Achterlaten

Ik ben iemand die het moeilijk vindt om goede dingen achter te laten. Soms moet je verder met je leven, maar voel je heel erg het gemis van wat je eerst had. Ik vond het moeilijk om mijn basisschool en mijn middelbare school achter me te laten, en om mijn studies achter me te laten, en de jeugdteams van waterpolo. Als ik een fijne kring heb gevonden, blijf ik daar het liefst voor altijd in hangen.

Maar soms is het niet echt iets achterlaten, maar ontdekken dat je zonder het te merken iets voorbij bent gegaan. Dat is een veel raarder gevoel. Dan heb je meer het idee dat je jezelf een soortvan achtergelaten hebt. Als je nieuwe dingen leert, en daardoor een ander mens wordt, laat je soms dingen achter zonderdat je dat had aan zien komen. Iets wat ooit een uitdaging was, en dat nietmeer is, verliest bijvoorbeeld zijn glans.

Ik heb dat wel met vriendinnen gehad. Ik had vanaf de universiteit een handvol vriendinnen, waar ik echt heel close mee was. Toen ik op het HBO overstapte, veranderde ik. Zij bleven ook veranderen, maar in een andere richting dan ik. En dat zorgde ervoor dat we eigenlijk heel snel geen dingen meer hadden waar we echt hetzelfde leuk vonden om over te praten. Dat was heel subtiel, maar daar merkte ik wel mee hoe makkelijk je mensen kwijt kan raken.

Natuurlijk waren we nog wel leuk tegen elkaar, maar je merkt wel dat de klik snel wegslijt als je je ontwikkelt. Je bent veel bezig met de nieuwe dingen die in je leven ontwikkelen, en als je niet deelt dat je met zoiets veel bezig bent, dan heb je soms echt weinig tegen elkaar te zeggen. Alleen bij mensen waarmee je heel diep in je ziel iets deelt hou je dan een klik, en dat heb je gewoon nietzovaak.

Als ik nu vriendinnen van de basisschool tegenkom, dan doen we heel vrolijk tegen elkaar, maar ik vind het eigenlijk meer ongemakkelijk dan leuk om met ze om te gaan. We zijn heel anders geworden, en ze verwachten nogsteeds een soort Zondares tegen te komen hoe ik toen was, of waarvan ze toen hadden gedacht dat ik zou worden. Ik ben nietmeer zo. Hetzelfde gaat op voor heel veel oude vrienden uit periodes waar ik nu geen aansluiting meer mee heb.

In mijn werk merk ik het ook heel sterk. Dat was in het begin natuurlijk zo, toen ik kennismaakte met mijn eerste klantenkringetje, en al snel van groentje overging in een broodmeid. Die hadden nog de verwachting dat ik voor hen nog wel mijn oude enthousiasme tevoorschijn zou toveren, maar zo ging dat dus niet. Die zagen mij al heel snel van fris blaadje naar slappe hap overgaan, zoals je veeltevaak in verhalen van klanten hoort. Ik neem het ze niet kwalijk.

Ook toen ik besloot om volwassen te worden, hetzelfde verhaal. Mannen die de luie broodsnol gewend waren vonden mijn nieuwe manier van aanpakken maar vreemd, en haakten af. Ik kon ook niet meer met mijn vaste klantjes van in het bordeel door één deur, dus zo raar pakte dat uiteindelijk niet uit. Ik vond dat toen eigenlijk een teken dat ik aan het groeien was, en ik vond het allemaal niet zo erg. De klanten vonden dat wel.

Het was raarder om mee te maken hoe de klanten waarmee ik de thuisontvangst begon ook afhaakten. Die liet ik ook achter, want het was een tijd waarin ik snel aan het leren was gegaan. Die waren gewend aan een meisje wat nog niet zo goed wist wat ze deed, en in de eerste twee jaar werd ik toch wel flink anders. Ik ging mijn eigen manier van werken ontwikkelen, en ik leerde gewoon veel meer over mezelf en mijn werk.

Dat ervaarden die klanten van het eerste uur alsof ik minder echt werd. Ik begon door heel goed te klikken met hun verwachtingen en door me goed te laten begrijpen. Maar toen ik ontwikkelde raakten ze dat begrip voor me kwijt, en kwam ik ook minder met hun verwachtingen overeen. Ze raakten me kwijt, en dan raakte ik hen ook kwijt. Ze vinden makkelijk een meisje waar ze dan beter bij passen.

Ik voelde altijd wel melancholie als die dingen gebeurden. Je hebt toch bestwel contact met je klantjes, en vooral je betrouwbare vaste klantjes worden je wel dierbaar. Je raakt toch een stukje van wat je koestert kwijt. Er gebeurt danwel genoeg in je leven om je toch daar niet tè veel mee bezig te houden, maar een beetje verdriet heb ik er wel van gehad. Het was iedere keer een onderdeel van de overstap.

Dat was allemaal geen voorbereiding voor de klap toen ik mijn werkflatje niet meer mocht gebruiken. Mijn vergunning kwijtraken betekende gewoon moeten kappen met mijn bedrijfje. Ik heb nog een paar maanden voordat de intrekking compleet was geprobeerd om in andere gemeentes aan het werk te kunnen, maar dat was nergens mogelijk. Dat wist ik ook wel, maar ik moest het proberen.

Ik moest dus in één klap over van de vergunde thuisontvangst naar de illegale escort. Ik had liever illegale ontvangst gedaan, maar dat is teveel risico voor mij. Ik kan dat niet uitleggen, en dat vind ik ook heel jammer, maar dat zou gewoon niet verstandig zijn. Ik heb al zelfs een poos met dit stukje moeten wachten omdat het anders te makkelijk was geweest om na te gaan wie ik ben.

Het ergst mis ik de grote gezonde klantenkring die ik had opgebouwd kwam voor mijn thuisontvangst. Mijn kleine konijnenholletje waar ze even aan het leven konden ontsnappen en iets konden doen wat daar blééf. Dat kan je met escort niet vervangen, zelfs niet als je hotelkamers, kelderboxen, appartementen of campers gebruikt. De sfeer is anders, en die is heel belangrijk. De grote meerderheid van mijn klantjes haakte af.

Het deed pijn. Maar het gebeurde nou eenmaal. Er waren gelukkig ook klanten die fanatiek aan me vasthielden, en dat was maar goed ook in het begin, toen ik nog helemaal me aan moest passen aan mijn nieuwe manier van werken. Anders had ik zo weinig klanten overgehouden dat ik echt aan mezelf was gaan twijfelen. Die klanten moesten en zouden toch manieren vinden, ookal kon ik ze niet meer geven wat ze zochten. Dat is heel trouw, en heel lief.

Wat ik veel erger vind is dat ik ook mijn vaste klantjes die met me meegingen langzaamaan ben kwijtgeraakt. Niet alleen omdat ik mijn werkplekje niet meer mag gebruiken van de overheid, maar vooral omdat ik aan het leren ben in de escort. En daar word ik gewoon een andere hoer van. De illusies die ik maak zijn anders, en hoe ik mezelf als persoon laat zien wordt dan ook anders.

Die oude trouwe klanten zien me veranderen. Ze merken dat de klik van vroeger er niet meer is. En ze zeggen me één voor één vaarwel. Soms krijg ik er nog wel eentje die voor de goede oude tijd komt, maar ik merk wel dat die meer hebben aan praten over mijn tijd in de thuisontvangst dan aan de wip die ik ze kan bieden. Die is ook fijn, maar dat was niet het perfekte samenkomen wat hij en ik ooit hadden. Dat is verleden tijd.