Antwoord op: Het topje van de ijsberg

Gaat het over cijfers van de misstanden in de hoererij, dan krijg je van de kant van de overheid, en ook van de kant van de zieligheidsindustrie, altijd drie dingen te horen. De cijfers van Comensha, alsof dat serieus bewezen zaken zijn en niet onderbuikvermoedens, dat mensenhandel, dwang en misstanden schrikbarend toenemen, en tenslotte dat we alleen nog maar het tòpje van de ijsberg zien.

Dat is allemáál onwaar, maar vandaag schrijf ik over dat laatste zinnetje. Dat we maar het topje van de ijsberg zouden zien.

Het idee achter het topje van de ijsberg is dat we maar een heel klein deel zien van de gevallen van misstanden, en dat het grootste deel verborgen blijft. We kijken niet goed genoeg, we vinden niet genoeg gevallen, en zelf kunnen die passieve meisjes natuurlijk ook niet naar buiten komen, het is onzichtbaar, dus er gebeurt heel veel dwang en ellende waar we nooit achterkomen. Dus dat nemen we maar aan dat het bestaat.

Wat je dan aan moet nemen, dat verschilt. De meeste bedrijven en instanties hebben het alleenmaar over "veel meer" slachtoffers dan waar we van weten. Ze moeten wel een beetje een slag om de arm houden, want aannames die je niet kan onderbouwen moeten niet te duidelijk aannames zijn. Alleen de Nationaal Rapporteur Mensenhandel heeft een ivoren toren hoog genoeg om het niet uit te laten maken. En die zegt dat er makkelijk tíén keer zoveel slachtoffers kunnen zijn als we weten!

Aannames over hoeveel er dan gemist wordt zijn nooit ergens op gebaseerd. Ik heb echt gezocht, en ik heb zelfs mensen benaderd die hebben gewerkt bij de Nationaal Rapporteur Mensenhandel, die de grootste gebruiker van dit zinnetje is. Die kwam niet verder dan dat de gevallen die Comensha "kan vinden" slechts een tiende zijn van wat er volgens sommige buitenlandse lobbyclubs zou moeten zijn in Nederland. Van iets anders wist die ook niet, want de Rapporteur krijgt alleen informatie uit de zieligheidsindustrie, het OM en de politie.

Er is ook afgelopen jaar een schatting uitgekomen van het "dark number" van hoe groot die ijsberg onder water nou is, maar dat heb ik apart aleens geplaatst. Dat is nog ondoorzichtiger geweest dan wat je normaal al voor publicaties van verbiedertjes kan verwachten, maar deze keer was ik erg blij dat mijn statistiekmannetje daar een uitgebreid stukje over schreef, want het was erger dan normaal. Netzoals altijd bleek het weer gebakken lucht.

Nu zou de kous af moeten zijn. Het is nergens op gebaseerd, dus dan zou ik in een volmaakte wereld genoeg moeten hebben gezegd. Maar zo is de wereld niet, deze zinnetjes zijn namelijk zo gevaarlijk omdat ze aansluiten bij onderbuikgevoelens over hoe het zou werken in de prostitutie.

Ik ga niet nogeens schrijven over het idee dat misstanden, en vooral mensenhandel, en dan vooràl dwang, onzichtbaar zouden zijn. Ik ga er ook niet nog een keer overheen dat we natúúrlijk liegen over dat we geen slachtoffer zouden zijn. En ookal is dit een hele duidelijke vorm van excessen de norm maken, ook daar ga ik niet het hele verhaal over herhalen. Via de koppelingen kunnen jullie dat allemaal teruglezen.

Mensen geloven graag in de hoererij als een soort ondergrondse wereld. Ze hebben een denkbeeld over prostitutie wat niet samen kan bestaan met ideeën over ons als gewone werkende ondernemers die het gewoon werk vinden wat we doen. Dat is niet geil, dat is niet eng genoeg om zoiets engs als seks recht te doen, het is niet wat ze in de media horen, en het prikkelt niet zoveel als de slavinnetjesfantasie die je overal hoort.

Hoe die ondergrondse wereld dan geheim blijft is een probleem. Daar wordt dan meestal een enorme maffia bij verzonnen, die dan alle taken kan doen die je nodighebt om iemand in de persoonlijke dienstverlening tòch niet de kans te geven om hulp in te roepen. Als het namelijk ècht zo'n hel zou zijn als het denkbeeld belooft, dan zouden we massaal trillend op het politieburo zitten na onze eerste klant. Die maffia fantaseren we erbij om te voorkomen dat we aan ons denkbeeld moeten twijfelen.

Ga maar eens na. Met duizenden vrouwen in Nederland alleen al die seksen voor geld hebben we elk jaar maar een handjevol meiden die naar de politie stappen om aangifte te doen van dwang of misstanden. En daar zitten zelfs best wat verhalen tussen waar je vraagtekens bij moet zetten. Zelfs als je weet hoe politie-aandacht voelt, is dat raar als je aanneemt dat de horrorverhalen over hoererij kloppen. Je kiest toch voor het minste van de kwaden.

We vergoelijken het. Elke twijfel die tevoorschijn borrelt krijgt een eigen slap smoesje. Want waaròm zouden mensen geen aangifte doen van meerdere verkrachtingen per dag, afpersing, diefstal, bedreiging, mishandeling, ontvoering en nogwel meer? En waarom doen dan mensen van buiten de hoererij wèl aangifte van die dingen, zelfs als ze niet allemaal samen en de hele tijd gebeuren?

Dan krijgen we verhalen over dat die arme meisjes te geknakt zijn, en teveel trauma hebben. Die twee heb ik gelukkig al behandeld. Je hoort ook nog weleens dat ze geen aangifte durven te doen, omdat hun pooiers weten waar ze het meisje moeten vinden. Dat vinden we dan weer niet een logische reden om te zeggen dat niemand durft om aangifte te doen van inbraak, terwijl inbrekers toch ook weten waar je woont.

Sowieso is het raar dat uitgerekend de politie dat argument zou gebruiken. Als je namelijk aangifte doet, meldt de politie netjes aan de persoon tegen wie die aangifte loopt, met je hele naam en adres, ookal zeggen ze soms dan juist weer niet waar je ze van beschuldigt. Dus meestal vinden ze het helemaal geen punt dat de enge crimineel je gegevens hoort, en gaan ze er niet vanuit dat je daarom geen aangifte zal doen.

Er worden heel veel voordehandliggende vragen gesust, en er worden een paar hele belangrijke niet gesteld. Bijvoorbeeld: hoe wéten we eigenlijk dat we heel veel slachtoffers niet zien, als we die slachtoffers niet zien? Veel mensen met wie ik spreek denken dat er gewoon weinig mensen zijn bij wie we het kunnen bewijzen, maar dat er wel bij heel veel mensen onbetwijfelbaar is dat het mis is, en dat we die met elkaar vergelijken.

Maar zo is dat dus niet. Echt èlk signaal van misstanden, de meest vage of gewoon foute dingen, worden geteld als mogelijk slachtoffer van de mensenhandel. We pakken dus àlle vermoedens mee. Lees hier maar hoe gek we daarmee doen. We hebben dus alle vermoedens tot "wat we zien" gebombardeerd, en de rest van de ijsberg is dus nieteens op concrete vermoedens en signalen gebaseerd. Die is alleen bedacht bij de oorverdovende stilte van mensen die geen teken geven bij misstanden te zijn betrokken.

In de rechtzaal is bewijs een formaliteit geworden, waarmee vakjes worden ingevuld. Daar is de emotie de baas, en het bewijs alleen een ondersteuning. Maar als het om waarheid vinden gaat, is bewijs nog steeds het enige wat een gedachte meer waarde kan geven dan een onderbuikgevoel. Je moet iets hebben om je ideeën mee te onderbouwen, anders kan je gewoon niet zeggen dat het waar is, of zelfs maar geloofwaardig is.

Helaas komen de meeste mensen niet zover dat ze dat zelfs maar zíén. Want wie gaat er nou graven om zulke lekkere verhalen in twijfel te trekken? Het wordt aangenomen als de waarheid omdat het gezegd wordt door mensen met autoriteit. Dat is een drogredenering, en een hele foute. Als iemand maar een gerespekteerde autoriteit heet, kan die vanalles zeggen zonder een spoortje onderbouwing. Helaas is dat voor bijna iedereen toch genoeg.