maandag 2 maart 2015

Verboden tuin

Ik zat op een basisschool in ons eigen dorp, voordat ik ver weg van huis moest voor de middelbare school. Ik kon vanaf de basisschool makkelijk naar huis lopen, het was maar een klein eindje. En toch kwam ik nogweleens te laat op school, omdat ik altijd omliep van huis naar school en terug. Er was namelijk langs het paadje wat het kortste was een tuin, waar wij allemaal niet bij in de buurt wouden komen.

We werden gewaarschuwd voor die tuin. Ik weet niet meer precies wat de juffen en meesters erover zeiden, maar ze waren niet erg duidelijk, en we moesten er maar gewoon bij uit de buurt blijven. We vulden met elkaar de onduidelijke stukken in met roddels. Het was al meteen dat daar een kinderlokker woonde, ookal wisten we niet precies wat dat inhield. Er was in ieder geval een spannend soort angst voor.

Het was een kinderlokker. Hij zou je pakken, en aan zijn hond voeren. Hij zou je vermoorden en in die tuin begraven. Er lagen al kinderen in de grond, volgens sommige verhalen. Er zou een heks wonen, of een duivelaanbidder, of een atheïst. Hij zou melaats zijn en je zijn ziekte geven. Hij haatte kinderen, en wou je pijn doen. Hij zou je aanschieten, en keek daarna graag toe hoe zijn hond je verscheurde. In de achtste groep dachten we dat hij je zou grijpen en naakt opsluiten in zijn huis.

Ik bleef daar gewoon weg, totdat ik niet meer daar naar school ging. De meeste andere kinderen ook. Soms gingen er weleens groepjes kijken naar die tuin, vanaf een afstandje. Je zag niets, want er groeide een hele hoge heg omheen. Als je te dichtbij kwam, sloeg er een enorme hond aan achter die heg, en dan durfde niemand meer dichterbij te komen. Ik hoorde de verhalen wel, maar ik durfde nooit in de buurt te komen.

Soms waren er groepjes jongens die dapperder waren, en die gingen dan stokken en stenen over die heg heen gooien. Dat vonden we heel moedig van die jongens, die het tegen die kinderlokker opnamen. Maar als de hond aansloeg, renden die ook wel weg. Tijdens een zomervakantie hebben ze eens geprobeerd om zijn tuinpoort in brand te steken. Dat waren de spannende dingen die we geweldig vonden in de klas. Er kwamen dan van de juffen en meesters weer waarschuwingen om daar weg te blijven.

Er was één jongen die daar wèl kwam. Zijn verhaal heb ik nooit goed gehoord, want we wouden het helemaal niet horen. We vonden hem gek, en we vonden hem maar iemand om af te keuren. Er was een gevoel bij hem dat hij ergens soortvan medeplichtig was, en dat hij iets slechts deed. Achteraf vraag ik me af of dat slechte niet gewoon was dat hij ons liet zien dat we ons over niets hadden drukgemaakt.

Die jongen heb ik toen hij volwassen was nogeens gesproken. Ik was met mijn ouders op een terras in het dorp, en hij herkende mij. Ik had hem niet herkend, hij was nogal veranderd sinds hij een kleine jongen was. We haalden een paar herinneringen op, maar omdat hij iets controversiëels had op school had ik nooit echt contact met hem gehad daar. We kwamen dus al snel met het gesprek bij de verboden tuin.

Hij was een buurjongen van een aantal huizen verderop bij die tuin. Hij vertelde dat in het huis bij die tuin een stokoude man woonde, een gepensioneerde tuinder, die daar zijn moestuin had. De oude man kon niet meer zelf alles doen, en zijn ouders zeiden dat hij soms maar moest komen helpen. De hond was een grote staander, die waaks was, maar ook erg lief. De oude belde de school altijd om te klagen over kinderen die zijn hond kwamen pesten.

Die jongen was nooit heel populair op school, en hij wist pas later hoe dat had gezeten. Hij vond het daarom juist wel prettig om even achter die hoge heggen te helpen met het snoeien, wieden en spitten. Hij had daar rust, hij kon met de hond spelen, en hij ging bij de oogst wekelijks naar huis met een tas vol groente en fruit, conserven en jam.

Hij had duidelijk goede herinneringen aan die "enge tuin" waar wij allemaal zo gek over deden. En mijn beeld was een beetje geschokt. Ik had allang niet meer het idee dat daar een kindereter woonde, maar ik zag het nog steeds als een griezelige plek die iets temaken had met een valse hond, en een valse eigenaar die daarbijhoort. Ik vond het wonderlijk om te horen over zoiets wat helemaal niet paste in het gevoel wat ik er als kind bij had gehad.

Ik had liever een anekdote gehad over iets wat ik zelf als kind had meegemaakt. Dat klinkt fijner, en het schrijft veel makkelijker. Maar totdat ik zo'n beetje klaar was met school, was ik een echte schijtlijster. Ik heb vooral dingen níét gedaan. Ik ging niet mee naar een kibboets omdat ik niet durfde van mijn gewone dingen af te stappen. Ik durfde niet mee uit te gaan met meisjes van de waterpolo. Ik was een bang tutje.

Ooit geloofden mensen dat je van het randje van de wereld kon vallen als je tever reisde. En er is genoeg bijgeloof dat mensen tegenhoudt om dingen te doen die ze anders wel zouden willen. Dat herkennen ze zelf niet als bijgeloof, ze denken juist dat ze verstandig bezig zijn, en heel goed in de gaten hebben wat er gevaarlijk is. Ook als dat eigenlijk nergens door onderbouwd is.

Nu ben ik veel verder weg dan die jongen in die tuin. Ik wil niet doen alsof ik een ontdekkingsreiziger als Columbus ben, want er zijn al héél veel vrouwen voorgegaan waar ik nu ben. Maar ik ben in mijn eigen verboden tuin. Er is zoveel geks in mensen hun hoofd over prostitutie, en zoveel angst voor alles dat met seks temaken heeft, dat mensen gewoon bang zijn voor waar ik ben.

Ik zit hier best in die verboden tuin. Het is hier leuk, achter de deur van Blauwbaard. Zuster Anna hoeft niet uit te kijken naar redders. Ik ben gewoon blij dat dit één van die dingen is die ik wèl heb gedurfd, en het heeft me veel geleerd waardoor ik alleenmaar méér ben gaan durven. Alleen jammer dat daar wel bijhoort dat mensen niet om kunnen gaan met wat ik doe, en wat ik prettig vind, en me daarom maar voor gek verklaren.

15 opmerkingen:

Anoniem zei

;-) leuk artikel,
ik ben best benieuwd naar hoe het contact met een prostitiuee kan zijn zonder dat er sprake is van lichamelijke genegenheid,
maar om nou te zeggen dat ik daar bijv. aan cuckold moet denken gaat weer wat ver …

Roeland

Anoniem zei

Leuk, menselijk stukje. En ja, ik snap de overeenkomst tussen die oude, verboden tuin en het werk dat je nu doet.
Je hebt gelijk, prostitutie wordt ook gezien als iets waar je maar beter niks mee te maken kunt hebben. Prostituees en de mannen die ze bezoeken worden gezien als vies en als tweederangs.
Dat is echt onzin natuurlijk. Het zou mooi zijn als de maatschappij wat meer begrip zou tonen voor de dames van lichte zeden en hun klanten. Juist doordat mensen er niets van weten, ontstaat er een vertekend en negatief beeld. Ook de klanten, zoals ik, hebben hier mee te maken.
Zelf ervaar ik het contact met prostituees als heel plezierig en 'normaal'. Ik ben blij dat er meiden zijn zoals jij, bij wie ik terecht kan voor mijn seksuele behoeften.
Op dit moment zal ik echter niet snel aan de grote klok hangen dat ik regelmatig 'naar de hoeren' ga.
Hopelijk komt er ooit nog eens een tijd dat het taboe rond betaalde seks verdwijnt. Dan zou men vanzelf zien dat er eigenlijk helemaal geen reden is om er met zo'n grote boog om heen te lopen.
Net als in die verboden tuin uit jouw jeugd blijkt er dan niets onoirbaars te gebeuren.

Boycke Johanns zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Anoniem zei

Een verhaal dat de spijker op zijn kop slaat! Heel goed verwoord door jou Zondares. Het onbekende is eng dus daar willen we niks mee te maken hebben! Ik ben vrij open over het feit dat ik prostituees bezoek maar merk wel dat de meeste mensen als ze het van mij weten anders naar mij kijken. Gelukkig sta ik daar zelf boven en laat mij er niet door van de wijs brengen. Ik ben blij dat jij zelf in kunt zien dat jij weet wat vrijheid is en dat veel andere mensen dat nog niet hebben ontdekt. Succes met je werk en je stukjes die je schrijft.

Anoniem zei

als je maar wel afblijft van die ene boom die in de tuin staat, anders zul je sterven.

Nico zei

Nu ben ik nieuwsgierig naar het verhaal van die jongen. Uiteindelijk hoorde hij er niet bij omdat iedereen aanvoelde dat hij die heerlijke, verbindende angst kon doorbreken (terwijl hij daar rust en vrede vond). Maar hoe begon zijn uitsluiting, en hoe verhield zich dat tot zijn ontdekking van die tuin?

Nico zei

Een vergelijkbaar thema: hoe ontdekte Zondares haar tuin, en hoe verhield zich dat tot haar uitsluiting?

Anoniem zei

wat vind je van dit stuk, Zonnie?

http://www.opzij.nl/nl/artikel/42503/elma-drayer-over-hoerenlopen.html

Nico zei

als we het over mevrouw Drayer gaan hebben, dan wil ik nog wel graag opgemerkt hebben dat zij elders op internet ook wel "de haatheks" wordt genoemd.

Mevrouw Drayer verwondert zich graag, denkt graag na, in deze column peinst ze - maar er zit geen liefde achter. Er is geen betrokkenheid. Mevrouw Drayer heeft ook altijd Gelijk. Verwacht niet dat haar Gelijk ruimte zou kunnen laten voor het Gelijk van een ander, of dat ze bij voortschreidend inzicht een draai zou kunnen maken - nee, mevrouw Drayer heeft Gelijk.

In de afwikkeling van de zaak-Ramesar is ze bij Trouw weggegaan. Daarvoor had ze jarenlang daar een column. Op de site van Trouw stond daar niet altijd haar naam bij. In alle onschuld klikte ik daar wel eens op, ik werd daar niet heel erg gelukkig van...

Ik herinner me nog zo'n column over Willem-Alexander, die met Poetin een biertje ging drinken bij de Winterspelen vorig jaar. Die werden massaal geboycot als protest tegen de wijze waarop Poetin anti-homo-wetgeving had aangenomen. Maar mevouw Drayer vond het best. We konden beter in gesprek blijven, en had de grootste Russische homo-organisatie niet gezegd geen fan van zo'n boycot te zijn?

En dan al die reacties erbij: Onze sporters wonnen de ene medaille na de andere, wij waren fantastisch, wij waren de gelijke gesprekspartner van Poetin, die anderen waren azijnpissers...

Opportunistisch... (in de betekenis van: mensen naar de mond praten) mag je mevrouw Drayer van mij ook wel noemen...

Je hoeft niet te verwachten dat mevrouw Drayer nu peinst: Goh, misschien kan je aan de wijze waarop een overheid minderheden behandelt wel iets afleiden over de gezondheid van een samenleving (lees: het risico geconfronteerd te worden met oorlogen-zonder-oorlogsverklaring, massale volksmisleiding enzovoort).

Mevrouw Drayer laat zich voor haar meninkjes betalen. Ik denk: Ieder het zijne (zolang ik het maar niet elke dag hoef te lezen)...

Anoniem zei

nico,

je bedoelt dat Drayer een typische verwende baby boomer is?

Nico zei

"Typische verwende baby boomer" is niet een categorie waarin ik denk, maar ik zou er toch naar neigen om je vraag gewoon verder met "ja" te beantwoorden... ;-)

Anoniem zei

Het vervelende is dat door typen als mevrouw Drayer met al haar jojanneke-achtige onzin de écht verkrachte sekswerker niet de aandacht krijgt die ze verdiend.

Zie bijvoorbeeld: http://youtu.be/qf9U2b45oq4

Anoniem zei

Dat is ook typisch aan de baby boom generatie: ze eisten en eisen alle aandacht op waardoor de mensen die echt aandacht en hulp nodig hebben, deze niet meer krijgen. Het is een verwende, arrogante, verwaande, etterbakgeneratie. Ik HAAT ze.

Anoniem zei

Ik vind dit misschien wel je beste stukje, want het gaat eigenlijk over hetzelfde thema als je politieke stukjes, maar mooi en niet zo boos.

Boycke Johanns zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.