Gewoon werk

Dit stukje gaat er niet over, dat ik prostitutie gewoon werk vind. Dat ligt teveel voor de hand, ik heb het nou al zovaak gezegd, dat moet maar duidelijk zijn. Dit stukje gaat over ander werk wat ik wel gehad heb. Dat is namelijk ook wel een stukje waard. Ik wou dit al heel lang geleden plaatsen, maar iedere keer dat ik het naar mijn geldmannetje stuurde, haalde hij nou juist de stukjes eruit, die ik het belangrijkste vond. Dit is de eerste waarbij hij het niet helemaal ondersteboven heeft gehaald. Ik vind het jammer dat de tijdlijn eruit is, want nu kan je niet meer zien hoe dingen op me gewerkt hebben. Het is te herkenbaar om uit te leggen wat nou tijdens wat gebeurde.

Ik erger me daar natuurlijk wel een beetje aan, want ik hou er niet van om een schrijfsel weg te moeten doen, en overdoen is dan helemaal niet zo leuk. Maar hij doet het voor zijn èn mijn veiligheid, dus ik ben hem ook dankbaar. Zonder dat hij zou controleren, was ik nu misschien al wel ontdekt door iemand die me zou ontmaskeren.

Met dit stukje vertel ik niet iets over de hele prostitutiewereld, maar wel over de andere soorten van werk die ik heb gedaan, en hoe ik die ervoer. Want er zijn weleens mensen die denken dat ik dit doe omdat ik niets anders kàn. En dat is gewoon niet waar. Ik heb andere dingen geprobeerd, maar diepvanbinnen is er niets wat zo bij me past als de prostitutie.

Ik heb wat luizenbaantjes gedaan tijdens school en het begin van mijn studie, maar dat was schoonmaken en in de horeca. Glazen spoelen enzo. Ik heb er wat zakgeld mee verdiend, maar het stelde niets voor. Ik werkte meestal gewoon totdat ik kon betalen, waar ik het baantje voor had genomen, en dan zei ik op.

Tijdens mijn tijd als kraker heb ik nog een poosje deel uitgemaakt van een groep, die werken zag als iets slechts. Je droeg dan bij aan een maatschappij die mensen op materialistische gronden niet voor vol aanzag. Als iemand niet wou werken, moest dat gewoon kunnen, en moest de samenleving voor hem zorgen. Ik hoef denk ik niet uit te leggen dat ik me daar nu een beetje voor schaam. Als je ging werken was je een systeemslaaf. Ik bietste vooral mijn eten bijelkaar, ik kraakte toch al. Met de stufi kon ik dan alles wel betalen.

Gelukkig was ik in kunst geïnteresseerd geraakt. Daar heb ik tijdens mijn studie, en mijn studiepauze, wat geld mee verdiend, en in de pauze kon ik lekker uitkering binnenhalen. Als je vertelde dat je kunstenares was, ging het UWV er best in mee. Dat was leuk, vooral omdat je bijna niet gecontroleerd werd. Ik verkocht veel meer dan dat ik de overheid vertelde. Ik kon er makkelijk van leven, en als je ook nog kraakt loopt het leuk op.

Toen ik toch een studie af ging maken, was ik de kunst een beetje zat. Ik zag het niet meer als mijn eigen expressie, maar als een soort van stukwerk. Ik denk dat ik het gewoon teveel deed. Dan wordt het iets wat je voor een andere reden doet dan de kunst, en kunst moet je voor de kunst zelf doen.

Dat zorgde wel dat ik krap kwam te zitten, dus ik heb toen de prostitutie geprobeerd. Ik was meteen weg ervan, ik vond het heel erg fijn. Daar ben ik niet vanaf toen de hele tijd mee bezig geweest. Ik heb best periodes gehad, dat ik andere dingen deed. Ik heb bijvoorbeeld toen ik net afgestudeerd was, besloten dat de prostitutie een fase voor me was, en dat ik nu ècht werk ging zoeken.

Die eerste baan was nietzosnel gevonden, maar toen ik de eerste had, een baantje bij een bedrijf, was het binnen een paar maanden ingeruild voor een baan bij een ander bedrijf, waar ik in human resources werkte. Dat was nog steeds te simpel voor me, en binnen een jaar was ik naar een baan als junior manager doorgegaan voor een ander bedrijf. Ik ga nu veel te hard!

Mijn werk op het eerste bedrijf was in een tijd dat er nog helemaal geen crisis in zicht was, en er in de kranten werd geschreven dat er problemen waren om genoeg werknemers te vinden. Ik had papieren, maar ik had al een poosje geen succes gehad met solliciteren. Ik kwam bij het uitzendburo kijken voor een baantje om wat ervaring op te kunnen schrijven, maar ik kon eigenlijk meteen als intercedent aan de slag.

Intercedent is een luizenbaantje. Je bent vooral aan het klooien met de administratie, en als je de voorschriften goed volgt, kan er niets misgaan. Eigenlijk hoor je aan selectie te doen, maar toen was het gewoon zo dat je iedereen die binnenkomt in de eerste baan gooit, waar hij goed aan voldoet. Ik denk dat je dat nog steeds wel zo doet. De rest is de betalingen bijhouden.

Ik verveelde me al heel snel. Ik vond het wel leuk om bij de zakenwereld te horen, en ik heb heel veel contacten toen gemaakt, maar het werk was echt te makkelijk. Ik ging me vervelen, en dan ga ik fouten maken. Dat is het enige wat je niet moet doen als intercedent, dus ik ging maar uitkijken naar de volgende baan.

Op de fabriek heb ik human resources gedaan, en dat hield in dat ik de klachten van de werknemers en bazen af moest handelen, bovenop het werk wat ik als intercedent al deed. Administratie, verloning, eigenlijk is het gewoon dingen in de computer invoeren. Die doet het echte werk ervan. Ik moet alleen zorgen dat de boekingen bij de goede projecten vallen. De zieken waren meer een probleem, want er waren echt veel mensen ziek op de werkvloer.

Het was een leuker baantje, want ik deed meer, en ik werd ook beter betaald. Maar het was wel meer dezelfde dingen, en ik vond niet dat ik dit de rest van mijn leven kon doen. Ik bleef dus wel solliciteren, maar ik was veel kritischer. Het gebeurde dus dat ik wel werd uitgenodigd, maar dan afzei omdat ik wist dat het toch niks ging worden.

Er was na minder dan een jaar ongeveer een bedrijf dat me voor een eerste gesprek had uitgenodigd. Ik was gegaan, en ik vond mezelf niet echt een goeie kandidaat. Zij nodigden me uit voor een tweede gesprek, en ik heb ze gebeld en gezegd dat ik het niet zag zitten. Na het weekend deden ze me toen een aanbod!

Ik heb dat aanbod aangenomen in een impuls. Het was een groot probleem dat ik bij de fabriek wegging, ze hebben me een loonsverhoging aangeboden om maar niet weg te gaan. Ik was de enige die van al die werknemers wist hoe de dingen geregeld waren, en de opvolger kwam maar niet. Ik heb daar best spijt van gehad, ik wou helemaal niet ze zo laten zitten. Als ik terugdenk, had ik het wel beter kunnen achterlaten, maar ik was teveel met mijn nieuwe baan bezig in mijn hoofd.

Junior manager zijn was leuk, want ik was de baas en dat bevalt me goed. Je zit dan aan tafel met de senior managers, en je bepaalt alles voor je team. Je krijgt opdrachten, en je zorgt dat die worden uitgevoerd. In het begin was ik nog bezorgd dat ik eigenlijk niets snapte van de hele technische dingen die ze daar deden, maar ik kwam er al snel achter dat de senior managers dat ook niet snapten, en ik kon gewoon goed mijn werk doen terwijl ik niet wist waar mijn team precies mee bezig was.

Mijn werk was vooral psychologisch. Als ik moest weten of iets kon worden gedaan, moest ik dat vragen aan iemand uit mijn team. Die zei dan altijd dat het niet kon, of duur werd, of te lang zou duren, en dan paste ik mijn plan aan. Ik kon aan hem zien, of het ècht te duur of te lang zou worden, aan hoe bezorgd hij was.

Het was altijd stressen in die baan. Seniors wouden altijd dat er meer en meer werd geproduceerd, en als alles goed ging, duwden ze er meteen een kostenbesparing of een nieuw project doorheen. Ik moest zorgen dat het maar goed ging. Gelukkig kwam ik er altijd wel doorheen, maar ik heb hele lange en stressige dagen gehad daar. Doorwerken in het weekend deed ik ook regelmatig. Dat doe ik nu ook wel natuurlijk, maar toen was het echt zwaar voor me.

Er waren ook wel dingen waarbij ik het echt moeilijk kreeg. Ik moest twee nieuwe mensen aannemen voor een hele technische rol, en die sollicitaties waren moeilijk. Ik had de teamleider naast me zitten, en ik had telkens verschillen van mening met hem. De mensen die ik uitkoos vond hij niet genoeg opgeleid voor hun taak, ook al hadden ze wel gewoon hun papiertjes, maar de sjofele sukkels die hij wou hebben waren niet het soort mensen die ik in mijn team wou hebben, omdat er geen drive, ambitie en team spirit inzat.

Voor een baan die zoveel van me vroeg, kreeg ik er maar weinig voor terug. Daarmee bedoel ik niet dat het slecht betaalde, zeker niet, maar ik had er zo weinig voldoening van. Ik ging eerst een paar avonden in de week in de club zitten, toen ook het weekend. Als ik moest kiezen tussen mijn werk en de club, koos ik eerst het werk, maar later steeds vaker de club.

Mijn secretaresse vertelde me na een borrel toen op een keer, dat ze bij een vergadering had gehoord, dat de andere senior managers mij niet zagen als iemand die geschikt was voor een senior manager positie. Daar heb ik best wel lang over nagedacht, want het voelde als een afwijzing. Ik kreeg wel gewoon mijn bonussen, dus ze vonden mijn werk wel goed. Ik vond het toch geen fijn idee.

De team members waren ook niet erg fijn om mee te werken. Ze waren heel goed samen, maar als ik in de buurt kwam hield het gesprek altijd op. Ze maakten geen contact met me, en ik voelde me een beetje buitengesloten. Als intercedent had ik altijd fijner contact. Ik was eigenlijk helemaal niet gelukkig in mijn baan.

Ik was dit allemaal maar gaan doen omdat het zo hoort, maar ik had er niet echt voor gekozen. Ik had gewoon gedaan wat er toevallig langskwam, en nu zat ik ontevreden te zijn. Ik had me vanaf toen best omhoog kunnen werken, maar dat deed ik niet. Ik ging kinderachtig doen, en af en toe denk ik weleens dat ik dat helemaal niet van mezelf had mogen laten gebeuren.

Het was een beetje normaal in dat bedrijf om veel te drinken, en dat ging ik ook doen. Ik gebruikte de prostitutie als afreageren. Thuis op de bank voor de TV zitten gaf me minder rust, dan lekker wat klantjes afwerken. Het klinkt raar, maar ik kon zo makkelijker die moeie gevoelens van me afschudden, dan als ik gewoon sip een huiskipje was. Ik was aan het eind met een klant erbij doodmoe, en ik viel als een blok in slaap, maar dan had ik de volgende dag energie.

En dan merkte ik steeds meer dat ik opkeek tegen mijn werk, maar uitkeek naar mijn avondje de hoer spelen. Ik rekende ook uit dat ik meer zou verdienen, als ik fulltime de hoer ging spelen. Dat bleek later niet zo te zijn, maar het was net die drempel, en ik ging me afvragen waarom ik daar nog werkte.

Toen kwam er een conflictje, dat helemaal niet uit de hand had hoeven lopen, maar opeens was ik alles zat, en ik heb mijn bazen in een onmogelijke situatie gezet. Ik wil graag vertellen wat dat was, maar dat kan niet. En dat was het eind van mijn laatste, normale baan. Misschien neem ik er ooit wel nog één.

Voorlopig ben ik liever hoer. Ik heb verkeerde keuzes gemaakt in het verleden, en ik vind het ook geen gek idee om weer een gewone baan te hebben, maar dat zie ik nog wel. Ik vond die banen nooit zo bij me passen. Ik was altijd iets aan het doen wat mij niet zo paste. En de prostitutie, die past perfect bij mij.