Evenaren

Ik schrijf nu al bijna zo'n dertien jaar mijn blogje. Elke keer schrijf ik een stukje omdat er een onderwerp is waar ik wat over kwijtwil. En dat komt uit een lijst met ideetjes die in die dertien jaar alleenmaar langer is geworden. Soms, als ik niet vantevoren al weet wat ik ga schrijven deze week, kijk ik in die lijst, en ik kom nooit ver voordat ik iets vind waar ik enthousiast van word, en wat me aan het schrijven zet.

Er is namelijk heel veel om over te schrijven. Om heel veel redenen. Soms omdat ik iets heb bedacht wat ik kwijtwil. Soms omdat er iets in het nieuws of in de media is wat héél hard nodigheeft om uitgelegd te worden, en wat kontekst te krijgen. Soms omdat ik nog steeds, na dertien jaar, bezigben met uit te leggen hoe mijn vak werkt, en watvoor kanten eraanzitten. Maar meestal omdat ik iets wil beschrijven wat ik heb meegemaakt, waar ik dan wat bij moet uitleggen.

Soms zijn het grote ideeën, zoals bij mijn stukje over zeuren. Soms gaat het om juist hele kleine dingen, zoals mijn ervaring met het meisje met de jampotjesbril. En meestal zit het ertussenin. Het heeft geen plan, eigenlijk helemaal geen struktuur, en als ik mijn blogje opnieuw zou beginnen met alles wat ik bij mijn studie heb geleerd, zou het veel georganiseerder zijn. En zouden de eerste jaren niet zo vol spelfouten zitten.

Als je door je lijstje met ideeën kijkt, en je ziet een spannend onderwerp, dan ga je na dertien jaar schrijven je tochwel afvragen of je daar niet aleens over geschreven hebt. Dus dan ga je oude stukjes lezen die de zoekfunktie voor je vindt. Niet alleen om te zien of je nieuwe stukje gewoon dubbelop is, maar ook om te zien of je met het oude en het nieuwe stukje samen niet teveel vertelt dat samen schadelijk is voor je anonimiteit.

Maar je gaat dus in je oude stukjes zitten lezen. En ookal zijn er bestwel stukjes die ik achteraf zie als een grote misser, ik heb óók stukjes geschreven die ik na al die jaren met verbazing zit te lezen omdat ze zo góéd zijn. Dat is niet erg bescheiden van me, maar ik heb bestwel wat pareltjes gevonden die ik gewoon vergeten was, en waar ik bestwel trots op ben.

Je zou zeggen dat ik dan helemaal blij ben, en meer zin heb dan ooit om te gaan schrijven tot mijn vulpen leeg is. Maar het omgekeerde gebeurt, ik kijk naar zoiets en ik denk: "zo goed kan ik niet waarmaken!" En dan zakt de moed me in mijn schoenen. Ik heb dan het idee dat mijn blogje een mooie prestatie is, waar ik met een nieuw stukje alleenmaar rotzooi aan toevoeg.

Soms voelt het echt alsof ik per ongeluk iets heel goeds heb geschreven, en dat wat ik er nu nog aan toe kan voegen het alleenmaar kan vervuilen en lelijker maken. Ik ga me dan zelfs irriteren aan de minder goede stukjes die er al tussen staan, en aan hoe weinig aandacht sommige stukjes hebben gekregen. Ik voldoe al met wat ik hèb niet aan mijn eigen eisen, laat staan dat ik denk dat mijn nieuwe stukje daaraan gaat voldoen.

Dat helpt niet met schrijven. Ik word daar ongelukkig van, en om te schrijven heb je zelfvertrouwen nodig. Zelfvertrouwen dat je het kàn natuurlijk, maar ook zelfvertrouwen dat het de moeite waard is voor je lezers. En die lezers, dat zijn niet alleen de lieve mensen die gewoon met me mee willen leven. Dat zijn ook heel veel kritische mensen, die zitten te wachten tot ik iets schrijf waar ze me mee kunnen pàkken.

Ik ben me daar wel altijd een beetje van bewust tegenwoordig. Er lezen bestwel veel mensen mee die vooral kritisch willen zijn. En dan niet altijd gekkies als Donkey, maar ik zag, toen ik nog analytics had lopen, dat er veel politiemensen meelezen, stagiaires bij politieke partijen die anti-hoer zijn, en mijn e-mail was ook geen feestje toen ik dat nog kon lezen. Veel wat ik schrijf komt bij mensen terecht voor wie ik helemaal niet wìl schrijven.

Dat betekent dat ik mijn woorden ga wegen. Niet alleenmaar omdat ik me een beetje raar voel bij een intiem verhaal over wat me echt bezighoudt dat terechtkomt bij mensen die me het liefste als een kakkerlak zouden laten verdelgen, maar ook omdat ik gewoon erg op moet passen met mijn anonimiteit. Ik heb wel hierendaar iets door mijn blog heen gegooid dat een vals spoor is, maar weglaten bevalt beter.

Valse sporen moet je namelijk de héle tijd in je achterhoofd houden als je aan het schrijven bent. Je kan dat niet zomaar tegen gaan spreken later. En die paar pogingen die ik heb gedaan zijn lastig zat, want ik ben er vaak genoeg tegenaangelopen dat ik een verhaal niet kon schrijven zonder dat valse spoor tegen te spreken. Bovendien ben ik er slecht genoeg in dat al die valse sporen al betwijfeld zijn in mijn commentaren of op andere sites.

Ik laat dus maar vooral dingen wèg uit mijn verhalen. En dat vind ik niet leuk, want dan zijn er van die gaten in wat ik vertel. Gaten in hoe het verhaal lóópt, maar ook gaten in wat ik graag zou willen uitleggen. Vooral voor groene collega's die wat willen leren is dat jammer, want die komen dan wat tekort. En ik zit vol met tips die ik maar wat graag uit wil delen en door wil geven. Maar dat kàn dus heel vaak niet.

Als ik alleenmaar schreef voor andere hoeren zou ik denk ik ook minder uitleg schrijven. Die uitleg is echt heel belangrijk geworden in mijn blogje. Dat begon ik om me te uiten, maar ik ben eigenlijk veelmeer gaan schrijven om mensen te laten zien hoe de business ècht is, wat er allemaal bij komt kijken, en hoeveel het verschilt van wat je elke week weer in de luie kranten leest.

Die dingen botsen een beetje, want hoewel het makkelijker is om je in te voelen in één persoon, geef ik alleenmaar mijn èìgen ervaring weer. Als je net bent als ik, is dat heel makkelijk invoelen. Als je een heel ander type bent, heb je helemaal geen feeling met wat ik schrijf. Dat besef ik me wel. En dat ik maar één vrouw ben die vertelt over hoe de business is, krijg ik ook regelmatig om mijn oren.

Ik heb dus ook regelmatig mensen opgeroepen om ingezonden stukjes te schrijven. Op mijn blog, maar ook aan mensen die me mailden. Er zijn heel veel mensen die de moeite hebben genomen om me te schrijven dat ze het niet met me eens zijn, en ik dacht dat die het wel geweldig zouden vinden om op mijn blog hun eigen idee erover te kunnen verspreiden, waarmee ik dan ooknogeens kon laten zien hoe verschillend de ervaringen kunnen zijn.

Dat is me zó hard tegengevallen! Genoeg mensen die tegen mij aan willen klagen, en vinden dat ik anders of niet moet schrijven over wat ik wil schrijven, maar heel weinig mensen die een stukje in willen leveren. En de mensen die wèl willen schrijven, zijn meestal juist de mensen die het met me eens zijn. Er zijn er maar een paar geweest die een ander plaatje hadden dan wat ik liet zien.

Wie langer meeleest al, weet bijvoorbeeld dat ik ooit aan een collega met de pseudoniem Barbara van Brakel de gelegenheid gaf om haar verhaal te vertellen. Die wond me om mijn vinger, want die kwam met explosieve openbaringen van wat er allemaal in Utrecht gebeurd was. Daar klopte best wat van. Maar sommige dingen ook helemaal níét. En dat leerde ik pas later. Ik was veelte druk met blij zijn dat ik eens iemand anders aan het woord kon laten. Intussen is die Barbara veroordeeld voor laster, dat je het maar even weet. Daar sta ik dan.

Er kwam een tegenstukje wat ik ook geplaatst heb. Ja, als er een bitch fight uit te vechten is, weten mensen mijn blogje dus te vinden. Ik heb daarna dat soort dingen eerst doorgelicht, en daarom is er nooit meer zoiets gebeurd. Het viel me tegen dat mensen daarvoor mijn blogje wouden gebruiken, en het viel me vooral van mezelf tegen dat ik mijn blogje had láten gebruiken. Ik ben wel een volwassen vrouw, ik moet daar zelf op passen.

Het liet een beetje een bijsmaak achter. Mijn blogje was "besmet" geraakt met die toestanden. Ik werd er zelfs een beetje beschermend van, naar mijn blogje toe. Het is toch wel een beetje mijn kindje. Nou ja, puber intussen. Ik vind het jammer als ik er zo'n soort onrecht aan doe. Het liefst hou ik het helemaal zuiver en puur, zonder gekift vanbuiten, en zonder fouten. Vooral dat laatste.

Ik wil niet dat iemand door mijn blogje op het verkeerde been wordt gezet. Dat is ook een reden waarom al die stukjes zo lang worden. Ik wil duidelijk zijn, en ik wil zorgen dat alles er stáát, zonderdat er iets ingevuld hoeft te worden met begrip. Want mensen hèbben geen begrip, mensen hebben geen achtergrond. Dat moet je ze allemaal géven. En meestal lezen bezoekers maar één stukje, dus het moet meteen dáár worden uitgelegd.

Eigenlijk wil ik dus elk onderwerp in maar één stukje behandelen. Alles wat in "het andere stukje" over hetzelfde onderwerp staat, lezen mensen meestal helemaal niet. En dat geeft me stress, want àlles wat mensen verkeerd erbij kunnen denken moet dus in dat ene stukje afgekapt. Ik mag niets vergeten of weglaten. Het hele idee moet erin, alles wat eraanvastzit moet erin. En dat is bestwel moeilijk om te doen. Vooral om het dan leesbaar te houden.

Na één poging moet het er staan. Het moet niet over hoeven. Na die ene poging is het onderwerp dus ook "opgebruikt." En als het dan een onderwerp is wat ik belangrijk vind, is dat wel een drempel. De goede toon, de goede inhoud, en alles moet afgedekt zijn. En het moet ook gewoon góéd zijn. Dat ligt me bestwel zwaar op mijn maag. Vooral bij de grote onderwerpen.

Dus als ik een groot stukje heb, en de moed is me in mijn schoenen gezonken omdat ik zie dat mijn oude stukjes zóveel beter zijn dan wat ik net heb neergepend, en ik het teruglees en het ècht niet goed kan keuren, dan leg ik mijn bloknoot maar weg. En dan schrijf ik maar over mijn moeilijkheden met die stukjes.

Vasectomie-pechvogels

Niemand wil condooms. En niemand wil aan een afstompende pil zitten, of een spiraaltje als een soort gekartelde haak in haar zachte baarmoeder, niemand wil prikpillen, vaginale ringen of staafjes, en al helemáál niemand wil een vrouwencondoom. We willen allemaal zonder nadenken neuken, zonderdat we voorzorgsmaatregelen hoeven te nemen. Want we zijn geil, lui en onverantwoordelijk.

Dus dan is er mannelijke sterilisatie, vasectomie. Die is veel minder ingrijpend dan vrouwelijke sterilisatie, en is zo gebeurd. Je kan de volgende dag weer naar je werk, en als je erom vraagt als je al een paar kinderen hebt gehad, krijg je nog nèt geen applaus van de dokter dat je het laat doen. Klaar met de kindjes? Vasectomie. Dat hoor je best vaak, en dat is ook de manier waarop mannen die het doen het erover hebben. Het is rust na het werken.

Mannen die een vasectomie hebben ondergaan zijn er niet verlegen over. Ze pronken er vaak een beetje mee dat ze hun vrouw nu van die taak van anticonceptie ontlast hebben, ze vinden het stoer van zichzelf dat ze onder het mes zijn geweest, en het is een gewèldige manier om vrouwen zover te krijgen dat ze het condoom laten zitten. Bovendien is zeggen dat hij een vasectomie heeft gehad al zo'n beetje een versierzin.

In hun achterhoofd hebben ze nu natuurlijk zelf ook wat voordelen. Bijvoorbeeld dat ze niet meer opeens een zwangere vrouw hebben als die haar pil vergeet, maar ook dat àls die vrouw opeens zwanger is, hij zeker weet dat ze vreemd is gegaan. Dus dat ze ook weet dat ze makkelijker betrapt wordt. Terwijl hij zelf, als hij vreemdgaat, zeker weet dat zijn maitresse niet opeens met een baby voor de deur staat.

Onder seksuologen, die trouwens ooknog een eigen stukje tegoedhebben, is vasectomie net zo'n fetisj als de clitoris. Rik van Lunssen, de opperseksuoloog van Nederland, pleitte zelfs ervoor om àlle jongens van veertien na een "condoom-examen" wat kwakkies in te laten vriezen, om daarna gesteriliseerd te worden. Een socialisering van sperma, de middelen van reproduktie in handen van de overheid. Enge ideeën, zoals je wel vaker bij seksuologen ziet.

Er zijn dus bestwel wat mannen die zich laten steriliseren, en die kom ik dus tegen. Het is een minderheid, want lang niet elke man laat zich steriliseren, maar het zijn er wel genoeg om het op te laten vallen. Het is ook een minderheid die er graag over praat, dus ik krijg het wel mee ook. Bij de meeste gesteriliseerde mannen valt het helemaal niet op dat ze gesteriliseerd zijn, en zou je moeten zoeken naar de onbetrouwbare sporen met heel zorgvuldig voelen, dus vooral doordat ze erover beginnen kom je erachter.

De grootste groep gesteriliseerde mannen is zelf op het idee gekomen. Meestal is de reden die ze noemen dat ze hun partner willen ontlasten van de taak van anticonceptie. Als je wat wacht, of een beetje doorvraagt, is dat heel zelden de enige reden. Heel vaak is een reden die meetelt als de vrouw een kinderwens heeft, en de man niet of niet meer. Die zien de bui al hangen, voor je het weet "vergeet" de vrouw de pil immers.

Bijna netzovaak denken die mannen ook dat ze meer seks gaan krijgen als ze gesteriliseerd zijn. En als je vrouw van de pil afgaat, zal dat ookwel waar zijn. Van de pil word je minder geil immers. In alle boekjes staat van niet, maar ik heb het zelf meegemaakt, en van heel veel vriendinnen en collega's gehoord. Maar het komt er eigenlijk altijd op neer dat de man, meestal terecht, verwacht vaker zonder condoom te mogen. Die zijn heel tevreden.

Over die groep ga ik het niet hebben.

Je hebt ook een groep die er minofmeer ingeluisd zijn door vrouw of vriendin, die van de spanning afwouden of ze zwanger zouden worden. Zwanger worden is een moreel probleem voor veel mensen die seks hebben voor de lol of uit bevlieging, en dan opeens een kind op komst hebben. Ik ben niet tegen abortus, zeker niet, maar ik begrijp wel hoe zwaar het kan zijn als je het moeilijk vindt om te begrijpen dat het in het begin ècht nog geen kindje is, maar een klompje cellen.

Die vrouwen zijn het ookwel zat om hun hele seksuele machine een spaak in de wielen te moeten steken om maar niet zwanger te worden, en ook die vrouwen zitten er niet op te wachten om met een stukkie rubber te worden geneukt. En als je kijkt wat voor een flut-operatie zo'n vasectomie is, dan is het lastig om begrip op te brengen voor een man die dat niet wil. En die zetten druk op zo'n vent, die al snel geen argumenten meer heeft om nee te zeggen.

Die mannen voelen zich vaak wel wat schaapachtig. Ze zijn niet te goed om de voordelen van vasectomie te gebruiken, dus ze vertellen het je wel in de hoop dat ze dan zonder condoom mogen, maar ergens hebben ze toch het idee dat ze erin geluisd zijn, en dat vinden ze niet sexy. Er is vaak spijt, vooral bij de mannen die na hun vasectomie toch nog gedumpt zijn, en dat gebeurt best vaak. Dat valt wel op.

Waarom dat is, kan ik alleenmaar raden. Sommige collegaatjes zweren bij hoog en bij laag dat je bij een gesteriliseerde man toch wat mìst op de lange duur, iets wat je bij een man met scherp schiet wèl merkt. Alle onderzoeken zeggen precies het omgekeerde trouwens, maar dat wordt danweer gepareerd door aan te wijzen dat die onderzoeken allemaal worden ingevuld door vrouwen die net van de pil afgaan. En dat van de pil afgaan kan ook weer een faktor zijn in je partnerkeus. Hier kan ik dus weinig zinnigs over zeggen.

Ik kan er ook weinig zinnigs over zeggen omdat ik het allemaal uit de tweede hand heb. Ik heb weleens een gesteriliseerd vriendje gehad waarmee ik het zonder condoom deed, maar ik bleef in die tijd gewoon aan de pil, en ik wist nog helemaal niets van seks. Ik hoerde nog niet, ik zat zelfs onder de twintig partners in totaal, ik had nog geen idee. Dus verschil merkte ik niet. Sindsdien heb ik alleen gesteriliseerde klànten gehad, en die zitten allemaal in het condoom.

Er zijn ook mannen met spijt omdat ze tòch kinderen hadden gewild, en hun vasectomie niet omkeerbaar blijkt te zijn. Er zijn ook mannen die er spijt van hebben omdat ze zich gewoon psychologisch minder mans voelen. Mannen hebben wat met het zaad dat ze spuiten, en als dat niet meer gevaarlijk kinderverwekkend spul is wat hun partners behandelen als wonderlijk en eng, dan missen ze wat.

Maar ook over deze groep ga ik het niet hebben.

Dit stukje is wat aandacht voor de echte pechvogels. Dat is een kleine minderheid, ik gok één op de twintig, die er echt problemen mee krijgen. Die zijn daar helemaal niet spraakzaam over, want die voelen het als een domme keus waar ze zelf verantwoordelijk voor zijn geweest, en als iets om je voor te schamen. Ik krijg ze bijvoorbeeld ook heel moeilijk terug naar de dokter. Vaak praten ze er nieteens met hun partner over. Maar ik ben een praathoer, mijn insteek in het vak is intimiteit. Dus ik krijg het vaak wel los. Of ik dat nou wil of niet trouwens.

Er zijn pechvogels die meer krijgen dan waar ze op gerekend hebben. Dan heb ik het niet over foute hechtingen of een ontsteking, want dat gaan vlot weer over, en dat wordt ook serieus genomen. Ik heb het dan over problemen met pijn. Een flink aantal, die één op de twintig, houden er pijnproblemen aan over, vooral tijdens de seks. Sommige echte pechvogels houden de hele tijd pijn, maar ik hoor er vooral van tijdens de seks.

Wat ik het meeste hoor is blauwe ballen houden ookal heb je gespoten. Een gesteriliseerde man spuit nog steeds, maar er zijn dus pechvogels die na het spuiten ontzettend vervelende pijngevoelens hebben bij hun ballen of dieper in hun kruis. Andere mannen krijgen een gevoel alsof ze in hun ballen zijn getrapt als de seks langer dan een paar minuten duurt, en willen dus echt supersnelle vluggertjes.

Ik heb gemerkt dat ik sommige van die kerels wel kan helpen door ze de hele tijd aan hun ballen te trekken. Je legt dan je hand om de zak heen, en je zorgt dat de ballen niet tegen het lijf aantrekken. Dat is bestwel lastig, want die dingen willen heel graag omhoog, maar als je dat laat gebeuren is het feest voorbij. Het werkt lang niet bij elke vent, maar er zijn wel kerels die het vol kunnen houden tot hun orgasme als je dat bij ze doet, en anders niet.

Het ergste voorbeeld dat ik meegemaakt heb is van een man die sinds zijn vasectomie de hele tijd pijn hield. Hij beschreef het als "de hele tijd het rotgevoel alsof je tien minuten geleden in je zak bent getrapt." Hij werd er arbeidsongeschikt door, maar de dokters weigerden het te behandelen als iets wat door de vasectomie kon komen. Hij liet zijn vasectomie herstellen, maar dat hielp niet.

Uiteindelijk kreeg hij een soort van happy ending toen hij in België bij een mannenkliniek de bal liet verwijderen die pijn deed. Dat gaf hem verlichting, en de pijn is nu voorbij, maar hij mist zijn bal wel. Het was een helse toestand die hij liever niet had hoeven meemaken, en dat allemaal voor een sterilisatie. Het heeft hem jaren van zijn leven, en van zijn carrière gekost.

Ik hoor héél vaak het patroon dat de man niet serieus wordt genomen als hij klachten aan zijn vasectomie overhoudt. Vooral niet door dokters. Die zeggen altijd dat het niet bestaat, dat ze er nog nooit van gehoord hebben, en dat het iets psychisch moet zijn. Dan komt zo'n man bij een psycholoog, of erger, een seksuoloog, en wordt het een spelletje om hem te overtuigen dat hij het zichzelf aanpraat.

Aan die mannen heb ik bestwel een klus. Niet alleen worden ze hardnekkig, alsof ze tegen een heilig huisje hebben geschopt, door de medische wereld afgewezen, er zijn ook erg weinig vrouwen die begrip hebben voor zulke pechvogels. Er zijn er al helemaal weinig die een trukendoos hebben met genoeg truukjes om met zoiets om te kunnen gaan. Mijn trukendoos is ook nog niet kompleet hoor, maar ik krijg van àl die mannen te horen dat ik de eerste ben die er omheen kan seksen. En meestal ook dat ik de eerste ben die het probeert.

Ik heb gekeken of er wetenschap bestaat over dit soort problemen, maar ik vind heel erg weinig. Ik vond twee artikelen over pijnklachten na vasectomie, met een oproep om dat echt eens serieus te gaan nemen, maar daarna is er niets gebeurd. Er is wel wat onderzoek geweest over de hormonale verstoringen die vasectomie kan geven, en over een verhoogde kans op prostaatkanker bij gesteriliseerde mannen, maar dat verpietert ook allemaal na 2005. Is het echt een heilig huisje?

Het is een rare omdraaiing van hoe de samenleving omgaat met besnijdenis. Dat wordt juist afgeraden, het is de laatste optie na jaren gekloot met halve maatregelen, en dat terwijl mijn klantenbestand vooral laat zien dat mannen erop vooruitgaan, en er haast nooit gedoe mee krijgen. Zeker niet zulk ernstig gedoe als met die sterilisaties. Daar is de aandacht juist helemaal gericht op de veel zeldzamere pechvogels. Waarom het ene zo wordt opgehemeld en het ander wordt verketterd snap ik echt niet.

De vasectomie-pechvogels krijgen altijd hetzelfde te horen: jij bent de uitzondering. Niemand anders heeft er problemen mee. Je zal het wel zelf in je hoofd halen. Je staat alleen, en je hebt ongelijk. Waar ik mijn pechvogel-klantjes altijd hun hart aan kan laten ophalen, is ze vertellen dat ik ook van andere gevallen weet. Dat ze niet alleen zijn. En via dit stukje wil ik iedere vasectomie-pechvogel die dit leest hetzelfde vertellen.

Je bent niet gek, je bent nieteens een heel zeldzame uitzondering. Je hebt last van een ingreep in je seksuele organen, die niet reageerden zoals jij en de dokter hoopten. Soms werkt omkeren van de operatie, soms werkt jaren wachten, soms werkt niets en moet je er gewoon mee leven. Maar er bestaan truukjes, vooral het naar beneden houden van je ballen en snel door de seks heengaan, die helpen. Ga naar de dokter, en laat je niet afschepen met een psychiater of een seksuoloog.

Bijgeloof

"Bijgeloof is ongeloof!" Dat zei mijn opa altijd, en je moest ook niet waar hij bij was de horoscopen in de krant gaan lezen, want dan kreeg je een preek. Ik kom uit een gelovig nest, en we hadden een heel duidelijke scheiding tussen geloof en bijgeloof. Geloof was goed en waar, en bijgeloof was slecht en onwaar. Tegelijk heb ik wel gemerkt dat mensen die geloven ook makkelijker bijgeloven, en dat is wel een interessante tegenstelling.

In de kraak kwam ik in kontakt met allemaal dingen die mijn opa bijgeloof zou hebben genoemd. Niet onder een ladder doorlopen, zout over je schouder gooien, een schip dopen met een fles champagne, je vingers kruisen als je ergens op hoopte, je gelukspen gebruiken als je een sollicitatiebrief ondertekende, vanalles. Ik vond het maar wonderlijk, en ik heb er altijd een beetje interesse voor gehad.

In de prostitutie heb je ook bijgeloof. En daar wordt opvallend hard in geloofd. Wat ik dan zou verwachten, is dat die soorten bijgeloof dan overal te vinden zijn, maar wat er wordt geloofd verschilt van stad tot stad, van straat tot straat, en van bordeel tot bordeel. Je kan alleen wel heel makkelijk een bijgeloof meenemen van het ene bordeel naar het andere, heb ik wel gemerkt.

Ik werkte in een club, waar de eigenaar weinig in de melk te brokkelen had. Ja, officiëel is hij de baas, en hij kon je in principe wegsturen, maar in de praktijk durfde hij nooit wat. Veel meiden lichtten hem ook op, door zovaak maar kon klanten niet aan hem door te geven, en hun afdracht zelf te houden. Ik deed dat altijd wel netjes. Niet omdat ik er nou zo ethisch naar keek, maar omdat ik best een schijtlijster ben, en ik peentjes zweette bij de gedachte dat hij me kon betrappen.

Die club had zijn eigen bijgeloofjes, maar op een dag kwam er een nieuwe meid bij. Die was geen groentje, ze had al eerder in clubs gewerkt, en ze was naar ons overgestapt zodat ze hier nieuw was, en dan krijg je altijd wat meer klanten. Ze was niet zo goed, ze was niet zo handig, ze was ook niet zo mooi, maar ze droeg het hoerige heel goed. Sommige meiden zien er vooral raar uit in hoerenkleren en met hoerenmake-up, maar zij kon het overdrijven tot het te gek werd, en nog steeds vonden mannen haar aantrekkelijk.

Ze was best snel al ingeburgerd. Je had vantevoren niet gedacht dat er plek voor haar was, maar ze deed alles heel vanzelfsprekend, ze botste niet hard met de andere meiden, en ze had al snel de mores door. Binnen een week was ze gewoon een collegaatje, en had ze er al jaren kunnen zijn geweest. Wij hadden haar ook al snel geaccepteerd, en binnen een ommezientje spande ze met ons samen tegen de baas.

Dat begon met bijgeloof. We zaten met zijn allen bij de bar, te wachten op de eerste klant van de dag. De baas deed normaliter aan het begin van de shift de bar, later nam zijn vrouw het over. Die werkte overdag. De baas was altijd erg vrekkig met hoe hij inschonk, en de nieuweling moest daar niets van hebben. Die was toen ze een drankje wou hebben zelf achter de bar gelopen, en spoelde haar glas om. De baas keek wat moeilijk. Zij ging plompverloren door, tot ze een kreetje slaakte.

"Lege flessen!" riep ze, terwijl ze wees naar de kratten met lege pijpjes pils onder de bar. De baas gaf die altijd terug aan de jongens die de boodschappen kwamen afleveren, en dat stapelde dus weleens een beetje op. Het stonk altijd een beetje naar verschaald bier, maar er waren wel meer luchtjes in die toko, dus wij hadden er nooit zo'n last van. Wij vonden dat ze best heftig reageerde, en we waren wel nieuwsgierig wat er aan de hand was.

Ze wees, half paniekerig en half beschuldigend, naar de kratten vol lege pilspijpjes. De baas was een beetje schichtig, alsof hij ergens op betrapt was. Maar dat ging hij altijd doen als er iemand ergens boos over werd, dus dat betekende niets. Een collegaatje vroeg aan de nieuweling wat er met lege flessen was. De nieuwelinge legde uit, dat lege flessen in het bordeel armoe bracht, en de klanten weghield.

Dat is pure bijgeloof. Maar hoeren zijn een bijgelovig volkje, en ookal had níémand anders nog van dit bijgeloofje gehoord, binnen een kwartier waren we het er allemaal over eens dat die kratten het pand uit moesten, en dat dìt de verklaring was dat het zo leeg was in de club de laatste tijd. De baas wou niet sjouwen, maar hij had niet genoeg ruggengraat om op te staan tegen vijf hoeren die eisten dat die kratten wegmoesten. Hij bracht ze naar de berging.

Het bijgeloofje brachten de meiden die erbij waren geweest over op de andere meiden die op andere tijden werkten. En toen we een paar dagen later een goede dag hadden met veel klanten, was het voor iedereen heel duidelijk: dat was omdat die lege flessen eindelijk het bordeel uit waren. Op die manier bevestigden we het voor onszelf, terwijl het daarna, flessen of niet, weer veel te kalm werd.

Dat bevestigen van die bijgeloven zag ik wel vaker. Veel hoeren, veelmeer dan andere vrouwen, doen aan toekomstvoorspellingen. Er is geen klassieke theeblaadjeslezende hoer meer met theezakjes tegenwoordig, maar er zijn veel hoeren die in astrologie geloven, de hand lezen, kristal kijken, tarot leggen of pendelen. Waar dat door komt weet ik ook niet, maar ik denk dat we het moeten zoeken in dat je een beetje een heks wòrdt als er een heksenjacht op je is.

In een andere club waar ik even zat, was een Afrikaanse vrouw die ik stokoud vond, die kippenbotjes las. Die was ontzettend populair bij de collegaatjes, want haar voorspellingen waren niet de gewone zweefteef-babbels, maar dramatische voorspellingen vol spannende en gevaarlijke gebeurtenissen. Het nadeel van zulke specifieke en duidelijke dingen voorspellen is dat het zo duidelijk is wanneer het niet uitkomt.

Maar op een dag, voordat ik bij die club kwam, had ze voorspeld aan een collegaatje, dat die om zou komen in een botsing met de tram. Dat was natuurlijk schokkend, en iets om flink over te roddelen. En om het roerend eens te zijn dat trams levensgevaarlijke dingen zijn, en het idioot is om zo'n ding wat niet uit kan wijken in de stad te laten rijden. Maar eigenlijk namen we het tegelijk helemaal niet serieus.

Toen dat collegaatje máánden later ademloos binnenkwam en vertelde dat ze zich de tering geschrokken was van een tram waar ze bijna onder gelopen was, als die niet aan het bellen was geslagen, dacht iedereen terug aan die voorspelling. En al heel snel werd dat, dat die voorspelling haar leven had gered, want vanwege die voorspelling was ze alert genoeg geweest om de botsing te voorkomen. Iedereen bewaarde meteen haar kippenbotjes.

Ik heb sindsdien veel stukjes bijgeloof gezien. En mijn helpersploeg had ook veel gezien wat ik nog nooit was tegengekomen. Sommige dingen kenden we allemaal wel, zoals dat je je geld nooit op bed moet tellen. Dat moet mee naar huis, en daar tel je het pas. Als je geld telt op bed, slapen de zaken in. Je schoenen op tafel zetten is armoede afroepen, maar die kom je ook buiten de prostitutie wel tegen. Maar bijvoorbeeld dat het ongeluk afroept om je handtas op de vloer zetten, die is wel eentje die ik alleen in de prostitutie tegenkwam.

Glas voor je deur, vooral scherven, dat brengt ongeluk. Dat moet je meteen wegvegen. Klinkt logisch, want wie wil er nou haar klanten in glas laten trappen? Maar dat je na het vegen drie keer op de geveegde plek moet spugen, die slaat weer nergens op. En dat er altijd in je bordeel ergens een lampje moet zijn dat het niet doet, en dat absoluut niet een nieuw peertje mag, die kan ik ook niet verklaren.

Er waren clubs waar je je drankje niet op de bar mocht zetten. Ik dacht eerst dat dat door de overtrokken angst kwam om gedrogeerd te worden, wat trouwens ookwel een eigen stukje mag, maar dat heeft er dus mee temaken dat als je je drankje op de bar zet, je een SOA op zou lopen. Altijd je glas in je hand, of je glas leegdrinken dus. En weer heb ik geen idee waar die vandaankomt.

Je moet geen echte bloemen in je haar of in je kast hebben, want verwelkt een bloem, dan verwelk jij ook. Rode rozen zijn helemaal de moord voor je klanten, dan loopt het niet meer aan. En als je kunstbloemen neemt, neem dan een oneven aantal. Netzoals juwelen zoals kettinkjes, armbanden of ringen. Nooit een even aantal dragen, want dan halveert je omzet. Sommige meiden vinden ook dat het voor condooms geldt, en zorgen dat ze nooit een even aantal daarvan bij zich hebben.

Er zijn ook bijgeloven over condooms. Een condoompakje dat niet opengescheurd wil worden, moet je niet forceren. Als je dat toch doet, zal het condoom scheuren. Gewoon weggooien dus. Een condoom dat binnenstebuiten uit het pakje komt, en niet in één keer terug wil naar de goede kant op, is een condoom dat gaat glijden. Een condoom dat je hebt laten vallen, gaat scheuren. Maar een condoom dat je met je mond aanbrengt, zonderdat je "over hoeft te pakken" met je lippen, dat roept fooien op.

Oorbellen zijn ook zo'n ding. Hoe groter je oorbellen, hoe vrekkiger je klanten worden. Maar ook, hoe groter je oorbellen hoe meer klanten je krijgt. En ook, als je een oorbel kwijt bent, dan moet je meteen de ander ook wegdoen. En een man neuken met je oorbellen in is ongeluk. En een man neuken zònder je oorbellen in, is ook ongeluk. Met oorbellen kan je volgens het bijgeloof niet goed uit de voeten, je zit altijd in het pak genaaid. Het lijken wel mensenhandelsignalen.

Achter de ramen geloven er ook meiden dat je schoen aan je tenen op en neer wippen de klanten binnenlokt die anders niet zouden zijn gekomen. Ja, de voetfetsisjisten dus, maar voor de rest vind ik het een raar idee. Sommige meiden staan erop dat ergens in het bordeel dat oerlelijke schilderijtje van het zigeunerjongetje met de traan hangt. Als dat er niet is, betekent dat ongeluk.

Een andere achter het raam is dat je een keer voor je raam op straat moet pissen als je ovuleert. Ik weet niet of iemand dat ooit gedaan heeft, maar het is wel zoiets dat rondgaat. Een bankbiljet onder je matras verstoppen maakt de mannen guller. Dat geldt ook voor de speelkaart hartenvrouw onder je deurmat. Of een varkensstaart in je handtas, al heb ik die maar één keer gehoord.

In de thuisontvangst is het ongeluk als je een pan of ketel nog op het fornuis hebt staan. Dan komt de klant niet meer terug. Je spiegel in je werkkamer moet je met spiritus schoonmaken, anders kijkt de duivel mee. Je moet je huis op blote voeten schoonmaken, anders doet je volgende klant zijn schoenen nieteens uit en vertrekt meteen. Of je nou een hoeslaken gebruikt of niet, je moet altijd minstens één speld in je laken hebben zitten om het aan je matras vast te zetten. Anders vliegt je geld weg.

Als escort heb je dan ooknog het bijgeloof om eerst te kloppen voordat je aanbelt. Of dat een man die driemaal belt of schrijft zonderdat je geantwoord hebt een ongeluksklant is. Of dat je make-up kwijtraken een voorteken is van problemen, en dat je dan een week vrij moet nemen. Of dat je geen drie klanten op dezelfde schoenen moet doen. Of dat je bij opgedroogde klanten naar de kapper moet.

Er zijn ook praktischere bijgeloven. Bijvoorbeeld dat Sanex deodorant de geur van aftershave tegengaat. Dat je je laatste sigaret nooit zelf op moet roken, maar weg moet geven. Of dat geld aan de kerk doneren je beschermt. Dat heeft zelfs een keer gewerkt, een collegaatje werd door een Evangelische zedenploert opeens met rust gelaten toen bleek dat ze duizenden Euro's aan haar kerk had overgemaakt.

Als je een vriend hebt, dan moet die nu en dan tussen je tieten spuiten, om zo te laten zorgen dat hij van je hart houdt en niet alleen van je kut. Op elke vrije dag moet je vriend of man in je kut klaarkomen, of je raakt hem kwijt. Als je vriend niet in alle gaten is geweest waar je ook klanten in pakt, gaat je relatie nergens heen. En als je vriend rukt, rukt je volgende klant ook, en dat is altijd vervelend.

Goed beschouwd is het natuurlijk allemaal onzin. En als je één op één praat met je collega's, zijn ze dat ook allemaal wel met je eens. Het is een lolletje, het is iets wat ze eigenlijk niet ècht serieusnemen. Maar stiekem doen ze dat dus wèl, als ze ondergedompeld zijn in het cultuurtje. Al komt het niet allemaal uit het cultuurtje, want meiden die helemaal zonder kontakt met andere meiden zijn begonnen, hebben vaak zèlf bijgeloof bedacht.

Het is net als bijgeloof bij zeelui. Of bij boeren. Als je de hele tijd temaken hebt met een grote boze wereld die je zomaar weg kan vagen, dan ga je je vastgrijpen aan elke vastigheid die je kan vinden. Of dat nou de zee, het weer, of de overheid is. Ook als je weet dat het flauwekul is. Onzekerheid is zo verlammend, dat je snel beter af bent met onzin. En als je toch al de hele dag met illusies werkt, is het snel gebeurd om voor jezelf een illusie te maken. Misschien dat we klaar zijn met al dat bijgeloof, als we eens een plek in de maatschappij hadden waar we echt in konden geloven.

Bitcoin

Ik word betaald in cash. Nu ik in de illegaliteit werk is het àltijd contant geld, maar ook toen ik nog mijn vergunde konijnenholletje had was het contant wat de klok sloeg. Heel afentoe had ik klanten die liever overmaakten per giro, of die cheques gebruikten. Van die papieren, waarmee zo'n man zich duidelijker dateert dan met zijn grijze haren. Creditcards en PIN-automaatjes kan je vergeten, want die zijn te duur voor die handvol klanten die dat willen, en bovendien leveren de bedrijven die daarvoor zorgen niet aan de seksindustrie.

Vroeger had ik een kluisje voor alle cash in mijn halkast, en stortte ik dat regelmatig bij de bank. Dat kost geld, maar ik voelde me niet veilig met duizenden Euro's in mijn werkflatje. Je bent als hoer toch al een aantrekkelijk doelwit voor overvallers en rovers, omdat ze weten dat je niet naar de politie zal gaan. Alleen al omdat die niets voor je doen, maar ook omdat je ze geen aanleiding wil geven om te doen alsof je een gevaar voor de buurt bent, met al die criminogene aktiviteit van je.

Tegenwoordig kan ik dat niet zomaar storten op mijn oude rekening. Mijn vergunning is immers de nek omgedraaid. Ik betaal dus ook zoveel mogelijk contant, en dat wordt steeds moeilijker. Steeds meer instanties en bedrijven accepteren alleen nog maar bankprodukten, geen echt geld meer. Als ik nog evenveel verdiende als in mijn werkflatje, had ik nu een manier moeten vinden om het wit te wassen.

Witwassen betekent niets anders dan dat je geld neemt dat je niet uit wil leggen aan de overheid, en daarvan regelt dat het lijkt alsof je het burgerlijk verdiend hebt, zodat je er belasting over betaalt als gewone omzet, en het zonderdat het onderzoek en problemen uitlokt gewoon kunt bankieren of uitgeven. Je geld komt in de gewone, "bovengrondse" economie terecht. En dat vindt de overheid heel erg, en heel erg ondermijnend. Denk daar maar eens over na.

Het idee achter witwassen strafbaar maken, is dat je mensen die geld verdienen in het grijze of zwarte circuit moet kunnen straffen. Als je ze niet kan pakken voor wat ze doen om dat geld bij elkaar te sprokkelen, dan kan je ze in elk geval pakken voor het gebruiken van dat geld in de bovengrondse economie. Het witwassen zèlf is niet verkeerd, het is zelfs goed voor de economie en de belastinginkomsten, maar wie wat wit te wassen heeft, die moet gestraft. Rechtstechnisch is het kennelijk een beetje raar, maar dat kan de Nederlandse rechter niet bommen. Er wordt gestraft.

Dat zal de grote criminelen niet dwarszitten natuurlijk, want die hebben genoeg omzet om zorgvuldig witwassen lonend te maken. Veel criminelen hebben ook vooral uitgaven aan andere criminelen, en om je drugs of wapens te kopen ben je met zwart geld veel welkomer dan met wit geld, wat makkelijker te traceren is. Het echte witwassen besteden ze bovendien liefst uit aan een katvanger, waardoor ze zelfs als het ontdekt zou worden buiten schot blijven.

Kleine grijze verdieners, zoals ik, wij hebben er last van. We zijn danwel niet illegaal, wat we doen is niet illegaal, maar toch héten we illegaal, en worden we als illegaal behándeld. Eerlijk je inkomsten opgeven betekent je blootstellen aan "handhaving," dat wil zeggen de overheid die je komt treiteren en je het leven onmogelijk komt maken. Je komt ook met banken en instanties nergens, dus je hebt geen andere keus dan witwassen. Of zwart uitgeven.

Ik heb mijn eigen manieren om wit te wassen. Die ga ik niet uitleggen, ookal doe ik niet alsof ze zo uniek of bijzonder zijn. Sommige dingen moet je gewoon voor jezelf houden. Als je een poosje met een beetje gezond verstand gaat nadenken over hoe je dat aan moet pakken, kom je waarschijnlijk wel op de manieren die ik gebruik. Maar ik was liever het minimum wit, want dat beperkt hoe hard je wordt aangepakt als je gepakt wordt.

Het meeste gaat er zwart en contant weer uit. Iedereen die contanten aanneemt, betaal ik contant. Dat is niet heel veel geld trouwens, maar ik verdien ook nogmaar een schijntje vergeleken met vroeger in mijn thuisontvangst-tijd. Studeren is duur, en het laat weinig tijd over voor het hoeren. Dat maakt het probleem van hoe ik de inkomsten witwas ook heel veel minder. Sommige maanden heb ik niets over om wit te wassen.

Een paar weken geleden gebeurde er iets nieuws: voor de eerste keer had ik een klant die in Bitcoin wou betalen. Ik had daar via de pers en de TV wel wat van meegekregen, vooral dat je er miljonair mee kon worden door erin te investeren, en dat het iets met computers was. En dat het een soort geld was, maar ookweer niet. Dat was niet genoeg om te kunnen zeggen of ik het wel of niet wou.

De klant is een Amerikaan, en hij wou graag in Bitcoin betalen omdat Bitcoin anoniem is, en minder risico's heeft dan met contanten rondlopen. In Amerika zijn ze nog gekker dan hier als het om prostitutie gaat, en hij heeft veel te verliezen. Dus met Bitcoin voelt hij zich veiliger. Bovendien had hij het idee dat ik er ook door geholpen zou zijn, inplaatsvan opgescheept te zijn met contanten.

Ik heb aan mijn geldmannetje gevraagd of ik me kon laten betalen in Bitcoin, en hij vond het goed. Nou ja, hij zag er geen probleem aan. Hij vertelde wel heel duidelijk dat hij geen verstand had van Bitcoin, maar hij vertelde me wel dat je er best geld mee kon ontvangen, zonderdat dat een probleem was. Dat kon je dan weer in gewoon geld omzetten als je het uit wou geven. Want hij wist ook niet meteen waar ik Bitcoin zelf aan uit zou kunnen geven.

Je kan zo'n klant niet laten wachten tot je het helemaal hebt uitgezocht wat je nou met Bitcoin moet, en het was geen raar verzoek. Ik heb hem dus maar laten betalen. Drie en een halve Bitcoin-cent. Dat is in Euro's stukken meer, maar hoeveel het nou precies is verandert nogal per dag. Bitcoin heeft namelijk hele heftige koerswisselingen. Het is niet zo stabiel als de Dollar of de Euro.

De klant liet me hem ophalen van Schiphol, waar hij me bewijs liet zien dat hij de betaling had overgemaakt. Daarna wou hij dat ik hem de Bollenstreek, Amsterdam, en alle hoeken van de hotelkamer liet zien. Hij was een man uit Silicon Valley, en hij was helemaal wèg van Bitcoin. Hij had er flink op gegokt toen het nog jong was, en dat betaalde zich nu uit. Onder andere omdat hij mij voor hele dagen kon boeken.

Een paar dagen na de beurt, toen ik dus mijn Bitcoin binnenhad, ging ik maareens wat lezen over die nieuwe munt. En wat ik las, daar werd ik heel enthousiast van. Want ik las dat het een anonieme economie schept, waar overheden geen macht over hebben. Het was gemaakt door een anonieme schaduwfiguur, als reaktie op de steeds strakkere greep die de banken en overheden op onze economie, en vooral op ons persoonlijke geld hebben geklemd.

Banken doen steeds meer moeite mensen te verplichten om al hun geld ergens in een bank of een bank-achtig bedrijf onder te brengen. Met de negatieve rentes van tegenwoordig wordt het namelijk interessant om je geld gewoon uit de muur te trekken en in je matras te proppen. Om toch je te laten betalen moet er een verplichting zijn om je geld onder te brengen. Overheden vinden ook dat je al je geld "netjes" bij een instantie moet stallen. Dat is makkelijk belasten, makkelijk controleren, en makkelijk afpakken.

Dat is onderdeel van een heuse war on cash. Grote coupures moeten al verdwijnen, want die maken het te makkelijk om geld op te slaan. Zogenaamd om criminelen te dwarsbomen, maar boeven willen vijftigjes en twintigjes. Die zijn het makkelijkste uit te geven of wit te wassen, en geven minder gedoe met wisselgeld. Je moet transakties boven bepaalde bedragen melden, zolang ze met contanten worden gedaan. Als het per bank of per effektentransaktie gaat is dat natuurlijk niet nodig.

Bijna iedereen haalt er zijn schouders over op. Het zal zo'n vaart niet lopen, en het is toch vooral om boeven dwars te zitten? En de gedachte die er stiekem onderzit, is dat het wel op zal houden voordat jij aan de beurt bent. Maar dat is heel naïef. Want je bènt al aan de beurt met negatieve rentes. En wat de overheid op hun proefkonijntjes loslaat, komt uiteindelijk altijd bij iedereen terecht.

En hoeren zijn natuurlijk weer het proefkonijn. Het is al heel lang zo dat er willekeurig geld wordt afgepakt van hoeren, en als dat niet de zedenagent is die zonder bonnetje je dagomzet "in beslag neemt" is het wel een betaaldienst die je rekening "opheft" met al het geld er nog in. Banken hebben daar het recht niet toe, gelukkig, maar die kunnen je wèl makkelijk als klant weigeren. En de banken zijn ook aan het doorpakken met speurakties "tegen mensenhandel" waarbij ze kijken of je betaalverkeer suggereert dat je een hoer bent.

Jullie snappen wel dat ik dan heel nieuwsgierig word naar Bitcoin. En wat ik erover las maakte me best enthousiast. Ik vroeg mijn computergoeroe uit over wat hij me kon vertellen over Bitcoin, en daar werd ik nòg enthousiaster van. Want het is niet alleen een geldsysteem buiten de grip van de overheid om, het is er eentje waarbij de controle in handen is van wiskundig onkraakbare principes, en een gemeenschap van mensen die samen die economie gebruiken èn ondersteunen.

Waarom zou ik niet helemaal overgaan op Bitcoin en andere "crypto" als het zo lekker buiten de greep van de overheid zit? Bovendien maakt het witwassen ooknogeens supermakkelijk, want je kan gewoon zeggen dat je jaren geleden, toen het nog niets waard was, flink wat ingekocht hebt. Er is anonimiteit, er is geen manier om dat te controleren. Dat het allemaal zo grondig in je eigen handen blijft, dat zinde me wel.

Net toen ik een fan was van de nieuwe Bitcoin-economie, kwam mijn statistiekmannetje met zijn blik op Bitcoin. En die ging nogal in tegen die van mijn goeroe. Dat werd een heel debat, en ik zat me al helemaal voor te bereiden op hoe ik mijn helpersploeg moest gaan lijmen nadat die twee met elkaar overhoop lagen. Maar heel wonderbaarlijk, de discussie tussen die twee leidde er juist toe dat ze tot dezelfde conclusie kwamen, en nu minstens zo goed met elkaar zijn als ervoor. Ik heb fijne mensen in mijn hulpploeg.

Na afloop van hun bijna-ruzie waren die twee het erover eens dat Bitcoin helemaal niet zo anoniem is. Het is ongeveer op dezelfde manier anoniem als je vroeger in Zwitserland rekeningen op nummer had. Er is geen naam aan je "wallet" verbonden, maar er is na te gaan wie je bent door waar het geld op je rekening vandaankomt, en waar het heengaat. Bij een Zwitserse bank wist alleen de bank dat, en die gaven die informatie niet zomaar weg, maar bij Bitcoin kan iedereen het nagaan.

Je bent dus niet anoniem, vooral niet als je brokers gebruikt. Dat zijn de bedrijven die je Euro's in Bitcoin omzetten, en andersom. Dat gaat natuurlijk gewoon giraal, dus je naam zit dan meteen aan de wallet vast. Daarnaast is het onderzoekers al heel goed gelukt om gewoon via je transakties, dus zonder informatie van de brokers, na te gaan wie wie was. En dat was zonder de opsporingsmiddelen die de politie mag gebruiken.

Voor de overheid ben je dus makkelijk te vinden. Nou ja, nu nog niet, omdat de politie zo incompetent is, maar zodra ze het echt wìllen huren ze een bedrijf met een paar knappe koppen in, en dan kunnen ze losgaan. En als je denkt dat je dàn wel stopt met Bitcoin, dan ben je niets verder. Elke transaktie staat namelijk voor eeuwig in de blockchain, het geverifiëerde grootboek, die aan iedere deelnemer open is.

Anoniem is het dus niet. Maar daar houden de nadelen niet op. Je hebt bijvoorbeeld geen bescherming. Als je een fout maakt, of je wachtwoord kwijtraakt, of als je genept wordt door een nep-broker, of als je overlijdt zonderdat je nabestaanden je accountgegevens kunnen vinden, of als iemand je wallet met key cracking of door je inlog te onderscheppen te pakken krijgt, dan ben je alles kwijt. En is er niemand om bij aan te kloppen om het goed te maken, zoals je wel hebt bij een bank of een effektenkantoor.

Je wil ook dat je geld een beetje stabiel is. Ja, het is leuk als het opeens meer waard wordt, maar als de waarde van je Bitcoin naar beneden dondert is dat heel zuur. Je weet niet wanneer je geld wat waard is, en met alle mensen die ermee speculeren, wordt dat soort wispelturigheid vanzelf flink groter. Er zijn heel veel mensen die Bitcoin willen kopen als de waarde omhoogvliegt, en dat duwt de waarde omhoog. Er zijn veel mensen die het kwijt willen als de waarde daalt, en dat duwt de waarde omlaag. Dat versterkt dus de wispelturigheid heel erg.

Het heeft geen "inherente waarde" zoals effekten dat wel meestal hebben. Een stukje fabriek of een stapel goudstaven heeft een minimum waarde die er niet vanafhangt of mensen denken dat het een goed investeringsobjekt is. Je hebt altijd nog je bierflesjesfabriek of je gele schroot waar iemand wel wat mee kan. Bitcoin is helemaal niets waard als het niet als investeringsobjekt wordt gezien. Het is windhandel.

Cryptocurrency zoals Bitcoin is ook extra manipuleerbaar. Er is maar een beperkte hoeveelheid van, dus je kan met genoeg geld zorgen dat er schaarste ontstaat. Die schaarste zorgt voor verhoogde prijzen, waarna je met vette winst je opgepotte Bitcoin weer loost. Dat is een kunstje wat pump and dump wordt genoemd, en dat is in de reguliere beleggingswereld iets illegaals. Als je dat flikt met een aandeel, kan je voor beursmanipulatie vervolgd worden.

Bij Bitcoin is daar geen overzicht op, en niemand die vervolgd wordt als het gebeurt. En het is al een paar keer gebeurd. Die enorme pieken in de waarde van de Bitcoin waren precies dat. Eerst een paar door onbekenden, die er met veel geld vandoorgingen, en recenter door Elon Musk die hype creëert. De waardeschommelingen die zo worden opgewekt zijn erg winstgevend voor degene die die schommelingen veroorzaakt, en worden betaald door iedereen anders.

Zoals ik al vertelde, de waarde van Bitcoin komt van de mensen die er waarde in zien. En die waarde zien mensen om twee redenen nu, en dat is speculatie en zwarte betalingen kunnen doen. Dat zijn twee dingen die zomaar voorbij kunnen zijn, want ze staan allebei op losse schroeven. En als de ene instort, neemt hij waarschijnlijk de andere ook mee. Boze kartels die hun betalingen zien verdampen en hun geld eruittrekken zorgen dat de waarde zo instort dat de speculanten er ook de brui aan geven.

Want als gewoon alternatief betalingssysteem voldoet het niet. Zelfs al zouden veel meer bedrijven en mensen Bitcoin accepteren, wat ze niet doen, dan nog heeft het teveel nadelen. De tijd die een transaktie erover doet om te worden overgeschreven is bijvoorbeeld veel te lang. Het kan letterlijk dágen duren voordat je betaling erdoor is. Dat is geen alternatief voor pinnen in de winkel.

Om het nog maar niet te hebben over de kosten! Er gaat een inflatie fee naar het netwerk elke keer als er een transaktie is, maar je bent nog meer kwijt aan de brokers, om je geld in Bitcoin en je Bitcoin in geld om te laten zetten. Die kosten zijn ook niet ingezakt toen er steeds meer mensen in de Bitcoin gingen zitten, want de brokers weten ookwel dat ze een machtspositie hebben. En weer, kartelwetgeving komt niet in de buurt bij de Bitcoinwereld.

Dat is dan nog als we de rechtuit criminaliteit negeren. Er wordt nu al door hackers gejaagd op de Bitcoin infrastruktuur. Ze proberen mining rigs te kapen, ze proberen transacties te onderscheppen, er wordt gephisht naar inloggegevens, en natuurlijk wordt er gewoon gedreigd en geroofd door mensen te dwingen hun key af te geven. Dat is misschien niet grootschalig genoeg om het systeem aan het wankelen te brengen, maar het ìs er al wel. Het heeft alle nadelen van contanten, maar die hoeven tenminste niet gemined te worden.

Ik had het al over mining. Dat moet ik even uitleggen. De ruggengraat van Bitcoin is dat de blockchain, het register van àlle transakties die ooit gedaan zijn, door een heleboel groepen tegelijk wordt bijgehouden. Elke keer als daar nieuwe transakties bijgeschreven moeten worden, wordt dat gedaan door iemand die met zijn computer als eerste een rekenkundige puzzel heeft opgelost. Die puzzel is er alleenmaar om te zorgen dat mensen die de boel willen manipuleren niet zomaar willekeurig veel blocks aan de blockchain toe kunnen voegen met twijfelachtige inhoud. Het kost namelijk veel computerkracht om die puzzel op te lossen.

Dat oplossen van die puzzel is de hindernis om het systeem te overbelasten. En hoe sneller die puzzel op is gelost voor het vorige block, hoe moeilijker de volgende puzzel wordt gemaakt. Dus hoe groter de computerkracht die beschikbaar is voor dat minen, hoe meer computerkracht er door de blockchain wordt gebruikt. En dat minen wordt weer beloond met Bitcoins voor de succesvolle miner. Dat heeft gezorgd voor een flinke race om steeds meer computers aan het minen te zetten, en het eind daarvan is nog niet in zicht.

Toen Bitcoin net begon, waren het een handvol nerds die mining deden op hun huiscomputers. Tegenwoordig is het een enorme industrie, en heb je bedrijven als Bitmain in China, die hele kolencentrales draaien om hun enorme datacenters van stroom te voorzien, die alleenmaar Bitcoin staan te minen. Bitcoin stoot in zijn eentje nu al evenveel CO2 uit als Denemarken of Oostenrijk. En hoe meer er met Bitcoin gedaan wordt, hoe erger dat wordt.

Elke enkele transaktie met Bitcoin, hoe weinig geld je ook overmaakt, kost nu al 1700 kilowattuur. Wat een gemiddeld Nederlands huishouden in een half jaar gebruikt dus. Dat stoot meer dan 800 kilo CO2 uit. Dat is meer uitstoot dan de gemiddelde benzine-automobilist in een jaar uit zijn uitlaatpijp laat komen. Daarnaast draait de mining industrie er gemiddeld 83 gram e-waste per transaktie doorheen. En dat is een onderschat probleem. Als je wil vergelijken: een banktransaktie is tien tot honderd miljoen keer zuiniger.

Dat levert dus flinke milieuschade op. Niet alleen van al die uitstoot om de elektriciteit op te wekken, maar ook bijvoorbeeld die milieurampen in China omdat er opeens onverantwoord snel kolen moeten worden gedolven, en daardoor rivieren vergiftigd raken, of hele meren leeglopen. Maar al die mining rigs zijn ook elektronisch afval na een korte tijd, en de verspilling die daarbij komt kijken is ook enorm.

Het verspillen van elektronika merk je ook op andere manieren. Heb je al gemerkt hoe duur een nieuwe laptop is als je het vergelijkt met een paar jaar geleden? Daarvan geven ze de schuld aan Corona, maar de enorme Bitcoin farms hebben daar veel meer invloed op. Die vreten alle chips en videokaarten op die ze kunnen krijgen. Het is verkwisting om de verkwisting, puur om de blockchain duur te maken om aan te passen. Nog een manier waarop je meebetaalt aan speculantenwinsten.

Bitcoin is dus alleen goed als windhandel, om mee te liften op iemands pump and dump terwijl je de planeet weer een stukje onleefbaarder maakt. Als alternatief geldsysteem, wat we bitter hard nodighebben, komt het heel veel tekort. Ik zie het niet als een goed iets, ookal kan het nòg zo idealistisch zijn begonnen. Ik nooit Bitcoin aanraden, en ook niet accepteren. Al was het maar omdat ik niet mee hoef te gaan als het weer een rare bokkensprong maakt. Als je ergens wil vluchten voor de strafrentes op spaargeld, kan je beter doen wat iedereen doet, en duurder gaan wonen.

Ik ben dus op Bitcoin behoorlijk afgeknapt. Het is weer een voorbeeld van hoe mensen bereid zijn de Schepping te verzieken voor geld, zelfs als het niet hóéft. Al die vervuiling is er alleenmaar om duur te zijn, letterlijk voor niets anders. Ja, je kan er rijk mee worden, maar ik werk wel gewoon voor mijn brood. Ik ben een eerlijke hoer, ik ga niet aan zoiets onethisch meedoen alleen om er zelf beter van te worden. Geef mij maar contanten.

Tegen een muur praten

Ooit was ik een springerige twintiger die haar studie net had opgegeven, en die van de ramen naar de clubs was overgestapt. Ik dacht dat ik het wereldje wel kende, ik dacht dat ik de hele prostitutiesektor op mijn duimpje kende, en ik dacht dat ik alle misverstanden over onze bedrijfstak wel zou kunnen ophelderen met wat uitleg. Het was immers allemaal niet zo moeilijk. Ik had veel te leren, over al deze dingen.

Toen ik net begonnen was met hoeren, deed ik nog niet aan SOA-testen. Ik was nieteens erg streng met de condooms. Ik pijpte wel zonder, en een beetje rijen over een lul zonder rubber zolang hij er maar niet inging vond ik ook prima. Daarover had ik dus ook veel te leren, maar doordat een collegaatje van me een hele smerige combinatie van trichomonas en gonorrhoe opliep, was ik toch gaan nadenken.

Die had het overigens nieteens van een klant opgelopen, maar van haar vriend. Die was nieteens vreemdgegaan, die was gewoon met die smerigheid uit zijn vorige relatie gekomen. Mensen snappen namelijk niet dat je heel makkelijk allerlei SOA kan hebben zonderdat je symptomen hebt. Die had nergens last van, dus die liet zich niet testen. Als je altijd symptomen kreeg, was dat hele testen nergens voor nodig natuurlijk, maar zover denken mensen niet door.

Ze kwam op een dag binnen, meurend naar een vuilnisbak bij een viskar, en verdween meteen de douches in. Ze kwam opgelucht weer naar buiten, maar een uurtje later stonk ze weer alsof ze de hele dag in de meeuwenstront had gerold. Ze ging door het ene slipje na het andere heen, en wou ze zelfs nog van mij lenen toen zij alleen nog tanga's met groenig witte schuimplekken in het kruis had. Ik deed het ook nog. Maar ik waste ze wel op zestig.

De oude hoeren van de club deden een beetje lacherig, en eigenlijk een beetje gemeen. Die legden haar uit dat ze een SOA had en langs de dokter moest. Ze was geschokt, ze had immers alles veilig gedaan behalve met haar vriend. Maar als je je lunch niet meer lust door hoe je gleuf ruikt, dan ga je wel. De GGD was dan de plek voor haar, want je huisarts kan je helaas als sekswerker meestal niet vertrouwen. Ook toen al niet. En dit was lang geleden, en de GGD kon je toen nog vertrouwen.

Ze bleek dus een combinatie van twee SOA te hebben, en zij was véél voorzichtiger met de condooms dan ik. Dat was zo opgelost, maar het zette me wel aan het denken. Ik ging ook maareens testen, en ik kreeg de eerste keer meteen een fijne hulpverleenster, die me uitlegde hoe het hulpverleningssysteem eruitziet voor sekswerkers. Als ik de eerste keer niet zo'n fijne vrouw had gesproken, was ik misschien wel heel anders terechtgekomen.

Ik besloot om netjes elke drie maanden te gaan testen. Dat werd toen aangeraden. Ik was nog nietzo volwassen toen, dus dat werd één of twee keer per jaar, maar ik deed het. Dat waren nog de oude testen, waarbij een verpleegkundige de uitstrijkjes afnam, en dat ging best zakelijk. Maar dat doet het goed bij hoeren, want zelf zijn we ook niet bang voor onze kut. Dan wist je tenminste zeker dat het goed gedaan was, en dat je niet de ziektehaard had gemist met je wattenstaafje.

De eerste paar keer had ik dezelfde vrouw, daarna verdween die en kwamen er andere vrouwen die de hulpverlening deden. Ik bleef wel via dezelfde organisatie gaan, want ik vond het een prettig idee om te worden geholpen door mensen die wisten waar ze mee bezig waren als het ging om de prostitutie. Want ik dacht toen nog dat die mensen in de sekswerkhulpverlening allemaal wisten hoe sekswerk in zijn werk gaat.

Iedereen die mijn blogje al langer leest weet dat dat een flinke foute gedachte van me was. Er zijn mensen in de sekswerkhulpverlening die weten hoe de branche werkt, maar dat is een minderheid. En veel van de mensen in die minderheid hebben ooit wel wat sekswerk gedaan, ookal zijn ze nu de verpleegkundige, sociaal werker of dokter. De meeste mensen in de hulpverlening hebben geen idee. En denken, netzoals ik toen, dat ze het naadje van de kous wel weten.

Die dag kwam ik dus bij de hulpverlening aan, voor mijn SOA-testje. Daar hoort dan een babbeltje bij, dat achteraf meer lijkt op hengelen naar signalen van mensenhandel, al was dat toen nog niet zo'n industrie als nu. Dat babbeltje kende ik wel, dat had ik vaker gedaan, en ik dacht dat ik er wel even snel doorheen kon rollen. De andere verpleegkundigen hadden dat namelijk graag zo, dan was de papierboel maar weer aan kant.

Maar deze keer ging het anders. Ik was een beetje laat voor mijn afspraak, dat was toen normaal in mijn leven. Ik was slordig met alles, en dus ook met optijdkomen. Ik dacht dus dat we juist die vragenlijst over of ik zelf koos voor alles, en of ik al mijn eigen keuzes maakte, en of ik alleen mezelf met mijn geld onderhield, af konden raffelen. Maar dat vond deze vrouw niet, en zoals iedereen tegenwoordig zag ze daar iets "verdachts" aan.

Ik was nog naïef en onervaren, en ik zag er geen probleem in. Ik zag er eerder een mogelijkheid in om haar te laten zien dat ze het verkeerd zag, en hoe het wèl zat met het werk en met vrijwilligheid. En dat was toen nog toen ik dacht dat alle pooierrelaties dwang waren zelfs. Eigenlijk vond ik het mooi om op die manier wat terug te kunnen geven aan de mensen die toch zomaar gratis mij hulpverlening gaven.

Dus ik begon een heel verhaal. Ik krijg vaak te horen dat mijn blogje veel te langdradig is, en dat zag je ookweer in het verhaal wat ik aan die vrouw vertelde. Ik had nog geen overzicht in hoe mensen zoals zij denken, ik had het plaatje nog niet rond, dus ik ging alleenmaar in op de meest duidelijke dingen die ze had gezegd, en waar het gewoon het duidelijkste niets met de realiteit temaken had. Eigenlijk het makkelijke stuk dus.

Ze reageerde helemáál niet zoals ik had verwacht. Ik had verwacht dat ze nieuwsgierig, en positief verbaasd zou zijn, en dat ze een hele nieuwe kijk op de zaak zou hebben. Ik had in elk geval verwacht dat ze door zou vragen, en dat ze zou zien dat er iets niet klopte aan wat ze eerder dacht. Dat ze niet meteen overtuigd zou zijn had ik nogwel geloofd, ookal had ik eigenlijk verwacht dat de schellen haar van de ogen zouden vallen.

Ja, ik was naïef, dat zei ik al. Natuurlijk gebeurde dat niet. Ze ging juist hard tegen me in, en ging me betuttelen en een lesje leren over dat ìk degene was die het allemaal niet snapte, en dat ik moest leren "accepteren" wat zij geloofde. Dat mijn ervaring daar totaal een streep door zette gaf voor haar niet, dat was dan omdat ik mezelf niet toestond om te zien dat zij gelijk had.

Dat werd een heel gesprek, waarbij ik probeerde om alles aan haar uit te leggen, en zij gewoon over mij heen probeerde te lopen. Ik raakte heel gefrustreerd, en zij veel minder. Dat was natuurlijk omdat ik niet het enige groene grietje was dat had geprobeerd om haar wat aan haar verstand te brengen, voor mij was zij de eerste hulpverlener waarbij ik er tegenaan liep. Ze had het voordeel dat ze ervaring had.

Ik was verbaasd. Ik kon er niet bij hoe die vrouw alles negeerde wat liet zien dat haar ideeën niet kònden, en alles van haar rug liet afglijden wat ze niet wilde zien. Wat me echt een beetje boos maakte, was dat ze losse flarden van wat ik zei die konden worden gezien als dingen die wèl in haar straatje pasten, tegen me ging gebruiken. En dat ik daar boos om werd, ging gebruiken om te doen alsof ik daarmee liet zien dat ik niet tegen de waarheid kon.

Nou was ik jong en hardnekkig, dus ik ging de volgende keer dat ik daar kwam meteen wéér op het onderwerp door. En deze keer had ik vantevoren uitgewerkt wat er voor antwoorden waren op de rare en domme ideeën waar ze zo overtuigd van was. Ik kon er korte metten mee maken, en ik verwachtte eigenlijk dat ze toe zou geven dat er meer nuance kon zijn, of dat ze met argumenten aan zou komen om mijn argumenten te ontkrachten.

Dat gebeurde niet. Ze herhaalde gewoon wat ze eerder al beleden had te geloven, ze zei dat dat ik nagedacht had over wat ze zei om tegenargumenten te maken al bewees dat ik wist dat ze gelijk had, en het kwam erop neer dat ze zichzelf toen gelijk gaf, en het daarmee af moest zijn, en ik niet kinderachtig moest doen door het met haar oneens te blijven. Het zal niemand verbazen die mijn antwoordstukjes heeft gelezen, maar ik zag het toen niet aankomen en ik was met stomheid geslagen.

Toen ik daar wegliep, was ik in de war en nogal geïrriteerd. Niet alleen omdat ik zo betutteld was, niet alleen omdat die vrouw neerbuigende dingen over me geloofde en ik tòch met haar door één deur moest, maar ook omdat ik helemaal nergens was gekomen met haar laten zien dat wat ze geloofde niet klopte. Wat had ik toch verkeerdgedaan, want ik was toch een ervaringsdeskundige?

Intussen is dat geen geheim meer voor me. Na zoveel jaar door de wol geverfd te zijn in de prostitutie, en evenveel ook in hoe de samenleving met prostituees omgaat, is het glashelder geworden hoe dat werkt. Die mensen wìllen helemaal niets leren, die mensen zitten niet in die hulpverlening omdat ze ons willen helpen. Ze doen dat om voor zichzelf te onderstrepen dat wij onzelfredzaam zijn.

Het is een diep ingegraven idee over ons, waar zij wat mee zijn gaan doen. Het is een soort zelfgekozen identiteit, de redder en de helper van mensen die het zelf niet begrijpen waar ze mee bezig zijn. En mensen zijn héél defensief over hun identiteit, en zijn bereid om daar héél onredelijk over te worden. Want tast je hun idee over jou aan, dan tast je hun eigen zèlf aan. En dat pikken mensen niet van je. Vooral niet van een hoer.

Deze vrouw was niet de eerste van dat soort dat ik tegenkwam. Maar ze was wel de eerste die ik probeerde aan te spreken, en voor wie ik dingen probeerde te verhelderen. En ik kwam van een koude kermis thuis. Niet alleen met haar, maar met iedere andere hulpverlener van dat soort die ik probeerde wat uit te leggen. Het duurde even, maar ik kwam erachter dat de mensen die je wat moet uitleggen dat helemaal niet willen accepteren, en de mensen die het zouden accepteren al beter weten.

Uitleggen doe ik eigenlijk alleen nog via mijn blog. Hier komen mensen opaf die wat willen leren, en die openstaan voor informatie. Hulpverleners krijgen alleen nog de antwoorden waardoor ik zo makkelijk mogelijk door de slalom van signalen-valstrikjes heenkom. Dan komt de SOA-test, dan kan ik weer wat vragen stellen over een puist, een schram, een allergiebultje of een blauwe plek waar ik naar wil laten kijken, en kunnen we weer door. Ik met mijn leven, en zij met haar redderscomplex.

Ik heb een tijdje helemaal de hulpverlening vermeden. Ik was er zo klaar mee. Nieteens omdat er veel eigengeilende reddertjes rondlopen, want je kan bestwel goede mensen vinden bij zo'n club waarmee je door één deur kan, maar omdat het hele concept me tegen was gaan staan. Dat er een aparte liefdadigheidsbranche bestaat om hoeren aan hun medische werkbehoeften te helpen. Ik weet dat zulke dingen ook voor andere branches bestaan, maar die zijn professionele facilitatie, niet reddertjes. Dus ik ging liever naar mijn huisarts.

Daar kan ik nu niet meer terecht. Waarom dat is, is een ingewikkeld verhaal, en het ligt niet aan mijn huisarts zelf. Die kan ik nog wel vertrouwen. Maar sinds de Corona-maatregelen worden gebruikt om allerlei privacydingen door te voeren waarbij je ècht een wenkbrauw op moet trekken of dat wel nog met Corona temaken heeft, is het niet meer zo geheim wat je huisarts geheim houdt. Ik hou het er voor mijn blogje maar gewoon bij dat ik nu beter mijn SOA-tests kan doen via een andere organisatie. Eentje die niet mijn gegevens nodigheeft. En waar ik zeker weet dat de tests grondig zijn.

Maar ook daar krijg je een vragenlijstje om je te kunnen uitmelken voor mensenhandelmeldingen. Dat is immers verplicht tegenwoordig. Je kan je dan wel voorstellen dat ik toch wat geprikkeld die vragen rap en kort zat te beantwoorden. En je kan je vast ook voorstellen dat ik heel veel ontspande, en me meteen al opgelucht voelde, toen de hulpverleenster na de vragenlijst zachtjes mompelde: "Onzinvragen ook, eigenlijk."

Die vrouw wordt mijn nieuwe vaste prik.