Antwoord op: Mensenhandel kan niet hard genoeg aangepakt worden

Vandaag een antwoord op een uitspraak die je heel vaak hoort, namelijk dat mensen vinden dat mensenhandel niet hard genoeg aangepakt kan worden. Ze vinden elke veroordeling te soft, ze vinden dat er veel draconischer moet worden opgetreden, ze vinden dat mensenhandelaren er veel te makkelijk afkomen. Keiharde aanpak, dat is wat nodig is. En het kan niet hard genoeg, en het is nooit teveel.

Wat een domheid is dat.

Ten eerste word mensenhandel al keihard aangepakt. Vooral als je het bekijkt langs de lat van de andere straffen. Er staat minder straf op om een vrouw zo te verminken dat de dood erop volgt, dan om haar je slachtoffer mensenhandel te maken. Het idee is dat dingen die erger zijn, ook erger bestraft worden, en andersom. Dat geeft maar wat aan over hoe erg de wetgever denkt dat mensenhandel is.

Ik ga niet wéér in op wat mensenhandel allemaal kan zijn. Daar heb ik al een uitgebreid stukje over geschreven, en dat moet maar genoeg zijn. Mensenhandel is zo'n vage en brede term dat het idioot is om alles wat er onder die wet valt, te behandelen als één soort ding. Sowieso kan je je van veel wat we mensenhandel noemen wel afvragen of je dat überhaupt wel strafbaar moet maken. Nou ja, lees mijn oude stukje er maar voor terug.

In Nederland hebben we verschillende strafmaten voor verschillende misdaden. We hebben het idee dat mensen soms wel gewoon genoeg gestraft zijn. Er zijn best veel mensen die daar juist tegeningaan, en luidkeels roepen dat er heel heftig moet worden gestraft, alsof ze het liefst de Sharia zouden willen invoeren, met al die afhakkingen en doodsstraffen. Het rare is dat diezelfde mensen dan juist wel weer afgeven op die Sharia.

Je kan heel diep ingaan op hoe je moet kiezen wat een juiste straf, niet teveel, niet te weinig, voor elke misdaad is. En als je de daders of verdachten niet meer ziet als cartoons waar je cartoongeweld op wil toepassen, maar gaat zien dat het gaat om mènsen, ook bij daders, en de rechter daar wel rekening mee moet houden, dan ga je ook zien dat er meer aanvastzit. Ik heb daar wel naar gekeken, maar het is te ingewikkeld voor een stukje op mijn blog.

Daar houden de mensen die roepen over te lage straffen, en die loverboys op willen hangen, helemaal geen rekening mee. Die zijn bezig om te laten zien hoe boos ze wel niet zijn. Het is stoerdoenerij, laten zien hoe agressief ze wel niet hun haat belijden tegen die symbolen van maagdenverleiders en vrouwenmeppers. En zoals veel stoerdoenerij is dat machtsvertoon een uiting van ongemak en opgelaten zijn.

Er is geen begrip voor de situaties van hoeren, nog minder voor pooiermeiden, en helemáál niet voor pooiers. Daar moet je dan ooknog bijnemen dat heel veel mensen die pooier worden genoemd dat helemaal niet zijn. Mensen begrijpen niets van hoe pooiers werken, hoe prostitutie inelkaarzit, hoe de overheid en de media het beeld verdraaien naar een hijgerig verhaal wat lekker verkoopt, en dan zitten ze ooknog vast in het relatiedenken en hun angst voor seks. Hoe verwacht je dan een evenwichtig denken over wat er wel en niet moet mogen?

Je hoort de kreet vaak als er mensen ingaan op de complexiteit of de nuance van een geval wat de pers heeft gehaald. Dan raken sommige mensen overstuur dat er dingen worden gezegd die niet een simpele weergave van een slavinnetjesfantasie zijn, en die worden daar boos van. En dan brullen ze dit soort dingen. En omdat we dan bezig blijven met die valse tweedeling tussen alles goedkeuren of alles zo wreed mogelijk bestraffen, komen we nooit ergens.

Stuurloos

Beginnen als hoer is spannend, en een beetje eng, en soms een grote stap. Sommige dingen blijken heel veel makkelijker dan je denkt, en andere dingen blijken veel harder werken dan je denkt, en je hebt heel veel te leren, ookal zie je dat niet meteen vanaf het begin. Als beginnertje loop je overal met je kleine teen tegenaan, en is alles nieuw en verbazend. Je hebt een hele wereld te verkennen.

Al snel weet je genoeg om een beetje te kunnen doen wat genoeg is, en dan is het even een rustpuntje waar je niet nogeens wat extra's erbij hoeft te leren elke keer als je een klant krijgt. Dan heb je het even onder controle, en heel veel meiden houden het daar de rest van hun carrière ook meteenmaar bij. Sommige gaan wat dieper door, maar de meeste van ons vinden onze eerste draai en blijven dat doen.

Dat is prima als je het als bijbaantje doet, of als hobby. Als je het als hoofdbaan doet, of als enige werk, dan wordt het wat anders. Zonder een bestaan ernaast waarin je ontwikkelt, waarin je doorgaat met je leven, en nieuwe dingen krijgt waar je nieuwe dingen van leert, is het veelte makkelijk dan maar elke dag dezelfde sleur te laten worden. Dan krijg je dat het stuurloos wordt, en dat zie je bij veel meiden.

Veel meiden beginnen met prostitutie met een doel. Dat doel heeft meestal met het geld te maken dat ze denken dat ze even gaan verdienen. Dat is iets waar ze nog na jaren over praten, maar waar ze meestal na de eerste weken al niet meer zo serieus over denken. De prostitutie blijkt een interessanter iets te zijn, en iets waarin ze meer hun plek hebben. Waarin ze een beetje vastroesten.

Je ziet het soms ook gebeuren met meiden met een simpele gewone baan ernaast. Die nemen dan steeds meer hoerenluiheid mee naar hun reguliere werk, en als dat misgaat, vinden ze dat eigenlijk nietzo erg. Ze kunnen tochwel door met hun hoererij, die normale baan hebben ze niet nodig. Zo zakt dat een beetje in, en zo worden ze minder ambitieus, en minder gedreven. En dat kan zorgen dat je er weer een broodhoer bijhebt. Met mij ging dat ook zo.

Dat komt niet door de meiden en hun karakter. Dat is wat de meeste mensen erbijdenken, en veelteveel hoeren ook van elkaar en van zichzelf. Dat komt omdat die sleur een soort drijfzand is, die je telkens terugzuigt. Kleine dingetjes die samen optellen tot iets wat echt invloed heeft. Er zijn een boel invloeden die je terugdrukken die sleur in, en als je het gaat zien als een soort eigen karakterzwakheid win je het daar nooit van.

Het voelt heel logisch, vooral als je al wat anders hebt geprobeerd en daarmee mislukt bent, om maar te blijven zitten in je sleur. Maar dan merk je wel dat er heel weinig verandert, dat je alleen beter wordt in je sleurwerk, en dat het iets wordt wat zichzelf draait. Intussen word je bijna altijd wel wat verveeld met je werk, en ga je je werkplezier maar uit de kleine dingetjes halen.

De hoerenluiheid gaat dan ook meetellen. Ik heb al een heel stuk geschreven over hoe die je leven kan gaan besturen, en dit is nou net zo'n toestand waar dat heel erg speelt. Het zorgt ervoor dat je netaan genoeg werkt om je levensstijl te onderhouden, en de rest van je tijd verdoet met luieren. Het vermoordt je ambitie, en dan is zo'n sleur zoiets natuurlijks dat je er nieteens meer over nadenkt.

Intussen word je dan verveeld, oud, en vaak ook wel cynisch. Er zit een randje aan voor veel vrouwen die te lang op dezelfde plek hebben vastgezeten, en terugkijken en zien dat ze eigenlijk hebben gepiekt op het moment dat ze vast kwamen te zitten, en sindsdien alsmaar bergafwaarts zijn gegaan, omdat het jonge en het enthousiaste langzaam slijt. Het is geen slechte baan om in vast te zitten, maar het vastzitten zelf is voor niemand goed.

Voor vrouwen die buiten de prostitutie ook in een baan zouden hebben gezeten waar ze vastzaten is er nietzoveel verschil. Die hebben er danook doorgaans helemaal geen last van. Maar veel hoeren zijn juist in de hoererij gekomen omdat ze avontuurlijk en ambitieus waren. Die komen dan heel onnatuurlijk terecht. Die zitten dan in iets vast waardoor ze die beweging in hun leven, die carrière, niet kunnen maken.

Als je beweging in je leven wil, kan je eigenlijk maar twee kanten op. Erin, of eruit. Je hebt niets aan kleine veranderingen, je moet uit die put. En als je er al een poosje in vastzit, je plotseling herinnert dat je plannen had met het geld wat je zou verdienen, dat je meer wou doen als volgende stap, en je ontdekt dat je niet meer een vol leven hebt aan wat je nu doet, is het voor de meeste meiden eruit.

Dat valt meestal niet mee. Hoeren hebben allemaal plannen met de zeeën van geld die ze gaan verdienen, maar die zeeën blijken maar plasjes te zijn die snel opdrogen. Het verdient allemaal nietzo makkelijk. Je moet het erg hard aanpakken als je goeie omzet wil, en als je in je drijfzandput zit, ben je daar nooit gemotiveerd genoeg voor, en neem je met veel minder genoegen. En je bouwt dan nooit op.

Veel meiden gaan juist meer uitgeven. Die leven van dag tot dag, en die hebben dat geld in hun zakken branden lijkt het wel. Waarom niet nog eens dure schoenen, waarom niet duur uitgaan, je hebt het eerlijk verdiend immers. Opbouwen gaat steeds minder logisch lijken, want je moet het ergens voor doen, en dan bevredigt een toekomst waar je geen verandering in ziet niet meer. Bovendien komt de overheid het op een dag toch afpakken, je kan er maar beter lol van hebben gehad.

Dat is voor een deel ook door de houding van de business. Je bent bezig met klanten die goed geld voor een paar uurtjes een bijzondere ervaring uitgeven. Dat krijg je mee. Je gaat ook nietmeer economy vliegen, je pakt business class. Dat je voor die vluchtige ervaring veel geld uitgeeft, daar denk je nieteens over na, want zo gaat dat gewoon. Je bent naar die kant van je werk gaan staan. Dat komt vaker voor dan ik dacht.

Je hebt ook dat je, vooral in de illegaliteit, niet weet wat er gaat gebeuren. Als de politie je pakt ben je alles kwijt. Die jongens nemen alles in beslag, en je ziet nooit meer wat terug. Wat je niet hebt opgemaakt is dus gewoon voor niets gewerkt. Opmaken voor de politie komt is iets waar ik nooit mee zou kunnen leven, maar ik hoor het wel van collegaatjes, vooral als die al eens geplunderd zijn.

Een collegaatje van me in een club kwam binnen met een plan om het een half jaartje te doen, en dan genoeg begingeld te hebben om haar zaak te openen. Ze wou een soort horecatent beginnen, met een opvallend concept waar ik wel wat in zag. Ik wist toen al wel dat haar idee om in zes maanden daar genoeg geld voor te verdienen veel te optimistisch was, maar je verdiende toen nog genoeg om het wel met een jaar ofzo net haalbaar te maken, als je zuinig deed.

Er was een zure oude collega, die kennelijk ook ooit zulke plannen had gehad. Ze was voor de rest geen echt fijn mens, en ik heb me ook nooit voor haar geïnteresseerd, dus daar weet ik het fijne niet van. Zij bleef elke paar maanden vragen hoe het ging met sparen voor haar toko. In het begin zorgde dat voor opgewekte verhalen over hoe goed het ging, maar het duurde geen half jaar voordat het ging irriteren, want het meisje zakte al snel in het drijfzand. Ze werkt er nu nog steeds.

Het kan best goedgaan. Maar bijna alle succesverhalen die ik hoor, en àlle succesverhalen waarvan ik weet dat ze waar zijn, gaan over meiden die zich streng aan hun eigen regels hielden. Die bleven zuinig, deden het kort, en kapten. Niet altijd met de prostitutie, veel bleven dat wel naast hun onderneming doen, maar met hun oude stijl prostitutie. Niet meer de ramen of de club, maar iets wat beter part time kan.

Meiden die lang gehoerd hebben, vooràl als dat niet in hun eigen bedrijf was, maar ook dan, daar hoor je heel vaak de trieste verhalen van. Die pakken hun pensioengeld bijelkaar om een sprong naar buiten de business te maken, en die heb je een jaar later weer op hun eigen stekkie, omdat het niet gelukt is. Soms lijkt het alsof hoerengeld geen winst kan maken buiten de business, en dan heb ik het niet eens over Bibob enzo.

Een hoer is compromisloos. Compromissen kan je je niet veroorloven, geile mannen moeten duidelijke grenzen. Dat neem je mee, en raak je maar heel moeilijk kwijt. In andere bedrijfstakken slaat dat je netwerk dood. Onderhands voor-wat-hoort-wat is heel belangrijk in elke zakenwereld, en als je een poosje gehoerd hebt, voelt dat dom, oneerlijk, en alsof je iets viezigs aan het doen bent.

Je bijterigheid bijt je in je reet. Je leert als hoer hard je stekels op te zetten als iemand over je heen wil lopen, maar in de burgerwereld is dat niet goed. Daar gebeurt dat, en geven mensen mee. Als jij de enige bent die hard terugbijt, krijg je een reputatie. En terugbijten naar de overheid werkt in de burgerwereld anders dan als je hoer bent, maar niet anders genoeg.

De reputatie als hoer hebben is sowieso iets wat je zaak de das om kan doen. Party catering, financiëel advies, tweedehands boeken en meubelstoffering zijn dingen waarvan ik weet dat mensen ervoor betalen, maar het niet bij jou komen halen als ze weten dat je hoer was voordat je je zaak opende. Ik hoor weleens dat het voor sommige meiden geen probleem is geweest, maar veeltevaak dat het dat wèl was.

Als hoer werk je handje contantje. Het is makkelijk te zien wat je overhoudt. Het gaat in grote stappen, en met flinke biljetten tegelijk. Als je kleine dingetjes verkoopt in een winkeltje, voelt dat als klein bier. Nu in de burgerwereld kan je opeens wel geld terugkrijgen van belastingen en overheid, maar hoe dat gaat is niet te overzien. Het lijkt allemaal verder van je af. Het voelt nietmeer zo als verdienen. Dat is een lastige overstap.

Je zit meer vast. Je staat geregistreerd, er zijn allemaal regels over hoe jij je werk moet doen, en er is gewoon een stuk minder vrijheid in je werk. Voor hoeren voelt dat meestal, vooral in het begin, héél benauwend. Niemand hoort immers te kunnen bepalen hoe jij je werk doet, vooral in je eigen bedrijfje. Die problemen met de overstap heb ik ookwel van veel meiden gehoord.

Veel meiden onderschatten ook hoe erg je de seks gaat missen. Je hebt een hoop te stellen met de hoererij, maar je hebt tenminste wel wat te ketsen. Als je ermee stopt ga je dat voelen, en je haalt nergens èchte vervanging vandaan. Niet van hoeveel, en zéker niet van de soort van seks die je in de hoererij krijgt. Daar gaan veel meiden toch weer voor bijbeunen in de business, en voor je het weet...

Misschien het engste verhaal dat ik ken is van een meid die uiteindelijk maar de grote stap deed om de hoerenluiheid achter te kunnen laten, en in haar eigen bedrijfje ontdekte dat ze zo gewend was, dat ze ook in haar gewone baan hoerenluiheid bleef houden. Dat vind ik echt horror om me voor te stellen. Postcoïtale lamlendigheid terwijl je niet meer wordt geneukt.

Er moet nog meer zijn, dingen die ik nog niet weet, dingen die ik niet kan zien, want dit is nog niet genoeg om te verklaren waarom het zó vaak foutgaat. Het is bijna alsof er een soort vloek op ligt, zovaak als het foutgaat. Zo voel ik het dan, want collegaatjes hebben me ookwel laten zien dat het niet zó gek is als je het vergelijkt met hoevaak bedrijfjes misgaan van mensen van buiten de branche, maar ik kan het niet afschudden.

Je hebt nog veel grotere problemen als je probeert om een baan buiten de prostitutie te nemen. Je hebt een gat in je CV waar je niets mee kan, want haast niemand neemt je aan als ze weten dat je hoer bent geweest, en je loopt met bijna al dezelfde dingen rond die je ook in een burgerbedrijfje zou hebben, maar hoeren zijn ooknogeens heel slecht met bazen. We laten ons niet zomaar vertellen wat we moeten doen, en dat bijt je ook terug.

Er zijn ook nietzoveel andere banen die zo hektisch zijn. En nietzoveel andere banen die je laten voelen dat je toch ergens van buiten naar binnen kijkt, en je ergens toch lekker seksueel rebels afzet tegen de maatschappij. Hoeveel meiden dat niet toch zijn gaan missen, terwijl ze dat niet hadden verwacht, dat was voor mij ook een verrassing. Ook de meiden die het tijdens hun werk niets zei.

Uitstappen uit de prostitutie is niet moeilijk. Dat is gewoon een kwestie van niet meer gaan werken. Uitstappen in een leven wat netzogoed is of beter, dat is bestwel moeilijk. Niet alleen omdat je die sleur hebt die je terug wil zuigen, of dat er bestwel veel góéd is aan de hoererij, maar ook omdat je meestal gewoon opnieuw met een leven moet beginnen. Je neemt weinig mee, en dat maakt het allemaal nogal wrang.

Je andere keus is om er dieper ìn te gaan. Maar dat is de moeilijke mogelijkheid. Ik heb dat een beetje gedaan. Ik zat ook in mijn eigen drijfzandput, en dat moest ik op een bepaald ogenblik onder ogen zien, en daar heb ik toen eindelijk eens mijn verantwoordelijkheid mee genomen. Daar heb ik nog steeds geen moment spijt van, maar ik kan er wèl aan zien dat het danwel de góéde, maar zeker niet de màkkelijke keus is geweest.

Als je dieper eringaat, kom je tegen dat er nog steeds heel veel aan het vak te ontdekken is, en dat je nogsteeds veel te ontwikkelen hebt, maar het voelt óók alsof je steeds dieper het drijfzand inwaadt. Je krijgt steeds meer zuiging, ookal blijf je bewegen. Zo ervaar ik het soms nog steeds. Dat gaat door totdat je een nivo bereikt hebt waarop je echt je hele ziel en je zaligheid in je werk kan leggen.

Dat is iets wat ik wel zo'n beetje heb gemerkt. Maar waar je nu je ziel en je zaligheid in kan leggen, daar ben je na een paar jaar ookweer uitgegroeid. En dan moet je weer wat nieuws gaan doen. Dat is belangrijk om het spannend te houden, maar er is een heel groot nadeel aan dat doorgroeien dat je blijft doen naar steeds meer geraffineerd, gespecialiseerd werk. Je klanten groeien niet mee.

Mensen houden meestal zo op hun twintigste op met nieuwe seks leren. Daarna komt er niet veel beweging meer in. Het is maar heel zelden anders. Als een klant nu iets leuk vindt, blijft dat wel zo, en als hij nu iets niet kan, wil of begrijpt, wordt dat ook niet snel anders. Dus als je ontwikkelt, laat je de klanten achter die met je oude specialisme verknocht zijn.

Voor een ondernemer die vooràl een reputatie en een klantenkring opbouwt is dat een ràmp! Ik krijg er echt de koude rillingen van om eraan te denken mijn klantjes kwijt te raken omdat ik een nieuwe uitdaging nodigheb. Zelfs als er best veel dingen zijn die tegen me aanwerken om een nieuwe uitdaging te gaanz zoeken. En dat is misschien ookwel waar dit stukje vandaankomt.

Ik ben door mijn blogje vriendinnen geworden met een paar tophoeren die vanaf het begin van hun hoerencarrière al zijn blijven pushen om steeds beter te worden, en die dingen hebben geleerd waar ik nooit bij ga kunnen. Die hebben alles al gezien waar ik nog heen moet. Daar zit W bij, die me onder haar vleugel heeft genomen als een soort persoonlijk mentorprojekt. Maar ook anderen hebben me veel te vertellen wat daarmee klopt.

De hoererij geeft je veel, maar als je niet vastgeroest in een sleur wil komen te zitten, moet je ook telkens veel durven opgeven. Veel comfort, veel zekerheid, en veel dingen die je eigenlijk dierbaar zijn geworden. Er staat teveel stil, en jij kan dat niet doen. Jij moet blijven groeien, ook als dat pijndoet. Eigenlijk ben ik wel jaloers op de meiden die het punt hebben bereikt dat ze niet meer verder kùnnen.

module link_injection_parser failed to initialize

Antwoord op: Het is maar een blog

Dit is een antwoordje dat niet echt over de prostitutie gaat, maar die vooral is bedoeld voor al die mensen die weleens mijn blog hebben gekoppeld of aangehaald, en die zijn afgewimpeld door te zeggen dat mijn blog "maar een blog is." Er zijn namelijk nogalwat mensen die denken dat ze op argumenten geen antwoord hoeven te geven, als ze maar kunnen doen alsof die niet hoort bij de lijst van bronnen waar je respect voor hoort te hebben.

Ik schrijf mijn blog, en vooràl mijn antwoordstukjes, niet alleen om mijn eigen hartje te luchten, maar ook om mijn stem te laten horen in alle discussies over prostitutie. Daar zit meestal weinig in wat echt een samenhangend verhaal maakt dat wat met de werkelijkheid van prostitutie temaken heeft, en ik help graag door toepasselijke stukjes beschikbaar te maken voor mensen die wat willen leren, en mensen die anderen wat willen laten zien.

Daarom vind ik het ook zo jammer dat er mensen zijn die mijn blog aanhalen om een punt te maken, en dat die dan afgescheept worden met zo'n kinderachtig gedoe dat er niet eens wordt gelezen wat ik schrijf, omdat het een blòg is. Het moet op TV zijn, of in een boek gedrukt staan, want anders is het maar Internet en telt het niet. Ik vind dat een totale gotspe, maar ik zal het wel weer uitgebreid uit moeten leggen.

Mijn antwoord is dat het onzin is om een bron af te schrijven vanwege het medium, en dat je het eerder andersom moet zien.

Het is waar dat iedereen zomaar een blog kan schrijven. Je weet met een blog inderdaad niet wat er achter de schrijver zit, en het is maar nodig dat één iemand iets op Internet wil zetten, en het staat er. Het klopt ook dat er heelwat blogs zijn die volstaan met onzin en geraaskal van gekkies. Heelwat blogs hebben geen diepgang, en maken geen argumenten voor de opinies die eropstaan.

Dat krijg je nou eenmaal van de lage drempel. Het medium "blog" is heel makkelijk toegankelijk voor iedereen die iets te vertellen heeft, en veel van wat mensen willen vertellen wil niemand horen. Dat betekent niet dat op elk blog alleenmaar dingen staan die er niet toe doen. Je kan alles zetten op je blog, van de stomste gekkigheden tot hele goede verdiepende waarheden waar je hard aan hebt gewerkt. Gewoon alles wat je op kan schrijven, kan op een blog.

Als mensen het dan zwartwit willen zien, gaan ze denken dat àlles wat op blogs staat dus maar dat soort onzin van gekkies is. En dat je als je geen gekkie bent dan dus ook niet op een blog zal schrijven. Dat blogs, doordat er zoveel mensen zo gebruik van maken, alleenmaar geschikt is voor dat soort gebruik. Daar hoort het gevoel bij dat blogs zijn voor mensen die in de hektische internetwereld leven, en boeken voor de mensen die nadenken en lezen.

Er zit ook het gevoel bij dat je wat beréíkt hebt als je een boek in de schappen hebt, terwijl je met een blog zomaar binnen tien minuutjes wat op Internet hebt gezet. Het is dus niet elitair, en waarom zou je luisteren naar iemand die zich niet bewezen heeft door een boek gepubliceerd te krijgen? Dat je boek wordt uitgebracht is een soort eer volgens veel mensen. Je werk is gewogen en niet te licht bevonden.

Helaas is die gedachte nogal fout. Boeken worden niet door wijze mannen beoordeeld om te zien of ze wel kloppen, en of ze wel belangrijk genoeg zijn. Het is alleenmaar de vraag of het boek wel geld op gaat brengen. Als dat maar goedzit, mag je elke onzin in je boek zetten, en wordt dat zelfs áángemoedigd! Maar daar kom ik zometeen wel even op terug, eerst ga ik even in op dat boeken zo geloofwaardig zijn omdat er zorgvuldig wordt geselecteerd.

Maria Mosterd schreef een boek over de prostitutie, dat werd gepubliceerd. Het werd in de pers en op TV bejubeld, en het duurde jaren voordat bleek dat ze op haar twaalfde geen kopstuk in een mensenhandel-, drugs- en wapensmaffia was geweest, dat ze geen raamprostitutie had gedaan in een stad zonder raamprostitutie, en dat de school kon aantonen dat ze al die tijd netjes in de klas was geweest. Dat was niet alleen een boek, het was een bestseller.

Patricia Perquin schreef twee boeken over de prostitutie, die ondanks alle protesten van deskundigen over de prostitutie zelfs door de overheid werden bejubeld. Weer de bestsellerlijst, en weer bejubeld door de massamedia. En weer bleek het oplichterij te zijn. Achter Patricia Perquin bleek een oplichtster te zitten, die in de tijd dat ze zei dat ze hoerde, eigenlijk mensen aan het oplichten was via haar uitgeverij.

Perdiep Ramesar schreef een boek over mensenhandel, en kwam met schrijnende verhalen over vrouwen die zowel seksslaaf waren in de prostitutie, als dat ze er organen voor hadden moeten verkopen. Dat werd zonder zout en peper geslikt, ookal kan de politie met al de razzia's en controles nog niet één keer zulke dingen vinden, totdat hij het ook deed over de Sharia-driehoek in Den Haag, en pas toen gingen mensen kijken of er wel waarheid achterzat wat hij had geschreven. Hij had nu iets geschreven wat geen comfortabel zedenpreekje was.

Dit is een greep van de duidelijkste voorbeelden uit mijn ervaringswereldje, maar het laat in elk geval wel zien dat het helemaal niet zo is dat boeken zorgvuldig worden gescreend en dat je er dus op kan vertrouwen. Over prostitutie kan ik in bijna alle boeken die de laatste tijd verschijnen heel veel fouten en domheden aanwijzen, waar de uitgever netzomin wat om geeft als de schrijver deed.

Een uitgegeven boek is niet gecheckt, en is niet betrouwbaarder dan watvoor ander medium danook. Het enige waar het om gaat bij een boek is dat er winst op gemaakt kan worden. Of het dan waar, onwaar, of gewoon rotzooi is, dat maakt voor de uitgever niet uit. Als het verkoopt is het goed genoeg, en een beetje rel duwt alleenmaar de verkoopcijfers op. Het risico is niet voor de schrijver, niet voor de uitgever, maar voor de lezer die ervoor betaald heeft.

Je kan het ook zien als er herrie komt over een boek. Uitgevers geven geen krimp, en liegen graag wat af voor hun schrijvers. Patricia Perquin werd tot lang na haar ontmaskering nog steeds verdedigd door haar uitgever, Maria Mosterd wordt gesteund door haar uitgeverij die het boek belangrijk vindt omdat het "haar waarheid" is, en misschien dan vol onzin staat, maar dat het belang van de schrijfster vooropstaat.

Ik zeg niet zomaar iets over boeken. Niet alleen omdat ik heb gezien watvoor onzin in boeken wordt gezet dat door iedereen als "grote waarheid" wordt gezien omdat het gedrukt staat, maar ook omdat ik zelf door verschillende literaire agenten en uitgevers ben benaderd. Die vonden een tijdje terug mijn blog reuze interessant om een boek van te maken. Ik zag het opzich wel zitten om mijn punten op die manier verder verspreid te krijgen, en misschien er zelfs wel geld aan te verdienen.

Dan kom je erachter hoeveel rariteiten er in dat boekenwereldje zitten. De grootste rariteit vond ik de literaire agenten, al waren de uitgevers zelf raar genoeg. Ze kwamen een beetje in een golf, bijna allemaal binnen een half jaar, en ze hadden allemaal voorstellen om me op de boekenplanken van Nederland te krijgen. Want ik wou toch wel dat ik eens echt gelézen werd, en niet alleenmaar op een achteraf-blogje op Internet te staan?

Ik zal niet liegen. Ik was bestwel gevleid, en ik had al hele fantasieën over hoe mijn eerste boek eruit zou moeten gaan zien, en hoe ik het ging doen. Ik zat al lettertypes uit te zoeken! Ik maakte me drukte over dat een boek heel anders moet worden opgebouwd dan een blog, en ik keek heel erg naar artikelenbundels om te zien hoe je dat vormgeeft. Ik heb er zelfs een dansje over in mijn kamer gedaan toen ik de eerste mail kreeg.

Toen ik meer informatie kreeg over wat de bedoeling was, ging die jubelstemming snel weg. Meer dan de helft van die mensen had namelijk al bedacht dat ik een ghostwriter zou krijgen, die het boek voor me zou schrijven, "losjes" gebaseerd op mijn blog en wat ik nog meer kon vertellen. Ik zou wel "veel inbreng" krijgen in hoe het boek eruit zou komen te zien. Anderen waren voorzichtiger en boden me alleen een redacteur aan.

Het bleek al heel snel dat die mensen niet voor ogen hadden dat ik een boek ging schrijven en zij dat zouden uitbrengen, maar dat ik een leuke gimmick was waar ze een nepboek over konden verkopen. Er werd vanaf het begin al gesoebat over of sommige dingen niet van mijn blog afkonden, omdat die een lekker verkopend verhaal in de weg zouden staan. Ik werd behandeld als een fictief personage.

Ze hadden me over de streep kunnen halen als ze hadden benadrukt hoe ze mijn boodschap duidelijker hadden kunnen maken met al die dingen, en dat ze superzorgvuldig zouden zijn met de waarheid in mijn boek. Maar waar ze me happig mee probeerden te maken was hoeveel publiciteit ze zouden kunnen maken, en niet eens om mijn verhaal naar buiten te brengen, maar om de verkoop, en de opbrengst zo te stimuleren. Alsof het mij daar om ging.

Er waren er wel een paar die me echt wouden publiceren, maar die waren de minderheid. En tegen die tijd had ik al flink nagedacht over wat er allemaal gebeurt in dat boekenwereldje, en of ik daar wel een plekje in wil. Bovendien zag ik het verschil intussen wel met hoeveel ik met een blogje kan, en hoeveel minder ik met een boek kan. Maar daar ga ik zo wel over door.

De TV-mensen waren erger, maar dat kan je op je klompen aanvoelen. Daar gaat dit stukje ook eigenlijk niet over, maar die haalden fictie en feit zoveel doorelkaar dat ze het zelf ook niet zo meer bijhielden. Bovendien waren die nog veel hebberiger over de rechten op mijn verhaal, en wouden sommige zelfs dat ik het recht om over mijn eigen verhaal te práten opgaf, en toestemming moest vragen. En dat ze mijn blog zouden krijgen. Nou ja zeg.

In de boekenwereld zit netzomin integriteit als in de pers, de TV, of andere media. Je moet het met een lampje zoeken. Ik heb intussen ookwel gezien dat er goeie uitgevers zijn, maar in de tussentijd ben ik een beetje afgeknapt op het hele idee van een boek of een TV-serie. Het is toch weer een groot risico voor mijn anonimiteit, en ik ben ook nietmeer onder de indruk van de status van zoiets.

Het belangrijkste vind ik dat ik niet in zee wil gaan met mensen die me zouden proberen af te leiden van mijn echte verhaal. Je kan alleen authentiek blijven als je honderd procent zelf in de hand houdt wat er bij je lezer terechtkomt. Dat vind ik belangrijk, want onze business wordt kapotgemaakt door de gekkigheid en de verzinsels, eigenlijk gewoon fictie, die zo populair is en zo gretig wordt geloofd.

En weet je, ik hóú van het blog als medium. Ik vind na al die toestanden het echt fijn om zo mijn gedachtes te kunnen vertellen. Wat ik schrijf blijft, net als een boek, maar het is veel sneller bij de mensen te krijgen dan een boek, dus ik kan het ook als reactie op het nieuws en de media gebruiken. Je kan al mijn oude stukjes makkelijk naslaan, en ze met een zoekmachine doorzoeken. Dat gaat in boeken en op TV niet.

Ik zit niet vast aan vorm. Ik kan mijn stukjes zo lang of zo kort maken als ik wil, zonderdat iemand zeurt. Als ik artikelen in magazines zou schrijven, ging dat niet. Ik kan mijn onderwerpen zelf kiezen, en hoef geen rekening te houden met wat een bedrijf dat me uitbrengt daarvan zou denken. Ik kan mijn eigen schema houden. Ik kan alles opeens omgooien. Ik ben heel vrij in hoe ik het breng.

Doordat het op internet openbaar staat, kan iedereen het lezen. Iedereen kan door zoekmachines op een toepasselijke pagina van mijn blogje komen, en daardoor geïnteresseerd raken. In de bibliotheek gebeurt dat niet zomaar. Het kost niets, het is overal bereikbaar, zolang je maar internettoegang hebt. Dat zorgt dat niemand echte drempels heeft om mijn blog te lezen als ze een beetje interesse hebben.

Als ik een fout heb gemaakt, of intussen meer weet waardoor ik moet nuanceren, is dat op een blogje ook zo gedaan, ik kan artikelen weghalen of "edits" erinzetten. Als een boek eenmaal bij de drukker weg is, kan je nooit meer achter elke lezer aangaan om hem te vertellen dat je een fout hebt gemaakt. Elke aanvulling kan in een nieuw stukje, als verwijzing, of als toevoeging. Mijn blog is een levend ding, waar ik telkens méér van kan maken.

En die verwijzingen zijn superhandig! Ik weet dat veel mensen maar één keertje toevallig op mijn blogje komen, en dan maar één stukje lezen. Ik kan niet alle diepgang die ik in mijn blog heb opgebouwd in elk stukje herhalen, dus ik verwijs veel naar wat ik eerder heb geschreven. En dat kan op een blog makkelijk met een koppeling, zodat mensen die verbaasd zijn, of het met een korreltje zout nemen, of gewoon nieuwsgierig zijn geworden, uitgebreid na kunnen lezen wat daarachter zit.

Op mijn blog heb ik ook reactiepanelen. Iedereen kan daar schrijven wat hij op me te antwoorden heeft. Veel daarvan is lief, sommige dingen gewoon dom, maar heel afentoe staat er terechte kritiek bij ook. En de internetklieren blijken nog best mee te vallen als je afentoe wat opruimt. Op andere media heb je dat niet. En dat zorgt ervoor dat mensen kunnen zien dat wat ik zeg niet zomaar onzin is, want dan werd ik wel doorgeprikt in mijn reacties!

Maar het allerbelangrijkste is nog steeds dat het mijn blogje blijft. Ik hoef niets te verkopen aan redacteuren, aandeelhouders, uitgevers of andere bazen en geldschieters, ik bepaal tot de laatste letter wat er op mijn blogje komt. Ik heb wel helpers, hele goeie en slimme mensen, beter dan ik van welke uitgever dan ook zou krijgen, maar die helpen me alleen om op te schrijven wat ìk wil, en geven mij feedback zodat mijn verhaal het èchte verhaal wordt.

Iedere rare snuiter kan een blog schrijven. Dat is waar. Maar elke rare snuiter kan ook een boek of artikel schrijven, als hij het maar kan verkopen. Of het nou klopt of niet. Maar als je een blog schrijft, waarop iedereen kan komen kijken of het wel klopt, en wat zo vaak op de korrel is genomen, zonderdat het wordt doorgeprikt, dan is dat blog kritischer behandeld dan bijna alle boeken. Dus dit is maar een blog, maar dat is zeker niet minder dan andere media.

Spookhoeren

Vandaag gaat mijn stukje over spookhoeren. Dat is een verschijnsel wat al heel lang bestaat, en waar ik zelf ookwel wat mee te maken heb gehad. Je komt het vooral tegen in de escort, maar ookwel in de clubs, als die adverteren met wat voor moois die allemaal hebben lopen. In de eerste plaats is het de klanten bedonderen, maar meiden worden er ook de dupe van, en op ergere manieren dan de klant.

Het is weer zoiets dat alleenmaar kan bestaan omdat we gemarginaliseerd worden. Klanten en meiden zouden anders op kunnen treden tegen wat er wordt geflikt, en de toko's die aan dit soort oplichterij doen aanpakken. Maar het zit er nietzo in, de macht ligt veelteveel bij de vergunningmelkers, en dat wordt met de nieuwe wetten alleenmaar erger. Het bestond al sinds voor de legalisering, en het is nooit echt weggeweest.

Laat ik dan maar eens uitleggen wat spookmeiden zijn. Dat gaat namelijk om toestanden waarbij de baas in zijn website of zijn catalogus niet eerlijk is over de meiden waar hij mee werkt. Dat is soms gewoon expres fout adverteren, en soms zit er een schimmig zaakje achter. Soms is het alleenmaar dat de baas niet goed oppast of zijn website nog wel klopt, maar dat vind ik niet echt te geloven. Een nieuwe meid staat er wel zo bij.

De ouderwetse spookhoer, zoals hij al heel lang bestaat, is het meisje wat het èrg druk heeft. Een klant kijkt op de website, en ziet een meid die hij wel wil boeken. Een mooie foto, je zou zo kunnen denken dat het uit de portfolio van een pornomodel komt. De klant heeft wel zin, en die belt het buro op. Aan de telefoon vertelt hij wie hij wil boeken, maar de telefoniste vertelt hem dat die meid nèt niet kan. Maar een ander meisje kan wel, en die is netzoiets...

Zo ging dat bijvoorbeeld bij een club waar ik een poos werkte. We waren geen goeie club, en we waren best lui. Ik was daar de jongste, en eerlijk gezegd zaten er niet echt mooie meiden. Ik stak goed af, meestal is dat niet zo. De baas kon daar natuurlijk niet mee adverteren, dus behalve foto's van ons had hij er ook foto's bijzitten van meiden die al jaren wegwaren, en van meiden die er nooit hadden gewerkt.

Ik had gedacht dat de klanten dan af zouden haken, maar ze kozen heel vaak voor de meid die de baas voorstelde. Als ik dat was, voelde ik me er heel ongemakkelijk over als ik wist dat ze eigenlijk voor een nepfoto waren gekomen. Toch ging het gewoon goed. Soms waarschuwde hij aan de telefoon helemaal niet, en liet de klant gewoon naar de club komen voordat hij vertelde dat het meisje van zijn keus er "toevallig" net niet was. Dan zag je wel wat teleurstelling.

Die teleurstelling kan je in de werkkamer dan soms goedmaken, maar soms zit het de klant wel dwars. Klanten zijn niet dom, die voelen ookwel aan dat er met ze gesjacherd wordt. Ze accepteren het, omdat ze denken dat het bij onze foute branche hoort, maar eigenlijk horen dat soort praktijken afgestraft te worden. Je zou het niet pikken als je een auto bestelt, je zou het niet pikken als je een andere hotelkamer kreeg, waarom wel met zoiets persoonlijks als seks?

In deze club maakten ze het ook wel dol hoor. Meestal zijn spookfoto's nog iets wat wel een béétje lijkt op de meiden die er rondlopen, zodat een klant zichzelf kan vertellen dat het dezelfde is. In deze club werden foto's gebruikt van een Slowaakse softpornosite over teen hardbodies. Niemand van ons kon doen alsof ze daarbij hoorde. En toch werkte het, want de klanten belden voor die foto's, maar neukten met ons.

Sommige bedrijven maakten het nog gekker, die hadden überhaupt maar een paar meiden, maar dan wel een website met een enorme keuze. Als je er werkte was het vaak maar bijhouden welke naam en welke pruik de klant verwachtte, want je stond er met meerdere profielen op. Dat ging prima voor een aantal klanten die één meisje wouden kiezen, maar er was een probleem als hij na je eerste profiel opeens wel een ander profiel waar jij ook achterzat wou. Die zou zich belazerd voelen.

De planners van buro's en bordelen zijn meestal zo lui als wat en trekken zich heel weinig aan van wat je wel en niet doet, maar als het op het ontmaskeren van hun louche zaakjes aankomt kunnen ze opeens veel sluwer zijn dan je zou denken. Dan was het jammer, als de klant een alter ego van je wou, die meid was net op vakantie. Maar er was ook zus-en-zo, die was netzoiets...

Maar dit was dan nog de verfijnde, geraffineerde manier. Er zijn ook escortburo's waar een vent een meisje uit de site bestelt, en dan gewoon een andere meid aan de deur krijgt. Dan krijgt hij pas, van haarzelf, te horen dat het meisje wat hij koos niet kon, en dat zij invalt. Klanten zijn nette mannen, dus die zijn te beleefd om haar dan weg te sturen. Je hebt dan dus je omzet binnen, maar die klant trapt daar niet nogeens in. Zonde dus.

In de escort krijg je soms van die bonte toestanden als een kennis van me laatst beschreef:

De hele site stond vol met fotos die hij had gejat van porno sites. Je kon met de pixels nog gewoon meteen herkennen dat hij Gianna Michaels en Aurora Snow had geblurd. Trekt natuurlijk wel de klanten aan met midner verstand dan een pinda. Die mklanten moesten zelf een hotelkamer regelen, en 5 min van te voren belde hij even dat haar oma was overleden, en een vervangend meisje kwam. Dat was dan zo'n snoltrol Berta 13 die anders echt geen klant meer zou zien met haar deeglijf, maar je meot ver gaan voordat een klant nee zegt als hij al een kamer heeft geboekt. Hij wist de waarde van vaste klanten niet maar daar had hij ook betere wijven voor moeten hebben, met die verdeling kon hij dat vergeten!

Meestal is het veel subtieler. Dan komt er een meisje aan de deur die niet totáál anders is, en de klant gaat er maar vanuit dat dat het meisje van de foto is. Dan wordt er ook niets gezegd. De klant accepteert dat zij zijn fantasiemeisje is, en als ze haar werk een beetje goed doet, kan het hem na een paar minuten ook niet meer schelen. Mannen zijn wel visuele beesten, maar er zijn veel dingen die toch belangrijker zijn.

Waar je wel erg mee op moet passen is dat alles verzuurd is als de klant meteen begint met het gevoel dat hij belazerd is. Een man moet een idee over je hebben dat je spannend bent, en als je met een truuk bij hem terechtkomt, heeft hij jou niet gekozen, maar jij hem. Dat is een hele andere ervaring, en die moet je heel anders op touw zetten. Zo het ene met het ander vermengen knapt de meeste mannen toch af.

Het heeft me altijd verbaasd hoe weinig dat foutgaat. Je denkt dat je met de eerste foute date en de eerste ontdekking meteen breed op Hookers staat, maar dat gebeurt eigenlijk nooit. Sowieso heb ik altijd gevonden dat die recensiesites maar heel slecht werken, en dat daar kansen liggen om het heel veel beter te doen. Het zou de enige manier zijn om dit soort dingen te veranderen.

Ik voelde me nooit lekker bij bordelen en buro's die zo werkten. Dat was niet alleen omdat de klant gewoon bedonderd wordt, en die teleurstelling in zijn ogen zien als de deur opengaat me echt een knoop in mijn buik gaf. Er was altijd wel meer gedoe. Ze schrijven de profielen ook voor je, en zelfs als je duidelijk bent dat je alles met condoom doet, schreven ze er vaak de suggestie in dat je wel over te halen was. Het enge zinnetje "alles is bespreekbaar," en "in principe is alles met condoom."

We dachten eigenlijk dat het na het legaliseren minder zou worden. Bedrijven werden minder louche, was het idee, dus nu zou er veel meer eerlijkheid in de organisaties komen, en zou er professioneler worden gedaan. Dat is natuurlijk een naïef idee geweest, want het zijn nog steeds dezelfde mensen die de baas zijn, want alleen wie voor de legalisatie al een zaak had, kreeg een vergunning, en nieuwelingen moesten maar vechten. Het overheidsbeleid zit voor nieuwe exploitanten potdicht.

Dat zorgt ervoor dat de oude exploitanten lekker op hun kont konden zitten, want ze hoeven zich niet bang te maken over nieuwe concurrentie. Een beetje valse reclame vinden ze dan ook niet zo'n punt, want iedereen doet dat toch. De klanten kunnen toch nergens heen. Er veranderde dus helemaal niets, behalve dat er ook geen hoop en angst meer was dat het ooit zou kunnen verbeteren. Daar zorgt de overheid wel voor.

Door het gedoe met vergunningen en de jacht op hoeren kwam er nog een soort spookhoeren bij. Die heb ik nog niet zelf meegemaakt, maar collegaatjes hebben me er in geuren en kleuren over verteld. Dat is iets waarbij het niet tussen jou en de klant, of tussen de klant en het buro blijft, maar waarbij je opeens een hele nare verrassing kan krijgen die meer voeten in de aarde heeft.

Een collegaatje was nog best groen, en had zich dus bij een legale escorttoko ingeschreven. Het was reuze spannend, met alle beloftes en de glamourshoot. Je voelt je toch alsof je in het diepe springt, en alles is nog nieuw en spannend en sexy. Alle papieren waren netjes ingevuld, en ze was blij dat ze niet het illegale circuit in hoefde, want dat leek haar nogal eng. Daar denkt ze nu heel anders over.

De boekingen kwamen maar mondjesmaat. Er waren in het kwartaal dat ze daar werkte vier klanten en een politiefuik. In die politiefuik was ze al bijna afgeknapt op het werk, maar ze wou toch wel doorzetten. Want het werk beviel wel. Het bleef alleen zo stil met de klanten, en dat terwijl ze toch zo mooi op de drukke site stond, en haar gouden bergen waren beloofd. Elke hoer heeft nu allang alarmbellen, maar zij was nog te groen.

Ze ging er maar vanuit dat ze niet lekker genoeg was, en stopte ermee. Ze had vanuit het escortbedrijf gehoord dat het gewoon nietzo wilde, en ze had het gevoel gekregen dat ze als een soort liefdadigheid op de site mocht blijven staan. Ze hield het nog een paar maandjes uit, zonder klantjes, en haakte toen af. Eigenlijk dacht ze dat ze het achter zich had gelaten.

Dat was niet zo. De Belastingdienst was een jaar na die tijd opeens erg boos op haar. Ze beweerden dat ze heel veel geld niet had opgegeven, en geen BTW over haar klantjes had betaald. Zij was erg verward, want ze had alles netjes betaald, en ze dacht dat er een misverstand moest zijn. Het werd heel ingewikkeld, want de Belastingdienst had hele andere gegevens. Zij had geen idee wat dat kon betekenen.

Het bleek natuurlijk dat het escortburo had opgegeven dat ze zich een slag in de rondte had gewerkt. Dat wil zeggen, Anca, Oana en Doina, die er een beetje hetzelfde uitzagen als de Nederlandse meid met alle papieren in orde, die hadden zich een slag in de rondte gewerkt. En al hun omzet was netjes wit voor het buro omdat die het zogenaamd via de Nederlandse meid binnen hadden gehaald.

Je kan doen wat je wil, zelfs als je op dat moment al beseft wat er aan de hand is, maar jij klinkt voor de Belastingdienst altijd als een liegende hoer, en die exploitant is een nette man, want die heeft netjes een vergunning. De legale vergunninghouder en de belastingman deden meewarig naar elkaar. Die frauderende hoeren ook altijd, proberen overal een slaatje uit te slaan met hun verhaaltjes...

Ze moest een halve ton betalen, want ze vonden het bewezen dat ze de belasting had ontdoken. Ze heeft gepraat met een belastingadvocaat, die haar aanraadde om aangifte te doen. Mijn hele juridische helpersclub wil heel graag weten wat daarmee het plan was, maar ik heb dat niet kunnen ontdekken. Dat is wel jammer, dat had ik ook wel graag geweten. Misschien wist ze namelijk wel hoe het verhaal verder zou lopen.

Bij de politie kwam er een hele bekende draai aan het verhaal. Haar verhaal dat ze was belazerd door haar escortbaas was niet interessant, en ze bleven vissen naar hoe ze nou aan het werk was gezet. Was ze niet gedwongen? Echt niet? Echt ècht niet? En na een poosje komt er dan een beetje gluiperig over tafel dat als ze wèl gedwongen is, die belastingschuld dan ookwel verdwijnt.

Ze heeft het gedaan, maar wel terughoudend, en ze is verstandig genoeg geweest om niet iemand aan te geven die echt bestaat. Ze is vaag gebleven, en ookal frustreerde dat de politie wel, ze hebben hun woord gehouden. Het bedrag is heel veel verminderd, ookal heeft ze nog steeds meer moeten betalen dan ze ooit verdiend heeft. Het zat haar wel dwars om zich zo een leugenverhaaltje te moeten laten aanmeten door twee zedentypes.

Wat haar het meest dwarszat was dat ze het verhaal van een loverboyslachtoffer inpikte, en dat voelde alsof ze die meiden misbruikte of bespotte. Het hielp wel om te ontdekken dat die óók niet meemaken wat zij als verhaaltje gebruikte, dus achteraf voelt ze zich daar minder rot over, en dat was ook de reden dat ze contact met me heeft gezocht. Nu voelt ze zich er rotter over dat ze voor eeuwig als slachtoffer bij de overheid bekendstaat.

Spookmeiden zijn niet een grappig kantje van een rare business. Elke soort spookmeiden heeft iets van bedrog in zich. Je kan er meer of minder mee belazeren, het kan onschuldig zijn of heel ernstig, maar het is altijd iets oneerlijks. Meestal wordt de klant alleen belazerd, maar heel vaak ook de hoer. En die krijgt er soms op heel ernstige manieren mee temaken. Als klanten zo belazerd worden, laten ze het meestal maar gaan. Dat is jammer.

Helaas heeft de overheid louche types veel macht gegeven door het vergunningstelsel. Daarom komen dit soort toestanden veel voor, want we kunnen niet zomaar naar nette exploitanten over. Maar accepteren is ook geen goeie manier. Er zijn klanten die dit niet pikken, en er zijn meiden die zich niet zo laten misbruiken. Laat je niet bedotten, en laat je niet misbruiken. Als je merkt dat het mis is, zeg er dan wat van. Al was het maar om je klant niet zich bedonderd te laten voelen door jóú.