Macht

Een broer van mijn opa ken ik alleen van een foto. Hij was al overleden voordat ik geboren werd. Op die foto zie je een klein mager boertje een enorme fokstier bij een touw aan zijn neusring leiden. De stier doet wat er van hem wordt verwacht, en laat zich door dat kleine ventje overal brengen. Stieren zijn niet bang voor een beetje pijn, als hij wil kan hij die ring er gewoon bloederig uitrukken. Maar die stier, die vond het wel prima zo. Het idee dat het anders kan zijn zat allang niet meer in die bullekop. Dat snapte ik vroeger nooit.

Ik zag toen ik rebelse kraker was wel om me heen dat mensen zich als tam vee lieten leiden. Ik stond daarboven, want ik had me bevrijd door bij de krakers te gaan, en bij de feministen. Ik liet me door geen man meer vertellen wat ik moest doen. Ik was er echt en eerlijk van overtuigd dat ik nu wel had gezien hoe mensen zich laten leiden, en dat ik daar niet meer in meeging.

Achteraf moet ik daar een beetje wrang om lachen. Ik was even conformistisch gebleven, alleen nu had ik een ander groepje om conformistisch mee te zijn. En dat had ik éígenlijk nieteens zelf gekozen. Pas later heb ik dingen gedaan waar ik echt mijn eigen weg moest vinden, maar ik ben er intussen ookwel uitgegroeid om te denken dat dat allemaal mijn eigen initiatief is. Je wordt toch door je omgeving heel erg gevormd.

Door te hoeren ben ik anders tegen dat soort dingen aan gaan kijken. Dat komt voor een deel doordat je werkt buiten wat mensen accepteren, voor een deel omdat je werkt met illusies, en voor een deel omdat je dieper in de seksuele motivaties van mensen leert kijken dan ze zelf kunnen. Dat geeft een hele andere kijk op de wereld. Dat zal wel niet iets zijn wat je alleen van hoererij krijgt, en niet iedereen die hoert krijgt dat, maar voor mij werkte het zo.

Het begint ermee dat je leert zien hoe de motivaties in een klant werken. Je gaat dingen zien die zich bij klant na klant herhalen, en dat maakt langzaam dat je weet hoe klanten gaan reageren. Soms bij elke klant, soms bij een bepaald type klant, maar je gaat de regels herkennen. Je gaat doordat je zoveel klanten ziet, het verschil zien tussen wat toevalletjes zijn, en wat er altijd is. Je leert over mensen.

Iedereen heeft weleens gehoord dat macht erotisch is. Machtsspelletjes geilen mensen op. Dat is een deel vanwege de macht zelf, want zoals W het uitdrukt, "mensen neuken graag omhoog." Machtige mensen zijn mensen met wie je graag omgaat, want die kunnen wat voor je betekenen. Daarom zijn ze seksueel aantrekkelijk, ook omdat je vaak behalve seks weinig bijzonders te bieden hebt aan iemand die echt boven je staat.

Dat is niet waar ik het hier over ga hebben. Het is er wel, maar het speelt voor de meeste mensen maar weinig mee. Daar moeten ze al wat gevorderder voor zijn. En dat bereiken veruit de meeste mensen nooit. Iets anders is dat mensen oerdriften hebben over seksuele dominantie en competitie. Dat zijn hele sterke dingen die wel meespelen, maar daar ga ik het nu óók niet over hebben.

Ik bespreek vandaag liever iets lastigers. Machtsspelletjes in seks heeft namelijk een veel sterkere kant die veel ontremmender is op het moment van de seks zelf, nieteens bij het kiezen van je partner, nieteens bij het uitlokken van oerdriften. Dat is dat seks stampvol ideeën over verantwoordelijkheid, foute stoute dingen, onzedigheid, viesheid en angst zit. Mensen hebben zulke intense kreupelmakende waanideeën dat ze vast komen te zitten in hun eigen geremdheid.

Maar als er macht in het spel is, valt daar heel veel vanaf! Als hij maar de agressor is, die jou dwìngt, of die jij moet gehoorzamen, of die je hóórt te volgen, dan is het niet meer jouw schuld. Dan kan jij al die dingen van je af laten glijden. Dan ben je al die remmingen kwijt over dat je fout bent, dat mensen je fout kunnen vinden, of dat jij achteraf "het gedaan hebt."

Je kan het heel vreemd vinden als ik het zo zeg, de meeste mensen vinden dat. En bij die meeste mensen is het óók gewoon zo. Er zit op de achtergrond zoveel aan remmingen en angsten bij gewone mensen die zichzelf helemaal niet angstig of geremd vinden. Het is een groot stuk van mijn werk om die remmingen en angsten niet in de weg te laten zitten bij mijn klantjes. Mij maak je niets meer wijs.

Denk trouwens maar niet dat ik het alleen bij mijn klanten aantref. Ik zie en ruik het bij bijna elke man, en bij haast elke vrouw. Angst om afgewezen te worden, angst om niet te presteren, angst om een slet te zijn, angst om te saai te zijn, angst om iets verschrikkelijks te hebben gedaan, angst om een relatie of een kans op een relatie te verpesten, angst om verkeerd over te komen als een perverseling ofzo, ga maar door.

Machtssituaties nemen dat allemaal weg. Het ligt niet aan jou, het is die macht die over je wordt uitgeoefend. Dat werkt heel bevrijdend, en dan kunnen ze lekker los. Hoe die macht zit, dat is verschillend, maar ergens moet het idee komen dat je nu gerechtvaardigd los kan gaan, want het is niet jouw daad geweest die deze hele situatie heeft veroorzaakt. Dus kan je je vrij van verantwoordelijkheid laten naaien.

De andere kant op is moeilijker. Macht hebben over een ander is lang niet zo makkelijk. Mensen hebben niet snel zoveel macht dat het ze nietmeer kan schelen wat de ander vindt, maar dat bestaat wel. Vooral als verlangen. En dat zie je als hoer weleens terug, want er bestaan mannen die hun remmingen bij een hoer kunnen laten gaan omdat ze die zien als zo laag, dat ze er geen verantwoordelijkheid naartoe hebben.

Meestal is het eerder dat ze die machtspositie willen hebben omdat ze danwel verantwoordelijkheden hebben, maar dat door de machtsverhouding het wel een veel simpelere situatie is geworden. Er zit veelminder gokken en aanvoelen aan, veel minder uitproberen, en dus veelminder kans om een blunder te begaan. Bovendien is het ooknogwel te geloven, dat iemand over wie je macht hebt, jou helemaal niet màg beoordelen.

Als er maar macht over je wordt uitgeoefend, of als je flink jezelf kan overtuigen dat je macht over iemand hóórt te hebben, wordt alles wat je doet moreel goed. Mensen zitten meestal met hun eigen moraal enorm in de knoop, en hebben er last van dat regels onduidelijk zijn, met elkaar niet kloppen, en vaak uitgaan van een gevóél van moraliteit, dat je als puntje bij paaltje komt ziet wegsmelten tot een onzeker plasje.

Morele keuzes maken is stress. Mensen kijken er geweldig tegenop. En bij seks hoort een hele toestand aan seksuele moraliteit, waar we ooknogeens een groot stuk minofmeer officiëel ouderwets hebben verklaard, maar wat nog wèl heel sterk in ons en onze cultuur doorleeft. Dat is makkelijk negeren als je met je vriendinnen in de kroeg zit, maar toch voel je je fout als je slip eenmaal ergens in de lakens zoek is geraakt.

Daarom zoeken mensen iemand die ze meesleept, en die de morele barrières voor ze doorbreekt. Niet alleen pooiermeiden zijn daarnaar op zoek. Die hebben alleen wat verder te gaan, en pakken dus steviger door. Weliswaar hebben die juist met andere dingen dan weer flinke morele barrières waar ze last van krijgen, maar dat is een te grote toestand om hier nogeens te bespreken. Dat krijgt misschien ooit een eigen stukje.

Als je zelf je eigen koers legt, zelf je eigen regels bedenkt, zelf nagaat wat je nou allemaal moreel en niet moreel moet vinden, dan kom je erachter dat dat ongeveer niet te doen is. Je bent àlles voor jezelf opnieuw aan het uitvinden, je moet àlles zelf uitpluizen, dus je bent ook voor àlles zelf verantwoordelijk. Je kan naar niemand verwijzen die het óók doet. En mensen vinden dingen veel sneller gerechtvaardigd als er veel mensen zijn die hetzelfde doen.

Er zitten nog meer nadelen aan. Als je tegen een probleem aanloopt terwijl je doet wat iedereen van je verwacht, kan je zeggen dat je het niet aan zag komen, en dan ben je verontschuldigd. Als je het doet terwijl je een afwijkende moraliteit gebruikt, ben je zelf verantwoordelijk voor alles, want je wordt dan aan veel strengere eisen gehouden over hoeveel je had moeten doordenken.

Je hebt dan dus niet alleen meer verantwoordelijkheden, maar die zijn ooknog strenger. Als volger ben je zelf minder schuldig aan wat je achternaloopt dan de mensen die je leiden. Als je zelf je verantwoordelijkheid neemt, word je daardoor gezien als méér schuldig. Passief zijn wordt weereens gezien als onschuldig zijn. Er zijn maar weinig mensen die onderdrukt worden geen vrijbrief vinden, maar die respecteer ik extra.

Zo loop je tegen je eigen onzekerheden aan juist als je je eigen onzekerheden probeert achter te laten. Je hebt een soort verzekeringspolis, dat je je immers aan de regeltjes van de samenleving houdt, en als je wat anders gaat doen dan er van je wordt verwacht neem je het risico van iets onbekends doen èn je geeft die verzekeringspolis op. Dat is samen nogal een hindernis.

Daar zit ook bij dat mensen heel ongemakkelijk worden van mensen die andere moraliteit hebben dan zijzelf. Als je geen afwijkingen om je heen ziet, is het makkelijk om te doen alsof je moraliteit "absoluut" is, en je er dus nieteens over na hoeft te denken, want er kàn niet over nagedacht worden. Het ìs nou eenmaal zo. Dat is lekker makkelijk, en geeft niet dat knagende gevoel dat je best wat beters had kunnen kiezen.

Het is dan makkelijk om maar te doen alsof mensen met een andere moraliteit gewoon immoreel zijn. Dat zie je veel bij gelovigen, die hun moraliteit van hun kerk krijgen. De moraliteit van anderen heeft niet de wijsheid van de Here, dus is het een valse leer, en kiezen ze er alleen voor omdat ze onder de moraliteit van de Here uit willen komen en hun immorele leven willen leiden.

Absolute moraliteit betekent dat je je vast kan houden aan die paar regeltjes die zo lekker duidelijk klinken, en jezelf daarmee kan sussen om alles te doen waarvan je eigenlijk best zou kunnen bedènken dat het niet klopt. Hoe vaster je gelooft in je eigen moraliteit, hoe minder je hoeft na te denken, en hoe meer je jezelf voor de gek kan houden. Dat wordt heel snel gewoon hypocriet zijn. Je neemt jezelf bij je neus, en je zou zó beter kunnen weten. Als je maar wou zien.

We vinden het allemaal maar moeilijk te accepteren dat we zelf bij de neus worden rondgeleid, maar we vinden het veel makkelijker dàt te accepteren, dan te accepteren dat andere mensen zich niet aan onze regeltjes houden! Zelf onderdrukt worden maakt je leven saaier en minder vervullend, maar ook màkkelijker en hanteerbaarder. Je kan doen alsof je goedzit, zolang je maar aan wat regeltjes houdt.

De waarheid is maar eng en onbegrijpelijk, en dus doen we met zijn allen alsof het allemaal simpeler is, met grondregels waar we van doen alsof ze niet willekeurig zijn, maar die vooral taboe zijn om in discussie te stellen omdat we ons ervan ongemakkelijk gaan voelen als we niet doen alsof die dingen grote waarheden zijn. Waar die taboes liggen verschilt wat per samenleving, maar dat we de boel versimpelen is altijd zo.

Het liefst zouden we willen dat we allemaal in dezelfde simpele krabbenmand kruipen, waar iedereen anders ook wordt gehinderd door dezelfde simpele, kromme ideeën die jouw leven hanteerbaar maken, en als niemand anders eruitkruipt heeft niemand voordeel waar jij jaloers op kan zijn, en wrijft niemand in je gezicht dat je jezelf beperkt. Daarom trekken we iedereen terug naar beneden die de krabbenmand uit wil kruipen.

Je ziet dat mensen een keurslijf opzoeken. Van ingewikkelde kwesties worden ze ongemakkelijk, en ze zoeken bevestiging met leuzen die ze vaker gehoord hebben. Met simpele voorstellingen die een heleboel lastige kanten van het probleem gewoon negeren of wegwuiven, en dan makkelijk te beoordelen zijn. Ze zoeken naar hun groep of hun leider die ze bij hun neusring neemt, zodat ze zelf niet meer met die lastige dingen geconfronteerd worden. Je wil het simpel horen, en doen alsof dat àlles is.

Dan wil je natuurlijk niet dat andere mensen wèl van die regeltjes af kunnen stappen, omdat die een andere moraliteit gebruiken. Die kunnen dan een voordeel krijgen omdat ze zich niet aan jouw regeltjes houden zoals jij wel doet, dus dan vind je dat niet eerlijk. Je vindt het belangrijker dat je niet voorbijgelopen wordt, dan dat iedereen vooruitkomt. Dus dan hou je de mensen maar tegen die wel proberen voorbij hun oogkleppen te komen.

Met al die nare lelijkheid is het nietzo raar om te zien waarom mensen zo vastzitten in hun seksuele moraliteit. En ook wat ze verwachten van hun partner, ergens diep vanbinnen. Als die nou maar het initiatief neemt, en de verantwoordelijkheid, dan weten ze in elk geval dat ze niet opeens, als ze in het heetst van de strijd bezig zijn, voor perverseling worden uitgemaakt.

Je kan daarom je klanten een enorm plezier doen door ze van al die verantwoordelijkheden en twijfels af te helpen door ze bij hun neusring te nemen. Je geeft ze alle wenken en gedrag om te begrijpen dat al die valkuilen niet bij jou bestaan, en dat ze vrij spel hebben. Je maakt een illusie waardoor ze zien dat de weg vrij is, en de remmen los kunnen gooien. Dat is erg bevrijdend.

Daarvoor hoef je niet eens heel goed te acteren. Ze snappen zelf niet goed waar ze nou vast in zitten, ze denken dat ze geen kronkels en struikelblokken hèbben, dus ze hebben geen idee wat je aan het doen bent, ze merken alleen in hun kruis dat het opeens wèrkt. Je haakt gewoon in op hun oerdriften, je ontklit al hun maatschappelijke sores met seks, en dan laat je de natuur zijn werk doen. Dat kost veel werk, maar dat zien ze niet. Voor de klant lijkt alles superspontaan.

Het makkelijkste om neer te zetten tegenover "niet mogen" is "moeten." Als iets móét, dan is het opeens een heel ander iets geworden. Als hij heel onbeleefd nee tegen mij zou moeten zeggen als ik hem dringend vertel dat hij een stoute seksuele handeling móét ondergaan, dan is het natuurlijk de juiste morele keus om mij lekker aan de slag te laten gaan. Ik ben de verantwoordelijke, want ik push hem. Hij kan niet anders, toch?

Mensen leven mee met verhalen. Als je een man een verhaal laat meebeleven waarin hij een duidelijke rol heeft, zal hij die rol spelen. Als die rol inhoudt dat hij als een seksgod op je losgaat, dan zit alles goed. Dan moet het verhaal natuurlijk wel alle valkuilen weghalen die zijn moraliteit voor hem neerlegt, en je moet dus per man, of tenminste per groep mannen, zien hoe je zo'n verhaal opbouwt.

Zo'n verhaal is meestal gewoon de boel simpel houden. Simpele redenen zoeken waarom zijn morele bezwaren en rare regels niet van toepassing hoeven te zijn is véél beter dan te proberen uit te leggen hoe het echt zit, en waarom hij zich geen zorgen hoeft te maken. Hij zal je wel begrijpen, maar hij zal het zeker niet voelen. Als je duidelijkmaakt dat jij je rotvoelt als hij je niet naait omdat je hem zo lief vindt is veel makkelijker. Ookal slaat het nergens op.

Macht erotiseert ook daarom. Als je kan projekteren dat je macht hebt, en hoe je dat doet dat kan vanalles zijn, dan laat je zien dat jij de regels kan buigen, en dat jij de verantwoordelijkheden van je partner kan overnemen. Je neemt de neusring van je partner, en die hoeft zich nietmeer zorgen te maken over waar die heengaat. Dat is jouw verantwoordelijkheid geworden. Je partner hoeft het zich alleennog te laten overkomen.

Het blijft ook zeker niet bij seks. Dat was denk ik al wel te merken aan hoe ik schreef hierboven. Dit gaat op voor alle dingen die in de samenleving met moraliteit temaken hebben. En op dezelfde manier zijn mensen op zoek naar dingen om mee bij de neus te worden genomen. Die willen een onzinverhaaltje horen wat de regeltjes voor ze ontwart, en ze zien dat de morele weg is om te doen wat ze stiekem al wouden.

We weten allemaal dat de media er een boeltje van maken met het nieuws, en dat halfbegrijpende journalisten vaak hun eigen overtuiging belangrijker vinden dan het nieuws, maar toch slikken we het als zoete koek. We zoeken een mediakanaal dat zegt wat lekker bij onze moraliteit aansluit, en dan kunnen we rustig luisteren naar verhalen die we graag horen, en klagen dat mensen van andere gezindten het allemaal niet begrijpen.

En zoals ik moet aanhaken op de zoektocht naar geleid worden, zo gebeurt dat ook buiten de prostitutie. In films krijg je de moraal te horen die lekker voelt, in restaurants verkopen ze je een maaltje met een bepaalde joviale nederigheid die ook lekker aanhaakt, reclames doen niet anders dan waardes bevestigen mèt een dikke boodschap erbij dat daar wèl hun produkt bijhoort, en zo gaat het maar door.

Intussen vindt iedereen van zichzelf dat ze reuze kritisch zijn, en reuze rebels. Ze staan er niet bij stil dat ze doorgaans alléén kritisch en rebels zijn tegen mensen die een àndere moraliteit belijden dan zijzelf. Dat is makkelijk rebelleren, als je niet rebelleert tegen wie je neusring vastheeft. Het is heel wat anders om uit de moraliteit van je eigen groep te stappen. En nog héél veel anders als je dat niet doet door in een nieuwe groep te stappen.

Vroeger dacht ik altijd dat boeven bijvoorbeeld buiten de moraliteit gingen staan. Zo worden ze in boeken afgebeeld. Maar als je meer ontdekt in de wereld, merk je dat boeven precíés dezelfde moraliteit hebben als de groep waarin ze geboren zijn, en de hypocriete dubbele moraaltjes gebruiken om zichzelf schoon te praten. Het is eigenlijk nietzo verkeerd van ze wat ze doen, want èìgenlijk...

Hoe ze dat invullen kan verschillen, maar meestal is het iets als dat aan de boef óók wat verkeerds is gedaan, dus nu mogen zij dat ook. Of dat moraliteit eigenlijk alleenmaar gaat over mensen binnen hun eigen groep. Of dat de schade bij anderen die ze doen niet telt, omdat die mensen een andere moraliteit hebben, en dus foute mensen zijn die het een soort van verdienen, of dat er gaten in de regels zijn waar ze zich niets van aan hoeven te trekken. Ga zo maar door. Denk maar niet dat ze diezelfde ruimte aan anderen geven als het om hùn spullen gaat.

Begrijp me goed. Ik zie dat dit overal gebeurt, en ik vind het jàmmer dat het zo is, maar ik zeg helemaal niet dat alle mensen die zo zijn, daardoor slechte mensen zijn. Zo zijn mensen kennelijk. Ik zie het mezelf ook vaakgenoeg doen, ookal probeer ik los te komen van zoveel dingen die ik maar gewoon heb geleerd te denken omdat iedereen zo denkt. Ik wil niet mensen beschuldigen van slechtzijn. We zijn gewoon niet volmaakt. Maar dat moeten we wel erkennen.

Ik wil trouwens helemáál niet doen alsof wij hoeren daar bovenstaan. Wij hebben het alleen iets moeilijker om het geloofwaardig voor onszelf te houden, vanwege onze positie net buiten de seksuele moraal. Maar ook wij hebben soms graag dat onze morele problemen worden opgelost door een machtsfiguur die zo aan alle verhoudingen trekt dat we fijn kunnen geloven dat de enige morele mogelijkheid is om lekker stevig aan te pakken in de business. In de burgermoraliteit blijven maar toch kunnen doen waar je zin in hebt, daar zijn pooiers zo handig voor.

De meeste hoeren zijn hun eigen pooier, maar je merkt wel dat heel veel meiden toch last hebben van hun eigen moraal en die van de samenleving, en hoe die verschillen. Veel meiden hinken op twee gedachtes, of proberen een beetje een draai te geven aan de moraal die iedereen kent, maar zonder pooier, slachtofferverhaal of doen alsof er een niet-persoonlijke verplichtende omstandigheid is, blijf je modderen met de burgermoraal.

Je ziet dus dat vooral de jonge hoogopgeleide hoeren de burgermoraal bij het vuil zetten en vervangen door een moraal die meer realistisch is, en minder versimpelt aan de wereld. Daar komen ze met zichzelf goed mee uit, ookal hebben ze er dan wel héél veel werk aan, maar ze vinden maar weinig aansluiting bij de mensen om zich heen. Dat is zwaarder dan je denkt. Vrijdenkers worden toch gezien als een beetje vreemde types die het moreel niet echt goed hebben.

Als je zelf je eigen koers legt, ben je zelf àlles aan het uitpluizen, je bent voor àlles zelf verantwoordelijk, en je kan niet naar de overtuigingen van de samenleving verwijzen als je verantwoordelijk wordt gehouden voor de morele keuzes die je hebt gemaakt. Als je kiest voor wat de samenleving je onderhuids leert, kijkt niemand je daarop aan. Als je zelf wat verzint, heb je de verantwoordelijkheid helemaal zelf. Hoeveel gelijk je ook hebt.

Ik breng het nu even terug naar mijn eigen situatie. Ik sta een beetje naast de ingewikkelde seksuele kronkels die mensen hebben, en ik pas me aan om daarmee om te gaan. Ik kijk daar een beetje van opzij tegenaan. Ik heb mijn eigen seksuele kronkels, maar die zie ik ook wel. Ik kan ermee omgaan, en ik kan ermee werken. Ik kan mensen bij de neusring nemen, en door hun eigen doolhoven leiden. Dat vinden ze fijn, ze betalen er zelfs voor.

Er is geen reden voor de samenleving om een moraal over seks te hebben. Er is geen reden om te doen alsof afwijkende seks verkeerd is, alsof al die angst voor seks ergens over gaat. Seksuele moraal is alleen maar problemen, en heeft geen nut. Ik vind het een heel belangrijke bijdrage die ik geef door mensen, al is het maar eventjes, te bevrijden van alle seksuele verstrikkingen waar ze in vastgelopen zijn.

Mensen even bevrijden is fijn, ook als het raar genoeg ze bevrijden door ze extra te manipuleren en onderdrukken is. Ik herhaal maar even, dit gaat niet over oerdriften met dominantie en competitie, dat is een heel ander verhaal. Van die oerdriften kan en wìl ik mensen ook helemaal niet bevrijden. Die ingewikkelde biologische regels zijn juist dingen die hele interessante ervaringen geven. Het gaat me in dit stukje om de kronkels van de moraliteit.

Omdàt ik kan spelen met de seksuele moraliteit, ben ik voor mensen die heel erg aan die moraliteit hechten iemand die heel immoreel is. En die willen daarom mij en mijn collega's op het hakblok van hun moraliteit leggen. Wij hebben ons immers losgemaakt van die interne onderdrukking, en helpen anderen er ook eventjes aan te ontsnappen. Het is ironisch. Iedereen houdt van onderdrukking behalve de hoeren, en die krijgen hem van de maatschappij het hardst.

Antwoord op: We moeten ze als slachtoffer zien

Vandaag weer een antwoord op een concept. Ik heb in de mail wel gelezen dat concept-antwoorden minder nuttig zijn dan antwoorden op hele specifieke uitspraken, maar ik zou dan zóveel stukjes moeten schrijven, dat is voor niemand leuk meer. Bovendien staat er dan in heel veel stukjes hetzelfde. Dus een verzamelstukje over een concept is uiteindelijk wel het beste. Anders verandert het toch alleenmaar in een uitspraak die er bijna altijd net een beetje naastzit.

Het idee waar ik vandaag op reageer is dat we de meiden die last hebben van misstanden, of vaak maar meteen de héle groep hoeren, moeten beschouwen als slachtoffers. Die vrouwen zijn door die misstanden slachtoffer, en wij moeten als samenleving die groep vrouwen gaan behandelen als de slachtoffers die we erbij bedacht hebben. Want slachtoffers zijn door slachtoffer te worden meteen onmondig en machteloos geworden, en wachten op een redder.

Op die gedachte van passief slachtofferschap is de hele praktijk van "mensenhandel als haaldelict" gebouwd. De enorme aantallen slachtoffertjes zitten te wachten tot iemand opmerkt dat ze slachtoffer zijn, en ze komt redden. Niet alleen hebben ze hulp nodig van buiten, en vragen ze niemand om die hulp, ze doen zelfs hun best om het niet te laten mèrken, en natúúrlijk doen ze zelfs als je ze onder druk zet na hun redding alsof er niets aan de hand is.

Dat is natuurlijk hartstikke fout.

Ten eerste, laten we dat metéén maar even duidelijk hebben, help je slachtoffers helemáál niet met al dat "redden" wat er gebeurt. Het meeste wat er gebeurt slaat de plank helemaal mis, en de rest is van de regen in de drup helpen. Dat komt omdat wat "de redding" ìs helemaal niet helpt, omdat wíé ze redden helemaal verkeerd is, en omdat hóé ze die redding doen helemaal niemand helpt, behalve de reddertjes zelf.

Voor de reddertjes lijkt het zo logisch. Een heel groot deel van de hoeren zit zwijgend te wachten tot ze uit de hoererij worden gehaald, en hun pooiers hun rechtvaardige straf krijgen voor het dwingen, zodat de meisjes dankbaar door de reddertjes kunnen worden geloodsd naar een normaal leven. Maar daarin geloven ze alleen omdat ze dat leuk vinden om te geloven, want het is als puntje bij paaltje komt nooit zo.

Bij de meiden die "gered" worden is vaak helemaal niets mis. En als er iets miszit, is dat meestal iets ingewikkelds wat helemaal niet opgelost is door haar vent of haar helper op te sluiten en haar in een sektarisch blijf-van-mijn-lijf-huis te stallen. Niemand helpt het om een fantasie-oplossing voor een fantasie-probleem op zich uitgeoefend te krijgen, vooral niet als dat wel echte gevolgen in de echte wereld heeft.

Maar laat ik eens beginnen met de èchte slachtoffers. Meiden die ècht worden gedwongen en uitgebuit, en die ècht niet willen, en ècht willen dat het ophoudt. Daar verwijzen de mensen die worden geconfronteerd met de schadelijke gevolgen van het reddertjescomplex altijd naar, want "het heeft misschien bijeffecten, maar het is tenminste wel goed voor de slachtoffers, en daar gaan wij voor."

Die uitspraak hoor je veel van Justitie, en hij klinkt heel rechtvaardig. Dat is het dus niet. De focus is altijd om een mensenhandelzaak langs de rechter te krijgen, en daaraan meewerken is meestal helemaal niet in het belang van een slachtoffer. Die wordt gebruikt, misbruikt en verbruikt door Justitie en de reddingsindustrie om een succesje te kunnen claimen, maar haar belangen zijn daarbij niet belangrijk.

Waar zit iemand met echte problemen op te wachten? Als je gedwongen of uitgebuit wordt, en je wil weg, wil je dat je geholpen wordt met waar je om vráágt. Je wil veiligheid, wegkomen, en dat biedt de reddingsindustrie niet. Dat klinkt misschien heel gek, maar zo'n blijf van mijn lijfhuis is een lachertje. Ik heb zelf vrijwilligerswerk gedaan bij zo'n toko, en dat was nog een heel integere tent vergeleken met de melkerijen van nu.

Als je al meteen terechtkan, en dat is niet vaak zo, zit je tussen de rare gevallen, en met een beetje pech ooknog de andere betrokkenen in dezelfde zaak waar jij nu mee te maken hebt. Daar heb je geen keus in, want als je eenmaal de stap de reddingsindustrie in gezet hebt, is er alleen meedraaien of oprotten. Wat ze doen is je zoveel mogelijk uitknijpen voor hun idealen, en dat betekent je juist méér in je ellende betrekken. Dat wil je niet.

Vooral wil je je eigen bestaan terug. Je zit niet te wachten op een gebed zonder eind in de professionele zieligheid. Je wil dóór met je leven. Je hebt familie, die je ook na je periode in een blijf-van-mijn-lijfhuis weer wil zien. Misschien heb je kinderen. En je wil kunnen werken. Onafhankelijk zijn. Helaas is wat je krijgt in de reddingsindustrie precies het omgekeerde. Betutteling en meer afhankelijkheid. Je komt van de regen in de drup.

Het is niet allemaal zwartwit, met een enge psychopaat die jij achter de tralies wil, en waar je dan van weg kan lopen, de onderduik in om een nieuw leven te beginnen. Meestal wil je alleen dat je positie wordt versterkt. Dat jij niet de enige bent die tegen je uitbuiter opstaat, maar dat de samenleving aan je kant komt staan. Vaak wil je niet dat alles in je leven omgegooid wordt. Je wilt alleen dat mensen die je misbruiken hun vingers branden en je loslaten. Je wil geen positie van onmacht meer.

Schadevergoeding is dan een ondergeschikt iets. Dat wordt wel vaak aan ons verkocht als een reden om iemand te beschuldigen, maar iemand die echt in een dwangsituatie heeft gezeten heeft haast nooit meer dan een habbekrats omgezet, en heeft geen perspektief om meer schadevergoeding binnen te halen dan ze zou verdienen als ze haar tijd aan werken had besteed, in plaats van aan de slepende vervolgingstoestand.

En dat is dan al voor de meiden die echt een probleem hebben dat een duidelijke dwangtoestand is. Die kom je nauwelijks tegen, ik kon er in elk geval haast geen naspeuren. Mensen accepteren dwangsituaties niet in mijn vak, want verdienen als je geknakt bent kan je gewoon niet. Wat ik wel kon vinden waren een handjevol meiden die een rotsituatie hadden, maar waar het slachtoffer-zijn of het hoer-zijn nogal dubieus was.

Dat gaat dan om vrouwen die bijvoorbeeld maar wàt graag wat anders zouden gaan doen, maar die hun situatie die jij of ik uitbuiting of dwang zouden noemen, liever hebben dan het alternatief. Dat kan dan gaan om iemand die met lange tanden voor een pooier werkt omdat ze anders haar zoontje niet naar die dure school kan blijven sturen, of iemand die alleen in de prostitutie ongeregistreerd zich kan bedruipen, omdat engerds haar zoeken.

Bedenk daarbij ook meteen even dat je daar ook mensen bijhebt, die niet kiezen voor hulp omdat dat meteen betekent dat ze de mensenhandelindustrie over zich heenkrijgen, zelf in de reddingsindustrie verdwijnen, en hun vent door Justitie te grazen wordt genomen. Als die een zìnnige soortvan hulp konden krijgen, zonderdat het circus meteen losging, zouden die dat graag hebben. Maar door deze doorgeschoten toestanden kunnen ze die niet krijgen.

Voor die mensen is de strooptocht naar slachtoffers óók een probleem. Wat schieten die ermee op om ontdekt te worden, en opeens te worden meegesleurd in een behandelingstraject waar ze niet om gevraagd hebben? Daar is alles op van toepassing wat het ook slecht maakt voor de echte, simpele slachtoffers, maar dan nieteens terwijl ze echte, simpele slachtoffers zijn. Behalve voor de reddingsindustrie, natuurlijk.

De vorige twee kategorieën kom je superweinig tegen. Wat je veel vaker tegenkomt is de meid die een probleem heeft. Die is geen slachtoffer, die heeft zelf haar leven in handen, maar er is haar een hak gezet. Die is bedrogen, bestolen of bedreigd, en die wil daar wat tegen kunnen doen. Dat is het brood van de Justitiekant van de reddingsindustrie, ookal ziet de hulpverlening er niet veel van terug.

Zo'n meid stapt, als ze niet beter weet, naar de politie om hulp te krijgen met haar probleem. De politie gaat dan proberen om daar een mensenhandelverhaal van te maken. Daar gaan sommige meiden meteen in mee, maar meestal moet daar flinkwat druk en misleiding achter. Je klacht wordt opgepakt, en geplaatst in een kontekst van het mensenhandelplaatje. Ze maken je duidelijk dat er niets gaat komen van die klacht van jou als de rest van dat plaatje niet wordt ingevuld.

Het komt op tafel dat bij een mensenhandelveroordeling je een schadevergoeding krijgt toegekend, die de overheid voor zal schieten. En die schadevergoedingen zijn idioot hoog. Meer dan je ooit echt omgezet hebt. De politie helpt je met opkloppen. De rechters vergelijken de bedragen vooral met bedragen die ze eerder in zaken voorbij hebben horen komen, dus die liggen niet dwars. Meewerken is lucratief.

Je moet natuurlijk wel stoppen met hoeren. "Als wij wat voor jou doen, moet jij je verantwoordelijkheid ook nemen." Je kan moeilijk in het plaatje van het gedwongen bloempje passen als je gewoon door blijft pezen, natuurlijk. Dat was in afgelopen jaren steeds minder zo geworden in de rechtzaal, want de rechters laten zich volgieten met pseudo-psychologie over hervictimisatie en terugval door trauma, maar de politie eist het nog steeds erg vaak.

Sommige meiden grijpen die kans. Soms met beide handen. En die verdienen er héél goed aan. Regelmatig tonnen, soms zeven cijfers. Behalve dat het belastinggeld is dat wordt uitgedeeld, want de "dader" die moet betalen heeft dat geld niet, heeft het nooit gehad, zal het nooit hebben, is het ook gewoon oneerlijk, en daarom zijn er heel veel meiden niet van gediend.

Hoeren worden gezien als opportunisten, dus zo'n oplichterstruuk waar je door de politie mee wordt geholpen zien mensen als iets wat wij wel een buitenkans zullen vinden. Maar eigenlijk zijn we bestwel vaak gewoon nette mensen. En als we naar de politie komen voor een probleem, zouden we eigenlijk het liefst hebben dat de politie het èchte probleem, dat echt bestáát, aanpakt, en niet alleen van hun stoel komt voor een nepprobleem, ook als dat ons winst oplevert.

Bovendien moet je het maar kunnen slikken dat je iemand voor maanden of jaren in de gevangenis laat rotten die eigenlijk niet heeft gedaan wat jij helpt "bewijzen." Je maakt iemands leven kapot, en ook als dat iemand is die jou een loer heeft gedraaid, is dat niet zomaar iets wat een eerlijk mens kan verdragen. Als je bent bestolen, wil je die persoon voor die diefstal op laten draaien, niet voor een fabeltje.

Ze bestaan, de mensen die wat er gebeurt, en wat jij een uitbuitingssituatie vindt, een goeie deal vinden. En als je met ze praat, ontdek je meestal dat het als je het goed nakijkt, ook echt een goeie deal voor ze ìs. Als wij kijken zonderdat we weten wat het voor mensen zijn, wat ze voor waarden en normen hebben, wat hun keuzes en hun mogelijkheden zijn, dan ziet het er soms heel zielig uit, terwijl het voor die mensen niet zo ìs.

Ik kende, toen er nog een heleboel Zuid-Amerikaanse meiden waren, een collegaatje dat met acht andere meiden in een tweekamerflat woonde. Ik vond dat armoedig, en ik had medelijden. Zij was daar niet van gediend! Zij was uit haar thuisland naar hier gekomen om te sparen, en ze had geen zin om veel geld aan huisvesting kwijt te zijn. Ze kwam er toch vooral om te slapen en te wassen, dus zij vond het geen punt. Ze vond het zelfs gezellig, met zoveel meiden in wat stapelbedden. Dat zien wij als teken van misstanden. We zien héél veel als teken van misstanden. Maar zij dacht daar anders over.

Netzoals meiden die grif zestig procent van hun omzet inleveren aan een actieve pooier, zolang die maar als schild tegen de overheid werkt en ze elke dag een volle bak klanten kan garanderen. Die willen niet hun tijd zitten te verdoen, die willen hun eigen stukje van de zaak draaien, en hebben daar heel veel geld voor over. Ze gaan vaak met meer naar huis dan collega's die minder afdragen.

Je hebt ook dingen die op het eerste gezicht heel duidelijk een uitbuitingssituatie lijken, soms zelfs met dwang, maar als je dan gaat navragen bij de mensen om wie het gaat wordt het opeens heel anders. Tijdens mijn speurtocht naar pooiers en pooiermeiden kwam ik zoiets tegen. Dat was een meid die telkens ruzie had met een pooier, die al het geld innam, en in de gaten hield hoeveel mannen ze meenam. Dat klinkt al erg stereotiep!

Dat ging dus om een vrouw die een ouderwetse struktuur gebruikte, die vroeger erg populair was bij de Oostblokse meisjes. Inplaatsvan onzekere, ingewikkelde inkomsten waarbij je maar moest gokken hoeveel klanten je kon krijgen, sprak je met een regelaar af dat je voor hem werkte, voor een bepaald maandbedrag. Dat geld kreeg je ook, netjes thuis, elke maand. Maar dan moet je wel je best doen, en de omzet, èn het risico, is voor hem.

Je ziet al, met een beetje hoerenluiheid wordt dat een héél onvoordelige handel voor de regelaar! Dus die laat er een oogje op houden dat zijn meisje wel genoeg werkt. Dat is duur, dus dat doe je alleen als ze lijkt te smokkelen of spijbelen, maar juist als het moeilijk gaat, is er iemand die haar in de gaten houdt, en een grote bek geeft. In de rechtzaal wordt dat altijd gezien als dwang en uitbuiting, maar hoe anders is het van andere salarisbanen waar je ook niet mag frauderen en slampamperen?

Zo zijn er nogwel meer manieren dat mensen geen slachtoffer zijn, maar wel door ons verwende Nederlanders met de wijsheid in pacht, als slachtoffers worden gezien. Dat zijn dus vaak mensen die hier hard aan komen pakken, en die hebben er helemaal níéts aan om opeens als slachtoffer te worden bestempeld, en de reddingsindustrie in te worden gekoeioneerd. Die hebben er alleenmaar schade van.

Iets anders wat steeds naar voren wordt geschoven als iets wat èìgenlijk dwang is, is "een slechte economische situatie." Dat zijn niet alleenmaar filosofische ideetjes van mensen in bladen en op TV, dat wordt gebruikt door rechters om te zeggend dat iemand èìgenlijk gedwongen is, als ze iemand willen laten opsluiten voor mensenhandel. Iemand is arm, dus is het fout om ze te laten werken voor het geld wat ze nodighebben. In de hoererij dan.

En voor het àllergrootste stuk van de hoererij geldt gewoon dat er géén vorm van slachtofferschap bij tepaskomt. Daar is geen uitbuiting, daar is geen dwang, daar zijn geen dingen die bestreden moeten worden. Helaas ziet de reddingsindustrie daar nog steeds omzet in, en omdat niemand ze terugfluit, gaan ze ook los op de meiden die helemaal geen problemen hebben, en nergens van gered hoeven te worden.

Daar valt voor Justitie weinig te halen. Er is maar heel weinig bewijs nodig om een mensenhandelveroordeling te krijgen, maar er moet nog steeds een béétje zijn. En dat kan het OM wel bijelkaar schrapen als ze erg hun best doen, maar dat vinden ze meestal teveel werk. Bovendien zijn er genoeg makkelijkere prooien. De reddingsindustrie heeft de handen al vol aan wat ze kunnen krijgen, eigenlijk hebben ze de brandschone meiden niet nodig. Toch walsen ze over je heen.

Maar ze zijn een rupsje Nooitgenoeg. Er wordt flink gestookt en gelobby'd in de media en de politiek om de hele business maar te behandelen als een hel vol slachtoffers. De fabeltjes worden verspreid over alle hoeren, niet alleen een klein verborgen groepje. En dat wij ons ertegen uitspreken is alleenmaar het geluid van een paar witte raven, en wie zegt dat ze geen slachtoffer is, zegt dat natuurlijk alleenmaar omdat ze gedwongen is om dat te zeggen. Dat weet iedereen.

Dit komt allemaal uit de koker van de slachtoffercultus die populair is bij de overheid, en waar veel mensen in de samenleving ook graag tegenaanschurken. We willen je zien als een slachtoffer, dus ben je ook een slachtoffer. Slachtoffers zijn goed, en kunnen lekker worden gered, en als je moeilijk doet ben je ondankbaar en geestelijk niet in orde. Het is toch alleenmaar goed om fijn geholpen en gered te worden? Dat is het gevoel wat erbij hoort.

Gevoel of niet, het is anders. Ik zou in kunnen gaan op de principes achter iemand tot reddingsobject verklaren, en hoe fout die al zijn, maar die zijn onbelangrijk als je vergelijkt met de praktijk. Want zoals ik hierboven uitgebreid uitlegde, je hebt géén voordelen als je onterecht als slachtoffer wordt behandeld, en zèlfs geen voordelen als je terècht als slachtoffer wordt behandeld!

Dus volgende keer als iemand zegt dat alle hoeren als reddingsobjecten behandelen wel nadelen heeft, maar dat het tenminste goed is voor de slachtoffers, of als iemand verzucht dat het allemaal de moeite waard is, want liever teveel meiden als slachtoffer "afgehandeld" dan eentje te laten glippen die wel slachtoffer is, dan kan je het stukje van vandaag meteen even aanhalen, en deze ook.

Wat we nodig hebben is menselijke behandeling, met rechten als gewone mensen. Met erkenning van onze mondigheid, en met acceptatie voor onze eigen keuzes. Niet om als dossiervulling voor het OM en blanco cheque door de zieligheidsindustrie te worden gebruikt. Buitenlandse organisaties zeggen het lekker bondig: "Rights, not rescue." We zijn geen passieve, geknakte voorwerpjes, we zijn mensen met onze eigen verantwoordelijkheden en onze eigen rechten. Gun die ons ook.

Startverhalen

Een hele tijd terug riep ik collega's op om me te vertellen over hun motivaties, en over hoe ze met het werk begonnen waren. Mijn idee was dan om daar ingezonden stukjes van te maken, en die dan regelmatig te plaatsen. Dat blijkt alleen niet zo handig als ik dacht, dus ik maak er maar een stukje van waar ik óver die verhalen vertel. Geloof mij maar, dat is veel beter te lezen.

Wat er binnenkwam was een ratjetoe van hele verhalen, soms compleet met een psychologische analyse van wat haar drijfveren en invloeden zijn geweest vanuit Gestalt-perspektief, of korte zinnetjes als "voor het geld," of een beschrijving van het moment dat een meid het voltijds ging doen. En opvallend veel mannen die schreven over hoe zij hun eerste stap bij een meid naar binnen hadden gezet, ookal was ik daar niet naar opzoek. Misschien schrijf ik daar ooknog ooit over.

Ik zal een paar verhalen hervertellen.

De eerste inzendster schreef me een groot verhaal over haar achtergrond, dat ik voor haar privacy maar weglaat. Ze was preuts opgevoed, seksueel niet ontwaakt, jong getrouwd en had nog voor ze tweeëntwintig was haar eerste kind. Dat kon het jonge koppel niet aan, en haar man is bij haar weggegaan. Zij had nu een kind om voor te zorgen, en was voor het eerst helemaal alleen.

Ze had zich na haar zwangerschap laten gaan, en ze ging maareens naar de sportschool. Daar ontmoette ze mensen, en daar zaten een paar meiden bij waar ze wel bewondering voor had omdat ze zo vrouwelijk waren. Dat waren hoeren, en ookal hielden ze dat stil, ze wisten natuurlijk wel van wanten en konden haar heel veel goede raad geven over mannen en seks. Dingen die zij heel goed kon gebruiken, onder andere om weer in vorm te komen.

Deze vrouw leerde heel veel dingen over seks en mannen die je niet snel ergens anders dan bij hoeren vindt. Ze leerde dingen die veel vrouween niet zouden hebben opgepikt omdat ze het "al beter wisten" uit de Cosmo of de Viva. Ze vond het spannend, en ze had er veel plezier van. Toen na meer dan een jaar de vrouwen opbiechtten dat ze dat allemaal wisten omdat ze hoerden, was dat voor haar een grote schok.

Het gebeurt best vaak dat mensen je laten vallen als je laat weten dat je een hoer bent, maar deze vrouw was van beter hout gesneden. Ze was geschokt, maar ze reageerde niet overhaast. Ze ging beetje bij beetje uitzoeken wat ze nou ermee moest, en werd steeds nieuwsgieriger naar hoe die twee leefden en werkten. En op een dag vroeg ze of ze eens meemocht naar hun bordeel.

Ze had als plan om alleen te kijken, maar ging eigenlijk al heel vlot meedoen met wat er gebeurde, en draaide haar eerste klantje die avond. Dat beviel wel, eerst vooral om het geld, maar naarmate ze meer mannen te pakken had, ook steeds meer om het werk. Ik vind het een grappig verhaal omdat juist iemand van wie je het niet verwacht, een seksueel heel onontwikkeld iemand, juist door die onbevangenheid er opener voor is dan mensen die wereldser zijn.

Het meest afwijkende verhaal was van een vrouw die heel bewust begon. Ze was bij de dertig, heel gemiddeld om te beginnen in haar branche. Ze had een fijne baan, twee fijne kindertjes, en een fijne man. Een lieve, betrouwbare man, met een goede baan, een braaf karakter, en langzaamaan helemaal geen seksdrift meer. Zij had dat al een paar jaar zichzelf aangetrokken, maar ze kreeg aandacht genoeg van andere mannen, dus het lag niet aan of ze lekker was.

Ze nam hem mee naar therapie, ze vroeg hem of ze vreemd mocht gaan, ze probeerde het met masturbatie en porno op te lossen, maar niets veranderde in hun relatie. Hij leed enorm als ze vertelde dat ze eigenlijk vreemd wou gaan, dus ze liet het maar zitten. Ze is een vrouw met gezonde lusten, en ze kon het maar heel moeilijk verkroppen dat haar vent daar niets mee deed. Ze probeerde zich erbij neer te leggen, maar het lijf laat zich niet negeren.

Omdat het gewoon wachten was tot de bom barstte, ging ze nadenken. En ze kwam na lang denken tot de conclusie dat sekswerk de manier was om met anderen seks te hebben die het minste vreemdgaan was. In haar filosofie is het vooral belangrijk om niet je liefde te delen met iemand anders dan je partner, en dan was hoeren de beste manier om het zakelijk te houden. Dat heeft ze helemaal doorgedacht, en heeft daarna, vol overtuiging, bij een buro gesolliciteerd.

Je kan vinden dat wat ze zegt hout snijdt of niet, daar ga ik verder even niet opin, maar het leidde al heel snel tot een werkende situatie. Haar man hoeft er niet op, en ze draagt hem toch op handen. Niemand weet wat ze doet, ookal denk ik wel dat dat ookwel kan komen omdat haar man helemaal niets wìl weten, en ze heeft het ideale gezin met een ideale bijbaan. Het geld wat ze verdient komt natuurlijk ook goed uit.

Voor weer een andere vrouw begon het bij een fotoshoot. Zij was al een hele tijd model voor kunstfotografie, en daarvoor ging ze telkens voor een habbekrats naar dezelfde fotografen. Ze was het type niet voor modefoto's, en porno deed ze niet. Ze kan zich nu eigenlijk niet meer indenken waaròm eigenlijk niet, want het was geen angst en geen afkeer. Ze deed het alleen niet, wat de reden ook zal zijn geweest.

Ze deed bij één van haar fotografen veel shoots met een ander model, een man. Ze kenden elkaar alleen van de shoots, maar ze hadden wel een klik. De fotograaf wou natuurlijk dat er chemie in zijn foto's kwam, en zij deed dus veel alsof hij haar liefdesobject was, of haar lustobject. Dat kan je helemaal neppen, maar dat is moeilijker, minder leuk, en minder natuurlijk, dan dat je er gewoon in inleeft en het stiekem ook best gaat voelen.

Dat is natuurlijk ook makkelijk met een knappe Adonis die samen met jou kunst aan het maken is. De fotograaf was makkelijk met inschenken, want als je model wat losser is, krijg je mooiere foto's. En natuurlijk hoopte hij dat hij wat meer dan alleen de chemie tussen die twee mooie mensen zag. De scènes die hij ze opdroeg waren ook telkens net niet porno, maar zorgde wel dat de twee in een positie waren dat het logisch was om zo door te gaan.

Zij wist prima wat er gebeurde. Zij had vaker met dat bijltje gehakt, en had er altijd voor bedankt. Maar nu was ze single, had ze wel zin in dat lekkere dier, en was ze een beetje tipsy. Het was een scène waarbij ze heel dicht tegen elkaar stonden, en bijna elkaar beminden, en dan gebeuren er dingen met gezonde jonge mensen. De fotograaf was slim genoeg om zo weinig mogelijk aanwijzingen te geven, en er gebeurde wat moois op de set.

Voor haar was de kick die ze kreeg heel onverwacht. De volgende keer bij dezelfde fotograaf ging ze ook gewoon veel verder, en maakte gewoon een nummertje voor de kamera. Dat had nog veel meer kick. Ze deed een stapje terug om andere redenen, maar het was iets wat haar bijgebleven was. Ze ging nog bij een andere fotograaf, die duidelijk maakte dat hij seks voor de kamera wou, maar daar miste de kick helemaal.

Het duurde voor haar even voor ze ontdekte wat voor haar nou werkte. Eerst ontdekte ze hoe ver foto's zich verspreiden als het om porno gaat, want dat het als kunstfoto's bedoeld was hield niet tegen dat het zich een stuk beter verspreidde dan gewone kunstfoto's. Daarna ontdekte ze dat het niet ging om de fotografie, maar om de vluchtige seksuele ontmoeting waarbij er verwachtingen zijn omdat je professioneel geacht wordt seksueel te presteren.

Het was voor haar heel moeilijk om in te zien of toe te geven dat wat voor haar werkte gewoon de prostitutie was. Daarvoor moest ze eerst haar beeld van prostitutie veranderen, en dat zit er diep in hoor, bij veel mensen. Ze ging wel de escort in, en dat heeft voor haar goed gewerkt. Daar maakt ze gebruik van dezelfde chemie opbouwen en dezelfde manier om lichamelijk te zijn die zo goed voor haar werkte op de shoots.

Wat deze verhalen interessant maakte, was dat ze uniek waren, een hele andere manier van starten dan waar ik zelfsmaar aan gedacht had. Die zijn daarom interessant, maar misschien is het nog veel interessanter om te kijken naar wat ik het mééste binnenkreeg. Meer dan de helft van de verhalen leken namelijk bestwel veel op elkaar. En dat is niet zo raar, want die verhalen zijn het gewoonste, en liggen het meest voor de hand.

Er zit een patroon in die verhalen. Meestal zijn ze nieuwsgierig geworden door een verhaal of een praatje met iemand, maar meestal porno, en gaan ze op internet de advertenties bekijken van meiden die al werken. Niet serieus, en ook niet omdat ze diensten willen afnemen, maar omdat ze het gewoon willen zíén. Die advertenties laten een hoop spannends zien. Dan kruipt de gedachte tevoorschijn: "dat kan ik ook."

Bij de mensen die gereageerd hebben had ik er geen die dan meteen doorpakte. Allemaal lieten ze er eerst tijd overheengaan. Ze vonden de stap toch groot, en vaak vonden ze het toch een beetje eng, maar je had er ook die graag meteen zouden zijn begonnen, maar niet willen opgeven wat ze op dat moment in hun leven hebben. En er zijn er best veel die als reden gaven dat ze gewoon geen tijd hadden.

Na een poos komt er toch een moment dat ze toch de stoute schoenen aantrekken. Bijna altijd zijn ze op zoek naar meer inkomen, maar of dat nou echt is wat ze aandrijft, of eerder wat ze het excuus geeft, dat is niet altijd duidelijk. Er komt een gelegenheid, hun burgerbaan houdt op, ze verhuizen, of de kleine gaat nu naar school, en dan kunnen ze aan de slag.

Ze zijn het er allemaal over eens, als je eenmaal begonnen bent, en het bevalt de eerste paar keer, dan valt alle moeilijkheid ervan af. Dan vind je je draai wel, ookal heb je nog heel veel te leren waarvan je dan nog nieteens weet dat het bestáát. De grote stap is altijd de eerste keer durven doen, en daarna ben je door het taboe heengebroken. Dat is altijd de grootste drempel. Daar is ècht iedereen die instuurde het over eens.

Er zijn veel wegen die naar Rome leiden. Maar voor iedereen is er maar één weg geweest die heeft geleid naar waar ze zijn. Dat is soms heel interessant, zelfs als het een weg is die veel mensen hebben gelopen.

Antwoord op: Naïef

Er wordt wat afgepraat over prostitutie. Er is een grote mythologie ontstaan van verhalen over hoe de prostitutiebranche eruitziet, en die komt telkens langs in hijgerige documentaires, hetzerige boekjes en huichelende columns. Die mythologie zit niet heel stevig inelkaar. Er zijn veel kieren en gaten in het verhaal dat de mensen zoetjesaan zijn gaan geloven.

Die kieren en gaten worden danook door hoeren, wetenschappers en juristen telkens aangewezen. Meestal gaat dat om het nieuwste nieuwtje wat aan de mythologie toegevoegd wordt. Er wordt dan gediscussiëerd over de nieuwste zaak die in de pers komt, of de nieuwste onzinstatistiek die in het nieuws komt, of over de nieuwste voorstellen om ons nòg harder aan te gaan pakken.

Maar dat is eigenlijk proberen om onkruid te wieden door de blaadjes eraf te branden. Het helpt wel, maar die blaadjes komen weer terug als je de wortel niet aanpakt. En die wortel is de basis van het idee, al die zaakjes en wilde verhalen waar zoveel omheen ingevuld wordt, zijn maar blaadjes die opnieuw uit kunnen groeien. Maar als je mensen laat zien dat de grondaannames van het hele idee rammelen, kunnen ze gaan nadenken.

Het breed uitmeten van de excessen waar de hele industrie van hetzerij op draait is bovendien makkelijk te verdedigen door te laten zien dat het nieuwste indianenverhaal precíés past in wat iedereen al weet, en dat als je tegen dit recente indianenverhaal in wil gaan, je tegen de gevestigde mening in de publieke opinie ingaat. Als je juist de wortels aanpakt, is het veel moeilijker voor ze om dat te gebruiken. Dan zien mensen namelijk wèl dat ze hun aanname gebruiken om diezelfde aanname te verdedigen.

Moeilijker, maar het kan wel, en omdat het het enige is wat ze hebben, doen de verbiedertjes dat natuurlijk alsnog. Ze halen de excessen aan, en doen alsof die de norm zijn. Ze komen met de rammelende rapporten vol met onderzoeksfouten, ze komen met de wilde verhalen van zogenaamde slachtoffers, maar ze kunnen niets met de lastige waarheid, dat wat ze roepen telkens toch een overdrijving blijkt te zijn als je dieper gaat graven.

Als je zaak voor zaak, rapport voor rapport gaat kijken, gaan de verbiedertjes altijd nat. Dus willen ze dat helemaal niet. Ze gaan liever helemáál niet in discussie. Als ze dingen uit gaan leggen gaan mensen misschien zien dat hun uitleg veel zwakker is dan wat er ze eerder als voordeel van de twijfel is gegund. En heel veel verbiedertjes zijn eigenlijk best lui, en hebben hun kennis helemaal niet bij de tijd, dus worden makkelijk opeens voor het blok gezet als ze een lastige vraag krijgen. Dan ontwijken ze liever de discussie.

Een hele populaire manier om niet op een argument in te hoeven gaan is danook door het weg te wuiven, en te zeggen dat het "naïef" is. Hoewel het wel een héle simpele ontwijking is, werkt hij toch heel goed, want in het prostitutiedebat wordt iemand die het gebruikt nog steeds serieusgenomen. Terwijl je er eigenlijk niet wat mee zegt wat echt hout snijdt.

Mijn antwoord is dus: Voer eens een eerlijke discussie, zeg!

Het woord "naïef" betekent goedgelovig, argeloos, onnozel, onwetend, en heeft een belerend toontje over dat je beter zou moeten weten. Als iemand je naïef noemt, is dat dus een bewering dat je kennis en diepte mist, en dat je daarom verkeerd oordeelt over je onderwerp. In principe is daar nietzoveel mis mee, als je het tenminste maar eerlijk meent en eerlijk gebruikt. En daar gaat het nou net telkens helemaal mis.

Iemand naïef noemen wordt namelijk gebruikt als een ad hominem-argument. Dat is een drogredenering waarbij je niet ingaat op wat er geargumenteerd wordt, maar je tegenstander beschuldigt of in een slecht daglicht zet, zodat je hem diskwalificeert, en wat hij te zeggen heeft "niet telt." Dat is eigenlijk natuurlijk een brevet van onvermogen, maar als je niet oplet, ga je er toch in mee.

Er zijn mensen die het hier niet mee eens zijn, omdat ze denken dat een ad hominem alleenmaar aan de hand is als je lelijke dingen over iemand anders zegt, of iemand uitscheldt. Dat naïviteit niet een veroordeling van iemand is omdat je hem slecht vindt, maakt niet uit. Je gaat nog steeds niet in op de argumenten, en het is ontsnappen aan een logische vergelijking van ideeën.

Zoals heel veel drogredeneringen is het geen logica, maar iets wat "als logica voelt." Er zit geen redenering achter, maar we voelen sociaal aan dat degene die naïef genoemd is, iemand is die ondoordachte onzin vertelt, en dus hoeven we er nieteens naar te luisteren. Sterker nog, als we wèl luisteren naar wat die zegt, en we vinden dat er wel wat inzit, voelen we ons zelfs betrapt als die persoon naïef blijkt te worden genoemd. Dat is dus een sterk middel bij mensen die niet streng logisch denken.

En zo logisch denken we niet, als we er niet voor getraind zijn. Ik heb het heel moeizaam moeten leren, en ik kan nu veel fouten zien, ookal ben ik er nog niet. Mijn statistiekmannetje kan nog steeds me wanhopig maken met hoe streng hij kan zijn als hij nakijkt wat ik wil zeggen. Hij heeft wel telkens gelijk, maar het is heel lullig om je aan alle logische regels te moeten houden als niemand anders dat doet.

Het werkt dus prima om iemand naïef te noemen, vooral als die persoon net iets heeft gezegd wat best knaagt aan wat de luisteraar zelf vindt en voelt. Mensen veranderen hun mening niet graag, ookal is die nogzo vaag, en dan komt het heel goed uit als je hoort dat de spreker gediskwalificeerd is. Dan is de luisteraar gerustgesteld, wat er net is gezegd mag weg, want dat is toch gezegd door iemand die er niet toe doet, en van niets weet.

Als het een geméénde opmerking was, en niet alleen een ontwijking, was het zo gebeurd om een naïef iemand even snel wat punten voor te zetten over waaròm dat standpunt dan naïef is. Dat zie je ook telkens als hoeren discussiëren met buitenstaanders, we hebben meteen voorbeelden en kennis paraat om te laten zien dat domme ondoordachte ideeën niet kloppen. Die zijn danwel niet welkom, maar er is wel eerlijk geargumenteerd.

Dat helpt maar weinig. Als we in het openbaar uitleggen, argumenteren en dingen aan de kaak stellen krijgen we meestal alleen verontwaardigd geklok terug. Ik heb nog niet mee mogen maken dat er echt iemand met stevige argumenten kwam. Het is juist op dat moment dat alles wat je zegt hooghartig genegeerd wordt, er geen woord vuil wordt gemaakt aan het beantwoorden van wat je zegt, en ze zeggen dat je naïef bent.

Mensen accepteren dat snel. De reden daarvoor is omdat het in hun ervaring past. Iedereen heeft weleens met een klein kind gepraat die per sé een fout idee wil doordrammen, omdat ze niet beter weet. Dan is het na een poosje zo dat je het zat bent, en het niet nogeens wil uitleggen. Het kind moet maar aannemen dat jij het weet, en zij niet. Die ervaring zit erachter dat iemand naïef noemen zo goed werkt.

Dat momentje dat het gezegd wordt, roept op dat je hier luistert naar iemand die van niets weet en wat zit te brabbelen, en de ander het nu vaak genoeg heeft uitgelegd, en het nu zat is. Natúúrlijk is die dan kortaf. We voelen de sociale spanning, en we gaan mee in de scène die zich voor ons afspeelt, ookal weten we niet wat er ècht speelt. Als iemand bazig en oordelend is, nemen we die serieuzer.

Een andere kant is dat degene die de ander naïef noemt, vaak wil doen alsof wat er net is tegengesproken zo voor de hand ligt, dat het nieteens beargumenteerd hóéft te worden. Dan komt het natuurlijk heel goed uit dat mensen denken dat iedereen al weet hoe het zit in de prostitutie, en dat je wel heel dom moet zijn om niet al de argumenten te wéten die hier van toepassing zijn. Niemand die wil laten zien dat hij dom is.

Zelf hebben mensen wel door wat de ideeën zijn van de verbiedertjes, want dat hoor je wekelijks wel in de media. De verhalen van de hoeren zijn verder van hun bed, en die zijn ongemakkelijker. Het ligt dus voor de hand dat het zo is als de verbiedertjes zeggen. En als de hoer komt met een argument wat je toch niet helemaal lekker zit, kan je maar beter niet vragen om opvolg-informatie om dat argument af te kunnen doen. Anders ben je zelf naïef!

Die opvolg-informatie, die laat zien hoe naïef die persoon is, die komt nooit. Er komt meestal een herhaling van de bewering waar de "naïeve" persoon net tegeningaat, alsof dat een argument is dat waar de "naïeve" persoon mee van tafel kan worden geveegd. Het ìs nou eenmaal zo, en jij moet je mond houden, want je weet niets. Een strategie die we wel vaker zien vanaf de verbiedertjeskant.

Het is een manier om de ander monddood te maken door die te diskwalificeren als persoon. Dat is meestal een riskante aanpak, maar als het om hoeren gaat, is het een hele populaire. Dan werkt hij namelijk veel beter. Mensen hebben maar hele kleine duwtjes nodig om wat een hoer zegt te kunnen negeren. Zelfs als ze dat zelf niet goed doorhebben. Ze denken snel dat er voor ons gesproken kan worden, omdat iemand anders onze stem kan zijn.

Best vaak komt er een stroman-drogredenering achteraan. Dat is een drogredenering waarbij je doet alsof je tegenstander iets zegt wat hij eigenlijk helemaal niet zegt. In dit geval is het meestal doen alsof de "naïeve" persoon de prostitutie afbeeldt als een Utopia waar iedere hoer kirrend van orgasme naar orgasme huppelt, en er geen problemen bestaan als je een hoer bent. Terwijl iedereen kan zien dat dat alleen uit de mond komt van degene die de ander naïef noemt.

Mensen gebruiken naïef noemen om te verstoppen dat ze geen antwoord hebben, en te bluffen dat dat er wel is, en dat dat zó duidelijk is dat je maar héél dom moet zijn om je af te durven vragen wat dat dan is. Die bluf werkt goed, want we laten ons heel makkelijk inpakken door moralisten. Die zijn ergens toch nog wel heel machtig in onze hoofden. Dus als volgende keer iemand naïef wordt genoemd, spits dan je oren, en denk zelf na of dat wel zo makkelijk afgedaan mag worden.

Seksuele manipulatie

Mensen zijn niet duidelijk over seks tegen elkaar. Ook niet tegen zichzelf, trouwens, maar daar gaat het in dit stukje even niet over. Ik ga het hier hebben over manipulatie die bij seks komt kijken. En dat is best veel, dus ik hou het heel algemeen. Dit is mijn blog, en ik kan er geen encyclopedie van maken. Ik betrap me er telkens weer op dat ik toch probeer om àlles gezegd te hebben, en dat haalt het plezier er soms een beetje uit.

Er zijn verschillende redenen dat mensen niet duidelijk zijn over seks. Dat is voor een belangrijk stuk omdat ze niet afgewezen willen worden. Als je niet duidelijk wìl, kan je altijd nog afhaken als je ziet dat het niets gaat worden. Dat zou niet nodig moeten zijn, maar zo werken mensen nou eenmaal. Seksueler zijn dan de mensen aan wie je het laat zien is heel eng, want seks is ergens nog steeds iets fouts als je de geilste bent. Ik vind dat heel onnatuurlijk.

Iets anders is natuurlijker. Mensen moeten opwarmen voordat ze gaan seksen. Dat moet geleidelijk gaan. Maar voordat je begint met seks ben jij al opgewonden, en de ander meestal niet op datzelfde moment. Je moet dus die ander rustig opwarmen, en vooral niet laten zien dat jij al verder bent. Dan voelt je partner zich opgejaagd, en daar wordt niemand geiler van.

Toegeven dat je op seks uitbent is vaak intimiderend. Het is heel pikant bij iemand met wie je seksueel helemaal op je gemak bent, en die je vertrouwt, maar heel veel mensen zijn nooit echt seksueel helemaal op hun gemak, en moet je dus altijd een beetje omslachtig opvrijen voordat je duidelijk kan zijn dat je seks wil. Anders sla je een figuur, en schrik je ze af. Alleen alcohol of drugs kan daar verandering in brengen!

Binnen het relatiedenken hoort dat seks vastzit aan vanalles. Het is voor gelovigen in het relatiedenken danook heel belangrijk dat al die andere dingen die bij seks horen eerst duidelijk goed moeten zitten. Je bent dan veel bezig met dingen benadrukken waar je eigenlijk helemaal niet mee bezig bent. Dat is vaak evengoed om jezelf te overtuigen als om je partner zich open te laten stellen.

Het is voor veel mensen belangrijk dat zij niet degene zijn die het stuur in handen heeft, of die de verantwoordelijkheid heeft. Vooral vrouwen hebben daar veel last van, maar denk maar niet dat het bij mannen weinig voorkomt ofzo! Ik heb een hele tijd geleden al een stukje geschreven over al dat soort moeilijkheden, en wat voor gekkigheden mensen maar normaal vinden als het om seks gaat.

Met al die omslachtige manieren en redenen om niet open te zijn over wat je wil, is het natuurlijk een klein stapje naar nog meer verborgen dingen achter de schermen. Je kan een beetje gaan foppen, en dat is wat veel mensen al snel gaan doen. Die doen alsof ze verliefd zijn, of alsof ze intimiteit zoeken, of alsof ze een relatie willen verdiepen, of al dat soort dingen, terwijl ze eigenlijk alleenmaar doen alsof dat zo is omdat ze dan kunnen ketsen.

Een heleboel manipulatie die mensen doen is eigenlijk ontwijken om dingen direct te doen. Het gaat erom dat ze niet met hun hand in de koektrommel worden gepakt. De verantwoordelijkheid bij anderen leggen, smoesjes verzinnen, zichzelf sussen, passief zijn op zo'n manier dat je druk zet op een ander om maar wat te doen, kinderachtige dingen dus. Maar zo hoeft het niet te zijn.

Je kan ook góéd manipuleren, door ideetjes te planten, uit te lokken, te plagen, uit te dagen, en mensen handig te laten wìllen wat jij wil. Je brengt ze op ideeën, en die verkoop je goed. Dat kan heel subtiel, veel subtieler dan als je mensen wil laten doen wat ze niet willen. Dan zijn ze blij met wat je van ze wil, inplaatsvan dat ze het onbehaaglijke gevoel krijgen dat ze er niet omheenkunnen.

Dat is een hele andere vorm van manipuleren. Dàt is verleiden. Je maakt begeerte, soms naar wat je weet wat ze al willen, soms naar iets waar ze zelf nooit warm van zouden worden, maar wat je lekker kan laten klinken. En dat is vooral handig als ze eigenlijk iets anders nodighebben dan wat ze van zichzelf kennen. Het is leuk om iemand op een positieve manier kennis te laten maken met wat hij anders nooit zou zien.

Het is vooral nuttig als je mannen hebt die ergens een beetje bang zijn voor een seksuele praktijk die ze wel goed zou liggen. Je kan er als hij niet geil is slecht met hem over praten, en als hij wel geil is heeft hij meestal alleen zijn gewone speelplan voor ogen, maar juist tijdens die verleiding kan je hem net even wat anders laten zien. Hij is nog niet zo geil dat alles door zijn pik wordt beslist, maar wel al minder bang, omdat de geilheid de angst verdringt.

Seks gebeurt voor een heel groot stuk in je hoofd. Met manipulatie kan je al voorbereiden wat hij in zijn hoofd gaat hebben tijdens de wip, en zo verander je een ervaring van een gewone wip in een spetterende belevenis. Dat is het fijnste voor hem als hij niet weet dat het gebeurt, dus je bent subtiel bezig om die spanning op te bouwen, terwijl hij niet helemaal begrijpt wat er gebeurt.

Je kan seksuele manipulatie gewoon goed gebruiken, om je partner niet af te schrikken, om af te kunnen tasten, èn gewoon om te kunnen spelen met elkaar. Je kan het ook verkeerd gebruiken, namelijk om mensen dingen te laten doen die ze niet willen omdat je met hun gevoel speelt. Dat laatste wordt veelteveel gedaan, en het is zo dom. Je krijgt op de korte termijn wat je wil, en er blijft op de lange termijn een slecht gevoel van over bij de ander.

Het is heel makkelijk te zien wanneer je verkeerd bezigbent. Als je na de seks op zou biechten hoe je de ander hebt gefopt, en je partner zou er de grap wel van zien, dan is het niet verkeerd. Als de ander verdrietig zou zijn, of zich rot zou voelen, dan ben je niet goed bezig. Je moet het spelletje wel eerlijk spelen. Dat betekent trouwens niet dat je op moet biechten wat je hebt gedaan, want dat maakt je truukje herhalen wel moeilijk natuurlijk.

Je zit àltijd fout als je seks gaat gebruiken voor dingen buiten seks. Als je seks hebt met een partner omdat je die partner dan later daarvoor dingen in ruil gaat vragen, dan is dat oneerlijk. Dat had je vantevoren maar af moeten spreken. Als je seks hebt met een partner omdat je denkt dat er vanalles vastzit aan seks, dan hoop ik dat je op je neus kijkt omdat je partner je laat zien dat dat niet zo werkt, en anders vind ik het rot voor je partner.

Ik hou er daarom ook eigenlijk helemaal niet van om extra diensten bij te laten kopen tijdens de wip. Je klant kan zich heel bekocht en gemanipuleerd voelen, zelfs al heb je hem eigenlijk helemaal niet gemanipuleerd. Mensen zijn tijdens de seks veel beïnvloedbaarder, en daar moet je geen misbruik van maken. Je kan zelfs zeggen dat je nooit iemand moet houden aan wat hij tijdens het wippen belooft!

Dat gaat ook op voor seks gebruiken om problemen in je relatie op te knappen. Dat werkt niet. Ja, je voelt je weer lekker "samen" als je geketst hebt, maar het enige probleem in je relatie dat je opknapt met seks, is gebrek aan seks. Seks doen voor iets anders dan seks is onzin, en leidt vooral tot teleurstellingen. Vooral bij je partner, die erg kan afknappen op dat soort nepperij.

Andersom is netzo fout. Dan heb je seks omdat het bij je relatie hoort, en omdat het "moet" doe je het maar. Op die manier mensen manipuleren door verplichtingen te suggereren, en te doen alsof het niet jouw wil is die je doordrijft, maar dat het de wil is van het relatiedenken, dat is gewoon dom. En als je het ècht allebei doet omdat het moet van het relatiedenken, is het twee keer zo dom!

De meest grove manier van manipuleren met seks is door seks te onthouden. Als hij niet doet wat je wil, heb jij hoofdpijn. Je blokkeert hem gewoon, en je stelt er voorwaarden bij. Dan laat je zijn libido hem maar overtuigen. Het is een domme manier, die heel frustrerend is voor je partner, en die bovendien maar heel slecht werkt. Maar daar komt een eigen stukje over, want daar zit wel meer aanvast.

Zoals je vaker hebt, kan je zien of je goed bezig bent door te kijken waaròm je iets doet. Als je iets aan het manipuleren bent om iemand iets moois te laten zien, of hem te laten wìllen wat jij ook wil, of je bent bezig met iets anders waar hij achteraf blij mee gaat zijn, dan ben je prima bezig. Als je het doet om geen verantwoording te hebben, of om iemand te foppen zodat jij je zin krijgt tegen zijn wil, waar hij niet blij mee gaat zijn, dan zit je fout.

Er zit nog een verdieping aan. Zelfs als een man niet bewust meekrijgt dat hij gemanipuleerd wordt, reageert hij er toch op. Mannen reageren heel goed op gemanipuleerd worden. Het is een soort behoefte van ze. Daarom kan je het ook keer op keer weer doen, zelfs als ze zich al lelijk gebrand hebben. Het is een kant aan de mannelijkheid die makkelijk te misbruiken is, maar die juist heel mooi is als je hem goed gebruikt.

Als je hoert, moet je kunnen manipuleren. Anders is het snel dat elk bezoekje hetzelfde is, en heb je de klant niets nieuws meer te bieden. Als je met hem kan blijven spelen, en hem kan laten meespelen in een verhaal dat je voor hem spint, dan kan hij eindeloos met je geboeid blijven, en telkens weer wat nieuws meemaken, ookal is het elke keer dezelfde kut waar de dolle rit in uitmondt.