Verhalen

Mensen denken in verhalen. Als je ergens over vertelt, vertel je een verhaal. Als je ergens over denkt, maak je er meestal een verhaal van. Het kost bestwel veel moeite om ergens over te praten of na te denken zonderdat je dat doet terwijl het een soort verhaal is. Daarom is rekenen, logisch redeneren en objektief kennis opbouwen zo moeilijk. Daar zit geen verhaal in, dus je moet je geest ervoor iets onnatuurlijks laten doen.

Overal om je heen gebeuren dingen. En al die dingen zijn onderdelen van verhalen. Dat steentje langs de weg is onderdeel in een verhaal van de trucker die een container bouwafval wegbracht en toen bij verrassing een nieuw deuntje op zijn radio hoorde. En van de man die zat te suffen achter het stuur tot hij opeens een slinger maakte van de schrik toen een steentje zijn voorruit liet barsten. En van de vrouw die bijna werd gebotst door een man die opeens zomaar ging slingeren.

We maken dus overal verhalen van. Zo kijken we naar de wereld. We zien verhalen gebeuren, en we zijn onderdeel van verhalen. Die zien we gebeuren, en we doen eraan mee als een soort rollenspel. Alles gebeurt om redenen. En die redenen zijn onderdeel van het verhaal, en moeten dus ook aan de regels van verhalen houden. Zoals dat er motivatie voor alles moet zijn, een reden. Maar dat is eigenlijk meestal niet zo, dus zijn de verhalen die we hebben meestal heel onbevredigend vanwege alle losse eindjes.

Religie vult dat natuurlijk heel goed in. Als meisje leerde ik dat alles deel is van het plan van de Here. Dat rondt alle verhalen die je meemaakt mooi af, en het geeft je een gevoel dat de wereld onder controle is, en dat je kan vertrouwen op de verhalen om je heen, dat die goed af zullen lopen als je maar lang genoeg wacht. Dat is natuurlijk niet zo, maar dan wordt het in de Hemel wel goedgemaakt.

Als je toch je greep op dat geloof wat kwijtraakt, ga je zien hoe onordelijk de wereld is. De verhalen moet je er echt zelf in máken, want anders zijn ze er niet. Gelukkig doet je geest dat vanzelf, maar dat zorgt er ookweer voor dat twee mensen die in dezelfde toestanden zitten, twee heel verschillende verhalen ervan kunnen maken, en ècht niet van de ander begrijpen dat die het als een heel ander verhaal ziet. Daar komen veel ruzies vandaan.

Veel verhalen zijn onbevredigend. En die voelen als slechte ervaringen, met veel losse eindjes zonder afsluiting. Sommige verhalen zijn mooi en goed, en vertellen we ook jaren daarna nog aan onze vrienden. We leven voor mooie verhalen, want zo ervaren we de wereld. We willen onderdeel zijn van verhalen, en dan ooknog graag een belangrijk personage die goed naar voren komt.

Ik heb er in mijn blogje ooit eerder ook wat over gezegd. Ik kan het niet meer terugvinden. Ik klaagde toen dat om een leuke blog te zijn, mijn blogje eigenlijk ook een soort verhaallijn moet hebben, maar dat ik dat gewoon niet had omdat ik alleen schrijf over wat er echt gebeurt in mijn leven. En dat is nou eenmaal geen Hollywood-film. Er zit niet zoveel verhaal in de werkelijkheid. Ik heb alleen anekdotes voor jullie.

Heel lang heb ik niet zoveel hoeven doen aan verhalen. Ik werkte in de thuisontvangst, ik had mijn werkflatje, en daar ontving ik mijn klantjes. Daar had ik een konijnenholletje waar de klant zich eventjes kon verstoppen met mij. De verhalen van zijn leven, die bleven juist buiten, en bij mij kon hij erover praten. Ik was juist een vast punt in hun levens, ik veranderde niet, en ik was er altijd.

Dat moet je immers ook hebben. Als alles om je heen maar blijft veranderen, dan raak je de kluts kwijt. Mensen willen vastigheid, en bij die vastigheid kunnen ze dan hun verhalen kwijt. Ik was de spiegel voor hun verhalen, ik was juist de vaste plek waar ze niet zich van hoefden af te vragen wat hun nieuwe relatie naar mij toe was. Ook als alles op zijn kop stond, bij mij konden ze even komen uithijgen.

Eigenlijk heel tegenstrijdig dus dat ik daarmee op moest houden. Ik moest het opgeven, en voor al die mannen is dat plekje er dus niet meer. Ik heb heel veel gehoord dat ze dat bestwel missen. Soms genoeg om dan maar niet meer met me af te willen spreken. Ik was opeens terechtgekomen in een situatie die bestwel in een verhaal zit, maar dat verhaal is weer iets waardoor ik makkelijk op te speuren zou zijn, dus dat krijgen jullie helaas niet van me.

Van mijn konijnenholletje moest ik dus wat anders gaan doen, en dat werd escort. Escort is héél anders werken. Het is niet een man een plekje geven om even buiten de deur stoom af te blazen. Je komt even in zijn leven. Zelfs als je een hoteldate met hem hebt, zit dat eraan. En omdat je in zijn leven komt, kom je in zijn verhalen, en daar moet je inpassen, want anders is het onbevredigend.

Niet dat de klanten snappen dat het zo werkt. Maar het werkt zo, dat heb ik wel gemerkt. Niet omdat ik dat zelf zomaar even uitdokterde. Maar omdat ik merkte dat ik iets niet goed deed, dat er iets niet helemaal lekker ging met mijn escortklanten, en ik maareens advies ging vragen bij de tophoeren waar ik contact mee heb. Die allemaal in de escort zitten, en dat is ook niet zomaar.

Die meiden hebben me goed in de schoolbanken gezet. Alles werd met een stofkam doorgenomen, en overal hadden ze kritiek op. Dat was best slecht voor mijn ego. Ik heb heel wat jaren ervaring, al is dat wel ervaring in een andere, en makkelijkere, soort van hoererij. Maar als ik toch weer goed wou worden in wat ik nu deed, dan moest ik maar even heel hard slikken en erkennen dat ik veel kon leren van die kritische vrouwen. Dat vond ik niet makkelijk.

Bedakrobatiek hoefden ze me niet te leren. Dat was maar goed ook, want ik heb alleen mailcontact met ze, en daarmee leer je geen sekstechniek. Dat moet je gewoon doen, en tot je het zelf gedaan hebt weet je eigenlijk niet waar het om gaat. Ze vertelden me liever over de sterke kanten van hun soort hoererij. Waar het vooral over ging was de psychologie van de escort, en daarbij was het verhalen voor en na, of zoals ze het meestal noemen, "arcs."

Zo'n "arc" betekent dat je de klant een glimp laat krijgen van de verhalen waar je deel van uitmaakt. Of die verhalen nou bestaan of niet. En bij een escort is het "niet" natuurlijk, je houdt het een illusie, want je zit er niet op te wachten dat klanten zich in je eigen leven gaan mengen, of dat nou als voyeur is of als iemand die vindt dat hij aan je bestaan moet gaan prutsen omdat hij het goed met je voorheeft. Of meestal, omdat hij gewoon bezitterig is geworden.

Als je goed genoeg bent, hoef je niet eens het hem als een illusie voor te houden, maar kan je hem ook een rol laten spelen in je arc. Dat is iets waar ik nog niet aantoe ben, maar ik vind het reuze interessant om erover te horen, want het is een hele intense manier van met je klanten omgaan, en het is een vaardigheid die ik ook wil hebben. Bovendien blijf je dan je klant zijn hele leven bij. Dat heeft wel wat.

De tophoeren houden het niet bij een arcje hier of daar. Die hebben achtergrond-arcs, over wat ze voor illusie spinnen wat hun eigen achtergrond is, die hebben arcs die aanhaken op de voorkeuren van de klant, om te laten zien dat ze "toevallig" goed bij de klant passen, die hebben intimiteit-arcs die benadrukken dat de klant een bijzonder plekje in hun hartje heeft, en complexiteit-arcs om te laten voelen dat alles veranderlijk is en hij niet zeker kan zijn van zijn zaak.

Het moet allemaal overlappen, er mag geen moment zijn dat er geen arc gaande is. En dat allemaal spontaan, subtiel en ongedwongen ook nog! De klant mag immers niet voelen dat hij meegesleept wordt in een illusie. Tegelijk moet het wel iets zijn wat hem niet in zijn eigen leven raakt, maar waar hij wel in geïnvesteerd raakt. En op een positieve manier die hem nieuwsgierig maakt, dus moet er wel een idee bij zijn dat er vanalles nieuws te ontdekken is, waarin hij een centrale rol heeft. En tegelijk hè? Dat gaat mij allemaal nog veel te ver.

Wat zo'n arc nou eigenlijk allemaal inhoudt wordt wel erg technisch, en dat soort stukjes zijn niet erg populair. Bovendien lukt het me nooit om genoeg uit te leggen dat het niet verkeerd begrepen wordt, en ik zie het echt heel erg averechts misgaan als ik het ga proberen uit te leggen. Bovendien is het eigenlijk geen goed idee om iets uit te leggen wat je zelf ooknog aan het leren bent. Dus dat komt misschien ooit nogeens.