Onderhoud

Ik ga binnenkort eens een vakantie boeken. Misschien naar Thailand, of naar een mooi safaripark in Afrika. Of gewoon iets makkelijks, bakken op de Bahama's, of weer aan de Mexicaanse kust. Misschien een resort ergens waar ze je mee op excursies nemen. Of weer een cruise. Eigenlijk heb ik daar geen tijd voor, want ik heb mijn studie en mijn werk, en alles blijft maar op me afkomen, maar ik heb het te lang uitgesteld.

Een paar weken geleden ging het motor-lampje aan op mijn dashboard van mijn autootje. Ik was onderweg naar een klant op de snelweg, en een paar minuten later ging de hele auto schokken. Het was alsof ik over onzichtbare drempels heenreed. Allemaal andere lampjes flitsten dan ook even aan, maar gingen meteen weer uit. Ik reed bij een tankstation binnen, want ik dacht dat het misschien aan de benzine lag, want die was bijna op.

Het lampje bleef aanstaan, ook nadat ik getankt had, maar mijn wagentje reed weer helemaal normaal. Ik moest toch mijn klant op tijd halen, dus ik reed maar door. En er gebeurde verder niets, dus ik was alweer half gerustgesteld. Het lampje bleef wel branden, ook op de terugweg, en ik was toch wel een beetje bezorgd. Die lampjes betekenen niets goeds, ookal weet ik niet wat ze precies betekenen.

Ik belde de volgende dag met de dealer, en die haalde een monteur aan de telefoon. Die monteur zei dat het wel iets was om me zorgen over te maken. Hij stelde me heel veel vragen over wat de auto precies had gedaan, en welke lampjes hadden geflitst. De conclusie was dat ik maar langs moest komen, want er moest wat onderhoud gebeuren en als ik te lang wachtte zou hij het helemaal niet meer doen.

Dat nam ik serieus. Maar ik moest eerst nog naar de universiteit. En die avond had ik een klant. Dat laatste vooral kon ik zonder auto niet doen. En de eerste afspraak die ik kon maken was pas flink wat later. Dus ik bleef wel rijden. En dat ging gewoon goed. In het begin reed ik nog heel voorzichtig, maar al snel was ik er best ontspannen mee. Mijn autootje reed prima, ookal staarde dat lampje me aan elke keer dat ik naar het dashboard keek.

Het was ook dat ik al genoeg aan mijn hoofd had. Ik weet al niet waar ik de tijd voor alles vandaan moet halen, want met de colleges, de opdrachten, het labwerk, en alle andere dingen van mijn studie, en dan ooknog mijn werk, heb ik gewoon nergens tijd voor. Ik moet mezelf al dwingen om elke week een keertje een afspraak met mijn vrienden òf met mijn familie te maken, want dat schiet er anders helemaal bij in. De auto, dat was wel het laatste waar ik tijd aan kwijt kon.

En op dat lampje na was er niets aan de hand. Dus die afspraak met de dealer, die kwam er niet van. Het kon ook niet erg zijn, want de auto reed nog gewoon. Zo suste ik mezelf, en dan hoefde ik me dáár tenminste geen zorgen meer over te maken. Ik zou er wel weer aandacht aan geven als het wat rustiger was, of tenmìnste als de dingen waar ik nú mee bezig was eenmaal in kannen en kruiken waren.

Dus ergens in de afgelopen dagen stond ik op de vluchtstrook. Midden op de snelweg, in de linkerbaan, gingen opeens de lampjes op mijn dashboard allemaal aan, en voelde het opeens alsof ik op de rem had getrapt. Niet heel hard, maar toch wel duidelijk. Ik was even in paniek, vooral toen ze achter me gingen toeteren, maar na eventjes was het tochwel duidelijk dat op het gas blijven staan niet hielp.

Het was een hele enge toestand om op de vluchtstrook te komen, want al die mensen die me rechts inhaalden gaven me geen ruimte om op te schuiven, maar het is gelukt. En daar stond ik dan, met een motor die nog wel startmotorgeluiden wilde maken, maar nietmeer aanging. Ik bleef proberen te starten totdat de lampen gingen knipperen, en ook dat startmotorgeluid stopte. En toen wist ik het ook niet meer.

Ik zocht in het handboekje op hoe je de motorkap open moet maken, en ik heb nog even naar de motor staan staren. Mannen doen dat immers ook altijd als hun auto ermee ophoudt. Maar ik zag er niets aan waar ik een idee van had dat ik er wat beter aan kon maken, en het ding was ooknog gloeiend heet. Ik voelde me een beetje een domme troela dat ik niets kon met wat er onder die motorkap zit.

Terwijl het verkeer voorbijzoefde zat ik een beetje te grienen achter het stuur. Ookal was het alleenmaar mijn auto die gestopt stond, ik kon er even nietmeer tegen. Ik heb even alle stress van me af gejankt. Met mijn handen om mijn stuur geklemd even goed blèren terwijl alles naarbovenkomt dat me in al die tijd heeft gefrustreerd, en boos en verdrietig heeft gemaakt. Dat viel een beetje over me heen, en ik gaf het de ruimte.

Maar janken verandert natuurlijk helemaal niets, dus kwam ik bij zinnen en ging op zoek naar het kaartje waarop het hulpnummer van [mijn automerk -B] staat. Die zouden me later op komen halen en vertelden me dat ik mijn oranje vestje aan moest doen en aan de buitenkant van de vangrails moest gaan staan, voor de veiligheid. Ik moest mijn hele auto door om te zien waar dat ding was, maar ik stond netjes achter de vangrails met dat lelijke plastic ding om.

Toen pas bedacht ik me opeens dat ik mijn klant moest afbellen. Ik zou het niet meer halen, en je kan het niet maken om hem maar gewoon te laten wachten. Hij was heel begrijpend, en gelukkig geloofde hij me. Ookal vertelde ik hem een leugentje over waarom ik niet kon komen. Hij wou meteen weer een afspraak maken, maar ik kon niet bij mijn agenda, dus dat deed ik pas de volgende dag.

Op de vangrails zitten was niet mogelijk. Dat ding was zo nat en vies, dan blijf ik liever staan. Dus ik stond als een pilaar, met mijn knieën tegen elkaar geperst en met mijn armen over elkaar, mijn handen in mijn oksels, kou te lijden. En omdat je dan niets anders kan doen dan over je leven nadenken, ging ik maar over mijn leven nadenken. En over hoe alles maar voorbijzoeft.

Ik neem nergens tijd voor, en toch heb ik altijd het gevoel dat ik te weinig doe. Op mijn opleiding is er altijd meer dat ik zou kùnnen hebben gedaan, de klanten die ik aanneem zijn ookal geef ik er elk momentje aan te weinig om al mijn uitgaves mee te betalen, en in mijn sociale leven ben ik ook een soort rare griet geworden die niet echt ontspannen meedoet. Ik gebruik al mijn tijd, en nogsteeds heeft niets genoeg tijd.

Dat is natuurlijk wel vaker zo geweest, maar dan had ik het altijd zelf gedaan, en kon het ookwel een tandje minder. Maar mijn opleiding kan ik niet zomaar langzamer gaan doen, want dat gaat al langzaam genoeg, en elk jaar ben ik er kapitalen aan kwijt. Bovendien wordt het allemaal langzamer als je vertraging hebt, want inhalen is altijd meer geregel, en komt altijd dwars te zitten met andere taken die je op de opleiding hebt.

Minder klanten nemen kan ook niet, want als ik niet heel veel van mijn pensioen wil gaan opeten moet ik toch inkomen hebben. Bovendien ben ik al op het minste wat ik af kan spreken zonder mijn vaste klanten te gaan verliezen omdat ik niet genoeg beschikbaar ben. Ik ben dus gewoon verliezen aan het afdekken met de tijd die ik er nu aan kwijtben, en die verliezen ga ik echt voelen als ik dat niet doe.

Dus ik kàn niet minder tijd daarvoor nemen. Maar dat móét ik wel. Want mijn auto was nu langs de kant van de weg, kapot. Omdat ik het motor-lampje had laten zitten, omdat ik geen tijd ervoor had. Maar ik geef ook geen tijd aan mezelf, ookal staat eigenlijk mijn eigen motor-lampje ook al maanden op oranje. En zoals wel vaker heb ik gewoon een soort schop onder mijn hol nodig om te zien dat ik dingen anders moet gaan doen.

Ik ben een gewoontemens, en ik laat me heel makkelijk leven. Als docenten op mijn opleiding me proberen te inspireren of proberen om me aan te moedigen, dan voel ik me heel erg verplicht om daar ook mijn best voor te doen. En als je naar een docent toestapt om te vertellen dat je je werkgroep even moet verlaten omdat je op het randje van een burn-out zit, en daar reageren ze dan op alsof je een vervelende luie student bent, dan vind ik dat heel moeilijk.

Maar ik moet er even tussenuit. Het gaat zo even niet. En omdat de vakanties altijd volgepland zitten met allemaal inleverwerk, heb je tijdens de vakantie zo ongeveer minder tijd dan daarbuiten. Ik heb dus maar een vakantie voor mezelf gepland die niet volgens de regels van de opleiding is, maar er moet gewoon iets gebeuren. Ik moet even opladen, en ik kan mezelf even niet laten leven.

Er kwam een reddende engel met gele zwaailichten die mijn arme autootje op zijn truck hees, en mij even lekker liet opwarmen in zijn cabine. Hij bracht mijn auto naar mijn dealer, en mij naar huis. Daar was ik toen wel aantoe, en ik ben heel vroeg in de avond, met mijn make-up nog op, in slaap gevallen. Ik werd wakker terwijl ik mezelf helemaal in mijn dekens had gewikkeld, als een soort bolletje.

Mijn auto moest ik wel snel terug, maar als ze je op komen halen kan het opeens dezelfde dag. Ze hadden ook snel door wat er mis was, en dat was natuurlijk weer een duur ding wat moest worden besteld, en waarvoor ze uren moesten werken. Het werd niet goedkoop. De monteur troostte me dat ook een vent die wist wat hij deed niet langs de snelweg had kunnen verhelpen wat ik had, dus dat haalde dat troela-gevoel weer een beetje weg.

Soms kan je gewoon niet voorkomen dat dingen niet lekker gaan. Soms moet je gewoon accepteren dat je niet alles kan doen, en moet je even je wonden likken, en even kiezen voor wat onderhoud. Je kan niet altijd vol voor alles blijven gaan, dat is iets waar een eind aan zit. En als je niet langs de kant van de weg wil staan grienen omdat het allemaal misgegaan is, moet je soms gewoon even onderhoud doen.