Antwoord op: Ga eens praten met politici

Over mijn werk is er een hoop onzin in het publieke debat. Daar probeer ik wat aan bij te dragen met mijn blogje. Maar ook voordat ik met mijn blogje begon heb ik al geprobeerd om de kijk vanuit het sekswerk naar buiten te brengen. Ik heb meegedaan met allemaal projekten van hulpverleners, en ik heb met politici gepraat. Dat doe ik nu minder, en eigenlijk vooral door ze post te sturen.

Het heeft zo weinig zin, als je puntje bij paaltje neemt. Je kan met sommige politici praten, maar de goede hoeven eigenlijk alleen de gegevens waar ze wat mee kunnen, en dan is een e-mailtje de beste manier. Dat zijn zeldzame mensen, helaas. De mensen die gesprèkken willen, hebben meestal weinig goeds in de zin. In het beste geval merkte ik dat ze gewoon aapjes wouden kijken, in andere gevallen word je brutaal geïntimideerd.

Intimideren is niet zo'n probleem. Je moet van sterk hout gesneden zijn als je een hoer wil intimideren, en we herkennen gebakken lucht wel. Het is veel erger om te ontdekken dat er gewoon geen eerlijke interesse is in wat je te zeggen hebt. En het duurt niet lang voordat je ontdekt dat politici alleen luisteren naar wat ze willen horen, en het helemaal geen probleem vinden om je daarvoor te gebruiken.

Een gesprek met een politicus gaat veeltevaak zo:

Een politicus komt met een wetsvoorstel of een verhaal over sekswerk. Dat is weer eens een slecht idee, dat veel problemen op gaat leveren. Helaas zijn politici uit op scoren, en dat gaat nou eenmaal lekkerder met een lekker simpel idee van wat er fout is met een simpel idee van hoe dat op te lossen is, dan als je echt moet gaan kijken wat er nou aan de hand is en wat daarachter zit.

Ik heb ook steeds meer het idee dat wat sommige doorgewinterde hoeren me al jaren vertellen gewoon klopt. Die zeggen dat de overheid en de politici prima weten dat er eigenlijk niets aan de hand is met de misstanden die we elke week in de kranten langs zien komen, en dat ze dat juist mooi vinden omdat de werkelijkheid ze dan niet te kakken kan zetten als ze hun "oplossing" doordrukken.

Dan is er een hoer, of een vereniging, of een groepje hoeren, die de politicus willen uitleggen dat het idee waarmee ze komen heel dom en schadelijk is. Dat is namelijk bijna altijd zo. Politici willen vooral de wereld veranderen door te straffen. Er worden regels gemaakt over hoe ze willen dat het is, en wie daar niet aan voldoet moet straf. En als de vorige straf niet werkte, wordt er meer strafbaar en wordt er harder gestraft.

Als je voor het eerst door een politicus wordt uitgenodigd om eens te praten, voelt dat als een hele eer. Je gaat nu serieus genomen worden door iemand die het land of de gemeente bestuurt! Je verwacht dat je samen kunt werken, je verwacht dat je heel veel vragen krijgt, en dat je met een paar belangrijke punten kan laten zien dat het allemaal heel anders moet worden bekeken, en dat er dan duizend vragen komen.

Zo gaat dat nooit. Het is meestal een babbel die al heel oppervlakkig begint, en die maar niet echt in de diepte wil gaan. Als je later terugkijkt is het duidelijk waarom. Ze willen niet je kennis verzamelen, ze willen niet ontdekken wat je ze te vertellen hebt. Ze willen zien of er iets kleins is waarvoor je het grote wil laten gaan. Ze zijn op zoek naar de weg van de minste weerstand om je aan hun kant te krijgen.

Als een foute verkoper vleien ze je, en laten je belangrijk voelen. Ze laten zien dat ze onder de indruk zijn van je kennis, en misschien is dat soms ook waar. Maar intussen hebben ze allang hun beslissingen genomen, en willen eigenlijk alleen een voorproefje van wat ze later kunnen tegenkomen in het debat, en het liefst dat jij dan aan hun kant zal staan omdat je ergens mee gekocht bent.

Je hebt zoveel verteld, en er is zo éérlijk naar je geluisterd, en de politica was onder de indruk. "Poeh hee, wat een hoop informatie!" zei ze zelfs. Of "Deze belangrijke achtergronden zal ik zeker meenemen in de besluitvorming van mijn fractie" zegt hij. Je kan je gewoon niet voorstellen dat er geen twijfel is ontstaan over de rare ideeën waar alle schadelijke plannen mee zijn begonnen.

Maar ja, er zijn meer belangen. En de politicus moet ook naar andere stemmen luisteren. En politiek is compromissen sluiten. En hoe moeilijker hij doet, hoe groter de kans is dat ze zijn mening helemaal links laten liggen. Hij moet wel meewerken. En hij is maar een klein radertje in het grote debat. Hij kan niet meteen helemaal met je meegaan, ookal staat hij eigenlijk stiekem wel aan jouw kant hoor.

Je bent enthousiast, en je staat pal voor die politicus. Dat is iemand die ook beloofd heeft pal te staan voor jou. Vooral als je politicus enthousiast aankondigt dat hij heeft geluisterd naar mensen uit de branche, dat hij luistert naar hun zorgen, en dat hij daar veel van heeft opgestoken. Daar geef je graag je steun aan, en die spreek je ook uit. Naar je collega's, en als de pers erbij komt ook naar hen.

Dan komt het moment van de waarheid, en dat voelt raar. Want hij doet alsof je hele idee, al je zorgen, eigenlijk alleenmaar gingen om dat ene ding wat hij uit je verhaal heeft gepikt waarmee hij je met hem liet samenwerken. De rest van de dingen die je hem uitgelegd hebt, die negeert hij. Daar gaat hij gewoon helemaal tegenin als het hem uitkomt. En doen alsof je het met de rest gewoon eens bent is wel even heel oneerlijk.

Als je de balans opmaakt merk je dat er gewoon goede sier met je is gemaakt. Ze hebben erkend dat er wat mis is met hun ideeën, en je zorgen overgebracht, maar dat gaat alleen over de extreme kanten van het onderwerp, die zonder jou ook wel mensen aan het twijfelen zouden hebben gebracht. De subtielere dingen blijven weg uit het debat, aan alle kanten. Daar zou je als echte ervaringsdeskundige juist voor nodig zijn geweest, en je hebt je laten afleiden door de extreemste dingen.

De eerste keer dat je het meemaakt denk je vaak dat je verkeerd begrepen bent. Want altevaak komt de politicus met een verhaal over wat jij gezegd hebt dat wel flink afwijkt van wat je echt tegen hem zei. Later leer je wel herkennen dat hij gewoon dingen verdraaid heeft naar iets wat hem meer uitkwam, omdat je niet alles wat je hem bekend maakte via internet aan de hele wereld liet zien, zodat het te controleren was geweest.

Trek je later aan de bel dat hij het verkeerd heeft weergegeven, of als je een echte idealist bent, dat hij maar een heel klein stukje van het verhaal heeft gebruikt en de rest gewoon heeft genegeerd, dan krijg je het lid op de neus. Je krijgt te horen dat er meer belangen zijn, dat je wel degelijk geheel bent gehoord en weergegeven, dat er veel meer speelt dan jij begrijpt, of dat je met negatief doen nergens komt, ookal staat hij voor alles open, en dat hij geen tijd heeft om het verder uit te leggen.

Het zuurste is nogwel dat zoveel politici het een spelletje maken om je ook dat ene ding niet te geven, waar je al die rest voor hebt verkocht. Want er zijn andere politici waarmee compromissen moeten worden gesloten, en die versjacheren onderling hun standpunten en argumenten aan elkaar. En jouw belangen zijn voor hem een ruilmiddel, waar hij zelf geen waarde aan hecht.

Ik maak mijn standpunten en mijn argumenten wel duidelijk aan politici. Maar ik laat me niets door ze vertellen, en ik zal me ook niet stilhouden om kritisch te zijn over politici die beweren dat ze aan mijn kant staan. Want uiteindelijk kan je iemand die in de politiek zijn draai heeft gevonden eigenlijk nooit vertrouwen. Het zijn de buitenbeentjes die je nog wel kan vertrouwen, maar die hebben aan een duidelijke uitleg in de mail genoeg.