mensen die het dichtste bij je staan.

Die afkeuring is èrg. Die geeft je het gevoel dat je niet thuishoort in de samenleving, dat je een paria bent die niet zou moeten bestaan. Dat is iets wat je niet uit je hoofd kan zetten, dat hou je in ieder geval niet voor altijd buiten. Dat is hoe hersenspoelen werkt, mensen gaan meedenken met wat ze om zich heen horen en zien. Als je maar één ding om je heen ziet, moet je een héle harde kop hebben om dat niet mee te gaan denken.

Ik heb meerdere keren meiden in mijn mailbox gekregen die ontmaskerd waren, en die véél harder door hun omgeving waren aangepakt dan ze ooit voor mogelijk hadden gehouden. Die wisten wel dat er afkeuring en onbegrip zou zijn, maar ze hadden van hun genuanceerde en menselijke kring verwacht dat die haar als mens zouden blijven zien, en dat valt nou juist heel vaak hard tegen.

Zonder steun van een groepje naasten, ookal is die nog zo klein, ben je als mens al heel snel helemaal niemand meer. Als je wel naasten hebt, maar die kijken juist op je neer en stoten je af, dan raakt je dat tot in je ziel. Dat is moeilijk uit te leggen aan mensen die het nooit meegemaakt hebben. Als daar nog bijkomt dat je van je opleiding wordt geschopt, of zelfs dat je als minderjarige aan een zieligheidsbedrijf wordt overgeleverd, dan gaat je hele leven aan scherven.

En het houdt niet op. Je krijgt geen pauze, mensen vinden nooit dat je wel genoeg bent gestraft. Want jij bent een ansichtkaart voor ze, een symbool van iets waar ze graag lekker over oordelen, en meer ben je niet. Dus ze geven je nooit een kans om bij te komen, en om toch even als mens te worden behandeld. Je ziet ook geen licht aan het eind van de tunnel, ookal wordt het echt ooit wel saai voor die mispunten om je te lopen veroordelen.

Het hoeft nieteens zover te komen om er echt heel hard in te hakken. Daar hebben mensen minder begrip voor, maar als je op je forums, op Facebook, op de carnavalsvereniging, bij je handwerkclub en op je vrienden-Whatsapp opeens met de nek wordt aangekeken behalve door mannen die een gratis wip willen, dan is dat ook heftig. Mensen bestaan toch als sociale wezens, en dat is niet opeens anders of "nep" als het om digitale sociale netwerken gaat.

Als het op social media gebeurt is het heel zichtbaar, als een hele club mensen besluit om je dood te pesten, maar in je eigen omgeving niet. En met social media kun je je computer dichtklappen en ben je er vanaf, al is het maar voor even. In een omgeving waar je het niet af kunt sluiten, is het iets waar je ook niet vanafkunt. Of je moet helemaal verdwijnen, maar dan schakelen mensen weer de politie in om je op te sporen. Je bent een beetje tot je kring veroordeeld.

Aan je collega's heb je meestal nietzoveel. Het is heel jammer, maar andere hoeren geven je heel weinig steun, en de sociale contacten die je ermee hebt zijn te vluchtig, en te gevoelig voor concurrentie. Er zijn meiden die je kan vertrouwen, er zijn groepen die verwelkomend zijn, maar jammer genoeg zijn we geen fijne groep om je sociale netwerk uit te moeten halen. Als je breekt, ben je ooknog gevaarlijk voor je collegaatjes, die ook niet meegetrokken willen worden.

Maar zelfs als het helemaal misgaat, blijft het meestal toch nogwel beperkt. Daar komen ze met een knauw vanaf, en soms met dingen waar ze nooitmeer vanafkomen, maar dat wordt meestal geen dodelijke toestand. Ja, ze worden bestwel vaak ziek van de stress, en ze moeten heel veel opnieuw opbouwen, maar er is leven na die tijd. Dat heb ik zelf ook meegemaakt, en veel collegaatjes ook.

Helaas is dat niet voor iedereen zo. Niet iedereen komt uit die klem, en er worden meiden in doodgedrukt. Als je nergens terechtkunt, kan je ook nergens héén. Dan merk je pas hoe kwetsbaar je bent als je eenzaam bent. Soms zelfs kwetsbaar genoeg om danmaar contact te zoeken met clubs die beweren hoeren te helpen die in de problemen zitten, en dan heb je ooknog díé bloedzuigers aan je lijf.

Toen ik het nog niet had zien gebeuren, dacht ik dat het vooral gebeurde met de gekke meiden. De borderliners, de loverboymeiden, de meiden die nietzo slim zijn, de meiden met psychiatrische problemen, de meiden met drugsproblemen, de meiden waarvan mijn kringetje zich altijd afvraagt hoe het zo lang goed gaat. Maar die komen juist wel terecht, ookal begrijp ik niet hoe. Die voelen de pijn wel, maar ze knappen niet.

In de prostitutie dan. Want in de porno zijn het wel meestal dat soort meiden die stukgaan. Porno is kennelijk toch anders. Inplaatsvan klanten die weten dat ze door de samenleving netzo worden verketterd als jij, hebben pornobabes nou eenmaal klanten die wel kijken, maar zichzelf niet zien als een deelnemer, en veel harder oordelen. Pornobabes trekken zich ook veelmeer aan van wat de mensen over ze zeggen lijkt het wel, maar laat ik niet voor pornomeiden spreken.

Dus ik hou het maar even bij mijn eigen branche. Dan heb je twee groepen meiden waarin ik er doodgedrukt heb zien worden. De eerste groep is de meiden voor wie sekswerk de laatste strohalm was. Die lopen op hun tandvlees, en voor die meiden is de prostitutie hun reddingsboei. De laatste. Als dat misgaat, en ze daarmee ooknog in de problemen komen, dan is er niets meer voor ze over.

Meiden die in de seksbranche terechtkwamen omdat we accepterender zijn dan de burgersamenleving, en ze hier wèl een plekje mochten, die hebben door nu ooknog als sekswerker te worden behandeld nòg minder kansen om terecht te komen. Hoeren die in de problemen komen worden vaak ooknog door de overheid ontdekt, en die doen hun best om je inkomen af te knijpen. En dat dan bij iemand die het werk is gaan doen om te overleven. Het kan ze niet schelen.

Het gaat dan soms om meiden die moesten terugvallen op sekswerk omdat ze op die manier de rest van hun leven op konden bouwen, maar er waren er ook die aan de bak moesten om de rest van hun leven maar niet af te zien brokkelen om ze heen. In Nederland verhonger je niet, maar het is niet moeilijk om zo weinig inkomen te hebben dat je niet meer kan onderhouden wat je lief is.

Soms komt zo'n meid genoeg in de knel dat ze met sekswerk haar hoofd boven water gaat houden. Dat worden meestal niet de hartstochtelijke hoeren die in hart en ziel voor het werk gaan, maar het werk is hun steun, de manier waarop ze doorkunnen. Ze waarderen het in elk geval daar al om. En als ze dan in de problemen komen, zelfs met het laatste waar ze op terug konden vallen, dan is er soms niets meer.

Ik ga geen namen noemen en geen gevallen beschrijven. Al was het maar omdat die meiden waardigheid verdienen, en me nooit toestemming hebben gegeven, en omdat ik weet dat er mensen op mijn blog meelezen die het alleenmaar lèkker zouden vinden. Ik wil er alleen over kwijt dat die meiden in een zwart gat vallen, waar ze uit hadden kunnen kruipen als er niet zoveel mensen langs de rand hadden staan oordelen, en haar erin terug hadden getrapt. Mensen op wie ze had moeten kunnen rekenen.

De andere groep is er eentje waarvan ik het nooit had verwacht vantevoren, maar daarin is het voor mij het meest aangrijpend. Dat zijn de heldinnen. De hoeren die opkomen voor hun collega's, en dan niet met kleine dingen voor grote groepen, maar met grote dingen voor afzonderlijke mensen. Van die strijdvaardige meiden die zich uitputten om hun collega's te helpen en te beschermen.

Ik noem ze heldinnen omdat ze dat zijn. Het zijn de meiden die risico's accepteren, en niet alleen aan machthebbers vragen of ze alsjeblieft willen minderen met de repressie. Het zijn de meiden die zorgen voor illegale kanalen zodat collega's uit de problemen kunnen komen, het zijn de meiden die met hun geld klaarstaan als een collega in de financiële problemen komt, het zijn de meiden die hun huis openstellen voor mensen in nood.

Die meiden spreken zich ook uit voor de goede zaak, natuurlijk, maar je uitspreken voor hoerenrechten is véél makkelijker dan wat ik in het vorige paragraafje schreef. Dat kost je niets, en er zit heel weinig risico aan. Als je je uitspreekt voor hoerenrechten word je veracht, als je collega's in nood helpt word je geháát. Dan zit je reddingsbedrijven in de weg, zet je de politie voor lul, en je bent heel snel een mensenhandelaar volgens de overheid.

Ik hou van die meiden. Niet alleen omdat ze dingen doen die superbelangrijk zijn, maar ook omdat ze zo lekker eerlijk en recht door zee zijn. Ze doen niet voorzichtig om leuk gevonden te worden, ze doen niet strategisch hun ogen dicht voor dingen die niet lekker liggen om aan te kaarten, ze pakken elke stier bij de horens. Het zijn heldinnen die er zijn voor de meiden die in de diepste putten zitten, heldinnen die zich soms doodvechten.

Dat doodvechten gaat heel plotseling, en je ziet het niet aankomen. Het zijn meiden die al heel vaak door de toortsen- en fakkelbrigades zijn belaagd, al die mensen die denken dat ze bijdragen aan een betere wereld door hun verontwaardiging aan iemand op te dringen die het die dag al honderden keren heeft gehoord. Meiden die het meest worden gehaat door de verbiedertjes, en ook het meest een mes in hun rug krijgen van valse collega's. Die lijken niet kapot te kunnen.

Maar iedereen heeft een eind. En die meiden gaan door tot het gaatje, maar daarna is het ook voor hen op. Helemáál op. Dan proberen ze wel zich terug te trekken, even pauze te nemen van alle haat, maar zelfs al kap je met het werk, het stigma loopt nog even door. En als je stopte omdat je op het randje zat, blijft dat stigma zonder geweten doorduwen over dat randje heen. Als je je schouders vollaadt met ellende, omdat je sterk bent, en je als een golfbreker voor de zee van haat opstelt, en opeens ben je even zwak, stoppen die golven niet.

Want denk je echt dat de mensen die klaarstaan om anderen te veroordelen hun lolletje opgeven als er iemand aan kapotgaat, en het gemene spelletje al veeltever is gegaan? Als je je overgeeft, als je ze hun zin geeft, als je alle vernedering slikt en gedwee "toegeeft" aan hun geile fantasie-verhalen over pooiers en perversies die je moet hebben, omdat er niets meer in je zit? Voor de mensen die willen straffen, zal je nooit genoeg gestraft zijn.

En straffen zullen ze. Niet alleen door je met de nek aan te kijken. Heldinnen die hun armen openen voor meiden die in èchte problemen zitten, zijn heel snel mensenhandelaars volgens de politie. Helaas openen ze soms hun armen voor een adder die ze in hun hart bijt. Want als zo'n probleemmeid terugwil naar haar oude leventje, moet ze eerst met de politie meelullen. En daarbij hoort dat ze iemand als loverboy of lovergirl aanwijst.

Het wrangste is dan nog, dat als er een meid doodgedrukt is, daar smalend en opgetogen over wordt gedaan door verbiedertjes. Feministen die kraaien dat haar dood weer bewijs is dat de dode al die tijd een leugen heeft geleefd. Dat ze gek moet zijn geweest. Christenen die Christus driemaal loochenen voor de haan kraait door te doen alsof ze haar hadden willen helpen, alsof ze haar nooit zo ver hadden willen pushen, en dat het niet door hun gehuichel komt. Zieligheids-industriëlen die gewoon blij zijn dat iemand uit de weg is die doet wat zij doen alsof ze doen, het is om te kotsen.

Als je dat niet erg genoeg vindt, diezelfde verbiedertjes hebben er geen probleem mee om de dood van een sekswerker te gebruiken om hun verboden door te drukken. Als het gaat om een moord is het helemaal een verhaal waar ze graag een eigen leugenverhaal omheen spinnen om het tegen ons te gebruiken, een zelfmoord nog meer. Dat is heel vies, en heel bitter. Vooral als ze zelf aan die dood hebben bijgedragen.

Dag Sammy. Je was lief.

Een tik mee van de inrichting

In eerdere stukjes heb ik weleens oproepjes gedaan om in contact te komen met meiden uit opvangplekken voor loverboyslachtoffers of behandelcentra voor seksueel grensoverschrijdend gedrag. Daar is nooit veel van gekomen, en misschien is dat ookwel omdat ik nooit met dat soort meiden kon opschieten. Waarschijnlijk is mijn karakter gewoon netzogoed iets wat hen niet aanstaat, als het karakter van loverboymeisjes mij niet aanstaat.

Niet dat het helemaal stil is gebleven. Ik heb wel wat gehoord, van meiden die te maken hebben gehad met dat soort clubs, maar vooral van zussen, broers, oma's, vriendjes en vriendinnen. Dat zijn allemaal glimpjes geweest, en niet echt volle verhalen. Als je gaat graven is dat niet welkom. Misschien is dat ook wel iets heel intiems, wat ze niet snel vertellen. Ik moet het maar doen met wat ik te horen krijg. Maar sommige mensen die zo'n meisje kennen zijn heel goede waarnemers.

Dat is nodig ook, want de meeste verhalen die ik kreeg waren maar flarden, en daardoor kan je gewoon geen goed beeld krijgen van wat er nou allemaal gebeurt. Het heeft heel lang geduurd voordat ik lucht kreeg van een meid waar genoeg informatie vanafkwam, vooral van de mensen om haar heen, zodat ik er een stukje van kon maken zonderdat ik zelf dingen moest gaan invullen.

Eerst wou ik hier een ingezonden stukje van maken, maar eigenlijk komt deze informatie van een hele stoet e-mails en wat gesprekken af, en van meerdere personen. Ik zou teveel moeten herschrijven om dat nog een ingezonden stuk te noemen, dus ik hervertel het maar. Natuurlijk heb ik het wel laten checken door de collega's en contacten van wie ik het heb. Helaas wou de vrouw waar het over gaat niet checken of het klopte.

Ik kreeg met dit verhaal te maken door een hoer uit mijn kringetje van mensen die helpen met mijn blog. Zij levert afentoe informatie, en ze heeft goede kritiek als ik iets schrijf wat niet helemaal klopt, of wat slecht is opgeschreven. Ik zal haar Y noemen. Y had voor mij contact gemaakt met een oud-collega van haar, omdat ze wist dat ik op zoek was naar informatie over wat er gebeurt in de gesloten inrichtingen van de reddingsindustrie.

Zelf had Y niet in een inrichting gezeten. Maar zij was de mentor geweest van een jonger meisje dat daar wel in terecht was gekomen. Die noem ik X. Toen Y de mentor van X werd, waren ze allebei minderjarig. Ze waren vroege starters, maar Y had al wat jaren voorsprong, want die was vroeger begonnen dan X. Ze was maar een jaartje ouder. Al heel snel werden ze vriendinnen, en Y deelde zelfs haar slaapadres met X als die niet naar huis wou.

Een ander stuk van het verhaal kwam van de zus van X. Die wou meer praten dan X zelf, en heeft me veel nuttige informatie gegeven. Zij heeft ook voor mij contact gezocht met X, en geprobeerd haar te overtuigen met me te praten over wat er allemaal was gebeurd toen ze in die instelling zat. Ze was ervan overtuigd dat ze mee zou willen werken, en ze was erg blij dat ik op mijn blog kritisch ben op die bedrijven.

Natuurlijk wou ik vooral informatie van X zelf. Voor haar zus heeft ze nog wel contact met me gemaakt, haar verhaal verteld, en ze heeft daarna nog vragen beantwoord, maar het was duidelijk met lange tanden. In het begin was ze echt klaar om zich te uiten, en een boekje open te doen, maar al na een paar minuten werd ze emotioneel, en keerde ze zich met elke zin meer in zichzelf. De laatste vragen werden met een brom of een knik beantwoord. Na mijn interview met haar antwoordde ze nergens meer op.

Ik wou erg graag weten of ik haar van streek had gemaakt door mijn vragen, of dat het de herinneringen waren die dat hadden gedaan. Daar heeft ze ook niet op geantwoord. Dat vind ik jammer, want dat maakt wel erg verschil. Als ze namelijk door mij van streek raakte, kon ze me weleens "wenselijke" antwoorden zijn gaan geven. Daar heb ik natuurlijk eigenlijk niets aan, ik moet weten wat er ècht gebeurde. Ik kan ook niet gokken wat zij zou kunnen hebben denken dat ik wenselijk zou hebben gevonden, dus ik kan dat nieteens inschatten.

Mijn vragen waren wel zo gemaakt dat ik niet aan het leiden zou zijn. Daar heb ik hulp bij gehad. Die neutrale vragen waren dan toch nuttig, want zo kon ik nagaan of wat ik hoorde van Y en van de zus wel klopte. Als ik dingen had gevraagd waar de informatie inzat die ik van de andere twee had gekregen, had ik nog steeds niet geweten of ze me nou bevestigde wat ik had gehoord, of me gewoon een plezier aan het doen was.

Haar verhaal begon met X en Y die samenkwamen. Y werkte met een mentor, die haar uitlegde hoe het werk werkt, en wat je moet doen om veilig te blijven. X was een meisje dat maar een klein beetje jonger was, maar helemaal groen was terwijl Y al drie jaar erop had zitten. Y kwam X tegen omdat een klant hen samenbracht. Dat is best een verhaal inzichzelf, maar het wordt al een flinke lap, en het doet er niet toe voor de rest van het verhaal.

Als X werkte deed ze dat tijdens de tijd dat ze niet thuis woonde. Ze liep weg van huis voor een week, soms meer weken, en kwam dan weer terug. In die tijd sliep ze meestal bij Y, maar ookweleens bij klanten. Ze had soms de behoefte om thuis een kind te zijn, en soms de behoefte om vrij te zijn, volwassen te zijn, seks te hebben en haar eigen geld te verdienen. Ze was er wispelturig over, zoals pubers dat zijn.

X was net als Y minderjarig, en moest voorzichtig werken om niet gepakt te worden. Ik begrijp van iedereen dat X goed haar best deed, maar ook als je àlles goed doet kan je niet verwachten dat je niet gepakt wordt. Ze is een politiefuik ingelopen. Die had je toen véél minder dan nu, maar ook toen al kon je erop rekenen dat je niet meer dan een maand of twee voluit kon werken zonderdat je gepakt werd.

Jonge meiden werkten toen ookal met heel weinig klanten, en waren dus erg afhankelijk van de klanten die ze hadden leren kennen. Die hadden dus wel macht over ze, ookal was dat toen nog veel minder erg dan nu. Het is heel verleidelijk om meer klanten te proberen te werven zodat ze geen macht meer over je hebben. Als je niet door de politie wordt gezocht, is dat ook heel logisch. Maar als je minderjarig werkt, is dat gevaarlijk.

Ze liep in een politiefuik, en verdween. Y en haar andere vriendinnen hadden eerst geprobeerd te ontdekken wat er was gebeurd, want die dachten dat ze misschien door een klant ontvoerd was. Die hadden al helpers ingeschakeld toen bleek dat het de politie weereens was. Ik blijf het raar vinden dat onze eerste reactie nog steeds is om te denken dat een klant gekgeworden is, want het is eigenlijk àltijd wel de politie die het gijzelen doet.

Toen X verdween dook Y voor de zekerheid ook maar onder. Ze wist niet of X wel haar mond zou houden bij de verhoren, en voor je het weet hebben ze jou ook te pakken. Iedereen was ongerust wie er opgepakt zouden worden. Andere meiden deelden ook klanten met haar, en van klanten weet je bijna zeker dat ze doorslaan als ze door de politie worden gepakt. Maar alles bleef stil, ze kon kennelijk goed zwijgen.

Het bleef lang stil. Zo lang, dat iedereen langzaamaan dacht dat ze na haar verhoren zo geschrokken was, dat ze nooit meer durfde terug te komen. Ze waren haar al bijna vergeten. Y natuurlijk niet, maar die ging natuurlijk ook niet bij haar ouders langs om te vragen hoe het zat. Ze zorgde alleen wel dat ze bereikbaar bleef, en hield er een telefoon voor bij die ze anders allang had weggedaan.

Pas na meer dan twee jaar verscheen X weer. Opeens, en alsof er niets was veranderd. Ze was net meerderjarig, en ze wou weer aan de slag. Ze zocht ook contact met Y, en wou de draad weer oppakken. Natuurlijk heeft Y daar wel eerst even over nagedacht, want die wou ook niet in een val worden gelokt. Die heeft eerst gepolst wat er nou gebeurd was, voordat ze X weer bij de hand nam.

X wou wel kwijt dat ze door de politie, in samenwerking met haar ouders, aan een grote hulpverlenersclub was overgeleverd, en daar heel lang intern had gezeten, en nog daarna als outpatient, maar veel meer kwam er niet uit. Ze wou er niet over praten, ze wou het achter zich laten. Ze was nu eindelijk meerderjarig, ze kon eindelijk weg bij haar ouders, en dat deed ze nu ook vol overtuiging.

Ook al had X geen nieuwe ervaring in de prostitutie opgedaan tijdens haar afwezigheid, toch was haar stijl heel sterk veranderd. Ze was eerst een voorzichtig en verstandig meisje geweest, maar nu dook ze in het werk met zoveel roekeloosheid dat Y zich erg zorgenmaakte. Ze was veranderd, niet alleen omdat ze nu weinig meer om beheersing leek te geven, maar ook met hoe ze wàs.

Ze was opeens heel goed in gedwee lijken, en meegaand doen, maar eigenlijk heel geniepig onder dingen uitkomen en eindeloos liegen. Ook als dat ècht niet hoefde. Het was heel moeilijk geworden om een eerlijk antwoord uit haar te krijgen. Tijdens haar afwezigheid was ze gaan roken, en ze hing bij elke kans die ze kreeg een joint in haar bek. Maar Y werd het meest ongerust omdat X opeens een ongezonde interesse in pooiers bleek te hebben.

Er zijn meiden die verantwoordelijk met pooiers om kunnen gaan. Daar heb ik gelukkig al veel over geschreven, want dat past hier niet nogeens bij. Die weten wat ze willen, wat ze nodighebben, en hoe ze die pooier gaan bespelen en boetseren. X had dat niet. Als die een pooier zocht praatte ze erover zodat het duidelijk was dat ze juist iemand zocht bij wie het helemaal uit de hand zou lopen.

Y heeft haar bijgestuurd, maar dat ging niet makkelijk. Als je geen flink leeftijdsverschil hebt, is het moeilijk een tiener bij te sturen. Het lukte wel, maar X was eerst veel beter bezig, had haar prioriteiten beter, wist beter wat ze wou, leerde sneller, was een vrolijkere meid en pàste veel beter op zichzelf. Nu had ze iets ongelukkigs, en iets alsof ze voelde dat het allemaal toch niet uitmaakte wat ze deed, omdat het noodlot toch wel voor haar besliste.

Je verandert natuurlijk altijd als tiener. Je moet veel ontdekken, je hebt kuren en bevliegingen, en je komt er nooit hetzelfde uit als je eringing. En toch was er bij X iets dat iedereen die haar kende ongerust maakte, want zó heftig veranderen mensen niet als ze niets is overkomen. Iedereen wou weten wat er aan de hand was, en vooral Y natuurlijk. Maar X wou er niet over praten.

Dat zeg ik nou wel, maar dat was dus ingewikkelder. Ze wou best praten, en ze snapte ookwel dat ze wat uit te leggen had, maar ze werd chaggerijnig en driftig als ze begon, en klapte ze best snel dicht. Het meeste leerden de mensen om haar heen van de korte verhaaltjes die ze soms opeens vertelde, zonderdat er een reden voor leek te zijn. Doorvragen op zo'n moment hielp niet, dan klapte ze netzogoed dicht.

Ze zei zelf dat ze wel wóú vertellen, en ik geloof haar ook wel. Er kwam alleen teveel tegelijk naarboven. Er zat voor haar veel emotie en veel boosheid aanvast, en dan is het moeilijk om dingen uit te leggen aan mensen die het allemaal niet begrijpen. Daar heb ik zelf gelukkig geen ervaring mee, maar er zijn mensen uit mijn helpersploeg die me dat met veel geduld uit hebben gelegd.

Toen X weer een poosje aan het werk was, en eigenlijk steeds minder een mentor nodighad omdat ze het zelf al aardig geleerd had en bepaald niet ambitieus aan het doorleren was, ontmoette Y de zus van X. Die zocht X, want ze maakte zich zorgen. Samen hebben die twee toen elkaars plaatje aangevuld. En daarna hebben ze hun koppen bij elkaar gestoken, en geprobeerd om X te helpen. Dat was uiteindelijk tevergeefs, maar ik vind het een ontroerend iets.

Wat X beetje bij beetje losliet, was een heel lelijk verhaal. Iets waar we allemaal wel een beetje van konden herkennen, maar wat we nooit zo heftig en zo totaal hadden meegemaakt als zij. We weten wel hoe het is om te moeten bestaan in een wereld die waanideeën over je heeft, maar zij was intern geplaatst in een reddingsclub, en dat is heel veel erger. Dat kan je eigenlijk niet meer vergelijken.

Toen ze was gepakt was ze in handen van de zedensmerissen. Ze wist niet goed wat ze moest verwachten, en ze werkte maar mee. Dat moet je nooit doen, maar ik wil niet hebben dat mijn lezers nu denken dat ze dáárom in de handen van de reddingsindustrie terechtkwam. Als je flink minderjarig bent, kunnen ze alles met je doen wat ze willen, als je ouders maar instemmen. En die zeggen overal "ja" op als het alternatief is dat het lijkt of ze het okee vinden dat je hoert.

Jeugdzorg, de politie en haar ouders waren het snel eens. Ze moest maar specialistische hulp krijgen, want wat ze deed was duidelijk een zaak van loverboys. Het was wel even lastig dat ze geen vriendje had, want dan konden ze niet makkelijk een zondebok aanwijzen, maar dat er een loverboy bij betrokken was nam iedereen zondermeer aan. X mocht spulletjes ophalen op haar kamer, maar er was altijd iemand bij om te zorgen dat ze niet wegliep.

Het duurde even voordat ze kon worden geplaatst, en in die tussentijd werd ze vastgehouden. Dat was om te zorgen dat ze niet weer wegliep. Eigenlijk was ze niet anders behandeld dan mensen in een jeugdgevangenis of in een gesticht. Ze voelde zich opgesloten, omdat ze als een gevangene werd behandeld, en ze keek vurig uit naar vooruitgang in haar 'behandeling' omdat ze er maar vanaf wou zijn. Daar kwam ze snel genoeg op terug. Die tijd in cellen noemt ze nu "haar laatste beetje rust ooit."

Ze had al die tijd sinds dat ze opgepakt was al het idee dat iedereen alles helemaal opgeklopt had, en uit zijn verband gerukt. Ze was een poosje gaan zwerven, ze neukte wat kerels en daar betaalde ze haar zwerftochten mee. Ze kon niet begrijpen dat je daar zo je kop over kon verliezen. Ze vond dat het allemaal maar overdreven was hoe er werd gereageerd, en vooral hoe ze werd behandeld als een slachtoffer. En een gek.

Het was dus nogal een schok toen ze de gespecialiseerde hulpverlening inging, en het daar nog veel gekker werd. Ze hadden haar voorgespiegeld dat ze nu behandeld zou worden door een soort dokters die haar zouden helpen over haar "trauma" heen te komen, en ze had erop gerekend dat die snel genoeg door zouden prikken dat er eigenlijk niets aan de hand was. Maar ja, zij kende de reddingsindustrie nog niet.

X was geschokt door hoe vanzelfsprekend de leiding door haar spulletjes ging om dingen die ze niet beviel in beslag te nemen. Hoe raar het contrast was tussen de totalitaire leiding en het interieur dat meer leek op een kleuteropvang. Hoeveel moeite er werd gedaan om óveral een probleem van te maken, hoe onbelangrijk het ook was, totdat ze maar wéér gefrustreerd toegaf.

Ze had gehoerd, en ze was dus best een weerbaar meisje. Maar tegen een bedrijf dat je hele omgeving beheerst kan niemand op. Ze hielden haar opgesloten, en haar stem gold nergens meer voor. Vanaf de eerste stap die ze daar zette was de leiding degene die àlles bepaalde. Ook wat ze van dingen vònd. Niemand van buiten luisterde nog wat ze te zeggen had, iedereen luisterde aandachtig naar de leiding. Van politie tot haar ouders. Behalve haar zus.

Haar zus wou graag alles weten over wat er gebeurde. Dat was moeilijk omdat ze X alleen zag als haar ouders er ook bij waren, en dat was dan weer een emotionele toestand waarbij de ouders vooral bezigwaren om te klagen over hoe moeilijk die het hadden, maar de zus geloofde X tenminste als ze vertelde dat ze in een knotsgekke wereld was beland, en daar had X heel veel steun aan.

Die zus werd danook snel weggehouden, want de leiding zag het niet zitten dat X daar nog contact mee had. Dat werd X niet verteld, dus die had het gevoel dat haar zus haar niet meer wou zien. De ouders hielden de zus dus gewoon thuis, want die gingen helemaal mee met wat de leiding zei. Dat klinkt als iets kleins en onbelangrijks, maar voor X en voor haar zus was dit iets waar ze nu nog steeds emotioneel van kunnen worden.

Ik heb wel vaker de reddingsclubs sektes genoemd, en dat kwam deze keer ook weer heel duidelijk naar voren. Het is een omgeving waar alles wat je doet en meemaakt is bedoeld om je te dwingen je aan te passen aan de normen en waarden van de leiding. Van praatsessies waar je wordt ingepeperd dat je een misleid slachtoffer bent, tot handvaardigheidsuurtjes waarna de leiding blijft zeiken tot je "toegeeft" dat je kunstwerkje "betekent" wat ze willen dat het betekent.

Ze is niet geslagen, ze is niet gedrogeerd, ze is niet verkracht, niet aangerand, ze is niet uit haar slaap gehouden, ze hebben niet eens tegen haar geschreeuwd. En toch is ze afschuwelijk behandeld. Ze is afgemat, murw gemaakt, en er is ondenkbare sociale druk op haar gezet. En niet af en toe, niet voor een paar daagjes, maar zo lang als ze daar zat. Maanden en maandenlang.

Iets wat heel veel indruk heeft gemaakt is wat Bouche "pathologisering" noemt. Je aanpraten dat je gedrag komt van een ziekte. Dat vrijheid willen, op je gemak zijn met je seksualiteit, en zelf bepalen hoe je met je lijf omgaat zíékelijk zijn. Dat wat je hebt ontdekt, en waar je mee kon lezen en schrijven, schadelijke en zieke dingen zijn die je niet herkent als schadelijk en ziek, omdat je ziek in je geest bent, en onmachtig om het te kunnen herkennen.

Je kan pas verder met je leven als ze je genezen vinden. En je bent pas genezen als je je trauma hebt verwerkt. En zolang je dat trauma niet vertoont, ben je dwars, en ben je tegen aan het werken. Dus ze blijven op je inwerken dat je een trauma hebt. Ze vertellen je telkens weer welk trauma je hebt, en hoe dat werkt, en hoe je je voelt. En tot je dat perfect napraat, blijft dat herhaald worden. Als je laat zien dat het niet klopt, maakt dat de leiding niet uit. Die beginnen gewoon opnieuw.

Als je mensen lang genoeg opgesloten houdt, lang genoeg geen moment voor zichzelf geeft om hun gedachten te ontdekken, en lang genoeg op ze in blijft drukken, dan krijg je iedereen aan het twijfelen. Dat heet hersenspoelen. Dat is iets wat werkt voor iedereen, zelfs mondige volwassenen, en hier had je een hele heftige toepassing daarvan, op een puber. Ze heeft het lang geprobeerd vol te houden, want de waarheid is sterk. Helaas is niets tegen zo veel psychisch geweld opgewassen, ook de waarheid niet.

Het was beangstigend voor haar om te ontdekken hoe ver voorbij wat redelijk is die volwassenen om haar heen konden gaan. En het wordt nog enger als je begint te zien dat mensen die zichzelf dingen aan kunnen praten zoals ze jou vertellen, zichzelf ook lukraak andere dingen aan kunnen praten, en je dus niet kan vertrouwen dat ze niet helemáál gek worden. En daar ben je dan met alles aan overgeleverd. Want je kan niet weg.

De eerste dagen was ze vooral verrast door waar ze in terechtgekomen was, en wist ze niet wat ze moest doen. Ze had nog de illusie dat ze weg kon komen, als ze de mensen die over haar beslisten maar redelijk kon laten zijn. Dat ging na een kort poosje over, want je kan niet verbaasd en verrast blijven met iets waar je elke dag de hele dag mee geconfronteerd wordt. Je kan het in het begin niet geloven, maar dingen waar je niet omheenkan overtuigen je wel.

Ze raapte zich daarna bijelkaar, en ging dwarsliggen. Dit ging zomaar niet! Het is logisch om je te verzetten tegen een nepwereld die om je heen wordt gezet om je in een keurslijf te dwingen, en dat deed ze dus ook. Ze zorgde dat alles wat ze met haar wouden doen zoveel mogelijk moeite kostte. Ze werd boos en vijandig. Maar dat werd alleenmaar gebruikt om haar ouders en de overheid te laten zien dat ze een geknakt meisje was dat de opsluiting nodighad.

Bovendien merkte ze dat de leiding haar verzet, in haar eigen woorden, "lekker vond." Ze dweepten met hun rol van de geduldige opvoeder tegenover het opstandige afgedwaalde meisje. X beschreef een masochistisch plezier dat ze bij de leiding zag als ze die weer te kakken zette door hun autoriteit te saboteren of hun normenpreekjes belachelijk te maken. Er zat een dweperige slachtofferrol in, niet alleen in het hele bedrijf, maar ook bij de leiding zelf.

Het hielp alleen niets. En nadat ze zich tegen alles verzet had wat ze kon bedenken, was er niets veranderd. De dagelijkse sleur ging nogsteeds hetzelfde door, en ze kon zich wel met veel moeite recht houden tegen de ene vernedering, maar de volgende dag stond dezelfde vernedering alweer klaar, en zij werd steeds erger moe. Het besef dat er geen confrontatie inzat die echt wat veranderde, maakte haar nog claustrofobischer.

Ze heeft danook ontsnappingspogingen gedaan. Maar die gesloten instellingen zijn gewoon gevangenissen. Daar kom je niet zomaar uit. De meiden waarvan je hoort dat ze weggelopen zijn uit een gesloten instelling zijn danook meestal meiden die na een verlof niet meer terug willen, niet meiden die in een zwart ninjapak over de muren zijn geklommen. Ze heeft echte goeie pogingen gedaan, maar die leidden alleen tot nieuwe redenen in haar dossier om haar vast te mogen houden.

Het ging niet meer in haar eentje, en ze heeft dus ook geprobeerd om hulp te krijgen. Dat was moeilijk, want ze mocht met niemand anders dan haar ouders contact hebben. Als ze wou telefoneren, mocht dat alleen als ze goedkeuring had van de leiding, en die stonden ernaast met hun vinger op de haak van de telefoon. Als ze iets leek te gaan zeggen wat ze niet beviel, dan was het telefoongesprek over.

Ze had brieven geschreven aan vrienden, onder andere Y, maar die waren allemaal nooit verstuurd. Die had de leiding weggewerkt. Ze had de leiding vol haat horen praten over een advocaat van een meisje, die heel vervelend was geweest. Ze probeerde om een brief bij die advocaat te krijgen, onder andere door haar brief in de envelop te doen bij het meisje wiens advocaat hij was. Dat helpt niet als de enveloppen open worden gemaakt.

Op het laatst heeft ze zelfs briefjes van het terrein af gegooid, waar ze voorbijgangers in vroeg om informatie door te geven aan bepaalde mensen, als een soort flessenpost. Ze had telkens plannen om onbewaakte telefoons te gebruiken, als ze maar éventjes de kans had. Ze heeft mensen briefjes toegestopt, en bij uitjes briefjes op de balie van sportgelegenheden achtergelaten, maar daar is natuurlijk ook niets van gekomen.

Natuurlijk heeft ze ook gezocht naar regels. Ze wist dat er regels moesten zijn die ervoor zorgen dat ze mensen niet zomaar vast kunnen blijven houden. Die regels waren voor haar niet zomaar op te zoeken, want je mag natuurlijk niet zomaar op Internet, en ze mocht natuurlijk geen telefoon. Dat leidde uiteindelijk nergens naar. Zelfs als ze het had gevonden, had het niet uitgemaakt. Want om te bepalen of aan de regels is voldaan, vragen de autoriteiten alleen naar de mening van de leiding.

Ookal was ze nooit een meid die op school erg op haar plekje was, en had ze bestwel gespijbeld, ze was toch bezorgd over haar school. Ze kreeg zogenaamd les in de instelling, maar dat stelde niets voor. Het was volgens haar wat taakjes doen op de computer, zonderdat ze werd gepusht of gecorrigeerd. Sowieso leken ze als carrière voor haar vooral gericht om haar een onzinbaantje in de catering te geven, als opvolger van een "stage" daar. Ze zag haar toekomst verdwijnen doordat ze daar vastzat.

Ze heeft een tijdje haar best gedaan om te laten zien dat ze helemaal in orde was, en helemaal geen "bescherming" nodighad. Ze liet zien dat ze zelfstandig en stabiel was, en dat ze geen zieke, gekwetste, geknakte mislukkeling was die moest worden heropgevoed. Het was toen verrassend voor haar dat dat de leiding veel meer irriteerde dan àlles wat ze daarvoor gedaan had. Maar het hielp haar niets.

Daarna was er een poos onduidelijk wat ze nou precies had gedaan, en niemand kan me die tijd invullen. Maar de stap die dáárop weer volgde was dat ze ging proberen om de leiding tevreden te maken. Ze ging met alles meewerken, en proberen om ze overal hun zin in te geven. De leiding vond dat ze vooruitgang maakte, maar ondanks weken en maanden ze overal hun zin mee geven, kwam het eind nog steeds niet in zicht.

Ze werd wanhopig. Het was duidelijk dat ze niets kon doen om los te komen, niets kon doen om vrij te komen, en niets kon doen om de sociale druk weg te halen die op haar werd gezet. Ze was helemaal door haar energie heen, ze kon niet meer, en toch bleef die druk maar bestaan. Ze kreeg een soort instorting. Daar weet ik weer het fijne niet van, want ze kan er niet over uitleggen, maar daarna veranderde ze, zoals ze dat zelf zegt, in een zombie.

Wat X volgens haarzelf uiteindelijk gebroken had, was dat ze niets kon veranderen. Ze kon vechten, ze kon kleine dingen blokkeren of kapotmaken, maar uiteindelijk keerde alles weer terug naar hoe het normaal ging. Niets wat ze deed veranderde iets. En het drukte haar langzaam plat. Ze was alleen nog maar aan het overleven, door de dagen heenkomen, door de sociale druk heenkomen, zich telkens weer laten vertellen wat ze moest vinden en voelen, en zich daarvoor tegenover de leiding vernederen.

X speelde met het idee zichzelf te doden. Er waren dagen dat ze vooral overal manieren bij bedacht hoe ze zichzelf van het leven kon beroven. Het werd belangrijker voor haar om uit de instelling te zijn, dan om nog te leven. Natuurlijk is dat iets waar een tiener een veel lagere drempel voor heeft dan een volwassene, maar het is nog steeds schokkend. Ze deed het uiteindelijk vooral niet, zegt ze, omdat ze de leiding de voldoening niet wou geven.

Ze had geen moment voor haar eigen gedachtes. Er was altijd het volgende wat weer moest, en de volgende behandeling waar ze doorheen moest. De leiding ging na hun dienst naar huis, maar zij werd alsof het in een estafette was afgemat. Het hele idee dat ze zelf een karakter en een leven opbouwde was iets wat steeds meer alien leek, en alleen afwachtend zijn leek nog logisch. Ze had van de andere meisjes leren roken, en ze leefde eigenlijk van sigaret tot sigaret.

Je waardeert niet dat er normaliteit en rust is in je leven, tot je het moet missen. Je weet niet hoe belangrijk het is om zelf dingen over je leven te beslissen, al zijn het nog zulke onbenullige dingen, tot het onmogelijk wordt gemaakt. Met al dat vechten en overleven raakte ze uitgeput, en er was maar geen momentje van rust en normaalzijn om eventjes op adem te komen. De sociale druk ging altijd maar door.

Volgens haar zus had ze er nog wel uit kunnen komen, en op kunnen veren, als het allemaal niet zo lang geweest was. Ze zat daar zo lang dat ze gewoon niet vast kon blijven houden aan zichzelf. In je laatste tienerjaren word je onafhankelijk, en vorm je je eigen wil heel erg, maar zij werd in een omgeving opgesloten waar groei en je vleugels uitslaan onmogelijk waren, en waar de leiding haar inbond tot ze kromgroeide.

De andere meisjes kwamen er in het verhaal van X nietzo goed vanaf. De meeste probeerden ook maar te overleven, en daar had ze nietzoveel contact mee. Als je contact had met een meid die niet lekker paste, werd je meegenomen in de problemen die zij kreeg, èn ze zetten druk op haar om haar "moeilijke" vriendin zelf ook zo onder druk te zetten. Opkomen voor je vriendin maakte het voor jou èn voor haar erger. Dus er was flink afstand.

Maar er waren ook andere meiden. Meiden die daar als een vis in het water waren. Die zwelgden in de slachtofferrol waar ze in werden gedrukt. Dat waren meiden die meefantaseerden met de leiding, die elke oefening aangrepen voor een nieuw drama, en die een hecht groepje vormden dat het enige sociale contact met andere meiden was, dat de leiding niet gebruikte of saboteerde. Daar was de enige groep leeftijdgenoten waar je "gewoon" mee om kon gaan.

Ze heeft daarom met die meiden opgeschoten. Ze heeft zich zelfs aan ze aangepast. Dat doe je op die leeftijd met de andere meiden om je heen. Daar is ze zelfs vriendinnen mee geweest. Die waren haar voorbeeld, en haar enige sociale gelijke mensen. En haar enige sekspartners. Dat ging eigenlijk vanzelf, want je had weinig anders te doen, en die meiden haalden seksueel genot uit de rol die ze moesten spelen.

Het is iets wat haar nu dwarszit. Ik zal hier niet verder op ingaan, want ik vind al dat ik behoorlijk ver ga met dit vertellen. Ik vind het belangrijk dat dit stuk van haar verhaal in ieder geval genoemd is, ookal ga ik danmaar niet in op de details voorzover ik die heb. Ze heeft me danwel verteld dat ik het mocht gebruiken, maar dat ging met zo'n houding dat het toch niet uitmaakte, en dan heb ik er altijd toch twijfels bij of ik daar haar niet toch pijn mee doe als ze in een andere bui is. Bovendien heb ik er wat tegen als er op haar verhaal gegeild wordt.

EDIT: Inmiddels heb ik contact gehad met X. Ze vindt het maar niets dat ik dit stuk van het verhaal niet vertel. En het is haar verhaal, dus dan heeft zij het voor het zeggen. Ik schrijf dit erbij omdat zij dat wil, want ik weet dat mensen een stuk waar seks expliciet in wordt beschreven veel minder serieus nemen, en er alleen nog met hun kut of pik over denken.

Ze was een gezonde jonge vrouw, dus ze had behoefte aan seks. Netzoals alle meiden die daar gevangen zaten. En de hele dag lang kreeg ze verkrampte lessen over hoe ze seksueel hoorde te "zijn." Ze was gewend mannen te hebben, ze had een behoefte aan mannen, maar mannen mocht ze niet hebben. De andere meiden, en vooral de meiden die goed pasten in de instelling, hadden hun seksualiteit allang op elkaar gericht. Met alle verveling, en met alle frustratie van daar zijn, is het niet raar dat je je dan laat meenemen in die seksuele aktiviteit.

Ze ging dus wat rommelen met de meiden, en zodra ze dat met een meid had gedaan die ze niet zo'n probleem vond, werd ze zo'n beetje besprongen door het kliekje. Die zeken aan haar kop, lieten zich geen nee verkopen, en gingen mokken en slachtofferig doen als ze niet mee wou werken. Het werd al snel duidelijk dat de beste manier om van ze af te komen was, om ze hun zin te geven.

Bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ze vindt het nu heel erg van zichzelf, maar wat ze deed wond haar ook op. Ik vind dat ze zich dat niet aan moet trekken, want als iets je enige seksuele uitlaatklep is, dan gaat je seksualiteit er wel naar staan. Daar kan zij ook niets aan doen. Als je geen andere vormen van seks hebt, kan je wel proberen om alles weg te masturberen, maar dat is gewoon niet genoeg als je seksueel wat meer ontwikkeld bent.

Die meiden waren niet uit op een beetje zoenen en wrijven. Die wouden ruwe dingen, die wouden zich laten gebruiken, die wouden dat ze hardhandig werden aangerand. Die wouden dat X "de jongen" was, en de rol van een gemene kerel op zich nam. Voor haar vrouwelijkheid was geen plaats, want dat bracht haar partners aan het zuchten en zeuren. Er was een soort hiërarchie waarbij degene met de minste status in de instelling de man moest spelen.

Het liefst hadden ze loverboy-scenario's. Gewoon de rare verhalen die in die instelling de hele dag werden verteld. Er zaten thema's in van pijn, vernedering, verkrachting en onderwerping, rare kronkels over een soort fetisjisme met zwangerschap, en veel nadruk op pijn en anaal. Maar veel van die meiden waren seksueel helemaal niet ervaren, en hadden ook eigenlijk helemaal niet gehoerd, en konden niet omgaan met hun fantasieën.

Vanuit de leiding was er een vreemde houding naar die seksuele toestanden tussen de meisjes. Seksualiteit naar mannen toe was iets waarop ze reageerden met een soort paniekerige afkeer, wat maar als misbruik en perversie werd behandeld, maar meiden die onderling seks hadden was prima, zolang het maar een beetje stiekem gebeurde. Het werd niet echt aangemoedigd, maar zo voelde het rare gedrag van de leiding wel. Met andere meiden bevredigen wat het verhaal van de leiding was, daar reageerde de leiding op alsof ze het liefst mee wouden doen.

Als je dweepte met slachtofferschap, werd dat vanaf de leiding gestimuleerd. Dat zorgde er ook voor dat je dan sociaal sterker stond tegenover de meiden die dat niet deden. Vooral als je bruikbaar was voor een persberichtje of een verhaaltje wat voor inkomen bedelen kon worden gebruikt, was je helemaal de filmster. Je werd dan wel geciteerd met dingen die je eigenlijk nooit had gezegd, maar je was even beroemd gemaakt.

Tegenwoordig haat ze die andere meiden misschien nog wel meer dan de leiding. De leiding deed het voor de macht en het geld. De meiden deden het alleen omdat ze het lekker vonden. Dat neemt ze persoonlijker op. Ze walgt ervan dat ze vriendinnen met ze was. Ze walgt van de bochten waar ze zich toen in wrong om maar te passen. Achteraf wou ze dat ze altijd opstandig was gebleven, maar ze weet ookwel dat dat gewoon niet vol te houden was.

Ze kwam opeens vrij. Het was wel aangekondigd dat ze zou worden vrijgelaten, maar dat was een paar keren al eerder gebeurd, en die beloftes waren steeds gebroken. Ze dacht deze keer dat ze ook wel weer een reden hadden gevonden om haar nog langer opgesloten te houden. Toen ze vrijkwam was dat een verrassing. Haar ouders haalden haar in huis, en waren nogal onwennig met haar. Haar zus opnieuw zien was emotioneler.

X reageerde anders op de bevrijding dan zij en haar zus verwacht hadden. Ze hadden verwacht dat ze een gat in de lucht zou springen, en eindelijk haar vleugels uit zou slaan. Ze verbaasde zichzelf doordat ze dezelfde stress bleef voelen als tijdens haar opsluiting. Ze kon nog steeds niet vertrouwen wat er gebeurde, en stond nog steeds schrap voor de volgende vernedering.

Er was heel duidelijk verteld dat ze verplicht nog op consult moest blijven komen, omdat ze anders weer intern zou worden geplaatst. En dat dat heel belangrijk was, omdat ze anders zou veranderen in een misbruikt hoopje ellende wat nooit meer goed kon komen, en haar leven lang door vieze mannen zou worden misbruikt. Als ze zou proberen om niet te komen, grepen ze haar weer, of ze nou geloofde of niet in de horrorverhalen die ze vertelden. Dat was duidelijk.

Daarom bleef ze een poos komen voor consults. De minuten af zitten tellen voor ze weer wegkon. Steeds maar weer in die omgeving die steeds meer op een nachtmerrie leek. Elke keer dat ze weer voor consult kwam, wist ze dat ze niet in de gesloten afdeling zou zijn, en dat ze weer wegkon, maar toch voelde ze telkens in haar keel de stress van het idee dat ze misschien haar niet zouden laten gaan.

Pas na een hele lange tijd, toen ze al een tijd meerderjarig was, heeft ze een juridisch adviseur gesproken, over wat die instelling of haar ouders nog konden doen om haar op te sluiten. Daar was nog steeds volgens hem een klein risico op, maar ze konden het nietmeer zo makkelijk doen als eerst, en nu had ze recht op rechtsbijstand, en was het goedkeuren van haar ouders niet meer genoeg. Na dat gesprek is ze nooit meer op consult òf bij haar ouders geweest.

Ze hebben niet meer geprobeerd haar in hun macht te krijgen. Ze heeft het helemaal achter zich gelaten. Maar ook weer niet. Want ze dacht eerst dat ze bevrijd zou zijn als ze de deur van haar gevangenis uit zou lopen. Daarna dacht ze dat de bevrijding zou komen als ze niet meer op consult zou komen. Of als ze haar ouders die haar verraden hadden kon afkappen. Maar die bevrijding kwam maar niet.

Het gevoel dat dingen er niet meer toe doen, raakt ze maar niet kwijt. Het gevoel dat ze vastzit in dat zombie-zijn dat ze had in de instelling blijft maar doorpruttelen. Alles lijkt onbelangrijk, alles lijkt vast te zitten, niets is spannend, en niets is iets waar ze op kan concentreren. Het voelt toch niet alsof het ertoe doet. Maar vooral voelt ze zich nooit meer veilig of normaal, precies wat ze ook tekortkwam terwijl ze werd gepusht in de instelling.

Ze slaapt slecht. Dat maakt haar de hele tijd moe. Ze slaapt alleen lekker als ze is op een plek waarvan ze voelt dat niemand weet dat ze daar is, en ze heeft de neiging om deuren op slot te doen en er dingen voor te zetten. Ze voelt zich schuldig en heeft spijt van heel veel dingen die ze deed om toch nog een beetje normaliteit te zoeken in die instelling. En haar geruststellen werkt hélemaal averechts.

Als haar zus probeert om haar te vertellen dat ze geen andere keus had, en dat ze nu vrij is, en zichzelf weer kan zijn, of dat ze kan ontspannen omdat ze nu een veilige plek heeft gevonden, of zelfs maar dat ze begrijpt dat het moeilijk is, dan voelt X zich opgejaagd en geïrriteerder dan daarvoor. Ze denkt er niets verkeerds bij, en ze wil het ook waarderen, maar er is iets in haar dat daar niet tegenkan.

Haar zus heeft geprobeerd om te ontdekken wat haar zo vast laat zitten. Ze zijn zelfs samen naar een psycholoog gegaan, ookal vertrouwt X psychologen helemáál niet meer. Daar zei ze alleen nog minder dan als ze alleen is met haar zus. Het is eigenlijk juist als niemand haar probeert te helpen, of juist als ze bot tegen haar zijn, dat ze wat zegt. En dan komt eigenlijk toch alleen de uitleg: "Ik heb er te lang ingezeten, en nu kom ik er niet meer uit."

Nog steeds houdt ze niet van overheidsgebouwen. Nog steeds schrikt ze zich rot als ze een politieauto ziet langsrijden. Dan moet ze zelfs even een glaasje water. Nog steeds krijgt ze een soort kick als ze een telefooncel ziet, en moet ze even de hoorn pakken. Nog steeds moet ze af en toe "gewoon even rennen tot ik nergens meer ben." En nog steeds heeft ze maar het gevoel dat wat ze ook doet, ze toch wel weer op dezelfde plek terecht zal komen.

Ze heeft soms eventjes dat ze zich weer zichzelf voelt. Ze zegt dat het geruststellend is om even te voelen dat al die oude dingen van je eigen karakter "toch nog ergens zijn." Dat is dan wel tijdens momenten dat ze opgejaagd wordt om uit te spatten. Soms met klanten, soms als ze ruzie met iemand heeft, soms als ze het gevoel kan hebben ergens aan "ontsnapt" te zijn. En dan weet ik al welke kant het opgaat.

Dat ze op zoek gaat naar een pooier zit er dus dik in. Iemand om haar uit haarzelf te trekken, iemand om haar te dwingen om dingen te geven, iemand waar ze zo intensief mee bezig is dat ze hem wel móét leren vertrouwen, iemand die haar van heftige ervaring naar heftige ervaring sleept, iemand die door de afwezigheid en het zombie-zijn heenbreekt, en iemand die niet machteloos tegenover haar is als ze instort en gek wordt. De dingen die ik nu al zovaak van foute pooiermeiden heb gehoord.

Een pooier is alleen een lapmiddel. Er zijn meiden die gewoon een pooier fijn vinden, maar als je hem neemt omdat je het doet voor iets wat je dwarszit, zoals deze vrouw, dan is het een lapmiddel. Ze zal moeten leren om haar eigen pooier te zijn, en om van zich af te kunnen leggen wat ze haar hebben aangedaan. Dat is heel moeilijk, dat begrijp ik, maar als ze de pooier vindt die ze zoekt, zal die haar alleen geven wat ze nodigheeft, en nooit die verandering in haar maken die ze zoekt.

Hoe ze verder zal gaan weet ik niet. Ik weet dat iedereen zich zorgen over haar maakt. Haar zus moet maar hopen dat ze weer contact opneemt, Y weet ook niet of X nog wel met haar blijft praten als ze eenmaal die pooier heeft, haar ouders zijn in alle staten omdat hun dochter ze nooit meer wil spreken, en ookal ken ik haar niet, ik maak me ook zorgen of ze wel terechtkomt.

Maar het is haar leven. Daar ging het nou juist mis. We kunnen dus haar niet gaan proberen te pushen en te sturen, want daar is al genoeg mee kapotgemaakt. Daar krijgen we niets mee gedaan. Er zijn wel mensen die met hele ingewikkelde ideeën komen over hoe je dat aan moet pakken, maar heeft zo iemand die de grootste problemen van haar leven heeft gekregen door mensen die het allemaal beter wisten daar niet gewoon schijt aan?

Ik moet haar laten gaan. Als ze nogeens aanklopt wil ik graag helpen, maar ik ben voor haar maar de zoveelste buitenstaander. Het enige wat ik kan doen is laten zien wat zo'n opsluiting en behandeling met je doet. Mensen die proberen om je nieuwe normen op te leggen met hersenspoelerij breken je af om wat wenselijks van je te kunnen maken. Maar dat wordt dan boetseren met dood vlees. Achteraf moet je maar zien wat je nog terugkrijgt.

Dit is nietzo geil als een ellendepornoverhaal. Maar ik vind het wel veel enger. En wat ik vooral vind, er mag weleens onderzoek komen naar wat die opgesloten meiden nou wordt aangedaan. De publieke opinie is dat die instellingen een opvangnet zijn dat broodnodig is voor die meiden, terwijl die meiden allemaal beter af zouden zijn als die instellingen niet bestonden, laat staan als er instellingen zouden zijn waar ze niet gehersenspoeld werden. Laten we van haar leren.

Nieuws: Vervolging, vonnissen, Valkenburg

Varsseveld
Er zijn meer mensenhandelzaakjes in het nieuws geweest, en de meeste daarvan zijn van die opgeblazen verhalen over dwang en uitbuiting, terwijl als je uit gaat pluizen wat er aan de hand was, je meestal tehoren krijgt dat het ging om een huiselijk of zakelijk conflict dat de politie op heeft gerekt naar mensenhandel. De verhalen in de krant is waar het OM mee begint, voordat ze moeten toegeven dat ze dat niet kunnen bewijzen. Hoog inzetten, laag uitkakken.

De zaak in Varsseveld breekt een beetje met het patroon, en die trekt danook mijn aandacht. Hoe het precies zit, dat weet ik nog niet. Zoals altijd is wat je in de krant leest niet te vertrouwen, want die schrijven de politie en het OM na, en die kun je al helemáál niet vertrouwen, dus ik blijf erg kritisch. Maar ik ben erg benieuwd, want er zou deze keer zomaar ècht iets aan de hand kunnen zijn geweest!

Ik zie dat nog wel kunnen omdat deze zaak aan het rollen is gekomen omdat twee van de slachtoffers in deze zaak de man hebben opgezocht en met een hamer en een mes hebben bewerkt. Dàt maakt het voor mij geloofwaardig. Als je namelijk een vent hebt die jou wil dwingen om dingen te doen die je helemaal niet wil, dan ga je niet maanden of jaren zielig zitten doen wat hij je zegt, dan ga je jezelf op een bepaald moment beschermen.

Dus misschien is dit wel een èchte dwangzaak. Wie weet, het kan best. Ik ben in ieder geval erg benieuwd, ookal vind ik het verhaal wat je uit de kranten hoort wel heel erg vreemd. Ik denk, gewoon door mijn intuïtie, dat er hier wel echt iets is gebeurd, maar dat de politie en het OM er weer zo'n grote draai aan hebben gegeven, en zoveel bij hebben verzonnen, dat wat je leest niet meer lijkt op wat er gebeurd is.

Nepagent
In Asten was een nepagent aktief die hoeren opzocht en dwong om hem gratis af te werken. Twee meiden die door hem heen keken, en toch werden verkracht, hebben aangifte gedaan, en de man is opgepakt. Hij heeft zelfs drie en een half jaar cel gekregen. Dat is mooi, en dat heeft hij verdiend ook. Maar ja, het is een meevallertje dat hij is gepakt, want hij deed niet zomaar wat hij deed.

Het komt best wel voor, in de illegale kant van de business vooral, dat politieagenten je opzoeken en gratis diensten van je willen. Anders kunnen ze je immers kapotmaken. Dat weten mensen, en dus vinden er proleten het een handig truukje om zich voor te doen als een smeris, omdat ze dan gratis kunnen. Omdat deze man deed alsòf hij een smeris was, is hij opgepakt. Echte smerissen die je chanteren, die worden door de anderen gedekt.

Ik vind het goed dat hij gepakt is. Ik vind de straf ook terecht. Ik vind het alleen ook nodig om even aan te wijzen dat hier eerder speelt dat de politie hem wou pakken omdat hij hun spelletje speelde zonder lid van het clubje te zijn, dan dat ze grote schoonmaak aan het houden zijn. Hij was een uitwas van een groter probleem, en eigenlijk alleen omdat hij zo dom was om gewelddadig te gaan verkrachten toen hij zijn zin niet kreeg is hij gepakt.

Nepagenten die gratis wat van je willen gaan namelijk meestal meteen op de loop als je laat zien dat je er niets van gelooft. Dan laten de meiden het er wel bij, want waarom zou je jezelf aan gaan geven bij de politie? Je wil juist zo weinig mogelijk politie-aandacht. Hij probeert het wel bij een ander, en vaak zal hij beet hebben. Hopelijk loopt hij ooit één van die handvol meiden tegen het lijf die een pooier heeft, en dan komt zijn karma wel terug.

Satudarah
Tegen twee mannen van de motorbende Satudarah is een proces aan de gang om ze te straffen voor mensenhandel. Eigenlijk zegt krant Tubantia het beter: "Satudarah-duo uit Enschede en Nijverdal berecht voor prostitutie." Want laten we eerlijk zijn over waar het echt om gaat, prostitutie is het doel, mensenhandel is maar het middel. Anders zouden ze het begrip mensenhandel niet telkens weer moeten oprekken.

Dit is weer een beetje een showproces, met probeerseltjes van het OM. In Valkenburg gingen ze vooral buiten hun boekje door hoe ze angst zaaiden bij klanten die niet beter konden weten, hier gaat het meer om hoever ze het bewijs kunnen verdraaien voordat de rechter het echt niet meer slikt. En dat is in de afgelopen jaren héél ver geworden. Rechters slikken niet alleen, ze draaien zelfs zelf mee.

Telefoons van de verdachten werden afgeluisterd, en zo kwam de zaak aan het rollen. Dat afluisteren was niet omdat ze van mensenhandel werden verdacht, maar om een andere zaak. Toen bleek dat ze faciliteerden voor twee hoeren, en daar zelfs over de telefoon ruzie mee hadden. En je weet, als een man tegen een hoer schreeuwt is dat bewijs dat ze onder zijn dwang hoert, als zij ook schreeuwt doet dat er niet toe.

Het is zoals we het zovaak zien. De vrouwen vinden netzoals de mannen dat er helemaal geen sprake is van dwang, maar het OM zoekt daar wel een samenzweringstheorietje achter. Want de vrouwen zèggen wel dat het hun vrije keus was, maar de Officier van Justitie vindt het geen vrije keus, want "de vrouwen zijn te gekwetst door het leven" om zelf die keus te kunnen maken. Eentje heeft het namelijk niet breed, en de ander heeft ADHD, waar ze ooknog zelf medicijnen voor moet kopen volgens het OM, en is dùs verstandelijk beperkt.

Er was een slachtoffer ook "ziekelijk verliefd" op een verdachte. Wat dat zo ziekelijk maakt laat zich raden, het OM kan zich gewoon niet voorstellen dat hoeren ook van mensen kunnen houden die geen fiere reddertjes zijn. Dus je moet wel ziekelijk verliefd zijn als je verliefd bent op je pooier. Zo simpel denken ze. Het is ook een kringetje. Als een vrouw voor een man hoert, moet ze wel gedwongen zijn. Ze werkt voor hem uit liefde, dus is die liefde dwang. En liefde die dwang is, is ziekelijk. Dus zeggen ze dat ze ziekelijk verliefd is en hij daar een slaatje uit slaat. Ze trekken de conclusie uit hun aannames, en dat is de petitio principi.

Dat praten over ziekelijke verliefdheden en afhankelijkheden is niet alleen om het vakje met dwang door afhankelijkheid af te kunnen vinken in de bewijslijst die nodig is om lekker te kunnen straffen, het is ook om te doen alsof de verdachte een dweepziek kind aan het misleiden was. Dat ziet er wel anders uit als je weet dat de verdachte wel op haar begrafenis kwam, toen er niets meer te misleiden viel.

Zoals wel vaker had het OM eerst ingezet op geil-gewelddadige dwang, maar moest bakzeil halen omdat daar geen enkel bewijs voor te vinden was. Nu is dat bij mensenhandel geen probleem, want ook overhalen telt dan al snel als dwang. Maar dat blijkt ookal niet te bewijzen, dus laten ze dat bij één van de verdachtes ook maar vallen. Het ìs wel zo, zegt het OM, maar het kan niet bewezen worden, dus eisen we maar vrijspraak.

Er was volgens het OM ook een poging om een Braziliaanse meid naar Nederland te halen en hier aan het werk te helpen, maar daar hebben ze ook geen bewijs voor. Die wou ook helemaal niets met de Nederlandse Zedenrecherche te doen hebben, dus die is in elk geval wel slim. In haar eigen land werkte ze als hoer, en dat voert de OvJ op als iets verdachts. Het idee daarachter is zo vergezocht dat ik het ook niet meer snap.

Meestal wordt er veel herrie gemaakt over het geld, en waar dat heen is. Vaak wordt geld dat wordt getraceerd gebruikt als bewijs. Soms wordt zelfs het feit dat het OM veel geld verwacht, maar dat geld nergens te vinden is, gebruikt als bewijs. In dit geval viel er weereens nauwelijks geld te traceren, en verzint het OM dat de verdachten dan in natura werden betaald met drugs, seks, of shag. Die moeten flink gesnoven en gepaft hebben.

Het OM doet zielig omdat de slachtoffers hebben samengewerkt met de advocaten van de verdachten. Volgens het OM is dat omdat ze "dachten" dat de advocaten aan hun kant stonden. Dat haalt je de koekoek, dat staan die mensen ook! Intussen vinden ze het helemaal jofel van zichzelf hoeveel druk ze op getuigen èn de zogenaamde slachtoffers hebben uitgeoefend om maar iets te krijgen waarmee ze de verdachten konden zwartmaken. Ondanks hun nadrukkelijke uitleg dat er geen dwang wàs. Daar heeft het OM uiteindelijk toch geen boodschap aan.

Okee, het is een zaakje zoals er zoveel zijn. Het OM klopt dingen op, maakt er een plaatje van wat niet bestaat, kan bijna niets bewijzen en krijgt zijn zin vast weer in alles waarbij er iets kan worden geprutst dat op bewijs lijkt. Waarom komt het dan toch in dit stukje? Omdat het mooi is om het naast Valkenburg te leggen, de grote zedenzaak waar de pers van bolstaat, en waar het OM dezelfde dingen gebruikt, maar nu niet met brave huisvaders die naïef genoeg zijn om te geloven dat het OM eerlijk met hun verklaringen om zal gaan. Dus daar ga ik nu maar mee door.

Valkenburg: de pooier
Ik ga niet herhalen wat ik eerder al over de Valkenburgse zedenzaak schreef. Dat kan je hier en hier teruglezen, en ik hoef er geen woord van terug te nemen. Het is teveel om het zomaar samen te vatten, dus ik ga hier gewoon in op het nieuws over de zaak, en als je de achtergronden niet weet moet je de koppelingen maar gebruiken. De laatste vonnissen van de eerste ronde zijn vorige week uitgesproken, dus het wordt weer tijd voor een overzichtje.

Armin is natuurlijk veroordeeld. Dat kon ook niet anders, hij was betrapt bij Kimberly in het appartement, en hij had toegegeven dat hij haar hielp. Dat is faciliteren, zo staat het in de mensenhandelwet. Hij stond voor haar klaar, en dat is mensenhandel, moderne slavernij. Dat is niet hoe het in de pers komt, maar dat is wel hoe simpel deze zaak is. Hij was erbij, en hij heeft haar geholpen, dus is hij strafbaar.

Ze hebben geprobeerd hem ooknog voor kinderporno te pakken te krijgen, want erotische foto's van een zestienjarige zijn kinderporno voor de wet, en toekijken bij een zestienjarige die sekst is ook zoiets. Gek genoeg betekent dat niet dat je je ogen moet dichthouden als je haar gratis neukt, wat wèl weer mag, maar de wet is gewoon vreemd. Dat is niet gelukt, want daar hadden ze helemaal geen aanwijzingen voor, laat staan bewijs.

Iets wat wat minder in de pers komt, is dat hij ook die straf kreeg voor "doen verkeren buiten het wettig gezag." Dat is een wet dat je ouders niet mag dwarszitten om hun kind te besturen, en een wegloper huisvesten valt daar ook onder. Ze is dan wel zelf weggelopen, maar hij heeft haar daarbij geholpen door een plek voor haar te huren, en dus is hij schuldig. De ouders worden eerder gezien als slachtoffer.

Het meisje heeft een verklaring afgelegd toen ze net opgepakt was, en verklaringen die langzaam, met veel moeite, en veel coaching, in etappes zijn afgelegd na enkele maanden gevangenschap in een behandelinstituut voor loverboyslachtoffers. Die verhalen verschillen, en de rechtbank vindt dat de latere verhalen meer passen bij wat ze al dachten dan de eerste verklaring, dus gooien ze die eerste verklaring weg.

Ze krijgen verhalen te horen over een puberliefde die hij afkapte, waarna zij aan hem bleef plakken en zijn aandacht wou trekken. De rechtbank doet dan een beetje haar best om dat allemaal te lezen als een sfeer van een manipulatieve misbruikrelatie van hem over haar. Het ergste voorbeeld wat ze kunnen vinden om te illustreren dat het zo is, is dat hij haar ooit "kankerhoer" had genoemd.

Er wordt ookweer gepraat over dat hij haar om geld vroeg om met hem uit te hangen. Dat wordt gebracht als een soort instap om naar prostitutie toe te gaan, maar ik vind het een rare draai. Ik weet nieteens of het wel echt gebeurd is, of dat dit een vreemde verknipping door het OM is, en ik vind het nog raarder dat ze niet expliciet zeggen dat het ging om geld "per keer," maar in het midden laten of dit nou een enkel voorval was of niet. Raar, raar.

De rechter gebruikt de snelle redenering weer dat er verliefdheid in het spel is, en dat echte liefde niet kan bestaan bij hoeren, dus dat die liefde er is als manipulatie, dus dat het doen-alsof-liefde is, een schijnliefdesrelatie, om daarmee haar afhankelijk te maken. Het zit er tegenwoordig al zó in, dat de rechter niet eens de tussenstapjes meer hoeft te noemen. Liefde? Hij heeft haar afhankelijk gemaakt. Klaar.

Omdat de rechtbank een gruwelverhaal gelooft, en Armin zelf zag dat het in het echt helemaal geen gruwelverhaal was, ziet de rechtbank dat Armin niet meegruwelt. Dat rekenen ze hem erg zwaar aan. Hij laat niet zien dat hij begrijpt dat het allemaal zo'n horror was, dus hij is een onvoelende brutale kwaardaard. Eigenlijk rekenen ze hem aan dat hij niet met hun fantasietje meedoet. En hij moet dat dan maar leren, en een gevangenisstraf is dan heel leerzaam.

Het verhaal wat de rechtbank kiest te geloven is een raar verhaal, maar wel een heel bekend verhaal. Het is het verhaal waar de politie je aan wil laten voldoen, en wat de reddingsindustrie je inpepert. Ik weet hoe die verhalen worden opgebouwd, en ik geloof er daarom geen snars van. Als het echt zo zou zijn gegaan, waarom is dat meisje dan niet helemaal omgedraaid na al die maanden bewerkt worden?

De verklaring van wat het meisje dwarszit is namelijk nog steeds overduidelijk. Ze zit er vooral mee dat ze opgesloten zit in een broeierige hersenspoelclub, ze voelt dat dat een straf is, ze wil niet als een geknakt slachtoffer worden gezien omdat ze dan een paria is, vooral tegenover toekomstige partners, en ze is verbijsterd over het idee dat met een paar tientallen mannen neuken voor geld haar toekomst zou bedreigen. Dat zouden de meeste mensen in haar plaats zo voelen.

Maar daar heeft niemand boodschap aan. De media, de politie, het OM, de rechter en zelfs haar ouders hebben voor haar beslist dat geld verdienen met seks haar heeft geknakt, en dat haar opsluiten en psychologische druk op haar zetten haar bevrijding is. Die gebruiken haar als reddingsobject, en wat zij er zelf van vindt doet er niet toe. Ze is een stok om mee te slaan, en ze moet zeggen wat ze van haar willen, en verder haar bek houden.

Die Armin is geen fijne jongen. Hij heeft best een strafblad, en ze zal hem niet uitgezocht hebben als pooier omdat hij zo'n lieverd is. Ik kan het niet erg vinden dat zo iemand in de cel belandt. Maar dan niet voor deze reden. Dan wel voor iets wat echt slecht is. Hadden ze hem veroordeeld omdat hij haar geld verspeeld heeft, dan hadden ze tenminste iets gevonden waar ze echt last van had gehad. Nu is dat geld natuurlijk allemaal foetsie, en heeft ze niets overgehouden. Wat hij niet verbrast heeft, neemt de politie wel in.

Armin gaat niet in beroep, en ondanks het opgeblazen gedoe vlak na de uitspraak heeft het OM er ook maar vanafgezien. Niemand wil verdergaan, want het OM heeft al meer gekregen dan waar ze op mochten hopen, en Armin wil er gewoon vanafzijn. Hij zag ook af van een toetsing van zijn geestelijke gezondheid, die hem straf kon schelen, om maar uit dat circus te zijn in de media. Ik denk dat het verstandig was.

Valkenburg: de klanten
Wat die Valkenburgse zaak zo groot maakt, is vooral dat de klanten allemaal achterna zijn gezeten door het OM. Dat ging met veel mediageweld, met veel grootspraak, en zelfs met een nieuwe, veel hogere strafeisnorm die speciaal bij deze zaak in werking werd gezet. Dat zakte na de zelfmoorden, en toen bleek dat het meisje zich niet zomaar door het OM liet chanteren, natuurlijk wel weer in.

We zitten nu op vier zelfmoorden. Dat heb ik van twee via-via bronnen, de eerste twee waren nog zelfmoorden waar het OM voor uitkwam, omdat ze er intern bèst een beetje trots op waren, maar na de terugslag die ze ervan kregen door mensen uit de rechtenwereld, die er stukjes over in de pers kregen, gingen de monden op slot, en ontkennen ze alles. En als het OM ontkent, houden de journalisten op met vragen. Nou ja, op een dappere krant na.

Het OM krijgt een eigen stukje. Dat is al lang iets wat gedaan moet zijn, maar het kost veel tijd omdat ik heel weinig kritische stukken kan vinden die over het OM gaan. We hebben met het OM een heilig huisje, en daar schoppen niet veel mensen tegen. Ik moet dus alles zelf gaan uitpluizen, en dat is bestwel veel werk. Als iemand wil helpen met informatie, dan krijg ik daar graag mail van!

Niet alleen het OM maakt hier een showproces van. De rechter doet ook niet moeilijk. Die merkt ook zelf op dat hij nog nooit zoveel verdachten zo snel heeft beoordeeld, met zes zaken in twintig minuten. De advocaat van het meisje zelf wil graag dat de zaken achter gesloten deuren worden behandeld, omdat het meisje veel verdriet heeft van hoe ze in de media wordt gebruikt. De rechtbank heeft daar geen boodschap aan.

De meeste klanten willen natuurlijk niet komen. Ze hebben een leven, een sociale kring, ze willen niet in de spotlight worden vernederd. Ik zou na al de uitspraken van media en OM me ook geen illusies meer maken over hoe ik zou worden bekeken in de rechtzaal, en hoeveel er naar me geluisterd zou worden. Dat vindt de rechtbank maar erg, want kennelijk neem je je verantwoordelijkheid niet als je niet in de rechtbank je komt laten vernederen. Je bent het immers ook niet verplicht, behalve als de rechtbank een zwaarwegend belang heeft om je persoonlijk te laten komen.

Kennelijk is dat zwaarwegende belang er als de klant niet heeft bekend. De klanten die zichzelf al hebben veroordeeld door naar de politie te stappen en te zeggen dat ze seks voor geld hebben gehad op dat adres, omdat ze zo naïef zijn om te denken dat eerlijk zijn ook eerlijk wordt beoordeeld, worden niet verplicht te komen. De mannen die dat weigeren moeten wel verschijnen. Wat daar het zwaarwegende belang aan is, dat weten we niet, maar het lijkt er erg op dat de rechter ze even extra te kijk wil zetten.

In de meeste zaken hebben de klanten gewoon met de politie gepraat. Ze geloofden het verhaal in de media, dat het OM mild zou zijn tegen klanten die eerlijk op kwamen biechten. Heel dom, als het OM iets zegt is het namelijk niet waar. Daar kan je vanuitgaan. Ze zijn danook er hard tegenaangegaan. Als er een bekentenis was, is er ook gewoon iedere keer een veroordeling met strafblad van gekomen.

Je ziet aan wat de verdachten bekend hebben, dat er één bepaalde politietechniek heel veel is toegepast. Dat is de techniek om kleiner te maken wat er gedaan is. Als je een kind verdenkt van het stelen van koekjes uit de trommel, zegt ze nee. Maar als je vraagt: "heb je dan ook niet één stùkje van een koekje gepakt?" Dan krijg je wel nog een biechtje, bijna als een compromis. Het klinkt voor zo'n verdachte alsof het ongeloofwaardig is dat hij helemáál niets heeft gedaan, dus bekent hij maar een beetje. Dat gebruikt de politie wel vaker.

Daar komen de bekentenissen vandaan die gaan over de borsten aanraken met de achterkant van de handen, en dat het meisje de penis inbracht, en heel eventjes pijpen, en de pik een klein stukje de kut in. Uit de praktijk weet ik dat dat soort schuchter gedoe nauwelijks voorkomt. Ze zullen haast allemaal flink geneukt hebben. Maar de politie heeft er genoeg aan. Een beetje seks is genoeg voor een hele veroordeling.

Van de negenentwintig klanten die het OM veroordeeld wil hebben, zijn er zesentwintig behandeld. Drie komen later pas, eentje vanwege zijn gezondheid. De niet-bekennende klanten moesten zich komen laten zien, dat heet "verantwoording nemen." De rechtbank was daar heel stoer over, en dreigde met de politie langs sturen als de klanten niet op kwamen dagen. Ergens is dat raar, als de rechter over de anderen juist zegt dat hij geen behoefte heeft gedetailleerd op de bewijzen in te gaan.

Het OM vindt dat de verdachten niet geïnteresseerd genoeg waren in de leeftijd van Kimberly. Ja, er stond al een legale leeftijd in de advertentie, en ja, er waren ook klanten die het nogeens extra gevraagd hebben, maar die hebben het niet goed genóég gevraagd. En volgens het OM dienden ze daarmee hun eigen belangen. Geen woord over hoe dat voordelig voor ze zou zijn. Geen woord over dat het observatieteam van de politie Kimberly zelf ook beschrijft als "jonge blonde vrouw."

Volgens het OM hebben de verdachten het aan zichzelf te danken dat ze bedonderd zijn over de leeftijd van Kimberly. "Dan moet je niet toegaan naar iemand die zegt achttien, negentien, twintig jaar te zijn." Je bent dus al verkeerd bezig, en volgens het OM genoeg om gestraft te worden, als je iets probeert te doen dat gewoon legaal is. Het is voor het OM heel makkelijk om een manier te geven dat je minder makkelijk belazerd wordt, want ze hoeven met de verdere gevolgen in de echte wereld geen rekening te houden.

Ondanks dat het OM heeft moeten laten vallen dat Armin dwang gebruikt zou hebben, komt de OvJ toch met een dramatisch verhaal, dat op EenVandaag nog even speciaal werd uitgelicht:

Zoals haar zijn er immers nog vele meisjes en jongens die niemand in stilte hoort huilen als de volgende klant zich aandient, en de volgende, en de volgende.

En dat wordt er over een meid gezegd die erin slaagt om máándenlang weerstand te bieden aan een hersenspoelbedrijf, over een meid die haar eigen koers blijft varen, en vol blijft houden dat waar ze verdriet van heeft, juist de gevangenschap is waar deze OM'ers haar in hebben gegooid. In hetzelfde programma klaagt Warner ten Kate dat klanten nu weten waar ze aantoezijn en klaagt dat rechtbank de richtlijn van het OM verkeerd heeft geïnterpreteerd. Het is ziekelijk, zo hypocriet.

Er is een verdachte, die vrijwillig op komt dagen, die de rechtbank vertelt over hoe de prostitutie werkt. Hij is rustig, netjes, en legt uit waarom je geen paspoort kan vragen. Hij legt uit hoe het werkt, en de rechtbank mag bij hem wel op school gaan. Natuurlijk laat de rechtbank dat wel van zich afglijden, en stelt hem streng vragen die wel laten zien dat ze hem afkeuren. Hij is open en eerlijk, maar ze vinden dat hij te weinig laat zien dat hij het heel erg vindt en spijt heeft.

De vonnissen kwamen bijna allemaal twee weken na de zittingen. Bijna allemaal zijn ze hetzelfde, de verdachte heeft toegegeven dat hij seks heeft gehad, dat hij niet wist dat hij wat fout deed doet er niet toe want het is betaalde seks met minderjarigen en dat knakt het zielige slachtoffertje onherstelbaar, psychisch en lichamelijk, maar omdat ze eigenlijk nette huisvaders zijn zonder strafblad wordt het taakstraf.

Bij elke verdachte hebben de advocaten gepleit dat het oneerlijk is om een misleide verdachte te veroordelen. Dat vind ik raar, want de wet is expres zo gemaakt dat er wordt gestraft zelfs als de verdachte is misleid, en zelfs als hij gedrogeerd en met een geweer tegen zijn hoofd werd gedwongen om het te doen. Dat is zogenaamd om de kwetsbare jeugd te beschermen, maar het komt van een OM-lobby af die al dat bewijzen maar te lastig vond.

Aan elk vonnis kan je zien hoe heilig de rechter gelooft in de loverboymythe, en hoe graag hij de strenge beschermer van de onschuldige kinderen speelt. Het blijkt nergens uit dat hij maar één gedachte heeft gewijd aan de noodkreten van Kimberly over haar gevangenschap. Dat is voor haar eigen bestwil, de rechter weet beter dan zijzelf wat ze wil en wat goed voor haar is. Zijn rechtvaardigheidsgevoel moet bevredigd worden, en daar moet haar standpunt maar voor opzij.

In de vonnissen zegt de rechter telkens dat hij niet vindt dat de rechten van de verdachte zijn geschaad door de dreigementen met schandpalen, door de media-aandacht, door alle gehets en gelieg. Want ze zijn wel bedreigd door het OM, maar het OM heeft dat dreigement niet waargemaakt. Ik vraag me af hoe deze rechter chantagezaken afhandelt, waarbij de gechanteerde netjes betaald heeft. Dat vindt hij jofel?

Er zijn ook afwijkende vonnissen. Die zijn natuurlijk het interessantst. Sowieso heb je de zwaarder gestrafte mannen, zoals de Jeugdzorgmedewerker die volgens Kimberly Armin in zijn groep had gehad. En de beheerder van een stichting voor jeugdhulp, die zwaar werd aangerekend dat hij eigenlijk alleen was doorgegaan met de seks omdat zij het initiatief nam en hij haar niet voor het hoofd wou stoten. Dat vond de rechter respectloos om te zeggen. Denk daar maar even over.

In de media hoorde je nogweleens dat er ook sprake was van onbeschermde seks. Dat blijkt dus bij één klant te zijn geweest, en die onbeschermde seks was alleen oraal. Zo klinkt het niet als het in de pers komt. Dan denkt iedereen aan neuken zonder condoom. Onbeschermd pijpen is namelijk de norm bij niet-hoeren, dus daar dènken de meeste mensen nieteens aan. Veel mensen die veilig zeggen te vrijen pijpen nog steeds zonder.

Er krijgt een klant extra straf omdat hij zei dat hij een politieman was. Volgens de rechter zou dat extra angst of ontzag kunnen inboezemen. Dat het waarschijnlijk gewoon een fantasietje uitleven was, en ook heel goed juist andersom kan werken, omdat het meisje dan haar hartje kan openen aan de politieman die haar komt redden, daar denkt de rechter niet aan. Die kijkt denk ik vooral naar de andere opmerking die hij of het OM (fucking notities niet in orde, weet iemand deze? -Z) op zitting maakt, over dat het de waardigheid van de politie aantast.

Als klanten vrijwillig naar de zitting komen, krijgen ze dertig uur korting op hun straf. Anderen krijgen weer juist extra straf omdat ze niet meteen het achterste van hun tong hebben laten zien bij de politie, maar pas na flink verhoren hebben bekend. Een ander krijgt strafverzwaring omdat hij op zoek was naar een meid waar niet al honderden mannen overheen gegaan waren. Dat prikkelt het gevoel van de rechter over een geknakte onschuld natuurlijk extra. Hij maakt er van dat je dan kennelijk beter moet oppassen of ze minderjarig is, dan als je daar niet naar op zoek gaat. Denk daar maar even over na.

En als je dan toch even moet nadenken, denk dan meteen ook hierover na: Of de mannen wel of niet hun best hadden gedaan, wel of niet waren misleid, dat doet er niet toe. Dat maakt niet uit voor of ze schuldig en strafbaar zijn. De rechter mag daar van de wet geen gewicht aan verbinden, sorry. Maar als de rechter vindt dat ze wèl daarin tekortgeschoten zijn, dan verbindt hij dáár weer wèl gewicht aan. Denk daar óók vooral even over na.

Mannen die ontkenden waren er ook. Eentje zei dat hij bij het binnenkomen twijfels had, en haar op haar bedrand vroeg of hij haar eerste was. Hij vertrouwde het niet en had geen seks, zegt hij. Volgens de verklaring van Kimberly, of tenminste wat de politie daarvan gemaakt heeft, heeft de man die op de bedrand vroeg of hij haar eerste was haar wel geneukt. En zij heeft geen reden om te liegen, hij wel, dus heeft hij het gedaan en krijgt straf. Nogal mager vind ik. Hoe zeker is dat verhaal namelijk?

Een andere zegt dat hij wel heeft gebeld, maar alleen naar Valkenburg kwam om zijn bosmaaier te laten repareren. De reparateur heeft daar geen herinnering aan, dus heeft hij gelogen, dus moet die leugen zijn om de seks te verstoppen, dus is het bewezen dat hij seks heeft gehad. Ook nogal mager, want voor de rest is hij niet herkend of aangewezen, en daar moet het dan maar op berusten dat je iemand straft.

Weer een ander ontkent ook, maar zijn telefoonnummer staat in haar telefoon. En toen een politieman vroeg aan Kimberly of ze met alle mannen die hun nummer in haar telefoon hadden staan, ook seks had gehad, zei ze: "Als het goed is wel." Dat is kennelijk keihard bewijs, want dat is waarom de man veroordeeld is. Voor de rest hadden ze namelijk niets tegen hem in te brengen. Maar het is snel genoeg. Hij is beschuldigd, dus dan is bewijs een formaliteit.

Er is een man die extra straf heeft gekregen omdat hij niet om haar paspoort heeft gevraagd. In de Eerste Kamer is de WRP afgeketst, onder andere omdat het identificeren werd herkend als iets wat nogal wat gevolgen heeft voor gestigmatiseerde mensen zoals wij, en het controleren kan je niet van klanten verwachten. Dat is danook geschrapt in de novelle. Maar deze rechter vindt niet alleen dat de verdachte dat wèl verplicht was, hij legt er zelfs hogere straf voor op, alsof er een wet tegen is.

Maar er zijn ook twee vrijspraken. De eerste is van een man die niet meegewerkt heeft door te bekennen, en uiteindelijk een samenhangend verhaal kon vertellen dat overeenkwam met de telecomgegevens die het OM als enige bewijs tegen hem had. De rechter brieste over hem dat hij het wel gedaan had, en kennelijk loog, maar dat ze geen bewijs hadden, en hem dus vrij moesten spreken. Kennelijk is de overtuiging van het OM genoeg om de rechter mee te krijgen, maar konden toch niet alle vakjes worden aangevinkt.

De andere vrijspraak is interessanter. Die man had namelijk netzoveel bewijs tegen hem als de rest, in sommige gevallen meer. Hij gooide het erop dat hij impotent was, en dat er daarom niets was gebeurd. Ik kan je zo vertellen, met impotente mannen ben je heel druk bezig, dus dat is een slappe smoes. Dat zou de rechter ook wel hebben gevonden, als ze hem hadden willen veroordelen. Maar dat was niet zo.

Want deze man ging janken. Hij werd helemaal overstuur, griende over zijn mislukte seksleven, en vernederde zichzelf. Hij schilderde zichzelf af als een zielige seksuele invalide, die bij dat meisje kwam als een soort wanhoopsdaad om zijn seksualiteit opnieuw aan de gang te krijgen, en hij snotterde en maakte een dikke scene over dat hij zo'n hoopje ellende was. Ik moest meteen aan mijn strafrechtadvocaat denken, die me daar een goede tip over gaf:

Jank en onderwerp je. Verneder jezelf. Huil. Zeg dat het je zo spijt. Gebruik negatieve bijvoeglijke naamwoorden. Noem jezelf stront. Stel je op alsof de rechter de enige is die je nog kan helpen. Schilder jezelf af als mislukt, een loser. Probeer niks te onderbouwen, probeer niks te verantwoorden. De feiten zijn onbelangrijk, hij kiest wat goed voor hem voelt. Ga je niet verdedigen, stel jezelf niet trots op, doe niet zelfbewust. Lijdzaam en stoïcijns je lot onder ogen zien is niet edel, het is enkel strafverzwarend. Als je je waardigheid houdt, ga je voor gaas. Hou bij geen enkel detail, no matter hoe klein, voet bij stuk. Alles wat al bewezen is, biecht je op aan de rechter alsof je een katharsis doormaakt. Maak je niet druk over consistentie tussen je politieverklaring en wat je ter zitting zegt, door de rechter geconfronteerd worden is voor jou een levensveranderende ervaring. Lul met hem mee, en wees hem in godsnaam niet te slim af. Laat je advocaat de verdediging doen, en doe zelf alsof je daar niks mee te maken hebt, en alleen tranen met tuiten kunt huilen.

[frasering fors aangepakt. Schrijfstijl is zeer identificerend. -B]
Het resultaat was dat deze man werd vrijgesproken. En niet alleen werd hij vrijgesproken terwijl er genoeg bewijs was waar de anderen voor zouden zijn veroordeeld, de uitspraak werd al twintig minuten na de behandeling van de zaak gedaan, omdat ze hem zo zielig vonden! Dat is niet iets wat alleen bij deze zaak hoort. Dit is iets wat ik van alle kanten hoor in strafzaken. Janken, doen alsof je superdom bent en alles uit de hand loopt, emotioneel doen, een slàchtoffer lijken, en je wordt gematst, want het ego van de rechter wordt gestreeld. Professionele criminelen weten dat ook.

Er is nog wel veel meer te zeggen, maar dit wordt alweer veeltelang. Het moet maar duidelijk zijn dat dit een showproces was waar even snel naar de conclusie werd doorgehold, en de loverboymythe het belangrijkste bewijs was om eens lekker los te kunnen gaan met straffen. Het laat ookwel zien hoe fout het is om wetten te hebben waarbij je strafbaar kunt zijn zelfs als je er niets aangerekend zou moeten kunnen worden.

De ouders van Kimberly waren teleurgesteld. Die hadden geprobeerd om duizenden Euro's per klant aan "schadevergoeding" te vangen, maar dat laat de strafrechter maar over aan een burgerlijke procedure. Dat valt die ouders erg tegen, want dan moeten ze veel meer bewijzen. Dat ze zo heftig tegen die pooier galspuwen, maar vervolgens wel per seksuele handeling van hun dochter betaald willen krijgen, vind ik wel grappig.

Zoals de meeste pooiers hadden ze gouden bergen voor zich gezien, en hebben ze maar een habbekrats gekregen. Ik denk dat ze meer gaan overhouden aan een boekendeal die ze waarschijnlijk aangeboden gaan krijgen. Wat ik wel heel wonderlijk vind, is hoe weinig de media ervan opkijken dat de ouders flink willen cashen aan deze klucht. De pooierhoek zien ze in elk geval niet aan mensen die wat aan hun afhankelijke meisje willen verdienen.

In de media krijg je ongeveer wat je kon verwachten. Een site die prat gaat op "journalistiek" schrijft een kop dat de klanten maar één dag cel kregen, en dat is wel misleidend als je al die taakstraffen weglaat. Maar het gaat weer om de toon, en die is dat de klanten er maar makkelijk vanafkomen. Er kan weereens niet hard genoeg worden gestraft. De media staan helemaal aan de kant van het OM, en likken het verhaal op.

En dat terwijl ze op de eerste rang zaten om te zien hoe het OM een volksgericht opzette, en woeste dingen beweerde die ze later weer moesten intrekken. Volgens het Openbaar Ministerie is er "geen sprake geweest van ongeoorloofde druk" op de verdachten. "Daar zou de rechtbank -gelet op alle verweren- zeker iets over gezegd hebben en dat is niet gebeurd." Ontroerend hoe serieus het OM het oordeel van de rechter neemt als dat oordeel ze uitkomt.

Maar je hoeft maar eventjes te wachten, en er komt wel weer wat anders bovendrijven. De baas van de OvJ die zo publiciteitsgeil de hetze aanvoerde komt in de pers met een verhaaltje over dat hij het betreurt dat het allemaal zo uit de hand gelopen is door de spierballentaal van zijn OvJ. Daar wacht hij natuurlijk mee tot de zaak klaar is, en hij doet alsof het allemaal per ongeluk zo door de pers is opgeblazen, en vindt dat al heel veel verantwoordelijkheid nemen.

Natuurlijk beweert het OM dat de zelfmoorden niets temaken hadden met wat zij hadden verspreid aan dreigementen over schandpalen, afschilderen als pedo's, en monsterlijke verhalen maken waar die mannen zich in bevonden. Hij is heel snel met het wijzende vingertje naar de advocaten, die hadden dat maar moeten lijmen, want die zijn intiemer met de verdachte. Niets is ooit de schuld van het OM. Het ligt altijd aan een ander.

Hij is niet zo blij met de boude dreigementen van zijn OvJ, en vindt dat het niet bij het OM past. Volgens mij past het precies bij het OM, dat soort dingen doen ze al een poosje, en waar hij zo blij mee is, namelijk de maatschappelijke opschudding en het angst zaaien onder ouders, klanten en hotelmensen, is precies wat is bereikt door al die dreigementen over buiten het boekje gaan. Het is gewoon verantwoordelijkheid níét nemen.

Als je alle persuitjes van het OM naastelkaar legt, kom je veel gepoch en gebral tegen, wat geklaag dat er kritiek komt op hun handelen, maar van één ding wijken ze niet af, en dat is dat ze vooràl bezig zijn om een signaal af te geven. Het OM gaat de samenleving in de gewenste morele vorm slaan, met het recht als werktuig. Ze zijn knuppels in het hoenderhok aan het gooien. Ze willen angst aanjagen en mensen intimideren zodat ze niet meer hun gang gaan. En het is niet zomaar dat ze duidelijk maken dat je maar niet naar jong-maar-legaal moet zoeken.

Het past namelijk in de steeds preutsere en strengere seksuele moraal die het OM de afgelopen twintig jaar heeft ingevoerd. De zedenmeesters bij het OM zijn altijd natuurlijk al preuts en moralistisch geweest, maar ze hebben nu nationaal en internationaal de wind mee. Al jaren zijn ze bezig om prostitutie in zijn geheel met zoveel mogelijk middelen aan te pakken. En daarom willen ze steeds vagere delictsomschrijvingen, steeds lagere bewijslast, steeds meer bevoegdheden.

Niet alleen om ons en onze helpers en klanten te kunnen veroordelen. Vooral ook om ons aan te pakken door het gebruiken van die bevoegdheden. Het hele barrièremodel en de ketenaanpak zijn om ons weg te kunnen pesten en ons werk moeilijk te maken zonderdat daar een rechter aan te pas komt. Dat vindt het OM zijn taak, ze zien ons als een plaag die moet worden uitgeroeid, en als de wet dan "tekortschiet" pakken ze ons wel anders aan.

Dit is een zaakje zoals er veel zijn geweest. Er zijn altijd jonge starters geweest. Waar vroeger jonge starters voor zichzelf begonnen, is dat nu door het barrièremodel niet meer haalbaar, en moeten ze er pooiers voor zien te vinden. Dat levert natuurlijk dubbele ellende op, maar dat komt de verbiedertjes alleenmaar beter uit. Hoe meer ellende, hoe beter. De meisjes worden erdoor gestraft, en ze hebben meer moreel gelijk om nog harder op te treden.

Niemand, behalve misschien de advocaten voor de verdachten, maar in elk geval niet de pers, niet haar ouders, niet het OM, niet de rechter en niet de massa mensen die reacties schrijven op het nieuws, lijkt zich iets aan te trekken van wat Kimberly ècht vindt. Haar mening komt in de krant als een soort voorbeeld van hoe zij het niet zou snappen wat er aan de hand is. Ze heeft een rol, en die heeft ze te spelen, ookal moeten we haar opsluiten en lichamelijk dwingen. Ze moet haar kop houden en slachtoffer zijn.

Waar het uiteindelijk om gaat is enorm veel leed om een slachtofferloos misdrijf. Het stelt niks voor. De psychische impact van neuken voor geld is niet erger dan ander werk, en volgens wat ze zelfs maar durven te zeggen was er geen dwang. Dwang zou erg zijn. Seks voor geld is dat niet. Als wapen worden gebruikt door het OM, opgesloten worden in een hersenspoelclub, dat uit jouw naam voor je gesproken wordt alsof je al die ellende wil veroorzaken, ja. Dat is wel heel erg.

Het uitgangspunt is dat prostitutie iets verschrikkelijks is. De eerste stap was naar de pers stappen om het op te kloppen tot een verschrikkelijke misdaad. Prostitutie wordt gepresenteerd als verkrachting. Daar komt straf voor, ook al is er geen kwaadwil te bekennen. En als de klanten fors worden gestraft, de hoogste veroordeling in deze zaak was drie keer hoger dan de hoogste eerdere veroordeling voor dit soort dingen, klagen ze nog steeds dat het niet genoeg is. Een beetje makkelijk wegkomen heet dat dan.

In de vonnissen komt steeds het spreukje terug: De verdachte heeft door zijn handelen de lichamelijke integriteit en de psychische staat van de minderjarige in ernstige mate geschonden en bijgedragen aan het in stand houden van jeugdprostitutie. Dat geeft wel heel duidelijk aan hoe de rechter denkt over jongeren die seks voor geld hebben. Een soort iets wat "in stand gehouden" kan worden, en iets wat "schendt," ookal kan niemand je ooit uitleggen wat dat echt zou inhouden.

Daar wil ik het voor Valkenburg maar bij laten. Ik kan nog wel op allemaal kleine dingetjes doorgaan, en elk vonnis apart behandelen, maar ik denk dat ik het dan alleenmaar ondoorzichtiger zou maken. Ik vind het belangrijk om het niet alleen te laten bij wat de media je laten zien, maar om te laten zien dat dit een spektakel voor de buhne is, een circus waar het recht wordt gebruikt om de samenleving op te jutten. En dat dat niet hoort in een rechtsstaat.