Bekentenissen

Als je een man zich helemaal welkom laat voelen, en iets met hem doet dat voor hem ontzettend intiem laat voelen, dan gaat hij praten. Over pillowtalk heb ik aleens geschreven, dat kan je hier teruglezen. Je krijgt vanalles te horen, over wat er in zo'n man omgaat. Vooral de dingen die hij meestal stilhoudt, en vooral de dingen die hij als een geheim bewaart in het diepst van zijn hartje. Je hebt hem immers net laten zien dat je hem beter kent dan hij zichzelf kent, al beseft hij niet hoe beperkt dat is.

Soms zoekt hij een uitlaatklep, en moet je gewoon luisteren. Dat is meestal het beste wat je kan doen, ook als het niet is wat hij zoekt. Want sommige mannen zoeken advies, en jij kan dat haast nooit geven. Hij komt nou niet echt met de makkelijkste dingen, als hij er al maanden of jaren op broedt. Soms kan je wel wat, maar dat zijn blije toevalletjes. Zoals de man die zijn doodnormale tienerdochter niet begrijpt, en even wat rechtgezet moet.

Maar soms willen ze geen luisterend oor, soms willen ze geen advies. Soms willen ze nieteens horen dat ze niet raar zijn, want dat is ook een kategorie die je veel tegenkomt. Soms willen ze namelijk een oordeel. Ze willen iets aan je bekennen, en dan kijken ze met natte ogen en een open hart naar je om te kijken hoe je reageert. Jij bent verweg genoeg van hun leven om je iets op te kunnen biechten, maar dichtbij genoeg om ertoe te doen, en te vertrouwen met zo'n bekentenis.

Bekentenissen vind ik altijd zo moeilijk. Sommige meiden vinden ze vervelend omdat ze zich iets heel intiems opgedrongen worden, maar daar heb ik nou weer geen moeilijkheden mee. Ik vind ze vooral lastig omdat ik altijd het gevoel heb dat ik hem toch teleur moet stellen. Ik ben niet die grote begrijper die hij zoekt, ik ga hem geen lichtpuntjes geven. Ik kan nieteens oordelen, ookal wil hij dat nog zo graag.

Ik vind het moeilijk om hem af te wijzen, ik vind het spelen met vuur om eropin te gaan, ik vind het een soort gluren om het gewoon al aan te horen. En dan is er nietzoveel wat je kan doen om het minder ongemakkelijk te maken. Dus dan doe ik maar alsof ik het de gewoonste zaak van de wereld vind, en probeer ik zijn vragen naar hem om te draaien. Dat is spiegelen, dat is een heel oud hoerentruukje. En het zorgt er heel vaak voor dat ze je heel wijs vinden.

Je leert er wel veel van over mensen. Bijvoorbeeld dat véél mensen wat te bekennen hebben. En dat mensen die ècht iets foutdoen, vaak daar niet zoveel over inzitten als over iets anders, waar hun ziel echt onder zucht. Dat je dat nooit vantevoren aan kan zien komen. En dat het iets kan zijn waar ze hun hele leven door laten verzieken. Terwijl dat meestal helemaal niet hoeft.

Ik heb de stereotypes allemaal al gehad. Ik heb de priester gehad die zijn geloof in God is verloren, maar een carrière in de Kerk niet op wil geven. Ik heb de scheikundeleraar gehad die me snikkend bekende dat hij soms geilt op zijn zeventienjarige leerlingen die in hun zomerniksjes in zijn klas zitten. De werknemer die er diep over inzit wat zijn bedrijf voor onethische dingen doet. En natuurlijk de klant die zich er diep voor schaamt dat hij klant is, terwijl hij een lieve vrouw thuis heeft zitten.

Je komt ookwel bekentenissen tegen die echt vergezocht zijn. Een man die erover inzit dat hij een kado voor zijn zoon niet gekocht heeft omdat hij het te duur vond. Of iemand die snikkend vertelt over dat hij een promotie heeft geaccepteerd terwijl hij eigenlijk vindt dat een collega die had moeten krijgen. Of iemand die járen geleden voorgepiept had bij de sigarenboer en honderd gulden won op een kraslot, en er nog over peinst of hij dat lot nou kreeg door het voorpiepen.

Maar de meeste bekentenissen zijn wel telkens hetzelfde, en passen allemaal in dezelfde hokjes. Mannen die zich hun werkpositie niet waard vinden, en denken dat ze te hoog gekomen zijn met alleenmaar bluf, en bang zijn ontmaskerd te worden. Mannen die zich schamen dat ze ongelukkig zijn ookal hebben ze "succes" volgens wat je leert van de maatschappij. Eigenlijk vooral dat ze zich voordoen als iemand die ze niet zijn, en niet in hun rol passen dus. En natuurlijk schaamte over prostituees boeken.

Niet alle bekentenissen zijn wáár trouwens. Je komt nuendan wel tegen dat een man iets aan je "bekent" alleenmaar om je onder de indruk te brengen. Ik heb al zoveel maffiosi en hit-men in mijn bed gehad, als ik dat allemaal geloof joh. Ik laat ze maar, dat is onderdeel van hun illusie, dat is hoe ze zich graag even zien, en ik doe wel alsof ik het geloof.

Het klinkt heel anders als een man echt iets aan me opbiecht dat misdadig is. Ik heb geen Holleeders in mijn klantenbestand, maar er zijn best veel mensen die iets op hun kerfstok hebben. Meestal gaat dat dan om iets impulsiefs, een mishandeling of een fiets jatten. Een nette vent kan daar jaren later nog mee zitten, en bij mij komt dat er dan uit. Maar ik krijg ook te horen over echte misdaden, alsof ik een biechtvader ben in de katholieke kerk.

Dat is vaak witte-boordencriminaliteit. Veel meer mensen dan ik dacht maken misbruik van hun positie. Dat gaat van boekhouders die grof geld wegsmokkelen uit de boeken tot dokters die receptjes verkopen aan verslaafden tot marinemensen die kapotte apparaten volproppen met cocaine om het Nederland in te smokkelen tot IT-mannen die een online pokerbedrijfje laten lopen op de servers van de baas.

Witte-boordencriminelen bekennen vaak aan me. Dat is dan een soort biecht. Ze weten dat ze verkeerd bezigzijn, al kunnen ze je er nog zulke mooie verhalen over vertellen. De gewone criminelen geloven vaak in hun eigen verhalen, en zijn eerder trots op wat ze doen. Die scheppen op over hoeveel auto's ze gestolen hebben, over hoe makkelijk ze mensen op Marktplaats oplichten, of over het doorverkopen van gezakkenrolde telefoontjes.

Ik vind het veel makkelijker om een biecht aan te horen over iets waar de biechter zich schuldig over voelt, dan als hij er op zijn gemak mee is. Ik kijk dan ookwel anders tegen zo iemand aan, ookal weet ik dat ik dat eigenlijk niet moet doen. Ik weet ook niet hoe zijn leven is, ik weet ook eigenlijk niet wat hij precies doet en wat daar de gevolgen van zijn, ik moet niet oordelen. Maar dat doe ik toch ergens.

Niet altijd trouwens. Vooral mensen die in de drugs zitten, de telers, smokkelaars, XTC-laboranten, dealers, leveranciers, die doen iets waar ik niet echt over in kan zitten. Drugs zijn misschien slecht voor je, maar we doen niet zo spastisch crimineel over alles wat slecht voor je is. Alcohol kan je in elke super halen, waarom doen we dan moeilijk over XTC? Dat vind ik niet echt misdadig, ookal denkt de wet daar anders over.

Maar ik kwam een aantal jaar geleden een klant tegen die me één keertje bezocht, en daarna niet meer welkom was. Niet omdat hij iets verkeerds deed bij de date, hij was eigenlijk best een prima klant. We hadden een fijne klik, we schoten fijn op, en het spraakwater vloeide ook goed. De seks was niet heel spannend, maar er was niets vervelends aan, en dat is al een flinke plus.

Na het komen lagen we nog even na, en was ik hem wat aan het strelen, en babbelden we. Hij kwam met een bekentenis. Hij had een buurvrouw van over de tachtig gehad, en die woonde in het sociale huurhuis naast hem. Ze was gevallen, en ze kon nietmeer zoveel, zoals de trap op. Hij had haar geholpen door haar slaapkamer naar beneden te verhuizen. En daarna had hij het trapgat dichtgemaakt. En de hele eerste verdieping en de zolder vol hennep gezet.

Zoals hij het vertelde had hij er een paar goede oogsten uitgehaald voordat hij gepakt werd. Nouja, hij werd dus niet gepakt, maar zij dus. En ze werd vervolgd en haar huis uitgezet. Ze beweerde nog dat ze van niets had geweten, maar dat had de rechter niet geloofd. Die vond dat ze moest hebben geweten dat er iets aan de hand was, en er haar ogen voor had gesloten. Ze had hem niet genoemd. En dus werd zij gestraft, en hij ging vrijuit.

Dat bracht hij eerst als een bekentenis. Maar alsof het niet erg genoeg was, werd het verhaal steeds meer een lollige anekdote. Steeds meer van de manieren waarop hij het voor zichzelf goedpraatte kwamen in het verhaal terecht. Hij vond het ergens een reuzen-grap, en vond zichzelf reuze slim dat hij zich zo had vrijgespeeld. En die vrouw? Nou, de rechter was mild geweest vanwege haar leeftijd, dus dat zat wel goed.

Ik zat naast hem op het bed, en ik dacht: "Bah, met die gore klootzak heb ik net geneukt. Ik moet echt meteen onder de douche." Ik heb niet op tijd gereageerd. Ik had best fel tegen hem mogen zijn. In plaats daarvan heb ik me pas nadat hij weg was ècht boos gemaakt. Ik heb een hoop smerige dingen gehoord, maar dit was toch wel zo erg dat ik erover heb gedacht dat ik misschien mijn klanten moet gaan selekteren. Maarja, hoe pak je dat aan? Ik heb zijn nummer nooit meer opgenomen, maar het idee dat er misschien wel meer van die kotsvlekken rondlopen onder mijn klanten zit me soms wel dwars.

Privéseks bij mijn collega's

Een hele tijd geleden schreef ik over mijn relaties, en over hoe lastig dat kan zijn als je sekswerk doet. Daar heb ik heel veel vragen over gekregen, en verhalen van collegaatjes. We zijn ook maar mensen, en als het gaat om relaties blijft het altijd moeilijk, ookal denken mensen makkelijk dat we wel heel handig moeten zijn met relaties als we werken met seks. Ik snap niet hoe dat logisch is, maar dat denken mensen dus echt.

Doordat het telkens terug bleef komen dat mensen daar me vragen over stelden of hun ervaringen bespraken, ben ik er maar wat in gaan graven. Daarvoor heb ik met collegaatjes flink bomen opgezet over hoe die het nou deden, en wat hun ervaringen waren. Dat bleek nogal gevariëerd te zijn. Veel meer dan ik dacht voordat ik ging zoeken. Mensen denken dat we het wel de hele tijd over seks zullen hebben omdat we hoeren, maar eigenlijk heb ik het met andere hoeren minder vaak over seks dan met andere vriendinnen.

Het is niet dat we seks niet interessant vinden, en zelfs niet dat we er weinig over te vertellen hebben, of dat we erop uitgekeken zijn, maar het komt er op de één of andere manier gewoon minder van. Als we het over ons werk hebben, dan hebben we het niet over de seks maar over het werk. Dat is een hele andere manier van kijken. En het over relaties hebben doen we op de één of andere manier ook minder, ik weet niet waarom.

En dat is jammer, want hoe meer ik ben gaan kijken naar hoe collegaatjes met hun persoonlijke seksleven omgaan, hoe meer interessante verhalen ik hoor. Ik was begonnen met het idee dat alle hoeren het wel hetzelfde zouden doen als ik, maar dat blijkt weereens helemaal niet waar te zijn. Ja, er zijn dingen die heel veel voorkomen, en er zijn duidelijke dingen die je van bijna iedereen hoort, maar je kan van niets zeker zijn.

Als we dan eenmaal ervoor gaan zitten om het over ons seksleven te hebben, dan gaan we ook meteen wel de diepte in. Geen valse schaamte tussen collegaatjes, dat is wel prettig. Je krijgt te horen van de hoed en de rand, en meestal ook zonder opsmuk. Er wordt wel gelogen, maar minder dan als je praat met je vriendinnen van buiten de business. Daar krijg je vaak meer sociaal wenselijke leugentjes te horen dan waarheid. Behalve als ze ladderzat zijn.

Nuchter kunnen praten over seks en relaties in je persoonlijke leven is ook leerzamer vind ik. Meestal wordt het een gesprek waarbij we van elkaar proberen te leren hoe je het vorm kan geven, hoe het óók kan. En vaak een diepere discussie over verwachtingen, over wat je nou wìl, over waar dat allemaal vandaankomt, en vooral hoe je je compromissen moet sluiten met wat je kan krijgen.

Dat heb ik trouwens helemaal niet met àlle collegaatjes waarmee ik gepraat heb. De meerderheid van de hoeren zijn broodmeiden, en die hebben meestal heel gewone vanilla relaties. Vaak liegen die wel alles aanelkaar tegen hun man, maar dat is juist om die gewone relatie gewoon te laten zijn. Ook broodmeiden reageren lichamelijk wel op klanten, ook broodmeiden hebben soms klanten die seksueel beter klikken dan hun vent, maar die dingen horen die partners natuurlijk niet.

Broodmeiden hebben ook nogsteeds een duidelijkere en helderdere blik op hun seksualiteit en hun relaties dan mijn vriendinnen van buiten de business, maar het blijft wel een beetje bij de gewone relatievormen, de gewone sekslevens. Ze hebben er alleen hun hoerenbaan naast, die tochwel veel ervaring naarbinnen brengt in hun seksleven. Dat proberen ze vaak toch gescheiden te houden, en soms gaat dat goed. Als je niet zo "in" je sekswerk gaat zitten lukt dat wel.

Misschien vinden jullie die balans en die dubbelheid heel interessant, en over dubbellevens komt ook nog een stukje, maar ik vond het zelf veel interessanter om een kijkje te krijgen in de sekslevens van de wildebrassen, de meiden die het werk met passie doen, de meiden die erin gaan zitten en de meiden die het als een avontuur beleven. Dat zijn verschillende groepen die wel flink overlappen. Zelf ben ik geen echte wildebras, maar ik heb er wel altijd wat mee gehad.

Veel van die meiden houden hun seksleven stil. Niet alleen omdat er weinig mensen zijn die het zouden snappen, maar ook omdat klanten het ongeloofwaardig zouden vinden als ze het zouden laten doorschemeren, en er dus op af zouden knappen, maar ook vanwege de hoerarchie. Er is een soortvan pikorde in de hoerenwereld, en die is minstens even dom en schadelijk als de pikordes buiten de business. Die krijgt ook nog een eigen stukje, beloofd.

Dat zorgt er wel voor dat als je laat zien dat er met jou over gepraat kan worden, en vooràl als je er een groepje meiden voor bijelkaarkrijgt zodat je ooknog er een groepsgesprek van kan maken, dat ze dan extra dankbaar op de mogelijkheid ingaan om eens hun hartje te luchten en tips uit te wisselen. En voor mij is dat superleerzaam, want ik leer over dingen die ik zelf nooit heb gedurfd.

De meiden die verdergaan met het werk dan de broodmeiden hebben niet één manier waarop ze allemaal hun relaties en hun persoonlijke seksleven vormgeven. Het is zelfs zo dat ik iedere keer dat ik een nieuwe meid aan de praat krijg wel iets nieuws tehoren krijg waar ik nog nooit aan gedacht had, en wat ook nieuw is voor de andere meiden waar ik al mee gepraat heb. Meestal iets kleins, maar bestwel ook grote dingen. Er zijn gewoon heel veel manieren waarop een seksleven kan werken.

Ik denk dat mijn lezers het best prima zouden vinden als ik gewoon de sappige details van al die verhalen achter elkaar op zou schrijven, maar ik vond het zelf interessanter om te proberen om de dingen te vinden die telkens terugkomen. Trends en patronen geven een heel eigen beeld. Daar schrijf ik liever over. Voor voyeurisme is er genoeg op het internet te vinden.

Je komt heel veel dingen tegen die uniek zijn, maar die zeggen meer over die ene meid en hoe ze in het leven staat dan over hoe het is voor "de hoeren." Je moet juist zoeken naar de dingen die zovaak terugkomen dat je ze bijna gaat negeren omdat ze zo voor de hand gaan liggen. Wat ik bijvoorbeeld héél veel heb gehoord, bij bijna alle meiden die in het werk gaan zitten, maar ook bij veel broodmeiden, is dat je je roze bril kwijtraakt.

Normaliter heb je een roze bril op over je man. Hij is de stoerste, de liefste, de geilste, hij heeft echt precíés de goeie lul voor jou, en hij is een koning in bed. De beste die je ooit gehad hebt. Hij is misschien niet de heftigste bedervaring als je even goed gaat nadenken, maar die heftige toestanden waren toen wel lekker, maar nu niet meer wat je zoekt. Je man is precies wat bij je past.

Dat vertrouwde, dat ophemelen en alles wegredeneren wat daar tegeningaat, dat is de roze bril die de seks zo lekker kan maken in een relatie, ookal modder je eigenlijk maar wat aan en stop je er geen van beiden echt werk in. Het is zo normaal dat de meeste mensen het idee nieteens herkennen. Ik zie het bij àl mijn vriendinnen buiten het sekswerk, ik herken het bij alle discussies over seks die ik vind, het is overal.

Bij mijn collega's ontbreekt het alleen meestal helemaal. Sommige mazzelaars hebben het nog, maar bij de wildebrassen en de aartshoeren hoor ik telkens dat het er niet is. Of ze er nou ooit over nagedacht hebben hoe dat werkt of niet. Inplaatsvan hun vent op een voetstuk te zetten, is hij seksueel gewoon de zoveelste. Dat is lastig als je op zoek bent naar seksueel gezwijmel in je relatie.

Die roze bril wordt bovendien door de mannen wel degelijk verwàcht. Of ze nou snappen of geloven wat die roze bril doet. Want als je die roze bril niet hebt, dan is de boot aan. Dan zijn ze snel onzeker of beledigd, omdat je ze niet op dat voetstuk zet. Iedereen rékent daar namelijk wel op, in een relatie. Vaak al bij de eerste dates. Nuchterheid of een kritische blik zien mensen als dat je ze tekortdoet.

En het is heel oneerlijk, maar het omgekeerde van de roze bril, namelijk dat je partner na een lange tijd samen toch een beetje alledaags en niet geil meer wordt, en ookal richt je je helemaal op hem, hij maakt je toch niet echt botergeil meer en hij prikkelt niet meer zo, zodat je seks vooral nog gebeurt omdat je gewoon afentoe pik nodighebt, of als uitloper van een knuffelpartij, dat houden we nog wèl. De grauwe bril van de gewoonte hebben we misschien nog wel méér zelfs.

Ik hoor van een boel ex-hoeren die ooit flink hebben aangepakt, dat het verliezen van de roze bril nooit meer helemaal goedkomt. Bij sommige vrouwen nog wel een beetje, maar andere meiden zijn hem gewoon voor eeuwig kwijt. Dat maakt voor sommige meiden nietzo uit, die vonden dat gezwijmel over middelmatigheid eigenlijk een soort dom jezelf kleinhouden, maar andere vrouwen willen niets liever dan zich weer voelen alsof het echt niet beter kàn dan hun vent.

Van meer dan één wildebras heb ik gehoord dat ze niet kunnen klaarkomen bij een vaste vent. Dat is te saai, dat is te dichtbij, dat is te alledaags, het prikkelt niet genoeg. Sowieso zijn daar meiden bij die niet kunnen klaarkomen bij seks die "mag," en bijvoorbeeld alleen klaarkomen als ze vreemdgaan. Dat hoor ik trouwens ook bij sommige vrouwen van buiten de business ook terugkomen.

De verboden vrucht is natuurlijk altijd zoeter, en vreemdgaan is altijd heftiger dan dezelfde seks thuis, maar als je dan ooknog die roze bril mist, heeft je vent thuis wel een heel grote valse start weg te werken. Dat werkt soms heel lastig in relaties, en ik weet van een collega die dat heftig heeft, dat ze telkens vriendjes neemt waar ze dan niet echt mee blijft klikken, maar die ze toch aanhoudt omdat het zonder vriendje thuis geen vreemdgaan meer is, en die kick dan wegvalt.

Omgekeerd heb ik ook een collega die nog wèl iets van een roze bril heeft, maar dan alleen bij exen. Dat heb je vaker, exen ga je makkelijk in een onrealistisch licht bekijken, meestal te negatief, maar zij krijgt de roze bril, maar dan achteraf. Dat is kut, want op die manier denkt ze altijd dat ze achter het net heeft gevist. En als ze de ex opnieuw als vriend neemt, valt de roze bril meteen weer stuk.

Wat me ook opviel, is dat veel wildebrassen het geen punt vinden om niet alle rollen in één man te vinden. Dat ontpopt zich dan regelmatig tot een soort harem. Ze hebben niet één man die tegelijk hun belangrijkste sekspartner, hun boezemvriend, hun emotionele steunpunt, hun neukertje voor de vluggertjes, hun neukertje voor de diepe perversies, hun knuffelmaatje voor de buis, hun stapmaatje en hun klusjesman is. Dat verdelen ze dan over verschillende mannen.

Het is logisch om die rollen uit te verdelen. Je hebt meerdere mannen die op verschillende manieren bij je aansluiten, je hebt een grotere talentenpool, en bovendien heb je ook meer variatie. Dat is ook fijn. Bovendien hoef je niet weg te rozebrillen dat er bij een relatie met één man bijna altijd wel dingen onbevredigd blijven. En dingen onbevredigd laten is altijd gif voor je relatie, laat staan als je weet wat je mist.

Tegelijk zijn we mensen, en mensen hebben de neiging om paartjes te vormen. Dus daar vraag ik dan altijd even over door, en ik krijg niet één antwoord dat voor iedereen past. Sommige meiden hebben één man met wie ze zich een paartje voelen, en de rest zijn een soort scharrels en aanhangers, sommige meiden voelen zich een paartje met meer of met allemaal, en sommige meiden voelen zich met niemand een paartje. En sommige missen dat, andere niet.

Je hebt ook gewoon meiden die dat hele relatiegedoe liefst laten zitten, en op zichzelf leunen als het gaat om emotionele steun, en er een schriftje met telefoonnummers opnahouden om booty calls te plegen als ze eens zin hebben. Maar daar valt dan weer minder over te vertellen natuurlijk, want die ontwijken het hele onderwerp op die manier.

Echte monogamie komt bij de wildebrassen heel weinig voor, ook als je het werk niet meetelt. Het komt wel voor dat er mannen dènken dat ze de monogame partner zijn, maar dat is zelden waar. Polyamorie komt wel voor, maar veel minder dan ik had verwacht. De emotionele soap die daar toch makkelijk bij tevoorschijn komt is niet populair. Open relaties werken weer wèl, maar er zijn weinig mannen die daarmee om kunnen gaan. Al heb je ook verhalen over hubbies die het prima vinden om met hun vrouw te oefenen voor een nieuwe kink die ze met een klant wil gaan doen.

Je werk en je relatie gescheiden houden is dè manier om het te doen voor broodmeiden, en ook wildebrassen en aartshoeren passen dat wel toe. Dat betekent vaak dat er over de inhoud van het werk, en over de ervaringen die je hebt, maar weinig of gewoon niet gepraat wordt. Sommige meiden praten er wel een beetje over, maar heel veel meiden hangen gewoon een rookgordijn op tegen hubbie, zodat hij zich niet bedreigd voelt.

Dat is ook niet de enige manier waarop vriendjes bij de neus worden genomen. We maken voor ons werk illusies, en die vaardigheden gebruiken veel meiden ook bij relaties. Sommige mannen krijgen van de wildebras die ze gestrikt heeft niet meer te zien van haar lijf, en voor de rest is allemaal illusie. Maar dan niet de illusie die een klant zou krijgen, maar de illusie die de meid graag leeft.

Je bent sowieso flink aan mannen aan het werken als je wat met ze wil. De meeste mensen hebben immers geen idee over seks, laat staan over de rollen die je wil dat ze vervullen. Ze vinden niet de mannen die hun avontuur komen delen, die máken ze. De meiden die hieraan doen hebben ookwel genoeg handigheid om de mannen te verleiden het te wìllen leren en het te wìllen doen, en dat zou ik ookwel willen kunnen.

Dat gaat dan natuurlijk om gewoon leren seksen, hun seksualiteit leren beheersen, bijvoorbeeld door ze te leren dat ze hun libido niet meer weg moeten masturberen maar die energie op haar moeten richten, of door ze te leren dat hun kinks en smaken kunnen worden uitgewerkt tot interessantere dingen dan ze zelf ooit hadden bedacht. Maar ook gewoon ze te leren dat hun verlangens okee zijn, of hoe ze zichzelf beter en duidelijker kunnen uiten.

Er wordt ook wel aan de mannen gewerkt door bijvoorbeeld hun dieet te verbeteren, ze op de sportschool te zetten, ze zich te laten besnijden, ze te leren manscapen, ze te laten oefenen met langer een erectie houden, ze naar de tandarts te sturen om eens goed op te laten knappen, ze te laten stoppen met roken, en wel meer veranderingen. Hem in het nieuw steken, eens naar een goeie kapper brengen, hem pimpen noem je dat.

Als het om veranderingen gaat hoor ik opvallend weinig over steriliseren. Dat willen de meeste van die meiden dan weer niet, terwijl het zo'n beetje het enige is waar mijn burgervriendinnetjes toch wel hun man voor gaan pushen. Dat is natuurlijk omdat het er weinig toe doet als je tòch al voor je anticonceptie moet zorgen omdat hij niet je enige neukertje is, maar veel meiden vinden het gewoon ook lekker als hun man met scherp schiet.

Nou zou het logisch zijn om te denken dat die mannen allemaal brave sukkels moeten zijn om zo met zich te laten sollen, maar ondanks al dat leren, al die regels en die voorwaarden, willen veruit de meeste meiden toch juist een koppige, dominante vent. En dan ècht dominant, niet zo'n BDSM-type die zich dominant noemt omdat hij die rol lekker vindt.

Dominante meiden, en de meeste wildebrassen zijn dominante meiden, die willen vaak ook een dominante vent als het gaat om paartjes vormen. Mannen die niet dominant zijn kunnen leuk speelgoed zijn, maar die zijn toch minder spannend dan een echte harde kerel met een sterke wil, die een beetje druk op je kan zetten. Al was het maar omdat die veel lekkerder zijn om te domineren.

Het ideaal is dan om een vent te hebben die jou domineert op zijn manier, terwijl jij hem domineert op jouw manier. Meestal komt dat neer op een vent die laat gelden dat hij sterker en meedogenloos is, terwijl jij laat gelden dat je hem subtiel kan manipuleren. Als een soort yin en yang krijg je een samenspel waarbij je elkaar ophitst, en verder drijft dan je in je eentje zou hebben gedaan. Vooral als er van beide kanten wat wreedheid bij komt.

Als je mijn blogje al langer leest, zie je dat je als je dat flink ver doortrekt en overdrijft, je terechtkomt bij pooierrelaties. En dat is natuurlijk geen toeval. Het past zo makkelijk, het heeft voor sommige mensen echte voordelen, en het is een verleidelijk spel om te ver door te zetten. De reden dat toch maar een klein deel van de meiden die zo met mannen spelen hem ook tot een pooier maken, is alleenmaar dat ze niet willen werken met een pooier. Niet omdat ze de aantrekking niet voelen.

Je vent niet bij je werk willen betrekken is daar ook een belangrijk deel van. Hoererij is toch een baan waarbij je heel veel de touwtjes in handen moet houden, en elke stuurman aan de wal die daar wat over vindt, is niet welkom. Ik werd al stapeldol van bordeelbazen die me gingen voorschrijven dat ik meer moest proberen de mannen langer aan de piccolootjes te houden voordat ik ze naar de kamer mocht nemen, dus ik snap best dat je een hubby thuis ook liever niet inmengt.

Dat gaat niet alleen om werk trouwens. Waar je van swingers hoort dat ze als kòppel extra spanning buiten de deur zoeken, hoor ik van de wildebrassen juist vooral dat het háár seksleven is, en dat hij daar niet de eigenaar van is. Een paartje zijn betekent niet dat je opeens niet meer een individu bent. Veel mensen knikken als je dat zegt, maar kijken er tòch van op als je dat ook toepast op seks.

Maar de seks die die meiden hebben zèlf, hoe is die dan? Is de seks van hoeren zoveel spannender en hoeriger dan van gewone burgermeisjes? Het antwoord ligt natuurlijk voor de hand, dat is ja. Met een baan als hoer maak je nou eenmaal meer mee, en dat is van zichzelf al spannender. Maar ook in het "eigen" seksleven buiten het werk om is er vaak meer op til dan bij de meeste mensen buiten de branche.

Je ziet wéér het verschil tussen de broodmeiden aan de ene kant en de wildebrassen en aartshoeren aan de andere kant. De broodmeiden zijn vaak niet zo heel anders dan burgervrouwen, buiten hun werk om. Ze zijn soms zelfs wat minder spannend thuis in bed, omdat ze al genoeg spannends op hun werk krijgen. Ik krijg vooral te horen dat ze blij zijn dat ze thuis "even niet hoeven," en dan juist rustigaan kunnen doen.

Dat niet-hoeven kan natuurlijk ook een domper zijn voor je seksleven. Of zelfs de doodssteek. Dat gaat niet alleen over broodmeiden die thuis haast aseksueel zijn, maar ook over aartshoeren die blij zijn dat ze thuis niet hun partner hoeven op te geilen en aan voorspel te doen. Die zijn blij dat ze gewoon pik-erin kunnen doen zonder drama. Maar mensen hebben drama nodig, vooral met seks, en je gaat dan wat missen.

De wildebrassen gaan helemaal de andere kant op. Die vertellen bijna allemaal over een ontdekkingstocht die ik ook heb doorgemaakt, en waarover ik een stukje in de maak heb. Dat komt nog een keer, daar moet ik nog op broeden. Ze worden door hun werk blootgesteld aan allemaal kinks die ze zelf nooit zouden hebben geprobeerd, en dan komen ze erachter hoe veelzijdig ze eigenlijk zijn. Maar ook wat nou ècht de kern van hun eigen seksualiteit is.

Sommige dingen hoor ik wel heel veel hoor. Bijvoorbeeld exhibitionisme. Veel van die meiden zouden maar wàt graag porno maken die de hele wereld te zien krijgt, als ze maar anoniem konden blijven. Anonimiteit is belangrijker, dus ze houden het maar op hun eigen PC. Er wordt veel huisporno gemaakt, en er zijn ook bestwel wat meiden die een album bijhouden van alle mannen die ze in hun eigen seksleven hebben gehad, met foto's, wat commentaar, en de belangrijkste maten. Een soort trofeeënboek.

Meestal is er ook veel diversiteit met wat ze doen. Weinig meiden storten zich echt op één soort seks. Meestal is de kern wel echt gewoon recht op en neer neuken, maar er doen er heel veel wel wat naast dat mensen SM zouden noemen, er wordt veel versierd, er wordt veel met illusies en verhalen gewerkt, en er is veel mindplay. De wildebrassen zouden de wildebrassen ook niet zijn als ze veel met risico's stoeiden, en dat is dan weer iets wat ik niet zie zitten.

Die risico's zijn dan gevaarlijke mannen uitzoeken, proberen in verkrachtingssituaties te komen, drugs, seks zonder condoom, soms zelfs zonderdat de partner getest is, risico op zwangerschap, risico om betrapt te worden, risico om je relatieleven in de afgrond te storten doordat je partner achter je geheimen komt, riskante spelletjes als wurgseks, zolang het maar gevaarlijk is is het lekker.

Ik denk dat dat meer aan het karakter van de waaghalzen en wildebrassen ligt dan aan het werk. Aartshoeren die niet zo wild zijn doen dat allemaal veel minder, ookal nemen die wel risico's als ze anders niet krijgen wat ze zoeken. Ze zoeken het alleen minder als stuk van de kick. Ik ben eigenlijk wel een beetje jaloers op de durf die de wildebrassen hebben. En
op de stoere zelfredzaamheid waardoor ze er telkens weer zonder belangrijke kleerscheuren vanafkomen.

De partnerkeuze is ook interessant. Broodmeiden hebben de neiging om iets oudere partners uit te zoeken dan burgervrouwen, meiden die veel partners naast elkaar hebben, hebben vaak ook veel verschillende leeftijden, huidskleuren, opleidingsnivo's, stijlen en persoonlijkheden. Wildebrassen die elkaar kennen delen vaak ookwel vriendjes of hebben overlappende harems. Soms is die spreiding expres, omdat ze variatie willen. Soms ook gewoon omdat het gewoon zo ontstaat.

Er zijn meiden die graag wat meiden in hun harem hebben, er zijn meiden die alleen mannen willen, er zijn meiden die wel werken met mannen maar in hun privéleven alleen lesbisch zijn, er zijn er best een handjevol die naast hun zeer gevarieerde stal mannen het ook met beesten doen, wat ik echt niet aan zag komen, maar wat ik verreweg het meest hoor is de groep die wel afentoe wat aanrotzooien met meiden als het impulsief goed voelt maar ze niet in de harem willen, en het bij een harem mannen houden waarbij er ééntje een paartje met haar is.

Waar het ook flink afwijkt van mijn burgervriendinnen is de hoeveelheid. Zowel de wildebrassen als de aartshoeren zijn er veel vrije tijd mee bezig, en hebben ook buiten hun werk veel seks. Dat zijn geen vrouwen van twee-keer-in-de-week. Ze zijn veel bezig met seks, en dan niet alleenmaar erover denken en erover dromen. En als je er veel mee doet, kom je ook in vorm, en kàn je ook meer. En met de veelzijdigheid van de dingen die ze kunnen wordt het ook niet saai.

Ik probeer ook altijd uit te zoeken of ze nou happy zijn met hun seksleven. En wat ze er zelf de voordelen, maar óók de nadelen van vinden. Of ze het willen vergelijken met hun seksleven vóórdat ze de business ingingen, en of ze niet soms met wat jaloezie kijken naar wat de burgervrouwen hebben. Want het klinkt heel spannend, maar wat leuk klìnkt is niet altijd ook spannend om mee te maken.

Als je mensen de kans te geven om eens goed te klagen over hun leven komt er ook wel genoeg uit. Je bent veel werk en veel tijd kwijt aan zo'n druk en ingewikkeld seksleven, en je kan wel goede kandidaten vinden, of proberen je partners op te voeden en te vormen tot de sekspartners die je nodighebt, maar een klacht die ik van àlle meiden met zo'n harem heb gehoord is dat die leden van die harems zo onbetrouwbaar zijn. Er komt veel niet-durven en toch-maar-niet voor.

Het voordeel van een man waarmee je een paartje bent is dat je de hele tijd bij hem bent, en hem eigenlijk een beetje opsluit in je wereldje. Hij komt maar weinig in een wereld waar jij geen faktor bent. Voor mannen die je afentoe voor een bepaalde soort seks ziet gaat dat natuurlijk niet op. Die investeren ook veel minder in jou dan jij in hen. Er is dus regelmatig frustraties over partners die afhaken, verdwijnen, of gewoon teleurstellen.

Netzoals er afkeuring, onbegrip en starheid is over sekswerk, is dat er ook over afwijkende manieren om je seksleven te leven. Daar is dan niet zo'n heksenjacht over, en de overheid negeert het tenminste, maar je komt toch veel maatschappelijke tegendruk tegen. Die voel jij, maar je partners dus ook. En die kunnen daar erg vaak niet tegen. Dus dat leidt weer tot afhaken en teleurstellen.

En er zijn meiden die níét toegeven dat ze afentoe erg graag eens zouden willen wegkruipen in een vanzelfsprekend holletje in de armen van een eeuwige, betrouwbare vaste partner, en alle rompslomp niet nodig zouden willen hebben, maar dat zijn er niet veel. En de paar die dat niet zeggen hèbben vaak een rots in de branding waar ze dat mee zouden kunnen. Het is soms gewoon moeilijk, een hele eigen seksuele moraal en een hele eigen seksuele omgeving scheppen.

Maar er zijn geen meiden die ècht terugwillen. Dat zou je ook meteen merken omdat de weg terug heel veel makkelijker is dan de weg naar zo'n ingewikkeld seksleven. Als je even denkt dat je liever terug wil, zit je voor je het weet in een relatie netzoals de buurvrouw, en is je harem stuurloos verdwenen. De hoeveelheid onderhoud om zoiets werkend te houden is best groot.

Dit stukje is een generalisatie over een kleine groep uitzonderingen. Het is een groepje inzichten die ik als buitenstaander heb opgepikt, en ik zal meteen maar toegeven dat er ook binnen dat groepje uitzonderingen heel wat zijn die niet passen in de generalisatie die ik hier maak. Dus eigenlijk kan je heel weinig met wat ik hier schrijf. Maar ik vond het interessant.

Een pooier aan mijn raam

Toen ik nog een frisse jonge twintiger was, en mijn draai in het sekswerk nog ècht niet had gevonden, maar wel dàcht dat ik alles wist, stond ik achter een raam op de Wallen. Bestwel veel meiden uit mijn generatie hoeren hebben op een bepaald punt in hun carrière eens de Wallen uitgeprobeerd, en de meesten gingen daarna door in andere sectoren. Het is toch de beroemdste buurt, en het heeft een bepaalde aantrekkingskracht.

Het staat bekend als de plek waar je het meeste geld verdient. Het kombineert de rijke Amerikaanse toerist die niet weet hoeveel het kost en Amerikaanse prijzen verwacht met het lopendebandwerk aan dronken Engelsmannen waarbij je nog steeds rond kan komen ookal heb je geen vaste klanten. Het staat toe om met een een beetje lekker uiterlijk heel veel klandizie per dag binnen te trekken terwijl je verder níéts aan marketing doet.

Maar ook op andere manieren dan zakelijk zijn de Wallen wel in trek, of in trek geweest. Het is de beroemdste hoerenbuurt ter wereld, en er zijn best meiden die willen kijken of ze het redden op dat centrum van de hoererij. Er zit toch meer status aanvast dan in Deventer achter het raam staan, ookal was Deventer wel beter werken eigenlijk. Maar ook als je een beetje exhibitionistisch bent zijn de Wallen een leuke plek. Dat heb ik ook wel gehoord als motivatie.

Ik denk ook dat de Wallen als een soort vrijhaven een aantrekking hadden. Je voelde je overal toch als de paria, en op de Wallen was je onderdeel van de buurt, daar werd je verwàcht. Daar was je welkom als hoer, dat was òns gebied. Het was voor sommige meiden echt een soort thuiskomen, en die hebben hun hart dus ook aan die buurt verpand. Ik heb dat zelf nooit helemaal zo gevoeld, maar ik kan het prima begrijpen.

Veel doorloop, veel klanten, en een stad die zich toen nog hard maakte voor zijn reputatie als de stad waar alles kan. Dat was wat me aantrok. Ik had net wat geproefd aan de clubs, en ik was al heel snel afgeknapt op de piccolootjes en de traagheid. Het was niet voor mij, vond ik toen, ookal ging ik er gauw weer naar terug toen de Wallen me te heet onder de voeten werden.

Ik wist het toen niet, maar ik kwam op de Wallen toen daar de grootste pooierkrisis van de Nederlandse geschiedenis zich afspeelde: de affaire Sjaban Baran. Ik was onwijs naïef, en ik snapte niet goed wat er aan de hand was. Dat is waarschijnlijk ook geweest waarom ik er zelf zo weinig last van had. Ik was gewoon nog niet volwassen https://zondares.blogspot.com/2010/06/de-dag-dat-ik-volwassen-werd.html genoeg om er wat mee te kunnen, dus dat is maar goed geweest ook. Ik heb wel van collegaatjes de stress meegekregen als er bij mij of mijn vriendinnen werd uitgehuild, maar ik ben nooit onder handen genomen.

Door die uithuilpartijen wist ik wel dat er wat speelde. Ik wist van pooiers, sowieso door wat je leest in stuiverromannetjes en de pers, en door de voorloper van het mensenhandelcircus van nu. Ik nam die verhalen bloedserieus, vooral nadat ik gewaarschuwd was door het Leger des Heils. Die kwamen met gevulde koeken langs, en wilden me helpen of even met me bidden. Ik vond dat toen lief, want ik keek daar nog helemaal niet doorheen.

Sommige meiden hadden geen pooier, maar daarbij dacht ik wel dat ze een pooier hadden. Sommige meiden hadden een pooier. Dat voldeed niet aan het plaatje van een pooier dat ik had, dus ik vond dat verwarrend en herkende dat niet, maar nu zie ik dat wel. Die meiden was zo'n pooier "overkomen," en nu konden ze er niet meer vanaf. Zelfs toen al zag ik dat ze er ook niet vanaf wìlden, maar ik trok daar niet de conclusies uit die ik eruit had moeten trekken.

Ergens diepvanbinnen had ik het idee dat het mij ook zou kunnen overkomen. Dat ik zomaar door een pooier gestrikt werd. Ik vond het een griezelig idee, en ik maakte me er best een beetje druk om afentoe. De meeste pooiermeiden kwamen namelijk bestwel weerbaar op me over, en hadden een duidelijk eigen willetje. Dat kon in mijn hoofd niet samen met een pooier hebben, ookal weet ik nu beter. Maar toen dacht ik dat die pooiers danwel enorme krachten moesten hebben om je er tòch onder te krijgen.

Dus soms had ik wel het gevoel dat ik een wachtende prooi was die elk moment door een pooier kon worden verschalkt. Dat was dan vooral als ik gepraat had met een collegaatje die het graag zo bracht, en me veel vertelde over haar zorgen daarover. Nouja, "zorgen," meer haar fantasietjes daarover, die ze tegen mij kwam ophangen om in de goeie bui te komen, maar naïef als ik was herkende ik dat dus toen nog helemaal niet. https://zondares.blogspot.com/2017/10/slavinnenfantasie.html

Het duurde maanden en maanden zonder een spoor van een pooier voordat hij eindelijk eens langskwam. Ik had het eigenlijk al nietmeer zo reëel voor ogen, het was meer een soort ding geworden dat je nog steeds superserieus neemt, maar waarvan je eigenlijk stiekem niet meer verwacht dat het jou zal overkomen, zoals een auto-ongeluk. Je weet dat je een botsing kan krijgen, maar tegelijk denk je echt nooit dat het je vandaag zal gebeuren.

Toen de pooier dus opdook, was dat bestwel een verrassing. Ik was helemaal niet met hem bezig. Als ik achter het raam stond, was ik bezig met kontakt maken met de mannen die ik wel klant zag worden, en die hengstten langs de straat. De pooier was een onooglijk mannetje dat wel naar me keek, maar niet op de goede manier. Die negeerde ik dus, want daar had ik geen boodschap aan. Ik zag hem nieteens, kan je wel zeggen.

Hij viel me pas op toen hij voor mijn raam kwam staan. Hij had zijn handen in zijn zakken, en hij zag eruit alsof hij het ijskoud had. Hij had zijn schouders opgetrokken, hij draaide wat met zijn lijf inplaatsvan met zijn hoofd, en hij ademde door zijn mond, met een beetje een hangende onderlip. Zijn ogen waren rooddoorlopen, waarschijnlijk van de wiet. Hij leek niet echt op een klant, maar ik deed toch maar open om te vertellen hoeveel het kostte.

De pooier begon meteen zijn business case te maken. Een vlotte gladprater was het niet, het duurde even voordat ik uberhaupt begreep waar hij het over had. Zijn accent was zwaar, zijn verhaal was onsamenhangend, en hij praatte niet met duidelijke zinnen. Hij leek zelf niet goed te weten wat hij nou ging zeggen, en van wat hij zei vond ik het ook niet overkomen alsof hij het nou zelf geloofde.

Zijn plan was dat hij me zou beschermen, en dat hij mijn kerel zou zijn, en dat we fifty fifty deden. Niet? Dan was dertig zeventig ook goed. Maar dan moest ik wel voor hem kiezen en moest ik wel toestaan dat hij andere vrouwen erop nahield. Nou nee, dat hoefde niet, maar hij zou dan ook van mij niet willen dat ik het met andere gozers hield. Maar ik moest dan wel hem vertrouwen, dat was heel belangrijk. En nog zo wel meer van die rare tegenspraken en op zijn woorden terugkomen.

Ik had natuurlijk gewoon moeten lachen, en het moeten zien voor wat het was. Een mannetje dat zich geen houding weet te geven en me probeert onder de indruk te maken, en geen schijn van kans heeft dat dat lukt. Maar inplaats daarvan was ik eerst een beetje in de war, en toen ik me opeens realiseerde dat hij een pooier was die me zijn hoer wilde maken, kwam dat besef als een klap. Het was echt alsof mijn rug opeens bevroor.

Mijn hersens gingen op slot. Niet omdat die pooier nou zo intimiderend was, niet omdat zijn verhaal nou meer was dan gemompel dat steeds minder verstaanbaar werd, nieteens omdat die man iets zei wat echt bij me aansloeg, maar omdat ik mezelf weken en maanden had opgekloot met dingen bedenken en geloven over pooiers. Dat kwam allemaal als een golf over me heen. Opeens kon ik alleen nogmaar denken: "Dit is het. Dit gebeurt nu. Dit is echt."

Helaas weet ik dus ook nietmeer precies hoe het gesprek van daar af verder ging. Het werd een beetje een waas voor me. Ik heb hem niet zo aangepakt als ik me altijd voorgenomen had, toen ik er vantevoren over nadacht. Ik had altijd zo'n plan om de eerste de beste pooier die zich aandiende zo toe te takelen dat niemand het meer zou durven, en ik had gepland om hem in te wrijven wat voor een lul hij was, maar dat gebeurde niet.

Wat er wel gebeurde was dat ik bevroren hem aan stond te staren, dat zijn mompelverhaal steeds onbegrijpelijker werd, en dat hij ophield met praten. We stonden een eeuwigheid naar elkaar te staren in mijn herinnering, maar dat zal wel een paar seconden zijn geweest. Daarna ging hij me geërgerd vragen waarom ik niets zei. Dat was meer verongelijkt dan boos, en ik zei impulsief dat ik niet wou.

Daarna zei hij nog iets wat ik heel bedreigend vond overkomen, maar ik weet echt niet meer wat dat was. En al helemaal niet of dat ook echt een bedreiging was. En toen liep hij verder, en sprak een ander meisje bij een ander raam aan. Ik bleef staan, helemaal overstuur, en ik wist geen raad met mezelf. Ik ben meteen naar een collegaatje gelopen om mijn verhaal te doen. Jankend.

Mijn collegaatje was al net zo'n druif als ik, en was niet ervarener. Die hoorde me aan, en prees me de hemel in dat ik die pooier had afgepoeierd. Samen kwamen we op een uitleg voor wat er gebeurd was dat die pooier me wou werven voor zijn netwerk, want we gingen ervanuit dat hij wel bij een netwerk zou horen, en dat hij door mijn felle protest teruggeschrokken was. Maar wat nou als hij met zijn pooiervriendjes terug zou komen?

Natuurlijk is hij nooit teruggekomen, en al helemaal niet met pooiervriendjes. Maar daar heb ik best over ingezeten. Alle verhalen die je hoorde over pooiergeweld, ookal was netzoals nu het grootste deel daarvan nep, hakten er hard bij me in na dat incident. Het werd veel voelbaarder voor me, en ik beeldde me in dat het mij ook zomaar kon overkomen. Onzin natuurlijk, maar ik had het gevoel dat het voor me bevestigd was nu.

Als ik terugkijk, ziet het er koddig voor me uit. En dan vooral hoe ik er toen zelf instond. Ik lach nu de mezelf van toen eigenlijk een beetje uit, en ik had graag een arm om me heengeslagen om even uit te leggen wat daar nou gebeurd was. Het is achteraf namelijk heel makkelijk te zien wat er aan de hand was, en dat was echt zoveel ophef niet waard.

Het was een pooiertje, gewoon zoals er wel meer zijn, een onschadelijke sloeber als je jezelf niet onder hem legt. Misschien was hij zijn hoer kwijt, indertijd waarschijnlijk aan de bende van Sjaban, maar evengoed kan het zijn dat hij zich verveelde omdat pooiers eigenlijk vooral nietsdoen, en dacht dat hij wel wat kon uitbreiden. Hij was in elk geval opzoek naar meer meiden, en hij had mij gewoon willekeurig gekozen om eens te proberen.

Waarschijnlijk was hij eropuitgestuurd door zijn hoer om meer meiden te verzamelen. Veel pooierhoeren willen graag meer inkomen, en aangezien ze zelf teveel bagage meeslepen en ooknog tijd aan hun eigen dagelijkse drama willen besteden, is het vaak maar karig. Zonder pooier moeten die meiden het meestal nòg meer sappelen, maar mèt is het al geen vetpot. Dus die zien het best zitten als hun pooier geld bij andere meiden vandaanhaalt, zolang zij maar nummer één blijft.

Een pooier wordt gemaakt op de leest van zijn hoer, en hij probeerde bij mij de aanpak die hij van zijn eerste meid had geleerd. Die paste niet bij mij, en we praatten helemaal langs elkaar heen. Hij wist verder ook niet wat hij anders moest doen, en na die eerste poging haakte hij danook meteen af. Ik deed niet mee, dus dan gebeurt er meteen helemaal niets. Dat was alles. En zo zou ik het nu zien.

Maar voor mij toen was dit een grootse ervaring, die ik alleen kon bekijken vanuit het standpunt van mijn onwetendheid, terwijl ik dacht dat ik het allemaal wel wist. En soms vraag ik me af waar ik nog meer zo onwetend over zou kunnen zijn, en nog meer me over drukmaak terwijl ik eigenlijk veel belangrijkere dingen heb om me mee bezig te houden. Want angsten houden je klein, vooral als je denkt dat je je moet verdedigen, tegen iets wat niet bestaat.

Onwennig

Eind december was ik helemaal "in" het blogschrijven. Ik heb een bloknoot vol met ideetjes, die ik rangschik, aanvul, wegstreep, in stukjes verwerk. Ik heb stukjes die ik op papier uitwerk, en dan heb ik stukjes die ik uitgetikt heb en rond kan laten gaan bij mijn nakijkploeg. Dan pak ik er elke week één die groen licht heeft van mijn nakijkers, en die zet ik op mijn blog. Dat is een manier van werken die ik nou al meer dan tien jaar geperfektioneerd heb.

Toen werd die werkstroom verstoord doordat ik opeens uit mijn blogje geblokkeerd werd. Ik heb vaker het werk aan mijn blogje even stilgelegd, maar dit is meer dan drie maanden geweest waarbij ik eigenlijk nooit wist of mijn blogje ooit wel weer geschreven kon worden, en waarbij ik er dus helemaal niet geestelijk mee bezig was om nieuwe stukjes voor te bereiden. Dus toen ik twee weken geleden opeens weer kon plaatsen, was dat even omschakelen.

En ik vind het moeilijk! Al de tijd die ik normaal aan mijn blogje besteed was inmiddels opgegaan aan andere dingen in mijn leven, en opeens moet ik die weer in hun eigen tijd doen, en weer voor mijn blogje gaan zitten. Dat is wel leuk, maar ik was al heel snel vergeten hoeveel wèrk zo'n blogje eigenlijk is! En hoelang een stukje eigenlijk moet worden gebroed voordat het klaar is.

Nou ja, ik wéét het allemaal wel, maar je houdt er gewoon geen rekening mee als het niet je routine is. Het voelt heel onwennig, en ik werk ook gewoon niet zo efficiënt als wanneer ik het wel gewend ben. Normaal werk ik rustig en zonder stress er een beetje aan door, en gebruik ik ook elk momentje dat ik even niets omhanden heb om wat bij te werken aan mijn stukjes. Nu vind ik het al moeilijk om de tijdblokjes die aan mijn blog horen te worden besteed niet afgeleid te raken.

Het is zelfs stressig werk! Ik krijg weer writers block, en dat had ik lang geleden eigenlijk alleen als ik teveel geschreven had. Hoe deed ik dat toch in 2013, toen ik twee stukjes per week pende? Ik had het toen ook druk naast mijn blogje, maar het was zo makkelijk en zo natuurlijk toen. Ja, tegenwoordig heb ik ook nog die studie die me helemaal afmat, maar nog zie ik wel dat het makkelijker hoort te gaan.

Ik weet dat het wel weer gewoon even wennen zal zijn, maar nu is het weer even wennen. En de lijst met stukjes die ik nog wil schrijven is ellenlang, en elke keer als ik erdoorheenzoek om het volgende stukje uit te zoeken om te gaan beginnen, word ik nogsteeds enthousiast. Dus het komt wel goed, want als je maar hard genoeg wìl, dan komt de kracht ook wel weer om het te doen.

Maar nu zit ik even te krabbelen, en straks te tikken, aan een kort stukje omdat de betere stukjes waar ik aan werk, nog te slecht zijn om te plaatsen, en even opzij moeten liggen om er over een paar dagen weer met een verse blik naar te kijken en aan door te werken. Misschien met een biertje erbij.