Loverboys ofzo

Het is een hele lange ontdekkingstocht geweest voor mij om me te verdiepen in hoe het nou echt werkt met pooiers. Je ziet het niet aan die magere stukjes die ik erover geschreven heb, dan lijkt het allemaal best simpel en logisch, maar ik moest heel veel dingen horen en begrijpen, en daarna nogeens horen, want de eerste keer had ik het nooit meteen al goed. Ik heb ook wel van mijn gelijk af moeten stappen, en dat vind ik best moeilijk, dat mogen jullie weten.

Oudere hoeren hebben me wel van die verweerde lachjes laten zien als ik helemaal verbaasd was over de dingen die ik leerde. Ik ben niet de eerste die deze lessen moest leren, en ik zal ook wel niet de laatste zijn die het allemaal moet leren begrijpen. Ik moest weer een stukje naïviteit en idealisme opgeven. Maar ik ben wel blij dat ik de essentie door kan geven. Leren hoe pooierrelaties werken, en hoe het allemaal werkt, ècht wèrkt voor mensen, dat viel niet mee.

Als ik terugkijk, had ik gewoon naar mijn door de wol geverfde kennissen moeten luisteren. Ik ken een paar hele goeie, ervaren, ouwe tophoeren, waar ik nog een groentje bij ben, en die hadden het achteraf gezien allemaal al door. Ik kreeg ook hele nuttige informatie en uitleg van anderen. Maar ik moest het voor mezelf zien. Ergens vond ik dat ook wel mijn verantwoordelijkheid. Anders kan ik hen beter laten schrijven, dat is dan wel eerlijker.

Ik ben onderweg ook een beetje kwijtgeraakt waar het nou om was begonnen. Ik wou laten zien dat de loverboyverhalen anders zaten, en daar had ik hele duidelijke ideeën over. Wel simpele ideeën, achteraf gezien. Ik dacht dat je echte loverboys had, die precies zo werkten als in de boekjes, en daarnaast dan nog een boel meiden die het wel een geil idee vonden en het een beetje alsof deden.

Nu heb ik een boel nieuwe kennis, en die geeft me niet dat ik eerlijk kan vol blijven houden wat ik toen dacht, en waar het me om begonnen was. Ik wil niet meer zeggen wat ik toen wou zeggen, want dàt is niet waar. Met wat ik allemaal geleerd heb ben ik bij een heel nieuw idee over de achtergrond en hoe het ontstaat gekomen. Ik heb een hoop achtergrond uit te leggen, en het werkt helemaal niet zoals ik dacht. Maar toch wordt mijn conclusie en mijn boodschap niet heel anders. Gek hoe dat gaat.

Als je dit stukje gaat lezen, is het belangrijk dat je eerder mijn stukjes over pooierrelaties, zachte pooiers en het ontstaan van pooiers hebt gelezen. Ik kan niet alles opnieuw uit gaan leggen, dat begrijp je wel.

Toen ik de afgelopen maanden, iets meer dan een jaar eigenlijk, langzaam begon te ontdekken hoe het nou werkt met zachte pooiers, ben ik die meiden die daarvoor gaan steeds minder gaan zien als domme kipjes die niet doorhadden dat ze misbruik van zich lieten maken, en steeds meer als meiden die een keus maakten. Dat is niet een keus waar ik gelukkig mee zou zijn, maar zij wel. En het is waar, soms hebben ze dingen waar ik jaloers op kan zijn.

Ik ben die meiden gaan waarderen toen ik ze ging begrijpen. Ik kan wel zien dat er een soortvan kracht inzit. Ze willen liever die vreemde, manipulatieve, soms destruktieve relatie dan eenzaam sippen terwijl de wereld op ze kotst. Ik had altijd gedacht dat ze hun trots moesten inleveren, maar eigenlijk zitten er best veel trotse meiden tussen die het liever zo doen dan aan te moeten schuiven bij een samenleving die ze niet wil.

Dat heeft me wel veel twijfels gegeven over mijn ideeën over loverboymeiden. Zag ik die dan ook verkeerd? Dus daar ben ik heel veel naar op zoek gegaan. Dat was nog eens veel lastiger dan pooiermeiden. Dat heeft dus ook weer maanden en maanden geduurd, zelfs met al die nieuwe achtergronden waardoor het makkelijker was geworden om met pooiermeiden te praten. En ik vond wéér iets wat anders was dan ik verwachtte.

Je moet weten dat ik altijd had gedacht dat pooiers en loverboys van hetzelfde laken een pak waren. En dezelfde simpele ideeën die ik had over gewone pooiers, dat die ook klopten voor de loverboys. En dat heb ik moeten laten gaan. Pas sinds best kort. Het is pas sinds de laatste warme zomerdagen dat ik er anders naar kijk. Toen het voor me begon te passen had ik er al een stukje over geschreven, maar dat is toch maar in de kast verdwenen. Het was nog zéker niet zeker genoeg.

Over loverboymeiden leren is veel moeilijker dan over pooiermeiden leren. Pooiermeiden zijn soms best bereid om eerlijk te zijn over hoe het echt gewerkt heeft, maar loverboymeiden niet. Daar moet je met veel moeite door ingewikkelde leugenverhalen heen om te komen bij hoe het echt is, en ze hebben altijd hun slachtofferschulpje om in te kruipen. Loverboymeiden die later nogeens eerlijk willen praten zijn zeldzaam, maar ze konden me wel leren hoe ik uit de minder gewillige meiden nog wat waarheid kon krijgen.

Maar het allerlastigste was gewoon dat ze er nietzoveel zijn. Het is een heel zeldzaam iets. Je kan zó pooiermeiden vinden, maar loverboymeiden moet je via-via vinden. De getallen waar Dettmeijer mee komt zijn danook van bezorgde ouders, vooral vaders, die hun dochter die met jongens uithangt snel een "loverboy-probleem" noemen en naar de hulpverlening stappen. Die turft wel braaf.

Het is namelijk weereens ingewikkelder. Ik kan er ook niets aan doen jongens, ik ga weer onderscheid maken. Je hebt namelijk loverboymeiden die echt in een loverboyrelatie verwikkeld raken, maar je hebt ook flink wat meiden die een loverboy gewoon gebruiken als opstapje, of die alleen maar zèggen dat ze een loverboy hebben. En dan heb je ook nog de argeloze meiden die niet zien dat ze een profiteur aan de haak hebben geslagen.

Die laatste soort meiden, daar was A een voorbeeld van. Ik heb meer van die verhalen gehoord. Ik heb er niet mee gepraat, ze zijn heel zeldzaam, en de relatie gaat nooit lang goed. Volgens mijn definitie van pooier is dat dus géén pooiergeval. Hij is de baas niet, het is háár initiatief. Hij hangt gewoon als een parasiet aan haar, en doet een beetje lief afentoe, maar hij gaat niet zo samen met haar als je bij een pooierrelatie wel ziet.

In de gevallen waar ik van heb gehoord heb je danook géén dwang, géén geweld, en zelfs geen manipulatie behalve dat hij nietzo betrokken en verliefd is als hij zegt. Hij doet alsof voor het geld. De loverboyfantasie zit er niet aan, en zij werkt gewoon vrijwillig. Zij heeft de touwtjes in handen op haar werk, en hij houdt zich wel koest. Als hij te hebberig wordt, weet hij ook wel dat hij de kip met de gouden eieren slacht. En zij wil het ook niet anders zien. Dat is dom.

Als je een meid hebt die alleen maar doet alsof ze een loverboy heeft, is het vaak een jonge meid die geen zin heeft in geregistreerd staan, op zichzelf werkt, en pas als ze wordt gepakt over de brug komt met het bekende verhaaltje. Hoe handig ze zijn verschilt wel, er zijn er nogal wat die dan in de hulpverlening verstrikt raken, maar handige meiden glippen zo telkens door de mazen heen omdat ze weten hoe het spelletje werkt.

Maar je hebt ze dus ook waarbij het wel om pooiers gaat. Ik kwam verschillende meiden tegen die loverboytypes erg handig vonden om op hun eigen benen te komen. Dat waren meiden met weinig kansen van huis uit, die wel wisten dat ze nog niet de vaardigheden hadden om meteen al op zichzelf te kunnen leven, en een jaartje of een half jaartje loverboy wel konden gebruiken voor ze hem dumpten en voor zichzelf gingen.

Die meiden kan ik wel begrijpen. Ze zochten meer een beschermer, en iemand met een warm bed, en een leraar, dan een relatie. Dat was meer op de manier van de harde pooier dan de zachte. En de meeste waren meer nieuwsgierig en wouden graag leren, en vonden een loverboy ideaal. Ze namen hem bij de neus, en lieten zich natuurlijk ook leven, want als jonge meid hou je nooit alle touwtjes in handen, maar ze gingen voor een leertraject.

Meiden die echt in het loverboy-gebeuren doken, die deden het niet om ergens te komen, maar die gingen gewoon voor die rol in het loverboygebeuren. Dat was keer op keer hetzelfde. Een "alleen op de wereld" gevoel, jezelf zalig zielig voelen, iets doen waarvan je weet dat mensen geschokt zijn over hoe erg een slachtoffer je wel niet bent, en intussen wel status bij je kleine sociale kring, cash, en veel pik. Je leeft in een bakvisfantasie, en als het mis mocht gaan heb je geen schuld. Dan kan je zo weer terug je oude leventje in. Zelfs als je bekent is dat een kick. En mensen hebben respect en aandacht voor slachtoffers.

Het grote verschil, waar het anders is tussen een pooiermeid en een loverboymeid, is dat pooiermeiden zelf hun verantwoordelijkheid nemen, en loverboymeiden juist niet. Dat gaat heel diep, en het zit er vanaf het begin in. Het is een hele andere insteek van omgaan met je pooier. Ook de meiden die hun loverboy als opstapje namen, hadden heel duidelijk dat hij de verantwoordelijkheid moest nemen. Dat was voor die meiden meestal de belangrijkste taak van die vent.

In het stukje over zachte pooiers schrijf ik over pooiermeiden. Die zoeken dat "samen," die willen dat "wij tegen de wereld," en die nemen hun verantwoordelijkheid voor hun stuk van de relatie. Ze bekommeren zich misschien vooral om hun pooier als pooier, en niet als vollédig mens, maar ze hebben wel waardering voor hem, ze geven ergens best om hem. Ook als man, als persoon. Bij loverboymeiden hoef je dat niet te verwachten.

Loverboymeiden leggen àl de verantwoordelijkheid bij hem neer. Ze zijn nergens schuldig aan, want die grote boef dwingt ze. En ze zijn krengetjes totdat hij ze dwingt naar waar ze heen willen worden gedwongen. Die loverboy is voor hen geen echt mens, maar een karikatuur die het allemaal lekker zwart-wit maakt. Als ze hem zwaar moeten beschadigen, bijvoorbeeld door hem te beschuldigen, doen ze dat zonder spijt en zonder medelijden. Omdat ze hem niet als mens zien. Dat kwam iedere keer terug.

Het is voor mij nooit helemaal duidelijk geworden of het nou echt altijd moet gebeuren, dat die loverboy ze dwingt naar wat ze gedwongen willen hebben, of dat het genoeg is dat ze zichzelf dat verhaaltje kunnen vertellen. Ik denk dat het niet nódig is, maar dat het wel iets van heel veel waarde is. Maar daar ben ik niet helemaal naar doorgedrongen. Het probleem van iemand die een verhaal probeert te leven is dat dat verhaal met de werkelijkheid zo wordt samengeklutst, dat je nooit meer helemaal kan zien wat nou echt is en wat niet. Vooral met motivaties, de feiten over wie wat dééd kan je soms nog wel terugvinden.

Het beeld van de loverboymeid die eigenlijk een soortvan verlegen, beïnvloedbaar meisje is, ben ik niet tegengekomen. Het waren allemaal diva's. En diva's die soms wel verlegen speelden, maar je nooit echt overtuigden. In al die meiden zat ookwel wat rellerigs. Soms diva's die intussen wel zich vaak genoeg gestoten hadden om er nu voor op te passen, en soms diva's die nu wat meer volwassen waren geworden, maar altijd dat ego en die zucht voor drama.

Je kon meteen merken welke meiden wel en niet met de hulpverlening te maken hadden gehad. De hulpverleningsmeiden kwamen met de verhaaltjes waar we allemaal wel aan gewend zijn. De niet-hulpverleningsmeisjes hadden veel gekkere verhalen nog, die echt verder gingen dan wat een hulpverlener nog zou geloven. Er was een meisje dat zwoer dat haar loverboy haar vingers had afgesneden, en dat ze die zelf met haar eigen haar weer had aangenaaid. Dat zou je niet horen van een gecoacht meisje.

De gecoachte meiden vonden het verhaal wel snel dik genoeg. Als je vroeg waarom ze zich zo onlogisch hadden gedragen, dan kwamen ze makkelijk met dingen als "dat is dan gewoon zo, dat kan je je niet voorstellen," of "ik was gewoon zo verliefd, dat leek heel gewoon," of "ik was bang, ik kon niet meer nadenken." Ze zijn gewend dat er dan niet wordt doorgevraagd, en het was een hele schok als ik dan rustig daar wat in begon te prikken.

Aan de andere kant waren de meiden die nooit door de hulpverlening te pakken waren genomen, veel creatiever. Ze hadden óveral meteen een reden voor. En die redenen werden met elk laagje gekker. Ze werden in hun verhaal dan ook steeds belangrijker. En specialer. Dat ging tot bovennatuurlijke gaven toe. Het deed me soms een beetje denken aan "Echte mannen eten geen kaas," de schrijfster daarvan zegt ook een leidinggevende in een groot maffianetwerk te zijn geweest als jonge tiener.

Het was niet moeilijk om iedere keer die meiden zich te laten verpraten. Dat zou de politie ook eens moeten leren. Ze laten praten over wat er nou echt speelde, de èchte reden die ze voor dingen hadden, dat bleek heel veel moeilijker te zijn. Ik denk dat dat ook kwam omdat ze het wel doen, en ook hun manipulatieve maniertjes gebruiken om het gedaan te krijgen, maar eigenlijk zichzelf nietzogoed snappen.

Ik merkte ookwel dat loverboy-meiden veel makkelijker naar de politie stappen als iets ze niet bevalt. De pooiermeiden namen hun eigen verantwoordelijkheid veel meer, en zochten gewoon een ander, maar een loverboy moest voor een afgebroken relatie worden gestraft. Of misschien eigenlijk gestalkt. Want het steekt vooral als de loverboy meer aandacht voor een ander heeft dan voor haar.

Zachte pooiers ontstaan meestal in een zachte pooierrelatie. Daarna blijven ze wel pooier. Diezelfde kick proberen ze vaak wel terug te vinden. Nou ja, eigenlijk weet ik niet of het "vaak" is. Ik krijg alleen dat gevoel. Dus neem dit paragraafje niet te letterlijk. Maar ik heb het verhaal wel vaak gehoord. En die loverboymeiden maken hun pooiers niet zelf, die zoeken er juist één met een beetje ervaring.

Bij elk van die meisjes die ik heb gesproken heb ik dat er wel uitgekregen. Ze zochten een pooiertype, die hen in die slachtofferrol kon laten zwelgen. En als de loverboy liever het meisje voor zichzelf hield, dan was het mis. Dan zochten ze wel een ander die ze wèl in de prostitutie zou dwingen. Daar gingen ze niet over onderhandelen, want het moest zijn initiatief zijn. Het was zijn verantwoordelijkheid.

Het was ook heel bijzonder om te ontdekken dat die meiden hun loverboys eigenlijk helemaal niet goed kenden. Pooiermeiden kennen hun pooier meestal door en door. Loverboymeiden, die wisten eigenlijk niets van hun loverboy. Niet wat hij nou belangrijk vond, hoe hij zich voelde, of zelfs hoe je hem het beste kon benaderen. Ze behandelden hem niet eens als mens. En dat is juist het omgekeerde van pooiermeiden.

Ze gingen vooral voor jongere jongens, twintigers. Niet alleen omdat ze die natuurlijk aantrekkelijker vinden als ze zelf niet te oud zijn, maar ook omdat die simpeler te manipuleren zijn. En minder gevaarlijk, want een volwassen vent kan je manipulatiespelletjes makkelijker omdraaien. Een pooier van veertig gaat nadenken, maar een jochie van twintig denkt alleen met zijn pik. Ze gingen echt niet op zoek naar een uitdaging.

Het is natuurlijk een heel ander verhaal dan wat ze vertellen. Maar daar gaat het ook een beetje om. Ze hebben achter de schermen een relatie van een krijsend krengetje dat het leven van haar partner een hel maakt als hij zijn rol niet speelt, en als hij dat wel doet vallen ze in het rolletje van het gefolterde prinsesje. Het enige wat hij eraan heeft is het inkomen en dat hij een vechtrelatie heeft. En er zijn mannen die dat heet vinden.

Ik dacht vroeger dat het domme meiden waren, die niet uit de greep van hun loverboy kropen omdat ze het teveel moeite vonden. Maar dat klopte niet. Die meiden gaan er juist naar op zoek, en ze doen soms bestwel veel moeite om die loverboy te krijgen. Of eigenlijk, om het loverboymeisje te zijn, want hij is alleen maar een hulpstuk.

Er zijn wel meiden die te dom zijn om een loverboy te houden, maar die heb ik niet gesproken. Ik hoorde er wel van via de meiden. Zwakke meisjes die de loverboy niet onder de duim houden, of het niet eens proberen, die hebben geen kans om het goed te laten verlopen. Die houden het niet in de hand, en dan loopt het natuurlijk meteen mis. Die relaties duurden kort en eindigden in tranen.

Van de loverboys kreeg ik geen hoogte. Ik heb er geen gevonden die wou praten, en de meiden hadden nooit genoeg interesse in zo'n vent gehad om me echt een beeld te geven van wat er nou in die mannen zat. Ik hoorde alleen maar van loverboys die op een avond opeens niet meer thuiskomen, en hun telefoon hebben weggedaan. Of een boy die zich steeds verder doodzoop. Alleen dat soort extremen vielen op.

Nou ja, ik kan wel lijsten indrukken blijven schrijven, maar ik denk dat het beter is om wat conclusies neer te zetten. Pooiermeiden gaan een relatie aan met een vent, en die is al een pooier of ze veranderen hem in een pooier. Dat gaat met verleiding en met het opzoeken van een man die daar wel naar verleid kan worden. Het is een geven en nemen. Ze geven om elkaar. Het is een ongelijke relatie, maar ze gaan er allebei in.

In loverboyrelaties is het meer het verwezenlijken van een bakvissenfantasie, en gaat het alleen om haar. De aandacht gaat maar naar één kant. Het is veelmeer nep. Ze wìllen het ook veel meer nep, want een echte harde dominante pooier zoals bij pooiermeiden is moeilijker te sturen en toch wel heel eng. Het moet heel wat lijken, maar ze kunnen niet op tegen een echte vent. Ze willen weer niet de lasten, maar wel de lusten.

Zij gebruikt hem om nergens verantwoordelijkheid voor te hoeven hebben, en hij moet maar gelijmd blijven door het geld. Die meiden verdienen slecht, met zo'n houding, dus dat is niet veel geld ook. De bedragen die ze beweren voor die loverboys te verdienen geloofde ik al niet, maar het blijkt nog minder te zijn dan ik dacht. Bij die paartjes bleek het meeste geld toch nog van de UWV te komen.

Het is zwaar voor die mannen. Als ze zijn geschapen als pooier, en ze zijn op zoek naar weer zoiets, dan vinden ze niet wat ze zoeken als ze iemands loverboy zijn. Dat is allemaal nep, en eigenlijk worden ze hartenloos gebruikt. De echte pooiertypes zie je dus ook niet dit soort werk doen. De meeste loverboys die een beetje blijven, zijn de kerels die het allemaal eigenlijk één grote grap vinden. En dat knaagt dan weer aan het meisje, want in je eentje een fantasie beleven is veel moeilijker, en daar ging het nou net om.

Ik durf dit te zeggen om twee redenen. Omdat ik heel hard gezocht heb, en toch niets kon vinden wat me iets anders liet zien. Maar ook omdat vanaf het begin je al moet twijfelen aan die loverboyverhalen. Ze passen zo mooi op de ansichtkaart die we van het wereldje hebben, dus we denken niet na. Want als je denkt, dan zie je dat het allemaal toch niet zo realistisch is. Maar daar komt binnenkort een heel eigen stukje over. Waarschijnlijk wel meerdere.

Je merkt het ook als je met die meiden praat. Ze zijn gewend dat ze onvoorwaardelijk worden geloofd. Praten met iemand die wat weet van de prostitutie vinden ze al heel intimiderend, praten met iemand die wat weet van pooiers is nog erger. Je kan soms letterlijk de schok zien. Vooral als je onthult dat je zelf ook hoer bent, zodat smoesjes die met het wereldje te maken hebben, niet gaan werken.

Loverboys hoef ik niet. Maar ik vind ze eerder dom dan slecht. Natuurlijk trekt het mannetjes aan die wel denken dat ze een slaatje eruit zullen slaan, maar dan zitten ze wel aan die diva vast. Hoeveel je ook kan hebben tegen een vent die geld verdient met een meid in een slavinnenfantasietje, waarvan we ze nu allemaal beschuldigen en voor veroordelen gaat echt veeltever. De bakvissenfantasie heeft zelfs een vast plekje in de rechtszaal gekregen.

Zo'n loverboymeisje is haar fantasie aan het uitleven. En heel Nederland fantaseert met haar mee. En daar zou ik alleen maar een beetje om lachen, als die fantasieën niet werden gebruikt om onrecht mee te rechtvaardigen. Het onrecht op kleine schaal, dat die loverboys als ze worden opgeofferd, afgedankt of afgestraft door hun krengetje monsterlijke straffen krijgen, maar ook op grote schaal, omdat het een plaatje is dat op alle sekswerkers wordt gebruikt als pasvorm.