Humorloos

Ik krijg weleens de opmerking dat ik veelteveel tekst gebruik in mijn blogjes, en dat ze te lang zijn. Dat is dan van mensen die nooit meegelezen hebben in de mailing list van mijn hulpploeg, want daar gaat ècht heel veel tekst om. Hele essays, hele speeches komen langs. De meeste mensen die meewerken met me hebben wel ervaring met schrijven, en het komt als een waterval over mijn laptopscherm gespoeld.

Veel daarvan is herziene stukjes die ik voor het nakijken had ingeleverd. Daar krijg je dan vier versies van terug, en je neemt de verbeteringen over die je goed lijken. Meer daarvan is kommentaar op wat ik geschreven heb, of wat ik aangekondigd heb te willen gaan schrijven. Nog meer is kommentaar op het kommentaar van andere leden van de hulpploeg. Maar het meeste is gezelligheid en humor, en vaak heel zwartgallige humor.

Dat komt natuurlijk door de onderwerpen waar we het vaak over hebben. Het werk is leuk, maar de ontwikkelingen rond het werk, in de samenleving en de overheid, die zijn best deprimerend. We hebben het over leuke dingen, minstens zovaak als over de problemen, maar die problemen zetten toch de toon. Dat krijg je als je insteek aktivisme is om die problemen aan te pakken, dan kan je het nooit helemaal loslaten.

Zwarte humor over het hoerenleven gaat al zo ver terug als dat ik hulp kreeg. Met Bouche heb ik héle zwarte humor uitgewisseld, en we jutten elkaar daar alleenmaar mee verder op om nog een tandje verder te ver te gaan. Toen de anderen erbijkwamen, gingen die ook alleenmaar meedoen. Op de mannen na dan, die houden zich volgens mij heel erg in. Mannen kunnen zich niet zo goed een houding geven bij vrouwen die zich laten gelden. Te netjes opgevoed denk ik.

Op een bepaald moment veranderde dat. Een paar jaar geleden, toen mijn hulpploegje onhandelbaar groot was geworden, en iedereen op dezelfde mailing list zat, ging er weer een aantal grappen over de mail. En dat was tegen het zere been van een paar meiden die net waren toegevoegd, en waar ik heel hoge verwachtingen van had. Ze waren aangeschoven bij mijn helpers, en ze waren mijn kontakten met de sekswerkerbewegingen die toen in opkomst waren.

Het is een beetje een komen en gaan geweest in sekswerker-aktivisme-land. Officiële en onofficiële samenwerkingen kwamen op en verdwenen dan weer spoorloos. Toen de Rode Draad er nog was, trok iedereen daarnaartoe. Sindsdien is er geen centrale organisatie meer waar iedereen wel een beetje vertrouwen in heeft. Geisha bleek al snel niet zo betrouwbaar, en bij Proud begon het goed, maar hadden we al snel door dat die zich gingen laten verneuken door de politiek.

De officiële, bovengrondse organisaties van hoeren laten zich telkens strikken in de subsidie-strop. Als je wat wil doen, heb je geld nodig. Mensen leven niet van de wind. Panden, folders, medewerkers en hulp van buiten zijn niet gratis. Dan is het verleidelijk, logisch zelfs, om subsidie aan te vragen. Je bent immers bezig om iets te doen dat de overheid laat liggen.

Helaas weet de overheid daar wel weg mee. Die hebben de subsidiestrop tot in de puntjes uitontwikkeld. Ze willen best subsidie geven, maar dat is dan wel met voorwaarden van wat je gaat doen. Die taken zijn dan geïnspireerd door wat je toch al wou doen, dus dat klinkt heel redelijk. Het is alleen nèt meer werk dan je aankan zonderdat je in je organisatie gaat investeren. Dus dat gebeurt dan.

Al snel heb je dan overhead erbij, en mensen in dienst die afhankelijk van je organisatie en je subsidie zijn. En de overheid trekt langzaam de strop verder dicht, door meer resultaten van je te eisen en meer taken op te leggen terwijl de subsidie dat niet bijhoudt. Voor je het weet ben je als organisatie alleen nogmaar bezig met die taken waar de subsidie vandaankomt, en niet meer met wat je oorspronkelijk wou gaan doen.

Wanneer de overheid dan druk op je gaat zetten om met ze mee te lullen, en "constructief" te zijn, kan je twee dingen doen. Weigeren, zoals de Rode Draad, zodat je subsidie onder je weggetrokken wordt terwijl je niet zomaar netjes en humaan van je strop van vaste lasten afkan, ofwel compromissen sluiten zoals Proud, waardoor er niets overblijft van je motivatie en je mensen gewoon weglopen omdat ze er geen punt meer in zien. Je hangt sowieso.

Ik heb geen kontakt met mensen van Proud, en ik heb alleen via-via dat het zo gegaan is, maar het is wel precies waar we ons vanaf het begin al zorgen over maakten. En waar we dus als Zondares-en-haar-hulpploeg voor probeerden te waarschuwen. We maakten ons al druk vanaf het moment dat Proud dacht dat voor hèn alles anders uit zou pakken dan met al die eerdere clubs die met de overheid in zee waren gegaan.

Een beetje aansluiting bij de groepen die opkomen voor de hoeren zagen we wel als belangrijk. Ja, ik schrijf mijn eigen blogje over mijn eigen ervaringen, maar ik heb meer lezers dan de hippe websites van al die clubs bijelkaar. Zeker toen, toen ik nog bovenaan in Googles zoekresultaten prijkte als je iets over hoeren opzocht. En tegenwoordig, nu Google me doodzwijgt behalve als ze er echt niet omheenkunnen, krijg ik nog steeds meer hits dan die organisaties. Ik kon helpen, en dat deed ik graag.

Ik moet toegeven dat ik daar niet veel werk in heb gestoken. Het kwam niet veel verder dan aan hen vertellen dat ik enthousiast over ze was, en wel hun boodschap aan mijn lezers door wou zetten, en een enthousiast antwoord van de organisatie dat ze het zo leuk vonden en dat ik hun website vooral moest lezen voor meer info. Daarna hebben we geen van beiden er nog werk ingestoken.

Het meeste wat ik ermee temaken kreeg was dus toen een paar meiden die lid waren van Proud, maar helemaal geen bestuursfunkties hadden, aansluiting zochten bij mijn hulpploeg. Ik dacht eerst dat ik daarmee kontakten had met mensen die bij Proud zorgden voor de communicatie met andere meiden, of die researchers daar waren, maar het duurde bestwel lang voor ik erachterkwam dat ze gewoon lid waren, en niets méér. En zelfs dat heb ik nooit gekontroleerd.

Dat kwam vooral omdat ze de neiging hadden om "namens" Proud te praten, en wat ze zeiden kwam ook flink overeen met hoe Proud praatte op social media, dus dat leek wel te kloppen. Ze waren druk bezig om te proberen mijn hulpploeg, mij, maar vooral mijn blogje voor Prouds standpunten aan het werk te zetten. Ik was al begonnen om daar wat in mee te gaan, want ik vond hun enthousiasme meeslepend, maar mijn hulpploeg was niet zo gretig.

Zoals wel vaker bleek mijn hulpploeg iets in de gaten te hebben wat ik zelf nog nietzo zag. Deze mensen waren namelijk onderdeel van een beweging die toen in opkomst was, en nu zich behoorlijk laat gelden. Verschillende mensen noemen het verschillend, maar wat je het ook noemt, "de social justice movement," "woke," "linkserige aanstootcultuur," "het nieuwe politiek correct," "identiteitspolitieke stammenstrijd" of "intersectionality," het is een subkultuur die zich niet laat negeren.

Ik ben een kraker geweest. Ik heb meegedaan met direct action tegen dierenlaboratoriums. Ik ben hardcore feministe geweest. Ik heb in die hele linkse punkige kunstenaarswereld gewerkt en geleefd. Ik vóél wel wat voor dat soort mensen. Ik trek daar makkelijk in mee. Dus deze keer was ik ookal achter ze aan gegaan, en ik snapte niet waarom mijn hulpploeg zo reaktionair was opeens.

Mijn hulpploeg kon me dat niet uitleggen, ik denk omdat ik ze nooit heb verteld hoe ze op me overkwamen. Ik zat alleen een beetje tussen twee vuren, want de Proudmeiden trokken aan me, en mijn hulpploeg wou niet mee. Dat had heel ingewikkeld kunnen worden, maar gelukkig werd de knoop al snel voor me doorgehakt. En dat begon met een grap, die een oud lid van mijn hulpploeg maakte over het werk.

Het was geen heel rare grap. We hebben véél ergere grappen gemaakt. Het ging erover dat agenten bij een controle op illegale prostitutie zonder identificeren en zonder uniform binnen waren gedrongen in het huis van de thuiswerkster. Dat mogen ze helemaal niet, maar bij thuiswerkcontroles is dat normaal, en wuift de rechter het altijd weg. Een collega merkte toen droog op: "Ja tuurlijk, uniform play is 50 Euro extra."

Ja, het is een grap over iets wat heel ernstig is, en het is geen briljante grap ofzo. Maar als je hem niet leuk vond, kon je hem gewoon laten gaan. Dat is wat er meestal gebeurt. Deze keer niet, de Proud-meiden namen aanstoot. En niet zo'n beetje ook. Ze vonden dat de meid die de grap had gemaakt haar excuses moest aanbieden, en toen ze dat niet snel genoeg deed, dat we haar uit de groep moesten zetten. En iedereen anders waarschuwen voor het "toxische gedrag" van die meid. Om die grap dus. En iedereen die niet meedeed met oproepen om dat te doen, die was óók meteen fout.

Er kwam een relletje van, want er waren wat spanningen al even opgelopen bij mijn hulpploeg, en die kwamen ook meteen naar voren. Mijn hulpploeg bestaat vooral uit vrouwen die niet graag zich door een ander laten vertellen wat ze moeten vinden en denken, dus dat soort gedachtenpolitieagentje spelen valt niet goed. Dat relletje duurde maar heel kort, en ik heb die meiden zonder aarzelen uit mijn hulpploeg gezet. Dat gedrag heb ik namelijk eerder ookal gezien.

Ik heb me járenlang laten piepelen als student, en nog jaren later in mijn tijd na de kraak, door mensen die zichzelf, maar vooral waar ze in geloofden, véél te heilig vonden. Ze namen wat ze geloofden niet gewoon serieus, ze gingen door naar dat het iets was waarmee niet gespot mocht worden. Daar haakte ik makkelijk opin, want zo werd het geloof in mijn dorp ook door een aantal mensen beleden. Al kwam ik er pas jaren later achter dat de meerderheid niet zo is.

Die mensen die geen spot konden dulden merkten aan me dat ze daarmee druk op me konden zetten, en dat werd door die mensen danook flink gedaan. Vooral door me voor hun karretje te spannen. De feministen maakten me een feministe, omdat ik braaf meedacht met ze omdat ik ze niet voor het hoofd wou stoten. De dierenaktivisten spanden me voor hun karretje om dierenlaboratoriums te helpen aanvallen. En de Marxisten in de kraak neukten me gewoon gratis.

Al die dingen lukten omdat ik me afmat aan waar die mensen aanstoot aan namen, en het voor mij voelde alsof ik aanstoot gegéven had als zij aanstoot námen. Dat kwam niet van mij af trouwens, dat stoort aanstootnemers stopt er bestwel wat moeite in om het er altijd zo uit te laten zien. Ik was daar gevoelig voor, zoals de meeste mensen. Maar als je meegezogen bent in een paar clubs die daar flink in uitblinken, ga je er anders over denken.

Bij de dierenaktivisten was ik best mee in hun overtuigingen dat we niet goed met dieren omgaan, maar ik ging alleen mee in de direct action omdat ik anders tegen het zere been van de mensen om mij heen zou schoppen. Het was een heilig huisje, en dat was iets waar je geen twijfel of nuance, en al helemáál geen spot over mocht laten merken. Het was geen gezonde omgeving, en ik was opgelucht toen ik weg was.

Toen ik bij de feministen zat, ging ik veel dieper. Vooral omdat ik door de samenleving al sinds dat ik een klein meisje was ben ingepeperd dat ik op achterstand stond vanwege mijn vrouwelijkheid. Feminisme is de norm, en dat is het al sinds voor ik geboren werd. Ik moest echt even in die molen meedraaien om te zien dat we niet gezond bezigwaren, en wéér was ik in een wereldje waar ideologische heilige huisjes stonden, waar je voorzichtig omheen moest stappen.

Wat me het meest aan die aanstootnemers toen opgevallen was, was dat ze alles véél te serieus namen, en nèrgens een grapje over konden verdragen. Dat is een enorme rode vlag voor mij, dan weet ik meteen dat het foutzit. En die rode vlag heeft me nog nooit verkeerd geleid. Ja, als iemand een persoonlijk trauma heeft opgelopen kan je het wel laten gaan, maar ook dan is het oppassen. Dan moet je ze het alleen niet kwalijknemen.

Ik heb dat gezien bij de dierenrechtenaktivisten, die geen grappen over dieren konden hebben, ik heb dat gezien bij de Marxistische krakers, die geen grappen over communisme of socialisme konden hebben, ik heb dat gezien bij diep gelovige mensen, die geen grappen over godsdienst of God konden hebben, en ik heb dat vooral gezien bij de feministen, die geen grappen konden hebben waar vrouwen uberhaupt een rol in speelden. En nooit was dat gezond.

Ik heb terminale kankerpatiënten gekend die de ene na de andere kankergrap maakten, en het leuk vonden als iemand anders erover grapte. Ik heb incestslachtoffers als klanten die er ook gewoon over grappen. Ik heb een vriendin die als tiener wees werd omdat haar hele gezin bij een ongeluk omkwam. Die vindt het moeilijk, maar alsnog vindt ze grappen erover wel komisch, al schrikt ze van zichzelf. Grappen over erge dingen kunnen maken is heel gezond.

Als je ergens geen grappen over kan verdragen, is dat een teken dat er iets mìs is. En als je een flinke klap hebt gehad, kan ik me er wat bij voorstellen, al zie ik gezonde mensen er dan nogsteeds een gevoel voor humor over hebben. Of dat in ieder geval proberen terug te winnen. Als je geen grappen kan verdragen over iets waar je alleen principiëel iets mee hebt, dan ben je gewoon helemaal van het padje af. Dan zit je hoofd zó potdicht dat je niet meer nadenkt, en niet meer met iemand die anders denkt kan omgaan.

Spot eist namelijk van je dat je het onderwerp éventjes van buiten bekijkt. Dat je éventjes loslaat. Dat je erkent dat er ook andere manieren zijn om naar dingen te kijken. Dat is nog veel minder veeleisend dan te overwegen dat je misschien fout zou kunnen zitten, en dàt is weer iets dat nodig is om gezond met een onderwerp om te kunnen gaan. Als je zo rotsvast gelooft dat je denkt dat je onfeilbaar bent, zie je jezelf als God. Tenminste over dit onderwerp.

Met die overtuiging komt ook gedrag. En dat gedrag heeft geen grenzen, als het geloof er maar is dat iets zó zeker en zó belangrijk is. Daar komt van dat mensen gekleineerd en geïntimideerd moeten worden, dat andere stemmen gesmoord moeten worden, dat de maatschappij onder druk moet worden gezet om te veranderen, dat er mensen onmensen en vijanden zijn die wegmoeten, daarvan komt geweld. Dat heb ik van dichtbij gezien, dat lust ik niet meer.

Dat kan je breder zien dan alleen in de politieke aktivisten. Als je iemand tegenkomt die ergens geen grapjes over kan hebben, die is dan niet gezond bezig met dat onderwerp. Die kan je dan gewoon niet vertrouwen op dat onderwerp. Die kan je het best links laten liggen, want je komt er ook onmogelijk door als je duidelijk probeert te maken dat ze niet gezond bezig zijn. Die geest is dicht, volgende loket.

Fact checking

Vroeger hield ik al het nieuws over prostitutie en sekswerk bij. Dat was bestwel wat werk, want er komt véél nieuws over in omloop, en heel vaak is het vaag en ongeloofwaardig. Dus dan ben je wel even aan het puzzelen wat er nou echt achter dat nieuws zit. Later kwamen er gelukkig andere meiden die dat deden, en had ik er minder werk aan. Die zijn één voor één van internet gedrukt, dus helaas heb je die nauwelijks meer. Ik doe het soms nog wel weer, maar niet meer de hele tijd.

Wat het heel vermoeiend maakt is niet alleen dat je met samengeknepen lippen zit te lezen hoe het denkbeeld telkens weer wordt uitgesmeerd op de kranten, ondanks dat het nergens op slaat, en gewoon om de mensen het denkbeeld in te prenten door eindeloos herhalen, maar ook omdat er meestal heel weinig klòpt van wat er geschreven staat. Met de feiten heeft het minder te maken dan met het moraalpreekje van het OM of het reclamepraatje van het reddingsbedrijf over het incident waar het artikel over gaat.

Van de media hoef je weinig te verwachten als het eropaankomt over die persberichten heen te kijken. Als het een geil en verontwaardigend verhaal is wat lekker gaat verkopen en hopen boze reakties in de reaktiepanelen gaat veroorzaken, gaat zo'n krant het verhaal niet "kapotchecken." Er zijn wel journalisten die hun werk willen doen, maar helaas heb je die bij nieuws over ons erg weinig.

We hebben wel een geweldig stukje factchecken gehad ooit. Dat was toen de Volkskrant Patricia Perquin ontmaskerde. Die was intussen door kranten en uitgevers enorm beroemd gemaakt, en door de gemeente Amsterdam tot officiële adviseur gekroond. Lodewijk Asscher en Eberhard van der Laan liepen met haar weg, en gebruikten haar als excuus voor al hun hoerenheksenjachten. Dat de Volkskrant haar doorprikte was heel welkom.

Veel collegaatjes zagen dat als het begin van het einde van de leugenfabrieken in de moraliteitspolitiek en de zieligheidsindustrie. Die dachten dat nu de andere verhalen als dominostenen zouden omvallen. Ik was daar sceptisch over, maar ik was ook even aan het twijfelen toen ook erkend werd dat Maria Mosterd haar bizarre verhalen bij elkaar gelogen had, en Perdiep Ramesar werd ontmaskerd als leugenaar, en zijn boekje met hitsige hoerenslavinnenverhalen uit de handel werd gehaald.

Helaas was mijn scepsis terecht. Al met al is er niets veranderd, en mensen zijn niet kritischer gaan kijken naar al die onzin die over ons wordt verkocht na die geklapte leugens. Sindsdien is het bovendien stiller geworden met de ontmaskeringen, en komt er alleenmaar minder echts over ons in de pers.

Toen de grote razzia's op de ramenbuurten net waren geweest, drukten de grote kranten braaf het viktorie-gekraai van de politiek en de overheid af. Het werd als een enorm succesvolle campagne gebracht, en er was geen spoor van journalisme in de artikelen te vinden. Je had wèl een paar dagen of weken later in de lokale krantjes wat stukjes van journalisten die waren gaan praten met hoeren die in die razzia's hadden gezeten, en dat bracht hele andere verhalen naar voren. Maar ook dat heeft geen indruk gemaakt op de vloed van nepnieuws over prostitutie.

Dat is het grote probleem. Wat je leest in de kranten, wat je ziet op TV, en wat je hoort op de radio, het is voor het allergrootste deel gewoon nèp. De details die wel kloppen zijn zo ver opgerekt en buiten kontekst gehaald dat ze meer onwetendheid veroorzaken dan dat ze waarheid brengen. Het is een stortvloed van verwrongen propaganda, zonder er wat om te geven of je er mensen mee voorliegt. Zolang het Denkbeeld maar wordt gepusht.

Nepnieuws, ookwel fake news, is een moeilijk onderwerp. Lang geleden was het al een signaal dat je een samenzweringsgekkie was als je niet heilig geloofde in wat de krant je vertelde, maar sinds Trump de term gebruikt heeft is het helemáál een gekke toestand geworden. Sinds die tijd is het in Amerika, en meer en meer ook hier, normaal geworden om alles van "jouw" politieke kant als het Evangelie te geloven, en alles van de "andere" kant te behandelen als nepnieuws.

Dat is natuurlijk ongezonde onzin. En het is ooknog ongezonde onzin die wordt opgestookt door de grote mediabedrijven. Tegenwoordig zit je zonder dat je het merkt in een "mediabubbel" van nieuws en entertainment wat de bedrijven die je gedrag op de voet volgen denken dat jij wel klikwaardig vindt. Want hoe meer jij blijft klikken, hoe meer advertenties ze je kunnen serveren, en hoe meer ze aan je verdienen. En nog wel duisterdere dingen.

Er wordt door sommige mensen gezegd dat we in een post-truth, dus "na de waarheid" tijdperk zijn aangekomen. Ik denk dat die mensen een punt hebben, want wat wáár is doet er minder toe dan wat gewoon door de meeste mensen wordt geaccepteerd, of tenminste wat ze niet durven tegenspreken, maar ik ben het er wel mee oneens dat het iets nieuws zou zijn. Want ik zie dat al heel lang gebeuren.

Mijn eerste ervaring met de hele nepnieuwswereld was toen er artikelen over Sjaban in de pers kwamen, die van geen kant klopten. Ik nam kontakt op met de journalisten die die stukken schreven, en ik dacht dat ze wel geïnteresseerd zouden zijn in hoe het ècht zat met Sjaban. Toen ze hoorden dat ik er zijdelings bij betrokken was geweest, doordat ik mensen kende die problemen met hem hadden, waren ze bestwel happig.

Dat ging heel snel over toen ik niet met geile verhalen kwam. En toen ik zelfs begon tegen te spreken wat ze in hun artikelen hadden geschreven, was het helemáál over. Dat wouden ze niet horen, en ze kapten het nogal onbeleefd af. Ze hadden nog het fatsoen om niet te beweren dat ik ongelijk had, maar er werd wel wat geluld over "de feiten" die ze van het OM hadden, en dat Sjabans slachtoffers "een andere waarheid" hadden.

Veel meiden geven het na één zo'n rotervaring op met proberen journalisten voor te lichten. Ik ben daar hardnekkiger mee. Of misschien zijn ze wel gewoon slimmer dan ik, want ik heb er nog nooit resultaat mee gekregen. Het blijkt heel erg moeilijk om journalisten bij te sturen. Ja, ze willen maar wàt graag je verhaal horen, waarna ze dat in hun eigen frame gebruiken, maar ze laten zien dat ze iets niet snappen of fout hebben, dat krijg je er niet in.

De laatste tijd is fact checking hip. Het NRC heeft er een vast katerntje voor, andere kranten en zelfs nu.nl doen er ook aan, zo te zien vooral als reaktie op dat mensen fake news zijn gaan accepteren als iets wat echt gebeurt. Het is niet alleen een interessante klantentrekker, maar als jij een fact checking katerntje hebt, suggereer je ook dat jij meer aan waarheid en zorgvuldigheid doet dan de andere media die jij fact checkt.

Kritisch naar de stroom nieuws kijken is wat journalisten en redacteurs horen te doen natuurlijk, dus ik vind het hartstikke goed dat ze fact checken. Ik had er ook wat hoop voor over de berichtgeving over prostitutie, want in de berichtgeving over ons valt véél te fact checken. En ik heb dus ook kontakt opgenomen met die fact checkers, zoals je wel snapt.

Het blijkt alleen dat de nieuwe lichting fact checkers niet aan de uitgebreide onderzoeksjournalistiek doen die Perquin, Mosterd en Ramesar ontmaskerden. Het houdt eigenlijk alleen in dat ze één "geloofwaardige bron" zoals een wetenschapper of commentator gaan vragen wat die ervan vindt. Dat kan genoeg zijn, bijvoorbeeld bij Corona-samenzwerings-theorieën, maar voor ingewikkelde dingen kom je dan natuurlijk niet in de buurt.

Naar journalisten stappen om dingen als Uithoorn eens onder de aandacht te brengen, heeft me niets opgeleverd. Daar is al wat nikserigs over geschreven, en het is niet interessant. Het vertelt niet een verhaal waar ze mee bezigzijn. Veel journalisten zien zichzelf meer als politiek aktivist dan als iemand die achter het nieuws aanjaagt, en door dingen heenprikt. Ze willen het verhaal, "hùn waarheid," naar de mensen brengen.

Dat kan je ookal zien bij de rechtzaken om de Valkenburgse zedenzaak heen. Die rechtzalen zaten vol journalisten, en die hebben hetzelfde zien gebeuren als ik. Maar waar ik een heel kritisch verhaal kon schrijven, waar je pijnlijk duidelijk zag hoe fout die hele rechtsgang zit, en hoe moralistisch en wereldvreemd die rechters zijn, zaten zij vooral de verdachten mee te veroordelen.

Fact checken is meestal maar een wassen neus. En als het dat niet is, zoals bij Perquin, Ramesar en Mosterd, maakt het nauwelijks indruk, en verandert het niets. Er komt zoveel nepnieuws op ons af, dat die paar ontmaskeringen kunnen worden afgedaan als een ongelukje, als een uitbijter. Ook als heel veel verhalen die je hoort als onafhankelijke gebeurtenissen, eigenlijk terugkomen op dezelfde gebeurtenis.

De journalisten kan en móét je dat kwalijknemen, maar ook de meute nieuwsconsumenten die alleen kijken naar wat ze véél horen, en niet naar wat zìnnig is kan je niet vrijspreken van verantwoordelijkheid. Kijk maar naar Teflon Mark Rutte die steeds wanprestatie na wanprestatie levert, en telkens overal mee wegkomt. Mensen blijven stemmen op zijn partij. Niet vanwege de ìnhoud van het nieuws over hem, maar de eerbied waarmee de pers over hem schrijft.

Fact checking heeft dus wat inflatie meegemaakt. En we hoeven niet te rekenen op de media om zichzelf en hun verhalen kapot te checken, want zo werkt het systeem niet. Wat wij moeten doen, is onze verhalen naar buiten krijgen. En dan geen "Amber" in de Linda, die elke aflevering weer een tenenkrommend verzonnen verhaal levert, geen onderdanig proberen de lijn in de media op details bij te stellen, maar gewoon keihard onze eigen verhalen neerleggen. Zodat nuchtere mensen de tegenstelling zien, en gaan nadenken.

Diamonds are a girls best friend

Marilyn Monroe zong het al, "Diamonds are a girls best friend." Als je juwelen krijgt van een lover, kan je die later altijd nog verpatsen, want die houden hun waarde, ook als de liefde afgebrokkeld en vergaan is. Dat ze mooi staan is leuk, maar vooral is het een kòstbaar geschenk, en heb je een appeltje voor de dorst eraan. Dat gevoel bestaat bij heel veel mannen nogsteeds, en die geven je dat graag.

In de High Class krijg je best regelmatig juwelen. Ik doe niet veel High Class, maar ik heb al wel een collier en een paar setjes oorbellen gekregen. Maar meiden die veel aan High Class doen, zoals W, die krijgen het ene juweel na het andere cadeau. In die scene is het een soort signaal, en een manier van tippen die ze minder plat vinden. Ze geven je een extraatje door je juwelen te geven. Gewoon om een romantisch gebaar te maken.

Romantiek is belangrijk in de High Class, want ze willen dat je laat merken dat je een vrouw bent met klasse. Dat houdt in dat je niet met geld bezigbent, ookal is dat erg moeilijk te rijmen met een prostituee natuurlijk. Dat wordt weggedacht door het te zien als een beroep waar de betaling onderdeel is van de dans, maar als je gaat tippen wordt het toch wel erg duidelijk dat het om geld gaat.

Je hebt ook dat geld geven toch wordt gezien als iets wat je doet als je ergens niet om geeft. Klanten in de High Class zijn vaak gewend om alles waar ze zich niet mee bezig willen houden af te kopen. Ze voelen extraatjes geven dus niet als iets leuks als ze je gewoon extra geld geven. Er moet een beetje persoonlijkheid, en een beetje "een gedachte" aan zitten, om te laten zien dat ze er echt aandacht aan hebben gegeven. Dan zijn juwelen een goede tip. Denken ze.

Juwelen worden al heel veel jaren verkocht alsof het een soort investering is. In films zijn meesterdieven altijd op juwelen uit, niet op zoiets grofs als geld in biljetten. Met de juwelen van een prinses kan ze een nieuw leven beginnen, zelfs alleenal door ze te belenen. Diamonds are forever, bloeddiamanten financieren hele landen, goud is de veiligste investering, ga maar door.

Dus meiden in mijn groepje, vooral de meiden die HC doen, hebben juwelen waar ze wat mee moeten. De juwelen die ik heb gekregen vind ik best mooi, en ze zijn van die dingen die ik nooit voor mezelf gekocht zou hebben. Ik bewaar ze als waardevolle souvenirs, en ik draag ze zelfs afentoe als ik moet pronken. Maar als ik er meer van had, of als ik wist dat er meer van gingen komen, dan keek ik er misschien wel tegenaan zoals mijn collegaatjes.

W krijgt zoveel juwelen dat ze er problemen mee krijgt om met alles rond te reizen. Die moet ze gewoon dumpen om maar niet de hele tijd op vliegvelden uit de rij te worden gehaald. KSP is geen type voor juwelen, en ookal kan ze flink kankeren dat ze ookweleens een meisjesmeisje wil zijn, ze heeft niets met die bling. Allebei willen ze het liefst wat ze krijgen goed verpatsen.

En dat valt dus heel hard tegen. Die als investering verkochte juwelen kan je nergens kwijt voor een prijs die ook maar in de buurt komt van de prijs waarvoor ze gekocht zijn. Bij sommige betere juwelen zitten er garantiekaartjes in het doosje, waar je aan kan zien voor hoeveel het juweel gekocht is, en wat de kwaliteit van de steentjes is. Als je dan probeert het te ruilen of te verkopen, kom je van een koude kermis thuis.

Zelfs de meest beroemde juweliers geven namelijk geen geld terug. Je mag meestal wel ruilen voor andere juwelen, en soms mag je ook garantie vragen, of de kleur van de steentjes veranderen, maar je geld blijft bij de juwelier. Als je de oorspronkelijke koper bent zijn ze soms makkelijker, maar meestal krijg je gewoon helemaal niets. En terugkopen, daar doen ze niet aan. Niet voor een prijs die in verhouding staat met wat er betaald is.

Juwelen van andere juweliers kopen ze al helemaal niet in. Je krijgt bijna altijd te horen dat ze niet vertrouwen op de kwaliteit van het metaal dat een ander gebruikt heeft, en praten allemaal over laagjes achttien karaat die over een onderlaag van tien karaat worden gelegd, zodat de koper geflest is. Ze vertrouwen het nooit, en als ze je al een aanbod doen, is dat pas nadat ze je juwelen doorgezaagd hebben om de binnenkant te kunnen testen.

Je hebt ook van die goudinkopers die adverteren in winkelcentra en op internet. Daar kan je beter bij wegblijven. Ze beloven je dat je makkelijk de waarde van je juwelen krijgt, maar wat er gebeurt is heel anders. Je moet je juwelen naar ze opsturen, en dan gaan zij de waarde bepalen. Die krijg je meteen op je bankrekening, en je moet als je het er niet mee eens bent maar terugstorten op een buitenlandse rekening, met de kosten die daarbijkomen, voor je je juwelen terugkrijgt. Misschien. En je weet niet in wat voor staat.

En dat terugsturen zal je wel willen ook. Alle stenen, cameo's, uurwerkjes enzo vinden ze waardeloos, en daar betalen ze je niets voor. Dat is zuur als je diamanten in je collier hebt. Het enige waar ze je voor betalen is het gewicht edelmetalen, en dat wegen ze minstens tien procent lichter dan jij thuis, en daarná bieden ze je maar twintig procent van de marktwaarde.

Dus als je een gouden armband opstuurt, zonder steentjes zelfs, die volgens het bonnetje 1700 Euro kostte, biedt zo'n goudinkoop-postbedrijf je 95 Euro, terwijl de goudwaarde alleen al 550 Euro zou zijn. En dat is nu de goudprijs heel hoog is. Voor zilver krijg je bijna niets, al zit er een diamant in zo groot als een erwt. Dat had een collegaatje namelijk aan de hand. Een diamanten ring in zilver, met 5 briljanten waarvan eentje gigantisch groot. Had 3100 Euro gekost, en ze boden haar 20 Euro. Hij kwam doorgezaagd terug, met de steentjes er al uit.

Een ander collegaatje bracht een Cartier-horloge naar een juwelier die aan inkoop deed. Het eerste wat die deed was het klokje uit het huisje slaan met een hamer, en de rest op de weegschaal leggen. Dat ding staat op de website voor $33000, en hij wou er wel honderdtachtig Euro voor neerleggen. Dat is een enorme ruzie geworden omdat hij haar horloge had gesloopt, maar wat ga je doen?

Je kan proberen om het zelf te verkopen via Marktplaats of Speurders. Dat kost meer tijd en werk dan je denkt, en je krijgt vooral heel veel fakers en oplichters. Soms echt overvallers. Je leert al snel dat je gewoon in de horeca moet afspreken, waar ze minder makkelijk geweld kunnen gebruiken. Je leert ook dat die horeca-gelegenheid gemakkelijke stoelen moet hebben, want ze laten je vaak gewoon zitten en komen niet opdagen.

Als je zelf verkoopt moet je er ook niet op rekenen dat je je spullen kwijtkan als de klant heel attent een persoonlijke opdracht in heeft laten graveren. De beste kopers zijn namelijk huisvaders die voor de helft van de prijs een duur juweel aan hun vrouw willen geven, en die zitten niet te wachten op een armband waarin "voor een onvergetelijke nacht" of de naam van de gulle klant is gegraveerd. Die raak je aan de straatstenen niet kwijt.

Er zijn meiden die succes hebben met online verkopen. Vooral als ze een vriendje hebben die het verkoopwerk voor ze kan doen. Dat is namelijk niet makkelijk, en een man nemen ze serieuzer als er wordt gepingeld. Want op pingelen moet je rekenen. Ik heb daar een broertje dood aan. Helaas is het wel natuurlijk weer een signaal van mensenhandel als je vriendje je juwelen verkoopt, dus hou daar rekening mee.

Als we het toch weer over strafrechtelijke verdenkingen hebben, dan steekt er wel meer de kop op. Een paar juwelen naar de verkoop doen is geen probleem. Grote hoeveelheden, of een beetje regelmatig wat verkopen, dat valt op. En voor je het weet wordt uitgezocht wat dat is. De politie is er snel van overtuigd dat je geen inbreker bent die zijn buit aan het verkopen is, maar die rechercheurs doen wèl braaf melding aan Zeden als je hebt laten doorschemeren dat je hoer bent. En dan begint de ellende.

De beste deals kan je alleen maken als je er veel werk en netwerk in stopt. Een collegaatje kent een juwelier die haar juwelen in zijn vitrines heeft liggen, en ze doen sam-sam als hij het verkoopt. Dat kan dan anderhalf jaar duren, maar er is een groot verschil tussen een paar tientjes krijgen van Cash4Gold of via de juwelier er toch nog zeshonderd Euro voor krijgen. Maar dan moet je een juwelier kennen die dat wil. En hem vertrouwen.

W komt regelmatig in Dubai, en daar wisselt ze dan juwelen in voor andere juwelen. Die heeft die dingen nodig voor haar image, en dan kan ze in elk geval zorgen dat ze er weinig aan uit hoeft te geven. Ze heeft daar ook goede kontakten met juweliers, dus als ze de boel moet afromen krijgt ze een goede deal. Het is ook weer typisch W om zelfs in Dubai een goede deal te kunnen krijgen.

Als je de juwelen mooi vindt, kan je er het best lol van proberen te hebben, want uit de verkoop hou je een habbekrats over. De klant die ze gegeven heeft vindt het natuurlijk reuze tof als je ze draagt, maar dat lokt weer nieuwe juwelen uit. En het is wel handiger om hem niet zijn geld naar de juwelier te laten dragen, want dat kan hij ook uitgeven aan iets waar jullie wèl allebei wat aan hebben.

Sommige meiden weigeren juwelen gewoon. Niet om bot te zijn natuurlijk, maar omdat je er toch weinig aan hebt, en omdat de klant er wèl van verwacht dat je er flink "betaald" mee bent. Dus die weigeren omdat ze het te veel vinden, te gul, te mooi voor zichzelf. Die klanten vinden dat een uiting van sympathie en bescheidenheid, ookal gaat het er gewoon om, dat ze die verspilling maar niets vinden.

Het is voor iedereen beter als klanten iets anders als luxe kadootje geven. Inplaatsvan een tiara van 2700 Euro, dat een collegaatje ooit kreeg, en dat je alleen op een galabal ofzoiets kan dragen, is een reisje voor je betalen veel leuker. Of een mooie nieuwe racefiets. Of een nieuwe smartphone, ookal moet je die dan wel laten "schoonmaken" door iemand die iets van computersecurity weet. Ik heb meer plezier gehad van concertkaartjes voor een band die ik niet kende. Maar natuurlijk vooral: een vet gevulde envelop!

Maar als je gewoon betaalt, zijn we al happy met je. Je bent dan al gewoon de moeite waard. Tippen is leuk, en we kunnen het altijd wel gebruiken, maar het hóéft niet. Als je gul wil zijn, stem dan met je hoer af wat ze leuk zou vinden. Laat je niet flessen door de commercie, door haar iets te geven waar ze niets mee kan, zelfs niet verkopen. Juwelen zijn geen goed kado. Diamonds are De Beers best friends, niet van iemand anders.

null

null