Weer een brief aan de Kamer

Morgen behandelt de Eerste Kamer de klantcriminaliseringswet. Zoals verwacht had de Tweede Kamer nauwelijks kritiek, en werd het door de coalitie doorgedrukt. De enige plek waar wat zinnigs kan gebeuren is de Eerste Kamer. Daar hebben we al vaker succes gehad, vooral met de WRP. Ik heb dus maar weer een brief geschreven, met wat hulp van mijn hulpploeg. Die is vorige week al de deur uit gegaan, maar plaatsen op mijn blog lukte niet.

Of versturen gelukt is weet ik ook niet zeker. De vorige brieven heb ik altijd naar het centrale Eerste Kamer adres gestuurd, en dat kwam niet aan. Daarnaast heb ik toen ook de brieven naar de mailadressen van elk lid apart gestuurd. Dat kwam me op een nijdige mail van dat centrale mailadres te staan, die pissig waren dat er Kamerleden hadden geklaagd dat ze mijn mail niet doorgezet hadden.

Deze keer hebben we een nieuwe bezetting voor de Eerste Kamer, en bij het opstellen van de ledenlijst staan alleen maar de @eerstekamer.nl adressen opgegeven. Ik heb de tijd niet gehad om voor elk Kamerlid apart een mailadres te vinden dat niet langs de Eerste Kamer gaat. Ik heb geen antwoord gekregen na een week, dus ik hoop maar dat mijn brief terecht is gekomen.


Geacht kamerlid,

Dinsdag 9 maart 2021 behandelt uw Kamer het 'Initiatiefvoorstel-Segers, Kuiken, Van Nispen en Kuik Wet strafbaarstelling misbruik prostitué(e)s die slachtoffer zijn van mensenhandel' [34.091]. Dit initiatiefvoorstel is zonder veel kritiek door de Tweede Kamer aangenomen, ondanks zorgwekkende tekortkomingen als middel om het gestelde doel te bereiken, en ondanks grote nadelige neveneffekten op betrokkenen. Ik schrijf dit bericht om u attent te maken op enkele alarmerende aspekten, en om u op te roepen kritisch te zijn op dit wetsvoorstel.

Dit bericht schrijf ik vanuit mijn perspectief als zelfstandig prostituée, al decennia werkzaam in Nederland in verschillende sectoren van het vak. Ik ben niet bijzonder hoog- of laaggeplaatst, ik ben niet bijzonder zelfredzaam of bijzonder beschermd. Ik ben in heel veel opzichten een doorsnee sekswerker. Zoals ik zijn er velen.

Het onderhavig wetsvoorstel is in het leven geroepen toen de Eerste Kamer de Wet Regulering Prostitutie tegen het licht hield, en ernstige twijfels had bij de "vergewisplicht" voor klanten die daarin besloten was. Deze vergewisplicht verplichtte klanten na te gaan of de sekswerker van hun keuze wel bona fide was in haar bewering legaal te werken. Op deze kritiek had de minister destijds geen antwoord, en hij schrapte dus deze verplichting uit het wetsvoorstel WRP.

Dit schoot in het verkeerde keelgat van de initiatiefnemers van het onderhavige wetsvoorstel. Zij hadden behoefte aan een strafrechtelijke bedreiging voor klanten van sekswerkers waar een luchtje aan zat. Ik wil hierbij aanmerken dat reeds in artikel 273f Sr voorzien is in strafbaarheid van klanten die willens en wetens gebruik maken van de beschikbaarheid van een sekswerker die slachtoffer is van mensenhandel. Het gaat in het onderhavige wetsvoorstel echt slechts om het strafbaar maken van klanten die niet willens of wetens met een slachtoffer, maar met iemand die ze "zouden moeten" verdenken dat ze slachtoffer is, een transaktie aangaan.

Ik zal enige bezwaren tegen dit wetsvoorstel opsommen, maar een vollediger beschouwing in wat informele taal kunt u hier naslaan: https://zondares.blogspot.com/2014/10/wetsvoorstel-klantcriminalisering.html

Ten eerste legt dit wetsvoorstel een opsporingsverantwoordelijkheid bij de klant. De politie klaagt al decennia steen en been dat slachtoffers van mensenhandel zo moeilijk te herkennen en op te sporen zijn, ondanks alle middelen en bevoegdheden die ze in de loop der jaren hebben verzameld om tegen prostituees te mogen gebruiken. Nu wordt de klant strafbaar als hij niet slaagt waar rechercheurs routinematig falen.

Het tweede is dat een klant strafbaar zou zijn als hij niet afhaakt wanneer hij mensenhandel zou moeten vermoeden. Hier is bewust geen sprake van een klant die dwàng moet vermoeden, maar één die mènsenhandel moet vermoeden. In de prostitutie wordt er al heel snel van mensenhandel gesproken, ook als er van dwang, in de gebruikelijke zin van het woord, geen sprake is. Piet-Hein Donner heeft bijvoorbeeld hieromtrent gesteld dat in de prostitutie er reeds sprake is van dwang als de prostituee wordt voorgehouden hoeveel geld ze zou kunnen verdienen.

Als derde wordt er zelfs nog buiten de vage en slechtomlijnde definities van de mensenhandelwet getreden door in de MvT te spreken van strafbaarheid als een klant zou moeten vermoeden dat een sekswerker "bewogen" is om te werken. Deze nog vagere omschrijving stelt een klant al strafbaar als hij volgens een derde zou moeten vermoeden dat haar werk niet haar eigen idee was.

Daarmee komen we tot het vierde punt, en daar zit een groot probleem: wanneer een klant behoort te vermoeden dat er iets aan de hand is, wordt bepaald aan de hand van een ideologisch-moreel gebaseerd fictief beeld van de blanke slavin, die tegen haar morele zwakte in moet worden verheven ook al verbergt ze haar lijden voor haar redders. De signalen waarop een klant dient aan te slaan zijn dermate vaag dat het voor sekswerker en vooer klant nooit duidelijk zal zijn dat het ècht goed zit.

Bovendien is het vermijden van loze alarms onnodig belastend. Kelderboxen worden bijvoorbeeld gezien als duidelijk teken dat het mis is, terwijl het juist één van de weinige locaties is die, uit overwegingen van geluids- en verkeersoverlast, nog bruikbaar is voor de zelfstandige sekswerker die geen plek heeft in de steeds verder geslonken vergunde branche.

Een ander voorbeeld dat elders is genoemd is het beruchte matras op de vloer. De politie en de pers smullen altijd van matrassen die op de grond gelegd zijn, omdat het een beeld oproept van ongemak, armoede en smoezeligheid. Vanuit ons oogpunt getuigt zoiets eerder van een gebrek aan inzicht in hoe prettig het werken is op een ledikant dat stevig aanpakken niet aankan. Mocht u geïnteresseerd zijn, dan verwijs ik u hiernaar:
https://zondares.blogspot.com/2019/03/matras-op-de-vloer.html

Ik wil ook opmerken dat prostituees reeds nu gestraft worden voor het werken zonder vergunning, ook al is er geen wettelijke basis voor gemeenten om vergunningplicht voor ons in te stellen. Al sinds de vroege jaren van deze eeuw nemen gemeenten een voorschot op de vergunningplicht voor prostitutie die sinds 2000 reeds in de maak is, en telkens struikelt op draconische repressie die in strijd blijkt met rechtsprincipes en uitspraken van het Europees Hof voor de Mensenrechten. De suggestie dat klanten gestraft dienen te worden voor dit soort signalen van onvergund werken is nóg een brug verder.

Deze conceptwet schaadt slachtoffers van dwang en misbruik. In de huidige situatie is de enige communicatieweg naar de buitenwereld die een mensenhandelaar niet af kan sluiten, communicatie met de klant tijdens het verlenen van de dienst. Als klanten zich gecriminaliseerd weten als ze, bijvoorbeeld tijdens de afspraakjes die het slachtoffer nodig had om de klant te leren vertrouwen, diensten hebben afgenomen van een slachtoffer, denken ze wel twee keer na voordat ze zich incrimineren door een noodkreet aan de politie door te geven. Veiliger om te doen of je neus bloedt.

Verdere schade aan slachtoffers ontstaat doordat de vloedgolf van zwakke, vage, misleidende en foute signalen die door dit wetsvoorstel als teken van misbruik moeten worden geïnterpreteerd, hun eigen signalen van misbruik verdrinken. De signal-to-noise ratio wordt veel slechter. Dat ziet men nu al met de politie die geen capaciteit zegt te hebben voor onze aangiftes, omdat ze te druk bezig zijn met het najagen van spoken. Met dit wetsvoorstel wordt het alleen erger.

Als men politie en justitie als middel wil inzetten om misstanden in de prostitutie te bestrijden, is het uiteraard contraproduktief om die te belasten met het opsporen en bestraffen van mensen die niemand kwaad doen. Mensen die niet de oververhitte denkbeelden over blanke slavernij delen, zijn daarmee niet meteen blanke slavendrijvers. Er worden dan erg veel mensen strafbaar die geen kwaad in de zin hebben, en op de keper beschouwd ook geen kwaad dóén.

Ook is dit wetsvoorstel slecht voor de grote meerderheid van de sekswerkers, die netjes en ongedwongen werken. Het zaait angst onder de klanten, het geeft ze het gevoel dat er een zwaard van Damocles boven ze hangt als ze iets subtiels en onzinnigs missen. Het geeft ze, en terecht, het gevoel dat er op ze gejaagd wordt. Nerveuze klanten die je angstvallig moet weghouden van valse alarms is een hels karwei.

De ervaring leert dat het ook het aantal klanten fors zal indrukken, al zal dat over de tijd weer langzaam terugklimmen. Tegelijk, en als blijvend verschijnsel, zullen klanten lagere prijzen bedingen. Niet alleen omdat het een buyers' market wordt door de teruggelopen vraag, maar ook omdat ze impliciet verwachten gevarengeld voor zichzelf te mogen bedingen. Tenslotte heeft dit soort stemmingmakerij het resultaat dat goede, vriendelijke klanten afknappen, en schofterige figuren juist worden gestimuleerd eens te komen omdat ze de indruk is gegeven dat we kwetsbaar zijn.

Afgezien van de resultaten die men mag verwachten van het invoeren van dit wetsvoorstel, is het ook gewoon oneerlijk. Alweer wordt er een nieuw repressiemiddel tegen ons ingezet zonder gegronde redenen. De rechtvaardiging is gestoeld op aannames, de werking is gestoeld op aannames, de criteria die de klant moet toepassen zijn ook pure aannames, maar de resultaten zijn pijnlijk reëel.

De klanten, en ook wij, worden niet langs een realistische lat gelegd. De lat is de morele overtuiging van de mensen die meten, en dat zijn voornamelijk ideologen met een broertje dood aan onze industrie. De twijfels die in de Tweede Kamer werden besproken, zijn voornamelijk afgedaan met het brevet van onvermogen dat het hier zou gaan om een "signaal afgeven" naar klanten. Een verreikende strafwet als dit is wel een erg rigoureus signaalmiddel.

Helaas kan dit wetsvoorstel ook niet worden bezien in isolatie. Er zijn meerdere wetsvoorstellen tegelijk in behandeling, die elk op zich de ruimte voor de sekswerker om in haar bestaan te voorzien beperken. Samen genomen blijft er bitter weinig voor ons over. Niet alleen op niveau van de wetgever wordt ons steeds minder leefruimte gegund, maar ook op bestuurlijk niveau worden we onaflatend verder onder druk gezet en maatschappelijk verdrongen. Rechtsgrond of niet.

Ik roep u op zeer kritisch te kijken naar dit wetsvoorstel, en ik hoop van harte dat het in uw Kamer komt te sneuvelen zoals de eerdere, minder extreme versie ervan al deed. Al jaren vragen we om rechten. Om arbeidsrechten, en vooral om gelijkberechtiging. De politiek lijkt daar niet gevoelig voor. Men voert alleen repressie jegens ons op. Hopelijk is uw Kamer wel bereid in elk geval déze verdere uitbreiding van onze illegalisering te stoppen.

Hoogachtend,

Zondares
(pseudoniem)