De grote stap

Eerder schreef ik al een stukje over hoe ik ertoe kwam. Dat werden meer deeltjes, want ik kreeg het niet in één stukje. Ik las juist weer de reacties daarop terug, en het viel me op dat niet iedereen begreep waar de stap vandaan kwam. De grote stap zien mensen toch in het beginnen met geld ervoor te vragen, maar voor mij was dat een klein stapje. De grootste stap was, als ik eraan terugdenk, om te beginnen met vreemdgaan.

Ik wàs er toen nog niet, want dat duurde toen ook nog wel eventjes. Er zijn meer dingen geweest, die me klaar hebben gemaakt voor dit werk. Maar als ik één stap me herinner, die echt de grootste verandering voor me was, dan was het vreemdgaan. En als ik heel precies moet zijn, bewust kiezen voor vreemdgaan, niet dat het me zomaar overkwam. Dat was namelijk al wel eerder geweest.

Bij mijn opvoeding was het heel duidelijk: ik zou één man vinden, waar ik verliefd op zou worden, en we zouden àltijd bij elkaar blijven, en vreemdgaan was netzoiets als je man vermoorden, dat deed je niet. Als je verliefd werd op een man en het werd toch niets, dan was dat een drama, en héél erg voor je. Ik vind dat nu iets tussen grappig en griezelig, maar toen vond ik het logisch en normaal.

Dat was ook iets wat op school werd gezegd, en ook mijn niet Christelijke vriendinnen dachten wel zo. Die rotzooiden wel wat meer, maar het was altijd wel met in hun achterhoofd dat ze misschien wel voor altijd samen zouden blijven met die jongen. Je ging je leven leiden met een relatie, want anders was het niet echt de moeite ofzo. Dat was wel heel duidelijk zo. Het was zo geaccepteerd, dat we er ook geen discussies over hadden, of we het zo gingen doen, maar alleen over hoe je dat het beste zo kon krijgen.

Voor mij ziet dat er nu heel raar uit, als ik terugkijk. Ik heb kennisgemaakt met allemaal mensen met alternatieve vormen van samenleven, en ik ken ook genoeg happy singles. Niet alleen vanuit mijn werk trouwens, maar ook daar zie ik het wel. Eigenlijk vind ik het een beetje bekrompen hoe ik toen dacht. Ik dacht niet alleen maar dat het de enige manier was om gelukkig te worden, ik vond andere manieren van leven gewoon slècht!

Er zit best wel een stukje moraliteit vast aan relaties. Nu zou ik zeggen, dat als twee, of meer, mensen met elkaar afspreken om op een bepaalde manier samen te leven, dat gewoon moet kunnen, zolang ze zich maar aan hun afspraken houden. Ik zie daar niets slechts aan. Maar toch vinden héél veel mensen het immoreel om niet volgens het gewone koppeltje te leven. Kijk nou naar mensen die homo zijn, die doen ook niemand kwaad, en toch wordt er door veel mensen heel moeilijk over gedaan. Ook niet-religieuze mensen.

Neem nou hoe mensen doen over meiden, en mannen, maar minder dan, die veel seksuele partners ná elkaar hebben. De vrouwen heten dan sletten, en de mannen players of versierders. Die mensen worden toch wel zielig of slecht gevonden. Dat vond ik vroeger ook, toen ik er nog nooit over nagedacht had. Maar eigenlijk is dat heel vreemd. Ze doen het soms omdat ze heel hard aandacht nodig hebben, en dan zijn ze niet lekker met zichzelf. Maar hoeveel zijn er wel niet die het gewoon zo doen omdat ze het leuk vinden, of gewoon naar veel mensen nieuwsgierig zijn? Is dat verkeerd?

Sommige van mijn beste vriendinnen, die hele goede mensen waren, werden door hun omgeving niet geaccepteerd omdat ze het leuk vonden om één vent na de ander te hebben. Dat ging natuurlijk zo voor ze, en dat kan ik me heel goed voorstellen. Ze werden door hun omgeving niet geaccepteerd, en ik weet eigenlijk niet waarom. Ze deden niemand iets ermee, en hun partners vonden het ècht ook niet erg.

Ik dwaal weereens af, ik moet maar eens een apart stukje schrijven met mijn filosofie over monogamie. Dit stukje moet gaan over de grootste drempel die ik overmoest om met dit werk te beginnen. Die was toen ik nog met mijn laatste studie bezig was, maar toen ik al uit de krakersscene was. Ik was seksueel best ingekakt, en dat vond ik ook niet erg. Ik had er ook helemaal geen probleem mee dat ik wat uit begon te dijen, ik zat toch in een relatie.

Samenwonend studeren met iemand die al klaar is, is wel een beetje frustrerend. Mensen vergeten snel hoe stressvol studeren is, en denken dat ze uitgebuit worden door die studente op de bank. Ik vond die houding van mijn vriend niet zo fijn. Hij voelde zich toch wel een beetje superieur. Dat was niet zo erg dat ik er echt ruzie over ging maken, maar het zat me wel dwars.

Mijn vriend ging twee of drie keer per week over me heen, en na een jaar werd het telkens hetzelfde liedje. Hij deed wat voorspel, maar ik vond het niet echt spannend meer dus ik werd maar heel langzaam nat, dus ik had twintig minuten voorspel nodig. Als ik dan nat genoeg was, gingen we neuken, en dan was het binnen vier minuten over. Net genoeg voor de aardappels bijelkaar dus. Het was wel lekker hoor, maar het spetterde niet echt.

Ik had toen wel nog vriendinnen die ik in mijn wilde tijd had leren kennen, en ik ging daar nog weleens mee drinken. Dan hadden we het over de gewone onderwerpen, roddel, seks, relaties, werk. Ik merkte dat ik steeds meer jaloers werd op die meiden, die gewoon single bleven. Soms hadden ze even een vriend, maar als ze uitgekeken waren op hem dumpten ze zo'n vent weer. Ze kregen dus minder seks dan ik, maar ze leken wel alsof ze er veel meer aan hadden, als ze het wel kregen.

Bovendien is seks voor mij saai als ik het toch wel krijg. Dan heb ik helemaal geen reden om me ervoor in te spannen. En dan wordt het ook niks. Een man moet me iets te doen geven. Soms is dat werken om hem in bed te krijgen, en soms is dat dat ik in bed moet presteren. Maar toen dacht ik daar niet zo duidelijk over, ik verveelde me gewoon. Ik kan niet goed tegen verveling.

Pas later begreep ik ook dat ik me ging ergeren aan dat het de hele tijd één pik was. Er is meer aan een vent dan zijn pik, maar het maakt wel een heleboel uit. Als je een man in bed met één ding moet beschrijven, is het wel zijn pik. Het is een belangrijk iets. Het voelt net alsof je elke dag hetzelfde eet. Dezelfde boterhammetjes kan wel, maar elke dag bloemkool, dan word ik gek. Dan kom je niet meer met honger thuis.

Vreemdgaan was niet nieuw voor me, ik was vooral als ik weleens dronken was met een man in bed beland, die niet mijn vriend was. Maar dat was in mijn krakerstijd, toen ik toch al andere regels belangrijk vond. Vaak was het niet echt mijn vriend waarbij ik vreemdging, maar meer mijn vaste neukvriendje. We hadden dan niet echt een volledige relatie ofzo. Maar als dat wel zo was, dan gebeurde het toch ook wel.

Het is iets wat ik van veel mensen heb gehoord, je bent in een relatie, maar je bent niet echt meer meteen aan je partner aan het denken als je geil bent, en iemand flirt met je. Dan weet je niet precies wat je bezielt, maar je flirt wel terug. En dan komt van het één het ander. Je weet dat het niet hoort, maar het voelt zo natuurlijk op dat moment. Voor je het weet zit je dan met knikkende knietjes te hopen dat het tweede streepje niet verschijnt.

Als ik boos was op mijn partner was ik helemaal makkelijk te verleiden, en dan deed ik ook niet moeilijk en ging ik gewoon in situaties zitten waarbij ik wist dat het een risico was. Ik nam nooit het initiatief, maar ik ontweek het niet. Dat vond ik toen een groot verschil, maar dat vind ik nu een beetje hypocriet. Ik liet hem het werk doen, maar ik ging er wel zelf voor.

Op een avond was ik uitgeweest met vriendinnen, en we hadden de hele avond gepraat over seks. Ik merkte toen heel sterk hoe erg ik ingekakt was, en ik had heimwee naar de tijd dat ik nog flink rondneukte. Het idee van vreemdgaan lokte me zo sterk toen. Ik kwam thuis, en mijn vent was al naar bed. Toen ik naar bed kwam, bromde hij alleen maar wat dat ik het maar makkelijk had, terwijl hij moest werken. Dat was aan het begin van een weekend waarin ik zat te studeren, en hij alleen maar FIFA zat te spelen.

Ik had toen al zin om eens met een ander te naaien, maar dat was in het begin omdat ik boos op hem was. Pas later dat weekend ging ik eens kritisch nadenken, en ik ontdekte hoe ik nou eigenlijk echt tegenover monogamie stond. Dat heb ik later nog verder doorgevoerd, maar toen heb ik de grote stap gezet om die ideeën achter me te laten. Ik ging anders naar relaties kijken, en daar ben ik gelukkiger van geworden.

Dat is één moment, maar ik had ook het moment kunnen kiezen, zeven weken later, dat mijn minnaar voor één keertje uit me gleed, en ik stil me aankleedde om zonder een woord weg te lopen. Ik heb toen in een lunchroom een kop koffie gedronken, terwijl ik mijn plekje probeerde te vinden tussen de emoties die bij me loskwamen. Ik was vantevoren nog erg bang geweest dat ik enorme spijt zou hebben, en dat de ideeën van mijn opvoeding toch waar zouden zijn. Dat gebeurde niet, en ik voelde me onwennig, alsof er opeens iets nieuws, en spannends, maar ook erg ingewikkelds bij was gekomen. Dat was een veel bijzonderder gevoel dan toen ik mijn eerste klant had.