Feminisme (1/3)

Dit is een stuk in drie delen, die de komende weken geplaatst gaan worden. Ik heb het niet alleen in drieën gehakt om jullie wat makkelijker te maken, maar ook omdat mijn nakijkploeg in opstand kwam. Ik dacht dat ik eindelijk weereens een stukje kon schrijven waar ik geen opzoekwerk aan had, en dan komt het heel snel op het papier, tè snel dus. En met schrappen kwam ik er niet, als ik het de lengte zou geven die het in het begin had moest het in vijf stukken, en niet drie. Ik ga om het niet al te lang laten uitrekken dan maar voor één keertje mijn "antwoord op" stukje overslaan.

Ooit was ik een trotse feministe. Nu noem ik mezelf niet meer zo. Er zijn nog heel veel mensen die me een feministe zouden noemen hoor, en ik wil ook niet zeggen dat er helemaal niets is aan feminisme wat me nog aantrekt, maar ik heb die hele beweging eigenlijk helemaal achter me gelaten. En dat is vooral omdat ik het niet meer serieus kon nemen nadat ik heel veel over vrouwen en mannen had geleerd door mijn werk.

Het begon voor mij op de universiteit. Ik had op school natuurlijk al wel een hoop geleerd en gehoord over feminisme, en er zelfs een spreekbeurt over gehouden, maar dat was eigenlijk zo oppervlakkig dat ik er niets mee deed. Ik wist dat het een soort beweging was van mensen die vonden dat vrouwen gelijk moesten zijn aan mannen, dat mannen meer leidinggevende posities hadden, en dat mannen meer geld verdienden dan vrouwen, en dat was alles wel.

Op de universiteit was ik er ook helemaal niet naar op zoek, maar ik was wel op zoek naar wat keuzevakken die makkelijk studiepuntjes opleverden. En een vriendin van me had daar wel een goed antwoord op, we konden naar een andere universiteit om daar wat vakken over gender te volgen. Die leverden puntjes op en andere meiden vonden het heel makkelijk. Daar had ik wel zin in, want het ging niet echt lekker met studeren.

Ja, het was makkelijk puntjes krijgen, en ik kreeg mooie cijfers, maar dat was ook omdat ik echt een beetje meegesleept werd. Ik wist niets over mannen, ik vond ze vooral een beetje eng, en ik was toch ook nog wel een beetje een vadersmeisje, ookal werd me dat toch wel te benauwd, en wou ik eens loskomen. Ik zoog op wat ik leerde, ik ging helemaal mee in de theorie, en het voelde goed.

Ik kwam door die colleges ook in contact met een groepje feministische studentes, die aktivisties waren, en die in de kraak woonden. Ik voelde me daar als een vis in het water, en ik ging heel veel bij die meiden rondhangen. Ze hielpen me niet alleen met de vakken, maar ze haalden me gewoon binnen, omdat ik zo enthousiast was over hun soort van feminisme. Zo kwam ik ook aan een plekje in de kraak.

Het waren echte radfems. Dit waren geen Opzij-lezeressen, we waren radikaal en militant. Sommige van die meiden hadden als politieke beslissing genomen om lesbisch te worden, en lazen de hele tijd de meiden die het nog met mannen deden de les. We deden zo onvrouwelijk mogelijk, want we zagen overal onderdrukking in, en dus de gelegenheid om ons af te zetten. We vonden dat we de patriarchie omver moesten werpen door de kracht van vrouwen.

De filosofie was dat wij vrouwen als éénlingen worden onderdrukt door de patriarchie, en dat mannen de vrouwen in hun onderworpen positie houden om hun eigen machtswellust te bevredigen. Door de patriarchie heeft elke man macht over elke vrouw, en heeft een man in een relatie zijn eigen slaaf en zijn eigen seksspeeltje. Tegen die culturele onderdrukking moesten wij vrouwen ook gaan samenwerken, en een vuist gaan maken.

We hadden een gewoonte om alles als geweld te gaan zien. Onze onderdrukking was geweld, dat mannen vrouwen niet serieus namen was geweld, seks was geweld, porno was geweld, zelfs sommige soorten taalgebruik vonden we geweld. Talige ekspressie van patriarchie vonden we altijd een mooie om over te beginnen als de vragen te moeilijk werden, want je kan altijd boos worden over hoe iemand wat zegt. Maar vooral kritiek op ons was geweld.

Achteraf is het hilarisch hoe we onze oren dichtstopten. We hadden in onze filosofie zoveel deurtjes om naar een veilige plek te ontsnappen. Je kon iemand met kritiek beschuldigen van onderdeel zijn van de patriarchie, van verbale verkrachting, van blind zijn voor zijn privilege, en natuurlijk ook dat hij niet genoeg wist van feministische theorie om mee te kunnen praten. Dan mocht hij pas praten als hij alles van Greer, Dworkin, Beauvoir, Solanas, Hite, French en Friedan had gelezen. Je kon ook iemand altijd een seksist noemen, dan was je in één keer overal vanaf, want dan hoefde je niet meer naar hem te luisteren.

Zo vaak we konden gingen we naar lezingen, soms in het buitenland. We waren vooral bezig met de filosofie, en met het luisteren naar dingen die in die filosofie pasten. Eigenlijk hoorde je bijna nooit wat nieuws, het was altijd maar hetzelfde, maar je kon je zo lekker boos gaan zitten maken met je vriendinnen, en voelen hoe je samen boos was over hetzelfde en de mannen ging omverwerpen!

Feminisme is anders in het buitenland. Dat merkte ik al snel. In Amerika is gestoord feminisme, wat helemaal van het padje af is, veel geaccepteerder door universiteiten. Hier moeten ze het toch wel een beetje normaal houden, en wordt het nog steeds niet héél erg serieus genomen als studie-materiaal. Het wordt hier meer gezien als een filosofische richting, en iets politieks, maar daar heeft het bijna netzoveel gewicht als een wetenschap.

Het Franse feminisme vond ik bijvoorbeeld heel anders dan hier, omdat ze daar tot in de regering een serieuze macht zijn, maar dat pakt telkens anders uit dan wat de bedoeling was, en daar is heel veel debat over. En binnen de beweging zijn er hele felle gevechten over hoe de overheid dat feminisme moet toepassen. Hier in Nederland konden we tenminste altijd vinden dat de overheid een instrument van de patriarchie was, dat is lekker makkelijk. Terwijl Nederland eigenlijk netzo vrouwvriendelijk is, puntje bij paaltje.

Eigenlijk deden we verder heel erg weinig. Het was vooral veel luisteren naar elkaar, en boeken bespreken, en lezen wat er sinds de jaren zeventig was geschreven. Ik heb nog een poosje vrijwilligerswerk gedaan bij een opvang voor vrouwen die slachtoffer waren van huiselijk geweld, en dat was misschien wel de leerzaamste ervaring die ik eraan overhield. Dat waren niet de arme lieverdjes die je op de posters ziet.

We hadden een hele kritische kijk naar wetenschap. Dat was mannenwetenschap, en die deed alsof ze objectieve waarheden vonden, terwijl het wel allemaal vanuit de kijk van witte mannen was bedacht. Feiten bestaan niet, vonden we, het is allemaal afhankelijk van jouw narrative, en hoe je je zienswijze aktualiseert. Met cijfers laat je het maar lijken alsof het een waarheid is waar je niet anders mee om kan gaan. Daar waren we tegen. Maar als we het tegen de eigenaar van de wetenschap konden keren, dan was dat een echte overwinning.

Het ging niet om dingen doen, het ging om het gevoel. Het was meer een geloof, dan dat we echt iets deden wat je ook vast kon pakken. We vonden dat we wetenschappelijk waren, en als Melissa Farley iets onderzocht had dan likten we dat op, maar eigenlijk was het alleen maar een gevoel, en een plaatje, en alles in dat plaatje laten passen. Het was bijna een religieus geloof.

Als je het helemaal ontleedde, was het een geloof dat de wereld bestond uit grote bewegingen, van mannen, die alles deden in cultuur, filosofie en economie, om hun eigen groep een voordeel te geven. En dat wij vrouwen dat moesten gaan doen, omdat we over ons heen hadden laten lopen. Wij waren altijd individueel geweest, en altruïstisch, en eerlijk, en we hadden naïef gedacht dat we eerlijk zouden worden behandeld. Het feminisme wat wij in gedachten hadden zou die beweging dan zijn. We zouden het gevecht aangaan tegen die netwerken van mannen die ons uitbuitten.

We gingen best wel ver. Andrea Dworkin was bijvoorbeeld iemand die we serieus namen, en we vonden Germaine Greer heel gematigd. Dit soort van speeches kon applaus van ons krijgen. We vonden dat mannelijk gedrag ziekelijk was, en we vonden dat ze zich moesten gedragen zoals vrouwen het goed vonden. Dat verstopten we niet eens. Als je zo de hele tijd elkaar opjut, hoef je je ook niet meer in te houden. Vrouwelijke waarden waren goed, en mannelijkheid was geweld.

Het lijkt misschien heel raar, maar we waren ook van die vrouwen die heel verontwaardigd worden als een man zich niet aan de hoffelijkheidsregels voor mannen hield. Als hij niet de deur openhield, of een vrouw voor zichzelf liet betalen, dan vonden we dat hij haar als een voetveeg behandelde. Achteraf vind ik dat heel erg raar, en kan ik het ook niet meteen uitleggen. Want funfems, die hadden het meestal juist andersom!

Wat we deden was gewoon seksisme. We schoren alle mannen over één kam, en we gaven ze van alles de schuld. Als ik lees wat ik toen voor blaadjes en pamfletten prachtig vond, schaam ik me nu best wel. We waren er niet eens genuanceerd over. Het was hakken op mannen, puur met je onderbuikgevoel. We verstopten ons achter moeilijke woorden uit de filosofie, maar eigenlijk was het allemaal het uiten van een gevoel van haat.

Op de universiteit werd het ook niet gematigder. Daar was het meer dan alleen maar katten over mannen die de baas van de maatschappij zijn en ons onderdrukken. We hadden het daar over dingen als culturele genderverschillen, of het glazen plafond, en zo meer. De docenten waren langnietzo agressief als wij, maar ze deden er ook zeker niets aan om ons rustiger aan te laten doen. Ze vonden het volgens mij juist wel mooi dat we zo agressief en hatelijk waren. Vooral de mannen.

Daar was er wel discussie, maar dat ging over de vorm van het plaatje waar we alles in lieten passen. Dat deden ze vooral met psychologische theorieën en Marxistische theorieën. De Marxistische waren nog het minst vreemd. Er werd gepraat over het internaliseren van onderdrukking, en over referentiekaders die zo vervormd zijn dat je onderdrukking normaal gaat vinden. False conciousness, geïnternaliseerd cultureel misogynisme, en vrouwen als onderklasse. Dat waren de ideeën waar je àlles in kon passen.

Bij het schrijven van dit stukje gebruik ik trouwens de termen van nu. Patriarchie, dat noemden we de mannenmaatschappij, de term radfem bestond nog niet, enzovoorts. Maar ik ga ervanuit dat mensen gaan zoeken op Internet, en dan kan ik beter de termen gebruiken die nu populair zijn. De nieuwe termen zijn eigenlijk ook duidelijker, en minder omslachtig.

Ik las bij de voorbereiding van dit stukje een essay dat ik had geschreven voor zo'n vak op de universiteit. Ik wist nog dat ik het toen heel goed vond, maar toen ik het nu las vond ik het echt verschrikkelijk beschamend. Het ging erover dat oorbellen en andere piercings door de patriarchie waren bedoeld om een vrouw de hele tijd gepenetreerd te houden met die sieraden, en zo haar te conditioneren dat ze een penetratie-object was. Ik had een negen ervoor.

Je doet met zo'n groepje in een soort van split tussen syncretiek of fundamentalisme. Je moet je principes geweld aandoen of je moet ze helemaal volgen als je zo'n idee volgt. En omdat we radfems waren, kozen we dus fundamentalisme. Maar dat betekent wel dat je helemaal àlles in het kader van je filosofie moet passen. Dat gaat na een poosje vanzelf, maar daar krijg je echt problemen mee. Vooral als je anderen het toch half ziet doen.

Daar hadden we nog het meeste ruzie mee. We maakten ruzie met de mannenmaatschappij, maar dat lukte nooit zo. Die mannenmaatschappij ging nooit lekker mee met de ruzie. Volgens ons omdat de mannenmaatschappij het debat uit de weg ging, maar eigenlijk omdat er niet echt een samenzwering van mannen is die je aan kan spreken. Daar kwam je dus niet verder mee. We waren vooral bezig, eigenlijk bijna alleen, met ruziemaken met andere feministen die het verkeerd deden volgens ons.

Er waren allemaal truukjes om van vervelende feiten af te komen. Het plaatje van de patriarchie kan namelijk niet verkeerd zijn, anders slaat je hele feminisme nergens op. Alles moest in het plaatje passen, en daarvoor moet je van feiten af die je tegenspreken. Maar het plaatje van alle mannen die stiekem samenwerken en alle vrouwen willen onderwerpen, dat is heel moeilijk om met de feiten te laten kloppen.

Het was namelijk wel erg lastig om in de jaren negentig nog te denken dat vrouwen achtergesteld werden. We namen het liefst de verhalen over uit de jaren zeventig, toen er nog echt wat maatschappelijke ongelijkheid was. Toen wij feministen waren, had je die konkrete dingen niet meer om tegen te vechten, en werd het steeds meer een soort van vaag gevoel dat de maatschappij tegen ons was.

Je had zoals ik het toen zag drie groepen, je had de ouwe Opzij-feministen, die waren blijven hangen in de jaren zeventig, en nog steeds aan het mopperen zonder dat ze brutaal durfden te worden, je had de nepfeministen die bezig waren met de kleine, persoonlijke onrechtjes die er nog overwaren, maar de rest van de maatschappij wel goedkeurden, en je had ons, de èchte feministen, die de hele wereld wouden vernieuwen door de macht van de mannen te vernietigen.

Eigenlijk zijn er heel veel meer soorten feministen, en de zinnige feministen willen vaak niet eens feministe meer worden genoemd. En je moet ook niet denken dat ik het over die mensen heb in dit stukje. Nou ja, behalve als ik het over funfems heb. Die willen niet met de zuurpruimen met een samenzweringsidee worden vergeleken. Ze zijn wel bezig om de rechten van vrouwen te verbeteren, en te zorgen dat ze ook krijgen waar ze recht op hebben, maar die zijn niet bezig om dat te doen ten kosten van mannen. Je kan ze eigenlijk beter mensenrechtenaktivisten noemen. En we hàdden toch een hekel aan die meiden, want die gingen lang niet ver genoeg!

Ik moet wel erbijzeggen, wij waren misschien de extremen, maar het idee was wel hetzelfde. Als je keek naar waar die minder extreme feministes mee bezigwaren, dan was dat wel de theorie die door de radfems was ontwikkeld. Al de feministische theorie komt van radfems af, maar wordt dan verdund toegepast door de funfems. Die zijn wel zinniger dus, maar als je je op feminisme baseert dan kom je wel altijd bij de gekte van radfems vandaan. Als je gewoon iemand bent die zich niets van de theorie aantrekt maar gewoon wil dat vrouwen óók netjes worden behandeld, dan kan je je wel feministe noemen, maar dan neem je wel die hele geschiedenis meteen ook mee.

Sommige mensen gingen ons ook te ver hoor. Er waren van die clubjes die wouden dat we konden klonen, want dan hadden we mannen niet meer nodig en konden alle jongetjes geaborteerd worden zodat er in de wereld alleen vrouwen zouden zijn. Dat gaf niet echt problemen met ònze feministische filosofie, maar toch vonden we dat wel te ver gaan. Maar de doodstraf voor verkrachters vonden we weer wel een superidee. En een idee dat je negentig procent van de mannen bij de geboorte kon kastreren, dat was een goeie middenweg. Dat zou verkrachting tegengaan. Hou in de gaten dat we zelfs sneller waren met dingen verkrachting noemen dan de Zweden. En een promotiestop voor mannen totdat alle toppen van bedrijven voor minstens de helft uit vrouwen bestonden. En geen mannen in de regering toelaten, want die grepen toch maar de macht.

Ik moet nu eigenlijk een beetje lachen als ik denk aan hoe we toen vonden dat elke soort werk voor de helft vrouw moest zijn, maar dat we óók verdedigden als er meer vrouwen dan mannen met iets bezig waren. Dat was dan vanwege dat vrouwen gewoon béter zijn, en òndanks de patriarchie toch hun superioriteit in dat werk lieten zien. We maakten kattige grapjes over "gelijkheidsfeministen" die uitwaren op gelijkheid inplaatsvan vrouwen vooropzetten.

Als je zo met gender bezig bent, kom je vanzelf ook in de problemen met trans* mensen. Die roepen bij verschillende soorten feministen hele verschillende reakties op. Ik vind dat wel interessant. Zelf vind ik dat mensen zich mogen kleden, noemen en verbouwen wat ze maar willen. Het gaat mij eigenlijk niet aan. Voor de radfems is het een iets waar ze echt heel boos over kunnen worden, want als je hele wereldbeeld draait om de scheiding tussen mannen en vrouwen moet je die scheiding wel hard kunnen houden.

Ik heb een ladyboy gekend toen ik nog in de clubs werkte, en daar kon ik heerlijk mee tutten. Ik behandelde hem als een vrouw, want dat vond hij fijn. Hij viel op mannen, dat maakte het natuurlijk voor mij wel weer makkelijker, maar toch was ik nieuwsgierig en best wel open als hij me eens de kans had gegeven voor een ritje op zijn best wel mooie lul. Ik had vantevoren wel problemen met hoe ik hem/haar nou moest zien, maar dat gaat snel over als je met iemand praat als mèns. Maar dat is misschien iets voor een eigen stukje ooit.

De radfems zoals wij vonden dat wij de enige echte strijders waren, en dat de funfems niets voorelkaarkregen. We zagen het als een overwinning op de patriarchie dat vrouwen mochten werken, naar school mochten, dat we abortus hadden, enzovoort. Daar klopte niets van. De schreeuwfeministen zeggen dat wel graag, maar het was juist de gewone mensen die het zover brachten, niet de extremisten. Juist de genuanceerde meningen overtuigden de vrouwen èn de mannen dat het tijd was voor verandering. Zonder de lawaaiige feministische groepen zouden we er netzogoed zijn gekomen.

Je kan zelf ook wel zien dat het geen overwinning van vrouwen tegen de patriarchie was. Het is niet iets mannelijks om tegen abortus te zijn, en iets vrouwelijks om ervóór te zijn. Ga maar kijken wie er meer staan te posten bij abortusklinieken. En je bent ook niet bij de tijd als je denkt dat mannen het geen grote opluchting vinden dat er abortus bestaat. Ze zijn nog steeds banger voor baby's dan voor SOA. Het waren telkens overwinningen van individuele rechten over moralistische regeltjes.

We konden het bloed wel drinken van funfems, van die meiden die zeggen dat ze feministen zijn maar geen oorlog willen met mannen, en alleen af en toe eens zuchten dat het leven zo zwaar is voor vrouwen. Nou ja, eigenlijk vonden wij iedereen die niet radfem was een funfem. We kwamen regelmatig op funfem-bijeenkomsten, die meestal bedoeld waren voor inzamelingen voor vrouwen in de derde wereld enzo, om ze eens de les te lezen. Eigenlijk was dat gewoon de hele boel verstoren. Wat waren we dan tevreden met onszelf, daar konden we nog maanden tevreden herinneringen over ophalen.

Ik was eigenlijk best een gewone radfem. Eigenlijk was ik gewoon een meeloper. Ik kan me niet herinneren dat er mensen waren die ik tè erg vond, behalve misschien mannelijke radfems. We wouden die wel aardig vinden, maar er was iets scherps aan die mensen dat me altijd deed denken aan een gek die zomaar door kan slaan. Je hoort weleens van de weg-met-ons mentaliteit, maar dit ging nog een stapje verder. Mannelijke feministen zijn rare mannen, maar mannelijke radfems vond ik zelfs toen al eng.

EDIT: Feminisme deel 2
Feminisme deel 3

Heel kort over het nieuws

Ik ga hier geen woorden aan verspillen, ik heb het allemaal al genoeg keren uitgelegd. Maar het moet gezegd worden, dus dan maar even kort:

De gemeente Amsterdam heeft in hun prostitutie-regels vastgelegd dat hoeren duidelijk op te zoeken moeten zijn als "prostituee" bij de Kamer van Koophandel. Iedereen mag zijn bedrijfje zo omschrijven als hij wil, maar hoeren niet. De reden daarvoor is alleen maar om ons kwetsbaarder te maken.

Nu doet die smeerlap van der Laan alsof dit helemaal onverwacht was. Dat is natuurlijk onwaar, ik wist het een jaar geleden ook al, en hij is zelfs gewoon betrokken met zijn werk bij deze toestand. En nu is er aangekondigd dat de gemeente nog niet gaat controleren, vanwege dat ze zich zorgen over ons maken.

Dat is onzin. Ze hebben het er expres ingezet, en ze zijn ook niet van plan om het weg te halen, en ze willen er ook geen geld voor uitgeven totdat ze weer de centjes hebben voor een grote razzia. Maar dat maakt ook niet uit.

Of er nou gecontroleerd wordt of niet, het is vanaf deze maand gewoon illegáál voor meisjes die "verkeerde" KvK hebben. En de exploitanten moeten zorgen dat de meisjes helemaal goed in de papieren zitten. En die doen dus het controleren wel voor de gemeente, want als ze dat niet doen zijn ze hun vergunning kwijt.

Die schijnheilen bij de gemeente hebben hun zin hoor. En ze doen alsof ze het zo erg voor ons vinden. Maar dan hadden ze het niet bedacht, niet voorgesteld, niet ingevoerd, of het in elk geval aangekondigd dat het wèg zou worden gehaald. Nu is het gewoon schijnheilig. Ze hebben ons weer meer onder druk gezet, en daar gaat het gewoon om. Hoertje pesten. Smerige hypocrieten.

Oproepje

Een onderzoeker die ik wel te vertrouwen vind, is op zoek naar input van vrouwen uit het vak en over de mannen eromheen. Hier is haar website.

Antwoord op: Mensenhandel is moderne slavernij

Het is bijna een gebedje geworden. Of eigenlijk een cliché. Soms hoor je het zelfs uitgesproken worden als een riedeltje, alsof ze het zo hebben ingestudeerd. Van hoog tot laag, alle activisten die de prostitutie zoveel mogelijk crimineel willen maken gebruiken dezelfde hijgerige termen: Mensenhandel is moderne slavernij.

En mijn antwoord daarop is: lekker makkelijk, dat is helemaal niet waar. In de pers wordt er een hoop doorelkaargehaald, maar dat is niet alleen de schuld van de journalisten die hun werk niet doen. Het is vooral expres dingen verwarren door de activisten, en vooràl door de overheid. Justitie en politie gebruiken vage termen om het allemaal maar meer te laten lijken, dan dat het eigenlijk is.

Wat is nou wàt? Als je de krant openslaat, of als je de discussies op internet leest, als je de "experts" op TV hoort, en zèlfs in de Kamer met de wetgevers, zie je dat de termen die worden gebruikt vaag worden gehouden, en ze doen meer aan suggereren dan aan uitleggen. Dat doen de activisten expres, en de rest van de pers en de mensen in de discussie gaan daar gewoon in mee. Maar het is eigenlijk goed te overzien.

Slavernij is dat mensen iemand anders zijn eigendom zijn, dus dat iemand alles voor ze mag beslissen, en dus dat ze voor dwangarbeid kunnen worden gebruikt. Nou kan ik wel moeilijk gaan doen dat niemand meer iemands eigendom kan zijn vanwege hoe de wet werkt met eigendom, maar dan ben ik netzodom bezig als mijn tegenstanders. We hebben het dus over slavernij als iemand gebruikt wordt àls eigendom door iemand anders.

Prostitutie is als iemand seksuele diensten levert aan een ander tegen een vergoeding. Daar valt alles onder, van de nette hoer in haar huisje, tot de dure escort die de wereld overvliegt, tot de vrouw die gedwongen wordt om mannen over zich heen te laten gaan. Je kan ook best golddiggers en sugarbabies erbijnemen, ookal zien mensen dat vaak toch anders. Het komt namelijk wel gewoon op prostitutie neer ookal hebben ze maar één klant.

Een andere term die sommige groepen gebruiken is sekswerk. Dat klinkt inderdaad neutraler, en het geeft beter weer wat we doen dan "prostitutie," maar hij is ook vager. Porno, cammen, chatten, seks-smsjes, en dingen die nòg verder van het hoeren afstaan kunnen daar namelijk ook bijhoren. Ik gebruik dus de oude foute termen om het duidelijk te houden voor alleen het seksuele diensten op de klant leveren.

Gedwongen prostitutie is als een persoon gedwongen wordt om te hoeren. Wat je dan dwang wil noemen, daar kan je zo een heel stukje over schrijven. Of twee stukjes. Of zelfs drie stukjes!

Een term die de politie en de pers héél graag gebruiken is "illegale prostitutie." Die term is meteen lekker vaag. Wat het maakt dat ze het illegaal noemen vertellen ze niet. Ze doen alsof het gaat om iets heel ernstigs, en met alles wat je in de media hoort over gedwongen prostitutie is dat natuurlijk het eerste waar mensen aan denken. Maar dat is het helemaal niet.

Ze bedoelen met "illegale prostitutie" een prostituee die haar papieren niet in orde heeft. Dat kan zijn dat ze geen visum heeft, of dat ze werkt bij een bordeel dat de papieren niet in orde heeft, of dat het bestemmingsplan verkeerd is voor prostitutie, of dat ze er zit terwijl de gemeente een nul-lijn met sekswerk heeft. Ook als je niet vergunningplichtig bent kan je best illegaal zijn. Want dat je geen vergunning nodig hebt zit ze echt niet lang in de weg. Je gaat voor de bijl.

Daar hebben ze truukjes voor. Meestal is het namelijk toegestaan om in je eigen huis als éénpitter te werken, maar dat hebben ze toch niet graag bij de gemeentes. Dus dan gaan ze slim zijn. Dan zeggen ze dat de foto van je advertentie niet genoeg op je lijkt, dùs moet je een collega hebben, dùs werk je bedrijfsmatig, dùs moet je een vergunning hebben, dùs vijfentwintigduizend Euro dwangsom als je niet onmiddellijk je bedrijf opdoekt. En naheffing, natuurlijk.

Ze komen ook in je keukentje kijken, en als je teveel Senseo-pads in je prullenbak hebt liggen dan moet je ook collegaatjes hebben, en ben je vergunningplichtig. En moet je stoppen en boetes van duizenden Euro's betalen. Of ze vinden dat je het pand als bedrijfspand gebruikt. Omdat het er niet bewoond genoeg uitziet. Of er komt iets over het bestemmingsplan, ook al heb je daar als thuisklusser eigenlijk met alles, behalve prostitutie, een uitzondering op. Ga maar door. Per gemeente kan dat ook heel anders zijn. Ze vinden zichzelf hele detectives.

Je moet weten dat je als prostituee in Nederland een legaal beroep uitoefent, waar ze van zeggen dat ze het als een normaal beroep behandelen. Dat is gelogen. We zijn wel legaal, maar de gemeentes maken dat je alleen een prostitutiebedrijf kan hebben als je een vergunning hebt, en die geven ze alleen aan de bedrijven die er in de penozetijd al waren. Er zijn wettelijke problemen om thuiswerkende éénpittertjes te verbieden, dus die kunnen er soms nog net langs. Als ze niet worden verneukt. En binnenkort kan het helemaal niet meer, met de nieuwe wet.

Natuurlijk kan je bezwaren starten, en onervaren adviseurs en advocaten zijn dan ook nog best optimistisch, want die geloven maar half dat het kàn dat je zo behandeld wordt. Maar gemeentes gaan gewoon procedure na procedure af, en ze houden hun poot stijf. De overheid kan gewoon wachten tot je bankrekening leeg is, en je klantenkring kapot, en dan kan je toch niet doorgaan met je procedures. De dwangsommen gaan gewoon door. En dan hebben ze gewonnen. Ik ben niet de enige die zo naar de klote is geholpen.

Dáár hebben ze het over bij "illegale prostitutie." Het is helemaal niet de meiden beschermen. Het is bedrijfjes proberen te verpesten. En ze zien alleen wat ze willen zien. Als ze vier meiden vinden die samenwonen en alle vier escort zijn, dan is er een escortbedrijf, en moeten ze hun huis uit en boetes betalen. Als er een koppel is waar de vrouw af en toe ontvangt, dan is zij in loondienst bij haar vent, is hij een mensenhandelaar en dreigen ze met arrestaties en dwangsommen. Zo gaat dat bij twee van de voorbeelden die ik zelf toevallig ken.

Als er niets aan de hand is, komen politici ooknogwel met dat er een groot illegaal circuit is omdat bij een onderzoek bleek dat er een groot deel van de meiden geen vergunning heeft. Dat is nietzo raar, als je in een vergunningvrije soort van prostitutie werkt. Maar het klinkt weer heel crimineel, en de journalisten nemen het zonder na te denken over, en zonder dat ze aan wederhoor doen.

En wat is mensenhandel dan?

Daar heb ik eerder al veel over geschreven. Nu ga ik niet op alle details in. Ik wou voor het overzicht er maar even een kort overzichtje maken van wat er allemaal onder mensenhandel valt, maar ik verzuip erin. Er is zovéél mensenhandel! Iedereen in de pers, en dus iedereen op straat, denkt dat mensenhandel alleen maar gaat om grote Oostblokmaffia's die weerloze meisjes met een geweer tegen hun hoofd dwingen om klanten te pijpen. Maar dat komt haast nóóit voor, en dat is maar een heel klein stukje van wat die wet strafbaar maakt.

Er komt nog een keer een stukje van Bouche die lekker losgaat op die wet. Nu heb ik daar nog geen ruimte voor, en dit stukje is ook niet om die wet helemaal uit te leggen. Ik wil hier alleen uitleggen dat de wet over mensenhandel veel meer dingen strafbaar maakt dan alleen maar gedwongen prostitutie. Dat is één ding. Het andere ding is dat de politie en justitie hem zo oprekken, en de zaak zo verdraaien, dat er heel veel mensen gevaar lopen.

We moeten als hoer oppassen voor onze vriend. Als je een vriend of man hebt, kan die zomaar worden veroordeeld als mensenhandelaar als dat de politie uitkomt. Als je een te grote mond hebt, zodat ze zinnetjes van je verhaal buiten context kunnen gebruiken, kunnen ze hem veroordeeld krijgen. Vooral als je vriend in het plaatje past van de mensenhandelaar, dus als hij bijvoorbeeld de verkeerde nationaliteit heeft.

Dan kan je uitleggen wat je wil, maar het maakt niet uit dat jullie allebei zeggen dat er een liefdesrelatie is, laten zien dat hij niet je geld afpakte, en dat het je eigen keus is om te hoeren, en dat je het al deed voordat je hem kende, want de rechter is een "expert" en beslist voor jou dat je misleid bent, en dat er geen echte liefdesrelatie is, en dat je lief een mensenhandelaar is die achter de tralies gaat.

Het is eigenlijk een verbod om een relatie te hebben. Eigenlijk nog iets gemener, want als je toch een vriend neemt word jij niet gestraft, maar hij.

Nog een voorbeeld, mijn vriendin W is internationale topescort. Daar heeft ze járen aan gewerkt, en ze heeft haar plekje verdiend. De mannen smijten met geld, en doen aanbiedingen voor tienduizenden Euro's per dag. Ze kiest wat zij de moeite waard vindt, en ze krijgt haar agenda altijd wel vol. Ze komen allemaal voor haar terug, als ze het geld maar kunnen vinden. Ze is een supertophoer.

Maar als internationale escort ben je vanzelf een mensenhandelslachtoffer. Ze werkt voor een heel net bedrijf, maar dat nette bedrijf is wel hélemaal ondergronds. Want anders worden ze in de cel gegooid. Over de grens werken is namelijk àltijd mensenhandel, behalve als je hélemaal zelf die klant opzoekt, zonder een buro of contactpersoon, zonder hulp, en ook zonder vervoer. Want wegbrengen is al strafbaar. Twaalf jaar cel.

Als een man en een vrouw financiëel in de problemen komen, en ze worden het eens over dat ze wat klantjes gaat nemen, is het al mis. Er is geen dwang, maar hij heeft er voordeel van en dat noemen ze al uitbuiting, en haar vertellen dat het goed verdienen is in de prostitutie is al dwang. Ik klink nu vast heel ongeloofwaardig, maar vraag het maar eens na, zoek het maar eens op. Het is zo.

De politie beschouwt het al als dwang genoeg voor mensenhandel als een meid uit een arm dorp in Roemenië komt. Want dat is een kutland, en hier is het beter. Dus dan is dat al een omstandigheid die het meisje wel dwingt. De rechter nog niet altijd, en daarom zijn er zoveel vrijspraken. Dat is wel heel snel anders nou dat rechters experts moeten zijn voordat ze een mensenhandelzaak doen.

Maar dwang is ook helemaal niet nodig om een mensenhandelaar te zijn. Nette bedrijfjes die in het buitenland adverteren en een meid hier aan de goeie papieren en een werkplek helpen zijn al automatisch mensenhandelaren. Ze worden over één kam geschoren met gewelddadige criminelen die de meiden dwingen en afpersen. Zo zit de wet inelkaar, en de politie, justitie en de rechters tegenwoordig ook werken dat ook niet meer tegen. Het zijn experts.

Expert zijn houdt in dat de rechter heeft geleerd wat de plaatjes zijn die hij moet passen op wat hij voor zich krijgt. Als hij niet een volledig plaatje heeft van iets strafbaars, is het de bedoeling dat hij het patroon herkent, en dat zelf verder invult. Dat doen sommige van die klootzakken ook nog, en die worden dus experts genoemd. En dan zie je inderdaad dat de vonnissen allemaal dat patroon bevestigen, en dan zijn ze heel blij dat ze het goed hebben gezien, want het is bevestigd door hun eigen vonnissen.

Het is wéér een heel ander verhaal als ze het hebben over aantallen slachtoffers van mensenhandel. Dat gaat in bijna àlle gevallen over de cijfers van Comensha. Die turven iedereen die ze aangemeld krijgen als mógelijk slachtoffer, en daar zit heel veel onzin tussen. Dat moet ook wel, met zo'n klein deel dat ook voor de rechter komt. In 2010 had Comensha bijvoorbeeld van negenhonderddrieënnegentig mensen geturfd dat ze "(mogelijk) slachtoffer" waren, terwijl er maar honderdéénenvijftig voor de rechter kwamen, en maar bij drieëntachtig er ook echt genoeg bewijs van was om iemand te veroordelen. En dat was in 2010 toen er nog veel minder hype werd gebruikt dan nu.

Pas dus op met de cijfers, die zijn onzin. Vooral komt dat door wanneer ze iemand turven. Dat doen ze namelijk bij "signalen van mensenhandel," en dan bij de kleinste signalen al. Dus ook als er te weinig signalen zijn om een onderzoek te starten. Dat klinkt vast heel redelijk, maar jullie hebben niet de politiepapieren gelezen over wat er signalen zijn, en wanneer je er genoeg hebt om tegen de wil van het "slachtoffer" toch een onderzoek te beginnen.

Met signalen van mensenhandel bedoelen ze niet dat er duidelijk wat mis is. Als je de signalenlijst leest die de politie gebruikt, dan ben je al verbaasd. Maar als je de uitleg aan de politie er ooknog bijpakt, dan wordt het echt helemaal raar. Dankjewel, agent die dat liet liggen bij een controle. Ik denk zelfs dat je het expres deed. Het zijn trouwens geen geheime documenten ofzo, een journalist zou het ook kunnen vinden. Als die zijn werk deed.

Die signalenlijst is een soort spelletje. Er is een lijst van dingen, die allemaal een waarde hebben aan punten. Alles wat je aanvinkt, daar tel je de punten van bijelkaar, en als je totaal boven de tien komt, zijn er duidelijke signalen van mensenhandel. Dat is genoeg om een onderzoek mee te beginnen. De hele "ketenaanpak" begint, met alles wat daar weer bijhoort, en natuurlijk gaat er een turfje naar Comensha.

Je geeft al signalen als je een nieuw mobieltje hebt, of als je niet mee wil werken met een ondervraging, of als je veel van plek wisselt. Er is genoeg om tien punten te krijgen als je een tattoo hebt van een jongensnaam, of als je iets hebt wat de agent aan voodoo doet denken, als je zwart bent tenminste, of als er met je papieren is gerommeld. Je krijgt ook meteen tien punten als de agent zelf "het niet-pluisgevoel" heeft. Zo telt het wel op ja.

Tenslotte, want het wordt al véél te lang zo, is er nog het aantal meldingen via M, ook wel bekend als Meld Misdaad Anoniem. Die hebben een heleboel spotjes en banners op internet gezet, en die moedigen je aan meiden te verlinken als ze zenuwachtig zijn of blauwe plekken hebben. Die krijgen wel meldingen binnen, en dat loopt ook elk jaar weer op. Ze vinden het cool dat hun meldingen door de politie worden "opgepakt." Maar dat oppakken betekent niet dat het een echte melding is. Het betekent alleen dat de politie het meisje gaat stalken. Het klopt dus niet om te denken dat het laat zien dat de melding ook klopt. Want daar geeft M, de politie, het OM, en de rechter echt geen zier om.

Er zijn dus heel veel dingen mensenhandel, en dat is lang niet allemaal iets ernstigs. Gedwongen prostitutie is altijd mensenhandel, maar mensenhandel is vaak niet gedwongen prostitutie. Prostitutie is niet illegaal, maar er is wel illegale prostitutie, en dat heeft niets te maken met of er gedwongen wordt. Illegale prostitutie is ook geen mensenhandel. Maar mensenhandel kan wel over illegale prostituees gaan. Signalen van mensenhandel betekenen niet dat er ook mensenhandel is, en helemáál niet dat er ook gedwongen prostitutie is. Ze maken het lekker duidelijk ook hè.

Mensenhandel is geen moderne slavernij. Mensenhandel is een rookgordijn.

Dildo

Even een wat makkelijker stukje er tussendoor. Die zware stukken beginnen toch wel een beetje veel te worden zo snel achterelkaar, en ik heb er nog wel een stel te doen. Zo heb ik ook wat meer tijd, want zo'n stukje als dit van vandaag komt er zo uit!

Bijna elke vrouw heeft tegenwoordig wel een speeltje in haar nachtkastje liggen. Meestal gaat het dan om een vibrator. De trillingen van een vibrator zijn namelijk de allermakkelijkste manier om een orgasme te hebben als vrouw, en sommige vrouwen hebben geen andere manier om te komen dan met een vieb. En de vrouwen die een vieb hebben, wennen er vaak zo aan dat ze zonder vieb niet meer komen.

Ik ben één van die vrouwen die niet meer bij seks kan komen als ze af en toe een vibrator gebruikt. Ik vind het zalig om met zo'n trilling mijn orgasme te voelen knallen, maar daarna ben ik toch niet meer zo goed klaar te krijgen, en dat maakt me toch wel veel uit. Ik heb dus maar vibrators opgegeven, want de andere manier van klaarkomen is toch wel veel beter. Ook al zondig ik weleens. Ik ben ook maar een zondares.

Als ik de hand aan mezelf wil slaan gebruik ik dildo's. Met alleen je vingers raak je toch niet helemaal waar het om gaat. Dat is wel leuk voor voorspel, maar als ik op gang ben heb ik wat meer nodig. En ik moet dan wel van de vibo's afblijven, een dildo is helemaal geen probleem. Ik gebruik ze vaak zelfs als iets om even mijn kutspieren mee te oefenen, vooral na een dag dat ik dat niet kon doen met de klanten.

Mijn doos is een werkpaardje. En als ik de hele dag met gevoelige klanten bezig ben geweest, waar ik het een beetje los bij moet houden, krijg ik zo'n gevoel zoals wat je krijgt in je benen als je de hele dag aan een buro hebt gezeten. Dan moet ik even aan de slag. Dan hoef ik niet eens geil te zijn, maar mijn spieren moeten even hun dingetje doen. Daar gebruik ik een dildo voor die ik verder nietzo speciaal vind.

Die dildo is een harde gladde, met een slanke steel maar een soort verdikking achter de top. Hij is niet erg stimulerend, maar ik kan hem met mijn kut goed beetgrijpen, en vasthouden. Dan kan ik hem met mijn handen naar buiten proberen te trekken terwijl ik hem met mijn kut vasthou. Dat is een hele fijne oefening als je het gevoel hebt dat je gleuf te weinig heeft bewogen vandaag.

Ik heb twee setjes dildo's. Ik heb een setje thuis, en een setje op mijn werk. De klanten willen namelijk regelmatig een showtje, en dan moet je wat hebben. Niet alleen maar omdat ze anders zelf met één of ander onding komen, waarvan je niet weet waar het geweest is, maar ook omdat je wel iets moet hebben wat je goed laat uitkomen. Het ziet er niet uit met het verkeerde speeltje. Vooral het stuk wat uitsteekt moet er een beetje uitzien.

Mijn setje thuis is oud, en ze zijn verkleurd, en sommige zijn zelfs gebarsten. Dat maakt me niet uit, zolang ik ze maar kan gebruiken. Ik heb niet maar één soort dildo die ik veel gebruik, ik kies er telkens een andere uit, en als hij te oud is geworden, moet ik een nieuwe vinden die op dezelfde manier zijn werk doet. Elke dildo die ik heb heeft een andere rol namelijk.

Ik heb er dus eentje die ik voor knijpen gebruik, die gladde met dat ei. Eigenlijk is dat een vibo, maar ik laat hem niet trillen. Dat is zo voor wel meer van mijn hulpstukjes. Ik heb zo'n hele ouderwetse rechte staaf, van hard plastic, en die gebruik ik als het even makkelijk moet. Ik vind hem vooral erg fijn als ik haast heb, en eventjes moet, want hij is makkelijk om even te gebruiken, en makkelijk om schoon te maken.

Vroeger had ik een glazen, maar daar heb ik nu een stalen voor. Die is eigenlijk voor anaal bedoeld, maar hij doet het prima in mijn doos. Hij is eigenlijk een stapel bollen, zoals bij een sneeuwpop. Er zijn nou eenmaal buien dat ik iets wil wat moeilijk naar binnen gaat, en heel hard en koud is. Soms hou ik hem halverwege even onder de koude kraan, als hij warm is geworden. Eventjes goed roeren.

Die glazen was eigenlijk beter, maar ik bleef maar me zorgen maken dat hij misschien in me zou knappen. Ik weet wel dat die dingen speciaal gemaakt zijn om veilig te zijn, en dat het nooit kan gebeuren, maar ik ging er nooit zover mee als ik wou vanwege dat ik me toch zorgen maakte, en dan heb je er toch nietzoveel aan. Die stalen is tenminste iets wat ik niet kapot kan krijgen, en dat geeft me toch meer vertrouwen.

Dan heb ik er nog eentje die ik gebruik als ik even lekker opengespleten wil worden, een grote stevige rubberen dildo met een zuignap. Die is wel aan de maat. Ik koop mijn dildo's altijd in winkels, want ik wil hem vasthouden voordat ik hem koop, en op de foto's op Internet ziet het er altijd beter uit dan in het echt. Maar deze moest ik bestellen, want de winkels hebben de èchte forse dingen vaak niet, of het zijn altijd dezelfde dure latex modellen.

Een dildo hoeft echt niet duur te zijn. De prijzen zijn vaak overdreven. In een winkel betaal ik er graag teveel voor, want die winkels hebben het moeilijk en ze zijn belangrijk voor mij, maar op Internet ben ik een koopjesjager zonder medelijden. De dure hebben meestal helemaal niets wat de goedkope niet hebben, als ze eenmaal in je kut zitten. Sommige favorieten die ik heb waren minder dan een tientje, en eentje van meer dan honderd Euro heb ik maar een paar keer gebruikt.

Die forse heeft een zuignap, en de fabrikant denkt dat je hem dan het beste onder de douche kan gebruiken. Ik vind dat niet handig, want met zo'n zuignap moet je een tegelmuur of vloer hebben, en dan onhandig hurken, en als het water loopt wordt je gleuf snel droog, en dat is met zo'n joekel geen doen. Ik wou graag dat ze wat minder zuignappen gebruikten, en wat vaker een stevig handvat. Dat zou veel beter gaan.

Kleine dildo's gaan járen mee, maar die grote krijgen scheuren en moet ik telkens opnieuw inslaan. Dat is niet eens omdat ik ze meer gebruik. Het lijkt wel alsof ze zwakker zijn, ook al voelt dat helemaal niet zo. Die grote zal ik wel harder aanpakken, of misschien is het iets met het materiaal. Het is dan wel jammer dat ze ook heel wat duurder zijn dan de kleintjes.

Ik heb ook een Hitachi Magic Wand, en die ligt in mijn kast, want ik kan hem niet wegdoen. Als ik zondig, zondig ik héél intens. Maar ik probeer daar wat meer vanaf te blijven. Dat ding trilt door tot mijn knieën. Een gewone vieb doet heel wat met mijn clit, maar die Magic Wand is zo sterk dat je hem door je hele kut heen voelt. Ik vind het eigenlijk heel raar dat er maar zo weinig namaaksoorten zijn, want hij is echt een legende.

De dildo's die ik bij klanten gebruik zijn heel anders. Dat zijn penisvormige dildo's, en allemaal modelletjes die makkelijk naarbinnen gaan, maar er wel lekker agressief uitzien, met aders enzo. Ze zijn wel forse maten, maar niet zo groot dat ik moet wennen voor ik ermee loskan. Voor mij zijn ze nietzo bijzonder, maar ze zijn er ook niet om mij uit mijn dak te laten gaan, maar voor de show.

Eigenlijk zijn ze allemaal dezelfde soort stimulatie. En dat is niet zo'n goeie soort. Als je een penis hebt, is die op twee manieren hard. De eikel is een ander soort hard dan de schacht. Bij neplullen is dat nooit zo. Een olisbos is altijd gemaakt van één soort van materiaal, de eikel en de schacht. Daardoor mist het toch wel heel duidelijk iets wat hoort bij een echte lul. Die dingen doen me dus nietzoveel.

De reden dat ik er toch wel een setje van heb, is omdat de klanten het geil vinden om te zien dat ik van dildo wissel. En natuurlijk dat ik er tegelijk eentje in mijn doos en in mijn kont heb. Ik heb ze uitgezocht voor de show, en ze zien er dus ook opvallend uit, met mooie afwerking en een dure look. Dat goedkope spul vinden de klanten minder leuk om naar te kijken, ookal werkt het evengoed.

Klantendildo's verwissel ik vaak. Ze moeten er nieuw uitzien, en dildo's gaan er snel versleten uitzien. Vooral die latex dingen gaan scheuren en rafelen, en de meeste van die dingen gaan verkleuren en worden dof. Dan zijn ze nog prima, maar ja, het moet er goed uitzien. Dan gooi ik weer een hele set van die dingen weg en koop ik nieuwe. Ik vind het doodzonde, maar ik gebruik ze niet voor mezelf, en niemand wil tweedehands!

Dildoshows zijn gewoon heel anders dan als je jezelf even helpt. Ze zijn óók anders dan als je een klant naait. Daar moest ik even achterkomen. De klant is niet opzoek naar jou op dezelfde manier als wanneer je hem neukt. Al dat aanmoedigen wat er eigenlijk vanzelf uitkomt na jaren hoeren, is heel raar als je met een dildo bezigbent. En dan zíét hij het opeens, en dat moet je eigenlijk voorkomen.

Klanten willen twee dingen zien. Soms willen ze een intiem moment van jou meemaken, waar je in jezelf opgaat, en het een stille ervaring is waar ze je even kwetsbaar en intiem een momentje voor jezelf zien, netzoals op de site van Beautiful Agony, maar meestal willen ze dat je kreunend en schreeuwend die dildo vermoordt. Met je heupen draaiend, van het bed rollend, dat ding heen en weer rammen. En eigenlijk is je zo aanstellen best leuk.

Geen Nieuws

In mijn e-mail krijg ik een boel mensen die me koppelingen sturen naar het nieuws. Er wordt ook veel over gepraat in forums, en dat krijg ik ook mee. En er zijn dus mensen die me vragen waarom ik daar nog niet opingegaan ben. Laat ik dus maar een kort en snel stukje schrijven over waarom ik het eigenlijk niet de moeite waard vind om zo uitgebreid opintegaan.

De Raad van State
Bouche heeft het druk tegenwoordig, maar komt nog steeds met goeie raad als ik haar nodig heb. Ik heb haar dus ook gevraagd hoe dat nou zit met de uitspraak van de Raad van State die zo triomfantelijk in de pers is gekomen. Hij houdt in dat de gemeente Amsterdam door mag gaan met het herbestemmen van de prostitutiepanden, zodat de prostitutie in de stad verder wordt weggedrukt.

Dat bestaat uit twee dingen. Ze willen de prostitutie meer op één plaats concentreren, want dat is makkelijker handhaven voor de overheid. Die hoeven dan nietzoveel te rijden voor hun controles. En ze vinden het vervelend dat al die prostitutie op een kluitje zit, dus die moet worden uitgedund waar het wel nog mag. Dat is iets wat mijn statisticus tegenstrijdig vindt, maar de Raad van State doet daar geen uitspraken over.

Bouche voorspelde al dat dit niets ging worden, want volgens haar komen dit soort dingen àltijd uit in het voordeel van de overheid, behalve als er iets héél erg tegen de regels is, of als er iets groot in de pers komt. Het argument wat ze bijna altijd gebruiken is dat de overheid de regels mag maken, en zolang ze daarmee geen wet schenden, kunnen ze àlles doen. Het enige wat wel kan gebeuren is dat de Raad van State vindt dat de gedupeerden gecompenseerd moeten worden, maar dit gaat niet op bij prostitutie natuurlijk. Ze vinden dat een pandeigenaar economisch netzoveel kan verwachten van een galerie, een woning of een kantoor als van een hoer per raam.

Het was dus geen nieuws. Dit gebeurt en het gaat meer gebeuren. Op gemeentes heb je als volk geen greep, als we iets gedaan krijgen is het bij de landelijke overheid. Het enige dat opvalt is dat ze niet erg neutraal praten over prostitutie, dat is criminogeen, economisch laagwaardig en overlastgevend. Dat laatste is vooral dat het toeristen aantrekt. Wil Amsterdam geen toeristen meer? Of denken ze ècht dat die voor het homomonument naar Amsterdam komen en de Wallen er een beetje bij doen?

Als eindopmerking vindt Bouche nog dat de advocaten niet echt goed werk hebben geleverd. Maar ze denkt ook niet dat er iets veranderd zou zijn met betere advocaten. De Raad van State is het hoogste bestuurlijk rechtsorgaan, maar helaas een immer meer gepolitiseerd instituut wat met de jaren een verlies van neutraliteit heeft vertoond. De aanstelling van Donner is de nekslag voor de geloofwaardigheid van de Raad geweest.

Kelderende prijzen
Er kwam in het nieuws dat de prijzen van prostitutie helemaal ingestort zijn. Vanwege de crisis. Dat is alvast niet de reden voor de economische problemen in het vak, maar die lage prijzen zijn ook niet eens echt waar. Er zijn wel wat meiden die het voor bijna niets doen omdat ze anders geen klant meer zien, maar die zijn er altijd geweest. Moet je maar beter in je vak zijn. Er zijn wel minder klanten, maar daar komt dus ook nog een heel stukje over.

Het komt alleen af, volgens de kranten, van Geisha. Die vertrouw ik ergens wel, ookal is dat verminderd sinds ze door de overheid zijn benaderd, dus ik wil eigenlijk graag weten wat die nou voor idee erbij hebben om dit soort dingen te schrijven. Op hun eigen website vind je niets, en het is ook maar geïnterpreteerd door journalisten, dus je weet eigenlijk niets van wat erachter zit. Daarom wou ik er eigenlijk ook maar nietteveel over zeggen. Ik zie het niet, en ik heb geen idee of er nou meer inzit.

Bij de KvK aan de schandpaal
Het is voor iedereen mogelijk om de registers van de KvK te doorzoeken. Daarom hebben hoeren meestal een slimme omschrijving voor hun beroep, want je wil niet nagezocht kunnen worden voor het stigma. Maar de gemeente Amsterdam gaat niet meer toestaan dat je je inschrijft als "persoonlijk masseuse", "relaxwerker", "ontspanningstherapeute" of "erotische dienstverlener" ofzo. Het moet "prostituee" worden, want dan hebben ze met één zoekopdracht een lijst met adressen voor invallen.

In de forums en in de pers doen ze nu alsof dit onverwacht is, en niemand ervan wist. Dan hadden ze mijn blog beter moeten lezen. Dit schreef ik al een jaar geleden. Ik weet dat veel mensen het een beetje negeren als ik die dingen schrijf, maar gelóóf maar dat ik dat niet voor mijn lol doe. Als ik dat in de krant en op Hookers zie, dan voel ik me weer zo'n roepende in de woestijn. Als ik het schrijf denken mensen dat ik paranoia ben, en willen ze dat ik met officiële documenten kom die niet eens bestaan, of vinden ze dat ik het verkeerd begrijp, en achteraf zijn ze vergeten dat ze gewaarschuwd zijn. Doe ik het dan nog ergens voor?

Gearresteerd voor lingerie
Met de NS reizen is gevaarlijk, want ze letten goed op wat je bij je hebt. Een conducteur vond een man die met twee meiden een boel lingerie was gaan kopen maar verdacht. Dat waren buitenlandse meisjes, want hij sprak geen Nederlands met hen. We laten alles maar gaan in Nederland, maar niet als het gaat om prostitutie, dan wordt de politie gebeld. En die komen dan ook nog.

De meiden verklaarden in het begin niets, de man ook niet, over dat het hier om prostitutie ging, maar Hongaarse meiden die iets met seks te maken hebben dat moet dus wel prostitutie zijn, en dan mag je alles. Want dat is vast wel mensenhandel! Nou, dat is dus in de cel en in de krant geëindigd. Hij had namelijk de ID-kaarten van de meiden bij zich. De rest verzinnen ze er wel bij, dus dat is genoeg om iemand voor mensenhandel in de cel te douwen.

Ze hadden wat uren verhoor door specialistische mensenhandel-rechercheurs nodig om er een verklaring en een aangifte uit te persen. Ze zijn apetrots dat ze hier werk voor uit hun handen hebben laten vallen. Als je zelf naar ze toestapt krijg je niets gedaan, maar als ze je kunnen pakken zijn ze er zo bij. Je kan het in dit stukje zelfpijperij nalezen.

Nou kan het best de bedoeling zijn geweest om te gaan hoeren. Dat moeten die meiden zelf weten. Maar dat je zelfs al zo hard wordt aangepakt als ze niet eens mogen aannemen dat je gaat hoeren, dat is erg hoor. Het ging hier niet eens om een stel meiden die in een verhuurkantoortje op de Wallen binnenstapten, het was in de trein van Sittard naar Utrecht, en als je daar al niet veilig bent voor Big Brother, dan leef ik in een èng land.

Als ik dat lees, krijg ik niet zin om daar meer over te schrijven. Dit heb ik allemaal al weleens aangestipt, en ik moet er eerder wat meer in de diepte over schrijven dan wéér een stom, bitter nieuwsstukje. Bovendien is dit gevalletje al aangestipt door Mark in zijn blog. Als die jongen zo doorgaat, neemt hij me werk uit mijn handen, en dat zou fijn zijn. Dan kan ik weereens wat leuke stukjes ertussendoor doen.

Kentekenparkeren
Weet je iets waar je wèl wat mee kan? Hier kan je vinden hoe je kan protesteren tegen het geklier van de overheid met gegevens over jou. Ze misbruiken hun macht om je te verplichten om gegevens af te geven over waar je gaat en staat, en die worden tegen de regels van de overheid zelf in, gewoon gebruikt om je in de gaten te houden. Als je zo dom bent om te denken dat de overheid daarmee vertrouwd kan worden, dan doe je niets, maar anders wil ik je graag aansporen om hier je protest te laten horen. HEt kruipt vooruit. Nu is het de hoeren, straks ben jij aan de beurt.

Antwoord op: Je lichaam verkopen

Het is een hele populaire manier om over de prostitutie te praten als "vrouwen die zichzelf verkopen." Ik heb hem al zovaak gehoord, het doet me eigenlijk nietzoveel meer. De mensen die het zeggen bedoelen ermee dat je bezig bent met iets dat je minder maakt. Het klinkt als slavernij, of alsof je iets belangrijks kwijtraakt. Dat is ook de bedoeling, want dat denken ze ook echt.

Natuurlijk verkoop je jezelf niet. Als je iets verkocht hebt, is het van iemand anders geworden, en dat gebeurt niet met mijn lijf. Ik verhuur het zelfs niet. Ik verleen een dienst, en daar gebruik ik mijn lichaam voor. Andere mensen gebruiken ook hun lichaam, ik doe het alleen intiemer. Een boekhouder verkoopt toch niet zijn hoofd, en een verhuizer toch niet zijn handen?

De klanten zouden het ook maar niets vinden, als ik het zo zou doen. Als ik gewoon mijn lichaam verkoop, dus dan maar het beschikbaar maak zonder dat ik er zèlf wat mee doe, dan kunnen ze beter zo'n fleshlight uit de seksshop nemen. Die is goedkoper, en zeurt niet over de tijd. Ze komen juist voor de dienstverlening, ze komen juist omdat ik voor ze wèrk. Want als je je geld wil verdíénen, kan je maar beter werken.

Je kan het flauw van me vinden dat ik ga zeuren over een term die al héél lang wordt gebruikt voor prostitutie, maar hij wordt juist gebruikt òm dat beeld te vormen, en omdàt die term al heel lang wordt gebruikt wordt hij gezien als iets waar we vanuit mogen gaan. Dus daarom vind ik het tòch iets waar ik antwoord op moet geven. De beeldspraak gebruiken ze zo letterlijk mogelijk, met opmerkingen als "vrouwen als vleeswaar." Doe het zelf maar eens een dagje dan piep je wel anders.

Het is heel vervelend wanneer je zo wordt beschreven. Ik werk hard, en ik heb er veel voor geleerd om het werk goed te doen. Ik leer eigenlijk elke dag nog wel wat. Het is altijd een beetje bijschaven, als je niet ècht een grote les leert. Het is een vàk, en als er wordt gedaan alsof ik maar een beetje als een lap vlees erbij lig, dan voel ik me daar wel beledigd door. Ik ben een hoer, geen lap vlees, geen dom grietje dat zich maar een beetje laat gebruiken.

Ik vind ook wel dat het wat zegt over de mensen die deze beeldspraak gebruiken, dat ze ons als een lap vlees zien. Ja, ze zèggen dat àndere mensen, de klanten, ons zo zien, maar mijn klanten hebben me nog nóóit zo aangesproken, en de verbiedertjes héél vaak. Dus sorry hoor, maar die vlieger gaat niet op. De verbiedertjes vinden het veel te lekker om dat plaatje te gebruiken, en ze zijn de enige. Dus wie ziet mij nou als vlees?

Vorige week schreef ik er al over, het is een soortvan angst voor seks. Dat er iets van je verdwijnt als je seks hebt dat niet volgens de regeltjes is. Als je dat gelooft, is het nietzoraar om te denken dat je wat van jezelf verkoopt als je voor geld neukt. Maar dat moet je héél letterlijk geloven om het zo te zien, en ik denk dat ze het dus gewoon graag als beeldspraak gebruiken omdat het op die onderbuikgevoelens inhaakt.