Antwoord op: Het addertje onder het gras

Soms krijg ik wat geïrriteerd te horen: "Als het echt zo was als je zegt, dan zou iedereen het wel doen!" en dan moet ik altijd diep zuchten. Die mensen kijken namelijk alleen naar dat ik zeg dat de overdreven verhalen over misstanden indianenverhalen zijn, en niet naar al mijn stukjes waarin ik beschrijf dat het gewoon wèrk is, en dat je het niet moet zien als een beetje je laten plezieren voor je centen.

Die uitspraak wordt meestal gebruikt als een soortvan argument om te kunnen zeggen dat het niet waar is wat ik vertel, omdat anders heel Nederland hoer zou zijn. En heel Nederland is geen hoer, dus ik heb ongelijk. Maar je komt hem ookwel tegen bij mensen die het wel een spannend idee vinden, maar toch geloven in het maatschappelijke idee dat prostitutie gevaarlijk en verkeerd is, en dùs denken dat er een addertje onder het gras moet zitten.

Het ligt echt heel erg voor de hand wat het antwoord daarop is, maar ik ga het toch een keer moeten uitschrijven.

Sekswerk is werk. Dat betekent dat je er echt werk van moet maken, en dat je dus niet een beetje aanprutst voor je eigen lol. Daar betalen de klanten niet voor. Zelfs terwijl ze willen dat je het wel laat lijken alsof je het met ze doet voor je eigen lol. En als het werk is, kost het inspanning, en doe je het niet zomaar. Die inspanning moet worden betaald, en daar moet je maar net voor in zijn.

Maar het blijft gewoon seks voor geld. En seks is inderdaad leuk. En je kan zeggen dat we van onze hobby ons beroep hebben gemaakt. En voor sommige meiden is het helemaal niet hun hobby, maar kiezen die er om andere redenen voor. En nog weer andere meiden hebben seks wel als hobby, maar die vinden dat het werk te anders is van de gewone seks die ze hebben om dat te kunnen vergelijken. En iedereen bepaalt dat voor zichzelf.

Het is weer een "valse tweedeling." Je kan niet zeggen dat het òf ellendige hel is, òf we allemaal in een pornofilm leven waar we alleen door adonissen van het ene orgasme naar het volgende worden gewerkt. Het is wèrk. Dat is niet altijd leuk, meestal niet erg spannend, en de hele tijd tochwel een inspanning. Dus veel mensen die passen daarvoor, en de mensen die het wèl ligt, die gaan het doen omdat het een goeie deal voor ze is.

Seks, als je het niet overkomt, als je niet geil bent, als je niet door het moment wordt meegesleept, moet je zelf máken. Dat is best veel inspanning. Vooral als je niet alleen jezelf moet aanduwen, maar ook je klant mee moet slepen. Je wordt er beter in, maar het is een vak, het is werk, het is niet zomaar een lolletje, je moet het maar kunnen. Dat is waarom hoeren betaald krijgen, en waarom niet iedereen het zomaar even uit zijn mouw schudt.

Maar veel meer mensen zouden het wel probéren als er niet zo'n stigma op zat. Die zouden danwel merken dat het ze niet meevalt omdat het zo hard aanpakken is, maar die zouden in elk geval dan hun nieuwsgierigheid bevredigen, en niet meer met deze vreemde vraag in hun hoofd zitten. Want die zouden het hebben gezien van dichtbij, en niet denken dat het voor iedereen leuk is, of voor iedereen haalbaar.

Ze zouden dan óók eens zien dat het geen ellendetoestand is met overal misstanden en leed. Die zijn niet de reden dat mensen níét hoeren. Dat is dus niet nodig om niet te hoeren, namelijk. Dus dan zouden ze zien dat de hele redenering niet opgaat, dat iedereen wel hun hele leven in een betaalde orgie zou liggen als het geen hel was met pooiers inplaatsvan duivels.

Kijk niet zo zwartwit, en denk eens na over hoe werk werkt. Dan zie je vanzelf dat zo'n valse tweedeling nergens op slaat.

Van hard naar zacht

Toen ik mijn pooierstukjes schreef, heb ik daar veel uitzoekwerk voor gedaan. Ik kon weinig leren van mijn eigen ervaringen met pooiers, want als die kwamen pronken en lastigvallen blafte ik ze af, en dan gaan ze wel weg. Andere meiden hadden wel ervaring met pooiers, en die moest ik dus te spreken krijgen om te leren over hoe dat gaat. Daar heb ik hard voor moeten zoeken, want ze hebben geen katerntje in de Gouden Gids.

Ik begon met meiden die ik kende, en die wel wat met pooiers temaken leken te hebben. Dat was niet eens altijd waar, maar ik was nog zo ongeïnformeerd dat ik het verschil ècht niet zag. Gelukkig had ik wel een paar contacten die echt wat met pooiers hadden gehad, en een paar die wel meer wisten van waar ik moest zoeken. Dat beginnetje heb ik hard nodiggehad, anders was ik nooit zover gekomen.

Pas nogal laat in mijn speurtocht besliste ik om maareens een meid op te zoeken die ik eerder in mijn zoektocht niet had gevonden. Ik noem haar maar K. Ik heb heel veel mensen gebeld, en ben door heel veel websites heengegaan, om haar maar terug te vinden. Dat heeft me uren en uren frustrerend werk gekost, en toen ik haar eenmaal gevonden had, wou ze eigenlijk geen contact met me. Ze was uitgestapt, en wou niets meer van het wereldje weten.

De reden dat ik juist háár zo graag wou hebben, was omdat ze niet paste in mijn plaatje van hoe pooierij werkt. Ik zag duidelijk de patronen van zachte en harde pooiers, maar zij paste daar niet goed in. Zij had een heel ander soort gedrag laten zien, en dat zat me aan de ene kant dwars, en aan de andere kant vond ik het wel een goed idee om mijn theorietjes te testen. Dat is wat mijn statistiekmannetje "falsificeren" noemt.

Ik vond K uiteindelijk, en omdat ik aandrong wou ze wel een boekje opendoen. Om van me af te zijn. Maar toen we eenmaal in een cafeetje hadden zitten bomen over haar pooiertijd, kwam ze los, en was het geen probleem om nog een paar keer af te spreken. We hadden, heel even, veelmeer contact dan we tijdens mijn ramentijd ooit hadden. Toen we klaar waren, hadden we niet veel meer te bespreken, en toen hield het contact ookweer op.

Doordat we best verschillend waren kende ik haar niet goed. Ik kende haar uit mijn ramentijd, en in die tijd had ik maar met een paar collegaatjes echt contact. Zij was daar niet één van. Ik ontweek haar ook omdat ze een pooier had, en ik wou niet "besmet" worden door met haar om te gaan. Dat was niet alleen omdat ik toen nog geloofde in psychologische krachten van pooiers, maar ook omdat het een hele andere tijd was.

Het was de tijd dat Sjaban al veel macht had, en nog aan het groeien was. Het was een paar jaar nadat we massaal naar de politie waren gestapt om aangiftes tegen hem te doen en ons aan te bieden als getuigen, en de politie dat allemaal aan Sjaban had doorgegeven en daarna onze aangiftes in de prullenbak had gestopt. Hij groeide, en het leek erop dat snel alles beheerst zou worden door bendes.

Toen wisten we ookal dat hoeren niet welkom waren. We werden gedoogd, maar gehaat. We wisten heel goed dat we een uithangbordje waren om te laten zien hoe progressief en tolerant Nederland was, maar dat de overheid niets van je moest hebben, en je het liefst liet stikken. Het was geen rare gedachte dat ze expres de bendes ons lieten terroriseren, als morele straf of gewoon om ons vak uit te laten sterven.

Er was bij sommige meiden daardoor het idee gekomen dat ze maar snel moesten kiezen bij welke bende ze ingelijfd wouden worden. Kiezen voor je gedwongen wordt, was hun idee. En dat ze dan misschien ook beter behandeld zouden worden, omdat ze vrijwillig waren gekomen. Dat maakte de macht van die bendes alleenmaar groter, maar helaas zijn veel meiden toch totaal op zichzelf gericht en denken niet aan wat ze maatschappelijk voor effekt hebben.

Voor K was dat wat ze koos, en ze zocht een goeie pooier uit. Eentje die je eigenlijk nooit zag, maar die wel altijd klaarstond. Niet zo'n pooier die iedereen kende, die onderdeel was van het pooierwereldje, waar de politie zo geforceerd jofel mee deed, die in het oog liep. Dit was een hele harde vent die eigenlijk er veel te netjes en officiëel uitzag om een pooier te worden genoemd.

Als je hem zag dacht je eerder dat het een politieman was, of een militair. Strak in kostuum, en als hij geen kostuum droeg zag wat hij droeg er wel uit als een kostuum. Zo'n vent die overal rondloopt alsof het iets is wat hij in beheer heeft. Zo'n vent die je niet aanspreekt om te vragen wat hij hier doet, omdat je dan bang bent dat je moet gaan uitleggen wat jij hier zèlf eigenlijk doet.

Die vent deed pooierwerk, vooral op afroep, maar hij ging er nietzo in op als de pooiers die je meestal zag. Hij ging er niet voor om de grote meneer te spelen, hij deed wat er van hem verwacht werd en hij verdween weer. Dat was iets waar K erg blij mee was, want ze zat niet te wachten op een man die met haar stond te pronken, en die zich eigenlijk belachelijk maakt voor iedereen buiten het pooierwereldje.

Hij was dan wel discreter en afstandelijker dan de andere pooiers, maar dat hij niet bekend was betekende niet dat hij zijn werk niet goed deed. Veel pooiers waren toch niet veel waard als je door vuurwapengevaarlijke types een probleem werden, maar deze man haakte dan niet af. Er werd niet echt veel geschoten in de pooierwereld van toen, er werd eerder gestoken, maar deze vent liet zich door die dreiging ook niet intimideren.

Als harde pooier deed hij het kennelijk best goed. Hij hield andere pooiers op afstand, en hij werd niet door Sjaban afgeperst, ookal weten we nogsteeds niet hoe hij dat deed. Zijn prijzen waren redelijk, ookal had hij het snel door als ze sjoemelde. Voor de rest zag ze hem maar zelden, maar ze voelde zich eindelijk beschermd. En dus werd ze als een ganzenkuikentje halsoverkop verliefd op hem.

Dit was het interessante stuk. Ik zag die twee namelijk een paar keer, en wat ik ze zag doen paste niet bij het beeld wat ik had gekregen van mijn zoektocht naar wat er achter pooierij zit. Ik had verwacht dat zij om zijn aandacht te krijgen drama zou maken, en hij haar de hele tijd op haar plek moest zetten, maar zo ging het met die twee dus niet precies. En niet omdat zij iets anders deed, want ze probeerde het wel.

Kort gezegd heb je pooiermeiden die voor een harde pooier gaan, en het zakelijk houden, en meiden die voor een zachte pooier gaan, en een relatie met hem nemen. Dan verandert ze hem in een zachte pooier, als hij dat al niet is, en samen gaan ze dan zich aan elkaar vastklampen en de ander proberen te binden op de meest perverse manieren. Daar heb ik al uitgebreid over geschreven.

Bij die twee ging het anders. Zij relde een paar keer, maar daarna kregen ze een hele andere relatie dan wat je zou verwachten. Ze hadden seks, ze hadden een relatie, maar zij was niet zo'n afhankelijk meisje dat dweepte, en hij was haar niet de hele tijd aan het koeioneren. En toch werkte het. Het klopte niet met hoe ik pooierrelaties kende. Ik moest weten wat er anders was.

Meestal draaien die meiden eromheen om telkens weer verhaaltjes ervan te maken waar ze lekker op gaan, of die handig zijn om van verantwoordelijkheid af te komen. Daar had ik me voor gewapend, ik had nu wat ervaring over hoe die meiden werken, en ik wist nu wel hoe ik daar omheen kon komen. Dat was in dit geval helemaal niet nodig. Toen ze eenmaal begreep wat ik wou weten, en begreep dat ik niet zat te oordelen, was ze heel open.

Ik had het begin goed gezien. Ze had inderdaad haar pooier genomen om veilig te zijn voor Sjaban, ze was inderdaad als een blok voor hem gevallen, en voor ze het wist was ze bezig met al dat pooiergedoe. Ik kon daar goed met haar over praten. Dat is niet altijd zo. Veel van de pooiermeiden hebben toch een soort dweperig rozenkleurig verhaal in hun hoofd, en als ze je erover vertellen weet je nooit wat er nou waar van is.

Ze vertelde hoe natuurlijk alles ging. Hoe ze niet na hoefde te denken over hoe ze haar pooier pushte om haar aan zich te binden, hoe ze zich totaal liet regeren door haar kut als het om hem ging, en hoe geobsedeerd ze met die vent raakte. Hoe ze fantaseerde over duistere plannetjes die temaken hadden met dat ze hem naar situaties toe zou manipuleren die hem zouden dwingen om haar te gaan sturen.

Vaak draaien die verhalen om een beetje rellen, en om dreigen om dingen te doen die heel veel geld gaan kosten, en passief agressief doen over dat hij niet genoeg aandacht aan dat wichtje geeft, en hem uitlokken om gewelddadig te worden door hem aan te vliegen en dingen naar zijn kop te gooien. Dan wordt hij boos en gewelddadig, grijpt je beet, en neukt je. Dat is schering en inslag, en het werkt ooknog bij die pooiermeiden.

Maar ze vertelde ook over hoe dat niet ging bij deze man. Hij speelde het spel niet mee. Het is niet dat andere pooiers echt een spel meespelen, want die hebben juist geen idee dat ze bespeeld worden, en denken dat ze volledig de controle hebben over de meid, ookal is zij eigenlijk degene met de hand op de helmstok. En dat was nou net waar het anders was met deze man, hij keek recht door het spelletje heen.

Als zij hem bespeelde, zag hij wat ze deed en ging er niet opin. Als hij haar negeerde, en zij werd agressief, dan liet hij goed zijn tanden zien, maar hij hield de controle. Hij domineerde haar niet op de manier dat zij eigenlijk de baas was. Hij wees haar juist terecht, hij maakte duidelijk dat er volwassen gedrag van haar werd verwacht, en dat hij iets anders niet zou pikken.

De meeste pooiers zijn als van die nerveuze honden, die je zo aan kan hitsen dat ze hun eigen staart proberen te pakken, en grauwend en happend over de grond rollen. Er is mee te spelen. Deze man liet zich niet als een speeltje gebruiken, en ontpopte zich juist als een hele strenge vaderfiguur. Er ging geen ontmoeting voorbij dat hij haar er niet op wees dat ze eigen verantwoordelijkheid had.

Natuurlijk is dat juist wat de meeste pooiermeiden helemáál niet willen. Die hebben juist die pooier als manier om alle verantwoordelijkheid af te schuiven en om zich door hem te laten dwingen naar wat ze lekker lijkt. Voor haar was het danook wel een afknapper, maar op een andere manier raakte ze er juist door gefascineerd. Dat duurde even, en als de dreiging van Sjaban er niet was geweest, had ze hem wel gedumpt.

Ze ging het na een poos waarderen. Ze had aan hem wel een aantal voordelen van een pooier, want hij hield haar aan het werk, en liet haar niet lui worden, maar hij hield die zieke afhankelijkheidsrelatie eraf. Op elk moment hadden ze elkaar de hand kunnen schudden en uit elkaar kunnen gaan. Maar dat geeft natuurlijk juist vrijheid. Zakelijk was hij een goed idee, want hij kostte minder dan hij opleverde, en persoonlijk ging ze veel om hem geven.

Dat ze om hem ging geven, dat zie je wel bij pooiers, maar niet bij loverboys. En dat ze niet in een haatliefderelatie zat, dat is iets wat je eigenlijk heel weinig ziet bij pooiers, en nooit bij loverboys. Ze hadden een rustige relatie, en ookal was hij totaal de baas, hij liet haar haar eigen leven leiden.

Hun seksleven ging ook goed. Natuurlijk was hij ook seksueel de baas, en ik kan me eigenlijk ook niet anders meer voorstellen bij een pooierrelatie. Hij was actief in bed, nam het initiatief, wist van wanten, was besneden, hard, potent, liet zich niet afpoeieren, was veeleisend en soms een tikje wreed, en hield het lang vol. Ik zie wel dat ze daar geen problemen had, want veel pooierrelaties lopen stuk door de seks.

Ze gingen niet samenwonen, want de man had al een gezinnetje waar hij totaal aan was verslaafd. Hij liet haar niet toe om hem af te leiden van zijn vaderplichten. Dat maakte hem natuurlijk alleenmaar lekkerder. Ze hadden een hete relatie en werkten jaren samen, totdat hij op een dag uit het niets opeens zei dat hij moest stoppen met zijn werk, want het werd te gevaarlijk voor zijn gezin. Een kus, zij wist niet wat ze kon zeggen, en daarna wandelde hij haar leven uit. Ze heeft hem nooit meer gezien. Voor haar was het een doodsklap.

Nou snapte ik wel hoe ze bij die relatie waren gekomen waar het gerel en het kinderachtige gedweep niet inzaten, en toch een hartstochtelijke pooierrelatie hadden, maar het had voor mij alleenmaar een grotere vraag laten ontstaan, en dat was hoe die vent zo goed wist wat hij moest doen? Daarvoor had hij nogal wat tegen de stroom in moeten zwemmen, en hij moest vanaf het begin al weten wat hij moest voorkomen.

Daar hebben we samen wat over zitten nadenken. Deze man was een gesloten boek als het ging over zijn persoonlijke leven. Zij had hem vaak uitgehoord over hoe hij nou was begonnen, wat zijn gezinnetje nou was, of hij er een baan naast had, watvoor opleiding hij had, maar hij hield zijn kaken stijf opelkaar. Zij wist het ook niet. Het bleef erbij dat we samen de puzzelstukjes bijelkaar probeerden te leggen.

We beslisten wel dat hij ervaring moest hebben gehad met pooierrelaties, want als je daar niet de hoed en de rand van weet, dan trap je er echt wel in als een ervaren hoer je erin probeert te lokken. Deze vent kon dat niet alleen weerstaan, maar greep de helmstok en draaide het plaatje om, en op een hele doordachte en sterke manier. Dat kan niet zomaar zijn ontstaan, die man moet er veel van geweten hebben.

Misschien leest hij wel mee op mijn blogje. Dan hoop ik dat hij contact opneemt. Ik denk dat hij meer weet van pooiers en hoe dat werkt, dan wie ook. En ik wil daar graag van hem over horen.

Antwoord op: De andere kant van prostitutie laten zien

"We denken in Nederland dat de prostitutie maar koek en ei is, vrijheid blijheid, en dat al die vrouwen happy hookers zijn, maar intussen..." of "Het beeld van de goed geordende prostitutie is bekend, maar het wordt tijd om de andere kant van de prostitutie te laten zien" of je anti-prostitutie-conferentie "Andere Kijk Op Prostitutie" noemen: hier hoor je heel veel varianten van.

Het zijn allemaal manieren om te zeggen dat er een heel positieve publieke opinie over prostitutie overheerst, en dat er wel eens wat tegengeluid mag komen, over dat het misschien toch niet allemaal even goed gaat in ons werk. De suggestie is dat we een veel te positief beeld hebben, en dat dat allemaal komt omdat de mensen met ellendeverhalen over ons werk niet genoeg aan het woord komen.

Mijn antwoord is: Wat een gotspe. Er is alleenmaar ellende in de pers, op TV, en dus ook in de hoofden van de mensen. Wat de onderbelichte "andere kant" wordt genoemd, is de enige kant die mensen kennen.

Ik heb maareens wat onderzoek gedaan. Ik kan wel zeggen dat de overweldigende nadruk op ellende ligt, maar met cijfers zie je het altijd beter. Maar zelf heb ik niet zo'n goed idee van hoe je dat moet doen zonder stiekem de boel te verdraaien, en weet ik niet wanneer ik genoeg of te weinig bewijs heb. Daarom heb ik ook mijn statistiekmannetje gevraagd om te helpen, en die deed dat ook. Door het véél moeilijker te maken, vooral.

Hij gaf me telkens meer regeltjes om mee te werken. En ik moest telkens mijn ambities bijstellen. En ik moest telkens definities bedenken voor wat ik beoordeelde, en daar had hij telkens weer commentaar op dat het onwerkbaar zou zijn, en dat ik zusofzo moest bijstellen. Voordat ik aan het werk kon beginnen had hij me al uren en uren werk gegeven, en me meerdere keren zover gekregen dat ik boos opgaf.

Maar ik snap nu wel wat hij bedoelde. Ik begrijp wat hij wou, en ik begrijp waarom ik het zo moest doen. Ik begrijp ook dat de waarde van mijn stukje ervanafhangt. Niet alleen omdat hij het me gewoon heeft uitgelegd, maar omdat ik wel in mijn zoektocht dingen tegenkwam die ervoor hadden gezorgd dat ik opnieuw had moeten beginnen. Hij heeft me met al dat gedoe vooraf uiteindelijk een heleboel werk gescheeld.

En eerlijk is eerlijk, over sommige dingen heeft hij juist alles heel makkelijk gemaakt. Ik was in tranen toen ik de eerste keer ontdekte dat ik een andere resultatenlijst kreeg toen ik dezelfde zoekopdracht in Google deed, een week later. Hij heeft me uitgelegd dat het niet mijn werk wegveegde, en dat ik gewoon doorkon, ookal was er nu wat veranderd in mijn lijst met publikaties om te beoordelen. Dat beurde me lekker op.

Mijn internetgoeroe heeft me ook goed geholpen, want toen ik zuchtte over dat ik zoveel koppelingen te klikken had, heeft hij me een zip-bestand gemaakt met alle pagina's er al netjes gesorteerd in, zodat ik makkelijk het lijstje kon doorlopen. Daar had hij ooknog met een computerprogramma alle dubbele artikelen uitgehaald, want heel veel artikelen zijn eigenlijk gewoon van elkaar geknipt en geplakt.

Wat heb ik nou gedaan: Ik heb op Google gezocht naar àlle uitingen in de media over prostitutie. Niet alleen in de pers, niet alleen op TV, niet alleen op de radio, maar ook op blogs, Twitter en Facebook enzo. Die heb ik gescheiden geturfd, en ik heb elk stukje doorgelezen, en in een duidelijke categorie geturfd. Mensen, wat is dat een werk geweest. En het heeft mijn vertrouwen niet beter gemaakt.

Omdat het zoveel werk is geweest, heeft het lang geduurd. Daarom is het overzichtje wat ik heb gemaakt niet up-to-date. Ik heb mijn data verzameld aan het begin van de zomer, en ik ben sinds toen aan het tellen en turven geweest. Het maakt natuurlijk nietzoveel verschil, want die handvol nieuwe publikaties zijn vooral van hetzelfde laken een pak, maar het hoort erbij om dat netjes openbaar te maken.

Opzet van mijn onderzoekje
Ik ben gaan uitzoeken of het nou klopt dat je alleenmaar positieve dingen over prostitutie hoort in het publieke debat, en er nooit wat aan bod komt over die verschrikkelijke misstanden waar de verbiedertjes altijd over zeuren. Daarom heb ik zoveel mogelijk uitingen uit het publieke debat bijelkaar gelegd, en bij elke uiting die geplaatst in één van de volgende vier categorieën:

• Het verhaal van overtrokken misstanden in de prostitutie komt aan de orde in dit programma ("Ellende")
• Het verhaal van overtrokken misstanden in de prostitutie is het énige beeld wat aan de orde komt ("Alleen ellende")
• Het verhaal van overtrokken misstanden in de prositutie komt aan de orde, maar tegenspraak tegen het beeld van overtrokken misstanden wordt als gelijkwaardig of beter gepresenteerd ("Op tegenspraak")
• Het verhaal van overtrokken misstanden in de prostitutie komt niet aan de orde ("Geen ellende")

Op TV
Laten we maar beginnen met de TV. Dat is het sterkste medium, nog steeds, ookal heeft iedereen er de mond van vol hoe onbetrouwbaar het is. Toch gelooft iedereen stiekem wat ze zien op TV, zelfs al is het helemaal van het padje af. Het plaatje wat ze zien betwijfelen ze niet, alleen hoe ze dat plaatje waarderen verschilt. Maar dat verdient sowieso een eigen stukje.

Ik heb gezocht met de zoekmachines van RTL, SBS en de publieke omroep, maar die zijn allemaal nogal onbetrouwbaar. Ze pakken geen van allen alle programma's, en als je zoekverfijning toepast krijg je ècht veelteweinig resultaten. Ik heb het maar aangepakt zoals ik het aan kon pakken, maar mijn internetgoeroe heeft moeten helpen, want anders had ik bijna de helft niet gevonden.

Op de Nederlandse nationale en regionale TV kon ik bij elkaar 362 uitzendingen vinden waarin prostitutie werd besproken. Vaak was dat maar een klein stukje. Er waren ook veel nieuwsuitzendingen. Daar zitten ook herhalingen bij. Die heb ik er zoveel mogelijk uitgehaald, maar dat was nog knap lastig. Bovendien, hoe tel je hetzelfde stukje in twee verschillende journalen? Het is wel twee keer de mensen eraan blootstellen. Echte herhalingen schrapte ik wel, niemand kijkt twee keer hetzelfde journaal.

Er zit ook fictie bij. Die heb ik ook geteld, en niet apartgehouden. Niet dat het heel veel verschil maakt. In fictie heb je ook vooral de ellendeporno, maar eerlijk gezegd zit het me in fictie minder dwars dan in programma's waarvan ze doen alsof die op feiten zijn gebaseerd. Mensen zijn nog een beetje schuw om je te veroordelen voor iets wat ze uit een soap hebben, ookal halen ze daar meer uit over hun ideeën van de wereld dan ze toegeven.

Ellende: 59
Alleen ellende: 232
Op tegenspraak: 8
Geen ellende: 11

Radio
De radio is ook een medium waar veel mensen naar luisteren, ookal doen ze dat veel minder dan naar de TV. Probeer maareens een gesprek te voeren over iets wat je op TV hebt gezien, veel mensen om je heen zullen het ook hebben gezien, en ze schamen zich soms haast een beetje als je ze vraagt naar hun mening over een programma dat ze "gemist" hebben. Met radioprogramma's ben je eerder een raar wijf als je vraagt of ze dat ook geluisterd hebben.

Ellende: 25
Alleen ellende: 199
Op tegenspraak: 9
Geen ellende: 4

Op de radio heb ik eigenlijk alleenmaar de actualiteitenprogramma's geteld. Je kan anders wel inpakken. Er zijn veel zenders met nieuwsberichten, waar je alleenmaar telkens opnieuw de ANP-itempjes hoort, en die zijn nooit iets anders dan het ellendeverhaal. Die moet je dan van al die zenders elk uur tellen, en dat geeft het niet eerlijk weer. En ik tel dus ook niet de liedjes mee, zoals Roxanne of When The Sun Goes Down. Dat leek me onzin, ookal zijn die wel weer interessant voor een eigen kopje.

Er valt op dat er heel veel éénzijdige ellendeverhaaltjes zijn. Ik denk dat dat komt omdat op de radio dingen korter moeten, en er heel weinig opgevuld wordt. Op TV doen ze nog wel wat aan nuance soms, maar daar is op de radio minder tijd voor. Het rare is wel dat ik juist de omgekeerde indruk had, dat het op TV erger was dan op de radio! Misschien leek dat wel zo omdat je veelmeer gedoe krijgt van mensen die een rotsvaste mening hebben door een TV-programma te zien dan doordat ze een radioprogramma hebben gehoord.

Liedjes
Elk liedje heeft een verhaal, en een verhaal gaat over dingen waarderen. In een liedje over prostitutie zit een waardeoordeel over prostitutie. Ik had dus verwacht dat het wel makkelijk zou zijn om die even snel te verdelen. Je zoekt gewoon de populairste liedjes bijelkaar, kijkt welke er iets over prostitutie zingen, of suggereren, en je bent klaar. Maar zo simpel was het niet.

De meeste gewone liedjes kon ik wel plaatsen. Sommige liedjes waren dronkenmansliedjes waarin een hoer bezongen wordt, sommige waren treurliedjes over het arme wichtje, maar er waren best veel liedjes waar ze niet duidelijk waren of het hier nou echt om een hoer ging, en best wat liedjes waar je je af kan vragen of het nou als satire of sarcasme bedoeld is om het werk zo af te wijzen. Om nog maar te zwijgen over urban muziek.

Urban muziek, zoals hiphop, R&B, gangster rap enzo, heeft bestwel vaak verwijzingen naar "ho's" en "pimps." Ook als de rest van het nummer helemaal niet over prostitutie gaat. En allebei die woorden worden ook regelmatig gebruikt voor mensen die helemaal niets met de prostitutie temaken hebben. Dat is ook lastig voor mij om te zien wat ik ermee moet. Het zijn er ook best veel. Ze wegen dus flink mee. Als ik ze zou tellen, dan.

Ik tel die songs niet. Niet om het één of ander, maar ze zijn gewoon geen liedjes waarin het echt over prostitutie gaat. In de meeste van die liedjes wordt er niets over prostitutie gezegd, en gebruiken ze de term pimp of ho gewoon om mannen en vrouwen mee aan te geven. Er zijn er een handjevol waar echt prostitutie wordt genoemd, en dan is het steevast stoere pooiers die trots zijn op hoe ze hun meisjes uitbuiten. Die tel ik wel mee. En ondanks de vrolijke toon, als het beschrijven van de ellendetoestanden!

Ellende: 0
Alleen ellende: 174
Op tegenspraak: 0
Geen ellende: 22

Boeken
Er komen veel boeken uit waarin prostitutie langskomt. Soms zijn het hele anti-prostitutie-pamfletten, soms is het gewoon een romannetje waar de schrijver laat zien hoe diep het personage is gezonken door hem om te laten gaan met een hoer. Ik heb het maar beperkt tot de Nederlandse literatuur van de laatste vijf jaar, en dan niet eens alleen de grote schrijvers. Wel groot genoeg dat ik genoeg informatie kon vinden óver het boek, want ik ga niet elk boek helemaal lezen!

Ellende: 12
Alleen ellende: 392
Op tegenspraak: 17
Geen ellende: 24

Films
Er komen een hoop films in de bioscoop, en er zijn er nog veelmeer die dat nooit halen. We hebben het over de publieke opinie, dus ik heb het maar gehouden bij de films die in de bioscopen hebben gedraaid. Dat is ook omdat ik niet alle films kan gaan kijken! Films kosten veel tijd, en zo leuk is dat ookweer niet, vooral omdat er toch wel héél veel ellende wordt uitgemolken.

Ellende: 9
Alleen ellende: 411
Op tegenspraak: 0
Geen ellende: 33

Websites
Als je wil tellen wat je verteld wordt door de media, is het nuttig om te kijken naar de media die ik hierboven al afgehandeld heb. Maar met Internet is er veel meer gekomen dan alleen de traditionele massamedia. Nu kan ik bijvoorbeeld met mijn blogje iedereen bereiken die me op Google opzoekt, of een koppeling naar mijn site krijgt. Er wordt heel wat afgeschreven!

Zoveel zelfs dat je hele rare dingen moet doen. Google zegt dan wel dat ze miljoenen websites voor je hebben gevonden, maar als je er duizend hebt bekeken, kapt Google ermee en zegt dat je de rest niet krijgt. Nou kan je duizend zoekresultaten wel genoeg vinden, maar juist de persoonlijke obscure sitejes laat Google dan niet zien, dus ik schakelde mijn goeroe maar in om de rest te krijgen.

Ik heb me maar beperkt tot het laatste jaar. Dat leek me wel een goede termijn, want ik had al letterlijk duizenden websites om doorheen te pluizen. Daar kan natuurlijk wel over gezegd worden dat dan dìt jaar misschien er veelmeer websites waren waar ellende wordt gepredikt over prostitutie, maar wie dat wil geloven verdient het om dan zelf maar door tienduizenden websites heen te lezen uit andere jaren. Ga dat vooral doen.

De meeste websites zijn korte stukjes op blogs en kleine persoonlijke websites, vaak om kort te vertellen dat een bepaald verbiedertjesclubje dat om geld bedelt zó góéd bézig is, en dat ze daarom voor die zieligheidsfabriek een flinke mep geld hebben opgehaald. Daar zijn ze dan trots op. Daar hoort vaak een kort stukje bij over hoe erg de prostitutie is, en ik kan weer zuchtend een turfje zetten.

Er zijn veel porno- en semipornosites die flirten met prostitutie. Er zijn best veel amateurpornosites waar dat ook gebeurt. Die zijn veel hoervriendelijker. Ik heb me wel afgevraagd of je porno nou mee moest tellen of niet, maar ik heb het maar gewoon gedaan. Anders heb ik nog meer grenzen om iedere keer af te tekenen, en mensen zouden daardoor al dat werk in een slecht daglicht kunnen zetten.

Ellende: 1918
Alleen ellende: 7346
Op tegenspraak: 107
Geen ellende: 478

Het zijn grote, indrukwekkende getallen, maar eigenlijk zijn websites het snelste om aan te zien waar ze thuishoren. Je kan vaak binnen een paar tellen al een website beoordelen, en dan kan je door naar de volgende. Het werd een beetje een spelletje om de cijfers zo hoog mogelijk te laten worden, ookal zei zelfs mijn statistiekmannetje aan het eind dat het er niet meer toe deed als ik het nog hoger liet oplopen!

Facebook
Dit was voor mij de makkelijkste. Ik kom namelijk nooit op Facebook, omdat het een ramp is met de privacy. Daar heb ik mijn internetgoeroe voor ingeschakeld, want die kan daar makkelijk bij. Die heeft voor mij Facebook-pagina's "gecrawled en geharvest" waar iets over prostitutie wordt gezegd, en dat was veel makkelijker om door te spitten dan alle andere soorten sites. Gelukkig had hij de duplicaten en de reposts er al voor me uitgehaald.

Ellende: 194
Alleen ellende: 768
Op tegenspraak: 10
Geen ellende: 22

YouTube
Misschien is na Google Youtube wel de belangrijkste site van het Internet. Er is voor iedereen wat wils, en er staat echt heel veel op. En heel veel waarvan ik dacht: "wat moet ik hier nou mee?" Bijvoorbeeld Theo en Thea, met hun stukje over prostitutie. Of al die Roemeense filmpjes over prostitutie, die door hetzelfde zoekwoord tevoorschijnkomen. Ik heb maar gekeken of het iets over Nederlandse prostitutie zei, en ik heb gesorteerd door de meest bekeken filmpjes bovenaan te laten zetten.

Ellende: 199
Alleen ellende: 904
Op tegenspraak: 82
Geen ellende: 31

Twitter
Twitter is een hele grote afwijking. Daar zijn namelijk een aantal hele sterke hoeren die hun mondje roeren. Dat medium is heel goed in reakties op elkaar tonen, en daar kunnen gewone mensen dus met de grote stemmen in debat. Niemand heeft zijn eigen veilige plekje op Twitter, elk gesprek is openbaar. Dat is een heel uniek medium, en omdat het je dwingt om kort te zijn als je schrijft, is het erg op het scherpst van de snede argumenteren.

De verdeling die ik hier kan maken is natuurlijk net anders. Als ik per bijdrage ("Tweet") ga kijken, is er maar ruimte voor heel weinig nuance. Maar door mijn superlieve goeroe kon ik veel makkelijker kijken naar alle accounts die de afgelopen tijd over prostitutie hebben getwitterd, en kan ik zien wat het totaal van hun bijdrages voor plaatje maakt. Dat kostte me veel meer tijd en moeite dan ik dacht.

Ik zou kunnen kijken per account. Sommige mensen schrijven veel meer dan anderen. Dat ziet er soms raar uit. De anti-prostitutie-accounts schrijven ongeveer evenveel als de prostituees zelf, maar er zijn veel minder prostituees die over prostitutie schrijven dan mensen die een commentaartje plaatsen omdat ze wat op TV hebben gezien. Als het gaat om wat mensen tegenkomen, is dat lastig om mee om te gaan.

Op Facebook heb je "plekjes" die je kan tellen. Mensen komen op die facebookpagina's terecht, en krijgen dan de boodschap mee die daar is. Op Twitter werkt dat anders. Daar is het net wie je leest, en dat kan zijn omdat je iemand in je volglijst hebt, of omdat iemand je persoonlijk benadert. Dat is zo makkelijk niet. De meeste mensen lezen vooral hun vrienden en BN'ers, en dan kom je weinig tegen.

Aan de andere kant wordt er veel van elkaar geretweet, en wat een BN'er schrijft kan heel ver komen via vriendennetwerken. En de hoeren aarzelen niet om iemand aan te spreken als die openbaar zich over prostitutie uitspreekt. Dat zorgt ervoor dat ze bestwel veel bereik hebben, door gewoon de gesprekken over prostitutie op te zoeken en zich erin te mengen. Dat maakt het moeilijk. Ik heb het maar gehouden bij het tellen van bijdrages:

Ellende: 1820
Alleen ellende: 2870
Op tegenspraak: 1140
Geen ellende: 1227

Officiële voorlichting
Wat we horen komt niet alleen van personen en bedrijven af, de overheid laat ook heel veel horen via allerlei kanalen. Dat zijn persberichten, uitspraken in interviews, krantjes en antwoorden op kamervragen, burgemeesterstoespraken en open voorlichtingsavonden, politieberichten en OM-publicaties. Daar reken ik ook voorlichtingscampagnes bij die de overheid in het onderwijs verspreidt, want dat noem ik ook openbaar.

Wie het een beetje heeft gevolgd allemaal met hoe de overheid dat aanpakt, zal helemaal niet verbaasd zijn van de resultaten. De overheid heeft namelijk een héle duidelijke houding over het onderwerp, en daar komt niets tussen. Het grootste dilemma was hoe gul ik moet zijn met het verschil tussen "alleen ellende" en "ellende," want het wordt heel snel maar één kategorie bij de overheid.

Ellende: 27
Alleen ellende: 539
Op tegenspraak: 0
Geen ellende: 0

Alles bijelkaar
Nee, ik ga niet alle uitingen bijelkaartellen en dat een overzicht noemen, want dan verdwijnt alles in de grote hoop met websites. Dat zou niet eerlijk zijn. Bovendien zit niemand nu op het puntje van zijn stoel te wachten om te zien welke kant het opgaat als je alles bijelkaar bekijkt. Het is heel duidelijk, verreweg is het verhaal waar de goegemeente in gelooft, het ellendeverhaal, zonder nuance of tegenspraak.

Iets wat ik ookwel interessant vond, was waar de bronnen van die verhalen lagen. Hoeveel eigen ervaringen, hoeveel van anderen, uiteindelijk waar het initiatief vandaankomt voor het verhaal wat ze vertellen. Dat heb ik niet zoveel geturfd dat ik er echt statistiek mee kan doen, maar ik wil het toch wel even laten zien:

Ambtenaren (OM, politie, burgemeester, politici): 719
Zieligheidsindustrie: 1299
Feministische bronnen: 424
Dwepers (mensen die het geil vinden om het slachtoffer
te spelen, bijv. Maria Mosterd) en hun uitgevers: 21
Anders: 8

Het is door de uitkomst van mijn kleine onderzoekje niet meer nodig, maar ik zeg het toch: àls er veel uitingen waren waar hun verhaal niet in wordt genoemd, àls het niet overheerste, dan was dat nòg niet hetzelfde als dat het onderbelicht, ontkend, verzwegen of verwaarloosd werd. Je hoeft niet de hele tijd iets te belijden omdat je het anders zou verzwijgen. Mensen hebben de ellendeporno echt wel gehoord. Drammen is alleen nodig als je weet dat het anders wordt behandeld als de onzin die het is. Mensen die drammen moet je nooit geloven.

Waarom horen we dan toch de hele tijd in boekjes en krantenartikelen de verbiedertjes zeuren dat het allemaal andersom is, en Nederland leeft in een hippiefantasie over dolgelukkige happy hookers? Zij kunnen ook lezen, zij kunnen ook de publicaties tellen. Zij hebben er zelfs het geld voor om het te láten doen. En zo moeilijk is het ook niet om het zelf te gaan doen, als je mijn cijfers niet vertrouwt.

Zet zelf je onderzoek op. Beslis wat je onderzoeksvragen gaan zijn, en doe het niet op je eigen gevoel, maar bedenk iedere keer dat je een oordeel velt over een programma, dat je het zou moeten onderbouwen waar je strengste leraar van school èn de maker van het programma bijzijn. Dat moet je houding zijn. Voor mij hielp dat wel met zorgvuldig zijn, weer een tipje van mijn statistiekmannetje.

Maar dat hebben de verbiedertjes duidelijk niet gedaan. Ookal kan dat best, en doen ze zo graag alsof ze van àlles op de hoogte zijn. Toch praten ze op hoge poten, en bóós, over dat we een vrolijk, romantisch idee hebben van prostitutie, en alles wat daarbijhoort, en dat zij niet gehoord worden, en dat het eens tijd is om de ellendeporno te gaan geloven en verkondigen. Zo boos worden over iets waarvan je zomaar kan zien dat het er niet is, dat is raar.

Als je bedenkt dat het hele verbiedertjescircus een slachtoffercultus is, ligt het opeens erg voor de hand. Ze willen de underdog spelen. Ze willen aandacht, en om die aandacht te krijgen jengelen ze dat ze geen aandacht krijgen, en worden verwaarloosd. Netzoals elk prinsesje dat meer dan tien minuten geen snoep of kadootje heeft gekregen. Ze krijgen alles wat ze willen, maar ze willen meer, en dus doen ze zielig. En dat werkt helaas.

Dubbele brief naar de Tweede Kamer

Ik heb maar weer een e-mail naar de leden van de Tweede Kamer gestuurd. Ik heb er een hard hoofd in, want de Tweede Kamer is niet bepaald geïnteresseerd in wat er nou echt aan de hand is. Die zijn bij de kiezer aan het scoren, en de harde aanpak scoort lekker bij de kiezer. Bovendien geloven ze allemaal zo erg in de mythologie over prostitutie, dat ze alleenmaar luisteren naar lobbyisten van de zieligheidsindustrie, de radfems en de Christenmoralisten.

Het moet een kort briefje zijn, want ze lezen niet als het langer is dan een mini-stukje. En het heeft geen zin om ze uit te leggen dat de pooiers geen gevaar zijn, maar de vervolgingsdrang en wegpesterijen van de overheid juist wel. Dat krijg je er niet in bij mensen die hun carrière willen maken van de overheid hun ding laten doen. Je kan ze niet op hun verantwoordelijkheid aanspreken, want die schuiven ze af.

Sowieso heb ik eerder al geprobeerd om persoonlijk kontakt te hebben met politici, en je wordt gewoon genegeerd of voorgelogen. Er waren er in de Eerste Kamer een paar die wèl kritisch waren over wat er werd geloofd, en wat er werd gedaan, maar Nanneke Quik-Schuijt, Marijke Scholten en Kees de Lange, onze grote voorvechters in de Eerste Kamer, zijn allemaal de Kamer uit. En ik hou mijn hart vast voor wat er ze gaat vervangen.

Eerder was er een briljante andere hoer, die kon overtuigen omdat ze heel goed begreep hoe het spel werd gespeeld, en hoe de wetten werkten, en die heeft veel voorelkaar gekregen. Ik heb van verschillende kanten gehoord dat die het ookal opgegeven heeft. Er is tegenwoordig wel aktivisme van Proud, en die hebben ook een brief geschreven, maar wat die precies zeggen begrijp ik nieteens echt. Er gaat veel steun weg, en er komt veel onzekers bij.

Maar ik moet het toch doen. Al was het maar zodat ze later niet kunnen zeggen dat ze er nooit wat van hebben geweten. Misschien laten ze me wel zien dat ik te pessimistisch ben, en met al die ellende die de overheid op ons gooit te cynisch ben geworden. Misschien is er ruimte voor verbetering nou Teeven en Opstelten weg zijn. Ik hoop het maar, maar eerlijk gezegd heb ik er geen echt vertrouwen in. Het lukt gewoon niet als je zoveel leert over wat er in de overheid gebeurt.

Dit is de zoveelste versie. Het is van mijn pen, maar ik heb er veel van aan mijn helpers overgelaten, want ik heb eerst hele boze schrijfsels gemaakt, en politici hebben zo'n ego dat ze daar verontwaardigd van worden, en niet meer lezen wat er staat. Het grootste probleem is de redeloze haatcampagnes en pogroms door de overheid om onafhankelijk werkende meiden in de ellende te trappen, maar dat zouden ze nooit geloven. Ik praat tegen gelovigen van de mensenhandelmythologie. Ik moet dus ontwijken wat ècht het probleem is, en het alleen over bijzaken hebben. Dat inspireert me niet.

Ik heb er ook maar geen koppelingen ingezet. Die werden vorige keer toch nooit geklikt, en het is weer een hoop extra werk.

EDIT: De datum van twaalf oktober had ik van de website van de Tweede Kamer. Die koppeling is intussen verdwenen, en de agenda die ik gebruikte blijkt niet te hebben geklopt. De echte data zijn op donderdag de vijftiende voor de wet klantcriminalisering, en de WRP volgens deze koppeling op twee november, ookal wordt er op maandagen niet vergaderd, of volgens deze op drie, vier of vijf november, volgens deze koppeling in de week erna, of volgens de telefoniste van de voorlichting op vijf november. Hoe iemand weet waar hij aantoe is in die hele Tweede Kamer vind ik moeilijk te begrijpen.


Geacht kamerlid,

Op twaalf oktober worden in plenair debat twee wetten besproken die mij als sekswerker, en met mij veel van mijn collega's, veel zorgen baart. Het gaat dan om de novelle WRP (Wet Regulering Prostitutie en Bestrijding Misstanden Seksbranche) [33885] en om de Wet strafbaarstelling misbruik prostitué(e)s die slachtoffer zijn van mensenhandel [34091]. Deze twee wetten worden gepresenteerd als verbeteringen voor de mensen die in de seksbranche werkzaam zijn, maar doen eigenlijk het omgekeerde.

Wet Regulering Prostitutie en Bestrijding Misstanden Seksbranche
De WRP heet misstanden in de prostitutie te bestrijden en de positie van de sekswerker te verbeteren. De eerste versie van deze wet sneuvelde echter in de Eerste Kamer omdat de minister niet duidelijk kon maken welke daadwerkelijke positieve uitwerkingen van de wet konden worden verwacht, terwijl er zowel qua uitwerking als juridisch te veel aan schortte om het te accepteren als wet.

Als eerste wil ik opmerken dat een onderdeel van het oorspronkelijke wetsvoorstel, namelijk de centrale registratie van prostituees, op basis van mensenrechtenoverwegingen is geschrapt. In de novelle wordt echter via de centrale registratie van dezelfde gegevens en méér, benodigd voor het verkrijgen en behouden van vergunningen, deze zelfde registratie onderhands opnieuw voorgesteld. Dit verdient aandacht.

Ten tweede wordt door de keuze van definities in het wetsvoorstel elke prostituee, van de workaholic achter een raam op de Wallen tot de huismoeder die eens per twee maanden een klantje heeft, tot 'seksbedrijf' verklaard en daarmee impliciet vergunningplichtig gemaakt. In de MvT stelt de minister weliswaar dat het thuiswerken door éénpitters niet vergunningplichtig zou hoeven zijn, maar daar wordt geen waarborg voor in de wet gesteld.

Het ontbreken van die waarborg probeerde de minister te rechtvaardigen door te stellen dat hij de gemeenten die nu al thuiswerkende éénpitters bestrijden niet wilde hinderen. Daarmee laat hij ons aan ons lot over ten opzichte van gemeenten die met de wet in de hand de onafhankelijke vrouwen willen bestrijden, maatregelen die volgens de MvT niet onder de doelstellingen van de wet vallen. Hij maakt ons vogelvrij.

Ontbreken van waarborgen is een thema dat telkens terugkeert in de WRP. De gehele wet bestaat alleen uit complete verplichting van èlke sekswerker om een gemeentelijke vergunning te verkrijgen of voor een vergunde baas te gaan werken, waarbij de wet voorschrijft dat in sommige gevallen er geen vergunning màg worden afgegeven, en er vooral veel handvatten zijn voor de gemeente om een vergunning te mógen weigeren.

Uberhaupt is er ruimte om prostitutie volledig te illegaliseren binnen een gemeente. De hoeveelheid vergunningen mag arbitrair worden gesteld, en met vaag beroep op leefbaarheid of openbare orde mag zelfs een nul-beleid worden gevoerd. Dat dit geen vergezochte ideeën zijn kan al worden gezien door te kijken naar Utrecht, dat de gehele aanloopsector heeft vernietigd, Amsterdam, dat met gestage sloop van de Wallen bezig is, en Den Haag, dat zich al jaren beraadt op het uitroeien van haar prostitutiestraatjes.

Er zijn geen waarborgen waarop de prostituee zich kan beroepen om een vergunning af te kunnen dwingen. De regels zijn aan de verbodskant open, gemeenten mogen alles in het geweer brengen om een prostituee het werken onmogelijk te maken. Aan de vrije kant is de wet gesloten: de gemeenten mogen geen toegankelijker beleid voeren dan in de wet beschreven is. In de wet ligt geen ènkel recht voor sekswerkers besloten.

In het bijzonder zijn de jonge meiden in de problemen. Meerderjarige vrouwen van onder de éénentwintig jaar, de befaamde werkstudentes, worden niet alleen uitgesloten van het krijgen van een vergunning, maar hun werk wordt verboden, en hun klanten geobjectiveerd (dus: of ze nu weten dat ze "te jong" is of niet) strafbaar gesteld, met een strafbedreiging tot een jaar hechtenis.

Er is veel in te brengen tegen het infantiliseren van meerderjarige prostituees. We staan vrouwen toe naar believen seksueel aktief te zijn vanaf hun zestiende, geld te verdienen vanaf jonger dan dat, maar die twee dingen mogen ze met deze wet pas verenigen als ze éénentwintig zijn. Volwassenen worden in hun autonomie en verantwoordelijkheid alleen beperkt als er zwaarwegend belang, meestal voor derden, meeweegt. Sekswerk is niets meer dan seksuele dienstverlening. Zonder mystiek onderbuikgevoel is er niets wat deze betutteling kan dragen.

De praktijk is nu al, voordat deze WRP met haar instrumentarium voor het afwijzen van vergunningen in werking is, dat gemeenten de vergunningen beperken tot een zeer klein aantal gevestigde exploitanten, waar lang niet elke sekswerker terechtkan. De tendens, sinds de opheffing van het bordeelverbod in het jaar 2000 regulering mogelijk maakte, is er juist één van uitsterfbeleid geworden. Het aantal bedrijven slinkt jaarlijks.

Nieuwe bedrijven maken geen kans. Zelfs nu er nog vrijheid is om het in verschillende gemeenten te proberen, is de ervaring telkens dezelfde: Men betaalt duizenden Euro's leges per aanvraag, wacht vaak de maximale tijd die de wet toestaat voordat er antwoord moet komen, en krijgt dan te horen dat er beschikt is geen vergunning af te geven. Men moet zich dus maar schikken naar een exploitant en diens uit schaarste voortvloeiende macht, of illegaal gaan werken.

Ik zou in detail kunnen gaan, en de vele fouten in dit wetsvoorstel expliciet uit kunnen leggen. Daartoe ben ik ook zonder meer bereid. Als u interesse hebt in de achtergronden lever ik u overzichtelijk uitgelegd een beschouwing uit de praktijk, per artikel gespecificeerd. Ik ontvang graag uw aanvrage voor zo'n uitleg, waarbij u zich ook kunt beperken tot de elementen die uw bijzondere aandacht hebben.

De voornaamste boodschap over de WRP is echter: Deze wet criminaliseert nodeloos duizenden mensen. Zelfs memsen die legaal wìllen werken zullen niet legaal kùnnen werken. Dit alles zonder dat zij enige schade of lijden veroorzaken, en in een activiteit die met wederzijdse instemming en wederzijdse baat wordt beoefend. De WRP bevat geen enkel element dat misstanden bestrijdt, noch enig element dat sekswerkers een verbeterde rechtspositie biedt.

Zelfs als u tot de betreurenswaardig grote groep behoort die de rechten van sekswerkers zeer ondergeschikt vindt aan de strijd tegen misstanden in de prostitutie, zou deze wet u niet moeten bekoren. Hij voegt namelijk niets toe aan de strijd tegen misstanden. Weliswaar wemelt het voorstel van de handvatten om prostitutie te bestrijden, en beoefenaars, ondersteuners en cliëntele te straffen, vernederen en benadelen, maar daarmee is geen slachtoffer van misstanden geholpen.

Een hypothetisch slachtoffer van dwang of uitbuiting, die overigens nu al door 273f Sr strafrechtelijk wordt beschermd, zou immers als legaal werkende sekswerker in precies dezelfde situatie zijn als voor de invoering van de WRP, en de illegaal werkende prostituee zou zich illegaal weten, en derhalve minder bereid zijn zich te openbaren. Hetzelfde geldt in meerdere mate voor klanten en faciliteerders, die zich met deze wet zelfs expliciet strafbaar weten, en dus een grote drempel moeten bestijgen om over misstanden naar buiten te treden. Meer doet deze wet niet.

De WRP bestrijdt geen misstanden, verbetert de positie van de sekswerker niet, beperkt de mogelijkheden van de sekswerker om mobiel te zijn en uit afhankelijkheid van vergunde exploitanten te komen, registreert privégegevens op wijzen die door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens zijn afgekeurd, en concentreert zich slechts op het eenvoudig en zonder verdere onderbouwing of verantwoording beperken of verdrijven van legale prostitutie door gemeenten.

Wet strafbaarstelling misbruik prostitué(e)s die slachtoffer zijn van mensenhandel
Dit wetsvoorstel is een monstrum. Zoals het voorstel door de schrijvers in de media naar voren is gebracht, klinkt het logisch en sympathiek. Iemand die willens en wetens een slachtoffer van gedwongen prostitutie misbruikt, moet strafbaar zijn. Tenminste, als hij niet schrikt en het alsnog meldt, zodat ze gered kan worden. Het is een bizarre zaak dat dat nog niet zo is.

Tenminste, het zou een bizarre zaak zijn. Want wat er in de media naar voren is gebracht, strookt niet met de werkelijkheid, zowel de praktische als de juridische. Als je seks hebt met iemand die niet wil, is dat verkrachting. Als je voordeel haalt uit een slachtoffer van mensenhandel, bijvoorbeeld omdat kan worden gezegd dat de prijs lager zou zijn, ben je mensenhandelaar. Daar is geen gat te dichten.

Wat deze wet wèl doet, is straffen als Justitie vindt dat je had moeten vermoeden dat er sprake was van iets in de buurt van mensenhandel. En Justitie is héél snel met dingen aanwijzingen van mensenhandel noemen. En anders de Memorie van Toelichting wel. Bedenk dat mensenhandel, dat het juridische ankerpunt van de wet is, niet synoniem is aan gedwongen prostitutie. In sommige leden wordt dwang zelfs expliciet irrelevant geacht.

In de MvT zien we dat de grenzen die voor het vermoeden worden gelegd, verontrustend laag zijn. Zo is het al voldoende om een klant strafrechtelijk te dwingen om misstanden te vermoeden, als zijn dienstverlener bijvoorbeeld achteraf werkt, in een schuur, of kelderbox. Dat slaat mooi aan bij de fantasiebeelden die men heeft over armoedig verval en dwang, dus lijkt het logisch. Behalve als je sekswerker bent, en nergens anders terechtkan door 'ketenaanpak' en het 'barrièremodel'. In feite zijn meiden in kelderboxen vaak de onafhankelijke werkers.

Het internet is een belangrijk onderdeel van de economie geworden, en dat geldt ook voor sekswerk. Er zijn advertentiepagina's en recensiesites waar men contacten kan opdoen. Die laatste worden in de MvT expliciet als 'louche kanaal' aangemerkt, waarbij de klant mensenhandel moet vermoeden, en anders strafbaar is. In geen enkele andere branche zou men recensiesites zien als een louche kanaal waar iedere recensie een aanwijzing voor mensenhandel is.

In de media is er door dhr. Segers, de initiatiefnemer van het wetsvoorstel waar de beide anderen zich bij aangesloten hebben, gesteld dat er voor de klant niets aan de hand is als hij maar melding maakt van zijn vermoedens. Het valt op dat van een dergelijke voorziening nergens een waarborg in het wetsvoorstel te vinden is. Wederom een opvallend verschil tussen de inhoud van de wet en hoe hij is gepresenteerd.

Zelfs de raad voor de rechtspraak, die de verhalen over massale misstanden in de prostitutie vol overtuiging onderschrijft, en gul initiatieven om deze spookachtige vijand te bestrijden verwelkomt, krabde zich achter de oren over de breedte en de vaagheid van de bepalingen in dit wetsvoorstel. Het is zeer zeldzaam dat de RvdR zich op het standpunt stelt dat de rechter tevéél bewegingsruimte krijgt.

Het idee dat de klant moet worden aangepakt om mensenhandel te stoppen is bovendien vergezocht. Klanten veroorzaken geen mensenhandel. Mensenhandelaren doen de mensenhandel, en laten dat niet aan de klant zien. Klanten hebben geen vraag naar verhandelde mensen, hebben er geen baat bij, en zouden het niet eens willen als er voor hen wel voordeel aan was. Daar hoeft geen extra zwaard van Damocles boven te worden gehangen.

Er wordt geschermd met een vergelijking met schuldheling. Deze faalt: de omstandigheden bij heling zijn al gedekt doordat er voordeel uit de misdaad, in dit geval mensenhandel, wordt getrokken. Dit maakt de klant mensenhandelaar. Zelfs het argument dat de mensenhandel zou opdrogen als er geen prostituanten waren die diensten af konden nemen faalt. Het zal de mensenhandelaar een zorg zijn hoe zijn slachtoffers geld verdienen. Als ze niet in het sekswerk terecht zouden kunnen, zijn er vele andere vormen van uitbuiting in de economie.

De winst van de wet zou liggen in bewustwording bij de klanten dat ze een plicht hebben om te melden als er iets mis is bij een sekswerker, en/of slachtoffers van mensenhandel te ontwijken met hun klandizie. Afgezien van het feit dat het vreemd is om mensen 'bewust te maken' door ze met straf te bedreigen, is het bovendien een absurd idee. Haast elke klant zoekt persoonlijk contact met de sekswerker die hij bezoekt, en draagt haar een warm hart toe.

Klanten zijn geen brute monsters die het meisje als voorwerp behandelen, en waar slechts wat in die houten kop doordringt als men hem met gevangenisstraf bedreigt. Klanten zijn normale mannen, die vatbaar zijn voor alle manieren waarop men mensen overtuigt. Ze zijn welwillend, zelfs als ze dagelijks kunnen zien dat er overdreven wordt met hoeveel misstanden er zijn. Sterker nog, door ze zo af te schilderen als monsters denken veruit de meesten dat deze wet alleen over monsters gaat, en hen niet zal raken. Vandaar dat er zo weinig reuring komt uit de hoek van de prostituant.

Deze wet is een reactie op het falen van Justitie om grote hoeveelheden misstanden in de seksbranche 'op te lossen' of zelfs maar op te sporen. Alle uitgesproken vermoedens en schattingen blijken ondanks de steeds draconischer aanpak, de steeds lossere wetten en de steeds lagere bewijsdrempels bij lange na niet in de verwachte mate bewaarheid te worden. In plaats van het beraden op de vermoedens, wordt nu getracht een makkelijker doelwit te straffen, zelfs als dat doelwit met het ontstaan en bestaan van het vermoedde delict geen oorzakelijk verband heeft.

Als welkom bijverschijnsel, als het niet het voornaamste oogmerk is, ziet men hier ook gelegenheid om de klant in een staat van "Fear, Uncertainty and Doubt" te brengen, en aldus de sekswerkbranche schade toe te brengen. De bewegingen achter dit wetsvoorstel vindt men namelijk in de maatschappelijke stromingen die sekswerk afkeuren, en willen bestrijden of laten verdwijnen. Het verstoren van de gemoedstoestand van het klantenbestand is veel makkelijker dan bij de sekswerkers, met hun professionele kijk op het werk.

Ik hoop dat ik met dit schrijven mijn weerstand, die door vele van mijn collega's wordt gedeeld, duidelijk uiteen heb gezet. Ik hoop dat u de beide wetsvoorstellen met een kritisch oog zult bekijken. Als u verdiepende informatie over één of beide wetsvoorstellen zoekt, houd ik mij aanbevolen om toelichting te geven, en antwoord op enige vragen. Nu ik nog mondig kan zijn, zonder me impliciet als crimineel kenbaar te maken omdat de WRP is ingevoerd.

Hoogachtend,

Zondares (pseudoniem)

Driehoek

Toen ik pas begonnen was met experimenteren met mijn advertentie, een poos geleden alweer, ging ik ook flink aan de gang met nieuwe foto's. Ik had eerst een hele tijd dezelfde foto's gebruikt, die eigenlijk door een fotograaf-vriendje waren geschoten als kunstkiekjes, maar ik moest er toch maareens aan om wat beters te maken. Al was het maar omdat die foto's meer dan tien jaar oud waren.

Een poosje geleden schreef ik al over advertenties, en wat daar allemaal in komt te zitten, en daar had ik nog wel wat van te leren toen. Ik had niet goed nagedacht over hoe mijn foto's een verhaal vertelden, en ik had gewoon wat laten maken waarop je mijn sterke punten veel ziet, en mijn zwakke punten nietzo. Deze keer niet door een fotograaf, maar gewoon door een vriend met een camera, want thuiskiekjes leken me wel zo oorspronkelijk.

Mijn fotootjes veranderen had meteen resultaat. Ik kreeg een bats nieuwe klanten, van buiten mijn gewone klantenkring. Andere soort mannen, ik kon het al voelen aan de telefoon. Dit waren klanten die ik anders niet zou zien in mijn werkflatje. Dat is altijd leuk, je horizon verbreden. Allemaal nieuw, allemaal spannend, en allemaal waren ze een beetje, soms zelfs nogàl, teleurgesteld toen mijn slip uitging.

De eerste paar keer dacht ik er achteraf nietteveel over na. Met nieuwe klanten is het zo gewonnen, zo geronnen. Maar het gebeurde met bijna al die nieuwe, net andere, klanten. Dat ging wel opvallen, en ik ging me wel afvragen wat ik nou deed wat ze zo liet afknappen, want dat sloeg nergens op. En uiteindelijk was er eentje die er wat van zei, waardoor ik er eindelijk achterkwam wat er nou gebeurde.

Hij was een wat oudere vent, met een zo'n grijs stoppelbaardje wat hij nooit helemaal netjes weggeschoren krijgt, met van die blauwe spinnenwebaders eronder. Hij had vanaf het begin al een grote grijns. Toen het bij deze klant tijd was om mijn slipje langs mijn heupen te laten glijden, viel die grijns van zijn gezicht. En inplaatsvan er verder stil over te blijven, zoals al die andere mannen, vroeg hij: "Oh, heb je geschoren?"

Ik wou het nu wel weten ook, dus ik ging daar eens opin. De aap kwam uit de mouw. Als je op een bepaalde manier naar één van mijn foto's keek, leek het alsof ik een dikke zwarte driehoek schaamhaar had. Dat is niet erg gewoon bij mijn soort hoeren, dus daar was meteen de hele groep liefhebbers opaf gekomen. Ze hadden elkaar zelfs getipt, hoorde ik. Al die mannen kwamen voor de vrouw met de baard, en werden teleurgesteld.

Ik zag het eerst niet, want ik wist dat ik naar een dikke schaduw zat te kijken, maar opeens was het heel duidelijk waar ik eigenlijk zonderdat ik het wist mee aan het adverteren was. Ik heb die foto weggedaan, en maar wat verduidelijkt dat ik schoor, want je moet geen verwarring zaaien. In mijn soort werk voelen de klanten zich toch al zo snel bedonderd.

Heel kort heb ik erover nagedacht om die stroom klanten hun zin te geven, en mijn schaamhaar te laten staan. Dat heb ik bijna meteen weer laten varen, want dan raak ik minstens zoveel van mijn vaste klanten kwijt die daar niets van moeten hebben, maar vooral vind ik het zelf maar niets. Ik hou mezelf liever helemaal glad en kaal, want dat vind ik gewoon prettiger.

Ik scheer graag. Niet het scheren zelf, want wie houdt er nou van om haar schaamlippen af te krabben met gel en een mesje, maar van mijn schaamhaar afzijn. Ik vind het fijn om mijn oksels, benen en kruis glad te hebben. Het is makkelijker met het werk, het voelt prettiger tijdens de seks, het voelt prettiger in mijn lingerie, als je zovaak moet wassen als ik is schaamhaar heel snel iets wat hard en stug wordt, en ik vind het gewoon vrouwelijker staan bij mezelf.

En de klanten vinden het meestal leuk. Dat ooknog. Eigenlijk zou ik dat hoger moeten hebben staan op mijn lijstje met gedachtes hierover, maar ik heb eigenlijk altijd gevonden dat je nietteveel moet kijken naar wat er in de mode is bij de klanten. Voor iedereen zijn wel klanten, als je gewoonmaar oplet dat je de dingen doet die er ècht toe doen. Dan kan je gewoon verder jezelf zijn.

Ik kijk een beetje met tegenzin naar de mode van het schaamhaar, dat de bossen seventies-haar weer terug zouden komen volgens de bladen. Dat zie ik in de business nog helemaal niet, maar ik hoop dat het niet doorzet. Het liefst zou ik hebben dat het schoonheidsideaal glad is, en dat de meeste vrouwen daar niet de moeite voor nemen. Daar steek ik dan mooi bij af.

Met deze serie foto's had ik dus het verkeerde verhaal verteld. Zonderdat ik het wist, en zonderdat ik het aan zag komen. Misschien is dat raar voor een kunstenares, maar ik had de beeldtaal helemaal niet erbij bedacht. En ookal is je publiek geile mannen die willen weten hoe je eruitziet, je moet toch met die beeldtaal aan de slag. Maar dan wel met een anonieme naaktfoto.

Uit mijn studententijd had ik nog bestwel wat fotografen die ik kende, maar die wou ik natuurlijk niet in contact laten komen met mijn beroep. Je moet toch oppassen met je identiteit. Maar je kan het zo gek niet bedenken of je hebt wel een klant die het doet, dus ik heb eens contact gezocht met een klant die ook een fotografiestudio had. Dat was een heel leuk gesprek.

Ik zal niet in de diepte gaan over hoe hij werkte, maar ik kan wel zonder risico vertellen dat veel getalenteerde fotografen die echt graag mooie sprekende kunst maken, daar niet van kunnen leven, en dus maar wat minder werk doen om de kost te verdienen, en dan wel hun kunst ernaast maken. Hij maakte vooral pasfoto's en schoolfoto's, en hoopte de kans te krijgen reclamefoto's te gaan doen. Voor het geld, maar ook omdat daar wel vakmanschap inzit.

Deze man was intussen een kunstenaar in zijn hartje, en vond het heerlijk met me te praten over de kunst van het fotograferen. Ik kon mijn foto-problemen aan hem kwijt, en hij kon me vanalles uitleggen over waarom foto's zo anders spreken dan ze zouden moeten, als je ze op de gewone manier maakt. En hoe ze je geen recht doen, als je gewoon maar op het knopje drukt als je iets moois ziet.

Als ik een kiekje maak, zie ik iets wat ik leuk eruit vind zien, en haal ik mijn kamera tevoorschijn. Als ik het plaatje achteraf bekijk, zie ik wel dat er staat wat ik wou fotograferen, maar zie ik niet de schoonheid terug. Het plaatje lijkt wel "verkeerd" of gewoon "plat." Dat komt omdat ik niet bezig ben met de foto maken, ik ben bezig met iets te zien, en wil dàt vastleggen.

Zo werkt een foto niet. Dat wordt een rechthoekig stukje karton, waar je als je niet oppast rare compositie krijgt. Het is plat, het heeft geen diepte, en het kan nooit het hele lichtspel laten zien wat de zon kan doen, het kan nooit het onderwerp in de hele omgeving laten zien, en het kan nooit de beweging en de dynamiek laten zien van het onderwerp. En dat kan allemaal heel zonde zijn als je iets moois wil vastleggen, of heel handig als je een mooie foto wil maken.

In een foto valt de diepte weg. Het plaatje wordt plat. Je rondingen zien eruit alsof ze gewoon flabbig zijn, je scherpe lijnen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Maar het belangrijkste is dat een mens bewéégt, en een stilstaande pose doet je gewoon geen recht. Eigenlijk wil je die beweging laten zien, maar foto's maken tijdens je beweging laat pas echt zien hoeveel rare houdingen je eigenlijk hebt op een dag.

Een fotograaf kijkt niet alleen naar mooie dingen om een foto van te maken, die kijkt vooral naar mooie foto's waar hij de wereld voor kan gebruiken. Die denkt niet vanuit de wereld zijn lens in, die denkt vanaf zijn film door de lens naar buiten. Daar heeft hij echte schoonheid uit de echte wereld voor nodig, maar je kan niet een hele indruk vangen in een kamera. Je moet er een plaatje van maken.

Soms heb je geluk, en komt een plaatje vanzelf samen. Meestal is dat flink veel werken om alles goed op zijn plekje te krijgen. En om een plaatje te maken dat er natuurlijk uitziet, moet je soms dingen doen die juist niet natuurlijk zijn. Er zijn wildlife-fotografen die daarom graag tamme dieren gebruiken, of aas neerleggen dat beesten uit hun verstopplekken moet lokken.

Als het om mijn foto's ging, was er genoeg onnatuurlijks. Hij heeft wat goeie foto's van me genomen, waarin ik eruitzie op mijn best, en alsof ik totaal ontspannen en verlokkend ben. Dat voelde niet zo tijdens het fotograferen. Het was de ene na de andere moeilijke gespannen houding op meubels die normaal nooit zo staan, na de andere moeilijke hoek waarbij ik grapjes moest vertellen aan de plafondlamp terwijl ik mijn rug en mijn buik tegelijk holtrok.

Het werkte wel. Zijn foto's laten zien wat ik wil laten zien, en het trekt de goeie soort klanten aan. Klanten die zoeken naar wat ik wil bieden. Het rare is dus dat je met gekunstelde foto's veelmeer laat zien van wat er natuurlijk aan je gezien wordt als je echt samenbent. En natuurlijk zorg je dat de foto's wel vleiend zijn, want wie wil dat nou niet? De klant heeft ook graag mooie plaatjes.

Zeven jaar!

Vandaag is het zeven jaar geleden dat ik met mijn blogje begon. Als je me toen had verteld hoever dat zou uitgroeien zou ik denk ik in de lach zijn geschoten. Zelfs als je me had verteld dat ik jarenlang elke week een stukje zou schrijven zou ik het niet hebben geloofd. En als je me had verteld dat het meer dan een hobby zou worden, en al mijn vrije tijd op zou maken, zou ik waarschijnlijk nieteens eraan zijn begonnen.

Dit is stukje zeshonderdzestig, als ik alleen de stukjes meetel die ik niet heb verwijderd. Er zijn stukjes die ik nu na jaren teruglees, en me niet meer kan herinneren dat ik ze ooit schreef. Dat is prima, er staan leuke verrassingen in waarbij ik echt plezier heb om wat ouds van mezelf te ontdekken. Maar het geeft me ook het gevoel dat mijn blogje groter is geworden dan wat ik nog kan overzien.

Het was een druk jaar. Ik heb dit jaar minder aan het nieuws gedaan, want daar zag ik gewoon geen eind aan komen, maar toch ben je de hele tijd bezig met de aktualiteiten. Soms nieteens met één aktuele gebeurtenis, zoals Valkenburg of de propagandaserie van Jojanneke, maar met proberen het nieuws te overzien en te kijken wat het plaatje van al het nieuws sámen je te zeggen heeft.

Dit jaar heb ik voor het eerst gemodereerd. Met pijn in mijn hart heb ik klierige reakties weggehaald. Niet dat ik die reakties nou zo zou missen, maar ik wil niet zoiemand zijn die zich verstopt voor reakties, en daar lijkt het zoveel op als je gaat modereren. Maar zoals me al was beloofd door de mensen die me hadden overtuigd, het heeft geholpen. Als je modereert kruipen de trolletjes in hun holletjes, zoals Bouche het zei.

Het was dit jaar maar een paar keer nodig. In het begin, om de klieren die er een gewoonte van maakten van me af te schudden, toen ik schreef over mijn verkrachtingen, want dan denken ze dat je kwetsbaar bent en komen ze extra klieren, en een keer tijdens komkommertijd. Ik heb bijelkaar zeventien of achttien reakties in de spam-map gezet. Dat vind ik nog best meevallen met elfduizendtweehonderdvijf commentaren die er nog blijven staan.

Ik heb meer lange stukjes. Dat komt voor een deel omdat ik gewoon meer uitleg, maar ook voor een deel omdat ik geen stukjes meer schrijf die uit meerdere delen bestaan. Elk stukje moet voor zichzelf staan, want ik heb gezien dat mensen niet doorklikken. Dat geeft me helaas ook minder tijd om ze uit te werken, want volgende week moet er weer een nieuw stukje, inplaatsvan een nieuw deel van het grote stuk.

Sowieso zit er meer stress aan het schrijven. Ik bespreek veel ingewikkeldere dingen, ik schrijf niet alleen meer uit mijn eigen ervaring, dus ik moet heel veel controleren zodat ik geen onzin vertel, en ik moet gewoon veel uitzoeken. Daar gaat tijd inzitten, en heel veel werk. Niet alleen van mijzelf, maar ook van mensen die me helpen, en mensen bij wie ik de informatie moet gaan halen.

De aantallen mensen die me helpen zijn steeds groter geworden. Het begon ooit met mijn geldmannetje, toen kwam Bouche erbij, en daarna is het op blijven lopen. Er zijn vooral veel hoeren bij, die hun eigen hoekje van de business aan me laten zien, maar toen ik eerst pooiers en toen de reddingsindustrie ging onderzoeken, kwamen er opeens heel veel mensen bij van buiten de business. Die zijn allemaal enthousiast, en ik heb veel aan hun hulp.

Ik heb van mijn helpers, en ook van mensen van buiten, flink kritiek gekregen over het plaatsen van ingezonden stukjes over Utrecht. Ik jaag door daar ruimte aan te geven mensen tegen me in het harnas. Dat is waarschijnlijk ook waar. Maar er was een pusbuil, en pus moet naar buiten. Ik heb er zelf geen deel aan, maar ik maak wel ruimte voor mensen die vuile geheimpjes naar buiten willen brengen, èn natuurlijk voor de mensen die dat tegenspreken.

Als ik terugkijk naar het jaar, dan heb ik veel stukjes geschreven waar ik trots op ben, en waar ik blij mee ben. Er zijn een boel stukjes bijgekomen die ik belangrijk vind. Ik had het plan om telkens een stukje wat ik moet van mijn gedrevenheid af te wisselen met een stukje dat ik alleen voor de lol schrijf, maar er zijn teveel dingen die nog moeten worden geschreven, dus dat ging niet echt op.

Er zijn zoveel dingen die ik nog moet schrijven omdat er nog over geschreven moet worden. Er zijn zoveel dingen nog niet benoemd, en nog niet uitgelegd, en nog niet beantwoord. Er is nog zoveel af te maken, en nog zoveel vorm te geven, en nog zoveel te beginnen. De lijst met dingen die nog beschreven moeten worden groeit veel sneller dan ik hem leegmaak. En als ik het niet allemaal afmaak, is het alleenmaar weer het zoveelste scheve plaatje wat mensen krijgen. Waar ben ik aan begonnen?

Ik schrijf tegenwoordig heel vaak stukjes omdat ik wil dat íémand ze geschreven hééft, niet omdat ik het nu wil schrijven. Dat knaagt wel aan mijn motivatie, en het zorgt ervoor dat ik soms mijn blogje even goed zat ben. Als ik het uitgetypt heb en naar mijn nakijkploeg heb verstuurd, kijk ik er daarna vaak nieteens meer naar voordat ik het gewoon plaats. Soms moet het maar genoeg zijn zo.

De antwoordstukjes waren eerst bedoeld om me tijd te besparen, zodat ik niet bij elk nieuwsstukje weer opnieuw hetzelfde moest beantwoorden. Maar al heel snel merkte ik dat die dingen een eigen leven gingen leiden, en gingen gelden als mijn definitieve antwoord ergens op, en dat is dan weer stress omdat je in één keer alles geschreven moet hebben, en het "doortimmerd" moet zijn. Het kost me heel veel meer tijd dan het me oplevert, maar daar is het ook nietmeer voor.

Vooral mijn stukjes over de politie en het OM hebben me héél veel tijd gekost. Daar kon ik niet met mijn eigen ervaring genoeg zien wat er aan de hand was, dus moest ik heel veel nieuwe informatie verzamelen, en daarvan bij elk detail uitzoeken of het wel klopte wat ik had verzameld. Dat ging door heel veel verschillende mensen heen, die ook allemaal hun stempel erop drukten. Dat was veel meer werk dan ik had gedacht.

Als er eens een klein stukje tussenzit, van twee kantjes, dus duizend woorden ofzo, dan voel ik me alsof ik spijbel, en jullie met een vodje afscheep. Vroeger háálde ik het tweede kantje vaak nieteens. Nu ben ik vaak terug aan het snoeien vanaf tien kantjes, door bij elke alinea te kijken of ik die informatie niet ook ergens in een andere alinea kan bijproppen.

Nu danmaar weer de statistieken van dit jaar!

Een week na mijn vorige blogverjaardag kreeg ik opeens nogmaar de helft van de bezoekers die ik daarvoor had. Dat bleef zo, en dat is nog steeds zo. Mijn verkeer is nogsteeds in dezelfde verhoudingen, verwijzingen, direct of via Google, maar het is gewoon de helft van de mensen. Mijn computergoeroe heeft het er dan over dat ze wel anders geteld zullen zijn, maar ik vind dat maar moeilijk te begrijpen.

Ik ga er in ieder geval niet anders van schrijven. Dit blogje is mijn uitlaatklep, en ookal lopen al mijn lezers weg, ik schrijf er gewoon op wat ik erop wil schrijven. Wat ik belangrijk vind is gewoon niet altijd makkelijk leesvoer, maar het is wel wat ik op mijn blog wil hebben.

Dit jaar kreeg ik voor het eerst meer verwijzingen vanaf Social Media dan vanaf GeenStijl. Vooral op Twitter en Facebook wordt er veel naar mijn blogje gekoppeld. Meestal verwijzen die naar antwoordstukjes, dus het laat wel zien dat niet alleen ikzelf het een goed idee vind om antwoorden op veel gehoorde onzin klaar te hebben staan.

Vanaf de Oekraïense opsporingsdiensten krijg ik geen bezoek meer. De Bulgaren komen af en toe eens kijken, en vanaf de Nederlandse politie heb ik tientallen lezers dit jaar. Er is ook een stuk meer gelezen via Google Translate, ookal zullen die van een kouwe kermis thuiskomen, want Google Translate maakt een boeltje van wat ik te vertellen heb.

Het populairste stukje van dit jaar was Tachtig man in één week over een zestienjarig meisje met 3258 bezoekers. Het minst populaire stukje was een nieuwsstukje van deze zomer: Nieuws - en verder nog met 14 bezoekers. Dat zijn allebei nieuwsstukjes, en het laat wel zien dat die de kracht hebben om heel hoog of heel laag te scoren.

Voor het eerst zijn mijn populairste zoektermen flink veranderd. Normaal stond er altijd "pik, beffen, anaal" enzo bovenaan, deze keer staan die heel veel lager. De volgorde is nu (not provided), zondares, gfe, cockring, zondares blog, seks met hond, smegma, prostituee blog, penispomp, fisten, saban b, blogspot zondares. Heel veel van de simpele sekswoorden verwijzen dus kennelijk niet meer naar mij. Ik weet niet of ik daar nou juist blij om moet zijn of juist niet.

De langst durende sessies kwamen bij me met de volgende zoektermen: "mijn vrouw wil hoer zijn" (7h40m02s), "seks met bodybuilder" (7h22m46s), "waarom mag ik niet op mijn werkkamer slapen baekelandplein" (6h56m30s), "waarom spuiten mannen graag in mijn gezicht" (6h50m13s) en "prostituée eenzaamheid" (6h41m41s), "Jojanneke in de prostitutie" (6h20m56s). Ik vind het mooi om te zien dat kennelijk precies de mensen die ik graag wil helpen me kunnen vinden en er wat aan hebben.

Er waren ook weer ráre zoektermen. "is er nog hoop?" "ll134%" "tube sealant" "wiacafeklote" "kloosters in Turkije + opvang asielzoekers" "huoding" "guided tours of Kensington manor" "waar ligt driehoek die eigen wet zou hebben" "waar kan ik neuken ZONDER GEZEIK geef telefoonnummer NU!!!!" "sportdokter racketsporten" "vivara tore maschine" "rules google ÿ*:.ÿ.ÿÿÿ*ÿ(^ÿ^)ÿ*ÿÿÿ.ÿ.:*ÿ ¯\_(ÿ)_/¯(•ÿ_•ÿ)(ÿÿÿ)(ÿÿÿ)(ÿÿÿ)ÿ(ÿ_ÿÿ)( ÿ° ÿÿ ÿ°)ÿ(ÿÿÿ)ÿÿ•ÿÿ•ÿÿ ^(o)ÿ^(o)ÿ(=^. .^=)oo" "sylvester prencipe" om maar wat voorbeeldjes te geven.

Natuurlijk waren er ookweer goorlappen: "mongooltje met loverbyo neuken" "nichtje wou eerst wel pijpn maar nu nit meer hoe dwing ik haar" "hoeren rippen" "is een porstituee doodmaken ilegaal" "drugs om mijn vrouw nimformaan te maken" "zoekopdracht: prostituee waar ik achteraf mag besluiten of ik betaal" "controleert de politie of aangifte over prostitutie vals is?" en van dezelfde persoon als die laatste "hoe kan ik een prostituee laten arresteren?"

De vragen waarmee mensen naar mijn blog kwamen waren weer veel van hetzelfde als eerdere jaren. Veel meiden die willen weten of ze zwanger zijn, veel mensen die willen weten of ze een SOA hebben, veel zoekende mensen die zich afvragen hoe je bepaalde handelingen moet doen, en veel mensen die zich afvragen waarom de handelingen die in de porno er zo geil uit zien in het echt zo slecht werken, en dat bij zichzelf zoeken.

Maar ook van die zoekopdrachten waar ik toch van schrik: "mijn oma doet seksuele dingen met me hoe laat ik haar stoppen ps ik ben een meisje" "zelfgemaakte cockring wil niet meer los" "zwanger van mijn broer wat nu" "hoe lang voor man kan voelen dat je eierstokkanker heb" "Mijn testikels zijn steeds kleiner en steeds zachter en ik heb er geen gevoel meer in" "kan mijn vrouw weten of ik haar besmet heb aids"

In mijn mail is er weinig veranderd. Dat komt nogsteeds veel sneller binnen dan ik het af kan handelen. Er zijn nu duizenden mailtjes die ik waarschijnlijk nooit ga lezen. Ik probeer te kijken of ik het beter kan organiseren, maar het is een boeltje. Veel zie ik gewoon nooit in. Ik probeer alles netjes te behandelen, maar er komt gewoon teveel binnen. Mijn vaste netwerk sneeuwt soms zelfs onder.

De doodsbedreigingen komen ook dit jaar weer ongeveer even snel binnen. Er is er alleen een gekkie bij die wat kreatiever is met zijn doodsbedreigingen, en de hele tijd gokken doet over waar ik woon. Dat hij me in die-en-die straat heeft gezien. Ik geef hem maar geen antwoord, maar ik vind wel dat hij er meer over nadenkt dan de meeste van die mensen die zeggen "dat ze een kogel voor me hebben" of die me plaatjes van messen sturen. Met de naam van hun Apple-account er nog in.

Ik ga dit jaar ooknogwel volkrijgen. Daarna weet ik het niet, maar dat denk ik elk jaar weer. Ik kijk wat anders naar mijn blog nu ik niet meer alleen ben. Toen ik ermee begon was er op internet maar weinig aktivisme van de hoeren, maar er is vooral in de Social Media wat op gang gekomen. Ik kijk daarnaar, en ik ben blij dat het er is. Dat is weer een last van mijn schouders, want als ik nu wat laat liggen, zijn er anderen om het op te pakken.

Dit jaar was hard werken, en ik heb het niet altijd leuk gehad, maar ik ben blij dat ik heb geschreven wat er nu staat. Ik hoop dat ik netzo blij zal zijn met het jaar wat er nu aankomt. Ik zal ervoor gaan, en ik hoop dat jullie het leuk vinden om mee te lezen met wat ik allemaal te schrijven heb!