Antwoord op: Je maakt het te mooi

Vandaag geef ik antwoord op een opmerking die ik héél vaak hoor, en die me altijd een beetje boos maakt. Mensen die wat van me hebben gelezen, en niet ingaan op wat ik schrijf, of wat mijn argumenten zijn, maar gewoon vinden dat ik "het te mooi maak." Als je doorvraagt krijg je meestal geen antwoord, maar als je dat krijgt zeggen ze dat ze je niet kunnen vertrouwen omdat ik veel te positief doe over mijn beroep.

Hoe durven ze.

Als ik terugkijk naar al die stukjes die ik in bijna acht jaar heb geschreven, zie ik héél veel stukjes over bittere ellende die we moeten dragen, stukjes over hoe je zakelijk om moet gaan met hachelijke of moeilijke momenten, over hoe je jezelf staande moet houden in een maatschappij die je behandelt als een slachtoffer of als afval, maar vaak als allebei, en heel erg weinig positiefs.

Toch is het niet genoeg ellende voor de mensen die liever geloven in ellendeporno. Voor die mensen is trouwens èlke glimp van nuance weg van ellendeporno al genoeg om te zeggen dat je te positief bent. Probeer maar uit. Meestal is het een poging om je te diskwalificeren zodat ze je argumenten kunnen negeren, en dat is netzo dom en onlogisch als al die andere manieren om te kiezen voor hun vooroordelen.

Prostitutie maak ik niet te mooi. Vooral mijn eigen leven maak ik niet te mooi. Ik maak het juist allemaal veel te lelijk.

Als ik mijn blogje teruglees, herken ik alles natuurlijk. Maar ik herken niet de grote lijn. Mijn blog zit vol met boosheid en vechten, vol met verdriet en verdrietjes, vol met problemen en aanpassingen, vol met proberen om duidelijk te maken wat allang duidelijk moest zijn, heel veel zweet en tranen. Maar dat is geen echte weergave van mijn leven, en ook niet van mijn werk.

Al die dingen zijn er wel. Ze bestáán. Maar ze zijn niet wat ik het meest belééf. Ik ben vrolijk, ik heb een heel fijn leven! Ik geniet van mijn leven, en ik geniet van mijn bedrijfje, en ik geniet van wat ik doe! Ik hou van mijn klantjes, ik hou van wat ik doe met mijn klantjes, ik hou van mezelf en ik hou van het leven dat ik kan hebben omdat ik dit werk allemaal doe.

Ja, prostitutie komt met problemen. De meeste van die problemen hebben niets met prostitutie te maken, maar met een samenleving die prostitutie veracht en er hypocriet over is. Sommige problemen komen uit de prostitutie zelf, zoals elk werk zijn problemen heeft. Maar je krijgt van je ervaring in het werk de vaardigheden en de tools om die problemen aan te kunnen, en die tools zijn sterker dan je problemen. Je komt er beter op uit als je alles optelt.

Ik zou me niet hebben ontplooid zoals ik heb gedaan als ik niet zo diep de prostitutie in was gedoken. Ik had niet zoveel geleerd over zaken, over werken, over mannen, over seks, over mezelf. Er zijn veel dingen geweest waarvan ik zeker weet dat ik ze nooit had ontdekt als ik niet had gehoerd. Je ziet een hele extra wereld in de hoererij. En dat zijn dingen die ik koester. Dat zijn dingen die ik wil dat ze bij mij horen.

Mijn lijf heb ik niet alleen ontdekt, en ik heb het niet alleen leren kennen door mijn werk, maar ik heb er ook gewoon een geweldige kracht door in mezelf aangeboord. Ik zorg dat ik mooi blijf, en daar word ik door mijn werk voor gemotiveerd, maar het werk zelf is al een goeie training, en als ik het een poosje niet doe, dan ga ik eruitzien zoals bij mijn leeftijd hoort. Als ik weer aan de slag ga, word ik weer jonger. Dat is toch geweldig?

En zelfs tijdens het werk, zonder al die ontwikkeling en dingen die ik leer te bekijken, is het gewoon leuk werk. Ik neuk voor mijn brood, en ik doe dat goed genoeg om een goede boterham te hebben, èn plezier in bed met mijn klanten! En juist dit maakt dat mensen heel wantrouwig worden. Want er moet een reden zijn waarom het toch een kutbaan is, anders zou iedereen het wel willen doen, zij ook...

In welk ander vak word je beschuldigd dat je het te mooi maakt als je blij bent met je werk? Het is altijd een mooie manier om te laten zien dat het eigenlijk om vooroordelen gaat, door het te vergelijken met andere soorten werk. Ik heb nog nooit bij andere beroepen gezien dat mensen met dit zinnetje aankwamen als ze zeiden dat ze blij of tevreden waren met hun baan.

Ja, ik schrijf veel over problemen. Eigenlijk tè veel. Ik maak het te lelijk. Maar dat gaat vanzelf. Je schrijft makkelijker over konflikt dan over dingen die vanzelf eigenlijk wel goed gaan. Je schrijft over spanningsvelden, niet over makkelijke simpele dingen. De mooie dingen hoef je niet aan te pakken, daar hoef je geen uitleg over hoe je ermee omgaat, die zijn gewoon fijn.

Maar mijn leven is mooi. Ik zou niet anders hebben willen kiezen. Zelfs met al die ellende die ze aan ons werk vastmaken zou ik nog niet anders willen kiezen, vanwege de waarde die ik uit mijn werk haal. En het is werk, ik heb ook slechte dagen, ik heb ook mijn twijfels en mijn sores, maar alles bijelkaar is mijn leven gewoon heel mooi, veel mooier dan ik op mijn blog laat zien.

Mijn eerste fijne klant

Toen ik net begon zal ik ze ookwel hebben gehad, maar toen zag ik het nog niet. Ik was nog zo groen als gras, en ik had nog geen idee hoe mannen werken, hoe ze naar je kijken, en hoe ze bedoelen wat ze zeggen. Ik kan me iets herinneren van toen ik eenmaal achter het raam stond, maar toen was ik ook blasé genoeg om het helemaal niet eens tot me door te laten dringen. Later in de clubs had ik er ook een paar, maar ook die gingen langs me heen.

De laatste jaren zijn het er een beetje meer. Dat heeft niet alleen met mijn andere vormen van prostitutie temaken, want van oude collega's die nog op mijn oude plekken werken hoor ik het ookwel, als ik navraag. Ze zijn er altijd geweest, volgens sommige meiden altijd evenveel als nu, maar volgens de meeste zijn het er meer geworden. Dat is ook nietzo raar, als je kijkt naar wat die mannen allemaal horen op TV.

Ik heb het over klanten die denken dat ze de eerste of de enige klant zijn, die mij ziet als een persoon, en niet als een lap vlees met gaten. Daar klopt natuurlijk helemaal niets van, en dat komt meestal omdat ze hele negatieve ideeën hebben over hoe andere klanten zijn. Daar plakken ze het plaatje op van de onvoelende hoerenloper die meisjes gebruikt zonder ze een blik waardig te gunnen.

Meestal is het een manier om wel met een hoer aan de gang te kunnen gaan, maar toch niet het denkbeeld over prostitutie als een soort vleeshandel los te hoeven laten. Meestal omdat ze het te moeilijk vinden om los te laten wat de publieke opinie over ons zegt, want weinig mensen durven dat toch al, maar heel vaak ook omdat ze de publieke opinie juist heel erg geil vinden, en maar wat graag willen geloven dat het echt waar is.

Natuurlijk willen ze dan niet de boze man uit de verhaaltjes zijn, dus doen ze een beetje werk om te laten zien dat ze geen varken zijn dat alleenmaar wil neuken en het verder niet uitmaakt of je leeft of sterft, en ze vinden zichzelf meteen een hele bink waar jij maar over in je handjes mag wrijven. Intussen krijgen zij hem makkelijk omhoog omdat ze je stiekem heel graag zien als iemand waar ze geen rekening mee zouden hoeven houden als ze daar niet vanwege hun hoogstaande moraal voor kozen.

Er komt hetzelfde soort praatjes uit bij die mannen, als die je wel hoort van Frits Rouvoet. Die beweert ook dat hij de enige is die ons niet ziet als een stuk vlees of een gebruiksvoorwerp. Die zegt dat die ons ziet als "meer dan je lichaam" of dat soort neerbuigende praatjes. En vaak met een zalvende houding alsof we van ontroering gaan breken bij zoveel menselijkheid.

Zo vaak is het zelfrechtvaardiging. Mannen die maar wat graag met een geknakt meisje willen naaien, omdat ze zo'n lijdend slavinnetje een supergeil idee vinden, maar niet zichzelf daarover in de spiegel willen aankijken. Als ze gewoon vertelden dat ze een slavinnetjesfantasie hebben, zoals èchte mannen weleens doen, dan kon ik zó met ze aan de slag, en hadden we allebei een goede tijd. Maar deze mannen geven me een smerige smaak in mijn mond.

Een man die zo doet krijgt geen nieuwe date meer. Zijn nummer gaat op blokkeren, en zijn mails gaan in mijn prullenbak. Lang geleden, toen ik nog niet zo diep in die mannenhersens kon kijken, zag ik nog niet wat er gebeurde, en vond ik het gewoon een beetje ranzige klantjes. Tegenwoordig staan ze me tegen, en daar wegen de opbrengsten niet tegenop.

Het geeft me zelfs wat plezier om te bedenken dat het voor hem wel een vreemde spagaat moet zijn om te denken dat ik een geknakt slavinnetje ben, dat neuken móét, en dat dan toch blijkt dat ik hem, mijn Messias, de deur kan wijzen. Al weet ik ook prima dat ze zó een omslachtig fantasietje hebben bedacht om het toch in hun denkbeelden te laten passen. Maar daar krijg ik dan gelukkig niet meer mee temaken.

Soms doen ze hetzelfde, maar denken ze toch anders, en dat maakt het ingewikkeld. Je hebt mannen die juist proberen om aan te geven dat ze niet alleen voor je diensten komen, en die het uitmaakt wat jij te zeggen hebt, omdat ze proberen om je te openen. Die willen contact met je. Dat is soms omdat ze eigenlijk een GFE willen, of omdat ze zich ongemakkelijk voelen met een vreemde, maar meestal om je de kans te geven te zeggen dat je een slachtoffer van mensenhandel bent.

De klanten zijn de laatste jaren flink banggemaakt. Die willen niet per ongeluk één van die monsters uit de krant of op TV zijn. Ik kan ze niet kwalijk nemen dat ze dan niet onbezorgd losgaan, zonderdat ze me eerst aan de tand hebben gevoeld over of ik misschien één van die mythologische slachtoffers van moderne slavernij ben. Het ergert me natuurlijk mateloos, en het is heel vervelend dat er zo over ons gedacht wordt, maar het is niet zijn schuld.

Bij die mannen gaat het daarom ook snel over, als je ze kan overtuigen tenminste. En het gebeurt weleens dat je hem wel vóór de wip, maar niet meer erná overtuigd hebt. Dan zijn ze niet meer geil, en is hun hele perspectief anders. Soms krijg je dan dat ze ontzettend actief gaan zoeken naar of het wel goed met je zit. Niet dat dat ze minder strafbaar zou maken, als de nieuwe wet erdoor is, maar dat is wat ze denken.

Je hebt ook mannen die het ècht geloven. Die zichzelf voor de eerste keer bij je tegenkomen, en bijna autistisch zijn over wat ze geloven over hoe andere mannen met je omgaan. Die zijn danook snel overtuigd, en dan is het ook over. Die doen het dan ook bij andere meiden niet meer. Dat weet ik omdat ik van één zo'n vent ook opgetogen heb gehoord dat hij zich nu ook bij de andere meiden nietmeer schuldig voelt.

Die verschillende soorten mannen kan ik niet met de schijnheilige eigengeilers op één hoop gooien. Daarom haak ik nog steeds niet metéén af als een vent hier dingetjes van begint te vertonen. Maar ik schiet wel tegenwoordig meteen mijn goeie bui uit als een vent met die praatjes komt, en hij kan maar beter heel snel laten zien dat hij geen hypocriete rukker is, want ik droog op als een krent van die neerbuigende mummelaars.

Antwoord op: Prostitutie is ongezond werk

Ik heb ooit al een stukje geschreven over het rare idee dat prostitutie je geest kapot zou maken, maar ik heb nog geen antwoordstukje over het even rare idee dat prostitutie ongezond is voor je lijf.

Deze hoor je vaak op een indirecte manier. Je komt wel tegen dat mensen echt dingen noemen als dat je rugpijn krijgt van achter het raam staan wiegen op hoge hakken, maar dat zijn van die koddige dingen waarvan iedereen wel kan zien dat het niet zo'n punt is, snel weer over is, en waar wel wat aan te doen is. Ze doen liever onheilspellend over veel vagere dingen, die je zullen slopen.

Je hoort uitspraken als "daar is een vrouwenlijf echt niet op gebouwd," of dat we "natuurlijk" een hoop SOA oplopen, of dat we "uitscheuren", soms ook dat hoererij ongezond is omdat we veel meer risico lopen om seksueel geweld tegen te komen, of dat we voor onze tijd versleten zullen zijn, of dat we veel drugs zouden gebruiken, maar meestal gewoon zonder meer als dat het "ongezond" is, zonderdat daar wat aan uitgelegd wordt.

Dat is voor het grootste deel gewoon onwaar.

Het makkelijkste kan ik dat zien aan hoe ik het zelf meemaak, en hoe collega's het meemaken.

Maar ook in onderzoeken, ookal is dat in Nederland heel erg dun gezaaid, kom je niet tegen dat we echt meer gezondheidsproblemen van ons werk krijgen dan de gemiddelde Nederlander. Als je tenminste kijkt naar de Nederlandse meisjes, je moet namelijk wel eerlijk vergelijken, en de Nederlandse meiden met de gemiddelde Nederlander vergelijken en de buitenlandse meisjes langs de lat van de expats leggen.

Vooral de aanloop is namelijk verzopen in de buitenlandse meiden. Die zijn netzoals andere expats mensen die in een ander land wonen voor hun werk, en netzoals andere expats zorgt dat dat ze uit hun eigen omgeving zijn, en dus minder op steun en bemoediging van familie kunnen rekenen. Die werken meer, omdat ze zich voelen alsof ze op een langdurige werktrip zijn, en die zijn dus sneller moe, ziek en eenzaam. Bovendien gaan veel buitenlanders makkelijker naar de dokter dan Nederlanders. Die zie je dus meer in de statistieken.

In veel landen heersen er ook veel meer ziektes dan hier. Als je een Nigeriaanse met HIV of een Bulgaarse met schurft vindt, is er een hele grote kans dat ze die ziekte uit hun thuisland hebben meegenomen. Dat moet je niet meteen dan zien alsof die meiden de boel een bende aan het maken zijn, die zitten daar ook niet op te wachten, en die hoeven helemaal niet onvoorzichtig te zijn geweest. We moeten niet doen alsof ze onze goeie naam verprutsen. We moeten geen zwartepiet op ze af gaan spelen.

Leg je die cijfers, als je wat kan vinden tenminste, naast elkaar, dan zie je dat de hoererij bepaald geen ongezondere toestanden laat zien. In het buitenland hebben ze daar al flink onderzoek naar gedaan, hier in Nederland blijft dat natuurlijk wat achter in de hysterische discussie. Het is niet sexy en spannend, dus er is geen ruimte voor wat er bij ons de moeite waard wordt gevonden.

Al met al is prostitutie geen bijzonder gevaarlijk beroep. We zijn veel gezonder dan slopende beroepen als staalvlechter, stratenmaker, lasser, kapster of verpleegster. Daar wordt de gezondheid veelmeer in gevaar gebracht dan van wat sekswerk. Dat wil niet zeggen dat hoererij helemaal zonder gezondheidsrisico's is. Alleen is het beeld van hoe en wat er ongezond is toch anders dan wat er voor beeld bestaat.

Het belangrijkste gezondheidsrisico is SOA. Dat is iets waarvoor ik altijd beducht ben. Je wil geen ziekte oplopen waar je de rest van je leven mee doormoet. Ik heb al meerdere stukjes geschreven over SOA, en over de hygiënemaatregelen waarmee je jezelf veilig kan houden. Je kan SOA nooit helemaal onmogelijk maken, maar als je verstandig werkt kan je het risico heel erg klein maken. Er zijn collega's die járen voltijds werken en nog nooit wat hebben opgelopen, zelfs niets onschuldigs.

Veilig werken is helaas niet het enige wat gebeurt. Er is bijvoorbeeld flinke druk om zonder condoom te pijpen, waardoor je veel nare ziektes op kan lopen. Dat komt gedeeltelijk door de moordende concurrentie van een verzopen markt, en gedeeltelijk omdat de klanten van de TV te horen krijgen dat pijpen zonder condoom iets is wat ze in de prostitutie mogen verwachten. Dat is dus een soort zelfvervullende profetie.

Hoeveel er risico's wordt genomen is iets wat telkens verandert. Aan het eind van de negentiger jaren was het zo'n beetje overal normaal om alles veilig te doen, behalve bij de oudere hoeren. Ik heb niet uit kunnen vinden waarom die ermee smokkelden. Ik hoorde er alleenmaar dooddoeners over van ze. Toen de oostblokkers kwamen, pijpten die zonder, en was neuken zonder voor meerprijs ook vaak te krijgen. In de jaren daarna zijn de oostblokkers meer condooms gaan gebruiken, en de rest juist minder, om te kunnen concurreren.

Dat is niet iets van de prostitutie. Dat komt omdat ze in de thuislanden van die meiden vaak helemaal geen seksuele voorlichting geven, en veelteweinig uitleggen over SOA. Die leren dat op straat van andere mensen die er ook geen bal van weten. Kijk maar naar de SOA-cijfers uit die landen, daar schrik je van. Verstandige klanten willen ook geen meid die onveilig bezig is, maar je kan niet op verstandige keuzes rekenen bij iemand die botergeil is.

Ik ben ervan overtuigd dat er heel veel te winnen is door goede seksuele voorlichting te geven aan de buitenlandse meiden. Wat ze nu wordt verteld is hetzelfde achterlijke gedoe wat we ook onze tieners vertellen, waar veel niet in wordt uitgelegd en waarin de toon kinderachtig is. Die meiden haken na de eerste pagina van zo'n foldertje op Jip-en-Janneke-nivo al af. Maar intussen weten ze niet wat ze van pijpen zonder kunnen krijgen.

Een ander echt probleem wat je tegenkomt is slaapgebrek. Vooral in de escort en de thuisontvangst moet je je openingsuren breed houden als je serieus aan de slag wil blijven, ookal vindt Justitie dat dat bewijs is dat het helemaal mis met je is. Helaas is het wel lastig voor je slaappatroon. Mannen willen op alle momenten van de dag. Je bent dus soms wakker als je eigenlijk zou moeten slapen.

Dat is best slopend. Ik heb ook begrepen dat slaapgebrek ook echt ongezònd is. Hoe erg dat is weet ik niet, maar ik merk het wel. Het is natuurlijk nietzo erg als voor politiemensen of doktoren, die dat echt erg hebben, maar het is wel een nadeel van het werk dat het nietzo te vangen is in een ritme. Voor de klant is het gewoon komen als hij op het hoogtepunt van zijn dag is, maar er zijn zoveel verschillende klanten dat je dat nooit weet.

Wat veel erger is, is het sociale stigma. Ja, daar ga ik weer, maar het is zo onnodig en zo schadelijk. De hele tijd weten dat de mensen om je heen een hekel hebben aan "jouw soort mensen" is iets wat echt heel deprimerend kan zijn. Veel meiden zijn spijkerharde tantes die zich daar niets van aantrekken, maar het is voor sommige meiden echt teveel, en die voelen die druk heel erg.

Verder is er eigenlijk nietzoveel. Ik heb aleens geschreven over dat je kut er ècht niet van verslijt, verhalen over staan op hoge hakken laten vooral zien dat mensen ècht niets anders meer kunnen verzinnen om hoererij in een slecht daglicht te zetten, want in andere beroepen waar vrouwen op hakken lopen en staan doen we niet moeilijk, en als mensen vage onheilspellende taal gaan gebruiken is dat omdat ze zèlf niet eens iets kunnen verzinnen wat fout zou zijn.

Bij de politie is er een geloofsartikel dat "een vrouwenlijf er niet op gebouwd is." Dat is al twijfelachtig omdat je dan doet alsof je lijf "ergens voor gebouwd is," maar het idee dat je lijf er niet tegen zou kunnen is onzinnig. Netzoals met elke soort oefening wordt je lijf sterker, en een meid die een poos hoert kan per dag makkelijk tien man afrijden tot ze om genade smeken. Mannen zijn daar veel zwakker mee.

Wat eigenlijk ook weleens in de discussie mag is de gezondheidsvóórdelen van prostitutie. Die zijn er ook. Niet alleen dat je gewoon veelmeer leert over jezelf en je seksualiteit zodat je die extra ontwikkelt, maar kijk ook maareens naar grijze muizen die flink aanpakken, en dan opbloeien tot pornobabes. Kijk maareens naar oude professionelles, en hoe lang die vers en sappig blijven.

De prostitutie is niet ongezond. Er zijn gezondheidsrisico's, zoals in elke baan. Maar als je gaat vergelijken, zie je dat het heel erg meevalt met hoe dat vergelijkt. Er zijn veel normale, geaccepteerde banen met veel grotere risico's, en daar gebruiken we de gevaren niet om die baan kapot te stigmatiseren. Laten we dat bij sekswerk dan ook niet doen, en het in een eerlijk licht bekijken. Hoererij is zo ongezond niet.

Vervagen

Met al mijn uitgezoek van de laatste jaren ben ik veelmeer in contact geweest met oude collega's en ex-collega's dan ik eerder ooit was. Dat was vooral met heel veel meiden met wie ik maar weinig contact had gehad, juist omdat ik ze toen niet begreep en nu wou leren begrijpen. En omdat ik daar nooit veel contact mee had gehad, moest ik dat doen via oude collega's die ik wel goed had gekend.

Dan ontdek je hoeveel je veranderd bent, en hoeveel zij veranderd zijn. Ik heb er toch wel wat over mezelf van geleerd, en dat was interessant. Het was ook interessant om te zien dat er vrouwen zijn die nooit veranderen, en zo te zien ook nooit zùllen veranderen. Maar het interessantste misschien was om te kijken naar hoe er sommige vrouwen heel anders zijn veranderd dan ik had verwacht.

In de hoererij heb je een paar succesnummers die meestal Nederland ontgroeien, en die het groot gaan maken in de wereld, je hebt een paar meiden die wereldberoemd in Nederland worden, je hebt er veel meer die gewoon goed in hun eigen smaak hoererij werken, je hebt de hoofdmoot, de broodmeiden, en dan komt nog een hele grote groep, die doen het even en gaan dan weer weg. Dat gaat van studentes tot meiden die even bijklussen om geld voor luiers binnen te halen.

Heel veel meiden stoppen jong. Tegenwoordig is dat natuurlijk veel minder, want door alle politie- en gemeentecontroles sta je nu overal in registers en wordt het veel moeilijker om de prostitutie uit te komen, maar ik doe dit werk al lang, en vroeger was dat nog anders. In de illegaliteit is het nog steeds zo dat veel meiden afhaken als ze een wending hebben in hun persoonlijke leven.

Als ik het heb over jong stoppen, bedoel ik dat ze stoppen voordat ze veertig zijn. Leeftijd is een moeilijk punt in het vak, waar mensen hele rare ideeën over hebben. De meeste meiden beginnen halverwege de twintig, en hoelang ze het doen is heel wisselend. Je kan je afvragen of je de meiden die zes maandjes werken wel mee moet tellen, want die komen nooit diep genoeg in het vak om het echt te leren kennen.

Dat vergelijken met hoe andere meiden het hebben gedaan, en hoe dat uitpakt, dat is eindeloos interessant voor mij. Daar kan ik veel over schrijven, en dat zal ik nogwel doen ook. Sekswerk is zo breed, en zoveel verschillende karakters kunnen er een plekje in vinden, dat er gewoon heel veel verschillende manieren zijn om het te doen, en heel veel verschillende verhalen zijn om wat van te leren.

Iets waar ik altijd heel nieuwsgierig naar ben geweest, en wat ik ook van wel meer carrièrehoeren hoor, is hoe het nou is om uit te stappen. Je gaat niet terug naar hoe je was voordat je ging hoeren, want je hebt nu die ervaring. Hoe is het nou om al die dingen die je van het werk krijgt te moeten missen? Hoe ga je terug naar monogamie? Hoe ga je terug naar al die relatieshit? Hoe erg ga je het allemaal missen?

Daar is dus niet één antwoord op. Veel van de meiden die ik opgezocht had, waren gestopt. En dat was lang niet allemaal zoals met die studente die ik in de stad tegenkwam. De meeste moeten níéts meer van je hebben. Die zetten hun stekels op, want die willen niet dat je hun leven verpest doordat ze met prostitutie worden geassociëerd door hun omgeving. Soms willen ze privé nogwel een praatje maken, maar heel vaak dat ookal niet.

Voor veel vrouwen blijkt het antwoord, hoe je verderleeft na de prostitutie, te zijn dat de hoer er langzaamaan uitslijt. Vooral als ze het niet lang hebben gedaan, suft de hoer in hun hart langzaam in. Het is niet dat ze vergeten zijn hoe het was en hoe het voelde, maar het vuurtje in hun hartje is uit. De passie en de vurigheid is weg. Ze zijn heel vaak echt andere mensen geworden.

Het werk verandert je. Netzoals elke soort werk dat wel doet. Soms doet het veel, bij de meeste doet het weinig. Maar hoe meer het je verandert, hoe succesvoller je werkt. En hoe meer je ontdekt, niet alleen over het werk, maar ook over mensen, seksualiteit, en jezelf. Net als elke baan moet je er een beetje in gaan zitten, en moet het in jou gaan zitten. Je werk is immers een heel groot stuk van je leven.

Ik vond het een griezelige ervaring om te zien hoe bij veel van die meiden de hoer er helemaal uitgesleten was. Meiden met wie ik vroeger goed opschoot, en met wie ik lekker kon praten over mannen, seks, het werk, en al hun avonturen, waren veranderd in normale burgerlijke vrouwen. Het was alsof ze een operatie hadden gehad, en een stuk van hun persoonlijkheid was weggehaald. Er zat iets doods in.

Het was ook niet dat er iets voor in de plaats was gekomen. Ze waren nog helemaal hetzelfde, maar de hoerigheid en het vuur was eruit. Ze hadden geen nieuwe manier gevonden om die kanten van zichzelf te ontplooien. Ze hadden hun hoerigheid, en vaak helemaal hun seksualiteit, in de kast gezet en vergeten. Ookal probeerde ik nog zo hard om te ontdekken wat ze dan anders hadden gevonden dat het de moeite waard maakte, er was nooit wat bijgekomen.

Andere meiden hadden dat niet. Die waren danwel gestopt vanwege kindjes, carrière of liefde, maar daar zat het hoerzijn gewoon in het bloed, en die leefden dan helemaal op als we herinneringen ophaalden. Die wilden ook graag contact houden, zelfs als dat er later door alle geheimdoenerij toch niet lekker van kwam. Die waren meestal ook de succesvollere meiden geweest. Maar zelfs die moest ik eerst op gang krijgen, want je hoerenkant slaapt kennelijk gewoon in.

Bij veel meiden kon ik wel gokken hoe ze uit zouden pakken. Dan wist ik vantevoren wel dat ze altijd als hoer al lauw waren, dus dat er nu ze uitgestapt zijn wel niets meer over zou zijn. Maar ik ben ook weleens verrast. Sommige meiden, juist hele enthousiaste meiden die graag van de daken hadden geschreeuwd hoe het werk echt is, en die wouden vechten voor acceptatie van het vak, die waren juist vaak helemaal vervaagd. Dat had ik niet verwacht.

Als je praat met een vrouw bij wie het hoerzijn is vervaagd, merk je soms dat ze zichzelf van toen, als hoer, nietmeer goed begrijpt. Ze ziet het als een wilde tijd, toen ze onbegrijpelijke dingen deed, vond, en voelde. Daar snap ik weer niets van. Het is of ze zo veranderd zijn dat ze niet eens meer hun eigen herinneringen begrijpen. Ik heb dat met geen enkele periode van mijn leven. Ik snap niet hoe dat kan.

Sommige van die vrouwen waren ooit mijn vriendinnen. Ik had ze lang niet gezien, dus dan verwacht ik ook niet dat we weer meteen even dikke maatjes zijn, maar ik kwam er bij een aantal vrouwen achter dat het niet meer dezelfde vrouwen waren als waar ik mee gelachen had. Het stuk waardoor we de klik hadden was dood. Wat er over was, was nog hetzelfde als eerst, maar dat was niet het stuk waarmee ik had geklikt.

De vrouwen die níét dat stukje hoer hadden laten vervagen hadden meestal manieren gevonden om toch een wild leven te kunnen leiden. Alleen werden ze er niet voor betaald, en dan word je niet door de overheid opgejaagd, dus kan het veiliger samenmet een normaal leven. De meeste hadden verschillende affaires doorelkaar lopen, en deden aan allerlei interessante soorten one-night-stands, minnaars, kink, dogging en swingen. Maar dat haalt het niet bij hoererij, dat blijft nou eenmaal zo.

Ze zijn in de minderheid. De meeste hadden de hoererij gewoon uit hun vingers laten glijden, en hadden de lessen die ze hadden geleerd ergens begraven onder een grote hoop relatiedenken. Dat noemden ze realistisch zijn, opgroeien, aan anderen gaan denken, aan hun toekomst denken, rust vinden, mee gaan doen aan de maatschappij, echtheid zoeken, zichzelf vinden, en nog zo wel meer bullshit. Want dat is het.

Bij de vrouwen die kiezen om zo door te gaan is het niet erg, natuurlijk. Die moeten zelf weten wat ze met hun leven willen, ookal denk ik dat het heel vaak geen bewuste keus is, maar gewoon iets dat soortvan gebeurt. Ik vind het veel erger om het te zien bij meiden die eigenlijk het vast hadden willen houden, maar bij wie het toch steeds moeilijker wordt om zichzelf te blijven als ze de kans niet meer hebben om telkens even te ervaren hoe het is.

Ik ontmoette een meid die was gestopt voor haar kindje, maar vanaf het begin van haar zwangerschap al zei dat ze snel weer terug zou zijn in het bordeel. Die kwam nooit meer terug, zoals zoveel. Ik ontmoette haar, meer dan tien jaar later, en ze probéérde om weer zichzelf te zijn, weer als een hoer te praten en te lachen, maar ze vond de weg terug niet meer. Ze had de intuïtie niet meer, het gevoel niet meer, en ze merkte het.

Met haar heb ik erover gepraat. Dat dit voor haar eigenlijk de eerste keer was dat het echt opviel dat ze het niet meer had. Dat ze zich had voorgenomen om het te houden, maar dat ze niet eens had gemerkt dat het verdwenen was. En dat ze wel wìst dat ze het miste, en dat ze het aan haar lijf en haar energie en speelsheid kon zien, maar dat ze eigenlijk heel sterk voelde dat de weg terug niet haalbaar meer was.

Ik werd daar wel een beetje depri van. Zij had er danmaar vrede mee, maar niet van harte. Ik vond het zo'n gemis. Ik miste die levendigheid en die ruwe scherpe hoerentoon aan haar. Ze mist het ook aan zichzelf, en dat vind ik eigenlijk nog wel het ergste. Het is nieteens iets waar ze dan blij mee is. En ik kan haar ook niet helpen, want we zitten niet meer op dezelfde golflengte. Ik hoop dat ze een fijn en lang leven zal hebben, maar ik ben haar wel voorgoed kwijt.

Natuurlijk kan ik niet zeker zijn of het voorgoed is. Maar zo voelt het in elk geval, en ik denk ook dat dat wel klopt. Je hebt namelijk genoeg meiden die stoppen, soms telkens weer stoppen, maar die de onrust in hun lijf nooit kwijtraken, en telkens weer terugkomen in de business. Ik heb wel van ze gehoord dat die ook periodes hebben gehad waarin ze alles lauw hadden kunnen laten worden, en zo burgerlijk waren.

Bij die meiden duurde dat dan een jaar of twee, hoogstens drie, en dan begon zich toch wat te roeren. En na wat weerstand, en proberen het onderdrukt te houden, trokken ze dan weer hun hoerenlaarzen aan, en pakten het weer op. Soms met veel succes, meestal niet zo. Opnieuw beginnen is toch zwaar, je moet je lijf weer helemaal meekrijgen, en dat is nog niet zo makkelijk.

Maar bij al die meiden die telkens weer terugkomen, ookal proberen ze telkens weg te blijven, kon je het vantevoren al weten. Dat zijn van die meiden waarvan iedereen wel wist hoe het zou gaan. Die zo goed aarden in het wereldje dat het gewoon een kwestie van tijd is voordat ze terugkomen en zich weer ophalen aan het werk. Meestal zijn ze zelf de enige die ze voor de gek houden over dat ze niet meer terug zullen komen.

Het is wel opvallend. Zolang die vrouwen gewoon herinneringen waren, voelde ik me er prima bij dat ik ze niet meer zag, misschien wel nooit meer zou zien. Maar toen ik ze ontmoette, en zag dat de hoer eruit vervaagd was, voelde het verkeerd. Ik voelde me niet meer alsof die vrouwen ergens ver weg nog wel waren. Ik voelde me echt eenzamer worden.

Vroeger was ik bang om uit te stappen omdat ik mezelf al een hoer zag worden die in een monogaam kooitje opgesloten zat. Dat lijkt me nog steeds erg, maar dat is nu mijn angst niet meer. Nu maak ik me zorgen dat ik zo'n doodkalm vrouwtje word dat niet meer lijkt op wie ik door al mijn werk geworden ben. Dat ik de scherpe kant, mijn hoerenidentiteit, gewoon kwijt zou raken. Dan zit ik liever als hoer in een kooitje van monogamie. Ik wil niet zo worden.