Antwoord op: Negatieve keus

Dit stukje is een antwoord op iets wat we vooral van de feministische kant horen, maar waar andere verbiedertjes en reddertjes ook graag mee aan de gang gaan. Vroeger was het alléén maar: "Niemand kiest voor dat beroep", maar er zijn genoeg mondige meiden geweest dat dat niet meer het enige is dat je hoort. Tegenwoordig is het daarom ook soms "het is hooguit een negatieve keuze."

Het neemt allemaal vormen aan, maar waar het dus opneerkomt is dat niemand ervoor kiest, en als je er dan tòch voor kiest is dat voor een reden die niet telt. Zoals dat je arm bent, schulden hebt, of dat je het voor het geld doet, of omdat je niets anders kan bedenken, of om seksueel misbruik af te reageren, of omdat je denkt dat je te weinig waard bent voor wat anders, of omdat je aan de drugs bent, of natuurlijk doordat je misleid bent. Zolang het er maar niet om gaat dat je zelf hebt besloten dat je het wìl doen. Want dat willen ze niet accepteren.

Het is je reinste onzin natuurlijk.

Gedeeltelijk is het onze eigen schuld. Zoals wel met meer dingen zijn we hier gedeeltelijk slachtoffer van onze eigen hoerenstreken. Het is weer iets wat ongeveer hetzelfde ging als waar ik eerder over schreef, het is makkelijker met mensen mee te gaan om dan maar een onmogelijke discussie niet te hoeven voeren. Dus netzoals met het idee dat je een pooier hebt, is het vaak makkelijker om je motivatie niet eerlijk uit te leggen.

Mensen denken dat je netzo bekrompen over prostitutie denkt als zij zelf. En als ze je gaan vragen hoe je toch in dit werk terecht bent gekomen, kan je gaan uitleggen, maar zelfs al heb je er een heel blog voor, dan zijn er nog bestwel veel mensen die het gewoon niet kunnen begrijpen. Het is dan véél makkelijker om gewoon te zeggen dat je wel moest, vanwege schulden ofzo. Dat accepteren mensen, en dan ben je ervanaf.

Het is dus gedeeltelijk onze eigen schuld. Gedééltelijk, want de mensen aan wie we die onzin verkopen zijn juist niet de mensen die te koop lopen met rare verhalen over onze motivatie. En daar zijn ze ook niet stil over. Sommige zijn heel eerlijk aan het vertellen dat ze vinden dat we alleen een negatieve keuze voor ons werk kunnen maken omdàt we "natuurlijk" liegen over kiezen voor ons werk. Dat kunnen zij zich niet voorstellen, dùs kunnen wij dat ook niet.

Soms zijn ze minder eerlijk, en komt er een verhaaltje over dat er onderzoek heeft bewezen dat we er niet voor kiezen. Ik weet maar van één onderzoek waar ze die vraag überhaupt tussen neus en lippen door hebben gesteld, en daar kwam uit dat meer dan achtennegentig procent van de meiden de stap weloverwogen had genomen. Dat klinkt ook wel geloofwaardig voor mij, ookal is dat natuurlijk netzogoed ook weer geen bewijs. Dan zou het eens goed moeten worden onderzocht.

Je begint niet zomaar met dit werk. De druk van de samenleving, het stigma, het denkbeeld, het taboe zijn zo sterk, dat je héél zeker van je zaak moet zijn om daar tegenin te gaan. Juist omdat er zoveel druk op zit, is het nooit de makkelijke optie, is het nooit iets waar je zonder na te denken mee begint. Als je niet nadenkt, denk je namelijk dat het voor jou géén optie ìs. Dat is er al vantevoren ingestampt. Dus je komt niet eens op het idee.

Ik heb voor mijn onderzoek naar dwang, en later voor mijn onderzoek naar pooiers en loverboys, heel veel meiden gesproken. Dat is persoonlijk geweest, maar ook veel over de mail. En ik werd echt doodgeïrriteerd van al die meiden die bij de eerste vraag over hoe ze begonnen waren, meteen al kwamen met: "Ik ben er een beetje ingerold." Dan moet je eerst weer doorvragen voor je erachterkomt wat daar nou achter zit.

Over erinrollen komt een heel eigen stukje. Dat is het wel waard denk ik. Er zit namelijk wel meer aan vast, ookal is "erinrollen" een misleidende term, hij is wel de simpelste om een hint te geven hoe het gaat. Maar bij niemand was het verhaal zoals je zou denken bij iemand die ergens inrolt. Iedereen had erover nagedacht, en dat moet ook wel. Anders ga je niet zomaar zoiets als prostitutie dóén.

Als je bij de mensen die zeggen dat je er niet voor kan kiezen navraagt, moet je opzoek naar waar ze het vandaanhalen. En het wil wat zeggen dat de meeste helemaal niet graag daar eerlijk over zijn. Waar het eigenlijk vandaankomt, weereens het denkbeeld, is hetzelfde, maar ik heb twee belangrijke routes gezien van het denkbeeld naar die domme uitspraak.

De eerste manier is van die Goedele Liekens-types, die het zeggen alsof het een feit is, maar eigenlijk vooral ik-vind en ik-voel en ik-kan-me-niet-voorstellen gebruiken om hun gevoel te onderbouwen. Die zijn daar tenminste nog een beetje eerlijk over. Ze zijn nog steeds domme dingen aan het zeggen, die hele nare gevolgen kunnen hebben, en het denkbeeld aan het versterken, maar ze zijn tenminste niet dáárover aan het liegen.

De andere manier, die van de Renate van der Zee-types, die doen alsof het een feit is, en beginnen dan moeilijk te doen over onderzoeken en bewijzen, die er niet zijn. Die zie je vooral als er overheidsbeleid moet worden gemaakt. Dan komen ze ook breed in de krant. Maar hoeveel vuur ze ook hebben, ze komen nooit met goeie onderbouwing. Hoogstens komen ze met dingen die uiteindelijk weereens op de zieligheidsindustrie blijken terug te komen.

Waarom ze er steeds mee komen, en waarom ik er dus ook een stukje aan wijd, is omdat er een bepaald iets mee wordt bereikt. Het is niet zomaar een mening, waar je van kan vinden wat je wil, als mensen het vanwege het denkbeeld voor zoete koek slikken, en het heel erg wordt meegenomen bij besluitvorming over ons. Er wordt een uitgangspunt neergelegd. En dat is dat mensen denken dat wij ons werk niet liefhebben, dus dat het niet erg is als het van ons wordt afgepakt.

Ik heb intussen genoeg feedback via mijn mail gehad om te weten dat het eind van het laatste paragraafje hierboven een punt is waar veel mensen toch een beetje afhaken, en denken: "daar gaat Zondares weer, met haar samenzweringsideeën." Was dat maar zo. Als jij iemand bent die zo denkt, dan is dit stukje juist heel belangrijk voor jou. Want als je dit nou in je gedachten houdt de volgende keer als je iemand deze in de krant ziet gebruiken, dan denk ik dat je wel wat zal herkennen, en als dat genoeg is om je aan het nadenken te zetten, ben ik heel tevreden.