IJdelheid

Dit blogje is mijn uitlaatklep. Het is mijn manier om dingen aan de wereld te vertellen, en mijn hartje te luchten. Maar het is ook steedsmeer mijn manier geworden om de wereld wat te laten leren over wat de prostitutie nou ècht inhoudt. En voor mij is het ook een soort deurtje geworden waar andere meiden uit het vak op kloppen, die mij veel te leren hebben. Maar er zit ook ijdelheid bij, en daar gaat dit stukje over.

Ik werk aan mijn blog als een bezetene. Jullie zien het er waarschijnlijk niet aan, maar ik kan gemiddeld per stukje er zo tien uur mee bezigzijn. De stukjes die gewoon een mening of een anekdote zijn, heb ik met een uurtje of drie wel geschreven, maar de stukjes waar ik feiten voor moet controleren, en waarvoor ik moet kijken of ik niet de enige ben die iets vindt, duren heel erg lang.

Heel veel stukjes die ik schrijf, die komen omdat ik vind dat het móét. Dingen die ik wil dat ze er zijn. En dingen die ik heel belangrijk vind. Ik ben trots op de dingen die ik schrijf, want ik zie het niemand anders doen. Mijn blogje is een unieke plek op Internet, vind ik. In elk geval voor Nederland dan. Af en toe zit ik te kijken naar mijn eigen blog, en de duizenden reacties, en de stroom e-mails die ik erdoor krijg, en vind ik het iets heel groots geworden.

Ik voel me soms een soort boegbeeld van de ongeorganiseerde hoeren. Ik kan in discussies soms ineens verwijzingen zien naar mijn blogje. Dat zie ik nietzosnel gebeuren bij andere websites. Via Google kan ik zien dat er op internet bestwel veel mensen zijn geweest die het over me hebben gehad. Ik heb een vast plaatsje gekregen als een klein handjevol mensen iets over prostitutie uit willen leggen. En daar ben ik bestwel trots op.

Als ik uithaal naar het nieuws, of eens goed laat zien hoe de onderkant van de laars van de overheid eruitziet, of gewoon één van mijn antwoord-stukjes schrijf, dan heb ik het gevoel dat ik klappen uitdeel. Dat ik mensen confronteer, en dat ik door leugens en gemakkelijke gedachtes heenprik. Dat kikkert me op. Ik heb het gevoel dat ik terugsla. Ookal zijn die stukjes agressiever dan waar ik mee opgevoed ben.

En als ik dan zie dat sommige tegenstanders dan echt een beetje in het nauw komen, en hun verhaaltjes gaan aanpassen omdat ik wat geschreven heb, dan voelt dat als een enorme overwinning. Dan heb ik het idee dat ik echt een verschil heb gemaakt, en voel ik me ooknog nuttig voor mijn collega's. Ik voel me dan echt alsof ik maatschappelijk wat heb bijgedragen, ookal is het niet iets heel groots.

Maar soms zit ik te kijken naar "geen reacties" onder een stukje waar ik honderd uur aan heb gewerkt, en wat ik heel belangrijk en heel opzienbarend vond. En dan ben ik alleen dat meisje dat achter haar computertje zit in haar woonkamer, die zich eigenlijk een beetje belachelijk heeft gemaakt. Die eigenlijk zich een beetje heeft laten meeslepen door iets wat er niet toe doet.

Want ik word wel besproken, maar niet veel. En heel veel bezoekers op mijn site waren volgens hun zoekopdrachten waarschijnlijk meer op zoek naar porno, en kwamen maar per ongeluk bij me aan. Wie weet lezen die niet eens. Ik kan het niet zien aan mijn analytics. Het is alleenmaar een cijfertje wat verspringt. Niemand heeft er wat aan als mijn counter alleen maar verspringt.

Dit blog is niet een kleinigheidje. Ik ben er veel tijd aan kwijt. En ik niet alleen, er zijn steeds meer mensen bijgekomen die echt werk doen om te zorgen dat dit blogje informatiever wordt. En die doen allemaal moeite voor mij. Ik neem risico's met mijn identiteit door dit blog. Ik ben er tijd en geld aan kwijt. En als het alleen maar mijn tijd en geld was, dan was het nog nietzo erg.

Mijn hulpteam heeft soms ook heel duur betaald voor dit blog. Ze werken hard, ze stoppen er veel tijd in, en vooral omdat ik gewoon sommige dingen niet kan en hulp nodig heb. Maar ze betalen ook anders. Er is iemand van een opleiding afgeschopt, er zijn mensen die problemen met hun werkgever hebben. Door dit blog. En ik voel me dan heel verantwoordelijk om dat dan wel de moeite waard geweest te laten zijn. En soms heb ik dan mijn twijfels of ik wel goed bezig ben.

En soms dan denk ik: "Ben ik niet gewoon een narcist die zichzelf belangrijk vindt, en die zichzelf vooral zit te overtuigen dat ze goed werk doet?" Dan kan ik niet geloven dat het wat uitmaakt wat ik doe. Dan lijkt het allemaal zo dom en zo hol. En dan voel ik me alsof ik vijf en een half jaar mijn tijd heb zitten verdoen met iets waar niets door gaat veranderen.

Ik vind het fijn dat mensen meelezen, en ik vind het fijn dat mensen het interessant vinden, maar voor de meeste van mijn lezers is het toch vooral entertainment denk ik soms. Dat is ook goed, maar daar doe ik het dus niet voor! Ik voel me soms als toen ik vroeger exposeerde in een galerie, en de gasten eigenlijk alleen kwamen voor het netwerken, en niet eens keken naar wat ik had gemaakt.

Het lijkt wel vaker dat het vooral andere hoeren zijn die me snappen. Zelfs hoerenlopers hebben het meestal al moeilijk om te begrijpen waar het allemaal over gaat. Ik vind het fijn om die andere hoeren iets te geven waar ze kunnen zien dat ze niet de enige zijn, maar dan zou ik hetzelfde bereikt kunnen hebben met veel minder werk. En dan voel ik me dáár weer dom over. Het voelt alsof ik het nooit goed kan doen.

Soms gaat het zelfs zover dat ik denk dat ik een misleid meisje ben, die maar niet begrijpt dat ze alleen maar een freak show is voor de mensen, en dat de reacties die ze krijgt eigenlijk plagerijtjes zijn. Dat is een rare gedachte hoor, ik begrijp ook heel goed dat die niet bij de feiten past, maar vooral als het een latertje is geworden, dan heb ik soms een dipje en dan voel ik het gewoon zo.

Als ik zoektermen uitprobeer die mensen zouden gebruiken die ik op mijn blog zou willen hebben, dan komen die pas op de tiende pagina bij mij uit. Na websites die niets met het onderwerp te maken hebben, en vèr na de websites van verbiedertjes en de overheid, die geweldig goed in Google geplaatst zijn. Ik weet niet hoe dat komt, maar ik weet wel dat Google dat uitzoekt zodat je de meest relevante dingen eerst ziet. Dat kwetst me wel soms.

En na al dat werk lijkt het soms allemaal voor zo weinig. In de publieke discussie is er niets veranderd, er is niets doorgedrongen. Alleen hier en daar op margeplekken, vooral op het internet, kom je weleens tegen dat mensen me aanhalen, maar meestal wordt dàt weer wel gewoon genegeerd. En de mensen die mij aanhalen, zijn ook de mensen die zonder mij ook wel zouden weten hoe het zit.

Ik weet dat ik zit te zeuren. Maar het is wel zo. Ik kan me soms echt niet meer voorstellen dat wat ik doe, de moeite waard is. En ik zit nu niet naar steun te hengelen. Ik weet dat er mensen rotsvast achter me staan. Het komt niet doordat mensen niet ondersteunend genoeg zijn, want ik ben bijna verlegen van hoeveel hulp me wordt aangeboden. En hoeveel lof ik krijg. Ik vraag me alleen soms af, of het alles wel waard is.