Pensioen

Door te studeren ben ik ontwikkelder geworden. Nou ja, vooral door de studie die ik als laatste ben begonnen, want mijn eerdere opleidingen hebben dat eigenlijk helemaal niet met me gedaan. Maar ik merk van mijn laatste studie dat ik er veel ontwikkelder van ben geworden. Ik ben van veelmeer dingen iets gaan snàppen, ik ben veelmeer gaan herkennen wat er nou gebeurt in de wereld. Ook ver buiten mijn studiegebiedje.

Waar al die ontwikkeling zich nogsteeds niet laat merken is als ik ga zitten met een geldmannetje. Ik moet weer een nieuw stukje schrijven over mijn geldmannetje, maar dat kan ik even nog niet doen. Ik moet niet alleen op mijn eigen privacy letten, maar ook die van hem. Hoeren helpen hun verplichtingen van de overheid te voldoen is nog niet strafbaar, maar er is al wetgeving voor in de maak, en het OM loopt daar graag op vooruit.

Geldmannetjes ga ik waarschijnlijk voor altijd nodighebben. Ik ben met heel veel dingen helemaal zelfstandig, maar als het gaat om het doolhof dat belasting- en bedrijfswetgeving heet, ben ik helemaal verloren. Ooit heb ik er veel werk van gemaakt om het te begrijpen, maar dat heb ik gefrustreerd opgegeven toen het jaar daarna de regels weer veranderden. Met een ingewikkelde overgangsregeling natuurlijk. Terwijl ik nog steeds de logica niet had gevonden in die oude regels.

De regels wéten is al lastig, want het staat niet allemaal bijelkaar. En je moet de regels van volgend jaar, èn de series regels van vorige jaren, èn de overgangsregels allemaal bijelkaarzoeken. En dan ooknog allemaal uitzonderingen, uitspraken van rechters, hou maar op. Want als je die allemaal kent, en allemaal doorgewerkt hebt, ontdek je dat die regels heel hard voor jou zijn, maar niet heel hard voor de instanties. Die wijken links en rechts af, als ze er zin in hebben.

Geldmannetjes kunnen akkoordjes maken. Dat vinden de ambtenaren niet alleen acceptabel, ze vinden het gewoon fijn. Want die verzuipen óók in de stortvloed van regeltjes. Het op een akkoordje gooien werkt voor iedereen beter dan je proberen aan zoveel regeltjes te houden dat je door de bomen het bos niet meer ziet. De instanties beloven niet op elke slak zout te leggen en je je eraf te laten maken met een bepaald bedrag, en je geldmannetje belooft niet elke regel uit te spellen om de laatste cent voor jou eruit te persen. Iedereen blij.

Als je dat zèlf probeert kan je erop rekenen dat je door de wringer wordt gehaald. Dan is het geen zakelijk voorstel zoals met een geldmannetje, dan is het de instantie die wel tegen jou gaat zeggen hoe het ìs, en jij die tegen de instantie aan het liegen bent met het wetboek in je hand. Dan ben jij een kriminele fraudeur. Ook als precies diezelfde "konstruktie" wèl zou werken als je geldmannetje het voorstelt. Ik heb het intussen wel genoeg gezien.

Sindskort heb ik ook gezien dat wat de regels zijn, of waar je je aan moet houden tenminste, afhangt van welk geldmannetje je hebt. Voor verschillende geldmannetjes gelden kennelijk verschillende regels, en verschillende geldmannetjes hebben verschillende konstrukties die ze kunnen laten werken. De konstrukties van de ene kan je lang niet altijd meenemen naar de volgende. Het verschil is vaak subtiel, maar telt wel flink.

Dus ik heb een geldmannetje nodig die voor mij kan snappen wat er belangrijk is in het oerwoud van regeltjes, die voor mij kan plannen zodat ik niet over een paar jaar tegen enorme heffingen oploop, en die voor mij dealtjes kan sluiten. Want die dealtjes krijg ik als partikulier niet. En als ex-hoer, want dat denkt de Belastingdienst dat ik ben, al helemaal niet. Ik ben wel door de wol geverfd, en ik doe het zo al tientallen jaren.

En nogsteeds heb ik dat ik bij elk bezoek aan mijn geldmannetje de eerste tien minuten keihard worstel om te snappen wat hij zegt en waar het over gaat, en dat ik daarna als een soort baars met open mond voor me uit zit te staren terwijl er niets meer doordringt in mijn kop, die wel vol natte watten lijkt te zitten. En achteraf willen ze dan beslissingen van je.

Dus ik zat weer op een kantoortje van een geldmannetje, en ik probeerde die natte watten uit mijn hoofd te schudden, want het ging over mijn pensioen. Ik ben altijd heel goed met mijn pensioen geweest, want het geldmannetje waar ik heel lang bij zat vond dat heel belangrijk. Ik heb wat pensioen uit hard werken van vroeger meegenomen, ik heb opvallend veel pensioen opgebouwd toen ik junior manager was, vervolgens bouwde ik achter de ramen en in de clubs níéts op, en heb ik het meeste opgebouwd in de thuisontvangst.

Je pensioen is belangrijk. Vooral als je kinderen hebt die je nadat je stopt met werken nog overeind gehouden moeten worden. Dat hebben we wel gezien, dat wordt generatie na generatie belangrijker. Het kan dat als de boomers omvallen er eindelijk een verandering in de kultuur komt van de kosten op je kleinkinderen laden, maar ik zie het nogwel gebeuren dat elke volgende generatie vindt dat ze al een keer verneukt zijn, en dat de volgende generatie het maar op moet lossen.

Elke regering neemt flinke leningen om zijn uitgaves te betalen zonder de burger boos te maken met hoge belastingen. Geld lenen kost geld, maar bij de regering is het belangrijke punt dan dat het lenen de regering ven nu geld oplevert, en pas geld kost als er iemand anders op het pluche zit. Maar zoals je bij maatschappijleer geleerd krijgt, dat zit wel goed zolang de economie maar blijft groeien.

De reden dat elke politieke partij altijd superbelangrijk vindt dat de economie blijft groeien, is omdat ze die groei nodig gaan hebben om hun uitgaven van nu te dekken. De lening van nu moet door je kids en je kleinkinderen betaald gaan worden, dus die kunnen maar beter goed in de slappe was zitten. Niet omdat het anders zo lullig is voor je kleinkinderen, maar omdat je obligaties veel moeilijker te verkopen worden als mensen gaan denken dat je kleinkinderen het niet terug gaan kunnen betalen.

Natuurlijk hoeft dat niet te zijn doordat je kleinkinderen zo rijk zijn, het kunnen er ook gewoon véél zijn. Zolang er maar genoeg geld bijelkaar is. Dat is de reden dat er de hele tijd zo bezorgd wordt gedaan over dat er te weinig baby's worden geboren, en dat de bevolking van nature krimpt. Ouders krijgen niet meer kinderen dan ze een waardige toekomst kunnen bieden met hun inkomen, en dat zijn er niet veel. Niet genoeg om de leningen te kunnen dragen.

Dan is één oplossing om arbeiders, die bereid zijn voor weinig te werken en later rijk worden en veel gaan afdragen, uit het buitenland binnen te halen. Dat werkt goed voor de werkgevers die die goedkope krachten tijdens hun eerste jaren flink uitwringen, maar nietzogoed voor de hele economie, als die mensen hun dure ouderenjaren hier doorbrengen zonder veel de kas te spekken. Dus dat moet weer opgelost worden met méér goedkope gastarbeiders die we uit kunnen buiten.

Je houdt dus het probleem dat je kosten naar je kleinkinderen schuiven leuk is voor jou, maar niet voor je kleinkinderen. En je voelt dat natuurlijk wel als je de kleinkinderen bent van de boomergeneratie, die dat op de grootste schaal heeft gedaan. Er wordt hard gewerkt door de mensen van nu, maar een flink stuk van wat we produceren gaat naar het verleden, om daar de vorige generaties te financieren. En wij lenen nu weer op kosten van onze kleinkinderen. Zo rollen we het als een sneeuwbal de toekomst in.

Zo'n pyramidespel is niet houdbaar, en je kan je afvragen wanneer het spel uit is. Ja, het wordt gedaan door de overheid, dus het kan veel langer lopen dan als een snelle zakenman het doet, maar het kan niet voor altijd goedgaan. En je moet dus zelf ervoor zorgen dat je je schaapjes op het droge hebt later. Daarom wil je een goed pensioen, in een eigen potje, waar je later van rond kan komen.

Mensen leggen geld in hun pensioenfonds in. Daar heeft de regering al verschillende keren uit gegrist, maar dat is niet vol te houden. Bovendien is het probleem daarmee niet kleiner geworden, want de pensioenfondsen kunnen nu al eigenlijk niet hun uitkeringen op peil houden zonder in te vreten op hun reserves, die ze eigenlijk nogsteeds op aan het bouwen zouden moeten zijn.

Dus de mensen willen geld naar voren schuiven voor hun kinderen en kleinkinderen, en de regering wil dat ze het later hebben zodat ze er nu op kunnen lenen. Maar de regering wil ook dat de mensen het nu breed genoeg hebben zodat die kinderen er kunnen kómen, en de regering wil niet op hoeven draaien voor mensen die klem komen te zitten op de arbeidsmarkt, met alle afbraak van de loondienst.

En de overheid heeft nu dus onderkend dat je je pensioen niet alleen nodig gaat hebben om je kinderen overeind te houden, maar dat bestwel wat mensen wat ze in hun pensioen zouden willen inleggen nu gebruiken om zichzelf terwijl ze nog werken overeind te houden. Dus de overheid heeft regels versoepeld, waardoor je makkelijker je pensioen bij kan spijkeren terwijl je nog niet met pensioen bent. Daar is juichend een wet voor veranderd.

Mijn geldmannetje legde me uit dat dat de grootste verandering was. En hij drukte me op mijn hart dat het een heel erg slecht idee is, als ik denk dat ik ouder dan zeventig ga worden, om in te vreten op mijn pensioenpot. Pensioen is een manier om je leven te kunnen blijven leven als je niet meer werkt, op geld waar je de belasting op uitgesteld hebt. Dat scheelt nogal veel. Vooral als je er intussen mee mag beleggen, wat die pensioenfondsen dus voor je doen.

Gelukkig zijn de meeste mensen stilletjes pensioen aan het opbouwen. Als je in loondienst bent, moet bijna altijd je werkgever voor een pensioenvoorziening zorgen. Dat bouwt lekker op, en wat nu van je loon wordt ingehouden, blijft buiten de klauwen van de Belastingdienst. Dat wordt dan nogwel een keer belast als je het uitgekeerd krijgt, en dan mag je de lagere schalen van dàn nog een keer gebruiken.

Het is, als je nu tenminste maar een beetje uitkomt, verstandig om zoveel van je brutoloon in je pensioen te stoppen als je maar kan. Nou ja, behalve als je ècht goed verdient, want dan is het weer ònhandig, omdat je pensioenpot dan groter wordt dan je ooit opkrijgt. Dan kan het weer nuttiger zijn om een geldmannetje in te schakelen voor een konstruktie waar je wel de voordelen van een pensioenregeling op krijgt, maar die niet opgegeten wordt door het pensioenfonds als je hemelen gaat.

Het idee als je pensioen koopt is namelijk dat je van je inkomen verzekerd bent als je niet meer kan werken. Je weet niet hoe lang je leeft, en dat is lastig. Als je honderd wordt, krijg je tien keer zo lang pensioen als wanneer je negenenzestig wordt. De pensioenfondsen regelen dat door de pensioenpotten van de lang levende ouderen te vullen met de potjes van de mensen die vroeg doodgaan.

Als je dus wil dat er niet teveel van je inkomen verlorengaat aan regeltjes en belastingen, en je wil ook dat je kids er nog wat aan hebben ook als je het niet lang redt, dan moet je precies weten wat je doet. En daar kan ik dus zelf weinig mee. Ik laat het dus door mijn geldmannetje regelen, maar die is allang blij dat ik tenminste wat aan mijn pensioen dóé. Want heel veel mensen doen dat totaal niet.

We hebben al heel lang van alle kanten gehoord dat je je pensioen vooral in de laatste jaren van je carrière opbouwt, en dat heeft veel mensen het idee gegeven dat je kan wachten met aan je pensioen denken. Het is alleen omgekeerd, als je niet in een loondienst zit zoals veertig jaar geleden normaal was. Toen hadden oudere werknemers lagere kosten en een door anciënniteit oplopend loon, dus konden die op het laatst makkelijk meer inleggen. Dat bestaat niet meer, behalve als je ambtenaar bent.

Tegenwoordig moet je vroeg beginnen. Een baan waarbij je inkomen alleenmaar oploopt, terwijl je zeker bent dat je tot je pensioen kan blijven zitten, is een uitzondering. Nu moet je vooral vroeg beginnen, want hoe langer je inleg kan renderen, hoe minder je eraan kwijtbent om een leuk pensioen te hebben. Iedereen die sappelt wil liever weinig aan zijn pensioen doen. En hoeren misschien nogwel het minste.

Hoeren hebben niet vaak een pensioenregeling. Ik heb het er veel met andere hoeren over gehad, juist omdat ik er zoveel weerstand tegen voel om pensioen in te leggen. Ik had het liefste ontdekt dat er een andere hoer was geweest die het beter geregeld had dan ik, zodat ik haar na kon doen. Maar het blijkt dat bijna alle hoeren gewoon helemaal níéts aan hun pensioen doen.

Dat is niet heel raar. Pensioen bouwen mensen meestal op in loondienst, en dat bestaat voor hoeren zo'n beetje niet. Zogenaamd om ons tegen uitbuiting te beschermen heeft de overheid dienstverhoudingen bedacht waarin we aan alle kanten verneukt worden. Onder andere door je pensioen niet zo soepel te kunnen regelen als "gewone" mensen. Het komt dus niet vanzelf.

En zelf pensioen aanleggen is ook niet populair. Niet alleen omdat je meestal geen beschikking hebt over je brutoloon, of omdat zelf wat wegleggen uit je brutoloon in een pensioenregeling snel als belastingfraude wordt behandeld door de Belastingdienst, maar ook omdat hoeren altijd het zwaard van Damocles boven hun hoofd hebben hangen dat de politie opeens je geld "in beslag" kan nemen. Een potje wat op jouw naam staat voelt dan niet veilig. Er zijn al genoeg hoeren die hun appeltje voor de dorst hebben zien verdwijnen.

Dat is ergens heel logisch, maar ergens ook niet. Want het alternatief voor een pensioenpotje is meestal een voorraadje cash, en je hoort véél vaker dat de zedengompen cash laten verdwijnen, dan dat ze je bankrekeningen blokkeren en in beslag nemen. Daar zitten veel meer voeten bij in de aarde, en vooral geeft het veel meer paper trail dan een pak biljetten in je zak proppen.

Er is ook niet echt een besef dat het kàn, ergens. Veel hoeren denken helemaal niet dat ze na hun carrière kunnen gaan rentenieren of met pensioen kunnen. Dat heeft er veel mee te maken dat de meeste hoeren aldoor denken dat ze het nogmaar een paar jaar gaan doen, omdat ze daarna te oud zijn. Dat denken de meisjes van vijfentwintig over dertig worden, de meiden van dertig over vijfendertig worden, en de meiden van vijfenveertig over vijftig worden. We denken altijd in korte eindjes. Denken we.

Iets anders is dat er wel ideetjes zijn over hoe het eindspel eruit gaat zien, maar dat daar ook geen pensioenpotjes in voorkomen. Er zijn veel meiden, veelteveel eigenlijk, die erover fantaseren dat ze wanneer de inkomsten gaan teruglopen, hun rijkste klant wel om hun vinger winden en zijn huisvrouwtje worden. Dat gebeurt soms ook, absoluut wel, maar het gaat zelden zo ideaal als ze denken.

De vrouwen waarvan ik weet dat die mèt een klant gesetteld zijn, hebben vaak ook gesetteld vóór die klant. Meestal was het helemaal niet de rijkste klant, want die wou niet. En de relatie moet ook rechtgetrokken worden door de scheve verhouding waarmee hij begon, netzoals bij mannen die met hun secretaresse trouwen. En je moet ook je onafhankelijkheid, je eigen inkomen, en je seksuele vrijheid inleveren. Dat valt vaak tegen.

Iets anders, wat ik fascinerend vind, is de vrouwen die dominatrix worden als ze te verwassen raken voor het gewone hoeren. Vaak hebben ze dat nog gepland ook. Ik weet van een paar vrouwen uit een club waar ik werkte, die daar graag over praatten bij de koffie. Er werd over gefilosofeerd, en tot de kleinste details over gepland. Niet erg verstandig trouwens, één van de beste ideeën was hoe ze hun slaafjes zouden laten shoppen voor hun SM-speeltjes zodat ze er zelf geen kosten aan zouden hebben.

Het gebeurt echt. Er is gewoon een flink stuk van de domina's die het doen als pensioen. Hoe groot dat deel is weet ik niet, ik heb het niet kunnen nagaan, maar ik ken er meerdere. En die denken dat ze zo'n beetje in de meerderheid zijn, als je de domina's meetelt die niet alleen vanwege hun leeftijd overgestapt zijn, maar ook de meiden die het seksueel gewoon niet trekken.

Ze waren zo overtuigd, dat ik zelfs zelf ging denken dat het voor mij ook de enige optie was. Ik ging er zelf ook voor plannen. Als ik dertig was, zou ik gaan dominatrixen, nam ik me voor. Ik was er nogal lauw over. Ik vond gewoon wippen veel leuker, maar ik legde me er maar bij neer. En dan later, als ik ook voor domina te oud werd, settelen met een slaafje. Of twee.

Gelukkig heb ik dat niet hoeven doen. En ga ik het ook niet doen. Mijn geldmannetje haalde me uit de droom toen ik voor mezelf ging werken, en dat heeft me vooral rust gegeven. En bovendien gaf het me opeens een heel andere kijk op de dominatrixen die helemaal niet als pensioen, als rustigaandoen, hun werk hebben gekozen. Daar zitten veel bad bitches tussen.

De domina's die domina geworden zijn omdat ze een tandje terug wouden, zijn meestal helemaal geen dominante vrouwen. Vaak juist niet. Veel domina's zijn moederlijke, zachte types, die eerder pleasers zijn dan dat ze een dominant soort seksualiteit hebben. De meiden die ècht dominant zijn, talen er juist niet naar. Die hebben meestal juist lange carrières in het reguliere circuit. Hoe dominanter, hoe langer lijkt het wel.

Een pensioenfonds voor hoeren is er niet. Het wordt je niet makkelijk gemaakt. Maar het is nodig, en je kàn het doen. Regel het alleen wel via een geldmannetje, want dan blijft de politie er met zijn klauwen vanaf. Laat je ook niet verleiden om je pensioengeld al voor je pensioen te gebruiken, of het te laten afkopen. Je levert dan lelijk in. Bouw het op, later heb je er pret van, en als je vroeg begint kost het weinig.

Ik bouw dus rustig mijn pensioen verder op. Ik ben er nieteens veel geld aan kwijt, omdat ik het al zo lang zo braaf doe. En dus hoef ik er nu eigenlijk niet meer aan te denken, en heb ik er later veel aan. Maar voor nu blijf ik er lekker af, het komt nog wel over jaren en jaren. Want ik ben nog zó niet aan mijn pensioen toe, dat ik per ongeluk èlke keer dat ik "pensioen" probeer te tikken, eerst automatisch er "penis" van maak.