Antwoord op: Gewoon terugdoen

Vandaag geen antwoord op wat de verbiedertjes zeggen, vandaag ga ik in op iets wat ik vooral van mijn eigen kant van het prostitutiedebat vaak in mijn e-mail krijg. Iedereen weet het beter moet je weten, dus ik krijg bijna elke week wel weer een collegaatje of iemand van buiten de hoererij maar aan mijn kant van het debat, die me vertelt dat ik het helemaal anders moet gaan doen met mijn blogje.

Ik geef op mijn blog een antwoord op veel dingen. Ik ontleed de verhalen van de verbiedertjes, ik laat de zieligheidsindustrie zien voor wat hij is, en ik doe dat heel veel door te verwijzen naar alle onzin en hatelijkheid die die groepen zelf verspreiden. Ik leg uit hoe het is, uit mijn ervaring en door gewoon met open ogen en een eerlijke geest ernaar te kijken.

De andere kant doet dat niet. Dat merk je meteen als je hun verhalen leest, of ze op de TV ziet. Ze zwijgen ons zoveel mogelijk dood, ze verwijzen nooit naar wat wij schrijven of vertellen, want ze willen helemáál niet dat mensen ons uberhaupt vinden en van ons horen. Hoogstens krijg je verontwaardigd geklok over dat wij zo onbehoorlijk zijn om ons te mengen in de discussie die over ons gaat.

Zoals je in veel antwoordstukjes op mijn blogje al hebt kunnen lezen gebruiken ze ook graag foute logica, emotionele chantage en vooral gewoon veel onwaarheden die eindeloos worden herhaald. Als de pers er scherp op zou zijn was het zo ontmaskerd, maar de pers is te lui en wil ook hun kip met de gouden eieren niet slachten. Slachtofferverhalen gaan als warme broodjes over de toonbank.

Er is dus een hele scheve manier hoe het debat wordt gevoerd. Populisme en censuur aan de verbiedertjeskant, en logische betogen aan onze kant. En dat is heel lastig, vooral omdat het eerlijke debat nietzo wordt herkend, en dus ook nietzo wordt gewaardeerd door de maatschappij. De meeste mensen zijn namelijk niet echt geïnteresseerd, en krijgen er dus ook weinig van mee.

Ik krijg al jaren in mijn inbox mailtjes van collega's en medestanders die me vertellen dat ik verkeerd bezigben. Inplaatsvan droog aangeven hoe simpel en saai de werkelijkheid is, moet ik óók dramatische leugenverhalen vertellen! En ik moet ook niet linken naar vijandige publicaties, of erover schrijven, want dat geeft ze alleenmaar meer kans om hùn kant van het verhaal te vertellen!

Dat vind ik verkeerd, en dat ga ik niet doen ook.

In de eerste plaats gewoon omdat het niet eerlijk is. Als ik ook zielige sprookjes en wilde indianenverhalen ga vertellen, hoe ben ik dan eerlijker dan een Renate van der Zee, een Jojanneke van den Berge of een Corinne Dettmeijer? Als ik bedrog gebruik, wat voor recht van spreken heb ik dan nog om leugenfabrieken als Fier Fryslân met de vinger te wijzen? Hoe kijk ik mezelf dan in de spiegel aan, als ik net zulke smerige manieren gebruik om mijn verhaal te vertellen?

Ten tweede zouden we alleenmaar in de situatie komen dat beide kanten over elkaar heen proberen te schreeuwen. En dat wordt een heel eenzijdig gevecht, want zij beheersen alle massamedia. Het werkt dus nieteens. Dus waarom zou ik het doen? Het wordt alleenmaar onzingeschreeuw tegen onzingeschreeuw, en op een manier die ik netzogoed niet ga winnen als ik nu nergens kom.

Bovendien kijken de meeste mensen alleen naar wat ze bevalt, en willen ze helemaal niet overtuigd worden. Ook niet door licht verteerbare leugens. De mensen die echt een open geest hebben, die gaan júíst op zoek naar de inhoud, naar de argumenten. En als die op een blogje komen waar óók alleenmaar geschreeuwd en gelogen wordt, waarom zouden ze dan mijn kant kiezen boven de reddingsindustrie?

Eerlijk discussiëren en logica gebruiken is nou net de sterke kant van onze zijde van het debat. Wij kunnen al die leugenverhalen stuk voor stuk doorprikken, en dat kunnen ze bij ons niet. Wij hebben immers echte argumenten, en we liegen niet. Dus zij kunnen niet naar ons nivo klimmen, waarom zou ik dan afdalen naar dat van hen? Als we echt vergeleken worden, als er echt debat is, dan scoren we altijd meer op de argumenten dan op de emotie. Dat kan je ook niet anders maken.

En als laatste, dit blogje gaat over mij, en hoe ik mijn werk doe, en wat ik van dingen vind. En ik denk helemaal niet zo. Ik sluit me niet op in liegverhaaltjes. Ik kijk niet alleenmaar naar wat mensen schrijven die aan mijn kant staan. Ik sta in de wijde wereld, en ik wil kwijt wat mij ècht bezighoudt, en mij ècht aangaat. Als ik dat zelfs al moet gaan vervangen door leugens omdat ik dan meer mijn zin krijg, dan hoeft het voor mij helemaal niet meer.