De kruik gaat te water tot hij breekt

Dagelijks heb ik te maken, bij het nieuws bijhouden, bij het schrijven van mijn blogje, gewoon door de dingen die ik elke dag over mijn werk tegenkom, met hypocrisie. De hele anti-prostitutiewereld is zo vol van hypocrisie dat je gaat denken dat zonder hypocriet zijn je niet tegen prostitutie zou kunnen zijn ofzo. Ik ben er een beetje overgevoelig voor geworden, en als ik het ergens opmerk, ben ik er meteen heel boos over.

Misschien dat ik daarom ook zo blij ben met helpers die me in de gaten houden, om zeker te zijn dat ik me niet zelf laat uitlokken om ook hypocriet te gaan doen. Als je in een lange discussie bent met een groep mensen die de hele tijd valsspelen, heb je snel de neiging om dat dan ook maar te gaan doen om een eerlijke kans te hebben. Maar dat is verkeerd, en dan is je hele inzet juist voor niets.

Als je zo denkt is het heel schokkend, en een beetje een aanleiding om toch maar wat in je hartje te gaan kijken, als je merkt dat je zelf ook ongemerkt iets hypocriets doet. Ik ben ook maar een mens, en soms merk je alleen door het per ongeluk zelf te doen hoe makkelijk mensen fouten maken, en hoe ongemerkt het gaat om hypocriet te zijn. Dat gebeurde nu door een klant.

Die klant is al jaren een vaste. Hij komt een paar weken meerdere keren per week, en dan weer maanden niet. Ik ken hem al sinds ik uit de clubs stapte en voor mezelf begon, en hij is altijd met me meegereisd. Reizen is voor hem geen hindernis meer. Hij is een fijne klant, met een gewone maat, een lekker besneden pik en een keiharde, betrouwbare erectie. Hij is speels en flirterig, hij houdt wel van een beetje plagen, en hij is fijn om mee te werken.

Zoals heel veel klanten praat hij graag. En zoals de meeste klanten gaat dat over zijn leven, en zijn belevenissen. En zoals altijd gaat dat veel over zijn werk. Hij heeft geen gezin, dus daar hebben we het niet over, en zijn hobby is zijn werk, dus daar zit ook geen variatie in. Hij heeft zijn werk, en dat is zijn alles. Hij vindt het de beste baan ter wereld, en hij is er al die jaren al vol van.

Hij is beroepsduiker. Hij werkt "in de offshore," en hij werkt voor iedereen die hem opbelt. Volgens hem is het alleen goed verdienen als je veel verschillende opdrachtgevers hebt, en veel "premium" werk doet. Dat houdt in dat je extra betaald krijgt als je werk gevaarlijk, moeilijk, langdurig, oncomfortabel, of gewoon pijnlijk is. En die soorten werk vindt hij juist het spannendste.

Al jaren vertelt hij me erover, met al het jargon en de details die ik maar half begrijp, met al de anekdotes over hoe hij aan gevaren is ontsnapt, en soms niet ontsnapt. Hij heeft een enorme brandwond opgelopen tijdens een duik, die pas kon worden behandeld toen hij "uit saturation kwam" en wat nu dus een lelijk litteken is. Hij is steeds dover geworden, en hij heeft gewrichtsklachten die je op zijn leeftijd nog niet hoort te hebben.

Zijn verhalen waren voor hem allemaal flink verschillend. Zo praatte hij, dat was duidelijk. Voor mij was het telkens hetzelfde, hij moest opeens per helikopter naar een verlaten stuk ijskoude zee, en daar tientallen meters onder water waar je maar een halve meter zicht hebt met grote gevaarlijke stukken machine werken. Of dat een "prop," een "blow up preventer" of een "linkage" is, maakt voor mij niet uit. Ik luister gewoon.

Hij praat honderduit, vertelt met een schittering in zijn ogen, laat de tijd de tijd en duikt terug in zijn herinnering van elke duik. Hoe moeilijker, pijnlijker, kouder, dieper, duisterder en gevaarlijker, hoe beter. Als hij vertelt over een duik naar meer dan honderd meter diep, dan overstijgt hij zichzelf. Als hij vertelt over gasmengsels, ballast, of vastgevroren gaskranen, dan klinkt het als een professionele voetballer die over het beslissende doelpunt van de Cup praat.

Ik vind het meestal ijselijke verhalen. Ik vind onder water zijn maar niets, moet je weten. Ik zwem graag, en ik zat op waterpolo, maar ik ga niet graag koppie onder. Als klein meisje vond ik het nogwel leuk, afentoe, maar ik ben steeds minder op mijn gemak geraakt met onder water gaan. Vooral in open water vermijd ik het helemaal, in het zwembad vind ik het al niet fijn. Ik adem liever makkelijk.

Als ik me voorstel hoe hij aan het eind van een lange slang meer dan honderd meter onder water zit, in een verwarmd pak, op een kale zeebodem staat te werken aan een machine, terwijl het er aardedonker is behalve door zijn hoofdlampjes, dan slaat het me koud om mijn hart. De gevaren van zoiets zijn enorm, ookal verzekert hij me dat hij het allemaal in de hand heeft. Dan steekt hij trouwens wel meteen van wal met een verhaal over hoe alles, die ene keer, helemaal foutging.

Hij vindt het zelf ook gevaarlijk werk. Hij vindt zelf ook dat het slopend is, en dat het veel van hem vraagt. Misschien wel meer dan het geeft. Maar hij is verliefd op zijn werk, en hij houdt zelfs van dat slopen en dat gevaar. Dat hoort erbij voor hem. Hij heeft het gevoel dat hij het meeste leeft als hij met speciale chemische gassen in leven moet worden gehouden. Als het aan hem ligt, stopt hij nooit.

Ik heb wel met hem gepraat over zijn toekomstplannen. Hij wil zo lang mogelijk door blijven duiken, zo gevaarlijk mogelijke taken doen voor zoveel mogelijk geld. Op een dag kan hij het niet meer, want elk mens wordt te oud, maar hij is van plan pas te stoppen als het ècht niet meer gaat. En dan wil hij nog door als iets met duiken, en liefst een soort duiken die er zoveel mogelijk op lijkt.

Misschien wil hij wel in havens gaan duiken, of in bassins van viskwekers of atoomcentrales. Daar is kennelijk wel werk voor hem. Hij zegt het alsof hij er nu al lange tanden over heeft. Het is te saai, en geen uitdaging voor hem. Hij kan opleider worden, maar daar peinst hij niet over. Dan zegt hij "Ja, lekker andere kerels opleiden om te doen wat ik zelf wil doen, mij niet gezien."

Na een beurt heeft hij me weleens, terwijl we nalagen, en ik hem lekker aan het krieuwelen was, verteld dat hij eigenlijk hoopte dat hij niet terug zou hoeven gaan naar kalmer soort werk. Hij hoopte dat hij als het allemaal niet meer kon, om zou komen op zijn werk. Dat was de gedachte die hem het meeste rust gaf. Ik vond dat een hele gevaarlijke manier van denken. En ik wist niet wat ik ervan moest zeggen.

Sindsdien voelde ik me een beetje ongerust over die man. Ik voel me een beetje verantwoordelijk voor al mijn klantjes, en ik wil graag dat al mijn klantjes goed terechtkomen. Ik had het gevoel dat hij niet goed bezig was, en ik liep er een beetje mee in mijn maag. Ik voelde me er niet goed over. Ik had het gevoel dat ik de verantwoordelijkheid had om er wat van te zeggen, en om hem te laten zien dat er meer was, en dat hij niet moest aansturen op een ongeluk.

Jaren liet ik het er maar bij. Zelfs als hij er weer mee kwam, dat hij met het ouder worden niet steeds voorzichtiger zou worden, maar juist steeds meer risico zou gaan nemen. Ik wist niet wat ik moest, en ik liet het er maar bij. Maar op een boze dag kwam hij bij me aan, en voelde ik meteen al toen we gedag zoenden dat er iets niet klopte. Er was een vinger weg aan zijn hand.

Met de meeste klanten zou ik er niets van hebben gezegd, als ik ze voor het eerst zag. Mannen zijn onzeker over gebreken, zelfs als die er niet toe doen. Bij hem heb ik hem meteen gevraagd wat er was gebeurd. Ik kon even niet wachten tot na het nummertje. Dat is er ook niet van gekomen, ik had alle tijd opgemaakt met ons gesprek. Hij heeft natuurlijk niet hoeven betalen, om even duidelijk te zijn.

Hij vertelde in geuren en kleuren hoe het gebeurd was. Haast alsof het een verdienste was, waar hij trots op kon zijn. Alsof het een leuk avontuur was geweest. Bij een ongeluk diep onder water was zijn vinger vast komen te zitten aan een scheepswrak, en hij had geen keus behalve "hem daar maar achter te laten." Mijn mond hing open, en ik kon me niet voorstellen dat hij daar zo makkelijk over kon praten.

Ik kon het niet laten. Ik heb hem een preek gegeven over dat hij niet goed voor zichzelf zorgde, dat hij een destruktief pad afliep, en dat hij zich helemaal had blindgestaard op dat duiken. Dat hij zijn ogen moest openen voor meer in de wereld, en dat er mensen hem zouden missen als hem wat overkwam. Ik bijvoorbeeld. En dat hij eens volwassen moest worden en moest zien wat die baan van hem hem nou kostte!

Het was heel logisch geweest als hij nooit meer was teruggekomen. Ik was bestwel prekend en bazig geweest, en hij was voor niets naar mijn werkflatje gekomen. Maar zo is hij niet, en hij boekte gewoon weer. Toen hebben we wel een wip gemaakt, en een hele goeie ook, en daarna nam ik zoals altijd wat tijd voor naspel. Dat heeft hij altijd al leuk gevonden. Meestal neem ik er vijf minuten voor, bij deze klant een kwartier.

Dat kwartier gebruikte hij om het eens uit te leggen dat hij niet bezig was om zijn eigen leven op het pad naar het einde te zetten. Hij deed al dat duiken niet omdat hij andere dingen niet wou doen. Het was omdat het duiken zelf het allemaal waard was. Het duiken was zijn passie, en zijn liefde, en het bracht hem veel meer dan wat het hem kostte. Hij miste zijn vinger, maar nietzoveel als hij het duiken zou missen als hij stopte.

Als ik hoorde hoeveel liefde hij in zijn stem had voor zijn werk, kon ik niet meer doen alsof het allemaal zo simpel was. Ik kon het niet meer alleen zien als iets wat slecht voor hem was, en waar ik me niet lekker bij voelde. Voor hem was het niet iets engs en lelijks, voor hem was het iets moois, iets spannends, iets avontuurlijks, iets fijns, en iets waarmee hij iets aan de wereld toevoegde.

Toen hij weg was begon het een beetje te knagen. Er was iets. Hij had iets bij me losgemaakt, en dat moest een plaatsje hebben, en ik voelde me er helemaal niet op mijn gemak mee. Er was iets mis, en dat moest worden opgeruimd. Ik zocht dat eerst een beetje bij hem, maar terwijl ik de keukenboel aan het afnemen was, sloeg het besef me opeens in mijn gezicht: ik was ontzettend hypocriet geweest met die vent.

Al jaren schrijf ik in mijn blogje briesend over al die mensen die het zogenaamd beter weten, terwijl ze nog nooit prostitutie hebben geprobeerd, maar wèl doen alsof ze weten wat ons motiveert, wat we meemaken en hoe dat is. Daar kan ik met mijn hoofd niet bij, dat ze die gotspe telkens weer herhalen. Ik ga daar hard tegenin, en ik steek niet onder stoelen of banken dat ik dat hypocriet en oneerlijk vind.

En nu zag ik opeens dat ik gewoon precíés hetzelfde had gedaan bij die duiker! Ik weet niets van zijn werk, ik heb het nog nooit gedaan, maar in mijn onwetendheid vind ik het maar eng en zie ik de waarde niet. En dan ga ik het veroordelen, en natuurlijk net na een incident. Ja, er zitten nadelen aan zijn werk, maar ook voordelen, en die vindt hij meer waarde hebben dan die nadelen. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om dat voor hem, in mijn onwetendheid, béter te weten?

Ik kon haast niet wachten tot de volgende keer dat hij kwam. Dat was gelukkig al snel. Ik heb hem toen gewoon gezegd wat ik zou willen dat mensen ook bij mij zouden zeggen, dat het allemaal zijn keus was, en dat ik daar geen oordelen over moest verzinnen, omdat ik er eigenlijk niets van weet. Hij was blij, en hij voelde zich extra op zijn gemak om zichzelf bij me te kunnen zijn. Niet omdat ik het begreep, maar omdat ik niet dat onbegrip liet beslissen hoe ik erover dacht.

De verhalen die hij sinds toen vertelt, zijn nogsteeds dezelfde verhalen. Maar ik luister niet meer naar wat ik zelf voel bij al die verhalen van losgeschoten kabels die door het donker in de diepzee maaien en hem bijna knock out slaan, maar ik leef mee met hoe spannend hij het vindt, en hoe tevreden hij is van de mooie manier waarop hij die situatie heeft opgelost. Ik ga mee met hoe hij zijn leven leidt, en ik gun hem dat hij dat zelf mag beslissen.

Ooit zal het misschien helemaal foutgaan voor hem. Voor hem is dit zijn leven. Zijn vervulling. Als hij moet kiezen tussen oud worden met al zijn vingers, of zelfs überhaupt oud worden, of dit werk, kiest hij hiervoor. Ik hoop dat hij nog lang niet bij zijn eind is. Hij kan wel stoppen, maar wat voor leven heeft zo'n duiker in hart en nieren dan? De kruik gaat net zo vaak te water tot hij breekt. Maar wat moet zo'n kruik nou, heel en wel, in het gras naast de put?