maandag 1 april 2013

Journalistenrechten

Many people would no more think of entering journalism than the sewage business - which at least does us all some good.
-- Stephen Fry

We kennen allemaal Kuifje, de avontuurlijke reporter. Generaties zijn met dit beeld van journalistiek opgevoed. Dit romantische beeld heeft ons in slaap gewiegd over de realiteit in de journalistiek. Het is niet allemaal avonturen, pret, en boeven vangen. De werkelijkheid is vies, gevaarlijk, en vernederend.

Uit onderzoek blijkt keer op keer dat de meerderheid van de journalisten gedwongen werkt. Als het niet gaat om dwang door geweld of gijzeling van hun geliefden, gaat het er wel om dat ze anders hun rekeningen niet kunnen betalen. Het is schokkend om je te realiseren dat journalisten soms kinderen hebben om voor te zorgen, waardoor ze hun werk -ze zien het als werk- niet kunnen opgeven.

In theorie is het mogelijk: de vrije, blije journalist die schrijft wat hij wil, en die betaald wordt wat zijn mening ook mag zijn. De praktijk is weerbarstiger. Journalistiek is misbruik. Tegen betaling -een hongerloontje- verkoopt een journalist zijn geloofwaardigheid, zijn integriteit, om de boodschap te brengen die zijn baas wil horen. Het verhaal moet verkopen, en daar offert de baas hem meedogenloos voor op. Nadat de journalist zijn stuk heeft ingediend, is het niet de vraag of, maar wanneer de tranen komen.

Het grauwe leven van de 'persmuskiet', die met geschreeuw uit een menigte journalisten, allemaal even wanhopig, probeert een verschrikte blik van een BN'er uit te lokken, zodat hij een foto kan verkopen, die hem weer even brood op de plank geeft, al is het maar een dag - daarvoor kiest niemand. Niemand met een hart in zijn lijf kan het verdragen als zijn kind journalist wordt. Maar als het gaat om kinderen van anderen, denken we daar het liefst niet aan.

De journalist krijgt opdrachten over wat hij schrijven moet. Krom achter zijn PC tikt hij zielloos het aantal woorden -strikt opgedragen- over het onderwerp waarover hij kort daarvoor summier is ingelicht. Zijn naam staat erboven. Om te worden vergeten als het artikel goed valt, om de schuld te dragen als er klachten komen. Succes betekent alleen dat hij zijn armzalige salaris nog een poosje langer kan trekken.

Schrijnender nog zijn de straatjournalisten. De verslaggevers, die er op uit worden gestuurd om trammelant te zoeken, om de eindeloze honger naar sensatie van de consument te bevredigen. Bij de politiebarricade kijkt hij met vochtige ogen de agent aan, hopend dat die hem zal beschermen tegen zichzelf, zoals de burgers worden weggehouden. Maar zijn perskaart geeft hem het 'recht' zich in het gevaar te begeven, een vrijbrief voor zelfdestructie. De politieagent laat hem stoicijns passeren, schijnbaar ongevoelig voor de stille schreeuw die hij in de ogen van de journalist las.

Ze komen om, vermoord, oorlogsslachtoffer, of door de rampen waar ze verslag van komen leggen. Af en toe hoor je ervan. Maar dat is slechts het topje van de ijsberg. Het is onbekend hoeveel naamloze slachtoffers er jaarlijks vallen, maar schattingen lopen uiteen van honderdduizenden tot miljoenen. De nieuwsconsumenten kijken weg. 'Ik heb hem niet gevraagd daarheen te gaan, het is niet mijn verantwoordelijkheid,' sussen ze zichzelf.

De consument is de motor van deze menselijke hel. Waar vroeger persoonlijke communicatie met een vertrouweling de vertrouwde bron van nieuws was, is dat nu een vluchtig onpersoonlijk contact met een internationaal netwerk. We weten niet eens wie de persoon is die schuilgaat achter schimmige afkortingen als ANP, of aliassen als Reuters. Een normaal mens zou het niet in zijn hoofd halen om willekeurige voorbijgangers van roddels te voorzien, zoiets intiems wordt voor vrienden en familie bewaard. De consumenten eisen het abnormale gedrag dat journalisten kenschetst. Alles voor de snelle bevrediging van de nieuwsgierigheid.

Met nieuwsgierigheid is niets mis. Interesse in het wedervaren van je medemens is gezond en fijn. Een nieuwtje kan je hele denken verslinden, zodat je het aan iedereen wilt vertellen. Maar dan wel: iedereen die jij kent. Het nieuws wat je hebt deel je met mensen waar je het juiste intieme gevoel bij hebt. Daarmee heeft journalisme niets meer te maken. Voortgestuwd door kille marktwerking wordt de nieuwsgierigheid van de consument voor een habbekrats bevredigd met onpersoonlijke berichten geschreven door dwangarbeiders.

Een breder maatschappelijk probleem is de criminogene werking van de journalistiek. Journalisten zijn buitenproportioneel vaak omgeven door misdaad en criminelen. Journalisten zijn vaak te vinden op de locaties van misdrijven, vooral de spraakmakende, en in hun artikelen dompelen ze zich dankbaar onder in de Nederlandse penoze, om hun meesters en consumenten tevreden te stellen met de laatste roddels. Kan men het ze kwalijk nemen, als men kijkt naar hun bestaan? Ze weten niet meer beter, ze zien het niet eens meer als slecht.

Journalisten geven overal informatie over door, maar slechts zelden over hun eigen uitzichtloze leven. Het is een overlevingsstrategie. Door zichzelf wijs te maken dat ze mensen inlichten, de waarheid ontsluiten, de democratie ondersteunen, geven ze zichzelf genoeg valse hoop om zich door weer een dag heen te kunnen slepen. De werkelijkheid is ondraaglijk geworden. Verbeten staan ze zichzelf niet toe om te beseffen dat ze slachtoffers zijn, in de greep van de redacteurs. Ze drukken de pijn weg die ze voelen als ze zien dat hun artikelen, hun stukjes integriteit, als vodden worden doorverkocht aan andere kranten. Zonder daar zelf ooit een stuiver voor te krijgen.

We spreken een journalist. Het is een schok. Zo jong, zo levendig nog. We vertellen hem meteen dat hij voor ons niet hoeft te schrijven, voor ons zijn geloofwaardigheid en menselijke waardigheid niet hoeft in te leveren. Hij kijkt verbaasd. Voor hem is het duidelijk normaal geworden. Het lijkt alsof hij staat te popelen om ons te laten zien hoe goed hij kan 'schrijven', zoals het journalisme zijn uitbuiting noemt. Maar we weten ook waarom. Ergens buiten wacht een redacteur, die hem door dolle honden in stukken zou laten scheuren als hij iets anders zou hebben gezegd.

Hij lijkt zo pienter, de journalist die we spreken. Opgetogen laat hij eerdere artikelen zien die hij geplaatst heeft gekregen. Ergens hecht hij waarde aan de stukjes integriteit die hij in die luttele kolommetjes heeft moeten achterlaten. Het is alsof hij er trots op is. Hij is het werk ingerold, zegt hij zelf. Hij wist niet wat hij moest studeren, en opeens kreeg hij het idee om journalistiek te gaan doen. Als we vragen wie er op hem in heeft gewerkt, zegt hij dat hij het niet zo heeft ervaren. Hij wordt stug, stuurs, als we de pijnlijke maar noodzakelijke vragen stellen over wat hem dwingt om dit vernederende werk te doen. Boos vlucht hij weg, schijnbaar beledigd. Hij verklaart ons voor gek, keert ons de rug toe. Maar wat eronder zit, is angst.

Het lijkt alsof hij zijn redacteuren wil beschermen. De redacteuren, die hem dag in dag uit misbruiken, en niets anders in hem zien dan een geldbron, zijn de enige menselijke contacten die nog over zijn voor journalisten. Door hun redacteuren geisoleerd zijn ze geheel op hen aangewezen. Redacteuren gebruiken manipulatie, geweld, psychische druk en bedreigingen om hun slachtoffers onder de duim te houden. Hoe langer dat lukt, hoe meer geld ze met de uitbuiting verdienen. Als de redacteur geen winst meer met de journalist kan maken, wordt hij afgedankt. Geen wonder dus, dat journalisten hun band met hun redacteuren tot hun laatste snik verdedigen. Ook al gaan ze er zelf aan kapot.

Elke dag schrijft een journalist zo'n vijftig artikelen. Van het geld, duizend Euro per artikel, ziet hij niets terug. De honger van de consument is niet te stillen, elke dag moet er weer worden geschreven. Er moet brood op de plank van de redacteur. De journalist hoopt ook ooit betaald te worden. Maar dat is een wens die de meesten nooit waarheid zullen zien worden. Het slachtofferschap waar deze journalisten zich aan onderwerpen wordt geduldig gedragen in de ijdele hoop dat het ooit goed komt. De bittere deceptie aan het eind, wanneer het duidelijk wordt dat er nooit betaald zal worden, komt vaak hard aan. Velen herstellen nooit.

Met de huidige wetgeving kan Justitie niets ondernemen tegen de besloten drama's die dagelijks in de kantoren, werkkamertjes en gure straten van ons land plaatsvinden. Het is simpelweg toegestaan. Lacunes in de wet betekenen mazen waar de internationale medianetwerken moeiteloos misbruik van kunnen maken. Nieuws wordt doorgegeven, en trekt zich van landsgrenzen niets aan. In het buitenland exploiteren de internationale uitbuitingsnetwerken ('persbureaus', in het bargoens van de industrie) zogenaamde 'correspondenten', om het nieuws maar makkelijk en zonder inmenging van toezichthouders over de grens te krijgen.

Wetgeving omtrent journalistiek blijkt een hoofpijndossier. Eerdere pogingen om journalistiek aan banden te leggen, een project dat van 1940 tot 1945 liep in ons land, drukte de journalistiek alleen ondergronds. Zelfs doortastend optreden kon de journalistiek nooit helemaal uitbannen, en vanuit het buitenland werd de consument nog steeds voorzien in haar verslaving aan nieuws. De aanpak gericht op de journalisten zelf is gedoemd te falen, zelf zijn ze immers onmachtige, willoze speelballen van een georganiseerde tak van misdaad, de 'media'.

De oplossing is om het probleem bij de wortel aan te pakken. Niet de leverancier, maar de consument van nieuws moet strafbaar gemaakt worden. We moeten af van het idee dat je op elke straat een krant kan kopen, of even verveeld op internet het nieuws te voorschijn kunt klikken. Kranten en nieuwssites moeten worden toegestaan, maar de gebruiker van het nieuws moet doortastend worden aangepakt. Dit Noordkoreaanse model heeft in zijn land van herkomst al vruchten afgeworpen. Als een krant kopen een celstraf kan betekenen, wordt de verantwoordelijkheid wel duidelijk aan de consument. Zo kunnen we deze gebroken zielen begeleiden naar een menswaardig bestaan, zodat hij van journalist weer volwaardig mens wordt. Er gloort nog hoop.

27 opmerkingen:

Richard zei

Zondares Hulde! Eindelijk iemand die durft te zeggen wat we allemaal weten, maar waar we gewoon aan voorbijgaan.
Het is een diepgeworteld probleem dat we in elk land terugzien. Ik heb zelfs gehoord dat politici zich ook schuldig maken aan dit schaamteloze misbruik. Zien ze nu echt niet dat ze te maken hebben met echte slachtoffers?

Ook in mijn omgeving ken ik zo iemand. Een jonge vrouw die journalistiek studeerde. Ik heb geprobeerd om haar op andere gedachten te brengen, maar het kwaad was al geschied. Jammer om zo iemand af te zien glijden, maar wat had ik kunnen doen?

Zelf ben ik ook misbruikt, maar ik heb me wel weten te ontrukken aan de wurggreep. Vroeger was ik namelijk krantenbezorger en ik was nog minderjarig ook! Gelukkig kon ik stoppen direct toen ik 18 werd, maar ik moet leven met de wetenschap dat dit me is overkomen.

Het probleem is nog erger dan je dacht, want al op basisscholen (!) wordt er gesproken over het nieuws! Dat gebeurt dan in groepen. Ik hoorde over een onderzoek in Rotterdam, dat dit in elke deelgemeente gebeurt. Bijna alle ondervraagden gaven aan hier weleens mee te maken hebben gehad en iedereen die ze kenden ook. Dit gebeurt dus al op zeer jonge leeftijd. En er zijn zelfs (oh horror) schoolkranten!

Ik ben blij dat je dit eindelijk eens onder de aandacht brengt van de mensen. Iedereen steekt zijn kop maar in het zand en ondertussen vinden dit soort dingen plaats.

Verschillende emoties vechten nu om voorrang. Verontwaardiging over het onrecht, schaamte dat ik hieraan heb meegedaan, en het idee dat dit verhaal heel bekend voorkomt....

Het verhaal zou absurd zijn als het niet bittere werkelijkheid was voor jou. Of wacht, natuurlijk is het absurd! Maar helaas niet minder waar. Ik heb ROTFLOL! En het besef dat er nog een lange weg is te gaan.

Richard

Anoniem zei

Beste zondares,

Met veel plezier lees ik je blog.Heb je ervaring met dames die noodgedwongen (financieel) een sugar daddy hebben? Wat vind jij hiervan?

Ik ben erachtergekomen dat mijn Zuid Europese vriendin (studente) een sugar daddy heeft. We hebben elkaar in het buitenland ontmoet waar we ook beiden wonen.

Ik vind de situatie moeilijk en weet gevoelsmatig niet goed de scheiding tussen het gevoelsmatige en het "seksuele" te maken.

Op grond van jouw ervaringen met relaties en in je beroep ben ik erg geinteresseerd in hoe jij hierover denkt.

Misschien helpt het me een goede keuze in deze te maken.

Met vriendelijke groet,

Unknown zei

De nieuwsconsument strafbaar stellen net als de hoerenloper, bedoelde je dat ironisch?
Co.

Anoniem zei

1 april?

Anoniem zei

Vervang 'journalist' door 'prostituee' en je krijgt een heel stigmatiserend stuk.

Anoniem zei

Ik begin zelfmedelijden te krijgen, dit verhaal kan ook op mijn werk slaan. Ik moet maar eens aangifte doen. Misschien kunnen ze een troostmeisje voor me regelen.

Anoniem zei

Denk dat veel mensen te dom zijn om te snappen dat dit satire is.

Anoniem zei

Een uitstekend stuk Zondares. Je laat inderdaad het hele op gebakken lucht gebaseerde idee zien rond de gedwongen prostitutie. En op een hele leuke, zij het wat cynische manier :-)

De heren beleidsmakers, onze pooiers feitelijk, zullen dit wel weer naast zich neerleggen en het voor zowel de meiden als de klanten veel moeilijker gaan maken. Stelletje conservatieven, maar ze gaan net zo vaak zelf als de rest! Ik vraag me af welk percentage van de mannen ooit in hun leven naar een professional gaat, maar dat is natuurlijk zeer lastig te achterhalen...

Anoniem zei

APPLAUS!!! Wat een heerlijk stukje satire, dat is nou echt smullen. Vooral de vergelijking van Noord-Korea (met het Zweedse model) doet je beseffen hoe absurd dit alles is. Ik ben wel teleurgesteld in de reacties van sommige trouwe lezers die ondanks de datum nog niks door hebben.
De leukste 1 aprilmop sinds jaren! Maar de aanleiding blijft triest.

Anoniem zei

Heerlijk stukje weer, het niveau is terug. Zo kan het dus ook ipv reageren en reageren.

Anoniem zei

UK Sex work today: myths, morals and health:
http://www.youtube.com/watch?v=MavoAMaUB1k

Een van de beste zinnen hieruit, wat ook in Nederland speelt en gaande is:
evidence-based policy vs policy-based evidence

Achtergrond:
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/?term=Scambler+G

Richard 86 zei

Geweldig stukje :)

Anoniem zei

'Heerlijk stukje weer, het niveau is terug. Zo kan het dus ook ipv reageren en reageren.'

Het wordt misschien af en toe zwaar dat ze steeds op vervelende maatregelen en insinuaties vanuit het nieuws moet reageren, maar ik vind het zeer waardevol: mythen moet je met feiten en achtergronden ontzenuwen.

Het verschaft mij de ammo die ik in zelf te voeren diskussies kan gebruiken. Dit blog is mijn favoriet aan het worden!

Serena zei

Ge-wel-dig! ;) Super stuk! Ik hou van jouw humor.

De mensen die zeggen dat dit satire is? DIT IS FUCKING REALITEIT, zie je ze nooit zitten? Laptop op schoot, blackberry aan oor met de redacteur ofwel pooier die ze bevelen geeft aan de lijn. Mijn hart bloed voor ze. Dit kan toch niet mogen in Nederland? Wie leent nou vrijwillig zijn lichaam en integriteit uit aan een redacteur ofwel pooier? Ze zijn vast vroeger verkracht of mishandeld. Anders maak je zo'n keuze niet.

'Ze moeten wel 50 artikelen per dag schrijven maar van het grote geld zien ze niets terug.'

Ik daag bij deze Myrthe Hilkens en Valerie met-de-gekke-achternaam uit om 50 artikelen op een dag te MOETEN schrijven.
Aangezien ze beiden de prostitutie niet echt gezien hebben, en weigeren het echte verhaal te vertellen of onderzoeken, moeten ze hun eigen beweringen maar eens maatstaven.
Een klantje ontvangen doen ze tóch nooit, laat ze het dan maar eens testen op de journalistiek ;) Kijken of die 'vingers' het volhouden.. Of dat ze beseffen dat meer dan 8 niet te doen is :p

Serena zei

@ Richard
Ik ben zó blij dat we hier hetzelfde over denken. Ook ik ben zó misbruikt. Ik moest schrijven voor de schoolkrant vroeger. de tranen komen langzaam weer naar boven nu ik eraan terug denk. En ik maar schrijven en schrijven! Mijn ouders wilden het niet. Maar ik moest van de juf! Belofte maakt schuld zei ze altijd, zij zorgde ervoor dat ik op het gymnasium kon komen en blijven. Ik moest dus wel! Ik heb nog steeds nachtmerries als ik eraan terug denk hoe ze zo dreigend voor me stond. Schrijven Serena, riep ze altijd, schrijven. Als ik dit woord hoor begin ik alweer te trillen.

Zullen we samen met zondares en een héleboel anderen de redactie's bestormen en de mensen er niet meer uit laten?

Die journalisten net zolang verhoren tot ze zelf inzien dat dit werk mensonterend is? Hun afgesloten tassen kapot scheuren om bewijs te vinden voor de dieptrieste daden die dagelijks plaatsvinden? Ze als oud vuil op straat dumpen als het OV niet meer gaat?

Laten we ter hun bescherming binnenvallen in een grote vergadering en iedereen meenemen naar een aparte ruimte waar ze vage contracten moeten tekenen liefst in een taal die ze niet kennen.

Richard, laten we afspraken maken met journalisten onder het mom van: Wij hebben sappig nieuws voor je, heb je een uurtje tijd?
Dan zitten ik en Richard daar. Komt er een journalist. Wij checken de journalist zijn IDkaart en stellen hem beschamende vragen. Zo leert die het wel af! En als de journalist vraagt: Maar wat was het nieuws dan? Ik moet toch met iets aankomen bij mijn 'redacteur'? Dan lachen Richard en ik die gast uit en vertellen dat de journalist naar zijn nieuws kan fluiten. De journalist voelt zich beledigd en misbruikt. Dat maakt ons niet uit. Die journalist moet maar snappen dat dat voor zijn eigen veiligheid is!

Zó maken wij vast een einde aan de wantoestanden binnen een wereld die media heet. Zonder de media zijn wij een stuk beter af. Je hebt toch geen récht op nieuws, het is geen levensbehoefte! Weet iedereen wel hoéveel gezinnen hieraan kapot gaan?

Richard zei

Ja en dat gebeurt dus zelfs met minderjarigen hè dat schoolgebeuren. De brutaliteit, en dan nog wel met medewerking van de ouders. Verkocht gewoon aan die beulen.

We moeten natuurlijk niet vergeten om de afnemers (klanten) als vee op te drijven en bespottelijk te maken ten overstaan van iedereen. Wat moeten hun partners hier wel niet van denken?

Lijkt me een uitstekend idee Serena, ik krijg er al helemaal zin in. Ik denk dat we voldoende medestanders hier kunnen vinden, want ze moeten toch snel gered worden? Zondares doet ook vast mee en die kent natuurlijk nog veel meer potentiële reddertjes. Samen voor een betere samenleving!

Ben blij dat je me vergeven hebt voor de witlof trouwens:). Ik had er nooit zo bij stil gestaan maar je hebt me de ogen geopend. Nu snap ik ook waarom het bitter smaakt. Wel helemaal eens vwb zuurkool natuurlijk!

Richard

Anoniem zei

Geniaal!

Edwin (voormalig redacteur van een clubblad)

Anoniem zei

hulde

Anoniem zei

Hoi Zondares, ik las over dit evenement in Schotland "Sex Worker’s Rights Festival", is die club niet iets voor jou om in de gaten te houden en misschien kan je er in de toekomst ook stukjes over schrijven. http://www.sexworkeropenuniversity.com/swou-scotland-april-2013.html

Donkey zei

Dit stuk is natuurlijk schertsend bedoeld, maar ik denk dat je het leed van journalisten en arbeiders in het algemeen niet moet onderschatten. Veel journalisten in conflictgebieden worden vermoord. Misschien moeten we juist arbeid in het algemeen als een mensenrechtenschending zien. Dit kan niet volledig uitgebannen worden, omdat we immers arbeid nodig hebben om te overleven. We kunnen het wel verminderen door onze consumptie te minimaliseren. Dan is er minder arbeid nodig, en is er minder uitbuiting. Uiteraard vind ik dat de welvaart gelijk moet worden verdeeld om honger en armoede te voorkomen.

Serena zei

Ja Donkey, we worden allemaal mishandeld op deze wereld.

Links lullen.....


Rechts vullen.

Anoniem zei

Donkey,

Als iedereen werken al een mensenrechten schending ziet, wie moet er dan voor zorgen dat er welvaart is om te verdelen.
Nu worden werkende mensen uitgebuit door de mensen die geen arbeid willen verrichten.

Richard zei

Eén of een paar slechte ervaringen met werk wil nog niet zeggen dat het altijd zo gaat. Het zijn slechts momentopnames. Maar ik vermoed dat het veel te maken heeft met je psychische problemen. Ik wil het nog een keer zeggen hier. Jouw gezichtspunt is slechts dit: jouw gezichtspunt. Veel mensen doen werk omdat ze het leuk vinden. En krijgen er dan ook nog eens voor betaald! Is dan het feit dat je ervoor betaald wordt de enige factor die het uitbuiting maakt? Daar lijkt het wel op en is precies de fout die veel mensen maken als het gaat over prostitutie.

Er is vast wel iets dat je leuk vind om te doen. Als je daar ineens voor betaald wordt, vind je het dan niet meer leuk? Is het uitbuiting?

Denk aan al die mensen die zeggen dat ze zo blij zijn dat ze van hun hobby hun werk kunnen maken! Voetballers bijvoorbeeld, hele volksstammen dromen van zo'n bestaan.

Als je seks niet leuk vind zul je geen hoer worden. Waarom zou je? Een hele enkele uitzondering daargelaten. En ja, hoeren weigeren ook klanten! Als je nooit meer werkt, zorg je ook niet voor je eigen eten. Kluizenaars verbouwen hun eigen groenten. Kan niet, dit is uitbuiting want je werkt. Zie je hoe absurd dit is? Ik denk niet dat het veel zin heeft om hier verder op door te gaan. Zoals Zondares zegt, het is gewoon herkauwen van wat al gezegd is. Ze heeft dit met goede argumenten onderbouwd en in de loop van de tijd is het beeld aardig compleet geworden denk ik.

De klant betaalt, maar de hoer is altijd de baas. Ik vind het dan ook een eer om bij de dames te mogen komen!

Serena, ik zou het leuk vinden als je t.z.t. even vertelt of mijn bolletje goed heeft gewerkt.

Richard

Donkey zei

De kluizenaar werkt niet hard in zijn moestuintje. Op de arbeidsmarkt heb je competitie. Wie het hardst, het snelst en het meest zonder fouten werkt heeft de grootste kans zijn of haar baan te behouden. Degenen die niet mee kunnen komen vallen buiten de boot en zitten werkloos en arm thuis. De werkenden daarentegen vechten continu om hun baan te behouden door te proberen nóg sneller te werken om de competitie uit te schakelen. Het gevolg is stress en lichamelijke klachten. En altijd is er die angst je werk te verliezen. Dit zou niet hoeven; je zou alle welvaart en werk gelijk kunnen verdelen, de consumptie en productie minimaliseren, en de werkenden kunnen rustig ademhalen zonder dreiging van plotseling ontslag omdat ze niet rendabel genoeg zijn.

Zondares zei

Dit stukje komt niet van mij af. Het is ingestuurd door mijn statistiekmannetje, en eigenlijk vond ik het wel makkelijk om een weekje alleen maar aan mijn plan voor de misstanden te werken. Ik moest er zelf heel hard om lachen, ik hoop dat anderen mensen het netzo grappig vonden!

Ik doe meestal niet aan één april, want ik trap er zelf altijd in, maar dit vond ik niet iets gemeens, dus dan is het wel leuk vind ik.

Misschien is het leuk om zo eens te kijken naar al die dingen die worden gezegd, vanuit ons oogpunt. Ik hoop ook dat er journalisten zijn die dit lezen.

Anoniem zei

Zondares, ik zat me al af te vragen of dit stukje van jouw hand was. Ik miste de d&t fouten. En de stijl is minder direct en minder gevoelsmatig. Je bemerkt dat dit herlezen, herlezen en scherper gemaakt is. Ik vind het wel zo netjes als je dit bijvoorbeeld aan het eind van het artikel vermeld. Niet alle lezers zullen alle reacties doorspellen. Doe ik ook niet altijd.

Ik weet graag de bron.

Verder een geweldig stuk overigens!

R60

Unknown zei

Asha ten Broeke twitterde zojuist over deze vergelijking van een prostituee met een journalist.
Ik denk dat een soortgelijk verhaal kan worden gehouden voor een bouwvakker, bankier en politicus :-)