Telefoniste

Soms wou ik maar dat ik een telefoniste had. Ondanks de moderne computer-technologie is de telefoon nog steeds mijn belangrijkste manier om contact te hebben met mijn klanten. Ze zoeken vaak het eerste contact met de mail, maar daarna is het meestal toch gewoon de 06. Ik denk dat het komt omdat de mail gewoon niet dezelfde spanning heeft als mijn stem horen. Eigenlijk kan je zeggen dat de date al begint aan de telefoon.

Als je telefoontje met de klant goed gaat, is hij veel geiler als hij bij je aankomt. Dat is iets wat ik moest leren, want ik was als beginner juist heel zakelijk aan de telefoon. Ik ben het pas anders gaan doen toen ik er opmerkingen over kreeg, want ik had er zelf helemaal niet aan gedacht dat het zo werkte. Voor mij was het werk, en ik dacht dat die mannen er ook best zakelijk over dachten.

Toen ik een meisje was, was ik nooit zo iemand die uren aan de telefoon zat. Ik vond het ongemakkelijk om met iemand te praten zonder dat ik ze in hun ogen kon kijken. Bovendien deden we niet aan lang telefoneren bij ons thuis. Ik weet niet of dat kwam door de kosten, of dat er iets anders achterzat. We keken ook niet zomaar TV, dat was vanwege de kerk. Toen ik klein was ging ik ervanuit dat het met de telefoon netzoiets was.

Voor mij was een telefoongesprek dus om snel iets door te geven, of af te spreken. Ik vind het nog steeds maar niets om een heel gesprek aan de telefoon te hebben. Ik spreek liever af met die persoon, om lekker samen thee te gaan drinken ofzo. Omdat ik me ook geen houding kon geven aan de telefoon, was ik nogal kortaf. Dat werkte niet lekker met klanten, toen ik daarmee moest gaan bellen.

Voor een klant is het namelijk helemaal niet iets zakelijks op het moment dat hij een afspraak wil maken. Hij weet natuurlijk best dat het een zakelijke relatie is, maar zo wil hij het niet voelen. Hij wil juist persoonlijk contact met je maken als hij belt, en zich uitgenodigd voelen. Dat is zelfs belangrijk bij nuchtere klanten, die doen alsof dat ze niets doet. Want ook die klanten reageren erop.

Aan de telefoon moet je toegankelijk en uitnodigend klinken, en persoonlijke interesse voor hem hebben. Hij moet het idee hebben dat je hemzelf wil zien, en dat je er blij van wòrdt om hem een afspraak te horen maken. Je mag best een beetje rustig en zakelijk doen om mee te beginnen, maar je moet altijd vrolijk doen als hij zegt dat hij een afspraak wil maken. Dat vinden ze leuk. Je moet er ook een persoonlijke noot aan toevoegen, maar dat moet bij een opmerking blijven.

Die persoonlijke noot is natuurlijk iets wat hijzelf persoonlijk vindt. Je kan natuurlijk best iets vinden wat je bij bijna elke klant gebruikt, want de meeste mannen willen toch hetzelfde. Het moet alleen klinken alsof je bij hem iets anders doet dan bij andere. Dat vinden de klanten belangrijk, want het laat zien dat hij voor jou speciaal is. Ze zijn natuurlijk ook allemaal speciaal voor me, maar dat kan ik niet gaan uitleggen.

Natuurlijk hou ik elk gesprekje kort, ik wil het eigenlijk niet langer dan een halve minuut laten duren. Dat krijg ik voorelkaar door zelf vooral te praten, want ik heb gemerkt, dat het gesprek lang kan gaan worden als ik stiltes laat voorkomen. Ik babbel dus vooral, en ik stel hem vragen over wanneer hij wil afspreken, en terwijl ik het opschrijf babbel ik dan wat over dat ik ernaaruitkijk omdat vorige keer zo lekker ging. Dan moet ik snel ophangen, omdat ik het druk heb, ook als dat niet zo is. Je moet het niet te lang laten worden, en veel mannen zien het toch wel zitten om eindeloos met je te telefoneren.

Ik heb het moeten leren, want het is niet iets wat ik van mezelf heb. Eerst moest ik erachterkomen dat mannen het zo ervaren, en daarna moest ik mijn manier uitzoeken. Ik vind het nog steeds weleens moeilijk, want je hóórt hem alleen maar. Je kan dus niet naar zijn lichaamstaal kijken en dat doe ik wel liever. Eigenlijk heb ik het gevoel alsof ik blind praat, maar dat is nou eenmaal zo. Het is iets dat bij het werk hoort.

Daardoor word ik aan de telefoon slechter als ik de klant beter ken. Een beetje hip en vrolijk doen kan ik beter met iemand die ik niet ken, maar ik voel me veelmeer verloren met een vent die ik best goed ken. Dan probeer ik denk ik een soort van contact te maken via de telefoon dat gewoon niet kan. Ik heb daar weleens opmerkingen over gehad, dat ik zo voorzichtig was gaan klinken. Dat is dan eigenlijk niet voorzichtig, maar gewoon een beetje gebrek aan contact.

Ik heb weleens in mijn advertentie gezet dat ik alleen maar tijdens bepaalde uren van de dag mag worden gebeld. Dat zou voor mij namelijk wel erg makkelijk zijn. Mijn dagen zijn erg onregelmatig gevuld, en ik ben altijd wel ergens mee bezig. Dat betekent dat die telefoontjes die ik krijg, erg vaak ongemakkelijk zijn. Ik word vaak gestoord. Helaas is het zo dat als ik mijn uren verminder, ik gewoon minder belletjes krijg, en nog steeds zijn er dan mannen die buiten die uren bellen. Daar ben ik maar mee opgehouden, er was gewoon niets mee te beginnen.

Chatten is nog erger, maar dat is iets wat toch veel mannen proberen. Je hebt nog minder contact tussen de regels door, en het kost tijd en veel typwerk. Bovendien is het niet een gesprekje wat echt spontaan gaat, het is ook moeilijker te sturen. Ik begrijp wel dat we in de eenentwintigste eeuw leven, maar chatten is echt niets voor mij. Vooral niet als het eerste wat ze schrijven is: "cam aan!"

Mijn telefoon is de enige plek waar ik alles bijdehand heb. Ik heb al mijn telefoonnummers van klanten en ex-klanten erinstaan. Ik heb een telefoon waar ik een blocker op kan zetten, zodat ik sommige nummers een andere ringtone kan geven, of automatisch geen ringtone, zodat ze me niet storen. Zo kan ik vervelende mannen blokkeren, die me anders de hele tijd lastig zouden vallen. Ik moet hem dus ook maar niet kwijtraken. Gelukkig heb ik er een goeie pincode op, maar dat is meer omdat de Belasting altijd met mijn telefoon gaat spelen. Met een pincode moeten ze mij eerst vragen.

Af en toe ben ik weleens bang voor wat er gebeurt als ik mijn telefoon kwijtraak. Mijn hele business is dan naar de knoppen, want alle klanten moeten me opnieuw gaan vinden. Daarom behandel ik mijn telefoon heel voorzichtig, ik weet altijd precies waar hij is. Gelukkig ben ik mijn telefoon nooit kwijt, ik wou maar dat dat ook zo was met mijn portemonnee en mijn sleutels!

Het gaat meestal om de tijd die een klant belt. Ze bellen verspreid over de hele dag, en dat betekent ook midden in de nacht. Ik denk soms dat ze denken dat ik nooit slaap. Maar je hebt ze wel die je pas om tien uur bellen, omdat ze bang zijn dat ze me anders wakker maken. Ik denk niet dat ik zo lan kàn slapen! Maar dat is altijd fijner dan de mannen die me om twee uur 's nachts bellen en dan vragen of ik lekker aan het partyen was.

Omdat ze me de hele dag en nacht door bellen, komen er altijd wel belletjes als het niet uitkomt. Tijdens een beurt heb ik mijn telefoon natuurlijk uitstaan, en vaak zie ik dan dat er is gebeld. Daar moet ik dan achteraan gaan bellen, bij de klanten waarbij ik weet dat het kan. Anders hoop ik altijd dat ze in hun voicemail zetten of ik ze terug kan bellen. Dan weet je het nog niet zeker, sommige mannen zeggen dat je terug moet bellen terwijl ze dat echt niet willen. Ik heb geen idee waarom dat soms gebeurt.

Soms ben ik aan de lijn met een klant terwijl de andere klant aankomt. Dat heb ik echt liever niet. De klant die aankomt, wil al mijn aandacht, en hij wil ook niet horen dat ik nèt zo leuk doe tegen een vreemde aan de lijn als tegen hem. Ik zeg dan weleens dat ik met mijn vriendje belde, maar daar trappen ze meestal toch niet in. Ze zeggen er niets van, maar ik kan wel aan ze zien dat ze er niets van geloven. Er moet geen enkele afleiding zijn als de klant er is.

Als ik geen klant heb, heb ik mijn telefoon altijd aanstaan. Natuurlijk niet in de kerk of als ik bij mijn ouders ben, of als ik bij vrienden en vriendinnen ben die er niet van weten. Maar in de supermarkt bijvoorbeeld wel. Je krijgt dan weleens rare blikken als je met een zwoele stem een afspraak staat te maken. Soms ben ik dan een beetje afgeleid, maar ik ben er wel goed in geworden. Ik krijg liever rare blikken dan dat ik de klant niet aantrek met mijn praatje.

Natuurlijk krijg ik ook weleens een belletje tijdens het sporten, en ik heb wel geleerd om nietteveel te hijgen als ik mijn praatje heb, want de klant gelooft me nooit als ik zeg dat ik aan het fitnessen was! Ze zijn soms opgewonden omdat ze me hijgend neukend voorstellen, maar vaker zijn ze gewoon jaloers, en dat moet ik eigenlijk nietteveel hebben. Ze komen nog steeds netzolief, maar het wordt gespannener voor ze. W zegt dan altijd dat ik daar gebruik van kan maken voor een intensere beurt, maar ik heb dat nietzogoed onder controle als zij.

Met duizenden mannen in de jaren dat ik dit doe, heb ik niet alle namen op een rijtje. Ik hou het wel bij op de telefoon, zodat ik een overzicht heb met wat ik kan verwachten, maar als ik buiten in de zon zit, en het schermpje niet kan lezen, dan weet ik gewoon niet wie er belt. Ik weet de naam dan wel, en ik zie later pas wie het is als ik een aantekening over hem heb gemaakt. En de meeste mannen beginnen met "met mij!"

Soms maak ik dus een babbeltje wat nergens over gaat. Een vent die geil napraat over een beurt, waar ik echt niet van weet welke klant hij is. Ik speel dan wel mee, maar het is moeilijk om dan overtuigd te zijn. Ik vind dat een beetje dommig van mezelf, want eigenlijk hoef ik niet te weten welke klant het is, ze moeten toch allemaal hetzelfde horen. Maar ik moet het van mezelf gewoon een beetje menen.

Met een telefoniste zou ik het een stuk makkelijker hebben.