Vandaag heb ik een ingezonden stukje van een niet-hoer die wel wat interessants te vertellen heeft over iets wat wel op onze business slaat. Het is het verhaal van een huisarts die onverwacht met een loverboy-verhaal temaken kreeg, en die opeens ondergedompeld werd in de vreemde wereld van hoe die onderzoeken daarnaar gaan.
Ik laat het hem in zijn eigen woorden vertellen, maar dit stukje heb ik wel samengesteld uit meerdere e-mails, en wat bijgewerkt om het leesbaarder te maken. Het is alleen nog steeds niet echt één geheel geworden, maar dan zou ik er teveel aan moeten flansen. Bovendien is hij heel voorzichtig met de gegevens van zijn patiente, maar niet met die van hemzelf. Ik heb het natuurlijk wel eerst aan hem laten lezen, om te zien of hij het ermee eens was!
Ik kreeg telefoon van het politiebureau, of ik ze kon helpen bij een onderzoek. Dit is hoogst ongebruikelijk, ik heb het daarvoor, en ook sindsdien, niet meegemaakt. De agenten wilden medische gegevens over een patiente hebben. Ik heb ze uitgelegd dat ik toestemming daarvoor nodig had van patiente. De agenten meldden mij dat patiente bij hen in verhoor was, en toestemming gaf voor de afgifte van de gegevens. Uiteraard is daar geen sprake van. Voor inzage door derden van het medisch dossier is uitdukkelijke toestemming nodig van de patient zelf, als die boven de 16 jaar is. De toestemming die haar ouders gaven was daarom niet voldoende. Ik moest toestemming van haar zelf krijgen. In principe is een ondertekende verklaring zoals mij was gefaxt meestal voldoende, maar ik vertrouwde de boel niet meer nadat ouders en politie hadden geprobeerd om mijn beroepsgeheim heen te werken. Ik wilde haar zelf spreken, anders ging het niet door. Toen de patiente in de praktijk kwam, keek ze me niet aan, wilde niets meer zeggen dan nodig was. Ik had op de fax al de nodige twijfelachtige voorvallen gezien, maar ik wilde controleren of ik niets over het hoofd had gezien, of dat er dingen voor mij waren verborgen. De voorvallen in het faxbericht waren de afgrijselijkste martelingen die ik me voor kon stellen, en die zeker duidelijk zichtbare misvormingen, verminkingen en verlittekening met zich mee zouden brengen. Ik zal om de privacy van patiente te waarborgen niet verder ingaan op de martelingen die zij schijnbaar beweerd had te ondergaan. De plaatsen waar ze beweerd had verwond te zijn door deze martelingen heb ik kort geinspecteerd, en kon geen afwijkingen vaststellen die overeenstemden met zulke gebeurtenissen. Toen ik patiente vertelde wat ik de politie moest vertellen op basis van mijn waarnemingen, barstte ze in huilen uit. Ze had gehoopt dat ik minder stellig zou zijn. Zoals ik voorstelde haar verhaal tegen te spreken had ze niet verwacht. Ik realiseerde me dat ze nu in een moeilijke positie was gebracht, waar ik haar helaas niet uit kon helpen. Als huisarts ben je altijd in de eerste plaats bezig met het belang van de patient. Het was belangrijk om te zien hoe ik haar het best kon helpen. Deze patiente had een voorgeschiedenis die met de beste wil van de wereld niet abnormaal genoemd kon worden. Mijn voorganger had me een groot plezier gedaan door alle gegevens van elke patient minutieus op te schrijven. Die goede gewoonte had ik voortgezet, en zo kon ik eenvoudig naslaan wat de geschiedenis van deze patiente was. Ik heb van mijn patienten een algemeen beeld, maar niet elke hechting staat me nog even levendig voor de geest. Ik heb de specialisatie huisarts gekozen juist vanwege de relatie op lange termijn met de patienten, en om behulpzaam te kunnen zijn bij de kleine dagelijkse beslommeringen die zo veel verschil kunnen maken in het bestaan van mensen. Je ziet kinderen opgroeien, je helpt opkomend lijden op tijd bijsturen, en je kunt als je alert bent op de gegevens die je van patienten bijhoudt veel problemen op tijd opmerken. Een huisarts doet meer dan oren uitspuiten en antibiotica voorschrijven. Het werk is ook overzicht houden op de bredere medische situatie van de patient, en verder kijken dan alleen de te behandelen aandoening. Het is zeker een zeer dankbaar vak.
Ik heb afspraken gemaakt met patiente over de informatie die ik aan de politie door zou geven. Ik heb aangeboden te bemiddelen, of in elk geval een luisterend oor te bieden, maar ze koos daar niet op in te gaan. Ik schreef mijn bevindingen volgens de afspraken met patiente, en ik verwachtte dat daarmee de kous af zou zijn.
Een politieman maakte een afspraak om me te spreken over deze patiente. Dit was enkele weken later. Ik nam contact op met patiente, die toestemming gaf om binnen de eerder afgesproken kaders informatie aan de politie te geven. Om heel eerlijk te zijn, ik vond het best spannend om met een politieonderzoek behulpzaam te zijn.
Hij begon met de vragen die al in de fax waren gesteld. Daar kon ik geen nieuw licht op laten schijnen. Daarna gooide de man het over een andere boeg, en begon te soebatten. Hij vroeg onder meer of bepaalde verwondingen niet onzichtbaar konden zijn gemaakt door handelen van de martelaar. Ik legde de man uit dat zelfs onmiddellijk chirurgisch ingrijpen een grote verminking niet zou kunnen hebben voorkomen, maar de politieman weigerde dat te accepteren. Hij beweerde dat pooiers zeer vernuftig zijn in het restloos laten genezen van de wonden van zulke zware mishandeling.
Hij vroeg me of een bepaald litteken op patiente door een marteling kon zijn ontstaan. Toen ik vertelde dat ik zeker wist waar dat litteken door veroorzaakt was, vertelde de politieman mij dat het oude litteken door de pooier als plaats van de marteling kon zijn gekozen, om zijn daden te verstoppen. Ik legde de politieman uit dat dit zou moeten geschieden met precisie die voorbij het voorstellingsvermogen lag, maar hij wilde alleen genoegen nemen met een uitspraak dat het hoogst onwaarschijnlijk, maar niet onmogelijk was. Een aantal andere genoemde martelingen waren medisch onmogelijk van uitwerking, en hadden geen sporen achtergelaten die ze onvermijdelijk hadden moeten achterlaten. Hier trok de politieman mijn woorden in twijfel. Zoals hij zei, weten doktoren immers niet alles, en had ik nooit andere casuistiek van zulke martelingen gezien. Mijn duidelijke tegenspraak tegen het verhaal wat patiente in conclaaf met de politie had opgesteld was niet welkom, en de agent vond mij niet erg meewerken. Hij heeft mij verschillende varianten voorgesteld van de genoemde martelingen, die weliswaar zeer verschilden van de martelingen uit de fax, maar die die hij inschatte als minder verminkend. Ik heb hem gezegd dat ik mij niet ging inlaten met speculaties.
Oh, daarna heb ik een aantal maanden niks gehoord. Ik had het al min of meer uit mijn hoofd gezet, pas toen haar moeder bij me langs kwam heb ik over de rest gehoord.
Patiente was door een specialistische hulporganisatie voor pooierslachtoffers gezien, en die beweerden van elke genoemde marteling bewijs in de vorm van lichamelijke sporen te hebben gevonden. Deze organisatie is nooit met mij in contact getreden. De ouders van patiente waren erg boos op mij dat ik die sporen had gemist, in hun ogen was ik nalatig geweest.
Deze ervaring heeft het nieuws over loverboyslachtoffers voor mij in een heel ander perspectief geplaatst. Pas op uw blog heb ik onderbouwde informatie en invalshoeken gevonden die mij een houvast gaven deze ervaring in context te plaatsen. Helaas heb ik mij niet verder met deze situatie ingelaten. Als een volgend voorval zich mocht voordoen, ben ik nu echter beter gewapend om patiente de relevante zorg te geven.
maandag 25 mei 2015
maandag 18 mei 2015
Antwoord op: Verkrachting
Na mijn stukje van vorige week kan ik het beter maar meteen afmaken. Ik schrijf hier niet graag over, maar het moet er staan, dus laat ik het maar afronden. Het moet dus maar. Ik heb geen zin om het over meerdere stukjes te verspreiden, dus dit wordt een verzameling van dingen over verkrachting. Want dat wordt er telkens bijgesleept als er gepraat wordt over prostitutie.
Dit is het stukje waar ik antwoord geef op alle opmerkingen over dat prostitutie al of niet verkrachting ìs, of het al of niet verkrachtingen uitlokt, en of het al of niet verkrachtingen weghoudt. Al die emotioneel geladen ideeën die mensen gebruiken om verkrachting te gebruiken om te laten zien hoe belàngrijk hun standpunt is. Al die ideeën over hoe erg verkrachting is, en wat het betekent om verkracht te zijn. Al dat gelùl over verkrachting. Gewoon alles bijelkaar.
En als het hier niet precies bijstaat, dan kan je er na al deze dingen zelf ookwel bijbedenken wat ik ervan vind.
Het is maar goed dat er hoeren zijn, anders werd er meer verkracht
of Hoererij doet niets tegen verkrachting
Dit is er eentje die je wel vaker hoort, en die ik ookal eerder had aangestipt. Ik vind het altijd een hele vreemde, want hoe het zit ligt zo voor de hand. Als je tenminste niet gaat geloven in de gekke ideeën van even verderop in dit stukje. Als er geen hoeren zouden zijn, had je nog steeds de gekken die verkrachten, maar had je ook veelmeer mannen die de hele tijd gefrustreerd rondlopen. En die kunnen nadat ze genoeg zijn gefrustreerd heel boos en een beetje gek worden. Door de hoeren hoef je dat niet meer te hebben, en is iedereen beter af.
Hoeren worden vaker verkracht, dus...
Ja, hoeren worden vaker verkracht! Dat is iets wat ik ookwel zelf heb ervaren. En ik weet ook waarom. Ik heb het zelfs te horen gekregen van mannen die het bij me probeerden. Die "weten" dat we slachtoffers zijn, en dus kwetsbaar. Die "weten" dat we toch al honderden keren zijn verkracht, dus is die ene keer van hem niet belangrijk meer. Die kunnen het voor zichzelf goedpraten omdat wij geen "eer" meer hebben. Die kunnen hun gang gaan door het stigma.
Ik heb het idee dat het erger wordt als de hetze weer even opgelaaid is, maar mijn statistiekmannetje floot me terug. Hij zegt dat er zo weinig "samples" zijn dat ik die conclusie er niet uit mag trekken. Ik voel het wel zo. En als je zo'n verkrachter hoort praten, dan hoor je wèl precies dezelfde taal als in de laatste bestseller of docu op TV. Ik zie de verbinding wel, ookal is die niet statistisch verantwoord.
Het idee dat hoeren vaker verkracht worden, en dat iets zegt over hóéren, vind ik erg verkeerd. Het zegt iets over de verkrachters, want die maken die keuze of het gaat gebeuren. Het zegt iets over de verkrachter, en over de maatschappij die de drempel bij ons verlaagt, maar wij hebben er zelf helemaal niets aan bijgedragen. Bij een hoer heb je mìnder reden om haar te verkrachten, want je kan haar gewoon betalen.
Verkrachting wordt ook veel gebruikt om meiden af te schrikken van prostitutie. Dat begrijp ik wel, maar daarbij zijn ze meestal niet eerlijk over hoevaak het gebeurt. De meeste meiden maken het nooit mee. Die werken daarvoor niet lang genoeg, of ze hebben een pooier in de andere kamer waardoor een verkrachter wel een ander zoekt, ze werken in een tak met laag risico, of ze nemen geen risico-klanten aan. Dat zijn keuzes die ik allemaal anders heb gemaakt. Meiden bangmaken met verkrachting is onterecht, en oneerlijk.
Mensenhandel is verkrachting
Over wat mensenhandel nou inhoudt heb ik eerder al geschreven. Ze doen in de pers en in debatten graag alsof mensenhandel alléén gaat over de grofste vormen van dwang en slavernij, ookal is dat gewoon helemaal niet waar. Verreweg het meeste wat ik lees over rechtzaken gaat over "huiselijke problemen bij een hoer" en niet over dwang en slavernij. Ookal slepen ze dat er wel bij en nemen ze het maar aan.
Meestal is mensenhandel helemaal geen verkrachting. In sommige gevallen is er wel sprake van verkrachting in mensenhandelzaken, maar dat is wel een kleine minderheid. De grote fout is dat het gelijk wordt genomen, en dan krijg je viespeuken als van der Laan die over de Wallen zeggen dat er dagelijks vierhonderd meiden worden verkracht. Omdat er verdènkingen zijn van mensenhandel bij een percentage van de meiden. En hij dat maar verkrachting noemt.
Prostitutie is verkrachting
Het omweggetje via mensenhandel heeft niet elk verbiedertje nodig. Vooral in het feministische wereldje is er een soort dogma dat prostitutie hetzelfde is als verkrachting. Dat dogma is niet echt onderbouwd, daar komt telkens een nieuwe reden voor om het recht te praten als je navraagt, maar het wordt wel heel veel geloofd. De gedachte dat het zo is, is al veel ouder dan de reden die ze erbij proberen te bedenken.
Eigenlijk is prostitutie de vorm van seks die het minste wegheeft van verkrachting. Je regels zijn duidelijk, er is geen ja of nee dat in de lucht hangt, de man neemt het initiatief om af te stappen op een vrouw die het initiatief nam om te adverteren, ze komen expliciet overeen wat de seks in gaat houden, en zij houdt de touwtjes in handen, vooral om hem te geven wat hij nodigheeft. En ze heeft er veel meer grip op dan hij.
Ik kan er lètterlijk niet bijkomen hoe mensen kunnen verzinnen dat prostitutie dan verkrachting zou zijn. Meestal moeten ze dan ingewikkelde filosofische draaien geven aan de begrippen om te zorgen dat het nog een beetje lijkt alsof ze er goeie redenen voor hebben. Eigenlijk kan ik alleenmaar zien dat het te maken heeft met het denkbeeld, en de angst voor seks, maar de term verkrachting is niet van toepassing. Het komt allemaal uit het volgende kopje:
Feministen die verkrachting anders gaan uitleggen
Voor mij is verkrachting een héél duidelijk begrip. Ik weet hoe het voelt, en ik zal nooit iets per ongeluk aanzien voor verkrachting wat het niet is. Je komt er niet na een poosje nadenken nog eens achter dat je verkracht bent. Maar in het rare, soms ongelooflijke wereldje van het feminisme, is dat nog niet het enige wat óók verkrachting is. Je hoeft niet diep te gaan in de feministische theorie om te vinden dat "eigenlijk" alle heteroseks of alle penetratie verkrachting is.
Je hoeft niet eens te penetreren om het verkrachting te laten zijn, er zijn er ook bij die elke seksuele handeling, zelfs opgewonden van haar raken, verkrachting vinden als het niet haar initiatief was om het te laten gebeuren. Mensen die zo zíék denken over seks, moet je niet serieus nemen als ze het dan ook over prostitutie hebben. Maar ik besef ook wel dat het zo een welles-nietes wordt.
Helaas blijft dat niet bij zure groepjes zonder macht. De Nationaal Rapporteur Mensenhandel en Seksueel Geweld tegen Kinderen gooit àlles op één hoop, van de gewelddadige verkrachting tot een ongewenste seksueel getinte blik. Dat krijg je dus als je die types naar onaantastbare leidinggevende posities brengt. Zo doet ook de overheid mee met het verwarren en vaagmaken van de termen verkrachting en seksueel geweld.
Als je verkrachting breder gaat nemen, en meer dingen onder verkrachting gaat laten vallen, wat voor woord blijft er dan nog over voor de èchte verkrachting? Waarom wil je dat de naam van zoiets èrgs wordt gebruikt om andere soorten seks waar jij je niet makkelijk bij voelt, ook eng te maken? Dat gaat twee kanten op, want als een vrouw ècht wordt verkracht, en daarover praat, blijft er altijd hangen dat ze ook die mindere dingen kan bedoelen. Dat is erg, vind ik.
Verkrachters doen het niet om de seks
Deze is zo'n fabeltje dat je overal tegenkomt. Elk vrouwenforum, veel internet-artikelen, boeken over seks of geweld, je vindt het overal, en niemand durft het ermee oneens te zijn. Als iemand het over verkrachting heeft, en seks erbijhaalt, komt er wel weer iemand die dat "corrigeert," want "verkrachting gaat niet om seks." Het is zo'n gebedje geworden wat mensen aannemen zonderdat ze er nog over nadenken. En dat is verkeerd, want je moet overal over nadenken. Vooral over deze uitspraak, want hij is gewoon fout.
Ik heb eens gezocht naar waar het nou vandaankwam, maar dat werd snel zo ingewikkeld dat ik dat maar heb laten doen door mijn helpers, die ik echt niet genoeg in het zonnetje zet! Het duurde even, want het is een hoop zoeken, maar het werd wel snel duidelijk waar dit rare idee vandaankwam. Het was een kluwen onderzoeken die elkaar dunnetjes overdeden en elkaar aanhaalden als bewijs.
Ze hebben het altijd over "onderzoeken" waaruit blijkt dat verkrachters het niet om de seks doen. Na even zoeken had ik ookwel gevonden dat die onderzoeken allemaal uiteindelijk steunden op een schrijfsel van Nicholas Groth, in 1979. Mijn helpers hebben toen nog voor me uitgezocht wat je nou van dat onderzoek moest vinden, want ik ben zelf toch nietzo goed in het uitzoeken wat voor onderzoeksmethodes nou goed zijn.
Mijn statistiekmannetje schreef daarover:
Groth heeft in andere publicaties aangegeven zijn onderzoek te hebben gedaan langs lijnen neergelegd in het boek 'Against Our Will: Men, Women and Rape' van Brownmiller (1975). Zijn keuze voor veroordeelde verkrachters die nog in gevangenschap zaten geeft een bias; ten eerste omdat de veroordeelden in kwestie binnen het Amerikaanse systeem strafverkorting of -verlenging konden krijgen op basis van boetvaardigheid en hun eigen uitingen, ten tweede omdat je in 1979 in het Zuiden van de VS toch pas na meer geweld voor verkrachting werd veroordeeld dan je nu zou zien, maar ten derde -en dit is de clincher wat mij aangaat- zegt Groth onomwonden in zijn boek dat sommige mannen wel *zeiden* dat ze het uit sexuele motieven deden, maar ze geen *tederheid* en *voorspel* zochten en/of afdwongen, en het derhalve geen *echte sex* was wat ze deden, maar het ze *dus* alleen ging om het geweld! Als je zo je definities halverwege je rapport laat ontsporen, is dat willens en wetens misleiden.
De achtergronden van het verhaal gaan nog dieper, want dat boek van Brownmiller, waar hij opinhaakte, is niet eens het oudste. Zij heeft alleen de verhalen van Greer, Fischer, Millet en Griffin overgenomen als het Evangelie. Die hadden verschillende argumenten om te zeggen dat verkrachting eigenlijk niet om seks ging. Die dingen kende ik al wel, maar toen ik nog radfem was, dacht ik dat het onderzoek daarvòòr was geweest.
In de ideeën van die schrijfsters is verkrachting een uiting van geweld door een maatschappij die verkrachting, en dreigen met verkrachting, gebruikt om vrouwen bang en klein te houden. Verkrachting was een wapen van de patriarchie. Eigenlijk verkrachtte een man niet een vrouw, maar verkrachtte de patriarchie bij elke verkrachting die gebeurt alle vrouwen. Je moest het niet zien als iets persoonlijks, elke verkrachting was een maatschappelijk statement.
Een reden die die schrijvers soms gebruiken als argument, is dat verkrachting geen seks kan zijn, want alle verkrachters kunnen op andere manieren aan seks komen. Vaak hebben ze een relatie, en dat moet volgens de radfems en iedereen die in het relatiedenken zit altijd maar genoeg zijn, maar ook mannen die niet een relatie hebben doen het niet voor de seks. Want er zijn toch hoeren waar hij het zou kunnen krijgen? En vervolgens wordt het geen-seks-wel-geweld argument gebruikt om te zeggen dat wij niet helpen tegen verkrachting. Het slaat echt alles, maar het is echt waar!
Dat soortvan filosofie werd toen makkelijk serieus genomen, want feminisme was toen net heel radicaal geworden, en het wordt nu nog steeds geloofd. Niet omdat mensen weten wat erachterzit, maar juist omdat mensen níét weten wat erachterzit. Het komt van onderzoek, en van feminisme, dus dat komt van "de goeien." Jammer dat mensen zo onkritisch kunnen zijn. Want het ligt eigenlijk wel voor de hand.
Verkrachters doen het meestal omdat ze zichzelf hebben wijsgemaakt dat ze het mogen. En ze mogen het omdat ze zichzelf aanpraten dat wat hen wordt aangedaan, erger is dan wat ze mij aandoen. En dat is meestal gewoon dezelfde zielige fabeltjes die al die sukkels gebruiken die zich iets aangedaan voelen omdat je niet met ze wil neuken. Het komt uit frustratie. Seksuele frustratie, en de frustratie dat ze niet kunnen krijgen wat ze willen.
We praten mannen aan dat betalen voor seks een vernedering is. De verkrachters willen dus niet betalen voor seks, want dat vinden ze niet eerlijk. Niemand wil gratis met ze, of ze missen er iets aan, of ze zijn gewoon echt gek, of ze zijn boos en willen dat zo uiten. Maar ze zijn allemaal gewoon geil en gefrustreerd, en daar doen ze het om. Hier kan ik nog wel paragraaf na paragraaf doorgaan op alle details, maar ik denk dat dit genoeg moet zijn voor het kernidee.
Prostitutie is een systeem waarin de vrouw geen keus heeft, dus wordt verkracht
Deze zal je in Nederland nog niet vaak horen. Maar in het buitenland, vooral Amerika, waar toch ongezien heel veel van onze politieke motivaties voor onze politici vandaankomen, is het iets wat telkens tevoorschijn komt. Daar heb je een hele radfem subcultuur waar we hier nu nog te nuchter voor zijn. Het wordt nu al wel gezegd door verbiedertjes onderling, dus ik zet hem er maar bij.
De media geven al jaren bijna alleen negatieve berichten over prostitutie. Het beeld dat mensen zelf hadden, door hun eigen ervaringen, en door logisch na te denken, is er flink door weggespoeld. Er wordt nu geloofd aan de rare denkbeelden die door de verbiedertjes elke keer weer in de pers worden gezet. En daar hoort bij dat mensen zijn gaan geloven dat we passieve poppen zijn zonder eigen keuzes.
Om deze uitspraak te geloven moet je geloven dat prostitutie betekent dat je geen keus hebt, en ook dat dat dus hetzelfde is als verkrachting. Die twee dingen zijn allebei niet waar. Verkrachting is verkrachting, en dat betekent iets anders dan je werk met lange tanden doen. Gedwongen prostitutie kàn verkrachting wòrden, maar het is wel heel makkelijk gedacht om dat maar meteen hetzelfde te noemen. Want dat is het niet meteen, niet vanaf de kant van de hoer, maar ook vooràl niet vanaf de kant van de klant.
Het tweede is het idiote idee dat je alleen gaat hoeren als je geen keus hebt. Ik ken langzaamaan vanalles in de hoerenwereld. Ik kan geen conclusies trekken van wie contact met mij zoekt, dat heeft mijn statistiekmannetje me uitgelegd, maar ik heb wèl heel veel meiden leren kennen in het werk, en heel veel meiden opgezocht voor mijn onderzoek naar dwang. Ik weet wel wat er speelt. Ik begrijp het werk van binnenuit. We hebben wèl keus.
We hebben keus om het werk wel of niet te doen. Je wordt veel vaker het werk ùìtgedwongen, dan erìn. Ze zeggen soms dat je geen keus hebt omdat het het werk is waar je met jouw opleiding nog het meeste in kan verdienen, maar dan is iedereen met een specialistische opleiding dus een dwangarbeider. En binnen het werk kan je altijd een andere plek vinden om het ànders te doen, of om het niet met die klant te doen. Je bent altijd eigen baas, behalve in de hele zeldzame echte dwanggevallen.
Dat idiote idee komt weer uit het denkbeeld. Ik weet dat ik er telkens weer naar verwijs, maar het is iets wat je bij iedere stap op het hoerenpad weer tegenkomt. Het past niet in het denkbeeld om te geloven dat we zelf beslissen, dat we het zelf accepteren, dat we het zelf een goeie keus vinden, en dat we het zelf graag doen. En daarom moeten wij maar aanpassen aan hun denkbeeld.
De samenleving moet veranderen om verkrachting tegen te gaan, dus geen prostitutie meer
Veel mensen, en vooral binnen de feministische beweging, geloven dat seks vooral aangeleerd gedrag is. Er zit genoeg aangeleerds aan seks, maar dat is allemaal juist de ingewikkelde toestanden waar mensen vanaf zouden moeten. En daar zitten niet de dingen tussen die de feministen weg zouden willen hebben. Die hebben meestal juist problemen met wat is aangeboren, en waar mensen dus ondanks alles maar niet vanafkomen.
Als je zo denkt als die mensen, kan je dus denken dat als we maar met zijn allen doen alsof er geen dingen kunnen die we verkeerd vinden, dat iedereen daar dan wel aan mee gaat doen. En ze vinden seks eng, dus dat moet allemaal maar heel voorzichtig en zacht en binnen het relatiedenken. Prostitutie past niet in hun plaatje, en wij moeten dus maar weg. Ik vind dat een hele nare manier om te denken.
Het is eigenlijk gewoon een andere vorm om te denken dat prostitutie van vrouwen koopwaar maakt. Daar heb ik eerder al een stukje aan besteed, dus daar ga ik niet nog een keer uitgebreid opin. Als ik blijf uitleggen hou ik nooit meer op. Lees het hier maar na, daar zijn mijn "antwoord op" stukjes juist voor!
Je kan er niets aan doen
Deze heeft eigenlijk niet direct met prostitutie te maken, dus misschien vind je het raar dat ik hem ertussenzet, maar ik kan me hier erg boos over maken. Het gaat er namelijk over dat je veel slecht advies krijgt over hoe je met een verkrachter om moet gaan, en dat komt vooral door al die rare feministische ideeën die hierboven staan uitgelegd. Op deze manier maak je meiden hulpelozer.
Als je er een zwart-wit-plaatje van maakt, waarbij je het laat lijken alsof het allemaal simpeler en overzichtelijker is dan het is, dan zorg je voor misverstanden over wat er gebeurt, als een meid wat overkomt. Een belangrijk stuk van weerbaar zijn is weten dat je wat kan doen, en wat er realistisch is om te kunnen verwachten wat je kan doen. Leer je vrouwen dat je níéts kan doen aan verkrachting, dan ondermijn je ze gewoon.
Vertel je ze de verhalen waarin de verkrachting niet kan worden gestopt, dan geef je ze ook niet mee wat je wèl allemaal kan doen. En dat is eigenlijk best veel. Je hoeft een verkrachter niet dood te schoppen, de meeste weten eigenlijk niet wat ze aan het doen zijn, en de rest is wel klaar met hun poging als ze afgegeild zijn omdat jij de sfeer voor ze hebt verpest. Dat moeten we meiden leren, inplaatsvan blèren dat dat "victim blaming" is.
Met leuzen als "Nee is nee" laat je het ooknog eens overlopen in de seksuele dynamiek die mensen toch al zo slecht begrijpen. Als je het meteen naar verkrachting sleept als een vent niet meteen afhaakt bij je eerste "nee" heb je zóveel onschuldige dingen gecriminaliseerd. Er is een groot verschil tussen "Nee joh, hihi!" en "Nee, ga weg, engerd!" en dat is lang niet altijd zo duidelijk te herkennen.
Het is ook veel ingewikkelder. Je kan niet doen alsof communicatie tijdens seks altijd duidelijk gaat zijn. We zeggen om heel veel redenen nee, en heel vaak terwijl we juist het omgekeerde willen. Dat gaat niet eens expres, zo gaan die dingen nou eenmaal. Dat zit in mannen en vrouwen, al die dubbelzinnigheid, dat uitdagen, dat duwen en forceren, dat zit in onze natuur, en dat proberen we er dan met jaren opvoeding uit te drammen, en dat is eigenlijk geen goed idee.
Je kan best wat doen, maar je kan nooit zeker zijn dat je het kan voorkomen. En het is in èlk geval nóóít jouw schuld. Als een vent niet op je hints of je woorden reageert, dan is hij niet meteen een verkrachter. Een botte lul zijn is nog geen verkrachting. En ook als je niets hebt gedaan om hem van je af te krijgen is het nog steeds niet jouw schuld dat het is gebeurd. Maar dan is hij ook geen verkrachter.
Vrijwilligheid in seks is meestal duidelijk, maar vaakgenoeg ook helemaal niet. En daar moeten we rekening mee houden, inplaatsvan alles op een grote hoop van verkrachting vegen, want anders maak je van puur natuurlijke neigingen van mannen èn vrouwen hetzelfde als van een smerige misdaad. Dat is minder simpel, en het maakt het minder makkelijk om te kunnen gillen dat je ertégen bent, maar dan accepteer je de realiteit maar gewoon een keer.
Als je moet worden betaald wil je het eigenlijk niet, en is het dus verkrachting
In Nederland hoor je deze niet zo expliciet als in het kopje, maar hij zit wel verpakt in de hele populaire uitspraken over economische dwang, en dat je onze keus eigenlijk geen keus kan noemen omdat er altijd wel wat achterzit. De verbiedertjes vinden deze echt geweldig. En een vrouw die dus éígenlijk niet wil, wordt éígenlijk verkracht.
Die mensen doen dan weer niet alsof een schoonmaker éígenlijk ontvoerd wordt als hij langskomt, dat een winkelier éígenlijk bestolen wordt als hij wat verkoopt, dat een stratenmaker éígenlijk dwangarbeid doet als hij werkt, of dat een vrouw éígenlijk een slaaf wordt als ze trouwt. Dan is geld weer wèl een prima motivatie. Maar niet bij sekswerk, want dan vinden ze het wel makkelijk om te doen alsof het een misdaad is.
Een hoer bepaalt zelf wat ze een goeie reden vindt voor seks, en hoe duur dat moet zijn. Dat is al meer dan de meeste mensen daaraan denken. Een verkrachting is als je géén seks wil, maar iemand dat ondanks dat wel met je dóét. Als je daar het verschil niet tussen kan zien ben je knettergek, en als je daar het verschil niet tussen wìl zien, ben je een gore schijnheilige stiekemerd.
We hebben meer bewustwordingscampagnes nodig
Zoals die bewustwordingscampagnes nu zijn hebben we ze helemaal niet nodig. Ze verspreiden alleenmaar onzin. Het prikkelt mensen alleenmaar om te voldoen aan het stereotype, het geeft meiden het idee dat ze machteloos slachtoffer worden, al die dingen waar ik hier al over heb geschreven. En alleenmaar om de slachtoffercultus te voeden. Als we een samenleving willen hebben waarin vrouwen hun eigen seksualiteit veilig kunnen hebben, hebben we eerder nodig dat ze daar zelf eens beschikking over krijgen, inplaatsvan telkens waarschuwingen en regeltjes.
Ik zou nog wel pagina na pagina door kunnen gaan, maar weet je, ik ben wel klaar met dit onderwerp.
Dit is het stukje waar ik antwoord geef op alle opmerkingen over dat prostitutie al of niet verkrachting ìs, of het al of niet verkrachtingen uitlokt, en of het al of niet verkrachtingen weghoudt. Al die emotioneel geladen ideeën die mensen gebruiken om verkrachting te gebruiken om te laten zien hoe belàngrijk hun standpunt is. Al die ideeën over hoe erg verkrachting is, en wat het betekent om verkracht te zijn. Al dat gelùl over verkrachting. Gewoon alles bijelkaar.
En als het hier niet precies bijstaat, dan kan je er na al deze dingen zelf ookwel bijbedenken wat ik ervan vind.
Het is maar goed dat er hoeren zijn, anders werd er meer verkracht
of Hoererij doet niets tegen verkrachting
Dit is er eentje die je wel vaker hoort, en die ik ookal eerder had aangestipt. Ik vind het altijd een hele vreemde, want hoe het zit ligt zo voor de hand. Als je tenminste niet gaat geloven in de gekke ideeën van even verderop in dit stukje. Als er geen hoeren zouden zijn, had je nog steeds de gekken die verkrachten, maar had je ook veelmeer mannen die de hele tijd gefrustreerd rondlopen. En die kunnen nadat ze genoeg zijn gefrustreerd heel boos en een beetje gek worden. Door de hoeren hoef je dat niet meer te hebben, en is iedereen beter af.
Hoeren worden vaker verkracht, dus...
Ja, hoeren worden vaker verkracht! Dat is iets wat ik ookwel zelf heb ervaren. En ik weet ook waarom. Ik heb het zelfs te horen gekregen van mannen die het bij me probeerden. Die "weten" dat we slachtoffers zijn, en dus kwetsbaar. Die "weten" dat we toch al honderden keren zijn verkracht, dus is die ene keer van hem niet belangrijk meer. Die kunnen het voor zichzelf goedpraten omdat wij geen "eer" meer hebben. Die kunnen hun gang gaan door het stigma.
Ik heb het idee dat het erger wordt als de hetze weer even opgelaaid is, maar mijn statistiekmannetje floot me terug. Hij zegt dat er zo weinig "samples" zijn dat ik die conclusie er niet uit mag trekken. Ik voel het wel zo. En als je zo'n verkrachter hoort praten, dan hoor je wèl precies dezelfde taal als in de laatste bestseller of docu op TV. Ik zie de verbinding wel, ookal is die niet statistisch verantwoord.
Het idee dat hoeren vaker verkracht worden, en dat iets zegt over hóéren, vind ik erg verkeerd. Het zegt iets over de verkrachters, want die maken die keuze of het gaat gebeuren. Het zegt iets over de verkrachter, en over de maatschappij die de drempel bij ons verlaagt, maar wij hebben er zelf helemaal niets aan bijgedragen. Bij een hoer heb je mìnder reden om haar te verkrachten, want je kan haar gewoon betalen.
Verkrachting wordt ook veel gebruikt om meiden af te schrikken van prostitutie. Dat begrijp ik wel, maar daarbij zijn ze meestal niet eerlijk over hoevaak het gebeurt. De meeste meiden maken het nooit mee. Die werken daarvoor niet lang genoeg, of ze hebben een pooier in de andere kamer waardoor een verkrachter wel een ander zoekt, ze werken in een tak met laag risico, of ze nemen geen risico-klanten aan. Dat zijn keuzes die ik allemaal anders heb gemaakt. Meiden bangmaken met verkrachting is onterecht, en oneerlijk.
Mensenhandel is verkrachting
Over wat mensenhandel nou inhoudt heb ik eerder al geschreven. Ze doen in de pers en in debatten graag alsof mensenhandel alléén gaat over de grofste vormen van dwang en slavernij, ookal is dat gewoon helemaal niet waar. Verreweg het meeste wat ik lees over rechtzaken gaat over "huiselijke problemen bij een hoer" en niet over dwang en slavernij. Ookal slepen ze dat er wel bij en nemen ze het maar aan.
Meestal is mensenhandel helemaal geen verkrachting. In sommige gevallen is er wel sprake van verkrachting in mensenhandelzaken, maar dat is wel een kleine minderheid. De grote fout is dat het gelijk wordt genomen, en dan krijg je viespeuken als van der Laan die over de Wallen zeggen dat er dagelijks vierhonderd meiden worden verkracht. Omdat er verdènkingen zijn van mensenhandel bij een percentage van de meiden. En hij dat maar verkrachting noemt.
Prostitutie is verkrachting
Het omweggetje via mensenhandel heeft niet elk verbiedertje nodig. Vooral in het feministische wereldje is er een soort dogma dat prostitutie hetzelfde is als verkrachting. Dat dogma is niet echt onderbouwd, daar komt telkens een nieuwe reden voor om het recht te praten als je navraagt, maar het wordt wel heel veel geloofd. De gedachte dat het zo is, is al veel ouder dan de reden die ze erbij proberen te bedenken.
Eigenlijk is prostitutie de vorm van seks die het minste wegheeft van verkrachting. Je regels zijn duidelijk, er is geen ja of nee dat in de lucht hangt, de man neemt het initiatief om af te stappen op een vrouw die het initiatief nam om te adverteren, ze komen expliciet overeen wat de seks in gaat houden, en zij houdt de touwtjes in handen, vooral om hem te geven wat hij nodigheeft. En ze heeft er veel meer grip op dan hij.
Ik kan er lètterlijk niet bijkomen hoe mensen kunnen verzinnen dat prostitutie dan verkrachting zou zijn. Meestal moeten ze dan ingewikkelde filosofische draaien geven aan de begrippen om te zorgen dat het nog een beetje lijkt alsof ze er goeie redenen voor hebben. Eigenlijk kan ik alleenmaar zien dat het te maken heeft met het denkbeeld, en de angst voor seks, maar de term verkrachting is niet van toepassing. Het komt allemaal uit het volgende kopje:
Feministen die verkrachting anders gaan uitleggen
Voor mij is verkrachting een héél duidelijk begrip. Ik weet hoe het voelt, en ik zal nooit iets per ongeluk aanzien voor verkrachting wat het niet is. Je komt er niet na een poosje nadenken nog eens achter dat je verkracht bent. Maar in het rare, soms ongelooflijke wereldje van het feminisme, is dat nog niet het enige wat óók verkrachting is. Je hoeft niet diep te gaan in de feministische theorie om te vinden dat "eigenlijk" alle heteroseks of alle penetratie verkrachting is.
Je hoeft niet eens te penetreren om het verkrachting te laten zijn, er zijn er ook bij die elke seksuele handeling, zelfs opgewonden van haar raken, verkrachting vinden als het niet haar initiatief was om het te laten gebeuren. Mensen die zo zíék denken over seks, moet je niet serieus nemen als ze het dan ook over prostitutie hebben. Maar ik besef ook wel dat het zo een welles-nietes wordt.
Helaas blijft dat niet bij zure groepjes zonder macht. De Nationaal Rapporteur Mensenhandel en Seksueel Geweld tegen Kinderen gooit àlles op één hoop, van de gewelddadige verkrachting tot een ongewenste seksueel getinte blik. Dat krijg je dus als je die types naar onaantastbare leidinggevende posities brengt. Zo doet ook de overheid mee met het verwarren en vaagmaken van de termen verkrachting en seksueel geweld.
Als je verkrachting breder gaat nemen, en meer dingen onder verkrachting gaat laten vallen, wat voor woord blijft er dan nog over voor de èchte verkrachting? Waarom wil je dat de naam van zoiets èrgs wordt gebruikt om andere soorten seks waar jij je niet makkelijk bij voelt, ook eng te maken? Dat gaat twee kanten op, want als een vrouw ècht wordt verkracht, en daarover praat, blijft er altijd hangen dat ze ook die mindere dingen kan bedoelen. Dat is erg, vind ik.
Verkrachters doen het niet om de seks
Deze is zo'n fabeltje dat je overal tegenkomt. Elk vrouwenforum, veel internet-artikelen, boeken over seks of geweld, je vindt het overal, en niemand durft het ermee oneens te zijn. Als iemand het over verkrachting heeft, en seks erbijhaalt, komt er wel weer iemand die dat "corrigeert," want "verkrachting gaat niet om seks." Het is zo'n gebedje geworden wat mensen aannemen zonderdat ze er nog over nadenken. En dat is verkeerd, want je moet overal over nadenken. Vooral over deze uitspraak, want hij is gewoon fout.
Ik heb eens gezocht naar waar het nou vandaankwam, maar dat werd snel zo ingewikkeld dat ik dat maar heb laten doen door mijn helpers, die ik echt niet genoeg in het zonnetje zet! Het duurde even, want het is een hoop zoeken, maar het werd wel snel duidelijk waar dit rare idee vandaankwam. Het was een kluwen onderzoeken die elkaar dunnetjes overdeden en elkaar aanhaalden als bewijs.
Ze hebben het altijd over "onderzoeken" waaruit blijkt dat verkrachters het niet om de seks doen. Na even zoeken had ik ookwel gevonden dat die onderzoeken allemaal uiteindelijk steunden op een schrijfsel van Nicholas Groth, in 1979. Mijn helpers hebben toen nog voor me uitgezocht wat je nou van dat onderzoek moest vinden, want ik ben zelf toch nietzo goed in het uitzoeken wat voor onderzoeksmethodes nou goed zijn.
Mijn statistiekmannetje schreef daarover:
Groth heeft in andere publicaties aangegeven zijn onderzoek te hebben gedaan langs lijnen neergelegd in het boek 'Against Our Will: Men, Women and Rape' van Brownmiller (1975). Zijn keuze voor veroordeelde verkrachters die nog in gevangenschap zaten geeft een bias; ten eerste omdat de veroordeelden in kwestie binnen het Amerikaanse systeem strafverkorting of -verlenging konden krijgen op basis van boetvaardigheid en hun eigen uitingen, ten tweede omdat je in 1979 in het Zuiden van de VS toch pas na meer geweld voor verkrachting werd veroordeeld dan je nu zou zien, maar ten derde -en dit is de clincher wat mij aangaat- zegt Groth onomwonden in zijn boek dat sommige mannen wel *zeiden* dat ze het uit sexuele motieven deden, maar ze geen *tederheid* en *voorspel* zochten en/of afdwongen, en het derhalve geen *echte sex* was wat ze deden, maar het ze *dus* alleen ging om het geweld! Als je zo je definities halverwege je rapport laat ontsporen, is dat willens en wetens misleiden.
De achtergronden van het verhaal gaan nog dieper, want dat boek van Brownmiller, waar hij opinhaakte, is niet eens het oudste. Zij heeft alleen de verhalen van Greer, Fischer, Millet en Griffin overgenomen als het Evangelie. Die hadden verschillende argumenten om te zeggen dat verkrachting eigenlijk niet om seks ging. Die dingen kende ik al wel, maar toen ik nog radfem was, dacht ik dat het onderzoek daarvòòr was geweest.
In de ideeën van die schrijfsters is verkrachting een uiting van geweld door een maatschappij die verkrachting, en dreigen met verkrachting, gebruikt om vrouwen bang en klein te houden. Verkrachting was een wapen van de patriarchie. Eigenlijk verkrachtte een man niet een vrouw, maar verkrachtte de patriarchie bij elke verkrachting die gebeurt alle vrouwen. Je moest het niet zien als iets persoonlijks, elke verkrachting was een maatschappelijk statement.
Een reden die die schrijvers soms gebruiken als argument, is dat verkrachting geen seks kan zijn, want alle verkrachters kunnen op andere manieren aan seks komen. Vaak hebben ze een relatie, en dat moet volgens de radfems en iedereen die in het relatiedenken zit altijd maar genoeg zijn, maar ook mannen die niet een relatie hebben doen het niet voor de seks. Want er zijn toch hoeren waar hij het zou kunnen krijgen? En vervolgens wordt het geen-seks-wel-geweld argument gebruikt om te zeggen dat wij niet helpen tegen verkrachting. Het slaat echt alles, maar het is echt waar!
Dat soortvan filosofie werd toen makkelijk serieus genomen, want feminisme was toen net heel radicaal geworden, en het wordt nu nog steeds geloofd. Niet omdat mensen weten wat erachterzit, maar juist omdat mensen níét weten wat erachterzit. Het komt van onderzoek, en van feminisme, dus dat komt van "de goeien." Jammer dat mensen zo onkritisch kunnen zijn. Want het ligt eigenlijk wel voor de hand.
Verkrachters doen het meestal omdat ze zichzelf hebben wijsgemaakt dat ze het mogen. En ze mogen het omdat ze zichzelf aanpraten dat wat hen wordt aangedaan, erger is dan wat ze mij aandoen. En dat is meestal gewoon dezelfde zielige fabeltjes die al die sukkels gebruiken die zich iets aangedaan voelen omdat je niet met ze wil neuken. Het komt uit frustratie. Seksuele frustratie, en de frustratie dat ze niet kunnen krijgen wat ze willen.
We praten mannen aan dat betalen voor seks een vernedering is. De verkrachters willen dus niet betalen voor seks, want dat vinden ze niet eerlijk. Niemand wil gratis met ze, of ze missen er iets aan, of ze zijn gewoon echt gek, of ze zijn boos en willen dat zo uiten. Maar ze zijn allemaal gewoon geil en gefrustreerd, en daar doen ze het om. Hier kan ik nog wel paragraaf na paragraaf doorgaan op alle details, maar ik denk dat dit genoeg moet zijn voor het kernidee.
Prostitutie is een systeem waarin de vrouw geen keus heeft, dus wordt verkracht
Deze zal je in Nederland nog niet vaak horen. Maar in het buitenland, vooral Amerika, waar toch ongezien heel veel van onze politieke motivaties voor onze politici vandaankomen, is het iets wat telkens tevoorschijn komt. Daar heb je een hele radfem subcultuur waar we hier nu nog te nuchter voor zijn. Het wordt nu al wel gezegd door verbiedertjes onderling, dus ik zet hem er maar bij.
De media geven al jaren bijna alleen negatieve berichten over prostitutie. Het beeld dat mensen zelf hadden, door hun eigen ervaringen, en door logisch na te denken, is er flink door weggespoeld. Er wordt nu geloofd aan de rare denkbeelden die door de verbiedertjes elke keer weer in de pers worden gezet. En daar hoort bij dat mensen zijn gaan geloven dat we passieve poppen zijn zonder eigen keuzes.
Om deze uitspraak te geloven moet je geloven dat prostitutie betekent dat je geen keus hebt, en ook dat dat dus hetzelfde is als verkrachting. Die twee dingen zijn allebei niet waar. Verkrachting is verkrachting, en dat betekent iets anders dan je werk met lange tanden doen. Gedwongen prostitutie kàn verkrachting wòrden, maar het is wel heel makkelijk gedacht om dat maar meteen hetzelfde te noemen. Want dat is het niet meteen, niet vanaf de kant van de hoer, maar ook vooràl niet vanaf de kant van de klant.
Het tweede is het idiote idee dat je alleen gaat hoeren als je geen keus hebt. Ik ken langzaamaan vanalles in de hoerenwereld. Ik kan geen conclusies trekken van wie contact met mij zoekt, dat heeft mijn statistiekmannetje me uitgelegd, maar ik heb wèl heel veel meiden leren kennen in het werk, en heel veel meiden opgezocht voor mijn onderzoek naar dwang. Ik weet wel wat er speelt. Ik begrijp het werk van binnenuit. We hebben wèl keus.
We hebben keus om het werk wel of niet te doen. Je wordt veel vaker het werk ùìtgedwongen, dan erìn. Ze zeggen soms dat je geen keus hebt omdat het het werk is waar je met jouw opleiding nog het meeste in kan verdienen, maar dan is iedereen met een specialistische opleiding dus een dwangarbeider. En binnen het werk kan je altijd een andere plek vinden om het ànders te doen, of om het niet met die klant te doen. Je bent altijd eigen baas, behalve in de hele zeldzame echte dwanggevallen.
Dat idiote idee komt weer uit het denkbeeld. Ik weet dat ik er telkens weer naar verwijs, maar het is iets wat je bij iedere stap op het hoerenpad weer tegenkomt. Het past niet in het denkbeeld om te geloven dat we zelf beslissen, dat we het zelf accepteren, dat we het zelf een goeie keus vinden, en dat we het zelf graag doen. En daarom moeten wij maar aanpassen aan hun denkbeeld.
De samenleving moet veranderen om verkrachting tegen te gaan, dus geen prostitutie meer
Veel mensen, en vooral binnen de feministische beweging, geloven dat seks vooral aangeleerd gedrag is. Er zit genoeg aangeleerds aan seks, maar dat is allemaal juist de ingewikkelde toestanden waar mensen vanaf zouden moeten. En daar zitten niet de dingen tussen die de feministen weg zouden willen hebben. Die hebben meestal juist problemen met wat is aangeboren, en waar mensen dus ondanks alles maar niet vanafkomen.
Als je zo denkt als die mensen, kan je dus denken dat als we maar met zijn allen doen alsof er geen dingen kunnen die we verkeerd vinden, dat iedereen daar dan wel aan mee gaat doen. En ze vinden seks eng, dus dat moet allemaal maar heel voorzichtig en zacht en binnen het relatiedenken. Prostitutie past niet in hun plaatje, en wij moeten dus maar weg. Ik vind dat een hele nare manier om te denken.
Het is eigenlijk gewoon een andere vorm om te denken dat prostitutie van vrouwen koopwaar maakt. Daar heb ik eerder al een stukje aan besteed, dus daar ga ik niet nog een keer uitgebreid opin. Als ik blijf uitleggen hou ik nooit meer op. Lees het hier maar na, daar zijn mijn "antwoord op" stukjes juist voor!
Je kan er niets aan doen
Deze heeft eigenlijk niet direct met prostitutie te maken, dus misschien vind je het raar dat ik hem ertussenzet, maar ik kan me hier erg boos over maken. Het gaat er namelijk over dat je veel slecht advies krijgt over hoe je met een verkrachter om moet gaan, en dat komt vooral door al die rare feministische ideeën die hierboven staan uitgelegd. Op deze manier maak je meiden hulpelozer.
Als je er een zwart-wit-plaatje van maakt, waarbij je het laat lijken alsof het allemaal simpeler en overzichtelijker is dan het is, dan zorg je voor misverstanden over wat er gebeurt, als een meid wat overkomt. Een belangrijk stuk van weerbaar zijn is weten dat je wat kan doen, en wat er realistisch is om te kunnen verwachten wat je kan doen. Leer je vrouwen dat je níéts kan doen aan verkrachting, dan ondermijn je ze gewoon.
Vertel je ze de verhalen waarin de verkrachting niet kan worden gestopt, dan geef je ze ook niet mee wat je wèl allemaal kan doen. En dat is eigenlijk best veel. Je hoeft een verkrachter niet dood te schoppen, de meeste weten eigenlijk niet wat ze aan het doen zijn, en de rest is wel klaar met hun poging als ze afgegeild zijn omdat jij de sfeer voor ze hebt verpest. Dat moeten we meiden leren, inplaatsvan blèren dat dat "victim blaming" is.
Met leuzen als "Nee is nee" laat je het ooknog eens overlopen in de seksuele dynamiek die mensen toch al zo slecht begrijpen. Als je het meteen naar verkrachting sleept als een vent niet meteen afhaakt bij je eerste "nee" heb je zóveel onschuldige dingen gecriminaliseerd. Er is een groot verschil tussen "Nee joh, hihi!" en "Nee, ga weg, engerd!" en dat is lang niet altijd zo duidelijk te herkennen.
Het is ook veel ingewikkelder. Je kan niet doen alsof communicatie tijdens seks altijd duidelijk gaat zijn. We zeggen om heel veel redenen nee, en heel vaak terwijl we juist het omgekeerde willen. Dat gaat niet eens expres, zo gaan die dingen nou eenmaal. Dat zit in mannen en vrouwen, al die dubbelzinnigheid, dat uitdagen, dat duwen en forceren, dat zit in onze natuur, en dat proberen we er dan met jaren opvoeding uit te drammen, en dat is eigenlijk geen goed idee.
Je kan best wat doen, maar je kan nooit zeker zijn dat je het kan voorkomen. En het is in èlk geval nóóít jouw schuld. Als een vent niet op je hints of je woorden reageert, dan is hij niet meteen een verkrachter. Een botte lul zijn is nog geen verkrachting. En ook als je niets hebt gedaan om hem van je af te krijgen is het nog steeds niet jouw schuld dat het is gebeurd. Maar dan is hij ook geen verkrachter.
Vrijwilligheid in seks is meestal duidelijk, maar vaakgenoeg ook helemaal niet. En daar moeten we rekening mee houden, inplaatsvan alles op een grote hoop van verkrachting vegen, want anders maak je van puur natuurlijke neigingen van mannen èn vrouwen hetzelfde als van een smerige misdaad. Dat is minder simpel, en het maakt het minder makkelijk om te kunnen gillen dat je ertégen bent, maar dan accepteer je de realiteit maar gewoon een keer.
Als je moet worden betaald wil je het eigenlijk niet, en is het dus verkrachting
In Nederland hoor je deze niet zo expliciet als in het kopje, maar hij zit wel verpakt in de hele populaire uitspraken over economische dwang, en dat je onze keus eigenlijk geen keus kan noemen omdat er altijd wel wat achterzit. De verbiedertjes vinden deze echt geweldig. En een vrouw die dus éígenlijk niet wil, wordt éígenlijk verkracht.
Die mensen doen dan weer niet alsof een schoonmaker éígenlijk ontvoerd wordt als hij langskomt, dat een winkelier éígenlijk bestolen wordt als hij wat verkoopt, dat een stratenmaker éígenlijk dwangarbeid doet als hij werkt, of dat een vrouw éígenlijk een slaaf wordt als ze trouwt. Dan is geld weer wèl een prima motivatie. Maar niet bij sekswerk, want dan vinden ze het wel makkelijk om te doen alsof het een misdaad is.
Een hoer bepaalt zelf wat ze een goeie reden vindt voor seks, en hoe duur dat moet zijn. Dat is al meer dan de meeste mensen daaraan denken. Een verkrachting is als je géén seks wil, maar iemand dat ondanks dat wel met je dóét. Als je daar het verschil niet tussen kan zien ben je knettergek, en als je daar het verschil niet tussen wìl zien, ben je een gore schijnheilige stiekemerd.
We hebben meer bewustwordingscampagnes nodig
Zoals die bewustwordingscampagnes nu zijn hebben we ze helemaal niet nodig. Ze verspreiden alleenmaar onzin. Het prikkelt mensen alleenmaar om te voldoen aan het stereotype, het geeft meiden het idee dat ze machteloos slachtoffer worden, al die dingen waar ik hier al over heb geschreven. En alleenmaar om de slachtoffercultus te voeden. Als we een samenleving willen hebben waarin vrouwen hun eigen seksualiteit veilig kunnen hebben, hebben we eerder nodig dat ze daar zelf eens beschikking over krijgen, inplaatsvan telkens waarschuwingen en regeltjes.
Ik zou nog wel pagina na pagina door kunnen gaan, maar weet je, ik ben wel klaar met dit onderwerp.
zaterdag 16 mei 2015
Ingezonden: En wat nu als...
Vandaag weer een ingezonden stukje. Het is een flinke lap, door dezelfde schrijfster die al eerder een ingezonden stuk schreef over wat er allemaal schuilging achter de sluitingen in Utrecht. Nu heeft ze meer te vertellen, en meer op een persoonlijke manier, over wat er nu allemaal voor ontwikkelingen zijn.
Het wordt er niet mooier op. Het is een spinnennest, met alle lange tenen en belangen, en ik ben blij dat ik me er niet in meng. Maar het is wel iets belangrijks, en het is wel iets wat moet worden gelezen, dus ik zet het wel op mijn blog. Ik ga buiten deze catfight blijven, maar ik doe niet alsof mijn neus bloedt.
En wat nu als...
Door Barbara van Brakel
Sinds het verschijnen van mijn artikel De verborgen krachten achter de mislukte heropening van het Zandpad op de blogs http://zondares.blogspot.nl/ en https://utrechtkrijgtspijt.wordpress.com/ heb ik bepaald niet stilgezeten. Maar ook vóór het verschijnen van De verborgen krachten... ben ik druk met het Zandpad bezig geweest. Ik wil jullie lezers laten zien wat ik de afgelopen 25 maanden allemaal heb gedaan met betrekking tot het Zandpad en de Hardebollenstraat. Ik wil jullie laten zien waar ik zoal mee bezig ben geweest. Hoe de sluiting van het Zandpad en de Hardebollenstraat - en de directe gevolgen daarvan, voor mij en de andere sekswerkers - stiekem aan meer en meer mijn leven is gaan beheersen. Ik wil jullie laten zien dat ik van meet af aan gezegd heb dat er geen sprake was van mensenhandel en uitbuiting op het Zandpad en de Hardebollenstraat. Wij werden niet uitgebuit, er was geen mensenhandel.
Ik wil jullie laten zien dat er door de gemeente, hulpverleners én de sekswerkexperts niet naar ons geluisterd is, toen niet en nu niet. Ik wil jullie laten zien dat ik uit de hoek ben gekropen waar de klappen vielen en dat ik snel weer recht op stond en inmiddels al weer 25 maanden volop in gevecht en in gesprek ben om te blijven pleiten voor de heropening van het Zandpad en de Hardebollenstraat. Want die waren - en kunnen weer worden - de beste, legale en veilige werkplekken voor de raamprostitutie in Utrecht. Ik wil jullie laten zien hoe angstvallig alle betrokken partijen - gecommitteerd met de sluiting én de heropening van het Zandpad en de Hardebollenstraat (en het uiteindelijke mislukken van dit plan) - tegen beter weten in maar blijven vasthouden aan het door politie en O. M. geschapen beeld dat de exploitanten van het Zandpad en de Hardebollenstraat uitbuiters en mensenhandelaren waren/zijn.
Ik wil jullie laten zien dat - sinds minister van der Steur van Veiligheid en Jusitie heeft geantwoord dat de exploitanten en hun medewerkers van het Zandpad en de Hardebollestraat momenteel niet vervolgd worden voor mensenhandel en/of uitbuiting. - en sinds van der Steur heeft geantwoord dat er ook geen sprake is van een veroordeling van deze personen van dit feit - ik nog meer energie heb gekregen om de strijd aan te gaan met een ieder die blijft verkondigen dat exploitanten uitbuiters en mensenhandelaren zijn. En dat zijn er nog al wat.
Dit - en meer - wil ik jullie allemaal laten zien. Daar kan de dreigmail van Marjan Wijers mij met geen mogelijkheid van weerhouden. Niemand kan mij tegenhouden dit artikel te schrijven. Zelfs een sekswerker heeft het recht van vrije meningsuiting in dit land. En dit recht laat ik mij niet afpakken. Ik laat mij door niemand de mond snoeren en al helemaal niet door Marjan Wijers. Jullie sekswerkexperts hebben - samen met de gemeente Utrecht - mijn fijne en veilige werkplek afgepakt. Het Zandpad (en de Hardebollenstraat). Erger kan het voor mij - en de andere 328 sekswerkers - niet meer worden, hoor. Ik word niet warm of koud van dreigmails. Wat willen jullie mij nog meer aandoen?
Deze zelfverklaarde sekswerkexpert - die nog geen minuut van haar leven als (raam) prostituee gewerkt heeft, - niets mis mee trouwens, maar benoem je zelf dan niet tot sekswerkexpert! - heeft, samen met de adviseurs van de Macha`s en de enige overgebleven sekswerker van dit clubje - in Utrecht enkel doffe ellende veroorzaakt voor de Utechtse sekswerkers. Dat geldt natuurlijk ook voor de gemeente, maar die heeft mij tot op heden nog geen dreigmail verstuurd. Kreeg wél op 15 april 2013 een brief van de gemeente, waarin stond dat onze boten (als eerste) binnen 48 uur gesloten zouden worden. Ze vonden het allemaal heel vervelend maar er was nu eenmaal sprake van mensenhandel, uitbuiting en slecht toezicht. Kortom: spullen pakken en heel snel oprotten. En voor de rest zoeken jullie het maar lekker uit. En wat nu als... de gemeente Utrecht zich nét zo druk over ons - de sekswerkers van het Zandpad ende Hardebollenstraat - had gemaakt, als onlangs over Bed, Bad en Brood? Maar met Bed, Bad en Brood kon men makkelijke, politiek correcte punten scoren. Inkoppertje toch? Kijk eens hoe goed wij bezig zijn!?
Groen Links: Douze Points!
D66: Onze Points!
Sekswerkers van het Zandpad en de Hardebollenstraat : Zéro Points.
Het is natuurlijk terecht dat de Raad zich hard heeft gemaakt voor Bed, Bad en Brood. Maar het was - en is - heel zuur en wrang hoe er door diezelfde Raad - in een iets andere samensteling - met ons in de zomer van 2013 is omgegaan. Maar van de publieke sector - in dit geval de gemeente - heb ik toch al geen hoge pet op. Dat is allemaal politiek. Dus dubbele bodems, dubbele petten, gespleten tongen, politieke schimmigheid en politieke rookgordijnen. Dus doffe ellende. Maar van de sekswerkexperts had ik - achteraf gezien misschien ietwat naïef - hulp verwacht en geen mes in mijn rug.
De dreigmail van Marjan Wijers aan mijn adres heb ik wel doorgespeeld aan de gemeente Utrecht, aangezien ik altijd de gemeente Utrecht met open vizier tegemoet ben getreden en dit ook wil blijven doen. Geen verrassingen achteraf van mijn kant naar de gemeente, hoe het andersom werkt laat ik maar even in het midden. Voorts heb ik de mail van Marjan Wijers aan een (zakelijke) vriend van mij - waarin zij haar beklag doet over mij en zij informeert hoe hij daar in staat - ook besproken met de gemeente Utrecht.
Maar hoe moeten wij gezamenlijk zaken doen - waar zij naar hengelt - als dit de werkwijze van Marjan Wijers is? Dreigmail aan mijn adres, en bekenden van mij lastig vallen met mails van haar, waarin zij zich beklaagd over mij? En dan ook nog even, en passant om een bevestiging vragen daarvan? Nee, laat maar zitten.
Inmiddels is Marjan Wijers druk in de weer in Utrecht met Steungroep Het Nieuwe Zandpad. Blijkbaar is zij al weer vergeten dat zij onlangs nog heeft gezegd dat zij geen interesse had in Het Nieuwe Zandpad. Mogelijk is zij bezweken aan de verleidingen van één grote coöperatie op het Nieuwe Zandpad? En dat is geen verrassing. Want op 6 januari 2015 schreef zij samen met Mieke Verburg en Dick Spel: Notitie Verder met het Zandpad. Deze is voor jullie lezers terug te vinden op de site van Vrouw en Recht. http://www.vrouwenrecht.nl/2015/02/06/verder-met-het-zandpad/
In het begin van de Notitie kabbelt het allemaal rustig voort. Al lezend krijg je zowaar de neiging om te denken: "Hmm, ... toch maar verder lezen". Maar op pagina 4 gaat tóch weer de ons bekende schoen wringen. Zo kunnen jullie lezen: "In de oude situatie waren het m.n.de (zgn) beveiligers/beheerders die banden met pooiers aangingen. Wanneer de beveiliging wordt geregeld door de Stichting verkleint dit de kans op ongewenste banden tussen de exploitanten en beveiligers." Impliciet schrijven Wijers, Verburg en Spel hier dat zij het allemaal beter weten dan de minister van Veiligheid en Justitie Ard van der Steur. Wijers, Verburg en Spel kunnen blijkbaar wél (strafrechtelijk) aantonen dat de beveiligers/beheerders banden met pooiers aangingen. Anders schrijf je toch zoiets niet?
Zij vervolgen met: "Vraag is of je überhaupt de traditionele exploitanten nodig hebt. Je kunt ook kiezen voor alleen coöperaties van prostituees. Daarbij kan je denken aan verschillende kleinere coöperaties of 1 grote."
"Raamhuren moeten redelijk zijn, maar ook niet te veel afwijken van de reguliere raamhuren in de sector. De winst die de stichting maakt op de huur die zij aan de exploitant(en) / cöperatie(s) / zzp`ers vraagt, wordt gebruikt voor het opzetten van nieuwe coöperaties of andere initiatieven die de positie van prostituees versterken."
Vreemd. Wij - de sekswerkers - werden toch uitgebuit? Immers, diezelfde Dick Spel schreef op 13 oktober 2013 Procedures en moreel dilemma:
Moreel dilemma is in dit dossier: ......". Anderzijds: Een vergunning verlenen aan een nieuwe exploitant betekent het huidige beleid met mensenhandel en uitbuiting voortzetten. Een nieuwe exploitant gaat verdienen aan de prostituees, terwijl de huidige eigenaar ook blijft verdienen. Het wordt dus alleen maar slechter en het doel waar wij allemaal naar streven: het uit de exploitatie wegslopen van de uitbuiters, wordt niet gerealiseerd."
En nu (6 januari 2015) schrijven zij dat de raamhuren redelijk moeten zijn, maar ook niet te veel afwijken van de reguliere raamhuren. Maar op 13 oktober 2013 schreven zij nog dat een nieuwe exploitant (impliciet) synoniem stond voor het huidige beleid met mensenhandel en uitbuiting. Men sprak van uitbuiting omdat men vond dat de huren te hoog waren in Utrecht. Dat waren ze niet. Integendeel. Het waren de goedkoopste raamhuren van heel Nederland. Er was geen uitbuiting.
En nu willen zij zélf huurprijzen gaan vragen, die niet te veel afwijken van de reguliere raamhuren in de sector. Maar in dat geval gaan zij zélf - volgens hun eigen normen en waarden binnen de raamprostitutie - door met uitbuiting van de sekswerkers. Marjan Wijers, Mieke Verburg en Dick Spel worden - volgens hun eigen woorden en bevindingen - met hun Stichting Het Nieuwe Zandpad zélf de nieuwe uitbuiters van het Nieuwe Zandpad! Uitbuiting en mensenhandel.
Het werd verkondigd tegen een ieder die het horen wilde. Ook wij - de sekswerkers - moesten het constant en tot vervelens toe aanhoren. Zo heeft Marjan Wijers cum suis te pas en te onpas verkondigd dat wij sekswerkers werden uitgebuit en dat de exploitanten van het Zandpad en de Hardebollenstraat uitbuiters en mensenhandelaren waren.
"Jullie moesten eens weten wat ik allemaal gehoord heb van slachtoffers van mensenhandel".
"Jullie moeten eens weten hoe ernstig mensenhandel is".
"Jullie worden uitgebuit".
Marjan Wijers schroomde niet om ongevraagd psychologie van de koude grond op ons toe te passen, want:
"Jullie zien geen mensenhandel, maar ik zie dat wel"
"Jullie lijden aan het Stockholmsyndroom", zei zij tegen mij - in het bijzijn van anderen - tijdens een meeting van de gemeente in 2013. Vanaf de eerste minuut heb ik geweigerd om deel te nemen aan de coöperatie van Wijers cum suis en de 5 deelnemende sekswerkers. Om de doodeenvoudige reden dat ik het prima naar mij zin had bij mijn exploitant. En dat gold voor heel veel sekswerkers van het Zandpad en de Hardebollenstraat.
Onlangs heeft in opdracht van het Wetenschappelijk Onderzoek - en Documentatiecentrum van het Ministerie van Veiligheid en Justitie (WODC), Regioplan onderzoek gedaan naar de sociale positie van sekswerkers in Nederland. Uit dit rapport komt onder andere naar voren dat: De grote meerderheid van de geinterviewde sekswerkers (88%) werkt het liefst op een werkplek waar de werkgever of de exploitant een vergunning heeft; meestal omwille van de veiligheid.
Deze bevinding(en) van Regioplan worden door prominente, zelfverklaarde sekswerkadviseurs en experts als onvolledig en niet representatief afgedaan.
"Logisch dat dit cijfer 88% is, want er is tenslotte geen alternatieve bedrijfsvorm zoals een coöperatie in Nederland voor de sekswerkers".
Trouwens, ik ben heel benieuwd hoe deze prominente, zelfverklaarde sekswerkexperts de bevindingen van Prof. Dr. Dina Siegels rapport "Bordelen sluiten is ogen sluiten" - welke op 3 juni aanstaande gepresenteerd wordt - zullen beoordelen. Het zal mij niets verbazen dat de sekswerkexperts óók dit rapport wegwuiven. Behaalde resultaten in het verleden bieden - in dit geval - wél garanties voor de toekomst. En die garantie is :een rapport over de prostitutie alleen klopt als De Sekswerkexperts het zélf hebben geschreven. Omdat zij - en enkel zij - De Sekswerkexperts zijn die het weten hoe het allemaal werkt in de prostitutie sector. Voor de duidelijkheid wil ik hier opmerken dat ik een coöperatie - naast alle andere bedrijsvormen in prostitutieland, een prima idee vind. Maar niet voor mij. En dwing het mij - en alle andere 329 sekswerkers van Utrecht - niet op als een zaligmakend idee van jullie sekswerkexperts. En ook al sla jij je op de borst dat jij reeds 30 jaar ervaring hebt als sekswerkexpert, het feit blijft voor mij staan dat jij nog nooit als sekswerker je brood hebt verdiend. Dat geldt trouwens voor bijna alle hulpverleners en zelfverklaarde sekswerkexperts in pro-prostitutieland.
Trouwens, hoe word je in Nederland sekswerkexpert? Is daar een opleiding voor? Zoja, waar? En door welk instituut, MBO, Hoge School of Universiteit wordt de studie/leer/wetenschap sekswerkexpert onderwezen? En is er sprake van relevante beroepskwalificatie? Staan jullie ergens geregistreed als bevoegd en bekwaam sekswerkexpert? En waar kan ik dit dan terugvinden? Vallen jullie onder de vrije beroepen misschien?
Voorlopig hou ik het maar op zelfverklaarde sekswerkexperts.
Het is namelijk zo dat ik wél tot die laatste groep behoor, de vrije beroepen. En wat nu als... deze sekswerker een bevoegd en bekwaam hulpverlener is en ingeschreven staat bij de staatstoezicht op de volksgezondheid en bevoegd en bekwaam is in 5 werkvelden? Maar daar wordt hardop aan getwijfeld door sommige zelfverklaarde sekswerkexperts. Ik ben tenslotte maar een sekswerker, toch? Gelukkig zijn er mensen die het zonder enige twijfel het direct van mij aannemen. Zoals Marith Rebel, Tweede Kamer lid van de PvdA. Zij is tevens huisarts.
Zo had ik onlangs vragen over een aantal maanden geleden verschenen boekje - waar Marjan Wijers mede-schrijfster van is - waarin sekswerkers worden gelijkgesteld met/synoniem zijn met mensenhandel. Ik was hier op geattendeerd door een aantal oud-collega`s die ook grote vraagtekens zetten over de inhoud van dit boekje. Zou een hulpverlener de aanwijzingen opvolgen van dit boekje, dan wordt/kan de geheimhoudingsplicht/patiëntrecht/privacy van een sekswerker overtreden worden. Aangezien ik de belofte heb afgelegd "Ja, ik beloof", ga ik hier niet in mee.
Tijdens een vergadering in november 2014 waar wij - de sekswerkers - zowaar voor waren uitgenodigd, nam een voor ons onbekend persoon ongevraagd het woord "... als sekswerkexpert en namens alle sekswerkers van het Zandpad en de Hardebollenstraat". Waarop wij aan haar vroegen wie zij was en of zij op het Zandpad en/of in de Hardebollenstraat had gewerkt. Haar naam bleek Roos Schippers te zijn. En nee, ze had niet in Utrecht gewerkt in de prostitutie. Waarop wij weer antwoorden: "Wat doe jij hier dan? " Roos Schippers reageerde als door een wesp gestoken. De toon was gezet. Ja zeg, een groep wilde boerendochters uit Friesland gaan toch ook niet ongevraagd, als aardbevingsexperts in Groningen het woord voeren bij een commissievergadering over de bewijslast van schade na aardbevingen door gaswinning? Minister Kamp ziet ze al komen. Roos Schippers steggelde tijdens die Utrechtse vergadering nog even door - samen met drie andere aanwezigen - om te pleiten voor de noodzaak van het plaatsten van wasmachines (hete erotiek!!) in iedere (werk) kamer op het Nieuwe Zandpad, en dat was dat.
Ook Roos Schippers slaat zich op de borst over haar vele jaren ervaring in de prostitutie. Maar voldoe je als sekswerker niet aan haar zelf verzonnen criteria "hoeveel jaren heb jij gewerkt als sekswerker", dan wordt je al snel weggezet met "Wat weet jij er nou van? Jij die ook een blauwe maandag als sekswerker hebt gewerkt". Niet echt chique voor een sekswerkexpert die - zoals zij zegt - af en toe lezingen geeft in het lezingen circuit, interviews geeft en namens de sekswerkers van Nederland spreekt.
Zodra je - om wat voor reden dan ook - het niet eens bent met Marjan Wijers en/of Roos Schippers, schieten zij in een slachtofferrol en gaan zij om zich heen meppen. In het bijzonder Roos Schippers. Vooral op Twitter laat zij zich van haar beste kant zien. Voor je het weet krijg je van Roos Schippers de mededeling dat je knetter bent, para bent, snuift, de ballen van de exploitanten moet gaan likken, aan de coke bent, en of je wel spoort. Nu heb ik Roos Schippers kort meegemaakt tijdens die vergadering in Utrecht. Zij deed zich voor - en sprak ook als zodanig - als een deftige dame uit de kringen van de gegoede burgerij uit de Hofstad. Maar op Twitter kan zij te keer gaan als een straatvechtertje, scheldend en tierend. Ook twee gezichten, ook twee petten.
Zo is er daar een bloggende, Roemeense sekswerker Felicia Anna. Mark van der Beer is de vriend van Felicia Anna en hij vertaald de Engels geschreven blog naar het Nederlands. Felicia schrijft voornamelijk over de Amsterdamse Wallen en over alles wat daar gebeurt. Maar ook - zo staat op haar blog - over mensenhandel en politiek. Voorts wordt vermeld dat zij lid is van Proud. Onlangs vonden beide het noodzakelijk om tegen ons te moeten oreren dat wij blij moeten zijn met het Nieuwe Zandpad. Dat vonden wij best wel vreemd, want wij bemoeien ons toch ook niet niet met de sluitngen die momenteel plaats vinden op de Wallen? Integendeel, hun akties in Amsterdam juichen wij juist toe. Wij zijn niet blij met het Nieuwe Zandpad, dat mag duidelijk zijn hoop ik. Wij willen het Zandpad en de Hardebollenstraat open. En dat kan nu. En niet nog een aantal jaren wachten op het Nieuwe Zandpad, wat misschien helemaal niet gaat komen.
Sinds het verschijnen van De verborgen krachten.... vermelden Buro Brycx en medewerkers van sekswerkers belangenvereniging Proud dat Marjan Wijers een uiterst integer en intelligent mens is. Werkt zich gratis uit de naad voor de rechten van de sekswerkers. Sinds een aantal maanden werkt Marjan Wijers dus gratis en leeft van de lucht. Het is maar dat u het weet.
Marjan Wijers heeft onlangs getwitterd dat ik "Anoniem onder schuilnaam opzettelijk leugens verspreiden is laf, achterbaks en heet laster. Dat vind jij OK?"
Dat is toch wel apart hoor. Zo beetje alle sekswerkers in Nederland - en mogelijk in de hele wereld - werken onder een alias, pseudoniem, A.K.A., bijnaam en weet ik veel wat nog meer. Dan doen wij sekswerkers voor het behouden en beschermen van onze privacy. Je zou toch verwachten van een heuse sekswerkexpert met 30 jaar ervaring dat zij dit zo onderhand toch wel zou weten? Misschien heeft Marjan het even niet begrepen, dat kan hè?
Ondanks alles geloof ik echt dat én Marjan Wijers én Roos Schippers het goed voor hebben met de sekswerkers in Nederland. Maar wel onder hun voorwaarden. Maar waarom willen jullie absoluut niet dat het Zandpad en de Hardebollenstraat heropend worden? Wat hebben jullie daar tegen? Waarom horen wij jullie hier niet over? Het moet voor jullie beiden én de Denktank deskundigen van de zomer van 2013 - Buro Brycx, Humanitas, Comensha, Geisha, Tussenvoorziening, P&G292 - en ik vergeet er vást nog wel een paar, nu toch wel duidelijk zijn dat de exploitanten van het Zandpad en de Hardebollenstraat momenteel niet vervolgd worden voor mensenhandel en uitbuitng? Waarom was het bij jullie de afgelopen 25 maanden oorverdovend stil met alles wat te maken heeft met het Zandpad en de Hardebollenstraat?
Sinds ik publiceer en tegengas geef - ook op social media - en jullie meer en meer kritische vragen van andere sekswerkers krijgen, kruipen jullie in de slachtoffersrol. Dan worden wij weggezet als Boze Wijven Die Het Niet Snappen en dat de ambtenaren ons zitten uit te lachen, aldus Buro Brycx. Zou goed kunnen dat diezelfde ambtenaren na het lezen van dit artikel nog steeds aan het lachen zijn, maar mogelijk om een heel andere reden. Ga nu maar eerst vertellen wie er zich achter Buro Brycx verstopt.
Waarom hoorden wij jullie niet over het lot van de vrouwen van het Zandpad en de Hardebollenstraat? Caja van Tolie - van Freya exploitatie - en ik hebben van meet af aan wel het lot van onze collega's aangetrokken. Dat deden wij toen. Dat doen we nu nog. En dat blijven wij doen. Wij hebben nog steeds met het overgrote deel van de weggetrapte vrouwen van het Zandpad en de Hardebollenstraat contact. En hier gaan wij discreet en respectvol mee om. Wij zullen altijd de privacy van sekswerkers waarborgen. Dit weet Prof. Dr. Dina Siegel en haar medewerkers.
Volgens de minister van Veiligheid en Justitie van der Steur is er een dalende trend van het aantal bezoekers waarneembaar van prostituees naar de Huiskamer aanloop Prostituees (HAP). Op dit moment bezoekt gemiddeld 3 prostituees per 2 weken de huiskamer.
Nu wordt er regelmatig door de zelfverklaarde sekswerkexperts gezegd dat Caja en ik grote financiële belangen hebben bij een mogelijke heropening van het Zandpad en de Hardebollenstraat. Het was burgemeester Wolfsen zelf die de vrouwen heeft opgeroepen om met een huurcontract van de eigenaren te komen om zelf te gaan exploiteren. En ik, Barbara van Brakel heb geen enkel financieel belang bij de heropening van het Zandpad en de Hardebollenstraat. Ja, als sekswerker misschien. Maar ik ben dus niet een aspirant exploitant. En Caja van Tolie van Freya Exploitatie moet zich aan het APV houden.
Zo heb ik afgelopen februari Mariska Majoor - de voorzitter van Proud - telefonisch benaderd of Proud iets kon betekenen voor de sekswerkers in Utrecht. Tevens wilde ik met haar van gedachte wisselen over de rol van Marjan Wijers en de andere adviseurs van de Macha`s in Utrecht . Hier wilde zij absoluut niet over praten, nee, het was niet bespreekbaar. Tot mijn verbazing vertelde ze daarop wél aan mij dat het goed zou zijn als ik lid van Proud zou worden, daar wij met z'n allen een front moesten vormen tegen de sluitingen van de bordelen en omeen vuist te maken tegen de overheid. Daar heb ik vriendelijk voor bedankt, omdat ik vond en vind dat alles bij een belangenvereniging bespreekbaar moet zijn.
Ik vroeg om hulp van een vereniging die zegt er voor ons te zijn, maar kreeg die niet.
Mijn inziens kan het nooit bevorderlijk zijn voor de sekswerk-belangenbehartigers-verenigingen dat een bepaald persoon zo'n grote - al of niet zelf toebedeelde - aura om zich heen heeft dat zij als De Grote Leidster schijnbaar onaanraakbaar en ongenaakbaar is. Dat De Grote Leidster bijkans vanzelfsprekend van onbezoedeld en onbesproken gedrag is. Dat De Grote Leidster een hoge mate van onschendbaarheid denkt te bezitten. Dat kan nooit goed en gezond zijn voor een belangenvereniging, het riekt naar sektarische verafgoding en gevaarlijke persoonsverheerlijking.
En worden eigenlijk deze belangenbehartigers-clubs en hun Grote Leiders om de zoveel tijd wel langs de meetlat gelegd en zelf gescreend door een overheidsinstantie? Aan welke criteria moeten zij voldoen? Een wassen neus hebben misschien? Krijgen zij een jaarlijkse audit of certificering? En wie voert die uit?
Wij - Caja van Tolie, een medestrijdster voor de heropening van het Zandpad en de Hardebollenstraat en ik - hebben in een later stadium een aantal keren contact gehad met een woordvoerder van Proud. Een aardige, goeie gozer die zich onafhankelijk en neutraal opstelt tijdens gesprekken met ons. De stille krachten binnen Proud zouden deze man moeten koesteren. Maar het tegendeel lijkt te gebeuren. Weer wat later hoorden wij van hem dat hij heel veel kritiek op zijn contact met ons had gehad, voornamelijk omdat hij het niet goed voorbesproken had. Sindsdien is het contact helaas nihil tot geen. Dat betreuren wij. Wij hebben hem desondanks bedankt voor zijn inzet.
Proud wil dus niets te maken hebben met ons. Of beter gezegd, met Barbara van Brakel.
Maar goed, ik wilde jullie lezers laten zien wat ik de afgelopen 25 maanden heb gedaan met betrekking tot het Zandpad en de Hardebollenstraat. Op 6 januari van dit jaar heb ik samen met Coco (journalist) een brief opgesteld met daarin het verzoek aan Argos Radio1VPRO. http://www.vpro.nl/programmas/argos. html om een uitzending te maken over de sluiting van het Zandpad en de Hardebollenstraat. Coco volgde beroepshalve al ruim een jaar de gang van zaken omtrent het Zandpad. Daarnaast kende ik Coco al als freelance journalist die onderzoek deed naar de (bijna algehele) sluiting van de Achterdam in Alkmaar. Coco heeft mij geattendeerd op Argos Radio, daar zij bekend staan voor hun gedegen onderzoeksjournalistiek. Kan u zeggen dat ik het best wel eng vond om naar het mediapark in Hilversum aftenreizen. Het is helaas nog steeds zo dat je als sekswerker/prostituee/hoertje over het algemeen niet serieus wordt genomen. Wij worden niet serieus genomen in het alledaagse leven, door instanties, banken, overheid en media.
Het sekswerk stigma waar de sekswerkexperts de mond van vol hebben. Uit naam van het sekswerk stigma zeggen zij te weten wat goed en niet goed voor ons is. Voorts menen deze personen/instanties voor ons te moeten denken en praten. En daar verdienen zij hun poen dan mee, over onze ruggen. Behalve dan Marjan Wijers, want die werkt tegenwoordig gratis volgens Buro Brycx.
Buro Brycx is er ook voor ons. Ze praten en schrijven in meervoud : Wij. Maar volgens KvK (dank daarvoor) is het een eenmanszaak en hoeft derhalve geen jaarcijfers te verschaffen. Jammer. Op de site van Buro Brycx staat van alles en nog wat over wat zij/hij/meervoud voor ons sekswerkers kan betekenen. Maar niet welke personen direct betrokken zijn met Buro Brycx zijn. Dus geen over ons en geen wie zijn wij. Ik noem dat schimmig. Buro Brycx - wie het ook moge zijn of zich er achter verstopt - verkondigt voortdurend dat ik op oorlogspad ben. Dat is nou jammer dat Buro Brycx mijn waarheidsbevinden naar de ware redenen achter de sluitingvan het Zandpad en de Hardebollenstraat als een oorlogspad ervaart.
Gelukkig zijn er ook enkele goede sekswerkexperts en goede belangenbehartigers , maar zij zijn schaars. Over de rotte appels heb ik al wat geschreven, misschien later nog wat meer.
Gelukkig werd ik bij de redactie van Argos Radio warm onthaald. Voelde mij snel op mijn gemak. Er werd namelijk geluisterd naar mij en ik werd voortdurend op de hoogte gehouden over het verloop van de totstandkoming van het programma. Bij Argos Radio doen ze bepaald niet aan hap snap journalistiek. Dit betekende voor mij dat ik alle stukken (mails en documenten) die ik in bezit heb en die direct of indirect met het Zandpad te maken hebben, moest overleggen aan Irene, redactielid en journalist van Argos Radio. Irene en Coco zijn gezamenlijk aan de slag gegaan met het doorspitten van alle stukken. Daarnaast hebben zij zo beetje alle stenen omgedraaid die ook maar iets met de sluiting van het Zandpad te maken konden hebben. De enige steen die zij niet konden omdraaien is de geheime bestuursrapportage die opgesteld is door de politie in samenwerking met het Openbaar Ministerie.
Geen toegang. Geheim.
Ik blijf dat trouwens een wonderlijk naamkeuze vinden. Openbaar Ministerie: ministerie waar weinig tot niets openbaar is.
En alles werd door Argos Radio getoetst op waarheid. Dat gold voor mij en alle andere betrokkenen. Zo heeft Argos tegen mij gezegd dat wanneer zij op enig bewijs zouden stuiten van mensenhandel en uitbuiting door de exploitanten van het Zandpad en de Hardebollenstraat dit ook bekend zou worden. Gelooft u mij dat Argos Radio van alle exploitanten de volledige medewerking kreeg in het onderzoek - onder andere van hun boekhoudingen - en niets onreglementair hebben gevonden? Om u een indruk te geven over de omvang van het research van Argos Radio om feiten en fabels van elkaar te scheiden:op 6 januari heb ik mijn brief aan Argos Radio verzonden, op 14 januari waren de eerste gesprekkenin Hilversum met Argos Radio en pas op 28 maart was de uitzending. In bijna 3 maanden onderzoek heeft Argos Radio geen enkel (strafrechtelijk) bewijs kunnen vinden van enige betrokkenheid van de exploitanten met mensenhandel of uitbuiting.
Maar plots was daar het artikel in het AD Utrechts Nieuwsblad van 6 maart jl. met de trio-politie van Utrecht. Strafrechtelijk was het allemaal moeilijk, moeilijk...maar in het bestuursrecht kon volstaan worden met aanwijzingen/aannames daarvoor. Zo. Klus geklaard.
Tot op de dag van vandaag blijft het Zandpad en Hardebollenstraat gesloten door deze bestuursrechtelijke aanwijzingen en aannames. Blijkbaar kan dat zomaar. Maar kunnen daarvoor de sekswerkers van het Zandpad en de Hardebollenstraat verantwoordelijk worden gehouden? Immers, de 330 Sekswerkers van het Zandpad en de Hardebollenstraat zitten al ruim 2 jaar zonder werk vanwege deze bestuursrechtelijke aanwijzingen en aannames!En andere werkplekken waren er voor ons ook niet geregeld. Toen niet en nu niet. Dit alles vind Prof. Dr. Dina Siegel - en vele met haar - buitenproportioneel. De sekswerkers van Utrecht zijn buitenproportioneel gestraft.
Nu las ik onlangs dat de Raad van State in een andere casus een negatief advies had gegeven. Het advies luidde: alleen een verdenking van ongeschiktheid of onbetrouwbaarheid van topmensen van grote financiële instellingen, mag niet tot een schorsing leiden. Is dit een mooi staaltje van klassenjustitie of gaat de Raad van State deze lijn doortrekken?
Enfin.
Hier de radio uitzending van Argos Radio voor diegene die de uitzending gemist hebben: http://argos.vpro.nl/seizoenen/2015/afleveringen/28-03-2015
Ook de korte samenwerking met EenVandaag verliep uiterst prettig.
http://www.eenvandaag.nl/binnenland/58599/zandpad_twee_jaar_dicht_prostituees_vogelvrij
Vanaf de sluiting van de eerste boten op het Zandpad - 18 april 2013 - tot heden (25 maanden) ben ik druk bezig geweest met besprekingen met de Gemeente Utrecht over het APV met betrekking tot de raamprostitutie in Utrecht, gesprekken met de GGD en registratieplicht, overleg landelijk protocol hygiëne raamprostitutie, de Belastingdienst en raamprostitutie Utrecht, bijwonen van alle Raad-informatie-avonden (RIA) met betrekking tot de raamprostitutie in Utrecht, commissievergadering, thema bijeenkomsten welke waren georganiseerd door politieke partijen, rondleiding Achterdam Alkmaar met aspirant-exploitant Marc Kramer van Midned, lobbyen bij de politieke partijen van Utrecht (vlak voor de gemeenteraadsverkiezingen), om te peilen waar de partijen stonden met betrekking tot de raamprostitutie in Utrecht, gesprekken met burgemeester van Zanen, vele gesprekken met ambtenaren, rondleiding van de Utrechtse raadsleden - welke prostitutie in hun portefeuille hebben/hadden - op de Achterdam in Alkmaar, in samenwerking met de exploitanten van de Achterdam, unit mensenhandel, de wijkagent, de sekswerkers van de Achterdam waarmee de raadsleden - ongeacht welke sekswerker, dus geen vooraf geselecteerd clubje - vrijuit konden praten en tenslotte een korte meeting van de raadsleden en ik met Burgemeester Bruinooge, klanten aansporen om mee te doen met het klantonderzoek van Tamar Shiboleth "Being a John", meegewerkt met de sekswerkers van het Zandpad en de Hardebollestraat aan het onderzoek "Bordelen sluiten is ogen sluiten"van Prof. Dr. Dina Siegel, hoogleraar criminologie van het Willem Pompe Instituut voor Strafrechtwetenschappen van de Universiteit Utrecht.
Inmiddels ben ik persoonlijk uitgenodigd voor het bijwonen van de presentatie op 3 juni aanstaande van het rapport van Dina Siegel "Bordelen sluiten is ogen sluiten". Ook heb ik verschillende afspraken gemaakt met diverse Kamerleden van de Tweede Kamer. Onder het mom van - wat die sekswerkexperts kunnen, kan ik ook - heb ik gesprekken gehad met Marith Rebel van de PvdA, zij heeft Kamervragen gesteld over de sluiting aan de minister van der Steur. De antwoorden zijn inmiddels binnen. Dit wordt vervolgd. Met Magda Berndsen van D66 had ik een gesprek over veiligheid in de prostitutie en hoe dat nog beter kan. Laatste gesprek was met de VVD, daar werd naar mijn mening geïnformeerd over de WRP en over het verhogen van de leeftijdsgrens om legaal te mogen werken als prostituee. Tevens hebben wij gesproken over het feit waarom een nieuwe locatie bouwen als er een goede locatie is? Temeer nu blijkt dat de exploitantenmomenteel niets met mensenhandel en uitbuiting te maken hebben gehad, in ieder geval worden zij hiervoor niet strafrechtelijk vervolgd. Lees: de exploitanten hebben zich niet schuldig gemaakt aan mensenhandel en/of uitbuiting. Het APV van Utrecht schrijft scheiding van eigendom en exploitatievoor. Dat is nu het geval, nieuwe exploitanten erop en: open het Zandpad en de Hardenbollenstraat!!
Naast bovenvermelde zaken onderhield/onderhoud ik bijna dagelijks nog contact met de sekswerkers van het Zandpad en de Hardebollen. En tussendoor was ik ook nog werkzaam als legale sekswerker.
De werkelijke reden om jullie lezers te vertellen waar ik de afgelopen 25 maanden met betrekking tot het Zandpad en de Hardebollenstraat mee bezig ben geweest is, dat ik hiermee wil aantonen dat deze sekswerker zich prima kan redden zonder de bemoei- en regelzucht van al die belangenbehartigers-clubjes en sekswerkexperts. Ik kan het alleen wel. En ik ben er van overtuigd dat dit voor bijna alle sekswerkers geldt.
Laat ons met rust - tenzij jullie oprecht samen met ons willen strijden voor het heropenen van het Zandpad en de Hardebollenstraat - bemoei je niet met ons, dwing ons niets op en kom alsjeblieft niet meer ongevraagd voor en over ons praten bij een zoveelste commissievergadering. Trouwens, nog vóór de sluiting van de eerste boten van het Zandpad, kon ik mij al prima redden zonder die sekswerkexperts.
Op 17 april 2013 - een dag voor de sluiting - heb ik samen met mijn advocaat een brief opgesteld Aan Burgemeester Gemeente Utrecht, waar onder andere in staat geschreven:
"Cliënte zal door de in de brief aangekondigde sluiting schade lijden, welke schade op geen enkele wijze valt te verwijten/kan worden toegerekend aan handelen dan wel nalaten van cliënte".
"Voorts handelt de gemeente jegens cliënte onbehoorlijk door haar geen redelijk alternatief te bieden voor het verlies van haar werkplek."
"Dit betekent dat u cliënte indien zij in Utrecht werkzaam wil blijven, indirect verwijst naar de illegaliteit."
"Zoals hiervoor al gemeld, is slechts zeer summier bekend wat de rede van de sluiting is. Er wordt melding gemaakt van aanwijzingen van mensenhandel (welke aanwijzingen? ) en slecht toezicht. Cliënte werkt sinds oktober 2011 op het Zandpad en haar is sindsdien niets gebleken van mensenhandel. Ook is van slecht toezicht wat betreft cliënte nooit iets gebleken.
Wat cliënte in dit opzicht verbaast en ook ergert is dat - voor zover zij weet - , niet vooraf gaand aan de sluiting met de op het Zandpad werkzame vrouwen door de gemeente contact gezocht over de kennelijke / vermeende misstanden, laat staan dat met hen is gesproken over oplossingen."
"Cliënte merkt op dat zij door de gemeente wenst te worden behandeld zoals iedere andere zelfstandige ondernemer zou worden behandeld, die zonder dat deze hiervan enig verwijt kan worden gemaakt van vrijwel de ene op de andere dag wordt geconfronteerd met zodanig overheidsingrijpen dat feitelijk het ondernemen onmogelijk wordt gemaakt".
Vragen als deze - of van soortgelijke strekking - heb ik de afgelopen 25 maanden door de sekswerkexperts en de belangenbehartigers-verenigingen voor sekswerkers nooit aan de gemeente Utrecht horen stellen. Terwijl deze vragen toch voor de hand liggen, bijkans vanzelfsprekend zijn, zo lijkt mij. Maar de sekswerkexperts waren enkel druk bezig de exploitanten weg te zetten als uitbuiters, mensenhandelaars en faciliteerders van pooierisme. Zelfs aspirant exploitant Marc Kramer van Midned werd bij voorbaat door de sekswerkexperts "kaltgestellt". "Nieuwe exploitanten gaan uitbuiten en huidige eigenaren blijven ook verdienen", en "...hij wil ook winst maken". De adviseurs en zelfverklaarde sekswerkexperts van de Macha`s - Marjan Wijers, Dick Spel, Hans de Nie , Mieke van der Burg en Roos Schippers - liepen als makke schapen achter het door de gemeente Utrecht, politie, justitie en het OM in het leven geroepen schrikbeeld aan dat de exploitanten van het Zandpad en de Hardenbollenstraat zich schuldig hadden gemaakt aan mensenhandel en uitbuiting. Van dit - inmiddels achterhaalde - waanbeeld over de exploitanten van het Zandpad en de Hardebollenstraat hebben deze zogenaamde sekswerkexperts nooit afstand willen doen. Zo schrijft Dick Spel : " Een vergunning verlenen aan een nieuwe exploitant betekent het huidige beleid met mensenhandel en uitbuiting voortzetten. "En deze experts van de Macha`s waren binnen gehaald door de gemeente om de sekswerkers van deMacha`s (5 in totaal en vandaag de dag nog maar 1) nota bene te helpen en bij te staan. Geen exploitanten meer was het credo en daar moesten de 330 sekswerkers dan maar voor wijken. De belangenbehartigers en sekswerkexperts hebben ons laten barsten in Utrecht. Ze deden alsof ze begaan waren met ons, maar wij kregen al snel door dat zij een onwrikbaar geloofhadden dat de exploitanten zich schuldig hadden gemaakt aan mensenhandel en uitbuiting. En dit was dan weer een kolfje naar de hand van de gemeente. Zelfs de belangenbehartigers van de sekswerkers hadden geen zin in de heropening van het Zandpad. Komt dat even mooi uit zeg. Case closed.
En dus vraag ik mij af waarom...Ik vraag mij af waarom ik wel serieus genomen kan worden door Argos Radio, EenVandaag en A.D. Utrechts Nieuwsblad, maar voel ik mij als sekswerker totaal niet serieus genomen door bijna alle instanties die in meer of mindere mate met prostitutie te maken (denken) te hebben?
Ik vraag mij af waarom...
Waarom al deze instanties over ons praten en voor ons praten in allerlei commissies?
Waarom bemoeien deze instanties zich met ons en schrijven en beslissen zij over ons?
Waarom denken deze instanties het allemaal beter te weten voor ons?
Waarom wordt er door deze instanties niet eerst gevraagd wat wij - sekswerkers - er eigenlijk van vinden?
Waarom gaat de overheid met vragen over prostitutie altijd eerst met deze instanties in gesprek?
Waarom staan wij achter in de rij en komt de overheid pas als aller, allerlaatste met ons praten?
Waarom laat de overheid duur betaalde rapporten en adviezen door deze instanties over ons opstellen?
Waarom worden wij er pas bijgehaald als het ei al lang en breed gelegd is?
Ik vraag mij af waarom...
Zou het kunnen zijn dat wij - sekswerkers - door deze instanties (en de overheid) stiekem nog steeds gezien worden als domme hoertjes? Beschadigde meiden die door de mensenhandel de prostitutie ingeduwd zijn? Onnozele gansjes die foute vriendjes hebben die dringend geholpen moeten worden? Zielige hoopjes ellende die niet voor zich zelf kunnen zorgen en denken?
Of is de overheid al lang en breed bezig met het invoeren van het Zweeds-model met mogelijk hier en daar een staatsbordeel? En is alles wat er de afgelopen maanden / jaren heeft afgespeeld een soort van prelude voor dat wat komen gaat? Of gaat het misschien - wat de belangenbehartigers en sekswerkexperts betreft - om hun strijd voorbehoud van invloed, macht, en geldstromen?
Hoe het ook zij, al deze instanties zitten met hun tengels - ongevraagd - aan onze broodwinning, de prostitutie. Gestaag zijn deze instanties onze prostitutie aan het kapot maken door het kapot te reguleren. Deze instanties schrijven ons ongevraagd van alles voor, dwingen ons hun plannetjes op.
Dat dwingen is bij een aantal van deze belangenbehartigers en sekswerkexperts inherent aan de veelal feministische inborst van de leiding van deze instanties. Zij dulden geen tegenspraak, dat zijn zij ook niet gewoon. Er wordt immers altijd braaf geluisterd naar hun praat. Er wordt braaf geluisterd door hun voetvolk - die zij om zich heen creëren - en braaf geluisterd door de overheden (nationaal en internationaal) en alle andere geldschieters.
Het zijn meesteressen in het aanboren van geldstromen, subsidies, sponsors en donaties. Dit beheersen zij tot in de puntjes, zo ook het schrijven van eindeloze reeksen rapporten en adviezen. Het zijn ook meesteressen in het creëren en reguleren van van alles en nog wat met betrekking tot (raam)prostitutie. En het liefst dwingend. Dwingend voorschrijven. Dwingend opleggen.
Aparte loketten. Ook zo iets. Apart zorgloket, apart bedrijvenloket KvK, apart loket klachtenregeling, apart loket ombudsman, apart loket juridische hulp. Waarom moet het allemaal apart? Werkverschaffing voor vriendjes? Alles centraal controleerbaar? Is de reguliere zorg en hulpverlening niet goed genoeg voor prostituees? Wat is er mis met de paramedische zorgverlening?
En zijn zij - de zelfverklaarde sekswerkexperts - ook sekswerkers? Of zijn zij dat geweest? Het merendeel niet. Vandaar dat zij sekswerkers om zich heen willen hebben. Maar die moeten wel braaf luisteren naar wat zij voorkauwen en voorschrijven - liefst per decreet -vanachter hun bureau. Deze sekswerkers "in dienst" worden tactisch naar voren geschoven daar waar nodig is. En zodra het aankomt op het aanboren van geldstromen, het voorzitten van commissies, het schrijven van leuk betaalde adviezen en rapporten, dan worden de sekswerkers snel opzij geduwd.
Daarnaast wordt het stigma - die op een sekswerker nu eenmaal rust - paradoxaal gebruikt/misbruikt door deze instanties. Het sekswerker stigma komt deze instanties prima van pas. Anders gezegd: zij - de sekswerkers - houden toch wel hun mond, onnozel en bang als zij zijn. De experts kunnen lekker hun gang gaan en er is niemand die deze zogenaamde experts een strobreedte in de weg durft te leggen. Want de angst regeert bij deze instanties.
Maar vooral bij de sekswerkers die met deze instanties ongevraagd te maken krijgen. Dissidenten worden niet getolereerd. Daarmee wordt afgerekend middels het tot de orde roepen, uitsluiting, monddood maken of belachelijk maken van deze dissident. Voor je het weet wordt je afgedaan als een warrig, laf, paranoïde, en coke snuivend persoon. En als dat niet helpt krijg je dreigmails, dreigtweets of wordt er gedreigd met de advocatuur. Men probeert je de mond te snoeren, te isoleren en bang te maken. Sommige van deze instanties bestaan al vele, vele jaren en hebben een uitgebreid netwerk van gelijkgestemde opgebouwd. Ze schuiven elkander klusjes toe, zoals betaalde opdrachten voor het maken van rapporten en adviezen, of het houden van lezingen. Kortom, ze voederen elkaar. Dit netwerk wordt ingeschakeld en geactiveerd zodra een sekswerker tegen de stroom van zo'n instantie inzwemt. De eerste de beste sekswerker die tegen deze instanties durft op te staan zal pijnlijk ondervinden dattegenspraak door deze belangenbehartigers niet wordt geaccepteerd. Want een sekswerker die Nee zegt, een grens trekt - tot hier en niet verder - kennen deze belangenbehartigers niet.
In de (social)media heeft Marjan Wijers zich - bijna vanzelfsprekend - negatief uitgelaten over mijn motieven - ik zou financiële motieven hebben, welke Marjan? - en zij ervaart mijn strijd voor de heropening van onze legale werkplekken op het Zandpad en de Hardebollenstraat als een hetze tegen haar gericht. Verder vind zij mij laf omdat ik anoniem ben.
Ook naar een (zakelijke) vriend van mij heeft zij een mail gestuurd.
"Beste XXXX,
Misschien een rare vraag. Ik ben sinds januari doelwit van een lastercampagne van XXXX Ik ben er vanovertuigd dat jij daar niet achter zit, daarvoor heb ik je te hoog zitten. Maar ik zou daar graag bevestiging van willen hebben van jouzelf, ook in verband met mogelijke toekomstige verhoudingen.
Met vr groet,
Marjan Wijers
Ook in de contacten met de media heeft Marjan Wijers zich negatief uitgelaten over de motieven van mij om naar buiten te treden en dat zij dit ervaart als een hetze. En deze instanties en sekswerkexperts zijn er voor ons hè, de sekswerkers. Tenminste, zo staat het vermeld op hun gelikte sites. Zij behartigen onze belangen. Belangenverenigingen voor sekswerkers. En om de reden - zij behartigen de belangen van de sekswerkers - krijgen deze instanties hun subsidies en donaties of zij hengelen er naar. Omdat deze instanties het voor-doen-komen dat zij er voor ons zijn. De sekswerkers. Voorts praten en handelen zij als doorgewinterde politici. Zij beheersen het politieke machtsspel. Derhalve hebben zij ook veel politieke vrienden. Variërend van gemeenteraadsleden, leden van waterschappen en provinciebestuur, zelfs tot aan de Eerste en Tweede Kamer toe. De gehele publieke sector. Wel zo prettig.
En wat nu als....
En wat nu als een sekswerker zich toch verzet tegen de handelswijze van deze instanties?
En wat nu als een sekswerker deze instanties toch verantwoordelijk houdt voor de gevolgen van de handelswijze van deze instanties?
En wat nu als een sekswerker toch naar de jaarrekeningen van deze instanties vraagt?
En wat nu als een sekswerker toch doorvraagt over de schimmige financiële constructies van deze instanties?
En wat nu als een sekswerker toch een beroep doet op de vrijheid van meningsuiting en vragen blijft stellen over deze instellingen?
En wat nu als....
Toevallig kan ik u daar alles over vertellen, want sinds het verschijnen van mijn artikel De verborgen krachten achter... ben ik op dit gebied - En wat nu als... - tegen wil en dank ervaringsdeskundige geworden.
Maar eerst nog even dit: zijn nu enkel en alleen de belangenbehartigers en de sekswerkexperts de grote schuldigen - en enige oorzaak - dat de 330 sekswerkers van het Zandpad en de Hardebollenstraat al dik 2 jaar zonder legale werkplekken zitten?
Nee.
Maar van een positieve bijdrage was/is er - dat mag nu zo onderhand toch wel duidelijk zijn - absoluut geen sprake. En dat is zuur. Helemaal omdat zij zeggen er voor ons - de sekswerkers - te zijn. Dubbel zuur dus. Dus zij zijn schuldig, maar niet de grote schuldige.
Nee, de echte, grote schuldigen van dit drama zijn de gemeente Utrecht, B&W, Wolfsen, van Zanen, de Raadsleden, politie, justitie, de geheime bestuursrapportage en het O.M. Alle Raadsleden van Utrecht die ingestemd hebben met de sluiting van het Zandpad en de Hardebollenstraat zijn schuldig, dus ook alle aan hen gelieerde politieke partijen van de gemeente Utrecht.
En nu is het wachten op. Wachten op de uitspraken van de vele rechtszaken die lopen. En de daarop volgende rechtszaken, hoger beroep, Hoge Raad, misschien de Raad van State, of zelfs het Europees Hof.
Maar met al dit gedoe krijgen wij - de sekswerkers - onze legale werkplekken niet terug. Wordt het nu niet eens tijd dat de gemeente met ons - de sekswerkers - gaat praten? Zonder zelfverklaarde sekswerkexperts en belangenverenigingen? Wat weerhoudt de gemeente om het Zandpad en de Hardebollenstraat niet tijdelijk voor ons open te gooien? Tenslotte moeten wij nog jaren wachten tot het Nieuwe Zandpad open gaat.
En het Nieuwe Zandpad of Zandpad 2. 0 wordt door de meeste sekswerkers niet gesteund. Twee units boven op elkaar, één centrale ingang tot het terrein - welke tevens als uitgang dienst moet doen - meters hoge hekken en geen nooduitgangen. Dus geen enkele kamer krijgt een nooduitgang. Dit - zo is ons verteld - om ongewenste mannen buiten te houden? Wél het HAP, de hulpverleners post. Die wel. Als enige krijgt het HAP wél een nooduitgang. Dus als er een calamiteit is - denk aan een brand - dan zal het leed niet te overzien zijn voor de sekswerkers en hun op dat moment aanwezige klanten.
Nu vinden gemeente Utrecht, Buro Brycx en Wijers cum suis dat wij sekswerkers blij moeten zijn met het Nieuwe Zandpad. Waarom? Dat wij 4 tot 5 jaar gestraft worden - geen legale werkplek, geen inkomen van 2013 tot 2017/2018- voor iets wat op drijfzand is gebaseerd? Terwijl er per direct goede, veilige werkplekken pan klaar liggen? En nu moeten wij blij zijn ? Met wat? Een kapot gereguleerde gevangenis? Inclusief een meters hoog hek er omheen? Ach en de huren moeten wel conform de marktprijs zijn? Maar wij werden toch uitgebuit? Moeten wij blij zijn? Maar ach, tijdens de Denktank overleg van 04-07-2013 zijn er al stemmen opgegaan voor een andere locatie. Toch, Marjan? Oftewel, toen al had men het plan gevat om het Zandpad en de Hardebollenstraat nooit meer te openen.
Maar wij zijn wél blij dat onze eigenaren/exploitanten niet schulig zijn aan mensenhandel. En wij - de sekswerkers - de ware ervaringsdeskundigen van het sekswerk - hebben dat altijd gezegd. En als er misstanden zijn gelijk aanpakken!
De motie 2013/M99 bestaat nog steeds.
19 december 2013
"Draagt het college op de bestemming raamprostitutie op het Zandpad en de Hardebollenstraat te handhaven tot het moment van oplevering van een alternatieve locatie. Alles in het werk te stellen om mogelijk te maken dat op zo kort mogelijke termijn de ramen aan het Zandpad en in de Hardebollenstraat weer in gebruik worden genomen."
Op 2 juni aanstaande - internationaal sekswerkersdag - gaat Caja van Tolie van Freya Exploitatie naar de rechtbank om de vergunningen te verkrijgen - welke door de gemeente Utrecht haar voortdurend onthouden wordt - om de raamprostitutie in de Hardebollenstraat weer mogelijk te maken, opdat de sekswerkers van Utrecht weer kunnen beschikken over veilige, legale werkplekken. Natuurlijk zal ik daar ook bij aanwezig zijn om Caja daar in te steunen.
De volgende dag - 3 juni - is het eindelijk zo ver dat wij - Caja van Tolie, Marith Rebel, Irene van Argos Radio en ik - naar de presentatie gaan van het rapport "Closing Brothels is Closing Eyes" van Prof. Dr. Dina Siegel, waar wij persoonlijk voor zijn uitgenodigd.
Hier wil ik dan ook Dina Siegel en haar medewerkers bedanken dat zij naar ons geluisterd hebben en ons met respect hebben behandeld. Dina Siegel en haar medewerkers hebben zich wél bekommerd over ons. Zij trokken het zich wél aan wat men ons heeft aangedaan. Dat hebben Dina Siegel en haar medewerkers gedaan door lang en hard aan dit rapport te werken om boven water te krijgen waarom de vermeende connectie tussen sekswerk en mensenhandel zo vanzelfsprekend geworden is en zo sterk ingebed is in de Nederlandse samenleving. Maar nog belangrijker: wat was het lot van de weggestuurde vrouwen na de sluiting van het Zandpad (en de Hardebollenstraat)?
Sekswerk is niet synoniem aan mensenhandel.
Barbara van Brakel
Het wordt er niet mooier op. Het is een spinnennest, met alle lange tenen en belangen, en ik ben blij dat ik me er niet in meng. Maar het is wel iets belangrijks, en het is wel iets wat moet worden gelezen, dus ik zet het wel op mijn blog. Ik ga buiten deze catfight blijven, maar ik doe niet alsof mijn neus bloedt.
En wat nu als...
Door Barbara van Brakel
Sinds het verschijnen van mijn artikel De verborgen krachten achter de mislukte heropening van het Zandpad op de blogs http://zondares.blogspot.nl/ en https://utrechtkrijgtspijt.wordpress.com/ heb ik bepaald niet stilgezeten. Maar ook vóór het verschijnen van De verborgen krachten... ben ik druk met het Zandpad bezig geweest. Ik wil jullie lezers laten zien wat ik de afgelopen 25 maanden allemaal heb gedaan met betrekking tot het Zandpad en de Hardebollenstraat. Ik wil jullie laten zien waar ik zoal mee bezig ben geweest. Hoe de sluiting van het Zandpad en de Hardebollenstraat - en de directe gevolgen daarvan, voor mij en de andere sekswerkers - stiekem aan meer en meer mijn leven is gaan beheersen. Ik wil jullie laten zien dat ik van meet af aan gezegd heb dat er geen sprake was van mensenhandel en uitbuiting op het Zandpad en de Hardebollenstraat. Wij werden niet uitgebuit, er was geen mensenhandel.
Ik wil jullie laten zien dat er door de gemeente, hulpverleners én de sekswerkexperts niet naar ons geluisterd is, toen niet en nu niet. Ik wil jullie laten zien dat ik uit de hoek ben gekropen waar de klappen vielen en dat ik snel weer recht op stond en inmiddels al weer 25 maanden volop in gevecht en in gesprek ben om te blijven pleiten voor de heropening van het Zandpad en de Hardebollenstraat. Want die waren - en kunnen weer worden - de beste, legale en veilige werkplekken voor de raamprostitutie in Utrecht. Ik wil jullie laten zien hoe angstvallig alle betrokken partijen - gecommitteerd met de sluiting én de heropening van het Zandpad en de Hardebollenstraat (en het uiteindelijke mislukken van dit plan) - tegen beter weten in maar blijven vasthouden aan het door politie en O. M. geschapen beeld dat de exploitanten van het Zandpad en de Hardebollenstraat uitbuiters en mensenhandelaren waren/zijn.
Ik wil jullie laten zien dat - sinds minister van der Steur van Veiligheid en Jusitie heeft geantwoord dat de exploitanten en hun medewerkers van het Zandpad en de Hardebollestraat momenteel niet vervolgd worden voor mensenhandel en/of uitbuiting. - en sinds van der Steur heeft geantwoord dat er ook geen sprake is van een veroordeling van deze personen van dit feit - ik nog meer energie heb gekregen om de strijd aan te gaan met een ieder die blijft verkondigen dat exploitanten uitbuiters en mensenhandelaren zijn. En dat zijn er nog al wat.
Dit - en meer - wil ik jullie allemaal laten zien. Daar kan de dreigmail van Marjan Wijers mij met geen mogelijkheid van weerhouden. Niemand kan mij tegenhouden dit artikel te schrijven. Zelfs een sekswerker heeft het recht van vrije meningsuiting in dit land. En dit recht laat ik mij niet afpakken. Ik laat mij door niemand de mond snoeren en al helemaal niet door Marjan Wijers. Jullie sekswerkexperts hebben - samen met de gemeente Utrecht - mijn fijne en veilige werkplek afgepakt. Het Zandpad (en de Hardebollenstraat). Erger kan het voor mij - en de andere 328 sekswerkers - niet meer worden, hoor. Ik word niet warm of koud van dreigmails. Wat willen jullie mij nog meer aandoen?
Deze zelfverklaarde sekswerkexpert - die nog geen minuut van haar leven als (raam) prostituee gewerkt heeft, - niets mis mee trouwens, maar benoem je zelf dan niet tot sekswerkexpert! - heeft, samen met de adviseurs van de Macha`s en de enige overgebleven sekswerker van dit clubje - in Utrecht enkel doffe ellende veroorzaakt voor de Utechtse sekswerkers. Dat geldt natuurlijk ook voor de gemeente, maar die heeft mij tot op heden nog geen dreigmail verstuurd. Kreeg wél op 15 april 2013 een brief van de gemeente, waarin stond dat onze boten (als eerste) binnen 48 uur gesloten zouden worden. Ze vonden het allemaal heel vervelend maar er was nu eenmaal sprake van mensenhandel, uitbuiting en slecht toezicht. Kortom: spullen pakken en heel snel oprotten. En voor de rest zoeken jullie het maar lekker uit. En wat nu als... de gemeente Utrecht zich nét zo druk over ons - de sekswerkers van het Zandpad ende Hardebollenstraat - had gemaakt, als onlangs over Bed, Bad en Brood? Maar met Bed, Bad en Brood kon men makkelijke, politiek correcte punten scoren. Inkoppertje toch? Kijk eens hoe goed wij bezig zijn!?
Groen Links: Douze Points!
D66: Onze Points!
Sekswerkers van het Zandpad en de Hardebollenstraat : Zéro Points.
Het is natuurlijk terecht dat de Raad zich hard heeft gemaakt voor Bed, Bad en Brood. Maar het was - en is - heel zuur en wrang hoe er door diezelfde Raad - in een iets andere samensteling - met ons in de zomer van 2013 is omgegaan. Maar van de publieke sector - in dit geval de gemeente - heb ik toch al geen hoge pet op. Dat is allemaal politiek. Dus dubbele bodems, dubbele petten, gespleten tongen, politieke schimmigheid en politieke rookgordijnen. Dus doffe ellende. Maar van de sekswerkexperts had ik - achteraf gezien misschien ietwat naïef - hulp verwacht en geen mes in mijn rug.
De dreigmail van Marjan Wijers aan mijn adres heb ik wel doorgespeeld aan de gemeente Utrecht, aangezien ik altijd de gemeente Utrecht met open vizier tegemoet ben getreden en dit ook wil blijven doen. Geen verrassingen achteraf van mijn kant naar de gemeente, hoe het andersom werkt laat ik maar even in het midden. Voorts heb ik de mail van Marjan Wijers aan een (zakelijke) vriend van mij - waarin zij haar beklag doet over mij en zij informeert hoe hij daar in staat - ook besproken met de gemeente Utrecht.
Maar hoe moeten wij gezamenlijk zaken doen - waar zij naar hengelt - als dit de werkwijze van Marjan Wijers is? Dreigmail aan mijn adres, en bekenden van mij lastig vallen met mails van haar, waarin zij zich beklaagd over mij? En dan ook nog even, en passant om een bevestiging vragen daarvan? Nee, laat maar zitten.
Inmiddels is Marjan Wijers druk in de weer in Utrecht met Steungroep Het Nieuwe Zandpad. Blijkbaar is zij al weer vergeten dat zij onlangs nog heeft gezegd dat zij geen interesse had in Het Nieuwe Zandpad. Mogelijk is zij bezweken aan de verleidingen van één grote coöperatie op het Nieuwe Zandpad? En dat is geen verrassing. Want op 6 januari 2015 schreef zij samen met Mieke Verburg en Dick Spel: Notitie Verder met het Zandpad. Deze is voor jullie lezers terug te vinden op de site van Vrouw en Recht. http://www.vrouwenrecht.nl/2015/02/06/verder-met-het-zandpad/
In het begin van de Notitie kabbelt het allemaal rustig voort. Al lezend krijg je zowaar de neiging om te denken: "Hmm, ... toch maar verder lezen". Maar op pagina 4 gaat tóch weer de ons bekende schoen wringen. Zo kunnen jullie lezen: "In de oude situatie waren het m.n.de (zgn) beveiligers/beheerders die banden met pooiers aangingen. Wanneer de beveiliging wordt geregeld door de Stichting verkleint dit de kans op ongewenste banden tussen de exploitanten en beveiligers." Impliciet schrijven Wijers, Verburg en Spel hier dat zij het allemaal beter weten dan de minister van Veiligheid en Justitie Ard van der Steur. Wijers, Verburg en Spel kunnen blijkbaar wél (strafrechtelijk) aantonen dat de beveiligers/beheerders banden met pooiers aangingen. Anders schrijf je toch zoiets niet?
Zij vervolgen met: "Vraag is of je überhaupt de traditionele exploitanten nodig hebt. Je kunt ook kiezen voor alleen coöperaties van prostituees. Daarbij kan je denken aan verschillende kleinere coöperaties of 1 grote."
"Raamhuren moeten redelijk zijn, maar ook niet te veel afwijken van de reguliere raamhuren in de sector. De winst die de stichting maakt op de huur die zij aan de exploitant(en) / cöperatie(s) / zzp`ers vraagt, wordt gebruikt voor het opzetten van nieuwe coöperaties of andere initiatieven die de positie van prostituees versterken."
Vreemd. Wij - de sekswerkers - werden toch uitgebuit? Immers, diezelfde Dick Spel schreef op 13 oktober 2013 Procedures en moreel dilemma:
Moreel dilemma is in dit dossier: ......". Anderzijds: Een vergunning verlenen aan een nieuwe exploitant betekent het huidige beleid met mensenhandel en uitbuiting voortzetten. Een nieuwe exploitant gaat verdienen aan de prostituees, terwijl de huidige eigenaar ook blijft verdienen. Het wordt dus alleen maar slechter en het doel waar wij allemaal naar streven: het uit de exploitatie wegslopen van de uitbuiters, wordt niet gerealiseerd."
En nu (6 januari 2015) schrijven zij dat de raamhuren redelijk moeten zijn, maar ook niet te veel afwijken van de reguliere raamhuren. Maar op 13 oktober 2013 schreven zij nog dat een nieuwe exploitant (impliciet) synoniem stond voor het huidige beleid met mensenhandel en uitbuiting. Men sprak van uitbuiting omdat men vond dat de huren te hoog waren in Utrecht. Dat waren ze niet. Integendeel. Het waren de goedkoopste raamhuren van heel Nederland. Er was geen uitbuiting.
En nu willen zij zélf huurprijzen gaan vragen, die niet te veel afwijken van de reguliere raamhuren in de sector. Maar in dat geval gaan zij zélf - volgens hun eigen normen en waarden binnen de raamprostitutie - door met uitbuiting van de sekswerkers. Marjan Wijers, Mieke Verburg en Dick Spel worden - volgens hun eigen woorden en bevindingen - met hun Stichting Het Nieuwe Zandpad zélf de nieuwe uitbuiters van het Nieuwe Zandpad! Uitbuiting en mensenhandel.
Het werd verkondigd tegen een ieder die het horen wilde. Ook wij - de sekswerkers - moesten het constant en tot vervelens toe aanhoren. Zo heeft Marjan Wijers cum suis te pas en te onpas verkondigd dat wij sekswerkers werden uitgebuit en dat de exploitanten van het Zandpad en de Hardebollenstraat uitbuiters en mensenhandelaren waren.
"Jullie moesten eens weten wat ik allemaal gehoord heb van slachtoffers van mensenhandel".
"Jullie moeten eens weten hoe ernstig mensenhandel is".
"Jullie worden uitgebuit".
Marjan Wijers schroomde niet om ongevraagd psychologie van de koude grond op ons toe te passen, want:
"Jullie zien geen mensenhandel, maar ik zie dat wel"
"Jullie lijden aan het Stockholmsyndroom", zei zij tegen mij - in het bijzijn van anderen - tijdens een meeting van de gemeente in 2013. Vanaf de eerste minuut heb ik geweigerd om deel te nemen aan de coöperatie van Wijers cum suis en de 5 deelnemende sekswerkers. Om de doodeenvoudige reden dat ik het prima naar mij zin had bij mijn exploitant. En dat gold voor heel veel sekswerkers van het Zandpad en de Hardebollenstraat.
Onlangs heeft in opdracht van het Wetenschappelijk Onderzoek - en Documentatiecentrum van het Ministerie van Veiligheid en Justitie (WODC), Regioplan onderzoek gedaan naar de sociale positie van sekswerkers in Nederland. Uit dit rapport komt onder andere naar voren dat: De grote meerderheid van de geinterviewde sekswerkers (88%) werkt het liefst op een werkplek waar de werkgever of de exploitant een vergunning heeft; meestal omwille van de veiligheid.
Deze bevinding(en) van Regioplan worden door prominente, zelfverklaarde sekswerkadviseurs en experts als onvolledig en niet representatief afgedaan.
"Logisch dat dit cijfer 88% is, want er is tenslotte geen alternatieve bedrijfsvorm zoals een coöperatie in Nederland voor de sekswerkers".
Trouwens, ik ben heel benieuwd hoe deze prominente, zelfverklaarde sekswerkexperts de bevindingen van Prof. Dr. Dina Siegels rapport "Bordelen sluiten is ogen sluiten" - welke op 3 juni aanstaande gepresenteerd wordt - zullen beoordelen. Het zal mij niets verbazen dat de sekswerkexperts óók dit rapport wegwuiven. Behaalde resultaten in het verleden bieden - in dit geval - wél garanties voor de toekomst. En die garantie is :een rapport over de prostitutie alleen klopt als De Sekswerkexperts het zélf hebben geschreven. Omdat zij - en enkel zij - De Sekswerkexperts zijn die het weten hoe het allemaal werkt in de prostitutie sector. Voor de duidelijkheid wil ik hier opmerken dat ik een coöperatie - naast alle andere bedrijsvormen in prostitutieland, een prima idee vind. Maar niet voor mij. En dwing het mij - en alle andere 329 sekswerkers van Utrecht - niet op als een zaligmakend idee van jullie sekswerkexperts. En ook al sla jij je op de borst dat jij reeds 30 jaar ervaring hebt als sekswerkexpert, het feit blijft voor mij staan dat jij nog nooit als sekswerker je brood hebt verdiend. Dat geldt trouwens voor bijna alle hulpverleners en zelfverklaarde sekswerkexperts in pro-prostitutieland.
Trouwens, hoe word je in Nederland sekswerkexpert? Is daar een opleiding voor? Zoja, waar? En door welk instituut, MBO, Hoge School of Universiteit wordt de studie/leer/wetenschap sekswerkexpert onderwezen? En is er sprake van relevante beroepskwalificatie? Staan jullie ergens geregistreed als bevoegd en bekwaam sekswerkexpert? En waar kan ik dit dan terugvinden? Vallen jullie onder de vrije beroepen misschien?
Voorlopig hou ik het maar op zelfverklaarde sekswerkexperts.
Het is namelijk zo dat ik wél tot die laatste groep behoor, de vrije beroepen. En wat nu als... deze sekswerker een bevoegd en bekwaam hulpverlener is en ingeschreven staat bij de staatstoezicht op de volksgezondheid en bevoegd en bekwaam is in 5 werkvelden? Maar daar wordt hardop aan getwijfeld door sommige zelfverklaarde sekswerkexperts. Ik ben tenslotte maar een sekswerker, toch? Gelukkig zijn er mensen die het zonder enige twijfel het direct van mij aannemen. Zoals Marith Rebel, Tweede Kamer lid van de PvdA. Zij is tevens huisarts.
Zo had ik onlangs vragen over een aantal maanden geleden verschenen boekje - waar Marjan Wijers mede-schrijfster van is - waarin sekswerkers worden gelijkgesteld met/synoniem zijn met mensenhandel. Ik was hier op geattendeerd door een aantal oud-collega`s die ook grote vraagtekens zetten over de inhoud van dit boekje. Zou een hulpverlener de aanwijzingen opvolgen van dit boekje, dan wordt/kan de geheimhoudingsplicht/patiëntrecht/privacy van een sekswerker overtreden worden. Aangezien ik de belofte heb afgelegd "Ja, ik beloof", ga ik hier niet in mee.
Tijdens een vergadering in november 2014 waar wij - de sekswerkers - zowaar voor waren uitgenodigd, nam een voor ons onbekend persoon ongevraagd het woord "... als sekswerkexpert en namens alle sekswerkers van het Zandpad en de Hardebollenstraat". Waarop wij aan haar vroegen wie zij was en of zij op het Zandpad en/of in de Hardebollenstraat had gewerkt. Haar naam bleek Roos Schippers te zijn. En nee, ze had niet in Utrecht gewerkt in de prostitutie. Waarop wij weer antwoorden: "Wat doe jij hier dan? " Roos Schippers reageerde als door een wesp gestoken. De toon was gezet. Ja zeg, een groep wilde boerendochters uit Friesland gaan toch ook niet ongevraagd, als aardbevingsexperts in Groningen het woord voeren bij een commissievergadering over de bewijslast van schade na aardbevingen door gaswinning? Minister Kamp ziet ze al komen. Roos Schippers steggelde tijdens die Utrechtse vergadering nog even door - samen met drie andere aanwezigen - om te pleiten voor de noodzaak van het plaatsten van wasmachines (hete erotiek!!) in iedere (werk) kamer op het Nieuwe Zandpad, en dat was dat.
Ook Roos Schippers slaat zich op de borst over haar vele jaren ervaring in de prostitutie. Maar voldoe je als sekswerker niet aan haar zelf verzonnen criteria "hoeveel jaren heb jij gewerkt als sekswerker", dan wordt je al snel weggezet met "Wat weet jij er nou van? Jij die ook een blauwe maandag als sekswerker hebt gewerkt". Niet echt chique voor een sekswerkexpert die - zoals zij zegt - af en toe lezingen geeft in het lezingen circuit, interviews geeft en namens de sekswerkers van Nederland spreekt.
Zodra je - om wat voor reden dan ook - het niet eens bent met Marjan Wijers en/of Roos Schippers, schieten zij in een slachtofferrol en gaan zij om zich heen meppen. In het bijzonder Roos Schippers. Vooral op Twitter laat zij zich van haar beste kant zien. Voor je het weet krijg je van Roos Schippers de mededeling dat je knetter bent, para bent, snuift, de ballen van de exploitanten moet gaan likken, aan de coke bent, en of je wel spoort. Nu heb ik Roos Schippers kort meegemaakt tijdens die vergadering in Utrecht. Zij deed zich voor - en sprak ook als zodanig - als een deftige dame uit de kringen van de gegoede burgerij uit de Hofstad. Maar op Twitter kan zij te keer gaan als een straatvechtertje, scheldend en tierend. Ook twee gezichten, ook twee petten.
Zo is er daar een bloggende, Roemeense sekswerker Felicia Anna. Mark van der Beer is de vriend van Felicia Anna en hij vertaald de Engels geschreven blog naar het Nederlands. Felicia schrijft voornamelijk over de Amsterdamse Wallen en over alles wat daar gebeurt. Maar ook - zo staat op haar blog - over mensenhandel en politiek. Voorts wordt vermeld dat zij lid is van Proud. Onlangs vonden beide het noodzakelijk om tegen ons te moeten oreren dat wij blij moeten zijn met het Nieuwe Zandpad. Dat vonden wij best wel vreemd, want wij bemoeien ons toch ook niet niet met de sluitngen die momenteel plaats vinden op de Wallen? Integendeel, hun akties in Amsterdam juichen wij juist toe. Wij zijn niet blij met het Nieuwe Zandpad, dat mag duidelijk zijn hoop ik. Wij willen het Zandpad en de Hardebollenstraat open. En dat kan nu. En niet nog een aantal jaren wachten op het Nieuwe Zandpad, wat misschien helemaal niet gaat komen.
Sinds het verschijnen van De verborgen krachten.... vermelden Buro Brycx en medewerkers van sekswerkers belangenvereniging Proud dat Marjan Wijers een uiterst integer en intelligent mens is. Werkt zich gratis uit de naad voor de rechten van de sekswerkers. Sinds een aantal maanden werkt Marjan Wijers dus gratis en leeft van de lucht. Het is maar dat u het weet.
Marjan Wijers heeft onlangs getwitterd dat ik "Anoniem onder schuilnaam opzettelijk leugens verspreiden is laf, achterbaks en heet laster. Dat vind jij OK?"
Dat is toch wel apart hoor. Zo beetje alle sekswerkers in Nederland - en mogelijk in de hele wereld - werken onder een alias, pseudoniem, A.K.A., bijnaam en weet ik veel wat nog meer. Dan doen wij sekswerkers voor het behouden en beschermen van onze privacy. Je zou toch verwachten van een heuse sekswerkexpert met 30 jaar ervaring dat zij dit zo onderhand toch wel zou weten? Misschien heeft Marjan het even niet begrepen, dat kan hè?
Ondanks alles geloof ik echt dat én Marjan Wijers én Roos Schippers het goed voor hebben met de sekswerkers in Nederland. Maar wel onder hun voorwaarden. Maar waarom willen jullie absoluut niet dat het Zandpad en de Hardebollenstraat heropend worden? Wat hebben jullie daar tegen? Waarom horen wij jullie hier niet over? Het moet voor jullie beiden én de Denktank deskundigen van de zomer van 2013 - Buro Brycx, Humanitas, Comensha, Geisha, Tussenvoorziening, P&G292 - en ik vergeet er vást nog wel een paar, nu toch wel duidelijk zijn dat de exploitanten van het Zandpad en de Hardebollenstraat momenteel niet vervolgd worden voor mensenhandel en uitbuitng? Waarom was het bij jullie de afgelopen 25 maanden oorverdovend stil met alles wat te maken heeft met het Zandpad en de Hardebollenstraat?
Sinds ik publiceer en tegengas geef - ook op social media - en jullie meer en meer kritische vragen van andere sekswerkers krijgen, kruipen jullie in de slachtoffersrol. Dan worden wij weggezet als Boze Wijven Die Het Niet Snappen en dat de ambtenaren ons zitten uit te lachen, aldus Buro Brycx. Zou goed kunnen dat diezelfde ambtenaren na het lezen van dit artikel nog steeds aan het lachen zijn, maar mogelijk om een heel andere reden. Ga nu maar eerst vertellen wie er zich achter Buro Brycx verstopt.
Waarom hoorden wij jullie niet over het lot van de vrouwen van het Zandpad en de Hardebollenstraat? Caja van Tolie - van Freya exploitatie - en ik hebben van meet af aan wel het lot van onze collega's aangetrokken. Dat deden wij toen. Dat doen we nu nog. En dat blijven wij doen. Wij hebben nog steeds met het overgrote deel van de weggetrapte vrouwen van het Zandpad en de Hardebollenstraat contact. En hier gaan wij discreet en respectvol mee om. Wij zullen altijd de privacy van sekswerkers waarborgen. Dit weet Prof. Dr. Dina Siegel en haar medewerkers.
Volgens de minister van Veiligheid en Justitie van der Steur is er een dalende trend van het aantal bezoekers waarneembaar van prostituees naar de Huiskamer aanloop Prostituees (HAP). Op dit moment bezoekt gemiddeld 3 prostituees per 2 weken de huiskamer.
Nu wordt er regelmatig door de zelfverklaarde sekswerkexperts gezegd dat Caja en ik grote financiële belangen hebben bij een mogelijke heropening van het Zandpad en de Hardebollenstraat. Het was burgemeester Wolfsen zelf die de vrouwen heeft opgeroepen om met een huurcontract van de eigenaren te komen om zelf te gaan exploiteren. En ik, Barbara van Brakel heb geen enkel financieel belang bij de heropening van het Zandpad en de Hardebollenstraat. Ja, als sekswerker misschien. Maar ik ben dus niet een aspirant exploitant. En Caja van Tolie van Freya Exploitatie moet zich aan het APV houden.
Zo heb ik afgelopen februari Mariska Majoor - de voorzitter van Proud - telefonisch benaderd of Proud iets kon betekenen voor de sekswerkers in Utrecht. Tevens wilde ik met haar van gedachte wisselen over de rol van Marjan Wijers en de andere adviseurs van de Macha`s in Utrecht . Hier wilde zij absoluut niet over praten, nee, het was niet bespreekbaar. Tot mijn verbazing vertelde ze daarop wél aan mij dat het goed zou zijn als ik lid van Proud zou worden, daar wij met z'n allen een front moesten vormen tegen de sluitingen van de bordelen en omeen vuist te maken tegen de overheid. Daar heb ik vriendelijk voor bedankt, omdat ik vond en vind dat alles bij een belangenvereniging bespreekbaar moet zijn.
Ik vroeg om hulp van een vereniging die zegt er voor ons te zijn, maar kreeg die niet.
Mijn inziens kan het nooit bevorderlijk zijn voor de sekswerk-belangenbehartigers-verenigingen dat een bepaald persoon zo'n grote - al of niet zelf toebedeelde - aura om zich heen heeft dat zij als De Grote Leidster schijnbaar onaanraakbaar en ongenaakbaar is. Dat De Grote Leidster bijkans vanzelfsprekend van onbezoedeld en onbesproken gedrag is. Dat De Grote Leidster een hoge mate van onschendbaarheid denkt te bezitten. Dat kan nooit goed en gezond zijn voor een belangenvereniging, het riekt naar sektarische verafgoding en gevaarlijke persoonsverheerlijking.
En worden eigenlijk deze belangenbehartigers-clubs en hun Grote Leiders om de zoveel tijd wel langs de meetlat gelegd en zelf gescreend door een overheidsinstantie? Aan welke criteria moeten zij voldoen? Een wassen neus hebben misschien? Krijgen zij een jaarlijkse audit of certificering? En wie voert die uit?
Wij - Caja van Tolie, een medestrijdster voor de heropening van het Zandpad en de Hardebollenstraat en ik - hebben in een later stadium een aantal keren contact gehad met een woordvoerder van Proud. Een aardige, goeie gozer die zich onafhankelijk en neutraal opstelt tijdens gesprekken met ons. De stille krachten binnen Proud zouden deze man moeten koesteren. Maar het tegendeel lijkt te gebeuren. Weer wat later hoorden wij van hem dat hij heel veel kritiek op zijn contact met ons had gehad, voornamelijk omdat hij het niet goed voorbesproken had. Sindsdien is het contact helaas nihil tot geen. Dat betreuren wij. Wij hebben hem desondanks bedankt voor zijn inzet.
Proud wil dus niets te maken hebben met ons. Of beter gezegd, met Barbara van Brakel.
Maar goed, ik wilde jullie lezers laten zien wat ik de afgelopen 25 maanden heb gedaan met betrekking tot het Zandpad en de Hardebollenstraat. Op 6 januari van dit jaar heb ik samen met Coco (journalist) een brief opgesteld met daarin het verzoek aan Argos Radio1VPRO. http://www.vpro.nl/programmas/argos. html om een uitzending te maken over de sluiting van het Zandpad en de Hardebollenstraat. Coco volgde beroepshalve al ruim een jaar de gang van zaken omtrent het Zandpad. Daarnaast kende ik Coco al als freelance journalist die onderzoek deed naar de (bijna algehele) sluiting van de Achterdam in Alkmaar. Coco heeft mij geattendeerd op Argos Radio, daar zij bekend staan voor hun gedegen onderzoeksjournalistiek. Kan u zeggen dat ik het best wel eng vond om naar het mediapark in Hilversum aftenreizen. Het is helaas nog steeds zo dat je als sekswerker/prostituee/hoertje over het algemeen niet serieus wordt genomen. Wij worden niet serieus genomen in het alledaagse leven, door instanties, banken, overheid en media.
Het sekswerk stigma waar de sekswerkexperts de mond van vol hebben. Uit naam van het sekswerk stigma zeggen zij te weten wat goed en niet goed voor ons is. Voorts menen deze personen/instanties voor ons te moeten denken en praten. En daar verdienen zij hun poen dan mee, over onze ruggen. Behalve dan Marjan Wijers, want die werkt tegenwoordig gratis volgens Buro Brycx.
Buro Brycx is er ook voor ons. Ze praten en schrijven in meervoud : Wij. Maar volgens KvK (dank daarvoor) is het een eenmanszaak en hoeft derhalve geen jaarcijfers te verschaffen. Jammer. Op de site van Buro Brycx staat van alles en nog wat over wat zij/hij/meervoud voor ons sekswerkers kan betekenen. Maar niet welke personen direct betrokken zijn met Buro Brycx zijn. Dus geen over ons en geen wie zijn wij. Ik noem dat schimmig. Buro Brycx - wie het ook moge zijn of zich er achter verstopt - verkondigt voortdurend dat ik op oorlogspad ben. Dat is nou jammer dat Buro Brycx mijn waarheidsbevinden naar de ware redenen achter de sluitingvan het Zandpad en de Hardebollenstraat als een oorlogspad ervaart.
Gelukkig zijn er ook enkele goede sekswerkexperts en goede belangenbehartigers , maar zij zijn schaars. Over de rotte appels heb ik al wat geschreven, misschien later nog wat meer.
Gelukkig werd ik bij de redactie van Argos Radio warm onthaald. Voelde mij snel op mijn gemak. Er werd namelijk geluisterd naar mij en ik werd voortdurend op de hoogte gehouden over het verloop van de totstandkoming van het programma. Bij Argos Radio doen ze bepaald niet aan hap snap journalistiek. Dit betekende voor mij dat ik alle stukken (mails en documenten) die ik in bezit heb en die direct of indirect met het Zandpad te maken hebben, moest overleggen aan Irene, redactielid en journalist van Argos Radio. Irene en Coco zijn gezamenlijk aan de slag gegaan met het doorspitten van alle stukken. Daarnaast hebben zij zo beetje alle stenen omgedraaid die ook maar iets met de sluiting van het Zandpad te maken konden hebben. De enige steen die zij niet konden omdraaien is de geheime bestuursrapportage die opgesteld is door de politie in samenwerking met het Openbaar Ministerie.
Geen toegang. Geheim.
Ik blijf dat trouwens een wonderlijk naamkeuze vinden. Openbaar Ministerie: ministerie waar weinig tot niets openbaar is.
En alles werd door Argos Radio getoetst op waarheid. Dat gold voor mij en alle andere betrokkenen. Zo heeft Argos tegen mij gezegd dat wanneer zij op enig bewijs zouden stuiten van mensenhandel en uitbuiting door de exploitanten van het Zandpad en de Hardebollenstraat dit ook bekend zou worden. Gelooft u mij dat Argos Radio van alle exploitanten de volledige medewerking kreeg in het onderzoek - onder andere van hun boekhoudingen - en niets onreglementair hebben gevonden? Om u een indruk te geven over de omvang van het research van Argos Radio om feiten en fabels van elkaar te scheiden:op 6 januari heb ik mijn brief aan Argos Radio verzonden, op 14 januari waren de eerste gesprekkenin Hilversum met Argos Radio en pas op 28 maart was de uitzending. In bijna 3 maanden onderzoek heeft Argos Radio geen enkel (strafrechtelijk) bewijs kunnen vinden van enige betrokkenheid van de exploitanten met mensenhandel of uitbuiting.
Maar plots was daar het artikel in het AD Utrechts Nieuwsblad van 6 maart jl. met de trio-politie van Utrecht. Strafrechtelijk was het allemaal moeilijk, moeilijk...maar in het bestuursrecht kon volstaan worden met aanwijzingen/aannames daarvoor. Zo. Klus geklaard.
Tot op de dag van vandaag blijft het Zandpad en Hardebollenstraat gesloten door deze bestuursrechtelijke aanwijzingen en aannames. Blijkbaar kan dat zomaar. Maar kunnen daarvoor de sekswerkers van het Zandpad en de Hardebollenstraat verantwoordelijk worden gehouden? Immers, de 330 Sekswerkers van het Zandpad en de Hardebollenstraat zitten al ruim 2 jaar zonder werk vanwege deze bestuursrechtelijke aanwijzingen en aannames!En andere werkplekken waren er voor ons ook niet geregeld. Toen niet en nu niet. Dit alles vind Prof. Dr. Dina Siegel - en vele met haar - buitenproportioneel. De sekswerkers van Utrecht zijn buitenproportioneel gestraft.
Nu las ik onlangs dat de Raad van State in een andere casus een negatief advies had gegeven. Het advies luidde: alleen een verdenking van ongeschiktheid of onbetrouwbaarheid van topmensen van grote financiële instellingen, mag niet tot een schorsing leiden. Is dit een mooi staaltje van klassenjustitie of gaat de Raad van State deze lijn doortrekken?
Enfin.
Hier de radio uitzending van Argos Radio voor diegene die de uitzending gemist hebben: http://argos.vpro.nl/seizoenen/2015/afleveringen/28-03-2015
Ook de korte samenwerking met EenVandaag verliep uiterst prettig.
http://www.eenvandaag.nl/binnenland/58599/zandpad_twee_jaar_dicht_prostituees_vogelvrij
Vanaf de sluiting van de eerste boten op het Zandpad - 18 april 2013 - tot heden (25 maanden) ben ik druk bezig geweest met besprekingen met de Gemeente Utrecht over het APV met betrekking tot de raamprostitutie in Utrecht, gesprekken met de GGD en registratieplicht, overleg landelijk protocol hygiëne raamprostitutie, de Belastingdienst en raamprostitutie Utrecht, bijwonen van alle Raad-informatie-avonden (RIA) met betrekking tot de raamprostitutie in Utrecht, commissievergadering, thema bijeenkomsten welke waren georganiseerd door politieke partijen, rondleiding Achterdam Alkmaar met aspirant-exploitant Marc Kramer van Midned, lobbyen bij de politieke partijen van Utrecht (vlak voor de gemeenteraadsverkiezingen), om te peilen waar de partijen stonden met betrekking tot de raamprostitutie in Utrecht, gesprekken met burgemeester van Zanen, vele gesprekken met ambtenaren, rondleiding van de Utrechtse raadsleden - welke prostitutie in hun portefeuille hebben/hadden - op de Achterdam in Alkmaar, in samenwerking met de exploitanten van de Achterdam, unit mensenhandel, de wijkagent, de sekswerkers van de Achterdam waarmee de raadsleden - ongeacht welke sekswerker, dus geen vooraf geselecteerd clubje - vrijuit konden praten en tenslotte een korte meeting van de raadsleden en ik met Burgemeester Bruinooge, klanten aansporen om mee te doen met het klantonderzoek van Tamar Shiboleth "Being a John", meegewerkt met de sekswerkers van het Zandpad en de Hardebollestraat aan het onderzoek "Bordelen sluiten is ogen sluiten"van Prof. Dr. Dina Siegel, hoogleraar criminologie van het Willem Pompe Instituut voor Strafrechtwetenschappen van de Universiteit Utrecht.
Inmiddels ben ik persoonlijk uitgenodigd voor het bijwonen van de presentatie op 3 juni aanstaande van het rapport van Dina Siegel "Bordelen sluiten is ogen sluiten". Ook heb ik verschillende afspraken gemaakt met diverse Kamerleden van de Tweede Kamer. Onder het mom van - wat die sekswerkexperts kunnen, kan ik ook - heb ik gesprekken gehad met Marith Rebel van de PvdA, zij heeft Kamervragen gesteld over de sluiting aan de minister van der Steur. De antwoorden zijn inmiddels binnen. Dit wordt vervolgd. Met Magda Berndsen van D66 had ik een gesprek over veiligheid in de prostitutie en hoe dat nog beter kan. Laatste gesprek was met de VVD, daar werd naar mijn mening geïnformeerd over de WRP en over het verhogen van de leeftijdsgrens om legaal te mogen werken als prostituee. Tevens hebben wij gesproken over het feit waarom een nieuwe locatie bouwen als er een goede locatie is? Temeer nu blijkt dat de exploitantenmomenteel niets met mensenhandel en uitbuiting te maken hebben gehad, in ieder geval worden zij hiervoor niet strafrechtelijk vervolgd. Lees: de exploitanten hebben zich niet schuldig gemaakt aan mensenhandel en/of uitbuiting. Het APV van Utrecht schrijft scheiding van eigendom en exploitatievoor. Dat is nu het geval, nieuwe exploitanten erop en: open het Zandpad en de Hardenbollenstraat!!
Naast bovenvermelde zaken onderhield/onderhoud ik bijna dagelijks nog contact met de sekswerkers van het Zandpad en de Hardebollen. En tussendoor was ik ook nog werkzaam als legale sekswerker.
De werkelijke reden om jullie lezers te vertellen waar ik de afgelopen 25 maanden met betrekking tot het Zandpad en de Hardebollenstraat mee bezig ben geweest is, dat ik hiermee wil aantonen dat deze sekswerker zich prima kan redden zonder de bemoei- en regelzucht van al die belangenbehartigers-clubjes en sekswerkexperts. Ik kan het alleen wel. En ik ben er van overtuigd dat dit voor bijna alle sekswerkers geldt.
Laat ons met rust - tenzij jullie oprecht samen met ons willen strijden voor het heropenen van het Zandpad en de Hardebollenstraat - bemoei je niet met ons, dwing ons niets op en kom alsjeblieft niet meer ongevraagd voor en over ons praten bij een zoveelste commissievergadering. Trouwens, nog vóór de sluiting van de eerste boten van het Zandpad, kon ik mij al prima redden zonder die sekswerkexperts.
Op 17 april 2013 - een dag voor de sluiting - heb ik samen met mijn advocaat een brief opgesteld Aan Burgemeester Gemeente Utrecht, waar onder andere in staat geschreven:
"Cliënte zal door de in de brief aangekondigde sluiting schade lijden, welke schade op geen enkele wijze valt te verwijten/kan worden toegerekend aan handelen dan wel nalaten van cliënte".
"Voorts handelt de gemeente jegens cliënte onbehoorlijk door haar geen redelijk alternatief te bieden voor het verlies van haar werkplek."
"Dit betekent dat u cliënte indien zij in Utrecht werkzaam wil blijven, indirect verwijst naar de illegaliteit."
"Zoals hiervoor al gemeld, is slechts zeer summier bekend wat de rede van de sluiting is. Er wordt melding gemaakt van aanwijzingen van mensenhandel (welke aanwijzingen? ) en slecht toezicht. Cliënte werkt sinds oktober 2011 op het Zandpad en haar is sindsdien niets gebleken van mensenhandel. Ook is van slecht toezicht wat betreft cliënte nooit iets gebleken.
Wat cliënte in dit opzicht verbaast en ook ergert is dat - voor zover zij weet - , niet vooraf gaand aan de sluiting met de op het Zandpad werkzame vrouwen door de gemeente contact gezocht over de kennelijke / vermeende misstanden, laat staan dat met hen is gesproken over oplossingen."
"Cliënte merkt op dat zij door de gemeente wenst te worden behandeld zoals iedere andere zelfstandige ondernemer zou worden behandeld, die zonder dat deze hiervan enig verwijt kan worden gemaakt van vrijwel de ene op de andere dag wordt geconfronteerd met zodanig overheidsingrijpen dat feitelijk het ondernemen onmogelijk wordt gemaakt".
Vragen als deze - of van soortgelijke strekking - heb ik de afgelopen 25 maanden door de sekswerkexperts en de belangenbehartigers-verenigingen voor sekswerkers nooit aan de gemeente Utrecht horen stellen. Terwijl deze vragen toch voor de hand liggen, bijkans vanzelfsprekend zijn, zo lijkt mij. Maar de sekswerkexperts waren enkel druk bezig de exploitanten weg te zetten als uitbuiters, mensenhandelaars en faciliteerders van pooierisme. Zelfs aspirant exploitant Marc Kramer van Midned werd bij voorbaat door de sekswerkexperts "kaltgestellt". "Nieuwe exploitanten gaan uitbuiten en huidige eigenaren blijven ook verdienen", en "...hij wil ook winst maken". De adviseurs en zelfverklaarde sekswerkexperts van de Macha`s - Marjan Wijers, Dick Spel, Hans de Nie , Mieke van der Burg en Roos Schippers - liepen als makke schapen achter het door de gemeente Utrecht, politie, justitie en het OM in het leven geroepen schrikbeeld aan dat de exploitanten van het Zandpad en de Hardenbollenstraat zich schuldig hadden gemaakt aan mensenhandel en uitbuiting. Van dit - inmiddels achterhaalde - waanbeeld over de exploitanten van het Zandpad en de Hardebollenstraat hebben deze zogenaamde sekswerkexperts nooit afstand willen doen. Zo schrijft Dick Spel : " Een vergunning verlenen aan een nieuwe exploitant betekent het huidige beleid met mensenhandel en uitbuiting voortzetten. "En deze experts van de Macha`s waren binnen gehaald door de gemeente om de sekswerkers van deMacha`s (5 in totaal en vandaag de dag nog maar 1) nota bene te helpen en bij te staan. Geen exploitanten meer was het credo en daar moesten de 330 sekswerkers dan maar voor wijken. De belangenbehartigers en sekswerkexperts hebben ons laten barsten in Utrecht. Ze deden alsof ze begaan waren met ons, maar wij kregen al snel door dat zij een onwrikbaar geloofhadden dat de exploitanten zich schuldig hadden gemaakt aan mensenhandel en uitbuiting. En dit was dan weer een kolfje naar de hand van de gemeente. Zelfs de belangenbehartigers van de sekswerkers hadden geen zin in de heropening van het Zandpad. Komt dat even mooi uit zeg. Case closed.
En dus vraag ik mij af waarom...Ik vraag mij af waarom ik wel serieus genomen kan worden door Argos Radio, EenVandaag en A.D. Utrechts Nieuwsblad, maar voel ik mij als sekswerker totaal niet serieus genomen door bijna alle instanties die in meer of mindere mate met prostitutie te maken (denken) te hebben?
Ik vraag mij af waarom...
Waarom al deze instanties over ons praten en voor ons praten in allerlei commissies?
Waarom bemoeien deze instanties zich met ons en schrijven en beslissen zij over ons?
Waarom denken deze instanties het allemaal beter te weten voor ons?
Waarom wordt er door deze instanties niet eerst gevraagd wat wij - sekswerkers - er eigenlijk van vinden?
Waarom gaat de overheid met vragen over prostitutie altijd eerst met deze instanties in gesprek?
Waarom staan wij achter in de rij en komt de overheid pas als aller, allerlaatste met ons praten?
Waarom laat de overheid duur betaalde rapporten en adviezen door deze instanties over ons opstellen?
Waarom worden wij er pas bijgehaald als het ei al lang en breed gelegd is?
Ik vraag mij af waarom...
Zou het kunnen zijn dat wij - sekswerkers - door deze instanties (en de overheid) stiekem nog steeds gezien worden als domme hoertjes? Beschadigde meiden die door de mensenhandel de prostitutie ingeduwd zijn? Onnozele gansjes die foute vriendjes hebben die dringend geholpen moeten worden? Zielige hoopjes ellende die niet voor zich zelf kunnen zorgen en denken?
Of is de overheid al lang en breed bezig met het invoeren van het Zweeds-model met mogelijk hier en daar een staatsbordeel? En is alles wat er de afgelopen maanden / jaren heeft afgespeeld een soort van prelude voor dat wat komen gaat? Of gaat het misschien - wat de belangenbehartigers en sekswerkexperts betreft - om hun strijd voorbehoud van invloed, macht, en geldstromen?
Hoe het ook zij, al deze instanties zitten met hun tengels - ongevraagd - aan onze broodwinning, de prostitutie. Gestaag zijn deze instanties onze prostitutie aan het kapot maken door het kapot te reguleren. Deze instanties schrijven ons ongevraagd van alles voor, dwingen ons hun plannetjes op.
Dat dwingen is bij een aantal van deze belangenbehartigers en sekswerkexperts inherent aan de veelal feministische inborst van de leiding van deze instanties. Zij dulden geen tegenspraak, dat zijn zij ook niet gewoon. Er wordt immers altijd braaf geluisterd naar hun praat. Er wordt braaf geluisterd door hun voetvolk - die zij om zich heen creëren - en braaf geluisterd door de overheden (nationaal en internationaal) en alle andere geldschieters.
Het zijn meesteressen in het aanboren van geldstromen, subsidies, sponsors en donaties. Dit beheersen zij tot in de puntjes, zo ook het schrijven van eindeloze reeksen rapporten en adviezen. Het zijn ook meesteressen in het creëren en reguleren van van alles en nog wat met betrekking tot (raam)prostitutie. En het liefst dwingend. Dwingend voorschrijven. Dwingend opleggen.
Aparte loketten. Ook zo iets. Apart zorgloket, apart bedrijvenloket KvK, apart loket klachtenregeling, apart loket ombudsman, apart loket juridische hulp. Waarom moet het allemaal apart? Werkverschaffing voor vriendjes? Alles centraal controleerbaar? Is de reguliere zorg en hulpverlening niet goed genoeg voor prostituees? Wat is er mis met de paramedische zorgverlening?
En zijn zij - de zelfverklaarde sekswerkexperts - ook sekswerkers? Of zijn zij dat geweest? Het merendeel niet. Vandaar dat zij sekswerkers om zich heen willen hebben. Maar die moeten wel braaf luisteren naar wat zij voorkauwen en voorschrijven - liefst per decreet -vanachter hun bureau. Deze sekswerkers "in dienst" worden tactisch naar voren geschoven daar waar nodig is. En zodra het aankomt op het aanboren van geldstromen, het voorzitten van commissies, het schrijven van leuk betaalde adviezen en rapporten, dan worden de sekswerkers snel opzij geduwd.
Daarnaast wordt het stigma - die op een sekswerker nu eenmaal rust - paradoxaal gebruikt/misbruikt door deze instanties. Het sekswerker stigma komt deze instanties prima van pas. Anders gezegd: zij - de sekswerkers - houden toch wel hun mond, onnozel en bang als zij zijn. De experts kunnen lekker hun gang gaan en er is niemand die deze zogenaamde experts een strobreedte in de weg durft te leggen. Want de angst regeert bij deze instanties.
Maar vooral bij de sekswerkers die met deze instanties ongevraagd te maken krijgen. Dissidenten worden niet getolereerd. Daarmee wordt afgerekend middels het tot de orde roepen, uitsluiting, monddood maken of belachelijk maken van deze dissident. Voor je het weet wordt je afgedaan als een warrig, laf, paranoïde, en coke snuivend persoon. En als dat niet helpt krijg je dreigmails, dreigtweets of wordt er gedreigd met de advocatuur. Men probeert je de mond te snoeren, te isoleren en bang te maken. Sommige van deze instanties bestaan al vele, vele jaren en hebben een uitgebreid netwerk van gelijkgestemde opgebouwd. Ze schuiven elkander klusjes toe, zoals betaalde opdrachten voor het maken van rapporten en adviezen, of het houden van lezingen. Kortom, ze voederen elkaar. Dit netwerk wordt ingeschakeld en geactiveerd zodra een sekswerker tegen de stroom van zo'n instantie inzwemt. De eerste de beste sekswerker die tegen deze instanties durft op te staan zal pijnlijk ondervinden dattegenspraak door deze belangenbehartigers niet wordt geaccepteerd. Want een sekswerker die Nee zegt, een grens trekt - tot hier en niet verder - kennen deze belangenbehartigers niet.
In de (social)media heeft Marjan Wijers zich - bijna vanzelfsprekend - negatief uitgelaten over mijn motieven - ik zou financiële motieven hebben, welke Marjan? - en zij ervaart mijn strijd voor de heropening van onze legale werkplekken op het Zandpad en de Hardebollenstraat als een hetze tegen haar gericht. Verder vind zij mij laf omdat ik anoniem ben.
Ook naar een (zakelijke) vriend van mij heeft zij een mail gestuurd.
"Beste XXXX,
Misschien een rare vraag. Ik ben sinds januari doelwit van een lastercampagne van XXXX Ik ben er vanovertuigd dat jij daar niet achter zit, daarvoor heb ik je te hoog zitten. Maar ik zou daar graag bevestiging van willen hebben van jouzelf, ook in verband met mogelijke toekomstige verhoudingen.
Met vr groet,
Marjan Wijers
Ook in de contacten met de media heeft Marjan Wijers zich negatief uitgelaten over de motieven van mij om naar buiten te treden en dat zij dit ervaart als een hetze. En deze instanties en sekswerkexperts zijn er voor ons hè, de sekswerkers. Tenminste, zo staat het vermeld op hun gelikte sites. Zij behartigen onze belangen. Belangenverenigingen voor sekswerkers. En om de reden - zij behartigen de belangen van de sekswerkers - krijgen deze instanties hun subsidies en donaties of zij hengelen er naar. Omdat deze instanties het voor-doen-komen dat zij er voor ons zijn. De sekswerkers. Voorts praten en handelen zij als doorgewinterde politici. Zij beheersen het politieke machtsspel. Derhalve hebben zij ook veel politieke vrienden. Variërend van gemeenteraadsleden, leden van waterschappen en provinciebestuur, zelfs tot aan de Eerste en Tweede Kamer toe. De gehele publieke sector. Wel zo prettig.
En wat nu als....
En wat nu als een sekswerker zich toch verzet tegen de handelswijze van deze instanties?
En wat nu als een sekswerker deze instanties toch verantwoordelijk houdt voor de gevolgen van de handelswijze van deze instanties?
En wat nu als een sekswerker toch naar de jaarrekeningen van deze instanties vraagt?
En wat nu als een sekswerker toch doorvraagt over de schimmige financiële constructies van deze instanties?
En wat nu als een sekswerker toch een beroep doet op de vrijheid van meningsuiting en vragen blijft stellen over deze instellingen?
En wat nu als....
Toevallig kan ik u daar alles over vertellen, want sinds het verschijnen van mijn artikel De verborgen krachten achter... ben ik op dit gebied - En wat nu als... - tegen wil en dank ervaringsdeskundige geworden.
Maar eerst nog even dit: zijn nu enkel en alleen de belangenbehartigers en de sekswerkexperts de grote schuldigen - en enige oorzaak - dat de 330 sekswerkers van het Zandpad en de Hardebollenstraat al dik 2 jaar zonder legale werkplekken zitten?
Nee.
Maar van een positieve bijdrage was/is er - dat mag nu zo onderhand toch wel duidelijk zijn - absoluut geen sprake. En dat is zuur. Helemaal omdat zij zeggen er voor ons - de sekswerkers - te zijn. Dubbel zuur dus. Dus zij zijn schuldig, maar niet de grote schuldige.
Nee, de echte, grote schuldigen van dit drama zijn de gemeente Utrecht, B&W, Wolfsen, van Zanen, de Raadsleden, politie, justitie, de geheime bestuursrapportage en het O.M. Alle Raadsleden van Utrecht die ingestemd hebben met de sluiting van het Zandpad en de Hardebollenstraat zijn schuldig, dus ook alle aan hen gelieerde politieke partijen van de gemeente Utrecht.
En nu is het wachten op. Wachten op de uitspraken van de vele rechtszaken die lopen. En de daarop volgende rechtszaken, hoger beroep, Hoge Raad, misschien de Raad van State, of zelfs het Europees Hof.
Maar met al dit gedoe krijgen wij - de sekswerkers - onze legale werkplekken niet terug. Wordt het nu niet eens tijd dat de gemeente met ons - de sekswerkers - gaat praten? Zonder zelfverklaarde sekswerkexperts en belangenverenigingen? Wat weerhoudt de gemeente om het Zandpad en de Hardebollenstraat niet tijdelijk voor ons open te gooien? Tenslotte moeten wij nog jaren wachten tot het Nieuwe Zandpad open gaat.
En het Nieuwe Zandpad of Zandpad 2. 0 wordt door de meeste sekswerkers niet gesteund. Twee units boven op elkaar, één centrale ingang tot het terrein - welke tevens als uitgang dienst moet doen - meters hoge hekken en geen nooduitgangen. Dus geen enkele kamer krijgt een nooduitgang. Dit - zo is ons verteld - om ongewenste mannen buiten te houden? Wél het HAP, de hulpverleners post. Die wel. Als enige krijgt het HAP wél een nooduitgang. Dus als er een calamiteit is - denk aan een brand - dan zal het leed niet te overzien zijn voor de sekswerkers en hun op dat moment aanwezige klanten.
Nu vinden gemeente Utrecht, Buro Brycx en Wijers cum suis dat wij sekswerkers blij moeten zijn met het Nieuwe Zandpad. Waarom? Dat wij 4 tot 5 jaar gestraft worden - geen legale werkplek, geen inkomen van 2013 tot 2017/2018- voor iets wat op drijfzand is gebaseerd? Terwijl er per direct goede, veilige werkplekken pan klaar liggen? En nu moeten wij blij zijn ? Met wat? Een kapot gereguleerde gevangenis? Inclusief een meters hoog hek er omheen? Ach en de huren moeten wel conform de marktprijs zijn? Maar wij werden toch uitgebuit? Moeten wij blij zijn? Maar ach, tijdens de Denktank overleg van 04-07-2013 zijn er al stemmen opgegaan voor een andere locatie. Toch, Marjan? Oftewel, toen al had men het plan gevat om het Zandpad en de Hardebollenstraat nooit meer te openen.
Maar wij zijn wél blij dat onze eigenaren/exploitanten niet schulig zijn aan mensenhandel. En wij - de sekswerkers - de ware ervaringsdeskundigen van het sekswerk - hebben dat altijd gezegd. En als er misstanden zijn gelijk aanpakken!
De motie 2013/M99 bestaat nog steeds.
19 december 2013
"Draagt het college op de bestemming raamprostitutie op het Zandpad en de Hardebollenstraat te handhaven tot het moment van oplevering van een alternatieve locatie. Alles in het werk te stellen om mogelijk te maken dat op zo kort mogelijke termijn de ramen aan het Zandpad en in de Hardebollenstraat weer in gebruik worden genomen."
Op 2 juni aanstaande - internationaal sekswerkersdag - gaat Caja van Tolie van Freya Exploitatie naar de rechtbank om de vergunningen te verkrijgen - welke door de gemeente Utrecht haar voortdurend onthouden wordt - om de raamprostitutie in de Hardebollenstraat weer mogelijk te maken, opdat de sekswerkers van Utrecht weer kunnen beschikken over veilige, legale werkplekken. Natuurlijk zal ik daar ook bij aanwezig zijn om Caja daar in te steunen.
De volgende dag - 3 juni - is het eindelijk zo ver dat wij - Caja van Tolie, Marith Rebel, Irene van Argos Radio en ik - naar de presentatie gaan van het rapport "Closing Brothels is Closing Eyes" van Prof. Dr. Dina Siegel, waar wij persoonlijk voor zijn uitgenodigd.
Hier wil ik dan ook Dina Siegel en haar medewerkers bedanken dat zij naar ons geluisterd hebben en ons met respect hebben behandeld. Dina Siegel en haar medewerkers hebben zich wél bekommerd over ons. Zij trokken het zich wél aan wat men ons heeft aangedaan. Dat hebben Dina Siegel en haar medewerkers gedaan door lang en hard aan dit rapport te werken om boven water te krijgen waarom de vermeende connectie tussen sekswerk en mensenhandel zo vanzelfsprekend geworden is en zo sterk ingebed is in de Nederlandse samenleving. Maar nog belangrijker: wat was het lot van de weggestuurde vrouwen na de sluiting van het Zandpad (en de Hardebollenstraat)?
Sekswerk is niet synoniem aan mensenhandel.
Barbara van Brakel
dinsdag 12 mei 2015
Verkrachting
Voor mij is dit een gevoelig stukje. Ik zit er al heel lang tegenaan te hikken. Ik heb eerder al een stukje geschreven over verkrachting, maar daar staat helaas toch niet alles in. Dus het moet over. Mijn nakijkploeg heeft uit respect maar niet durven kritiekgeven, dus daarom ben ik een dagje later met plaatsen. Het moest twee keer rond voordat ze toch eraan wouden werken.
Ik heb op school en in de maatschappij hetzelfde over verkrachting geleerd als iedereen anders. Ik heb nooit anders over verkrachting gedacht dan iedereen anders, met dezelfde ideeën over wat het is, wat het doet, en hoe erg het is, totdat ik zelf werd verkracht. Daarna heb ik langzaam en moeizaam geleerd wat er nou aanvastzit. En daar ben ik nogal onbuigzaam mee. Dit is geen stukje wat ik heb uitgezocht of het wel voor iedereen geldt. Dit is mijn rotsvaste idee, en je doet het er maar mee.
Anekdotes over mijn verkrachtingen krijgen jullie niet. Ik heb geen zin om het allemaal op te gaan schrijven, en ik heb helemáál geen zin dat er mensen op gaan zitten geilen. Dat is wat de meeste mensen stiekem toch hebben. Dat is niet erg, dat is menselijk, maar ik heb er geen zin in. Volgens mij leidt het af van de uitleg. Bovendien stoppen mensen met denken als ze die verhalen teveel gaan meebeleven. En dat is de reden dat die verhalen wèl in veel boekjes staan.
Je weet het als je verkracht bent. Daar is geen twijfel over mogelijk. Het is een gevoel dat bij je opkomt als je merkt dat iemand doorzet met seks met je hebben wat je ook doet, en je het ècht niet wil. Het is een gevoel dat uit je buik komt. Het is niet iets wat afkomt van je kijk op dingen. Het komt uit je lichaam, als een reflex. Als je twijfelt of je wel bent verkracht ben je niet verkracht.
Ik kan er niet meer tegen als vrouwen zeggen dat ze verkracht zijn als het eigenlijk gaat om slechte seks die geen verkrachting was. Of als ze zijn verleid of gedomineerd. Ik vind dat walgelijk, en die vrouwen verachtelijk. Ze doen het vaak om aandacht of om "politieke" redenen. Ik kan het idee niet verkroppen dat mensen het als gelijk zien met wanneer iemand werkelijk verkracht is. Ze misbruiken een enorme angst van vrouwen om zichzelf een onaantastbare positie te geven.
Dat is ook waarom ik mannetjes als Segers en van der Laan, die prostitutie en verkrachting doorelkaarhalen, en mensenhandel hetzelfde noemen als verkrachting, manipulatieve smeerkezen vind die vooral graag op de emotie spelen. Want prostitutie is helemaal geen verkrachting. Ook als je omstandigheden slecht zijn. Verkrachting is verkrachting en niets anders, vooral niet als je de term alleen wil gebruiken om politiek voordeel te halen.
Als je een beetje slechte seks, of een beetje slecht verleid worden, of met je domme dronken kop dingen doen waar je niet achterstaat allemaal al verkrachting noemt, wat voor woord hebben we dan nog voor èchte verkrachting? Je doet alsof je zielig bent als je te snel naar het woord verkrachting grijpt, en dat zorgt ervoor dat je het echte probleem gelijkmaakt met je schrielprobleem, en dat is gewoon triest.
Niemand durft kritisch te zijn als de verkrachtingskaart is getrokken. Het is zelfs nog erger dan de term "mensenhandel," ookal begint die naar dezelfde soort van plek te komen. Iedereen wordt er eerbiedig van, en iedereen benadrukt even dat ze verkrachting verschrikkelijk vinden. Niemand die durft om kritisch te zijn, want dan is het hek van de dam en ben je verkrachting aan het goedpraten. Onze samenleving is daarover feministisch op het fascistische af.
Ik heb er nu een stel verkrachtingen opzitten. Allemaal sinds ik begon met hoeren. Er was voor die tijd wel een geval geweest dat ik tijdens mijn feministentijd beschouwde als verkrachting, maar dat gewoon niet was. Dat was dat ik op een feestje een geile student tegen me aan had rijen, die me vasthield en aan me voelde. Toen ik na een kwartier nog steeds niet meedeed, liep hij weer door. Ik was negentien, ik had beter moeten weten.
Dat was geen verkrachting. Ik noemde het wel zo, maar het was een jongen die op een sukkelige manier probeerde om seks met me te hebben, en ik was verstijfd van de schrik omdat ik te bang was voor seks. Ik heb misschien een paar keer "nee" gezegd, maar daar luistert hij natuurlijk niet naar. We zeggen immers "nee" als we niet willen, maar ook "nee" als we wèl willen. Als een vent te slapjes is gebruiken we het zelfs om hem aan te sporen.
Ik was niet duidelijk, en hij ging niet tever. Als hij toen verder was gegaan en me had genaaid, had ik hem nu, achteraf, ook geen verkrachter gevonden. Als ik maar een beetje assertief was geweest, was hij meteen opgehouden. Maar wat er gebeurde hakte er best hard in bij mij. Ik voelde me er heel onzeker door, en ik durfde een hele lange tijd niet meer naar feestjes. En mijn omgeving gaf me alleenmaar gelijk. Dat was ook iets waardoor ik me er dieper in terugtrok.
Alleen door seksueel een beetje volwassener te worden kon ik het achter me laten. En met het hoeren gaat dat natuurlijk heel erg snel. Als ik me was blijven verstoppen voor seks, was ik waarschijnlijk nog steeds zo'n slachtofferfiguurtje geweest. Het is net als met oude mensjes die de straat niet meer opdurven als ze zijn bestolen. Als je het maar meer doet en meer weet waarmee je bezig bent, kan je het makkelijker weer oppakken, en de rotervaring achter je laten.
Ik maak wel even een duidelijke uitzondering voor mensen die in hun kindertijd seksueel misbruikt zijn. Dat gaat anders. Ik heb zelf gelukkig helemaal niets vervelends meegemaakt in mijn jeugd, maar ik heb genoeg van andere mensen, vooral klanten, gezien. Die zijn in de problemen omdat hun seksualiteit opgroeit rondom hun misbruikervaringen. En dat zorgt ervoor dat hun misbruik bijna altijd in hun seksleven voorkomt.
Hoe sterker je met je eigen seksualiteit bent, hoe beter je zo'n rotervaring van je los kan maken en achter je kan laten. Hoe meer ervaring ik kreeg, hoe veerkrachtiger ik werd. Niet dat ik zonder droge mond aan die verkrachtingen kan terugdenken. Maar ik beheers mijn leven, en ik ben vrolijk en normaal. Ik draag het niet met me mee in mijn dagelijkse leven. Dat is heel belangrijk voor me.
Andersom zie ik dat de meiden bij wie een verkrachting er het hardste inhakt, de meiden zijn die toch al niet sterk in hun schoenen staan met seks, intimiteit, grenzen, terugvechten, en hun mannetje staan. Ik weet dat zelfs uit ervaring, ik ben ook zo geweest.
Sinds ik hoer, ben ik dus een paar keer verkracht. En ik heb een aantal meer pogingen gehad. De meeste verkrachters verwachten een meid die immers al dagelijks wordt verkracht, dankzij de onzin in de pers, dus die verwachten een makkelijke prooi. Dan moet je net een hoer hebben. Meestal vluchten ze al als ik ze een grote mond geef, en ze zijn bijna altijd weg voordat mijn beveiligers komen. En dat is een minuutje of twee.
Helaas zijn het niet allemaal sukkels die niet weten wat ze doen. Een paar keer was het dus gewoon raak. Ik ga niet in detail, maar tegen een agressieve vent kan je niet op als hij je opeens overrompelt. En als het eerste wat niet in orde is, dat hij je tegen je hoofd schopt is, komt er daarna ook niets meer van terugvechten. Je grijpt dan pas je telefoon als het voorbij is, daarvoor gaat dat niet.
Ik ben geen slachtoffer. Ik was een slachtoffer terwijl het gebeurde, en daarna ging ik door met mijn leven. Het is mijn lichaam en mijn seksualiteit, en daar ga ik niet een verkrachter dingen aan laten beslissen. Ik heb er mentale sporen van, dat is jammer. Maar die laat ik niets uitmaken. Ik ben mijn eigen vrouw. En omdat ik sterk en ervaren ben in mijn seksualiteit, kan ik door. Zonderdat ik blijf hangen in een slachtofferrol.
Een verkrachting kan je angstig maken voor seks als je niet met je eigen seksualiteit om kan gaan. En het kan je angstig maken voor mannen, als je niet met mannen om kan gaan. En dan word je geïsoleerd. Ik heb gelukkig, door mijn werk trouwens, genoeg geleerd om dat niet te hoeven hebben. Maar dat betekent niet dat ik niet boos ben, en het me geen ellende en pijn heeft gedaan.
Verkrachting is een gewelddaad. Wat de verkrachter voor motivatie heeft komt er eigenlijk niet bij kijken. Iemand pleegt geweld op jou, en bij een beroving ofzo kan je tenminste nog afstand doen van wat ze komen doen, maar bij een verkrachting gaat het om jóú. Het gaat om het geweld zelf, dus je kan het niet afkopen. En het is anders dan alléén geweld. Je lijf reageert anders op een verkrachting dan op een mishandeling. Dat maakt het iets wat je dieper raakt.
Ik heb elke keer aangifte gedaan. De eerste keer naïef, daarna omdat ik vond dat ik het niet moest laten zitten, ookal was het tegen beter weten in. Elke keer was het gewoon weer onderstrepen dat de politie er niet vóór jou is als hoer, maar tégen jou. Dat er met de pogingen nietzoveel werd gedaan vond ik nog totdaaraantoe. Maar dat de gelukte verkrachtingen zo werden aangepakt, dat kon ik niet verdragen.
De eerste keer was ik alleen. Ik heb meteen het noodnummer gebeld toen de dader wegwas. Ik was in alle staten. Toen ik duidelijk was dat hij al weg was, moest ik maar naar het buro toekomen. Dat heb ik ook gedaan, stom natuurlijk. Eigenlijk moet je meteen naar het ziekenhuis, want als je een anti-kuur moet krijgen voor de smerige ziektes die je van zo'n vent hebt gekregen, moet dat zo snel als maar kan. Ik wist niet beter.
Op het buro kreeg ik eerst een agent te spreken, die ik me niet meer goed herinner. Die haalde er meteen een vrouwelijke agent bij. Toen zij aankwam, was ze één en al medelijden. Maar zo gauw ik zei dat ik hoer was en dit in mijn peeskamer was gebeurd, raakte ze in de war en begon moeilijk te doen. Dat het heel moeilijk was om te zeggen dat ik verkracht was als de klant wel had betaald, bijvoorbeeld. Daar moest ze over overleggen. Ik was sprakeloos.
Als je potloodvent bij je dokter, is het nog steeds schennis. Als je een bokser op straat een klap geeft, is het nog steeds mishandeling. Als je een duiker wil verdrinken, is het nog steeds moord. Als je een handelaar besteelt, is het nog steeds diefstal. Als je een klusjesman met een geweer aan het werk dwingt, is het nog steeds dwangarbeid. Ook als je wat geld toestopt, dat geld maakt niet dat je ze dan kan verplichten. En dit is nog wel persoonlijker dan al die dingen.
En op de gang was geroezemoes, en ik hoorde dat er een vent dat stomme mopje vertelde over dat dit eigenlijk een gevalletje winkeldiefstal was. Omdat ik een hoer ben, begrijp je? Ze dachten zeker dat ik doof was! Ik werd toen niet boos, ik werd alleen verdrietiger, maar nu kook ik over als ik eraan terugdenk. Die vrouw zou er wel iemand bijhalen die er meer mee kon, en dat bleek dus een zedenrechercheur te zijn. Die moest van ver komen, ik zat uren op dat buro.
Die zedenrechercheur was wat ik intussen wel gewend ben. Een gluiperd. Hij begon meteen met naar mijn prostitutie-achtergrond vragen, en proberen er een mensenhandelzaak van te maken. Het was voordat de hype zo was opgekomen, maar het basisverhaaltje is nooit veranderd. Ik was kwetsbaar, en hij maakte daar misbruik van, tot ik opeens ontdekte dat hij helemaal niet geïnteresseerd was in wat ik kon vertellen over de verkrachter zelf.
Ik ben weggegaan, want dit kon ik niet verdragen. Het was een hele zware dag voor me, en de politie was alleen bezig om me nòg een keer tegen mijn zin te naaien. Ik was vernederd en gebruikt.
Om die reden heb ik de tweede keer danook meteen al gezegd dat ik aangifte wou doen bij een màn, en eentje die niet van Zeden was. Dat vonden ze raar, maar ze deden het wel. Dat werd tenminste ook een echte aangifte. Maar deze man was danwel eerlijk, hij gaf me niet echt het gevoel dat dit nuttig was. Hij legde wel uit dat bij hoeren er een stuk meer aanvastzit voordat Justitie vindt dat we echt verkracht zijn. En dat er toch snel wat anders bij wordt bedacht.
Toen ik de verkrachter beschreef, tikte hij het op, maar hij pauzeerde even toen ik vertelde wat voor man het was. Hij zei: "Waren het mocro's? Reken dan maar nergens op." Ik was ongelovig om dat te horen, maar hij vertelde dat in deze zaken verklaringen alles zijn, en dat Marokkanen makkelijk honderd mensen kunnen vinden om te verklaren dat hij niets heeft gedaan. Ze bekennen volgens hem ook nooit.
Het was niet zijn schuld, maar ik voelde me er rot over. Ik krijg al jaren, en nu nog steeds via mijn e-mail trouwens, te horen dat ik dom ben dat ik buitenlandse mannen als klant neem. Want daar komt ellende van. Ik weet dat ook wel, en ik neem dat risico gewoon uit princípe. Ik kan ookwel zien dat als ik geen buitenlandse mannen nam, dat ik dan veelminder geweld, en geen verkrachtingen had meegemaakt. Maar ik vond het rot dat ik dat toen zo moest horen.
Bij alle aangiftes is er nooit wat mee gedaan. Soms krijg je daar een brief over. Soms ook niet. Bij de meeste kon ik een 06 geven en een goeie beschrijving, soms ook e-mail of een kledingstuk. Toch vonden ze dat er niet genoeg te doen was. Je hebt voor belangrijke dingen niets aan de politie als hoer. Ik denk namelijk wel dat er meer zou zijn gebeurd als ik een net meisje was geweest.
Het is erger als je voelt hoe mensen over verkrachtingsslachtoffers denken. Je blijft voor de maatschappij altijd beschadigd als je eens verkracht bent. Ik ben echt niet de enige die liever niet vertelt dat ze verkracht is, omdat je dan een stigma, wéér een stigma, op je hebt. We behandelen vrouwen die verkracht zijn alsof er iets kapot aan ze is, en er iets hopeloos kwetsbaars voor eeuwig aan ze zal zitten. Dat heeft niemand nodig.
Ik ben niet kapot. Ik ben niet erg veranderd. Mijn mening over verkrachting en wat het is, dat is veranderd. Ik heb slechte herinneringen eraan. Er zijn mensen waar ik boos op ben over die verkrachting. Maar verder ben ik dezelfde vrouw als ik was. Het is niet het eind van de wereld. Ik heb zelfs nog de verkrachtingsfantasieën die veel vrouwen hebben, zonder schaamte. Ik heb geen gevoel dat er iets mis met mij is. Ik ben verkracht, dat was erg, maar dat zegt niets over wat ik ben.
Ja, soms heb ik een nachtmerrie erover. Twee of drie keer in een jaar. En ik moet mezelf soms echt even tot de orde roepen om niet Antillianen en Marokkanen strenger te beoordelen dan andere mensen. Als ik ze als klant heb, word ik minder nat, en ben ik onbewust gespannen. En als een man stoeit met me, schrik ik soms als ik het niet aan zag komen. Allemaal dingen die ik liever niet had, maar die ik toch als overblijfsels heb van mijn ervaringen.
Aan het schrijven van dit stukje heb ik geen plezier gehad. In mijn dagelijks leven denk ik eigenlijk haast nooit meer aan die verkrachtingen. Ik heb het niet ergens in mijn hoofd, ik denk er niet aan als ik er niet mee bezig moet zijn. Maar àls ik eraan moet denken, zoals bij dit stukje, is het iets wat me een knoop in mijn buik geeft. Ik kan niet wachten om het weer achter me te laten.
Ik heb op school en in de maatschappij hetzelfde over verkrachting geleerd als iedereen anders. Ik heb nooit anders over verkrachting gedacht dan iedereen anders, met dezelfde ideeën over wat het is, wat het doet, en hoe erg het is, totdat ik zelf werd verkracht. Daarna heb ik langzaam en moeizaam geleerd wat er nou aanvastzit. En daar ben ik nogal onbuigzaam mee. Dit is geen stukje wat ik heb uitgezocht of het wel voor iedereen geldt. Dit is mijn rotsvaste idee, en je doet het er maar mee.
Anekdotes over mijn verkrachtingen krijgen jullie niet. Ik heb geen zin om het allemaal op te gaan schrijven, en ik heb helemáál geen zin dat er mensen op gaan zitten geilen. Dat is wat de meeste mensen stiekem toch hebben. Dat is niet erg, dat is menselijk, maar ik heb er geen zin in. Volgens mij leidt het af van de uitleg. Bovendien stoppen mensen met denken als ze die verhalen teveel gaan meebeleven. En dat is de reden dat die verhalen wèl in veel boekjes staan.
Je weet het als je verkracht bent. Daar is geen twijfel over mogelijk. Het is een gevoel dat bij je opkomt als je merkt dat iemand doorzet met seks met je hebben wat je ook doet, en je het ècht niet wil. Het is een gevoel dat uit je buik komt. Het is niet iets wat afkomt van je kijk op dingen. Het komt uit je lichaam, als een reflex. Als je twijfelt of je wel bent verkracht ben je niet verkracht.
Ik kan er niet meer tegen als vrouwen zeggen dat ze verkracht zijn als het eigenlijk gaat om slechte seks die geen verkrachting was. Of als ze zijn verleid of gedomineerd. Ik vind dat walgelijk, en die vrouwen verachtelijk. Ze doen het vaak om aandacht of om "politieke" redenen. Ik kan het idee niet verkroppen dat mensen het als gelijk zien met wanneer iemand werkelijk verkracht is. Ze misbruiken een enorme angst van vrouwen om zichzelf een onaantastbare positie te geven.
Dat is ook waarom ik mannetjes als Segers en van der Laan, die prostitutie en verkrachting doorelkaarhalen, en mensenhandel hetzelfde noemen als verkrachting, manipulatieve smeerkezen vind die vooral graag op de emotie spelen. Want prostitutie is helemaal geen verkrachting. Ook als je omstandigheden slecht zijn. Verkrachting is verkrachting en niets anders, vooral niet als je de term alleen wil gebruiken om politiek voordeel te halen.
Als je een beetje slechte seks, of een beetje slecht verleid worden, of met je domme dronken kop dingen doen waar je niet achterstaat allemaal al verkrachting noemt, wat voor woord hebben we dan nog voor èchte verkrachting? Je doet alsof je zielig bent als je te snel naar het woord verkrachting grijpt, en dat zorgt ervoor dat je het echte probleem gelijkmaakt met je schrielprobleem, en dat is gewoon triest.
Niemand durft kritisch te zijn als de verkrachtingskaart is getrokken. Het is zelfs nog erger dan de term "mensenhandel," ookal begint die naar dezelfde soort van plek te komen. Iedereen wordt er eerbiedig van, en iedereen benadrukt even dat ze verkrachting verschrikkelijk vinden. Niemand die durft om kritisch te zijn, want dan is het hek van de dam en ben je verkrachting aan het goedpraten. Onze samenleving is daarover feministisch op het fascistische af.
Ik heb er nu een stel verkrachtingen opzitten. Allemaal sinds ik begon met hoeren. Er was voor die tijd wel een geval geweest dat ik tijdens mijn feministentijd beschouwde als verkrachting, maar dat gewoon niet was. Dat was dat ik op een feestje een geile student tegen me aan had rijen, die me vasthield en aan me voelde. Toen ik na een kwartier nog steeds niet meedeed, liep hij weer door. Ik was negentien, ik had beter moeten weten.
Dat was geen verkrachting. Ik noemde het wel zo, maar het was een jongen die op een sukkelige manier probeerde om seks met me te hebben, en ik was verstijfd van de schrik omdat ik te bang was voor seks. Ik heb misschien een paar keer "nee" gezegd, maar daar luistert hij natuurlijk niet naar. We zeggen immers "nee" als we niet willen, maar ook "nee" als we wèl willen. Als een vent te slapjes is gebruiken we het zelfs om hem aan te sporen.
Ik was niet duidelijk, en hij ging niet tever. Als hij toen verder was gegaan en me had genaaid, had ik hem nu, achteraf, ook geen verkrachter gevonden. Als ik maar een beetje assertief was geweest, was hij meteen opgehouden. Maar wat er gebeurde hakte er best hard in bij mij. Ik voelde me er heel onzeker door, en ik durfde een hele lange tijd niet meer naar feestjes. En mijn omgeving gaf me alleenmaar gelijk. Dat was ook iets waardoor ik me er dieper in terugtrok.
Alleen door seksueel een beetje volwassener te worden kon ik het achter me laten. En met het hoeren gaat dat natuurlijk heel erg snel. Als ik me was blijven verstoppen voor seks, was ik waarschijnlijk nog steeds zo'n slachtofferfiguurtje geweest. Het is net als met oude mensjes die de straat niet meer opdurven als ze zijn bestolen. Als je het maar meer doet en meer weet waarmee je bezig bent, kan je het makkelijker weer oppakken, en de rotervaring achter je laten.
Ik maak wel even een duidelijke uitzondering voor mensen die in hun kindertijd seksueel misbruikt zijn. Dat gaat anders. Ik heb zelf gelukkig helemaal niets vervelends meegemaakt in mijn jeugd, maar ik heb genoeg van andere mensen, vooral klanten, gezien. Die zijn in de problemen omdat hun seksualiteit opgroeit rondom hun misbruikervaringen. En dat zorgt ervoor dat hun misbruik bijna altijd in hun seksleven voorkomt.
Hoe sterker je met je eigen seksualiteit bent, hoe beter je zo'n rotervaring van je los kan maken en achter je kan laten. Hoe meer ervaring ik kreeg, hoe veerkrachtiger ik werd. Niet dat ik zonder droge mond aan die verkrachtingen kan terugdenken. Maar ik beheers mijn leven, en ik ben vrolijk en normaal. Ik draag het niet met me mee in mijn dagelijkse leven. Dat is heel belangrijk voor me.
Andersom zie ik dat de meiden bij wie een verkrachting er het hardste inhakt, de meiden zijn die toch al niet sterk in hun schoenen staan met seks, intimiteit, grenzen, terugvechten, en hun mannetje staan. Ik weet dat zelfs uit ervaring, ik ben ook zo geweest.
Sinds ik hoer, ben ik dus een paar keer verkracht. En ik heb een aantal meer pogingen gehad. De meeste verkrachters verwachten een meid die immers al dagelijks wordt verkracht, dankzij de onzin in de pers, dus die verwachten een makkelijke prooi. Dan moet je net een hoer hebben. Meestal vluchten ze al als ik ze een grote mond geef, en ze zijn bijna altijd weg voordat mijn beveiligers komen. En dat is een minuutje of twee.
Helaas zijn het niet allemaal sukkels die niet weten wat ze doen. Een paar keer was het dus gewoon raak. Ik ga niet in detail, maar tegen een agressieve vent kan je niet op als hij je opeens overrompelt. En als het eerste wat niet in orde is, dat hij je tegen je hoofd schopt is, komt er daarna ook niets meer van terugvechten. Je grijpt dan pas je telefoon als het voorbij is, daarvoor gaat dat niet.
Ik ben geen slachtoffer. Ik was een slachtoffer terwijl het gebeurde, en daarna ging ik door met mijn leven. Het is mijn lichaam en mijn seksualiteit, en daar ga ik niet een verkrachter dingen aan laten beslissen. Ik heb er mentale sporen van, dat is jammer. Maar die laat ik niets uitmaken. Ik ben mijn eigen vrouw. En omdat ik sterk en ervaren ben in mijn seksualiteit, kan ik door. Zonderdat ik blijf hangen in een slachtofferrol.
Een verkrachting kan je angstig maken voor seks als je niet met je eigen seksualiteit om kan gaan. En het kan je angstig maken voor mannen, als je niet met mannen om kan gaan. En dan word je geïsoleerd. Ik heb gelukkig, door mijn werk trouwens, genoeg geleerd om dat niet te hoeven hebben. Maar dat betekent niet dat ik niet boos ben, en het me geen ellende en pijn heeft gedaan.
Verkrachting is een gewelddaad. Wat de verkrachter voor motivatie heeft komt er eigenlijk niet bij kijken. Iemand pleegt geweld op jou, en bij een beroving ofzo kan je tenminste nog afstand doen van wat ze komen doen, maar bij een verkrachting gaat het om jóú. Het gaat om het geweld zelf, dus je kan het niet afkopen. En het is anders dan alléén geweld. Je lijf reageert anders op een verkrachting dan op een mishandeling. Dat maakt het iets wat je dieper raakt.
Ik heb elke keer aangifte gedaan. De eerste keer naïef, daarna omdat ik vond dat ik het niet moest laten zitten, ookal was het tegen beter weten in. Elke keer was het gewoon weer onderstrepen dat de politie er niet vóór jou is als hoer, maar tégen jou. Dat er met de pogingen nietzoveel werd gedaan vond ik nog totdaaraantoe. Maar dat de gelukte verkrachtingen zo werden aangepakt, dat kon ik niet verdragen.
De eerste keer was ik alleen. Ik heb meteen het noodnummer gebeld toen de dader wegwas. Ik was in alle staten. Toen ik duidelijk was dat hij al weg was, moest ik maar naar het buro toekomen. Dat heb ik ook gedaan, stom natuurlijk. Eigenlijk moet je meteen naar het ziekenhuis, want als je een anti-kuur moet krijgen voor de smerige ziektes die je van zo'n vent hebt gekregen, moet dat zo snel als maar kan. Ik wist niet beter.
Op het buro kreeg ik eerst een agent te spreken, die ik me niet meer goed herinner. Die haalde er meteen een vrouwelijke agent bij. Toen zij aankwam, was ze één en al medelijden. Maar zo gauw ik zei dat ik hoer was en dit in mijn peeskamer was gebeurd, raakte ze in de war en begon moeilijk te doen. Dat het heel moeilijk was om te zeggen dat ik verkracht was als de klant wel had betaald, bijvoorbeeld. Daar moest ze over overleggen. Ik was sprakeloos.
Als je potloodvent bij je dokter, is het nog steeds schennis. Als je een bokser op straat een klap geeft, is het nog steeds mishandeling. Als je een duiker wil verdrinken, is het nog steeds moord. Als je een handelaar besteelt, is het nog steeds diefstal. Als je een klusjesman met een geweer aan het werk dwingt, is het nog steeds dwangarbeid. Ook als je wat geld toestopt, dat geld maakt niet dat je ze dan kan verplichten. En dit is nog wel persoonlijker dan al die dingen.
En op de gang was geroezemoes, en ik hoorde dat er een vent dat stomme mopje vertelde over dat dit eigenlijk een gevalletje winkeldiefstal was. Omdat ik een hoer ben, begrijp je? Ze dachten zeker dat ik doof was! Ik werd toen niet boos, ik werd alleen verdrietiger, maar nu kook ik over als ik eraan terugdenk. Die vrouw zou er wel iemand bijhalen die er meer mee kon, en dat bleek dus een zedenrechercheur te zijn. Die moest van ver komen, ik zat uren op dat buro.
Die zedenrechercheur was wat ik intussen wel gewend ben. Een gluiperd. Hij begon meteen met naar mijn prostitutie-achtergrond vragen, en proberen er een mensenhandelzaak van te maken. Het was voordat de hype zo was opgekomen, maar het basisverhaaltje is nooit veranderd. Ik was kwetsbaar, en hij maakte daar misbruik van, tot ik opeens ontdekte dat hij helemaal niet geïnteresseerd was in wat ik kon vertellen over de verkrachter zelf.
Ik ben weggegaan, want dit kon ik niet verdragen. Het was een hele zware dag voor me, en de politie was alleen bezig om me nòg een keer tegen mijn zin te naaien. Ik was vernederd en gebruikt.
Om die reden heb ik de tweede keer danook meteen al gezegd dat ik aangifte wou doen bij een màn, en eentje die niet van Zeden was. Dat vonden ze raar, maar ze deden het wel. Dat werd tenminste ook een echte aangifte. Maar deze man was danwel eerlijk, hij gaf me niet echt het gevoel dat dit nuttig was. Hij legde wel uit dat bij hoeren er een stuk meer aanvastzit voordat Justitie vindt dat we echt verkracht zijn. En dat er toch snel wat anders bij wordt bedacht.
Toen ik de verkrachter beschreef, tikte hij het op, maar hij pauzeerde even toen ik vertelde wat voor man het was. Hij zei: "Waren het mocro's? Reken dan maar nergens op." Ik was ongelovig om dat te horen, maar hij vertelde dat in deze zaken verklaringen alles zijn, en dat Marokkanen makkelijk honderd mensen kunnen vinden om te verklaren dat hij niets heeft gedaan. Ze bekennen volgens hem ook nooit.
Het was niet zijn schuld, maar ik voelde me er rot over. Ik krijg al jaren, en nu nog steeds via mijn e-mail trouwens, te horen dat ik dom ben dat ik buitenlandse mannen als klant neem. Want daar komt ellende van. Ik weet dat ook wel, en ik neem dat risico gewoon uit princípe. Ik kan ookwel zien dat als ik geen buitenlandse mannen nam, dat ik dan veelminder geweld, en geen verkrachtingen had meegemaakt. Maar ik vond het rot dat ik dat toen zo moest horen.
Bij alle aangiftes is er nooit wat mee gedaan. Soms krijg je daar een brief over. Soms ook niet. Bij de meeste kon ik een 06 geven en een goeie beschrijving, soms ook e-mail of een kledingstuk. Toch vonden ze dat er niet genoeg te doen was. Je hebt voor belangrijke dingen niets aan de politie als hoer. Ik denk namelijk wel dat er meer zou zijn gebeurd als ik een net meisje was geweest.
Het is erger als je voelt hoe mensen over verkrachtingsslachtoffers denken. Je blijft voor de maatschappij altijd beschadigd als je eens verkracht bent. Ik ben echt niet de enige die liever niet vertelt dat ze verkracht is, omdat je dan een stigma, wéér een stigma, op je hebt. We behandelen vrouwen die verkracht zijn alsof er iets kapot aan ze is, en er iets hopeloos kwetsbaars voor eeuwig aan ze zal zitten. Dat heeft niemand nodig.
Ik ben niet kapot. Ik ben niet erg veranderd. Mijn mening over verkrachting en wat het is, dat is veranderd. Ik heb slechte herinneringen eraan. Er zijn mensen waar ik boos op ben over die verkrachting. Maar verder ben ik dezelfde vrouw als ik was. Het is niet het eind van de wereld. Ik heb zelfs nog de verkrachtingsfantasieën die veel vrouwen hebben, zonder schaamte. Ik heb geen gevoel dat er iets mis met mij is. Ik ben verkracht, dat was erg, maar dat zegt niets over wat ik ben.
Ja, soms heb ik een nachtmerrie erover. Twee of drie keer in een jaar. En ik moet mezelf soms echt even tot de orde roepen om niet Antillianen en Marokkanen strenger te beoordelen dan andere mensen. Als ik ze als klant heb, word ik minder nat, en ben ik onbewust gespannen. En als een man stoeit met me, schrik ik soms als ik het niet aan zag komen. Allemaal dingen die ik liever niet had, maar die ik toch als overblijfsels heb van mijn ervaringen.
Aan het schrijven van dit stukje heb ik geen plezier gehad. In mijn dagelijks leven denk ik eigenlijk haast nooit meer aan die verkrachtingen. Ik heb het niet ergens in mijn hoofd, ik denk er niet aan als ik er niet mee bezig moet zijn. Maar àls ik eraan moet denken, zoals bij dit stukje, is het iets wat me een knoop in mijn buik geeft. Ik kan niet wachten om het weer achter me te laten.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
