Kras in de plaat

Vroeger had je nog niet al je muziek op iTunes, toen had je nog een verzameling platen en CD's. Platen waren duurder, maar ze geven wel een fijner geluid, al ben ik niet zo gevoelig voor het verschil als sommige vrienden die meer ìn de muziek zitten. Met die platen moest je wel oppassen, want als je een keertje zo'n ding op iets scherps neerlegde kon er een put of een kras inkomen, waardoor je muziek opeens hikte.

Lang geleden kwam ik dat heel vaak tegen. Ik had een favoriete sambaplaat gekrast. Als ik zin had om te dansen zette ik dat ding op, en liet me lekker meeklutsen met het ritme. Echt sambadansen was het niet, maar veel mensen zouden het wel een wiebeltje vinden dat bij de samba past. Ik had er in ieder geval plezier in, en als het een zonnige dag was en ik een fijne bui had, trok ik mijn schoenen uit en zette ik mijn plaatje op.

Dan wiegde en twirlde ik op de muziek, terwijl de naald op een veel langzamer ritme op en neer danste, totdat bijna aan het eind van de vierde track die kras kwam. Dan sprong de naald over een stukje muziek heen, en was er een sprongetje in het ritme waardoor ik opeens uit de maat danste, en ik ging van me voelen alsof ik meedeinde op de muziek, naar voelen alsof ik helemaal verkeerd en uit de pas liep. Een raar gevoel was dat, alsof ik uit mijn doen was, en even niet mezelf.

Ik bleef die plaat wel draaien, en ik wende eraan om het oversprongetje te maken. Alleen in dat nummer, en op die plek in dat nummer. Hoe erg ik dat gewend was, merkte ik pas toen ik met dansles dat nummer weer hoorde, en ik met een warme nostalgische gloed mijn draai maakte. Met het oversprongetje op de plek waar ik ergens de kras in de plaat geleerd had te verwachten. Ik stapte bijna op mijn danspartner. Ook toen voelde ik me opeens weer uit het ritme, uit mijn doen.

Mijn leven is wel meer dan dansen, en ik heb een hoop dingen lopen. Ik heb klanten te managen, ik heb een studie die bijna al mijn tijd opslokt, ik schijn vrienden te hebben als ik al die berichtjes zie waar ik maar niet aantoekom om te antwoorden, en ik heb ooknog een huishouden als ik daar ooit weer tijd voor heb. Dat moet allemaal georganiseerd, en dat is niet makkelijk.

Vooral als het gaat om het managen van de zakelijke kanten van mijn leven, en dat is zowel met mijn klantjes als met de planning en de politiek die bij mijn studie hoort, heb ik heel veel aan een collega van me die me daarin mentort. Ze is een heel geslepen dame, ookal komt ze over als een moederkloek. Ze hoort me aan over al mijn frustraties en mijn plannen, en ze geeft me goed advies.

Haar adviezen zijn meestal kleine dingen. Vooral dat er veel dingen zijn die ik maar hun beloop moet laten voorlopig, omdat het nog geen tijd is er wat mee te doen. Veel ook dat ik even precies dit of precies dat moet mailen, schrijven of zeggen tegen precies die persoon bij precies die gebeurtenis. Dat lijkt dan vreemd en onbenullig, maar twee jaar later merk je opeens dat dat een heleboel dingen in gang heeft gezet waardoor je nu opeens er veel beter voorstaat.

Soms zijn het grote dingen. Ze kan een moederkloek zijn, maar wel een hele strenge moederkloek, die met rondvliegende veren je terugjaagt naar je hok. Je wordt soms gekommandeerd om je excuses aan iemand aan te bieden omdat je onbehoorlijk bent geweest, of je krijgt de mantel uitgeveegd omdat je iets wat ze je had aanbevolen niet had gedaan. En na je standje krijg je meteen nieuw advies om je boeltje op te ruimen.

Ik zie dat wat ze doet werkt. Ik zie ook dat wat ze doet werkt op manieren die ik niet begrijp, omdat het allemaal radertjes zijn die diep onderin mensen werken. Ik zie ook dat een deel van wat ze doet is om me heel stilletjes meer werkethiek te leren, en me gedisciplineerder te maken. Maar ik zag het toch vooral als even een steuntje in de rug bij een paar dingetjes die ik aan het doen was.

Twee weken geleden hield ze opeens op met schrijven. Dat is niets voor haar, want de laatste tijd is ze heel vlot geweest met schrijven, vaak had ik al dezelfde dag antwoord van haar. Dan had ik haar drie regels geschreven, en kreeg ik een paar uur later al zes kantjes terug. Maar nu was het stil, en dat verontrustte me. Er gaan immers teveel collegaatjes om me heen dood.

De eerste dagen maakte ik me nog niet zoveel zorgen. Het kan gewoon dat je je mail even laat liggen, of er een paar dagen niet bijkunt, of iets anders hebt. Maar na een week zat ik er tochwel over in. Ik maakte me zorgen dat haar iets overkomen was, of dat ik zonder het te weten iets gezegd had wat haar heel boos had gemaakt. Het moeilijke was dat we allebei onze privacy heel goed beschermen, dus ik ook niet even op een andere manier kon kijken hoe het met haar ging.

Gelukkig kreeg ik via-via te horen dat ze het goed maakt, en dat ze gewoon problemen heeft met communiceren, en het veelte druk heeft om dat te laten fiksen. Dat zal dus ook wel gebeuren binnenkort, maar intussen lukt het gewoon even niet. Ik moet dus maar geduld hebben, ze zal echt wel weer bij me terugkomen als ze eenmaal weer kan schrijven. Ik hoop danmaar dat de lijst met mails die ze vóór de mijne heeft staan niet te lang is.

Maar in de tussentijd krijg ik dus geen raad meer. En de oude raad is intussen wel "op." Ik merk gewoon dat er sommige dingen zijn in mijn leven die goed lopen doordat ik die goede raad heb, en doordat ik op het juiste moment de juiste toverwoorden tegen de juiste persoon zeg. Nu ik die dingen nietmeer heb, lùkt er vanalles nietmeer. Mensen en instanties die normaal juist heel makkelijk met me zijn, zijn nu opeens nurkse muren waar ik niets van loskrijg.

Het ergste is misschien nogwel dat ik in twee weken tijd mijn planning uitelkaar heb zien vallen. Normaal krijg ik altijd tips over wat er nu belangrijk is, en wat ik even moet laten liggen. En nu ik die tips niet meer heb, ben ik het overzicht kwijt. Ik heb het gevoel dat ik alles tegelijk aan het doen ben, dat mijn handen overvol zijn, en toch komt er nauwelijks iets uit mijn handen, en is wat ik dan wèl doe haast altijd klaar op een verkeerd moment.

Net als met die kras in de plaat, ben ik uit mijn doen en heb ik geen gevoel meer met waar ik mee bezig ben. Ik ben uit de dans gevallen door deze kras in de plaat. En nu merk ik pas hoeveel ik dans naar de muziek die ik uit dat mailtje afentoe te horen krijg, en hoeveel ritme en zekerheid dat normaal aan me geeft. Ik hoop maar dat het snel weer in het oude ritme doorgaat, want zo trap ik nog op iemands tenen.