Rolkrot

"Jij bent Zondares, hè?" vroeg ze me, een beetje spottend lachend. Ik stond met mijn mond vol tanden. Ja, ik had er wel eerder over nagedacht wat ik zou doen als iemand me herkende, maar ik was gewoon helemaal verbaasd en helemaal onvoorbereid. Want ik had geen realistisch idee over wat het in zou houden als iemand me herkende, en wat ik dan zou moeten doen. Dus ik stond daar met mijn bek vol tanden, terwijl het voelde alsof mijn wereld instortte.

Het was een storm in een glas water. Dit was toen mijn blogje opeens superpopulair werd, en ik van een paar honderd lezers, bijna allemaal hoeren, opeens tienduizenden lezers kreeg binnen een paar weken. Google kon me opeens vinden, en dan gaat het héél hard. Dan krijg je ook dat mensen gaan zoeken naar je identiteit, en ik had me er een beetje over verkneukeld dat iedereen die dat deed zichzelf zo makkelijk om de tuin leidde. Ze waren bijna allemaal op zoek naar hun vooroordelen, niet naar de sporen die ik ècht achterliet.

Maar ik liet sporen achter. In heel persoonlijke, eenvoudige stukjes die ik jammergenoeg weg heb moeten halen. Om precies te zijn, toen ik thuiskwam van het bezoekje waar Chloe dat zinnetje zei bovenaan dit stukje. Het waren er nieteens veel. Ik was alleen naïef, en ik had er helemaal geen rekening mee gehouden dat er mensen zouden zijn met kennis van de branche, die de moeite wouden nemen om de sporen te volgen, en conclusies te trekken.

Sindsdien ben ik dus ook veel voorzichtiger geworden. Ik laat me helpen voor als ik per ongeluk iets niet zie wat toch gevaarlijk kan zijn, ik kies zelf mijn onderwerpen voorzichtiger. Ik schrijf bijvoorbeeld anekdotes alleen op als ik ervanuit kan gaan dat de mensen die in die anekdote betrokken zijn, zich niet meer kunnen herinneren wie ik ben. Bijvoorbeeld omdat het te lang geleden is, of omdat ze geremigreerd zijn, of omdat ze overleden zijn.

Dat vind ik jammer, want ik weet dat jullie anekdotes het leukste vinden. Dat zie ik heel duidelijk terug in hoe ik gelezen word, en hoeveel lezers van een stukje de volgende week weer terugkomen. Als ik mijn blogje zou moeten laten groeien, zou ik bijna alleenmaar anekdotes moeten schrijven, vooral als er een beetje geweld en wat expliciete opgeilerij in zou zitten. En ik hèb best anekdotes die goed zouden vallen, en zelfs die ik graag zou vertellen omdat ze echt waarde hebben. Maar die kunnen dus niet.

Ik schrijf ook makkelijker over periodes in mijn leven waar ik uitgegroeid ben. Sommige mensen lopen klasgenoten van de basisschool tegen het lijf, en die worden dan herkend. Zo iemand ben ik niet. Ik verander veel door mijn leven heen, en er zijn mensen met wie ik ontzettend close was zestien jaar geleden, die nu moeite hebben om me te herkennen. Ik verander, mijn uiterlijk verandert, mijn houding en mijn taal verandert. Dat helpt.

Dit was een storm in een glas water. Niet omdat ze me niet erbij had kùnnen lappen, maar omdat ze dat niet wóú. Chloe is een stoere bitch die sindsdien een hartsvriendin is. En dat begon ermee dat ze me uitlegde wat er allemaal voor gevaarlijke informatie op mijn blogje stond. Daar nam ze de moeite voor, en ze deed er niet belerend over. Dat vond ik erg mooi.

Aan de ene kant was Chloe heel vrouwelijk, hypervrouwelijk zelfs zoals aartshoeren worden na een poosje werken. In alles was ze vrouwelijk, en daar was ze duidelijk happy mee. Aan de andere kant nam Chloe als het haar uitkwam meteen de mannelijke kant van elk gesprek aan. Dat is niet héél zeldzaam, maar ik heb nooit iemand gezien die sneller kon schakelen tussen die twee dan Chloe. Ze douwde het ook niet door. Het was prettig om in mee te gaan. Ze wist ookwel beter dan om mannelijk te gaan lopen doen tegen mannen, ze deed het alleen met vrouwen.

Het was de eerste keer dat we elkaar ontmoetten. Ik had een beetje in de knel gezeten met een collegaatje om mee samen te werken voor trio, vooral omdat er meerdere vaste klanten wel zin hadden in een BDSM-trio. En je wil dat je vaste klanten voor àlles bij je terechtkunnen, anders is er een ander, nieuw meisje waar ze mee gaan experimenteren. Dat is slecht voor de klantenbinding.

Ik had wel een paar kennisjes, maar daar kon ik niet terecht. Soms omdat ze even uit het werk gestapt waren, andere meiden willen of kunnen geen BDSM, en de lokatie moet ook maar net haalbaar zijn. En na wat vissen op advertentie-sites vond ik Chloe. Chloe was niet honkvast, Chloe was lekker zakelijk, Chloe wist waar Abraham de mosterd haalt, en met Chloe kon ik spijkers met koppen slaan.

Collegaatjes zoeken voor samenwerking is moeilijk. Veel meiden doen het werk maar half, veel meiden zijn te jong en te onervaren, veel meiden denken dat het een goed idee is om je een poot uit te draaien, veel meiden zijn onbetrouwbaar, en de meiden die dat allemaal níét hebben, zijn meestal helemaal niet geïnteresseerd in samenwerken. Die hebben hun eigen manier van werken, en zijn niet op zoek naar een andere temeier die dingen ingewikkeld komt maken. Dus ik had wel gezocht, maar het viel nogal tegen.

Toen ik Chloë vond, was ik er dus best blij mee. Maar ook toen al begon er meteen wantrouwen te knagen, want ik vond het juist te mooi om waar te zijn. Was Chloë wel echt? Dat ze echt bestond was wel duidelijk, maar maakte ze het niet mooier dan het was? En natuurlijk broeit altijd in je achterhoofd dat het een politiefuik zou kunnen zijn, zelfs al weet je best dat de politie veel te onwetend is om zoveel kennis van zaken te laten zien als Chloe deed.

Maarja, wat als de politie een hoer heeft gevangen en haar inzet om andere hoeren te lokken? Ja, ik weet dat ze dat niet mógen, maar dat houdt de zedensmeerlappen niet tegen. Die doen vanalles wat niet mag, en ze halen er geen veroordeling minder om. Wat als Chloë een pooier bleek te zijn? Dat is nu een bizar idee, want ik weet nu dat pooiers er niet toe in staat zijn, maar toen nam ik die angst serieus.

Ik had eerst gebeld, en daarna moesten we maareens afspreken. Iemand over de telefoon voorliegen is veel makkelijker dan als je elkaar kan zien. Al was het maar omdat je meteen kan zien of iemand een ervaren hoer is aan hoe ze beweegt. Ik had bedacht dat ik haar in een kroegje zou spreken, en als ik me in de knel voelde zou ik mezelf "onthullen" als freelance journaliste die een interview met een hoer aan de krant wil verkopen.

Tegenwoordig zou ik een betere truuk hebben bedacht, want intussen weet ik wel dat als je dat flikt met een smeris in de buurt, die meteen je perskaart wil zien. Want we hebben kaartjes die laten zien dat je een "echte" journalist bent, en niet zomaar iemand die dingen uitzoekt en opschrijft. Denk daar maareens over na, trouwens. Maar toen ging ik vol met onterecht vertrouwen een afspraak maken.

Chloe wou niet afspreken in een kroegje. Ze zou me wel ontmoeten op een parkeerplaats langs de snelweg. Diezelfde dag nog. Als het kon over een half uurtje. Een beetje plat, niet erg hip, maar ik vond de zakelijkheid ervan ook wel aanspreken. Ik ging akkoord, en ik sprong in de auto. Ik parkeerde niet op de parkeerplaats, maar op een boerenweggetje een eindje verderop, en ik liep door de bosjes langs de parkeerplaats om bij mijn afspraak te komen.

Terwijl ik de stront van mijn schoenen stond af te schrapen, die bosjes bij parkeerplaatsen zijn zo'n beetje openbare gierbassins, keek ik om me heen of ik iets kon zien wat me wel of juist niet beviel. Geen politieauto's, geen Volkswagens in gedekte kleuren met het minimum aan opties en twee mensen die in de voorstoelen voor zich uit zitten te staren, en al helemaal geen mannetjes met honkbalpetjes en heuptasjes die onder een afdakje zich warm staan te springen.

Eindelijk had ik mijn schoenen weer schoon, en deed ik toch maar een telefoontje naar Chloe. Die zei dat ze me al had zien staan, en dat ze me zou zien bij de camper aan het eind van de parkeerplaats, naast de grote vrachtwagens. Het begon net te miezeren, en ik haastte me maar om daar te komen. Ik zag geen Chloe. Ik begon bestwel sjagrijnig te worden nu, en ik wou haar bellen om haar een laatste kans te geven om zich te laten zien.

Chloe gooide toen de deur van de camper open. Háár camper, of zoals ze hem liefdevol noemde: mijn rolkrot. Chloe was ooit net als ik thuisontvangster geweest, maar zij had geen vergunning los kunnen peuteren. Voor een uitbater werken zag ze niet zitten, daar was ze te veel haar eigen vrouw voor. Dus Chloe had een camper gekocht, en was daarmee gaan ontvangen. Dat bleek helemaal haar stijl te zijn.

Toen ik net binnenstapte, viel me op dat die camper totaal afgeleefd eruitzag. Dat kwam er gedeeltelijk door dat de ramen met gespoten horrengaas waren afgeplakt tegen gluurders, maar ze legde me ook uit dat campers niet gemaakt worden om heel lang tegelijk in te wonen, en hard achteruitgaan als je ze als werkplek gebruikt. Met hoeveel je erin zweet, en hoeveel schoonmaken je moet doen, takelt dat vynil van het interieur heel hard af.

Ze had dingen die ze niet nodighad ook niet vervangen. Maar het bed was flink verbeterd, want wippen op zo'n camperbedje is geen doen. De ventilatie was verbeterd, er was een hele goeie verwarming ingezet, en de muren waren geisoleerd zodat ze ook 's winters kon werken. Dat maakte het interieur wel veel kleiner. Ze was heel close geworden met de monteur die haar rolkrot onderhield, en die had goed met haar mee gedacht.

Chloe was een jongere meid dan ik, halverwege de twintig. Ze adverteerde als tiener, toen kon dat nog. Ze had kroezig zwart haar, dat ze naar achteren trok in twee van die bolle Afro-staartjes achter haar oren. Ze had een kleurtje, maar ik kon niet meteen thuisbrengen wat haar afkomst was. Er waren dingen die ik met Antillianen verbond, maar ook dat was ze niet echt. Ze had bruine sproeten, en een wipneusje. En een héle grote bek.

Toen ik mijn jas had uitgedaan, viel het gesprek eventjes stil. We zaten elkaar aan te kijken, even in te schatten. We wouden allebei niet meteen onze troeven op tafel leggen. We waren allebei geen groentjes, we wisten wel dat je op moet passen met je identiteit, met hoe je echt denkt, met wat je echt doet, met wie je bent. Ze doorbrak de stilte met een vraag: "Wat is het kleurtje van mijn vorige klant? Kan je dat ruiken?"

Ik antwoordde meteen, voordat ik over de vraag nadacht, dat het een Turk moest zijn geweest. Ik dacht er nieteens bewust over na, ik verbond hoe het in de camper rook met Turkse klanten. Ik zou je nieteens echt kunnen uitleggen hoe je het verschil ruikt, maar je ruikt aan je beddengoed meteen of je een Turk, een Hindoestaan, een zwarte Surinamer, een Antilliaan of een Nederlander tussen je benen hebt gehad. En niet alleenmaar aan of er een zweem van kopkaas aan zit.

Dat brak het ijs. Van toen af was het hoeren onder elkaar. We bespraken hoe we werkten, en wat we van elkaar verwachtten als we gingen samenwerken, en voor de rest hebben we gewoon lekker even vrijuit gepraat. Het is niet zovaak dat je met iemand praat die je werk snapt, en al helemaal niet zovaak dat je kan praten met iemand waarbij je niet hoeft op te letten wat je zegt omdat je ze opeens kan schokken.

We hebben bestwel een paar keer samengewerkt. Zij is niet vies van vrouwen, ik wel, maar daar ging ze heel relaxed mee om. Ik werk anders dan zij, ik ben veelmeer met de mentale kant van de klant bezig, zij juist niet. Ik ben best streng met mijn tijd, zij is slordiger. Ik had ook toen al veel betere hygiëne, zij pijpte nooit met en liet zich in haar mond spuiten. We hadden veel verschillen, maar dat werd nooit een probleem. We konden over alles het wel eens worden.

Ik vond het mooi om te luisteren naar wat ze te vertellen had. Ergens vond ik hoe ze werkte in een camper, rondrijdend door Nederland, België, Duitsland en zelfs soms Frankrijk, heel romantisch. Het was danwel een rammelend, krakend geval waarin ik me vooral op de snelweg nietzo veilig voelde, maar het had hetzelfde soort romantiek als in een kleine zeilboot naar andere landen varen.

Chloe was trots op haar rolkrot, en ze kon er lang poëtisch over vertellen. Alles eraan was mooi, totaan verhalen over de verroestende uitlaat aan toe. Ze had een vaste monteur, waar ze dik mee was, en die allemaal ideetjes bedacht om haar rolkrot tot een beter peeshok om te bouwen. Uiteraard probeerde ze die dan eerst met hem uit. Ze had helemaal haar plekje gevonden in het camperwerk.

Het heeft voordelen om vanuit een camper te werken. Je kan ontvangen, maar je huis loopt geen gevaar. Je kan telkens ergens anders gaan staan, zodat je klanten niet te ver hoeven te reizen. Dat is een groot voordeel, en niet alleen voor je klanten. Je hebt je camper in je eigen beheer, en je kan ervan maken wat je wil. Een ander groot voordeel is dat de overheid minder grip op je heeft, omdat hun beleid nooit aan campers heeft gedacht.

De overheid gebruikt allerlei besttuurlijke beleidsmaatregelen om je leven zuur te maken als je hoer bent. Daar schrijf ik al heel lang over. Veel van die beleidsmaatregelen zijn alleen bedacht om hoeren te verneuken via hun huis, hun bedrijf, of omdat ze in de openbare ruimte dingen doen. Voor voertuigen zijn heel veel van die regels niet van toepassing, en moet de overheid dus iets nieuws verzinnen om je te kunnen zieken.

Ambtenaren houden niet van dingen zelf verzinnen. Die verschuilen zich liefst achter procedures, want dan is het allemaal niet hun schuld, en kan niemand de ambtenaar zelf verantwoordelijk houden voor wat hij doet. Dus als ze wel willen treiteren, maar geen procedure hebben, hebben ze minder om mee te werken. Dan blijft het bij het soort pesten wat ze ook kunnen doen bij een gewone burger die ze niet mogen.

Ze laten je niet met rust ofzo. Campermeiden worden ook flink opgejaagd en getreiterd. Daar was ik nog getuige van ook tijdens bezoekjes aan haar camper. De beambten moeten alleen verder buiten hun boekje gaan, en dat vinden ze niet makkelijk. En àls ze dan een keer iets tot vervolging laten komen, zijn de manieren waarop ze buiten hun boekje zijn gegaan koren op de molen van je advokaat.

Op een dag stonden we op een parkeerplaats langs de snelweg, en we hadden net twee klantjes gedaan. Parkeerplaatsen langs de snelweg zijn niet ideaal, maar klanten vinden het anoniem aanvoelen, en dat trekt ze aan. Ze snappen niet dat een weggetje of industrieterreintje ergens veel beter is voor je privacy, omdat de overheid overal camera's opgehangen heeft bij de snelwegen, maar je kan niet iedere klant zijn privacy gaan uitleggen.

De tweede klant was al even weg, en we waren ons wat aan het opfrissen. In zo'n camper kan je niet douchen, maar sommige tankstations hebben wel douches voor truckers. Daar maakten we dankbaar gebruik van. Ik douche liever thuis, maar tussen twee klanten in moet je toch ook even wassen. We waren even aan het opdrogen in het rolkrot, en even aan het luchten. We praatten wat over de bedrijfsvoering, en over onze omzet het vorige jaar.

Opeens was er een politieauto. Die had ik niet zien aankomen, maar Chloe wel. Ze wees me een plekje waar ik niet in het zicht zou zitten, en vertelde me dat ik stil moest zijn. Ze had er geen zin in dat ik ooknogeens betrokken zou raken bij de toestanden die ze met politie had, en daar was ik best dankbaar voor. Ik heb zo'n beetje mijn adem zitten inhouden terwijl zij de politie te woord stond. Nou ja, tijdens het eerste half uur dan, want het ging maar door.

De politie had een melding gehad van illegale prostitutie zeiden ze. Maar ze wouden niet zeggen van wie. Of wat er precies gemeld was. Of wat voor wet er verbroken was. Of wat er in die algemene verordening stond waar ze mee kwamen bluffen, en hoe dat op haar sloeg. Of waarom ze verplicht was om mee te werken met al hun gepeur. Of waarom ze uit zou moeten leggen waarom ze geen toestemming gaf voor alles waar ze toestemming voor nodighebben. Maar zeuren konden ze.

Ze wouden alles zien. En dan bedoel ik niet alleen dat ze alle papieren en dokumenten wouden zien die ze bij een controle mogen vragen, maar ze hebben het profiel in de banden opgemeten, ze wouden zien of ze wel genoeg ruitenwisservloeistof had, of haar grote lichten werkten, àlles. Toen er eentje vroeg of hij naar binnen mocht om haar reservewiel te zien, merkte ze fijntjes op dat die aan de buitenkant van de wagen gemonteerd was.

Chloe had dit duidelijk vaker aan de hand gehad. Ze had alle documenten, maar ook de gevarendriehoek enzo, in een kastje naast de deur, zodat ze geen stap buiten de deuropening hoefde te zetten. Want politieagenten doen graag alsof een stap uit de deur nemen hetzelfde is als ze gezellig binnen uitnodigen. Chloe liet ze lekker in de wind staan. Die had geen zin in agenten die zich gezellig komen nestelen terwijl ze overal met hun poten aanzitten, op zoek naar iets om je mee te verneuken.

Terwijl er eentje Chloe aan het ondervragen was, ging de ander rond de camper lopen, en aan dingen zitten. Raampjes die open stonden om te luchten werden bepoteld om de gaasjes opzij te krijgen, zodat hij naar binnen kon gluren. Chloe had die gaasjes alleen te goed vastgezet, dus dat lukte niet. Hij ging ook op de treeplank staan om via de cabine de wagen in te kijken, maar dat zat ook goed dicht. Dit was niet nieuw voor Chloe, en ze gaf ze geen millimeter.

Ze deden graag alsof het feit dat Chloe ergens niet aan mee wou doen, zoals door haar rolkrot neuzen, naar binnen komen, haar te laten vertellen hoe haar bedrijfsvoering werkt, haar te laten vertellen hoeveel klanten ze had gehad, haar te laten vertellen waar ze als volgende heengaat, haar te laten vertellen waar ze haar klanten vandaanhaalt, en ga maar door, op zìch al verdacht was. En dat ze, omdat zij nu verdachte dingen aan het doen was, dùs meer mochten omdat ze nu iets verdachts aan het onderzoeken waren. Voor de duidelijkheid, dat mogen ze niet. Je rechten vasthouden mogen ze niet als verdacht behandelen. Dat moeten ze aan de rechter overlaten.

Politie houdt er niet van om te liegen. Ze komen eerst heel netjes naar je toe, en zeggen wat ze willen. De macht van het uniform is bij de meeste mensen ruim voldoende dat het daarmee al bekeken is. Maar als je toch weerstand geeft aan hun verzoeken, gaan ze bluffen. Die bluf is niet alleen voor jou trouwens, de meeste politieagenten hebben maar heel weinig een idee van wat ze nou eigenlijk mógen en kùnnen.

Na het bluffen, wat bij de meeste mensen werkt, komt het liegen pas. Tijdens het bluffen suggereren ze vooral dat meewerken een goed idee is omdat ze anders andere middelen gaan gebruiken. Daar zijn ze meestal niet duidelijk over, want ze hebben vaak zelf geen idee van of die middelen wel gebruikt mogen worden in dit geval. Als de bluf voorbij is, wordt het tijd voor liegen. En dat liegen komt vooral als dreigement.

Ze willen niet iets gaan doen wat ze later moeten verantwoorden als jij erover klikt tegen je advokaat. Want dan moeten ze een slap liegverhaal in de rechtbank komen ophangen onder ambtseed, en de rechter slikt dat liegverhaal wel, maar hij wil dan wel dat dat liegverhaal juridisch klopt. Dus dat slappe liegverhaal gaat tijd en moeite kosten, en als ze het verneuken wordt hun baas boos. En agenten vinden het prachtig om zelf andere mensen op hun vestje te spugen, maar zelf lopen ze dat risiko niet graag.

Niet omdat de rechter er uiteindelijk niet toch in meegaat, natuurlijk, want voor rechters zijn politieverklaringen wat de Schrift is voor een ouderling. Maar omdat ze een genante vertoning maken. We hebben genoeg lulverhalen van politieagenten in rechtszalen langs zien komen waar de rechter ook wat vragen over had vanwege de tegenspraken en de onmogelijkheden, die vervolgens toch als de waarheid worden beschouwd. Maar er hangt dan wel een soort geamuseerde opgelatenheid in de zaal. Er wordt duidelijk over die politieman gedacht dat die zijn huiswerk wel wat beter had mogen doen.

De dreigementen worden dus vaag. Juridisch jargon gemengd met duistere suggesties over dat het slecht met je gaat aflopen. En dat juridische jargon gaan ze niet uitleggen als je erom vraagt. Want ze gebruiken het alleenmaar als bluf, ze weten er zelf het fijne niet van. Als ze gaan staan liegen, wordt het gemeen spelen, en buigen de meeste meiden hun hoofd. En dat is jammer, want daar schiet je niets mee op.

Je kan er niets aan doen als de politie gaat staan liegen, maar je kan ze wèl door laten pakken met hun gelieg, en het risiko nemen dat het OM een hoofdpijndossier aan je krijgt. Het OM is lui, en er zijn andere dossiers waar ze dan liever hun tijd aan besteden. Dat kan opleveren dat als ze je inderdaad verneuken met een heel onderzoek, waarbij ze illegale doorzoekingen doen, maar jij je rug rechtgehouden hebt, dat bijvoorbeeld beloond wordt met een sepot omdat je zaak te ingewikkeld en teveel werk wordt. Twee jaar later.

Chloe had dat goed door. Ik kon bijna niet blijven zitten toen ik het gelieg hoorde beginnen, en mijn tong brandde om haar te waarschuwen dat ze niet toe moest geven. Maar Chloe wist wat ze deed, en bleef rustig weerstand geven, heel beleefd, en maakte ook niet de fout om in diskussie te gaan over de juridische achtergrond. Ze bleef alleenmaar toestemming weigeren, en expliciet zeggen dat ze weigerde om mee te werken, en dat ze haar toestemming weigerde en altijd geweigerd had.

Het ging zoals dat vaak gaat. De smerissen drijven het steeds verder op de spits, met steeds meer bluf en dreigementen, en ze dreigen op een gegeven moment om je gewoon tegen de grond te werken en in de boeien te slaan, maar jij hebt ze geen millimeter gegeven, en er zijn misschien getuigen en misschien opnames. Daar vertel je niets over, maar je stelt ze er zéker niet over gerust. Ook niet als ze gaan dreigen dat het illegaal is dat je opnames maakt van wat ze doen.

En dan, zoals meestal, maar helaas niet altijd, is het opeens over. Dan houden ze op met proberen zich op te dringen, en gaan ze samen een gezellige brainstorm-sessie houden over wat ze nu kunnen doen. En jij bestaat even niet voor ze. Je mag niet weg, je moet nogsteeds je bij ze staan vervelen, maar er gebeurt niets meer. En dat gaat door totdat ze wat anders willen gaan doen.

Daar blijven zitten is natuurlijk vooral bedoeld om klanten af te schrikken. Dat werkt heel goed, vanuit hun oogpunt. Jij pleurt op of je klanten durven niet naar je camper te komen omdat ze niet door de politie lastiggevallen willen worden, jij krijgt je inkomen niet. Daar gaat het om, verstoren en hinderlijk zijn. Ze zijn bereid om bestwel veel tijd van agenten erin te stoppen, want die doen natuurlijk niets anders terwijl ze jou staan te treiteren. "Als je wil weten waarom ze geen tijd hebben voor je inbraak, dat is omdat ze hier gaan staan" zei Chloe het heel goed.

Ik kreeg het een beetje op mijn zenuwen, en ik vroeg haar waarom ze dan niet wegreed. Een ander plekje zoeken, en de klant bellen over waar hij nu heen moest. Dat leek me het makkelijkste. Als ik haar was geweest, had ik dat meteen geprobeerd zo snel als ik de politiewagen de afslag op zag rijden. Dat bleek een beetje een naïef idee te zijn. Dat wìllen ze graag dat je doet, want dan hebben ze wat om te achtervolgen.

Het liefst hebben ze een lijstje van plekken waar jij het fijn werken vindt, omdat ze die plekken dan ook lastig kunnen gaan vallen. Dat vroegen ze haar ook meerdere keren. Daar gaf ze natuurlijk geen antwoord op, want het is al vervelend genoeg om op één plek lastiggevallen te worden, je wil ze niet nog meer plekjes geven. En als je gaat rijden, zien ze naar wat voor plekjes je toegaat. Of zelfsmaar waar je naar op zoek bent.

Iets wat ze bijvoorbeeld heel vervelend had gevonden was dat ze na een controle ooit eens weggereden was naar een camping waar ze haar plee leeg kon storten voor een tientje. De politie was haar gevolgd, en had de campingbaas banggemaakt met verhalen over dat hij illegale prostitutie faciliteerde. Nu moest ze een heel tyfuseind verder rijden om haar camperservice te krijgen. Dat soort dingen zijn heel irritant.

Dus de volgende klant werd afgebeld, en we gingen gezellig zitten theeleuten. Ze had geen koffie, want ze is een thee-fan. Ze koopt ook niet zomaar pickwick, het is "Oolong Dongfang or death!" zoals ze het graag roept. We hebben een lang gesprek gehad. Eerst over dat je pas voelt wat racisme is als je een halfbloedje bent, want dan krijg je het van allebei de kanten, en nadat ik me weer even moest verstoppen omdat een smeris uitgestapt was, om de camper heenliep, en tegen de cabine van het rolkrot was gaan pissen, hadden we het over het werk.

Werken in een camper is niet zo heel verschillend van thuisontvangst. Ik was er eigenlijk vanuitgegaan dat het zou lijken op cardates, maar dat is dus niet zo. Cardates zijn heel vluchtig, en de mufheid en de tacky vluggertjes zijn er onderdeel van de aantrekking bij. Een camperdate is juist net zo'n konijnenholletje als mijn werkflatje, maar dan eentje die rond kan rijden. Je krijgt dus ook een ander soort klanten.

Er zit, ook voor de klant, meer avontuur aan dan bij een vast adresje. De zigeunerromantiek zit er een beetje bij. Jij bent de nomade, de rolling stone, jij bent "van buiten," jij bent iemand die niet neergestreken is in zijn wereldje. En ergens ben je een exotisch erotisch avontuurtje wat je met een postadres toch niet bent. En voor veel mannen heeft een camper automatisch ook een vakantiegevoel, en dat wil je ook hebben.

Het zorgt ook dat je minder afhankelijk bent van je lokatie. Als je in Amsterdam zit heb je nogwel een gevariëerd aanbod aan klanten, maar als je in Lelystad of in Assen zit, ziet je klandizie er de hele tijd hetzelfde uit. En als je alleenmaar een bepaald segment wil, of alleen een bepaald segment wil jou, dan is het een klein vijvertje om uit te vissen. Als je de hele benelux en ook Duitsland en Noord-Frankrijk wel bereikbaar vindt, dan heb je opeens honderden keren meer mogelijke klanten.

Een ander voordeel is dat de penoze nooit in de campers heeft gezeten. Tot 2000 was de penoze de enige manier om in de clubs of de ramen te werken, omdat alleen de penoze door de overheid werd gedoogd. Nogsteeds is het kultuurtje in de bordeelbranche iets wat op de penoze van vroeger lijkt. Het is vaag, afspraken worden niet nagekomen, en het wordt als guitig gezien om elkaar een poot uit te draaien. Campers hebben dat niet.

Tegelijk loop je ook niet tegen al die huuropzeggingen en dwangsommen aan die je krijgt als je in eigen beheer je plekje regelt. Niet dat de overheid het niet probeert, maar de middelen ervoor zijn niet zo voorbereid en gladgestreken als wanneer de rechter het hartstikke logisch vindt dat een hoer dakloos moet worden gemaakt omdat ze geneukt heeft voor geld. Met een camper moeten ze opeens werk doen, en dat is te moeilijk, dus je loopt meestal vrij.

Ik was bijna overtuigd. Maar helaas zijn er ook nadelen aan. Sowieso moet je camper altijd tiptop in orde zijn, want als er een kentekenlampje niet werkt, zetten ze je aan de kant en doen er àlles aan om je zo hard mogelijk te pakken. Van torenhoge boetes tot je camper laten wegslepen en je niet vertellen waar hij nu is. Met de ANPR-camera's hebben ze ook een manier om van jou èn van je klanten bij te houden wie en waar je bent, dus zo anoniem is het ook niet.

Ook een nadeel, de klanten voelen het toch als een budget-segment. Je bent er bestwel geld aan kwijt om je camper te laten werken, en je werkt ook netzohard, maar het blijft toch het gevoel van de food truck en van het tankstation-hotel. De klanten associëren mobiele plekken als campers met goedkoop, dus je prijst jezelf snel de markt uit. Dat hakt er bestwel in.

Uiteindelijk vertrok de politiewagen. Chloe en ik kropen in de cabine, en Chloe stuurde haar volgende klant naar een nieuwe lokatie op een nieuwe tijd. Dat lukte nu gelukkig, meestal haken klanten af als je dat probeert, en gaan dan mopperen dat je zo onbetrouwbaar bent. Klanten hebben het idee dat je altijd dampend van geilheid voor ze klaar moet liggen, en snappen niet hoe lastig het werk qua organisatie kan zijn.

De volgende lokatie had ze gekozen op een homo-ontmoetingsplaats. Klanten vinden dat meestal niet leuk, maar het is een verstandige keus als je door de wouten in je nek wordt gehijgd. Hoertje pesten wordt niet als een probleem gezien door de pers en de samenleving, maar als de politie mensen voor onzedelijkheid komt betuttelen op een homo-plek klimmen de nichten massaal in de pen, en dan is het huis te klein. De politie volgt je daarnaartoe meestal niet, dus je kunt schuilen onder hun beschermde status.

Ik heb regelmatig zitten fantaseren over zelf met de camper gaan werken. Maar ik had mijn werkflatje, dus dat was onmogelijk. Mijn vergunning zou meteen verscheurd worden als ik op andere plekken dan mijn werkflatje ookmaar léék te werken. Escort was al heel gevaarlijk, en dat deed ik alleen met vaste klanten van mijn werkflatje, zodat het geheim bleef. Ik was gevangene van mijn vergunning, en dat voelde ik toen wel heel erg.

Nu mijn vergunning tòch afgepakt is, kom ik wel weer in de verleiding soms. Vooral omdat ik tijdens het starten met de illegale escort bestwel goed geholpen ben door Chloe. Die heeft me echt een nieuwe start gegeven, en ik heb veel met haar samengewerkt. En altijd heeft ze dan goed op me gepast, want ze is gewoon een gouden meid, die voor je gaat lìggen.

Toen we op een andere plek, op een andere tijd, wèèr door de politie werden lastiggevallen, en ik eigenlijk nodig wegmoest, heeft ze me de deur van haar camper uitgezet, en voor de ogen van de agenten me toegesnauwd dat ze al wel wist wie Jezus was, en me niet nodighad. De agenten waren toen heel respektvol naar mij toe, en lieten me zonder een vraag gaan. Die hadden immers een hoer te sarren, en ik was een nette Kerkganger.

Maar vooral moet ik terugdenken aan die keer dat we reden over de A16 over het Hollands Diep, met flinke zijwind waardoor het rolkrot alle kanten op wou behalve recht vooruit, terwijl we meeblèrden met Roxanne van The Police, en elkaar anekdotes vertelden over al die Stingetjes die we hadden meegemaakt die zogenaamd voor ons eigen bestwil ons uit het werk en in hun slaapkamer wouden trekken.

Dat nummer was voor mij altijd een irritant voorbeeld van hoe mannen kijken naar ons als reddingsobjektjes. Chloe zag het liedje eerder als een persiflage over de hypocriete toestanden die mannen zichzelf wijsmaken als ze een meisje voor zichzelf willen hebben, en haar daarom uit de prostitutie willen zeuren. Ik denk dat ze dan een te hoge pet opheeft van Sting, maar we kwamen niet tot een vergelijk.

Camperwerken romantiseer ik erg, elke keer als ik eraan terugdenk hoe ik met Chloe samenwerkte. En telkens denk ik dat het wel een mogelijkheid is. Maar als ik dan ga plannen, dan blijkt het tòch niet zo makkelijk te zijn. Vooral omdat ik nogsteeds als gestopt te boek sta bij de overheid, en de rust die daarbij komt kijken erg waardevol is. Zodra ik een camper koop, een registergoed, gaan er overal rooie vlaggen omhoog. Dus danmaar niet. Ach, ik ben toch een huismus.