maandag 1 februari 2016

Midlife Crisis

Je hoort best vaak, als mensen denken dat ze weten wat voor soort mannen onze klanten zijn, dat het zielige mannetjes zijn met een midlife crisis. Dat het zielige mannetjes zijn, dat klopt niet. Maar je ziet bestwel eens mannen met een midlife crisis. Daar had ik vroeger allemaal ideeën over, van wat dat inhield, en ik zag ze meestal wel als een soort mannen wat bezig was met iets wat ze niet meer konden.

Het heeft me flink wat jaren gekost om te ontdekken dat ik daar fout mee zat. Mijn kijk erop was namelijk netzoals het in de psychologie-studieboeken staat. Het idee is dat mensen een zingevingsprobleem hebben op middelbare leeftijd, met onopgeloste problemen uit hun jeugd, en bij het aftakelen van hun jeugd gaan proberen zich weer jong te maken door al hun verantwoordelijkheden te ontwijken. Maar als je maar genoeg echte interesse hebt in wat je midlife-crisis-klanten echt meemaken, kan je dat niet volhouden.

Mannen met een midlife crisis hebben meestal al hun hele leven verwachtingen gevolgd. Ze hebben netjes hun taken gedaan, netjes gedaan wat hun ouders zeiden, hebben netjes de opleiding en de baan genomen die van ze werd verwacht, hebben zich netjes volgens de regels van de samenleving gesetteld, netjes een gezin opgebouwd, en zo'n beetje als ze bij die midlife crisis zijn, dan zijn ze er.

Wat de sleutel voor de midlife crisis is, dat verschilt nogal. Ik heb zoveel verhalen gehoord, geen twee zijn precies hetzelfde. Heel weinig hoor je maar echt iets wat in het psychologie-studieboek-plaatje past. Veel vaker hoor ik dat mannen door willen groeien als de rek uit hun leven is. Of mannen die eindelijk zo volwassen en zelfverzekerd zijn geworden dat ze over de maatschappelijke voorschriften voor hun leven heen durven kijken.

Volwassen worden is een belangrijk idee in die mannen. Het is helemaal niet dat ze teruggaan naar de onverantwoordelijke jeugd. Het is juist vaker dat ze eindelijk hun eigen leven in hun eigen hand nemen. En ook, dat ze niet meer alles voor zich uitschuiven. Dat gaat dan meestal om dingen die ze nog gedaan willen hebben, dingen die ze nog meegemaakt willen hebben, en genoegens die de meeste mensen maar laten liggen.

Onze maatschappij ziet het als een goede zede om je genoegen uit te stellen. Mensen die nu uitspatten worden toch als dom en vulgair gezien, mensen die alles opsparen en zichzelf dingen ontzeggen worden gezien als verstandig. Ja, je geld opmaken terwijl je er nog andere dingen mee moet is natuurlijk dom, maar je kan wat je je leven lang spaart ook niet meenemen je graf in. En een vogel in de hand is nog steeds beter dan tien in de lucht.

Sommige mensen hebben een bepaalde wens. Die kan redelijk of onredelijk zijn, die kan dom of slim zijn, maar als het een afwijkende is, voelen veel mensen wel afkeuring van hun omgeving erover. Daarom doen veel mensen het dan toch maar niet. Ze vinden het eigenlijk een beetje dom van zichzelf, zéker als het een boel geld kost. Mannen met een midlife crisis prikken daar juist vaak doorheen, en dat wordt dan meteen het symbool van hun midlife crisis.

Er zijn mannen die het aan me beschrijven als een gevoel van wakkerworden. Opeens zijn ze niet meer in dat kleine doosje van verwachtingen, maar zien ze dat ze heel andere soorten invulling aan hun leven kunnen geven. Luxe, reizen, vrijheid, seks, drugs, rock en roll, het kàn allemaal! In elk geval een beetje, een keertje, of gewoon net binnen budget, en ze hoeven er alleen iets voor op te geven dat nooit echt hun keus is geweest.

Als ze hun ene uitbraakje uit het doosje van verwachtingen hebben gedaan, zitten ze in hun eigen verboden tuin, en vragen ze zich vaak af of ze ooit nog wel terugwillen. Ze hebben terwijl ze in dat doosje zaten al zo lang alles gemist wat ze eigenlijk hadden willen doen. En dan ligt het voor de hand dat ze zich al die dingen herinneren die ze in hun jeugd allemaal hebben moeten laten gaan.

Dat komt dan soms uit als een vent die dingen doet waar je een tiener eerder mee zou zien. Zoals een klant die besloot dat hij wou leren stunten op een skateboard. Hij is in de vijftig. Toen het skateboard stunten in Nederland een beetje populair werd, vond hij zichzelf veel te oud ervoor. Nu gaat hij er toch nog voor. Het is een ellende met blessures voor hem, en hij kan niet meedoen in het jongerencultuurtje eromheen, maar hij lééft. Zo voelt hij dat.

Hij vindt niet dat hij een tiener probeert te zijn. Hij heeft niet het gevoel dat hij bezig is met jongzijn. Hij heeft dat juist van zich afgezet. Ik hoor eigenlijk nooit van al die mannen dat ze weer jong willen zijn, of hun jeugd willen overdoen, of dat soort dingen die ik er in de studieboeken over las. Ik hoor vooral dat ze eindelijk hun dromen willen uitvoeren. Daar hebben ze lang genoeg voor gewerkt.

Soms is het een uitspatting. Dan zijn ze best tevreden met hun leven, maar willen ze wel gewoon wat dingen eens meegemaakt hebben. Dat is niet zo'n verandering. Er zijn ook mannen die kijken naar wat hun leven ze nou heeft gebracht, en zien dat ze op een punt zijn waar al dat conformisme ze de beloning zou moeten geven. Het soort plek waar ze volgens de maatschappij succesvol zijn, en waar ze tevredenheid moeten vinden.

Dat valt zovaak tegen, ook bij mensen zonder midlife crisis, dat ik ervan overtuigd ben geraakt dat de maatschappij heel veel verdriet doet aan mensen door te doen alsof ze het geluk kunnen vinden door maar een "goede" baan, een "goede" relatie en een "goed" huisje-boompje-beestje te hebben. Onze maatschappij gaat zover dat we mensen die ongelukkig zijn ondanks al dat "succes" maar aanpraten dat het aan hèn ligt.

Mannen die hun midlife crisis niet als een uitspatting willen houden, willen meestal dóór, en dan met iets anders. Ze willen nu hun leven inrichten zoals ze het zèlf willen, zoals ze het zèlf hebben bedacht. Dan krijg je mannen die opeens helemaal van carrière veranderen, en hun oude investeringen in werk, relatie, vrienden en huis laten gaan om wat te zoeken wat meer voldoening geeft.

Soms is dat heel mooi om te zien. Mannen die al jaren vastzaten, die losbreken, en die dan een heel nieuw leven beginnen. Soms gaat dat niet verder dan van de ene naar de andere kantoorbaan gaan, maar soms gaan ze hun leven wijden aan een gratis kliniek in Burkina Faso, worden ze boeddhistische monnik in Thailand, of besluiten de beste hallucinogene drugs ooit te gaan maken. Die mensen vinden daar best vaak ook echt hun geluk. Zelfs als ze in de ogen van de maatschappij kapotgaan.

Helaas gaat het meestal helemaal niet zo. We hebben het namelijk over mannen die veeltelang in een keurslijf hebben geleefd, en helemaal niet voorbereid zijn op hun ontsnapping. Ze weten niet waar ze aantoezijn, en ze hebben meestal veelteveel optimisme over hoeveel ze moeten leren om een ander leven te kunnen leven. En de maatschappij heeft ook vaak nog grip. De vogel vliegt zijn kooitje uit, en komt er te laat achter dat er een ketting om zijn pootje zit.

Ze komen vaak met hangende pootjes terug in hun oude leven. Soms terwijl ze veel hebben opgegeven, dat ze niet meer terug kunnen krijgen. De allerbelangrijkste reden, die ik veeltevaak hoor, is de kinderen. Als zo'n man kinderen heeft, worden die maar altevaak gebruikt om hem terug in het keurslijf te krijgen. Zelfs als hij van plan is om een heel nieuw leven te beginnen, zelfs als hij van zijn gezin wegwil, zijn de kinderen altijd nog de manier om hem te laten gehoorzamen.

Veel mannen komen dus met desillusies terug in hun oude leven, en voelen nog heel lang hoe iedereen in hun omgeving ze erop aankijkt dat ze zich voor aap hebben gezet. Die zien het als een dwaasheid, en berouwen het vaak. Dat vind ik onterecht, maar zo gaat het wel vaak. En voor de mensen die in de verhalen van onze samenleving geloven, is het weer een keertje onderstreept dat die verhalen waar zijn.

Als hoer krijg ik wel wat mee van die midlife crisissen. Niet alleen omdat mannen me vertellen over wat er diep in hun hartje zit, op manieren die ze niet zouden hebben met andere mensen, maar ook omdat seks heel vaak een belangrijk ding is wat ze in hun leven missen, en waar ze meer mee willen gaan doen. Ik denk niet dat het het belangrijkste is wat een midlife crisis aandrijf, maar belangrijk is het zeker.

Soms hoor je zo'n man rustig toegaan naar de conclusie, en weet je dat hij langzaam zijn ogen begint te openen, en dat hij gaat zien dat hij al jaren dingen doet door de sleur die van hem verwacht wordt. Vroeger keek ik dan alleen toe, maar tegenwoordig heb ik wel vaak dat ik probeer hem te waarschuwen als ik dingen mis zie gaan. Dat moet wel goed gebeuren, want het is wel pillowtalk. Maar daar komt nog wel een eigen stukje over.

Vaak komt een man pas naar me toe als hij een midlife crisis heeft. Goed, het is niet zo vaak als mensen zeggen, maar het is wel een stukje van mijn klandizie. Dan heeft hij zich losgemaakt van de verwachtingen, en dan gaat hij voor het eerst de hoeren ontdekken. En na wat ramen en wat gedoe, komt hij bij mij terecht. Meestal blijven die mannen plakken, want ze zijn vaak op zoek naar iemand die ze helpt ontdekken, en dat doe ik graag.

Ik heb een aantal mannen die in de midlife crisis hebben gezeten, en die blijven haast altijd klant. De mannen die ontsnapt zijn verdwijnen vaak weer, want die vinden ook wilde seks buiten de prostitutie, en waarom zouden die de hele tijd bij mij blijven als ze de hele wereld voor zich open hebben liggen? Maar de mannen die minder radikaal kappen met hun oude leven blijven wel komen.

De mannen die afgeknapt zijn ben ik vaak aan het troosten, en toch aan het verleiden om wat meer te proberen. Maar daar is het vuur meestal bij geblust. Dat vind ik jammer om te zien, en ik probeer ze toch altijd net dat ene plekje te geven waar ze toch even los kunnen. Bij de mannen waar het beter ging, en die toch weer hun normale leven hebben opgepakt, ben ik vaak een stukje van een spannend geheim, waar ze even vrij man bij kunnen zijn.

Schaam je niet voor een midlife crisis. Het is een heel gezonde reaktie op een samenleving die je probeert af te rekenen op wat je vindt van wat er van je verwacht wordt. En als er iemand in je buurt een midlife crisis heeft, geef die dan even de ruimte. Die heeft het zwaar genoeg. Ik ben blij met mensen met een midlife crisis. Die kijken eventjes door de maatschappij heen, en dat gebeurt veel te weinig.

12 opmerkingen:

Anoniem zei

Grappig stukje. Ik herken er veel van. Een van mijn tennisvrienden kamt ook al een tijdje met een midlifecrisis en is nu ook de prostitutie aan het ontdekken. Opeens ziet hij dat hij vast zit in de sleur van een huwelijk waar de glans af is. Hij is nu allerlei dingen aan het doen die hij eigenlijk al jaren wil maar die hij altijd heeft weggestopt. Daar hoort ook seks met prostituees bij.
Tegen mij durft hij dat te zeggen, omdat hij weet dat ik ook al jaren voor seks betaal. Op zijn verzoek gaan we nu wel eens samen naar een club of een privéhuis, en hij lijkt het helemaal geweldig te vinden. Hij leeft helemaal op. Nooit gedacht dat seks zo´n helende werking kan hebben!

Anoniem zei

Wat een mooi stuk! Ik zie om me heen ook zeker wel mensen die alles hebben wat ze ooit zouden moeten willen en zich vervolgens afvragen wat ze nou met de rest van hun leven moeten. Hun vrijheid hebben ze vaak opgegeven, hun initmiteit beperkt zich tot één persoon die het zelf natuurlijk ook meer dan druk genoeg heeft met hun gezin en voldoening bestaat uit basale zaken waar iedereen voldoening uit zou moeten putten.

Zeker op het moment dat een huwelijk breekt blijft zo iemand met niets achter en kan hij weer helemaal opnieuw met z'n leven beginnen.

Zelf waak ik er ten zeerste voor mijn vrijheid op te geven. Dat zou ik echt angstaanjagend vinden. Het is eigenlijk door omstandigheden zo gelopen, dat ik al m'n vrijheid nog heb terwijl ik tegen de 40 loop maar nu ik mensen om me heen precies zo'n crisis zie krijgen ben ik er wel heel erg blij mee. Ik heb de indruk dat de samenleving alleen maar conservatiever aan het worden is en het vrijgevochten posthippietijdperk op z'n eind loopt. Dat is dood- en doodzonde... Aan de hippies en hun trawanten hebben we ondanks alles toch veel te danken gehad.

Het is goed dat er voorbeelden zijn van mensen die een andere levensstijl erop na durven te houden!

Willemijn zei

Ik begrijp niet goed wat je zegt over kinderen die gebruikt worden om een man weer terug in het gareel te krijgen. Kinderen zijn toch ook een heel belangrijke verantwoordelijkheid? Als je aan kinderen begint, moet je erop rekenen dat je leven de komende 20 jaar in het teken van die kinderen staat, als je dat niet wilt moet je er niet aan beginnen. En mannen hebben meestal toch een minder sterke emotionele band met hun kinderen en lopen gemakkelijker weg, ik ben blij dat de maatschappij daar af en toe een stokje voor steekt! Anders wordt het hier net Afrika, waar de kinderen 100% door de vrouwen worden verzorgd.

Anoniem zei

@Willemijn

Het lijkt me eerder dat Zondares bedoelt dat deze vaders worden bedreigd met het niet meer mogen zien van hun kinderen (of maar 1x per 3 maanden voor een dagje o.i.d.), tenzij ze bepaald gedrag opgeven of een scheiding niet doorzetten, en dat die vaders dan toegeven onder dat dreigement. Dat is dus precies het tegenovergestelde van vaders die niets om hun kinderen geven, het is dan juist de moeder die bereid is de kinderen als pionnen in te zetten voor eigen gewin. Het is ook best kwalijk dat een moeder zo'n dreigement met redelijke kans juridisch kan waar maken mocht ze willen, zelfs als er geen enkele aanwijzing is dat de vader de kinderen heeft mishandeld of (financieel) in de steek heeft gelaten.

Anoniem zei

Ik heb mijn hele leven al crisis. en mannen die pas op hun 50ste spijt krijgen van dingen die ze niet gedaan hebben, zijn sukkels. Maar eh, waar ik van baal is dat maria genova genomineerd is voor één of andere taboe doorbrekende award. waarom zondares niet?

abaalser zei

Voor de volledigheid; een midlife crisis bestaat eigenlijk niet. Maar het komt wel voor ;-)
Het is namelijk niet zo dat meer mannen van middelbare leeftijd een crisis krijgen. Het gebeurd in alle leeftijds groepen en dan heet het gewoon depressie of burnout of een andere aandoenning.
(Bron :quest psychologie)

Anoniem zei

Ik denk dat er veel te vroeg wordt gezegd dat je een midlifecrisis hebt. Je hoeft maar even alleen op vakantie te willen op een keertje en je bent al in een midlifecrisis.

Anoniem zei

Beste "Zondares"

Je betoog is overtuigend, goed geschreven, maar ik mis nog een factor. Het komt voor dat een man niet een nieuw gedrag gaat vertonen, maar juist vasthoudt aan een oud gedrag dat men niet bij zijn huidige levensfase passen vindt. Dit wordt ook als midlife crisis aangemerkt en behandeld als onvolwassen gedrag waarvan hij genezen moet worden.

Groeten,

Bart

Rootman zei

Wat een wijsheid! In de ontdekkingsreis van mijn leven ben ik van een zeer wereldvreemd, verlegen ´nerdy´ jongetje via een catastrofale LSD overdosis in de puberteit, via yoga, meditatie, natuurvoeding, een guru uiteindelijk binnen de sekte getrouwd, na 10 jaar een andere 10 jaar relatie illegaal in het buitenland terug verbannen. Toen een academische studie begonnen, mijn oude droom. Veel beter kun je het toch niet doen als halve autist???

En toen kreeg ik een nogal aspecifieke longontsteking, waarbij zowel ik als de specialisten eerst dachten dat het longkanker was. Dan maak je je levenstestament en krijg je zeer diepe spijt van de aspecten in je leven waar je niks aan hebt gedaan.

Dat was mijn midlife crisis, en het duurde ca. 4 uur++. (De pulmoloog was veel langer bezig met een moeilijke behandeling dan verwacht, voordat hij tijd voor mij had om het uit te leggen- en hij had het fout, het was geen embolie, maar hij ging de dag erna wel 3 weken op vakantie, en de ondergeschikten durfden geen andere behandelingen te suggereren dan de amoxicillin die hij had voorgeschreven).

Door deze verwaarlozing had ik daarna vele maanden nodig om te revalideren. Ik kon nog geen trapje opkomen!

Wat bleef was de enorme spijt over het laten liggen van alles wat sex kan bieden, door mijn eigen remmingen en een RK ideologie, waar mijn klasgenootjes veel minder moeite mee leken te hebben.

Pas enkele jaren later ben ik bezoekjes begonnen naar de ramen. En ook toen heeft het ca. 1- 2 jaar gekost voordat het soms echt begon te klikken. Ook als klant moet je zoveel leren.

Dat stadium ben ik nu zeker 6 jaar voorbij. Weinigen zien nog de eenzame, geniale(?) nerd van vroeger, maar ik kan nu dansen en liefhebben. Dankzij mijn lieftallige gidsjes! Er is nog meer, maar dat is privé (het begrip ´muze´)

DJ zei

Een ander interessant verschijnsel is bindingsangst,wat volgens mij niet de angst is om te binden maar om vrijheid te verliezen. Het zou daarom "vrijheidsverliesangst" moeten heten. De maatschappij ziet binding als de norm, en als je niet bindt dan heb je blijkbaar een angst voor binden, en moet dit opgelost worden door alsnog te binden. Als het probleem "vrijheidsverliesangst" genoemd zou worden dan klinkt het meteen minder irrationeel want je moet voor een vaste relatie wel het een en ander opgeven. Hetgeen zo "normaal"wordt gevonden dat de angst voor de binding wordt genoemd, niet voor het verlies van vrijheid.

DJ zei

Willemijn, ik begrijp dat kinderen een gedeelde verantwoordelijkheid zijn, en een man moet net als de vrouw verantwoordelijkheid nemen. Waar het hier over gaat is volgens mij meer dat mannen willen scheiden en een ander leven willen leven. Niet dat ze van de kinderen af willen. De vraag is daarom hoelang je in het belang van de kinderen bij elkaar moet blijven. Uiteraard legt de omgeving en bepaalde druk op om bij elkaar te blijven. De vraag wanneer je er een punt achter moet zetten verschilt per geval. Het gaat er nu om dat het "er een punt achter zetten" beoordeeld kan worden als psychische afwijking, namelijk een midlife crisis, terwijl het ook kan betekenen dat iemand volwassener is geworden en keuzes durft te maken die niet van hem verwacht worden maar die hij graag zelf wil.

Anoniem zei

Ik ben het niet eens met je verhaal, het is ook gebaseerd op maar 1 kant van het verhaal.
Alleen vanuit de man in een midlifecrisis die naar de hoeren gaat (die waarschijnlijk nog in zijn crisis zit).
Maar je hebt natuurlijk veel verschillende uitingen van een midlifecrisis en ze gaan zeker niet allemaal naar de hoeren.
Zelfs vrouwen kunnen in een midlifecrisis belanden.
Ik heb inmiddels veel gelezen en ervaring met de midlifecrisis. Vergeet niet dat degene in de midlifecrisis zelf waarschijnlijk nooit stappen heeft gezet om die dingen te gaan doen die ze wilde, maar nu ze uit eindelijk verantwoordelijkheden hebben is het de schuld van andere waarom ze dingen hebben gemist.
De kinderen worden niet gebruikt om hun partner terug te krijgen.
Degene in de midlifecrisis blijft vaak dubbele signalen afgeven waardoor hun ex partners de midlifecriser nog vaak een tweede(derde, vierde, enz)kans geven.