Halfzacht

Een jaar of twee geleden was alles zo lekker duidelijk. Ik had mijn eigen honk, waar ik kon werken en waar ik mijn werk achter kon laten als ik naar huis ging. Ik had mijn blogje, mijn vriendinnen, mijn sporten, en voor de rest ging alles een beetje vanzelf. Mijn tijd was te vol om me te gaan vervelen, en er gebeurde genoeg nieuws door mijn werk om het interessant te houden. Ik was zo gerust tot mijn pensioen doorgegaan, eerlijk gezegd.

Ik heb het lang genoeg stilgehouden om het niet meer zomaar op te zoeken te maken, maar ik ben dus een hele tijd geleden mijn vergunning kwijtgeraakt. Daar wil ik graag over briesen, maar dat is héél slecht voor mijn anonimiteit. Bij mij gebruikten ze danwel dezelfde onzinreden als bij heel veel andere meiden, maar toch is het te makkelijk om met meer informatie me op te zoeken als je politieman bent.

Nou ik mijn plekje niet meer had, zat er niets anders op om danmaar de escort in te gaan. Voor een baas werken vind ik al niets, en de bazen zijn er met al die overheidsmaatregelen vooral veel tirannieker op geworden, dus ik blijf liever voor mezelf werken.

Met escort heb je gewoon véél minder klanten, en véél meer verloren tijd. Dus ik had al snel onrust, en bovendien veel minder omzet. Dat was erg vervelend, en ik zat al ertegenaan te hikken om mijn autootje de deur uit te doen. En dan niet de goedkope kleine. En ik moest sowieso driekwart van mijn vaste klanten vaarwel zeggen, want die gingen niet met me mee naar een nieuwe manier van werken. De rest komt nog wel, maar véél minder.

Gelukkig heb ik krachtige vriendinnen, vrouwen uit het vak met veel overredingskracht, die me enorm hebben geholpen om er toch nog wat van te maken. Ik voelde me wel onder mijn kont geschopt zoals ze tegen me praatten, maar die hebben me wel geleerd hoe je een goede escort wordt. Dat zie ik intussen ook in mijn inkomen terug. Maar om helemaal de overstap te maken, daar heb ik nog niet de kennis voor, en ik weet niet of ik er wel talent voor heb.

Iets anders wat ze me ook hebben gestimuleerd om te doen, is eindelijk eens die wens waar ik al jaren over zeur uit te voeren. Ik ben weer gaan studeren, en nu iets wat wèl een echte serieuze studie is, waar je wat mee kàn. Ik moest eerst nog wat schoolvakken inhalen, want mijn pakketkeus had me nogal weinig mogelijkheden gegeven op school, maar ik studeer nu. Al kan ik me niet als studenthoer verkopen op mijn leeftijd. De klanten moesten eens weten.

Studeren is nu véél duurder dan toen ik nog net van school af was. Ik schrok ervan. Niet alleen voor mij trouwens, maar ook voor al die jonge studenten. Ik vind het maar knap dat ze het aandurven. Ze werken ook heel hard, dat is niet veranderd. Wat wel is veranderd, is dat er veel minder gesekst wordt. Toen ik jong was werd er veel meer gefeest en geslet. Zelfs studenten zijn verpreutst.

Ik had wel verwacht dat ik nu weer mijn draai gevonden zou hebben. Maar dat komt maar niet. Ik heb het gevoel alsof ik alles halfzacht doe. Mijn tijd is wel vol, maar het is behelpen om echt een draai te vinden, en een routine waarin ik me op mijn gemak voel. Ik grijp de hele tijd net mis, en ik ontdek telkens weer dat ik het slecht heb georganiseerd. Ik ben een gewoontemens, en ik kan maar niet aarden.

Hoeren is nog maar een klein stukje van mijn tijd, en eerlijk gezegd mis ik mijn tijd op mijn werkflatje echt nog steeds enorm. Vooral hoeveel mannen ik had. Ik heb nu soms dagen dat ik géén seks heb, en dat is echt niet lekker voor mij. Ik was gewend aan een soort dagelijkse seksualiteit die je alleen bij intensieve hoererij hebt, en ik ben nu soms gewoon ongemakkelijk geil als ik een poosje geen klant heb.

De escort is op zich wel leuk, en gaat zoals ik het nu heb geleerd ook lekker diep, dus ik kan er wel wat beginnend vakvrouwschap in kwijt, maar het is zo onvast. Je weet nooit waar je aantoe bent, en het is ook niet meer een man in jouw wereldje ontvangen, waar hij nieuw is en jij bekend bent. Het is andersom, je komt naar hem toe, je komt in zijn wereld, en je moet de kruidnagel in zijn hachee zijn.

Ik mis ontzettend dat die mannen niet meer in mijn konijnenholletje zich even voor de wereld af komen schermen, en dat ik over ze kan tutten. Veel mannen kwamen toch wel voor die aandacht, voor dat schuilplaatsje waar ze even zichzelf konden zijn op een manier die ze in het dagelijks leven niet hadden. In de escort kom je daar gewoon niet aantoe, omdat ze niet meer letterlijk en figuurlijk bij je thuiskomen.

Op zich is dat interessant werken hoor, maar het is de hele tijd aanpassen, en de hele tijd niet weten wat er nou weer op je pad gaat komen. Bovendien moet ik ook veel reizen, en dat kost tijd. Gelukkig kan ik die tijd nuttig besteden door te studeren, maar niet als het met de auto reizen is natuurlijk. En in de escort heb je veel minder klanten die je al op de kalender kan zetten omdat ze elke twee weken komen.

Mijn houvast in mijn geloof is ook zoek. Dat komt door mijn studie. Ik dacht dat ik sterk genoeg geloofde om iets te kunnen studeren wat niet overeenkomt met mijn levensbeschouwing, maar ik merk hoe hard het knaagt. Na een essay hier of een rapport daar kan ik merken hoe erg mijn geloof steeds meer als iets denkbeeldigs overkomt. Hoe moeilijk het wordt om er toch aan vast te houden.

En ik merk dat dat de relatie met mijn ouders verandert. Mijn ouders leven ìn het geloof, ookal neemt mijn moeder het serieuzer dan mijn vader. Die voelen het als iets vanzelfsprekends. En dat ben ik een beetje kwijt. Dat voelt heel raar, en ik voel me een beetje een liegebeest als ik met mijn ouders naar kerkbijeenkomsten ga, en doe alsof ik helemaal in het geloof zit zoals zij allemaal. Daar praat ik vaak met ze over.

Nu ben ik nauwelijks meer thuis, want ik ben altijd op reis naar klanten of mijn studiestad. Ik werk in een branche van de hoererij waar ik nog járen aan moet wennen en in moet leren voor ik er ècht mee op mijn gemak ben, en terug op mijn oude nivo. Alles is onzeker, en alles verandert de hele tijd. En ookal duik ik erin, mijn plekje heb ik niet, en vind ik misschien ookwel nooit.

Het voelt alsof ik vroeger alles voorelkaar had, en alles duidelijk en tastbaar was. En nu voelt alles vluchtig, en alsof ik nergens echt op mijn plek ben. Ik ben een ouwe volwassene die studeert, ik ben een thuiswerkster die escort probeert te doen, en ik ben van mijn geloof gevallen terwijl ik nog steeds naar de kerk ga. Ik doe alles halfzacht, en soms verlang ik ernaar eens een knoop door te kunnen hakken. Maar welke knoop dan?