maandag 15 februari 2016

Kansen grijpen

Een hele tijd terug schreef ik een stukje over meiden die wildebrassen en waaghalzen waren. Ik vind die meiden fascinerend, niet alleen omdat ze hele spannende dingen meemaken, niet alleen omdat ze hele vurige personen zijn inzichzelf, niet alleen omdat ze me inkijkjes hebben gegeven in belangrijke onderwerpen toen ik naar de achtergronden van pooiers en hun meiden zocht, maar vooral omdat ze zover van me afstaan. Ik ben niet zo.

Ik ben een schijtlijster. Dat zit al vanaf dat ik een klein meisje was in me. Ik durfde niet mee te doen met heel veel dingen. Ik deed altijd heel braaf wat mijn ouders en mijn leraren zeiden. Ik was bang voor mijn opa, die me probeerde te dwingen eens wat te durven. Ik deed vaker dingen die ik eng vond, omdat ik het enger vond om aangekeken te worden op dat ik het niet deed, dan dat ik het wóú.

Mijn schoolkeuzes waren allemaal omdat mijn vader voor me besliste. Anders was ik met mijn basisschoolvriendinnetjes mee naar de MAVO gegaan. Ik vond het reuze eng om naar een andere school te gaan. Mijn hobbies ging ik ook alleenmaar doen omdat enthousiaste vriendinnen me uitnodigden en ik geen nee durfde te zeggen. Mijn vader hield me daar dan ooknog in, want als ik wou stoppen moest ik hem uitleggen waarom.

Op school liet mijn pa me wel kiezen welk vakkenpakket ik nam, en toen ik een jaar of twee geleden vroeg waarom, zei hij dat hij me niet op schoolwerk af wou laten knappen. Dat is achteraf jammer, want mijn studiekeuze kwam door mijn slechte pakketkeuze. Daar ben ik dus pas jaren later wat mee gaan doen. En mijn pakket had ik ook alleenmaar gekozen omdat ik te schijterig was voor de werkdruk die bij andere vakken hoorde.

Ik ging kraken omdat ik problemen had met mijn huur betalen, en ik daar niet voor uit durfde te komen, en ik door krakende medestudentes werd uitgenodigd, waar ik geen nee tegen durfde te zeggen. Ik ging bij de dierenaktivisten omdat ik nog niet wist hoe heftig die zouden zijn. Ik ging bij de feministen omdat ik bang was voor mannen. Ik koos telkens voor dingen omdat ik die het minste eng vond. En dat is geen goeie manier.

Toen ik begon met hoeren was dat niet een grote wilde sprong voor mij. Ik had me heel rustig opgebouwd totdat het eigenlijk onlogisch was geworden om het niet te proberen. Niet bewust, maar ik had het ook niet tegengehouden. Dat was in een tijd dat het allemaal nog niet zo in de pers werd opgehitst, anders had ik het ook nooit gedurfd. Wie weet wat ik dan was gaan doen. Ik moet er niet aan denken.

Maar ik ging aan het werk, en al snel kwam ik weer terecht in een situatie waar ik voor de veiligste weg kon kiezen. Na wat cardates, als een echte groene beginneling, koos ik al snel voor de ramen, vanwege het toezicht dat je daar hebt. Dat klonk zo lekker veilig, en ookal is het dat eigenlijk totaal niet als je het vergelijkt, ik wist gewoon niet beter. En zelfs al is het raam zo veilig niet als andere soorten hoererij, het is veilig genoeg voor een schijtlijster als ik.

Ik had vast helemaal wortel geschoten achter mijn raam, als ik niet lucht had gekregen van Sjaban. Die heeft zich met mij nooit bemoeid, want ik had geen pooier. Hij ging steevast achter meiden met pooiers aan. Ik heb ookwel gehoord dat hij je ook lastigviel als je geen pooier had, maar dat heb ik zelf nooit gezien, en ook nooit gehoord over meiden die ik zelf kende. Het bleef bij roddels. Ik kreeg het alleen wel op mijn heupen, dus ik ben toen naar de clubs overgestapt.

Er ging best veel tijd overheen toen ik in de clubs werkte, en ik heb best veel van club gewisseld. Dat was iedere keer niet omdat ik het avontuur zocht ofzo, maar telkens omdat het makkelijker leek om een nieuwe club te zoeken dan mijn oude problemen op te lossen. Ik had bijvoorbeeld ruzie met een ander meisje, een jongere collega maakte me onzeker, of ik had stalkerige klanten die ik liever niet meer zag. Dan verhuisde ik van club.

Als ik ooit in een club helemaal genesteld had, zou ik niet zo makkelijk zijn overgestapt. Maar die clubs waren nooit stabiel genoeg. In mijn clubtijd was het nog makkelijk overstappen. Tegenwoordig is dat veel moeilijker, want om zogenaamd tegen mensenhandel op te treden wordt elke vorm van vluchtigheid en onafhankelijkheid bestreden. Je krijgt door opt-in en barrièremodel de kans niet meer om zo te werken. Er zitten nu barrières aan om over te stappen.

Het was het eind van mijn clubtijd toen ik besloot om volwassen te worden. Dat was voor mij de grote verandering. Toen heb ik mijn leven omgegooid, en ben ik zelf mijn beslissingen gaan nemen. Het is nogsteeds een moment waar ik heel trots op ben. Ik heb toen mijn lot in mijn handen genomen, en ik heb doorgezet, ook toen mijn hele omgeving zich tegen me keerde. Ik liet me niet meer van mijn plannen afbrengen.

Eigenlijk is dat maar een stuk geweest van wat ik moest doen om echt goed om te gaan met mijn zelfbestemming en met mijn ontwikkeling. Ik ben wel zelf verantwoordelijker geworden, en ik neem nu zelf mijn initiatieven, maar als het aankomt op kansen grijpen ben ik nogsteeds die kleine schijtlijster. Dat merkte ik toen ik aan het praten was met de waaghalzen. Die vertelden me over hun avonturen, en dat zette me aan het denken.

Die meiden worden niet gedwongen om die avonturen te beleven. En heel veel van hun belevenissen zijn geen dingen die komen omdat ze lang hebben zitten plannen en uitstippelen. Die zijn gekomen omdat er opeens een kans was, en ze die hebben gegrepen. Als ik naar mijn eigen leven kijk, heb ik alleen kansen gegrepen als ik werd gedwongen om íéts te grijpen, omdat ik door móést.

Als ik terugkijk, zie ik dat er heel veel kansen voorbij zijn gekomen. Soms toevallige kansen, soms kansen die pas achteraf duidelijk zijn dat ze kansen waren, maar ook overduidelijke kansen die ik gewoon had moeten grijpen, en ook kansen die mensen met veel moeite voor me gemaakt hebben, maar die ik niet greep omdat ik weereens te schijterig was. Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan.

Heel mijn leven had ik het idee dat ik eerst mijn opleiding door zou lopen, dan een goede baan en een man zou krijgen, en dat daarna mijn leven lang ik hetzelfde zou blijven doen, tot ik oud was en met pensioen ging. Je bouwt je leven op als een toren, blokje op blokje. Dat is niet zo geweest, en het is eigenlijk raar om dat te denken. Ik ben ook niet de enige die dat meegekregen heeft.

Als je je leven als zo'n toren ziet, dan voelt het als afbreken als je wat opgeeft wat je opgebouwd hebt, om iets nieuws te proberen. Maar je leven is geen toren. Je leven is een reis, waarbij je met mensen mee kunt reizen, en soms overstapt op andere reisgenoten die meer jouw kant opgaan. Je hebt steeds meer ervaring bij je, waarmee je steeds nieuwe dingen kan doen, maar als je je vastlegt bij wat je eerste reisdoel was, krijg je heel veel niet te zien.

Ik heb dingen niet opgegeven voor kansen. Daardoor heb ik die kansen verloren, en alles wat daarvan kon komen. Daar heb ik dus ook aan verloren. Je kan niet alles behouden. Soms moet je gokken, soms kan je zien wat er verstandig is. Met bang zijn om dingen te veranderen heb ik veel laten gaan. En ookal zal ik mezelf moeten dwingen, kansen grijpen als het goeie kansen zijn moet ik ook maar gaan doen als ik níét geen keus heb.

6 opmerkingen:

Anoniem zei

ik minacht waaghalzen. Avontuur zit tussen de oren. Voor mij is de bijbel lezen avontuur. Veel mensen vinden me saai. Dit beschouw ik als een compliment. Wel heb ik ooit de stap genomen om met een hele knappe vriendin van me te kappen. Zo'n vrouw kreeg ik inderdaad nooit weer maar ik wilde mijn leven omgooien in mijn richting en niet in die van haar. Dat durven de waaghalzen niet. Die blijven in hun eigen kringetje rond waaghalzen.

Anoniem zei

Ik heb zoals zondares omschrijft. Maar dan altijd bang geweest om een blauwtje te lopen. Dan blijf je lang single. Op een gegeven moment was ik dat zat, was 28. Toen liep ik een paar keer een blauwtje en toen had ik in no-time beet. Tja, als ik vanaf mijn 16e dezelfde instelling had, zou ik nu een heel ander leven leiden. So be it, kan het niet meer veranderen. Ik denk dat je geestelijk moet groeien om tijdens die reis over te stappen, maar de overstap zelf levert je de meeste geestelijke groei. Veel sterkte en kracht voor je volgende groeimomenten!

Anoniem zei

het is belangrijker te kunnen leven met de gevolgen van je beslissingen dan welke beslissingen je neemt

Anoniem zei

Fijn geschreven en in gedeelten ook universeel herkenbaar. Iedereen zal soms kansen moeten laten lopen. Soms omdat het even een brug te ver is, soms omdat het te goed lijkt maar we het toch niet doen, soms alleen maar om van te leren voor de volgende keer. Iedereen moet zelf de balans vinden.

DJ zei

Sommige mensen kunnen gemakkelijk grote beslissingen nemen, maar of dat nou komt omdat ze zo volwassen zijn dat ze de risico's overzien en accepteren, of dat ze naïef zijn en niet weten wat ze mee bezig zijn maakt wel een verschil. Ik kan zeggen dat ik wel eens domme beslissingen heb genomen, beslissingen waar een risico aan vast zat zonder dat daar veel baten tegenover stonden. Net als met investeringen moet er tegenover elk risico een vergoeding staan, hoe hoger het risico, hoe meer baten er tegenover moeten staan. Het valt of staat allemaal met bewustzijn van wie je bent en wat je wilt in het leven. En de kracht om jezelf van een afstandje te zien en soms verlies nemen, en niet te bang te zijn een keer onderuit te gaan. Zelf heb ik een carrière switch gedaan en mijn droomvrouw veroverd. Ik ben door een diep dal gegaan voordat ik bij haar kon zijn en weer een goede baan had, maar ik ben er sterker en beter uitgekomen.

Anoniem zei

of wees misschien ook 's tevreden met wat je hebt. Een fatsoenlijk inkomen, dak boven je hoofd, auto, vakante, vriend. Veel mensen kunnen dit tegenwoordig niet zeggen. En je hebt je familie nog. (dus wat is het probleem?) Waarom zou je geen vrijwilligerswerk doen in een zorgcentrum in plaats van van de Eifeltoren te bungejumpen?