Boze verrassing

Mijn stukje van vorige week gaat over hoe ik door mijn oude buurt ben weggepest. Als je dit stukje wil lezen, moet je dat eerst gelezen hebben. Het stukje van vandaag te kunnen schrijven, is waarom ik over de streep ben gehaald om toch maar mijn pijnlijke verhaal te vertellen. Ik zat er toch allang tegenop te kijken, het is iets wat gezegd moest worden.

Jaren nadat ik weggepest was, was ik een keer lekker rustig bezig met mijn werk. Ik was nieuwe mails aan het beantwoorden. Dat is altijd even schatten wat je van een nieuwe man kan verwachten, en proberen om ze over de streep te trekken als je ze wel ziet zitten. Er was een nieuwe bij, die ik inplande. Hij kwam in de mail heel normaal over, en hij was duidelijk heel geroutineerd. Hij wist het klappen van de zweep wel.

Dat is niets bijzonders. Voor de mannen is elke vrouw waarmee ze contact opnemen een nieuwe verovering, maar als ze het een paar keer hebben gedaan weten ze wel hoe het gaat en wat ze kunnen verwachten. Ik kan vaak aan het eerste mailtje al zien hoeveel ervaring hij met de hoeren heeft. Ik kan daaraan ook vaak al zien of ze verkeerde dingen bij me verwachten.

Een nette mail is altijd goed, want dan weet ik dat hij me de moeite vind, om een goed gesprek mee te kunnen voeren. Ik let in mijn mails meer op dan hier, dat mijn D en T goed staan, trouwens. Als het mailtje meer een toon heeft van praten tegen een debiel, dan weet ik al dat we niet gaan klikken.

Deze nieuwe klant kwam op een avond. Ik was klaar voor hem, en hij kwam netjes op tijd. Dat kan ik wel waarderen, want wachten voor niks, dat vind ik niet fijn. Ik moet mezelf een beetje opwarmen voor een klant, en als ik dan moet wachten gaat dat weer weg. Toen ik opendeed, bevroor ik bijna. Niet alleen omdat het zo koud was! Hij was een oude buurman van me.

Ik herkende hem meteen. Hij heeft een hele markante kop. Hij was één van de mensen die klachten over me hadden gemeld bij de politie, en die me zo hatelijk hadden behandeld. Ik wist zijn naam, want voordat ik ontdekt was, had ik weleens op zijn kinderen gepast als hij en zijn vrouw naar hun dansles gingen. Mijn eerste gedachte was: Hij heeft me ontdekt, en nu heeft hij me gevolgd naar Amsterdam om mijn leven weer een hel te maken.

Op dat moment voelde ik me een klein meisje. Ik was ècht bang. Ik stond hem aan te gapen als een schaap, hij moet wel gedacht hebben. Duizend angsten stond ik uit, ik was aan de ene kant bang dat hij me zou aanvallen, maar aan de andere kant dacht ik dat hij me gewoon zou uitlachen en de buren zou vertellen wat ik deed. Pas nadat hij binnengekomen was, en zijn jas had opgehangen, begon ik te begrijpen dat hij me niet herkende.

Ik had toen ik nog in zijn buurt woonde, lang blond krullend haar. Nu had ik schouderlang gestreken haar, dat fel-donkerrood was met zwarte punten. Ik heb altijd iets met punkhaar gehad, en omdat ik nooit wou scheren, heb ik dan maar veel haarverf en gel gebruikt. Ik heb zelfs een poosje dreads gehad.

Natuurlijk moest ik snel beslissen wat ik zou doen, en mijn eerste beslissing was om te doen alsof er niets aan de hand was, omdat hij me anders zou herkennen. Ik ben dus ook gewoon met hem aan de slag gegaan, alsof er niets aan de hand was. De zenuwen gierden door mijn lijf, maar ik speelde het goed, en niemand had wat aan me kunnen zien.

Ik vree hem op, en ik trok het beetje uit wat ik dan aan heb. Hij ging zich ook uitkleden. Mijn mond werd droog, want ik wist niet hoe ik seks met hem zou ervaren. Misschien zou het wel helemaal niet kunnen, wie weet. Dan zou hij er toch nog achter komen. Ik had al gepland dat ik het pijpen maar moest uitrekken.

Toen hij zijn onderbroek uitdeed, zag ik zijn pik voor het eerst. Hij was harig, een beetje geaderd, en net zo'n beetje kleiner dan gemiddeld, dat het opvalt. Dat was een keerpunt. Ik zag dat dingetje, en ik wist dat ik hem kon hebben. Ik wist dat het geen hel-ervaring zou worden. Dat was heel belangrijk voor me op dat moment.

Tijdens het pijpen werd de angst langzaam minder, en ik werd bozer. Toen de angst verdween, bleef alleen de boosheid over. Ik wou hem eerst bijten, maar dat heb ik toch maar gelaten. Ik ben opgestaan, en ik heb hem gevraagd hoe het met zijn vrouw en de meisjes ging. Hij keek me verbaasd aan. Ik moest hem uitleggen dat ik de oude buurvrouw was die hij had weggepest. Hij werd slap, en hij begon erover dat hij er nooit wat mee te maken had, terwijl hij vlug zijn kleren aan probeerde te doen. Ik vertelde hem dat ik de papieren had gezien.

Ik was zó boos, ik vond hem een schijnheil. Hij was heel snel zich aan aan het kleden, en toen hij alles had rende hij de deur uit. Ik had hem de huid vol willen schelden, maar het kwam er niet uit. Ik had alleen maar boos naar hem gekeken, terwijl ik stond te trillen. Ik had mijn café-jongens moeten bellen, of hem pepperen, maar ik heb er alleen maar boos gestaan. Ik vond dat zwak van mezelf, maar ik denk juist dat het kwam omdat ik zo boos was. Het is misschien juist wel sterker overgekomen naar hem.

Liefst had ik hem nooit meer gezien, maar het is ook wel fijn om te weten dat hij een schijnheil is. Dat geeft mij rust. Ik heb me minderwaardig gevoeld aan die mensen toen ik daar weggepest was. Ze gaven me heel sterk het gevoel dat ik niets waard was. Dat gevoel heeft me heel depressief gemaakt. Om zo die man met de billen bloot te zien gaan, gaf me iets om aan vast te houden.

Het was ook wel lekker verdiend, want hij is maar tien minuten binnen geweest. Haha!