Antwoord op: Schulden afbetalen

Als je zoals ik veel met hoeren praat, en je vraagt ze eens waarom ze met het werk begonnen zijn, krijg je meestal één van twee antwoorden: "Ik ben er een beetje ingerold" of "Ik had schulden en die moest ik afbetalen." De tweede daarvan ga ik vandaag eens onderhanden nemen. Het is er namelijk één die veeltemakkelijk wordt gebruikt, en die door onderzoekers en vooral de verbiedertjes graag wordt geïnterpreteerd als een soort "moeten."

Het idee is al heel oud. In de negentiende eeuw kon je nog echt verhongeren als je niemand had om voor je te zorgen als vrouw, en kon je voor schulden naar de gevangenis. Dan had je geen keus, en moest je wel iets te werken vinden. Er was nietzoveel waar je ècht geld mee kon verdienen, behalve prostitutie. Tenminste, als het waar is wat ze toen schreven. Want ik sla ze niet echt hoger aan dan wat je nu in de boeken en kranten ziet.

Nu is het idee ietsje anders. Ze gaan er nog steeds vanuit dat als je schulden hebt dat je dan geen keus hebt, en voor het grofste geldverdienen móét gaan. Ze gaan er stilletjes voorbij dat voor veel mensen met schulden dat helemaal niet wáár is, en dat die juist in de bijstand blijven zitten terwijl de schuldhulpverlening loopt. Het heeft toch geen zin om te gaan werken, want het extra geld gaat meteen in je schulden zitten, denken die.

Je hebt ook dus best andere mogelijkheden om van schulden af te komen, of ermee te leven. Een schuld dwingt je niet tot geld verdienen, en helemáál niet tot hoererij. Geen bank die je sommeert om achter het raam te gaan staan als je je betalingen niet kan voldoen. De meeste mensen zien het niet eens als een manier die voor ze openstaat. Er is vanaf de helemaal niemand druk om te gaan hoeren.

Het is ook niet alsof hoererij een bétere manier is om van schulden af te komen. Vroeger was het makkelijk veel geld verdienen, maar de laatste jaren is het geen vetpot meer. En het wordt ook niet beter. Er zijn veel banen die beter verdienen, en voor mensen die niet gemotiveerd zijn is het lonender om achter de kassa te gaan zitten dan achter het raam. Want hoererij is wèrk.

Je ziet wel, schulden betalen is een hele vreemde om als reden te hebben te zijn gaan hoeren. En als je na gaat vragen, kom je er in bijna alle gevallen ook achter dat het gewoon niet zo zit. Zelfs als het wel het eerste was wat ze zei. Het antwoord is dus dat het een ongeloofwaardige reden is, die veel te makkelijk wordt geloofd.

Ik vroeg me wel af hoe dat dan kwam, dat het zo'n populair antwoord is. En meestal komt er dan, als je wat kritisch doorvraagt, uit dat mensen het makkelijker van je acceptéren dat je hoert voor schulden, dan als je ze de èchte reden vertelt. Want dat vinden ze meestal niet genóég om voor te gaan hoeren. Zeg dat je schulden had, en je bent van al dat onbegrip af.

Je hoeft dus minder uit te leggen. Je zit immers al in wat ze verwachten, en iemands eigen vooroordelen hoef je nooit aan ze uit te leggen. Bovendien is het een hele makkelijke leugen, die niemand raar vindt. En het klinkt alsof je iets is overkomen, waar jij nu de zware verantwoordelijkheid voor opneemt, dus het klinkt reuze goed en edel van je om het zo te hebben gedaan. In ieder geval kijken ze niet nog méér op je neer.

Langzaamaan ben ik het schuldenverhaal gaan zien als een teken dat je goed op moet letten, want je wordt door mensen met dat verhaal over wel meer belazerd. Patricia Perquin had het destijds ook als reden in haar leugenboekje gezet. Dat had al een teken aan de wand moeten zijn. Als een hoer dat tegen mij zegt, weet ik dat het tijd is om eens met een kopje koffie met haar te gaan zitten, en eens rustig door te vragen over wat er nou ècht achterzit. Want dat is meestal veel interessanter.