Antwoord op: Groeit

Als je gaat lezen in wat er over het sekswerk in de media verschijnt, valt je na een poosje op dat heel vaak wordt geschreven dat de misstanden aan het groeien zijn. Er is steeds meer uitbuiting, steeds meer dwang, steeds grover geweld, steeds meer meisjes die uit het buitenland worden aangevoerd, steeds meer loverboys, die steeds verder gaan, met steeds verfijndere methodes. Alles groeit maar.

Dat is natuurlijk onzin, en ik zal uitleggen waarom.

Om echt te kunnen weten of iets groeit, moet je eerst weten hoe groot het eerst was, en hoe groot het nu is. In het sekswerk zijn die cijfers er niet. Dat is niet omdat het onmogelijk is, maar omdat niemand er ooit echt de moeite voor heeft gedaan om goeie cijfers in omloop te brengen, of het zelfs maareens met evenveel moeite uit te zoeken als ze hebben besteed om de verhalen over die cijfers in omloop te brengen.

Dat lijkt raar, want waarom zou het niet eens goed uitgezocht worden hoeveel meiden er nou zijn die aan sekswerk doen, en wat daar voor statistieken achter zitten? Als je gaat uitzoeken waar de cijfers vandaankomen die je telkens in de media terughoort, kom je namelijk altijd uit bij schattingen zonder steunbewijs. We zijn er heel erg mee bezig, en maken ons heel druk om de groei, dus waarom wordt dat niet uitgezocht?

Het antwoord is helaas dat de wil er niet is. Er wordt nu veel ophef gemaakt met schattingen, en schattingen kunnen de mensen die het schatten doen neerzetten zoals ze willen. Als je het echt gaat uitzoeken, dan kom je misschien aan cijfers die je helemaal niet kan gebruiken. En de mensen achter de cijfers komen niet met die cijfers uit interesse. Die verzinnen ze om hun zin te krijgen in het publieke debat.

Dat wordt erger omdat de meeste mensen het niet iets vinden dat ze uit willen zoeken. Die hebben het al in de krant gelezen, vinden het heel erg en heel geil, en dat is dat. De sekswerkers willen het best uitgezocht hebben, maar die zijn een verguisde minderheid en die worden niet serieus genomen. De enige mensen die interesse hebben zijn de moralisten en de reddingsindustrie, en die willen dat het bij hun schattingen blijft.

Er zijn wetenschappers, criminologen vooral, die weleens proberen om inzicht te krijgen in hoe het nou echt zit. Maar die lopen aan tegen hele gebrekkige politiegegevens, een OM dat op kruistocht is, en dat zij wèl voorzichtig en terughoudend moeten zijn om eerlijk te blijven, en dus niet met iets licht verteerbaars in de pers komen. Dus vallen ze weg tegen alle paniekerige indianenverhalen, en weten alleen een paar mensen van die vraagtekens die het onderzoek opbracht.

Natuurlijk zijn er nu lezers die denken dat ik hier een fout maak. Als je artikels leest, zie je namelijk wèl telkens heel duidelijke en precieze getallen over hoeveel slachtoffers van mensenhandel er elk jaar worden vastgesteld. Daar heb ik al eerder over geschreven. Die link is belangrijk, maar als je hem ècht niet wil lezen zal ik het in het volgende paragraafje samenvatten.

Er is een bedrijf, CoMensha genaamd, dat bijhoudt hoeveel meldingen er zijn van mógelijke slachtoffers van mensenhandel. De drempel daarvoor is laag, en is onder druk van sterke moralistische stromingen in de overheid steeds verder omlaaggehaald. Elk onderbuikvermoeden, elk bizar "signaal" is genoeg om op die lijst te worden gezet. En de lijst met signalen groeit, en de lijst met mensen die verplicht moeten melden bij zo'n signaal groeit. Dus groeit de lijst gevonden signalen ook steeds.

Goed, we hebben dus geen cijfers van vroeger om met cijfers van nu te vergelijken, want onze cijfers zijn allemaal bewust onzin. We weten dus helemaal niet of er iets groeit, ookal is het heel raar om te denken dat er iets kàn groeien zonder heel veel bewijsbare zaken op te leveren in een industrie die zo idioot hard gecontroleerd wordt als de seksindustrie. We zien alleenmaar krimp met de aantallen vergunningen, aantallen werkplekken, en aantallen zelfstandigen.

Waarom zien we dan toch telkens dat gedoe over groter, meer, erger, dieper, verder in de krant en op TV? Waarom doen mensen in de media, en de mensen die de media voeren met informatie dan telkens alsof het zo is? En niet zomaar een beetje, het is meestal de reden die ze opgeven om met het verhaal te komen, of "aan de alarmbel te trekken" in de pers.

Het is heel simpel, helaas. Het is gewoon manipulatie. De moraalridders die prostitutie willen bestrijden moeten het van de emotie hebben. Als je zegt dat het groeit, dan veroorzaak je daarmee paniek. Dan zeg je dat er wat nieuws is, dat de dijk is doorgebroken, dat als je er nu niets aan doet, dat het dan uit de hand loopt. De manier van leven die we hadden doet het niet, die moet anders, want het groeit.

We kunnen niet de tijd nemen om te overwegen wat onze mogelijkheden zijn! Het beleid wat bestaat is geen oplossing. Want het groeit! We kunnen niet iets genuanceerds doen, of dingen hun eigen weg laten vinden. Want het groeit! We kunnen misstanden niet stuk voor stuk oplossen, zoals we met gewone misdaad doen. We moeten de hele branche op de schop nemen en de baby met het badwater weggooien, want het groeit! Er is geen tijd om na te denken, er moet nu wat gedaan worden, want het groeit, de boeman komt!

Helaas wordt er dan niet net even doorgedacht. Want het is heel ráár dat al die misstanden en al die vieze prostitutie gaat groeien ondanks al die steeds zwaardere repressie die op ons wordt gezet. Trekt iemand de conclusie dat sinds we in morele paniek hoeren zijn gaan verdrukken, dat dàt het kennelijk erger heeft gemaakt? Natuurlijk niet. Trekt iemand de conclusie dat al dat controleren en straffen en stigmatiseren kennelijk nieteens hèlpt? Ook niet. Want dat willen de schrijvers niet.

Maar zover denken de mediagebruikers niet door. Die worden onrustig, en vinden dat er wat moet gebeuren.
Want het groeit.

Onzekerheid

Mensen die me kenden voordat ik serieus ging hoeren, zijn het allemaal met elkaar eens over één ding: dat ik zoveel minder onzeker ben geworden. Dat valt mensen heel erg op, en ze vinden het allemaal een goede verandering. Er zijn zelfs mensen die vroeger niet met me door één deur konden, en nu het fijn vinden om met me om te gaan, alleenmaar omdat ik minder onzeker ben geworden.

Ook andere meiden vertellen dat het bij hen zo ging. En ik heb het zelfs wel bij collegaatjes zíén gebeuren. Onzekere meisjes worden hoeren met haar op hun tanden, die dingen gaan dùrven. Want daar gaat het vooral om bij onzekerheid, het is een gebrek aan vertrouwen dat je dingen aan kan pakken, en een angstigheid over dat je niet aankan wat er op je afkomt, en wat er op je af kàn komen.

Dat gaat vooral over sociale dingen. Weinig mensen zijn onzeker over of ze de weg in de stad kwijt zullen raken, of wat ze moeten als hun auto opeens kapotgaat op de weg, of voelen zich onzeker of ze wel om zullen kunnen gaan met een ziekte die ze overkomen kan. In plaats daarvan maken we ons zorgen over onze plek in de maatschappij, onze baan, onze vrienden, ons uiterlijk, in het kort dus vooral over hoe mensen ons zullen beoordelen.

Onzeker zijn is een soort angstigheid, een soort passief zijn omdat je je de hele tijd aan je ideeën over wat de maatschappij van je vindt aan het aanpassen bent. Je vertrouwt niet op je eigen verstand, maar op watvoor gevoelens jij hebt over watvoor gevoelens andere mensen over je zullen hebben. En zelfvertrouwen is niet iets waar je op moet wachten, want niemand gééft je zelfvertrouwen. Dat moet je zelf opbouwen.

Het is vooral een vrouwending. Vrouwen spelen sowieso al meer op safe dan mannen. Er is bij erg veel vrouwen een soort onstilbare honger naar bevestiging. En als ze die niet krijgen, worden ze onzeker en gaan ze ontzettend aan zichzelf twijfelen. Daar schrijven we onze helft van het internet zo'n beetje mee vol. Het is een soort gevoel dat het normaal is voor een vrouw om zich zo te voelen, en het drijft een groot deel van het feminisme aan.

Nou ja, het wàs vooral een vrouwending. Want ik hoor het ook steeds meer van jonge mannen. Toen ik nog een meisje was kreeg je als meisje vooral veel begrip als je onzeker was, en als jongen werd je nog net niet uitgelachen. Nou zijn jongens vanzelf al brutaler, maar zo maakte je het natuurlijk nog verschillender. Tegenwoordig wordt het alleen veelmeer van jongens geaccepteerd, en je ziet het dus nu ook bij mannen.

Dat is de verkeerde kant op. We zouden die lessen die we vroeger aan jongens leerden gewoon aan iedereen moeten leren. Je moet niet verwachten dat de wereld je wel bevestigt en zekerheid geeft. Je moet jezelf leren kennen en inschatten, en dan ga je jezelf vanzelf vertrouwen. Dan trek je je juist minder aan van wat de wereld van je vindt, inplaatsvan dat je dat de hele tijd op gaat zoeken.

Het zit een beetje door de verhalen van onze tijd heen dat onzekerheid een belangrijk conflict is voor de protagonist om mee te worstelen. Die overwint hij in de meeste verhalen niet, maar hij glipt erlangs. Dat is wat we nu onzekerheid overwinnen noemen. De onzekerheid blijft namelijk bij de protagonist, maar hij kan ondanks dat toch nog overwinnen wat er voor de rest in zijn verhaal speelt. De protagonist moet wel een gekwelde ziel blijven. Als hij echt zijn onzekerheid zou verliezen, zou hij arrogant lijken.

Arrogant wil niemand zijn. En als je bang bent om arrogant te zijn laat je je vanzelf naar onzekerheid leiden. Omdat je onzeker wordt van je angst om arrogant te zijn, en omdat onzeker zijn voor jou en de mensen om je heen laat zien dat je niet arrogant bent. Zelfs mensen die niet erg onzeker zijn doen soms alsof ze dat wel zijn, om maar niet arrogant te worden gevonden. Zo leer je nooit je onzekerheid af natuurlijk. En het werkt nieteens.

Onzeker zijn leidt bij sommige mensen ertoe dat ze zich de hele tijd gekwetst voelen. Dan gaan ze zich verdedigen tegen al die mensen waarvan ze denken dat die lelijk over ze zijn. En dat zorgt natuurlijk niet dat ze er beter vanafkomen, want de buitenwereld ziet dat juist als alleenmaar naar je eigen gelijk kijken en zaniken over alle dingen waar je aanstoot aan neemt en gekwetst over doet.

Een ander soort gedrag wat van onzekerheid komt is passief doen, afwachten, uitstellen, en vooral veel passieve signalen uitzenden dat je er niet zelfredzaam bent, dus dat iemand anders moet inspringen. En dat kan zijn van een timide lichaamshouding, of dat je hulpeloos zucht terwijl je naar je werkje staart, tot luidkeels klagen dat niemand het voor je opneemt. In een talkshow.

Maar sommige mensen zijn handiger, en die gebruiken hun onzekerheden als een manier om zich te laten zien als iemand die "durft om kwetsbaar te zijn." Die maken er een show van om diepzinnig vertwijfeld te zijn. En meestal zijn die mensen van zichzelf helemaal niet zo onzeker, maar cultiveren ze dat juist. Het is een drama-stukje voor die mensen, en die vallen er danook graag hun medemensen mee lastig.

Onzekerheid is geen diepzinnigheid. Ook niet als je het doet om maar op safe te spelen, ook niet als je denkt dat je anders arrogant bent omdat je op jezelf vertrouwt. Als je onzeker bent, doe je iets verkeerd. Onzeker zijn hoort iets te zijn waar je meteen wat aan doet. Je hakt de knoop door, en je zorgt dat je niet meer onzeker hoeft te zijn. Of dat nou is door iets te doen of juist iets te laten.

Het is een sociaal iets. Die onzekerheid verdwijnt als sneeuw voor de zon als je eens echt alléén bent. Dat is alleen haast nooit zo, of je moet op een wandeltocht door het oerwoud zijn, of aan het solozeilen. En komt de haven in zicht, dan voel je hem al terugkomen. Als er ookmaar een béétje sociale omgeving is, dan kan de onzekerheid al zijn gang gaan. En krijg je gedrag dat andere mensen oproept om voor je in te springen. Meestal een vent.

Ondanks wat het is, vóélt het alsof je ervanaf zou zijn als je omgeving je maar bevestiging geeft. Dat is alleen nooit genoeg. Want als je echt zoveel bevestiging zou krijgen dat al je onzekerheden zijn weggesust, dan zou je wel voelen dat je als een couveusekindje wordt beschermd en verwend, en dat je dus niet geschikt bent om een volwaardig zelfstandig mens te zijn. Dat besef maakt je vanzelf onzeker, maar nu terecht.

Het nivo van bevestiging wat mensen verwachten om hun onzekerheid weg te nemen, en het wegblijven van dingen die ze onzeker maken, dat is onzinnig. Het zijn je verwachtingen die je onzeker maken, het is niet zo dat je van jezelf stabiel en zelfverzekerd bent, maar dat je onzeker bent gemáákt door die vrouw die naast je in de lift zo'n rare blik op je wierp, en dat ze daardoor nu je zelfvertrouwen van je heeft afgepakt.

Als je onzeker blijft, ben je alleen jezelf aan het saboteren. Je bent geen slachtoffer van een onzekerheid die je maar gebéúrt. Als je twijfelt, moet je ontdekken of die twijfel betekent dat je echt niet bekwaam genoeg bent. Als dat zo is, dan moet je daar wat aan leren doen. En als het niet zo is, dan moet je ophouden met twijfelen. Dat kan allebei veel werk zijn, maar het is kinderachtig om in die onzekerheid te blijven hangen.

Het is zo makkelijk om te denken dat het een gevoel is, en dat een gevoel je overkomt dus dat je er niet verantwoordelijk voor bent. Maar je kan best jezelf oppakken. Je kan best jezelf tegenhouden om in een gevoel mee te gaan. We leren al op de kleuterschool om geen krijsbuien meer te krijgen, en dat is immers toch ook gewoon een gevoel? Onzeker zijn is niet anders, het wordt alleen geaccepteerd, dus is er geen juf die je vertelt dat je maar even in het halletje moet.

Onzekerheid zelf is ook nieteens iets slechts. Niets hebben om je tegen af te meten, niets hebben om je over af te vragen of het wel goed genoeg is, dat helpt je ook niet groeien. Conflicten en uitdagingen zijn goed, want daar kan je door groeien en leren. Als je denkt dat alles maar zeker moet voelen, of dat je "boven dingen moet staan," heb je ook niets om voor te vechten door jezelf beter, sterker en betrouwbaarder te maken.

Je moet het alleen niet zijn gang laten gaan. Het heeft nieteens plekken in je leven waar je het zijn gang moet laten gaan. Het is nooit een terecht iets wat je maar moet accepteren. Als je het laat woekeren, groeit het meteen om zich heen. Sommige dingen kan je wel, en andere niet. Onzeker lopen doen over dingen, dat moet je confronteren en uitvechten. Je kan niet alles maar in twijfel laten omdat je niet jezelf durft af te meten of op te groeien. Dat is gewoon jezelf dwarsbomen, en dan doen alsof je gedwarsboomd wòrdt.

Voor mij hielp het enorm om serieus aan de slag te gaan in de hoererij. Ik ben altijd een beetje een schijtlijster geweest, dus je kan je wel voorstellen dat ik ook altijd erg onzeker was. Het beheerste mijn leven gewoon, als ik terugkijk. En toen ik eenmaal stevig aan de slag ging, werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt, en moest ik gewoon inzien dat ik er eens wat aan moest doen.

Sexy zijn is namelijk voor driekwart hoeveel je op jezèlf geilt. Als ik uitstraal dat ik mezelf een lekker seksobjekt vind, dan voelt mijn partner dat echtwel met me mee. Als ik er niet op vertrouw dat hij me sexy zal vinden, dan stel ik me niet open naar hem toe, en dan komt hij gewoon niet in de goeie stemming. Dan komt die hele wisselwerking tussen man en vrouw gewoon niet op gang.

Onzekerheid is killing voor hoe aantrekkelijk een man je vindt. Je kan het perfekte figuurtje hebben, en de perfekte dingen zeggen, maar als je met bange hertenoogjes zit te kijken omdat je het niet van jezelf gelóóft, dan voelt hij toch dat het niet goed zit. En als je van een man vraagt om je te bevestigen in je seksualiteit, dan kan je het niet maken om daar nog geld voor te vragen. Want voor hem is de glans er dan echt wel af.

Dat is op zijn ergst bij vrouwen die hun onzekerheid proberen te sussen door een man te strikken die ze bevestigt. Die ruilen seks voor complimentjes en ophemeling. Een man die je neukt wordt makkelijk verliefd, vooral als je het goed doet. Die gaat je dan met sterretjes in zijn ogen bekijken, en dat is vleiend en heel bevestigend. Opvallend veel vrouwen proberen dat met seks te pakken te krijgen.

Juist door die onzekerheid die ze weg proberen te werken jagen ze die mannen ook weer weg. Die schrikken zich dan een hoedje als ze opeens een onzekere vrouw blijkt te zijn, die labiel overkomt en meteen aan ze wil hàngen. En die onzekerheid zorgt ervoor dat die hangerige vrouw niet aantrekkelijk meer is. En dat helpt niet tegen haar onzekerheid, want zij voelt zich gebruikt. Omdat het haar niet lukte om hem te gebruiken.

Dat soort gedrag noemen sommige klanten emotionele prostitutie. De dienst is seks, de prijs is haar onzekerheid moeten oplossen door haar bevestiging te geven. Vooral getrouwde klanten die erin zijn getrapt en er nu aanvastzitten noemen het zo. Ik ben dan altijd een beetje beledigd, want ookal is het betaald worden voor seks, bij èchte prostitutie is de deal vantevoren wèl eerlijk uitgesproken.

Je kàn best mannen gekmaken met schuchterheid en kwetsbaarheid. Maar dat is niet door ze echte onzekerheid over jezelf te laten zien. Mannen geilen wel op een vrouw die ze uitlokt door zich kwetsbaar op te laten stellen, en ze juist uitnodigt om zich aan haar te vergrijpen. Dat is lekker voor allebei. Een vrouw die onzeker is, en zo laat zien dat ze kwetsbaar is, laat juist zien dat je haar ellendig maakt als je met macht met haar speelt, dat is juist een afknapper. En ze merken heus het verschil. Ook de botte mannen.

Ondanks dat onzekerheid een vrouwending is, of misschien juist ook daaròm, heb ik helemaal geen zin in onzekere mannen. En die zijn er best veel, ook onder de klanten. Iedere keer als een man komt met iets waar hij onzeker over is, dan loopt al mijn aantrekking voor hem weg. Zelfverzekerdheid is mannelijk, en je tekortkomingen accepteren ook. Er is niets sexy aan de zoveelste vent met de gemiddelde pik die van me wil horen dat hij niet te klein is.

Een schuchter biechtje, of een eerlijke vraag die hij beleefd en op een goedgekozen moment stelt, daar heb ik geen last van. Mensen moeten mensen kunnen zijn, met al hun tekortkomingen. Daar moet een plekje voor zijn. Maar een man die schaamteloos zijn onzekerheid laat zien, of erger nog, in mijn handen legt, daar heb ik een broertje aan dood. Dat drama kost me teveel tijd en moeite, en teveel respect voor die klant.

Als een man wat onzekerheid laat zien, is er nog geen man overboord. Ik beur hem wel op, vooral als hij een goede reden aangeeft dat hij onzeker is. Maar dan moet hij daar wel op reageren. Hij moet tenmìnste toch proberen zich groot te houden, en positief te zijn. En hij moet meegaan met me als ik hem help. Probeert hij dat niet, dan koel ik tochwel af. En als hij iemand is uit het groepje dat zijn onzekerheid verdédigt, dan hoef ik hem daarna niet meer te zien.

Mijn werk is heel sociaal, en heeft heel veel temaken met de dingen waar onzekerheden juist zoveel over gaan. Je gaat er dwars tegenin, want als je wat probeert te ontwijken mis je juist de dingen waar je klant voor komt. Het duwt je dus met je neus op de feiten, en laat het niet toe om maar onzeker te blijven. Je moet dwars ertegenin blijven gaan, klant na klant, of je moet er dwars doorhéén.

Helaas is sekswerken geen tovertruuk waardoor je opeens heel makkelijk door je onzekerheden heenkomt. Het is alleen een heel sterke kracht om te moeten erkennen wat er gebeurt, en om te zien hoe schadelijk dat is. Het dwingt je om het aan te pakken, als je goed wil worden in het werk. Je kan er niet meer omheen, door gewoon tegen jezelf te zeggen dat het "normaal" is hoe je je voelt. En het laat je zien waar al die onzekerheden je van weghouden. Ookal is het soms pijnlijk om te moeten zien dat je jezelf klein hebt gehouden.

Dat zal vast bij andere soorten werk ookwel langskomen. Maar ik heb het alleen nooit ergens zo sterk meegemaakt als in de hoererij. Ik zou ook niet weten welke andere beroepen zoveel zelfvertrouwen nodighebben. Sommige mensen zeggen wel dat ze dan aan de politie denken, omdat je daar met gezag en gevaar werkt, maar ik zie bij de politie die mij lastig komt vallen heel veel onzekerheid. Zo goed werkt dat daar dus niet.

Ik vind het een heel fijne kant van mijn werk dat het zo mijn onzekerheden op de proef stelt, en me dwingt om op mezelf te vertrouwen. Het enige dat ik er nog een beetje jammer aan vind, is dat het wel ten koste gaat van begrip voor al die vriendinnen die nogsteeds vinden dat hun onzekerheden dingen zijn waar ze de hele tijd mee bezig mogen zijn, en waar andere mensen begrip voor moeten hebben. Dat is weer een vorm van achterlaten.

Antwoord op: Na een kind is je hoerenloopbaan over

Als je een kind krijgt, kan je als hoer niet meer aan de bak. Dat komt dan omdat je figuur naar de kloten is, omdat je buik is uitgelubberd, en omdat je kut een soort stortkoker met spatlappen is geworden. Zorg dat je al je hoererij uitgeleefd hebt voordat je aan kinderen begint, want daarna wordt het een zielig boeltje. Niemand wil zo'n trieste buurtsnol zijn die alleen een emmer snot te bieden heeft.

Onzin natuurlijk, maar je merkt zovaak dat mensen deze geloven, dat het toch maareens antwoord moet krijgen.

Een kind krijgen is een ingrijpende gebeurtenis. Voor hoe je je leven leeft, maar ook voor je lijf. Je draagt het eerst rond, waarbij je buik opzwelt als een ballon, en daarna moet het hele kind door je kut naar buiten. Dat is nogal wat. Je kan rekstriemen krijgen, je huid kan onvoldoende terugkeren naar wat het was, en je kut kan beschadigd raken bij de geboorte van je kind. Dat zijn allemaal risico's.

Rekstriemen of striae krijg je doordat je buik groeit. Dat is gedeeltelijk omdat je baarmoeder groter wordt, maar bij heel veel zwangere vrouwen gaat het ook om een hoop extra vet. Als je zwanger bent krijg je meer honger, ookal is het fabeltje dat je nu voor twee eet niet waar. Tegelijk ga je minder bewegen. Dus je wordt dik. Samenmet je uitdijende baarmoeder kan dat teveel je huid oprekken.

Niet dat rekstriemen danmaar je eigen schuld zijn. Je kan gewoon pech hebben. Maar meiden die zich ook tijdens hun zwangerschap een beetje in vorm houden hebben meestal minder striemen. Meestal, want ik hoor ook van een meid die alles onder controle hield, en toch ze heel erg kreeg. Die wist dat dat wel kon gebeuren, want toen ze een tienertje was had ze ookal striemen gekregen toen haar borsten groeiden, en striemen onder haar kont toen haar benen groeiden. Sommige vrouwen striemen makkelijk.

Crèmes en middeltjes werken niet. Die kosten alleen geld en zorgen ervoor dat je je beter voelt omdat je de pijnlijke of jeukende huid masseert. Als je wrijft met een beetje olie of een beetje Nivea heb je ook hetzelfde gedaan. Je striemen worden er niet minder van. Het enige wat helpt is niet te hard aankomen. En dat kan heel moeilijk zijn, als je door alle hormonen je helemaal tebuiten gaat aan de grootste eetzondes.

Als je striemen hebt, moet je niet denken dat je dan meteen niet meer je klantjes onder ogen kan komen. De meeste klanten zien het amper, en de klanten die het wel zien vinden het meestal niet echt een probleem. Je zal van nieuwe klanten er geen woord over horen, en ook klanten die je voor je zwangerschap had zullen er niet van opkijken. Er zijn zelfs klanten die het zien als een soort teken van vruchtbaarheid, en we weten allemaal wel wat dàt met mannen doet.

Je huid kan soms niet echt mooi terugkomen zoals hij was voor je kindje. Dan is dat meestal een rolletje boven je venusheuvel, of een beetje een hangnavel. Niet elke vrouw krijgt dat, en netzoals bij rekstriemen is het beste om gewoon te zorgen dat je tijdens je zwangerschap niet te dik wordt. En weer weet je dan niet zeker of je eraan ontsnapt. Het is nou eenmaal maar raden of je aanleg hebt om het te krijgen of niet.

Dit is wel meer een probleem. Ja, het kan weggaan als je na je zwangerschap goed voor jezelf zorgt, en wanneer het weer kan een beetje gaat fitnessen. Je lijf heeft wonderlijke krachten als je net zwanger bent geweest, en je heelt mooier en wordt sneller fit dan je voor mogelijk had gehouden. Maar ook dan kan zo'n rolletje of zo'n slappe buik gewoon hardnekkig blijven zitten.

Helaas is dat wèl iets waar klanten naar kijken. Die willen een strakke buik, en dat leer je ze ook niet af. Ze zullen niet van je weglopen, maar een strakke buik zou wel meer klanten trekken, van meer klanten vaste klanten maken, en zou ze ook een leukere ervaring geven. Gelukkig is dit wel zoiets wat best goed en makkelijk op te lossen is door een dokter. Een goede correctie geeft een mooi resultaat, en alle collegaatjes die er eentje hebben gedaan zijn er erg blij mee.

Maar het heftigste is een bevalling natuurlijk voor je kut. Die rekt op tot voorbij wat je ooit hebt meegemaakt, en je hele bekken spreidt open. Soms word je nog ingeknipt ook, ookal heb je dat eigenlijk vaak niet nodig. Vlak na de bevalling zit je baarmoeder nog niet netjes weggestopt waar hij normaal altijd zit, en trekt hij dus ook je vagina niet strak. Alles krijgt een enorm geweld te verdragen, en daar ben je niet één twee drie van teruggekomen.

De meiden van het vak hoor ik er anders over praten dan mijn amateurvriendinnen. Amateurs hebben de strakheid van hun doos vooral doordat de vliezen en weefsels opgerekt worden door de pik die ze ontvangen, en doen weinig met hun spieren. Hoeren doen juist veel met hun kutspieren, en hebben meestal dus ook een veel gespierdere kut. Dat is ook goed verrekt, maar dat kan terugkomen als je ze weer gaat gebruiken.

Netzoals je na je eerste keer een stuk gerekt bent en dan makkelijker penetratie aankan, rekt ook een baby krijgen je vagina op. Die weefsels blijven opgerekt. En netzoals je na je ontmaagding gewoon nog je poes samen kan trekken, kan dat ook nadat je een kind hebt gekregen. Niet meteen natuurlijk, want alles moet weer langzaam terug op zijn plekje komen, maar het komt terug, behalve als er echt iets heel ergs is gebeurd.

Dat kan natuurlijk. Het is een hele heftige ervaring, en soms gaan er dingen mis. Daar moet je maar nietteveel aan denken, want gelukkig is het best zeldzaam dat er echt iets misgaat, maar het kan wel. Dat is gewoon in de handen van de Here, en je moet maar hopen dat de dokters zien wat er misgaat, en er iets aan kunnen doen. En ik hoor ook dat als je te horen krijgt dat je er maar in moet berusten, dat veel meiden dan alsnog de boel weer op de rit krijgen.

Als je een gewone bevalling hebt, dan heb je de eerste weken en maanden wel een andere kut dan je gewend bent. Die spieren die je van het vak hebt gekregen zijn dan nog zwak en zielig, en die doen niet wat je verwacht. Maar dan moet je niet in paniek raken, want dat is voor iedereen zo. Als je maar gewoon weer gaat oefenen, rustig en niet te snel, en niet bij de pakken neer gaat zitten, trekken die spieren wel weer bij. En dan merk je ook vanzelf dat die spieren belangrijker zijn dan die rekkende weefsels. Voor jou, en voor je partner.

Bij de mannen zit het er zo ìn dat je doos echt een ruïne moet zijn na een kind, dat ze niet geloven dat je een kind hebt gehad. Dat hoor ik van bijna alle collegaatjes met kinderen. Eigenlijk is het gewoon weer even inkomen, en je kut weer leren werken. Het voelt in het begin heel anders, maar dat trekt na een paar maanden weer goed bij. Vooral als je haar gewoon weer stevig laat werken. Want daar wordt ze sterker van.

Er zijn veel collega's die kinderen hebben. En dat zijn niet de minste. Ik weet van absolute topescorts die kinderen hebben. Je wordt van een kind geen uitgerekte meid die moet sappelen. Niet als je tenminste verstandig bent en aan jezelf dezelfde eisen stelt als voor je kind. Want je hebt die kut niet voor niets gekregen, die moet aan de slag, of ze laat zich maar wat doen.

Niet alleen kan je na een kind prima weer aan de bak, het helpt je ook om weer terug te komen. Van hoeren krijg je een sterke doos, en je dóét het ergens voor. Het is zo makkelijk om je lijf maar de boel te laten, en die wondertijd tijdens je zwangerschap en vlak na het baren te laten gaan, zodat je het allemaal niet terugkrijgt. Als je weet dat je ooit weer aan de bak moet, dan ben je gemotiveerder, en let je op de goede dingen. Je moet dus even goed je eigen pooier zijn.

Zelf moet ik nog aan het avontuur van een kind beginnen. Als ik ooit nog de kans krijg, tenminste. Dus ik praat niet uit eigen ervaring. Maar als je veel contact hebt met de oude door de wol geverfde collega's, krijg je er een hoop over te horen. Dat zijn vooral veel tips over hoe je weer in vorm moet komen, maar dan wordt dit weer zo'n enorme lap. Maar ervaring hebben ze dus ook. Daar heb ik mijn informatie van bijelkaar gezocht. Ik heb ook mijn huisarts en collega's die ook dokter zijn erover gevraagd. Als ik het meemaak, dan zal ik ook mijn ervaring ermee eens vertellen.

Achterlaten

Ik ben iemand die het moeilijk vindt om goede dingen achter te laten. Soms moet je verder met je leven, maar voel je heel erg het gemis van wat je eerst had. Ik vond het moeilijk om mijn basisschool en mijn middelbare school achter me te laten, en om mijn studies achter me te laten, en de jeugdteams van waterpolo. Als ik een fijne kring heb gevonden, blijf ik daar het liefst voor altijd in hangen.

Maar soms is het niet echt iets achterlaten, maar ontdekken dat je zonder het te merken iets voorbij bent gegaan. Dat is een veel raarder gevoel. Dan heb je meer het idee dat je jezelf een soortvan achtergelaten hebt. Als je nieuwe dingen leert, en daardoor een ander mens wordt, laat je soms dingen achter zonderdat je dat had aan zien komen. Iets wat ooit een uitdaging was, en dat nietmeer is, verliest bijvoorbeeld zijn glans.

Ik heb dat wel met vriendinnen gehad. Ik had vanaf de universiteit een handvol vriendinnen, waar ik echt heel close mee was. Toen ik op het HBO overstapte, veranderde ik. Zij bleven ook veranderen, maar in een andere richting dan ik. En dat zorgde ervoor dat we eigenlijk heel snel geen dingen meer hadden waar we echt hetzelfde leuk vonden om over te praten. Dat was heel subtiel, maar daar merkte ik wel mee hoe makkelijk je mensen kwijt kan raken.

Natuurlijk waren we nog wel leuk tegen elkaar, maar je merkt wel dat de klik snel wegslijt als je je ontwikkelt. Je bent veel bezig met de nieuwe dingen die in je leven ontwikkelen, en als je niet deelt dat je met zoiets veel bezig bent, dan heb je soms echt weinig tegen elkaar te zeggen. Alleen bij mensen waarmee je heel diep in je ziel iets deelt hou je dan een klik, en dat heb je gewoon nietzovaak.

Als ik nu vriendinnen van de basisschool tegenkom, dan doen we heel vrolijk tegen elkaar, maar ik vind het eigenlijk meer ongemakkelijk dan leuk om met ze om te gaan. We zijn heel anders geworden, en ze verwachten nogsteeds een soort Zondares tegen te komen hoe ik toen was, of waarvan ze toen hadden gedacht dat ik zou worden. Ik ben nietmeer zo. Hetzelfde gaat op voor heel veel oude vrienden uit periodes waar ik nu geen aansluiting meer mee heb.

In mijn werk merk ik het ook heel sterk. Dat was in het begin natuurlijk zo, toen ik kennismaakte met mijn eerste klantenkringetje, en al snel van groentje overging in een broodmeid. Die hadden nog de verwachting dat ik voor hen nog wel mijn oude enthousiasme tevoorschijn zou toveren, maar zo ging dat dus niet. Die zagen mij al heel snel van fris blaadje naar slappe hap overgaan, zoals je veeltevaak in verhalen van klanten hoort. Ik neem het ze niet kwalijk.

Ook toen ik besloot om volwassen te worden, hetzelfde verhaal. Mannen die de luie broodsnol gewend waren vonden mijn nieuwe manier van aanpakken maar vreemd, en haakten af. Ik kon ook niet meer met mijn vaste klantjes van in het bordeel door één deur, dus zo raar pakte dat uiteindelijk niet uit. Ik vond dat toen eigenlijk een teken dat ik aan het groeien was, en ik vond het allemaal niet zo erg. De klanten vonden dat wel.

Het was raarder om mee te maken hoe de klanten waarmee ik de thuisontvangst begon ook afhaakten. Die liet ik ook achter, want het was een tijd waarin ik snel aan het leren was gegaan. Die waren gewend aan een meisje wat nog niet zo goed wist wat ze deed, en in de eerste twee jaar werd ik toch wel flink anders. Ik ging mijn eigen manier van werken ontwikkelen, en ik leerde gewoon veel meer over mezelf en mijn werk.

Dat ervaarden die klanten van het eerste uur alsof ik minder echt werd. Ik begon door heel goed te klikken met hun verwachtingen en door me goed te laten begrijpen. Maar toen ik ontwikkelde raakten ze dat begrip voor me kwijt, en kwam ik ook minder met hun verwachtingen overeen. Ze raakten me kwijt, en dan raakte ik hen ook kwijt. Ze vinden makkelijk een meisje waar ze dan beter bij passen.

Ik voelde altijd wel melancholie als die dingen gebeurden. Je hebt toch bestwel contact met je klantjes, en vooral je betrouwbare vaste klantjes worden je wel dierbaar. Je raakt toch een stukje van wat je koestert kwijt. Er gebeurt danwel genoeg in je leven om je toch daar niet tè veel mee bezig te houden, maar een beetje verdriet heb ik er wel van gehad. Het was iedere keer een onderdeel van de overstap.

Dat was allemaal geen voorbereiding voor de klap toen ik mijn werkflatje niet meer mocht gebruiken. Mijn vergunning kwijtraken betekende gewoon moeten kappen met mijn bedrijfje. Ik heb nog een paar maanden voordat de intrekking compleet was geprobeerd om in andere gemeentes aan het werk te kunnen, maar dat was nergens mogelijk. Dat wist ik ook wel, maar ik moest het proberen.

Ik moest dus in één klap over van de vergunde thuisontvangst naar de illegale escort. Ik had liever illegale ontvangst gedaan, maar dat is teveel risico voor mij. Ik kan dat niet uitleggen, en dat vind ik ook heel jammer, maar dat zou gewoon niet verstandig zijn. Ik heb al zelfs een poos met dit stukje moeten wachten omdat het anders te makkelijk was geweest om na te gaan wie ik ben.

Het ergst mis ik de grote gezonde klantenkring die ik had opgebouwd kwam voor mijn thuisontvangst. Mijn kleine konijnenholletje waar ze even aan het leven konden ontsnappen en iets konden doen wat daar blééf. Dat kan je met escort niet vervangen, zelfs niet als je hotelkamers, kelderboxen, appartementen of campers gebruikt. De sfeer is anders, en die is heel belangrijk. De grote meerderheid van mijn klantjes haakte af.

Het deed pijn. Maar het gebeurde nou eenmaal. Er waren gelukkig ook klanten die fanatiek aan me vasthielden, en dat was maar goed ook in het begin, toen ik nog helemaal me aan moest passen aan mijn nieuwe manier van werken. Anders had ik zo weinig klanten overgehouden dat ik echt aan mezelf was gaan twijfelen. Die klanten moesten en zouden toch manieren vinden, ookal kon ik ze niet meer geven wat ze zochten. Dat is heel trouw, en heel lief.

Wat ik veel erger vind is dat ik ook mijn vaste klantjes die met me meegingen langzaamaan ben kwijtgeraakt. Niet alleen omdat ik mijn werkplekje niet meer mag gebruiken van de overheid, maar vooral omdat ik aan het leren ben in de escort. En daar word ik gewoon een andere hoer van. De illusies die ik maak zijn anders, en hoe ik mezelf als persoon laat zien wordt dan ook anders.

Die oude trouwe klanten zien me veranderen. Ze merken dat de klik van vroeger er niet meer is. En ze zeggen me één voor één vaarwel. Soms krijg ik er nog wel eentje die voor de goede oude tijd komt, maar ik merk wel dat die meer hebben aan praten over mijn tijd in de thuisontvangst dan aan de wip die ik ze kan bieden. Die is ook fijn, maar dat was niet het perfekte samenkomen wat hij en ik ooit hadden. Dat is verleden tijd.