Doodgedrukt

Mijn blogje heeft me veel geleerd, en veel gebracht. Ik heb er niet alleen meer door naar de rest van de wereld geopend, en erdoor geleerd om dingen duidelijk op te schrijven op een manier die mensen prettig vinden en makkelijk begrijpen, maar ik heb ook mijn leven anders leren bekijken. Alsof ik het afentoe van buitenaf kan zien. Dat geeft wel meer perspektief, en dat helpt me mijn werk en mijn leven aktiever aan te pakken.

Het belangrijkste misschien wel is dat ik er ook mensen door heb leren kennen die ik anders nooit gekend had. Die zijn naar me toegekomen vanwege mijn blogje, en soms zijn ze bij mijn netwerkje gaan horen. Andere mensen zochten alleen kontakt om me wat te vertellen, of om me advies te geven. Dat was heel waardevol, en ik werd er ook door gestimuleerd om zelf kontakt met andere aktivisten te zoeken.

Zo ben ik in kontakt gekomen met veel meiden uit het vak. En dan vooral veel meiden die wat deden of wat hadden gedaan met het opkomen voor sekswerkerrechten. Die zagen in mijn blogje iets wat ze fijn vonden. Dat heeft me ookwel gemotiveerd om door te zetten met mijn politieke stukjes, met mijn nieuwsstukjes, en met mijn antwoordstukjes. Juist om dat soort meiden een steuntje in de rug te geven bij hun persoonlijke aktivisme.

Dat zijn fijne meiden. Vaak zijn het wel meiden met haar op hun tanden, maar ze hebben het hart op de goede plaats. Die staan vierkant achter je als je goede dingen doet, en ze zijn niet bezig met hoeveel tijd en moeite het ze kost om de strijd te strijden, ook als het niet om hun eigen strijd gaat. Ze kunnen heel veel kritiek op me hebben, maar ze laten me niet in de steek.

Meiden die opkomen voor onze rechten, of die uberhaupt bezig zijn met het organiseren en weerbaar maken van de meiden, zijn niet de doorsnee. Veruit de meeste hoeren doen hun ding en proberen gewoon buiten de aandacht van de heksenjacht te blijven. De meiden die gaan vechten tegen onrecht doen dat omdat ze vechtersbazen zijn. Sommige beginnen aan de strijd omdat ze te grazen zijn genomen, en andere weer omdat ze onrecht zien wat ze niet over hun kant kunnen laten gaan.

Ik kom via mijn blog niet alleen met aktivisten in contact. Ik krijg ook, veel meer zelfs, meiden die advies of hulp nodighebben. Die komen bij me aan omdat ze iets herkennen, en omdat ze denken dat ik daarom ze zal begrijpen. De meeste kan ik veel minder helpen dan ze hopen, maar een paar worden toch trouwe vriendinnen. Meer dan penvriendinnen kan het niet worden helaas, maar zo zijn veel relaties in de hoerenwereld.

Van veel meiden uit het vak, en vooral de extreme gevallen dus, krijg ik het wel en wee mee. Een handjevol hebben zulke succesvolle carrières dat ze er geen boek over zouden kunnen schrijven omdat mensen het te ongeloofwaardig vinden voor fictie, een flink aantal hebben veel ups en downs, en een heel interessant leven, ookal is een interessant leven erg zwaar als je het zelf mee moet maken, en er zijn er die echt aan het eind van wat ze aankunnen komen.

Dat bedoel ik letterlijk. Er zijn in mijn kennissenkring een aantal meiden overleden. Sommige die ik niet zo goed kende, maar ookwel meiden waar ik heel close mee was. Soms komt het als een verrassing, en soms dan krijg je het hele proces heel persoonlijk mee. Vriendinnen die komen te overlijden aan ziekte, eentje aan een moordende idioot, of doordat ze zo terechtkomen dat ze niet meer door kunnen leven. Door omstandigheden doodgedrukt.

Verbiedertjes doen graag alsof we massaal door klanten worden vermoord. Dat is gelukkig onzin. Politie en jaloerse partners of ex-partners zijn een heel veel groter risico. Ik ga hier geen namen noemen, geen artikeltjes in kranten duiden, want dat vind ik onsmakelijk. Dat zijn mensen die niet meer voor zichzelf kunnen spreken, en dat ga ik dan ook niet doen. Het draagt bovendien niets bij.

Er zijn sekswerkers en ex-sekswerkers die sociaal geaccepteerd worden. De meeste van de mensen die op TV praten, die hebben de gouden sleutel in de handen. Die hebben het soort karakter en omstandigheden waardoor ze niet kwetsbaar zijn, en krijgen genoeg respect door hun positie als woordvoerder dat de druk op ze niet te hoog wordt. Die stralen ook iets uit waardoor de aasgieren geen interesse in ze hebben. Dat gaat dan wel goed.

Maar zo is het niet voor iedereen. Er zijn veelmeer mensen die niet die immuniteit hebben, maar ook die komen soms in de spotlights terecht. Dat is dan niet op TV of in een blaadje, maar een buurman herkent haar dan op een hoerensite, en gaat dat opgewonden rondvertellen in de buurt, en voor je het weet ben je dan een roddel-objekt. Het is dan een heel realistisch risico dat je dan àl je sociale kring kwijtraakt.

Het is heel moeilijk uit te leggen hoe erg dat is. Mensen denken makkelijk dat je je er gewoon niets van aan moet trekken, netzoals je je er niets van aantrekt als iedereen je favoriete trui maar een afgedragen ding vindt. Het is een veel zwaardere last dan mensen zich voor kunnen stellen, als je de afkeuring van de hele samenleving op je voelt drukken. En vooral als je diezelfde afkeuring ook krijgt van de mensen die het dichtste bij je staan.

Die afkeuring is èrg. Die geeft je het gevoel dat je niet thuishoort in de samenleving, dat je een paria bent die niet zou moeten bestaan. Dat is iets wat je niet uit je hoofd kan zetten, dat hou je in ieder geval niet voor altijd buiten. Dat is hoe hersenspoelen werkt, mensen gaan meedenken met wat ze om zich heen horen en zien. Als je maar één ding om je heen ziet, moet je een héle harde kop hebben om dat niet mee te gaan denken.

Ik heb meerdere keren meiden in mijn mailbox gekregen die ontmaskerd waren, en die véél harder door hun omgeving waren aangepakt dan ze ooit voor mogelijk hadden gehouden. Die wisten wel dat er afkeuring en onbegrip zou zijn, maar ze hadden van hun genuanceerde en menselijke kring verwacht dat die haar als mens zouden blijven zien, en dat valt nou juist heel vaak hard tegen.

Zonder steun van een groepje naasten, ookal is die nog zo klein, ben je als mens al heel snel helemaal niemand meer. Als je wel naasten hebt, maar die kijken juist op je neer en stoten je af, dan raakt je dat tot in je ziel. Dat is moeilijk uit te leggen aan mensen die het nooit meegemaakt hebben. Als daar nog bijkomt dat je van je opleiding wordt geschopt, of zelfs dat je als minderjarige aan een zieligheidsbedrijf wordt overgeleverd, dan gaat je hele leven aan scherven.

En het houdt niet op. Je krijgt geen pauze, mensen vinden nooit dat je wel genoeg bent gestraft. Want jij bent een ansichtkaart voor ze, een symbool van iets waar ze graag lekker over oordelen, en meer ben je niet. Dus ze geven je nooit een kans om bij te komen, en om toch even als mens te worden behandeld. Je ziet ook geen licht aan het eind van de tunnel, ookal wordt het echt ooit wel saai voor die mispunten om je te lopen veroordelen.

Het hoeft nieteens zover te komen om er echt heel hard in te hakken. Daar hebben mensen minder begrip voor, maar als je op je forums, op Facebook, op de carnavalsvereniging, bij je handwerkclub en op je vrienden-Whatsapp opeens met de nek wordt aangekeken behalve door mannen die een gratis wip willen, dan is dat ook heftig. Mensen bestaan toch als sociale wezens, en dat is niet opeens anders of "nep" als het om digitale sociale netwerken gaat.

Als het op social media gebeurt is het heel zichtbaar, als een hele club mensen besluit om je dood te pesten, maar in je eigen omgeving niet. En met social media kun je je computer dichtklappen en ben je er vanaf, al is het maar voor even. In een omgeving waar je het niet af kunt sluiten, is het iets waar je ook niet vanafkunt. Of je moet helemaal verdwijnen, maar dan schakelen mensen weer de politie in om je op te sporen. Je bent een beetje tot je kring veroordeeld.

Aan je collega's heb je meestal nietzoveel. Het is heel jammer, maar andere hoeren geven je heel weinig steun, en de sociale contacten die je ermee hebt zijn te vluchtig, en te gevoelig voor concurrentie. Er zijn meiden die je kan vertrouwen, er zijn groepen die verwelkomend zijn, maar jammer genoeg zijn we geen fijne groep om je sociale netwerk uit te moeten halen. Als je breekt, ben je ooknog gevaarlijk voor je collegaatjes, die ook niet meegetrokken willen worden.

Maar zelfs als het helemaal misgaat, blijft het meestal toch nogwel beperkt. Daar komen ze met een knauw vanaf, en soms met dingen waar ze nooitmeer vanafkomen, maar dat wordt meestal geen dodelijke toestand. Ja, ze worden bestwel vaak ziek van de stress, en ze moeten heel veel opnieuw opbouwen, maar er is leven na die tijd. Dat heb ik zelf ook meegemaakt, en veel collegaatjes ook.

Helaas is dat niet voor iedereen zo. Niet iedereen komt uit die klem, en er worden meiden in doodgedrukt. Als je nergens terechtkunt, kan je ook nergens héén. Dan merk je pas hoe kwetsbaar je bent als je eenzaam bent. Soms zelfs kwetsbaar genoeg om danmaar contact te zoeken met clubs die beweren hoeren te helpen die in de problemen zitten, en dan heb je ooknog díé bloedzuigers aan je lijf.

Toen ik het nog niet had zien gebeuren, dacht ik dat het vooral gebeurde met de gekke meiden. De borderliners, de loverboymeiden, de meiden die nietzo slim zijn, de meiden met psychiatrische problemen, de meiden met drugsproblemen, de meiden waarvan mijn kringetje zich altijd afvraagt hoe het zo lang goed gaat. Maar die komen juist wel terecht, ookal begrijp ik niet hoe. Die voelen de pijn wel, maar ze knappen niet.

In de prostitutie dan. Want in de porno zijn het wel meestal dat soort meiden die stukgaan. Porno is kennelijk toch anders. Inplaatsvan klanten die weten dat ze door de samenleving netzo worden verketterd als jij, hebben pornobabes nou eenmaal klanten die wel kijken, maar zichzelf niet zien als een deelnemer, en veel harder oordelen. Pornobabes trekken zich ook veelmeer aan van wat de mensen over ze zeggen lijkt het wel, maar laat ik niet voor pornomeiden spreken.

Dus ik hou het maar even bij mijn eigen branche. Dan heb je twee groepen meiden waarin ik er doodgedrukt heb zien worden. De eerste groep is de meiden voor wie sekswerk de laatste strohalm was. Die lopen op hun tandvlees, en voor die meiden is de prostitutie hun reddingsboei. De laatste. Als dat misgaat, en ze daarmee ooknog in de problemen komen, dan is er niets meer voor ze over.

Meiden die in de seksbranche terechtkwamen omdat we accepterender zijn dan de burgersamenleving, en ze hier wèl een plekje mochten, die hebben door nu ooknog als sekswerker te worden behandeld nòg minder kansen om terecht te komen. Hoeren die in de problemen komen worden vaak ooknog door de overheid ontdekt, en die doen hun best om je inkomen af te knijpen. En dat dan bij iemand die het werk is gaan doen om te overleven. Het kan ze niet schelen.

Het gaat dan soms om meiden die moesten terugvallen op sekswerk omdat ze op die manier de rest van hun leven op konden bouwen, maar er waren er ook die aan de bak moesten om de rest van hun leven maar niet af te zien brokkelen om ze heen. In Nederland verhonger je niet, maar het is niet moeilijk om zo weinig inkomen te hebben dat je niet meer kan onderhouden wat je lief is.

Soms komt zo'n meid genoeg in de knel dat ze met sekswerk haar hoofd boven water gaat houden. Dat worden meestal niet de hartstochtelijke hoeren die in hart en ziel voor het werk gaan, maar het werk is hun steun, de manier waarop ze doorkunnen. Ze waarderen het in elk geval daar al om. En als ze dan in de problemen komen, zelfs met het laatste waar ze op terug konden vallen, dan is er soms niets meer.

Ik ga geen namen noemen en geen gevallen beschrijven. Al was het maar omdat die meiden waardigheid verdienen, en me nooit toestemming hebben gegeven, en omdat ik weet dat er mensen op mijn blog meelezen die het alleenmaar lèkker zouden vinden. Ik wil er alleen over kwijt dat die meiden in een zwart gat vallen, waar ze uit hadden kunnen kruipen als er niet zoveel mensen langs de rand hadden staan oordelen, en haar erin terug hadden getrapt. Mensen op wie ze had moeten kunnen rekenen.

De andere groep is er eentje waarvan ik het nooit had verwacht vantevoren, maar daarin is het voor mij het meest aangrijpend. Dat zijn de heldinnen. De hoeren die opkomen voor hun collega's, en dan niet met kleine dingen voor grote groepen, maar met grote dingen voor afzonderlijke mensen. Van die strijdvaardige meiden die zich uitputten om hun collega's te helpen en te beschermen.

Ik noem ze heldinnen omdat ze dat zijn. Het zijn de meiden die risico's accepteren, en niet alleen aan machthebbers vragen of ze alsjeblieft willen minderen met de repressie. Het zijn de meiden die zorgen voor illegale kanalen zodat collega's uit de problemen kunnen komen, het zijn de meiden die met hun geld klaarstaan als een collega in de financiële problemen komt, het zijn de meiden die hun huis openstellen voor mensen in nood.

Die meiden spreken zich ook uit voor de goede zaak, natuurlijk, maar je uitspreken voor hoerenrechten is véél makkelijker dan wat ik in het vorige paragraafje schreef. Dat kost je niets, en er zit heel weinig risico aan. Als je je uitspreekt voor hoerenrechten word je veracht, als je collega's in nood helpt word je geháát. Dan zit je reddingsbedrijven in de weg, zet je de politie voor lul, en je bent heel snel een mensenhandelaar volgens de overheid.

Ik hou van die meiden. Niet alleen omdat ze dingen doen die superbelangrijk zijn, maar ook omdat ze zo lekker eerlijk en recht door zee zijn. Ze doen niet voorzichtig om leuk gevonden te worden, ze doen niet strategisch hun ogen dicht voor dingen die niet lekker liggen om aan te kaarten, ze pakken elke stier bij de horens. Het zijn heldinnen die er zijn voor de meiden die in de diepste putten zitten, heldinnen die zich soms doodvechten.

Dat doodvechten gaat heel plotseling, en je ziet het niet aankomen. Het zijn meiden die al heel vaak door de toortsen- en fakkelbrigades zijn belaagd, al die mensen die denken dat ze bijdragen aan een betere wereld door hun verontwaardiging aan iemand op te dringen die het die dag al honderden keren heeft gehoord. Meiden die het meest worden gehaat door de verbiedertjes, en ook het meest een mes in hun rug krijgen van valse collega's. Die lijken niet kapot te kunnen.

Maar iedereen heeft een eind. En die meiden gaan door tot het gaatje, maar daarna is het ook voor hen op. Helemáál op. Dan proberen ze wel zich terug te trekken, even pauze te nemen van alle haat, maar zelfs al kap je met het werk, het stigma loopt nog even door. En als je stopte omdat je op het randje zat, blijft dat stigma zonder geweten doorduwen over dat randje heen. Als je je schouders vollaadt met ellende, omdat je sterk bent, en je als een golfbreker voor de zee van haat opstelt, en opeens ben je even zwak, stoppen die golven niet.

Want denk je echt dat de mensen die klaarstaan om anderen te veroordelen hun lolletje opgeven als er iemand aan kapotgaat, en het gemene spelletje al veeltever is gegaan? Als je je overgeeft, als je ze hun zin geeft, als je alle vernedering slikt en gedwee "toegeeft" aan hun geile fantasie-verhalen over pooiers en perversies die je moet hebben, omdat er niets meer in je zit? Voor de mensen die willen straffen, zal je nooit genoeg gestraft zijn.

En straffen zullen ze. Niet alleen door je met de nek aan te kijken. Heldinnen die hun armen openen voor meiden die in èchte problemen zitten, zijn heel snel mensenhandelaars volgens de politie. Helaas openen ze soms hun armen voor een adder die ze in hun hart bijt. Want als zo'n probleemmeid terugwil naar haar oude leventje, moet ze eerst met de politie meelullen. En daarbij hoort dat ze iemand als loverboy of lovergirl aanwijst.

Het wrangste is dan nog, dat als er een meid doodgedrukt is, daar smalend en opgetogen over wordt gedaan door verbiedertjes. Feministen die kraaien dat haar dood weer bewijs is dat de dode al die tijd een leugen heeft geleefd. Dat ze gek moet zijn geweest. Christenen die Christus driemaal loochenen voor de haan kraait door te doen alsof ze haar hadden willen helpen, alsof ze haar nooit zo ver hadden willen pushen, en dat het niet door hun gehuichel komt. Zieligheids-industriëlen die gewoon blij zijn dat iemand uit de weg is die doet wat zij doen alsof ze doen, het is om te kotsen.

Als je dat niet erg genoeg vindt, diezelfde verbiedertjes hebben er geen probleem mee om de dood van een sekswerker te gebruiken om hun verboden door te drukken. Als het gaat om een moord is het helemaal een verhaal waar ze graag een eigen leugenverhaal omheen spinnen om het tegen ons te gebruiken, een zelfmoord nog meer. Dat is heel vies, en heel bitter. Vooral als ze zelf aan die dood hebben bijgedragen.

Dag Sammy. Je was lief.