Antwoord op: Stukken vlees en dat soort dingen

Hoe vaak lees je niet in de krant, of hoor je in documentaires of speeches van politici dat we als stukken vlees te koop staan in etalages, op plekken met namen als "de vleescaroussel," als stukken vee verhandeld, om maar te dienen als een gat om in klaar te komen, een afvalputje voor sperma. Beeldspraak over ons is héél populair. Ze zeggen dat de klanten zo over ons praten, en over ons denken, en dat het aangeeft hoe onterend en onwaardig het werk is.

Totale onzin natuurlijk.

Alleen de mensen die hoererij weg willen hebben praten met die termen over ons. Ja, ze zèggen dat ànderen ons zo zien en zo noemen, maar van die ànderen hoor je die ideeën dus nooit. En het zou niet erg aantrekkelijk voor ze zijn om zo over ons te denken. Klanten zijn geen trieste figuren, dat zijn juist de mensen die bereid zijn om te betalen voor onze aandacht. Collega's en ondersteunend personeel denken ook niet zo over ons.

Het zijn beeldspraken die stimulerend zijn voor de verbiedertjes, en passen bij het beeld wat ze van ons willen maken. Willoze, onvrijwillige, verdwaalde, misleide, goedkope, bange stukjes gestolen handelswaar voor de lachende derde, die maar doen alsof ze een eigen keus hebben. Dat weet iedereen. Het ademt dat het vies werk is, het ademt de passiviteit en de vervlogen dromen.

Je ziet wel waarom ik nu pas dit stukje schrijf. Een paar koppelingen zijn toch wel heel handig hier. Mocht je nog denken dat er eentje klopt, dan kan je klikken om te zien dat dat niet zo is.

Beeldspraak is een krachtig iets. Mensen denken veel met beelden. Emotioneel krijg je van beeldspraak meer mee dan van uitleggen. Als ik droog uitleg dat de argumenten en verhalen van Warner ten Kate, de mensenhandelbobo van het OM, nergens op slaan en hij eigenlijk oneerlijk is, geeft dat mensen weinig houvast. Als ik hem vergelijk met een jongetje dat het niet leuk vindt dat andere kinderen niet volgens zijn regels voetballen, en de juf hun bal wil laten afpakken, heb je meteen een beeld. Het werkt gewoon.

Een beeld is een gevoel, en een gevoel is nog geen argument. Je kan heel makkelijk doen alsof je een argument hebt als je dingen gaat vergelijken, maar dan moet je wel heel goed oppassen. En als je een beeld gebruikt àls argument, dan is het meestal geen eerlijke vergelijking. Beelden zijn simpel, en dat is de werkelijkheid haast nooit. Beelden gebruiken is prima, maar daar hoort dan wel bij dat je ook echt aantoont dat dat beeld klopt.

Dat is bij die beeldspraak door de verbiedertjes natuurlijk niet zo. Wat wij doen is wèrk. En het is bovendien een soort werk waar je bestwel wat voor moet leren, vooral over jezelf. Je bent niet je lijf als vlees aan het verkopen, hoe graag ze het ook zo willen zien. We zijn geen slachtvee, dat ten onder gaat aan wat ze zijn. We zijn niet passief of doods. Wat we doen is niet vies. Wat we doen is juist mooi.

Er wordt ook beeldspraak over ons gebruikt die ik wel prima vind. Niet door de verbiedertjes natuurlijk, die zijn heel zorgvuldig met geen ènkel positief geluid over ons laten horen. Maar de klanten beschrijven ons ook met beeldspraak, en dat is soms best mooi om te horen. Veel dingen over hoe ze het echt ervaren om je diensten af te nemen lees je beter uit hun taalgebruik dan uit wat ze beschrijven, want dat is vaak een open deur.

De meeste klantenbeeldspraak volgt voorspelbare patronen. Ze gebruiken beeldspraak over geslachtsorganen, door het zieke maatschappelijke idee dat de namen van geslachtsorganen scheldwoorden zijn. Zo proberen ze poëtisch, vleiend of opwindend te zijn inplaatsvan grof. Ze gebruiken alleen seksuele taal over ons, omdat seks nou eenmaal zo werkt, en daar niets mis mee is. Klanten noemen je nooit een stuk vlees. Zo zien ze je niet.