Antwoord op: De regels van het debat

Vandaag weer een breed antwoordstukje, ik ga weer antwoord geven op een heleboel dingen tegelijk die eigenlijk allemaal scheuten uit dezelfde wortel zijn. Deze keer is het eigenlijk nieteens iets wat alleen over de hoererij gaat, maar wat je overal ziet waar er "maatschappelijk debat" is, en wat overal ervoor zorgt dat je geen steek verder komt, hoe goed je argumenten ook zijn.

Het gaat vandaag om de regels van het debat. Bij maatschappelijke debatten, vooral als die worden gevoerd met politici, ambtenaren of andere mensen die vinden dat ze de maatschappij aan het "maken" zijn, kan je niet gewoon in discussie gaan. Je kan wel proberen om op je eigen manier je standpunten naar voren te brengen, maar dan moet je héél sterk in je schoenen staan. Want je loopt heel snel aan tegen de regels van het debat.

Die regels kom je in allerlei vormen tegen. Waar ik in dit stukje opinga, zijn de regels die worden gebruikt om het inhoudelijke gesprek te ontwijken. Het wordt veel te saai om die allemaal op te noemen, maar ik denk dat iedereen wel begrijpt waar ik het over heb als ik met een lijstje voorbeelden kom.

Het gaat om opmerkingen als: Ik kan op dit medium niet de diepte ingaan. Ik heb al gepraat met andere mensen van "jouw kant" dus dat ga ik niet met jou nog eens bespreken. Je mening hierover kan ik niet serieus nemen, want je hebt belangen. Of hij telt niet omdat je er te dichtbij staat. Als je je anonimiteit niet opgeeft kan ik niet inhoudelijk met je in discussie. Je taalgebruik is tendentieus.

Je schrijft te lang. Je schrijft te kort. Je bent te kort door de bocht, je gebruikt zoveel nuances dat je de bomen door het bos niet meer ziet. Dat je met één logisch argument de fundamenten onder mijn betoog uithaalt is "te makkelijk." Je schrijft in de ik-vorm, of je zou het eigenlijk bij jezelf moeten houden. Het is te vroeg. Het is te laat. Je bent onduidelijk, ook als er niets aangewezen kan worden wat niet kraakhelder is. En vooral telkens: dit debat moet niet publiek gevoerd worden, kom maar in een achterkamertje praten.

Altijd ligt het aan jou. Als jij maar geen hoer was, dan kon ze met je praten. Als jij maar in Vrij Nederland schreef, dan hadden we een fair speelveld. Je schrijft een blog, en dat geeft je teveel of te weinig invloed. Als jij niet zo hardvochtig was om gefundeerd aan te geven dat haar argumenten onwaar zijn had ze wel met je gepraat. Als jij je aangesloten had bij een vakvereniging had je een platform, want argumenten zonder platform tellen niet. Omdat jij bent wie je bent, hoeft ze niet je argumenten te beantwoorden. En altijd moet je belijden, want anders is het mis.

Het wordt allemaal wat explicieter als je met een argument komt waar ze zich in verslikken, want dan komen er regeltjes tevoorschijn om het gesprek af te kappen. Dan krijg je weer "we gaan het niet eens worden," of nemen ze opeens aanstoot aan je taalgebruik, wordt het een afkapreden dat je jezelf hoer hebt genoemd, of is het oneerlijk dat je aanwijst dat precies dezelfde aanpak die ze nu ophemelen eerder een fiasco is geworden. Waarom dat oneerlijk is, dat blijft ongezegd.

Bij hoererij is het een echte uitkomst voor de tegenstanders dat sekswerk met seks temaken heeft. Seks is namelijk vies, eng, en over seks praten is eigenlijk zo'n beetje schelden voor veel mensen. Dus als je neuken voor geld gewoon neuken voor geld noemt, dan ben je heel grof in de mond geweest en kunnen ze doen alsof je een potje aan het schelden bent, en dat komt ze goed uit om niet op je in te hoeven gaan.

Maar het gaat ook subtieler. Vooral ervaren politici, ambtenaren en mediamensen ontsporen graag handig en alsof het de normaalste zaak van de wereld is de discussie, tot hij over iets gaat wat geen kwaad kan voor hun doelen. Als jij dan probeert om discussie te voeren over waar jij mee aankwam, zeggen ze van jou dat je het niet meer over het onderwerp van het gesprek hebt.

Die nemen je vaak bij de neus als je je nog niet vaak genoeg gebrand hebt. Soms zijn ze heel brutaal, en zeggen ze meteen al dat voordat jouw onderwerp gaat tellen, er éérst een ander onderwerp opgelost moet zijn. Die kennen we wel, praten over rechten voor hoeren is altijd eerst al die verschrikkelijke mensenhandel aanpakken, want dat is nu eenmaal belangrijker. En dan zijn hoerenrechten opeens niet meer in het gesprek, en moet je tégen rechten voor arme slachtoffertjes pleiten.

Als je je laat strikken, dan. En dat is heel makkelijk gebeurd als je probeert om constructief te zijn, en samen ergens te komen. Daar heb ik kortgeleden al over geschreven. Het heeft natuurlijk ook geen zin om dan maar nergens compromissen mee te sluiten, want dan ben je weer een dwarsligger, en dan heb je weer een regel van het debat overschreden, want als je nergens mee wil toegeven "komen we niet verder."

Iets wat volgens de regels van het debat kennelijk wèl altijd mag, is drogredeneringen gebruiken. De petitio principi's, de ad populums, de ad verecundiams en appeals to consequence vliegen om je oren. En als je er wat van zegt doen ze vermoeid, want dan ben je bezig met technische details die "er niet toe doen." Als ze al begrijpen hoe een drogreden werkt, en dat het iets is wat het argument ongeldig maakt.

Dat kan zo expliciet zijn dat ze letterlijk tegen je zeggen dat als je niet met hun standpunt instemt er geen discussie mogelijk is, of dat ze niet in discussie gaan met mensen met jouw standpunt. Meestal gevolgd dat ze best willen discussiëren, "maar niet zo." Het rare is dat mensen die toekijken daar eigenlijk nooit van schrikken, en het behandelen als de normaalste zaak van de wereld.

Het komt eropneer dat de andere kant zich in de rol van een rechter heeft gezet, waar jij je zaak maar tegen moet pleiten. En tegelijk is die persoon ook de advocaat van de andere kant. Hun kant heeft immers de macht, heeft de publieke opinie aan zijn kant, dus jij moet al het overtuigen maar doen, en zij beslissen wel of het goed genoeg is. En zij bepalen dus de regels van het gesprek, en jij niet.

Dat gaat bij gesprekken in het openbaar zo subtiel als ze kunnen, en dat is best geoefend subtiel bij politici, mediamensen of ambtenaren, maar soms kan het ze ook niet schelen wie het ziet en vliegt de "jij moet" en "jij mag niet" je om de oren, en hoor je vaak dingen als "je kan mij niet overtuigen dat..." in het gesprek komen om maar af te kunnen sluiten wat ze niet goed zien gaan.

Er zijn meiden, zoals ik, die dat niet meer pikken. Daar wordt dan door de andere kant heel moeilijk, en vaak ook heel zielig over gedaan. Dan wordt er geklaagd over de toon van het debat, en doen ze alsof je heel onaardig en oneerlijk bent omdat je je niet aan de regeltjes houdt. Als je gewoon nette logica gebruikt, en als je beleefd blijft, hebben ze weinig om je echt mee te kijk te zetten, maar verzinnen ze wel regeltjes waarom ze niet meer hoeven te praten met je.

Dan krijg je huilerige dingen als "Je keek vanaf het begin al niet positief tegen ons wetsvoorstel aan", of "als je niet aanneemt dat we juist voor jullie belangen opkomen kunnen we helaas niet praten." of "Als je niet van me aan wil nemen dat ik weet waar ik het over heb, dan heeft de discussie ook geen zin." of "Als je zo confrontatief omgaat met het onderwerp heb je het onderwerp eigenlijk uit het oog verloren." en allemaal andere vormen van "ik ben gekwetst doordat jij niet lief, nederig en zachtaardig genoeg met me praat, dus ik mag doen alsof je niet bestaat."

En dit is een antwoordstukje, dus hier geef ik antwoord op:

Als je dit doet, noem het dan geen debat. Het is geen discussie als je je best aan het doen bent om het inhoudelijke gesprek te vermijden. Als je echt argumenten had deed je dit niet, en kwam je rond uit voor je overtuiging. Dan was je niet bang voor wat nuchterheid uit het vak. Als je het nodig hebt om regeltjes over het debat te gebruiken om je zin te krijgen, zegt dat heel wat over hoe weinig je in de sterkte van je standpunt gelooft.

Halfzacht

Een jaar of twee geleden was alles zo lekker duidelijk. Ik had mijn eigen honk, waar ik kon werken en waar ik mijn werk achter kon laten als ik naar huis ging. Ik had mijn blogje, mijn vriendinnen, mijn sporten, en voor de rest ging alles een beetje vanzelf. Mijn tijd was te vol om me te gaan vervelen, en er gebeurde genoeg nieuws door mijn werk om het interessant te houden. Ik was zo gerust tot mijn pensioen doorgegaan, eerlijk gezegd.

Ik heb het lang genoeg stilgehouden om het niet meer zomaar op te zoeken te maken, maar ik ben dus een hele tijd geleden mijn vergunning kwijtgeraakt. Daar wil ik graag over briesen, maar dat is héél slecht voor mijn anonimiteit. Bij mij gebruikten ze danwel dezelfde onzinreden als bij heel veel andere meiden, maar toch is het te makkelijk om met meer informatie me op te zoeken als je politieman bent.

Nou ik mijn plekje niet meer had, zat er niets anders op om danmaar de escort in te gaan. Voor een baas werken vind ik al niets, en de bazen zijn er met al die overheidsmaatregelen vooral veel tirannieker op geworden, dus ik blijf liever voor mezelf werken.

Met escort heb je gewoon véél minder klanten, en véél meer verloren tijd. Dus ik had al snel onrust, en bovendien veel minder omzet. Dat was erg vervelend, en ik zat al ertegenaan te hikken om mijn autootje de deur uit te doen. En dan niet de goedkope kleine. En ik moest sowieso driekwart van mijn vaste klanten vaarwel zeggen, want die gingen niet met me mee naar een nieuwe manier van werken. De rest komt nog wel, maar véél minder.

Gelukkig heb ik krachtige vriendinnen, vrouwen uit het vak met veel overredingskracht, die me enorm hebben geholpen om er toch nog wat van te maken. Ik voelde me wel onder mijn kont geschopt zoals ze tegen me praatten, maar die hebben me wel geleerd hoe je een goede escort wordt. Dat zie ik intussen ook in mijn inkomen terug. Maar om helemaal de overstap te maken, daar heb ik nog niet de kennis voor, en ik weet niet of ik er wel talent voor heb.

Iets anders wat ze me ook hebben gestimuleerd om te doen, is eindelijk eens die wens waar ik al jaren over zeur uit te voeren. Ik ben weer gaan studeren, en nu iets wat wèl een echte serieuze studie is, waar je wat mee kàn. Ik moest eerst nog wat schoolvakken inhalen, want mijn pakketkeus had me nogal weinig mogelijkheden gegeven op school, maar ik studeer nu. Al kan ik me niet als studenthoer verkopen op mijn leeftijd. De klanten moesten eens weten.

Studeren is nu véél duurder dan toen ik nog net van school af was. Ik schrok ervan. Niet alleen voor mij trouwens, maar ook voor al die jonge studenten. Ik vind het maar knap dat ze het aandurven. Ze werken ook heel hard, dat is niet veranderd. Wat wel is veranderd, is dat er veel minder gesekst wordt. Toen ik jong was werd er veel meer gefeest en geslet. Zelfs studenten zijn verpreutst.

Ik had wel verwacht dat ik nu weer mijn draai gevonden zou hebben. Maar dat komt maar niet. Ik heb het gevoel alsof ik alles halfzacht doe. Mijn tijd is wel vol, maar het is behelpen om echt een draai te vinden, en een routine waarin ik me op mijn gemak voel. Ik grijp de hele tijd net mis, en ik ontdek telkens weer dat ik het slecht heb georganiseerd. Ik ben een gewoontemens, en ik kan maar niet aarden.

Hoeren is nog maar een klein stukje van mijn tijd, en eerlijk gezegd mis ik mijn tijd op mijn werkflatje echt nog steeds enorm. Vooral hoeveel mannen ik had. Ik heb nu soms dagen dat ik géén seks heb, en dat is echt niet lekker voor mij. Ik was gewend aan een soort dagelijkse seksualiteit die je alleen bij intensieve hoererij hebt, en ik ben nu soms gewoon ongemakkelijk geil als ik een poosje geen klant heb.

De escort is op zich wel leuk, en gaat zoals ik het nu heb geleerd ook lekker diep, dus ik kan er wel wat beginnend vakvrouwschap in kwijt, maar het is zo onvast. Je weet nooit waar je aantoe bent, en het is ook niet meer een man in jouw wereldje ontvangen, waar hij nieuw is en jij bekend bent. Het is andersom, je komt naar hem toe, je komt in zijn wereld, en je moet de kruidnagel in zijn hachee zijn.

Ik mis ontzettend dat die mannen niet meer in mijn konijnenholletje zich even voor de wereld af komen schermen, en dat ik over ze kan tutten. Veel mannen kwamen toch wel voor die aandacht, voor dat schuilplaatsje waar ze even zichzelf konden zijn op een manier die ze in het dagelijks leven niet hadden. In de escort kom je daar gewoon niet aantoe, omdat ze niet meer letterlijk en figuurlijk bij je thuiskomen.

Op zich is dat interessant werken hoor, maar het is de hele tijd aanpassen, en de hele tijd niet weten wat er nou weer op je pad gaat komen. Bovendien moet ik ook veel reizen, en dat kost tijd. Gelukkig kan ik die tijd nuttig besteden door te studeren, maar niet als het met de auto reizen is natuurlijk. En in de escort heb je veel minder klanten die je al op de kalender kan zetten omdat ze elke twee weken komen.

Mijn houvast in mijn geloof is ook zoek. Dat komt door mijn studie. Ik dacht dat ik sterk genoeg geloofde om iets te kunnen studeren wat niet overeenkomt met mijn levensbeschouwing, maar ik merk hoe hard het knaagt. Na een essay hier of een rapport daar kan ik merken hoe erg mijn geloof steeds meer als iets denkbeeldigs overkomt. Hoe moeilijk het wordt om er toch aan vast te houden.

En ik merk dat dat de relatie met mijn ouders verandert. Mijn ouders leven ìn het geloof, ookal neemt mijn moeder het serieuzer dan mijn vader. Die voelen het als iets vanzelfsprekends. En dat ben ik een beetje kwijt. Dat voelt heel raar, en ik voel me een beetje een liegebeest als ik met mijn ouders naar kerkbijeenkomsten ga, en doe alsof ik helemaal in het geloof zit zoals zij allemaal. Daar praat ik vaak met ze over.

Nu ben ik nauwelijks meer thuis, want ik ben altijd op reis naar klanten of mijn studiestad. Ik werk in een branche van de hoererij waar ik nog járen aan moet wennen en in moet leren voor ik er ècht mee op mijn gemak ben, en terug op mijn oude nivo. Alles is onzeker, en alles verandert de hele tijd. En ookal duik ik erin, mijn plekje heb ik niet, en vind ik misschien ookwel nooit.

Het voelt alsof ik vroeger alles voorelkaar had, en alles duidelijk en tastbaar was. En nu voelt alles vluchtig, en alsof ik nergens echt op mijn plek ben. Ik ben een ouwe volwassene die studeert, ik ben een thuiswerkster die escort probeert te doen, en ik ben van mijn geloof gevallen terwijl ik nog steeds naar de kerk ga. Ik doe alles halfzacht, en soms verlang ik ernaar eens een knoop door te kunnen hakken. Maar welke knoop dan?

Antwoord op: de waarheid ligt in het midden

Als ik of andere hoeren in discussie gaan over de verhalen die over ons werk worden verteld, en vooral als we dan niet zomaar ons laten piepelen, komt vroeger of later de dooddoener: "De waarheid ligt ergens in het midden." Dat klinkt dan reuze redelijk, en alsof er heel genuanceerd wordt omgegaan met hoe complex het onderwerp is, maar intussen is het vooral een manier om de discussie te laten stranden.

Het is een spreekwoord, en daaraan kan je al zien hoe diep het in onze cultuur zit. De Nederlandse cultuur is een compromiscultuur, en we vermijden extreme posities als de pest. Extremen zitten altijd fout, en daar komt alleenmaar onheil van. De gezapige middenmoot krijgt uiteindelijk altijd het gelijk. De extremen kunnen maar beter naar de middenmoot toetrekken, anders vallen ze buiten de boot.

Die cultuur van toenadering zoeken lijkt heel afgewogen, alsof hij aan iedereen ruimte geeft. Maar dat is niet zo. Inplaatsvan uitzoeken wie er nou gelijk heeft, en waar die waarheid nou eigenlijk ècht ligt, wordt erover gesoebat en onderhandeld. En waarheid is nou net iets puurs, wat je niet onderhandelt of versjachert. Die moet je vìnden.

Maar zo gaat het niet. Er zijn verschillende ideeën over wat er waar is, en op zijn Hollands moeten de verschillende groepen het danmaar eens worden. En dat wordt gedaan met polderen, koehandel, sjacheren, of hoe je het maar noemt. Er worden belangen uitgewisseld, liefst in achterkamertjes. Er wint niet iemand omdat ze kan laten zien dat ze gelijk heeft, er wordt een compromis gesloten.

Nergens zie je dat zoveel als in de politiek. En politici zijn er danook heel goed in. Vooral een Eberhard van der Laan is een perfekt voorbeeld. Hij doet graag alsof hij een soort overdonderde professor is, maar hij is de van der Laan van het advocatenkantoor Kennedy van der Laan. Het is een lieve-opa-act die hij opvoert, want hij is een hele agressieve onderhandelaar die niet op een truukje meer of minder kijkt om zijn zin te krijgen. Doen alsof hij wel wìl onderhandelen, maar het eigenlijk onmogelijk maken is daar één van.

Als je met zo'n politicus gaat praten, merk je al snel dat die geen aandacht hebben voor wat je informatie is. Ze willen weten wie jij bent, wat jij wil, of er mensen zijn die naar je luisteren, en hoeveel je ervoor moet hebben om die mensen te vertellen dat die politicus hun steun moet hebben. Luistert er niemand naar je, dan is het alleen interessant als ze een slogan namens jou kunnen gebruiken.

Zogenaamd hebben de mensen van de waarheid in het midden nooit tijd om op de informatie en het bewijs in te gaan. Maar ze hebben wel eindeloze tijd om tijd te rekken terwijl ze zeuren dat je maar niet wat toegeeft, en ze niet tegemoetkomt. Maar zodra je dan als goede wil wat opgeeft, is dàt meteen de nieuwe begìnpositie, en begint het spelletje gewoon van voorafaan. Wil je dat dan boos terugnemen, dan ben jij de slechterik die escaleert en radicaliseert.

De mensen die veel met "de waarheid in het midden" zwaaien geven zelf geen centimeter prijs. Ze brengen hun eigen mening alsof het al een enorme stap naar jou toe ìs, en gebruiken zoveel mogelijk woorden die jij ook gebruikt in jouw standpunt, zodat het er een beetje naar klinkt. Ze geven vooral grif toe dat ze al die dingen die jij belangrijk vindt ook zouden wìllen. Maar die dingen gaan ze niet toegeven om ook te dóén.

Buiten de politiek kom je het ook genoeg tegen hoor, maar daar is het niet zo'n geraffineerd spelletje. Daar vraag je je niet nog weken af hoe je nou precies gedold bent. Het is een hele verleidelijke fout om te maken, omdat extremisten er zo'n boeltje van maken, en je dus liever in het midden van de meningen blijft. Maar het blijft wel een veel gemaakte logische fout.

Mijn antwoord is:

Nee, de waarheid ligt niet altijd in het midden. Zelfs niet meestal. Als het je echt om de waarheid zou gaan, zou je gaan zoeken waar hij ligt, en niet erover onderhandelen. Ik ga niet sjacheren over wat waar is om anderen tegemoet te komen of zogenaamd "in hun waarde te laten", alsof je met waarheidsvinding iemand geweld aandoet. Ik laat me ook niet met frustratie na frustratie manipuleren om danmaar wat toe te geven. Want als het om de waarheid gaat, trekt die zich ook niets aan van hoe gefrustreerd ik word.

Als ik zeg dat ik niet zwanger ben, en jij zegt dat ik zwanger ben, dan ben ik niet "een beetje zwanger."

Als ik een fietsendief aanspreek omdat hij op mijn fiets springt, en hij vindt het geen diefstal is mijn fiets ook niet "een beetje" gestolen.

De waarheid ligt waar hij ligt. En daar helpt geen lieve moeder aan.

Vingeren

Ik schrijf dit blog nu al acht jaar, en toch heb ik nog nooit een stukje over vingeren geschreven! Toen ik ouwe stukjes aan het teruglezen was, viel me dat pas op. Ik kon het eigenlijk niet geloven, maar het is echt iets dat ik overgeslagen heb. Zulke basisdingen dacht ik ècht wel dat ik wel afgehandeld zou hebben, maar je ziet wel dat er telkens nog iets is waar ik over moet schrijven.

Dat is misschien wel omdat het iets is waar ik zelf natuurlijk niet met mijn werk mee bezig ben. Ik werk eigenlijk alleen met mannen, en die vinger ik alleen anaal, en dat is toch anders. Ik heb eigenlijk helemaal niet zo'n grote ervaring met vingeren, ik vind het ook niet zo bijzonder als neuken, en ik vind het eigenlijk meestal iets waar ik zo weinig mogelijk mee te maken wil hebben.

Vingeren kan heel lekker zijn. Als je een man hebt die weet wat hij doet, is de flexibiliteit, kracht en de gevoeligheid van vingers en handen heel fijn. Daar kan zo'n vent dan een hoop mee. Maar hoeveel mannen weten nou hoe je moet vingeren? Niet veel. Verreweg de meeste mannen hebben geen idee wat ze doen, en zelfs als ze een paar kunstjes kennen, loop je nog veel kans dat ze je perongeluk pijndoen of blesseren.

De gemiddelde man heeft geen idéé van hoe vingeren moet. Die heeft ook geen idee waar hij mee bezig is met andere dingen, maar dat is minder erg. Zijn pik kan ik sturen met mijn kutspieren, dus daar doet hij me geen pijn mee. Likken kan ook niet makkelijk foutgaan, behalve als hij gaat bijten, en dat leer ik ze snel zat af. Maar vingeren is iets wat mannen "vanzelfsprekend" gaan doen, en waar ze me soms echt horendol mee maken.

Misschien wel daarom dat ik nooit over vingeren heb geschreven. Ik probeer bij klanten, en eigenlijk ook bij dates, om het onderwerp maar helemaal te vermijden. Hoe minder ze eraan denken, hoe minder ze het doen, hoe beter. Het is niet nodig voor hun stimulatie, dus eigenlijk heb ik het voor het werk niet nodig, dus als ik het even kan maken, sla ik het het liefst gewoon over.

Nou ja, dat is niet helemaal zo. Een man wil voelen. Die wil met zijn vingers gaan ontdekken hoe ik voel, en wil me ook stimuleren. Dus als ik het helemaal zou afschaffen, zou ik er wel klanten mee tekortdoen. Daar voel ik me alleen helemáál niet schuldig over, want het is voor hem een klein pleziertje, en voor mij een fiks risico. Daarom laat ik het alleen toe bij mannen die lijken te snappen wat ze doen.

Vingeren is eigenlijk heel makkelijk. Je bent gevoelig vlees aan het strelen. Je bent sensueel aan het betasten, aan het prikkelen en aan het plagen. Daarbij doe je je best om het niet te verprutsen, en dan lukt het wel. Het is voorspel, het is plezier maken, het is je partner opwinden, en aan die opwinding kan je al zien of het goedgaat. Ik begrijp echt niet waarom zoveel mannen er zo'n boeltje van maken.

De meeste mannen beginnen met vingeren door in je kruis te grijpen. Dat staat een beetje opdringerig, dus zijn er nogal wat mannen die het een beter idee vinden om via de achterkant naar je kut te glijden met hun vingers. Meestal via je bilspleet. Vooral mannen waarbij je je been opgetrokken hebt zodat ze minder makkelijk bij je kut kunnen met hun graaihanden, trouwens. Dat veegt natuurlijk allemaal bacillen van je bilspleet naar je doos. Niet fris.

Maar mijn bilspleet hoeft helemaal niet aan bod te komen als het gaat om bacillen. Mannen wassen hun handen niet vaak, en je moet het veel mannen echt vragen. Hun pik wassen vinden ze logischer dan handen wassen. Bij gewoon handen wassen komen ze niet onder hun nagels, en het is echt erg gesteld met de nagels van de Nederlandse man! Ik ben er gewoon nietzo van gediend als een vent met vuile nagels naar mijn doos grijpt.

Vijlen doen ze ook te vaak niet. Nagels met barsten, haakjes of gewoon gespleten of afgekloven, je komt het allemaal tegen. Dat is niet alleen onhygiënisch, het is ook gevaarlijk voor schrammen in mijn doos. Een vagina kan heel veel hebben zolang het een pik is die het doet, maar het zachte vlees van je kut kan niet op tegen vingers en scherpe nagels. Een vinger die aanvoelt als een splinterige stok windt me niet op.

Heel veel boeken en websites hebben mannen wijsgemaakt dat ze de G-spot stimuleren als ze hun wijsvinger naar binnen steken en omkrullen. Dat is meestal gewoon lijden. Met zelfverdediging noemden we dat "fish-hooking." Het gaat vaak goed, maar vaak ook niet, en dat doet gewoon zeer. Hetzelfde ook met het idee dat vingers in me proppen zal zorgen dat ik de toppen van genot bereik. Er is finesse nodig om binnen te komen, je moet met mijn kut een samenspel doen. Niet proppen tegen heug en meug.

Strelen over de delen van een kut is heerlijk. Maar dan moet het wel strelen zijn. Een vent moet niet aan het wrijven zijn alsof hij wil exfoliaten. Als het zacht en droog is is het prima, maar anders moet er glij bij. Dat mag mijn eigen glij zijn, maar je moet het niet droog laten worden. Dat voelt echt niet goed, en het maakt me rauw. Dat is al helemaal bij mijn clitoris, die wordt gewreven alsof er een geest uit moet komen. Vaak zelfs met het kapje eraf getrokken.

Mijn clit heeft een soort aantrekkingskracht voor mannen die hebben gehoord en gelezen dat seks voor vrouwen om de clitoris en om klaarkomen gaat. Die gaan met een omweggetje op hun doel af, en gaan dan de clit bewerken tot er een orgasme van gekomen is. Dan hebben ze goed seks gedaan, denken ze. Alle seksuologen die die houding in de publieke opinie hebben gezet kan ik wel schieten!

Het lijkt soms wel alsof het bedoeld is om zo hard mogelijk te schuren. Alsof die mannen denken dat ik het anders niet merk ofzo. Je bent de pannen niet uit aan het schuren, het is een kut! Het is het ergst bij mannen die in de Cosmo lazen dat de clit zich terugtrekt als het orgasme nadert, want die wrijven hem alsof ze eigenlijk een schuurspons zouden willen gebruiken. En zo word je dus ook rauw.

Rauw blijft een poosje bij je. De zachte huidlaag is beschadigd, en die doet er even over om te herstellen. Tegenwoordig probeer ik het zover niet te laten komen, maar mannen zijn erg onhandig, en voor je het weet is het toch gebeurd. Dat leidt af, dat merk je de hele tijd, en tot het geheeld is kan je maar half je kut gebruiken. Dat is heel vervelend, maar gelukkig heelt het daarbeneden wel snel.

Natuurlijk merk je ook dat mannen heel goed naar porno kijken, en denken dat echte seks zo moet als ze op het scherm zien. Zo is dat natuurlijk niet. Maar die mannen komen wel aan met hun halfslachtige gewrijf dat in de porno je lippen moet spreiden zodat de kamera inkijk heeft, en met het overdreven gepomp met hun vingers in en uit, waar niemand wat aan heeft maar wat het enige is wat je aan vingeren ziet op het scherm.

Je merkt ooknog weleens dat mannen je vulva gaan masseren, door hem gewoon te kneden. Dat doet me dan niets, maar het is tenminste geen probleem, want ik heb er nog nooit een blessure van gekregen. Ik ben alleen wel beducht erop dat er dan geen petsen met de vlakke hand op volgen, want dat hebben ze óók van de porno geleerd. In de video ziet dat er lekker heftig uit, en je kut zwelt op, maar ik moet er niets van hebben.

Er zijn ook mannen die goed hebben gekeken naar hoe pornomannen de pornomeisjes "helpen" om te squirten. Daar heb ik zo'n broertje dood aan, daar heb ik zelfs al een eigen stukje over geschreven. Dat gaat ook met flink haken en hard rammelen, en de volgende vent die dat probeert mag opdonderen en hoef ik niet meer te zien. Vooral de types die dan ooknog hun duimnagel tegen je pisgaatje zetten.

Zelfs als je probeert ze een beetje bij te sturen krijg je met vingeren erg weinig gedaan. Je kan niet subtiel zijn. Bij de meeste seksuele handelingen kun je mannen wel duidelijk maken hoe het anders moet door te kirren en kreunen als ze het goed doen, maar vergeet dat maar bij vingeren. Als het goedgaat, en je goedkeurende geluidjes maakt, gaan ze meestal juist harder. En als je dan ophoudt met goedkeurende geluidjes, gaan ze nòg harder.

Je kan zelfs niet goed voordoen wat ze moeten doen, omdat het te saai is voor hem en te saai is voor jou. Vingeren gaat eigenlijk alleen goed bij mannen die er genoeg van hebben geleerd om het een beetje te kunnen freestylen. Maar dat gaat me in een paar uurtjes niet lukken. Eigenlijk denk ik dat je er een flinke kluif aan hebt om het mannen gewoon te leren, want ze hebben er niet genoeg aandacht voor.

Heb ik dan tips over vingeren? Zeker wel. Technieken, en principes, en dingen om in de gaten te houden. Dingen die je eigenlijk alleen door het te voelen kan leren. Ik heb een hele lijst uitgewerkt. Maar die ga ik mijn collegaatjes niet aandoen, want het laatste waar we op zitten te wachten is weer een klant die iets gelezen heeft over vingeren en dat nu gaat uitproberen.

Ik hou het maar bij deze tips: Ga er niet vanuit dat vingeren iets is wat je partner lekker vindt, harder is niet beter, hou het hygiënisch, hou het leuk, hou het kort, en hou het vooràl ontspannen. Je hoeft niet door te vingeren tot je iets voorelkaar hebt, zoals een orgasme. Als je wil voelen, dan voel je gewoon, en dan moet je het niet proberen te verkopen als stimulering. En er zijn veel leukere dingen te doen.

Antwoord op: Dat gebeurt niet zomaar

Soms vertel je over de repressie die hoeren wordt aangedaan, en krijg je als antwoord: "Maar als er zo hard wordt opgetreden moet er ook wel echt wat aan de hand zijn." Dan is daarmee de zaak afgedaan, en moet je de spreker echt overtuigen om door te gaan met de discussie. Soms komt het ook uit het niets, en halen ze de dingen die ons worden aangedaan aan als bewijs dat wat ons wordt aangedaan wel een goede reden moet hebben.

Dat is zo dom.

Ik weet dat dit aleens in een eerder antwoordstukje aan de beurt is geweest. Daar hoort het nog steeds thuis, maar ik moet deze wel even apart behandelen. Niet omdat hij zo moeilijk is, maar omdat hij zo veel wordt gebruikt. En nog veel gekker, omdat hij zoveel wordt geloofd. Je moet vaak heel hard werken om mensen in te laten zien dat ze hier de mist ingaan.

Het is een hele bekende logische fout. Het is immers een soort cirkelredenering. Mijn statistiekmannetje noemt het hardnekkig een Petitio Principi.

Een Petitio Principi houdt in dat je de uitkomst van je redenering al gebruikt in je uitgangspunten. Dat is meestal een uitgangspunt in de vorm van een verband, maar dat hoeft strikt genomen niet.

Leugenaars doen meestal de moeite wel om de uitkomst onder hun uitgangspunten te vermommen, mensen die het gewoon niet snappen gebruiken nog wel eens precies dezelfde termen.

In dit geval kun je het als volgt construeren:

Jij beweert dat je onterecht door de overheid wordt aangepakt. Daarmee werp je twijfel op over of de overheid wel terecht aanpakt. Hierop wordt gereageerd:

1) Je wordt hard aangepakt door de overheid
2) De overheid pakt dan en slechts dan hard aan als het terecht is
3) De equivalentie impliceert dat uit 1 en 2 dan volgt dat het terecht is dat de overheid je hard aanpakt.
4) Hieruit blijkt maar weer dat de overheid slechts hard aanpakt als dat terecht is.

4 en 2, dus conclusie en aanname, zijn gelijk en afhankelijk. Het enige wat de afleiding kan bieden is dat 4 wordt overgeslagen omdat het niet in tegenspraak is met de aanname, dus het minder opvalt omdat het niet expliciet herhaald hoeft te worden, maar geimpliceerd kan blijven. Jouw standpunt, dat je onterecht wordt aangepakt door de overheid, is eigenlijk in tegenspraak met punt 2, terwijl degene die zich aan deze drogredenering bezondigt dat punt irrelevant probeert te tonen, door te insinueren dat je alleen onterecht protesteert tegen punt 1.

Het is als Baron von Münchhausen die zich (met paard en al) aan zijn nekharen uit het moeras tilt. Maar dan minder charmant.