Slavinnenfantasie

Met dit stukje heb ik flink zitten twijfelen of ik het nou "slavinnenfantasie" of "slavernijfantasie" zou noemen, want met allebei ben ik niet helemaal tevreden. Als ik het allemaal goed uitleg begrijpen jullie aan het eind van het stukje waarom.

De afgelopen jaren heb ik veel geschreven over lelijke dingen. Over pooiers, over de zieligheidsindustrie, over het gehijg in de media, over hoe politici graag wilde indianenverhalen brengen als de realiteit, en een heleboel over wat daarachter zit. Daar heb ik vaak bij genoemd dat het eigenlijk wordt gebracht als iets dat erotisch prikkelt, als iets wat de publieke opinie inmoet als erotika.

Waar dat aan aanspreekt wordt dus steevast gebruikt om ons een hak te zetten. Om mensen letterlijk in hun onderbuik te laten voelen dat ze aanspraak vinden bij een idee. En daarom heb ik er langzaam een hekel aan gekregen, en behandel ik het als iets viezigs en iets kinderachtigs. En dat is niet helemaal goed. Het is namelijk een hele menselijke neiging, waar ik genoeg goeds aan zie, en genoeg begrip voor heb. Of zou moeten hebben.

De slavinnenfantasie is ontzettend populair. Het gaat erg tegen onze moderne moraal in, maar heel weinig mensen vinden het geen geil idee ergens. En niemand vindt het moeilijk om het zich voor te stellen of erin in te leven. De slavenfantasie werkt precies hetzelfde, maar vinden mensen moeilijker om zich in in te leven. Mannen horen namelijk nog steeds de initiatiefnemers te zijn met seks, en mannen die niet hun eigen beslissingen kunnen nemen vinden we toch nog steeds een beetje teleurstellingen.

Het is op veel manieren aantrekkelijk. Vooral voor al die mensen die problemen hebben met hoe slecht onze samenleving seksualiteit eigenlijk accepteert, en hoeveel regels het relatiedenken erop legt. Het idee dat er "een slavernij" is, zoals in de geschiedenisboekjes, dat prikkelt al. Want dat betekent dat er ergens een stuk van de wereld bestaat waar je in principe deel van kan gaan uitmaken.

Dominante mensen, en ook al gewoon mensen met afentoe een dominante bui, zien het wel zitten dat er seksslavinnetjes te koop zijn op wie ze hun lusten bot zouden kunnen vieren, en daar zit meestal ook een flinke schep sadistische saus overheen. Het is lekkerder dan fantaseren over een verkrachting, want bij een verkrachting ben je slecht, als je meedoet in een slavernijscenario heb je rècht op wat je krijgt van je slavinnetje. Dat geeft een kick voor best veel mensen. Maar nòg is het een minderheid van de mensen die hier geil op gaan.

De grote meerderheid van de mensen, en dat geldt ook bij mannen, leven zich eerder in in de slaven. Het is een heel prikkelend idee om te worden meegesleurd in een situatie waarin je wel seks móét hebben, en je wel onderdanig en gedienstig móét gedragen. Het is weereens een kwestie van gedwongen worden tot waar je behoefte aan hebt, maar wat je moeilijk aan jezelf te accepteren vindt. Of wat je niet verwacht dat er van je geaccepteerd zal worden.

Mannen voelen zich meestal niet gemakkelijk bij de slavenrol, omdat het wel een beetje tegen het mannen-ego ingaat, en omdat je dan "verloren hebt." Die gaan veel makkelijker voor de koper-kant. Dat wordt meer van ze verwacht. Vrouwen worden toch heel raar aangekeken als slavenkoper, dus alleen de meiden met lef durven dat aan. Slavinnenrollen zijn juist heel bevrijdend voor ze, omdat de samenleving slavinnen van alles vrijspreekt.

Zo ontstaat er nogal een kunstmatige verhouding tussen mannelijke slavinnen-kopers en veel minder vrouwelijke slaven-kopers, terwijl de verhouding van wat mensen diep vanbinnen wìllen niet heel erg verschilt, denk ik. Als ik kijk naar de ervaringen die ik heb opgedaan, maar vooràl luister naar meiden die heel erg in dat soort diensten zitten, krijg ik toch wel mee dat die sekserollen nogal onnatuurlijk erop gelegd zijn. Maar ja, dan heb je alleen een beeld van de verhoudingen bij mensen die bereid zijn te betalen. Dat kan natuurlijk scheef zijn.

Natuurlijk gaan mensen daar dan over fantaseren. Ze stellen zich het voor als ze er een keertje van horen, en dat prikkelt. Het is ook niet moeilijk om er porno over te vinden. Er zijn uitgestrekte gebieden in de BDSM die een slavenverhaal gebruiken. In de porno kan het niet òp met de slaven en slavinnen, en vooral in de mainstream van films en TV kan je heel veel vinden. Series als Spartacus zijn een perfekt voorbeeld.

Het is een geil idee. Je wordt als een dier gebruikt en bevolen, soms met bondage-elementen erin, en je weet dat je geen keus hebt. Soms komt er ook discipline en straf bij kijken, en dat is ook een grote aantrekking voor veel mensen. En in een slaven-context hoeven ze er niet voor uit te komen dat ze het lekker vinden, want het wordt ze aangedaan. En in de fantasie wil je wrede meester natuurlijk precíés wat je lekker vindt.

De slavinnenfantasie is een fantasie. Hij is niet echt realistisch. Echte slaven en slavinnen zijn saai. Die zitten hun tijd uit, af te wachten tot ze wegkunnen. Liefst ontsnappen ze, en tot dat kan zijn ze zo koel als maar kan. Dat zie je wel met echte slaven, als je bijvoorbeeld eens op bezoek gaat in Qatar. Echte slaven zijn murw, afgeknapt vermoeid, je ziet de tegenzin uit elke porie lopen, en het is zo banaal dat je je er gewoon aan ergert. Je voelt je boos op ze worden. Dat kan ze niet schelen ook. Je ziet ze gewoon denken: "het mot maar dan."

In de fantasie wordt juist de emotie ontzettend belééfd, op een hele erotische manier. De seksuele kant van het idee wordt vooral tevoorschijn gehaald. Niemand fantaseert over als slaaf thee plukken, vis schoonmaken of vloeren boenen, terwijl je daar veel meer slaven hebt lopen. Het moet wel seks blijven. Een au pair die door de huisvader afentoe over de sofa gebogen wordt is al te banaal. Misschien wel omdat dat realistischer is.

Vanaf de mannelijke kant is de echte slavenrol er eentje waarbij hij als een seksbeest moet naaien, en in zijn fantasie kan hij dat ook aan. Hij wordt als een fokstier gebruikt, en vaak wordt met geweld gewerkt om te laten zien hoe onstuimig en hardnekkig hij is. Je hebt veelmeer de mannen die juist helemaal voor het onderwerpen gaan, maar eigenlijk heb je het dan niet meer over een slavenfantasie, maar over een onderwerpingsfantasie. Die werkt anders. Dat gaat wat ver voor dit stukje.

De vrouwelijk invalshoek is heel anders. Vrouwen fantaseren over hoe ze worden gebruikt, overweldigd, en hun kwetsbaarheid flink wordt gevoeld. Ze worden ofwel gewoon verkracht, ofwel gedwongen om mee te gaan in de sensualiteit van wat ze nou eenmaal gedwongen worden te doen. De fantasie is bijna helemaal passief, al bestaan er vrouwen die wel de logische volgende stap nemen en fantaseren over hoe ze zich aanpassen aan hun slavinnenbestaan en zelf initiatieven nemen.

In de fantasie moet de situatie duidelijk zijn. Het moet niet iets zijn waarbij je rol ingewikkelder wordt, of waarbij je meerdere rollen tegelijk hebt. Of we nou fantaseren over harems in de oude geschiedenis, of over Bijbelse taferelen, of juist over aliens die menselijke vrouwen ontvoeren voor buitenaardse orgieën, ze zitten nu in een omgeving waar ze in hun rol worden gedwongen, en hebben de identiteit van de seksslavin. Want die identiteit, daar gaat veel om.

Normaal ben je door je identiteit beperkt als het om seks gaat. Je bent een verstandig en nuchter iemand, een feministe, een moeder, een oma, een Christen, een sterke vrouw, en dat zijn allemaal identiteiten die niets met hete voze seks temaken hebben. Ja, we weten allemaal beter, maar toch stellen we ons niets anders voor dan dat die een klein beetje relatieseks hebben. Als ze meer doen, dan breken ze met hun identiteit, en met wat er van ze verwacht moet worden. Onderschat nooit hoevéél mensen zich laten leven door de identiteit die ze bij zichzelf vinden horen.

Bij de slavinnenfantasie heb je juist een identiteit opgedwongen gekregen die je meeneemt naar de diepste verlangens die je niet voor jezelf vindt kùnnen, waar je jezelf alleen aan toe ziet geven als je gewoon gedwongen wordt. Op een slavinnenveiling naakt tentoongesteld worden aan allemaal enge mannen, terwijl een verkoper al je sterke punten aanwijst, om dan door de rijkste woest aantrekkelijke vent mee naar huis te worden genomen voor vernederende gebruiksseks omdat jij passief zoveel lust in hem opwekt, dat is toch iets verschrìkkelijks waar je dwang voor nodighebt?

Als je diezelfde fantasie zou hebben zònder de dwang, dus als je bijvoorbeeld fantaseert dat je jezelf op zo'n markt te geef zet, dan wèrkt het gewoon niet meer hetzelfde. Dan is de spanning eraf dat je je kwetsbaar en gebruikt voelt. Dan ben je niet meer het zuivere meisje dat bevlekt gaat worden. Dan is er juist een soort gêne dat je je zo te grabbel gooit, of zelfs dat je jezelf opdwingt met je rare perverse gedrag. Het is opeens een hele andere ervaring, en dat komt alleen door die slavernij-invalshoek.

Zoals altijd met dit soort fantasieën doen we graag alsof het éénrichtingsverkeer is, maar dat is het niet. Er zijn héél weinig slavinnetjes te vinden die niet stiekem een script hebben voor wat er hoe en wanneer gebeuren moet of mag. Dan mag het spannend blijven hoe hun slavendrijver daar precies invulling aan gaat geven, maar hij heeft heel duidelijke grenzen waar hij niet overheen moet gaan, en heel duidelijke knoppen die ingedrukt moeten, vaak zo duidelijk dat het meer voor hem dienstbaarheid en beklemming is dan voor haar.

Als je het bij fantasie houdt is dat natuurlijk makkelijk. Dan is het gewoon bedenken hoe je het wil, en is dat je beeld van hoe het gaat. Als je het met een partner uit wil spelen, is dat moeilijker. Die moet zich dan aan jouw visie aanpassen, want anders gaat het snel schuren. Slavin zijn voor wat je lekker vindt is lekker, slavin voor iets wat je niet wil is snel heel naar.

Bij sommige mensen moet de slavernijfantasie worden uitgevoerd tot de striemen in hun vlees staan, tot ze uitgeput in een lederoutfit of met een slavenhalsband worden "doorverkocht," of tot ze bewusteloos raken van het wurgen omdat ze na de beurt worden "afgedankt," maar dat is een piepkleine minderheid. Veruit de meeste mensen vinden het zat spannend om zich als slavin aan te bieden aan een vertrouwde partner voor een wilde nacht, met een omfloerste opmerking en wat dienstbare lichaamstaal.

Tegelijk zien we wel in de plaatjes die al heel lang over seksslavernij worden gemaakt, dat die lichaamstaal ook niet echt past bij echte slaven. Je ziet geen angst. Je ziet overwinnen van schaamte, je ziet lichaamstaal van voorzichtige onderwerping, van de weerstand niet menen, van overweldigd worden. En altijd van seks.

Soms is het een vrouw die zich schijnbaar schaamt, maar niet haar knietjes naar binnen draait, niet haar vulva en haar tieten bedekt, maar alleen haar gezicht een beetje afdekt. Wel zo dat haar tieten goed uitkomen.

Soms is de slavin brutaler, zoals deze die als een paard wordt beoordeeld aan haar tanden. Hier zit wat meer een mannelijke hoek aan, die vrouwen van nu niet snel zullen fantaseren.

In de jaren vijftig is het niet anders, een rijke vent met een parelwitte grijns, die ze met haar gezicht verschrikt aankijkt, maar met haar heupen en buik zo'n beetje bespringt.

En tegenwoordig is het ook een lekker ding dat naakt te kijk staat. Ze is jong maar niet zo jong dat we ons er niet lekker over voelen om op haar te geilen, ze is in een houding die uitdaagt, netjes onthaard, netjes schoon, goed opgemaakt, en kijkt ook lekker vurig. Er glanst net genoeg dat je het in elk dagblad kan publiceren, maar niet zoveel dat je niet ziet dat ze helemaal naakt is.

En het haakt aan op een fetish die verder niets met slavernij temaken heeft, want het moet geil blijven, ook in opzichten waarvan je kan doen alsof ze niets met seks temaken hebben:

Het is niet alléén een geile fantasie om even goed je dildo mee aan het werk te zetten. Er zitten ook dweperige harmonietonen in de muziek. Want slavernij is fout en immoreel, en de slavinnen zijn slachtoffers. Dus niet alleen worden ze meegenomen in een draaikolk van hete seks, ze verdienen er ook nog respekt mee. Dat is ook een heel aantrekkelijk aspekt van de fantasie. Je maakt de wildste dingen mee, en achteraf is het niet jouw schuld. Ben je er zelfs een soort martelaar mee geworden.

Zo kom ik weer terug bij het slavernij-idee dat over prostitutie zo graag geloofd wordt. Daar wordt al heel lang in geloofd, maar het is lang niet altijd zo geweest. Eigenlijk kwam het pas op in de negentiende eeuw, toen het een stukje was van een grotere levensovertuiging, de Romantiek. Dat was een stroming in het denken, die afkwam van een tegenreaktie op de opkomst van de harde wetenschappen, de industrialisatie, en de globaler wordende wereld.

In de Romantiek zie je dat er veel waarheid wordt gezocht in het emotionele. Hoe sentimenteler, hoe meer het je naar je hart grijpt, hoe meer belang het heeft en hoe meer het waar is. Heel erg zoals Nietzsche er de aftrap voor gaf, heel erg hoe Victor Hugo probeerde om Frankrijk te mobiliseren door sentimentele verhalen te schrijven die een duidelijk slachtofferschap toeschreven aan alles wat "goed" was.

Daar kwam een stroming uit die later onder andere het feminisme zou worden. Dat was toen veelmeer dan nu heel nauw verbonden met dingen als drank- en drugsbestrijdingsclubs. Er waren ook stromingen die terugwouden naar "de natuur" of naar "het gezin" dat verloren zou zijn gegaan nu er steeds meer buiten de deur werd gewerkt in fabrieken. Er waren stromingen bij die al dat rationalisme en de logica maar niets vonden, en juist de emotie gingen opzoeken.

Iets wat je steeds terug zag komen in de politieke kanten van die stromingen is "puurheid." Er is een soort ophemelen van hoe het leven was voordat we de wereld groter en ingewikkelder gingen maken met techniek en globalisering. Het idee dat we het paradijs verlaten hebben, dat we onze onschuld en puurheid verloren hebben. Dat we terugmoeten naar het gezin, de simpelheid, de eenvoudige moraal, terug naar God.

Netzoals nu was het aan het eind van de negentiende eeuw de feministen en de religieuzen die samen het seksleven van Nederland wouden beslissen. En netzoals nu was het puur moralisme met een sausje erover van bevrijding van slavinnen. In die tijd waren de slaven in Amerika net wat jaren eerder vrijgemaakt, en ze deden alsof hoeren verdrijven hetzelfde was als de slaven hun vrijheid geven. Netzoals nu.

Toen was de tijd van de "social purity," een idee dat de samenleving gezuiverd moest worden. Gezuiverd van seks tenminste. "Social" was toen een preuts woord voor seks. Hoeren werden "social evil" genoemd. Niet dat het bestaan van hoeren een "social evil" was, maar een hoer was een "social evil." Buiten de puurheidsstromingen in Engeland was de term voor hoeren toen "gay."

Het grote verschil is wel dat in die tijd de feministen er geen doekjes omheen wonden dat ze het deden uit een moralistisch besef. Ze haalden Christelijke zeden veel aan, en ze deden niet moeilijk over dat de vrouwen zelf het werk gingen doen omdat het hun eigen keus was. Ze waren alleen minderwaardig en moesten "verheven" worden. Gevallen vrouwen die te achterlijk waren om te zien dat ze zich zedelijk moesten gedragen. Dat zit nog steeds in het prohibitionisme, maar ze komen er niet meer voor uit.

Die verheffing ging niet alleen over hoeren. Daar kwam ook de beweging tegen alcohol vandaan, campagnes tegen tabak, voor vegetarisme, voor homeopathie, voor antroposofie, voor pacifisme, tegen agressief kolonialisme, voor stichtend kolonialisme, tegen dansgelegenheden, tegen anticonceptie, voor eugenetica, tegen porno, voor seksuele matiging, tegen masturbatie, en in het algemeen tegen alles wat onzedelijk en niet in gematigdheid was. Het kwam allemaal uit de sterke normgevende vrouwenbewegingen, die veel bijval kregen van morele puristen in de politiek.

Het stond tegenover een beweging die juist rationalistisch en progressief was, de "social hygiene movement". Die wou seksuele normen losmaken van moraal, en juist baseren op voorlichting, gezondheid, hygiëne en persoonlijke keus. Dat begon tenminste zo, want netzoals je nu ziet met de hulpverleningsclubs vonden de moralisten hun weg erin naar binnen, en werd het een spotprent van zichzelf. Mensen die openstaan, staan helaas ook open voor intolerante mensen. En als intolerante ideeën er eenmaal zijn, tolereren die geen verandering terug. Veel van die progressieve clubs veranderden daardoor heel snel in uitwassen van social purity, en zelfs met een negatievere toon.

Prostitutie moest weg, en er waren nogalwat clubs die daarmee bezig waren. Dat was big business in de laatste decennia van de negentiende eeuw. Maar hoe dan? De gevallen vrouwen bestrijden was iets wat tegen het zere been was van het idee van vrouwen verheffen, en mannen straffen voor het toegeven aan hun "viriele behoeften" was in die tijd ondenkbaar, want de publieke opinie was dat mannen dat niet kònden beheersen.

Dus de prohibitionisten richtten dan hun pijlen maar op de mannen rond de hoeren. Bordeelhouders, pooiers en verhuurders van werkplekken moesten danmaar worden aangepakt zodat hoeren nergens terecht konden. Daar was weerstand tegen, dus moesten die mannen gedemoniseerd worden. Daarvoor gebruikten de prohibitionisten de slavenverhalen die iedereen nog kende uit de tijd van de Amerikaanse burgeroorlog. En zo werd een beeld neergezet dat we nog steeds elke dag door onze strot gedouwd krijgen.

Al de vurige pamfletten over het wegdoen van hoeren, en hoe fout het was om prostitutie voor de volksgezondheid te reguleren, die waren alleen populair geworden bij mensen die tòch al een reden zochten om hoererij aan te kunnen vallen. De meeste mensen voelden er weinig bij. Dat werd heel anders toen de verhalen steeds heftiger slavenplaatjes afbeeldden, en vooral sexy werden. Dat sloeg veel breder aan.

Ze slaan aan op de slavinnenfantasie, maar tegelijk is de passiviteit van de slavin ook een demonstratie van haar lijdzaamheid. Geduldig lijden is een deugd voor romantici. Het accepteren van lijden wordt bewonderd in die kringen. Je offert je op om erger te voorkomen, vooral voor anderen of voor "de moraal." Braaf maar smachtend wachtend op je Messias, of de daadkrachtige redder die in zijn plaats komt.

We zijn gelukkig wel een beetje af van de verhaalvormen die je in de negentiende eeuw had, waar de zich opofferende vrouw zich helemáál opofferde en doodging in haar slachtofferschap. Dan werd er over haar gerouwd dat ze te goed en te puur was voor deze wereld, en dat de wereld te bedorven was om goedheid en puurheid in te kunnen laten bestaan. Tegenwoordig worden de vrouwen gered uit de verdorven seculiere mannenmaatschappij, en de Christelijke gemeenschap of de feministische zusterschap in.

Dat zie je trouwens ook terug in bed. Mensen die in dat soort gedachtengoed zitten kunnen heel veel wìllen in bed, maar je moet het allemaal uit ze trekken, en je moet overal het initiatief in nemen. Als je ookmaar een beetje initiatief aan ze overlaat, vragen ze wat jij zelf wil, en gaan ze dat met toch duidelijk een stukje tegenzin zitten doen, terwijl ze erop wachten dat jij als tegenprestatie uit gaat zoeken wat zij willen, en dat met ze gaat doen. Zij zijn puur, en erkennen hun "smerige verlangens" niet.

Tegenwoordig is de slavernijmythologie niet meer omdat het de enige manier is om ons te verdrijven. Tegenwoordig vinden we niet meer dat mannen onmogelijk verantwoordelijk kunnen zijn om van vrouwen af te blijven. Het Zweedse Model is daarom nu heel populair bij de prohibitionisten. Maar intussen is het niet meer zo dat mensen vinden dat vrouwen die niet aan de seksuele normen voldoen gevallen zijn, en moeten worden verheven. Dus er moest een andere reden worden verteld.

Het ligt voor de hand dat het slavenverhaal dan weer uit de kast komt. Dat werd toch al jaren verteld, en het was nooit echt weggeweest. Dat was immers de porno die de aandacht bleef trekken. Aan het eind van de jaren tachtig begon er opnieuw een vertoog over prostitutie dat hetzelfde klonk als honderd jaar eerder. Heel erg hetzelfde zelfs, als je gaat kijken naar de verhalen die toen de ronde deden. Er is weinig aan de tijd aangepast.

Misschien komt dat wel omdat mensen niet heel erg veranderen. Als het om seks gaat, willen mannen en vrouwen nog steeds hetzelfde. Porno verandert doordat de techniek anders wordt, doordat andere dingen taboe zijn, doordat andere dingen fetisjismes worden, maar verder verandert het niet. Je kan erotika uit die tijd lezen, hoerentips van duizend jaar geleden, kijken naar porno in grottekeningen, en je ziet meteen hoe het werkt.

Fantasieën over slavernij ken ik vooral uit de werkkamer. Het leeft bij klanten netzogoed als bij de rest van de mensen. Ik krijg bestwel klanten die graag willen dat ik hun meesteres ben, en ze laat beulen als slaven. De paar die dat ook waar kunnen maken zijn leuke klanten. De rest zijn een hoop werk, en geven me erg weinig voldoening. Het is voor mij ook niet leuk om een rol te spelen als mijn tegenspeler er een boeltje van maakt.

Er zijn ook mannen die juist geil gaan op het slavinnenrolletje. Daar heb ik tegenwoordig gemengde gevoelens bij. Daar heb ik aleens over geschreven. Het slavinnenrolletje wat me wordt toegeschoven door de publieke opinie is schadelijk, ookal is het het makkelijkste en het pikantste om dat soort klanten hun zin te geven. Nu doe ik uit principe de moeilijke manier, en laat ze zien dat ik een gewone hoer ben, maar wel een slavin wil spélen. Jammer eigenlijk, maar het moet zo.