Celebs

Het is een soort overgangsrite. Je eerste celeb. Bijna alle meiden in mijn netwerk hebben meerdere celebs als klant gehad, vooral als ze in de escort werken. En voor iedereen kwam de eerste celeb een beetje als een schok. Het is toch iets wat je eigenlijk vooral ziet als iets wat alleen in de film voor kan komen, en iets wat eigenlijk alleen thuishoort bij super glamourous meiden.

Als je een poosje werkt, en je klanten inventariseert, kom je erachter dat er bestwel wat celebs tussen je klanten komen te zitten. Andere meiden hebben dat beter bijgehouden dan ik, en komen er in de middenklasse prostitutie bij uit dat je een celeb krijgt voor elke driehonderd mannen die geen bekende Nederlander zijn. Als je ook mannen telt van wie je de naam niet wist, maar die wel bij iets bekends hóren, dan is het eentje voor elke vijftig mannen.

Ik heb het hier niet over de kleine celebs. De man kan danwel producer zijn van veel Nederlandse muzikanten, maar je zou zijn gezicht niet herkennen en zijn naam niet weten. Hij kan danwel een hele hoge ambtenaar zijn bij het ministerie, maar daar ga je ook geen herkenning mee krijgen. We hebben het over grote celebs, de politicus die elke week op het nieuws komt, de filmster, de popster, de socialite, de TV-journalist, de gevierde topsporter, de grote kunstenaar.

Het kost niet veel rekenen om te zien dat celebs vaker klant zijn dan dat je zou verwachten. Zoveel zijn er niet, en dat je ze dan toch zoveel tegenkomt betekent dat ze gewoon vaker onze diensten afnemen dan de gewone mensen. Dat is nietzo raar. Als ze ons huren, krijgen ze iemand die met hen bezig is, en niet sterrengeil vooral hun imago aan het neuken is. Ze zoeken iets wat ze van groupies niet krijgen.

Natuurlijk hoort er ook bij dat we discreet zijn. We zijn zo'n beetje de enige optie die ze hebben waarbij ze niet zich zorgen hoeven te maken dat verhalen over hun seksleven in de bladen terechtkomen, als iemand niet discreet is of zelfs te koop gaat lopen met haar tweedehands roem. We hebben de handigheid ermee, en we hebben netzoveel motivatie als hij om het stil te houden. Dus het blijft ons geheimpje.

Echte grote sterren hoeven ook niet op de prijs te letten. Beroemdheden zijn vaak rijk geworden met waar ze beroemd mee werden, en roem zelf levert ook geld op boven een bepaald nivo. Dat geeft ze de vrijheid om ons in te huren, want voor het geld hoeven ze het niet te laten. Dat is toch vaak wat minder rijke mannen beperkt met hoevaak ze boeken. En het werkt ook zo, dat gewoon rijk zijn je al een ster kan maken.

Sterren hebben ook vaak een hektisch leven, en dan is het moeilijk om gewoon te daten. Als ze veel rondreizen hebben ze dezelfde problemen dat ze geen kring hebben om mensen te ontmoeten als ex-pats. Maar daarbovenop kunnen ze ook niet anoniem meer in een uitgaansplek rustig een vrouw benaderen. Dus dan is de keus weer tussen een groupie, iemand uit zijn kleine kringen, of een sekswerker. En over die groupies hoor ik niet echt dat ze zo'n vent geven wat hij nodigheeft.

Ze zijn er anders niet echt vaak blij mee dat ze hun toevlucht tot ons moeten zoeken. Je hebt er wel de happy klanten tussen, en ze zijn allemaal blij dat we er zijn, maar hun roem verneukt hun relaties met vrouwen nogal. De starfuckers hangen rond die mannen als vliegen, en ze hadden hele andere dingen voor ogen toen ze nog niet beroemd waren, als het om seks, vrouwen en relaties ging.

Verder kom je er gewoon heel snel achter dat er níéts speciaals is aan celebs. Ze zijn beroemd, ze zijn soms ook ergens heel goed in, maar het zijn hele gewóne mannen, die in een ongewone situatie zijn gekomen. Als ik ze tegenkom, is er ook aan de hitsigste rapper of de deftigste politicus niets wat echt anders is dan een gewone klant. Ze willen allemaal gewoon hun ei kwijt, seksueel en niet-seksueel.

Toch is het even oppassen als je een celeb als klant hebt. Je moet vooral oppassen dat je ze niet gaat zien als hun imago in de media. Dat is eigenlijk altijd een rol die ze spelen, en dat geldt niet alleen voor de acteurs! Mensen zijn nooit zoals de media ze laat zien, en dat is voor sterren misschien nog wel erger dan voor de gewone mensen. Je komt hem nieuw tegen, en je zal hem gewoon moeten leren kennen.

Iets anders om mee op te passen is dat sommige celebs echt de hele tijd in de gaten worden gehouden door paparazzi. Dat ben je echt niet gewend, zelfs als je denkt dat je wel snapt hoe je daar mee om moet gaan. Een collegaatje had zich netjes verstopt, kwam met een hoofddoek en een zonnenbril haar klant bezoeken, en ze zag de week erna een foto die ze uren later bij haar thuis door het keukenraam hadden gemaakt met een tekst als "Voor welke GEHEIME BEZOEKSTER zet XXXXX zijn relatie OP HET SPEL?" Ze gaan ver.

Met een celeb aan de slag is in bed niet anders dan bij een andere man. Hoogstens had je hem ooit op TV gezien, en blijkt hij korter, magerder en lelijker te zijn dan je dacht. En heel anders te ruiken. Buiten bed is het wel anders. Niet alleen met hoe voorzichtig je moet zijn, ookal is dat heel verschillend, maar vooral met hoe ze zelf met hun roem omgaan. Dat verandert die mannen toch wel.

Sommige mannen zijn leuk beroemd. Die haken heel leuk aan bij elke voorbijganger die om een handtekening en een selfie komt, en zijn heel hartelijk voor iedere fan die kirrend aandacht van haar idool komt vragen. Daar hebben ze meestal zelf helemaal geen lol aan, maar ze doen het omdat het erbijhoort, en omdat ze het hun fans gunnen. Die beroemdheden zijn prettig beroemd, en daar kan je lekker mee werken.

Veel meer mannen kunnen die roem eigenlijk niet aan. Je ziet dat ze de eisen van de maatschappij, telkens herkend worden, telkens aangesproken worden, als een soort aanval ervaren. Ze zijn overgevoelig, en ze doen defensief als ze denken dat ze door hun roem opeens een verplichting toegestopt gaan krijgen. Ze weten niet hoe ze met hun roem om moeten gaan, en ze hangen tussen afkerig zijn van hun roem, en tegelijk willen dat ze door hun roem extra serieus genomen worden.

Roem is iets wat je moet verzorgen. Beroemde mensen kunnen niet zomaar wat knorrigs doen op social media, want dat wordt meteen een schandaaltje. Ze moeten interessant blijven, in de media blijven, en daarvoor moeten ze werken. Dat betekent dat ze hun imago moeten blijven uitdragen. En voor veel mensen is dat moeilijk als de wereld ze uitdaagt, met mensen die hun aandacht willen, met de opgeblazen ego's die van al dat ophemelen komen, en met al de mensen die graag celebs te kijk zetten.

Ik zou graag een anekdote vertellen, maar als je iets gaat schrijven over iemand die mensen zomaar zouden kunnen herkennen, ben je verkeerd bezig. Bovendien zijn de anekdotes die ik over celebs heb eigenlijk helemaal niet opmerkelijk. Want uiteindelijk zijn het gewoon mannen, en willen ze normale dingen. Het enige wat echt het verschil maakt, is dat je wel toch een beetje het gevoel hebt dat je nu ook gescoord hebt, en een beetje socialite bent.

Antwoord op: Hoeren slopen gezinnetjes

De meeste uitspraken en ideeën waar ik op moet reageren zijn dingen die liefst óver ons, maar niet tégen ons worden gezegd. Heel veel mensen in het publieke debat over prostitutie willen liefst geen confrontatie met sekswerkers. Er is wel een groep die daar juist wèl voor komt, en dat is de vrouwen die boos op ons zijn omdat ze denken dat we hun gezin stuk gaan maken. En die ons daarvoor verantwoordelijk willen houden.

Ik krijg ze regelmatig in mijn mail, soms ook in mijn reacties, en voor de rest komen ze afentoe eens naar voren in het publieke debat, maar weinig. Ik ga altijd wel op ze in, maar daar komen ze niet voor. Ze komen hun zegje doen, en dan zijn ze er klaar mee, en willen niet in discussie. Dus die leer ik ook nooit realistischer kijken naar wat er nou echt gebeurt, en of het wel klopt wat ze zeggen.

Want het klopt niet.

Hoeren slopen geen gezinnetjes. We zijn seksuele dienstverleners, en we hebben helemaal niets temaken met de relaties van onze klanten. Ja, we krijgen er genoeg over te horen, en we zijn een bliksemafleider voor alle frustraties die er in zo'n gezin opbouwen, maar voor ons is er helemaal geen nut aan om in iemands huwelijk te stoken. En dat doen we dus ook helemaal niet.

Het is ook gewoon beter als je vent naar een hoer gaat dan een nummertje maakt met de secretaresse, zijn baas, of de koffiedame op zijn werk. Daar loopt hij veel meer risico op SOA, die let minder op of ze kindertjes maakt, en die wil aandacht. En als het seksueel klikt, gaan die een relatie aan. Dat kan zeker wel ten koste van je gezin gaan, want dat zijn allemaal dingen die een man toch het idee geven dat hij ergens anders beter terechtkan.

Een man die bij de hoeren komt, wéét dat het voorbij is zodra hij de deur uitloopt. Die is niet bezig een liefdesrelatie met ons op te bouwen. Die is gericht op de seks, zonder al die relatieboel eromheen. Dat is vaak juist de réden dat hij bij ons komt en niet het met de buurvrouw aanlegt. Bij ons kan hij terecht voor het seksuele avontuur dat hij afentoe nodigheeft, zonderdat daar gevolgen aan zijn voor de rest van zijn leven.

Bij ons kan een man dat tenminste veilig kwijt. Veilig voor zichzelf, veilig voor zijn gezinnetje, en veilig voor de vrouwen waar hij anders achteraan moet. Hij leeft in een cultuur waar zijn jagersinstinkten worden verdrukt, en waar normale seksuele behoeftes abnormaal zijn gemaakt. Doordat wij er zijn kan hij zijn leven volgens de regeltjes leven, met afentoe een uitstapje waar niemand van hoeft te weten, en niemand last van heeft.

Maar toch blijven er verwijten komen over dat wij het mogelijk, of te màkkelijk maken om vreemd te gaan. Alsof een man daar niet gewoon zelf zijn eigen keuzes in moet maken, maar de wereld maar moet worden gevormd zodat het niet anders kàn dan dat hij zich aan de regeltjes van het relatiedenken houdt. Terwijl de hoererij nou juist zijn plekje heeft in onze cultuur omdat we de tekortkomingen van het relatiedenken kunnen opvangen. Dat sloopt relaties dus niet.

We redden relaties eerder. Ik kan niet tellen hoeveel mannen me vertellen dat ze niet weten wat ze met hun huwelijk aanmoeten, en na een paar hete dates het allemaal weer veel rooskleuriger zien. En ik kan niet voor alle collega's spreken, maar ik hoor dat veel collega's net als ik doen, en een vent proberen op te beuren over zijn relatie, en hem afraden om radikaal te kappen, waar zoveel mannen stiekem over fantaseren.

Vrouwen die mij verwijten dat ik hun mannen welkom heet, mogen weleens naar zichzelf kijken. Als zij zo overtuigd zijn van de waarde van hun gezin, de trouw, de seks die ze hebben, en van de regels die zo heilig zijn, hoe verklaren ze dan dat hun man uberhaupt naar me táált? Hebben ze hun man niet genoeg in de hand? Hebben ze hem niet genoeg geleerd? Geven ze hem misschien niet alles wat hij nodigheeft? Of moeten ze eens naar hun overtuigingen gaan kijken?

Nee, hoerenhaten is makkelijker. Als die hoer er niet was waar hun man heenkan, dan zou hij netjes thuiszitten en de gelukkige huisvader spelen. Waar die frustratie dan heenmoet die hij bij door ons nu niet heeft, daar denkt ze niet over na. Want hij heeft geen rècht op die frustratie, dus dan bestáát die ook niet, toch? Zonder te bedenken dat zo denken over rechten op je instinkten misschien is waarom hij zelfs bij mij terechtkomt als hij echt gelooft in de regeltjes.

Denk je echt, ècht dat een man alleen bij zijn gezinnetje blijft omdat hij nergens anders seks kan krijgen? Dat hij niets om zijn vrouw en kinderen zou geven als hij er niet mee kocht dat hij afentoe eens amateurseks mag hebben met steeds dezelfde aftakelende vrouw? En ben jij dan ooknog verbeten die ruilhandel aan het verdedigen tegen betere deals die hij buiten zijn gezin kan krijgen? Dan ben je zelf dus ook een hoer, maar dan eentje die de concurrentie niet aankan.

Nijdig

Een vaste klant van me verdween een poosje. Hij is al lang vaste klant, ik had hem al jaren voordat ik mijn thuiswerkplekje verloor. Toen ik overging op escort wou hij doorgaan, dus hij is nog steeds vaste prik. Hij is een betrouwbare vent, die altijd op dezelfde tijden in de week afspreekt, meestal één keer in de twee maanden. Ik reken zo'n beetje op hem, en ik hou een plekje vrij in mijn agenda als we nog geen afspraak hebben gemaakt.

Klanten komen en gaan zoals ze willen. Daar is de klant echt koning in. Je kan klanten niet verplichten om af te spreken immers. Als de nood echt hoog is kan je een beetje aan klanten gaan trekken door ze te proberen te verleiden, maar dat is meer werk dan het waard is, en het stuurt een verkeerd idee naar je klanten toe. Het is gewoon veel beter als ze zelf naar jou toe komen.

Dus toen deze klant een aantal maanden niet afsprak, stond ik daar niet echt bij stil. Hoogstens als een andere klant "zijn" plekje in de week wou boeken, en ik even moest nadenken of ik dat wel kon weggeven. Het hoort nou eenmaal bij het werk. Klanten komen en gaan. Toen ik nog onervaren was, kreeg ik van elke klant die verdween een brok in mijn keel, en vroeg ik me af wat ik toch verkeerd gedaan had. Gelukkig heb ik daar geen last meer van.

Toen de klant weereens afsprak, na bijna een jaar weggeweest te zijn, was hij reuze welkom. De verloren zoon sluit ik graag in mijn boezem. Ergens is dat bijzonderder dan een klant die bijna uit gewoonte langs lijkt te komen. Je weet dan dat hij aan je denkt ookal ben je geen vaste prik in zijn routine meer, en dat betekent dat hij je echt wìl. Het is fijn om begeerd te worden, zelfs al gaat het om je werk.

Hij kwam langs, en het was een ouderwetse goeie date. Ik zwaaide hem uit, en ik vroeg me af of hij nu weer regelmatig zou komen. Daarna zette ik het uit mijn hoofd, want je moet nooit teveel nadenken over dat soort dingen. Daar word je maar een neuroot van. Ik hou altijd wel bij wat mijn klanten doen, en watvoor patronen ze hebben met wanneer ze me willen bestellen, zodat ik daar rekening mee kan houden, niet zodat ik daar me over druk ga maken.

Na een paar maanden viel me op dat hij nu niet meer één keer in de ongeveer twee maanden kwam, maar ongeveer één keer in de vier maanden. Ik vroeg me een beetje af hoe dat kwam, en of ik erop kon rekenen. Want er was een andere vaste klant die graag het plekje in mijn agenda wou hebben wat ik voor deze klant apart hield. Het was een afwijking in zijn patroon, en dat viel me wel op.

Dus de volgende keer dat ik de klant had ontvangen vroeg ik er eens naar. De meeste klanten zijn daar reuze makkelijk over, en vinden het juist leuk dat je ze onthoudt en nog weet wanneer ze de laatste keer kwamen. Dan voelen ze zich speciaal voor je. Je moet het natuurlijk luchtig doen, en je kan beter niet doorvragen als je klant eromheendraait, maar het kan helemaal geen kwaad, vooral als het wat uitmaakt voor je zaken.

Toen ik het hem vroeg, gloeide hij helemaal op en begon een lang verhaal over een ander meisje wat hij had gevonden. Kennelijk was die vuriger, mooier, leniger, en vooral jònger dan ik. Ze was ook een èchte amateur, wat hij ook geweldig vond, en had ze altijd tijd voor hem. Hij had zich al die tijd dat hij weg was geweest met haar beziggehouden, en nu pas kwam hij weer "tussendoor" naar mij. Voor de variatie.

Dat moet natuurlijk kunnen. Hij was er heel eerlijk over, en hij bedoelde er geen woord verkeerd van. Ik had het aan hem gevraagd, van zichzelf was hij er niet mee gekomen. En dan nog, hij heeft geen plicht om dat stil te houden. Klanten zijn vrij om te kiezen, en ik weet ook bestwel dat ik niet de lenigste, de mooiste, de vurigste of de jongste zal zijn. Maar toch verslikte ik me er meteen nogal in.

Ik werd meteen nijdig. Wie was dat jonge krengetje om mijn klanten te stropen? Ik hield me groot tegen de klant, maar van binnen kookte ik zo'n beetje over. Het voelde alsof hij mijn neus erin wreef dat ik te oud en te slordig was geworden, en dat ik nu boven mijn stand werkte. Tegelijk voelde ik toch ookwel dat ik nu heel kinderachtig was, en dat het nergens op sloeg om die andere meid zo naar te bekijken alleen omdat ze haar werk goed deed.

Dat duurde een half uurtje, en toen draaiden de rollen van die twee gedachtes zich om. Ik heb geen recht om me zo boos te maken. Ik heb zelf vast ook genoeg klanten van oudere meiden afgesnoept. En ik doe ook mijn best om goed af te steken bij de rest van de business. Dus het is erg oneerlijk om dan op haar te spugen omdat ze doet wat ik zelf ook probeer te doen. Bovendien is het gewoon dom om zo je onzekerheid zijn gang te laten gaan.

Het zat me dus best dwars de volgende dag in de collegebanken. Ik werd de hele tijd afgeleid door die twee gevoelens die tegen elkaar opboksten. Dan komt er natuurlijk vanalles achteraan, over dat je te oud wordt, of dat je je op andere klanten en andere diensten moet gaan richten, of dat je je jeugd hebt verspild aan dom en onvolwassen zijn. En ik schaamde me voor wat ik deed, en ik voel ook wel schaamte voor hoe ik reageerde op die schaamte. Want dat was ook niet volwassen.

Maar waar ik me pas echt voor schaam is dat de klant het had gemèrkt. En daarom aankondigde dat hij weer elke twee maanden zou langskomen, kennelijk omdat hij me niet wou kwetsen. Ik weet zeker dat hij niet minder vaak naar dat andere meisje zal gaan, maar hij zal het aan mij niet meer vertellen. En zo krijg ik mijn zin omdat ik heb laten zien dat ik onzeker en kinderachtig was. En dat is op een bepaalde manier heel verkeerd.

De nieuwsbrij

Mijn nieuwsstukjes waren niet populair. Ik vond ze ook niet echt leuk om te schrijven ofzo, dus ik heb ze al een poos links laten liggen. Afentoe als er wat echt uitsprong waar ik me niet over kon inhouden heb ik nogwel wat over het nieuws geschreven, en je kan zeggen dat mijn antwoordstukjes allemaal wel met het nieuws temaken hebben omdat ze over het publieke debat gaan, maar ik laat het over aan collega's die op social media bezigzijn.

Soms heb ik een enorme diepte-analyse gedaan, zoals met Jojanneke. Soms moest ik wel wat schrijven van mezelf omdat de massamedia gewoon het hele nieuwsfeit lieten liggen, zoals met Uithoorn. Over rapporten die gerespecteerd worden alsof het wetenschappelijk onderzoek is, moet ik ook wat schrijven afentoe, want die moeten ontkracht worden. Maar dat is niet echt nieuws.

Ik heb wel geprobeerd om wat breder te gaan, en een algemene beschrijving te geven van wat er wordt gezegd door wie, bijvoorbeeld in mijn stukje over kalkoenen. Hele groepen artikelen bij elkaar vegen omdat ze eigenlijk altijd hetzelfde zeggen, altijd op dezelfde manier, en eigenlijk altijd met hetzelfde gebrek aan onderbouwing. Maar dat was eigenlijk een reactie op datgene waar dit stukje over gaat.

Het gaat namelijk niet over een artikeltje of een programma hier of daar. Het gaat er juist om dat zo'n nieuwsartikeltje samenkomt met een hele stroom artikeltjes, programma's, interviews, enzovoort. Het is niet maar één artikel dat je kan behandelen zonder de hele kontekst. Want wat mensen alleenmaar denken, is: "Misschien heeft ze wel een punt, maar kijk eens naar al die andere dingen die ik hoor en zie."

Zou ik dan alles moeten behandelen? Over alles moeten schrijven wat er aan onzin over ons wordt verteld? Ik heb via Google een nieuwsdienst die me publicaties over sekswerk doorgeeft, ik volg wat er op social media over de business wordt verteld, en dan heb ik ooknog via-via informatie. En alleen al aan nieuwsberichten in Nederlandse media heb ik gemiddeld twee berichten per dag waar ik op zou moeten reageren.

Dan is het gewoon teveel. Dan is het niet meer te doen, en bovendien ben ik dan één stem in een enorme oceaan van hardere stemmen. Ik wil graag mijn steentje bijdragen, maar ik word ook niet gehoord. Ik heb wel wat mensen bereikt, maar het is zo'n klein druppeltje op zo'n grote gloeiende plaat. En het vuur van de commercie houdt die plaat gloeiend, terwijl dit blog me alleenmaar tijd en geld kost.

Wat er aan berichten komt is veel hetzelfde. Er zitten maar een paar vreemde uitschieters bij. En al die berichten, ook de rare uitschieters, hebben telkens dezelfde antwoorden nodig. Wat ìk moet schrijven is telkens hetzelfde, en het is ook voor mijzèlf saai! Als ik het opschrijf heb ik al een gevoel dat ik weer hetzelfde aan het tikken ben, en alsof het een komplete herhaling van zetten is.

En ik moet er ook mee omgaan dat wat ik schrijf niet gewoon wordt behandeld als iets wat zomaar iemand met ervaring uitlegt. Er worden verhalen over me verteld, en wat ik schrijf wordt met scheve ogen bekeken. Informatie van mijn blog is door criminologen gebruikt, maar nadat er door bepaalde mensen in de activisten-scene over me geroddeld is willen ze niet meer met me geassocieerd zijn. Dat vind ik jammer.

Gelukkig zijn er wel meer collega's die tegenwoordig van zich laten horen. Ooit was ik de enige die zo van zich liet horen, maar intussen is dat allang niet meer zo. Daar wordt ook niet naar geluisterd zoveel als zou moeten, maar het is tenminste wat. Maar in de zee van politieberichten die zonder journalisme worden gepubliceerd, de preken van verbiedertjes die als het Evangelie worden behandeld, en alle herhálingen van die verhalen, zie je er toch weinig van terug.

Misschien kan ik beter gewoon schrijven over wat mij interesseert, in plaats van te proberen bij te dragen aan kennis en begrip over het vak. Misschien moet ik gewoon schrijven voor de mensen die wèl willen leren, die wèl nieuwsgierig zijn naar wat de waarheid is. En misschien moet ik het vechten overlaten aan mensen die daar nog de energie voor hebben, en niet worden genegeerd. Als die er nog zijn.

Ik besef me dat ik in dit stukje eigenlijk heel veel herhaal wat ik al heb geschreven in vorige stukjes. Het is niet dat ik niet weet waarom ik er niet doorkom. Het is ook niet dat ik niet begrijp waarom mensen het niet willen horen. Ik denk zelfs nieteens dat ik het jullie nog een keer hoef uit te leggen. Ik wil het alleen even kwijt, omdat het me zo frustreert.

Ik maak mijn antwoord-reeks af, maar verder ga ik me nietmeer zo met het nieuws bezighouden.