Antwoord op: interview-optimisme

Vandaag gaat het antwoordstukje even niet in op opvattingen die we uit de media over hoeren horen. Daar is nog genoeg mee te doen, maar ik heb nu even behoefte om te reageren op wat e-mails die ik heb gekregen, en wat dingen die ik om me heen heb zien gebeuren. Dit wordt een antwoordstukje op een paar opvattingen die juist aan onze kant leven. Dingen die ik mis zie gaan, juist als de bedoelingen zo goed zijn.

Één van de dingen waar veel hoeren zich aan frustreren, is dat we niet begrepen worden. Dat is vooral omdat er nooit naar ons wordt geluisterd. Als mensen iets over hoeren in de media willen hebben, gaan ze veel liever naar een "hulpverlener" of een verbieder. Alsof ze naar een veganistenclub gaan als ze een artikel willen schrijven over malaise in de slagerij. We weten allemaal dat we in ons eentje al veel betere informatie kunnen geven, ookal spreken we niet voor iedereen.

Het is makkelijk praten voor mensen die dat niet meemaken. Die zeggen altijd: "Doe niet zo boos, als je wat te zeggen hebt, ga dan praten. Licht ze voor, want als je nooit die tegenstanders vertelt hoe het zit, laat je het zo. Ga je laten interviewen, en sla bruggen!" Die begrijpen niet dat je daarmee wèl je veiligheid opgeeft, maar dat er gewoon níét naar je geluisterd gaat worden. En als puntje bij paaltje komt, óók niet door de mensen die je aanmoedigen je verhaal te vertellen.

Veel meiden willen best praten. Maar we weten ook allemaal wel, soms een beetje laat, wat de kosten zijn van naar voren stappen met je verhaal. Je anonimiteit is je laatste redmiddel tegen de mensen om je heen, en tegen de politie en de overheid. Dat geef je wel op om je verhaal te doen aan buitenstaanders. En dat verhaal gaat in tegen wat ze allemaal denken te weten, ze vinden het makkelijk om het weg te zetten als onwaar, want ze hebben al een onwrikbaar denkbeeld over ons.

Natuurlijk is dat frustrerend. Je kan het niet altijdmaar van je rug af laten glijden. Al die ellendeporno zou zó makkelijk worden betwijfeld als mensen maar eens na gingen denken of zo'n verzinsel wel klopt. Je ziet alleen om je heen dat iedereen het gelooft, en niemand twijfelt. Je ziet dat iedereen om je heen wat jij bent maar minderwaardig vindt, en dat ook van jou zou vinden als ze zouden weten wat je doet.

Met Internet heb je nu manieren om je verhaal aan de man te brengen zonderdat er een journalist aan te pas komt. Ik heb zelf mijn blog, waar ìk bepaal wat er wordt gezegd wat ik zeg. Op social media, en vooral Twitter, waar het veel om nieuws gaat, heb je sommige keien van meiden die laten zien hoeveel haar ze op hun tanden hebben. Dat vind ik heel mooi. Die brengen een ander geluid, en ze stippen belangrijke dingen aan, die door de media met rust worden gelaten. Die krijgen daar ook aandacht voor.

Als je heel vocaal bent, en vooral als je kritisch bent, en vooràl als je een manier hebt gevonden om gelezen te worden zonderdat er een journalist je verhaal verknipt, dan krijg je opeens wèl aandacht. Mensen gaan je antwoord geven, ze worden véél beleefder, ze behandelen je als een persoon, en ze zeggen ook dat ze geïnteresseerd zijn in wat je te zeggen hebt. Vooral de organisaties die je te kakken hebt gezet.

Na berichtjes dat ze erg geïnteresseerd zijn in je mening, omdat ze graag een vollediger of beter beeld willen hebben, waarbij jullie sámen kunnen werken aan verbetering voor iedereen, gaan ze je uitnodigen. Politici die je gekritiseerd hebt willen je in een achterkamertje spreken. TV-programma's willen je aan tafel. Er zijn interviews te maken. Je kunt in panels en klankbordgroepen aanschuiven. Je krijgt gesprekken met officiële organisaties en NGO's.

Je hebt van die cynische doorgewinterde meiden die al zien hoe dat misgaat, en er nooit intrappen. Maar veel van ons, en ook ik, zijn daar wel een keer ingetrapt. Dan leren veel van ons het af, ookal blijf je idealisten hebben die zich telkens weer laten verneuken. Het is heel verleidelijk. Je krijgt eindelijk de kans om de mensen met màcht over ons te spreken. Ze zijn eindelijk eens niet aan het negeren, en ze lijken geïnteresseerd om wat te leren.

Die meiden komen met sterren in hun ogen terug. Die zijn netjes behandeld, er is naar ze gelúísterd, ze zijn als mèns en als deskùndige gesprekspartner geweest. Dat is een betoverende ervaring. En achteraf is er het gevoel dat je nu eindelijk kunt samenwerken, en dat er een muur is doorgebroken. Je hebt genoeg informatie in huis om de hele situatie te veranderen, want je hoeft maar heel weinig van prostitutie te weten om te zien wat het ergste kwaad doet, en hoe het beter kan.

Het gaat netzogoed op voor belangenbehartigers. Dat is ergens gek, want die staan maar met één teentje in de prostitutie, dus die zouden nietzo kwetsbaar moeten zijn. Die trappen er meestal ook veel vaker na elkaar in, want die voelen de politieknuppel niet in hun nek, dus die krijgen alleen het lid op de neus omdat ze geloofwaardigheid verliezen. Ze reageren meestal heel heftig op dat negeren door de samenleving, omdat ze het niet gewend zijn.

Die meiden worden vaak genuanceerder over de mensen met wie ze hebben gesproken, en ze worden zo geduldig dat ze hun beurt om te praten voorbij laten gaan. Vaak gaat het dan om éénlingen, maar toen de Utrechtse meiden hun reservaat dicht zagen gaan, waren er maar een handvol die zich lieten horen, en die waren ook niet erg hard tegen de gemeente. Want die hadden het idee dat ze wel gehoord zouden worden. Dat word je als hoer gewoon niet. Leer dat nou. Dàt is juist wat we moeten veranderen.

Het probleem is, dat het inderdaad erg makkelijk is om met een beetje goeie wil veel leed te voorkomen, maar dat die goeie wil er eigenlijk nooit ìs. Het is bij neutrale mensen heel moeilijk om ze uit het denkbeeld te halen, omdat ze gewoon niet genoeg interèsse hebben om te gaan kijken naar wat ze geloven, maar bij mensen die belangen hebben bij het denkbeeld kan je het helemáál vergeten.

En toch zijn er nog steeds veel meiden die denken dat het gewoon een kwestie is van de goeie mensen met de goeie mensen laten praten, dat het een communicatieprobleem is, dat je een overbrugging van het onbegrip moet vinden, en dat je wat kan bereiken als je de sprong maar neemt. Die denken dat we samen moeten zien te werken met die lui, omdat tegen elkaar vechten toch nooit wat op zal leveren.

Daar wil ik even antwoord op geven.

Eindelijk iemand die je werk respecteert. Eindelijk iemand die jouw afwijkende stijl, jouw eigengemaakte leven, je zelfstandigheid respecteert. Die jou als deskundig behandelt, en jou je eigen respect laat verdienen. Die over je wil leren, en ondanks conflicten en misverstanden toch constructief door wil gaan. Iemand die jou wil steunen, en kritisch maar met een open hart naar je wil luisteren. Eindelijk iemand die met jou wil sámenwerken...

Meiden, herkennen we dat niet? Dat is de werkwijze van pooiers.

Denk je echt dat die documentairemaker of docu/reporter jou gaat interviewen om jouw info duidelijk weer te geven? Die mensen weten voordat ze beginnen al wat ze met hun documentaire gaan zeggen. Ze hebben jou alleen nodig om te kunnen laten zien dat ze zogenaamd ook hoeren mee hebben gewogen. Ze interviewen je een uur, en knippen daar alles behalve de vijf secondes weg, waar je iets zegt wat ze buiten context door kunnen laten gaan voor hùn idee van wat jij moet zeggen. Je kennis is verder alleenmaar lastig.

Denk je echt dat een Christelijke politicus die meer naar Judah dan naar Jezus trekt, en daar zijn plekje in het pluche door heeft, naar jou gaat luisteren? Die wil gewoon dat je milder over hem gaat schrijven, zodat het lijkt alsof je hem gelijk geeft. Al kom je daar later op terug, je hebt van toon gewisseld, en hij hoeft er later alleen naar te verwijzen als iemand ernaar vraagt. Je geloofwaardigheid is dan weg en je bent onschadelijk gemaakt.

Denk je echt dat de sociaal geëngageerde politica die waanzinnige uitspraken over de misstanden in de prostitutie doet, naar jou gaat luisteren? Die had allang kunnen weten dat het anders zit. Die had aan informatie via beveiligde e-mail al genoeg gehad, de nette mensen vragen ook niet meer dan dat. Er is op Internet ook genoeg te lezen om in ieder geval de ergste waanzin niet meer te accepteren. Die had allang een gematigdere positie aan moeten nemen als die echt zich had verdiept. Die wil alleen dat jij je bek houdt, en zegt dat je geconsulteerd bent, zodat zij er beter uitziet.

Denk je echt dat een gemeente die jou als klankbordhoer, als panellid of als organisationele partner heeft, gaat luisteren naar wat je vindt? Die voeren oorlog tegen ons, en je zit daar maar voor twee dingen: Om ze te vertellen wat er leeft en wat ze voor tegenstand kunnen verwachten, en om zichzelf geloofwaardigheid te geven. Als voorbeeldje, ze zijn heel blij als ze van ons horen dat raammeiden niet thuis willen werken, want daar waren ze bang voor. Dus je maakt alleen het sluiten van je raam makkelijker. Verder ben je alleen daar om te zeggen dat jij ingestemd hebt en blij was met het beleid.

Denk je echt dat de hulpverleningsclub, die jou uitnodigde voor gesprek, naar jou gaat luisteren? Ja, ze laten zien dat ze best wel snappen wat een uitgeputte hoer zoekt, en ze hebben de hulptante al klaarstaan met soep en een dekentje. Erg fijn om te weten dat dat er is. Of dat er nou blijkt te zijn als jij het nodighebt is natuurlijk een hele àndere vraag. Ze zeggen dat ze ook niet bezig zijn met zich bemoeien met de vrijwillige hoeren, daar hebben ze naar eigen zeggen alle respect voor. Leven en laten leven. Maar gaan ze ophouden met lobbyen en officiële rapporten schrijven waarin staat dat alles ellende is, om te zorgen dat hun geldstroom doorgaat? Je bent daar alleen om te kunnen zeggen dat hoeren blij zijn dat ze er zijn.

Denk je echt dat al die mensen netzo voorzichtig met je gegevens omgaan als dat ze beloven? Weet je heel zeker dat die politieke tegenstanders of die zieligheidsfabriek niet toch even je gegevens naar de politie of een smerigere organisatie doorbrieft "voor de zekerheid?" Als je dat denkt, kan ik je van eigen ervaring uit de droom helpen. Ik had een zedensmeris twee dagen nadat ik een vertrouwelijk gesprek bij een instantie had, en hij wist wat er besproken was. Dat was jaren geleden, toen het nog veel minder erg was met de hetze en de haat.

Nee, ze gaan niet luisteren. Dat hadden ze allang gekund als ze het ècht hadden gewild. Ze willen jou gebruiken, en het kan ze niet schelen wat er daarna met je gebeurt, zolang zij hun voordeeltje maar aan jou hebben gehad, zelfs al is dat maar dat je je kop houdt en ze niet meer te kijk zet. Ze willen je pooieren, en verder ben je niets voor ze. Of minder dan niets. Na een pooier ben je wat geld kwijt, en kan je dóór. Als deze mensen je pooieren, kan je daar nog lang last van houden.

Netzoals met elke soort pooier hebben ze alleen de macht die je ze geeft. Als jij ze je identiteit geeft, je laat misciteren zonder van alle daken te schreeuwen dat het niet klopt, toezeggingen stilletjes laat gaan als ze die niet nakomen, dan geef je ze macht, en dan word je genaaid. En zo snel je ziet dat je in zo'n kutsituatie zit, moet je meteen kappen. Pooiers verander je nooit terug. En dit zijn pooiers, en niet eens fatsoenlijke. Een fatsoenlijke pooier geeft je tenminste nog íéts.

Trap er niet in. Denk goed na voor je met iemand in zee gaat, meestal is het verloren moeite, maar als je het doet, laat je dan niet pooieren. Laat je niet kisten als je misgeciteerd bent, vanwege een soort saamhorigheidsgevoel met degene die je stem misbruikt. Hou je niet stil als je denkt dat je al gehoord bent. Ga niet voorzichtig kijken of je wel genoeg samenwerkt met de mensen die je gedold hebben. Blijf zeggen wat je anders zou zeggen. Laat je niet piepelen. Ze willen niet echt samenwerken, en als je dat ècht niet kan geloven: probeer dan maar om ze wat te laten doen wat ze hebben toegezegd. Dan zie je het wel.