Geen stukje

Vandaag sla ik even over. Ik heb een verdrietje gehad, en ik heb geen tijd gehad om aan een stukje te werken.

Antwoord: Maar het OM zegt...

In kranten, op TV, in discussieshows, en vooràl in de geest van de meeste Nederlanders, is het Openbaar Ministerie een hele goeie bron van informatie over prostitutie. Ik word door de mensen die via de mail met me in discussie gaan, ook regelmatig erop gewezen dat wat ik zeg niet klopt met wat het OM zegt, en dat ik dus ongelijk heb. Het hele idee dat het OM niet een objectieve, zekere waarheid verkondigt, kan er niet bij ze in.

Het beeld bestaat dat het OM een superprofessionele organisatie is met mensen die vooral veel barmhartigheid en zorgvuldigheid hebben. Dat ze ervoor zijn om strafrechtelijke zaken tot op de bodem uit te zoeken, en langs de keiharde regels van het recht objectief een zaak te onderzoeken, en dat dan neutraal en objectief aan de rechter voor te leggen. En dat ze dat dan ook echt dóén.

Nou, nee dus. Ik zal wel even een boekje open doen over dat OM.

Het Parket of Openbaar Ministerie, of OM, is de organisatie die het juridische stuk doet van de vervolging van verdachten. De politie spoort de verdachte op, het OM klaagt ze aan en probeert de rechter te overtuigen de verdachte te straffen. Ze leggen ook zelfstandig straffen op, die ze "transacties" noemen. Ze hebben ooknog wat andere taakjes, maar dit is wel zo'n beetje het belangrijkste wat ze doen.

Ze zien het zelf graag als meer, en ze doen er duur over, maar eigenlijk zijn ze gewoon de advocaat van de kant tégen de verdachte in strafrechtzaken. En ze zijn hun eigen cliënt, ookal doen ze liever alsof het slachtoffer dat is. Tegelijk zijn ze ook een verlengstuk van de politie, want ze zijn de baas over de bewijsverzameling bij strafrechtelijke onderzoeken, en een verlengstuk van de rechter, want ze zijn voor hem de onbetwiste informatiebron voor bewijs, en ze bepalen hoe de zaak gevoerd gaat worden, dus waaróver de rechter gaat beslissen. Een hele rare positie dus. En ondanks dat gaan ze prat op onverstrengeld zijn.

Het ontdekken over het OM begon voor mij met héél veel uitpluizen van wat er nou in die verbiedertjeslobby gebeurt. Die is heel dik met de politie, dus via via heb ik er veel van geleerd. Ik heb kennissen die bij het OM hebben gewerkt, een advocaat, kennissen die opleidingen bij OM en politie hebben gedaan, ik heb politiemensen en rechters die een boekje open hebben gedaan, ook politievrouwen hebben bijbaantjes, en pillow talk met mensen die bij het OM werken die klant zijn. Nietzoveel als bij de politie, maar dat is niet omdat OM'ers minder vaak klant zijn. Een boel kijkjes, maar geen statistiek dus.

Soms lijkt het, als je vonnissen leest of bijzit bij een rechtzaak, alsof het een één-tweetje is tussen de officier van justitie en de rechter. De vragen die de rechter aan de officier stelt zijn meestal om het plaatje wat de officier niet goed genoeg heeft geschilderd vol te maken, de vragen aan de advocaat van de verdachte zijn om te kijken of zijn argumenten niet afgedaan kunnen worden.

Dat komt natuurlijk omdat het OM de belangrijkste bron van informatie voor de rechter is. Hij gelooft het onvoorwaardelijk wat ze zeggen, en je moet héél goed kunnen bewijzen dat het anders is, voordat hij bij feitelijke onderwerpen van dat idee af zal wijken. De rechter is wel kritisch als het aankomt op formele vereisten in de zaak, omtrent bewijsvoering en ontvankelijkheid. Als het OM niet de vereiste hokjes voor een schuldigverklaring heeft kunnen afvinken, gaat het feest meestal niet door.

Het parket hoort eigenlijk het hele beeld te schetsen van de zaak, zo objectief mogelijk, met alle voors en tegens voor de verdachte, met alle bewijzen, aanwijzingen en signalen van zowel schuld als onschuld. De context van de zaak hoort door de officier van justitie geschetst te worden, en de overwegingen in het onderzoek horen te worden uitgelegd. Dat is een hele verantwoordelijkheid, en eentje waarbij we moeten vertrouwen dat ze zichzelf beheersen, want ze worden alleen door de advocaat van de verdachte kritisch bekeken. En die heeft niet de mogelijkheden die het OM heeft.

Echt neutraal zijn ze niet, natuurlijk. Eerder omgekeerd. Als je luistert naar wat een officier van justitie in de rechtzaal uitlegt, en je niet het houdt bij de onbegrijpelijke formules die ze in hun requisitoirs gebruiken, hoor je al snel dat de officier niet de omstandigheden komt uitleggen, maar zijn eigen oordeel komt presenteren, en onderbouwt met dat onderzoek wat hij alleen zou moeten presenteren.

Ze doen graag alsof ze de kant zijn die opkomt voor het slachtoffer van misdaden, maar als je echt gaat zoeken blijft er niets anders over dan het OM als het repressie-apparaat van onze samenleving, om onze maatschappij kwaadschiks te laten gehoorzamen aan de normen van de overheid. Als het de verdachte geen kwaad doet, heeft het OM er heel weinig mee te maken. Zelfs schadevergoedingen tijdens strafzaken zijn vooral afgewogen door te kijken naar hoeveel pijn het de verdachte doet.

Als je gaat graven naar hoe het OM werkt, dan kom je er snel achter dat het een typische ambtenarenplek is. Alles gaat volgens onnodige regelingen, protocollen, formaliteiten, en als dat niet werkt, komen er werkgroepen, taskforces, commissies en meer regelingen, protocollen en formaliteiten. Intussen is de invloed daarvan op het daadwerkelijk functioneren, dus wat de buitenwacht ziet, nihil.

Vooral als dat nòg een stapje verder van de buitenwereld kan worden gebracht, zijn de OM'ers in hun sas. Niet elke OM'er doet het werk in de rechtzaal, er zijn ook managerstypes tussen die liever niet het werk doen, maar anderen aansturen. De "zittingsboer" die het werk in de rechtzaal doet krijgt weinig respect, beleidstypes die voorbij de zitting macht hebben zijn de carrièretijgers die het gaan maken in het OM.

Om carrière te kunnen maken heb je daarom veel beleidskevertjes die bezig zijn met hun eigen balletje poep te rollen, maar de echte carrière ligt bij het opleggen van organisatiebrede normen. Als je regels op kan stellen met je beleidsgroepje die ook gaan gelden voor collega's buiten je eigen groepje heb je macht over ze, en dat telt. Maar om organisatiebreed regels te maken moet je wel je baseren op iets wat in de hele organisatie weerklank vindt. Gezien de aard van het OM is dat steevast een appèl aan moralisme.

Vooral mensen die in een verstikkende omgeving bloeien, blijven hangen in het OM. Ze hebben best veel aanloop van jonge enthousiaste mensen die de rechtsstaat willen komen ondersteunen, maar heel veel daarvan knappen toch af als ze erachterkomen wat het OM eigenlijk voor plek is. De organisatie ziet dat zelf als hetzelfde als al die mensen die bij advocatenkantoren het werktempo niet bij kunnen houden, en vinden zichzelf hele binken.

De mensen die bij het OM werken komen daar terecht door een soort idealisme. Het is nietzo dik verdienen als in de private sektor, en de uren die je maakt zijn netzo lang als in andere juridische banen, ookal is het werk veel makkelijker. Mensen komen er terecht omdat ze wat bij willen dragen. Wat ze bij willen dragen, is dat ze willen helpen om mensen te vervolgen. Het soort idealisme is dus vooral dat ze gedreven zijn om mensen op hun nummer te zetten, of te "verwijderen uit de maatschappij."

Zo hou je de mensen over die ambtenarenmentaliteit hebben, die goed in de bestaande raamwerken passen, en die graag hun idealisme via het vervolgen van mensen op de samenleving drukken. Er leeft erg sterk een cultuur van de maakbare samenleving binnen het OM. En dan heb ik het over ònze cultuur, niet die van het OM. Want daar kan niets aan veranderd worden. Ze moeten immers boven alles staan.

Boven de logica, bijvoorbeeld. Of ze iets vervolgen heeft heel weinig temaken met de redenen waarom iets onder een verbod valt. Het OM gebruikt ronkende, dramatische verhalen om aan te geven waarom wiet kweken verboden is, en waarom dat hard aangepakt moet worden. Zijn er dan wietkwekers die het uit principe wèl goed doen, en al die dingen die zijn aangevoerd om wietkweken te verbieden netjes vermijden, dan wordt er nòg vervolgd, want verboden is verboden. Ook als het verder nergens meer om gaat. Het is een soort doublethink.

Je hebt twee grote bewegingen binnen het OM, namelijk de rehabilitatieidealisten, die proberen om verdwaalde schaapjes terug in de kudde te krijgen, en vooral bezig zijn om recidive te voorkomen, en de zero-tolerance-zeloten. Die willen vooral de zondaar tuchtigen. Als je niet in het wereldje zit, zie je maar weinig verschil, omdat ze allebei nog steeds alleen met vervolgen bezigzijn, maar voor mensen "van binnen" lijken ze een wereld van verschil te hebben.

Waar de mensen van het OM elke dag mee bezig zijn, is verdachten die door de politie worden gevonden laten onderzoeken tot alle hokjes van de bewijsvereisten van het delict kunnen worden afgevinkt, en hem dan langs de rechter een straf in prutsen. Het bewijs is zodat de rechter niet dwars gaat liggen, en ze gewoon lekker hun gang laat gaan. Dat klinkt raar, maar deze gedachte moet je van buiten leren als je de gedachtes van het OM wil snappen.

De rechter is meer een soort waarborg dat zorgt dat het OM altijd kan zeggen dat ze alles goed hebben gedaan. De rechter heeft het immers goedgekeurd. Dat rechters nogweleens heel anders denken over hun rol is een grote bron van frustratie binnen het OM. Als een rechter zelf gaat uitzoeken wat er gebeurd is in een zaak waar het OM meer dan een paar regeltjes over heeft verteld, en àfwijkt van het verhaal, zien ze dat snel als de rechter die buiten zijn boekje gaat. Onofficiëel, want ze weten best dat de rechter daar het recht toe heeft. Dat het eigenlijk zelfs zijn plicht is.

Zo praten ze er zelf niet over. Niet in die woorden. Het taalgebruik wat het OM op haar website bezigt, is van een zelfde aard als het taalgebruik dat intern gebruikt wordt. Hoogdravende, haast bombastische omschrijvingen die windmolens afbeelden als reuzen. Het fraseren van de vraag bevat altijd het antwoord, de toon van de schoolmeester wordt schaamteloos gebruikt voor de meest onnozele en gefabuleerde betogen. Misprijzen aan het adres van potentiële sceptici wordt reeds vooraf geïmpliceerd.

Als je het aan een OM'er vraagt, is het een situatie van de krachten van het Goede tegen de krachten van het Kwade. Het OM is het Goede, om maar even duidelijk te zijn. Ze zijn verwikkeld in een eeuwige strijd tegen de vijanden van de maatschappij, en proberen mensen die nog niet door en door rot zijn op het pad der Deugd te zetten. Ze zijn de hoeders en herders van de samenleving, onkreukbaar en nagenoeg onfeilbaar.

Je denkt nou vast dat ik overdrijf, maar was dat maar waar. De cultuur binnen het OM is echt zo. In dat soort ideeën praten ze over elkaar en zichzelf. Als het gaat om dingen die buiten het OM worden gelezen is het al erg, in interne papieren is het nog erger. Maar gek genoeg kom je daarin ookweer veel meer dingen tegen over de problemen die ze zelf ookwel herkennen.

Het zelfbeeld van het OM gaat zo ver dat ze eigenlijk altijd iemand anders de schuld geven van wat ze foutdoen. Als ze door de rechter op hun vingers worden getikt leren ze daar niet van, en kijken niet naar wat ze foutgedaan hebben, maar komt er een nijdig stukje in een intern memo over hoe de rechters het allemaal verkeerd doen. Nieteens altijd in een intern memo, vooral de mensenhandelkruisvaarders zoeken graag de landelijke pers op.

Iets wat met gierende lach werd gedeeld door de juridische helpers in mijn kringetje, was een artikeltje in een OM-blaadje waarin ze klaagden over rechters die het OM "niet-ontvankelijk" verklaarden. Dat was telkens onterecht, volgens het OM, omdàt het OM zichzelf niet niet-ontvankelijk vond. De rechter moet toetsen of het OM wel ontvankelijk is, maar als ze in die beslissing niet meegaan met het OM, gaat volgens dit artikeltje "de rechter op de stoel van het OM zitten."

Als echte diva's is er nooit iets hun schuld. Het ligt aan de politie, de advocaat, vooral aan de rechter, of aan de pers, de wetgever die maar niet genoeg middelen geeft, of aan de stand van de maan. Nooit aan het OM. Als je zo kijkt als het OM doet, dat het gaat over morele morele verontwaardiging en overtuiging op emotionele basis die maar moet voldoen, dan lijkt dat logisch.

Dat idee, dat het eigenlijk gaat om het morele gelijk, en dat bewijs en onderzoek alleen een middel zijn om dat immuun te maken tegen bemoeizuchtige rechters, werkt meestal wel. Geen haan die ernaar kraait dat het allemaal een beetje rammelt met de motivaties en de bewijsvoering als de zaak klip en klaar is. Maar soms leidt dat soort zelfoverschatting tot pijnlijke blunders, en natuurlijk voelen wij die weereens.

In de pers wordt het verhaal van het OM overgenomen hoe Sjaban Baran vrij kon komen, terwijl íédereen kon zien dat hij zou vluchten. Daar geven ze de rechter de schuld, dat die hem tegen de zin van het OM verlof gaf. Als je in die zaal zat, zou je hebben gezien dat de officier wèl tegen de rechter zei dat Sjaban niet vrij mocht, maar dat die officier níét aan de regels had voldaan om dat verlof af te kunnen laten wijzen. Want de officier was zelf overtuigd, dus dat is dan toch genoeg?

Het is maar een rare combinatie, ambtenarenmentaliteit en divagedrag. Maar het gaat kennelijk geweldig samen, want het is de norm bij die club. Ik denk dat het goed samengaat omdat ambtenarenmentaliteit is dat je onderdeel bent van zo'n monster van een instelling, en je met zoveel burokratie temaken hebt, dat het toch niet uitmaakt wat je doet, en je dus nooit ergens verantwoordelijk voor bent als je niet wil, en dat dat lekker combineert met een diva wiens schuld het nooit is.

Ze mengen zich graag in de discussie over wetgeving. Officieren van Justitie die in de krant pleiten voor meer, hardere, bredere of vagere wetten zijn geen uitzondering. Anders kunnen ze hun werk niet goed doen, vinden ze. Wetten die de burger niet genoeg beperken, zijn een beperking voor het OM om ze voor die dingen te kunnen vervolgen. Maar o wee als de politiek eens gaat kijken naar of het OM nou wel goed bezig is. Dan moet de scheiding opeens netjes dichtgehouden worden.

Die hypocriete houding, en die zelfoverschatting vooral, kan je alleen volhouden als je je een beetje afscheidt van de werkelijkheid. De organisatie is naarbinnengekeerd, en daar word je vanzelf wereldvreemd van. Ze leven in hun eigen wereld, en wat buiten die wereld is, doet er eigenlijk niet toe. Ze bestaan in een mythologie die ze zelf opgebouwd hebben in de ruimte tussen de paar feiten die ze niet kunnen negeren en de geloofsartikelen van hun eigendunk.

Ze denken dat ze veel begrijpen van criminaliteit, ookal zie je als je praat met criminologen dat het OM op zijn best járen achterloopt bij hoe het echt werkt. Criminelen kunnen zich niet veroorloven om niet op tijd te reageren op hoe de overheid zijn repressie toepast, maar het OM voelt er niets van als ze nog steeds blijven denken aan de moderne penoze als een soort Miami Vice.

Een aartsconservatieve instantie als het OM gooit natuurlijk meteen de kont tegen de krib als er iets nieuws gebeurt. Dat zie je vooral als ze het over Internet hebben. Dat zien ze als een enge "duistere wereld" die ze niet begrijpen, die buiten het normale leven ligt, ookal zit íédereen tegenwoordig elke dag uren op Internet. Maar zelfs in 2015 heb je nog OM'ers die met droge ogen zeggen dat op Internet geen normale waarden zijn, want daar voelt men zich vrij en anoniem, en moeten we dat wel willen als maatschappij?

Ik heb nogwel meer voorbeelden van hoe vreemd ze naar de wereld kijken, maar dat zijn allemaal nogal lange verhalen, en dit stuk wordt ookalweer zo'n ellenlange lap. Waar het op neerkomt is dat ze heel graag overal alien-organisaties in zien die als het ware van buiten de samenleving komen, en zich dan in de samenleving kunnen inwroeten, omdat iedereen behalve het OM te weinig repressie uitoefent.

Dat gaat bijvoorbeeld om huurpanden die "in handen komen van de criminaliteit" inplaatsvan gewoon dat mensen in het huis dat ze huren planten zetten. Als je het wil zien als sinistere booswichten die slinks zich een pand weten toe te eigenen is dat een hele andere lading dan een beun die wel wat bij wil verdienen door zijn zolder vol wiet te zetten. Dat laatste is veel minder heldhaftig om te bestrijden, dus zo zien ze het liever niet.

Of het gaat om Internetbedrijven die aan advocaten vragen wat net wèl en net níét legaal is om met geld te doen, en zo dingen voor elkaar kunnen krijgen waarvan de overheid liever niet ziet dat ze gebeuren. Die zijn dan niet te pakken omdat ze net aan de randjes van het wettelijke blijven, en in plaats van te concluderen dat ze meer vervolgingslust hebben dan de wet, klagen ze dat zulke advocaten strafrechtelijk aangepakt moeten kunnen worden.

Sowieso komt er uit meer verhalen uit het binnenste van het OM naar voren dat die maar wat graag vaker notarissen, belastingadviseurs, financiële dienstverleners, en vooràl advocaten aan zouden willen kunnen pakken. Het idee is dat de advocaat een verdachte bijstaat om onder de straf uit te komen die het OM zou willen geven, en dat maakt hem in de ogen van het OM bijna medeplichtig, op een bepaalde manier. Ze zien die mensen als saboteurs.

Nog een mooi voorbeeld is wat ze als hulp zien. Er waren voorstellen om de verhuurbranche "weerbaar te maken tegen criminaliteit" door verplichte burokratische checks af te dwingen, en als die formulieren niet hielpen tegen misdaden met de verhuurde zaken, dan was de verhuurder strafbaar. Zo werd hij "in zijn kracht gezet" tegen criminaliteit. Ze moeten dan dus echt denken dat je iemand sterker maakt door hem met straf te bedreigen.

Het OM leeft in zijn eigen wereldje. Ze hebben maar twee bronnen van informatie, en dat zijn politie-onderzoeken en hun eigen morele gelijk. Ze doen geen onderzoek, ze nemen geen wetenschappelijke inzichten over vanuit academia, ze houden zich zelfs doof voor breed gedragen maatschappelijke normen en waarden om hun eigen repressiecentrische wereldbeeld daar niet door te laten verdringen.

Als je met OM'ers in discussie gaat over dat ze wel erg slechte bronnen van informatie hebben over hun werkgebied kunnen die daar meestal weinig over inbrengen, behalve dat politieonderzoeken beter zijn dan echte kennis en echte wetenschap, maar soms komen ze terug met een opmerking dat het OM het ècht probeert beter te doen, en dat ze zelfs een wetenschappelijk buro hebben om meer kennis op te doen!

Dat wetenschappelijke buro van het OM is eens nageplozen door mijn juridische helpers. Wat het inhield was dat er eigenlijk alleen onderzoek wordt gedaan naar wat er nou voor jurisprudentie is. Dat is een duur woord voor wat er eerder uit eerdere rechtzaken is gekomen. Het is niet kijken naar hoe de wereld nou is, maar hoe goed hun verhalen worden geslikt door een rechter die ook niets van buiten het OM te horen krijgt. Het was mooi samengevat door één van mijn helpers:

Okee, concluderend is het wetenschappelijk buro dus een uit zijn krachten gegroeied paralegal. Typisch de overheid. Wat dat buro doet is hetzelfde als de jurisprudentielunches bij mijn oude stagetoko. Dat was een paralegal en 2 studentstagiairs, die produceerden even veel als of meer dan dat wetenschappelijk buro. Ipv 1 fte en 2 stagiars is het een eigen instituut. God weet hoe veel dat kost. Weet iemand waarom ze jurisprudentie-onderzoek wetenschappelijk noemen?

Die wereldvreemdheid betekent dus dat hun eigen morele gelijk leidend is in alles wat het OM doet. Ze bouwen daar een heel verhaal omheen, een plaatje van de wereld dat naadloos aansluit bij hun eigen morele overtuigingen, en daar passen ze alles in wat ze uit de politieonderzoeken kunnen maken. Daardoor zijn ze niet alleen onnozel over wat er echt gebeurt, maar gaan ze er dingen bijverzinnen, die niet kloppen. En als die niet kunnen worden gevonden, laten ze hun plaatje niet vallen, maar gaan bedenken hoe al die dingen zo diep ondergronds kunnen zijn.

En omdat ze een club zijn die de wereld wil "verbeteren" met al die middelen die ze hebben, gaan ze wat ze hebben verzonnen ook bestrijden. Of ze het nou kunnen vinden of niet. Ze behandelen dus echte mensen als dingen die in hun geloof voorkomen. Dat maakt ze niet alleen minder effectief als repressiemiddel tegen dingen die ècht een probleem zijn, maar ook gevaarlijk voor mensen die veel onschadelijker zijn dan de officier van justitie wil geloven.

Het antwoord op elk probleem is repressie, zij het preventief of punitief. Zowel de hardliners die de maatschappij willen zuiveren van de criminele elementen als de maatschappelijk betrokken herders die het verloren lam terug in de kudde willen leiden denken niet buiten het kader van repressie. Het voortduren van een ongewenst maatschappelijk verschijnsel wordt gezien als een bewijs van een gebrek aan repressie, en van een maatschappelijk falen. Of die onwenselijkheid wel gegrond en doordacht is wordt nooit in discussie genomen.

Netzoals de politiek maakt het OM dankbaar gebruik van incidenten om hun bevoegdheden uit te breiden. Duizenden gevallen die niet in hun wereldbeeld passen worden stilletjes genegeerd, excessen die kunnen worden ingepast in hun denkbeelden worden juichend ingehaald, en vanuit de organisatie in de pers gezet. Er is geen nieuwsgierigheid om te leren hoe het ècht toegaat in de wereld. Hun morele gelijk is leidend.

Helaas, of gelukkig, hoe je ernaar kijkt maakt nogal verschil, is er ook nogalwat slordigheid bij het OM. Die strenge ethiek over de maatschappij betekent niet meteen een strenge werkethiek, dat is soms wel te merken. Er worden domme fouten gemaakt, er wordt gedacht dat als de officier maar overtuigd genoeg is, dat dan de rechter ookwel overtuigd zal zijn, of de zaak nou goed rond is of niet. En daar hebben we het diva-gedrag dus weer.

Bij een diva zijn hoort ook dat je nooit toegeeft dat je iets niet kàn. Zaken doorgeven aan een hogere in de pikorde is al een pijnlijke toestand, laat staan iets uit handen geven aan een collega die nieteens je baas is! Dan krijg je dus mensen die dingen afhandelen waar ze geen idee van hebben, en dat is een probleem waar het OM als apparaat ook mee in zijn maag zit. Die eerzuchtige kleinzieligheid kost ze namelijk veroordelingen.

Daar hoort bij dat officieren zich niet in hun kaart laten kijken. Eigenlijk horen ze open kaart te spelen, en hoort bijvoorbeeld de advocaat het hele onderzoeksdossier te krijgen als hij de zaak moet gaan verdedigen, maar bij het OM vinden de mensen het wel genoeg als de raadsman alleen de stukken krijgt die het OM gaat gebruiken. Als er ontlastend bewijs is, moet die advocaat dat vaak zelf maar vinden. Ookal mag dat wettelijk niet.

Ook als de rechter vragen heeft over hoe het onderzoek is gegaan, weten de officieren opeens heel weinig. Juist als die vragen onverwacht of zorgwekkend zijn. Officieren klappen best snel dicht. Dat is eigenlijk heel raar als je weet dat die vragen gaan over onderzoeken waar die officier tot in de puntjes bij betrokken was, omdat ze de leiding had over elk detail. Maar ze weten wel dat als het voordelig was geweest om te vertellen, ze het wel op eigen initiatief had genoemd.

Die zwijgzaamheid wordt loslippigheid als er wat te borstkloppen valt. Niet alleen onder elkaar, niet alleen tegen de politiemensen waar ze mee samenwerken, zelfs niet alleen bij vrienden en familie op de borrel, zelfs niet alleen als ze op de universiteit studenten komen "inspireren", maar zelfs in de pers. Heel soms gaat dat zelfs zo ver dat de rechter de strafmaat terugschroeft vanwege de schade die het OM op eigen houtje al aan de verdachte heeft gedaan.

Waar ze zo loslippig mee zijn is niet gewoon de feiten van de zaak, maar het schuimende mengsel van feiten, eigen interpretatie en ongefundeerde verdenkingen, dat als "het feitencomplex" wordt gezien binnen het parket. Meestal is het bedoeld om van de hoogste toren te kraaien, gewoon diva-gedrag, maar we hebben dit jaar weer gezien dat er ook veel meer sinistere motieven achter kunnen zitten.

Kijk maar naar de Valkenburgse zedenzaak. Een beetje feiten op straat gooien, een beetje eigen invulling erbij, slecht advies geven aan de mensen die denken dat ze verdachten zouden kunnen zijn, alsof ze goede raad geven, stoere taal over dat ze de verdachten openbaar op zouden pakken op werk of bij gezinnetje, en flink nadruk leggen op het schandpalen van de to-be verdachten, voordat ze ook maar gearresteerd zouden zijn.

Schandpalen deden we al eeuwen niet meer in Nederland. En zelfs toen dat soort middeleeuwse straffen nog werden gebruikt, was dat nádat de verdachte veroordeeld was. We hielden ermee op omdat mensen dat soort sociale uitsluiting vaak letterlijk niet overleefden, het maakt mensen kapot. Dat weten die officieren ook, die hebben allemaal een rechtenstudie gedaan waar rechtsgeschiedenis aan bod komt. Het kon ze alleen niet schelen.

Dat leverde zelfmoorden op, van mannen die je al of niet wat kon verwijten. Dat kon iedereen aan zien komen, maar het OM deed geschokt. Toen het bekend werd aan het OM deden ze niets, maar toen het in de pers kwam, en mensen geschokt reageerden, moesten ze toch terugkrabbelen. Niet de gemoederen bedaren met verzekeringen dat ze zich tòch maar aan de wet over opsporing gingen houden, en natúúrlijk geen excuses voor deze onethische methodes. Maar mokken en jokken dat ze verkeerd waren weergegeven. En dat de doden er zelf voor hadden gekozen.

Vier doden, tenminste waar we van weten, want wie zegt mij dat van elke zelfdodende klant ook echt bekend is dat hij in dat lijstje telefoonnummers voorkomt, en het OM blijft onaangetast. Niemand neemt ontslag, niemand wordt ontslagen, en het OM komt ook niet met een verklaring dat dit soort dingen niet meer voor zullen komen. De prinsjes en prinsesjes blijven in hun ivoren torentjes. Wie doet ze wat?

Het zit niet goed met de integriteit van het parket. Af en toe zien we dat in de pers, als een vooraanstaand iemand als Joris Demmink de hand boven het hoofd wordt gehouden, of als Teeven ten val komt over bonnetjes van vreemde betalingen aan criminelen als het OM heeft geblunderd. Er wordt veel gesjoemeld om veroordelingen te krijgen, gesjoemeld om flaters weg te moffelen, en gesjoemeld voor persoonlijke belangen van OM'ers. En niemand die het OM zelf in de gaten houdt.

Dat heeft het OM graag. Ze hebben héél goed door wat er allemaal misgaat, en ze weten dat ze als organisatie zo rot zijn als een mispel, maar zo'n gesloten koninkrijkje van ivoren torentjes tornt niet aan hun cultuur. Er is een laffe gedragscode uitgevaardigd, maar die beperkt zich tot algemeenheden en open deuren. Kijk maar snel, toen ik over de signalenlijst geschreven had ging die ook snel overal achter inlogmuren.

Het is een hele goede samenvatting van wat er mis is, om te lezen in hun gedragscode en [andere stukken -B] dat ze het wel heel belangrijk vinden dat de integriteit wordt verbeterd, maar dat ze dat niet willen doen via echte régels voor zichzelf, en al helemáál niet handhaving daarvan, omdat dat "verlammend" zou werken. En dat is dan van een organisatie die alles in Nederland aan regels en repressie wil onderwerpen, en zoveel mogelijk vrijheid wil hebben om die te handhaven.

Er is een integriteitsburo van het OM. Een mooi voorbeeldje van hoe dat werkt lees je hier. Er is uitgelekt dat het OM na flaters in het openbaar stilletjes de persberichten heeft veranderd om te kunnen doen alsof ze verkeerd door de pers zijn weergegeven. Het integriteitsburo neemt het hoog op. Niet dat er met de persberichten is gerommeld, en er wordt gehuicheld en gelogen, maar dat iemand dat naar buiten heeft gelekt! Als echte psychopaten hebben ze geen idee wat er nou ècht fout is.

Als aangewezen middel voor de repressiewerkzaamheden van het OM geldt het strafrecht. Intussen is dat niet meer het enige. Er is al jaren een tendens in de overheid om de toch al nooit geïmplementeerde scheiding der machten in Nederland verder uit te vlakken, en het parket werkt dus steeds vaker met andere overheidsdiensten om via bestuurlijke middelen de doelen te bereiken die buiten de invloedssfeer van het strafrecht vallen, of om bestuurders met het strafrecht te helpen bereiken waar het bestuursrecht ze niet toestaat te handelen zoals gewenst.

Dan moet je denken aan samenwerking met de Belastingdienst, burgemeesters, en natuurlijk organisaties buiten de overheid zoals "hulpverleners" als Fier Fryslan. Daar wordt informatie en planning mee gedeeld, en men wendt bevoegdheden voor elkaar aan die, meest om wijze redenen, nooit aan de aanvragende instantie zijn toebedeeld. Andere instanties dragen slaafs bij aan het OM zonder iets terug te krijgen, zoals bedrijvenkoepels, GGD of de KvK.

Er wordt grif gebruik van gemaakt. Enthousiaste OM'ers leggen elkaar uit dat je weliswaar heel veel informatie van andere instanties niet mag gebruiken omdat de rechter het niet accepteert, maar je kan wèl je repressiedromen voorelkaar krijgen zonderdat je iets met die nare rechter van doen hebt, als je het via bestuurlijke instanties voorelkaarkrijgt! Onrechtmatig verkregen bewijs bijvoorbeeld is voor het strafrecht nutteloos, maar de burgemeester kan er toch heel veel mee.

De griezeligste samenwerking is altijd nog met de regering. Vooral door eindeloos te jengelen over dat het ze zo moeilijk wordt gemaakt om hun werk te doen omdat ze moeten voldoen aan bewijslast krijgen ze steeds meer bevoegdheden toegestopt. Met die bredere bevoegdheden komt alleen geen breder toezicht op het OM mee, en ook geen strakkere waarborgen dat die bevoegdheden niet verkeerd gebruikt gaan worden.

Het OM vindt dat prima. Ze beloven altijd heel zorgvuldig te zijn, en in hun krantjes en memo's lees je dat ook wel. Alleen gaat die zorgvuldigheid nooit over de schade die ze aan mensen doen die ze met hun bevoegdheden koeioneren en onrecht doen. Het gaat telkens en alleen over de kans dat je per ongeluk met je eigen bevoegdheden jouw of een andere OvJ's vervolging in de wielen rijdt.

Zo kom ik bij het OM en hun ideeën over prostitutie. Dat heeft even schrijven gekost, maar er is héél veel mis wat niet alleen om prostitutie gaat, en het zou oneerlijk zijn om te doen alsof alleen wij daar last van hebben. En wat ze doen met prostitutie is veel beter te begrijpen als je ziet hoe het OM ook met andere dingen omgaat. Anders lijkt het of ik zeg dat ze alléén over prostitutie raar en rot zijn, en dat klopt niet. Je moet het breder bekijken.

Maar aan de andere kant zijn ze over prostitutie wel gekker dan over de meeste dingen. Het is wel hetzelfde soort gedrag, maar op ons kunnen ze lekker los. Wij zijn wel weer de bliksemafleider. Mensen zien ons toch als alien, en dus geloven ze sneller over ons dat het wel goed zal zitten als er razzia's op ons worden uitgevoerd, als we moeten registreren, als we in rechtzaken anders worden behandeld vanwege onze achtergrond, enzovoort.

Zoals je van een van nature reactionaire organisatie wel kan begrijpen hebben ze heel traditionele ideeën over vrouwelijkheid. We hebben eigenlijk geen eigen wil, en wat er aan eigen wil wordt besproken is meer in het kader van "instemming" dan van je eigen initiatief. En of je instemming wel "betekenisvol" is. De vrouw is vooral slachtoffer, machteloos tegenover de man, en zelfs als ze misdaden pleegt zit daar vastwel wat achter. Meestal een vent. Of we die nou zien of niet.

Als we het hebben over seksueel gedrag die niet in het nauwe kader van een OM'er past, is het helemaal uitgemaakte zaak. Dan is het ziek, pervers, smerig, kan niemand het willen, en eigenlijk alles wat je maar aan het denkbeeld vast kunt maken. Voor een OM'er is seks bovendien niet iemands eigen zaak. Alles is er om te reguleren en repressief aan te pakken, en de seksualiteit van mensen al helemáál.

Op prostitutie slaan ze dus aan als een kettinghond. Het gaat om seks buiten de zeden om, er gaat geld in om zonderdat de overheid daar veel over te zeggen heeft, en dat is al iets wat half crimineel wordt gezien door de overheid, en het zijn mensen die half buiten de maatschappij staan. Allemaal dingen waar een OM'er boos van wordt. En uiteindelijk is dat de motivatie van het OM, hun eigen morele verontwaardiging.

De loverboymythe heerst er boven alles, en is er voor een deel ook geboren. Ze bouwen een complex kaartenhuis van ad-hoc redeneringen, en ze geloven er heilig in. Zoals ik boven al beschreef, het OM heeft alleen hun eigen morele vooroordelen en wat de politie ze geeft om hun ideeën op te bouwen, maar bij prostitutie gaan ze een stapje verder. Dan huren ze clubs als Open Ogen en Fier Fryslan in om ze "voor te lichten."

Als ik alle misvattingen van het OM moet gaan uitleggen ben ik letterlijk nog jaren bezig. Sowieso kan je gewoon beginnen met al mijn antwoordstukjes, want er is níéts daarvan dat het OM niet gelooft.

Omdat ze geen verantwoording hoeven af te leggen over hun ideeën, en omdat iedereen ze op hun woord gelooft, blijven ze ook vastgebeten in dingen die zo langzaamaan zelfs door de zieligheidsindustrie niet meer als geloofwaardig worden beschouwd. Een goed voorbeeld is het rapport Schone Schijn, dat op een onderzoek is gebaseerd naar aanleiding van de Sneep-zaak, waar de speculaties van controleurs en agenten als schatting voor de cijfers over misstanden werden gebruikt. Binnen het OM is dat nog steeds een rotsvast geloof.

Het helpt de hype wel erg dat binnen het OM er niet zo'n duidelijk verschil wordt gemaakt tussen gedwongen prostitutie en vrijwillige prostitutie. Ze zeggen graag dat ze niets hebben tegen ècht vrijwillige prostitutie, maar dat dat ongeveer niet voorkomt, en dat je bij die vrijwilligheid van die meiden die zeggen dat ze vrijwillig werken ook maar zo je vraagtekens moet zetten. Lekker alles over één kam.

Ik kon die zelfovertuiging dat ze alles goed aan het doen zijn door ons te vertrappen het beste lezen in het verslagje dat in Opportuun verscheen over de razzia in Alkmaar. Als je hun verhaal leest lijkt het wel een gezellig uitje met een hapje en een drankje, waar de meisjes bij verrassing opeens aan deel mochten nemen. Wat waren ze ook in de Doubie allemaal blij met die aandacht. Ik vind het echt eng om te zien hoe ver ze afstaan van hoe zoiets echt is om mee te maken. Lees hier maar hoe dat echt is.

Prostitutie is gestigmatiseerd. Dat is dus een makkelijke prooi om nieuwe repressie op te gebruiken. Maar zoals pedofiel misbruik en kinderporno is gebruikt om de privacy van iederéén aan te pakken, gaat het ook zijn met alle extra bevoegdheden die worden gebruikt om hoeren te kunnen kapotmaken. Bedenk goed wat je goedkeurt, wij zijn het voorland van de rest van de samenleving.

Dat vinden ze zelf ook. Zij vinden wat ze doen bij prostitutie een goede testcase om nieuwe technieken te proberen die ook op andere dingen toepasbaar moeten worden, en breed ingezet tegen iedereen. Wat nu met de hoeren gebeurt, gebeurt later met iedereen. Als er een warme bakker weggepest moet worden, liggen daar de middelen al voor klaar, met ons bloed eraan. Alleen is er tegen de warme bakkers niet zo'n stigma en haat als tegen ons, dus moet het middel daarvoor eerst gemeengoed zijn.

Het OM weet héél goed dat er naar ze wordt geluisterd. Ze weten héél goed hoeveel invloed een incident of een exces in de krantenkoppen heeft. Ze weten héél goed dat er geen kritiek komt. Dus ze weten ook héél goed dat het strafrecht gebruiken tegen een maatschappelijk ongewenst element niet alleen hem in de cel laat landen, maar ook dat de publieke opinie flink wordt aangestuurd. En daar doen ze het soms om. Ze gebruiken hun strafrechtelijke bevoegdheden voor lobby-doeleinden. Een rechtzaak als een maatschappelijk toneelstukje:

De aan te pakken fenomenen gedijen goed bij folkloristische beelden, romantisering van misdadigers en gemakkelijke verwijten over 'op hol geslagen moraalridders'. Daarom is ‘waarheidsvinding’ en het corrigeren van onjuiste publieke beeldvorming onontbeerlijk. Strafrechtelijke onderzoeken spelen daarbij nog steeds een cruciale rol.

Die aanhalingstekens om "waarheidsvinding" zijn niet van mij, trouwens...

Dus als je wat van het OM hoort, neem het dan niet zomaar aan. Denk even na, want ze hebben danwel veel macht en autoriteit, maar ze zijn zeker niet betrouwbaar. Niet over prostitutie, en ook niet in het algemeen. Je kan veel beter een advocaat vertrouwen, want die wordt danwel betaald om alles wat hij zegt in het voordeel van zijn cliënt te laten klinken, maar die wordt tenminste wèl aangepakt als hij blijkt te liegen.

[Terugkoppelen over interne stukken -B]

Adverteren

Jarenlang ben ik heel slecht geweest met adverteren. Toen ik voor het eerst voor mezelf ging werken, had ik de advertentietekst van een ander meisje gepikt, en mijn maten en kleuren alleen veranderd. Die advertentie heb ik jarenlang gehad, en ik kwam er maar niet verder mee. Ik dacht weleens eraan om hem te veranderen, maar dan keek ik naar dat invoerveld met het zweet in mijn handen, en na tien minuten klikte ik het toch maar weer dicht.

Het was een soort writer's block, maar eigenlijk nogmeer een soort plankenkoorts. Als ik één op één met een man ben, kan ik kijken naar zijn body language, en heb ik het helemaal in de hand. Als ik een advertentie schrijf, is dat heel anders. Dan zijn er duizenden mensen die ik niet kan zien, die allemaal kritisch kijken naar wat ik geschreven heb. Daar klapte ik toen van dicht.

Een blog schrijven heeft dat fijn opgelost. Ik maak me helemaal niet druk meer over schrijven voor publiek. Geen plankenkoorts meer, en eigenlijk vind ik het wel leuk. Maar ik was er niet op voorbereid dat er ook weer kunst zit aan advertenties schrijven.

[Zet die anecdote terug, die gaf body aan je stukje -B]

Oude collega's hebben het al vaker tegen me gezegd, je kan je advertentie het best door een man laten schrijven. Die kunnen zien wat je beste hoeken zijn, wat je belangrijke aantrekkingspunten zijn, en wat ze van je willen. Jammer alleen dat het heel hoog scoort bij Justitie als ze het gebruiken als bewijs dat je wordt gedwongen. Volgens Justitie is een vent je advertentie laten schrijven mensenhandel, moderne slavernij. Van jou dan, gek genoeg.

Zelf kan je natuurlijk ook prima je advertenties schrijven, maar dan moet je wel leren hoe dat moet. Het lijkt namelijk doodsimpel, maar dat is eigenlijk alleen omdat je ziet dat zoveel van je collegaatjes maar wat doen. De meeste advertenties voor hoeren doen namelijk maar half wat hun werk is, omdat die meiden er gewoon niet de kennis en de handigheid mee hebben.

Adverteren geeft je één kans voor een eerste indruk bij je klant. Je krijgt hem niet eerst te zien, je kan je presentatie niet aanpassen aan wat je aan hem ziet, hij leest ècht niet meteen je hele advertentie door, en je staat tussen duizenden andere advertenties. Dat is nogal wat anders dan lonken naar een man vanachter een raam, en het is danook een heel eigen spel dat je moet leren spelen.

Eigenlijk is adverteren vooral reclame maken. Dat betekent dat je een pakketje moet maken dat past op de reclamesite of in de krant waar je adverteert, en wat de dingen doet, die reclame moet doen: het moet de aandacht van je lezer pakken, het moet hem iets vertellen wat hem prikkelt om door te snuffelen, en het moet hem de weg wijzen hoe hij meer kan krijgen van wat hem prikkelde.

Ik had altijd gedacht dat ik niet hoefde te schrijven om iemands aandacht te grijpen als ik tochwel adverteerde op hoerenwebsites. Die mannen zijn toch al naar hoeren op zoek, die hoef ik niet op het idee te brengen! Toch is dat niet zo. Veel klanten beginnen uit verveling, of zonder echt een doel, of zonder een duidelijk beeld van wat ze willen, eens te snuffelen op zo'n site, en die moet je echt even prikkelen.

De foute manier om dat te doen is schreeuwerig adverteren. Je valt een beetje extra op, maar je prikkelt mannen niet om je als iets fijns te ervaren. Er is voor elke soort advertentie wel een groepje klanten te vinden, zelfs gebrabbel of onzin, maar die groepjes zijn veel kleiner dan de gewone klant die gewoon prettig contact met je wil. Klanten die je trekt met schreeuwerige advertenties zoeken schreeuwerige temeiers.

Als je eruit wil springen op de goede manier, wil je juist overkomen als een meid waar de klant wat mee kan. Dus je spreekt zijn taal, en dat laat je duidelijk zien, je titelzinnetje is precies wat hij wil horen, en je profielplaatje is wat hij wil zien. Dat betekent lang werken en poetsen aan je tekst, vooral het beginnetje, en het uitzoeken van de perfecte foto.

De foto's zijn misschien wel het belangrijkste. Mannen zijn kijkbeesten, zoals vrouwen dat stiekem ook zijn, maar niet laten merken. Ze willen over je horen en lezen, ze willen weten wat je doet en aanbiedt, maar ze willen je vooral zíén. Dan is snel de fout gemaakt om ze porno voor te schotelen, maar dan mis je toch veel van wat zo'n vent zoekt. Mannen houden wel van porno, maar ze zijn niet eenzijdig.

Het beste is een mooi gemaakte foto waarop je hem flirterig aankijkt. Maar wie wil er nou met haar gezicht op een advertentie? Die foto's krijg je nooit meer weg van internet, en dan loop je wel grote risico's met je privacy. Dus dat is alleen weggelegd voor meiden van ver weg, uit landen waar niemand haar gaat vinden op Nederlandse websites, of waar het sowieso niet uitmaakt.

Een beetje porno werkt wel voor mannen. Dan zien ze dat je hebt wat ze zoeken, want ze willen wel weten dat je naakt ook lekker bent, en lenig genoeg. Maar met alleen gespreide dozen en je lippen om iemands pik heen krijg je toch niet echt de gemiddelde klant over de streep. Die is niet op zoek naar een kut, die is op zoek naar een vrouw. Je moet ook laten zien dat er meer aan je is dan alleen pornostandjes.

Met aangeklede foto's is het altijd een beetje extra oppassen. Het geeft klanten wel een wat meer menselijk beeld van je, want we zijn moeilijk met naakt in onze maatschappij. Aan de andere kant worden meiden véél makkelijker herkend van een foto waarop ze kleren dragen, dan van foto's waarop ze naakt zijn of lingerie dragen. Ook als het niet hun gewone kleding is. Mensen kijken anders naar die foto's. Extra voorzichtig zijn dus.

De foto's moeten niet lelijk zijn. De kleurbalans moet goed zijn, ze moeten niet te fel of te donker zijn, maar een lichte foto trekt wel meer klanten. Die zien je dan als jonger, lichter, verfijnder, liever, zachter. Als je probeert om juist wat strenger en gevaarlijker te lijken is meer contrast juist belangrijk. Dat zijn minder klanten, maar wel klanten met realistische verlangens.

Je foto hoeft niet HD te zijn. Kleine foto's doen het meestal beter, want dan gaan ze niet naar elk plooitje kijken. Hoe hij in miniatuurafbeelding eruitziet is belangrijk. Sommige foto's worden dan namelijk heel lelijk, en die moet je gewoon niet in je advertentie hebben. Zorg voor een leuke, frisse pose, zie eruit zoals je wil dat hij je ziet, maak het in een goeie lokatie en zorg voor een mooie kleurbalans, dus geen telefoonfoto's met een vale flits in een drukke kamer.

Foto's moeten wel kloppen, en daar krijg je al gedoe mee als je foto's gewoon erg mooi gelukt zijn. Foto's van vele jaren of vele kilo's geleden kan je maar beter wegdoen, anders heb je heel veel teleurstellingen aan de deur. Daar knappen mannen op af, die anders gewoon alsnog naar je toe waren gekomen. Jongzijn is nietzo belangrijk als mensen denken. Daar moet je dus gewoon niet mee smokkelen, want het werkt eigenlijk niet.

Je kan het gek vinden, maar echte glamourfoto's werken dus weer niet lekker. Ze willen geen modellen, en glamourfoto's zijn vaak toch met een modellensmaakje eraan. Bovendien lijk je dan kapsones te hebben, en hoewel er best een flinke groep mannen is die daarop geilt, zijn dat meestal juist niet de fijne klanten. Je bent in glamourfoto's te opgeprikt om bodylanguage naar de klant toe te gebruiken.

Eigenlijk zijn je foto's je enige kans om wat bodylanguage te gebruiken. Die is zó belangrijk, ook in je advertentie, dat je die kans gewoon moet grijpen, ook als het echt bestwel werk is om die foto's goed te krijgen. Doe daar maar werk voor, ik heb misschienwel honderden foto's gemaakt voordat ik het handjevol had waarmee ik adverteer. Maar nou heb ik het welweer genoeg over foto's gehad vind ik, er is meer te vertellen.

Je advertentie moet niet alleenmaar de klant pakken als hij eroverheen aan het snuffelen is. Eerst moet hij namelijk nog voor de neus van de klant kómen! Als je adverteert op een grote site is het niet zomaar gedaan dat je bovenaan de lijst staat als hij begint met zoeken, en heb je alleen echt kans om gevonden te worden als je klant je vindt met de zoekfunctie. Die moet je leren kennen, om te zorgen dat je klant je advertentie überhaupt vindt!

Bij het zoeken heeft je klant ofwel een categorie voor het kiezen, maar op de grotere sites meestal een soort menu van dingen die hij aan kan vinken. Hij krijgt dan alle meiden te zien die in hun advertentie hebben staan wat hij aangevinkt heeft. De meeste klanten hebben simpele behoeftes en verlangens, maar zo'n menu met rijen spannende mogelijkheden nodigt ze erg uit om eens flink wat dingen aan te vinken.

Hoe meer je aanvinkt, hoe meer klanten je advertentie te zien krijgen. En omdat de meeste klanten half zoveel niet willen als ze aanvinken, is meer aangeven dan wat je echt doet meestal geen probleem, want de klant hoeft die dingen niet allemaal zo nodig. Dat is wel weer eigenlijk valsspelen, en het zorgt ook wel voor ruzie als je iets aangevinkt hebt wat je niet waar wil of kan maken, maar waar de klant wel op rekende.

Wat je voor mogelijkheden aanvinkt is dus belangrijk, maar je moet ook opletten hoe je verder in het plaatje staat. Je kan vaak veel invullen over je uiterlijk, en dan is het belangrijk om als een man te denken. Een man zoekt meestal lang haar bijvoorbeeld, òf kort haar, maar halflang is iets wat haast geen klant invult, maar wat meiden vaak wel toepasselijk vinden op zichzelf, ookal zou de klant het lang haar noemen. Dan vind je elkaar niet.

Klanten hebben vaak weinig tijdstippen om je te zien. Vaak zijn ze gewoon nú geil, en willen ze nú boeken, maar soms hebben ze ook alleenmaar op één tijd de kans om weg te glippen. Als je boekingstijden dan net niet zijn, laat de site je profiel niet eens zien. Als je dus makkelijk aan kan passen, omdat je bijvoorbeeld weinig werkt en het wel flexibel oplost, zou het het beste zijn om alle tijd als beschikbaar aan te geven.

Dat is wel een risico, want de politie zit je dan meteen achterna. Het zijn niet alleen de klanten die de advertenties afgaan, en daar moet je altijd rekening mee houden, ook met wanneer je je opties open wil houden wanneer je klanten laat boeken. Ze doen immers graag alsof ruime openingstijden wijzen op dwang, en dus op mensenhandel. Dat is natuurlijk een dom idee, maar als ze een stok hebben om de prostitutie mee te slaan zullen ze dat zeker niet laten.

Je hebt de droge kant van je advertentie, waarin je schrijft wat je wel en niet doet, wie je wel en niet bent, wat je wel en niet hebt, en wat je regels zijn. Daar kan je het niet bij laten, want dat is maar een stukje van wat je advertentie hoort te doen. Het is niet alleen informatie, het is zelfs niet alleen reclame. Het is een klein pakketje dat jou en je klant bijelkaar brengt.

De advertentie moet je vindbaar maken. Dat doe je door de zoekfuncties te leren kennen en àlles aan te vinken wat je misschien nog wel wil doen, maar ook door goed te kiezen waar je adverteert, op welke sites. Als je gaat zoeken vind je namelijk wel dat er verschillende soorten mannen op verschillende sites te vinden zijn. Op sommige plekken vind je jouw mannetjes, en op andere plekken veel teleurstellingen. Blijf niet alleen bij Kinky of Sexjobs bijvoorbeeld.

Als je vindbaar bent, moet je advertentie de klant ook nog opvallen, dat hij er echt even naar kijkt. Daar heb je dus je profielfotootje en je titeltekst voor nodig. Die zijn heel belangrijk. Jouw advertentie moet hem iets speciaals laten zien wat zorgt dat hij je niet overslaat. Maar als de klant even verder heeft geklikt, en je foto's bekijkt, begint het subtiele stuk van je advertentie.

Met hoe je schrijft, met de taal die je gebruikt, met hoe je bodylanguage in de foto's is, wil je de klant bespelen. Je bent niet alleenmaar aan het uitleggen wat je doet en wie je bent, je wil hem wat laten vóélen. Hij kiest niet door de informatie die je in je profiel hebt staan, hij kiest omdat je advertentie hem het goeie gevoel geeft. En mannen weten helemaal niet vantevoren wat het is wat ze zoeken. Dat kan je voor hem máken.

Je wil een prikkelend soort vrouw aan hem laten zien, die hem nieuwsgierig en geil maakt. Je wil hem net zo plagen dat hij je wil hebben. Dat kan op alle manieren dat je dat ook persoonlijk kan doen, maar nu moet je het doen met een paar foto's en wat toetsaanslagen. Dat is veel moeilijker. Je kan via advertenties danook veel minder klanten in je interesseren dan je één op één zou kunnen.

In je advertentie begint je illúsie al. Je begint met het bouwen van het plaatje van watvoor vrouw je bent, wat jullie gaan doen, en wat je klant voor je is. Je bent niet bezig met droog neerzetten van de deal, je wil juist dat hij er een lekker gevoel van krijgt, en het zakelijke niet een vervelend obstakel is waar hij eerst langsmoet, maar gewoon mooi past in het plaatje van watvoor spannends hij kan gaan doen als hij op je advertentie ingaat.

Die illusie is natuurlijk maar heel licht als je alleen plaatjes en wat tekst hebt om mee te beginnen, maar je komt veel verder met je illusie later als je niet in je advertentie een hele andere toon hebt gezet. Maar pas op, want je hebt in je advertentie veel vrijheid om zijn verwachtingen véél te hoog te maken, en dan ben je al snel je klant aan het belazeren, en dat loopt nooit goed af. Overdrijven moet je niet doen, maar de klik maken wel.

Speel met je taal, speel met je nadruk, speel met het plaatje wat je voor hem maakt, zorg dat elk detail van je advertentie hem aanspreekt. Je toon is superbelangrijk, je manier van schrijven, zelfs hoe lang je zinnen zijn en welke spelling je gebruikt. Schaaf en poets aan je advertentie tot hij precies het plaatje maakt wat jouw klant lekker vindt.

Jóúw klant, want je wil de klanten waar je goed mee klikt aantrekken, maar juist de smeerlappen, chantage-mannen, zeikers, fakers, stalkers, zedenagenten, agressieve klootzakken, pingelaars, fijnproevers en gevaarlijke gekkies afgeilen. Die moeten juist vinden dat je niet interessant vindt. Dat klinkt alsof het het moeilijk maakt, maar ik heb gemerkt dat het erg de moeite is.

Als je namelijk schrijft voor alléén jouw klant, en een beetje duwt naar de klanten die je niet wil, dan zorgt dat meteen voor een bétere klik met de klanten die je wèl wil! Ik ben er nog niet helemaal uit hoe dat werkt, maar dat het werkt weet ik wel. Als je een goed gerichte advertentie hebt, komt er een veel betere groep klanten tevoorschijn. Je klanten kiezen jou, maar met het maken van je advertentie heb jij je klanten allang gekozen.

Antwoord op: Maar de politie zegt...

Dit stukje is bedoeld als antwoord op al die mensen die met politieverhalen over prostitutie komen, alsof die verhalen evenveel, en vaak zelfs méér, gewicht moeten hebben bij het afwegen wat er nou met de prostitutie aan de hand is, dan die van de hoeren zelf. Maar niet alleen dat, het is ook een antwoord op de gedachtes die veel mensen hebben over hoeveel waarde je nou moet verbinden aan de mening van de politie. Niet eens alleen over ons.

Politiemensen hebben hele andere ideeën over de prostitutie. En de politie zal het wel weten, toch? Zij zijn de doortastende onderzoekers van misdaad, zij hebben de vinger aan de pols. Ze zoeken alles tot op de bodem uit, en houden zich aan de feiten. De politie heeft alleen goede bedoelingen, en ze zijn heel professioneel, en ze staan emotieloos boven de partijen.

Daar heb ik best veel om op te antwoorden, maar je kan het opsommen met: De politie weet weinig, maar denkt dat ze heel veel weten, en strooien die denkbeelden uit alsof het de enige echte waarheid is.

Ik heb al eerder over politie geschreven, en sinds die tijd heb ik steeds meer ervaring opgedaan, en ook steeds meer kennis verzameld. Mijn denkbeelden over de politie zijn danook wel veranderd met de tijd. Ik werd ook wel nieuwsgierig naar dat wereldje. Ik heb er alles over aangepakt wat ik kon vinden, en ik heb flink doorgezocht. Dat moest al vanwege vele stukjes, en dat komt hier een beetje bijelkaar.

In dit stukje ga ik even niet in op hoe de politie ons behandelt, daar heb ik eerder al over geschreven. Nu gaat het even over de politie als informatiebron, en daarbij is het vooral belangrijk om een kijkje te nemen naar wat er gebeurt binnen de politie zelf. De politie is namelijk een gesloten wereldje, dat een beetje naast de gewone samenleving staat. Niet alleen omdat voor hen de regels niet gelden, maar ook omdat ze vìnden dat voor hen de regels niet gelden.

Voor volkenkundigen en sociaal psychologen zou het reuze interessant zijn om eens in de politiecultuur te gaan wroeten. Die is vreemd genoeg, en er kan heel veel verklaard worden door eens te kijken hoe de politie zichzelf bekijkt. Ze schrijven graag rapporten over ons, maar het is tijd dat er eens een rapport over de politie verschijnt. Raar genoeg zijn die er niet. Het enige wat je vindt is onderzoek naar hoe het gezag en het imago van de politie versterkt kunnen worden in de ogen van de burgers, en hoe de politie aan de maakbaarheid van de samenleving bijdraagt.

Op mijn blogje ga ik niemand overtuigen om hun beeld van de politie bij te stellen. Ik heb wel gemerkt dat het beeld van hoe de politie is héél diep in de mensen zit. Nederlanders hebben een rotsvast vertrouwen dat hun overheid serieus, deskundig en oncorrumpeerbaar is, en zo denken ze ook over de politie, maar dat neemt alleenmaar meer sprookjesachtige vormen aan. Zelfs als ze zeiken over het geflits.

Er bestaat een beeld van de politie, dat heel weinig temaken heeft met hoe de politie echt is en echt werkt. Het komt onder andere van de shows op TV, waar de achtergronden van alles bekend zijn, en de politiemensen haarscherp alles in beeld hebben wat er gebeurt, en vooràl altijd goed gokken door hun super-intuïtie. Voor de rest komt het door wat we meekrijgen van ouders, van borrelpraat, van school, maar vooral van hoe het nieuws en de media politie-informatie behandelen.

In de werkelijkheid zijn het gewoon mensen. Mensen die in een nogal conformistisch, uniform ambtenarenapparaat werken, dat vooral naar binnen kijkt. Ze hebben geen enorme geheime kennis, ze hebben geen zesde zintuig, er is geen politieinzicht dat ze meer laat zíén dan jou of mij, en de meeste zijn nieteens zo slim. Als je met ze te maken krijgt, merk je vooral dat ze wantrouwig zijn, maar eigenlijk niet scherper dan jij. En van hun eerste beslissing stappen ze nooit af.

De politiewereld is een stuk meer Christelijk dan de rest van de samenleving. Dat zie je ook bij Defensie. Ik heb gemopper aangehoord van een politieman die klaagde dat je als Moslim meer op je plek bent binnen de politie dan als atheïst. Geloven, en dan niet eens alleen religieus geloven, is iets wat het politieapparaat belangrijk vindt. Je moet geloven in wat de politie uitdraagt.

Misschien komt het door het Christelijke karakter, misschien doordat onze TV-programma's heel veel uit Amerika komen of op Amerikaanse voorbeelden leunen, maar vanuit de politie, vooral in het management, is er een hang naar het Amerikaanse. Niet dat ze meteen de wild-west lawman uit willen hangen, maar wat in Amerika speelt komt hier ook overwaaien, ook als er hier geen reden voor is.

Heel veel verschillende soorten mensen gaan de politie in, voor heel veel verschillende redenen. Een heleboel gaan na een relatief korte tijd ook de politie weer uit. Helaas zijn dat een boel hele goeie mensen. De politie is een nogal beklemmende organisatie met hele strenge groepsgevoelens en eigen geloof, en als je daar niet mee meekomt, val je buiten de boot.

Mensen die in de politie goed tot hun recht komen zijn mensen die goed met procedures zijn, en het liefst een stappenplan aflopen. Georganiseerde mensen, die willen weten waar ze aantoe zijn. Mensen die de baas over elke situatie zijn, en dat éérst voorelkaar willen hebben, en dàn nogeens willen uit gaan zoeken wat er nou aan de hand is, en hoe ze daarmee om willen gaan.

Niet dat alle agenten hetzelfde zijn hoor! Je komt bestwel wat types tegen. Je hebt de behulpzame aanpakker, die toch hoe dan ook nooit hoog klimt in de organisatie, in tegenstelling tot het type van de ambtenaar die als een teek in een schapenvacht innestelt in het apparaat, wat Bouche de "apparatsjik" noemt. Of de maatschappelijke werker, die gewoon mensen op weg wil helpen, en de ouderwetse bromsnor, die vaak op de motor rondrijdt.

Je hebt ook verbitterde dienstkloppers, die allang niet meer positief zijn over wat er gebeurt, maar gewoon zoveel ze kunnen willen terugslaan naar mensen die dingen doen die ze persoonlijk opnemen. Je hebt ook hosselaars, die proberen een slaatje eruit te slaan wat ze doen. En natuurlijk de zuigers, die iedereen weleens is tegengekomen, die gewoon macht lekker vinden en zich een hele vent voelen in uniform.

Sommige agenten zijn meer een soort hooligans of sensatiezoekers, die leven voor de vechtpartijtjes en de opstootjes. Sommige proberen een ridder op het witte paard te zijn, een fantasiekrijger voor de gerechtigheid. Maar je vindt vooral veel mensen die neezeggende vingerzwaaiers zijn, en die orde en regelmaat willen. Soms gewoon mensen die controle willen, en alles in de hand houden, maar ook veel echte moralisten.

Waar ze allemaal in samenkomen, is dat ze in het geloofswereldje van de politie zitten. Als ze het geloofswereldje niet serieus kunnen nemen, is het heel moeilijk om de motivatie te houden, als je ziet hoeveel er blijft liggen, en hoeveel er puur wordt geloofd zonder reden. Dan vallen ze buiten het wereldje, en hangen ze er maar half bij. Dat demotiveert heel erg, dat hoor ik maar wat vaak. Je moet kunnen blijven geloven dat het allemaal belangrijk is.

Geloven houdt vooral onkritisch zijn in, als het aankomt op wat jouw geloofsgemeenschap belijdt. Geloven is durven, om los te laten wat je aan twijfels hebt, en durven vertrouwen op wat je geloof je leert. Dat is voor je spiritueel leven heel belangrijk, maar het is een beetje eng als het gebeurt in een politieapparaat, wat toch in staat is om mensen het leven zuur te maken.

Het politieapparaat ziet zichzelf als de muur tussen chaos en orde, en denkt echt dat als ze er niet zouden zijn, iedereen maar elkaar zou afmaken en beroven. Alles wat er aan orde is, daar vinden zij dat zij verantwoordelijk voor zijn. Zij geven leiding aan de samenleving, ze voeden ons op, ze zorgen voor de gerechtigheid en rapen de slachtoffers op. Ze zijn de redders, de engelen, de helden.

Als je wordt behandeld als engel met de waarheid in pacht, ga je dat ook geloven. Nergens leven de mythes dat de Nederlandse politiemensen àlles weten en àltijd gelijkhebben, onkreukbaar zijn en altijd eerlijk, meer dan bij de politie zelf. Daar heb je weer doublethink, want ook de politieagenten die dat trots uitdragen weten zo wel een paar gevalletjes op te noemen die ze gezien hebben waar iets "niet helemaal goed ging," ofwel wat jij en ik corruptie zouden noemen.

Meestal gaat dat om "dekken," dus dat de ene politieagent zorgt dat iets wat een andere politieagent doet niet uitkomt. Dat gaat dan erg vaak om geweld tegen verdachten of diefstal vanaf een plaats delict. Als ik het daar met agenten over heb, doen ze altijd èrg moeilijk. Ze weten zelf héél goed dat het daar mis is, maar het is kennelijk een heel sterk stukje van de politiecultuur. Daar moet iemand maar eens wat wetenschappelijk onderzoek naar doen.

Gerommel met verklaringen en papieren is ook best normaal. Dat is mij en collega's regelmatig overkomen, dus ik breng dat wel even ter sprake als dat kan. De politiemannen die daaropin wouden gaan vonden het niet zo'n probleem. Die zagen het als een leugentje om bestwil, of een manier om ondanks de grote papierwinkel toch nog wat werk voorelkaar te krijgen. Helaas is dat niet alleen bij de politie zo, maar zit dat ook mis bij rechters en het OM.

Politiemensen afzonderlijk zijn vaak wel slimmer, en zien ookwel dat het apparaat niet zo effectief is als het gelooft. Maar binnen hun werkwereld hebben ze het daar niet over. Dat is iets voor bij mij in bed. Meestal zijn dat schatten van jongens, die heel veel overhebben voor hun medemensen, en ècht alleenmaar goede bedoelingen hebben, maar helaas toch ergens geloven in de mythologie van hun instantie.

Dat rommelen en stiekem doen zien ze als iets wat nou eenmaal nodig is. Je moet elkaar dekken, je moet kunnen rommelen met de onderzoeken, je moet kunnen rommelen met wat er op papier en in de computer komt, want als je je aan de geest van àlle regels houdt krijg je níéts voorelkaar, en zijn de politiemensen vooral elkaar aan het oppakken. Dat is wat je eruitkrijgt als je eens flink in discussie gaat met zo'n man in uniform.

Nou moet je niet denken dat elke politieman een hosselaar is. Er is júíst binnen de politie best een hele stijve regeltjescultuur. Maar ze houden zich heel stijf aan hun eigen regeltjes, de regeltjes die binnen het politiecultuurtje tèllen. Dat zijn cultuurregeltjes tegenover elkaar, en dan zijn ze zo streng in de leer als een ouderling met Pasen. Het zijn de regels die voor de rest van de samenleving gelden, die ze links laten liggen.

De politie is niet wat hij denkt dat hij is. Hij lijkt meer op het werk van de conciërge op de middelbare school. Een beetje orde houden, en corvee uitdelen. Zorgen dat de rottigheid niet zo groot kan worden dat het teveel opvalt. En netzoals de conciërge weten ze het minste van de hele school wat er voor rottigheid gebeurt. Want de kinderen kijken wel uit om dat te doen waar de conciërge het ziet. Als de conciërge de aula inkomt, en vraagt wie die rotzooi heeft gemaakt, dan weet iedereen hoe het zit, behalve hij. Waarom zou je dan hem als de beste bron van informatie zien?

Gezag, dat is het belangrijkste wat de politie heeft om mee te werken, en dat gezag moeten ze nodig houden. Iemand die laat zien dat hij geen idee heeft wat er gebeurt, heeft geen gezag. Daarom bluffen ze altijd dat ze het allemaal wel in de gaten hebben, en weten hoe de criminele wereld inelkaarzit. Dat puzzelen ze bijelkaar door vooral te kijken naar de verklaringen van mensen die ze opgepakt hebben, uit dat wereldje. De informatie van de politie wordt dus opgebouwd van het soort informatie dat mensen aan de politie vertellen.

Meestal is dat geen probleem. De meeste dingen waar de politie wat mee moet zijn geen Sherlock Holmes zaken. Meestal is het voor iedereen al duidelijk wat er is gebeurd, en hoeft het alleen afgehandeld te worden. Detectivewerk als op TV is haast nooit nodig, en àls het nodig is, wordt de zaak meestal "uitgescreend," dus niet aangepakt, omdat het te moeilijk is en teveel tijd kost. Behalve als een beroemdheid ermee temaken heeft natuurlijk.

Daar houdt het niet op met misgaan. De informatie die ze krijgen is dus nietzobest, maar wat ze dan van die informatie máken, daar gaat het pas ècht mis. Je kan namelijk niet verwachten dat politiemensen bij èlke nieuwe zaak die ze tegenkomen helemaal vanaf de grond beginnen met uitzoeken wat er deze keer hier gebeurd is. Die hebben zulke zaken al tientallen keren gezien, en die hebben een sjabloon wat ze gewend zijn. Dat plaatje plakken ze er overheen.

Plaatjes plakken gaat meestal goed. Veel zaken zijn daar simpel genoeg voor. De dronken vent die naast de auto op zijn naam staat, die tegen een geparkeerde auto is gebotst, maar die niets wil zeggen: ja, daar werkt het wel om het plaatje erop te plakken van wat er telkens gebeurt. De veelpleger die door de winkelbediende is gepakt, en die met een zielig verhaal komt dat er een misverstandje is geweest, daar werkt dat ook prima.

Volgens de pillowtalk komt dat omdat de politie eigenlijk niet kan geloven wat er wordt verteld. Iedereen liegt tegen politieagenten, heb ik vaak gehoord als moeie zucht. Niet alleen de verdachte, maar ook de aangevers, en zelfs de getuigen, iedereen verdraait het plaatje om zichzelf schoon te praten of om meer hun zin te krijgen, zelfs als die zin alleen is om een boef achter de tralies te krijgen. Een plaatje is dan zo gek niet om vanuit te gaan.

Maar dat gaat helemaal mis als het ingewikkelder wordt. De plaatjes die de politie gebruikt zijn vaak te simpel. Natuurlijk is het vooral in de prostitutie dat ik dat mis heb zien gaan, maar ik heb het ookwel zien gebeuren bij een huiselijk geweld-geval. Daar gingen ze uit van een plaatje wat de ene partner heel goed uitkwam, ookal was die partner eigenlijk juist de agressor.

In de prostitutie zijn ze helemaal van het padje af met hun plaatje. Niet alleen is het plaatje in de prostitutie héél bizar, en heeft het níéts meer met de waarheid temaken, maar ze zijn ook véél intenser aan het proberen om de werkelijkheid in hun plaatje te proppen. Maar daar ga ik zometeen wel wat dieper opin, en ik ga ook niet mijn oude stukje over politie-aandacht herhalen.

Politiemensen versterken hun plaatjes tegenover elkaar. Ze komen regelmatig in situaties waar ze aan het twijfelen worden gebracht, en dan hebben ze de stemmen van hun overtuigde collega's nodig om het plaatje steeds weer te bevestigen. Ik heb regelmatig gehoord hoe agenten elkaar bestwel veel het plaatje aan elkaar blijven herhalen, blijven bevestigen, en elkaar vertrouwen inpraten. Ook als er niet meteen een aanleiding is.

Ze kijken vanuit een bepaald standpunt. Dat komt vooral doordat ze zich met vanalles bemoeien waar mensen van buiten de politie zich niet mee zouden bemoeien. Ze zoeken controle over de samenleving, zien zichzelf als overal bij betrokken. Dat zorgt er bij veel politiemensen voor dat ze zich nogal persoonlijk betrokken voelen, op emotioneel vlak. Als je de regels overtreedt, voelen ze dat als iets persoonlijks, omdat je laat zien dat je ze niet serieus neemt.

De politie gaat graag buiten zijn boekje. Niet alleen met gerommel en dekken, maar ook als apparaat, want ze zijn op een missie. Hun motivatie zit hem toch in het sturen van de samenleving, en het aanpakken van dingen die ze immoreel vinden. Het is een jachtpartij, het is de redder zijn, het is de herder zijn, het is de engel der wrake zijn, het is mensen op hun nummer zetten, en stiekem zit er bestwel wat gevoel van dominantie bij.

Natuurlijk gaat dat niet echt lekker als je geen gevoel van absolute moraliteit hebt. Als je veel verschillende kanten gaat zien, wordt het een boeltje. Daarom hangen de meeste politiemensen een idee aan van een moraal waarbij veel dan wel afgekeurd wordt, maar ze het toch laten gaan omdat het niet illegaal is, en ze vooral hard ingrijpen op wat ze tegen het zere been stoot èn illegaal is. Daarbij is handhaafbaarheid het belangrijkste wat ze stuurt.

De politie grijpt niet iedereen die ze niet mogen bij hun kladden en smijt ze in de cel. Dat is niet omdat het politieapparaat zo'n tolerante persoonlijkheid heeft, maar omdat ze dat met vallen en opstaan hebben afgeleerd. Er zijn namelijk regels over hoe verdachten behandeld moeten worden, en hoeveel bewijs er moet zijn, en dat levert heel veel werk per zaak op als de zaak niet klip en klaar is. Ze tolereren danmaar alles wat veel problemen daarmee geeft.

Regels zijn het eten en drinken van de politie, maar ze gaan er raar mee om. Ze zien het als een soort spelregels, en als je de spelregels niet volgt speel je vals. Ik snap nog steeds niet hoe het werkt in hun hoofd, misschien moet je daar politieagent voor zijn geweest, maar het lijkt erop dat het er meer toe doet dat de "score" niet telt als je hebt valsgespeeld, dan dat ze begrijpen dat de burger veilig moet zijn tegen de politie en de Staat.

Bewijzen zijn er om hun verdenkingen als de waarheid te mogen brengen. Het verhaal bedenken ze al snel, het bewijs wordt erbij gezocht om er genoeg geloofwaardigheid aan te geven. Als ze dat werk goed hebben gedaan, krijgen ze hun veroordeling. Het OM is de rechtvaardige kant, de good guys, de bondgenoten, rechters zijn de pietluttige scheidsrechters van het spel, advokaten zijn er om het recht te saboteren, maar die zijn nou eenmaal onderdeel van het spel, en die moeten dus maar worden getolereerd. De verdachte is de vijand of de patiënt.

Dat scoren is belangrijk. Niet vanwege een soort scoringsdrang van zichzelf, ookal hebben politiemensen dat evengoed als burgers, maar omdat zoveel van het politiewerk voelt als pappen en nathouden, vechten tegen de bierkaai. Een veroordeling betekent dat er tenminste weer een zaak tot een echt einde is gekomen, en is opgelost en afgerond. Dat is natuurlijk vooral schijn, maar politiemensen ervaren het echt flink zo. Ze hebben gewonnen als er een veroordeling is.

Gevoel is bij de politie een hele grote invloed. Ze proberen, vooral met taalgebruik, te doen alsof ze afstandelijk, neutraal en objektief zijn, maar de hele poppenkast gaat erom om genoeg neutraal klinkend bewijs bij hun eigen indrukken en ideeën te vinden en dat als de neutraal gevonden waarheid te verkopen aan de rechter. Dat zie je nog erger in hun persberichten vol borstklopperij, fouten en halve waarheden. Dat hoeft de rechter niet te zien, immers.

Dat is voor een deel expres, voor een deel omdat ze gewoon geen onderscheid maken tussen wat de feiten zijn en wat hun eigen invulling is. Hun onderbuikgevoel ìs gewoon hoe het is, politie-intuïtie ìs de werkelijkheid. Vooral omdat ze allemaal hetzelfde idee bij de zaak hebben, allemaal hetzelfde oordeel hebben, dan kàn het toch ook niet fout zijn. Hoe het komt dat ze allemaal hetzelfde denken, daar denken ze dan niet aan.

Ondanks al deze dingen heeft de politie een onaantastbare positie. We zien als samenleving vaak best dat de politie het eigenlijk nietzo snapt, maar toch geloven we onvoorwaardelijk in wat ze zeggen, als publieke opinie, maar ook officiëel, in de vorm van een ambtseed waardoor alles wat een politieman zegt wordt geloofd in de rechtzaal. We kiezen ervoor om het niet te zien. Mensen die het me uitleggen zeggen dan meestal: "anders kunnen we ons werk niet doen."

Het liefst zouden ze eens niet reageren, maar actief iets aanpakken. Als politie krijg je een heleboel kansloze zaken toegestopt waar je eigenlijk altijd op iets reageert. Er is een drang om het om te draaien, en zelf het initiatief te nemen om te gaan jagen. Liefst op een grote organisatie, of in ons geval, een hele bedrijfstak. Een groot offensief waarmee ze echt de samenleving veranderen hééft iets voor politiebobo's.

Voor een deel is dat omdat de politie graag zo aanpakt, maar er speelt ook sterk mee dat onderzoeken worden geleid door het OM. Dat is een veel ziekere organisatie dan de politie, maar de politie ziet het OM toch een beetje als het Hemelse Gerecht. Vooral de bobo's laten hun oor veel hangen naar het OM. Je ziet een duidelijk verschil met hoeveel een agent met het OM te maken heeft. Het is zoals ze zeggen, waar je mee omgaat, word je mee besmet.

Al deze dingen samen laten zien waarom het zo aantrekkelijk is om parallelle werelden die ongereguleerd werken, en die hun eigen boontjes noodgedwongen doppen, en daarbij ooknog de seksuele moraal van de preutse gemiddelde politiebobo aan hun laars lappen, aan te pakken. We zijn een ideaal doelwit om eens flink de maakbaarheid van de samenleving te combineren met eens goed die vrije immorele mensen aan te pakken die zich niet aan jouw moraliteit conformeren.

Bij prostitutie gaat het niet meer om de gewone politie. Wij worden vooral aangepakt door de zedenpolitie. Zedensmeris word je niet zomaar. Dat zijn de mensen met een extra interesse in ontucht en seksuele uitspattingen. En daar politieagentje over willen spelen. Ik heb nooit een zedensmeris gezien die niet seksueel erger verknipt was dan normaal. Soms seksueel onstabiele vrouwen die meiden seksueel "normaal" willen maken en redden van enge seks, soms geilneven die het wel lekker vinden allemaal, maar vooral véél moraalridders.

Veelmeer dan bij andere wereldjes wordt er in de prostitutie heel sterk gebruik gemaakt van denkbeelden die ver weg liggen van wat er echt aan de hand is. De mythologie die de politie heeft over prostitutie is bizar. Daar heb ik al eerder stukjes over geschreven. Ze gaan bij ons verder dan bij andere bevolkingsgroepen met het opplakken van hun eigen ideeën over de werkelijkheid heen.

Hierbij worden ze natuurlijk gesteund door het OM, daar komt het namelijk vooral vandaan, maar ook door de gespecialiseerde rechtspraak, door de zieligheidsindustrie, en uiteindelijk door de publieke opinie die het allemaal maar toejuicht. Natuurlijk komt dat met een eigen probleem. Het bewijs bij het verhaaltje zoeken wordt veel moeilijker. Daar klaagt het hele vervolgingscircus dus ookal jaren over. Ze vinden het niet eerlijk. En ze smokkelen nog meer dan normaal, omdat ze vinden dat ze dus achtergesteld zijn.

Dat is al een gevaarlijk iets, maar het ontspoort helemaal als er andere regels voor bewijs en opsporingbevoegdheden worden ingevoerd voor prostitutie. De politie wordt een karikatuur van zichzelf, want als de remmen losgaan overdrijven ze alles waar ze normaal in worden tegengehouden door de rechtsstaat. Telkens heeft de politie méér bevoegdheden gekregen, de grenzen om die toe te mogen passen zijn verruimd, en is de bewijslast maar omláág gegaan, en nog steeds klagen ze dat het zo moeilijk is.

Ze krijgen ook kansen om dingen te doen die ze bij andere wereldjes niet mogen. Razzia's worden geaccepteerd als het om prostitutie gaat. Cijfers waarbij het gaat om opinies zonder bewijs kom je in andere branches niet, of veel minder, tegen. Eigenlijk alleen kinderporno en huiselijk geweld krijgen een tik van die molen mee. En dat zijn allebei nou net van die stokpaardjes waarin vooral confessionele partijen willen inmengen.

Niet elke agent gaat in de gekte mee trouwens. Ik heb er wel in mijn bed gehad die vertelden over dat ze zelf best ook lont roken. Één klaagde: "We krijgen elke dag lulverhalen, en daar moeten we dan doorheen kunnen kijken. Maar [bij loverboyverhalen] mag je dat juist helemaal niet. Ookal weet je dat het een lulverhaal is." Hij had bij een grote loverboyzaak meegewerkt, en was erg verbaasd over hoe Zeden werkt. Maar ertegeningaan doet hij ook niet.

Ook heel zorgelijk, de politie werkt mee in "ketenaanpak" om met andere overheidsinstanties, semi-overheid en private partijen de prostitutie "op te ruimen." Het lukt niet snel en goed genoeg om misstanden in de prostitutie te vinden en daar veroordelingen mee te krijgen, dus wordt er gebruik gemaakt van bestuurlijke maatregelen om danmaar zonder strafrecht toch te kunnen straffen. Want als de politie zijn zin van de rechter niet krijgt, halen ze het wel ergens anders.

Als ze een veroordeling willen halen, vinden ze ook dat ze die moeten kunnen krijgen, en anders wordt de hele rechtsstaat maar gepasseerd. Dat is niet opeens gekomen. Dat is het resultaat van steedsmaar meer uitbreiden van wat ze mogen als het om prostitutie gaat. Dat komt door anti-prostitutie-activisten die steeds meer macht in handen krijgen gedrukt binnen de politie. Om met de politiek wenselijke harde aanpak van prostitutie toch maar langs die lastige rechter te komen.

Het OM werkt ook met emotie, en neemt het verhaal van de politie maar wàt makkelijk over. Die voelen heel intens mee. Dat is ook nietzo raar als je naar het OM kijkt, maar dat krijgt over twee weken zijn eigen stukje. Die moeten aanvoelen wanneer een zaak sterk genoeg is, en genoeg bewezen is, maar die doen dat even emotioneel als de politie. Daar komen al die slappe zaken van waar zelfs een makke rechter niks mee kan. En de schuld geven ze graag aan die superstrenge rechters.

Dat is raar, want de rechter geeft iedereen zijn zin als die tegen hoeren procederen. Je moet met een héle magere zaak komen voordat de rechter het onvoldoende bewezen vindt. Dat is schering en inslag, iedereen die in de vonnissen gaat bladeren komt tegen dat een paar opmerkingen uit hun verband goed genoeg zijn voor jaren gevangenisstraf en tonnen "schadevergoeding," en dat grove schendingen van de rechten van de verdachten nooit genoeg zijn om niet-ontvankelijk te worden verklaard.

Maar ook in andere zaken is het altijd raak. Als je een hoer uit haar reguliere baan wil ontslaan krijg je van de rechter altijd gelijk. Als je een hoer uit huis wil zetten legt de rechter je geen strobreed in de weg. Als je een hoer haar kind af wil pakken heb je aan de rechter geen obstakel. Die vinden seks voor je brood maar "verwerpelijk," "geassociëerd met criminaliteit" of "een risico voor de omgeving."

De signalenlijst die de politie van het OM heeft gekregen wordt gebruikt om te pas, maar vooràl te onpas, de ene na de andere meid een kruisje te geven. Als je door de politie eenmaal als besmet wordt aangemerkt, kan bestuurlijk zo'n beetje alles tegen je gedaan worden. Daar kan ik nou weer een heel boos verhaal over schrijven, maar ik kan beter verwijzen naar een stukje waar ik dat eerder al heb gedaan.

Je kapotmaken is dus reuze makkelijk. Dat kunnen ze zo snel ze willen. Tenminste, als je hier in Nederland iets van waarde hebt, dus de buitenlandse meiden zijn slim genoeg om hier niet te settelen, en alles zo snel mogelijk naar huis te sturen. Dat moet via het grijze circuit, dus die moeten dat via penoze doen, maar dat is beter dan door de overheid beroofd te worden van je opbrengsten. Nederlandse meiden hebben niet zoveel mazzel.

Maar ze hebben nog iets liever dan je kapot te maken. Het liefst hebben ze namelijk dat je hun overtuigingen bevestigt. Ze hebben misschien wel genoeg aan elkaar de hele tijd te bevestigen, maar ze komen zo'n beetje klaar als je ze een loverboyverhaaltje vertelt. Dat is niet moeilijk. Ze zijn er niet geheimzinnig over. Ze geven je de keus, of je werkt mee met een mensenhandelzaak, of ze maken je kapot.

Als je daarin meegaat, hoef je weinig fantasie te hebben. Ze vullen veel voor je in, stellen je leidende vragen, en als er dingen niet kloppen in je verhaal, dan wordt dat uit de papieren gelaten. Jij mag weer vrij, als je tenminste geen geldkoetje voor Fier bent omdat je boven de drieëntwintig bent, de politie is blij want die kunnen weer mensenhandeltje spelen, en je bent van ze af. Je bent meestal wel verplicht om te stoppen met prostitutie, maar in een andere gemeente kan je wel weer door. Je steekt alleen wel al je collega's weer een mes in hun rug.

De toetsing van prostitutiebeleid is uiteindelijk via politie-gegevens en politie-rapporten. Als de politie zegt dat de politie-aanpak een succes is, worden ze door iedereen geloofd. Als ze zeggen dat ze goed bezig zijn, is dat voor de politiek genoeg. Als ze zeggen dat ze zorgvuldig zijn en alles perfect is geregeld, is de zogenaamd kritische pers bevredigd. WC-eend adviseert WC-eend. Zoals Bouche zegt: Quis custodiet ipsos custodes?

Het hóéft allemaal niet zoals het nu gaat. Dit is niet de enige manier dat de politie met de prostitutie om kan gaan. De Duitse politie is zelfs al veel beter. En zelfs in landen waar prostitutie gewoon verbóden is, hebben ze vaak een veel realistischer beeld van ons, omdat ze niet zo opgesloten zitten in een steeds gekker wordend sprookjeswereldje. En daar kan de politie ook nogsteeds zijn werk doen.

Wat ik hier schrijf baseer ik op mijn eigen ervaringen, en op héél veel uitpluizen van wat er nou in die verbiedertjeslobby gebeurt. Die is heel dik met de politie, dus via daar heb ik er veel van geleerd. Ik heb kennissen die bij het OM hebben gewerkt, een advocaat, kennissen die opleidingen bij OM en politie hebben gedaan, ik heb politiemensen die een boekje open hebben gedaan, ook politievrouwen hebben bijbaantjes, en veel pillow talk met agenten die klant zijn. Een boel kijkjes, maar geen statistiek dus.

Dit is mijn kijk, en er zullen best fouten in zitten. Ik wil best hier flink mijn hand in mijn eigen boezem steken. Ik zal heel veel dingen te simpel zien, en ik zal best de samenstelling van de politie niet goed zien omdat ik de hele tijd die zedentypes over de vloer heb. Er zal best wat van niet kloppen. Vooral wat diep vanbinnen zit is misschien anders. Maar dit is wel wat ik heb kunnen leren over de politie. Dit is niet zomaar een opinie. Dit zijn dingen die er zijn, en veel voorkomen ook.

Ik had eigenlijk een stuk meer te vertellen dan ik dacht. En er had nog wel meer uit kunnen komen, want ik ben al heel lang aan het snuffelen over wat er nou in de politie zit, dat zo misgaat. Ik heb veel kunnen leren, maar ik ben nog steeds niet bevredigd met wat ik geleerd heb. Want zelfs met al deze kennis kan ik gewoon nog niet begrijpen dat een organisatie met zóveel goede mensen zùlke slechte dingen kan doen.