Er is een petitie begonnen door het Prostitutie Informatie Centrum tegen de registratieplicht. Ik weet niet of het wat gaat doen, een petitie heeft namelijk geen kracht, maar het is wel een manier om te laten zien dat mensen het er niet mee eens zijn. Ik vind het een goede zaak als zoveel mogelijk mensen er toch online hun steun aan geven. Misschien doet het iets!
Hier is de petitie!
Laat het aan iedereen weten. Gooi het op je Hyves, Facebook, Twitter, en doe mee!
Bedankt!
EDIT: Iedereen kan ondertekenen, het is niet alleen voor sekswerkers. Je kan je naam laten afschermen, zodat je als "anoniem" op de lijst staat. Gewoon doen!
woensdag 27 juni 2012
maandag 25 juni 2012
Partner van een hoer
Hoer zijn is niet iets wat je op je werkplek kan achterlaten. Je hebt niet alleen met de sociale stigma's te maken, maar het verandert ook veel aan je relatie met een man. Wij hoeren zijn gewoon vrouwen, wij willen ook gewoon thuis een vent om tegenaan te kruipen. Aan de klanten kan je nooit genoeg hebben, want dat is geen liefde, dat is seks. Helaas zit er wel vanalles aan vast om een relatie te hebben als je hoer bent, en daar gaat dit stukje over.
Ik heb nu geen relatie. Ik wil wel, maar het is heel moeilijk om een relatie te vinden die gaat werken. Voor de prostitutie had ik de ene relatie na de andere, meestal hele gewone relaties, soms iets spannenders. Ik had maar heel weinig tijd dat ik niet in een relatie zat. Ik was er niet echt naar op zoek, maar als een man naar me toekwam, ging ik wel altijd graag eropin.
De relatie die ik had toen ik ging prostitueren ging kapot omdat mijn vriend er niet tegenkon. Zelfs toen ik voor hem gestopt was, kon hij er niet mee omgaan. Dat vond ik heel hypocriet van hem, want hij was zelf wel naar de hoeren geweest. Daarna zijn al mijn relaties maar van hele korte duur geweest. De mannen konden er gewoon niet mee omgaan. Je moet wel sterk in je schoenen staan. Nou ja, daar heb ik hier al uitgebreid over geschreven.
Ik heb best veel gepraat met vrouwen uit het vak, en hoe die hun relaties hebben. Met de mannen heb ik eigenlijk helemaal geen contact gehad. De partners van hoeren komen nergens aan het woord. In mijn ervaring schamen ze zich ergens omdat ze het met een hoer hebben. Ze houden het stil, en dat vind ik jammer. Ik ben heel nieuwsgierig naar hoe het voor hen is om ermee om te gaan.
Er is ook nog een andere reden, ik wil graag weten hoe ik met een vent om kan gaan zodat hij het accepteert. Ik denk dat als ik het snap, dat ik dan ook een relatie naast mijn werk kan hebben. Ik begrijp dat het altijd lastig zal blijven, maar ik wil het zo graag! Ik heb behoefte aan de steun, de intimiteit, iemand om mezelf bij te zijn ook al ben ik ongesteld en humeurig, en ook weer eindelijk zonder condoom te kunnen neuken!
Als ik me in probeer te leven in een vent, dan kan ik best zien dat we moeilijk zijn om een relatie mee te hebben. We werken op tijden dat de meeste mensen vrij zijn, je moet veel harder werken omdat een hoer nou eenmaal een stuk meer nodig heeft in bed. Je kan niet vertrouwen op de roze bril, die ervoor zorgt dat je je vent ophemelt, want die raak je helaas kwijt als hoer. Ze is ook niet seksueel van jou afhankelijk, want als ze het bij jou niet krijgt, is er wel een klant.
Maar die dingen hoor ik niet terug als ik van oude vriendjes hoorde, of van mijn vriendinnen uit de business. Ik zag zelf bij vriendjes wel de reacties op de dingen die ik noem, maar waar ze mee aankwamen om me te proberen te laten stoppen, of wanneer ze het uitmaakten, was altijd jaloezie. Ze konden er niet tegen dat ik met andere mannen neukte. Dat had ik natuurlijk ook wel gemerkt, ze verzonnen het niet ofzo. Maar die andere dingen, die ik dacht dat wel erger zouden zijn, die noemden ze nooit.
Zelfs toen ik een keertje een relatie had begonnen met een swinger, iemand die aan partnerruil doet, ging het zo mis. Ik schrijf nog weleens een stukje over swingers, dat is ook wel even interessant om te behandelen. Hij was echt een leuke jongen, ik had het fijn met hem. In de tijd dat we samen waren was het een verademing om met iemand te zijn die niet zo vast zat in het relatiedenken.
Met hem ging het toch ook mis. Het was met hem eerst net als met de meeste vriendjes die ik het vertel, ze vinden het geil en spannend. Hij was heel nieuwsgierig, hij vond het heel interessant. Maar als je langer met de verhalen komt, dan is het toch anders. Voor de meeste mannen was het al heel moeilijk om om te gaan met dat er eerder een man die dag in me was geweest, bij hem was dat niet zo'n probleem.
Bij hem ging het mis, zei hij, omdat ik zoveel seks had dat hij het gevoel had dat hij niet meer uitmaakte. Hij vond zichzelf niet speciaal genoeg, denk ik. Dat vind ik erg jammer, want hij was heel speciaal voor mij. Niet alleen maar omdat hij de enige was die gratis mocht, de enige zonder condoom, de enige bij wie ik thuiskwam, de enige met wie ik zoende. Hij was gewoon mijn mannetje, en die klanten waren maar klanten. Dat is al bijzonder.
Hij vertelde dat hij seksueel verzoop, en hij voelde zich niet alsof hij seksueel indruk op me maakte. Dat was niet zo, dat heb ik hem ook uitgelegd, maar door de prostitutie ga je anders op seks reageren. Dat is ook wel een stukje waard, eigenlijk! Ik legde uit dat ik hem echt veel belangrijker vond, en dat ik geen problemen met hem als man had. Ik weet wel dat ik veeleisend ben, maar ik was altijd heel duidelijk geweest dat hij superspeciaal was.
Met niet swingers was het alleen maar veel moeilijker, want er is al dat relatiedenken waar je niet meer aan voldoet. En ook al is zo'n vent het met je eens dat het niet hoeft, hij heeft toch dat hij ermee opgevoed is, en het blijft knagen omdat het nog wel in zijn gevoel zit. Sommige haakten af als ze moesten beseffen dat ik met andere mannen neukte, sommige haakten af als ik mannen bleek te neuken die groter waren, het langer volhielden, of gewoon lekkerder waren.
Als ik met andere vrouwen uit het vak praat, krijg ik wel meer te horen over hoe het voor hen is. Ik ben niet de enige die het zo meemaakt, maar ik hoor wel dat andere vrouwen het beter doen. W heeft heel lang een goeie relatie gehad, omdat ze gewoon hem niet over haar werk vertelde. Hij wist het, maar ze liet hem niets merken. En toch ging het mis, omdat ze meer nodig had dan hij haar kon geven. Zij hield haar relatie vast door zich in te houden voor hem, en dat ging ten kosten van haar.
Natalya heeft ook relaties, maar die zijn zoals ik ze vaker in de club zag. De vent verdient goed aan zijn vrouwtje, en zij is iemand die haar vak niet met passie doet. Dat helpt erg tegen jaloezie. En nog hebben die mensen het soms ook moeilijk. Ze hebben wel minder problemen met de vrouw die seksueel verandert door het werk, en dat is voor de passievolle meiden toch wel vaak een probleem.
Er zit een hele andere ervaring aan voor die mannen, dat heb ik nu wel door. Wat ze er nou bij voelen, dat weet ik gewoon niet. Ik krijg er nietzoveel uit. Ik wil het wel erg graag weten. Helaas is er geen blog van een vent die een hoer als vriendin heeft, en hoe hij het ervaart. Ik zou wel een vaste lezer zijn.
Ik heb nu geen relatie. Ik wil wel, maar het is heel moeilijk om een relatie te vinden die gaat werken. Voor de prostitutie had ik de ene relatie na de andere, meestal hele gewone relaties, soms iets spannenders. Ik had maar heel weinig tijd dat ik niet in een relatie zat. Ik was er niet echt naar op zoek, maar als een man naar me toekwam, ging ik wel altijd graag eropin.
De relatie die ik had toen ik ging prostitueren ging kapot omdat mijn vriend er niet tegenkon. Zelfs toen ik voor hem gestopt was, kon hij er niet mee omgaan. Dat vond ik heel hypocriet van hem, want hij was zelf wel naar de hoeren geweest. Daarna zijn al mijn relaties maar van hele korte duur geweest. De mannen konden er gewoon niet mee omgaan. Je moet wel sterk in je schoenen staan. Nou ja, daar heb ik hier al uitgebreid over geschreven.
Ik heb best veel gepraat met vrouwen uit het vak, en hoe die hun relaties hebben. Met de mannen heb ik eigenlijk helemaal geen contact gehad. De partners van hoeren komen nergens aan het woord. In mijn ervaring schamen ze zich ergens omdat ze het met een hoer hebben. Ze houden het stil, en dat vind ik jammer. Ik ben heel nieuwsgierig naar hoe het voor hen is om ermee om te gaan.
Er is ook nog een andere reden, ik wil graag weten hoe ik met een vent om kan gaan zodat hij het accepteert. Ik denk dat als ik het snap, dat ik dan ook een relatie naast mijn werk kan hebben. Ik begrijp dat het altijd lastig zal blijven, maar ik wil het zo graag! Ik heb behoefte aan de steun, de intimiteit, iemand om mezelf bij te zijn ook al ben ik ongesteld en humeurig, en ook weer eindelijk zonder condoom te kunnen neuken!
Als ik me in probeer te leven in een vent, dan kan ik best zien dat we moeilijk zijn om een relatie mee te hebben. We werken op tijden dat de meeste mensen vrij zijn, je moet veel harder werken omdat een hoer nou eenmaal een stuk meer nodig heeft in bed. Je kan niet vertrouwen op de roze bril, die ervoor zorgt dat je je vent ophemelt, want die raak je helaas kwijt als hoer. Ze is ook niet seksueel van jou afhankelijk, want als ze het bij jou niet krijgt, is er wel een klant.
Maar die dingen hoor ik niet terug als ik van oude vriendjes hoorde, of van mijn vriendinnen uit de business. Ik zag zelf bij vriendjes wel de reacties op de dingen die ik noem, maar waar ze mee aankwamen om me te proberen te laten stoppen, of wanneer ze het uitmaakten, was altijd jaloezie. Ze konden er niet tegen dat ik met andere mannen neukte. Dat had ik natuurlijk ook wel gemerkt, ze verzonnen het niet ofzo. Maar die andere dingen, die ik dacht dat wel erger zouden zijn, die noemden ze nooit.
Zelfs toen ik een keertje een relatie had begonnen met een swinger, iemand die aan partnerruil doet, ging het zo mis. Ik schrijf nog weleens een stukje over swingers, dat is ook wel even interessant om te behandelen. Hij was echt een leuke jongen, ik had het fijn met hem. In de tijd dat we samen waren was het een verademing om met iemand te zijn die niet zo vast zat in het relatiedenken.
Met hem ging het toch ook mis. Het was met hem eerst net als met de meeste vriendjes die ik het vertel, ze vinden het geil en spannend. Hij was heel nieuwsgierig, hij vond het heel interessant. Maar als je langer met de verhalen komt, dan is het toch anders. Voor de meeste mannen was het al heel moeilijk om om te gaan met dat er eerder een man die dag in me was geweest, bij hem was dat niet zo'n probleem.
Bij hem ging het mis, zei hij, omdat ik zoveel seks had dat hij het gevoel had dat hij niet meer uitmaakte. Hij vond zichzelf niet speciaal genoeg, denk ik. Dat vind ik erg jammer, want hij was heel speciaal voor mij. Niet alleen maar omdat hij de enige was die gratis mocht, de enige zonder condoom, de enige bij wie ik thuiskwam, de enige met wie ik zoende. Hij was gewoon mijn mannetje, en die klanten waren maar klanten. Dat is al bijzonder.
Hij vertelde dat hij seksueel verzoop, en hij voelde zich niet alsof hij seksueel indruk op me maakte. Dat was niet zo, dat heb ik hem ook uitgelegd, maar door de prostitutie ga je anders op seks reageren. Dat is ook wel een stukje waard, eigenlijk! Ik legde uit dat ik hem echt veel belangrijker vond, en dat ik geen problemen met hem als man had. Ik weet wel dat ik veeleisend ben, maar ik was altijd heel duidelijk geweest dat hij superspeciaal was.
Met niet swingers was het alleen maar veel moeilijker, want er is al dat relatiedenken waar je niet meer aan voldoet. En ook al is zo'n vent het met je eens dat het niet hoeft, hij heeft toch dat hij ermee opgevoed is, en het blijft knagen omdat het nog wel in zijn gevoel zit. Sommige haakten af als ze moesten beseffen dat ik met andere mannen neukte, sommige haakten af als ik mannen bleek te neuken die groter waren, het langer volhielden, of gewoon lekkerder waren.
Als ik met andere vrouwen uit het vak praat, krijg ik wel meer te horen over hoe het voor hen is. Ik ben niet de enige die het zo meemaakt, maar ik hoor wel dat andere vrouwen het beter doen. W heeft heel lang een goeie relatie gehad, omdat ze gewoon hem niet over haar werk vertelde. Hij wist het, maar ze liet hem niets merken. En toch ging het mis, omdat ze meer nodig had dan hij haar kon geven. Zij hield haar relatie vast door zich in te houden voor hem, en dat ging ten kosten van haar.
Natalya heeft ook relaties, maar die zijn zoals ik ze vaker in de club zag. De vent verdient goed aan zijn vrouwtje, en zij is iemand die haar vak niet met passie doet. Dat helpt erg tegen jaloezie. En nog hebben die mensen het soms ook moeilijk. Ze hebben wel minder problemen met de vrouw die seksueel verandert door het werk, en dat is voor de passievolle meiden toch wel vaak een probleem.
Er zit een hele andere ervaring aan voor die mannen, dat heb ik nu wel door. Wat ze er nou bij voelen, dat weet ik gewoon niet. Ik krijg er nietzoveel uit. Ik wil het wel erg graag weten. Helaas is er geen blog van een vent die een hoer als vriendin heeft, en hoe hij het ervaart. Ik zou wel een vaste lezer zijn.
donderdag 21 juni 2012
Prostitutienota Amsterdam
Ik weet dat ik de laatste dagen heel veel over media en politiek heb geschreven, maar er komt ook opeens heel veel in het nieuws! Ik kan het niet allemaal behandelen, maar deze is wel even belangrijk. Het gaat om de plannen die Amsterdam maakt om ons weer eens aan te pakken. Het gaat zo hard, ik denk dat het is om extra druk te zetten op de Eerste Kamer, nou dat ze kritiek hebben laten zien.
Amsterdam heeft, vooruitlopend op de Wet Regulatie Prostitutie, een nieuw kader regels verordeningen gepubliceerd. Het is gedateerd op twaalf juni, maar ik heb het gisteren pas gevonden. Het is zevenennegentig bladzijden lang, maar gelukkig is er een samenvatting. Die is korter, maar leest nog steeds traag, en bevat veel informatie niet. Ik heb me erdoor geworsteld, en ik heb wat kanttekeningen.
Ik zal er niet punt voor punt doorheengaan, want dat wordt veel te lang. Ik stip de meest opvallende wratten aan, en ik laat het maar aan jullie over om het hele ding door te lezen.
De fundering van het hele plan is de zin: "In de Amsterdamse prostitutiebranche komen misstanden voor. Dit blijkt uit diverse onderzoeken." Dat die onderzoeken die naam niet verdienen, en nog steeds niemand een breed gedragen onderzoek heeft gedaan naar de daadwerkelijke cijfers over misstanden, is nog steeds niet doorgedrongen tot de Amsterdamse gemeente. Of weten ze het wel, maar houden ze zich expres dom? In de gehele nota komen er kwantitatieve en kwalitatieve schattingen uit de hoge hoed, zonder enige onderbouwing.
De vormen van mensenhandel die worden aangevoerd als reden voor de hele vertoning vermijden angstvallig de grootste producent van aanklachten: art 273f3 Sr, waar elke vorm van aanwerving om in een ander land prostitutie te bedrijven strafbaar is gesteld, om het braafste jongetje van de klas te zijn onder de ondertekenaars van het verdrag van Warschau (1997).
Naast wat eigenaardigheden, zo wordt gesuggereerd dat de burgemeester van Amsterdam de enige is die toegang tot het landelijk register van prostituees beheert, is er veel dat al is geregeld in het wetsvoorstel WRP. Maar waar de minister het gebrek aan nut van de registratie zelf al heeft toegegeven, is Amsterdam nog vol optimisme.
Amsterdam gaat bedrijfsplannen vereisen, wat al eerder alleen maar problemen en geen oplossingen gaf, bedrijfsadministratie moet worden bijgehouden, hetgeen al moet voor de belastingdienst, er komt een verplichting een beheerder tijdens de gehele openingstijd aanwezig te hebben, waarvoor geen goede reden bestaat, en er komen hygiënerichtlijnen, die in elk geval niet door de dames zelf zijn bedacht.
Er wordt gemeld dat het wat moeilijk is geweest om een klankbordgroep van prostituees samen te stellen. Hierbij wordt voorbijgegaan dat de Rode Draad een bestaand klankbord zou kunnen zijn, en met de op het vijandige af bedilzuchtige houding die Amsterdam de afgelopen jaren tegenover prostituees heeft gehad, is het gebrek aan enthousiasme niet moeilijk te billijken.
Er is ook ruimte voor meer propaganda. In de nota staat immers letterlijk: "Want behalve misstanden aanpakken, wil
Amsterdam ook laten zien wat ze doet." De misstanden zullen misschien niet veranderen, en zoals in de bijlage kan worden gezien verandert er niets aan de pakkansen voor, en middelen tegen, de zware misstanden die als rechtvaardiging worden opgevoerd, maar de mediale overwinning is al gepland.
Een fraaie term gebezigd in de nota is "juridisch pionieren". Deze term wordt gebruikt om een positieve draai te geven aan een juridisch twijfelachtige praktijk, waarbij rechters niet met een sluitende zaak worden overtuigd te veroordelen, maar door "signalen" en "vermoedens" rekening houden in hun oordeel, niet weinig onder druk van de maatschappelijke overtuiging dat mensenhandel door rechters niet aan dezelfde eisen van bewijsvoering zou moeten worden gehouden. Deze tendens is Amsterdam niet ontgaan, en gebruik maken hiervan is nu een officieel beleidsitem geworden.
Hoofdstuk twee vangt aan met een onbeschaamd stukje semantisch redeneren, om de beladen term "misstand" te kunnen gebruiken voor alles wat de gemeente Amsterdam niet aanstaat. Mensenhandel wordt tussen neus en lippen door beperkt tot uitbuiting - waardoor de vraag rijst of Amsterdam 273 f3 Sr wil afschaffen.
Om te betogen dat mensenhandel een complex probleem is, wordt de zaak aangehaald van twee prostituees die uitstappen met verklaringen van uitbuiting, doch enkele dagen later terugkwamen achter hun ramen, en hun verklaringen introkken. Is dit, zoals Amsterdam het doet lijken, een teken dat er moeilijk grip op de misstanden kan worden gekregen? Hebben we hier te maken met vrouwen die hun uitbuiting boven de bedilzucht van de hulpverlening prefereerden? Of is dit een simpele zaak van vrouwen die, na gecoacht te zijn een beschuldiging te leveren, zichzelf weer hebben hersteld?
Er zijn drie gradaties van misstanden. De ergste misstanden zijn strafbare feiten als uitbuiting en mensenhandel, minder erg zijn de administratieve en burocratische overtredingen van de regels die worden opgelegd aan gegevensstromen, en de minst erge misstanden zijn slechte werkomstandigheden van de sekswerkers zelf. "Het is niet per definitie zo dat categorie III minder ernstig is dan categorie II, dit is per overtreding en situatie verschillend." Gelukkig maar.
Amsterdam breidt graag uit op de WRP zoals die voorligt. Een in de Tweede Kamer bevochten behoud, namelijk dat elke prostituee zich weliswaar moet registreren, maar daarvoor een gemeente naar keuze mag kiezen, wordt door Amsterdam liever niet geimplementeerd. Dit in het kader van "maatwerk voor Amsterdam".
Het register is onder druk van partijen die zich terecht zorgen maakten over de schending van de privacy van de kwetsbare groep, tot een BSN-nummer, telefoonnummer en bijbehorend registratienummer teruggebracht. Amsterdam draait dat graag terug, en wil ook andere gegevens waaronder adresgegevens bij kunnen houden in haar registratie.
Een zorgwekkende opmerking is dat het registratiemoment ook gebruikt zal worden om te controleren of de KvK-registratie van de sekswerker wel kloppend is. Veel onafhankelijke sekswerkers hebben niet graag hun naam in een publiek register met de aantekening prostitutie, en daarom wordt er veel van vage, afwijkende beschrijvingen gebruik gemaakt. Dit is weliswaar een onwaarheid, maar aangezien alle afdrachten en de daadwerkelijke ondernemersverplichtingen desondanks wel voldaan worden, is het openbaren van de gevaarlijke informatie geen zaak die controle vereist.
De uitvoering van de registratie en controles, die overigens in de voorgestelde vorm meer expertise vereisen dan waar de overheid de afgelopen jaren blijk van heeft gegeven, is geen dieptecommentaar waardig. Een middel tot een futiel doel is zelf futiel.
Amsterdam heeft met de WRP de ruimte om verdere beperkingen aan de prostitutiebranche op te leggen, en is daar op alle fronten al voor aan het plannen. Weliswaar is er nog geen duidelijke schets van de doelstellingen, dat er aan alle mogelijkheden tot insnoeren van de vrijheid van de branche reeds gedacht wordt blijkt klip en klaar uit de nota.
In de nota wordt beweerd dat een belangrijk oogmerk is de positie van de prostituee ten opzichte van de exploitant te verbeteren. Het is te bezien of dat waar is. Het laat zich aanzien als een stok om de hond mee te slaan. De meeste uitwassen worden namelijk met onttrekking van de vergunning bestraft, ideaal voor een gemeente die de prostitutie wil vervolgen. De beperkte vergunningafgifte en de beperkingen in de bestemmingsplannen maken namelijk van prostitutielocaties een sellers market, waardoor de marktwerking de sekswerkers juist steeds afhankelijker maakt van de exploitanten, op wie zij toegewezen zijn voor een legale werkplek.
De macht van de exploitanten kan in een klap gebroken worden, als men de vrijheid van vestiging van een prostitutiepand gelijk zou stellen aan andere bedrijven. Een prostitutiepand brengt minder overlast voort dan bijvoorbeeld horeca, hetgeen wel overal in de stad te vinden is. De sekswerker heeft dan een veel lagere drempel om zelf een bedrijf te starten, en louche exploitanten zouden een leegloop ondervinden die het probleem dat Amsterdam eerst geforceerd geschapen heeft, en nu door ingrijpende regelgeving probeert te bestrijden, geheel natuurlijk oplost.
Het handhaven is voornamelijk gericht op het verstoren van de bedrijfsvoering van exploitanten die niet voldoen aan het ideaalplaatje van de gemeente. Een breed scala aan middelen wordt integraal gebruikt om de branche van elke kant aan te pakken. Dat zulke keten-aanpakken niet voor andere bedrijfstakken gelden, geeft te denken. Dat de nota doorspekt is met verzuchtingen dat het zo moeilijk is om misstanden te vinden, en dat er niet genoeg vervolgd kan worden bij ontbreken van aangetroffen wantoestanden geeft aan dat de aanpak niet om de wantoestanden gaat, maar dat de wantoestanden gretig gezocht worden in een poging munitie te verzamelen voor een aanhoudende drijfjacht op deze verketterde mensen.
Amsterdam heeft, vooruitlopend op de Wet Regulatie Prostitutie, een nieuw kader regels verordeningen gepubliceerd. Het is gedateerd op twaalf juni, maar ik heb het gisteren pas gevonden. Het is zevenennegentig bladzijden lang, maar gelukkig is er een samenvatting. Die is korter, maar leest nog steeds traag, en bevat veel informatie niet. Ik heb me erdoor geworsteld, en ik heb wat kanttekeningen.
Ik zal er niet punt voor punt doorheengaan, want dat wordt veel te lang. Ik stip de meest opvallende wratten aan, en ik laat het maar aan jullie over om het hele ding door te lezen.
De fundering van het hele plan is de zin: "In de Amsterdamse prostitutiebranche komen misstanden voor. Dit blijkt uit diverse onderzoeken." Dat die onderzoeken die naam niet verdienen, en nog steeds niemand een breed gedragen onderzoek heeft gedaan naar de daadwerkelijke cijfers over misstanden, is nog steeds niet doorgedrongen tot de Amsterdamse gemeente. Of weten ze het wel, maar houden ze zich expres dom? In de gehele nota komen er kwantitatieve en kwalitatieve schattingen uit de hoge hoed, zonder enige onderbouwing.
De vormen van mensenhandel die worden aangevoerd als reden voor de hele vertoning vermijden angstvallig de grootste producent van aanklachten: art 273f3 Sr, waar elke vorm van aanwerving om in een ander land prostitutie te bedrijven strafbaar is gesteld, om het braafste jongetje van de klas te zijn onder de ondertekenaars van het verdrag van Warschau (1997).
Naast wat eigenaardigheden, zo wordt gesuggereerd dat de burgemeester van Amsterdam de enige is die toegang tot het landelijk register van prostituees beheert, is er veel dat al is geregeld in het wetsvoorstel WRP. Maar waar de minister het gebrek aan nut van de registratie zelf al heeft toegegeven, is Amsterdam nog vol optimisme.
Amsterdam gaat bedrijfsplannen vereisen, wat al eerder alleen maar problemen en geen oplossingen gaf, bedrijfsadministratie moet worden bijgehouden, hetgeen al moet voor de belastingdienst, er komt een verplichting een beheerder tijdens de gehele openingstijd aanwezig te hebben, waarvoor geen goede reden bestaat, en er komen hygiënerichtlijnen, die in elk geval niet door de dames zelf zijn bedacht.
Er wordt gemeld dat het wat moeilijk is geweest om een klankbordgroep van prostituees samen te stellen. Hierbij wordt voorbijgegaan dat de Rode Draad een bestaand klankbord zou kunnen zijn, en met de op het vijandige af bedilzuchtige houding die Amsterdam de afgelopen jaren tegenover prostituees heeft gehad, is het gebrek aan enthousiasme niet moeilijk te billijken.
Er is ook ruimte voor meer propaganda. In de nota staat immers letterlijk: "Want behalve misstanden aanpakken, wil
Amsterdam ook laten zien wat ze doet." De misstanden zullen misschien niet veranderen, en zoals in de bijlage kan worden gezien verandert er niets aan de pakkansen voor, en middelen tegen, de zware misstanden die als rechtvaardiging worden opgevoerd, maar de mediale overwinning is al gepland.
Een fraaie term gebezigd in de nota is "juridisch pionieren". Deze term wordt gebruikt om een positieve draai te geven aan een juridisch twijfelachtige praktijk, waarbij rechters niet met een sluitende zaak worden overtuigd te veroordelen, maar door "signalen" en "vermoedens" rekening houden in hun oordeel, niet weinig onder druk van de maatschappelijke overtuiging dat mensenhandel door rechters niet aan dezelfde eisen van bewijsvoering zou moeten worden gehouden. Deze tendens is Amsterdam niet ontgaan, en gebruik maken hiervan is nu een officieel beleidsitem geworden.
Hoofdstuk twee vangt aan met een onbeschaamd stukje semantisch redeneren, om de beladen term "misstand" te kunnen gebruiken voor alles wat de gemeente Amsterdam niet aanstaat. Mensenhandel wordt tussen neus en lippen door beperkt tot uitbuiting - waardoor de vraag rijst of Amsterdam 273 f3 Sr wil afschaffen.
Om te betogen dat mensenhandel een complex probleem is, wordt de zaak aangehaald van twee prostituees die uitstappen met verklaringen van uitbuiting, doch enkele dagen later terugkwamen achter hun ramen, en hun verklaringen introkken. Is dit, zoals Amsterdam het doet lijken, een teken dat er moeilijk grip op de misstanden kan worden gekregen? Hebben we hier te maken met vrouwen die hun uitbuiting boven de bedilzucht van de hulpverlening prefereerden? Of is dit een simpele zaak van vrouwen die, na gecoacht te zijn een beschuldiging te leveren, zichzelf weer hebben hersteld?
Er zijn drie gradaties van misstanden. De ergste misstanden zijn strafbare feiten als uitbuiting en mensenhandel, minder erg zijn de administratieve en burocratische overtredingen van de regels die worden opgelegd aan gegevensstromen, en de minst erge misstanden zijn slechte werkomstandigheden van de sekswerkers zelf. "Het is niet per definitie zo dat categorie III minder ernstig is dan categorie II, dit is per overtreding en situatie verschillend." Gelukkig maar.
Amsterdam breidt graag uit op de WRP zoals die voorligt. Een in de Tweede Kamer bevochten behoud, namelijk dat elke prostituee zich weliswaar moet registreren, maar daarvoor een gemeente naar keuze mag kiezen, wordt door Amsterdam liever niet geimplementeerd. Dit in het kader van "maatwerk voor Amsterdam".
Het register is onder druk van partijen die zich terecht zorgen maakten over de schending van de privacy van de kwetsbare groep, tot een BSN-nummer, telefoonnummer en bijbehorend registratienummer teruggebracht. Amsterdam draait dat graag terug, en wil ook andere gegevens waaronder adresgegevens bij kunnen houden in haar registratie.
Een zorgwekkende opmerking is dat het registratiemoment ook gebruikt zal worden om te controleren of de KvK-registratie van de sekswerker wel kloppend is. Veel onafhankelijke sekswerkers hebben niet graag hun naam in een publiek register met de aantekening prostitutie, en daarom wordt er veel van vage, afwijkende beschrijvingen gebruik gemaakt. Dit is weliswaar een onwaarheid, maar aangezien alle afdrachten en de daadwerkelijke ondernemersverplichtingen desondanks wel voldaan worden, is het openbaren van de gevaarlijke informatie geen zaak die controle vereist.
De uitvoering van de registratie en controles, die overigens in de voorgestelde vorm meer expertise vereisen dan waar de overheid de afgelopen jaren blijk van heeft gegeven, is geen dieptecommentaar waardig. Een middel tot een futiel doel is zelf futiel.
Amsterdam heeft met de WRP de ruimte om verdere beperkingen aan de prostitutiebranche op te leggen, en is daar op alle fronten al voor aan het plannen. Weliswaar is er nog geen duidelijke schets van de doelstellingen, dat er aan alle mogelijkheden tot insnoeren van de vrijheid van de branche reeds gedacht wordt blijkt klip en klaar uit de nota.
In de nota wordt beweerd dat een belangrijk oogmerk is de positie van de prostituee ten opzichte van de exploitant te verbeteren. Het is te bezien of dat waar is. Het laat zich aanzien als een stok om de hond mee te slaan. De meeste uitwassen worden namelijk met onttrekking van de vergunning bestraft, ideaal voor een gemeente die de prostitutie wil vervolgen. De beperkte vergunningafgifte en de beperkingen in de bestemmingsplannen maken namelijk van prostitutielocaties een sellers market, waardoor de marktwerking de sekswerkers juist steeds afhankelijker maakt van de exploitanten, op wie zij toegewezen zijn voor een legale werkplek.
De macht van de exploitanten kan in een klap gebroken worden, als men de vrijheid van vestiging van een prostitutiepand gelijk zou stellen aan andere bedrijven. Een prostitutiepand brengt minder overlast voort dan bijvoorbeeld horeca, hetgeen wel overal in de stad te vinden is. De sekswerker heeft dan een veel lagere drempel om zelf een bedrijf te starten, en louche exploitanten zouden een leegloop ondervinden die het probleem dat Amsterdam eerst geforceerd geschapen heeft, en nu door ingrijpende regelgeving probeert te bestrijden, geheel natuurlijk oplost.
Het handhaven is voornamelijk gericht op het verstoren van de bedrijfsvoering van exploitanten die niet voldoen aan het ideaalplaatje van de gemeente. Een breed scala aan middelen wordt integraal gebruikt om de branche van elke kant aan te pakken. Dat zulke keten-aanpakken niet voor andere bedrijfstakken gelden, geeft te denken. Dat de nota doorspekt is met verzuchtingen dat het zo moeilijk is om misstanden te vinden, en dat er niet genoeg vervolgd kan worden bij ontbreken van aangetroffen wantoestanden geeft aan dat de aanpak niet om de wantoestanden gaat, maar dat de wantoestanden gretig gezocht worden in een poging munitie te verzamelen voor een aanhoudende drijfjacht op deze verketterde mensen.
woensdag 20 juni 2012
Patricia Perquin liegt door
Het eerste wat ik vanochtend lees, maakt me zo boos. Patricia Perquin, zoals ze zich noemt, maar zo heet ze niet, is echt doorgeschoten.
Ik heb geprobeerd om evenwichtig over haar te zijn, maar dit gaat echt tever.
Heeft ze in die gesprekken ook verteld dat ze gelogen heeft over bijna alles? Dat ze niet voor ons spreekt, maar juist ons kinderachtig dwarszit? En dat ze of een heel verkeerd beeld neerzet, of gewoon alles uit haar duim heeft gezogen en helemaal niet in het leven heeft gezeten?
Patricia heeft eerst een smeuig leugenboekje geschreven, dat vond ik maar niks omdat het weer al die naieve ideeën over prostitutie als een soort hel aanwakkert.
Daarna werd het een bestseller die voor de waarheid werd aangezien. Tegen de onderbuik kan ik met echte en daarom ingewikkelde uitleg niet op. Mijn stukjes worden langdradig, en niet smeuig. Maar ze bleef volhouden dat het echt was, zelfs dat je er wat van kon leren, en dat vond ik wel iets wat haar aangerekend kon worden. Alles om haar boekje te verkopen, dacht ik nog.
Nu is ze regelrecht beleid aan het beïnvloeden, en dat gaat ons allemaal hard raken, als haar stomme ideeën doorgang gaan vinden. Dat is niet meer boekje verkopen, dat is ons voor jaren opschepen met slechte regels en alle ellende die daarvan komt voor haar eigen hoovaardij.
Het is de fout van de gemeente, die te dom is om te begrijpen hoe de branche werkt waar ze in gaan prutsen, en daarom alles wat ze willen horen als zoete koek opsmikkelen.
Het is ook fout van de gemeente dat ze Patricia niet even natrekken, om te zien of het wel waar is wat ze zegt. Je kan alles wat ik schrijf zo na gaan vragen aan een andere professionelle, die zal je hetzelfde vertellen. Ik wou dat mensen dat deden.
Het is de fout van de media, die de kritiek vanuit de branche niet mee willen nemen, zoals bijvoorbeeld het stuk van de Rode Draad, en alleen maar iets smeuigs willen hebben om kijkers mee te shockeren. Er is geen journalistiek aan, ze likken het gewoon op.
Het is de fout van de mensen die er massaal intrappen! Het boekje vliegt van de planken, en niet omdat het goed is geschreven. Het is goedkope sensatie, die bij een mens die even nadenkt toch een lampje moet laten branden! Denk na mensen!
Het is fout van Patricia, die haar leugens niet alleen als fictie verkoopt, maar zonder schaamte de naieve wereld voorliegt alsof het waar is. Liegen alsof het gedrukt staat!
Schrijfster die zich Patricia Perquin noemt, je bent tever gegaan. Ik kan niets meer vinden in wat jij doet, dat niet slecht is. Ik kan niet meer zien dat je het wel goed zal bedoelen. Kom tot inkeer, en geef toe dat het allemaal gelogen is. Je doet veel schade, en veel ellende aan andere mensen aan.
Ik heb geprobeerd om evenwichtig over haar te zijn, maar dit gaat echt tever.
De afgelopen maanden heeft Patricia Perquin vele gesprekken gevoerd met Lodewijk Asscher en zijn medewerkers naar aanleiding van haar boek. Inmiddels is zij gevraagd door de gemeente als adviseur met betrekking tot prostitutievraagstukken.
Heeft ze in die gesprekken ook verteld dat ze gelogen heeft over bijna alles? Dat ze niet voor ons spreekt, maar juist ons kinderachtig dwarszit? En dat ze of een heel verkeerd beeld neerzet, of gewoon alles uit haar duim heeft gezogen en helemaal niet in het leven heeft gezeten?
Patricia heeft eerst een smeuig leugenboekje geschreven, dat vond ik maar niks omdat het weer al die naieve ideeën over prostitutie als een soort hel aanwakkert.
Daarna werd het een bestseller die voor de waarheid werd aangezien. Tegen de onderbuik kan ik met echte en daarom ingewikkelde uitleg niet op. Mijn stukjes worden langdradig, en niet smeuig. Maar ze bleef volhouden dat het echt was, zelfs dat je er wat van kon leren, en dat vond ik wel iets wat haar aangerekend kon worden. Alles om haar boekje te verkopen, dacht ik nog.
Nu is ze regelrecht beleid aan het beïnvloeden, en dat gaat ons allemaal hard raken, als haar stomme ideeën doorgang gaan vinden. Dat is niet meer boekje verkopen, dat is ons voor jaren opschepen met slechte regels en alle ellende die daarvan komt voor haar eigen hoovaardij.
Het is de fout van de gemeente, die te dom is om te begrijpen hoe de branche werkt waar ze in gaan prutsen, en daarom alles wat ze willen horen als zoete koek opsmikkelen.
Het is ook fout van de gemeente dat ze Patricia niet even natrekken, om te zien of het wel waar is wat ze zegt. Je kan alles wat ik schrijf zo na gaan vragen aan een andere professionelle, die zal je hetzelfde vertellen. Ik wou dat mensen dat deden.
Het is de fout van de media, die de kritiek vanuit de branche niet mee willen nemen, zoals bijvoorbeeld het stuk van de Rode Draad, en alleen maar iets smeuigs willen hebben om kijkers mee te shockeren. Er is geen journalistiek aan, ze likken het gewoon op.
Het is de fout van de mensen die er massaal intrappen! Het boekje vliegt van de planken, en niet omdat het goed is geschreven. Het is goedkope sensatie, die bij een mens die even nadenkt toch een lampje moet laten branden! Denk na mensen!
Het is fout van Patricia, die haar leugens niet alleen als fictie verkoopt, maar zonder schaamte de naieve wereld voorliegt alsof het waar is. Liegen alsof het gedrukt staat!
Schrijfster die zich Patricia Perquin noemt, je bent tever gegaan. Ik kan niets meer vinden in wat jij doet, dat niet slecht is. Ik kan niet meer zien dat je het wel goed zal bedoelen. Kom tot inkeer, en geef toe dat het allemaal gelogen is. Je doet veel schade, en veel ellende aan andere mensen aan.
dinsdag 19 juni 2012
Hart van Nederland over de echte Patricia Perquin
Straks om half elf is er in Hart van Nederland op SBS 6 een interview met de èchte Patricia Perquin. Die heeft aan de lijven ondervonden hoe het is om bekend te staan als hoer. Geen wonder dat ze boos is. De schrijfster had wel even na kunnen denken voordat ze een bestaande naam gebruikte.
EDIT: Nou, dat stelde niets voor. Hart van Nederland is soft news, maar dit was wel erg soft.
EDIT: Nou, dat stelde niets voor. Hart van Nederland is soft news, maar dit was wel erg soft.
maandag 18 juni 2012
De klok
Mijn diensten zijn te koop per uur. Tijdens dat uur kunnen we vanalles doen, en ik zet er niet meteen een punt achter als de klant klaarkomt. Maar ik moet toch een eind maken als de tijd is bereikt, want als het aan de klant lag, gingen we de hele dag door. Het is de hoer die de tijd bij moet houden, de klant denkt daar niet aan. Als je ziet dat hij er tòch mee bezig is, raakt hij afgeleid, dus dat wil je ook niet.
Je wil natuurlijk een mooie illusie maken, en helaas hoort daar niet bij dat je hem opeens vertelt dat de tijd voorbij is. De beste oplossing is natuurlijk om hem op het juiste ogenblik klaar te laten zijn, maar dat werkt niet altijd. Meestal is klaarkomen genoeg om de man tevreden te maken. Maar vooral als je flink hard bezig bent geweest, is hij na het komen nog steeds geil. Ook als hij lichamelijk niet meer kan.
Zelfs wanneer hij echt klaar is, en niet geil meer is, wil de klant vaak zelfs nog blijven, gewoon omdat hij zich lekker voelt. Er zijn er best veel die denken dat als er maar geen seksuele handelingen zijn, de tijd niet meer doorloopt. Daar kan ik niet aan beginnen natuurlijk. Sommige klanten zijn best met me bevriend, maar die moeten ook gewoon binnen hun tijd blijven. Als ik het gezellig vind, nodig ik die heel soms uit om een kopje koffie te blijven drinken, maar het is niet vanzelf gezellig buurten. Dit is wel een bedrijf.
Ik heb wel een interne klok gekregen. Als je dit werk lang genoeg doet, weet je gewoon wanneer een half uur voorbij is. Ik ben telkens binnen een paar seconden van de klok. Helaas ook als ik andere dingen doe, bijvoorbeeld schiet me opeens te binnen dat een film nu al anderhalf uur loopt, dus de ontknoping komt eraan! Dat is best raar, dat je dat zo precies kan weten. Dat had ik voor de prostitutie helemaal niet, toen kon ik rustig me uren vergissen.
Ik heb wel wekkers of zelfs muurklokken in mijn peeskamertje gehad. Dat leidt de klant alleen erg af, en als ze naar de klok kijken geilen ze altijd af. Dat merkte ik pas laat, en ik heb er wel commentaren op gehad dat ik de klok had weggehaald. Ik moest ook meteen maar verven, want er zat zo'n witte cirkel op de muur toen die klok wegging. Die cirkel was net zo'n afleiding als de klok!
De klanten vinden het normaal dat je op de tijd let, maar ondanks dat ze er niet mee bezig zijn, vinden ze het wel iets belangrijks. Als je binnen en buiten de tijd heel anders bent, voelen ze zich niet op hun gemak. En een minuutje te weinig vinden ze veel erger dan dat ze een minuutje teveel van je tijd nemen omdat ze iets kwijt zijn bijvoorbeeld. Zelfs als het hun eigen schuld is.
Als een klant bij mij een uur boekt, krijgt hij 65 minuten seks. Zo vertel ik het niet, maar dat is wat ik bijhou. Als ik vertel dat ik 65 minuten neem, gaat hij kijken of het niet toevallig deze keer 64 minuten is. Ik loop meer uit met meer uren, dat rekent ook makkelijk. Op die manier voelt de klant zich niet genept, heel belangrijk. Maar ik ben wèl heel streng met mijn tijd verder. Als beginner was ik dat niet, en dan geef je eigenlijk de tijdrekkers meer waar voor hun geld dan de nette klanten. Dat kan ik niet hebben.
Voor goed werk heb je tijd nodig. Voordat je gaat beginnen ben je tijd kwijt aan het groeten van je klant, en dat hij een beetje in de stemming komt. Als je hem meteen al zijn tijd in laat gaan, komen sommige klanten gewoon niet lekker los. Dat betekent dus wel dat ik hem daar óók gratis tijd bij geef. Ik vind dat nietzo erg, want ik kan dan een beetje de man aanvoelen voordat ik begin. Dan kan ik plannen wat voor toer ik ga opvoeren.
De tijd gaat bij mij niet ongemerkt in. Ik vertel het altijd wel dat we gaan beginnen, en dan werkt het het best als ik er dan ook meteen voor ga. Langzaam beginnen met strelen enzo is toch al niet mijn manier. Meestal laat ik de tijd meteen ingaan als hij onder de douche uitkomt als hij dat doet, en anders wanneer ik begin met strippen. Ik maak nooit iets langdurigs van het strippen, dus dat valt wel mee met tijdverlies. Ik probeer hem altijd zo snel mogelijk uit de kleren te helpen, want een klant met nog kleren aan is maar half met je bezig.
Als het kan, trek ik de klant meteen tegen me aan. Initiatief nemen vinden alle mannen lekker, en hoe agressief dat is laat ik van de klant afhangen. Alleen als de klant er echt iets extra's mee heeft ga ik passief staahttp://www.blogger.com/img/blank.gifn rommelen. Meteen flink veel lijfcontact, dat is een goeie manier om hem het gevoel te geven dat hij waar voor zijn geld krijgt.
Nou klinkt het natuurlijk alsof ik alleen maar de klant het gevoel wil geven dat hij waar voor zijn geld krijgt. Dit stukje is eenzijdig. Er gebeurt natuurlijk véél meer, maar ik kan niet alle nuances in één stukje krijgen. Ik schreef al eerder over de gemiddelde klant, als je een beeld wil krijgen van wat ik zoal doe. Dan heb je meer overzicht, maar er komt zoveel bij kijken, daar gaat het hele blog over.
Als ik een klant heb die voor een uur betaald heeft, probeer ik hem wel op dat uur precies klaar te krijgen. Bij de meeste klanten lukt dat ook wel. Er zijn er ook wel waar dat niet bij lukt, maar jammer dan. De minuten die hij dan over heeft, gebruik ik om na te hijgen met hem, terwijl ik sensueel over hem heen lig. Lekker even over zijn borst of door zijn schaamhaar kroelen met mijn nagels, en hees in zijn oor fluisteren. Dat moment mag je best vijf minuutjes laten duren, dat is voor veel klanten belangrijker dan ze denken.
Het is moeilijk te begrijpen, maar de klanten snappen het niet. Die denken dat ze de beste ervaring hebben, als ze het hele uur pijpen, beffen en neuken. Dat is niet zo. Als ze niet eerst rustig kunnen beginnen, en niet lekker na kunnen liggen, is het niet iets waar ze een jaar later nog eens over beginnen. Mannen hebben ook fases in de seks, en je kan niet gewoon wat overslaan om de harde porno langer te laten duren. Maar omdat ze dat niet begrijpen, doe ik het maar in de randjes van de tijd.
De tijd die ze echt doorbrengen, is niet hetzelfde als de tijd die ze voelen dat ze doorbrengen. Als ze afgeleid worden, voelen ze zich sneller gejaagd. En als je veel standjes doet, voelen ze zich sneller alsof ze hun tijd goed gebruiken. Als je ziet dat ze met de tijd bezig zijn, moet je meteen hun neus tussen je tieten drukken, en hem stevig aanpakken, want anders is het meteen verprutst.
In het wereldje heb je vaak dat een man een uur boekt, en na dat uur soms nog een uurtje erachteraan doet. Dat is best geaccepteerd, maar ik vind het heel lastig. Ik heb dan een mooi programma, en dan besluit hij tien minuten voor tijd dat hij opeens alles anders wil. Daar heb ik dan weer een mouw aan te passen. Dat kan ik wel, maar ik vind het niet leuk. Ik ben dan van slag af. Eigenlijk doe ik het liever niet.
Als ik de klant goed ken, of als ik denk dat hij het wel begrijpt, zeg ik ook dat dat dan voor de volgende keer is. Ik vind het toch al niet leuk als ze eerst korter boeken omdat ze dan goedkoper uit zijn als ze snel moe zijn, want zo neem ik het risico en niet zij, maar als mijn programma dan ook nog op de schop moet, dan pas ik liever. Bovendien plan ik mijn dag best wel, en die tijd moet ik dan ook gaan verschuiven.
Het is ook beter voor de klant. Dat heb ik sommige mannen wel uitgelegd, maar ze snappen het meestal maar half. Dat soort dingen kan je beter in de club of achter het raam doen, waar het alleen maar om het sporten gaat, en niet om een hele behandeling met illusie, contact, en dat soort dingen. Het zit een beetje vast aan mijn soort van prostitutie. Ik probeer het meer naturel te maken, en als je dan zo gaat doen, werkt dat niet.
De mannen die bij willen boeken doen dat toch vooral omdat ze zich zo op hun gemak voelen, en niet meer gejaagd zijn. Dat snap ik best, maar als je meer dan één keertje bij me bent geweest, vind ik dat je dat dan maar vantevoren moet bedenken. Het is niet een netje sinaasappels. Je zegt tegen de tapijtlegger niet dat hij ook wel even de slaapkamer mag doen als hij toch bezig is met de living. Ik heb een schema, en ik beheer de wip best strak.
Ook al krijgt de klant dus gratis tijd, en ik ben daar heel netjes mee, ze kijken toch stiekem op hun telefoon als ze klaar zijn om te kijken hoe lang het nou duurde. Time flies when your having fun. Zo'n man heeft niet zo'n klok als ik. Er zijn er altijd wel een paar die mopperen dat het korter leek dan ze dachten. Ik moet dan héél erg proberen om niet te zeggen "jij ook!"
Je wil natuurlijk een mooie illusie maken, en helaas hoort daar niet bij dat je hem opeens vertelt dat de tijd voorbij is. De beste oplossing is natuurlijk om hem op het juiste ogenblik klaar te laten zijn, maar dat werkt niet altijd. Meestal is klaarkomen genoeg om de man tevreden te maken. Maar vooral als je flink hard bezig bent geweest, is hij na het komen nog steeds geil. Ook als hij lichamelijk niet meer kan.
Zelfs wanneer hij echt klaar is, en niet geil meer is, wil de klant vaak zelfs nog blijven, gewoon omdat hij zich lekker voelt. Er zijn er best veel die denken dat als er maar geen seksuele handelingen zijn, de tijd niet meer doorloopt. Daar kan ik niet aan beginnen natuurlijk. Sommige klanten zijn best met me bevriend, maar die moeten ook gewoon binnen hun tijd blijven. Als ik het gezellig vind, nodig ik die heel soms uit om een kopje koffie te blijven drinken, maar het is niet vanzelf gezellig buurten. Dit is wel een bedrijf.
Ik heb wel een interne klok gekregen. Als je dit werk lang genoeg doet, weet je gewoon wanneer een half uur voorbij is. Ik ben telkens binnen een paar seconden van de klok. Helaas ook als ik andere dingen doe, bijvoorbeeld schiet me opeens te binnen dat een film nu al anderhalf uur loopt, dus de ontknoping komt eraan! Dat is best raar, dat je dat zo precies kan weten. Dat had ik voor de prostitutie helemaal niet, toen kon ik rustig me uren vergissen.
Ik heb wel wekkers of zelfs muurklokken in mijn peeskamertje gehad. Dat leidt de klant alleen erg af, en als ze naar de klok kijken geilen ze altijd af. Dat merkte ik pas laat, en ik heb er wel commentaren op gehad dat ik de klok had weggehaald. Ik moest ook meteen maar verven, want er zat zo'n witte cirkel op de muur toen die klok wegging. Die cirkel was net zo'n afleiding als de klok!
De klanten vinden het normaal dat je op de tijd let, maar ondanks dat ze er niet mee bezig zijn, vinden ze het wel iets belangrijks. Als je binnen en buiten de tijd heel anders bent, voelen ze zich niet op hun gemak. En een minuutje te weinig vinden ze veel erger dan dat ze een minuutje teveel van je tijd nemen omdat ze iets kwijt zijn bijvoorbeeld. Zelfs als het hun eigen schuld is.
Als een klant bij mij een uur boekt, krijgt hij 65 minuten seks. Zo vertel ik het niet, maar dat is wat ik bijhou. Als ik vertel dat ik 65 minuten neem, gaat hij kijken of het niet toevallig deze keer 64 minuten is. Ik loop meer uit met meer uren, dat rekent ook makkelijk. Op die manier voelt de klant zich niet genept, heel belangrijk. Maar ik ben wèl heel streng met mijn tijd verder. Als beginner was ik dat niet, en dan geef je eigenlijk de tijdrekkers meer waar voor hun geld dan de nette klanten. Dat kan ik niet hebben.
Voor goed werk heb je tijd nodig. Voordat je gaat beginnen ben je tijd kwijt aan het groeten van je klant, en dat hij een beetje in de stemming komt. Als je hem meteen al zijn tijd in laat gaan, komen sommige klanten gewoon niet lekker los. Dat betekent dus wel dat ik hem daar óók gratis tijd bij geef. Ik vind dat nietzo erg, want ik kan dan een beetje de man aanvoelen voordat ik begin. Dan kan ik plannen wat voor toer ik ga opvoeren.
De tijd gaat bij mij niet ongemerkt in. Ik vertel het altijd wel dat we gaan beginnen, en dan werkt het het best als ik er dan ook meteen voor ga. Langzaam beginnen met strelen enzo is toch al niet mijn manier. Meestal laat ik de tijd meteen ingaan als hij onder de douche uitkomt als hij dat doet, en anders wanneer ik begin met strippen. Ik maak nooit iets langdurigs van het strippen, dus dat valt wel mee met tijdverlies. Ik probeer hem altijd zo snel mogelijk uit de kleren te helpen, want een klant met nog kleren aan is maar half met je bezig.
Als het kan, trek ik de klant meteen tegen me aan. Initiatief nemen vinden alle mannen lekker, en hoe agressief dat is laat ik van de klant afhangen. Alleen als de klant er echt iets extra's mee heeft ga ik passief staahttp://www.blogger.com/img/blank.gifn rommelen. Meteen flink veel lijfcontact, dat is een goeie manier om hem het gevoel te geven dat hij waar voor zijn geld krijgt.
Nou klinkt het natuurlijk alsof ik alleen maar de klant het gevoel wil geven dat hij waar voor zijn geld krijgt. Dit stukje is eenzijdig. Er gebeurt natuurlijk véél meer, maar ik kan niet alle nuances in één stukje krijgen. Ik schreef al eerder over de gemiddelde klant, als je een beeld wil krijgen van wat ik zoal doe. Dan heb je meer overzicht, maar er komt zoveel bij kijken, daar gaat het hele blog over.
Als ik een klant heb die voor een uur betaald heeft, probeer ik hem wel op dat uur precies klaar te krijgen. Bij de meeste klanten lukt dat ook wel. Er zijn er ook wel waar dat niet bij lukt, maar jammer dan. De minuten die hij dan over heeft, gebruik ik om na te hijgen met hem, terwijl ik sensueel over hem heen lig. Lekker even over zijn borst of door zijn schaamhaar kroelen met mijn nagels, en hees in zijn oor fluisteren. Dat moment mag je best vijf minuutjes laten duren, dat is voor veel klanten belangrijker dan ze denken.
Het is moeilijk te begrijpen, maar de klanten snappen het niet. Die denken dat ze de beste ervaring hebben, als ze het hele uur pijpen, beffen en neuken. Dat is niet zo. Als ze niet eerst rustig kunnen beginnen, en niet lekker na kunnen liggen, is het niet iets waar ze een jaar later nog eens over beginnen. Mannen hebben ook fases in de seks, en je kan niet gewoon wat overslaan om de harde porno langer te laten duren. Maar omdat ze dat niet begrijpen, doe ik het maar in de randjes van de tijd.
De tijd die ze echt doorbrengen, is niet hetzelfde als de tijd die ze voelen dat ze doorbrengen. Als ze afgeleid worden, voelen ze zich sneller gejaagd. En als je veel standjes doet, voelen ze zich sneller alsof ze hun tijd goed gebruiken. Als je ziet dat ze met de tijd bezig zijn, moet je meteen hun neus tussen je tieten drukken, en hem stevig aanpakken, want anders is het meteen verprutst.
In het wereldje heb je vaak dat een man een uur boekt, en na dat uur soms nog een uurtje erachteraan doet. Dat is best geaccepteerd, maar ik vind het heel lastig. Ik heb dan een mooi programma, en dan besluit hij tien minuten voor tijd dat hij opeens alles anders wil. Daar heb ik dan weer een mouw aan te passen. Dat kan ik wel, maar ik vind het niet leuk. Ik ben dan van slag af. Eigenlijk doe ik het liever niet.
Als ik de klant goed ken, of als ik denk dat hij het wel begrijpt, zeg ik ook dat dat dan voor de volgende keer is. Ik vind het toch al niet leuk als ze eerst korter boeken omdat ze dan goedkoper uit zijn als ze snel moe zijn, want zo neem ik het risico en niet zij, maar als mijn programma dan ook nog op de schop moet, dan pas ik liever. Bovendien plan ik mijn dag best wel, en die tijd moet ik dan ook gaan verschuiven.
Het is ook beter voor de klant. Dat heb ik sommige mannen wel uitgelegd, maar ze snappen het meestal maar half. Dat soort dingen kan je beter in de club of achter het raam doen, waar het alleen maar om het sporten gaat, en niet om een hele behandeling met illusie, contact, en dat soort dingen. Het zit een beetje vast aan mijn soort van prostitutie. Ik probeer het meer naturel te maken, en als je dan zo gaat doen, werkt dat niet.
De mannen die bij willen boeken doen dat toch vooral omdat ze zich zo op hun gemak voelen, en niet meer gejaagd zijn. Dat snap ik best, maar als je meer dan één keertje bij me bent geweest, vind ik dat je dat dan maar vantevoren moet bedenken. Het is niet een netje sinaasappels. Je zegt tegen de tapijtlegger niet dat hij ook wel even de slaapkamer mag doen als hij toch bezig is met de living. Ik heb een schema, en ik beheer de wip best strak.
Ook al krijgt de klant dus gratis tijd, en ik ben daar heel netjes mee, ze kijken toch stiekem op hun telefoon als ze klaar zijn om te kijken hoe lang het nou duurde. Time flies when your having fun. Zo'n man heeft niet zo'n klok als ik. Er zijn er altijd wel een paar die mopperen dat het korter leek dan ze dachten. Ik moet dan héél erg proberen om niet te zeggen "jij ook!"
zaterdag 16 juni 2012
Het blijft maar komen
Van AT5 lees ik dit:
Ik heb het maar geciteerd, want dan blijft de spelfout in "taaltoets" tenminste staan, anders verbeteren ze dat snel even.
Er is ook een "nieuw" filmpje dat ze op sekssites willen zetten, om de klanten nog gevoeliger te maken om alles maar als teken van misbruik te zien.
Die stortvloed in de media hou ik niet meer bij jongens. Ik word er moedeloos van. Aan alle kanten word onze maatschappelijke positie afgebroken, voor een probleem dat niet bestaat. Massale dwang in de prostitutie komt niet voor, als je de overheid niet meetelt.
Amsterdam gaat een aantal maatregelen invoeren om misstanden in de prostitutie aan te pakken. Zo wordt het verboden om 'dubbele shifts' te draaien en moeten raamexploitanten een bedrijfsplan opstellen waarin goede werkomstandigheden voor de prostituees moet worden gewaarborgd. Ook komt er een taaltoest om hun zelfstandigheid te bepalen.
Ook wil de gemeente sneller optreden bij signalen van gedwongen prostitutie en mensenhandel. Amsterdam laat de nieuwe maatregelen per 1 januari 2013 ingaan.
Burgemeester Van der Laan: 'Prostitutie is een kwetsbaar beroep. Er is vaak sprake van een ongelijke machtspositie van exploitanten ten opzichte van prostituees. Deze machtspositie moet doorbroken worden en misstanden beter aangepakt. Het kan namelijk niet zo zijn dat prostituees worden afgestraft als ze opkomen voor hun rechten.'
Er zijn tussen de 5000 en 8000 prostituees in Amsterdam. Hoeveel daarvan precies het slachtoffer zijn van mensenhandel, dwang en uitbuiting, is niet bekend. Schattingen lopen uiteen van 8 tot 90%. Maar zelfs met 8% dwang gaat het om honderden vrouwen die gedwongen worden tot betaalde seks.
Ook de Tweede Kamer buigt zich over de kwestie. Zo komt er een landelijke registratieplicht voor prostituees en wordt de minimumleeftijd verhoogd van 18 naar 21 jaar. Bovendien komt er een landelijk register voor geweigerde en ingetrokken vergunningen voor prostitutiebedrijven.
Ik heb het maar geciteerd, want dan blijft de spelfout in "taaltoets" tenminste staan, anders verbeteren ze dat snel even.
Er is ook een "nieuw" filmpje dat ze op sekssites willen zetten, om de klanten nog gevoeliger te maken om alles maar als teken van misbruik te zien.
Die stortvloed in de media hou ik niet meer bij jongens. Ik word er moedeloos van. Aan alle kanten word onze maatschappelijke positie afgebroken, voor een probleem dat niet bestaat. Massale dwang in de prostitutie komt niet voor, als je de overheid niet meetelt.
woensdag 13 juni 2012
Expertmeeting Eerste Kamer
Ik heb net mijn stukje over Brandpunt op mijn blog getikt, dat was even goeie afleiding, want ik had even iets nodig om met mijn handen te doen. Ik heb vanochtend naar de expertmeeting van de Eerste Kamer gekeken, die ging over de prostitutiewet. Wat een teleurstelling. Ik zat echt met bevende vingers achteraf. Ik denk niet dat het nog gaat goedkomen. De pooiers kunnen de champagne koudzetten.
Hier komt geen heel verslag van de meeting. Dat komt ook wel op de website van de Eerste Kamer, dus dat hoef ik niet te doen. Dat is maar mooi ook, want mijn aantekeningen zijn drie keer zo lang als een gewoon stukje, en dan heb ik er nog geen stukje van gemaakt. Met Brandpunt ging ik al veeltever, dat moet ik niet doen. Dan leest niet iedereen het meer.
De Kamerleden die het behandelden, stelden hele naïeve vragen. Dat had ik echt niet verwacht. In de eerdere stukken waren ze veel priemender. Nu was het echt gepruts. Ze vroegen meer naar indrukken, en ze hadden genoeg aan emotioneel geklets. Ik vond ze veelteveel laten gaan. Hopelijk gaan ze niet de dingen serieus nemen die niet serieus moeten worden genomen. Maar ik vond het een gemiste kans, en dat betekent voor mij dat het niet een pittige behandeling wordt.
De vragen van de leden waren zachtgekookt, en de verduidelijkingsvragen gaven wel heel pijnlijk weer dat ze zelfs van de dingen die uitgebreid besproken zijn in de papieren, niet goed op de hoogte waren. De term waterbed-effect moest worden uitgelegd, vragen over mankracht kan je ook zo opzoeken, dat registratie een drempel kan zijn om legaal te gaan werken moest uitgelegd worden, ga zo maar door.
Van Dijk van de Rode Draad viel me een beetje tegen. Ik vind de Rode Draad een topclub, echt waar, maar ik vond wel dat ze hier een steek lieten vallen. Er zat geen vuur in, en het kwam zo nederig over. Bovendien werd er niet gevochten, alleen geklaagd. Jammer hoor. Dat is geen vakbondstaal. De dingen die ze voorstelden, die waren goed! Maar ze maakten geen voorwaarden. Registratie is misschien acceptabel als er maar ook voor de andere dingen wordt gezorgd, en daar werd niet op gehamerd. Zo leek het aan het eind wel alsof de Rode Draad het best vond als de leeftijd omhoog werd gegooid, daar was Werson realistischer in.
De steek die ze het ergste liet vallen is dat ze vast een hoop kennis heeft over hoe de registratieplicht in Utrecht uitpakt voor de meiden, en Doevers was de enige die daarover gehoord werd. Dat had ze een tegengewicht moeten geven. Nu kijken de Kamerleden naar het hoovaardige stoer doen van Doevers, zonder dat ze te horen krijgen dat er meer aanvastzit.
Henk Werson, die man fascineert me. Soms haat ik hem om wat hij doet, maar ik kan hem als persoon echt niet onaardig vinden. Hij bedoelt het allemaal echt goed, en hij is goudeerlijk. Hij is alleen doorgedraaid doordat hij overal ellende gaat zien, ook als dat niet zo is. Dat zie ik vaker bij smerissen. Hij wil vrouwen bevrijden, en daarvoor gebruikt hij alles wat hij kan vinden. Hij blijft netjes binnen de wet, maar ik zou hem zo graag overtuigen dat hij het anders moet zien. Dan zou hij onze grootste bondgenoot kunnen worden. Maar nu doet hij zoveel schade door zijn beeld zo vurig over te brengen. Ik heb het echt moeilijk met die man.
Hij komt hier heel anders over dan in de docu's waarin geknipt wordt. Hij is verstandiger. Dat respecteer ik. Hij was de énige die problemen zag met het omhoog gooien van de leeftijd, omdat het niet wettelijk en logisch is. Daarmee geeft hij een extra ding op dat hij zou kunnen gebruiken voor zijn doelen, omdat het niet eerlijk is. Daar heb ik echt respect voor. Hij wil ons in onze waarde laten, dat is ook heel goed. Hij had een praatje aan het begin waar hij zich bij zichzelf hield, en dat was heel professioneel. Hij pleit niet voor alles, maar zijn standpunt is wel dat er harde regels moeten komen die hij kan handhaven. Vanuit hem zie ik dat wel. Hij wil ook geen vergunningen gaan jagen, hij wil zich op de mensenhandel blijven richten. Registreren handhaven moet volgens hem geen doel op zich worden.
Bouche vergelijkt hem met Don Quichot, de moedige man die met windmolens vecht omdat hij denkt dat het reuzen zijn. Als die man eens het licht ziet, wat een kracht zou dat zijn om aan te kunnen pakken. Als hij niet meer wild om zich heen vecht, maar zich kan focussen als een laser, dan zouden de Sjaban Barans van Nederland geen schijn van kans maken. Nu proberen de meisjes al het politiegeweld maar te doorstaan, stel je voor hoe het zou kunnen zijn als ze ons als echte mensen gaan zien en we konden samenwerken.
Wijers, van Clara Wichmann, neemt een duidelijkere stelling dan de Rode Draad, maar heeft natuurlijk minder technische kennis over hoe het werk werkt. Dat ze vergunningen prima vindt, bijvoorbeeld. Maar de wet en zijn problemen had ze goed door, en ze hield haar punt ook duidelijk naar voren, tot het bittere eind, toen de Rode Draad een beetje wegviel. Goede argumenten vond ik, helaas werd er weinig op gereageerd.
Yolanda van Doeveren, het hoofd van de registratie door de GGD in Utrecht, heeft diepe indruk gemaakt. Ik dacht altijd dat ik de GGD wel kon vertrouwen, maar dat is nu wel over. Ze was helemaal trots op dat ze tachtig meisjes had verlinkt, ook al had niemand melding gemaakt van misstanden, en dat er nu lopende strafzaken daarover zijn. Er werd niet bijverteld of dat allemaal 273f-zaken zijn. Ze was enthousiast over de taak van opspoorder die doet alsof ze te vertrouwen is.
Dat ze voor registratie is, is volgens haar alleen maar omdat het de meisjes tot een contactmoment dwingt. Toen gevraagd werd of de registratie dan ook wegkan als het contactmoment blijft, begon ze te draaien. Er is iets niet goed in Utrecht, geen wonder dat het daar leegloopt. Ze pakken de exploitant als er iets met het meisje loos is, en gooien de werkplek dicht. Niemand vroeg of dat er niet voor zorgt dat exploitanten hun bek dichthouden om maar niet in problemen te komen. Niemand vroeg of die meisjes dan niet juist uit hun beschermde werkplek de illegaliteit in worden gedrukt. Ze was er tenminste niet voor om de strafbaar gemaakte ongeregistreerde meiden ook echt te gaan vervolgen.
Marieke Ridder-Wiskerke, van SOA-AIDS Nederland, kwam ook met de bekende goede punten, maar ik neem haar wel kwalijk dat ze het met Werson eens was dat de medische geheimhouding door in vertrouwen genomen medische mensen maar moet worden geschonden als er een mensenhandelaar verlinkt kan worden. Ik gebruik verlinken ekspres. Dit is de bron van de informatie verraden, dit is iemands vertrouwen misbruiken. Als dit breed bekend wordt, droogt het ook op voor de hulpverleners. Je kan steeds minder vertrouwen als hoer.
Verder had ze het goed gedaan, ze kwam netjes over, en ze had de goede argumenten, ook al had ik soms anders geantwoord. Maar dat geeft niet. Ik hoop dat ze wat indruk heeft gemaakt, want ze gaf veel nadelen wel goed weer. Vooral dat je niet prostitutie en mensenhandel op één hoop moet gooien, omdat dat niet waar is. Zij was de enige die daar goed opinging, en ik hoop dat er daarnaar geluisterd wordt.
En dan was er burgemeester van der Laan van Amsterdam. Wat hij daar deed snap ik niet, het was een expertmeeting, en hij weet van niks. Dat was ook wel heel erg duidelijk, want hij gaf nergens een eerlijk antwoord op. Hij gaf altijd antwoord op iets wat leek op de vraag, maar het niet was, en hij was een slijmbal die vooral het over zijn emoties had. Hij probeerde het nog méér emotioneel te maken dan het al is. Hij was ook de enige die buiten zijn beurt praatte, en hij moest ook nog even melden dat hij beter kijk had omdat hij minister is geweest.
Als groot nieuw redmiddel kwam hij met het risicotaxatieformulier, waarmee ze kunnen kijken of iemand risico loopt en de hulpverlening over zich heenkrijgt. Hij stak de loftrompet over het besmet maken van panden, en vergunningen intrekken. Hij kwam ook met het idiote verplichten van een bedrijfsplan, ook al is dat onzin in de prostitutie, en hij haalde voor al zijn bemoeizucht "het geweldige boek van Patricia" aan. Dus iedereen die vond dat ik te hard tegen Patricia Perquin inging, mag hieronder zijn excuses aanbieden. Ze doet haar schade nu ook al in de wet.
Zijn argumenten waren vooral dat er opgeschoten moet worden met de wet, want het is heel erg, en het gebeurt heel veel, en er is haast bij, en ze hebben alles al klaarstaan om het te doen. Hij doet alsof de nieuwe wet de machtspositie van de exploitanten verzwakt, en die van de hoeren versterkt, in plaats van andersom. Minder aanbod maakt het een sellers market, maar dat begrijpt hij niet. Als hem wordt gevraagd of hij met een alternatief voor registratie genoegen zou nemen begint hij over dat de Top 600 zo goed werkt.
En als de wet er niet komt, gaat hij het zelf via een APV doen. Hij heeft de wet alleen nodig om de pandeigenaar te kunnen naaien als er in zijn pand iets niet volgens de regels wordt gedaan. Als er wordt gevraagd of het niet tevergaat om mensen voor deze registratie te criminaliseren, zegt hij: "hoe kan je meer criminaliseren wat al heel crimineel is?" In zijn slotwoord zegt hij ook dat het hem niet om de prostituees te doen is. Dat is aan het Amsterdamse beleid ook goed te zien. Is hij dom of een leugenaar?
Ik had zo kort mogelijk vantevoren mijn brief aan de Eerste Kamer herhaald, maar nu niet alleen naar de postbus van de Kamer, maar naar zoveel mailadressen van Kamerleden als ik kon vinden. Ik hoopte dat ik in ieder geval dan in het achterhoofd zou blijven. Ik ontving maar één antwoord, en dat was een excuus van de postbus dat ze me vergeten waren de eerste keer een antwoord te sturen. De rest had het fatsoen niet om één regeltje te tikken.
Er was aan het eind van de meeting wel één grijsharige man, waarvan ik de naam niet weet, maar die niet bij het panel hoorde, die zei dat hij vragen had over de monopolievorming door de exploitanten, op basis van brieven die hij had ontvangen. Zouden dat mijn mails zijn geweest? Dat me mijn ijdelheid vergeven worden, ik moet eigenlijk netzo blij zijn als het van iemand anders kwam, maar het speelt toch in mijn hoofd. Jammer dat het geen indruk lijkt te hebben gemaakt. Het was een vraag, die eigenlijk onbeantwoord bleef. Misschien moet ik het die man zelf maar uitleggen met een mailtje.
Ik heb geen tijd en geen ruimte en geen energie meer genoeg om er ook nog bij te schrijven wat ik ervan vind. Maar is dat nog nodig na zoiets?
Hier komt geen heel verslag van de meeting. Dat komt ook wel op de website van de Eerste Kamer, dus dat hoef ik niet te doen. Dat is maar mooi ook, want mijn aantekeningen zijn drie keer zo lang als een gewoon stukje, en dan heb ik er nog geen stukje van gemaakt. Met Brandpunt ging ik al veeltever, dat moet ik niet doen. Dan leest niet iedereen het meer.
De Kamerleden die het behandelden, stelden hele naïeve vragen. Dat had ik echt niet verwacht. In de eerdere stukken waren ze veel priemender. Nu was het echt gepruts. Ze vroegen meer naar indrukken, en ze hadden genoeg aan emotioneel geklets. Ik vond ze veelteveel laten gaan. Hopelijk gaan ze niet de dingen serieus nemen die niet serieus moeten worden genomen. Maar ik vond het een gemiste kans, en dat betekent voor mij dat het niet een pittige behandeling wordt.
De vragen van de leden waren zachtgekookt, en de verduidelijkingsvragen gaven wel heel pijnlijk weer dat ze zelfs van de dingen die uitgebreid besproken zijn in de papieren, niet goed op de hoogte waren. De term waterbed-effect moest worden uitgelegd, vragen over mankracht kan je ook zo opzoeken, dat registratie een drempel kan zijn om legaal te gaan werken moest uitgelegd worden, ga zo maar door.
Van Dijk van de Rode Draad viel me een beetje tegen. Ik vind de Rode Draad een topclub, echt waar, maar ik vond wel dat ze hier een steek lieten vallen. Er zat geen vuur in, en het kwam zo nederig over. Bovendien werd er niet gevochten, alleen geklaagd. Jammer hoor. Dat is geen vakbondstaal. De dingen die ze voorstelden, die waren goed! Maar ze maakten geen voorwaarden. Registratie is misschien acceptabel als er maar ook voor de andere dingen wordt gezorgd, en daar werd niet op gehamerd. Zo leek het aan het eind wel alsof de Rode Draad het best vond als de leeftijd omhoog werd gegooid, daar was Werson realistischer in.
De steek die ze het ergste liet vallen is dat ze vast een hoop kennis heeft over hoe de registratieplicht in Utrecht uitpakt voor de meiden, en Doevers was de enige die daarover gehoord werd. Dat had ze een tegengewicht moeten geven. Nu kijken de Kamerleden naar het hoovaardige stoer doen van Doevers, zonder dat ze te horen krijgen dat er meer aanvastzit.
Henk Werson, die man fascineert me. Soms haat ik hem om wat hij doet, maar ik kan hem als persoon echt niet onaardig vinden. Hij bedoelt het allemaal echt goed, en hij is goudeerlijk. Hij is alleen doorgedraaid doordat hij overal ellende gaat zien, ook als dat niet zo is. Dat zie ik vaker bij smerissen. Hij wil vrouwen bevrijden, en daarvoor gebruikt hij alles wat hij kan vinden. Hij blijft netjes binnen de wet, maar ik zou hem zo graag overtuigen dat hij het anders moet zien. Dan zou hij onze grootste bondgenoot kunnen worden. Maar nu doet hij zoveel schade door zijn beeld zo vurig over te brengen. Ik heb het echt moeilijk met die man.
Hij komt hier heel anders over dan in de docu's waarin geknipt wordt. Hij is verstandiger. Dat respecteer ik. Hij was de énige die problemen zag met het omhoog gooien van de leeftijd, omdat het niet wettelijk en logisch is. Daarmee geeft hij een extra ding op dat hij zou kunnen gebruiken voor zijn doelen, omdat het niet eerlijk is. Daar heb ik echt respect voor. Hij wil ons in onze waarde laten, dat is ook heel goed. Hij had een praatje aan het begin waar hij zich bij zichzelf hield, en dat was heel professioneel. Hij pleit niet voor alles, maar zijn standpunt is wel dat er harde regels moeten komen die hij kan handhaven. Vanuit hem zie ik dat wel. Hij wil ook geen vergunningen gaan jagen, hij wil zich op de mensenhandel blijven richten. Registreren handhaven moet volgens hem geen doel op zich worden.
Bouche vergelijkt hem met Don Quichot, de moedige man die met windmolens vecht omdat hij denkt dat het reuzen zijn. Als die man eens het licht ziet, wat een kracht zou dat zijn om aan te kunnen pakken. Als hij niet meer wild om zich heen vecht, maar zich kan focussen als een laser, dan zouden de Sjaban Barans van Nederland geen schijn van kans maken. Nu proberen de meisjes al het politiegeweld maar te doorstaan, stel je voor hoe het zou kunnen zijn als ze ons als echte mensen gaan zien en we konden samenwerken.
Wijers, van Clara Wichmann, neemt een duidelijkere stelling dan de Rode Draad, maar heeft natuurlijk minder technische kennis over hoe het werk werkt. Dat ze vergunningen prima vindt, bijvoorbeeld. Maar de wet en zijn problemen had ze goed door, en ze hield haar punt ook duidelijk naar voren, tot het bittere eind, toen de Rode Draad een beetje wegviel. Goede argumenten vond ik, helaas werd er weinig op gereageerd.
Yolanda van Doeveren, het hoofd van de registratie door de GGD in Utrecht, heeft diepe indruk gemaakt. Ik dacht altijd dat ik de GGD wel kon vertrouwen, maar dat is nu wel over. Ze was helemaal trots op dat ze tachtig meisjes had verlinkt, ook al had niemand melding gemaakt van misstanden, en dat er nu lopende strafzaken daarover zijn. Er werd niet bijverteld of dat allemaal 273f-zaken zijn. Ze was enthousiast over de taak van opspoorder die doet alsof ze te vertrouwen is.
Dat ze voor registratie is, is volgens haar alleen maar omdat het de meisjes tot een contactmoment dwingt. Toen gevraagd werd of de registratie dan ook wegkan als het contactmoment blijft, begon ze te draaien. Er is iets niet goed in Utrecht, geen wonder dat het daar leegloopt. Ze pakken de exploitant als er iets met het meisje loos is, en gooien de werkplek dicht. Niemand vroeg of dat er niet voor zorgt dat exploitanten hun bek dichthouden om maar niet in problemen te komen. Niemand vroeg of die meisjes dan niet juist uit hun beschermde werkplek de illegaliteit in worden gedrukt. Ze was er tenminste niet voor om de strafbaar gemaakte ongeregistreerde meiden ook echt te gaan vervolgen.
Marieke Ridder-Wiskerke, van SOA-AIDS Nederland, kwam ook met de bekende goede punten, maar ik neem haar wel kwalijk dat ze het met Werson eens was dat de medische geheimhouding door in vertrouwen genomen medische mensen maar moet worden geschonden als er een mensenhandelaar verlinkt kan worden. Ik gebruik verlinken ekspres. Dit is de bron van de informatie verraden, dit is iemands vertrouwen misbruiken. Als dit breed bekend wordt, droogt het ook op voor de hulpverleners. Je kan steeds minder vertrouwen als hoer.
Verder had ze het goed gedaan, ze kwam netjes over, en ze had de goede argumenten, ook al had ik soms anders geantwoord. Maar dat geeft niet. Ik hoop dat ze wat indruk heeft gemaakt, want ze gaf veel nadelen wel goed weer. Vooral dat je niet prostitutie en mensenhandel op één hoop moet gooien, omdat dat niet waar is. Zij was de enige die daar goed opinging, en ik hoop dat er daarnaar geluisterd wordt.
En dan was er burgemeester van der Laan van Amsterdam. Wat hij daar deed snap ik niet, het was een expertmeeting, en hij weet van niks. Dat was ook wel heel erg duidelijk, want hij gaf nergens een eerlijk antwoord op. Hij gaf altijd antwoord op iets wat leek op de vraag, maar het niet was, en hij was een slijmbal die vooral het over zijn emoties had. Hij probeerde het nog méér emotioneel te maken dan het al is. Hij was ook de enige die buiten zijn beurt praatte, en hij moest ook nog even melden dat hij beter kijk had omdat hij minister is geweest.
Als groot nieuw redmiddel kwam hij met het risicotaxatieformulier, waarmee ze kunnen kijken of iemand risico loopt en de hulpverlening over zich heenkrijgt. Hij stak de loftrompet over het besmet maken van panden, en vergunningen intrekken. Hij kwam ook met het idiote verplichten van een bedrijfsplan, ook al is dat onzin in de prostitutie, en hij haalde voor al zijn bemoeizucht "het geweldige boek van Patricia" aan. Dus iedereen die vond dat ik te hard tegen Patricia Perquin inging, mag hieronder zijn excuses aanbieden. Ze doet haar schade nu ook al in de wet.
Zijn argumenten waren vooral dat er opgeschoten moet worden met de wet, want het is heel erg, en het gebeurt heel veel, en er is haast bij, en ze hebben alles al klaarstaan om het te doen. Hij doet alsof de nieuwe wet de machtspositie van de exploitanten verzwakt, en die van de hoeren versterkt, in plaats van andersom. Minder aanbod maakt het een sellers market, maar dat begrijpt hij niet. Als hem wordt gevraagd of hij met een alternatief voor registratie genoegen zou nemen begint hij over dat de Top 600 zo goed werkt.
En als de wet er niet komt, gaat hij het zelf via een APV doen. Hij heeft de wet alleen nodig om de pandeigenaar te kunnen naaien als er in zijn pand iets niet volgens de regels wordt gedaan. Als er wordt gevraagd of het niet tevergaat om mensen voor deze registratie te criminaliseren, zegt hij: "hoe kan je meer criminaliseren wat al heel crimineel is?" In zijn slotwoord zegt hij ook dat het hem niet om de prostituees te doen is. Dat is aan het Amsterdamse beleid ook goed te zien. Is hij dom of een leugenaar?
Ik had zo kort mogelijk vantevoren mijn brief aan de Eerste Kamer herhaald, maar nu niet alleen naar de postbus van de Kamer, maar naar zoveel mailadressen van Kamerleden als ik kon vinden. Ik hoopte dat ik in ieder geval dan in het achterhoofd zou blijven. Ik ontving maar één antwoord, en dat was een excuus van de postbus dat ze me vergeten waren de eerste keer een antwoord te sturen. De rest had het fatsoen niet om één regeltje te tikken.
Er was aan het eind van de meeting wel één grijsharige man, waarvan ik de naam niet weet, maar die niet bij het panel hoorde, die zei dat hij vragen had over de monopolievorming door de exploitanten, op basis van brieven die hij had ontvangen. Zouden dat mijn mails zijn geweest? Dat me mijn ijdelheid vergeven worden, ik moet eigenlijk netzo blij zijn als het van iemand anders kwam, maar het speelt toch in mijn hoofd. Jammer dat het geen indruk lijkt te hebben gemaakt. Het was een vraag, die eigenlijk onbeantwoord bleef. Misschien moet ik het die man zelf maar uitleggen met een mailtje.
Ik heb geen tijd en geen ruimte en geen energie meer genoeg om er ook nog bij te schrijven wat ik ervan vind. Maar is dat nog nodig na zoiets?
dinsdag 12 juni 2012
Brandpunt
Zondag was er een uitzending van Brandpunt over de prostitutie en mensenhandel. Natuurlijk worden die altijd samen behandeld, want dat proberen ze ons te leren om met elkaar te verwarren en te verbinden. Toch keek ik ernaar terwijl ik nieuwsgierig was, en met een beetje hoop. Normaal heb ik dat niet, want dan weet ik vantevoren al dat het weer hetzelfde verhaal is over dat niemand vrijwillig prostitutie kan doen, en dat het alleen maar slavernij is, dus dat we maar verboden moeten worden en opgejaagd.
Deze keer had ik wat spannends gezien. Het zou het ervaren Brandpunt team zijn, die toch heel wat journalistieke ervaring hebben, en die het vertrouwen van de mensen hebben, waardoor ze meer te horen krijgen dan een naamloze reporter die voor een blad schrijft. En de tekst die ze als beschrijving geven voor de aflevering maakte een goede indruk op me, ik was verrast. Ze schreven:
Wat een veelbelovend stukje tekst! De zin over meer dan de helft van de vrouwen die gedwongen werkt is de gewone onzin, maar het kritisch bekijken van de maatregels vond ik erg fijn klinken. Ik kon me niets anders voorstellen dan dat ze wakker waren geworden, en het zou een mooie eerste stap zijn om eens aan de tand te gaan voelen of al die hype nou gewerkt heeft. De strijd tegen mensenhandel is natuurlijk veel moeilijker geworden, nou dat alles mensenhandel wordt genoemd, en overal achterheengezeten wordt. Voor de echte gevallen is geen mankracht meer.
Ik ging er dus goed voor zitten, en natuurlijk ben ik teleurgesteld. Het was ook te mooi om waar te zijn. Het was niet eens journalistiek, het zag eruit als zo'n gelikt reclameding dat ze op een reportage willen laten lijken. Er was niets kritisch aan. Het was gewoon het herhalen van wat ze verteld werd. Er was geen wederhoor, en ze hadden ook geen moeite gedaan om zelf ergens achter te komen.
Het begint al lekker tendentieus. Er komen meisjes aan het woord die gruwelverhalen te vertellen hebben, en dan is er de stem van een vrouw die vertelt dat de happy hooker niet bestaat. Aart Zeeman komt met een opruiende soundbite dat we denken dat het allemaal zo goed geregeld is, met de gelegaliseerde prostitutie. Maar meer dan de helft werkt onder dwang, stelt hij.
Dat opzetje waar ik eerder zo blij om was, bleek erover te gaan dat we het gelegaliseerd hebben, en dat het nu moeilijk blijkt om de mensen achter prostituees te veroordelen omdat ze niet altijd duidelijk een wet overtreden. Luister maar goed naar wat hij zegt. Hij gebruikt het woord mensenhandelaar, maar dat is gewoon verboden, en heeft niets met een grijs gebied te maken. Hij denkt net als Werson, die wil ook aanpakken en vervolgen, en is gefrustreerd dat hij zich aan de regels van de rechtsstaat moet houden.
Er komt wat soundbites, die zo gekozen zijn om niet het conflict te laten zien, maar om onrust te stoken. Er wordt samengevat dat we de mensen gaan zien die goede dingen doen, en dat de politiek achter de feiten aanloopt. Dat wordt in de rest van de reportage trouwens niet eerlijk weergegeven. De Eerste Kamer heeft alleen meer journalistiek werk gedaan dan Brandpunt, en is dus sceptisch. Gelukkig maar.
Net als in een comedy op TV gebruiken ze meerdere verhaallijnen door elkaar, om het dynamischer te maken. Ik behandel ze wel apart, want als ik moet kiezen tussen duidelijkheid en spannend, dan kies ìk voor duidelijkheid. Ik moet ook oppassen dat ik niet àlles ga bespreken, want dan wordt het onleesbaar.
De nationaal rapporteur mensenhandel komt in beeld. Ze spreekt meteen de Eerste Kamer eropaan dat ze zich verzetten tegen de verplichtingen van de WRP. Dat vindt ze ten onrechte, want we moeten "zicht hebben op de groep vrouwen en meisjes die gedwongen worden in de prostitutie." Dat de WRP daar niets aan bijdraagt, weet ze dan niet of zegt ze niet. Dat is trouwens door de minister toegegeven, zie hier maar.
Aart komt met de mededeling dat de Eerste Kamer de nieuwe wet blokkeert omdat het de privacy aantast, met spot en verontwaardiging in zijn stem. Dat is natuurlijk niet waar, zoals iedereen heeft kunnen lezen, maar dat is wel hoe Dettmeijer het graag laat zien. Dettmeijer brengt het als een pietluttigheid dat de Eerste Kamer zich zorgen maakt over hoe de vrijwillige prostituees geschaad gaan worden. Zij maakt zich zorgen over de groep die gedwongen wordt, en daar moet de rest dan maar voor wijken.
Er wordt ook tussen neus en lippen door gezegd dat de gedwongen prostitutie steeds meer in de thuisontvangst zit. Vreemd hoor. Er bestaan geen goeie onderzoeken, alles is maar schattingen, en toch kan ze dat zeggen? Ik geloof het niet. Hoogstens hebben ze zoveel bot gevangen in de vergunde sector dat ze het nu maar bij de thuiswerkers gaan proberen. Het is gewoon misleidend, en dat is erg.
Dettmeijer haalt ook even tevoorschijn dat minister Leers de B9-regeling wil aanscherpen. Die regeling is om meisjes te verleiden voor een beloning, namelijk hulp en verblijfspapieren, aangifte te doen van mensenhandel. Omdat ze dat niet genoeg deden naar de zin van de overheid, was er een bedenktijd bedacht om op ze in te kunnen werken. Dat wordt natuurlijk misbruikt, en zelfs de minister ziet nu wel dat het niet volgehouden kan worden.
Dettmeijer is het er niet mee eens, natuurlijk. Ze vindt het een middel om meer mensen achter de tralies te krijgen, ook al werkt het niet, en ze denkt ook dat de rechten van de slachtoffers ermee geschonden worden. Ze denkt dat het op gespannen voet staat met een Europees verdrag, dat echter geen woord wijdt aan het klaarsudderen van getuigen zoals de uitsteltermijn voor de B9-regeling beoogt.
Dan komt er iets heel raars. Dettmeijer vertelt dat pooiers de politie te slim af zijn, en de mazen van de wet zullen zoeken. Daarom zullen ze, als de thuisontvangst niet vergunningplichtig wordt, daar hun gedwongen prostitutie plaatsen. Dettmeijer is rechter geweest, en die zou een wet moeten kunnen lezen. Want de wet is niet hinderlijk voor mensenhandelaren om een vergunning te krijgen, dus die hebben er toch al geen last van. Maar ook belangrijk, de thuisprostitutie gaat alleen over vrouwen die in hun eigen woning prostitueren. Iemand gewoon in een woonhuis zetten werkt dus gewoon niet. Dat Dettmeijer geen wetten kan lezen geloof ik niet, dus ze zal dit gewoon doen om de stemming te maken, en de hele branche tegelijk te pakken.
Dettmeijer komt op mij over als een type dat ik wel heb leren kennen. Ze heeft iets tegen prostitutie, zoals heel veel mensen, dus als ze een afweging moet maken tussen de belangen van de mensen in de branche, of een randverschijnsel zoals ze in de reportage naarvoren schuiven, dan verliest de branche het altijd, hoe draconisch de maatregel ook kan zijn. Als het aan haar lag bestonden we niet eens. Je moest eens weten hoeveel gemeenteambtenaren zo denken.
Er wordt een rondleiding door het opvangcentrum van Fier Fryslan gegeven, door Linda Terpstra, die daarbij werkt. Ze opent maar meteen met dat we qua geweld maar het topje van de ijsberg zien. Ik vind dat altijd zo raar, die mensen die geloven dat zulk misbruik gewoon nooit wordt aangegeven door mensen. Ik denk dat ze helemaal niet het topje van de ijsberg te zien krijgt, maar dat alles wat er in Nederland maar aan jonge slachtoffers is bij haar terechtkomt.
We krijgen te horen van meisjes die met geweld in "de thuisprostitutie" worden gedwongen. Ze lijken te denken dat de thuisprostitutie een soort van verenigde branche is. De verhalen van de meisjes zijn natuurlijk erg traumatisch, maar als je luistert, hoor je niets wat niet al verboden is. Extra wetten heb je daar echt niet voor nodig. En hoe registratie en andere stigmatisering die meisjes zou hebben geholpen, blijft ook een groot vraagteken.
We worden voorgesteld aan de veilige veste, van Fier Fryslan. Daar kunnen meiden sterk en weerbaar worden nadat ze vluchten van hun pooiers. Volgens Aart lopen ze groot gevaar, want de pooiers zijn boos. Beelden van meiden die met een poppenhuis spelen, begeleiden de woorden van Terpstra, als ze verontwaardigd vertelt over de verdachten, die "dure" advocaten inhuren om zich te verweren tegen de aanklachten, waarbij ze de onsamenhangendheden in de verhalen van de slachtoffers aanvoeren om zich vrij te pleiten. Ze vertelt bijvoorbeeld dat het kan gaan om het verschil tussen dertig of vijftig keer verkracht zijn. Ze vertelt er niet bij dat niemand ook door dàt soort tegenspraken is vrijgekomen.
Volgens Terpstra geven tegenstrijdigheden niet a priori aan dat de getuige onbetrouwbaar is. Ik vraag me af of dat wel waar is. Bovendien loopt ze zelf als hulpverlener aan jongeren extra kans om aangeklaagd te worden door een ontspoorde jongere die niet begrijpt hoe zwaar het middel is waarnaar ze grijpt, weet ik van klanten van me uit die wereld, en ik vraag me af of ze dan gaat weigeren om een dure advocaat de rechter op de tegenstrijdigheden te wijzen in het verhaal van haar aangeefster? Het is je recht in een rechtsstaat om je bij je strafproces te verdedigen tegen dingen die over je verklaard worden. Je kan dat niet kwalijk gaan nemen. Die rechtzaak is om te laten zien dat iemand echt straf heeft verdiend, en als er twijfel is, moet dat aangetoond kunnen worden, ook als dat kwetsend is.
Een meisje vertelt over haar positie dat ze geen geld had, en in Amsterdam niet bekend was, dus maar in de prostitutie moest werken. Dat klinkt voor veel mensen denk ik schrijnend, maar voor mij is het vooral raar. Om te prostitueren moet je aardig met jezelf om kunnen gaan, of het is heel erg zwaar. Veel zwaarder dan dan maar weglopen en als zwerver te leven. Ik vind het heel erg moeilijk om te geloven dat het zo loopt. Prostitutie is niet de makkelijke keuze. En om het vol te houden als je niet wil is nog veel zwaarder. Het klinkt niet geloofwaardig. Dat zeg ik als hoer. Dat meisje vertelt niet alles.
Nogzoiets, die tattoos van de naam van de pooier, dat zou zijn omdat je dan door andere pooiers met rust gelaten wordt. Dat wil zeggen dat de ene pooier zich netjes aan de regeltjes houdt van een andere pooier. Pooiers zijn niet allemaal bij één grote club, ze pakken wat ze pakken kunnen. Zo'n tattoo houdt een man die meisjes dwingt en de wet aan zijn laars lapt ook geen seconde tegen. En zonder tattoo ben je niet méér vogelvrij. Ze doen het vanwege hun machogevoel dat ze aan de wereld willen laten zien dat ze van hem zijn. Maar zij slikt dat fabeltje, en ik vind dat raar.
Volgens Terpstra ben ik, en alle meiden in het vak die ik ken, een illusie. De happy hooker, meiden die een goeie baan hebben, die bestaan niet. Domme trut. Hoe kan ik de rest van wat ze zegt dan nog serieus nemen. Ze zal best goed werk doen met die meiden, maar oh wat een domme dingen zegt ze over de branche. En ze wordt er zelfs mee op TV gezet. Daar zijn we dan weer klaar mee.
De film over de motortoertocht wordt opnieuw vertoond, dat hebben we al eerder gezien. Hoe dat relevant is voor het uitleggen over het onderwerp, dat zie ik niet. Ik denk dat het er eerder om gaat om het imago van de prostitutiebestrijders nog even extra wat op te poetsen.
We krijgen te zien hoe een hele groep rechercheurs, met Werson ertussen, meisjes gaat overvallen. Terwijl Aart Zeeman donker en gespannen vertelt, zien we hoe de agenten zich met kogelvrije vesten en pistolen uitrusten, met opmerkingen over dat je nooit weet wat je tegenstander gaat zijn, in vaag geluid in de achtergrond. Er wordt een beetje stoer mee gedaan zelfs. De briefing vindt plaats op een geheime locatie. Raar hoor. Zijn ze bang dat de mensenhandelaren ze terug gaan arresteren?
Het begint met een zin door één van de rechercheurs, "we zijn niet bezig met de bestrijding van thuiswerkers of wat voor vormen van prostitutie ook, het gaat erom dat we op basis van deze geselecteerde advertenties kijken of we slachtoffers mensenhandel kunnen vinden, en misschien wat of daaruit voortvloeit zien we dan wel weer." Maar later blijkt dat gewoon voor de bühne te zijn.
Er worden afspraken gemaakt met meisjes waarvan ze vinden dat er in de advertenties signalen van foute boel zijn. Bijvoorbeeld is pijpen zonder condoom geen teken van slechte voorlichting, maar van dwang. Volgens de agent zijn klanten erop gefixeerd. Alles om maar meer drama in het programma te brengen. Jong zijn is een teken, maar er zijn ook "andere signalen."
De agenten trekken er in een hele groep heen, een grotere groep dan wanneer ze bij mij binnenvallen om me te intimideren. Het meisje is echter slim genoeg om een foute klant, zoals die Taco overkomt, af te wimpelen. Zoals hij belt had ik ook de afspraak laten gaan, vooral als ze vlak vantevoren nog eens gespannen telefoontjes gaan plegen. Die meiden kunnen geen kant op als ze worden beroofd, dus die leren wel zien als een klant niet koosjer is. De agenten zien dat als een teken dat de omgeving van de werkplek in de gaten wordt gehouden door haar penoze. Er worden dus ook wat mensen die alleen maar in de buurt waren staande gehouden.
Op naar de volgende meid, en deze is minder oplettend. Ze wordt bij het opendoen van de deur bestormd door meerdere mannen, die zeggen dat ze niet bang moet zijn, en dat ze politie zijn. Mannen die zonder uniform zeggen dat ze politie zijn loopt in de landen waar die meiden vandaankomen niet goed af. Ze schrikt zich rot. Dat doe ik al iedere keer wanneer ze bij mij binnen komen duwen, dus voor zo'n meisje die toch op een plek is waar ze het niet kent, en niet weet wat haar rechten zijn, is het best erg.
De agenten zijn kennelijk nietzo ervaren, want ze vinden het raar als de garagebox waarvanuit ze werkt verbouwd blijkt te zijn om prettig te kunnen werken. Als je het flink wil aanpakken, moet je wel, want anders kan de klant nergens wassen of pissen. Misschien vinden ze het raar omdat ze niet vaak een prof hebben, en meestal hobbymeisjes komen intimideren. Weer geen vuurgevecht met de maffia, Aart zal wel teleurgesteld zijn.
Het meisje komt uit Moldavië, een land buiten de Schengenzone, en is de EU via Bulgarije binnengekomen. De agente die het meisje bewerkt heeft, zegt: "ze geeft zelf aan alles vrijwillig te doen" en ze pakken haar paspoort af. Als hij hoort dat het meisje zegt het boxje te hebben gevonden met hulp van iemand uit eigen land, pakt Werson meteen door en legt uit dat iemand helpen om in het buitenland seks voor geld te hebben, op zichzelf al genoeg is voor een strafbedreiging van tien jaar. Artikel 273f, zoals ik al wel vaker aangaf. Dwang is niet nodig voor mensenhandel, alleen seks.
Dit meisje werkt zonder werkvergunning, en die gaat worden aangepakt. Als ik haar was, zou ik de volgende dag mijn paspoort bij de politie terugvragen, mijn handtekening zetten onder de verklaring die ze me als voorwaarde daarvoor voor mijn neus leggen, en dezelfde avond nog in België beginnen. Ze vinden je toch niet meer terug, maar hier in Nederland word je na zoiets alleen maar verder onder druk gezet. Weer een cijfertje voor de mensenhandel-branche, dat wel.
Aart legt er zelf nog een schepje op, door te zeggen dat ze niet zelfstandig aan zo'n box kàn zijn gekomen, maar Werson is wel zo eerlijk om dat te beperken tot deze vrouw. Alles wijst op mensenhandel, vraagt Aart, en Werson zegt gretig: "absoluut." Er wordt hier weer gemengd tussen dwang en burocratische definities van mensenhandel.
Op alle tien adressen die zijn bezocht, worden sterke aanwijzingen voor mensenhandel gevonden. Dat is wat ze zeggen. Een meid die een foute klant weigert, en iemand die automatisch mensenhandelslachtoffer is omdat ze hulp heeft gehad. Die hulp kan alles zijn, daar zijn geen duidelijke grenzen voor. Alleen als je niemand vertelt wat je gaat doen, ben je honderd procent veilig, en bewijs dat maar eens als je zo onder druk wordt gezet. Dat zijn de twee gevallen die we zien, en de rest zal wel nog minder TV-waardig zijn. Ze vertellen over de andere meiden niet eens wat de tekens daar zijn.
Natuurlijk heb ik niets aan te merken op de stukjes waar wordt gepleit voor goede opvang van slachtoffers. Ik vind overigens dat dat wel beter mag voor alle slachtoffers, en niet alleen voor mensenhandel. De opvang is meestal toch meer een asiel, dan een ziekenhuis. Al die mensen die niet meer thuis kunnen blijven hebben hulp nodig om op de been te komen, en dat dat nodig is zal ik zeker niet ontkennen. Ik ben al blij dat ik er zelf nooit mee te maken heb gehad.
Ik vind het niet leuk om in deze positie te komen, waar ik moet afdingen op de verhalen van slachtoffers. Als mensen in de macht komen te staan van anderen, ben ik daar evenzogoed boos over als iedereen. Maar hier zetten ze een beeld neer wat niet klopt, en daar gebruiken ze slachtoffers voor, zodat tegenstanders eruitzien alsof ze het bagatelliseren dat mensen uitgebuit worden. Ik vind het een vuil spelletje van de media.
Mens wat is het weer lang geworden! Het was een gewoon stukje voor het naar Bouche ging, toen kwam het dubbel zo lang terug, en toen heb ik nog de stukken van Bouche overgedaan omdat ik het leesbaarder wou maken, maar dan wordt het nog langer. Ik ben blij dat mijn geldmannetje alleen maar dingen weghaalt! En ik moet nog beginnen aan mijn stukje over de toestand in de Eerste Kamer vanochtend!
Deze keer had ik wat spannends gezien. Het zou het ervaren Brandpunt team zijn, die toch heel wat journalistieke ervaring hebben, en die het vertrouwen van de mensen hebben, waardoor ze meer te horen krijgen dan een naamloze reporter die voor een blad schrijft. En de tekst die ze als beschrijving geven voor de aflevering maakte een goede indruk op me, ik was verrast. Ze schreven:
Meisjes en vrouwen die achter rode ramen geld verdienen voor hun pooier, dat is het beeld dat de meeste mensen hebben van prostitutie. Maar meer dan de helft van alle prostituees werkt onder dwang in de seksbranche. Hoe strakker de overheidsregels worden, des te meer criminelen zoeken hun heil in de circuits waar geen enkel zicht op is. Aart Zeeman over hoe de strijd tegen gedwongen prostitutie, door allerlei goedbedoelde maatregelen van de overheid, de afgelopen jaren steeds lastiger is geworden.
Wat een veelbelovend stukje tekst! De zin over meer dan de helft van de vrouwen die gedwongen werkt is de gewone onzin, maar het kritisch bekijken van de maatregels vond ik erg fijn klinken. Ik kon me niets anders voorstellen dan dat ze wakker waren geworden, en het zou een mooie eerste stap zijn om eens aan de tand te gaan voelen of al die hype nou gewerkt heeft. De strijd tegen mensenhandel is natuurlijk veel moeilijker geworden, nou dat alles mensenhandel wordt genoemd, en overal achterheengezeten wordt. Voor de echte gevallen is geen mankracht meer.
Ik ging er dus goed voor zitten, en natuurlijk ben ik teleurgesteld. Het was ook te mooi om waar te zijn. Het was niet eens journalistiek, het zag eruit als zo'n gelikt reclameding dat ze op een reportage willen laten lijken. Er was niets kritisch aan. Het was gewoon het herhalen van wat ze verteld werd. Er was geen wederhoor, en ze hadden ook geen moeite gedaan om zelf ergens achter te komen.
Het begint al lekker tendentieus. Er komen meisjes aan het woord die gruwelverhalen te vertellen hebben, en dan is er de stem van een vrouw die vertelt dat de happy hooker niet bestaat. Aart Zeeman komt met een opruiende soundbite dat we denken dat het allemaal zo goed geregeld is, met de gelegaliseerde prostitutie. Maar meer dan de helft werkt onder dwang, stelt hij.
Dat opzetje waar ik eerder zo blij om was, bleek erover te gaan dat we het gelegaliseerd hebben, en dat het nu moeilijk blijkt om de mensen achter prostituees te veroordelen omdat ze niet altijd duidelijk een wet overtreden. Luister maar goed naar wat hij zegt. Hij gebruikt het woord mensenhandelaar, maar dat is gewoon verboden, en heeft niets met een grijs gebied te maken. Hij denkt net als Werson, die wil ook aanpakken en vervolgen, en is gefrustreerd dat hij zich aan de regels van de rechtsstaat moet houden.
Er komt wat soundbites, die zo gekozen zijn om niet het conflict te laten zien, maar om onrust te stoken. Er wordt samengevat dat we de mensen gaan zien die goede dingen doen, en dat de politiek achter de feiten aanloopt. Dat wordt in de rest van de reportage trouwens niet eerlijk weergegeven. De Eerste Kamer heeft alleen meer journalistiek werk gedaan dan Brandpunt, en is dus sceptisch. Gelukkig maar.
Net als in een comedy op TV gebruiken ze meerdere verhaallijnen door elkaar, om het dynamischer te maken. Ik behandel ze wel apart, want als ik moet kiezen tussen duidelijkheid en spannend, dan kies ìk voor duidelijkheid. Ik moet ook oppassen dat ik niet àlles ga bespreken, want dan wordt het onleesbaar.
De nationaal rapporteur mensenhandel komt in beeld. Ze spreekt meteen de Eerste Kamer eropaan dat ze zich verzetten tegen de verplichtingen van de WRP. Dat vindt ze ten onrechte, want we moeten "zicht hebben op de groep vrouwen en meisjes die gedwongen worden in de prostitutie." Dat de WRP daar niets aan bijdraagt, weet ze dan niet of zegt ze niet. Dat is trouwens door de minister toegegeven, zie hier maar.
Aart komt met de mededeling dat de Eerste Kamer de nieuwe wet blokkeert omdat het de privacy aantast, met spot en verontwaardiging in zijn stem. Dat is natuurlijk niet waar, zoals iedereen heeft kunnen lezen, maar dat is wel hoe Dettmeijer het graag laat zien. Dettmeijer brengt het als een pietluttigheid dat de Eerste Kamer zich zorgen maakt over hoe de vrijwillige prostituees geschaad gaan worden. Zij maakt zich zorgen over de groep die gedwongen wordt, en daar moet de rest dan maar voor wijken.
Er wordt ook tussen neus en lippen door gezegd dat de gedwongen prostitutie steeds meer in de thuisontvangst zit. Vreemd hoor. Er bestaan geen goeie onderzoeken, alles is maar schattingen, en toch kan ze dat zeggen? Ik geloof het niet. Hoogstens hebben ze zoveel bot gevangen in de vergunde sector dat ze het nu maar bij de thuiswerkers gaan proberen. Het is gewoon misleidend, en dat is erg.
Dettmeijer haalt ook even tevoorschijn dat minister Leers de B9-regeling wil aanscherpen. Die regeling is om meisjes te verleiden voor een beloning, namelijk hulp en verblijfspapieren, aangifte te doen van mensenhandel. Omdat ze dat niet genoeg deden naar de zin van de overheid, was er een bedenktijd bedacht om op ze in te kunnen werken. Dat wordt natuurlijk misbruikt, en zelfs de minister ziet nu wel dat het niet volgehouden kan worden.
Dettmeijer is het er niet mee eens, natuurlijk. Ze vindt het een middel om meer mensen achter de tralies te krijgen, ook al werkt het niet, en ze denkt ook dat de rechten van de slachtoffers ermee geschonden worden. Ze denkt dat het op gespannen voet staat met een Europees verdrag, dat echter geen woord wijdt aan het klaarsudderen van getuigen zoals de uitsteltermijn voor de B9-regeling beoogt.
Dan komt er iets heel raars. Dettmeijer vertelt dat pooiers de politie te slim af zijn, en de mazen van de wet zullen zoeken. Daarom zullen ze, als de thuisontvangst niet vergunningplichtig wordt, daar hun gedwongen prostitutie plaatsen. Dettmeijer is rechter geweest, en die zou een wet moeten kunnen lezen. Want de wet is niet hinderlijk voor mensenhandelaren om een vergunning te krijgen, dus die hebben er toch al geen last van. Maar ook belangrijk, de thuisprostitutie gaat alleen over vrouwen die in hun eigen woning prostitueren. Iemand gewoon in een woonhuis zetten werkt dus gewoon niet. Dat Dettmeijer geen wetten kan lezen geloof ik niet, dus ze zal dit gewoon doen om de stemming te maken, en de hele branche tegelijk te pakken.
Dettmeijer komt op mij over als een type dat ik wel heb leren kennen. Ze heeft iets tegen prostitutie, zoals heel veel mensen, dus als ze een afweging moet maken tussen de belangen van de mensen in de branche, of een randverschijnsel zoals ze in de reportage naarvoren schuiven, dan verliest de branche het altijd, hoe draconisch de maatregel ook kan zijn. Als het aan haar lag bestonden we niet eens. Je moest eens weten hoeveel gemeenteambtenaren zo denken.
Er wordt een rondleiding door het opvangcentrum van Fier Fryslan gegeven, door Linda Terpstra, die daarbij werkt. Ze opent maar meteen met dat we qua geweld maar het topje van de ijsberg zien. Ik vind dat altijd zo raar, die mensen die geloven dat zulk misbruik gewoon nooit wordt aangegeven door mensen. Ik denk dat ze helemaal niet het topje van de ijsberg te zien krijgt, maar dat alles wat er in Nederland maar aan jonge slachtoffers is bij haar terechtkomt.
We krijgen te horen van meisjes die met geweld in "de thuisprostitutie" worden gedwongen. Ze lijken te denken dat de thuisprostitutie een soort van verenigde branche is. De verhalen van de meisjes zijn natuurlijk erg traumatisch, maar als je luistert, hoor je niets wat niet al verboden is. Extra wetten heb je daar echt niet voor nodig. En hoe registratie en andere stigmatisering die meisjes zou hebben geholpen, blijft ook een groot vraagteken.
We worden voorgesteld aan de veilige veste, van Fier Fryslan. Daar kunnen meiden sterk en weerbaar worden nadat ze vluchten van hun pooiers. Volgens Aart lopen ze groot gevaar, want de pooiers zijn boos. Beelden van meiden die met een poppenhuis spelen, begeleiden de woorden van Terpstra, als ze verontwaardigd vertelt over de verdachten, die "dure" advocaten inhuren om zich te verweren tegen de aanklachten, waarbij ze de onsamenhangendheden in de verhalen van de slachtoffers aanvoeren om zich vrij te pleiten. Ze vertelt bijvoorbeeld dat het kan gaan om het verschil tussen dertig of vijftig keer verkracht zijn. Ze vertelt er niet bij dat niemand ook door dàt soort tegenspraken is vrijgekomen.
Volgens Terpstra geven tegenstrijdigheden niet a priori aan dat de getuige onbetrouwbaar is. Ik vraag me af of dat wel waar is. Bovendien loopt ze zelf als hulpverlener aan jongeren extra kans om aangeklaagd te worden door een ontspoorde jongere die niet begrijpt hoe zwaar het middel is waarnaar ze grijpt, weet ik van klanten van me uit die wereld, en ik vraag me af of ze dan gaat weigeren om een dure advocaat de rechter op de tegenstrijdigheden te wijzen in het verhaal van haar aangeefster? Het is je recht in een rechtsstaat om je bij je strafproces te verdedigen tegen dingen die over je verklaard worden. Je kan dat niet kwalijk gaan nemen. Die rechtzaak is om te laten zien dat iemand echt straf heeft verdiend, en als er twijfel is, moet dat aangetoond kunnen worden, ook als dat kwetsend is.
Een meisje vertelt over haar positie dat ze geen geld had, en in Amsterdam niet bekend was, dus maar in de prostitutie moest werken. Dat klinkt voor veel mensen denk ik schrijnend, maar voor mij is het vooral raar. Om te prostitueren moet je aardig met jezelf om kunnen gaan, of het is heel erg zwaar. Veel zwaarder dan dan maar weglopen en als zwerver te leven. Ik vind het heel erg moeilijk om te geloven dat het zo loopt. Prostitutie is niet de makkelijke keuze. En om het vol te houden als je niet wil is nog veel zwaarder. Het klinkt niet geloofwaardig. Dat zeg ik als hoer. Dat meisje vertelt niet alles.
Nogzoiets, die tattoos van de naam van de pooier, dat zou zijn omdat je dan door andere pooiers met rust gelaten wordt. Dat wil zeggen dat de ene pooier zich netjes aan de regeltjes houdt van een andere pooier. Pooiers zijn niet allemaal bij één grote club, ze pakken wat ze pakken kunnen. Zo'n tattoo houdt een man die meisjes dwingt en de wet aan zijn laars lapt ook geen seconde tegen. En zonder tattoo ben je niet méér vogelvrij. Ze doen het vanwege hun machogevoel dat ze aan de wereld willen laten zien dat ze van hem zijn. Maar zij slikt dat fabeltje, en ik vind dat raar.
Volgens Terpstra ben ik, en alle meiden in het vak die ik ken, een illusie. De happy hooker, meiden die een goeie baan hebben, die bestaan niet. Domme trut. Hoe kan ik de rest van wat ze zegt dan nog serieus nemen. Ze zal best goed werk doen met die meiden, maar oh wat een domme dingen zegt ze over de branche. En ze wordt er zelfs mee op TV gezet. Daar zijn we dan weer klaar mee.
De film over de motortoertocht wordt opnieuw vertoond, dat hebben we al eerder gezien. Hoe dat relevant is voor het uitleggen over het onderwerp, dat zie ik niet. Ik denk dat het er eerder om gaat om het imago van de prostitutiebestrijders nog even extra wat op te poetsen.
We krijgen te zien hoe een hele groep rechercheurs, met Werson ertussen, meisjes gaat overvallen. Terwijl Aart Zeeman donker en gespannen vertelt, zien we hoe de agenten zich met kogelvrije vesten en pistolen uitrusten, met opmerkingen over dat je nooit weet wat je tegenstander gaat zijn, in vaag geluid in de achtergrond. Er wordt een beetje stoer mee gedaan zelfs. De briefing vindt plaats op een geheime locatie. Raar hoor. Zijn ze bang dat de mensenhandelaren ze terug gaan arresteren?
Het begint met een zin door één van de rechercheurs, "we zijn niet bezig met de bestrijding van thuiswerkers of wat voor vormen van prostitutie ook, het gaat erom dat we op basis van deze geselecteerde advertenties kijken of we slachtoffers mensenhandel kunnen vinden, en misschien wat of daaruit voortvloeit zien we dan wel weer." Maar later blijkt dat gewoon voor de bühne te zijn.
Er worden afspraken gemaakt met meisjes waarvan ze vinden dat er in de advertenties signalen van foute boel zijn. Bijvoorbeeld is pijpen zonder condoom geen teken van slechte voorlichting, maar van dwang. Volgens de agent zijn klanten erop gefixeerd. Alles om maar meer drama in het programma te brengen. Jong zijn is een teken, maar er zijn ook "andere signalen."
De agenten trekken er in een hele groep heen, een grotere groep dan wanneer ze bij mij binnenvallen om me te intimideren. Het meisje is echter slim genoeg om een foute klant, zoals die Taco overkomt, af te wimpelen. Zoals hij belt had ik ook de afspraak laten gaan, vooral als ze vlak vantevoren nog eens gespannen telefoontjes gaan plegen. Die meiden kunnen geen kant op als ze worden beroofd, dus die leren wel zien als een klant niet koosjer is. De agenten zien dat als een teken dat de omgeving van de werkplek in de gaten wordt gehouden door haar penoze. Er worden dus ook wat mensen die alleen maar in de buurt waren staande gehouden.
Op naar de volgende meid, en deze is minder oplettend. Ze wordt bij het opendoen van de deur bestormd door meerdere mannen, die zeggen dat ze niet bang moet zijn, en dat ze politie zijn. Mannen die zonder uniform zeggen dat ze politie zijn loopt in de landen waar die meiden vandaankomen niet goed af. Ze schrikt zich rot. Dat doe ik al iedere keer wanneer ze bij mij binnen komen duwen, dus voor zo'n meisje die toch op een plek is waar ze het niet kent, en niet weet wat haar rechten zijn, is het best erg.
De agenten zijn kennelijk nietzo ervaren, want ze vinden het raar als de garagebox waarvanuit ze werkt verbouwd blijkt te zijn om prettig te kunnen werken. Als je het flink wil aanpakken, moet je wel, want anders kan de klant nergens wassen of pissen. Misschien vinden ze het raar omdat ze niet vaak een prof hebben, en meestal hobbymeisjes komen intimideren. Weer geen vuurgevecht met de maffia, Aart zal wel teleurgesteld zijn.
Het meisje komt uit Moldavië, een land buiten de Schengenzone, en is de EU via Bulgarije binnengekomen. De agente die het meisje bewerkt heeft, zegt: "ze geeft zelf aan alles vrijwillig te doen" en ze pakken haar paspoort af. Als hij hoort dat het meisje zegt het boxje te hebben gevonden met hulp van iemand uit eigen land, pakt Werson meteen door en legt uit dat iemand helpen om in het buitenland seks voor geld te hebben, op zichzelf al genoeg is voor een strafbedreiging van tien jaar. Artikel 273f, zoals ik al wel vaker aangaf. Dwang is niet nodig voor mensenhandel, alleen seks.
Dit meisje werkt zonder werkvergunning, en die gaat worden aangepakt. Als ik haar was, zou ik de volgende dag mijn paspoort bij de politie terugvragen, mijn handtekening zetten onder de verklaring die ze me als voorwaarde daarvoor voor mijn neus leggen, en dezelfde avond nog in België beginnen. Ze vinden je toch niet meer terug, maar hier in Nederland word je na zoiets alleen maar verder onder druk gezet. Weer een cijfertje voor de mensenhandel-branche, dat wel.
Aart legt er zelf nog een schepje op, door te zeggen dat ze niet zelfstandig aan zo'n box kàn zijn gekomen, maar Werson is wel zo eerlijk om dat te beperken tot deze vrouw. Alles wijst op mensenhandel, vraagt Aart, en Werson zegt gretig: "absoluut." Er wordt hier weer gemengd tussen dwang en burocratische definities van mensenhandel.
Op alle tien adressen die zijn bezocht, worden sterke aanwijzingen voor mensenhandel gevonden. Dat is wat ze zeggen. Een meid die een foute klant weigert, en iemand die automatisch mensenhandelslachtoffer is omdat ze hulp heeft gehad. Die hulp kan alles zijn, daar zijn geen duidelijke grenzen voor. Alleen als je niemand vertelt wat je gaat doen, ben je honderd procent veilig, en bewijs dat maar eens als je zo onder druk wordt gezet. Dat zijn de twee gevallen die we zien, en de rest zal wel nog minder TV-waardig zijn. Ze vertellen over de andere meiden niet eens wat de tekens daar zijn.
Natuurlijk heb ik niets aan te merken op de stukjes waar wordt gepleit voor goede opvang van slachtoffers. Ik vind overigens dat dat wel beter mag voor alle slachtoffers, en niet alleen voor mensenhandel. De opvang is meestal toch meer een asiel, dan een ziekenhuis. Al die mensen die niet meer thuis kunnen blijven hebben hulp nodig om op de been te komen, en dat dat nodig is zal ik zeker niet ontkennen. Ik ben al blij dat ik er zelf nooit mee te maken heb gehad.
Ik vind het niet leuk om in deze positie te komen, waar ik moet afdingen op de verhalen van slachtoffers. Als mensen in de macht komen te staan van anderen, ben ik daar evenzogoed boos over als iedereen. Maar hier zetten ze een beeld neer wat niet klopt, en daar gebruiken ze slachtoffers voor, zodat tegenstanders eruitzien alsof ze het bagatelliseren dat mensen uitgebuit worden. Ik vind het een vuil spelletje van de media.
Mens wat is het weer lang geworden! Het was een gewoon stukje voor het naar Bouche ging, toen kwam het dubbel zo lang terug, en toen heb ik nog de stukken van Bouche overgedaan omdat ik het leesbaarder wou maken, maar dan wordt het nog langer. Ik ben blij dat mijn geldmannetje alleen maar dingen weghaalt! En ik moet nog beginnen aan mijn stukje over de toestand in de Eerste Kamer vanochtend!
maandag 11 juni 2012
Social Networks
Er zijn maar een handjevol hoeren op internet die vertellen over hun beroep, en ik heb nog niemand gezien die het zo doet als ik. Ik vind het heel interessant om ook te lezen over hoe andere meiden hun werk doen, maar ik lees over die kant van de zaak maar erg weinig. De meeste blogjes lezen, alsof ze voor de klanten van die meid zijn bedoeld. Ze zijn vaak een soort van scène, met maar weinig uitleg.
Ik heb wat eerder ookal geschreven over dat ik wel forums heb gezocht, waar ik een beetje de diepte in kon met collega's, maar dat is maar op één plaats een beetje gelukt, en daar zijn we niet meer welkom. Verder heb ik nog wel wat mailcontacten, en wat telefoonnummers, maar verder is er nietzoveel waar ik me echt mee bezig heb gehouden.
Er zijn nog wel andere plekken op het internet, die voor prostituees zijn bedoeld, of werken aan voorlichting over ons. Maar daar heb ik me nooit thuisgevoeld. Vaak zijn er veel broodmeiden, en ik weet wel dat mijn houding die meiden niet bevalt. Dat kan ik me ook wel voorstellen, ik ben erg op mijn eigen gelijk. Ik voel me dan snel alsof ik er niet hoor, en alleen maar zou storen.
De voorlichtingssites worden vaak niet geschreven voor de professionelles, maar meer voor de meisjes die er een beetje inrollen, en ook wel voor nieuwsgierige mensen die er wat over willen weten. Het nivo is dus wel erg duidelijk voor beginners. Ik heb daar ook nietzoveel te zoeken. Ik vind het natuurlijk wel goed dat het er is. Al vind ik het wel erg jammer dat iedereen maar wat schrijft, en sommige groepen met grote dure websites zien er erg betrouwbaar uit, maar verkopen alleen maar vage dingen die soms gewoon zelfs niet kloppen.
Mijn eigen blog is mijn manier om mijn verhaal naar buiten te brengen, en ik vind zelf dat dat nodig is. Ergens anders lees je het meeste dat ik schrijf niet. De kranten hebben vele kolomcentimeters over voor de uitwassen, maar de dagelijkse praktijk is iets waar niemand anders over schrijft. Als het ervan komt, gaat het niet zo in de diepte dat de mensen echt begrijpen hoe en wat. Daarom schrijf ik nu al meer dan drie jaar.
Op internet is er steeds meer, en het blijft niet meer bij mail, blogs en forums. Je komt nu ook al die social media tegen, en ik vind die erg leuk. Je kan daar lekker contacten leggen zonder dat je de hele tijd content moet schrijven, en dat je er bent is al genoeg om mee te doen. Daar zag ik best een goeie manier om contacten te kunnen leggen met mensen in de branche. Maar als je langer nadenkt, doe je het toch maar niet.
Die social media zijn wel leuk, maar ze zijn ook gevaarlijk. Voor je het weet zet je een heleboel persoonlijke informatie op het internet, en als je zo gevoelig bent voor de privacy als ik, kan je dat niet maken. Die netwerken komen overal terecht, en de bedrijven die die netwerken beheren, zijn ook niet honderd procent betrouwbaar met mijn informatie. Daar ga ik niet vrijuit op praten. Dat kan ik niet riskeren.
Ook voor mezelf doe ik dus niet aan Facebook, Hyves of Linkedin. Één plaatje dat doorkomt, en ik ben mijn privacy kwijt. Als je zo voorzichtig moet zijn, is er toch niets aan, dus ik laat het maar linksliggen. Als het niet zo onveilig was, had je er prima een ontmoetingsplek voor professionelles gehad. Je kan er mensen selecteren zodat je rotmensen eruit houdt, en je komt via-via in contact met mensen die zelf nooit naar jou hadden gezocht.
De klanten denken daar wel anders over. Er gaat geen week voorbij of er is wel iemand die me aan de Buzz, Google+, Linkedin, Facebook, Tumblr of Twitter wil helpen. Ik ben opgehouden om het uit te leggen, want die mensen willen er niet aan dat het gemakkelijk na te trekken is voor iemand die handig met computers is. Soms worden ze zelfs een beetje boos, en je hebt ze ook nog die niet gewoon willen mailen of bellen, als je niet met ze wil facebooken.
Als het veilig en anoniem was, zou het voor mijn werk wel fantastisch zijn. Ik heb gezorgd dat er geen plaatjes van me op internet staan, behalve mijn advertentiefoto's, dus het is moeilijk om me aan mijn uiterlijk te herkennen. Met die plaatjes zou ik wel goed een netwerk van klanten kunnen hebben. Helaas zou dat alleen werken als er meer klanten waren die ervoor uit willen komen dat ze het doen.
Stel je voor, een social network voor de prostitutie, met supergoede anonimiteit, en een soort contactensysteem zodat je kan zien welke meiden leuk worden gevonden door de mannen die jouw favoriete meid ook bezoeken. Het zou veel beter werken dan dat adverteren en proberen wat het nu is! Dat zou doen, wat Hookers.nl nu niet doet. Het is maar toekomstmuziek, maar het zou wel erg leuk zijn als het bestond. Maar ik weet niet of de overheid de anonimiteit wel toestaat. Bovendien, wie gaat het maken.
Ik hou het dus maar bij mijn advertentie op de middelgrote prostitutiewebsites, en dat hoeft gelukkig niet eens erg vaak. Dan loop ik ook minder risico's op politie-invallen. Er zijn wel klanten die zeggen dat ik mijn eigen website zou moeten hebben, maar ik denk dat dat niet de moeite is. Die vinden ze toch niet zomaar, maar ze weten de weg wel naar de advertentiesites. Daar ben ik dan meer zichtbaar.
Soms verlang ik wel terug naar de chatboxen. Tegenwoordig bestaan die nog wel, maar het gaat veel moeilijker om daar nu een afspraak door te maken. Je belde dan naar een gratis nummer, en je kreeg betalende mannen aan de lijn. Die betaalden dan meer dan een halve Euro per minuut, en dat was om met je te práten. Voor vier keer die prijs neuken we. Na een paar minuutjes flirten kon je dan al gaan suggereren dat je voor een vergoeding best hem lekker kon ontvangen, en dan had je zó een klant erbij. Lekker anoniem, en lekker buiten beeld. Het mocht niet, geloof ik, maar het werkte prima. Niemand die me controleerde.
Gelukkig zit ik al op het beste social network. Mannen die elkaar tips geven. Mond op mondreclame is de beste manier om goeie, betrouwbare klanten te krijgen, die fijn zijn om mee te werken. Mijn klantjes zijn voorzichtig met me, en ze geven mijn telefoonnummer niet aan vervelende types. Je verwacht in het begin niet dat ze elkaar zovaak tippen, maar ik heb het al best vaak gehoord. Mijn advertenties zijn niet heel erg in trek, maar via de tips komen de mannen wel. Dat is mijn sociale netwerk.
Ik heb wat eerder ookal geschreven over dat ik wel forums heb gezocht, waar ik een beetje de diepte in kon met collega's, maar dat is maar op één plaats een beetje gelukt, en daar zijn we niet meer welkom. Verder heb ik nog wel wat mailcontacten, en wat telefoonnummers, maar verder is er nietzoveel waar ik me echt mee bezig heb gehouden.
Er zijn nog wel andere plekken op het internet, die voor prostituees zijn bedoeld, of werken aan voorlichting over ons. Maar daar heb ik me nooit thuisgevoeld. Vaak zijn er veel broodmeiden, en ik weet wel dat mijn houding die meiden niet bevalt. Dat kan ik me ook wel voorstellen, ik ben erg op mijn eigen gelijk. Ik voel me dan snel alsof ik er niet hoor, en alleen maar zou storen.
De voorlichtingssites worden vaak niet geschreven voor de professionelles, maar meer voor de meisjes die er een beetje inrollen, en ook wel voor nieuwsgierige mensen die er wat over willen weten. Het nivo is dus wel erg duidelijk voor beginners. Ik heb daar ook nietzoveel te zoeken. Ik vind het natuurlijk wel goed dat het er is. Al vind ik het wel erg jammer dat iedereen maar wat schrijft, en sommige groepen met grote dure websites zien er erg betrouwbaar uit, maar verkopen alleen maar vage dingen die soms gewoon zelfs niet kloppen.
Mijn eigen blog is mijn manier om mijn verhaal naar buiten te brengen, en ik vind zelf dat dat nodig is. Ergens anders lees je het meeste dat ik schrijf niet. De kranten hebben vele kolomcentimeters over voor de uitwassen, maar de dagelijkse praktijk is iets waar niemand anders over schrijft. Als het ervan komt, gaat het niet zo in de diepte dat de mensen echt begrijpen hoe en wat. Daarom schrijf ik nu al meer dan drie jaar.
Op internet is er steeds meer, en het blijft niet meer bij mail, blogs en forums. Je komt nu ook al die social media tegen, en ik vind die erg leuk. Je kan daar lekker contacten leggen zonder dat je de hele tijd content moet schrijven, en dat je er bent is al genoeg om mee te doen. Daar zag ik best een goeie manier om contacten te kunnen leggen met mensen in de branche. Maar als je langer nadenkt, doe je het toch maar niet.
Die social media zijn wel leuk, maar ze zijn ook gevaarlijk. Voor je het weet zet je een heleboel persoonlijke informatie op het internet, en als je zo gevoelig bent voor de privacy als ik, kan je dat niet maken. Die netwerken komen overal terecht, en de bedrijven die die netwerken beheren, zijn ook niet honderd procent betrouwbaar met mijn informatie. Daar ga ik niet vrijuit op praten. Dat kan ik niet riskeren.
Ook voor mezelf doe ik dus niet aan Facebook, Hyves of Linkedin. Één plaatje dat doorkomt, en ik ben mijn privacy kwijt. Als je zo voorzichtig moet zijn, is er toch niets aan, dus ik laat het maar linksliggen. Als het niet zo onveilig was, had je er prima een ontmoetingsplek voor professionelles gehad. Je kan er mensen selecteren zodat je rotmensen eruit houdt, en je komt via-via in contact met mensen die zelf nooit naar jou hadden gezocht.
De klanten denken daar wel anders over. Er gaat geen week voorbij of er is wel iemand die me aan de Buzz, Google+, Linkedin, Facebook, Tumblr of Twitter wil helpen. Ik ben opgehouden om het uit te leggen, want die mensen willen er niet aan dat het gemakkelijk na te trekken is voor iemand die handig met computers is. Soms worden ze zelfs een beetje boos, en je hebt ze ook nog die niet gewoon willen mailen of bellen, als je niet met ze wil facebooken.
Als het veilig en anoniem was, zou het voor mijn werk wel fantastisch zijn. Ik heb gezorgd dat er geen plaatjes van me op internet staan, behalve mijn advertentiefoto's, dus het is moeilijk om me aan mijn uiterlijk te herkennen. Met die plaatjes zou ik wel goed een netwerk van klanten kunnen hebben. Helaas zou dat alleen werken als er meer klanten waren die ervoor uit willen komen dat ze het doen.
Stel je voor, een social network voor de prostitutie, met supergoede anonimiteit, en een soort contactensysteem zodat je kan zien welke meiden leuk worden gevonden door de mannen die jouw favoriete meid ook bezoeken. Het zou veel beter werken dan dat adverteren en proberen wat het nu is! Dat zou doen, wat Hookers.nl nu niet doet. Het is maar toekomstmuziek, maar het zou wel erg leuk zijn als het bestond. Maar ik weet niet of de overheid de anonimiteit wel toestaat. Bovendien, wie gaat het maken.
Ik hou het dus maar bij mijn advertentie op de middelgrote prostitutiewebsites, en dat hoeft gelukkig niet eens erg vaak. Dan loop ik ook minder risico's op politie-invallen. Er zijn wel klanten die zeggen dat ik mijn eigen website zou moeten hebben, maar ik denk dat dat niet de moeite is. Die vinden ze toch niet zomaar, maar ze weten de weg wel naar de advertentiesites. Daar ben ik dan meer zichtbaar.
Soms verlang ik wel terug naar de chatboxen. Tegenwoordig bestaan die nog wel, maar het gaat veel moeilijker om daar nu een afspraak door te maken. Je belde dan naar een gratis nummer, en je kreeg betalende mannen aan de lijn. Die betaalden dan meer dan een halve Euro per minuut, en dat was om met je te práten. Voor vier keer die prijs neuken we. Na een paar minuutjes flirten kon je dan al gaan suggereren dat je voor een vergoeding best hem lekker kon ontvangen, en dan had je zó een klant erbij. Lekker anoniem, en lekker buiten beeld. Het mocht niet, geloof ik, maar het werkte prima. Niemand die me controleerde.
Gelukkig zit ik al op het beste social network. Mannen die elkaar tips geven. Mond op mondreclame is de beste manier om goeie, betrouwbare klanten te krijgen, die fijn zijn om mee te werken. Mijn klantjes zijn voorzichtig met me, en ze geven mijn telefoonnummer niet aan vervelende types. Je verwacht in het begin niet dat ze elkaar zovaak tippen, maar ik heb het al best vaak gehoord. Mijn advertenties zijn niet heel erg in trek, maar via de tips komen de mannen wel. Dat is mijn sociale netwerk.
zaterdag 9 juni 2012
De Rode Draad over Patricia Perquins boek
De Rode Draad heeft kanttekeningen gezet bij het verhaal van Patricia Perquin (niet haar echte naam), en ik ben er groots op dat ze mijn blogje zelfs hebben aangehaald! Ik ben het helemaal met ze eens, en ze hebben ook kennis die ik niet heb, dus zij kunnen wat kritischer zijn. Ze hebben een bredere kijk dan ik, ik ben ook maar één vrouw, en ik hou mijn vinger niet zo aan de pols als dat zij doen. Ik weet alleen nietzonet of dit een gepland iets is van de media, ik denk dat ze gewoon gehapt hebben op het succes van het boekje. Maar ik vind het ook niet iets waar ik gerust van kan zeggen, dat het niet zo is. Ik haal hun stuk hieronder aan:
Ik kan nog wat leren van die mensen, ik vind het goed geschreven. Ik hoop dat het mensen kritischer laat kijken naar dit boek, want het laatste wat we nodig hebben is nog meer misleidende dingen over de prostitutie. Er wordt al zoveel over ons gelogen, en dat verzwakt telkens onze positie weer.
Dat oog voor de menselijke kant van de klant, waar Patricia blijk van zou geven in het boek, is alleen maar wat ze zegt dat ze vindt, want de toon die ze over haar arme klantjes aanslaat in het hele boek is gewoon gemeen. Ze kijkt op ze neer. Zelfs in het boek kan ze het al niet overtuigend maken.
Ik ga niet nog een keertje over het boek heen. Anders schrijf ik over elke zin een paragraaf, en dat willen jullie helemaal niet lezen. Overmorgen weer een leuk stukje, deze keer weer over iets van de zakelijke kant.
Patricia Perquin, Achter het raam, mijn verhaal
Enkele kanttekeningen
De artikelen in de krant.
Het boek van Perquin verscheen eerst als een reeks artikelen in het AD en het Parool. In het Parool stonden ze zelfs op de Nieuws pagina. In een van de artikelen brandde Perquin Mariska Majoor en Metje Blaak af. Dit ging over een mening over personen, waar niets nieuwswaardig aan was. Dus een journalistieke misser. De tweede journalistieke misser was dat Mariska en Metje niet om een weerwoord was gevraagd.
De persoon van Patricia
Degene die zich Patricia Perquin noemt is een paar keer op de radio geweest. Op de televisie schitterde ze door afwezigheid. Ze heeft zich nooit bij De Rode Draad gemeld. De vrouwen die wij kennen op de Wallen hebben nooit van haar gehoord. Op Hookers.nl wordt door verschillende klanten getwijfeld aan haar status van prostituee. Een klant weet bijvoorbeeld te melden dat er op de plek waar Patricia zou hebben gewerkt een andere vrouw zat, die zeker niet aan het profiel van Patricia voldeed. Slechts één deelnemer aan die discussie zegt dat ze wel degelijk bestaat, en deze persoon verwijst naar haar ‘goede ideeën.’ In ieder geval adviseert ze nu Lodewijk Asscher en de beleidsmakers in Amsterdam op grond van deze ‘goede ideeën.‘
Zo heeft ze een paar panklare oplossingen voor alle problemen op De Wallen. Ze vindt dat overheidsdienaren eerst op huisbezoek moeten gaan bij aanstaande sekswerkers en ze moet dwingen een bedrijfsplan te schrijven. Vroeger moesten prostituees uit de associatielanden ook een ondernemingsplan maken, maar dat was onmogelijk, want de gegevens over de markt en de concurrentiepositie die voor het maken van een bedrijfsplan nodig zijn ontbraken op het gebied van prostitutie. Slimme lieden verkochten voor veel geld onrealistische bedrijfsplannen aan deze vrouwen.
Er zitten nog meer onuitvoerbare, nutteloze en vooral dure maatregelen in de ‘toolkit’ van Patricia. Zo moet de overheid de bedrijfsvoering van de vrouwen gaan controleren. En ze wil dat een sekswerker voordat ze aan haar werkdag begint allerlei papieren naar een meldpunt mailt, brengt of laat brengen .’Wat stom dat niemand dat nou eerder heeft bedacht’, schrijft Patricia over haar briljante plannen. Je hoeft echter geen expert op het gebied van prostitutie te zijn om te weten dat haar oplossingen niets zullen uithalen. Sekswerkers zijn zeer mobiel en zijn in verband met het stigma zeer huiverig voor registratie.
Geld
Patricia is de prostitutie ingegaan omdat ze door een koopverslaving anderhalve ton schuld zou hebben opgelopen. Kennelijk was de deurwaarder die aan het begin van het boek haar huis binnenkomt om haar spullen in beslag te nemen er in geslaagd om alle schulden in één vordering samen te brengen. Uit de media en op internet valt op te maken, dat dit meestal niet gebeurt. Deze deurwaarder ziet tassen vol onuitgepakte aankopen in haar kamer staan. Had Patricia dan nog geld op de bank staan? Kon ze nog grote bedragen pinnen? Hoe ver kun je rood staan? De meeste banken hebben immers een limiet van 3000 voor een beperkte periode. Was nooit een van die vele schuldeisers overgegaan op loonbeslag?
Ze treft een regeling met de deurwaarder en slaagt erin de vereiste termijnen te betalen. Op grond van wat Patricia vertelt over verdiensten hebben we berekend dat ze minstens zeven klanten per dag moet hebben gehad, die allemaal honderd euro of meer betaalden. En dat iedere dag. Wij horen dat vrouwen die goed draaien af en toe een dag hebben dat ze net zoveel als Patricia verdienen, maar dat het gemiddelde veel lager ligt.
Toeval
Patricia heeft bepaalde grieven: exploitanten geven geen bonnen en het is onmogelijk om een arbeidsongeschiktheidsverzekering af te sluiten. Daar heeft ze gelijk in. Meer vrouwen zijn daar boos om. We kennen één vrouw die exact hetzelfde rijtje grieven als Patricia had, en die net als Perquin wist te vertellen dat exploitanten, als ze al bonnen gaven, sjoemelden met de bedragen. Ook deze vrouw is- wederom net als Patricia- van haar kamer afgegooid omdat ze volgens de exploitant de enige was die steeds over de bonnen zeurde. Ook klaagde de vrouw die wij kennen over het moeten doorbetalen van de kamerhuur tijdens afwezigheid die de exploitant dan wel even aan een ander verhuurde. Diezelfde vrouw was - net als Patricia in Haarlem gaan werken waar alles volgens haar goed was geregeld. En ook stom toevallig, was zij het ook al net als Patricia het een tijdje in Den Haag wezen proberen, waar ze het maar niks vond. Die vrouw die wij kennen is zeker Patricia niet, maar een openhartige sekswerker die zeker geen tonnen schuld heeft en nooit met van die idiote oplossingen voor de problemen op de proppen zou komen. Zij zit al zeker 15 jaar in het vak en werkt nog steeds. Zou het kunnen dat Patricia deze vrouw heeft gesproken? Deze vrouw werkte overigens in het Singelgebied, waar nauwelijks toeristen komen. Patricia klaagt nergens in haar boek over de vele toeristen die op De Wallen rondlopen. Wij weten wel dat veel vrouwen op De Wallen daar last van hebben. Dit was overigens ook een klant op Hookers.nl opgevallen. Patricia haalt wel fel uit tegen de organisatoren van rondleidingen op De Wallen. In haar kritiek zal ze Lodewijk Asscher aan haar zijde vinden, want die vindt dat slachtoffers geen toeristische attractie mogen zijn. Ze meent te weten dat de politie aan die rondleidingen meewerkt en eraan verdient. Nu is er inderdaad één inmiddels al lang gepensioneerde politiefunctionaris, die regelmatig rondleidingen geeft. De man is al jaren geen politieagent meer.
De vriendinnen en collega’s van Patricia
Patricia heeft sinds ze sekswerker is, eerst drie, maar later slechts één vriendin. De laatste vrouw blijft doorwerken, hoewel ze weet dat ze terminale kanker heeft. Het is algemeen bekend dat dit een vrouw is overkomen die een paar jaar geleden is gestorven. De tweede vriendin is een oudere Nederlandse vrouw die haar inwijdt in de administratieve problemen van het vak. Zij vertelt Patricia in enkele sessies wat het stappenplan is, zoals die ook is beschreven op de website van De Rode Draad. Ze vertelt dat Patricia naar de Kamer van Koophandel moet, en dat het onmogelijk is om een bankrekening te openen. Op dit gebied heeft de vriendin, ofwel’ de sprekende website’ de teksten niet helemaal goed gelezen, want het is alleen onmogelijk om als sekswerker een zakelijke rekening te openen. Een gewone betaalrekening kan een sekswerker namelijk wel openen.
Deze vrouw wordt aanvankelijk door Patricia als een sympathieke vrouw neergezet. Deze Mary helpt een slachtoffer van mensenhandel uit het vak. Patricia durfde dat niet. Uit bewondering besluit Patricia Mary een bloemetje te gaan brengen. Maar dan komt de aap uit de mouw. Mary had alleen de collega geholpen om haar weg te krijgen, weer een concurrent minder. Dit hele verhaal dient als illustratie van de mentaliteit van collega’s. Als we Patricia moeten geloven is het een en al haat en nijd op De Wallen. Iedereen is jaloers op haar. Ze beschrijft veelvuldig ‘de zure blikken’ van de collega’s, ‘wijven die je niet kunt vertrouwen’. Op de kwestie van de concurrentie loopt ook de vriendschap met de eerste vriendin stuk, degene die haar attendeert op het feit dat ze als sekswerker haar schulden zou kunnen afbetalen. Wanneer Patricia inderdaad een kamer gaat huren, moet ze ver uit de buurt van deze vriendin blijven, want Patricia zou met haar ‘mooie onschuldige smoeltje’ haar klanten wegkapen.
Patricia schrijft ronduit beledigend over haar collega’s. Ze noemt ze soms ‘vuilnisbak’ en migranten betitelt ze als ‘derderangslandwijven’. Overigens is het haar ontgaan dat ‘de oostblokjes’ sinds 2004 geen verblijfsvergunning nodig hebben.
Zijn er dan geen aardige, menselijke sekswerkers? Jawel, Patricia zelf, want zij heeft tenminste oog voor de menselijkheid van de klant. Haar collega’s niet, want die vinden het ‘onprofessioneel’ om een klant aardig te vinden.
Maatschappelijk werkers
Behalve de collega’s worden in dit boek alle maatschappelijk werkers afgebrand, als ‘subsidiehoeren’. Dit begint al bij de vrouw bij wie ze in het begin van het boek terechtkomt voor schuldhulpverlening. Die wordt afgedaan met het scheldwoord uit de jaren zeventig als ‘geitenharenwollensokkentype’, ‘je kent het wel, dik, slecht gekleed en zonder make-up’. De medewerkers van P&G worden ook in een slecht daglicht gezet. Ze zouden smekend langs de ramen gaan om zieltjes te redden. Patricia neemt echter toch contact met ze op omdat ze wil stoppen. Ze belt, maar gaat niet langs. Degene die ze aan de telefoon heeft zou prostitutie niet als werk beschouwen, wat volgens ons niet het standpunt van P&G is. Ze wil een goedkoper huis. Dat heeft de maatschappelijk werker niet voor haar a la minute. Ze krijgt geen urgentieverklaring. De maatschappelijk werker doet haar de suggestie aan de hand haar bullen in de opslag te zetten en vervolgens als dakloze naar Het Leger des Heils te stappen die haar dan maar urgent moet maken. Waarschijnlijk is het Leger des Heils niet blij met die beschuldiging van het meewerken aan fraude.
Patricia vraagt in datzelfde telefoongesprek hulp van een psycholoog. Tot haar ongenoegen wordt ze niet meteen naar een gratis psycholoog gestuurd, maar moet ze eerst een intakegesprek met een maatschappelijk werker voeren. Dat wil ze niet. Deugt er dan niemand? Jawel, ze is vol lovende woorden over Frits Rouvoet, volgens haar de herder van De Wallen. Hij heeft haar echt geholpen, want nadat ze met hem had gebeden, kreeg ze ineens een klant die wel heel erg veel betaalde. Zo blijkt de hulpvraag van Patricia steeds een vraag te zijn naar meer geld die zich soms uit in een eis een goedkoper huis toegewezen te krijgen of een gratis instant therapie te mogen krijgen.
De politie
De politie kan in de ogen van Patricia geen genade vinden. Ze vindt de politiemensen een stelletje sukkels, die verbaasd zijn dat ze haar identiteitsbewijs in haar laars bewaart. De politie zou niet bereid zijn de misstanden op De Wallen aan te pakken. Pas door haar artikelen kwam er volgens Patricia een politieofficier met haar over de werkomstandigheden praten. Ze liegt tegen hem. Volgens haar mag je de politie van de exploitant niet de waarheid vertellen. Ook al een verhaal dat in een iets andere vorm door de eerder genoemde vrouw aan De Draad is verteld. Overigens weten wij dat de politie wel degelijk oog heeft voor misstanden.
Metje Blaak en Mariska Majoor
Vreemd genoeg wordt De Rode Draad nergens in het boek met name genoemd. Maar Patricia laat duidelijk merken dat ze Metje Blaak haat. Dat was al duidelijk in de artikelenreeks in de kranten. Metje Blaak zou zich nooit vertonen op De Wallen, ‘op de tv onzin zeggen’ en alleen maar op subsidie jagen. Overigens heeft Metje zelf nooit een betaling gekregen uit de subsidiepot. Metje Blaak komt een tweede keer in het boek voor. Patricia laat een vriendin tijdens een etentje als eerste reactie op haar boek zeggen dat ze het vooral leuk vond hoe Patricia korte metten maakte met het ‘vakbondsvrouwtje’. In het boek lijkt ze te denken dat haar artikel de oorzaak is dat Metje al een bepaalde tijd niet in de media verscheen. Na de verschijning van het boek verscheen Metje opeens tot haar ongenoegen op Powned. Ze heeft naar Powned gebeld om haar beklag te doen, maar wilde zelf niet op de tv.
Mariska Majoor wordt ook door Patricia ernstig geschoffeerd. Patricia wil ‘die kut de vut‘ insturen. Ze neemt het Mariska bijvoorbeeld kwalijk dat ze een - overigens schappelijke - prijs vraagt voor een cursus voor beginnende sekswerkers. We weten allemaal dat Mariska nooit subsidie heeft gekregen, maar ja, Patricia vindt nu eenmaal dat alleen zijzelf betaald moet worden.
Geweld
Een van de weinigen die het boek negatief beoordeelt is de blogster, Zondares. Zij ontmaskert de beschrijvingen van geweld in het boek. Geweld komt voor op De Wallen, maar niet in de compacte vorm waarin Patricia het opdist. (link) In een reactie in diezelfde blog wordt het verhaal in twijfel getrokken dat de politie de bescherming aan de Hell’s Angels overlaat. Inderdaad is volgens onze informatie de rol van de Angels op De Wallen kleiner geworden, zo niet uitgespeeld.
De stijl
Er is een bepaald type ghostwriter dat denkt dat de leesbaarheid van een boek alleen maar toeneemt wanneer het uiterlijk van de mensen die erin voorkomen gedetailleerd wordt beschreven. Patricia zit kennelijk ook in dit kamp. Zo weet Patricia nog dat een man met wie ze vluchtig jaren geleden te maken heeft gehad, ‘donkerblauwe’ ogen had. De exploitant -door haar consequent huisbaas genoemd- bij wie ze haar eerste kamer huurde zou ‘zuchtend zijn krant hebben weggelegd’ toen zij hem wat vroeg. De deurwaarder was slank. Zo staat het boek bol van de bijvoeglijke naamwoorden. Smaken verschillen, maar het gaat ten koste van de geloofwaardigheid van het boek.
Een gedachte-experiment
Stel, je bent bijvoorbeeld John de Mol. Je wilt iets nieuws neerzetten, iets wat zelfs internationaal gaat scoren. Iets wat verder gaat dan televisie. Een vorm van ultieme reality tv. Je gaat de realiteit niet filmen maar maken. Je zet een team aan het werk dat gaat researchen, interviewen en schrijven. Je publiceert een paar artikelen om het publiek warm te maken voor het pièce de résistance: een boek waarin alle partners van het prostitutiebeleid in een stad worden neergesabeld. Je huurt een tot nog toe onbekende actrice in die wat op de radio kletst en contact opneemt met een wethouder waarvan bekend is dat hij vindt dat er misstanden op De Wallen heersen. Voor de vorm bekritiseer je hem mild in het boek. Zou dit kunnen? Op de achterflap staat te lezen dat Patricia een goede baan in de media had. Ze zou nu weer een goede baan hebben. Wil de ware Patricia Perquin opstaan?
Ik kan nog wat leren van die mensen, ik vind het goed geschreven. Ik hoop dat het mensen kritischer laat kijken naar dit boek, want het laatste wat we nodig hebben is nog meer misleidende dingen over de prostitutie. Er wordt al zoveel over ons gelogen, en dat verzwakt telkens onze positie weer.
Dat oog voor de menselijke kant van de klant, waar Patricia blijk van zou geven in het boek, is alleen maar wat ze zegt dat ze vindt, want de toon die ze over haar arme klantjes aanslaat in het hele boek is gewoon gemeen. Ze kijkt op ze neer. Zelfs in het boek kan ze het al niet overtuigend maken.
Ik ga niet nog een keertje over het boek heen. Anders schrijf ik over elke zin een paragraaf, en dat willen jullie helemaal niet lezen. Overmorgen weer een leuk stukje, deze keer weer over iets van de zakelijke kant.
donderdag 7 juni 2012
Enquete over SOA-tests
In de zijlijn van mijn blogje zet ik enquetes, zodat ik ook een beeld van mijn lezers krijg, en honderd dagen geleden was dat een enquete over hoe lang het geleden was dat mijn lezers een SOA-test hadden gedaan.
Hoeren moeten eigenlijk elke twee maanden testen. Wehttp://www.blogger.com/img/blank.gif hebben een hoop verschillende partners, en we moeten onze verantwoordelijkheid nemen. Als we besmet zijn kunnen we zo een boel mannen besmetten. Gelukkig houdt het condoom bijna alles wel tegen, maar je weet toch maar nooit.
Gewone mensen die zijn sneller goed, maar eens per jaar testen is aangeraden voor iedereen die seksueel actief is. Als je in een ijzersterk huwelijk zit zal dat niet zo uitmaken, maar veel mensen gaan toch vreemd, en lang niet iedereen zit in een huwelijk. Als je het niet zo nauw neemt met condooms, zal je nog vaker moeten testen.
Ik schreef hier al eerder over SOA's, en ik heb er vaker opmerkingen over gemaakt, het is iets dat ik belangrijk vind. Ik zou me er zelf ook veiliger bij voelen als mensen regelmatig zich lieten testen. Dat is voor iedereen goed.
Je bent zelf veiliger, want je kan op tijd iets laten doen aan ziektes die anders grote blijvende problemen kunnen veroorzaken. Dat is ook goed voor de verzekeraars, en voor de zorg, die anders opgezadeld worden met de kosten van je ziekte als het uit de hand gelopen is. En je sekspartners hebben meer veiligheid als jij je op tijd laat testen.
De uitslag van de enquete valt me daarom heel erg tegen.
Minder dan een maand:47 (5%)
1-3 maanden:43 (4%)
3-12 maanden:72 (8%)
1-2 jaar:42 (4%)
2-5 jaar:38 (4%)
Meer dan 5 jaar:60 (6%)
Nog nooit getest:594 (66%)
Dat laat dus zien dat negen procent van de mensen voldoen aan de eisen die je aan hoeren mag stellen, en ik hoop ook erg dat al mijn collegaatjes daarbij horen! Zeventien procent van de mensen voldoet aan de aangeraden jaarlijkse test. Dat valt al erg tegen. Mensen die slordig zijn, en het wat jaartjes laten liggen, daarmee komen we bij vierendertig procent.
Twee derde van mijn lezers heeft zich nooit laten testen. Wat dom! Testen doet geen zeer, is meestal gratis, en het zorgt voor veiligheid! Ga je laten testen! Doe niet zo onverantwoordelijk! Het is je gezondheid, en de gezondheid van andere waar je op moet letten! Ik vind het erg hoor!
Hoeren moeten eigenlijk elke twee maanden testen. Wehttp://www.blogger.com/img/blank.gif hebben een hoop verschillende partners, en we moeten onze verantwoordelijkheid nemen. Als we besmet zijn kunnen we zo een boel mannen besmetten. Gelukkig houdt het condoom bijna alles wel tegen, maar je weet toch maar nooit.
Gewone mensen die zijn sneller goed, maar eens per jaar testen is aangeraden voor iedereen die seksueel actief is. Als je in een ijzersterk huwelijk zit zal dat niet zo uitmaken, maar veel mensen gaan toch vreemd, en lang niet iedereen zit in een huwelijk. Als je het niet zo nauw neemt met condooms, zal je nog vaker moeten testen.
Ik schreef hier al eerder over SOA's, en ik heb er vaker opmerkingen over gemaakt, het is iets dat ik belangrijk vind. Ik zou me er zelf ook veiliger bij voelen als mensen regelmatig zich lieten testen. Dat is voor iedereen goed.
Je bent zelf veiliger, want je kan op tijd iets laten doen aan ziektes die anders grote blijvende problemen kunnen veroorzaken. Dat is ook goed voor de verzekeraars, en voor de zorg, die anders opgezadeld worden met de kosten van je ziekte als het uit de hand gelopen is. En je sekspartners hebben meer veiligheid als jij je op tijd laat testen.
De uitslag van de enquete valt me daarom heel erg tegen.
Minder dan een maand:47 (5%)
1-3 maanden:43 (4%)
3-12 maanden:72 (8%)
1-2 jaar:42 (4%)
2-5 jaar:38 (4%)
Meer dan 5 jaar:60 (6%)
Nog nooit getest:594 (66%)
Dat laat dus zien dat negen procent van de mensen voldoen aan de eisen die je aan hoeren mag stellen, en ik hoop ook erg dat al mijn collegaatjes daarbij horen! Zeventien procent van de mensen voldoet aan de aangeraden jaarlijkse test. Dat valt al erg tegen. Mensen die slordig zijn, en het wat jaartjes laten liggen, daarmee komen we bij vierendertig procent.
Twee derde van mijn lezers heeft zich nooit laten testen. Wat dom! Testen doet geen zeer, is meestal gratis, en het zorgt voor veiligheid! Ga je laten testen! Doe niet zo onverantwoordelijk! Het is je gezondheid, en de gezondheid van andere waar je op moet letten! Ik vind het erg hoor!
maandag 4 juni 2012
Telefoniste
Soms wou ik maar dat ik een telefoniste had. Ondanks de moderne computer-technologie is de telefoon nog steeds mijn belangrijkste manier om contact te hebben met mijn klanten. Ze zoeken vaak het eerste contact met de mail, maar daarna is het meestal toch gewoon de 06. Ik denk dat het komt omdat de mail gewoon niet dezelfde spanning heeft als mijn stem horen. Eigenlijk kan je zeggen dat de date al begint aan de telefoon.
Als je telefoontje met de klant goed gaat, is hij veel geiler als hij bij je aankomt. Dat is iets wat ik moest leren, want ik was als beginner juist heel zakelijk aan de telefoon. Ik ben het pas anders gaan doen toen ik er opmerkingen over kreeg, want ik had er zelf helemaal niet aan gedacht dat het zo werkte. Voor mij was het werk, en ik dacht dat die mannen er ook best zakelijk over dachten.
Toen ik een meisje was, was ik nooit zo iemand die uren aan de telefoon zat. Ik vond het ongemakkelijk om met iemand te praten zonder dat ik ze in hun ogen kon kijken. Bovendien deden we niet aan lang telefoneren bij ons thuis. Ik weet niet of dat kwam door de kosten, of dat er iets anders achterzat. We keken ook niet zomaar TV, dat was vanwege de kerk. Toen ik klein was ging ik ervanuit dat het met de telefoon netzoiets was.
Voor mij was een telefoongesprek dus om snel iets door te geven, of af te spreken. Ik vind het nog steeds maar niets om een heel gesprek aan de telefoon te hebben. Ik spreek liever af met die persoon, om lekker samen thee te gaan drinken ofzo. Omdat ik me ook geen houding kon geven aan de telefoon, was ik nogal kortaf. Dat werkte niet lekker met klanten, toen ik daarmee moest gaan bellen.
Voor een klant is het namelijk helemaal niet iets zakelijks op het moment dat hij een afspraak wil maken. Hij weet natuurlijk best dat het een zakelijke relatie is, maar zo wil hij het niet voelen. Hij wil juist persoonlijk contact met je maken als hij belt, en zich uitgenodigd voelen. Dat is zelfs belangrijk bij nuchtere klanten, die doen alsof dat ze niets doet. Want ook die klanten reageren erop.
Aan de telefoon moet je toegankelijk en uitnodigend klinken, en persoonlijke interesse voor hem hebben. Hij moet het idee hebben dat je hemzelf wil zien, en dat je er blij van wòrdt om hem een afspraak te horen maken. Je mag best een beetje rustig en zakelijk doen om mee te beginnen, maar je moet altijd vrolijk doen als hij zegt dat hij een afspraak wil maken. Dat vinden ze leuk. Je moet er ook een persoonlijke noot aan toevoegen, maar dat moet bij een opmerking blijven.
Die persoonlijke noot is natuurlijk iets wat hijzelf persoonlijk vindt. Je kan natuurlijk best iets vinden wat je bij bijna elke klant gebruikt, want de meeste mannen willen toch hetzelfde. Het moet alleen klinken alsof je bij hem iets anders doet dan bij andere. Dat vinden de klanten belangrijk, want het laat zien dat hij voor jou speciaal is. Ze zijn natuurlijk ook allemaal speciaal voor me, maar dat kan ik niet gaan uitleggen.
Natuurlijk hou ik elk gesprekje kort, ik wil het eigenlijk niet langer dan een halve minuut laten duren. Dat krijg ik voorelkaar door zelf vooral te praten, want ik heb gemerkt, dat het gesprek lang kan gaan worden als ik stiltes laat voorkomen. Ik babbel dus vooral, en ik stel hem vragen over wanneer hij wil afspreken, en terwijl ik het opschrijf babbel ik dan wat over dat ik ernaaruitkijk omdat vorige keer zo lekker ging. Dan moet ik snel ophangen, omdat ik het druk heb, ook als dat niet zo is. Je moet het niet te lang laten worden, en veel mannen zien het toch wel zitten om eindeloos met je te telefoneren.
Ik heb het moeten leren, want het is niet iets wat ik van mezelf heb. Eerst moest ik erachterkomen dat mannen het zo ervaren, en daarna moest ik mijn manier uitzoeken. Ik vind het nog steeds weleens moeilijk, want je hóórt hem alleen maar. Je kan dus niet naar zijn lichaamstaal kijken en dat doe ik wel liever. Eigenlijk heb ik het gevoel alsof ik blind praat, maar dat is nou eenmaal zo. Het is iets dat bij het werk hoort.
Daardoor word ik aan de telefoon slechter als ik de klant beter ken. Een beetje hip en vrolijk doen kan ik beter met iemand die ik niet ken, maar ik voel me veelmeer verloren met een vent die ik best goed ken. Dan probeer ik denk ik een soort van contact te maken via de telefoon dat gewoon niet kan. Ik heb daar weleens opmerkingen over gehad, dat ik zo voorzichtig was gaan klinken. Dat is dan eigenlijk niet voorzichtig, maar gewoon een beetje gebrek aan contact.
Ik heb weleens in mijn advertentie gezet dat ik alleen maar tijdens bepaalde uren van de dag mag worden gebeld. Dat zou voor mij namelijk wel erg makkelijk zijn. Mijn dagen zijn erg onregelmatig gevuld, en ik ben altijd wel ergens mee bezig. Dat betekent dat die telefoontjes die ik krijg, erg vaak ongemakkelijk zijn. Ik word vaak gestoord. Helaas is het zo dat als ik mijn uren verminder, ik gewoon minder belletjes krijg, en nog steeds zijn er dan mannen die buiten die uren bellen. Daar ben ik maar mee opgehouden, er was gewoon niets mee te beginnen.
Chatten is nog erger, maar dat is iets wat toch veel mannen proberen. Je hebt nog minder contact tussen de regels door, en het kost tijd en veel typwerk. Bovendien is het niet een gesprekje wat echt spontaan gaat, het is ook moeilijker te sturen. Ik begrijp wel dat we in de eenentwintigste eeuw leven, maar chatten is echt niets voor mij. Vooral niet als het eerste wat ze schrijven is: "cam aan!"
Mijn telefoon is de enige plek waar ik alles bijdehand heb. Ik heb al mijn telefoonnummers van klanten en ex-klanten erinstaan. Ik heb een telefoon waar ik een blocker op kan zetten, zodat ik sommige nummers een andere ringtone kan geven, of automatisch geen ringtone, zodat ze me niet storen. Zo kan ik vervelende mannen blokkeren, die me anders de hele tijd lastig zouden vallen. Ik moet hem dus ook maar niet kwijtraken. Gelukkig heb ik er een goeie pincode op, maar dat is meer omdat de Belasting altijd met mijn telefoon gaat spelen. Met een pincode moeten ze mij eerst vragen.
Af en toe ben ik weleens bang voor wat er gebeurt als ik mijn telefoon kwijtraak. Mijn hele business is dan naar de knoppen, want alle klanten moeten me opnieuw gaan vinden. Daarom behandel ik mijn telefoon heel voorzichtig, ik weet altijd precies waar hij is. Gelukkig ben ik mijn telefoon nooit kwijt, ik wou maar dat dat ook zo was met mijn portemonnee en mijn sleutels!
Het gaat meestal om de tijd die een klant belt. Ze bellen verspreid over de hele dag, en dat betekent ook midden in de nacht. Ik denk soms dat ze denken dat ik nooit slaap. Maar je hebt ze wel die je pas om tien uur bellen, omdat ze bang zijn dat ze me anders wakker maken. Ik denk niet dat ik zo lan kàn slapen! Maar dat is altijd fijner dan de mannen die me om twee uur 's nachts bellen en dan vragen of ik lekker aan het partyen was.
Omdat ze me de hele dag en nacht door bellen, komen er altijd wel belletjes als het niet uitkomt. Tijdens een beurt heb ik mijn telefoon natuurlijk uitstaan, en vaak zie ik dan dat er is gebeld. Daar moet ik dan achteraan gaan bellen, bij de klanten waarbij ik weet dat het kan. Anders hoop ik altijd dat ze in hun voicemail zetten of ik ze terug kan bellen. Dan weet je het nog niet zeker, sommige mannen zeggen dat je terug moet bellen terwijl ze dat echt niet willen. Ik heb geen idee waarom dat soms gebeurt.
Soms ben ik aan de lijn met een klant terwijl de andere klant aankomt. Dat heb ik echt liever niet. De klant die aankomt, wil al mijn aandacht, en hij wil ook niet horen dat ik nèt zo leuk doe tegen een vreemde aan de lijn als tegen hem. Ik zeg dan weleens dat ik met mijn vriendje belde, maar daar trappen ze meestal toch niet in. Ze zeggen er niets van, maar ik kan wel aan ze zien dat ze er niets van geloven. Er moet geen enkele afleiding zijn als de klant er is.
Als ik geen klant heb, heb ik mijn telefoon altijd aanstaan. Natuurlijk niet in de kerk of als ik bij mijn ouders ben, of als ik bij vrienden en vriendinnen ben die er niet van weten. Maar in de supermarkt bijvoorbeeld wel. Je krijgt dan weleens rare blikken als je met een zwoele stem een afspraak staat te maken. Soms ben ik dan een beetje afgeleid, maar ik ben er wel goed in geworden. Ik krijg liever rare blikken dan dat ik de klant niet aantrek met mijn praatje.
Natuurlijk krijg ik ook weleens een belletje tijdens het sporten, en ik heb wel geleerd om nietteveel te hijgen als ik mijn praatje heb, want de klant gelooft me nooit als ik zeg dat ik aan het fitnessen was! Ze zijn soms opgewonden omdat ze me hijgend neukend voorstellen, maar vaker zijn ze gewoon jaloers, en dat moet ik eigenlijk nietteveel hebben. Ze komen nog steeds netzolief, maar het wordt gespannener voor ze. W zegt dan altijd dat ik daar gebruik van kan maken voor een intensere beurt, maar ik heb dat nietzogoed onder controle als zij.
Met duizenden mannen in de jaren dat ik dit doe, heb ik niet alle namen op een rijtje. Ik hou het wel bij op de telefoon, zodat ik een overzicht heb met wat ik kan verwachten, maar als ik buiten in de zon zit, en het schermpje niet kan lezen, dan weet ik gewoon niet wie er belt. Ik weet de naam dan wel, en ik zie later pas wie het is als ik een aantekening over hem heb gemaakt. En de meeste mannen beginnen met "met mij!"
Soms maak ik dus een babbeltje wat nergens over gaat. Een vent die geil napraat over een beurt, waar ik echt niet van weet welke klant hij is. Ik speel dan wel mee, maar het is moeilijk om dan overtuigd te zijn. Ik vind dat een beetje dommig van mezelf, want eigenlijk hoef ik niet te weten welke klant het is, ze moeten toch allemaal hetzelfde horen. Maar ik moet het van mezelf gewoon een beetje menen.
Met een telefoniste zou ik het een stuk makkelijker hebben.
Als je telefoontje met de klant goed gaat, is hij veel geiler als hij bij je aankomt. Dat is iets wat ik moest leren, want ik was als beginner juist heel zakelijk aan de telefoon. Ik ben het pas anders gaan doen toen ik er opmerkingen over kreeg, want ik had er zelf helemaal niet aan gedacht dat het zo werkte. Voor mij was het werk, en ik dacht dat die mannen er ook best zakelijk over dachten.
Toen ik een meisje was, was ik nooit zo iemand die uren aan de telefoon zat. Ik vond het ongemakkelijk om met iemand te praten zonder dat ik ze in hun ogen kon kijken. Bovendien deden we niet aan lang telefoneren bij ons thuis. Ik weet niet of dat kwam door de kosten, of dat er iets anders achterzat. We keken ook niet zomaar TV, dat was vanwege de kerk. Toen ik klein was ging ik ervanuit dat het met de telefoon netzoiets was.
Voor mij was een telefoongesprek dus om snel iets door te geven, of af te spreken. Ik vind het nog steeds maar niets om een heel gesprek aan de telefoon te hebben. Ik spreek liever af met die persoon, om lekker samen thee te gaan drinken ofzo. Omdat ik me ook geen houding kon geven aan de telefoon, was ik nogal kortaf. Dat werkte niet lekker met klanten, toen ik daarmee moest gaan bellen.
Voor een klant is het namelijk helemaal niet iets zakelijks op het moment dat hij een afspraak wil maken. Hij weet natuurlijk best dat het een zakelijke relatie is, maar zo wil hij het niet voelen. Hij wil juist persoonlijk contact met je maken als hij belt, en zich uitgenodigd voelen. Dat is zelfs belangrijk bij nuchtere klanten, die doen alsof dat ze niets doet. Want ook die klanten reageren erop.
Aan de telefoon moet je toegankelijk en uitnodigend klinken, en persoonlijke interesse voor hem hebben. Hij moet het idee hebben dat je hemzelf wil zien, en dat je er blij van wòrdt om hem een afspraak te horen maken. Je mag best een beetje rustig en zakelijk doen om mee te beginnen, maar je moet altijd vrolijk doen als hij zegt dat hij een afspraak wil maken. Dat vinden ze leuk. Je moet er ook een persoonlijke noot aan toevoegen, maar dat moet bij een opmerking blijven.
Die persoonlijke noot is natuurlijk iets wat hijzelf persoonlijk vindt. Je kan natuurlijk best iets vinden wat je bij bijna elke klant gebruikt, want de meeste mannen willen toch hetzelfde. Het moet alleen klinken alsof je bij hem iets anders doet dan bij andere. Dat vinden de klanten belangrijk, want het laat zien dat hij voor jou speciaal is. Ze zijn natuurlijk ook allemaal speciaal voor me, maar dat kan ik niet gaan uitleggen.
Natuurlijk hou ik elk gesprekje kort, ik wil het eigenlijk niet langer dan een halve minuut laten duren. Dat krijg ik voorelkaar door zelf vooral te praten, want ik heb gemerkt, dat het gesprek lang kan gaan worden als ik stiltes laat voorkomen. Ik babbel dus vooral, en ik stel hem vragen over wanneer hij wil afspreken, en terwijl ik het opschrijf babbel ik dan wat over dat ik ernaaruitkijk omdat vorige keer zo lekker ging. Dan moet ik snel ophangen, omdat ik het druk heb, ook als dat niet zo is. Je moet het niet te lang laten worden, en veel mannen zien het toch wel zitten om eindeloos met je te telefoneren.
Ik heb het moeten leren, want het is niet iets wat ik van mezelf heb. Eerst moest ik erachterkomen dat mannen het zo ervaren, en daarna moest ik mijn manier uitzoeken. Ik vind het nog steeds weleens moeilijk, want je hóórt hem alleen maar. Je kan dus niet naar zijn lichaamstaal kijken en dat doe ik wel liever. Eigenlijk heb ik het gevoel alsof ik blind praat, maar dat is nou eenmaal zo. Het is iets dat bij het werk hoort.
Daardoor word ik aan de telefoon slechter als ik de klant beter ken. Een beetje hip en vrolijk doen kan ik beter met iemand die ik niet ken, maar ik voel me veelmeer verloren met een vent die ik best goed ken. Dan probeer ik denk ik een soort van contact te maken via de telefoon dat gewoon niet kan. Ik heb daar weleens opmerkingen over gehad, dat ik zo voorzichtig was gaan klinken. Dat is dan eigenlijk niet voorzichtig, maar gewoon een beetje gebrek aan contact.
Ik heb weleens in mijn advertentie gezet dat ik alleen maar tijdens bepaalde uren van de dag mag worden gebeld. Dat zou voor mij namelijk wel erg makkelijk zijn. Mijn dagen zijn erg onregelmatig gevuld, en ik ben altijd wel ergens mee bezig. Dat betekent dat die telefoontjes die ik krijg, erg vaak ongemakkelijk zijn. Ik word vaak gestoord. Helaas is het zo dat als ik mijn uren verminder, ik gewoon minder belletjes krijg, en nog steeds zijn er dan mannen die buiten die uren bellen. Daar ben ik maar mee opgehouden, er was gewoon niets mee te beginnen.
Chatten is nog erger, maar dat is iets wat toch veel mannen proberen. Je hebt nog minder contact tussen de regels door, en het kost tijd en veel typwerk. Bovendien is het niet een gesprekje wat echt spontaan gaat, het is ook moeilijker te sturen. Ik begrijp wel dat we in de eenentwintigste eeuw leven, maar chatten is echt niets voor mij. Vooral niet als het eerste wat ze schrijven is: "cam aan!"
Mijn telefoon is de enige plek waar ik alles bijdehand heb. Ik heb al mijn telefoonnummers van klanten en ex-klanten erinstaan. Ik heb een telefoon waar ik een blocker op kan zetten, zodat ik sommige nummers een andere ringtone kan geven, of automatisch geen ringtone, zodat ze me niet storen. Zo kan ik vervelende mannen blokkeren, die me anders de hele tijd lastig zouden vallen. Ik moet hem dus ook maar niet kwijtraken. Gelukkig heb ik er een goeie pincode op, maar dat is meer omdat de Belasting altijd met mijn telefoon gaat spelen. Met een pincode moeten ze mij eerst vragen.
Af en toe ben ik weleens bang voor wat er gebeurt als ik mijn telefoon kwijtraak. Mijn hele business is dan naar de knoppen, want alle klanten moeten me opnieuw gaan vinden. Daarom behandel ik mijn telefoon heel voorzichtig, ik weet altijd precies waar hij is. Gelukkig ben ik mijn telefoon nooit kwijt, ik wou maar dat dat ook zo was met mijn portemonnee en mijn sleutels!
Het gaat meestal om de tijd die een klant belt. Ze bellen verspreid over de hele dag, en dat betekent ook midden in de nacht. Ik denk soms dat ze denken dat ik nooit slaap. Maar je hebt ze wel die je pas om tien uur bellen, omdat ze bang zijn dat ze me anders wakker maken. Ik denk niet dat ik zo lan kàn slapen! Maar dat is altijd fijner dan de mannen die me om twee uur 's nachts bellen en dan vragen of ik lekker aan het partyen was.
Omdat ze me de hele dag en nacht door bellen, komen er altijd wel belletjes als het niet uitkomt. Tijdens een beurt heb ik mijn telefoon natuurlijk uitstaan, en vaak zie ik dan dat er is gebeld. Daar moet ik dan achteraan gaan bellen, bij de klanten waarbij ik weet dat het kan. Anders hoop ik altijd dat ze in hun voicemail zetten of ik ze terug kan bellen. Dan weet je het nog niet zeker, sommige mannen zeggen dat je terug moet bellen terwijl ze dat echt niet willen. Ik heb geen idee waarom dat soms gebeurt.
Soms ben ik aan de lijn met een klant terwijl de andere klant aankomt. Dat heb ik echt liever niet. De klant die aankomt, wil al mijn aandacht, en hij wil ook niet horen dat ik nèt zo leuk doe tegen een vreemde aan de lijn als tegen hem. Ik zeg dan weleens dat ik met mijn vriendje belde, maar daar trappen ze meestal toch niet in. Ze zeggen er niets van, maar ik kan wel aan ze zien dat ze er niets van geloven. Er moet geen enkele afleiding zijn als de klant er is.
Als ik geen klant heb, heb ik mijn telefoon altijd aanstaan. Natuurlijk niet in de kerk of als ik bij mijn ouders ben, of als ik bij vrienden en vriendinnen ben die er niet van weten. Maar in de supermarkt bijvoorbeeld wel. Je krijgt dan weleens rare blikken als je met een zwoele stem een afspraak staat te maken. Soms ben ik dan een beetje afgeleid, maar ik ben er wel goed in geworden. Ik krijg liever rare blikken dan dat ik de klant niet aantrek met mijn praatje.
Natuurlijk krijg ik ook weleens een belletje tijdens het sporten, en ik heb wel geleerd om nietteveel te hijgen als ik mijn praatje heb, want de klant gelooft me nooit als ik zeg dat ik aan het fitnessen was! Ze zijn soms opgewonden omdat ze me hijgend neukend voorstellen, maar vaker zijn ze gewoon jaloers, en dat moet ik eigenlijk nietteveel hebben. Ze komen nog steeds netzolief, maar het wordt gespannener voor ze. W zegt dan altijd dat ik daar gebruik van kan maken voor een intensere beurt, maar ik heb dat nietzogoed onder controle als zij.
Met duizenden mannen in de jaren dat ik dit doe, heb ik niet alle namen op een rijtje. Ik hou het wel bij op de telefoon, zodat ik een overzicht heb met wat ik kan verwachten, maar als ik buiten in de zon zit, en het schermpje niet kan lezen, dan weet ik gewoon niet wie er belt. Ik weet de naam dan wel, en ik zie later pas wie het is als ik een aantekening over hem heb gemaakt. En de meeste mannen beginnen met "met mij!"
Soms maak ik dus een babbeltje wat nergens over gaat. Een vent die geil napraat over een beurt, waar ik echt niet van weet welke klant hij is. Ik speel dan wel mee, maar het is moeilijk om dan overtuigd te zijn. Ik vind dat een beetje dommig van mezelf, want eigenlijk hoef ik niet te weten welke klant het is, ze moeten toch allemaal hetzelfde horen. Maar ik moet het van mezelf gewoon een beetje menen.
Met een telefoniste zou ik het een stuk makkelijker hebben.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
