De grote stap

Eerder schreef ik al een stukje over hoe ik ertoe kwam. Dat werden meer deeltjes, want ik kreeg het niet in één stukje. Ik las juist weer de reacties daarop terug, en het viel me op dat niet iedereen begreep waar de stap vandaan kwam. De grote stap zien mensen toch in het beginnen met geld ervoor te vragen, maar voor mij was dat een klein stapje. De grootste stap was, als ik eraan terugdenk, om te beginnen met vreemdgaan.

Ik wàs er toen nog niet, want dat duurde toen ook nog wel eventjes. Er zijn meer dingen geweest, die me klaar hebben gemaakt voor dit werk. Maar als ik één stap me herinner, die echt de grootste verandering voor me was, dan was het vreemdgaan. En als ik heel precies moet zijn, bewust kiezen voor vreemdgaan, niet dat het me zomaar overkwam. Dat was namelijk al wel eerder geweest.

Bij mijn opvoeding was het heel duidelijk: ik zou één man vinden, waar ik verliefd op zou worden, en we zouden àltijd bij elkaar blijven, en vreemdgaan was netzoiets als je man vermoorden, dat deed je niet. Als je verliefd werd op een man en het werd toch niets, dan was dat een drama, en héél erg voor je. Ik vind dat nu iets tussen grappig en griezelig, maar toen vond ik het logisch en normaal.

Dat was ook iets wat op school werd gezegd, en ook mijn niet Christelijke vriendinnen dachten wel zo. Die rotzooiden wel wat meer, maar het was altijd wel met in hun achterhoofd dat ze misschien wel voor altijd samen zouden blijven met die jongen. Je ging je leven leiden met een relatie, want anders was het niet echt de moeite ofzo. Dat was wel heel duidelijk zo. Het was zo geaccepteerd, dat we er ook geen discussies over hadden, of we het zo gingen doen, maar alleen over hoe je dat het beste zo kon krijgen.

Voor mij ziet dat er nu heel raar uit, als ik terugkijk. Ik heb kennisgemaakt met allemaal mensen met alternatieve vormen van samenleven, en ik ken ook genoeg happy singles. Niet alleen vanuit mijn werk trouwens, maar ook daar zie ik het wel. Eigenlijk vind ik het een beetje bekrompen hoe ik toen dacht. Ik dacht niet alleen maar dat het de enige manier was om gelukkig te worden, ik vond andere manieren van leven gewoon slècht!

Er zit best wel een stukje moraliteit vast aan relaties. Nu zou ik zeggen, dat als twee, of meer, mensen met elkaar afspreken om op een bepaalde manier samen te leven, dat gewoon moet kunnen, zolang ze zich maar aan hun afspraken houden. Ik zie daar niets slechts aan. Maar toch vinden héél veel mensen het immoreel om niet volgens het gewone koppeltje te leven. Kijk nou naar mensen die homo zijn, die doen ook niemand kwaad, en toch wordt er door veel mensen heel moeilijk over gedaan. Ook niet-religieuze mensen.

Neem nou hoe mensen doen over meiden, en mannen, maar minder dan, die veel seksuele partners ná elkaar hebben. De vrouwen heten dan sletten, en de mannen players of versierders. Die mensen worden toch wel zielig of slecht gevonden. Dat vond ik vroeger ook, toen ik er nog nooit over nagedacht had. Maar eigenlijk is dat heel vreemd. Ze doen het soms omdat ze heel hard aandacht nodig hebben, en dan zijn ze niet lekker met zichzelf. Maar hoeveel zijn er wel niet die het gewoon zo doen omdat ze het leuk vinden, of gewoon naar veel mensen nieuwsgierig zijn? Is dat verkeerd?

Sommige van mijn beste vriendinnen, die hele goede mensen waren, werden door hun omgeving niet geaccepteerd omdat ze het leuk vonden om één vent na de ander te hebben. Dat ging natuurlijk zo voor ze, en dat kan ik me heel goed voorstellen. Ze werden door hun omgeving niet geaccepteerd, en ik weet eigenlijk niet waarom. Ze deden niemand iets ermee, en hun partners vonden het ècht ook niet erg.

Ik dwaal weereens af, ik moet maar eens een apart stukje schrijven met mijn filosofie over monogamie. Dit stukje moet gaan over de grootste drempel die ik overmoest om met dit werk te beginnen. Die was toen ik nog met mijn laatste studie bezig was, maar toen ik al uit de krakersscene was. Ik was seksueel best ingekakt, en dat vond ik ook niet erg. Ik had er ook helemaal geen probleem mee dat ik wat uit begon te dijen, ik zat toch in een relatie.

Samenwonend studeren met iemand die al klaar is, is wel een beetje frustrerend. Mensen vergeten snel hoe stressvol studeren is, en denken dat ze uitgebuit worden door die studente op de bank. Ik vond die houding van mijn vriend niet zo fijn. Hij voelde zich toch wel een beetje superieur. Dat was niet zo erg dat ik er echt ruzie over ging maken, maar het zat me wel dwars.

Mijn vriend ging twee of drie keer per week over me heen, en na een jaar werd het telkens hetzelfde liedje. Hij deed wat voorspel, maar ik vond het niet echt spannend meer dus ik werd maar heel langzaam nat, dus ik had twintig minuten voorspel nodig. Als ik dan nat genoeg was, gingen we neuken, en dan was het binnen vier minuten over. Net genoeg voor de aardappels bijelkaar dus. Het was wel lekker hoor, maar het spetterde niet echt.

Ik had toen wel nog vriendinnen die ik in mijn wilde tijd had leren kennen, en ik ging daar nog weleens mee drinken. Dan hadden we het over de gewone onderwerpen, roddel, seks, relaties, werk. Ik merkte dat ik steeds meer jaloers werd op die meiden, die gewoon single bleven. Soms hadden ze even een vriend, maar als ze uitgekeken waren op hem dumpten ze zo'n vent weer. Ze kregen dus minder seks dan ik, maar ze leken wel alsof ze er veel meer aan hadden, als ze het wel kregen.

Bovendien is seks voor mij saai als ik het toch wel krijg. Dan heb ik helemaal geen reden om me ervoor in te spannen. En dan wordt het ook niks. Een man moet me iets te doen geven. Soms is dat werken om hem in bed te krijgen, en soms is dat dat ik in bed moet presteren. Maar toen dacht ik daar niet zo duidelijk over, ik verveelde me gewoon. Ik kan niet goed tegen verveling.

Pas later begreep ik ook dat ik me ging ergeren aan dat het de hele tijd één pik was. Er is meer aan een vent dan zijn pik, maar het maakt wel een heleboel uit. Als je een man in bed met één ding moet beschrijven, is het wel zijn pik. Het is een belangrijk iets. Het voelt net alsof je elke dag hetzelfde eet. Dezelfde boterhammetjes kan wel, maar elke dag bloemkool, dan word ik gek. Dan kom je niet meer met honger thuis.

Vreemdgaan was niet nieuw voor me, ik was vooral als ik weleens dronken was met een man in bed beland, die niet mijn vriend was. Maar dat was in mijn krakerstijd, toen ik toch al andere regels belangrijk vond. Vaak was het niet echt mijn vriend waarbij ik vreemdging, maar meer mijn vaste neukvriendje. We hadden dan niet echt een volledige relatie ofzo. Maar als dat wel zo was, dan gebeurde het toch ook wel.

Het is iets wat ik van veel mensen heb gehoord, je bent in een relatie, maar je bent niet echt meer meteen aan je partner aan het denken als je geil bent, en iemand flirt met je. Dan weet je niet precies wat je bezielt, maar je flirt wel terug. En dan komt van het één het ander. Je weet dat het niet hoort, maar het voelt zo natuurlijk op dat moment. Voor je het weet zit je dan met knikkende knietjes te hopen dat het tweede streepje niet verschijnt.

Als ik boos was op mijn partner was ik helemaal makkelijk te verleiden, en dan deed ik ook niet moeilijk en ging ik gewoon in situaties zitten waarbij ik wist dat het een risico was. Ik nam nooit het initiatief, maar ik ontweek het niet. Dat vond ik toen een groot verschil, maar dat vind ik nu een beetje hypocriet. Ik liet hem het werk doen, maar ik ging er wel zelf voor.

Op een avond was ik uitgeweest met vriendinnen, en we hadden de hele avond gepraat over seks. Ik merkte toen heel sterk hoe erg ik ingekakt was, en ik had heimwee naar de tijd dat ik nog flink rondneukte. Het idee van vreemdgaan lokte me zo sterk toen. Ik kwam thuis, en mijn vent was al naar bed. Toen ik naar bed kwam, bromde hij alleen maar wat dat ik het maar makkelijk had, terwijl hij moest werken. Dat was aan het begin van een weekend waarin ik zat te studeren, en hij alleen maar FIFA zat te spelen.

Ik had toen al zin om eens met een ander te naaien, maar dat was in het begin omdat ik boos op hem was. Pas later dat weekend ging ik eens kritisch nadenken, en ik ontdekte hoe ik nou eigenlijk echt tegenover monogamie stond. Dat heb ik later nog verder doorgevoerd, maar toen heb ik de grote stap gezet om die ideeën achter me te laten. Ik ging anders naar relaties kijken, en daar ben ik gelukkiger van geworden.

Dat is één moment, maar ik had ook het moment kunnen kiezen, zeven weken later, dat mijn minnaar voor één keertje uit me gleed, en ik stil me aankleedde om zonder een woord weg te lopen. Ik heb toen in een lunchroom een kop koffie gedronken, terwijl ik mijn plekje probeerde te vinden tussen de emoties die bij me loskwamen. Ik was vantevoren nog erg bang geweest dat ik enorme spijt zou hebben, en dat de ideeën van mijn opvoeding toch waar zouden zijn. Dat gebeurde niet, en ik voelde me onwennig, alsof er opeens iets nieuws, en spannends, maar ook erg ingewikkelds bij was gekomen. Dat was een veel bijzonderder gevoel dan toen ik mijn eerste klant had.

Zondares

Op mijn blogje noem ik mezelf Zondares. Daar heb ik weleens commentaren over gekregen. Soms vinden mensen het een raar gekozen naam. Soms denken ze dat ik daarmee wat over mezelf wil zeggen. Er wordt denk ik best wat aangenomen over wat ik van mezelf vind, door mijn schrijversnaam.

Eigenlijk is het een beetje per ongeluk gebeurd. Ik wou een blogje gaan schrijven, en ik begon met een G-mail, waar ik mijn eigen naam in gebruikt had. Dat krijg je dan pas later te zien, omdat het als afzender wordt gebruikt. Daarna moest ik voor mijn privacy dus een nieuw adres aanmaken, en daar heb ik gewoon wat onzin ingevuld.

Toen ik mijn blog moest aanmaken, vond ik die onzin-naam een beetje dom overkomen. Ik wou iets, wat toch een beetje bij me hoorde, maar wel privé bleef. Als ik zomaar een naam invulde, dan was het niet van mij. Als ik mijn eigen naam invulde, was dat niet privé. Als ik mijn werknaam invulde, kon ik niet vrijuit schrijven, omdat de klanten dan wisten over wie het ging. Dus ik wist even niet wat ik nou moest.

Ik heb een goeie band met mijn ouders. Ze zijn er altijd voor me geweest, en nu nog steeds. Ze zijn hele lieve, eerlijke mensen. Ondanks dat ze best streng gelovig zijn, hebben ze me altijd mijn eigen leven laten leiden, ook als ik koos voor dingen die ze niet konden accepteren. In de Bijbel staat dat je de Here vóór je gezin moet laten gaan, maar mijn ouders lieten mij altijd vóór de Bijbel gaan. Dat vind ik ontroerend.

Heel lang was ik het liefste meisje van de klas geweest, ik was echt geen moeilijk kind. Dat vonden mijn ouders natuurlijk helemaal niet erg, ze waren hartstikke trots op me. Ik ging ook bijna alleen maar om met andere kinderen die uit dezelfde achtergrond kwamen, ik ging naar een Christelijke school die best ver van huis was, omdat de Christelijke school in de buurt niet streng genoeg was.

Pas toen ik ging sporten en muziekmaken kwam ik in contact met mensen die anders leefden. Mijn moeder heeft daarvoor haar hart vastgehouden, dat weet ik wel. Mijn vader vond het juist wel goed dat ik eens wat anders zag. Ik hield vast aan mijn eigen geloof, en mijn eigen manier van leven, ik was heel braaf.

Ze hebben me wel aan het denken gezet, die andere meiden, want zij hadden meer ervaringen in hun leven dan ik. Dat is jammer aan zo braaf zijn, je maakt veel minder mee. En de gevolgen waar je bang voor bent, die maken zij wel mee, maar ze lossen ze ook op. Ik voelde me weleens heel hulpeloos als ik hoorde hoe gemakkelijk die meiden omgingen met wat ze meemaakten.

Toen ik uit huis ging, veranderde mijn leven. Ik ging steeds meer om met mensen van de zelfkant. Ik leerde een heleboel. Ik ontdekte seks, werk, alternatieve vriendschappen en relaties. Dat heeft me heel erg veranderd, en mijn ouders maakten zich daar wel erg zorgen over. Vooral mijn moeder heeft me soms gesmeekt om terug in de gemeente te komen.

Het geloof ging een andere rol voor me aannemen. Het was niet meer mijn wet en enig leidraad, maar het werd mijn staf en ondersteuning. Ik bekijk dingen nog steeds vanuit het geloof, maar ik doe dingen niet meer omdat het moet van mijn geloof. Dat is iets waar mijn moeder het soms moeilijk mee heeft.

Ik ga nog steeds vaak bij mijn ouders langs, en we praten en bidden samen. Ze hebben het moeilijk gehad om te accepteren wat ik voor werk was gaan doen. Mijn ouders hebben nachtenlang met me gepraat, en ook zelfs de predikant uitgenodigd. Die vroeg me of ik echt het leven van een Jezebel wilde leven, ondanks wat God haar voor lot had toegewezen?

Dus ik dacht: Ik ga mezelf Jezebel noemen! Dat was helaas al een naam die een andere blogger ergens voor had gebruikt, want Blogspot wou het niet accepteren. Best jammer, want het was een pakkende naam geweest. Het staat lekker opstandig, en dat heb ik toch wel ergens. Het is bovendien gewoon een naam, en dat is ook fijner om jezelf te noemen.

De predikant heb ik altijd al een ouwe zeur gevonden, en hij gebruikte ook helemaal de verkeerde toon met me. Hij had me misschien aan het denken gebracht als hij vriendelijk was geweest, en eerlijk, en had laten zien dat hij zich zorgen maakte. Maar hij begon te prediken over iets waar hij niets van wist. Ik nam hem dus meteen al niet serieus.

Het had voor mijn werk niets uitgemaakt als hij beter had gesproken. Ik had misschien meer nagedacht, maar dat heb ik toch wel, en dan kom ik uit op dat ik dit werk wil doen. Maar als hij mij wou overtuigen, dan heeft dat niet geholpen. Mijn moeder zag ik opgelucht kijken toen hij aan het prediken was, maar mijn vader had er ook een hard hoofd in. Ik kan al door mijn vader heenkijken sinds ik heel klein was, en dat weet hij ook.

Later hebben we het er nog weleens over gehad, maar eerst mijn vader en toen mijn moeder hebben zich erbij neergelegd. Mijn vader wil gewoon dat ik veilig en gelukkig ben, en als dat hierdoor moet, dan accepteert hij dat. Hij wil natuurlijk graag alles van me weten, maar hij is heel ongemakkelijk met mijn werk. Ik kan mijn verhalen natuurlijk niet bij hem kwijt, dan zou hij blozen van schaamte.

Mijn moeder denkt er gewoon niet aan, maar soms heeft ze het er toch opeens over. Ze kan er niet tegen als ik woorden uit de branche gebruik, en zelfs met "prostituee" heeft ze problemen. Op een dag bij het eten viel er even een stilte, die ze opvulde door opeens te vragen: "Wil je echt de rest van je leven een... zondares blijven?"

Ik moest lachen om dat woord, want dat is natuurlijk gewoon direct uit de Bijbel, want Maria Magdalena wordt zo beschreven, en we weten allemaal wel wat die deed. Het was een woord waar mijn moeder wel mee om kon gaan, dus die gebruiken we thuis daarvoor. Zo kan ze het toch plaatsen als iets wat binnen het geloof past.

Zondares is geen naam, maar ik heb hem toch maar gebruikt. Het mailadres was al bezet, dus iedereen die denkt dat ze me kunnen bereiken op zondares@gmail komt bedrogen uit. Ik had vroeger mijn adres hier staan, maar mensen zijn veel moediger over de mail dan in de commentaren, dus ik kreeg veel hatemail. En de rest was mensen die een afspraak wouden, en die hoef ik ook niet. Dus dat geef ik niet meer.

Ik vind wat ik doe geen zonde, in ieder geval niet een grotere zonde dan wat we allemaal doen. Zonde kunnen wij als mensen niet voorkomen, we worden als zondaars geboren. Ik laat mijn ziel reinwassen door de hand des Heren, voor wie elke zonde groot of klein hetzelfde is. Ik ben zondares, maar dat is iedereen.

Soort van klant

Ik had het vorige week over J, de soort van klant die zich zo in vrouwen verdiepte. Dit stukje gaat helemaal over hem. Hij is een soort van vriend van me geworden, ook al heb ik hem uit het oog verloren. Ik hoop dat wat ik over hem ga vertellen, niet verkeerd door hem word opgevat. Ik heb wel een zwak voor hem, namelijk.

Mijn eerste ontmoeting met J was omdat ik hem had geboekt als gigolo. Ik vond zijn advertentie, die verder niet zo professioneel was, interessant omdat hij goeie foto's had geplaatst. De meeste advertenties zijn telefoonfoto's zonder kop, van een vent die zijn buikspieren aan het flexen is. Dat zegt me dus helemaal niks.

In die tijd was ik nog veel aan het zoeken, want je vindt niet zo makkelijk een goeie gigolo. Daar heb ik eerder al over geschreven. Maar als je het opgeeft, vind je nooit wat. Dus ik gooide er maar weer wat tijd en geld tegenaan, en ik bestelde hem voor een hopelijk interessante avond. Ik had daarvóór een paar slechte gigolo's gehad, en ik was een beetje sarcastisch.

Toen ik de deur de eerste keer voor hem opendeed, was het eerste wat ik dacht, dat hij homo was. Het soort homo dat een beetje vrouwelijk is. Daar had ik geen gelijk in, maar daar kwam ik pas later achter. Het komt door zijn bewegingen, en zijn oogopslag. Hij komt heel zacht over. Dat is wel een soort van mooi, maar daar moet je de tijd voor nemen, en ik wou gewoon neuken.

Hij praatte eerst een beetje met me, terwijl ik hem in me opnam. Hij was heel hip gekleed, alles perfect in de vouw, een soort business casual pak met mooie schoenen. De meeste mannen dragen maar wat, maar hij viel echt op. Het zat hem als gegoten. Zelfs zijn juwelen waren uitgekozen om het plaatje af te maken. Die kunst hebben niet veel mannen onder de knie.

Verder was hij mijn type niet, te mager en te zacht. Teveel vrouw. Maar we praatten binnen tien minuten alsof we elkaar al jaren kenden. Ik was daar best van onder de indruk, want ik weet uit ervaring hoe moeilijk dat kan zijn. Hij heeft daar talent voor. Ik was wel gecharmeerd, vooral toen ik had verteld dat ik zelf hoer was, en hij dat tof vond, en zei dat hij achteraf wel tips wou.

Mannen die tips van me willen heb ik wel vaker, daar schrijf ik ook nog wel een stukje over. Bij hem had ik er een ander idee bij, ik vond hem eerlijk geïnteresseerd in wat ik deed. Hij wou ook dingen leren die niet seksueel waren. Dat vond ik heel goed. Maar eerst moest ik mijn lolletje, en dat heb ik hem laten doen ook.

De seks was niets om over naar huis te schrijven, hij was niet beter dan de gemiddelde man. Hij was lekker flink geschapen, maar hij gleed teveel en hij had niet genoeg techniek. We waren snel klaar, en daarna hebben we tot in de kleine uurtjes gekletst. Ik heb hem wat tipjes gegeven, maar niet erg veel.

Dezelfde week kreeg ik telefoon van hem, over dat hij af wou spreken. Ik was verbaasd, ik dacht dat dit gewoon direct marketing van hem was, maar hij wou mij betalen voor de seks. Dat vond ik goed, maar ik heb er wel even over nagedacht. Ik wou geen rare dingen. Ik hoopte maar dat ik geen problemen had gemaakt door kennis met hem te maken.

In plaats daarvan kwam hij gewoon bij me om te leren, en hij vond het leergeld om me te betalen. Dat vond ik eigenlijk best leuk, en dat hebben we ook langer gedaan. Als klant is hij niet zo bijzonder, maar als persoon wel. We hebben elkaar zo goed leren kennen, maar ik vond het zakelijke erg prettig. Dat geeft zoveel zekerheid, over waar je aan toe bent.

Het werd een beetje vreemd, want toen hij wat geldproblemen had en daarom nietzovaak kon komen, ben ik hèm weer gaan inhuren, en hij mij. Ik zorgde natuurlijk dat ik waar voor mijn geld kreeg, maar hij werd ook echt wel beter.

Ik leerde hem kennen, als een man die zich dichtbij vrouwen voelde staan, op een manier die je ook veel ziet bij een soort homo's. Maar deze jongen is echt hetero. Hij leest de Margriet, Viva, Libelle, en hij praat graag met vrouwen over vrouwendingen. Zijn ambitie was om gigolo voor vrouwen te worden voor zijn brood, maar er is veel meer markt om mannen te plezieren, dus daar verdiende hij eigenlijk zijn brood mee.

Hij wou alles weten over klantenbeheer, hoe je goed contact maakt, en hoe hij zijn diensten beter kon maken. Hij vond het moeilijk om te horen dat hij maar gemiddeld in bed was, netzoals iedere man. Ik heb hem wel wat geleerd, en dat deed hij ook beter daarna. Dat heeft wel even geduurd, maar hij was erg toegewijd.

We hebben het gehad over techniek, over het uitzoeken van zijn klanten, en over zijn advertentie. Die was namelijk heel anders dan hijzelf. Ergens vind ik dat wel grappig, want ik worstel nog steeds met mijn eigen advertentie! Voor hem vond ik het juist helemaal niet moeilijk om zijn advertentie te verbeteren.

Hij kwam niet alleen maar om tips over het vak van me te krijgen. We hadden ook heel leuk gewoon contact, zoals met een vriend, en hij vond het ook gewoon lèkker om met me te seksen. Ik denk dat zelfs als we elkaar anders gekend hadden, dat hij dat nog wel zou hebben gedaan. Het was eigenlijk heel gemakkelijk, en we werden gewoon vrienden.

We hadden een soort intimiteit samen die je meestal alleen met je beste vriendin hebt. Ik heb hem weleens in geuren en kleuren verteld over mijn boobjob, en hij haakte gewoon in met dat hij een kuiltje in zijn kin wou laten zetten. Ik heb hem gezegd dat zijn gezicht al prima was, maar dat hij beter wat aan zijn voorhuid kon laten doen.

Dat heeft hij toen ook gedaan, dat vind ik èrg moedig, ook al heeft hij het lang niet strak genoeg laten doen. Het verschil was genoeg hoor, maar ik vond het gewoon een gemiste kans als ik er vanuit werk naar kijk. Achteraf was hij er niet zo blij mee, maar hij heeft het me nooit kwalijk genomen. Dat zegt al heel veel over hoe goed we waren met elkaar.

Hij vertelde me altijd in geuren en kleuren over iedere vrouwelijke klant die hij had. Dan hadden we het erover wat er beter kon, en hoe hij met haar verder moest werken. De meeste bestelden hem niet een tweede keer, maar dat lag er denk ik niet aan dat hij slècht was. Hij was hoogstens een beetje te vrouwelijk voor de meeste vrouwen.

Nadat hij me op het vrouwenforum had gewezen uit mijn vorige stukje, vertelde hij me ook in geuren en kleuren over een klant, die achteraf W bleek te zijn geweest. Dat was een afknapper voor alletwee, voor haar omdat zij zich niet meer anoniem voelde tegenover mij. Ik weet nu bijvoorbeeld hoe ze eruitziet. Voor hem was het een afknapper omdat ze hem kapotgewerkt heeft. Hij vertelde me dat hij zou weigeren als ze nog een keer wou, maar dat is niet eens gebeurd.

Een paar maanden voordat ik dit blogje begon, kreeg hij een klant waar hij verliefd op werd, en zij op hem. Ze was meer dan twintig jaar ouder, maar hij was helemaal weg van haar. Haar volwassen kinderen waren niet zo blij met hem, maar toch is hij bij haar ingetrokken. Kort daarna verdween hij uit mijn leven. Ik hoop dat het goed met hem gaat.

Lodewijk Asscher leeft in een andere wereld

Lodewijk Asscher word geciteerd in Trouw. Hij zegt daar dat er veel te positief over de prostitutie wordt geschreven, en dat we veel meer gedemoniseerd moeten worden. Kennelijk is het voor hem niet genoeg om elke beschuldiging te gebruiken om het stigma verder door te drukken.

Volgens Asscher rust de zwijgzaamheid op de angst om als 'fatsoensrakker' of 'preuts' te worden neergezet. Ook 'comfortfeministen' bagatelliseren de problemen in de prostitutie en handhaven er een 'grijze en onkritische consensus' over. 'Maar je komt helemaal niet toe aan discussies over preutsheid of fatsoensrakkerij als je spreekt over mensenhandel. Die termen staan buiten de orde van dit probleem. Het is een nationale vergissing dat onze omgang met prostitutie thuishoort in het rijtje vrijheid, blijheid en tolerantie. Dat strookt niet met de werkelijkheid.'

Hij gelooft dat toch niet echt? In de media kom je niets positiefs of realistisch tegen over de prostitutie, het is het ene opgeklopte misèreverhaal na het andere. Wat een onzin! Kijk maar in de enquête in de zijlijn van mijn blog, over hoe mensen denken over hoeveel er gedwongen worden. Ik kan hier zo boos van worden. Want mensen zoals hij maken de regels voor de rest van ons.

Vrouwenforum

Toen ik voor mezelf was begonnen, kwam ik net uit de clubs, en daar heb je best wel wat aanspraak met de andere vrouwen, als je een beetje leuk een praatje begint. Ik heb daar wel eerder over geschreven, ik heb toen best vrouwen ontmoet waar ik nog de indrukken van meedraag. Als je dan voor jezelf gaat werken, dan is het vooral lekker dat je zèlf bepaalt hoe je werk en leven gaan.

Het duurde niet zo heel lang voordat ik de aanspraak toch wel een beetje ging missen. Over hoerendingen kan je eigenlijk alleen met hoeren praten, niemand anders begrijpt het helemaal. Ik ging dus weleens op bezoek bij mijn oude collega's, maar de bazen kijken dan toch altijd wel moeilijk. Je houdt de andere meiden van hun werk, en het beviel niet dat ik ook wel vertelde dat ik nu veel meer verdiende.

Na een poosje was het toch allemaal nieuwe meiden die ik niet kende, dus ik had niet echt meer iets om bij langs te komen. Ik ging het gelukkig wel minder missen, ook wel omdat je héél anders leeft en werkt als je voor jezelf bent begonnen. De wereld ziet er anders uit voor een kleine ondernemer. Misschien ook wel voor een grote, maar dat ben ik natuurlijk niet.

Ik vind Internet fijn, ik zit er veelteveel aan, maar ik ben vooral voor werk en plezier bezig, niet echt voor het sociale. Dat heb ik wel geprobeerd, maar ik pas vaak niet zo in die forums. Die hebben toch vaak wel een eigen sfeertje, en eigen ongeschreven regeltjes. Dat vind ik soms lastig om op te pikken, en het is toch tekst op een scherm, dus ik voel het niet zo aan.

Er zijn wel websites waar hoeren onder elkaar kunnen praten, maar het zijn toch vaak niet zulke interessante gesprekken. Bovendien kreeg ik daar nooit zo'n gevoel bij van "ik moet meedoen." Daarom heb ik toch ook op Internet niet heel erg veel van me laten horen. Ik heb wel meegelezen, maar het ging toch niet om werk zoals ik het deed.

Ik had toen een soort-van klant, die noem ik maar J, waar ik wel mee kon praten. Ik schrijf volgende week wel een stukje over hem. J was gefascineerd door vrouwen, en hij had zelfs abonnementen op Viva, Margriet en Libelle, om in hun huid te kruipen. Dan denk je eerst dat hij een beetje een griezel is, maar eigenlijk was hij heel open en leuk.

Met J praatte ik altijd wel veel. Hij vertelde me, toen we het erover hadden, dat er op een groot Nederlands vrouwenforum een goede discussie was door vrouwen uit het vak. Ik geloofde eerst niet dat het wat kon zijn, maar toen ik toch nieuwsgierig werd, ging ik wel even kijken.

Er waren twee topics, de èèn was vol, dus de volgende was gestart. Vooral het eerste topic maakte me al helemaal enthousiast. Er was een hele discussie over prostitutie in het algemeen, waar niet alleen maar de gewone forumleden aan deelnamen, maar ook verschillende hoeren, uit verschillende soorten van prostitutie. De toon was erg leuk. Ik las fijn mee.

Pas later heb ik ook zelf wat geschreven, maar dat is maar even geweest. Ik kan dat nietzogoed, meeschrijven op een forum. Ik vind het een rare manier van communiceren. Er wordt van je verwacht dat je regelmatig terugkomt om antwoord te geven. Het is een soort gesprek, maar dan niet persoonlijk, zoals met e-mail. Je kan mensen per ongeluk negeren, en als je wat te laat terugkomt vraag je je altijd af, of je nu niet te laat bent om antwoord te geven. Heel moeilijk vind ik dat.

Ik heb dus maar snel contact gemaakt met de meiden daar die me wel aanstonden. Over de mail praat het voor mij toch veel makkelijker, en je ligt wat minder met je hebben en houden op straat. Maar ookal schreef ik niet meer, ik heb het altijd nog gelezen. Ook al was het al jaren niks meer.

Er waren nogal wat meiden die nog groen waren op dat topic, maar er waren ook wel doorgewinterde hoeren te vinden. Er gingen een heleboel tips van die oude hoeren naar de jonkies, dat was het eerste waardoor ik begreep dat dit een waardevolle discussie was. En het was ook een moment, dat ik besefte dat ik èèn van de oude hoeren was geworden.

In het begin waren de enige vervelende dingen van die hitsige mannen die doen alsof ze een prosti zijn. Dat pik je er natuurlijk meteen uit, als je ervaring hebt. Je zag die oudere hoeren al die nepmeisjes negeren. Bij twijfel ging W nog wel advies geven, maar die is gewoon een hele lieve vrouw die iedereen een kansje gunt. Ze kan best een harde tante zijn, maar alleen als ze vindt dat het moet.

Later werd de sfeer steeds minder prettig, en het topic verschoof steeds meer. Het was niet meer een discussie tussen de meiden, waar iedereen zich in kon mengen, het werd een plek waar de meiden telkens aangevallen werden door mensen die hun oordeel door wouden drukken. Het werd een soort debat over of prostitutie wel kan. Dat krijgen we al genoeg in het dagelijkse leven.

Een paar van de meisjes, en ook sommige forum-bewoners, hebben toen opgeroepen om het topic een beetje leefbaar te houden, zodat we hier ons plekje konden houden om met elkaar te spreken, zonder aangevallen te worden. Maar de moderator van het forum koos toen partij, en zelfs voor de aanvallers! Ik heb nog nooit zoiets gezien, maar dan weet je dat je geen toekomst hebt op dat forum.

Toen dropen we één voor één af. Ik schreef al een poosje niet, want ik had genoeg aan de e-mail, maar ik vond de aftakeling toch wel erg om te zien. Later kwam er nog steeds wel nieuwe tekst bij, maar dat was niet meer door dezelfde mensen. Het was eigenlijk meer over één hoerenloper, een hele lastige klant die het als een soort persoonlijke ontwikkeling zag om het voor elkaar te krijgen met een hoer, en daarbij door het héle forum werd gesteund, wat meiden die net begonnen en van toeten noch blazen wisten, en mensen die op dingen van jaren of maanden eerder reageerden. Heel jammer.

Er zijn nu wel weer wat berichtjes, maar het zijn allemaal beginners. De echte diepte, die zit er niet meer in. Ik hoop voor die jonge meiden dat ze er wat aan hebben, maar voor mij is het niet echt meer interessant. Er zijn mensen geweest die in het topic koppelingen naar mij hebben geplaatst, dat vond ik wel leuk.

Ik was zelf eigenlijk het meest geïnteresseerd in de ervaren vrouwen. Onervaren meiden kunnen ook schatjes zijn, maar vaak dringen ze niet zo diep door in het werk, en kan je dus niet met ze praten over de diepste dingen. Sommige waren best lief en leuk, maar ze zeiden me nietzoveel. Daar heb ik dus ook geen contact mee gezocht.

Het was meteen al duidelijk tijdens de eerste keer lezen in de topics, dat ik contact wou met W. Die zat er zó duidelijk beter in dan ik, dat ik zelfs van een paar schrijfseltjes op dat forum al geïntrigeerd raakte. Het kostte eventjes moeite om haar vertrouwen te winnen, maar we hebben nu goed mailcontact. Het ging wel stroef in het begin, omdat ik haar geheimzinnigheid en hameren op privacy niet goed begreep, maar dat is me nu wel duidelijk geworden. Al had ik er verder niets aan gehad, het contact met W is al die moeite waard geweest.

Ik heb ook N daar ontmoet. N kwam bot binnen met de aankondiging dat ze een hoertje uit het Oosten was, terwijl er juist een gesprek gaande was, over dat we zo'n hekel aan die concurrentie hadden. Ze had wel lef, dus ik zocht contact. We zaten dezelfde dag al aan een biertje. Dat is ook heel leuk geweest, en achteraf bleek dat ze dat normaal nóóit doet, en juist heel kieskeurig is. Ik ga nu geregeld met haar stappen.

Ik heb nooit contact kunnen krijgen met een vrouw die echt geknipt was voor de ramen. Zij was één van de eerste die schreef, en zij deed de ramen op een manier die ik nooit fijn vond. Bij haar ging de knop om, en ging ze gewoon voor het pezen. Echt een taai wijf, daar heb ik best respect voor.

Er was een clubvrouw, niet meer de jongste volgens mij, die heel lang trouw heeft geschreven. Heel rustig en stabiel, maar ze was niet erg diepgravend. Volgens mij was ze een broodmeid, maar wel een goeie. Ze gaf eerlijke waar, en dat is nietzovaak in de clubs. Helaas vond ik alles wat ze schreef, zó voor de hand liggen, dat ik erg weinig met haar te bespreken had. Misschien komt dat ook wel omdat ik net zo in clubs had gehangen.

Andere professioneel werkende vrouwen hebben nooit zoveel gezegd dat ze me opgevallen zijn, maar er waren nog wel twee meiden die mijn aandacht trokken, ondanks dat ze niet professioneel waren. Eentje had het hele ding gestart, door de eerste posting te plaatsen. Zij was een student-escort, die best veel werkte volgens mij. Haar verhalen waren altijd fascinerend, maar dan vooral omdat ze enorme ups en downs had. Soms zag je de ambitie, waarmee ze twee studies deed en 's avonds wat bijverdiende, maar dan had je wat later weer een verhaal over dat ze veel te laat en high bij een klant kwam.

Ze was een leuke meid, maar onstabiel, en dat ga je merken in dit werk. Je hebt namelijk veel greep op jezelf nodig om altijd goede dienstverlening te kunnen houden. Maar ze is waarschijnlijk mooi, zo beschrijft ze het tenminste, en die alles-of-niets houding trekt mannen ook wel aan op één of andere manier. Ik vraag mezelf alleen af of ze wel goed terechtkomt op de lange termijn. Soms zag je W ook al bezorgde woorden voor haar schrijven. Ze heeft mijn mails nooit beantwoord, ik had graag wat persoonlijk met haar willen praten. Aan de andere kant moet je met zo iemand wel heel zeker van je zaak zijn, over je privacy.

Het andere meisje was een beetje een brompot, die snel op de barricades klom. Ze studeerde voor advocaat, en dat is ze ook geworden. Ik vond wel dat ze voor een advocaat erg slecht spelde, en dat zeg ik zelfs! Maar daar zullen ze wel mensen voor hebben op zo'n kantoor. Ze liet zich ook een beetje snel in een hoekje duwen, maar ze heeft het van de ervaren escorts het langste volgehouden. Zij deed heel veel om het een leuk topic te houden, ook al was ze dan wat humeurig. Volgens mij had ze ergens ook wel iets liefs.

Ze viel me vooral op omdat ze heel goed wist waarmee ze bezig was. Ze was niet zó ervaren, dat zag ik wel, maar ze had duidelijk talent. Ik was helemaal verbaasd over dat ze ermee stopte. Ik ben nog steeds nieuwsgierig over hoe dat nou is geweest voor haar, want ik dacht dat ze al snel wel klantjes ernaast zou gaan hebben. Daar schreef ze ooit een paar woorden over, maar dat is nooit verder uitgelegd. Ze was het type wel voor de topescort. W heeft af en toe contact met haar, maar ze is voor een advocaat heel onbetrouwbaar. Mij heeft ze helemaal nooit antwoord gestuurd.

Nog een meisje, om het af te leren. Er was een meisje dat niet nep bleek te zijn, wat ik eerst wel dacht. Ze had een hele naïeve, en "geile" manier van denken over de prostitutie. Ze verwachtte dat ze er vanzelf wel in zou passen. W heeft haar over de mail een beetje onder haar vleugel geprobeerd te nemen, maar het ging toch wel snel mis. Als je het met hulp van W niet kan dan zit het er gewoon niet in.

Het ging ook niet eens om wat ze schreef, maar hoe ze het schreef. Je zag, dat ze zich drukmaakte om dingen die wel goed gaan, maar blind was voor wat verkeerd zou gaan. Ik keek meer toe om te zien of ze op tijd zou leren, of nat zou gaan, maar W sloeg meteen de schrik om het hart, en die heeft haar een beetje weggeleid van het forum, zodat ze geen figuur zou slaan. Ze was veel te onvoorzichtig op het forum, dus dat is misschien maar beter.

Nu heb ik mijn eigen plekje op het Internet. Het is wel anders, want het is geen openbare plek. Bovendien komen hier vooral mannen, en zijn de meeste vrouwen hier stille lezers. Als het kon zou ik ze ook graag een plekje geven. Ik heb geen forum, maar misschien is het voor andere meiden ook leuk om een blog te beginnen!

Tien procent is veel

Er is weer iets uitgekomen in het nieuws, nu bij de dagelijke standaard.

Tien procent is nu "veel", volgens een krant die geen problemen heeft met de percentages van meer dan 80% die eerst door rapporten worden genoemd. En het gaat om aanwijzingen, wat dat betekend? Dat staat weer nergens. Dit kan je alleen maar voor zoete koek aannemen, maar ik moet nog zien dat dit leid tot iets goeds. Ik zeg bij deze dat je gaat zien dat er niets van blijkt te kloppen. Maar om dat te bewijzen moet de afloop wel in de krant komen, en dat gebeurd niet vaak genoeg.

Mannen willen geen modellen

De titel zegt het eigenlijk al. Wat mannen willen, dat is eigenlijk niet de vrouwen uit de modebladen. Die vinden ze wel mooi, en als je vraagt wie ze mooi vinden dan noemen ze wel modellen, maar dat is niet wat ze eigenlijk lekker vinden. Dat lijkt heel raar, maar het is in mijn werk wel heel belangrijk om dat te begrijpen. Mooi zijn is namelijk wel één van de belangrijkste dingen die je doet.

Ik heb al eerder geschreven over mooi blijven. Dat kan je hier nalezen. Ik stop er best wel energie in. Dat is niet alléén voor mijn werk, ik ben zelf ook graag mooi en fit. Ik kan me niet voorstellen dat ik mezelf zo laat gaan, dat ik echt dik word. Dat vind ik gewoon niet bij me passen. Ik voel me graag aantrekkelijk, en als ik niet fit ben voel ik me lelijk. Fit zijn zelf is ook belangrijk, natuurlijk. Je fris en vol energie voelen, maakt me gelukkig.

Je kan nòg zo goed zijn tussen de lakens, maar als je lelijk bent, is de klant niet tevreden. Je moet aantrekkelijk zijn, anders krijg je hem niet heet. Daarom is het belangrijk dat je hem goed laat zien dat je een lekkere meid bent. Dat wil dus zeggen dat je hem goed veel laat zien. Een niet perfecte, maar lekkere kont kan je beter laten zien dan verstoppen. Als je je gaat verstoppen of ergens onzeker over doet, laat hij jouw oordeel ook meetellen als hij je beoordeelt.

Toen ik nog maar net begon, dacht ik dat de meeste prostituees een beetje verlopen vrouwen waren. Toen ik in de ramen kwam was dat idee natuurlijk best wel snel weg. Daar staan hele mooie meisjes. In de clubs, die ik juist meer glamour had gedacht te hebben, heb je veel meer verlopen vrouwen. Maar dat kwam nog steeds niet bij hoe erg ik het dacht. Om op te vallen moet je erg mooi zijn.

Wat daar wel opviel, was dat mannen niet automatisch bij de slankste meisjes naar binnen gingen, of bij de meisjes met de grootste borsten. Dat was heel leerzaam om te zien, want eigenlijk dacht ik voor die tijd, dat of je mooi was, kwam door hoe slank je was en hoe groot je tieten waren. Daar had ik me helemaal op gefocust. Het was voor mij best hard om daarachter te komen. Ik voelde me een beetje belachelijk gemaakt omdat in de praktijk mannen helemaal niet gingen voor wat ik dacht.

Mannen vinden niet hetzelfde mooi aan vrouwen als ik. Dat was het belangrijkste om me te bedenken. Ik zag toen niet meteen wat ze nou wèl mooi vinden, maar daar ben ik toen wel mee begonnen. Daarna kwam het kijken wat het dan wèl was, want daar was ik natuurlijk wel nieuwsgierig naar. Dat was best lastig, en ik moest er even goed wat over leren begrijpen voordat ik wat goeds ermee kon doen.

Als je het namelijk aan de mannen vraagt, krijg je geen goeie antwoorden. Het lijkt er wel op, dat mannen niet graag toegeven wat ze nou lekker vinden, en je vertellen wat ze denken dat "mannelijk" is om te vinden. Als je doorvraagt worden ze soms echt zenuwachtig. Dat vind ik onzin, maar ze zijn bang dat je ze vies, homo of laag zal vinden, of dat ze je beledigen. Ik ben er nog niet honderd procent achter waarom dat zo sterk is.

Bovendien, de smaken verschillen best wel. Ook bij de mannen die niet zoeken naar één "soort" vrouw, heb je nog verschil wat ze aantrekkelijk vinden. Voor elke vrouw op de Wallen zullen er mannen zijn die haar het aantrekkelijkst vinden. Voor sommige vrouwen is het wel veel meer van die mannen dan voor de anderen, maar goed. Er is dus wel markt voor als je een beetje lekker bent, ook als je niet perfect bent. Dat is maar goed ook!

Natuurlijk zijn er wel dingen die de gemiddelde klant lekker vindt. En die zijn ook belangrijk. De gemiddelde klant houdt niet van hangende plooien, billen, tieten, of kinnen. Als je slechte tanden hebt vindt ook niemand dat wat. Dat ligt wel voor de hand. De mannen hebben een hékel aan vrouwen die er versleten of verlopen uitzien. Ze willen een frisse meid, als ze die tenminste aandurven. Perfecte vrouwen vinden ze namelijk soms intimiderend.

Je hoeft niet lang te zijn. Dat verbaasde me erg, sommige korte meisjes doen topzaken. Als je klein van stuk bent, kijken de mannen daar bijna niet naar. Ze zien alleen maar dat er weinig aan zo'n meisje hangt, want als je zo kort bent, staat alles stevig te kijk. Daar gaan ze dan voor. Lange slanke modellen, die hebben het veel moeilijker.

Alles moet eruit zien alsof het niets weegt. Je kont en je tieten moeten rond als appeltjes uitsteken, vooral bij je kont mag er niets hangen. Daar zijn de mannen heel kritisch over. Je komt er alleen mee weg als ze zo groot zijn, dat je het niet meer kan gelóven dat ze uit zouden steken. Maar dan heb je ook alleen de klanten, die naar enorme tieten op zoek zijn. De gemiddelde man zoekt gewone tieten, ook al geven de meeste dat niet toe.

Een perfecte huid hoef je gelukkig niet te hebben. Ik heb best wel een mooie huid, maar ik heb ook haartjes en pukkeltjes, en toen ik een klein meisje was, heb ik even héél erg acne gehad, en daar heb ik nog een paar putjes van. Ik denk wel dat ik de enige ben die ze echt nog ziet. Maar als je de doorstroom ziet bij sommige Braziliaanse meiden, die echt hele erge huid hebben, dan snap je wel dat het maar één van de dingetjes is die je aantrekkelijk maken, en dat het echt niet superbelangrijk is.

Uitdagende make-up zoals modellen gebruiken doet het ook niet goed in de prostitutie. Achter de ramen moet je door het licht al hele andere make-up gebruiken, veel zwaarder en overdrevener dan als je het voor jezelf zou doen. De manier die je gebruikt is ook niet alternatief of uitdagend, maar gewoon heel zwaar aanzetten wat je al hebt. Dus je bent niet een klein zoenmondje aan het maken, je stift gewoon precies je lippen na. Met modellen-make-up laten ze je denk ik staan.

Op de catwalk zijn de haren vaak glad naar achteren gewerkt, en is er daarna met een knot of een andere creatie iets met het haar gedaan. Dat werkt bij veel mannen helemaal niet. Die zien liever los haar. Dat betekent voor meiden zoals ik, dat je veel werk aan je haar hebt, anders heb je zó een hooiberg. Natuurlijk hebben ze die weer liever niet, maar ze weten echt niet hoeveel werk er in mooi haar gaat zitten.

Je kleren maken nietzoveel uit voor of ze je mooi vinden, maar wel voor of ze bij je aankomen. Je moet iets aantrekken wat ze uitdaagt, en wat ze op hun gemak laat voelen. Als ze je bekijken, willen ze hun ogen naar je beste kwaliteiten laten trekken. Dus iets aantrekken wat niet tè ordi is, maar wel lekker uitdaagt. Voor de rest maakt het ze echt maar weinig uit, behalve bij een handje vol. Hakken zijn wel belangrijk, en dat vind ik jammer omdat ik ze niet fijn vind. Als je geen hakken aanhebt, trek je veel minder aandacht, zelfs als je zit. Er is iets bij mannen wat seks verbindt met hakken. Die snap ik nog steeds niet.

De meisjes op de catwalk kijken voor zich uit, met de koele arrogante blik van een standbeeld. Soms zien ze eruit alsof ze een masker ophebben. Ik had de eerste dagen dat ik achter het raam zat ook een stijf masker, omdat ik niet wist hoe ik mezelf een houding moet geven. Je ziet dan de ene na de andere man naar je lijf kijken, dan naar je gezicht, en dan doorlopen. Het werkt niet zo. Je moet juist een sprekend gezicht hebben, waarmee je de mannen aanspreekt. Kijken moet al een soort van gesprek zijn. En dat moet met duidelijke "woorden!"

Datgene, waar ik het meeste verbaasd over was, was dat slank niet zo meetelt. Je moet niet dik zijn, en je moet eruit zien alsof je niet teveel sjokt en drelt, maar je mag best een beetje zacht zijn. Je hoeft niet afgetraind te zijn, en het is voor veel mannen juist níét leuk als ze je ribben kunnen zien. En daar was ik nou juist trots op! Zulke slanke meisjes als modellen zullen daarom denk ik veel mannen niet aanspreken in de prostitutie. Mannen gaan voor de vrouwen met iets minder vet dan normaal. Door veel te fitnessen zorg je ervoor dat dat op de goeie plaatsen komt. Een klein buikje of een beetje zachte benen mogen best, en best veel mannen vinden dat juist sexyer!

En ondanks al die dingen die ik hier beschrijf, weet ik zeker dat een echt model in de prostitutie nog steeds haar boterham zou kunnen verdienen. Er zijn namelijk best mannen, die dat mooi vinden. Ook al zijn het er weinig. En als er een echt bekend model is, dan krijgt ze ook genoeg klanten alleen omdat ze bekend is. Dat werkt namelijk beter dan welke foto dan ook.

Drie jaar!

Vandaag is mijn blogje drie jaar oud geworden! Dat is twee jaar en tien maanden ouder, dan het blogje dat mij het idee gaf. Ik heb het volgehouden, ook al is het in afgeslankte vorm. Ik vind het belangrijk om te blijven schrijven. Het blijft een uitlaatklep voor me.

Het is moeilijker geworden. Ik heb natuurlijk over een boel dingen al wel geschreven, en ik graaf dieper om een onderwerp te vinden. Dat maakt elk stukje wel harder werken. Ik heb ook gemerkt dat een boel stukjes niet meer aankomen. Als ik simpele dingen vertel, krijg ik meer fijne reacties dan als ik mijn nek uitsteek, en wat moeilijkers aansnij.

Dat is jammer, want ik denk juist dat er over de moeilijke dingen veel te weinig wordt gepraat. Ik heb natuurlijk de mogelijkheid om erover te leren, en de meeste mensen niet. Toch vind ik wel dat er heel negatief wordt gereageerd. Mensen komen vaak met die reacties waardoor ik zie dat ze mijn stukje niet snappen, en vaak helemaal niet eens begrijpen waar het over gaat wat ik schrijf.

Ik heb ook al wel bedacht dat dat aan mezelf ligt, maar ik heb helemaal geen zin om het superlang uit te gaan leggen zodat de mensen het snappen die de moeite niet nemen om het te begrijpen. Daar schrijf ik het niet voor. Ik ben geen schooljuf die het de hele klas duidelijk moet maken. Als ik alleen maar word begrepen door drie mensen, dan schrijf ik liever voor die drie.

Natuurlijk vind ik het ook leuk dat er zoveel mensen nog steeds naar mijn blogje komen! Het toegankelijke staat langer geleden, dus mensen die nu binnenkomen krijgen vaak een stukje wat erg op een detail slaat. Misschien daarom dat ik van die vreemde reacties krijg waardoor ik denk dat mensen helemaal niet lezen wat er staat.

Omdat het blog een uitlaatklep is voor mij, ben ik weleens negatief, of kort door de bocht, of gewoon onaardig. Dit is geen betaalsite die ik schrijf, het is zelfs geen column ergens waar ik altijd maar entertaining moet zijn. Dus als ik wil klagen, dan doe ik dat. Ook als dat me lezers kost, ik ga niet een beetje positief zitten doen omdat dat goed valt.

Dat betekent helaas niet dat ik alles op het blog kwijtkan. Ik heb best een zware tijd achter de rug, maar daar kan ik niet over vertellen, weer vanwege de privacy. Het is wel duidelijk dat het soms heel dom is om een blogje bij te houden, maar ik ben koppig, en ik vind nog steeds dat ik er meer aan heb dan dat ik er last van heb.

Mijn privacy is ook dit jaar niet meer helemaal compleet gebleven. Ik weet dat er klanten zijn die de link hebben gelegd. Dat zijn gelukkig goede mannen, maar als er eentje het eruitflapt, is het over met mijn privacy, en dat gaat niet goed met mijn werk en privé samen. Ik hoef er nu nog niet wakker van te liggen, maar alles honderd procent gescheiden houden, kan niet. Soms denk ik er wel aan om alles op zwart te gooien, maar dat is zo zonde!

Ik vind het erger dat de overheid ook de link heeft gelegd. Jullie hebben vast wel gemerkt dat ik niet meer zoveel schrijf over de overheid en hoe ze met me omgaan, dat is niet omdat ik niets meer heb te zeggen. Ik moet alleen oppassen, dat is me wel goed duidelijk gemaakt. Ik ben kwetsbaar, dus dan maar niet. Ik ben al blij dat ik mag laten staan wat ik vroeger erover schreef.

Er zijn al mensen geweest die het hebben geschreven, ik ben inderdaad minder op de reacties gaan reageren. Ik lees de meeste, en dan denk ik: wat kan ik nou nog duidelijker maken? Hoe ga je om met mensen die er niets van weten, en zelfs aan een ouwe rot in het vak gaan uitleggen "hoe het is," zonder schaamte? De meeste reacties zijn dingen waar ik maar weinig op kan antwoorden. Ik lees ze niet meer elke dag, dat deed ik vroeger wel. Het plezier van het schrijven gaat er een beetje uit van al die rare reacties.

Mijn collegaatjes zijn meestal best wel positief. Er zijn ook collegaatjes met kritiek, maar ze nemen mijn stukjes wel serieus, en ze herkennen het volgens mij wel. Ze verklaren me soms wel voor gek dat ik de moeite neem, want de ouwe rotten zijn wel gewend dat niemand je begrijpt buiten het vak. Vooral als het om de kneepjes gaat. Maar ik wil het naar buiten brengen, als we zo gesloten blijven komt er nooit begrip.

De invloed van mijn blogje is zeer klein, eigenlijk heb ik niets gemerkt. Van alle mails naar politieke partijen heb ik maar een handvol reacties gehad, en die zien eruit alsof ze snel door een stagiaire zijn geknipt en geplakt. Mijn stukjes worden niet aangehaald door mensen die over de prostitutie schrijven. Nog steeds komen de rapporten uit die schrijven dat er geen bronnen binnen de prostitutie beschikbaar zijn. Dat nut heeft mijn blogje gewoon niet, en dat stelt me wel teleur.

Maar als ik het afgelopen jaar teruglees, heb ik geen stukje waar ik spijt van heb dat ik het schreef. Het moest er allemaal uit, ik had me niet lekker gevoeld als ik er één niet bij had geschreven. Het is nou eenmaal niet altijd schrijven voor een publiek van alleen maar fans. Tweederde van mijn lezers komt "per ongeluk" bij me.

Ik ga nog wel een vierde jaar door met schrijven, en ik zal maar zien hoe het gaat. Mijn blogje blijft in ieder geval mijn blogje, en ik kijk wel wie er meeleest.