Ik hoef niet te schrijven

Ik zal eens een geheimpje verklappen. Ik begin tegenwoordig heel vaak aan het volgende stukje omdat ik vind dat ik het niet kan maken mijn schema te verbreken. Het zou een breuk zijn met wat ik heb opgebouwd, en dat voelt alsof het zonde zou zijn. Alsof ik iets opgeef waar ik zo'n goede reputatie mee heb opgebouwd. En dat is helemaal geen leuke motivatie.

Maar ik hoef niet te schrijven. Ik ben niemand wat verplicht. Ik word er niet voor betaald, ik heb niets wat ik ervoor terugkrijg, en ik heb zelfs niemand wat beloofd. Eigenlijk doe ik het als het goed is alleen voor mezelf, en dat is het enige wat het de moeite waard maakt om er zoveel werk in te steken, elke week al jaren. En als ik niet meer wil, dan is er weinig meer om me aan het schrijven te houden.

Als ik eens eerlijk kijk naar wat ik nou voor elkaar gekregen heb is dat helemaal niet leuk. Ja, ik heb een heleboel leesvoer beschikbaar gemaakt voor mensen die meer willen begrijpen van mijn vak, en veel collega's vinden het leuk om mijn blog te lezen. Maar wat heb ik verder nou bereikt? Mensen hebben alleenmaar diepere vooroordelen gekregen sinds 2008 toen ik begon.

De wetten worden steeds gekker. Het debat wordt steeds gekker. De pers en de TV worden steeds gekker. Wat ik heb uitgelegd, dat is een druppel op een gloeiende plaat geweest. Ik heb geprobeerd om een beetje naar boven te trekken, maar het glijdt alleenmaar heel hard naar beneden. Netzoals mijn lezersaantallen ook al jaren zoetjesaan wegzakken, want zoveel interesse is er niet voor waar ik aan werk.

Ik hoef het daar dus niet voor te doen. Waar dan wel voor? Ik ben niet meer de enige blogger over prostitutie. Er zijn andere blogs, en die halen meer lezers dan ik ooknog, en met minder schrijfwerk. Intussen blijf ik maar proberen om netjes alles uit te zoeken wat ik opschrijf, om zeker te weten dat het klopt, en ik niet méér toevoeg aan alle onzin die je overal over mijn vak leest. Ik lijk wel gek.

Voor de reacties hoeft het ook niet. Ik ben moe van al die mensen die het beter weten, of die gewoon niet goed lezen. En al helemaal niet voor alle klieren die mijn reacties gebruiken als speeltuin. Er zijn ook fijne reacties hoor, maar het ontmoedigt me zo dat er zoveel gekkigheid en zoveel gemeenheid overheerst. Vooral in de toon, want lelijke mensen springen er altijd uit. Soms is het gewoon bevredigend die reacties eruit te gooien.

Ik ben moe van de negativiteit. Ik ben moe van alle mensen die me mailen dat ik kinderen in gevaar breng omdat ik ze niet bang genoeg maak voor mijn werk. Ik ben moe van al die betweters die eens een artikeltje in de krant hebben gelezen en dus denken dat ze het allemaal duidelijker zien dan ik. Moe van de mensen die me waarschuwen dat mijn leven zo gevaarlijk is en ik zo naïef ben dat ik dat niet zie.

En ook van collega's. Ik ben moe van collega's die zeggen dat ik het werk niet geil genoeg laat klinken en de klanten teveel inkijk geef. Ik ben moe van collega's die bevelen dat ik ze alle gegevens moet geven die ik heb verzameld over de wet of de reddingsindustrie, alsof ik hun secretaresse ben. Ik ben moe van collega's die me berispen dat ik alleen nieuws mag gebruiken waarvan ik een koppeling naar een grote krant heb. Ik ben moe van collega's die zeiken dat zij nog nooit last van de zedenpolitie, belastingdienst of gemeentes hebben gehad dus dat ik niet moet klagen. En meteen zich aan me vast proberen te klampen als het vervolgens wèl gebeurt.

Moe van de mannen die denken dat ik voor hèm wel een uitzondering ga maken en met hem afspreek via mijn blog. Moe van de verstokte maagden die passief van me willen dat ik ze overhaal om bij me te komen zodat ik ze kan ontmaagden. Moe van de want-to-be pooiers die gaan zeuren dat ze met me willen werken. Moe van de klanten van andere meiden die vinden dat ik zou moeten werken zoals hun meisjes. Moe van de haatmail en de doodsbedreigingen.

En intussen komen er ook geen ingezonden stukjes binnen die zorgvuldig genoeg geschreven zijn om te plaatsen.

Deze week had ik een stukje voorbereid waar mensen uit mijn helpersgroep heel veel werk in hebben gestopt. Er is heel diep gegraven naar wat er nou eigenlijk achter de schermen gebeurt. En al dat werk laten we nu links liggen, want als ik erover schrijf kom ik over als een samenzweringsmaniak. Kijk maar hoe moeilijk mensen geloven wat ik gewoon al schrijf, wat ze zelf na zouden kunnen zoeken. Dus deze week vervalt, en op een hele nare manier. Dus ik heb de pee in.