Negen jaar

Vandaag is mijn blogje negen jaar oud. Ik verbaas me telkens weer dat het zo oud is, het voelt alsof het nog steeds wennen is, en nog steeds iets is wat nog niet volwassen is geworden. Er ontbreekt nog zoveel, en ik heb nog zoveel niet genoeg uitgelegd. Tegelijk voelt het ook als iets wat ik altijd al gedaan heb, en kan ik me niet voorstellen hoe het zou zijn als ik het niet meer zou schrijven.

Bijna elk jaar schrijf ik wel een stukje op de verjaardag van mijn blog. Vorig jaar niet. Toen zat ik er echt even doorheen, en had ik er geen zin in. Ik speelde toen zelfs met het idee het hele ding maar op te doeken. Mijn blog voelde vooral als een last. Een verjaarsstukje is als een feestje, en je geeft ook geen feestborrel als je bedrijf op apegapen ligt.

Het is een moeilijke twee jaar geweest, met het verlies van mijn bedrijfje, het harde werk van een nieuwe studie, het overschakelen op de escort, en ook in het reine komen met dat mijn Christen-identiteit niet meer zo vanzelfsprekend is voor me, en dat komt ook weer door mijn opleiding. Mijn blogje is dan wel een plekje om even iets te doen wat me me altijd nuttig laat voelen, en me een uitlaat geeft, maar dat is ook niet altijd de oplossing.

Mijn blogje is niet veel veranderd, het is nog steeds een beetje hetzelfde projekt voor mij. Ik wil er nogsteeds hetzelfde mee doen, ik wil nogsteeds hetzelfde soort ding blijven schrijven. Maar de wereld eromheen verandert. Ik ben de enige niet meer, zoals toen ik begon. Ik ben tegenwoordig een beetje een ouderwets blog wat elke week iets nieuws plaatst, niet een scherp reaktieblog. Ookal is dat gedeeltelijk omdat mensen mijn nieuwsstukjes maar niets vinden.

Ik vraag me weleens af hoeveel ik nou moet vinden van mensen die dingen aan mijn blog afkeuren. Er zijn wel erg veel mensen die iets vinden van wat ik schrijf. En die het beter weten. Ik word al die mensen die het beter weten zat. Al die lui die vinden dat ik beter had moeten argumenteren bij de politiek, dat ik meer van zus of zo had moeten spreken. Heel veel mensen die me afkatten, maar zelf schrijven ze ook niets. Ik doe het, en de beste stuurlui staan aan wal. Dat haalt veel van het plezier er wel af.

Dat er nu andere kanalen zijn met blogs of Facebook-pagina's of columns op websites die ook vertellen over het hoerenbestaan, dat kan ik alleenmaar toejuichen. Soms gebruiken die ook content die ik dan ooit op mijn blogje heb gezet. Ik vind het goed als die overgenomen wordt, maar als je mijn argumenten kopieert, doe het dan goed. Anders denken mensen als ze eenmaal bij mij uitkomen dat ze het aleens gelezen hebben, en slaan ze het over.

Dat is dan nog als er echt een argument van me gekopieerd wordt. Want je hebt natuurlijk ook mensen die het leuk vinden om stukjes uit mijn blog buiten hun kontekst te gebruiken, en dan nog wel om daarmee te doen alsof ik iets zeg wat ik helemaal niet gezegd heb. Ik zag op een feministische website dit stukje citaat, en dat werd gebruikt alsof het de draad van mijn hele blog weergaf:

Zoveel champagne zorgt er nu voor dat ik het spul niet meer kan zien. Ik vond het vroeger hardstikke lekker, maar ik kotste er na een poosje in de clubs bijna van. Het is voor mij ook een soort symbool geworden, voor al die oneerlijke dingen die ik met klanten deed. Er zitten schaamtegevoelens aan vast.

Ik bereik met mijn blogje niet echt wat ik van plan was, en dat is gewoon een kijkje geven zodat mensen mijn vak beter gaan begrijpen. Dat komt door onwil, en doordat ik voor mijn blogje zoveel onderzoek heb moeten doen, ben ik dat ook wel gaan zien. Dat is heel jammer, want er is verder weinig wat mensen een menselijk kijkje geeft over hoe we zijn. Daar is mijn blogje nog steeds best uniek in.

Onderzoeken is ondankbaar. Ik heb gemerkt dat ik onderzochte, ingewikkelde stukjes, vooral over onderwerpen die ik als verzoekje had gehad, met veel moeite schrijf en dat die het minst populair zijn. Hoe meer ik uitleg, hoe minder mensen zich betrokken voelen. Ik dacht altijd: als ik maar net wat verder uitleg, als ik maar net wat toegankelijker schrijf, dan snappen ze het wel. Dan valt het kwartje wel. Als ik maar alle kanten belicht zien mensen wel dat ze niet eromheenkunnen dat het zo is. Maar het heeft geen zin.

De populariteit van mijn blogje is ook weer verder ingezakt. Vooral sinds januari 2017, toen ik van de ene dag op de andere van 690 Google hits per dag zakte naar 127. En dat zijn gemiddeldes. Vergeleken met 2013 heb ik nog maar een tiende van mijn bezoekers over. Dat is geen tijdelijke daling ook, het blijft maar afzakken, telkens met een stapje verder naar beneden.

Het komt door een aantal dingen. Ik ben niet meer de enige die over prostitutie-ervaringen schrijft, de mensen die me interessant vinden hebben me al weleens gelezen, en veel doen de moeite niet om terug te komen, ik ben het over moeilijkere dingen gaan hebben, blogs worden toch al minder hip, de interesse in hoeren als mens daalt, en Google slaat me over ook als ik verwacht dat ik wel aan een zoekterm voldoe.

Ik zoek regelmatig in mijn eigen blogje iets terug, en dat doe ik meestal met Google. Vroeger werkte dat heel goed. Tegenwoordig laat Google best vaak mijn hele blogje niet zien, en moet ik er met aanhalingstekens "zondares" bijschrijven omdat er anders niets van komt. Daar mis ik wel bezoekers door.

Er blijven ook dingen onverminderd hoog. De doodsbedreigingen op mijn mailadres, de pooiers die denken dat ik wel interesse in ze zal hebben, dat neemt niet af. Ook de mannen die ondanks alles toch gaan proberen klant bij me te worden, en de jongens die ontmaagd willen worden, die blijven komen. Netzoals de meiden die hulp nodig hebben in het vak. Die kunnen me wel vinden.

Maar weet je, het maakt me eigenlijk niet zo uit. Al lezen er maar tien mensen mee, die wat aan mijn blogje hebben. Dat is genoeg. Ja, ik zou liefst hebben dat iedereen met interesse in mijn business tenminste een keertje komt lezen, maar dat krijg je of dat krijg je niet. Intussen is het nog steeds mijn uitlaatklep, en mijn manier om mijn hartje te luchten.

Ik ga kijken of ik er tien jaar van kan maken. Liefst voordat al mijn bezoekers opdrogen.