Vechtsporten

Er is een bepaalde groep van ons die iets heeft met wapens en vechtsporten. Meer dan je zou verwachten. Ik liep ze altijd wel tegen het lijf. Het zijn meestal de actieve, sportieve meiden, die ook iets driftigs hebben. Meiden met geldingsdrang, en meiden die zich niet laten piepelen. En reken maar dat ze er klaar voor staan om op te treden als dat lijkt te gaan gebeuren. Die meiden kom je binnen de prostitutie flink meer tegen dan daarbuiten.

Je denkt makkelijk dat ze dat doen om hun eigen veiligheid te kunnen regelen, of omdat het gewoon nódig is, maar dat zijn gewoon smoesjes. Ook de lieve, zachtaardige meisjes die hun kat niet eens de baas kunnen, kunnen gewoon veilig werken. De echte reden is gewoon dat we veel vaker driftkikkers zijn, en driftige meiden kunnen maar beter zorgen dat ze iets hebben om op terug te vallen als hun grote mond problemen heeft gemaakt.

Dat wil niet zeggen dat het helemáál niet nodig is. Je hebt weliswaar het meeste aan een paar stevige jongens die je veiligheid doen, maar die staan ook niet naast het bed. Je moet in elk geval wel weten hoe je een agressieveling eventjes van je lijf houdt, en als je helemaal van hem af kan komen is dat extra handig natuurlijk! Je wordt bovendien veel beter in op tijd zien wat hij gaat doen, en dan kan je soms agressie helemaal voorkomen.

Ik heb goeie herinneringen aan gesprekken bij één van de clubs waar ik werkte, waar een paar haaibaaien zaten die nogal verschillende ideeën over vechtsporten hadden. Het was een paar keer raak, en dan ging de discussie best diep over hoe je het best als meid voor je eigen veiligheid kon zorgen. Ik praatte wel mee, maar ik was toch echt niet zo fanatiek als die andere meiden.

Zelf heb ik er ookwel wat mee. Ik ben geen Amazone, maar weerbaarheid heb ik toch wel leren waarderen bij mezelf. Daar ben ik een laatbloeier mee, want op school keerde ik letterlijk de andere wang toe als er werd gevochten. Ergens is dat jammer, want ik heb wel gemerkt dat kinderen die op school van zich af hebben leren slaan, later assertievere volwassenen worden. Achteraf leren om assertief te zijn is veel meer werk.

Mijn pa vond het maar niets dat ik me gewoon liet slaan. Ik was bang voor geweld, en ik vond agressie doodeng, ik kon er niet mee omgaan, en dat vond hij ongezond. Toen er een cursus zelfverdediging voor meisjes op school werd gegeven, moest ik erheen, ookal wou ik niet. Ik ging erheen, omdat mijn pa het wou, maar eigenlijk was ik een veeltegrote schijtlijster om zoiets te durven.

Het viel natuurlijk heel erg mee. Ik schopte wat tegen stootkussens, ik leerde keihard "nee" schreeuwen, en de leidster van de cursus was heel aardig tegen schijterige meisjes zoals ik. Achteraf had ik echt het gevoel dat ik kon vechten, en dat ik nu voor mezelf op kon komen. Dat gevoel duurde een weekje, en daarna zakte het toch weg. Ik kreeg op school daarna niet nog de kans om het uit te proberen, en dat was maar goed ook, denk ik.

Later, in de kraak, kreeg ik in mijn feministische periode ook weer de kans om iets van zelfverdediging te leren. We hadden net een lezing gehad over dat mannen helemaal niet sterker zijn dan vrouwen, maar dat ze alleen meer trainen, en wij hadden beslist om te gaan trainen om mannen te lijf te kunnen gaan. Het klinkt me nu genant in mijn oren, maar zo dachten we. Er was heel makkelijk geregeld om een training te gaan volgen.

In ons pand hadden we een trainer uitgenodigd, die ons elke week kwam trainen. Ze was een gestoord mens uit Engeland, die het netzo bekeek als wij. Ze had een indrukwekkend CV, waar ik nu wel mijn twijfels aan heb, maar we geloofden haar toen gewoon. We nodigden ook vrouwen uit om mee te komen trainen, en met hun bijdrages werd het voor ons gratis! Dat vonden we een overwinning op de mannenmaatschappij.

We kleedden ons aan in zwarte pakjes, deden een militair-achtige warming-up, en dan gingen we oefenen. De technieken waren allemaal manieren om zo te doen dat je de kans kreeg om een man in zijn ballen te slaan en schoppen. En als hij lag moest je nog een paar keer in zijn ballen schoppen, en dan tegen zijn hoofd. We hadden een hele agressieve instelling, we trainden om meteen zo'n vent in elkaar te slaan, zonder te waarschuwen. Er was een oefening waarbij je deed alsof je hem wel zijn zin wou geven om hem dichtbij genoeg te krijgen voor een kniestoot in zijn ballen.

Na de training gingen we wat drinken, en dan was er zo'n sfeer dat we hoopten dat er een man ons lastig zou komen vallen. Dat gebeurde natuurlijk nooit, en dat was maar goed ook. Ik weet niet wat er anders zou zijn gebeurd. We voelden ons als Rambo na zo'n training, en we dachten echt dat we elke vent aan zouden kunnen. Dat had heel erg uit de hand kunnen lopen, maar als we zo strak stonden waren we gelukkig duidelijk niet aantrekkelijk voor mannen.

Toen ik al een poosje bijna niet meer actief was bij de feministen had ik opeens, zomaar onverwacht, mijn training nodig. Ik was op klaarlichte dag door de stad aan het lopen, naar een station toe, en twee jongens duwden me plotseling tegen een muurtje en één deed een greep in mijn tas. Ik deed precies wat ik al die trainingen lang gedaan had, en zo hard dat ik mijn hand op een bepaalde manier gekneusd heb die ik nog een jaar heb gevoeld.

Het had geen resultaat. Ik heb zijn ballen niet geraakt, want aan dat stuk van de move kwam ik ook niet toe. De klappen die de man op de grond hadden moeten laten rollen deden heel weinig, ze pakten mijn telefoon en mijn beursje en holden weg. Ik was natuurlijk boos over dat ze me bestolen hadden, maar ik was nog veel erger geschokt over dat ik niet tegen ze op kon, en dat dat zo duidelijk was mislukt.

Later merkte ik ook nog wel op andere momenten dat het gewoon niet klopte wat ik had geleerd bij zelfverdediging. Wat ik op school en in de kraak leerde gaf me veel zelfvertrouwen, maar dat was onterecht. Ik ging er verkeerd van met risico's om, en er zijn veel betere manieren om je te verdedigen dan om te proberen een man zijn ballen kapot te schoppen. Het had heel lelijk af kunnen lopen.

Intussen weet ik wel beter. Mannen zijn heel veel sterker en harder dan vrouwen, dus als vrouw moet je echt heel goed weten wat je doet als je met een vent te maken hebt die niet luistert. En een vent die kan vechten, daar kan je als vrouw gewoon niets mee. Gelukkig zijn de meeste mannen nette mensen die je gewoon niets aan willen doen, en zit er in gezonde mannen een rem dat ze vrouwen veilig willen houden.

Tijdens mijn bordeeltijd heb ik veel geleerd van twee meiden die altijd meningsverschil hadden over welke vechtsporten nou het beste werken. Het werden interessante gesprekken. De ene zei dat jiu-jitsu het beste werkte, de andere, die ik eerder al C heb genoemd, was overtuigd van krav maga. Ze hebben me allebei weleens meegevraagd, en C kon me ooknog zover krijgen dat ik van mijn luie kont afkwam en het echt deed.

Ik heb dat één keertje gedaan, en die nacht werd ik wakker met zoveel pijn aan mijn polsen dat ik het nu nog weet. Ik kon niet meer in slaap komen, ook niet na ibuprofen. Krav maga is zogenaamd geschikt voor iedereen, maar ik sloopte mezelf daar zowat. Ik ben geen grote sportvrouw, ik sportte toen helemaal niet, en zelfs in mijn sportiefste tijden was ik geen krachtpatser. Maar mijn armen konden al dat geweld niet aan. Ik heb het maar gelaten.

Er waren ook meiden die vooral een grote mond hadden over zelfverdediging. Die hadden waarschijnlijk hetzelfde soort ervaring als ik, die hadden wat oefeningen gehad en dachten dat ze de Hulk waren. Die waren niet de vechtsportsters, maar meer de agressieve typetjes. Ze kwamen, vooràl als C niet in de buurt was, met heerlijk visserslatijn over de grote overwinningen op enorme bullebakken.

Die meiden nemen risico's omdat ze denken dat ze het wel aankunnen als puntje bij paaltje komt. En omdat je in het werk ècht niet zoveel geweld tegenkomt als iedereen denkt, kunnen ze die gedachte jaren vol blijven houden. Er zit dus wel verschil tussen die meiden en de driftkikkers die echt het liefst vechtmachines zouden zijn. Dat is wel belangrijk als je wil weten op wie je kan rekenen.

Vechtsporten zijn nuttig. Je bent alleen in mijn vak wel altijd een vrouw tegen een man, en daar kan je niet omheen. Je komt er niet met een paar technieken en wat attitude. Je moet krachttrainen, en dan nog moet je veel oefenen met harde sessies, want als je echt wat wil uithalen moet je héél hard ervoor kunnen gaan. En tegen een vent ben je dan nog niet zeker dat je hem van je af kan houden, want mannen zijn veel krachtiger dan wij.

Ookal heb je weinig kans om een vent knock out te slaan, toch is het belangrijk om te vechten als je wordt aangevallen. Zolang je vecht kan je nog een beetje sturen wat er gebeurt, en als je stopt met vechten geef je het helemaal aan je aanvaller. Je kan nog zorgen dat je hem van je lijf houdt tot er hulp komt, of tot je een wapen te pakken kan krijgen. Je moet er wel klaar voor zijn dat het kan gebeuren.

Als je door een man wordt aangevallen kan je je niet veroorloven om een eerlijk gevecht met hem te hebben. Je moet al je voordeel grijpen waar je het kan, en daar hoort ook bij dat je wapens gebruikt. Hij kan daar immers ook mee komen. En die meiden die iets hebben met vechtsporten, hebben dat ook vaak met wapens. Maar wapens zijn wel een ander verhaal, dat krijgt nog wel een eigen stukje.

Waar ik uiteindelijk mijn eigen manier mee vond, was wat lessen over wat echt belangrijk is van één van mijn beveiligers. Dat zijn tenminste dingen die ik ook echt kan dóén. Ik ben geen vechtjas, en ik zal dat ook nooit worden. Meiden die gek zijn op vechten kunnen genoeg trainen om nog resultaat te hebben, maar ik heb al die motivatie om zoveel te trainen en te lijden niet, en ik moet dus het gevecht maar ontwijken en trucs gebruiken.

Maar eerlijk gezegd heb je veel meer aan zorgvuldig je klanten kiezen. Je kan zo kieskeurig zijn dat je geen risicoklanten neemt, ookal moet je daarvoor wel soms principes over vooroordelen aan de kant zetten. Dan heb je geen vechtsport nodig. Ik heb in al die jaren, met al die duizenden klanten, nog nooit een gewelddadig type gehad die geen risicoklant was. Als ik zo selecteerde, was zelfverdediging ook nooit nodig geweest.

Ookal heb ik het niet vaak nodig gehad, en heb ik nog nooit met zelfverdedigingstechnieken echt een man eronder gekregen, toch doet het zijn werk. Want ik ben niet meer zo bang voor geweld. Ik weet beter waar ik op moet letten, en zelfs al word ik met bruut geweld geconfronteerd, ik weet altijd nog wat ik moet doen, om het zo goed mogelijk te overleven. En ik weet dat het allemaal niet het eind van de wereld is.

Ik weet waar mijn grenzen liggen. Die liggen niet waar ik zou willen, maar nu kan ik tenminste realistisch plannen wat ik moet doen bij geweld. En omdat ik weet waar ik aantoe ben, sta ik sterker. Ik kan brutaler zijn, en cooler blijven, dan ik anders zou kunnen. Dat heeft meer lastpakken afgeschrokken zonder een gevecht dan wat dan ook. Terècht zelfverzekerd zijn is de beste vechtkunst.